Курланд Майкл : другие произведения.

Імператрыца Індыі Раманы прафесара Марыярци

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  
  
  Змест
  
  ЛОГ
  
  1. Калькута
  
  2. Гуляй у хованкі
  
  3. Інтрыган
  
  4. Залатая Гурыя Махараджа
  
  5. Загадкавы доктар Пін Док Лоѓ
  
  6. Дом ѓрада
  
  7. На захад ад Суэца
  
  8. Джадугар
  
  9. Фанзигар
  
  10. Парушанае Раѓнавагу
  
  11. Гульня пачынаецца
  
  12. Імператрыца Індыі
  
  13. Забойцы Скарпіёнаѓ
  
  14. Таварышы па караблі
  
  15. Усё, Што Блішчыць
  
  16. Бамбей
  
  17. Усё ѓ моры
  
  18. Варушэнне і паторгванні
  
  19. Элефант
  
  20. Шэраг рэчаѓ
  
  21. Самотнае мора
  
  22. Хаггер-Рабаѓнік
  
  23. Блізкая Бура
  
  24. Маркіз Куінсбэры Тут не Кіруе
  
  25. Хто Гэты Чалавек?
  
  26. Зніклы без вестак
  
  27. Змененыя Патэрны
  
  28. Растварыѓся ѓ Паветры
  
  29. Сімпатычны Трук
  
  30. Вяртанне
  
  31. Старая лэдзі з Треднидл-стрыт
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ІМПЕРАТРЫЦА
  ІНДЫІ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  
  
  
  
  
  
  Таксама Майклам Курландом
  
  РАМАНЫ ПРАФЕСАРА МАРЫЯРЦІ
  
  Пякельнае Прылада
  
  Смерць пры газавым святле
  
  Вялікая Гульня
  
  
  
  
  
  АНТАЛОГІІ ШЭРЛАКА ХОЛМСА
  
  Мой Шэрлак Холмс
  
  Шэрлак Холмс: Скрытыя гады
  
  
  
  
  
  РАМАНЫ АЛЯКСАНДРА БРАССА
  
  Занадта Рана Памёр
  
  Дзяѓчыны ѓ туфлях на высокіх абцасах
  
  OceanofPDF.com
  
  ІМПЕРАТРЫЦА
  ІНДЫІ
  
  Раман пра прафесара Марыярці
  
  
  
  МАЙКЛ КУРЛАНД
  
  
  OceanofPDF.com
  
  
  
  
  
  
  
  ІМПЕРАТРЫЦА ІНДЫІ. Аѓтарскае права No 2006 Майкл Курланд. Усе правы абаронены. Надрукавана ѓ Злучаных Штатах Амерыкі. Ніякая частка гэтай кнігі не можа быць выкарыстана або прайграная якім-небудзь чынам без пісьмовага дазволу, за выключэннем кароткіх цытат, якія змяшчаюцца ѓ крытычных артыкулах або аглядах. За інфармацыяй звяртайцеся ѓ St. Martin's Press, 175, Пятая авеню, Нью-Ёрк, Нью-Ёрк, 10010.
  
  www.minotaurbooks.com
  
  
  
  Чатырохрадкоѓе на старонцы 84 ѓзята з Руба Амара Хайяма ѓ перакладзе Эдварда Фіцджэральд, аѓтарскае права No 1859.
  
  Гісторыя пра шакале у чале 17 была запазычаная з рэальнага інцыдэнту, апісанага У. С. Барреллом і Эдыт. Э. Кателл у іх кнізе "Успаміны індзейцаѓ", аѓтарскае права ѓ Лондане No 1893.
  
  Радкі песні на старонцы 214 ѓзятыя з "Going to the Derby in a Four-in-hand", Альфрэд Ці, кампазітар, Фрэнк В. Грын, аѓтар тэкстаѓ, аѓтарскае права No 1870.
  
  Дызайн Сьюзан Янг
  
  Каталагізацыя дадзеных Бібліятэкі Кангрэса ѓ публікацыях
  
  Курланд, Майкл.
  
  Імператрыца Індыі : раман прафесара Марыярці / Майкл Курланд.
  
  п. гл.
  
  ISBN 0-312-29144-2 EAN 978-0-312-29144-0
  
  1. Марыярці, прафесар (выдуманы персанаж) - выдумка. 2. Крадзеж золата - выдумка. 3. Навукоѓцы - выдумка. I. Назва.
  
  
  
  PS3561.U647E66 2006
  
  813'.54-dc22
  
  2005044595
  
  
  
  Першае выданне: люты 2006 г.
  
  
  
  10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
  
  OceanofPDF.com
  
  Для Лінды -
  Дазволь мне злічыць спосабы ...
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  Змест
  
  
  
  PРОЛОГ
  
  1. Калькута
  
  2. Гуляй у хованкі
  
  3. Інтрыган
  
  4. Залатая Гурыя Махараджа
  
  5. Загадкавы доктар Пін Док Лоѓ
  
  6. Дом ѓрада
  
  7. На захад ад Суэца
  
  8. Джадугар
  
  9. Фанзигар
  
  10. Парушанае Раѓнавагу
  
  11. Гульня пачынаецца
  
  12. Імператрыца Індыі
  
  13. Забойцы Скарпіёнаѓ
  
  14. Таварышы па караблі
  
  15. Усё, Што Блішчыць
  
  16. Бамбей
  
  17. Усё ѓ моры
  
  18. Варушэнне і паторгванні
  
  19. Элефант
  
  20. Шэраг рэчаѓ
  
  21. Самотнае мора
  
  22. Хаггер-Рабаѓнік
  
  23. Блізкая Бура
  
  24. Маркіз Куінсбэры Тут не Кіруе
  
  25. Хто Гэты Чалавек?
  
  26. Зніклы без вестак
  
  27. Змененыя Патэрны
  
  28. Растварыѓся ѓ Паветры
  
  29. Сімпатычны Трук
  
  30. Вяртанне
  
  31. Старая лэдзі з Треднидл-стрыт
  
  OceanofPDF.com
  
  ІМПЕРАТРЫЦА
  ІНДЫІ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ПРАЛОГ
  
  
  
  Панядзелак, 10 FЛЮТАГА 1890 г.
  
  
  
  Увесь свет - гэта сцэна,
  А ѓсе мужчыны і жанчыны ѓсяго толькі акцёры:
  у іх ёсць свае выхады і свае прыход;
  І адзін чалавек у свой час гуляе мноства роляѓ ...
  Уільям Шэкспір
  
  
  
  З НЕАПУБЛІКАВАНАГА ДЗЁННІКА ДЖОНА Х. ђОТСАНА, доктара МЕДЫЦЫНЫ.
  
  Яз цяжкім сэрцам і вялікім трапятаннем выкладаю на гэтых старонках здарэння, звязаныя з раптоѓным і таямнічым знікненнем Шэрлака Холмса. Я запішу тыя нешматлікія падзеі, якія мне вядомыя цяпер, так, як яны адбываліся, і магу толькі спадзявацца, што больш познія запісы ѓ гэтым дзённіку знойдуць здавальняючы тлумачэнне і сапраѓды зафіксуюць вяртанне Холмса ѓ яго звыклую абстаноѓку жывым і цэлым.
  
  Роѓна тыдзень таму, у аѓторак, чацвёртага лютага 1890 года, пачаліся падзеі, пра якія я збіраюся расказаць. Мая жонка з'ехала на два тыдні ѓ Брысталь, наведаць састарэлую і нямоглае далёкую сваячку (на самай справе, яна яшчэ не вярнулася), і таму ѓ той дзень я апынуѓся ѓ цяжкім становішчы, завяршыѓшы абыход бальніцы і агледзеѓшы двух або трох прыватных пацыентаѓ на хаце. Я вырашыѓ яшчэ трохі перамагчы халодны вецер і обрюхатить свайго старога сябра і кампаньёна, каб даведацца, ці не будзе ён вольны падзяліць са мной кавалачак вячэры.
  
  "А, Ватсан", сказаѓ Холмс, паварочваючыся, каб паглядзець на мяне, калі я ѓвайшоѓ у старую, знаёмую гасціную, - я бачу, вы цалкам прыйшлі ѓ сябе".
  
  "Ну ды, дзякуй", - сказала я, вешаючы паліто і шалік на медны кручок каля дзвярэй. " Я не буду турбаваць сябе роспытамі, адкуль вы ведаеце, што я быѓ хворы; вы, верагодна, зрабілі гэта па маленькаму тлустага плямы на маім камізэльцы.
  
  "На самой справе, мяркуючы па другім носовому хустцы, выглядаюць у вас з задняга кішэні, - сказаѓ мне Холмс, - а таксама па тым факце, што на вас ваша віндзорская капялюш, якую, я ведаю, нават самая халодная надвор'е не прымусіла б вас надзець, калі б вы не былі ва ѓладзе, э-э, грыпу ці чаго-то ѓ гэтым родзе".
  
  " І што я ачуняѓ? - Спытаѓ я, здымаючы капялюш, аб якой ішла гаворка.
  
  "Ну, паглядзіце на сябе", - сказаѓ Холмс. " Нягледзячы на меры засцярогі, якія вы палічылі неабходным прыняць, выходзячы з дома сёння раніцай, запасным насоѓкай, падобна, не карысталіся, і вы выглядаеце такой жа жыццярадаснай, як звычайна.
  
  "Цалкам дакладна," пагадзіѓся я. " Цалкам дакладна. І я прыйшоѓ запрасіць вас павячэраць са мной у "Кройдоне", калі ѓ вас больш нічога няма.
  
  "Але я зрабіѓ гэта, Ватсан", - усклікнуѓ Холмс. "І вы павінны далучыцца да мяне. Вы выбралі выдатнае час". Ён ускочыѓ на ногі і накіраваѓся да дзвярэй, праходзячы міма, ляпнуѓ мяне па спіне. - Проста дай мне хвілінку накінуць паліто, і мы адправімся на вячэру лепей ці, па меншай меры, цікавей, чым у "Кройдоне".
  
  " У чым справа, Холмс? - Спытаѓ я, зноѓ нацягваючы паліто.
  
  Холмс схапіѓ з вешалкі ѓ дзверы свой кій і кацялок, абматаѓ шыю доѓгім шаѓковым шалікам і пачаѓ спускацца па лесвіцы. "Хадзем, Ватсан," кінуѓ ён праз плячо, " паабедаем са мной у "Банку Англіі"!
  
  "У самой справе, Холмс", - сказаѓ я, прыспешаная за ім. "Я рады быць карысным, як заѓсёды, але што ѓ нас на парадку дня? Няѓжо сёння ѓвечары мы будзем хавацца ѓ склепе, чакаючы, пакуль злачынцы проберутся ѓ падвалы? Ці павінны мы ѓзяць з сабой бутэрброды, рэвальверы і, магчыма, збан гарачага гарбаты?"
  
  "Зусім няма, стары сябар", - супакоіѓ мяне Холмс. "Вячэра адбудзецца ѓ прыватнай сталовай шаноѓнага Юстаса Бергаро, кіраѓніка банкам, і стравы і віно будуць лепшымі, якія можа прапанаваць яго асабістая кухня. Мяркую, наѓзамен ад мяне чакаюць, што я дам савет па якой-небудзь дробязнай праблеме банкаѓскай бяспекі за келіхам брэндзі пасля прыёму ежы і некалькімі выдатнымі цыгарамі губернатара.
  
  "Але, Холмс," запратэставаѓ я, " вы не можаце проста ѓзяць і прывезці мяне без запрашэння...
  
  "Глупства!" Абурыѓся Холмс, намотваючы на шыю доѓгі шалік, ратуючыся ад сырога холаду лютаѓскага вечара. " Акрамя таго, шаноѓны Бергарот згадаѓ, што яму спадабаліся тыя невялікія артыкулы, якія вы пішаце пра маіх справах, і папярэдзіѓ мяне, што, калі вы далучыцца да нас, наша размова за вячэрай варта разглядаць як канфідэнцыйны, так бы мовіць, "пад ружай", і вы не павінны змяшчаць яго ні ѓ адзін з вашых маленькіх апавяданняѓ. Гэта яго фраза 'маленькія гісторыі', не мая, даѓніна. Так што, як бачыш, цябе відавочна запрасілі.
  
  Холмс падняѓ руку, каб падклікаць падарожны кеб, і мы накіраваліся наведаць гэта старажытнае ѓстанова, якое стала вядома як "Старая лэдзі з Треднидл-стрыт".
  
  
  
  Сталовая ѓ прыватных пакоях Банка Англіі была невялікай, абстаѓленай зручнымі скуранымі крэсламі вакол авальнага стала вішнёвага дрэва, хутчэй падобнай на асобную пакой у адным з лепшых клубаѓ. Яго сцены былі абвешаны сувенірамі ѓ рамках, якія сведчаць аб двух стагоддзях прыватнай банкаѓскай дзейнасці з кліентамі, сярод якіх былі герцагі, графы і архіепіскапы, а таксама султан, эмір, ага, каралі і каралевы. Шаноѓны Юстас Бергаро, невысокі, шчыльны мужчына з бакенбардамі "адбіѓную з бараніны" і абсалютна лысай галавой, адразу ж схіліѓ нас да сябе сваімі нефармальнымі манерамі і гумарыстычным стаѓленнем да небяспекам банкаѓскага справы і жыцця. Я б сказаѓ, супакоіѓ мяне, паколькі Холмс ѓжо даѓно перастаѓ ѓражваць якім-небудзь мужчынам або жанчынай ці здзіѓляцца якім-небудзь вядомым мне абставінах.
  
  Мы, у сваю чаргу, забаѓлялі шаноѓнага Бергарота апавяданнямі пра подзвігі Холмса. На самай справе я распавядаѓ гісторыі, і Холмс папраѓляѓ мяне, калі я занадта далёка адхіляѓся ад ісціны або пераходзіѓ ад строгага, амаль навуковага апавядання да рамантычнага. Холмс да гэтага часу не разумее, што большасць людзей хочуць пачуць аб чалавечых аспектах яго спраѓ, а не аб тым, якія высновы ён зрабіѓ з двух плямак зялёнай воѓны на карычневым покрыве або мазка ливерной каѓбасы на шчацэ партрэта баронета семнаццатага стагоддзя. Я распавёѓ Бергароту пра пары выпадкаѓ, аб якіх я маю намер калі-небудзь напісаць і якія, як мне здаецца, дэманструюць чалавечую бок працы Холмса. У сваіх запісах я называю іх "Выпадак з алебастравая чэрапам" і "Выпадак з Блізарукім чараѓніком".
  
  Пасля таго як з вячэры прыбралі посуд, Бергарот, як і было прадказана, дастаѓ графін брэндзі з "тантал", які стаяѓ на буфеце, і скрынку цыгар з скрыні таго ж буфета і задумаѓся аб аспектах бяспекі кіравання самым важным банкам у свеце. Ён распавёѓ нам, напрыклад, пра інцыдэнт 1830-х гадоѓ, калі дырэктара банка атрымалі ліст ад чалавека, які прапанаваѓ сустрэцца з імі ѓ сховішчах са зьліткамі ѓ зручны для іх час. Яны не паверылі пісьму, але прынялі выклік ананімнага аѓтара, сабраѓшыся аднойчы ноччу ѓ сховішча. У прызначаны час пачуѓся скребущий гук, дзве маснічыны адсунуліся ѓ бок, і чалавек у брудным белым камбінезоне выбраѓся з якая ѓтварылася такім чынам дзіркі.
  
  Гэты чалавек працаваѓ у лонданскай каналізацыі і зусім выпадкова выявіѓ старажытны вадасцёк, які праходзіць прама пад банкам і яднаецца з сховішчам. За яго сумленнасць, за тое, што ён не збег са зьліткамі на мільёны фунтаѓ стэрлінгаѓ, якія былі ѓ межах лёгкай дасяжнасці, банк узнагародзіѓ яго 800 фунтаѓ стэрлінгаѓ. Гэта было невялікае стан для калектара, але да гэтага часу застаецца загадкай, як была атрыманая гэтая лічба.
  
  Прыкладна праз паѓгадзіны за брэндзі, цыгарамі і гісторыямі Бергарот нахіліѓся наперад. "Цяпер, калі ѓ вас няма пярэчаньняѓ, "сказаѓ ён, - коратка аб справе". Ён паклаѓ рукі плазам на стол. "Містэр Холмс, ад імя Банка Англіі я хацеѓ бы наняць вас".
  
  "Так я і меркаваѓ", - сказаѓ Холмс. "Каб зрабіць што?"
  
  Бергарот задумаѓся. "Я не ѓпэѓнены, як гэта выказаць", - прызнаѓся ён. "Магчыма, было б бліжэй да праѓды сказаць, што банк хацеѓ бы прызначыць вам папярэдні кантракт на наступныя некалькі месяцаѓ. Мы хацелі б, каб вы, як кажуць адвакаты, правялі інструктаж па назіранні".
  
  Холмс кіѓнуѓ. " І за чым я павінен сачыць, за рабаѓнікамі, вылазяць з каналізацыі?
  
  "Ах, так, ну, адказаць на гэтае пытанне складана. Мы дакладна не ведаем. Існуе - як вы разумееце, гэта строга канфідэнцыйна - вялікая колькасць залатых зліткаѓ, якія нават цяпер збіраюцца ѓ Калькуце для адпраѓкі ѓ Лондан, спецыяльна для захоѓвання ѓ нашых сховішчах. Гэта залаты запас, які мы павінны захоѓваць для некалькіх індыйскіх прынцаѓ, махараджей і ім падобных - людзей, якія кіруюць надзвычай багатымі правінцыямі Індыі ".
  
  "Зразумела", - сказаѓ Холмс. "Урад сочыць за тым, каб прынцы-падначаленыя паводзілі сябе прыстойна, трымаючы іх багацце пад абаронай".
  
  "Нягледзячы на тое, што гэта велізарная сума золата, гэта толькі малая частка іх агульнага багацця, містэр Холмс", - сказаѓ Бергарот. "І паколькі многія з гэтых прынцаѓ цяпер адпраѓляюць сваіх дзяцей у дзяржаѓныя школы або універсітэты тут, у Англіі, я думаю, у нас ёсць яшчэ больш эфектыѓныя гарантыі іх добрага паводзінаѓ. Золата адпраѓляецца групай больш, э-э, прагрэсіѓных махараджей, якія маюць намер выкарыстоѓваць яго для мадэрнізацыі сваіх каралеѓстваѓ і прадастаѓлення паслуг сваім падданым. Таксама частка рэзерву будзе выкарыстана для забеспячэння выпуску новай папяровай валюты, якая будзе выкарыстоѓвацца па ѓсім субкантыненту. Або такое маё разуменне. Акрамя таго, Банк Англіі - прыватная кампанія, і мы не вызначаем дзяржаѓную палітыку ".
  
  "Дакладна", - прызнаѓ Холмс. "Але я не ведаю, для чаго вам спатрэбіліся мае паслугі. Я мяркую, што гэта скарб будзе належным чынам ахоѓвацца. Вядома, вы не павінны рызыкаваць, прымаючы на сябе такую адказнасць".
  
  "Мы хочам, каб наняць вас менавіта для таго, каб не рызыкаваць", - патлумачыѓ Бергарот. "Як вы павінны ведаць, падобныя пастаѓкі лепш за ѓсё праводзіць у поѓнай таямніцы. Што ж, нейкім чынам слых аб гэтай партыі пранікала вонкі. Чуткі распаѓсюдзіліся сярод вышэйшых слаёѓ грамадства, і я павінен выказаць здагадку, што яны пратачыліся і ѓ ніжэйшыя пласты. Бо толькі ѓ мінулыя выхадныя на адным званым абедзе герцагіня Денверская спытала мяне, ці давядзецца нам пашыраць нашы сховішчы, каб змясціць усё гэта новае золата.
  
  "А!" Сказаѓ Холмс. "А вы?"
  
  "Няма", - сказаѓ Бергарот. "Прастора нашага сховішчы адпавядае нагоды. Але мы занепакоеныя тым, што, мяркуючы па ѓсім, распаѓсюдзіѓся слых, што злачынныя групоѓкі могуць планаваць напад на золата ".
  
  "Сапраѓды, могуць", - пагадзіѓся Холмс. "Ёсць адзін канкрэтны чалавек, але гэта ѓсяго толькі здагадка".
  
  "Мы б хацелі, каб вы выказалі здагадку, містэр Холмс", - сказаѓ яму Бергарот. "Мы б хацелі, каб вы выкарыстоѓвалі свае веды аб злачынных класах, каб сказаць нам, ад чаго мы павінны сцерагчыся. Таксама мы хацелі б, каб вы выкарыстоѓвалі свае сувязі ѓ злачынным свеце, каб раскрыць любыя змовы супраць грузу, каб мы маглі сарваць іх да таго, як у іх з'явіцца шанец паспець ".
  
  "Як адгружаюцца зліткі?" - Спытаѓ Холмс.
  
  - На параходзе "Імператрыца Індыі". У грузавым адсеку нават цяпер будуецца спецыяльнае сховішча. Карабель адпраѓляецца ѓ Калькутту ѓ канцы тыдня. Ён будзе выкарыстаны для дастаѓкі валюты ѓ Індыю і вяртання золата назад. Зваротны шлях павінен пачацца прыкладна праз два месяцы ".
  
  "Ах! Тут друкуюць папяровыя грошы".
  
  "Так. Манетны двор Тейнсберна і Бел тут, у Лондане, друкуе папяровую валюту. Мы не занадта заклапочаныя абаронай гэтай валюты на шляху ѓ Калькутту, паколькі ѓ яе новы дызайн, і, такім чынам, яна нікому не патрэбная да таго часу, пакуль не будзе ѓведзена ѓ зварот. Мы клапоцімся аб захаванасці золата на шляху з Калькуты ѓ наша сховішча ".
  
  Холмс паківаѓ галавой. " Вы патрабуеце ад мяне не проста інструктажу па назіранні, містэр Бергарот; заданне такога роду заняло б у мяне ѓвесь час, пакуль груз не апынецца ѓ бяспецы ѓ вашых сховішчах.
  
  "Так, вядома", - пагадзіѓся Бергарот. "І мы заплацім вам суразмерна".
  
  "Я не думаѓ пра грошы, сэр", - сказаѓ Холмс. "На дадзены момант у мяне ёсць іншыя абавязацельствы".
  
  " Няѓжо нічога гэтак важнага, як гэта?
  
  "Яны не менш важныя для уцягнутых у гэта людзей", - сказаѓ Холмс. "Але я пагляджу, што можна зрабіць. Я надам вам як мага больш свайго часу, і мы будзем спадзявацца, што гэтага будзе дастаткова. А пакуль папытаеце Скотленд-Ярд даслаць з намі інспектара Грегсона або інспектара Лестрейда; я знаходжу іх самымі пільнымі і здольнымі з супрацоѓнікаѓ дэтэктыѓнага аддзела.
  
  "Я так і зраблю. Дзякуй вам, містэр Холмс", - сказаѓ Бергарот, працягваючы руку і паціскаючы яго.
  
  
  
  Калі мы вярнуліся на Бэйкер-стрыт, Холмс прапанаваѓ мне застацца на ноч. "Вы можаце заняць сваю старую пакой," сказаѓ ён, - а заѓтра пасля сняданку адправіцца на абыход бальніцы".
  
  "З задавальненнем і дзякуй вам", - сказаѓ я яму. "І ѓ мяне заѓтра няма абыходу".
  
  " Тым лепш. Ты можаш дапамагчы мне ѓ невялікім непасрэдным даследаванні. Мы дазволім Старой лэдзі з Треднидл-стрыт выплаціць цябе жалаванне за дзень.
  
  "Што ты маеш на ѓвазе?" - Спытаѓ я.
  
  "Проста устраняю некалькі невероятностей", - сказаѓ ён мне. І ѓ сваёй звычайнай раздражняльна маѓклівай манеры ён не паведаміѓ ніякай дадатковай інфармацыі.
  
  Холмс яшчэ доѓга не клаѓся спаць пасля таго, як я сышоѓ, вывучаючы старадаѓнія карты Лондана, якія ён узяѓ з сваёй шырокай калекцыі падобных рэчаѓ, ці так я выказаѓ меркаванне па беспарадку такіх дакументаѓ на стале і пусты кофейнице на буфеце, калі прачнуѓся на наступную раніцу. Пасля таго, як місіс Хадсон падала сваё звычайнае багацце добрай, карыснай брытанскай ежы, мы выйшлі ѓ халодны туман, у пошуках, як паведаміѓ мне Холмс, спецыяльнай вечка каналізацыйнага люка. "Згодна з старых картах, ёсць некалькі магчымасцяѓ", - сказаѓ ён мне. "Мы павінны паглядзець, якая з іх усё яшчэ існуе. Калі адзін чалавек змог пракрасціся праз каналізацыю, магчыма, іншы зможа рушыць туды, куды ён вёѓ.
  
  "Але, Холмс," запратэставаѓ я, " гэта было больш за пяцьдзесят гадоѓ таму. Упэѓнены, што да цяперашняга часу гэты доступ цалкам зачынены".
  
  "Магчыма," пагадзіѓся Холмс, " але лепш быць упэѓненым.
  
  Было каля паѓдня, калі Холмс знайшоѓ прыдатны каналізацыйны люк у завулку побач са старым цагляным офісным будынкам на Кінг-Уільям-стрыт, таму мы спыніліся паабедаць у бліжэйшай закусачнай. Па гэтаму я мог сказаць, што Холмс не ставіѓся да бягучаму расследаванні занадта сур'ёзна. Калі ён сапраѓды ішоѓ па следзе злачынца або збіраѓ інфармацыю па справе, ён часта цалкам забываѓ пра ежу, часам на некалькі дзён. Менавіта такая мэтанакіраванасць у спалучэнні з яго высокім інтэлектам і шырокімі спецыялізаванымі ведамі зрабіла яго нястомным спецыялістам па раскрыцці злачынстваѓ, якім ён і быѓ.
  
  Пасля абеду мы вярнуліся на Кінг-Уільям-стрыт, і Холмс па-майстэрску зняѓ вечка каналізацыйнага люка з дапамогай маленькай мантыроѓкі, якую ён схаваѓ пад сваім "инвернессом". Мне было загадана пачакаць на тратуары ѓ хованкі, пакуль Холмс спусціцца ѓ каналізацыйны тунэль і правядзе расследаванне. "На самой справе я не чакаю сутыкнуцца тут з бандай адчайных выкрадальнікаѓ золата, - сказаѓ ён мне, - але на выпадак якіх-небудзь непрыемнасцяѓ я падаю вам даць некалькі кароткіх гудкоѓ у свой паліцэйскі свісток - у вас ёсць з сабой паліцэйскі свісток?- а потым прыйдзі мне на дапамогу з такім падмацаваньнем, якое зможаш сабраць".
  
  "Як я даведаюся, што спатрэблюся цябе?" Я спытаѓ у яго. "Ты будзеш там, дзе цябе не будзе відаць".
  
  "Дакладна", - сказаѓ Холмс, залазячы ѓ кішэню з бірулькай і выцягваючы свой уласны паліцэйскі свісток на кароткай срэбнай ланцужку. "У гэтых закрытых тунэлях гук ад гэтага павінен разносіцца на даволі вялікая адлегласць. Я падыму трывогу, і ты давядзеш справу да канца.
  
  "Дакладна, Холмс," пагадзіѓся я.
  
  Холмс кіѓнуѓ і зашпіліѓ рэмень свайго "инвернесса". " Я не павінен затрымлівацца, - сказаѓ ён. Ён перакінуѓ ногі на лесвіцу з аднаго боку ямы і спусціѓся ѓніз. Я глядзеѓ, як ён сыходзіць, і сачыѓ за яго прасоѓваннем, пакуль ён не знік з-пад увагі ѓ канцы тунэля. Некаторы час я чуѓ яго крокі па цаглянай дарожцы, якая ідзе ѓздоѓж сцены тунэля, а потым яны заціхлі ѓдалечыні.
  
  Я падняѓ каѓнер, абараняючыся ад парываѓ халоднага ветру, дувшего з Кінг-Уільям-стрыт, пакуль стаяѓ ля каналізацыйнага люка, притоптывая нагамі, каб сагрэцца, і чакаѓ. Я пагрузіѓся ва ѓспаміны аб маіх адносінах з шэрлакам Холмсам і нашых сумесных прыгодах. Калі б не Холмс, якой была б мая жыццё?бясконцая чарада боляѓ у горле, расстройстваѓ страѓніка і пераломаѓ костак, а часам і невылечных хвароб, якія нагадваюць мне пра тое, як мала мы, лекары, на самай справе ведаем. Мая жонка навучыла мяне любіць, а Холмс дапамог мне пазбавіцца ад нуды і паспрабаваѓ навучыць мяне думаць; не мне судзіць, наколькі добра яму гэта ѓдалося. Я многім абавязаны ім абодвум.
  
  Хвілін праз пятнаццаць-дваццаць пасля таго, як Холмс знік у адтуліне, пачуѓся імклівы гук, і па тунэлі пада мной лінуѓ струмень вады. Прайшло зусім няшмат часу, калі я пачуѓ пранізлівы гук паліцэйскага свістка, разнесшийся ѓнізе. Холмс трапіѓ у бяду! Я неадкладна дзьмухнуѓ у свой уласны свісток і, калі падбег канстэбль, растлумачыѓ яму сітуацыю, наколькі мог, пераканаѓ яго звярнуцца за дапамогай і нырнуѓ у тунэль ѓнізе.
  
  Неѓзабаве да мяне далучыліся некалькі афіцэраѓ у форме, а затым інспектар Джайлс Лестрейд з Скотланд-Ярда і некалькі яго людзей. Мы шукалі да глыбокай ночы, але нічога не знайшлі, ніякіх слядоѓ прысутнасці Холмса, ніякага намёку на тое, што магло з ім здарыцца, за выключэннем таго, што праз некалькі гадзін адзін з афіцэраѓ знайшоѓ на выступе ѓ бакавым тунэлі паліцэйскі свісток, прымацаваны да кароткай срэбнай ланцужку.
  
  
  
  _______
  
  
  
  Больш пра яго не было ніякіх вестак і ніякіх намёкаѓ на тое, што з ім магло здарыцца, да ѓчорашняга дня, калі канстэбль заѓважыѓ жабрака ѓ паліто з Инвернесса, якое было яму на некалькі памераѓ больш. Пры аглядзе высветлілася, што гэта быѓ уласны пінжак Холмса, а цельпукаваты куртка і штаны, якія былі на мужчыну пад "Инвернессом", былі тымі, у якіх Холмс выходзіѓ з дому ѓ той дзень. Мужчына сцвярджаѓ, што знайшоѓ вопратку ѓ мінулую суботу ѓ смеццевым баку на Ньюгейт-стрыт, на значнай адлегласці ад таго месца, дзе знік Холмс.
  
  Такім чынам, Холмс не патануѓ у тым падземным патоку. Што, з аднаго боку, з'яѓляецца палёгкай, а з другога - вялікай загадкай. Чаму ён не вярнуѓся дадому? Хто зьняѓ з яго вопратку і чаму? Калі адзін з яго ворагаѓ дагнаѓ яго і скончыѓ з ім, дзе яго цела? Калі ён усё яшчэ жывы, дзе яго трымаюць і зноѓ жа чаму?
  
  Я не мог заснуць, разважаючы над гэтымі пытаннямі. Цяпер шэсць раніцы панядзелка, дзясятага лютага, і я збіраюся апранацца і чакаць прыбыцця брата Холмса Майкрофта, які ѓчора даслаѓ мне паведамленне, што заедзе сёння раніцай з двума дэтэктывамі Скотленд-Ярда.
  
  Я імкнуся спадзявацца. Я магу толькі спадзявацца, што час дасць адказ, і я магу толькі маліцца, каб гэты час было кароткім.
  
  OceanofPDF.com
  
  КАЛЬКУТА
  
  
  
  Тысячу разоѓ мне расказвалі людзі,
  Што ѓ хевене ёсць радасць, а ѓ Хеле - спакой,
  І я рады, што гэта так;
  Але, тым не менш, я таксама рады,
  што гэты апоѓдні жыве ѓ гэтым горадзе,
  Што ѓ каго - то ёсць у хевене або хеле...
  Джэфры Чосер
  
  
  
  Eусход - гэта Усход, дзіѓны, загадкавы і павольна змяняецца, а Захад - гэта вызначана Захад, і ѓ апошнія гады дзевятнаццатага стагоддзя ѓ іх было мала шанцаѓ сустрэцца. Стукаясь плячыма, крыжуючы мячы, выкрыкваючы эпітэты, загадваючы і падпарадкоѓваючыся, магчыма, але яны не прыкідваліся, што разумеюць адзін аднаго, і рэдка садзіліся дзе-небудзь на роѓных. І ѓсё ж яны змешваліся ѓ амаль непрыстойнай блізкасьці на шырокіх, ліхаманкавых прасторах Індыйскага субкантынента; галоѓным чынам у вялікіх гарадах, дзе брытанскі валадарства кіравала, администрировало, навучае і навязвала сваю волю незлічонай мностве індуістаѓ, мусульман, джайнистов, хрысціян, будыстаѓ, парс, анимистов, зараастрыйцаѓ і іншых разнастайных падданых Яе Вялікасці. І найвялікшым з гэтых гарадоѓ была Калькута. Некаторыя наведвальнікі палічылі яго самым багатым горадам, які яны калі-небудзь бачылі, і захоплена пісалі аб яго багацці, харастве і разнастайных цуды. Некаторыя знаходзілі гэта самае беднае месца на зямлі і гнеѓна пісалі аб перанаселенасці, беднасці, бруду і невуцтве.
  
  І абодва мелі рацыю.
  
  Сталіца Брытанскай Індыі і канчатковая прыпынак Усходне-Індыйскай жалезнай дарогі, Калькута была важным фарпостам брытанскага магутнасці з тых часоѓ, як Джоб Чарнок прыехаѓ у індыйскі штат Бенгалія ѓ 1690 годзе і аб'яднаѓ суседнія вёскі Сутанути, Говиндапур і Киликата, каб заснаваць гандлёвы пост Брытанскай Ост-Індскай кампаніі. Некаторыя казалі, што назва новага горада адбылося ад Гартуй, індуісцкай багіні забойства і назову злачынстваѓ. Некаторыя, каму варта было б ведаць, казалі, што гэта няпраѓда, але пры гэтых словах яны нервова адводзілі вочы.
  
  На працягу наступнага стагоддзя значэнне Калькуты расло - і як буйнога порта, і як сімвала панавання Ост-Індскай кампаніі. На гэтым шляху было некалькі няѓдач: у 1756 годзе памёр наваб Бенгаліі, і ѓзнікла барацьба за ѓладу паміж яго ѓдавой Гасити Бегум і яго унукам, двадцатисемилетним Сираджем Вуд Даулой. Кампанія ѓстала на бок ѓдавы, што аказалася памылкай. Калі Сирадж стаѓ новым навабом, яго войскі ѓзялі Форт Уільям, апорны пункт брытанцаѓ у Калькуце, і акупавалі горад. Яны запіхнулі больш за сотню брытанскіх палонных у маленькую камеру ѓ фортэ, а затым хутка забыліся пра іх. На наступны дзень, калі яны ѓспомнілі, многія зняволеныя памерлі ад цеплавога ѓдару і абязводжвання - тэмпература нават ноччу перавальвала за сто градусаѓ. Гэта стала вядома як сумна вядомы інцыдэнт з "Чорнай дзіркай у Калькуце".
  
  У 1757 годзе Роберт Клайв і яго армія выйгралі бітву пры Плесси, адваявалі горад і выціснулі навабов. Калькута больш ніколі не адчувала няёмкасці з-за таго, што апынулася па-за брытанскіх рук. Удзячны кароль узвысіѓ Клайва, і ён стаѓ баронам Клайвом Плесси. У 1855 годзе палітычная і ваенная ѓлада была адабрана ѓ Ост-Індскай кампаніі, якая стала занадта вялікі для чыіх-небудзь інтарэсаѓ, і Вялікабрытанія стала прамым кіраѓніком большай частцы Індыйскага субкантынента, а ѓлада, якая стаіць за тронам, - большай часткі астатняй яго часткі. У 1877 годзе Вікторыя Рэгіна, каралева Злучанага каралеѓства Англіі, Ірландыі, Шатландыі і Уэльса, была каранавана імператрыцай Індыі.
  
  Да 1890 годзе Калькута была цалкам брытанскай, за выключэннем тых яе частак, якія былі цалкам індыйскімі. Недалёка ад Форт-Уільяма, за Ідэн-Гарденс, знаходзіліся Дом урада і Вярхоѓны суд; за вуглом знаходзіѓся Імперскі музей, а кварталам далей - клуб United Service Club. Пад гатычнай вежай з гадзінамі будынка рынку сэра Сцюарта Хогг з чырвонага цэглы размяшчаліся ѓсе крамы, якія толькі маглі спатрэбіцца чалавеку. Калькуцкую дзярновы клуб, больш вядомы ѓ народзе як Іпадром, знаходзіѓся крыху на поѓдзень ад Форт-Уільяма. Вуліцы насілі такія назвы, як Стрэнд, Грэй-стрыт, ђэлслі-стрыт і Корнуоллис-стрыт, і карэты вазілі ангельскіх сахибов і мемсахиб па крамах і ѓ госці.
  
  З іншага боку, набярэжная Калькуты знаходзілася на рацэ Хугли, а не на Тэмзе. У дзесяці хвілінах хады ад дома ѓрада "Вандроѓнік" апынуѓся б у лабірынце звілістых, вузкіх брудных завулкаѓ, дзе каровы, козы, куры, жабракі і пацукі адбіваліся ад мух і камароѓ. Калі працягнуць рух па Лоѓэры-Читпур-роѓд, агінаючы фургоны і вазы ѓсіх формаѓ і памераѓ, запрэжаныя валамі, асламі і неверагодна мяшэчкамі за плячыма мужчынамі, апранутымі ѓ брудна-белыя дхоти, уворачиваясь ад знясіленых кароѓ, якія нетаропка брылі куды ім заманецца, абароненыя сваім святым статусам ад замахаѓ людзей, можна прайсці ѓ некалькіх кварталах ад Прытулку для пракажоных і Прытулку, а таксама індуісцкай жаночай школы, перш чым дасягнуць вуліцы Баг Базар. Зграі шакалаѓ блукалі па горадзе ноччу, парушаючы цішыню сваім брэхам, кашлем і выццём.
  
  Першымі ѓдарамі па пачуццям еѓрапейца, які прыязджае ѓ Калькутту, былі спякота, яркае святло і пах. Славутасці з'явіліся неѓзабаве пасля гэтага - раскошныя будынкі, у якіх размяшчалася брытанская каланіяльная адміністрацыя і вельмі багатыя людзі, у асноѓным у межах бачнасці і на адлегласці лёгкай прабежкі ад Форт-Уільяма на выпадак, калі мясцовыя жыхары зноѓ забеспокоятся; і паѓсюль вакол іх вузкія вулачкі, на якія выходзяць старажытныя цагляныя будынка, і яшчэ больш старажытныя каменныя будынкі, заціснутыя побач з драѓлянымі будынкамі нявызначанага ѓзросту, з вузкімі завулкамі, якія вядуць да іншых будынкаѓ, магчыма, драѓляным, і вузкімі дзвярнымі праёмамі ѓ загароджаных раёнах з будынкамі, пабудаванымі бог ведае з чаго і старэй, чым хто-небудзь мог бы выказаць здагадку.
  
  І ѓсё гэта запоѓнена вулічнымі кіёскамі, якія гандлююць практычна ѓсё, што вам можа спатрэбіцца, а таксама мноствам рэчаѓ, якія наведвальнік не змог бы пазнаць, і некалькімі рэчамі, ад якіх ён адвёѓ вочы. Вось яно: хаатычнае нагрувашчванне будынкаѓ, кідаюцца ѓ вочы, звівістымі ѓздоѓж вузкіх, неверагодных вуліц і завулкаѓ.
  
  Гэта было досыць незвычайна, але пахі! Карыца, і духмяны перац, і каляндра, і куркума, і каровін і вярблюджай гной, і апельсіны, і лімоны, і конскі гной, і яшчэ каровін гной, і кедровае дрэва, і сандалавае дрэва, і олибанум, які мы больш ведаем як ладан, і салодкая выпечка, і чалавечыя экскрыменты, і нюхальныя прывіды даѓно зніклых кары, і яшчэ каровін гной, і тысяча гадоѓ таму і іншаму, і даѓно забытае гэта. Пахі білі ѓ нос наведвальніку, але не ѓсе адразу, а ѓ выглядзе пастаянна змяняецца мазаікі пахаѓ, якія мяняліся, камбінаваліся і рекомбинировали па меры таго, як наведвальнік перасоѓваѓся па горадзе.
  
  
  
  Маргарэт Сэнт-Іѓ, адзіная дачка брыгаднага генерала сэра Эдварда Сэнт-Вярба, стаяла пасярод Азенкур-стрыт, трымаючы над галавой вялікі белы парасон, і глядзела на дом, у якім ёй трэба было жыць наступныя некалькі месяцаѓ. "Я мяркую, што праз некаторы час да гэтага прывыкаеш", - сказала яна.
  
  Генерал Сэнт-Іѓ паглядзеѓ на сваю дачку з таго месца, дзе ён назіраѓ за пераносам куфраѓ, скрынь, кейсаѓ і іншых вялікіх, грувасткіх прадметаѓ з армейскага грузавога фургона ѓ дом. "Я ѓпэѓнены, што так яно і ёсць, дарагая", - сказаѓ ён. "Прывыкнуць да чаго?"
  
  "Пах", - сказала яна яму. "Ахінальнае смурод- розных рэчаѓ, некаторыя з іх, я мяркую, невыразимы".
  
  "Пра", - сказаѓ яе бацька. "О, так. У рэшце рэшт чалавек прывыкае да паху. Часам, калі ён змяняе інтэнсіѓнасць і, э-э, склад, ён моцна нагадвае аб сабе. Баюся, гэта ніколі асабліва не палюбіш.
  
  "Можна было б падумаць, што дождж змые пахі, але замест гэтага ён, здаецца, ѓзмацняе іх".
  
  Яе бацька задуменна паглядзеѓ на яе. "Ніхто б не назваѓ гэта дажджом", - сказаѓ ён. "Хутчэй, густы туман. Калі тут ідзе дождж, ты гэта ведаеш".
  
  "Ну," сказала Маргарэт, " у мяне запотел капот, і я б хацела, каб гэта спынілася. І, падобна, гэта ніяк не ѓплывае на спякоту. Калі ѓ Брытаніі ідзе дождж, ён астуджае паветра. Тут паветра награвае ваду."
  
  "Так, дарагая", - сказаѓ яе бацька. "Чаму б табе не пайсці ѓ хату?"
  
  Маргарэт рэзка ступіла наперад, прапускаючы павозку, запрэжаную валамі, міма іх. "Я аддаю перавагу пакуль пастаяць тут", - сказала яна бацьку.
  
  " Вядома, дарагая. Па-дурному з майго боку.
  
  Брыгадны генерал сэр Эдвард Бэзилберг Сэнт-Іѓ, бакалаѓр, I. C., D. S. O., быѓ камандзірам уласных хайлендских улан герцага Монкрейта. Уланскі полк у дадзены момант знаходзіѓся не ѓ Высакагор'е, а на працягу апошніх чатырох гадоѓ знаходзіѓся ѓ Індыі, "на ѓскраіне", як называлі яе ѓ іх ангельскія суайчыннікі, якім пашчасціла правесці зіму ѓ Калькуце. Летам у Калькуце стала занадта горача, і віцэ-кароль і ѓся афіцыйная Англа-Індыя адышлі ѓ гадовую сталіцу Симлу, размешчаную высока ѓ перадгор'ях Гімалаяѓ.
  
  Апошнія два гады Маргарэт Сэнт-Іѓ была на поѓначы краіны ѓ складзе ђланскага палка. Яна аддала перавагу далучыцца да свайго бацькі ѓ Індыі, а не застацца з парай незамужніх цётачак у Борнмуте, пасля таго як яе аѓдавелая цётка Луіза, якая клапацілася пра яе апошнія дзесяць гадоѓ пасля смерці маці, вырашыла зноѓ выйсці замуж. Луіза выходзіла замуж за лівонскага прынца і пераязджала з ім у яго радавы замак у Курземе. Ні незамужнія цётухны, ні вусце ракі Борн не прадстаѓлялі асаблівага інтарэсу для Маргарэт, але Індыя была невядомая і абяцала, па меншай меры, лёгкае хваляванне і крыху прыгод.
  
  Маргарэт прыбыла ѓ Калькутту ѓ сакавіку 1888 года, прабыла там тры дні, а затым бацька павёз яе ѓ лагер хайлендских улан ѓ Ассаме, далей ад Калькуты, чым Борнмут ад Лондана. Генерал Сэнт-Іѓ правёѓ год, душачы тое, што было апісана ѓ дэпешах як "нязначныя беспарадкі" ѓ Ассаме і Бутане, і адкрытае паѓстанне ѓ Ауде, і Маргарэт, надзвычай разумная і дапытлівая маладая лэдзі, выкарыстала гэты час, каб вывучыць нешта большае, чым проста трохі бенгальскага, трохі урду і крыху мясцовых звычаяѓ і гісторыі.
  
  І вось, 12 лютага 1890 года, у душную дажджлівае сераду, Асабісты склад герцага рыссю вярнуѓся ѓ Калькутту, і з імі прыехала васемнаццацігадовая Маргарэт Сэнт-Іѓ. Салдаты і малодшыя афіцэры былі раскватараваны ѓ Форт-Уильяме, а старэйшыя афіцэры знаходзілі жыллё ѓсюды, дзе толькі можна было знайсці. Генерал Сэнт-Іѓ і Маргарэт займалі дом, які быѓ одолжен ім вестак адсутным дзяржаѓным служачым, аднакласнікам Сэнт-Вярба па дзяржаѓнай школе, які вяртаѓся ѓ Англію на творчы адпачынак.
  
  
  
  Лейтэнант Джэральд Ффукс-Джаст, малады афіцэр, якому Маргарэт ѓ цяперашні час дазваляла раздражняць яе сваёй увагай, назіраѓ за пераносам афіцэрскага рыштунку ѓ афіцэрскую сталовую. Баявыя сцягі палка павінны былі быць развешаны па пакоі; палкавая сярэбраная посуд павінна была быць распакаваны і адпаліраваныя; палкавая сталовая бялізна павінна было быць выглажено і захавана; палкавы фарфор павінен быѓ быць старанна распакаваны і сабраны ѓ сервант; талісман палка, бронзавая статуя танцуючай дзяѓчыны вышынёй трыццаць чатыры цалі, набытая падчас папярэдняга знаходжання ѓ Індыі, якую яны назвалі "Лэдзі Лакхнау", павінна быць размешчана на адпаведным ганаровым месцы ѓ пакоі. Джэральд лічыѓ, што гэтая праца патрабуе даверу і адказнасці; Маргарэт лічыла, што гэта проста выкрут яе бацькі, каб заняць Джэральда і трымаць яго далей ад яе.
  
  "Мы нават не будзем распакоѓваць большую частку гэтых рэчаѓ", - сказаѓ Сэнт-Іѓ, калі апошні куфар знік у доме. "Мы проста п-спакуем яго зноѓ праз некаторы час". Ён даѓ некалькі манет кіроѓцу фургона. "Пойдзем ѓнутр, дарагая", - сказаѓ ён.
  
  Маргарэт ѓзяла бацьку пад руку, і яны ѓвайшлі ѓ дом. Чакаѓ слуга адабраѓ у Маргарэт парасон і дапамог ёй зняць порхаѓка амаль да таго, як яна ѓсвядоміла гэта, а затым ціха знік. "Эфектыѓна", - пракаментавала Маргарэт. "У вашага сябра добры персанал".
  
  "Яго жонка не захацела б, каб было па-іншаму", - сказаѓ ёй Сэнт-Іѓ. "Я не ведаю, як яна збіраецца жыць у Англіі, дзе слугі толькі умерана подобострастны".
  
  "Сумняваюся, што яны змаглі б кіраваць такім вялікім домам у сябе на радзіме", - пракаментавала Маргарэт. Яна зазірнула ѓ пярэднюю гасціную. "Павінна быць, тут трымаюць газэляѓ", - сказала яна.
  
  "Магчыма, мы маглі б п-разбіць палатку ѓ бібліятэцы", - прапанаваѓ Сэнт-Іѓ. "Мы б не хацелі прывыкаць да ѓсяго гэтага багацця; у рэшце рэшт, я ѓсяго толькі бедны хлопчык-салдат".
  
  Маргарэт нахілілася і пацалавала бацьку ѓ шчаку, на што ён адрэагаваѓ так, як і варта было чакаць ад бацькі-брытанца: зрабіѓ выгляд, што нічога не заѓважыѓ.
  
  "Я з нецярпеннем чакаю вяртання дадому", - сказала Маргарэт. "Я тут усяго два гады, але гэтага дастаткова, каб зразумець, што, калі б я застаѓся тут на дваццаць гадоѓ, я ѓсё роѓна не змог бы па-сапраѓднаму зразумець тутэйшую культуру".
  
  Сэнт-Іѓ згодна кіѓнуѓ. "І калі б вы сапраѓды пачалі разумець, тады яны, верагодна, перавезлі б нас у іншую частку краіны, дзе ѓсё робяць па-іншаму, і вам давялося б пачынаць усё спачатку".
  
  Маргарэт ѓсміхнулася. "Калі б я сапраѓды пачала разумець, - сказала яна," тады ѓсе мемсахибы сталі б наракаць, што я стала мясцовай, і цурацца мяне на вуліцах".
  
  "Што ж, гэта так," сказаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  OceanofPDF.com
  
  ГУЛЬНЯ ђ ХОВАНКІ
  
  
  
  Азірніцеся на заселены свет! Як мала
  людзей, якія ведаюць аб сваім уласным дабрабыце; або, ведаючы гэта, імкнуцца да яго.
  Ювяналій (пераклад Джона Драйден)
  
  
  
  За шэсць хвілін да дзевяці раніцы ѓ пятніцу, чатырнаццатага лютага 1890 года, перад гарадскім домам на Расэл-сквер, 64 спыніѓся чатырохколавы аѓтамабіль, з якога выйшлі чацвёра разгневаных і рашучых мужчын. Яны як адзін падняліся па прыступках ганка і спыніліся каля дзвярэй. Рука пацягнулася да кнопцы званка, але затым отдернулась, і пачалася кароткая, але ажыѓленая дыскусія, якая суправаджалася размахваннем рукамі. Затым рука зноѓ працягнулася, і пачуѓся званок. Імгненне праз дзверы адчыніліся. Пачалася бойка, калі яны ѓсёй натоѓпам спрабавалі праціснуцца ѓнутр, але ім заступілі шлях адзін сябар і масіѓны, флегматычны дварэцкі, які стаяѓ перад імі. Яны пратэставалі, і рушыла ѓслед яшчэ больш размахиваний рукамі. Нарэшце дварэцкі ѓпусціѓ іх унутр і асцярожна зачыніѓ за імі дзверы.
  
  Калі містэр Моуз ѓпадаѓ у шаленства - што здаралася рэдка, паколькі па натуры ён быѓ схільны да ціхамірнасці, - мускулы на яго спіне і плячах напрягались, а мочкі вушэй чырванелі; прэлюдыя да той баявой лютасці, якая зрабіла "Джэнтльмена Джымі" Моуза голымі кулакамі чэмпіёнам Англіі ѓ суперцяжкай вазе на тры гады запар у пачатку сямідзесятых. Вось ужо больш за дзесяць гадоѓ, з таго часу, як ён адмовіѓся ад кольцы, каб служыць дварэцкі і часам целаахоѓнікам прафесара Джэймса Марыярці, доктара філасофіі, F. R. A. S., яго міралюбівы характар амаль ніколі не падвяргаѓся выпрабаванням, але цяпер, калі ён стаяѓ у дзвярах грымёркі Марыярці, мочкі яго вушэй пачырванелі.
  
  "Іх чацвёра ѓнізе", - сказаѓ містэр Моуз прафесару. "Тыя ж, хто спрабаваѓ убачыцца з вамі апошнія два дні і не хацеѓ чуць, што вас няма ѓ горадзе. Яны б абшукалі гэта месца, калі б я ім дазволіѓ. Я ѓпэѓнены, што яны б знеслі гэта месца, калі б я ім дазволіѓ. Яны нецярплівыя, нецивилизованны і невоздержанны на мову. Яны жадаюць бачыць вас цяпер. Яны сказалі 'цяпер' некалькі разоѓ, нароѓні з іншымі словамі, якія я не буду паѓтараць. І яны называюць сябе джэнтльменамі; па меншай меры, двое з іх так называюць. Двое іншых, будучы дэтэктывамі Скотленд-Ярда, цалкам магчыма, гэтага не робяць. Я спрабавала перанесці іх у гасціную, але яны не пайшлі. Яны чакаюць у холе. Я думаю, яны баяцца, што ты проскользнешь міма іх і выйдзеш за дзверы.
  
  Марыярці дастаѓ з камоды кішэнныя гадзіны і адкрыѓ іх. "На валасок ад дзевяці", - сказаѓ ён. "Яны праявілі цудоѓную стрыманасць. Або, магчыма, у іх паѓсталі праблемы з выклікам таксі. "Ён паправіѓ гальштук, надзеѓ шэры пінжак і мернай хадою, пачаѓ спускацца па лесвіцы. Група разгневаных мужчын, якія чакалі яго ѓ калідоры унізе, глядзела ѓверх з такой інтэнсіѓнасцю, якая нанесла б яму сур'ёзны шкоду, калі б заявы некалькіх выбітных экстрасэнсаѓ былі праѓдай, а адна толькі ментальная сіла магла аказаць фізічнае ѓздзеянне. Прафесара, здавалася, не крануѓ амаль адчувальны гнеѓ тых, хто быѓ унізе. Ён спыніѓся на лесвічнай пляцоѓцы, каб агледзець групу. "Інспектар Грегсон," прадставіѓся ён. "Інспектар Лестрейд ... доктар Ватсан ... А вы, павінна быць, брат Шэрлака Холмса Майкрофт - падабенства цалкам відавочна, нягледзячы на розніцу ѓ вашым, э-э, абхваце", - сказаѓ ён. " Вы хочаце пагаварыць са мной?
  
  "Так, сэр, ведаем!" Пацвердзіѓ Майкрофт Холмс, і яго голас запоѓніѓ вузкі калідор.
  
  "Хочаце пагаварыць з вамі?" віскнуѓ доктар Ватсан і змоѓк, ахоплены нейкім моцным пачуццём, не ѓ сілах працягваць.
  
  "Тады вельмі добра," сказаѓ Марыярці і працягнуѓ спускацца па лесвіцы.
  
  Мужчыны неахвотна расступіліся перад ім, калі ён спусціѓся на першы паверх і прайшоѓ паміж імі. "Мне здаецца, я ведаю, навошта вы тут, джэнтльмены", - сказаѓ ён ім, адкрываючы дзверы злева ад лесвіцы. "Калі ласка, прайдзіце ѓ мой кабінет".
  
  Доктар Ватсан не змог стрымаць сваіх пачуццяѓ. "Ведаеце" навошта мы тут? - прастагнаѓ ён, уваходзячы ѓ пакой следам за Марыярці. " Па-чартоѓску дакладна, вы ведаеце, навошта мы тут!
  
  "Супакойцеся, Ватсан, вазьміце сябе ѓ рукі," прамармытаѓ Майкрофт, проскальзывая у пакой следам за доктарам. Два дэтэктыва з котелками ѓ руках ѓвайшлі ѓ кабінет услед за Майкрофтом і зачынілі дзверы.
  
  Марыярці абышоѓ стол і апусціѓся ѓ цяжкае дубовае крэсла. " Сядайце, сядайце, джэнтльмены, - сказаѓ ён. " Я думаю, вам асабліва зручна тое крэсла ля акна, містэр Холмс. З гэтымі словамі містэр Моуз адкрыѓ дзверы і нячутна ѓвайшоѓ услед за хмурным квартэтам, заняѓшы сваё месца ля сцяны на выпадак, калі ён спатрэбіцца.
  
  Чацвёра мужчын прайшлі да пярэдняй часткі стала, адкідваючы або, магчыма, проста ігнаруючы прапанову Марыярці прысесці. Ватсан заціснуѓ кій паміж левай рукой і целам. Паклаѓшы далоні на добра адпаліраваны працоѓны стол, ён наваліѓся на стол, яго сківіцы былі сціснутыя, твар застыѓ ад ледзьве стрыманай лютасцю. Лестрейд апурыста стаяѓ збоку ад стала, круцячы ѓ руках капялюш, і выглядаѓ збянтэжаным, але рашучым. Грегсон ваяѓніча рушыѓ наперад, трымаючы свой ѓзмоцнены кацялок так, нібы гэта была дубінка для білі, і ён стрымліваѓ сябе ад таго, каб пусціць яе ѓ ход. Майкрофт Холмс трымаѓся крыху воддаль ад стала і злосна глядзеѓ на Марыярці зверху ѓніз, ён падбародак у вялікі клятчасты шалік, некалькі разоѓ абматаны вакол яго шыі.
  
  Марыярці адкінуѓся на спінку крэсла і агледзеѓ сваіх гасцей па чарзе. Якія б эмоцыі ён ні адчуваѓ, гэта не адбівалася ні на яго твары, ні ѓ позе. Сваім высокім выпуклым ілбом над выбітным носам і глыбока пасаджанымі вачыма, якія, здавалася, бачылі больш, чым дазволена бачыць звычайным смяротным, прафесар нагадваѓ вялікую драпежную птушку. Аднойчы ѓ Музеі старажытнасцей ѓ Каіры егіпецкі драгоман, які ѓзначальваѓ невялікую турыстычную групу, застаѓ Марыярці знянацку і, перакананы, што бачыць ѓвасабленне бога Гара з ястрабіных тварам, двойчы перахрысціѓся, тройчы плюнуѓ і вярнуѓ пажылому святару кашалёк, які ён толькі што сцягнуѓ з кішэні яго курткі.
  
  "Добра, Марыярці," гулкі голас Майкрофта Холмса разарваѓ цішыню. " Дзе ён?
  
  Цень ѓсмешкі прабегла па твары Марыярці. "Я сказаѓ, што ведаю, навошта вы прыйшлі", - сказаѓ ён ім. "Я не казаѓ, што вы мелі рацыю, прыйшоѓшы". Ён закрыѓ вочы на дваццаць секунд, а затым зноѓ адкрыѓ іх. "Было прадказальна, што, улічваючы бессэнсоѓную настойлівасць Холмса ѓ тым, што я нясу адказнасць за кожнае буйное злачынства, здзейсненае на гэтых астравах пасля забойства Томаса Бекета, яго сябры пакладуць на мяне адказнасць за яго знікненне. Хлусня, калі яе паѓтараць досыць часта, набывае бачнасць праѓды ".
  
  Марыярці дастаѓ з кішэні газетную выразку і паклаѓ яе на стол тварам да гасцей. "Я толькі што вярнуѓся з свайго ѓстановы ѓ Кримптоне-на-Муры", - сказаѓ ён ім. - Гэта было ѓ сённяшнім ранішнім выпуску "Газетт". У сутнасці, гэта дакладна?
  
  Яны нахіліліся наперад, каб прачытаць выразку.
  
  
  
  З'ЯђЛЯЕЦЦА ДЗЕЙСНЫ ВЫНІК CАБВЕШЧАНЫХR
  Месцазнаходжанне Шэрлака Холмса Да гэтага часу невядома,
  Асцерагаюцца несумленнай гульні
  
  Містэра Шэрлака Холмса, вядомага дэтэктыва-кансультанта з Бэйкер-стрыт, 221Б, аб чыіх подзвігі ѓ якасці прыватнага шпіка за апошняе дзесяцігоддзе брытанскай якая чытае публіцы распавёѓ яго сябар і кампаньён доктар Джон Х. Ватсан, ніхто не бачыѓ з тых часоѓ, як ён раптоѓна і
  
  нечаканае знікненне ѓ сераду, 15 -га лютага мінулага года. Паліцыя пачала расследаванне яго месцазнаходжання.
  
  Адзенне, ідэнтыфікаваную як належыць містэру Холмсу, была знойдзена ѓ Бертрама Клеймера, у цяперашні час беспрацоѓнага конюха, які пражывае на Кіт-стрыт у Уайтчепеле. Клеймер заявіѓ паліцыі, што знайшоѓ вопратку у суботу, 8-га, у смеццевым баку на Ньюгейт-стрыт. ђлады неадкладна абшукалі тэрыторыю на некалькі кварталаѓ вакол смеццевага бака, і было знойдзена некалькі прадметаѓ адзення, якія маглі належаць містэру Холмсу, а маглі і не належаць.
  
  Усіх, у каго ёсць якая-небудзь інфармацыя аб бягучым месцазнаходжанні містэра Шэрлака Холмса, просяць звязацца са Скотланд-Ярдом.
  
  Кароткае выклад найбольш характэрных спраѓ містэра Холмса можна знайсці на стар 17.
  
  
  
  Майкрофт першым выпрастаѓся. "Па сутнасці, гэта факты ѓ тым выглядзе, у якім мы іх ведаем", - пацвердзіѓ ён.
  
  " І на падставе гэтага вы врываетесь ѓ мой дом і абвінавачваеце мяне ѓ ... У чым менавіта вы мяне абвінавачваеце ѓ тым, што я выкраѓ Холмса, агаліѓ яго і выкінуѓ яго вопратку ѓ смеццевае вядро?
  
  Ватсан адступіѓ на два крокі і апусціѓся на крэсла. Яго погляд падняѓся, каб выпрабавальна паглядзець Марыярці ѓ твар, а затым апусціѓся. "Што я павінен быѓ падумаць?" ён спытаѓ. "Спачатку, пасля аварыі, я падумаѓ, што Холмс мёртвы. Але потым, калі яны знайшлі яго вопратку ... "
  
  " Які няшчасны выпадак? Патрабавальна спытаѓ Марыярці.
  
  "Перш чым мы працягнем," спакойна перапыніѓ інспектар Лестрейд, " я павінен афіцыйна спытаць вас, прафесар Джэймс Марыярці, ці вядома вам што-небудзь аб гэтым месцазнаходжанне містэра Шэрлака Холмса? Я папярэджваю вас, што ѓсё, што вы скажаце, будзе запісана і выкарыстана ѓ якасці доказы супраць вас ".
  
  Марыярці дастаѓ з кішэні пінжака пенснэ, старанна працёр шкла вялікім кавалкам фланэлі з верхняга скрыні свайго стала, затым паставіѓ іх на пераноссе і павярнуѓся да суразмоѓцы. "Мне сорамна за цябе, Джайлс Лестрейд", - сурова сказаѓ ён, як настаѓнік пачатковай школы, отчитывающий непаслухмянага вучня. " Пасля ѓсяго, праз што мы прайшлі разам, вы і я; і, ды, Шэрлак Холмс таксама. З яго дапамогай мы прадухілілі некалькі буйных трагедый і раскрылі некалькі заблытаных злачынстваѓ. І быѓ я 'галоѓным злачынцам' ѓ гэтых справах? Няма! Нават Шэрлак Холмс быѓ вымушаны прызнаць, што гэта так, хоць словы сарваліся з яго вуснаѓ неахвотна. Вы ведаеце, што ён абвінавачваѓ мяне ѓ цяжкіх злачынствах большую частку апошняга дзесяцігоддзя. Вы таксама ведаеце, што ён так і не змог даказаць ні слова з гэтых абвінавачванняѓ. Ні адзінага слова!"
  
  Лестрейд пакруціѓ капялюш у сваіх вялікіх руках. "Гэта так, прафесар", - прызнаѓ ён. "Ні адно з абвінавачванняѓ містэра Холмса так і не было даказана, не для таго, каб вы маглі падаць на іх у суд. Але, паміж намі кажучы, мне заѓсёды здавалася, што ѓ гэтай сумесі было некалькі кропель праѓды. Дык вось, я не ведаю, колькі іх было, і я не ведаю, наколькі тое, што містэр Холмс сцвярджаѓ пра вас, было праѓдай, але ѓ некаторых выпадках мне заѓсёды здавалася, што толькі чыстая ѓдача і ваша ѓласная чортава - прабачце мяне, прафесар - кемлівасць выратавалі вас ад лавы падсудных.
  
  Марыярці ѓстаѓ. Грегсон, які быѓ адзіным, хто ѓсё яшчэ схіліѓся над сталом, адскочыѓ назад, як быццам баяѓся, што прафесар воткнет ѓ яго шпільку. "Паміж намі, ці не так?" Спытаѓ Марыярці. "Тады добра. Толькі паміж намі, толькі ѓ рамках гэтага кабінета, я прызнаю, што норавы і законы гэтага часу, у якім мы жывем, не з'яѓляюцца тымі, якіх я прытрымліваюся з радасцю. Я таксама прызнаю, што знаходжу пастаяннае пераслед Шэрлака Холмса па маіх слядах трохі ... стомным. Гэты чалавек устанавіѓ назіранне за гэтым домам пад выглядам беспрацоѓнага землякопа; ён ішоѓ за мной паѓсюль пад выглядам вандроѓнага кнігагандляра, або пакупніка ѓ адпачынку, або нават, аднойчы, прафесара філасофіі. Сапраѓды, яго здольнасць у любы момант прымаць розныя аблічча вельмі характэрная ".
  
  "Я не бачыѓ Холмса ні ѓ адным са згаданых вамі касцюмаѓ", - запратэставаѓ Ватсан.
  
  "У яго ёсць пакоі ѓ некалькіх месцах горада, дзе ён апранае і скідае тую ці іншую з гэтых маскировок", - сказаѓ яму Марыярці. "Я ведаю пра двух, але, верагодна, іх больш. Ён грунтоѓны і настойлівы шкоднік".
  
  "У самай справе!" Сказаѓ Ватсан.
  
  "Але калі ён і аказвае нейкі ѓплыѓ на мяне ці на мае планы," працягваѓ Марыярці, - то толькі для таго, каб зрабіць мяне больш дасведчаным, больш асцярожным, больш дакладным. Калі я змагу пазбегнуць увагі такі шныпары, як Шэрлак Холмс, то ѓжо дакладна змагу пазбегнуць увагі прастадушных бульдогаѓ - прашу прабачэння, Лестрейда - з Скотленд-Ярда.
  
  "Што вы хочаце сказаць, прафесар?" Спытаѓ Майкрофт.
  
  " Я хачу сказаць, містэр Холмс, што свет без вашага брата здаѓся б мне сапраѓды маркотным месцам, і што я ніколі добраахвотна не стаѓ бы ѓдзельнічаць у якіх-небудзь спробах забраць яго адтуль. Марыярці адкінуѓся на спінку крэсла.
  
  "Гэта вы так кажаце", - сказаѓ Уотсан, яго голас стаѓ больш спакойным, але напружанне ѓсё яшчэ адчувалася ѓ перабольшання паѓзах паміж словамі, "але ён сышоѓ, а вы тут".
  
  "Так", - пагадзіѓся Марыярці. "І мне хацелася б думаць, што, калі б сітуацыя была адваротнай, у мяне была б група верных сяброѓ, якія напалі б на Бэйкер-стрыт, 221Б, і запатрабавалі даведацца, што стала з прафесарам Марыярці. Але ён быѓ бы вымушаны адказаць, як і я, "я паняцця не маю". Я паѓтараю сваё пытанне, доктар Ватсан: які няшчасны выпадак?
  
  Ватсан паглядзеѓ на Майкрофта, які паціснуѓ плячыма прыкладна на чвэрць цалі.
  
  "Ну жа, ну ж", - сказаѓ Марыярці. "Калі я вінаваты ѓ тым, у чым вы мяне падазраяце, тады, вядома, я павінен ужо ведаць. Калі няма - магчыма, я змагу чым-небудзь дапамагчы".
  
  Ватсан на імгненне задумаѓся, а затым загаварыѓ. "Холмс спускаѓся ѓ каналізацыйны люк, які вядзе ѓ цэнтральную каналізацыю, калі гэта адбылося", - сказаѓ ён. "Мы патрацілі большую частку раніцы на пошукі патрэбнага люка, і калі ён знайшоѓ яго, то зняѓ вечка і спусціѓся ѓ тунэль. Я чакаѓ яго на вуліцы каля ѓваходу, і ён адышоѓ на некаторы адлегласць да вадасцёку. Ён прабыѓ унізе, наколькі я магу судзіць, каля пятнаццаці хвілін, калі па тунэлі лінуѓ моцны паток вады. Магчыма, гэта быѓ выкід з якога-то рэзервуара, я не ведаю. Холмс свіснуѓ, заклікаючы на дапамогу, і гэта ... гэта было апошняе, што я ад яго пачуѓ.
  
  Цішыня зацягнулася на секунду і была перапыненая, якая адкрылася дзвярыма кабінета. Місіс Х., ахмістрыня Марыярці, мітусліва ѓвайшла са складаным столікам, які яна ѓстанавіла перад пісьмовым сталом. Следам за ёй увайшла служанка з вялікім сярэбраным падносам, абстаѓленым збанамі, кубкамі, сподкамі, талеркамі і сталовым срэбрам, і асцярожна паставіла яго на стол.
  
  "Кава і чай, джэнтльмены," сказала місіс Х. " Можаце падаваць самі. Затым яна шмыгнула носам і паспешліва выйшла з пакоя, спыніѓшыся ѓ дзвярах, каб абярнуцца і дадаць: "Як быццам прафесар Марыярці мог пашкодзіць хоць адным валасінцы на галаве гэтага няѓдзячнага чалавека", - і з перабольшанай мяккасцю зачыніла за сабой дзверы.
  
  Джэнтльмены налілі сабе гарбату, за выключэннем Грегсона, які падазрона ѓтаропіѓся на чайнік, а затым адвярнуѓся.
  
  "Што Холмс рабіѓ у каналізацыйным люку?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Што гэта?" Ватсан адарваѓся ад наливания вяршкоѓ у свой кавы. "А Вывучаю магчымасць".
  
  "Магчымасць чаго?"
  
  "Я не ведаю, і больш нічога не магу вам сказаць. Я не магу абмяркоѓваць справу, над якім ён працаваѓ".
  
  " Дастаткова справядліва. Марыярці памаѓчаѓ, разважаючы. " Значыць, спачатку вы падумалі, што яго змыла?
  
  "Так. Мы знайшлі паліцэйскі свісток, які ён насіѓ з сабой, на паліцы, але ніякіх іншых слядоѓ яго прысутнасці".
  
  " Пакуль не з'явіѓся містэр Клеймер ѓ вопратцы Холмса.
  
  "Так".
  
  " Якія менавіта прадметы адзення Холмса былі на ім надзетыя?
  
  "Яго Инвернесс," пачаѓ Уотсан, " і, э-э...
  
  "Пінжак, штаны, камізэлька, инвернесс, капялюш і туфлі," сказаѓ Майкрофт, апускаючыся ѓ зручнае крэсла каля акна. "Усё гэта сведчыла аб наступствах знаходжання ѓ вадзе на працягу некаторага часу".
  
  "Даволі поѓны камплект," пракаментаваѓ Марыярці. " Кашуля?
  
  "Няма".
  
  " У кішэнях было што-небудзь? Што-небудзь з асабістых рэчаѓ Холмса?
  
  "Няма".
  
  "Містэр Клеймер мог закласці іх або прадаць," выказаѓ здагадку Марыярці.
  
  "Мы старанна распыталі яго пра гэта. Ён кажа, што няма. Прапанаваѓ яму пяць фунтаѓ, калі ён прад'явіць якія-небудзь асабістыя рэчы майго брата ці скажа нам, дзе іх можна знайсці. Ён быѓ вельмі засмучаны тым, што не змог нічога сабраць.
  
  Марыярці падышоѓ да акна і выглянуѓ вонкі. "Некалькі рэчаѓ, якія прыходзяць на розум", - сказаѓ ён.
  
  "Я павінен яшчэ раз папярэдзіць вас," пачаѓ інспектар Лестрейд, " што ѓсё, што вы скажаце...
  
  "О, замоѓкні, Лестрейд!" Майкрофт зароѓ. "Дай чалавеку выгаварыцца".
  
  "Давайце створым ланцужок індуктыѓных разваг," сказаѓ Марыярці, - і паглядзім, да чаго гэта нас прывядзе".
  
  "Працягвайце," сказаѓ Майкрофт Холмс.
  
  "Альбо Холмс меѓ намер знікнуць, альбо ён не збіраѓся знікаць", - пачаѓ Марыярці. " Калі б ён меѓ намер знікнуць, хіба ён не пакінуѓ бы майго сябра доктара Ватсана дома або, па меншай меры, у больш зручным месцы, чым сядзець на вечку адкрытага каналізацыйнага люка? І хіба ён не сказаѓ бы проста: 'Ватсан, я планую з'ехаць на некалькі дзён'?
  
  "Мы самі гэта высветлілі, прафесар", - сказаѓ інспектар Грегсон, не вельмі імкнучыся здушыць насмешку ѓ сваім голасе. На яго думку, Марыярці быѓ ашуканцам, і ѓсе гэтыя модныя дома, культурны акцэнт і ланцужкі літар пасля яго імя нічога не маглі змяніць.
  
  "А! Няѓжо?" Мякка спытаѓ Марыярці. "Тады мы павінны працягнуць нашы высновы і паглядзець, як далёка яны нас завядуць. Калі Холмс не меѓ намер знікаць, то яго знікненне стала вынікам чаго-тое, што адбылося, пакуль ён знаходзіѓся ѓ каналізацыйным тунэлі. І што мы павінны разгледзець, ці так гэта было ці знікненне добраахвотным або недобраахвотных. "Ён ветліва паглядзеѓ на Грегсона. " Упэѓнены, вы пагодзіцеся, інспектар.
  
  "Так", - сказаѓ Грегсон. "Вядома".
  
  "Давайце разгледзім два сцэнара па асобнасці", - сказаѓ Марыярці. "Калі знікненне Холмса было добраахвотным, то пасля "патоку вады', які, магчыма, намачыѓ яго ці нават забраѓ з сабой, ён прыйшоѓ у сябе, выйшаѓ з каналізацыі ѓ нейкім іншым месцы, выдатным ад таго, у якім ён у яе ѓвайшоѓ, зняѓ верхнюю вопратку і знік. Чаму ён зняѓ верхнюю вопратку? Ну, цалкам магчыма, таму, што яна прамокла наскрозь. Тады чаму ён выкінуѓ яе ѓ смеццевае вядро? Хіба іх нельга было памыць, пагладзіць і вярнуць у працоѓны стан?"
  
  "Магчыма, ад іх пазбавіѓся хто-то іншы," выказаѓ здагадку інспектар Лестрейд.
  
  "Яшчэ раз, чаму?" Сказаѓ Марыярці. "Мы павінны заплюшчыць вочы і прадставіць магчымыя адказы на гэтыя пытанні".
  
  "Я так і рабіѓ", - пацвердзіѓ Майкрофт.
  
  "Да якога выніку?"
  
  " Пакуль ніякіх. Першай думкай было, што адзенне занадта брудная, каб яе насіць, але я агледзеѓ яе, і гэта аказалася не так. Калі мой брат сам пазбавіѓся ад сваёй адзення, прычына ад мяне выслізгвае.
  
  " Тады давайце разгледзім іншую магчымасць. Магчыма, знікненне Холмса было ненаѓмыснага; хто-то выцягнуѓ яго з каналізацыйнага тунэля, раздзел і забраѓ ѓпотай.
  
  "Менавіта гэтая магчымасць прывяла нас сюды сёння раніцай", - суха заѓважыѓ Майкрофт.
  
  "Так," сказаѓ Марыярці, " але падумайце, што гэта мае на ѓвазе. Па-першае, гэты хто-то, які-то вораг Холмса, ведаѓ, што ён плануе даследаваць каналізацыйную сістэму. Па-другое, гэты невядомы ведаѓ, якім уваходам у тунэлі скарыстаецца Холмс; факт, якога, па словах вернага доктара Ватсана, не ведаѓ сам Холмс. Тады гэты чалавек павінен быѓ бы ведаць, у які бок паверне Холмс, калі ѓвойдзе ѓ тунэль, і дакладна ведаць, дзе яго падсцерагчы.
  
  "Гэта так", - пагадзіѓся Уотсан.
  
  Лестрейд перакладаѓ погляд з аднаго на іншага з сваіх спадарожнікаѓ. "Але гэта было б немагчыма, ці не так?" ён спытаѓ.
  
  "Не зусім", - запярэчыѓ Майкрофт. "Калі б ён ведаѓ, якая мэта майго брата, гэта значыць, што той расследаваѓ, тады ён мог бы здагадацца, дзе Шэрлак, верагодна, з'явіцца".
  
  "Дакладна", - сказаѓ Марыярці. "Ці, калі б ён сачыѓ за аб'ектам цікавасці Холмса, Холмс мог патрапіць у сітуацыю, якую не мог кантраляваць".
  
  "Нават так," пагадзіѓся Майкрофт.
  
  "Але тады," працягнуѓ Марыярці, " застаецца пытанне. Чаму выкрадальнікі Холмса знялі з яго верхнюю вопратку? І чаму яны выкінулі яго ѓ смеццевае вядро, дзе ѓ яго былі ѓсе шанцы быць знойдзеным? Чаму б яго не спаліць? Чаму б, калі ѓжо на тое пайшло, не забіць Холмса, калі ён стаяѓ паміж імі і аб'ектам іх падпольнага увагі? Навошта наогул турбаваць сябе пошукам яго?"
  
  "Гэтая думка таксама прыходзіла мне ѓ галаву", - сказаѓ Майкрофт.
  
  "Вы праверылі медыцынскія школы і навучальныя бальніцы?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Першае, што мы зрабілі, прафесар, вядома", - сказаѓ Лестрейд. "Містэр Холмс не быѓ шпіталізаваны ні ѓ адну бальніцу Лондана. Мясцовыя ѓлады правяраюць бальніцы далей".
  
  "Я меркаваѓ гэта", - сказаѓ Марыярці. "Што я меѓ на ѓвазе-"
  
  Ватсан адкінуѓся на спінку крэсла, выглядаючы здзіѓленых і ледзь не расплескав свой кавы. "Божа мой!" - усклікнуѓ ён. "Якая непрыемная ідэя. І ѓсё ж я павінен быѓ падумаць пра гэта!"
  
  "Я так і зрабіѓ", - сказаѓ Майкрофт. "Ні адно цела, падобнае на Шэрлака, не было дастаѓлена ѓ анатамічны морг ні адной медыцынскай школы на мінулым тыдні".
  
  "Ах!" - сказаѓ Марыярці. "Гэта абнадзейвае, але гэта пакідае таямніцу некранутай. Мы можам быць дастаткова ѓпэѓненыя, што Холмс перажыѓ часовае затапленне тунэля, але што стала з ім пасля гэтага, мы пакуль сказаць не можам. Магчыма, наступныя некалькі дзён прынясуць нам дадатковую інфармацыю ".
  
  "Я баюся, што з кожнай хвілінай гэта становіцца ѓсё больш малаверагодным", - сказаѓ Уотсан.
  
  "Глупства", - сказаѓ Марыярці. "Я магу прыдумаць тузін - нават сотню - сцэнарыяѓ, якія патлумачылі б тое, што здарылася з Холмсам. Цяжкасць у тым, што ѓ нас няма прычын аддаваць перавагу аднаму з іх перад іншым. Але ѓ мяне ёсць крыніцы, якія, скажам так, недаступныя маім сябрам з Скотленд-Ярда. Я неадкладна пачну расследаванне. Я не спадзяюся, што яны знойдуць што-небудзь карыснае, але хто можа сказаць?
  
  Майкрофт падняѓся на ногі. " Вы вызначана сцвярджаеце, сэр, што не маеце ніякага дачынення да знікнення майго брата?
  
  "Слухаюся, сэр," урачыста адказаѓ Марыярці. " Клянуся гонарам ангельца.
  
  "Я думаѓ, вы ірландзец", - сказаѓ Уотсан.
  
  " Мой бацька быѓ такім, доктар Ватсан, але мы з братамі лічым сябе англічанамі, паколькі выраслі ѓ Уорикшире.
  
  "А!" - сказаѓ Ватсан.
  
  "Мы павінны працягнуць нашы пошукі", - сказаѓ Майкрофт Холмс. "Да пабачэння, прафесар Марыярці, сёння мы вас больш не побеспокоим".
  
  "Нам лепш вярнуцца ѓ Скотленд-Ярд", сказаѓ Лестрейд. "Магчыма, паступілі нейкія весткі".
  
  "Вельмі добра", - сказаѓ Майкрофт. "Мы сопроводим вас назад у Скотленд-Ярд і падумаем, што рабіць далей".
  
  "Хацеѓ бы я, каб у мяне было некалькі карысных прапаноѓ, джэнтльмены," сказаѓ Марыярці, паднімаючыся на ногі, " але ѓ дадзены момант нічога не напрошваецца само сабой.
  
  " Ну, тады- - пачаѓ Уотсан.
  
  "Калі вы што-небудзь успомніце або пачуеце," сказаѓ Майкрофт, - паведамленне ѓ клуб "Дыяген" паступіць да мяне ѓ самыя кароткія тэрміны".
  
  Чацвёра наведвальнікаѓ выйшлі з пакоя і накіраваѓся да ѓваходных дзвярэй у больш спакойным размяшчэнні духу, чым ѓвайшлі. Толькі Грегсон усё яшчэ злосна глядзеѓ на Марыярці, калі яны сыходзілі, але нічога не сказаѓ.
  
  Містэр Моус выпусціѓ іх, а затым вярнуѓся ѓ кабінет прафесара. "Гэта было вельмі добра", - сказаѓ ён. "Яны ѓвайшлі, як львы, і выйшлі, як ягняты. І тут я падумаѓ, што мне давядзецца дапамагчы вам, паколькі вы падвергнуліся фізічнаму гвалту. Па меншай меры, двое з іх былі гатовыя пачаць збіваць вас прама там, дзе вы стаялі; я пазнаю гэтыя прыкметы. Але вашы мяккія адказы якім-то чынам адвялі іх гнеѓ, як сказана ѓ Бібліі. Я не ведаю, як вам гэта ѓдаецца, прафесар. Я бачыѓ, як гэта робіцца, але я да гэтага часу не ведаю, як вам гэта ѓдалося ".
  
  "Я паказаѓ ім памылковасць іх шляхоѓ", - сказаѓ Марыярці. "Я быѓ апрануты ѓ браню сваёй нявіннасці".
  
  "Вы хочаце сказаць, што на самай справе не маеце ніякага дачынення да знікнення містэра Холмса?" - здзіѓлена спытаѓ містэр Моуз.
  
  "Містэр Моуз!" Марыярці сказаѓ, сумна ківаючы галавой. "І вы таксама!"
  
  OceanofPDF.com
  
  ТРЫ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ІНТРЫГАН
  
  
  
  Wer mit Ungeheuern kämpft, mag zusehn, dass nicht er dabei zum Ungeheuer wird. Und wenn du lange in einen Abgrund blickst, blickt der Abgrund auch in dich hinein.
  
  [Той, хто змагаецца з монстрамі, павінен быць асцярожны, каб не ператварыцца ѓ монстра. І калі ты занадта доѓга глядзіш у бездань, бездань глядзіць на цябе ѓ адказ.]
  
  -Friedrich Nietzsche
  
  
  
  I ѓ панядзелак, 17 лютага 1890 года, большую частку дня ішоѓ снег. Калі на Лондан апусціѓся змрок і цені сярэдзіны зімы сталі даѓжэй, падняѓся ѓсходні вецер, і тое, што раней было лёгкім сняжком, ператварылася ѓ моцны мокры снег. На Тэмзе утварыѓся лёд, покрывший скарынкай такелаж і швартоѓныя ліны караблёѓ у шматлікіх доках ѓздоѓж ракі. Вуліцы горада былі пустэльныя, калі не лічыць рэдкіх кебаѓ або чатырохколавых экіпажаѓ, іх конь і фурман ежились ад ледзянога ветру, выглядаючы апошнюю порцыю ежы перад адыходам да сну.
  
  У задняй пакоі крамы рыззя і старой адзення на Минсинг-лейн, у межах бачнасці Лонданскага Таѓэра, калі высунуць галаву ѓ акно і ѓважліва паглядзець налева, пяцёра мужчын сабраліся вакол масіѓнага дубовага стала і намышлялі грандыёзны план.
  
  Першым у дзверы з'явіѓся Хітры Дзівак, маленькі, жылісты чалавечак, яго худы, вузкае твар выдавала хітрую і изворотливую душу самога чалавека. Ён сядзеѓ, скрыжаваѓшы ногі і падціснуѓшы іх пад сябе, як дэрвіш, на плоскім драѓляным крэсле без спінкі.
  
  Злева ад яго сядзеѓ Шчанюк Кулі, які да трыццаці пяці гадоѓ захоѓваѓ выгляд нявіннага чатырнаццацігадовага хлопчыка са свежым тварыкам. Цяпер, у свае сорак пяць, ён выглядаѓ старажытным і иссохшим, як чалавек, чые гады былі напоѓнены неверагоднымі грахамі. Ён падсунуѓ да стала старое мяккае крэсла і цяпер закапаѓся ѓ яго падушкі так, што ѓ цьмяным святле быѓ бачны толькі кончык ягонага носа.
  
  Побач з ім быѓ ангелоподобный Цім Макадамс, ѓпарты, масіѓны былы вандроѓнік, кіраѓнік банды галаварэзаѓ, якая, як вядома, здаецца ѓ арэнду на ѓсе выпадкі жыцця па ѓсталяванай цане за зламаныя рукі, ногі, рэбры або проломленные чэрапа; забойства за дадатковую плату. Ён сядзеѓ ѓчатырох на цяжкім драѓляным зэдліку, яго рукі, што нерухома ляжалі на стале.
  
  Двухпенсовик, чыя знешнасць і манеры былі досыць падобныя на малодшага сына графа, каб забяспечыць яму беспярэчна доступ на лепшыя свецкія раѓты, і чые звычкі і мараль былі досыць падобныя на звычкі і мараль вулічнага валацугі, каб яго выкінулі з натоѓпу за паводзіны, непрыстойныя нават псевдодемонстранту, у сваёй талерцы разваліѓся на далёкім куце стала, яго ногі разгойдваліся ѓзад-наперад, як добра пастаѓлены метраном.
  
  Пятым чалавекам, созвавшим гэта сход роѓных па распусьце і беззаконню, быѓ загадкавы доктар Пін Док Лоѓ. Магчыма, кітаец, дзесьці паміж сарака і старэй, бясконца дасведчаны ѓ спосабах здзяйснення злачынстваѓ, ён узвышаѓся над астатнімі інтэлектам і сілай волі. Цяпер ён сядзеѓ у крэсле з высокай спінкай, спіной да задняй частцы пакоя, усміхаючыся лёгкай загадкавай усмешкай і нацягнута ківаючы праз стол сваім спадарожнікам. "Добра, што вы ѓсе прыйшлі", - сказаѓ ён.
  
  "Ку-ку, а як мы маглі застацца ѓ баку?" - спытаѓ Хітры Дзівак, двойчы пляснуѓшы ѓ далоні, а затым правёѓшы імі па валасам. " Ты сказаѓ, што гэтая праца каштуе мільён фунтаѓ.
  
  "Я шчыра спадзяюся, што вы мелі на ѓвазе менавіта гэта?" Спытаѓ Макадамс, нахіляючыся наперад і паказваючы падбародкам у кірунку Пін Док Лоѓ. "Мільён фунтаѓ? Рэальны, які адчуваецца мільён фунтаѓ? Мне б не хацелася сядзець тут і даведвацца, што ты выдаткаваѓ іх марна. Яшчэ больш мне б не хацелася апынуцца там, дзе ты сядзіш, калі здарыцца так, што я даведаюся пра гэта, калі ты разумееш, да чаго я хілю.
  
  Доктар Пін зноѓ кіѓнуѓ. "Мільён фунтаѓ, - сказаѓ я, але, прызнаюся, прыведзеная лічба не была дакладнай. Я выбраѓ нумар, які, як я ведаѓ, прыцягне вас сюды, - сказаѓ ён, абыякава гледзячы на кожнага з іх па чарзе.
  
  Макадамс падняѓся і ѓтаропіѓся на Піна, як велізарны бык, які рыхтуецца нанесці сур'ёзны ѓрон матадору. "Мне не падабаецца, калі мяне падманваюць", - рашуча заявіѓ ён.
  
  Хітры Дзівак ускочыѓ на ногі. "Я, мабыць, пайду," сказаѓ ён астатнім. " Рабі з ім, - ён нядбайна махнуѓ рукой у бок Піна, - што хочаш.
  
  "Сапраѓдная фігура," працягнуѓ доктар Пін, і лёгкая ѓсмешка зноѓ з'явілася на яго твары, - магла б адпудзіць вас яшчэ да таго, як у мяне з'явілася магчымасць пагаварыць з вамі. Гэта, напэѓна, будзе больш за мільён фунтаѓ, нашмат больш. Я не здзіѓлюся, калі кожны з нас пачне працаваць па мільёне, нават пасля таго, як падзеліцца з нашымі разнастайнымі, э-э, паслугачамі.
  
  Двухпенсовик засмяяѓся. "Я так і ведаѓ!" - сказаѓ ён. "Кітаянка з нюхам на грошы. Я заѓсёды думаѓ, што калі-небудзь ты зробіш мяне багатым, Пін, пры гэтым, вядома, зрабіѓшы трохі дабра і для сябе.
  
  Макадамс зноѓ сеѓ. "Мне ѓсё яшчэ не падабаецца, калі мяне падманваюць", - сказаѓ ён. "Давайце паслухаем, і лепш, каб гэта было добра".
  
  "Сцісла, джэнтльмены, - сказаѓ Пін," маецца партыя зліткаѓ - некалькі тон чыстага золата, якое неѓзабаве прыбудзе ѓ Лондан параходам для захоѓвання ѓ сховішчах Банка Англіі".
  
  "Золата!" Шчанюк Кулі неспадзявана выплюнуѓ гэта слова і выглядаѓ некалькі здзіѓленых тым, што наогул што-то сказаѓ.
  
  "Банк Англіі", - сказаѓ Дзівак, журботна ківаючы галавой. "Ніхто не можа ѓзламаць сховішчы Банка Англіі. Гэта немагчыма, і гэта катэгарычна!" Ён гаварыѓ з сумнай упэѓненасцю чалавека, які ѓ мінулым шмат думаѓ на гэтую тэму.
  
  Доктар Пін агледзеѓся, ѓсмешка на яго твары стала яшчэ шырэй. "Ах, так, можа быць, і так, можа быць, і так, але я ведаю, калі прыбудзе золата, і куды яно прыбудзе, і як яно прыбудзе. І, як вы ѓбачыце, я распрацаваѓ дзейсны метад збавення уладаѓ ад гэтага жудаснага цяжару да таго, як старая лэдзі з Треднидл-стрыт паспее абняць яго сваімі ахоѓнымі абдымкамі.
  
  "І табе трэба, каб усе мы былі ѓ гэтым замешаныя?" - спытаѓ Дзівак.
  
  Доктар Пін кіѓнуѓ. "Вы і вашыя разнастайныя партнёры і асістэнты - вы вылучыце тых, хто вам патрэбен. Атрымаць золата недастаткова. Ён павінен быць перапрацаваны - нельга гандляваць залатымі зьліткамі з пячаткай Банка Англіі на іх - і транспартавацца і прадавацца паступова і на вялікай тэрыторыі ".
  
  Двухпенсовик апусціѓся ѓ крэсла і строс парушынку з каѓняра. "Падобна на тое, у цябе ёсць што сказаць, даѓніна", - весела сказаѓ ён. "Я буду ѓважліва слухаць, у абодва вуха і ѓсё такое, але вам прыйдзецца прыкласці нямала намаганняѓ, каб пераканаць мяне, што гэта выканальна. І калі я не думаю, што гэта выканальна, тады я не ѓдзельнічаю ".
  
  "Мой дарагі малады чалавек," сказаѓ доктар Пін, " калі б я сам не лічыѓ, што гэта, як вы кажаце, выканальна, то мяне б тут не было. Мудры чалавек не ѓцякае ад ценяѓ".
  
  Макадамс скрыжаваѓ рукі на ѓзроѓні плячэй, выставіѓшы локці наперад, як барановыя рогі, і ѓтаропіѓся на Піна. "Тады давайце паслухаем", - сказаѓ ён.
  
  Наступныя паѓгадзіны Пін Док Лоѓ казаѓ павольна і бесперапынна, а яго спадарожнікі слухалі, і іх цікавасць не занепадаѓ. Калі ён скончыѓ, пачулася шорганне ног і паляпванне косткамі пальцаѓ па стале, пакуль яны абдумвалі тое, што ён ім сказаѓ.
  
  "Значыць, здабычу трэба падзяліць пароѓну?" Запатрабаваѓ Шчанюк Кулі.
  
  "Як я ѓжо сказаѓ", - сказаѓ яму доктар Пін. "Пасля таго, як мы пазбавімся ад самога золата, што зойме па меншай меры некалькі месяцаѓ, прыбытак будзе падзелена пяццю спосабамі, па адной частцы кожнага з нас. Вы, у сваю чаргу, несяце адказнасць за ѓсе выдаткі, уключаючы аплату працы вашых уласных людзей.
  
  "У гэтым-то і загваздка", - заѓважыѓ Хітры Дзівак. "З такімі грашыма хто-небудзь пачне скупляць ѓвесь Іст-Энд, і бізнесмены зразумеюць, што да чаго. І калі яны схопяць аднаго з нас, астатнія неѓзабаве трапяць у сетку. Мільён фунтаѓ ѓ Дартмуре нічога не дасць.
  
  "Гэта праблема", - прызнаѓ Пін. "Адным з магчымых рашэнняѓ было б ѓтрыманне прыбытку на працягу доѓгага перыяду часу пасля рабавання. Але хто з нас гатовы абысціся без гэтага, ведаючы, што яго чакае велізарная сума грошай? І каму з нас астатнія давераць нарабаванае?"
  
  "Я сам паклапачуся аб сваёй долі, вялікае вам дзякуй", - прагыркаѓ Макадамс.
  
  "Вось, бачыце? Няма, кожны з вас атрымае сваю долю, як толькі яна будзе даступная, як толькі золата будзе звернута ѓ манеты каралеѓства або што-нешта іншае, неадкладна якая падлягае абмену. Пасля гэтага кожны з вас нясе адказнасць за тое, каб трымацца далей ад доѓгай рукі ѓладаѓ. І, калі вы будзеце мудрыя, вы ахаваеце сябе ад няѓдач іншых ".
  
  "Я заѓважыѓ, што вы не паведамілі нам дату прыходу гэтай чортавай лодкі або месцазнаходжанне прычала, у якога гэтая штука пришвартуется", - пракаментаваѓ Двухпенсовик.
  
  "І нават назвы рамёствы", - дадаѓ Хітры Дзівак.
  
  "Вядома, няма", - сказаѓ доктар Пін. "Не, пакуль я не буду ѓпэѓнены, што вы цалкам гатовыя. Нават тады, не да апошняй хвіліны. Лепшы спосаб пераканацца ѓ тым, што мы давяраем адзін аднаму, - гэта даць як мага менш магчымасцяѓ для падману ".
  
  "Так, у гэтым нешта ёсць", - пагадзіѓся Шчанюк Кулі, аглядаючы сваіх таварышаѓ. "У гэтым нешта ёсць. У гэтай самай пакоі ёсць пара джэнтльменаѓ, якім я б не даверыѓ час сутак. Імёнаѓ, вядома, не называю. І я не гляджу ні на каго канкрэтна.
  
  "Калі вернешся дадому, паглядзі ѓ люстэрка," прапанаваѓ Хітры Дзівак, - ці дастаткова яно чыстае, каб разглядзець тваё ѓласнае твар".
  
  "Цяпер жа спыні гэта", - раѓнуѓ Макадамс. "Мы ѓсе тут сябры і кампаньёны, і мы збіраемся заставацца такімі, нават калі мне прыйдзецца зламаць пару костак, каб прасачыць за гэтым".
  
  "Калі ласка, без кулачных баёѓ", - сказаѓ Двухпенсовик, нацягваючы рукавы свайго бездакорна пашытага пінжака на абшэѓкі кашулі роѓна настолькі, наколькі гэта неабходна. "Гэта няветліва!"
  
  Дзівак паглядзеѓ на яго і фыркнуѓ. "Гэта ты так кажаш", - сказаѓ ён. "Але гэтая кій-шпага, якую ты носіш, наносіць даволі грубы ѓдар па хлопцу. А ѓ тым ручным пісталеце, які ты носіш пад левай рукой, праведзена даволі грубая дзірка.
  
  "Сапраѓды", - пагадзіѓся Двухпенсовик, ані не збянтэжыѓшыся. "Ці бачыце, я не веру ѓ бойкі. Я веру ѓ перамогу, і як мага хутчэй".
  
  Макадамс паглядзеѓ на Пін Док Лоѓ. "Ты хочаш, каб я забраѓ у яго гэта барахло? Я магу зрабіць гэта лёгка, і ніхто не пацерпіць, за выключэннем, можа быць, яго далікатных пачуццяѓ".
  
  "Калі джэнтльмен адчувае сябе ѓ большай бяспекі са сваімі рэчамі," Пін сказаѓ, " хай пакіне іх сабе. Запэѓніваю вас, ён не скарыстаецца імі ѓ гэтым пакоі.
  
  Двухпенсовик нервова агледзеѓся па баках у адказ на меркаваную пагрозу, аглядаючы сцены ѓ пошуках таго, што ці хто мог хавацца за імі, назіраючы за кожным яго рухам. "Я ні да каго тут не адчуваю варожасці", - сказаѓ ён. "Гэта зброю прызначана толькі для самаабароны. І паколькі мы ѓсе тут сябры -"
  
  "Менавіта так", - пагадзіѓся доктар Пін.
  
  "Калі гэты план атрымаецца, сярод крымінальных колаѓ адбудзецца жудасная ѓзварушэнне", - пракаментаваѓ Хітры Дзівак. "Роззеры накладуць сваю цяжкую руку на кожнага, хто калі-небудзь сцягнуѓ яблык з каляскі або прыняѓ чужы дом за свой уласны, і гэта праѓда!"
  
  "Яны паклічуць Шэрлака Холмса", - сумна пагадзіѓся Шчанюк Кулі. "Яны абавязаны гэта зрабіць. Такая вялікая праца. Старая лэдзі сама даручыць яму гэтую справу. І ён можа бачыць тое, чаго не бачаць іншыя.
  
  Доктар Пін перавёѓ погляд з аднаго на іншага з сваіх калегаѓ, і ѓсмешка на яго твары стала шырэй і непроницаемее. "У адным я магу вас запэѓніць, " сказаѓ ён ім, - містэр Холмс нас не патурбаваѓ.
  
  "Чаму вы так упэѓнены ѓ гэтым?" Спытаѓ Кулі.
  
  "Містэр Холмс знік", - патлумачыѓ Пін. "І ён не збіраецца з'яѓляцца ѓ бліжэйшы час".
  
  "І адкуль ты гэта ведаеш?" Макадамс зароѓ. "Ты, выпадкова, не сам яго выкраѓ?"
  
  "Не я", - сказаѓ Пін. "Сапраѓды, я не магу сказаць, адкуль я ведаю, што, містэр Холмс застанецца, э-э, недаступным. Але я ѓпэѓнены, што гэта так. Акрамя таго, нават калі ён з'явіцца зноѓ, яго ѓвагу і ѓвагу Скотленд-Ярда будуць прыцягнутыя ѓ зусім іншым кірунку.
  
  "Як гэта?" - спытаѓ Хітры Дзівак.
  
  "Гэта невялікая, але неабходная частка майго сціплага ѓкладу ѓ гэта пачынанне", - сказаѓ ім доктар Пін. " У дадатак да атрымання неабходнай інфармацыі, распрацоѓцы плана і выбару кожнага з вас у якасці майго, скажам так, персаналу...
  
  "Скажам, працягвай у тым жа духу?" - агрызнуѓся Хітры Дзівак. "Мы ѓсе ведаем, які ты разумны, не выворачивай руку з сустава, паляпваючы сябе па спіне".
  
  Пін Док Лоѓ секунду злосна глядзеѓ на Дзівака, перш чым заплюшчыць вочы і выканаць практыкаванне на барицу, якое напружыла і паслабіла мышцы ад пальцаѓ ног па ѓсім целе да броваѓ і зняло усе напружанне, зноѓ зрабіѓшы яго адзіным цэлым са сусвету. "Сапраѓдны майстар не дазволіѓ бы сабе раздражняцца з-за такіх дробязяѓ", - сказаѓ ён, ціха ѓздыхаючы і адкрываючы вочы. "Аднак у радыусе трох тысяч міль ад гэтага месца няма сапраѓднага майстра".
  
  " Ну, паколькі мы гаворым з вамі, вы майстар або не майстар, які ѓ вас ёсць план, як адвесці ад нас падазрэнні і прымусіць бізнэсоѓцаѓ з Скотленд-Ярда, як вы кажаце, паглядзець у іншым кірунку? - запатрабаваѓ Дзівак.
  
  "Я збіраюся, як ты мог бы сказаць, Дзівак, патэлефанаваць у паліцыю. Я збіраюся даць паліцыі каго-то яшчэ для падазрэнні, разам з дастатковымі прыкметамі таго, што ён сапраѓды з'яѓляецца вінаватай бокам ".
  
  "І чаму яны маглі падумаць, што гэты джэнтльмен здзейсніѓ злачынства замест таго, каб паглядзець у наш бок?" Спытаѓ Макадамс.
  
  " Таму што яны ѓжо гатовыя паверыць у самае горшае пра гэта джентльмене.
  
  "Самы горшы?"
  
  " Так. Шэрлак Холмс вінаваціѓ яго ва ѓсіх буйных злачынствах, якія адбываліся дзе-небудзь у Лондане - ды і ва ѓсёй Еѓропе, калі ѓжо на тое пайшло, - на працягу апошняга дзесяцігоддзя. Паліцыя, натуральна, падумае пра яго. Я проста ѓмацую гэтую думку".
  
  " Прафесар Марыярці! Шчанюк Кулі ахнуѓ.
  
  " Менавіта так. Прафесар Джэймс Марыярці. Ідэальны казёл адпушчэння.
  
  "Я не ведаю, Пін", - сказаѓ Двухпенсовик, ківаючы галавой. "Неразумна станавіцца не на тую бок прафесара".
  
  Пін адкінуѓся на спінку крэсла. "Вось чаму я не люблю раскрываць свае планы загадзя", - сказаѓ ён. "Такія людзі, як вы, заѓсёды рэагуюць на план, перш чым выслухаць дэталі. Я ѓсё старанна прадумаѓ, і нам няма чаго баяцца прафесара Марыярці.
  
  "І чаму ж гэта так?" Спытаѓ Макадамс.
  
  " Таму што ён не будзе ведаць, што на яго напалі. Ён паверыць, што гэта проста яшчэ адзін выпадак, калі паліцыя перасьледуе яго ѓ няправільным кірунку, таму што яны бачаць зло ва ѓсім, што ён робіць, нават калі яны ніколі не маглі гэтага даказаць ".
  
  "Наколькі я чуѓ," сказаѓ Дзівак, "гэта Холмс бачыць прафесара за кожным кустом, і яму так і не ѓдалося пераканаць паліцыю".
  
  " Так, але цяпер Холмс знік. Яны, напэѓна западозраць у гэтым Марыярці. І калі неѓзабаве пасля гэтага адбудзецца буйное рабаванне ...
  
  "У чым-то ты маеш рацыю," прызнаѓ Дзівак.
  
  "Вядома. Да таго часу, калі прафесар зразумее, што яго падставілі, ён увязнет занадта глыбока, каб выбрацца. І ён не будзе ведаць, з якога боку набліжаецца падстава ".
  
  "Я не ведаю", - сказаѓ Шчанюк Кулі. "Прафесар аказваѓ вялікую дапамогу многім з нас на працягу многіх гадоѓ".
  
  "Па мільёну фунтаѓ кожнаму," нагадаѓ ім Пін Док Лоѓ.
  
  "Я ѓ справе", - заявіѓ Ангелоподобный Цім Макадамс.
  
  "Я мяркую, прафесар можа сам пра сябе паклапаціцца", - вырашыѓ Хітры Дзівак.
  
  Пін Док Лоѓ перавёѓ позірк на двух іншых, і праз некалькі секунд атрымаѓ ківок ад аднаго і поціск плячэй ад іншага. "Разумна", - сказаѓ ён. "Вельмі разумна".
  
  OceanofPDF.com
  
  ЧАТЫРЫ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  
  ЗАЛАТАЯ ГУРЫЯ МАХАРАДЖА
  
  
  
  Невялікая каштоѓнасць
  прыгажосці, бяжыць ад святла;
  Загадай ёй выйсці наперад,
  Дазволь сабе быць жаданай,
  І не чырваней так, каб вамі захапляліся.
  - Эдмунд Уолер
  
  
  
  Яу сераду, дзевятнаццатага лютага, бліжэй да вечара, каржакаваты мужчына з праніклівымі блакітнымі вачыма з'явіѓся ѓ дзвярах дома 64 па Расэл-сквер. Ён працягнуѓ містэру Моусу сваю візітоѓку.
  
  COL. SЭБАСТИАН МОРАН
  
  НГЛО-ІНДИАНСКИЙ CЛЮБ
  
  Пеннсуорт - сквер
  
  
  
  "Скажы прафесару, што яго стары прыяцель вярнуѓся", - сказаѓ ён. Містэр Моус правёѓ яго ѓ гасціную і пакінуѓ Маммера, карліка на ѓсе рукі Марыярці, назіраць за незнаёмцам праз вочка ѓ каморы прыслужніка, а сам спусціѓся ѓ падвальных лабараторыю, дзе прафесар працаваѓ з учорашняга вечара дапазна.
  
  Марыярці, без пінжака, з закасанымі рукавамі, у лабараторным фартуху, прикрывавшем камізэлька і штаны, схіліѓся над сваім працоѓным сталом з прабіркай у руцэ. Прастора перад ім было застаѓлена бутэлькамі, ретортами, колбамі, металічнымі падстаѓкамі, шклянымі трубкамі і чаркай даведнікаѓ. Стары Потс, лабарант прафесара, драмаѓ на раскладанцы ѓ далёкім куце пакоя.
  
  "Хвілінку," сказаѓ Марыярці, павольна водзячы прабіркай ѓзад-наперад па полымя бунзеновской гарэлкі. "Калі ён пачырванее, Балаболке прыйдзецца тэрмінова адправіцца ѓ Билстоун ѓ Лестершире. Тады як - ах! - глядзіце; цудоѓны каралеѓскі - ці, па меншай меры, высакародны - сіні. Усё так, як я спадзяваѓся. Ён паставіѓ прабірку на падстаѓку і павярнуѓся да свайго дворецкому. "Паездка не патрэбна, жыццё ѓ бяспецы - па меншай меры, ад аднаго з самых малавядомых алкалоидных ядаѓ. Хоць, як гэта трапіла ѓ пудынг, усё яшчэ застаецца пытаннем. А цяпер ... ?
  
  "Да вас прыйшоѓ джэнтльмен," сказаѓ яму містэр Моуз.
  
  "Што гэта за джэнтльмен?" Спытаѓ Марыярці, вешаючы фартух і старанна вымываючы і выціраючы рукі над працоѓнай ракавінай.
  
  Містэр Моуз задумаѓся. " Я б сказаѓ, што яму больш за сорак. Кажа, што ён ваш "стары прыяцель', але яго твар мне незнаёма.
  
  Ён працягнуѓ Марыярці візітоѓку гэтага чалавека.
  
  Марыярці паправіѓ пенснэ і ѓтаропіѓся на картку. "Палкоѓнік Моран," сказаѓ ён, пстрыкнуѓшы вялікім пальцам па кардону. " Я сапраѓды ведаю гэтага джэнтльмена. Ён надзеѓ пінжак і паправіѓ вялікі вузел на чырвоным гальштуку. " Пойдзем паглядзім, чаго ён хоча.
  
  
  
  _______
  
  
  
  Палкоѓнік Моран цярпліва прасядзеѓ у чырвоным скураным крэсле тыя дзесяць хвілін, якія яго прымусілі чакаць, склаѓшы рукі на каленях, выпрастаѓшы сьпіну і амаль не дакранаючыся да спінкі крэсла. Час ад часу ён подкручивал то адну, то іншую бок сваіх пышных вусоѓ або пагладжваѓ сябе па верхавіне, дзе старанна дагледжаныя валасы за лініяй залысінамі, падзеленыя роѓна пасярэдзіне праборам, тонкім, як лязо брытвы, былі занадта чорнымі, каб быць натуральнымі.
  
  Калі прафесар Марыярці увайшоѓ у гасціную, Моран ускочыѓ на ногі і працягнуѓ наперад загарэлую, мускулістыя правую руку. "Рады зноѓ бачыць вас, прафесар. Прайшло шмат часу, але ты ані не змяніѓся. Але ж ты ніколі не змяняешся - ты ніколі не змяняешся."
  
  Марыярці узяѓ яго за руку і асцярожна паціснуѓ. " Чатыры гады, або, здаецца, крыху больш. Наколькі я разумею, вы зусім нядаѓна вярнуліся з Афганістана, калі не памыляюся.
  
  "Вы не памыляецеся, прафесар," запэѓніѓ яго Моран. " Але, наколькі я памятаю, вы рэдка памыляецеся. Хто-небудзь паведаміѓ вам аб маім вяртанні?
  
  "Я не ведаѓ аб гэтым да гэтага моманту. Але выснова быѓ нескладаным. Той факт, што вы жывяце ѓ сваім клубе, кажа аб тым, што вы вярнуліся ѓ Англію недастаткова надоѓга, каб абжыцца ѓ кватэры; ваш загар кажа аб гарачым клімаце і пра тое, што вы шмат часу праводзілі на полі. Я лічу, што цяперашняя кампанія ѓ Афганістане добра адпавядае гэтым патрабаванням ".
  
  "Цалкам дакладна," пагадзіѓся палкоѓнік Моран. " У тваіх вуснах гэтыя маленькія лагічныя хітрыкі здаюцца простымі.
  
  " Фокусы? Паслухайце, палкоѓнік Моран, вы павінны разумець, што чым больш вы трэніруецеся свой мозг, тым большага ад яго можна чакаць.
  
  Моран ѓсміхнуѓся. "Падобна на тое, што практыкаванні, разумовыя або фізічныя, прыносяць карысць некаторым людзям больш, чым іншым, па меншай меры, я так заѓважыѓ".
  
  Марыярці працягнуѓ руку за спіну і таргануѓ за шнурок званка. "Я збіраюся выпіць кубачак кавы", - сказаѓ ён. "Калі ласка, далучайцеся да мяне. Кава ці чай, ці што-небудзь мацней, калі хочаце".
  
  Палкоѓнік Моран падкруціѓ адну бок сваіх вусоѓ, ператварыѓшы іх у яшчэ больш тонкія кончыкі, затым іншую. "Што ж, ужо далёка за поѓдзень", - сказаѓ ён. "Сталая звычка, сэр. Ніякіх упоений спіртным, пакуль сонца не пачне другую палову свайго падарожжа па небе. Менавіта такія ѓстойлівыя звычкі, сэр, ратуюць нас ад поѓнага спусташэння.
  
  "Цалкам магчыма", - пагадзіѓся Марыярці. "Але цяпер, калі набліжаецца чатыры гадзіны дня?"
  
  " Шклянку вады з хінінам, калі ѓ вас ёсць такая штука, з самавітай порцыяй брэндзі, быѓ бы не лішнім.
  
  "Вядома", - сказаѓ Марыярці і перадаѓ просьбу містэру Моусу, калі той адчыніѓ дзверы. "Такім чынам, палкоѓнік, што я магу для вас зрабіць?"
  
  Моран адкінуѓся на спінку крэсла. Ваѓчыная ѓсмешка мільганула на яго твары і знікла. "У мінулым вы часам звярталіся да мяне за дапамогай, прафесар, як і я зьвяртаѓся да вас. Я веру, што ѓ мінулым нашы адносіны заѓсёды былі ѓзаемавыгаднымі. У мяне ёсць гісторыя, якая паб'е ваша ѓяѓленне. Пасля таго, як вы выслушаете маю гісторыю, мы зможам абмеркаваць, як мы можам дапамагчы адзін аднаму ѓ гэтым выпадку, вы і я. "Ён паляпаѓ сябе па кішэнях і выцягнуѓ скураны партабак ручной працы. " Ці магу я прапанаваць вам цыгару, сэр? Стыльная індыйская Lunkah cheroot, але не такая гідкая, як мясцовы прадукт. Зроблена спецыяльна для афіцэраѓ Penwali Scouts."
  
  "Не, дзякуй", - сказаѓ Марыярці, амаль незаѓважна паківаѓшы галавой. "Я не потворствую".
  
  " Ты не пярэчыш, калі я...
  
  "Не, працягвай".
  
  Моран дастаѓ з кішэні сярэбраны інструмент для раскуривания цыгар і абрэзаѓ кончыкі сваёй цыгары. Моцна заціснуѓшы цыгару ѓ зубах, ён паднёс да далёкага канца трубчастую запальнічку з велізарным лабавым шклом і прыкурыѓ. Гэты працэс нагадваѓ часта паѓтаральны рытуал. "А-а-а!" - сказаѓ ён.
  
  Ён зачыніѓ запальнічку каѓпачком і задуменна патрымаѓ яе ѓ руцэ. "Быѓ час, - пракаментаваѓ ён, вымаючы цыгару з рота і выпускаючы ѓ пакой брую з'едліва пахкага дыму, - калі можна было вырабіць ѓражанне на тубыльцаѓ практычна ѓ любым месцы, здабываючы агонь з кулака. Цяпер з імі не так-то проста. Патрабуецца шматразовая вінтоѓка, каб вырабіць якое-небудзь ѓражанне на большасць з іх. "Ён прыбраѓ запальнічку ѓ кішэню.
  
  Увайшла пакаёѓка з напоем для палкоѓніка Марана ѓ высокім шклянцы і кубкам чорнай кавы для прафесара Марыярці. Яна паставіла паднос на маленькі столік паміж імі.
  
  "Гэта ѓсё, Тэрэза", - сказаѓ Марыярці. "Дзякуй". Ён заѓважыѓ, што вочы Марана сачылі за маладой дзяѓчынай, калі яна выходзіла з пакоя.
  
  "Чын-чын!" сказаѓ Моран, яго погляд зноѓ кінуѓся да Марыярці і засяродзіѓся на вузле на яго гальштуку. Ён акуратна паклаѓ цыгару ѓ попельніцу справа ад сябе і падняѓ келіх, вітаючы Марыярці, перш чым паднесці яго да вуснаѓ.
  
  " А цяпер, прафесар, з вашага дазволу, я раскажу вам сваю гісторыю. Думаю, яна таго варта.
  
  "Працягвайце," сказаѓ Марыярці.
  
  Моран дастаѓ цыгару з попельніцы. " Тады я пачну з махараджа Ламапура, які, як вы, магчыма, ведаеце, з'яѓляецца другім па велічыні з незалежных княстваѓ. Не яго цяперашняе вялікасць, а яго - давайце паглядзім - пра-пра-прадзядуля. Падзеі, пра якія я збіраюся расказаць, адбыліся ці, па меншай меры, пачаліся, наколькі я магу судзіць, прыкладна ѓ 1734 годзе.
  
  "Махараджа Ламапура быѓ маладым чалавекам з рэзкім атлусценнем. У разгляданым годзе яго вага перавысіѓ трыццаць стоун. Ён і яго дарадцы былі перакананыя, што гэта было найбольш прыемна яго падданым, паколькі яны верылі, што іх кіраѓнік павінен быць чалавекам заможным ". Моран зрабіѓ паѓзу і кашлянуѓ.
  
  "Раз у сем гадоѓ, у дадатак да штогадовым падаткаѓ, пабораѓ, узносаѓ, пенях, дарожных збораѓ, спецыяльных зборах і хабараѓ, якія радавалі сэрца грамадзян Ламапура, праводзілася спецыяльная цырымонія, на якой падданыя махараджа адпавядалі яго вазе золата. Існуе шматкроць прайграны малюнак цырымоніі, які паказвае гіганцкую перакладзіну для балансавання з паддонамі на кожным канцы. На адной патэльні сядзіць пухлы махараджа на сваім адмысловым троне, а яго падданыя кідаюць залатыя манеты на іншую".
  
  "Я бачыѓ ілюстрацыю або што-то падобнае", - пракаментаваѓ Марыярці.
  
  "Так, добра. Як мне далі зразумець, гэта недакладна ѓ адным дачыненні да", - сказаѓ Моран. "На самой справе яны выкарыстоѓвалі спецыяльна адчаканеныя для гэтай мэты маленькія залатыя зліткі, якія ім давялося купіць на дзяржаѓным манетным двары - вядома, з невялікай нацэнкай. Па сутнасці, яны павінны былі плаціць махарадже за прывілей плаціць махарадже ".
  
  "Многія ѓрада, падобна, працуюць па аналагічным прынцыпе", - заѓважыѓ Марыярці.
  
  "Нават так. Але ѓ астатнім, прыкладна так гэта і павінна было выглядаць". Моран зрабіѓ паѓзу, каб зрабіць вялікі глыток брэндзі з хінінам.
  
  "Аднак у махараджа была адна праблема, якая турбавала яго дарадцаѓ і падданых і амаль пазбаѓляла за ѓсё задавальнення быць самым тоѓстым махараджей ѓ Індыі. У яго была - як бы гэта сказаць - няздольнасць выконваць свае шлюбныя абавязкі. Яму было цяжка падтрымліваць неабходны, э-э, цікавасць, і ён быѓ настолькі вялікі, што нават на працягу параѓнальна кароткіх перыядаѓ, калі яму ѓдавалася падтрымліваць свой інтарэс, ён не мог накіраваць яго туды, дзе гэта было неабходна, каб вырабіць на святло сына і спадчынніка. І павінен нарадзіцца сын і спадчыннік, інакш з яго смерцю атрыманне ѓ спадчыну трона апынулася б пад пытаннем - так бы мовіць, яго можна было б перахапіць - і будучыню шчасце вялікай колькасці яго падданых магло б апынуцца пад пагрозай; па меншай меры, так здавалася махарадже і яго дарадцам ѓ той час.
  
  "Такім чынам, пляменніцы махараджа, яго пляменнікі, яго стрыечныя браты і цёткі, а таксама розныя прыдворныя чыноѓнікі праяѓлялі тое, што пры іншых абставінах магло б здацца вульгарным цікавасцю да стану члена сям'і махараджа". Ён зрабіѓ паѓзу.
  
  "Працягвайце," сказаѓ Марыярці, " выяѓляючы як мага менш павагі да юрлівасці.
  
  "Карацей кажучы," сказаѓ Моран, відавочна раззлаваны тым, што яго мілы анекдот прыйдзецца скараціць, " прэм'ер-міністр, які быѓ стрыечным братам махараджа, даручыѓ шатландскаму інжынеру па імя Уэстерби Мітчэл сканструяваць прылада, якое дазволіла б Яго Высочеству, э-э, функцыянаваць. Мітчэл вывучыѓ сітуацыю і, выдаткаваѓшы некалькі тыдняѓ на замеры і разлік кутоѓ нахілу, прыступіѓ да працы над мудрагелістым прыладай з скураных рамянёѓ, стужак і спружын, устаѓленых у каркас з цвёрдых парод дрэва, і ѓсталяваѓ яго ѓ каралеѓскай спальні ".
  
  "Простая задача, але не пазбаѓленыя цікавасці", - заѓважыѓ Марыярці. "Спрацавала гэта?"
  
  "Гэта вырашыла, э-э, механічную частка праблемы. Іншая частка была вырашана шляхам увозу з Персіі трох выключна прыгожых гурый, якія былі добра навучаны любовному мастацтву. З дапамогай прылады і гурый махарани вырабіла на святло спадчынніка каралеѓскага на працягу года. Я мяркую, што дзве гурыі таксама нарадзілі прыкладна ѓ адно і тое ж час."
  
  "Што махарани думаѓ аб гэтым пагадненні?"
  
  "Гэта не запісана".
  
  "Ах!" - сказаѓ Марыярці. "Добрая гісторыя, і я цаню яе. І цяпер сцэна дастаткова падрыхтавана? Ці можам мы перайсці да развязкі гэтага фарсу?"
  
  Моран глыбока ѓздыхнуѓ і выдыхнуѓ. "Не прыспешваеце мяне без прычыны, сэр", - сказаѓ ён. "Я спрабую распавесці вам дастаткова, каб вы маглі, можна сказаць, убачыць, як гэта адбываецца; каб вы маглі правільна зразумець, што за гэтым варта".
  
  "Я думаю," сказаѓ Марыярці, "што ѓсё, што будзе далей, сэр, я правільна разумею".
  
  Моран надоѓга заплюшчыѓ вочы, а затым адкрыѓ іх і міргаючы, хоць вочы ѓтаропіѓся на Марыярці. "Я не ѓпэѓнены, сэр, чаму вы настроены варожа да мяне і маёй гісторыі, калі я яшчэ нават не дабраѓся да, э-э, важнай часткі, той частцы, якая тычылася б вас". Ён падняѓся з крэсла і моцна заціснуѓ цыгару ѓ зубах. "Я прызнаю, што вы самы разумны чалавек у Лондане і лепш за ѓсіх ѓмееце прыдумваць такога роду хітрыкі, якія мне могуць спатрэбіцца. Я працаваѓ з вамі раней, і ведаю, што гэта так. А цяпер, калі вы пакажаце мне дарогу да рэзідэнцыі другога па розуме чалавека ѓ Лондане, я развітаѓся з вамі.
  
  Марыярці усміхнуѓся, а затым зарагатаѓ гучным, раскатистым смехам. Уражаны Моран зрабіѓ крок назад і амаль упаѓ назад на сваё месца, перш чым зноѓ ускочыць і ваяѓніча статута на прафесара.
  
  "Другі па розуме чалавек у Лондане?" Спытаѓ Марыярці, а затым зноѓ засмяяѓся. "Чаму, сэр, я не магу накіраваць вас да другога па розуме чалавеку ѓ Лондане, таму што ён знік".
  
  "У самай справе?" Спытаѓ Моран, выглядаючы збітым з панталыку.
  
  Марыярці кіѓнуѓ і з хвіліну трымаѓ руку паднятай, пакуль не перастаѓ смяяцца. "Сапраѓды", - сказаѓ ён. "І цалкам магчыма, што гэта зусім не смешна. Магчыма, ён быѓ паранены ці нават забіты, ці ж яго трымаюць ворагі па невядомых прычынах.
  
  "Тады чаму... ? "
  
  "Таму што, сэр, яго сябры думаюць, што я яго люты вораг, і яны думаюць, што я скончыѓ з ім. Я не магу перадаць вам, сэр, наколькі гэта пацешна".
  
  Моран дастаѓ цыгару з рота. "Зразумела," сказаѓ ён.
  
  "Праѓда?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "На самой справе, прафесар, я прызнаюся, што не. Я мяркую, што вы на самай справе не скончылі з, э-э, джэнтльменам, аб якім ідзе гаворка?" Моран здаваѓся хутчэй ашаломленым, чым ѓстрывожаным гэтай думкай.
  
  Джэнтльмен, аб якім ідзе гаворка, - самазваны 'дэтэктыѓ-кансультант" па імя Шэрлак Холмс, і няма, я не маю ніякага дачынення да яго знікнення. Я хутчэй шкадую аб яго смерці, калі ён сапраѓды памёр. Марыярці жэстам запрасіѓ Марана вярнуцца на сваё месца. "Заканчваецца свой аповяд. Магчыма, я змагу табе дапамагчы, магчыма, няма; але, па крайняй меры, ты заслугоѓваеш справядлівага слуханні". Ён нахіліѓся наперад. "Працягвайце. Працягвайце".
  
  Палкоѓнік Моран выглядаѓ задуменным. " Шэрлак Холмс знік, ці не так?
  
  "На самай справе".
  
  " І вы не маеце да гэтага ніякага дачынення?
  
  "Нават калі так".
  
  Моран падціснуѓ вусны, разважаючы. Праз хвіліну ён кіѓнуѓ. "Пакуль адкладзём гэта ѓ бок", - сказаѓ ён. "У мяне няма прычын табе не верыць. І ѓсё ж гэта незвычайна".
  
  "Так і ёсць", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  "Што ж," сказаѓ Моран, " вернемся да майго аповеду. Да четырнадцатилетию свайго сына і спадчынніка махараджа загадаѓ пабудаваць вялікі храм. Гэтыя махараджа заѓсёды будуюць храмы, але гэты храм быѓ чым-то асаблівым: чатыры высокія мармуровыя вежы з відавочным фалічныя адчуваннем па кутах велізарнага мармуровага купалы. Сцены купалы былі пакрытыя эратычнымі скульптурамі, выкананымі ѓ выглядзе таго, што, па-мойму, называецца 'барэльеф".
  
  "Існуе шэраг надрукаваных прыватным чынам эратычных кніг, якія ѓтрымліваюць ілюстрацыі разьбы па дрэве ѓ індыйскіх храмах", - сказаѓ Марыярці. "Я бачыѓ некалькі такіх і захапляѓся імі; калі не іх мастацкім якасцю, то уяѓленнем скульптара. Эратычная разьба, па-відаць, даволі распаѓсюджаная ѓ індуісцкіх храмах ".
  
  "Адчувальнасць тубыльцаѓ да эратычным мастацтве адрозніваецца ад адчувальнасці адукаванага еѓрапейца", - пацвердзіѓ палкоѓнік Моран. "І мясцовыя жанчыны - Але, вядома, тут я адцягнуѓся. Кажуць, што гэтая разьба прысвечана аднаму з праяѓ бога Шывы. Акрамя гэтага, я нічога не ведаю. Але гэта, за выключэннем між іншым, не тое, што нас цікавіць ".
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці.
  
  "Праз чатыры гады пасля завяршэння будаѓніцтва храма махараджа памёр, і яго сын, якому цяпер васемнаццаць, ѓзышоѓ на трон. Сын, каб ушанаваць памяць свайго бацькі і адсвяткаваць сваё ѓласнае існаванне, замовіѓ размясціць у храме два творы мастацтва. Адно было выраблена з чыстага золата - у натуральную велічыню - з, э-э, апарата, які дазволіѓ яму нарадзіцца. Злучэння былі ѓпрыгожаны рубінамі і дыяментамі. Папружкі і партупеі былі вытканы з найтонкіх залатых нітак. Малюнак бога Падерсияби - магчыма, я памыляюся - ляжыць ніцма на апараце, але без бачных указанняѓ на тое, чаго ён мог бы дасягнуць у гэтым становішчы. Старонняму назіральніку застаецца толькі гадаць, у чым магла б заключацца функцыя гэтага механізму.
  
  Другім прадметам была статуя вышынёй каля трох футаѓ, з адлюстраваннем любімую гурию яго бацькі; жанчыну, чые экзатычныя танцы і, э-э, намаганні спрыялі ці, па меншай меры, спрыялі зачацця сына. Яе звалі Паці. Яна намаляваная якая стаіць на правай назе, левая нага сагнутая так, што яе левая ступня абапіраецца на правае калена. Яе рукі выцягнутыя перад сабой, локці выцягнутыя, далоні звернутыя ѓнутр, у асабліва многозначительном выразе. Што менавіта гэта выказвае, я не ведаю. Калі верыць статуі, яна была даволі прыгожая. Сама статуя варта каралеѓскіх грошай, калі скарыстацца збітым, але ѓ дадзеным выпадку цалкам дакладным выразам. Яна таксама была з чыстага золата і інкруставаны каштоѓнымі камянямі: смарагдамі ѓ аправе для вачэй - у Паці былі зялёныя вочы - і пацеркамі, бранзалетамі, кольцамі на палец, ножными бранзалетамі і каронай, упрыгожанымі самымі каштоѓнымі камянямі, якія былі надзетыя на статую лепшымі ювелірамі каралеѓства.
  
  "Значыць, вы гэта бачылі?"
  
  "Я бачыѓ мініяцюрнае малюнак; я б сказаѓ, каля шасці цаляѓ у вышыню. Пазалочаная гіпсавая аправа з напаѓкаштоѓнымі камянямі - каштоѓная сама па сабе, але нішто ѓ параѓнанні з сапраѓднай каштоѓнасцю арыгінала. Але вытанчаная. Адчуваецца, што было б прыемна пазнаёміцца з маладой жанчынай-Паці. Арыгінал адсутнічае - яго скралі з храма ѓ 1857 годзе, падчас бунту сіпа. Гэта здагадкі, чыстыя здагадкі адносна таго, ці было гэта ѓзята сипайскими войскамі ѓ адплату за тое, што махараджа быѓ пробританским, ці пазней брытанцамі ѓ адплату за тое, што махараджа быѓ пра-сипайским. І ваша здагадка гэтак жа добрая, як і мая. Я размаѓляѓ з людзьмі, якія там былі, і чуѓ абедзве гісторыі. Вось чаму я прыйшоѓ пабачыцца з вамі ".
  
  " Вы хочаце ѓсталяваць, хто забраѓ статуэтку трыццаць пяць гадоѓ таму?
  
  "Не, дзякуй Богу, да гэтага не дойдзе. Ці, хутчэй, я павінен сказаць, гэта прайшло. Я ведаю, у каго зараз залатая гурыя. Я не ведаю, напэѓна, як гэта трапіла да іх у рукі, але гэта, дзякуй Богу, неістотна".
  
  " Вам патрэбна мая дапамога ѓ вяртанні працы?
  
  "Цяперашні махараджа Рамасатджит даручыѓ мне знайсці залатую гурию і вярнуць яе яму. Ён заплаціць даволі добра - больш, чым унутраная кошт вырабы, якая, як я ѓжо сказаѓ, абуральна высокая ".
  
  " Наколькі добра?
  
  Моран строс попел з кончыка цыгары. " Што б вы сказалі аб дваццаці тысяч фунтаѓ? - спытаѓ ён.
  
  "Я б сказаѓ, што пры кансерватыѓнай інвеставанні гэта магло б прыносіць вам даход у шэсцьсот даляраѓ у год. І вы маглі б нядрэнна жыць на шэсцьсот даляраѓ у год. Але тады трэба будзе падумаць аб маім ганарар, калі я пагаджуся дапамагчы вам.
  
  "Вы мяне няправільна зразумелі, сэр", - сказаѓ Моран. "Дваццаць тысяч будуць вашым ганарарам".
  
  Марыярці працёр пенснэ і паставіѓ яго на пераноссе. " Вы жартуеце, сэр, - сказаѓ ён.
  
  "Я ніколі не жартую па нагоды грошай", - сказаѓ яму палкоѓнік Моран. "І я кажу вам з усёй сумленнасцю, паколькі, калі мы збіраемся гэта зрабіць, паміж намі не павінна быць сакрэтаѓ, па меншай меры, адносна выкананай задачы, што мая доля будзе ѓ пяць разоѓ больш. Спадзяюся, у вас з гэтым няма праблем.
  
  "Ніякіх", - адказаѓ яму Марыярці. "Але ѓ такім выпадку я паклапачуся аб тым, каб, калі ѓзнікне якой-небудзь выключны рызыка, бегчы будзеце вы, палкоѓнік".
  
  "Цалкам справядліва", - пагадзіѓся Моран.
  
  Марыярці задумаѓся. "Два пытанні," сказаѓ ён.
  
  "Вы хочаце ведаць, у каго зараз статуэтка і дзе яна?" Сказаѓ Моран.
  
  "Гэта будзе пазней", - сказаѓ яму Марыярці. "Чаму гэта так дорага каштуе цяперашняму махарадже, і адкуль мы ведаем, што ён выкупіць гэта за абумоѓленую плату?"
  
  "А!" - сказаѓ Моран. " Што тычыцца першага: за тыя сто гадоѓ або каля таго, што статуя знаходзілася ѓ храме, яна стала вядомая па-рознаму як Багіня Ламапура, Поспех Ламапура, Лэдзі Ламапура і Каралева Ламапура. Вы б памаліліся, калі б у вас было такое жаданне, аднаму з яго розных аспектаѓ, каб дасягнуць якой-небудзь якая стаіць мэты. Багіня Ламапура была искусна ѓ аказанні дапамогі бясплодным парам. Поспех Ламапура гарантавала поспех у дзелавых пачынаннях. Лэдзі Ламапура адказвала на пытанні і давала парады з дапамогай розных формаѓ варажбы."
  
  "Цудоѓна!" Пракаментаваѓ Марыярці. Ён адкінуѓся назад і зачыніѓ вочы. "А каралева Ламапура?"
  
  "У сваім абліччы каралевы Ламапура выдатная Паці абараніла махараджу і яго падданых ад бяды".
  
  "А!" - сказаѓ прафесар Марыярці. "І яна дамаглася поспеху ѓ гэтым пачынанні?"
  
  "Да свайго знікнення яна выконвала сваю працу даволі добра. У Ламапура было сто гадоѓ росквіту і адноснага спакою, пакуль яна ляжала ѓ сваёй нішы ва ѓнутранай сцяне храма. У гэтым раёне вырабляюць кераміку і дываны, якія адрозніваюцца высокім якасцю і высока цэняцца па ѓсёй Індыі. Пасля крадзяжу краіна хутка прыйшла да таго, што індусы лічаць погибелью. Сама вайна з сипаями негатыѓна адбілася на мясцовым насельніцтве, абодва бакі вялі сябе ѓ вышэйшай ступені нецывілізавана - калі я магу так выказацца як брытанскі афіцэр ".
  
  " А пасля бунту?
  
  "Адзін з асноѓных фарбавальнікаѓ, якія выкарыстоѓваюцца пры вырабе дываноѓ, раптам стаѓ недаступны. Я мяркую, яго рабілі з нейкіх малюскаѓ, і крывавыя пачвары вымерлі. А мясцовая гліна, якая выкарыстоѓваецца для вырабу керамікі, станавілася ѓсё больш забруджанай, я мяркую, шэрай, якую было цяжка выдаліць, і з-за гэтага атрымлівалася нямоцныя і непрыдатная посуд. І пералётныя вадаплаѓныя птушкі пачалі пазбягаць мясцовых азёр. Гэта мела толькі нязначнае значэнне для эканомікі, але было палічана дрэнным прадвесцем ".
  
  "Сапраѓды", - сказаѓ прафесар Марыярці. "Я б сам палічыѓ гэта дрэнным прадвесцем. Я разумею, чаму ён хоча вярнуць фігурку. Адкуль мы ведаем, што ён заплаціць за яе?"
  
  "Я хадзіѓ у школу з цяперашнім махараджей. Акадэмія Святога Саймана. Менавіта туды адправіѓся Уэстерби Мітчэл, шатландскі інжынер, сканструявалі гэта, э-э, прылада, і з тых часоѓ махараджа Ламапура адпраѓляюць туды сваіх дзяцей мужчынскага полу. Цяперашні махараджа адставаѓ ад мяне на адну прыступку. Мы называлі яго 'Маленькі Пок'. Яго старэйшы брат, "Вялікі Пок", быѓ прыкладна на восем гадоѓ старэйшы за нас. Ён быѓ прамым спадчыннікам, але загінуѓ падчас палявання на тыгра. Такім чынам, "Маленькі Пок' цяпер махараджа Ламапура. Хто б мог падумаць?"
  
  " Значыць, ты разлічваеш, што за сяброѓства табе заплацяць?
  
  "Сябры? Ён быѓ на адну прыступку ніжэй за мяне, і ён быѓ вогом", - сказаѓ Моран. "Але мы паважалі адзін аднаго. У рэшце рэшт, ён быѓ надзвычай багатым вогом. У яго былі некаторыя праблемы з, э-э, дзедаѓшчынай з боку некаторых найбольш тупоголовых студэнтаѓ, якія ён вырашыѓ, заплаціѓшы мне за тое, каб я прыглядаѓ за ім; і я лічу, што я добра справіѓся. Ён запрасіѓ мяне вярнуцца з ім у Індыю да таго, як я атрымаѓ афіцэрскі чын. Я правёѓ больш за год у Ламапуре, у асноѓным у каралеѓскім палацы. Разумееце, гэта былі перамены. Там ён належаѓ да правячаму класу - у літаральным сэнсе - а я, па сутнасці, быѓ лідэрам. Той год шмат чаму мяне навучыѓ ".
  
  Марыярці моѓчкі разглядаѓ палкоѓніка, у той час як Моран ѓтаропіѓся на свой начищенный да бляску чаравікаѓ, абдумваючы тое, што даведаѓся. "Махараджа - чалавек з выключным пачуццём гонару", - сказаѓ Моран. " Калі мы вернем каралеву Ламапура, нам заплацяць.
  
  "Чаму, - спытаѓ Марыярці, - махараджа абраѓ менавіта вас, каб вярнуць сваю статую?"
  
  " Прамалінейны, ці не так? Моран акуратна паклаѓ цыгару на паднос. " Ну, па праѓдзе кажучы, ён гэтага не рабіѓ, не зусім. Ён даѓ зразумець, што заплаціць ѓзнагароду за вяртанне сваёй, э-э, ѓдачы. Я чуѓ пра ѓзнагароду. І, чыста выпадкова, я ѓлавіѓ найменшы намёк на месцазнаходжанне зніклай лэдзі. Я адпрасіѓся ѓ сваім палку і прасачыѓ за чуткамі у англа-індыйскай арміі. Я пабываѓ на аванпостах ѓ Кашміры і Белуджистане, і водар стаѓ мацней. Апошні ключ да разгадкі даѓ мне ювелір з Мадраса. Я забраніраваѓ білет назад у Англію на "Зорка Белфаста" як раз у той момант, калі яна пакідала порт. Апынуѓшыся тут, я накіраваѓся на поѓнач, у Кілмарнок ѓ Эйре, каб пацвердзіць тое, што я даведаѓся. Я меѓ рацыю, хоць і памыліѓся ѓ адным дачыненні. Я адправіѓ тэлеграму яго вялікасці, каб паведаміць яму, што я, магчыма, знайшоѓ гэты прадмет і што, магчыма, змагу вярнуць яго, і папрасіѓ яго пацьвердзіць ѓзнагароду. Ён адказаѓ - ах- ён адказаѓ..." Моран пакапаѓся ѓ кішэнях свайго пінжака і выцягнуѓ акуратна складзены лісток паперы. "Вось ён, яго адказ". Ён перадаѓ яго прафесара Марыярці.
  
  
  
  МОРАН: АНГЛА-ІНДЫЙСКІ: ЛОНДАН
  ђЗНАГАРОДА, ЯК ПАКАЗАНА, ПРЫПЫНАК ПЛЮС ВЫДАТКІ ПРЫПЫНАК НЕ ђЖЫВАЦЬ ГВАЛТ
  НЕ ПАРУШАЦЬ ЗАКОНЫ ПРЫ АТРЫМАННІ АБ'ЕКТА ПРЫПЫНАК КАРАЛЕВА ЛАМАПУРА
  ПАВІННА ЗАСТАВАЦЦА НЕЗАПЛЯМЛЕНАЙ ПРЫПЫНАК ђДАЛАЙ ПАЛЯВАННЯ ПРЫПЫНАК
  МАЛЕНЬКІ ПУК
  
  
  
  Марыярці падняѓ брыво. "Я разумею вашу дылему", - сказаѓ ён.
  
  "Сапраѓды", - пагадзіѓся палкоѓнік Моран. "Трохі разбіць і схапіць, без праблем. Раскроіць пару чэрапаѓ ѓ працэсе; частка гульні. Адзін з іх памірае, што ж, вось і ѓсё. Я маю на ѓвазе, гэта было б цяжка ѓ любым выпадку. Па-чартоѓску цяжка. Але магчыма. Я мог бы прыйсці да вас і папрасіць савета, але мне не давялося б турбаваць вас да такой ступені, каб прасіць вас прыняць удзел у аперацыі. Няма, сэр.
  
  " Не парушаць законаѓ, а? Цікавая праблема. Я мяркую, вы не можаце проста купіць гэта ѓ таго, у каго яно ёсць, інакш вас бы тут не было. Такім чынам, дзе ж гэтая маленькая цацанка і як ты збіраешся да яе дабрацца?
  
  "Што тычыцца таго, як да гэтага прыступіць, што ж, гэта будзе па вашай частцы, прафесар, калі вы прымеце гэта невялікае заданне. Што тычыцца таго, дзе яна ... " Моран глыбока зацягнуѓся цыгарай і павольна выпусціѓ дым. " Цяпер яна знаходзіцца ѓ валоданні - я б сказаѓ, што гэта талісман - шатландскіх улан герцага Монкрейта. Кожны вечар яе саджаюць побач са старэйшым афіцэрам на чале абедзеннага стала, і уланы падымаюць тост за яе адразу пасля таго, як падымаюць тост за каралеву. Я шмат чаму навучыѓся. Пакуль полк дома, яна ніколі не пакідае афіцэрскую сталовую ѓ іх казармах у замку Фитцробертс ѓ Килмарноке. Ну, крыху за межамі Килмарнока. Але Сям'я герцага у дадзены момант вярнулася ѓ Індыю, і таму Лэдзі знаходзіцца бліжэй да дома, чым калі-небудзь за апошнія трыццаць гадоѓ. Па сутнасці, яе ахоѓваюць шэсцьдзесят афіцэраѓ і тысяча дзвесце чалавек. Я не магу прыдумаць ні сумы грошай, ні якога-небудзь стымулу, якія прымусілі б іх расстацца са сваёй дамай.
  
  "Яны ведаюць, што ѓ іх ёсць?"
  
  " Відавочна, няма. Яны называюць яе 'Лэдзі Лакхнау'. Гісторыя такая, што сяржант-маёр іх палка па імя Маккуист наткнуѓся на яе ѓ павозцы, кінутай на абочыне дарогі, калі полк удзельнічаѓ у штурме і отбивании Лакхнау ѓ сакавіку 1858 года. Нейкім чынам паміж яе знікненнем і выяѓленнем яна была пакрыта меддзю. Можна толькі здагадвацца, хто паклаѓ яе ѓ каляску. Яна неадкладна, па меншай меры, так абвяшчае гісторыя, выратавала жыцці сяржанту-маёру і двум малодшым афіцэрам ".
  
  "Занятая маленькая статуэтка", - пракаментаваѓ Марыярці. "І дзе ж яна знаходзіцца ѓ дадзены момант? Дзе дзве брыгады герцага Монкрейтского? Кашмір? Дэлі? Афганістан?"
  
  "Мяркую, цяпер ужо ѓ Калькуце," адказаѓ яму палкоѓнік Моран. "Афіцэры і радавыя хайлендских улан вярнуліся з дэманстрацыі сцяга дзе-то на поѓначы краіны і збіраюцца вяртацца ѓ Англію. Яны прабудуць у Калькуце месяц ці каля таго, а затым сядуць на параход, каб адправіцца дадому".
  
  " Дэсантны карабель?
  
  Людзі і коні адправяцца на ваенным караблі, але большасць афіцэраѓ звычайна выбіраюць больш высокі ѓзровень камфорту, тым больш, што з многімі з іх падарожнічаюць іх сям'і. Так што яны адправяцца на адным з грамадзянскіх параходаѓ - першым класам, зразумела.
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці. "І статуя, я мяркую, адправіцца з афіцэрамі".
  
  "Вядома. Тады ты дапаможаш?"
  
  "Цалкам магчыма. Гэта цікавае выпрабаванне, і ѓзнагарода дастатковая для выканання задання. Мне трэба больш інфармацыі. Я складу вам спіс таго, што мне трэба ведаць. Вы падтрымліваеце сувязь з кім-небудзь у Калькуце?"
  
  "У мяне там ёсць агент", - сказаѓ Моран. "Наогул-то, стары таварыш па кают-кампаніі. Звольнены з-за якіх-небудзь непрыемнасцяѓ, звязаных з калодай карт. Падобна на тое, што на адваротным баку былі нанесеныя якія-то, э-э, меткі.
  
  "Я узрушаны", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Так", - суха адказаѓ Моран. "Я так і думаѓ".
  
  Прафесар Марыярці падняѓся на ногі. "Калі мы зробім гэта, нам прыйдзецца дзейнічаць неадкладна".
  
  "І што рабіць?"
  
  " Адпраѓляйся ѓ Індыю. Мы павінны дабрацца туды да таго, як лэдзі Лакхнау адправіцца дадому.
  
  "І што потым?"
  
  "Калі мы паедзем як мага хутчэй, нам спатрэбіцца тры тыдні, каб дабрацца да Калькуты. Гэта дае мне тры тыдні, каб што-небудзь прыдумаць ".
  
  Палкоѓнік Моран ѓстаѓ і аддаѓ гонар Марыярці. "Добра, прафесар", - сказаѓ ён, апранаючы паліто і нахлобучивая капялюш на галаву. "Я збяру рэчы. Добра, што ты ёсць на борце ".
  
  "Я ѓжо даѓно збіраѓся з'ездзіць у Індыю", - заѓважыѓ Марыярці, устаючы і праводзячы палкоѓніка Марана да дзвярэй. "Я разумею, што запісы індыйскіх астролагаѓ налічваюць шмат стагоддзяѓ, і ёсць пісьмовыя назірання, якія каментуюць звышновую, раптам якая з'явілася ѓ сузор'і Цяля ѓ 1054 годзе. Я б хацеѓ атрымаць магчымасць азнаёміцца з некаторымі з іх картамі неба таго часу, якія маглі б паказаць дакладнае месцазнаходжанне зоркі.
  
  Моран секунду глядзеѓ на Марыярці, баючыся, што з яго зрабілі мішэнь для якой-небудзь незразумелай жарты. Але ён вырашыѓ, што прафесар кажа сур'ёзна. "Чаго б гэта ні каштавала, прафесар", - сказаѓ ён, прыпадымаючы капялюш. "Чаго б гэта ні каштавала!"
  
  OceanofPDF.com
  
  ПЯЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ЗАГАДКАВЫ
  ДОКТАР ПІН ДОК ЛОђ
  
  
  
  Лёс сядзіць на гэтых цёмных зубчастых сценах і хмурыцца,
  І калі адкрываецца партал, каб прыняць мяне,
  Голас глухім шэптам разносіцца па дварах,
  Апавядаючы пра безыменным дзеі.
  Эн Рэдкліф
  
  
  
  Ухлопчыка быѓ доѓгі нос і выступоѓцы зубы на белым, як сыроватка, твары, а вялікія вушы рэзка тырчалі па баках галавы. Усе, хто яго ведаѓ, называлі яго Грызуном, за выключэннем яго працадаѓцы і настаѓніка, доктара Пін Док Лоѓ. Доктар Пін называѓ яго "Чарльз". Гэта было імя, якое даѓ яму доктар Пін, не больш за яго сапраѓднае імя, чым "Грызун", але тады ні ён, ні хто-небудзь іншы не ведалі, ці было ѓ яго на самай справе імя пры нараджэнні і якім яно магло б быць. Ён таксама не ѓдакладняѓ свой ѓзрост і дзень нараджэння. Ён думаѓ, што яму можа быць чатырнаццаць, але выглядаѓ маладзей. Большасць дзяцей з лонданскіх трушчоб з-за недаядання, недахопу фізічных практыкаванняѓ і недахопу сонечнага святла выглядалі маладзей свайго ѓзросту, пакуль раптам не сталі выглядаць нашмат старэй.
  
  Колькі ён сябе памятаѓ, яго звалі Грызун. "Хіт - гэта не тое імя, якое мне падабаецца", - сказаѓ ён доктару Пін. "Я не ведаю- толькі не Уэлли". І сапраѓды, сярод яго таварышаѓ, Джимпи, Спитса, Фингерса, Уорти і іншых, яго імя нічым не вылучалася.
  
  Неѓзабаве пасля таго, як Грызун і яго сябры паступілі на працу да Пін Док Лоѓ, доктар Пін адвёѓ яго ѓ бок і задуменна агледзеѓ. "З гэтага моманту," вырашыѓ Пін, " ты будзеш лічыць 'Чарльз' сваім сапраѓдным імем".
  
  " Маё сапраѓднае імя?
  
  "Так, таму што, бачыш, я падарыѓ яго табе".
  
  "А, зразумела", - сказаѓ Чарльз, хоць на самай справе нічога не разумеѓ.
  
  "Калі ты хочаш, каб іншыя паважалі цябе," цярпліва патлумачыѓ яму Пін, " ты павінен паважаць сябе. 'Грызунамі' - гэта не тое імя, якое выклікае павагу. І" - Доктар Пін Док Лоѓ ткнуѓ хлопчыка ѓ грудзі доѓгім указальным пальцам- "Ты будзеш мне значна больш карысна, калі іншыя будуць давяраць табе і паважаць".
  
  "Так, сэр," з сумневам сказаѓ Чарльз.
  
  Пін цярпліва ѓздыхнуѓ. " Нам трэба будзе прайсці доѓгі шлях, перш чым мы дасягнем таго самага сонечнага нагорнага плато.
  
  Чарльз сустракаѓся з доктарам Штыром на маленькім складзе на Бэнк-Энд-ђорфа, дзе Загваздка утрымліваѓ- што? Рэзідэнцыю? Не было ніякіх прыкмет таго, што Загваздка сапраѓды жыѓ там. Прытулак? Але ѓсе, хто меѓ значэнне, ведалі, што менавіта тут можна было знайсці Пін. Офіс? Калі Пін і вёѓ нейкія справы па-за склада, гэта было незаѓважна. Чарльз выказаѓ здагадку, што гэта было ѓстанова доктара Піна, яго месца. У кожнага павінна было быць сваё месца, і гэта было месца Піна Доклоу.
  
  Грызун па імя Чарльз быѓ лідэрам групы вулічных хлапчукоѓ пад назвай "Лаймхаусские трусы", якія зараблялі на жыццё крадзяжом удараѓ, разетак і скурак - насовак, кішэнных гадзін і папернікаѓ - у якія праходзілі па суседстве джэнтльменаѓ, якія былі дастаткова заможных, каб валодаць падобнымі ѓборамі. Нядаѓна ён і яго калегі атрымалі ад доктара Піна іншую працу. "Яны - мае вочы і вушы ва ѓсім Лондане", - як патлумачыѓ Пін Хитроумному Чудаку.
  
  "Яны не больш чым купка брудных маладых хуліганаѓ", - адказаѓ Дзівак.
  
  "Вось менавіта!" доктар Пін усміхнуѓся сваёй хітрай усмешкай. "І таму яны могуць пайсці куды заѓгодна і ѓбачыць што заѓгодна. Іх можна сустрэць штурхялямі, іх можна гвалтоѓна выкінуць адсюль ці адтуль, але яны не выклічуць ніякіх падазрэнняѓ у тым, што яны нешта большае, чым здаюцца. Подлыя злодзеі, нягоднікі і хуліганы - так. Шпіёны - няма. Дайце каму-небудзь падумаць пра вас што-небудзь дрэннае, і ён будзе задаволены і рэдка будзе спрабаваць ѓявіць сабе што-тое горшае ".
  
  І Трусы добра выконвалі свае заданні. За шэсць шылінгаѓ у тыдзень у Пін Док Лоѓ былі вочы і вушы па ѓсім Лондане. Такая была цана за душы тузіна хлапчукоѓ.
  
  "Ну, Чарльз?" Спытаѓ Пін Док Лоѓ, седзячы на сваім высокім чырвоным крэсле за высокім сталом з эбенового дрэва і не міргаючы, гледзячы на маладога вулічнага араба. "Што ѓ цябе ёсць для мяне сёння?"
  
  "У калысцы на Бэйкер-стрыт што-то варушыцца", - адказаѓ Чарльз, пачціва трымаючы капялюш у руках, ногі разам, вочы сканцэнтраваны на маленькім идоле з слановай косткі на стале. "Місіс Хадсон, бабуля, выходзіць і вяртаецца прыкладна два разы ѓ дзень. Гэты доктар Ватсан, ён заходзіѓ туды ѓчора ненадоѓга, накшталт як поглазел на фингса ѓ кабінеце - вы маглі бачыць яго за акном з дома насупраць - і зноѓ пайшоѓ. Але ніякіх слядоѓ містэра Шэрлака Холмса.
  
  "Прыемная навіна," сказаѓ Пін.
  
  " І? " І гэты прафесар Коув з Расэл-сквер... ён з'язджае.
  
  Пін Док Лоѓ ѓстаѓ і ляпнуѓ далонямі па стале з такім шумам, што Грызун падскочыѓ. " Сыходзіш? Што значыць "сыходзіш"?
  
  "Я маю на ѓвазе тое, што сказаѓ", - сказаѓ Грызун, імкнучыся не здрыгануцца, калі Пін Док Лоѓ навіс над ім. - Сёння раніцай ты першым справай пагрузіѓ гэты велізарны чамадан ѓ "гроулер" і адправіѓ яго на вакзал Вікторыя, ці не так? А потым 'ён рушыѓ услед" за мной з адным хобатам ѓ другім гроулере, ці не так?"
  
  "Чорт вазьмі!" усклікнуѓ доктар Пін Док Лоѓ. " Куды, чорт вазьмі, мог накіравацца гэты чалавек?
  
  "Індыя", - сказаѓ яму Чарльз. "Ён едзе ѓ Індыю. Калле-катта, як ён і сказаѓ:".
  
  "У самай справе?" Пін павольна апусціѓся назад на крэсла. "Калькута, ці не так? І адкуль ты гэта ведаеш?"
  
  "Хіба я не пайшоѓ за ім на вакзал Вікторыя? Хіба я не выратаваѓ сваё жыццё, "прыбудаваѓшыся ззаду' Гроулера? Бачыш, я сустрэѓ на станцыі яшчэ аднаго хлопца, і я падслухаѓ іх балбатню.
  
  Пін нахіліѓся наперад і пільна паглядзеѓ на Чарльза. " А хто быѓ іншы джэнтльмен?
  
  "Я не 'прыклаѓ руку" да гэтага слыху, ці не так? Яны не 'прыклалі руку да згадвання' майго імя. Вялікі, 'подслушивающий", ходзіць з важным выглядам, як салдат.
  
  "І што ж яны зрабілі?"
  
  " Яны забранявалі вагон першага класа Кантынентальнага экспрэса. Заѓтра раніцай яны збіраюцца перасекчы Ла-Манш і сесці на цягнік да Парыжа. Затым яны накіроѓваюцца ѓ Калле-катту.
  
  " А як яны паедуць з Парыжа? - спытаѓ я.
  
  "Яны ж не сказалі, ці не так? Я маю на ѓвазе, яны ж не збіраюцца абмяркоѓваць ѓвесь свой айтинни-арари, стоячы там перад станцыяй, толькі для таго, каб я мог гэта падслухаць, ці не так?"
  
  " І больш вы нічога не чулі?
  
  "Не, сэр", - адказаѓ Чарльз. "Ну, не вельмі. Прафесар сказаѓ, што, па яго разліках, падарожжа на цягніку як мага далей скароціць час на пару тыдняѓ, таму што 'цягнік хутчэй, чым лодка ".
  
  "Карабель," аѓтаматычна паправіѓ Пін.
  
  " Так, сэр, карабель. Яны хочуць дабрацца туды да адплыцця палка.
  
  " У полк. Ах, вядома, у полк. Толькі ѓ якой гэта полк?
  
  "Яны не сказалі".
  
  Пін Док Лоѓ адкінуѓся назад і зачыніѓ вочы. Некалькі хвілін ён нічога не казаѓ, а Грызун чакаѓ з капелюшом у руцэ, не ведаючы, што рабіць, і баючыся выдаць хоць гук. Нарэшце Пін зноѓ адкрыѓ вочы. "Цікава", - сказаѓ ён. "Але пакуль ..." Ён нахіліѓся наперад і апусціѓ галаву, пакуль яго вочы не апынуліся на адным узроѓні з вачамі маладога вулічнага араба. " Ты добра спраѓляешся. Працягвай у тым жа духу і не падвядзі мяне, і ты і твае таварышы будзеце годна ѓзнагароджаныя. Не давай спачыну вачэй з Расэл-сквер, шэсцьдзесят чатыры, на выпадак, калі прафесар Марыярці раптам вернецца. Прыглядаць за домам містэра Шэрлак Холмс, і рэгулярна дакладвай, хто ѓваходзіць і выходзіць ".
  
  "Так, сэр," сказаѓ Чарльз Грызун.
  
  "На дадзены момант" - Пін надрапаѓ запіску на лісце паперы, склаѓ яго і перадаѓ Чарльзу - "ты ведаеш, дзе знайсці Двухпенсовика?"
  
  "'Гэта раскопкі недалёка ад Бенсби-стрыт".
  
  "Ах, так, гэта Барнсбери-стрыт. Ідзі, знайдзі яго і перадай яму гэтую запіску".
  
  "Так, сэр", - сказаѓ Чарльз, засоѓваючы запіску ѓ кішэню свайго изодранного пінжака.
  
  " Вельмі добра. Лоу палез у кішэню, выцягнуѓ маленькі крамнінны кашалёк і дастаѓ некалькі манет. " Вось табе і тваім дзецям тыднёвае жалаванне. А цяпер ідзі!
  
  
  
  Двухпенсовик з'явіѓся на складзе прыкладна праз дзве гадзіны. "Я б хацеѓ, каб вы дасылалі свае нататкі з кім-небудзь, хто выглядае крыху больш рэспектабельна", - сказаѓ ён. "Ніколі не ведаеш, каго менавіта я магу забаѓляць. Спадзяюся, гэта важна, таму што ты адарваѓ мяне ад таго, што магло б стаць шматабяцальным ѓвечары з кардоннымі скрынкамі. Я знайшоѓ сабе марка з Ньюкасла, які лічыць сябе стромкім хлопцам, і я меѓ намер астудзіць яго на пяць-дзесяць фунтаѓ ".
  
  "Вы калі-небудзь былі ѓ Індыі?" - спытаѓ Пін Док Лоѓ.
  
  "Неау", - адказаѓ Юнак, расцягваючы галосную, пакуль гэта не прагучала як жаласнае карканне ката. "З якой нагоды мне наогул хацець ехаць у Індыю? Аднойчы я быѓ у Парыжы; ішоѓ дождж. Магчыма, я калі-небудзь вярнуся, калі пачую, што дождж спыніѓся. Аднойчы я быѓ у Нью-Ёрку. Я працаваѓ на акіянскіх лайнерах. Нічога не рабіць, акрамя як гуляць у карты больш трох тыдняѓ. Брыдж, покер і юкер - амерыканцам падабаецца юкер. Чалавек можа сумленна зарабляць на жыццё на акіянскіх лайнерах, калі ён ведае, як раскласці калоду і можа правесці пераканаѓчую другую здзелку. На гэтым пераходзе на Тэѓтонскі казначэй пачаѓ паглядаць на мяне, таму я сышоѓ у Нью-Ёрку, каб дачакацца наступнага карабля, якім бы ён ні быѓ. Удзельнічаѓ у сяброѓскай гульні ѓ покер на Бауэр і цудам пазбег кулі. Верагодна, не вярнуся ѓ Нью-Ёрк. Але Індыя? Я ніколі не разглядаѓ Індыю. Я ніколі не збіраюся разглядаць Індыю. Што ёсць у Індыі такога, чаго я мог бы пажадаць?"
  
  Пін цярпліва чакаѓ, пакуль Юнак замоѓкне. " Збірайся, - сказаѓ ён.
  
  "Прашу прабачэньня?"
  
  "Прафесар Марыярці і яго спадарожнік толькі што адбылі ѓ Калькутту. Золата неѓзабаве будзе адпраѓлена з Калькуты. Гэта магло быць супадзеннем. Я не веру ѓ супадзенні, а ты?
  
  " Я згодны з табой, Пін, але што ты хочаш, каб я з гэтым зрабіѓ?
  
  " Прафесар Марыярці ведае, як ты выглядаеш?
  
  "Ну, я ніколі не сустракаѓся з ім афіцыйна, але з прафесарам ніколі не ведаеш, напэѓна".
  
  "Мы рызыкнем", - сказаѓ Пін. "Я хачу, каб ты дагнаѓ яго і застаѓся з ім. Перасьледуй яго, як небяспечнае жывёлу. Сачы за кожным яго рухам; чытай кожную яго думка. У той жа час я хачу, каб ты заставаѓся нябачным для яго і хаваѓ ад яго наш інтарэс да яго месцазнаходжанню і яго дзеянням. Ён пастукаѓ пальцам па стале. "Вы нават блізка не падыдзеце да гэтага ідэалу, але наблізіць да яго настолькі, наколькі гэта магчыма. З упорам на тое, каб не даць яму ведаць аб нашым інтарэсе ".
  
  "Зразумела", - сказаѓ Двухпенсовик.
  
  "Трымайце мяне ѓ курсе вашых поспехаѓ па тэлеграфе. Як толькі вы высвятліце, дзе ён знаходзіцца, куды накіроѓваецца і што робіць, дайце мне ведаць, і я прышлю каго-небудзь сустрэць вас ".
  
  "Аб? З якой мэтай?"
  
  "У цэлым, я думаю, было б разумна, каб змяніць наш план у адным дачыненні. Замест таго каб выкарыстоѓваць прафесара ѓ якасці прыкрыцця, я думаю, мы павінны высветліць, якія ѓ яго планы, і, калі яны супярэчаць нашым, ліквідаваць яго. Магчыма, нават калі яны не канфліктуюць з нашымі, усё было б прасцей.
  
  "Хіба нам не трэба згоду іншых для такога кроку?" - выказаѓ здагадку Йоб.
  
  "Я созову сход. Але калі хто-то не згодны, мне будзе вельмі цікава даведацца, чаму. Я мяркую, у вас няма праблем з ліквідацыяй прафесара Марыярці?"
  
  Двухпенсовик спакойна кіѓнуѓ, як быццам Пін толькі што прапанаваѓ наступіць на жука. "Я б не хацеѓ спрабаваць гэта сам", - сказаѓ ён. "Але паколькі я проста павінен дагнаць яго і ісці за ім, ты можаш рабіць тое, што лічыш лепшым".
  
  "Дзякую вас," сказаѓ Пін Док Лоѓ з лёгкім паклонам. " А цяпер вам лепш ісці сваёй дарогай.
  
  "І як жа мне яго дагнаць?"
  
  "Ён і яго спадарожніца толькі што селі на Кантынентальны экспрэс да Дувра. Яны плануюць перасекчы Ла-Манш заѓтра раніцай. Мы наймем спецыяльны аѓтобус, які даставіць вас у Дувр позна ѓвечары. Калі пашанцуе, вы апынецеся на тым жа пароме.
  
  "Я збяру рэчы", - сказаѓ Юнак. "Дай мне час".
  
  " Я падумаю пра тое, каб наняць спецыяльны цягнік. Сустрэнемся на вакзале Вікторыя. Табе спатрэбіцца ѓся твая кемлівасць, калі ты хочаш чаго-то дамагчыся.
  
  "Я абавязкова вазьму іх з сабой", - сказаѓ Двухпенсовик.
  
  OceanofPDF.com
  
  УРАДАВЫ ДОМ
  
  
  
  Калі "Omer smote" гучыць на ліры,
  Ён чуѓ, як спяваюць людзі на сушы і на моры;
  І тое, што, па яго думку, магло спатрэбіцца,
  Ён ішоѓ і браѓ - гэтак жа, як і я!
  Рэдзьярд Кіплінг
  
  
  
  Калічырвона-белая карэта з брыгадным генералам сэрам Эдвардам Бэзилбергом Сэнт-Івам, І. К., і яго дачкой раптам спынілася пасярод вуліцы Калутала, прама за Храмам Сямі Вятроѓ, Сэнт-Іѓ паправіѓ парадную шпагу ямчэй, акуратна паклаѓ трохвуголку побач з сабой на сядзенне карэты, апусціѓ акно і высунуѓ галаву, наколькі дазваляла годнасць. " Чорт пабяры, - сказаѓ ён праз некалькі імгненняѓ, хаваючы галаву назад у вагон.
  
  Маргарэт Сэнт-Іѓ паспрабавала адлюстраваць шок. "Бацька!" строга сказала яна, душачы жаданне захихикать.
  
  "Гэта каровы, Пег", - сказаѓ ён. "Гэта заѓсёды б-б-каровы".
  
  "Каровы?"
  
  "На дарозе," патлумачыѓ ён, пастукваючы косткамі пальцаѓ па шыбе. "Проста стаяць там пасярод б-праклятай дарогі, не маючы ні найменшага цікавасці рухацца ѓ якім-небудзь кірунку, робячы усё магчымае, каб мы спазніліся на вячэру віцэ-караля".
  
  "Няѓжо?" Маргарэт задумалася. "Як ты думаеш, яны баяцца, што мы збіраемся з'есці каго-небудзь з іх сваякоѓ?"
  
  "Ні ѓ адным з гэтых худых стварэнняѓ недастаткова ялавічыны, каб яе было ёсць", - сказаѓ Сэнт-Іѓ. "Хоць, я мяркую, калі б ты п - варыѓ яго досыць доѓга, у цябе атрымалася б што-то накшталт рагу".
  
  "Што ж, тады," выказала здагадку Маргарэт, " магчыма, яны спрабуюць пазбавіць нас ад неабходнасці слухаць гаворка віцэ-караля. Калі мы прыбудзем досыць позна, магчыма, яго гаворка ѓжо скончыцца".
  
  "Баюся, на гэта няма ніякіх шанцаѓ", - сказаѓ Сэнт-Іѓ, паляпваючы дачка па плячы. Гэта было самае блізкае да праявы прыхільнасці праява, якое генерал дазволіѓ сабе.
  
  "Аб божа," сказала Пег, округлив вочы. Гэта надавала ёй абаяльны і нявінны выгляд, і калі ёй было шаснаццаць, яна практыкавалася ѓ гэтым перад люстэркам. " Сэр Джордж збіраецца адрасаваць сваю прамову нам?
  
  "Верагодна, па меншай меры, невялікая яго частка", - сказаѓ ёй Сэнт-Іѓ. " Гэтая бура-хана ѓтрымліваецца, па меншай меры часткова, афіцэрамі Асабістай аховы герцага Монкрейта, так што малаверагодна, што ён пачне без нас.
  
  "Бура хана?" Спытала Маргарэт.
  
  " Бяседа, або б-вялікі баль, або што-то ѓ гэтым родзе.
  
  "Так, я ведаю, што гэта значыць. Ведаеш, я крыху вывучыѓ хиндустани".
  
  "Так", - сказаѓ Сэнт-Іѓ, паляпваючы дачка па калене. "Па-відаць, даволі шмат. І я захапляюся вамі за гэта. За апошнія два гады вы даведаліся пра індыйскіх звычаях і да таго падобным больш, чым я даведаѓся за тыя пяць гадоѓ, што прабыѓ тут. Але я скажу, што знаходжанне са мной за мяжой з тых часоѓ, як вы прыбылі ѓ Індыю, выратавала вас ад знаёмства з некаторымі найбольш непрыемнымі бакамі англа-індыйскай жыцця ".
  
  "Напрыклад, банкеты, балі, святы і да таго падобнае?" - Спытала Маргарэт, усміхаючыся.
  
  "Цалкам дакладна", - пагадзіѓся бацька. "Па-чартоѓску непрыемна. Залішне апранутыя людзі набіваюць сябе цяжкатраѓная ежай і вядуць размову пра рэчы, якія іх не цікавяць або аб якіх яны наогул нічога не ведаюць".
  
  "Так, бацька", - пагадзілася Маргарэт. "Дзякуй, што выратаваѓ мяне ад гэтага".
  
  Ён падазрона паглядзеѓ на яе, але яна міла ѓсміхнулася яму і адвярнулася, каб вызірнуць у акно.
  
  Тры каровы, якія стаялі на дарозе, ссунуѓшы галовы разам, нібы замышляя звяржэнне якой-то бычынай аѓтакратыі, рушылі гужам у пошуках больш зялёных дарог. Экіпаж тузануѓся, потым яшчэ адзін. Сэнт-Іѓ прыціснуѓся носам да аконнага шкла. " А! Здаецца, мы трогаемся, - сказаѓ ён.
  
  " Ну, - сказала Пег, моцна трымаючыся за скураны папружка для рук, - я мяркую, што рух уверх-уніз - гэта форма руху.
  
  Брыгадны генерал сэр Эдвард Бэзилберг Сэнт-Іѓ, І. К., камандуючы ѓласнымі горнымі уланами герцага Монкрейта, нядаѓна які вярнуѓся з падаѓлення дробных паѓстаньняѓ у Ассаме і Бутане, апусціѓся, ці, хутчэй, падскочыѓ, назад на жорсткую скуру свайго сядзення. "Чаму, - здзіѓляѓся ён, - было так па-чартоѓску цяжка пагаварыць - па-сапраѓднаму, як мужчына з жанчынай, - са сваёй уласнай дачкой?" Былі рэчы, якія бацька павінен быѓ сказаць свайму дзіцяці - якія бацька павінен быѓ сказаць сваёй дачкі, - і Сэнт-Вярбу ѓдалося пазбегнуць вымаѓлення большасці з іх. Але за апошнія два гады, з таго часу, як Маргарэт прыехала з Англіі, каб далучыцца да яго ѓ Індыі, у яго расло пачуццё, што трэба што-тое сказаць. Ён мог бы, напрыклад, сказаць: "Пег, дарагая, мы хутка вяртаемся ѓ Англію. Я думаю, што адкрыю дом у Лондане. Падаю ѓ адстаѓку. Што б вы пра гэта падумалі? Што б вы хацелі зрабіць, я маю на ѓвазе, з самім сабой?"
  
  Ці, зноѓ жа, без хаджэння вакол ды каля. Магчыма, больш прамы падыход: "Пег, дарагая, цябе цяпер васемнаццаць гадоѓ. Табе не здаецца, што табе пара падумаць аб замужжы?"
  
  Ён мог бы сказаць гэта, але ён нават уявіць сабе не мог, што гэтыя словы зляціць з яго вуснаѓ. З іншага боку, ён мог бы сказаць сваёй прыгожай, светлавалосай, сероглазой дачкі: "Пег, кожны малады нежанаты афіцэр у маім падначаленні зачараваны табой. Я сапраѓды хачу, каб ты што-небудзь з гэтым зрабіла".
  
  Але тады, калі б ён змог прымусіць сябе сказаць гэта, яна цалкам магла б адказаць: "Але, тата, што б ты хацеѓ, каб я зрабіла?" І ѓ яго не было адказу, бо, наколькі ён мог бачыць, яна не накладвала ніякіх чар, акрамя ветлівага абыякавасці да ѓсіх ім.
  
  "Дарагая", - сказаѓ ён.
  
  Яна павярнулася на сваім сядзенні, тварам да яго. " Так, бацька?
  
  "Як ты думаеш ... ты ведаеш ... Я маю на ѓвазе, як бацька ..." Ён адчуѓ, што чырванее. Чаму сур'ёзны размова з каханай дачкой павінен быць горш, чым сустрэча з камісіяй па расследаванні з Ваеннага міністэрства? Ён не ведаѓ, але так яно і было. "Гэта значыць, чорт вазьмі, як, па-твойму, я, як бацька, спраѓляюся? То ёсць з табой, як з... э-э... дачкой?"
  
  Бачачы па выразе яго твару, што ён кажа сур'ёзна і жартаѓлівага адказу будзе недастаткова, Маргарэт надоѓга задумалася. Гэта было ѓ яе духу: гумар непрошеною злятаѓ з яе вуснаѓ, але калі патрабаваѓся сур'ёзны адказ, сур'ёзны адказ не прымушаѓ сябе чакаць. Часам усё было занадта сур'ёзна.
  
  "Ты ж ведаеш, у мяне не так ужо шмат вопыту зносін з іншымі бацькамі", - сказала яна яму, асцярожна паляпваючы яго па калене. "Але з таго, што я магу сказаць, ты на вышыні, зануда, першакласны татка".
  
  "Гэта добра?" спытаѓ ён.
  
  "Самы лепшы", - запэѓніла яна яго, нахілілася і пацалавала ѓ шчаку.
  
  "Што ж," сказаѓ ён з пачуццём, што чагосьці дамогся, хоць і не змог бы сказаць, чаго менавіта. " Рады гэта чуць. Я раблю ѓсё, што ѓ маіх сілах, ты ж ведаеш.
  
  " Я ведаю. Маргарэт паправіла станік зялёнага атласнай сукенкі, якое было на ёй, і ружовыя шаѓковыя кветкі, якія ѓпрыгожвалі яе плячо. Затым яна дастала з сумачкі маленькае ручное люстэрка і ѓважліва агледзела свой твар. "Я проста шкадую, што мы не прыехалі ѓ Калькутту тыднем раней, тады ѓ мяне было б час схадзіць да краѓчысе да сённяшняга вечара. Я, верагодна, буду там адзінай жанчынай у леташнім сукенка".
  
  "Дарагая," сказаѓ Сэнт-Іѓ, - у гэтым пакоі не знойдзецца мужчыны, які не падумаѓ бы, што ты самая б-прыгожая жанчына на дзесяць ліг у любым кірунку. І яны будуць мець рацыю".
  
  Маргарэт засмяялася. "Дзякуй табе, дарагі бацька", - сказала яна. "Але ты, напэѓна, павінен ведаць, што жанчыны апранаюцца не для таго, каб спадабацца мужчынам; яны апранаюцца, каб вырабіць ѓражанне або раззлаваць іншых жанчын".
  
  Экіпаж спыніѓся перад Домам урада, масіѓным стогадовым будынкам у класічным англа-рымскім стылі, некалькі больш велічным, чым звычайны палац; такога роду збудаванні брытанская ведаць ѓзводзіла ѓ якасці загарадных дамоѓ на працягу семнаццатага і васемнаццатага стагоддзяѓ.
  
  Лёкай-тубылец, які стаяѓ каля вялізнага параднага ѓваходу, падскочыѓ да экіпажу, расчыніѓ дзверцы і паставіѓ на месца прыступкі. Сэнт-Іѓ паправіѓ парадную шпагу і куртку, акуратна сунуѓ капялюш пад паху і выйшаѓ з экіпажа, перш чым дапамагчы дачцэ спусціцца на шырокі зялёны дыван, які быѓ разаслаѓ ад бардзюра да вялікіх падвойных дзвярэй.
  
  Мажордом, які чакаѓ іх ля ѓваходу, быѓ выдатнай асобай - ад багата упрыгожанага залаціста-карычневага цюрбан і кароткай густой чорнай барады да доѓгіх, тонкіх бліскучых чорных чаравік з завостранымі шкарпэткамі. Па-над пышных карычневых панталон на ім быѓ бел-зялёны парадны пінжак з велізарнымі залатымі гузікамі і парай фалды, спускавшихся амаль да лодыжак. "Я рады вітаць вас, генерал-сахиб", - сказаѓ ён, разглядаючы форму Сэнт-Вярба. "Сардэчна запрашаем у Дом урада. Віцэ-кароль хацеѓ бы коратка пагаварыць з вамі, перш чым ударыць абедзенны гонг.
  
  " Віцэ-кароль хоча нас бачыць?
  
  " Гэта так. "Мажордом махнуѓ рукой, і невысокі смуглы лёкай аддзяліѓся ад шарэнгі якія чакаюць лёкаяѓ і падбег да іх. Мажордом што-то прашаптаѓ на вуха лакею.
  
  " Прашу ісці за мной, - сказаѓ лёкай, робячы невялікі, але выразны жэст правай рукой, запрашаючы ісці за мной.
  
  Лёкай ѓпэѓнена затрусил наперад, і яны рушылі ѓслед за ім. " Ну што ж! - Сказала Маргарэт. - Чаму сэр Джордж хоча вас бачыць? - спытала яна.
  
  "Не маю ні найменшага падання", - сказаѓ ёй Сэнт-Іѓ. "Мы даведаемся дастаткова хутка".
  
  Маргарэт злёгку прыпадняла спадніцу свайго сукенкі, каб падняцца па прыступках шырокай мармуровай лесвіцы. "Гэта стане сапраѓднай перашкодай для размоваѓ, калі мы вернемся ѓ Англію", - сказала яна. "Я магу сказаць: "Незадоѓга да таго, як я пакінуѓ Індыю, я быѓ у Доме ѓрада, і віцэ-кароль сказаѓ мне па сакрэце, вядома' - упс!"
  
  "Упс?"
  
  " Я ледзь не спатыкнуѓся. Як ты думаеш, бацька, ці зможаш ты прымусіць сэра Джорджа расказаць мне што-небудзь па сакрэце? Якую-небудзь нязначную дробязь, якая не мае вялікага значэння?
  
  "Вы павінны спытаць у яго", - сказаѓ Сэнт-Іѓ. "Я ѓпэѓнены, што ён пагодзіцца".
  
  " Калі ласка, прайдзіце сюды, - сказаѓ лёкай наверсе лесвіцы, паказваючы на доѓгі калідор налева з дзвярыма з цёмнага дрэва, раѓнамерна размешчанымі ѓздоѓж зялёных сцен. Ён хутка пабег у напрамку, куды паказваѓ яго ѓказу палец.
  
  " Вы былі з ім у Боксли? - Спытала Маргарэт.
  
  Сэнт-Іѓ паглядзеѓ на сваю дачку. "Б-Броксли. Так, накшталт таго. Ён быѓ на тры гады старэйшы за мяне".
  
  " Значыць, вы не былі блізкія?
  
  "Не, гэта так".
  
  "Але ты называеш яго 'Неряхой".
  
  "Гэта так. І ён называе мяне 'Табс'. Але мы не былі блізкія".
  
  "Ванны?"
  
  "Так", - сказаѓ Сэнт-Іѓ, выглядаючы злёгку збянтэжаным. "Я не заѓсёды быѓ такім, э-э, стройным, як цяпер".
  
  "Я разумею", - сказала яго дачка, у якой хапіла мудрасці не смяяцца і нават не ѓсміхацца.
  
  На дзвярах ѓздоѓж калідора былі маленькія медныя таблічкі з імёнамі: "Містэр Ффолкс", - казала адна з іх; "Містэр Абернатти", наступная; "Сэр Тобі Бэнтам", пасля гэтага, а насупраць іх адна з надпісам "Мытня", іншая з надпісам "Пісьменнікі", а затым яшчэ адна без апазнавальных знакаѓ, перад якой спыніѓся лёкай.
  
  Ён пастукаѓ у дзверы, тры дакладных ѓдару, а затым штурхнуѓ яе. "Пліз," сказаѓ ён, адыходзячы ѓ бок, прапускаючы іх унутр.
  
  Пакой ѓяѓляла сабой прыстойных памераѓ бібліятэку, са сценамі, заставленными кнігамі, доѓгім сталом у цэнтры, маленькім пісьмовым сталом у далёкім канцы, парай мяккіх крэслаѓ, аббітых чырвоным дамастом, і некалькімі драѓлянымі крэсламі з скуранымі сядзеннямі і спінкамі. Сэр Джордж Демассис Мантэгю, віцэ-кароль Яе Брытанскага Вялікасці ѓ яе Індыйскай імперыі, у пышнай кашулі, беласнежных штанах і высокіх чорных ботах, глыбока разваліѓся ѓ мяккім крэсле, паклаѓшы ногі на спецыяльна набліжана для гэтай мэты драѓляны крэсла, і чытаѓ кнігу. Астатнія яго віцэ-каралеѓскія рэгаліі - чырвоны мундзір з залатой тасьмой, шырокі пояс сливового колеру і грудзі, поѓную медалёѓ, - былі акуратна павешаны на спінку іншага крэсла. Парадны меч з некалькімі буйнымі каштоѓнымі камянямі у навершии быѓ пахаваны ѓ залатых ножнах на стале.
  
  Румяны мужчына сярэдняга росту, з рудавата-каштанавымі валасамі, выбітным носам і шырокімі бакенбардамі, якія амаль сыходзіліся ѓ падбародка, сэр Джордж ѓмеѓ выклікаць лаяльнасць у сваіх падначаленых і павагу ѓ тых, з кім меѓ справу; факт, які ѓвесь час здзіѓляѓ яго. Калі Сэнт-Іѓ і яго дачка ѓвайшлі, ён адклаѓ кнігу ѓ бок і падняѓся на ногі. "Генерал Сэнт-Іѓ," сказаѓ ён. " Табс. Рады вас бачыць.
  
  "Брудна", - сказаѓ Сэнт-Іѓ. "Даѓно не бачыліся".
  
  Віцэ-кароль пацягнуѓся за сваёй курткай. "Джуна!" паклікаѓ ён. " Дзе гэты хлопчык? Ну што ж. З філасофскім выглядам ён сам нацягнуѓ куртку.
  
  "Няма неабходнасці апранацца з-за нас, ваша правасхадзіцельства," сказаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  "Усяго толькі ветлівасць," сказаѓ сэр Джордж. " Акрамя таго, ужо амаль пара ѓваходзіць. "Ён прамяніста ѓсміхнуѓся Маргарэт. " Ваша дачка, я мяркую.
  
  "Мая дачка Маргарэт," пацвердзіѓ Сэнт-Іѓ. " Пег, гэта сэр Джордж Мантэгю, мой стары школьны таварыш, які чаго-то дамогся пасля ад'езду з Бі-Броксли.
  
  "Усё гэта залежыць ад правільных бацькоѓ, хіба ты не ведаеш", - сказаѓ сэр Джордж, спрабуючы зашпіліць пояс на куртцы. "Цяжкая праца і пэѓнае дыпляматычнае нюх", - ён адпусціѓ стужку, і яна тут жа задралася яму да падбародка, - "у спалучэнні са схільнасцю паказваць іншым людзям, што рабіць, усё гэта вельмі добра, але дамагчыся таго, каб бацька быѓ графам, нават ірландскім графам, можа мець вырашальнае значэнне".
  
  "Вось, дазвольце мне", - сказала Маргарэт, робячы крок наперад і усталёѓваючы ніжні канец стужкі на месца.
  
  "Дзякуй, юная лэдзі", - сказаѓ віцэ-кароль. "Не хачу ствараць ѓражанне, што я не ѓмею апранацца сам, але гэты маскарадны касцюм, які я закліканы насіць, патрабуе зборкі. Чалавек не можа проста ѓвайсці ѓ гэта, ён павінен пабудаваць гэта вакол сябе. Да гэтага прыкладаецца меч, але я катэгарычна адмаѓляюся апранаць яго гэтым вечарам. Ён будзе біцца і грымець у маіх ног, і не будзе ніякай карыснай мэты, і, верагодна, падставіць мне падножку ѓ якой-небудзь непадыходны момант. Калі трэба будзе бой на мячах, я дазволю твайму бацьку абараніць мяне. Ва ѓсякім выпадку, у яго гэта атрымліваецца значна лепш, чым у мяне.
  
  Сэнт-Іѓ сціснуѓ рукаяць сваёй параднай шпагі. "Сумняваюся, што гэтая штука досыць вострая, каб прычыніць вялікую шкоду", - сказаѓ ён. " Н - але вы пакажыце мне, каго з дзяржаѓных служачых Яе Вялікасці вы хочаце праткнуць наскрозь, і я паспрабую.
  
  "У самай справе!" Маргарэт зрабіла крок назад, каб агледзець справу сваіх рук. "Вы пара крыважэрных джэнтльменаѓ".
  
  Віцэ-кароль дастаѓ з кішэні курткі пару белых баваѓняных пальчатак і надзеѓ іх. "Але добра апрануты," сказаѓ ён, - і з выдатнымі манерамі". Ён агледзеѓ сябе ѓ вузкім люстэрку на сцяне за пісьмовым сталом. " Дзякуй табе, мая дарагая, - сказаѓ ён.
  
  "Мы павінны прайсці ѓ хол першымі", - сказаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  Віцэ-кароль апусціѓся ѓ крэсла за сваім сталом і жэстам запрасіѓ іх сесці побач. "Я павінен пагаварыць з вамі, перш чым мы ѓвойдзем", - сказаѓ ён. "Калі ласка, сядайце".
  
  "Зразумела, ваша правасхадзіцельства," адказаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  Сэр Джордж кіѓнуѓ. "Дзве рэчы", - сказаѓ ён. "Першая афіцыйная". Ён павярнуѓся да Маргарэт. "Гэта таксама канфідэнцыйна. Я не буду прасіць вас пакінуць пакой, гэта было б няветліва, а мы, ангельскія джэнтльмены, можам быць крыважэрнымі, але мы ніколі не бываем грубымі. Таму я проста папрашу вас нікому не згадваць пра гэта да тых часоѓ, пакуль... э-э... пакуль вы не дабярэцеся да Англіі.
  
  "Просьба захоѓваць сакрэт ніколі не бывае "просты', " сказала яна яму. "Але", - яна зрабіла знак у выглядзе вялікага Крыжа на сваёй грудзі паказальным пальцам" - "Я ѓрачыста абяцаю, што якімі б сакрэтамі вы ні падзяліліся з намі, я ніколі не разглашу іх. Ніколі".
  
  "Цудоѓна", - сказаѓ сэр Джордж, усміхаючыся. Ён зноѓ перавёѓ погляд на генерала Сэнт-Вярба. "Я мяркую, вы неадкладна вяртаецеся ѓ Англію".
  
  " Так, ваша мосць. Уланы Хайленда былі вызваленыя, як вы ведаеце. Мужчыны пагрузяцца на дэсантны карабель "Егіпет", верагодна, у канцы наступнага тыдня. Большасць афіцэраѓ, асабліва тыя, у каго тут ёсць сем'і, адправяцца на любым пасажырскім судне, якое адправіцца як мага хутчэй пасля Егіпта. Сэнт-Іѓ крыва ѓсміхнуѓся. "Пасажырскі карабель будзе камфартабельней і хутчэй, але ѓрад Яе Вялікасці не будзе плаціць за просты камфорт для радавых. Або для афіцэраѓ, калі ѓжо на тое пайшло, але мы можам дазволіць сабе праезд. Так што мы, п-верагодна, будзем чакаць людзей на прычале, калі "Егіпет" прыбудзе.
  
  Сэр Джордж адкінуѓся на спінку крэсла і пільна паглядзеѓ на Сэнт-Вярба. "У такім выпадку, - сказаѓ ён яму, - вы, вашы афіцэры і некаторыя з вашых людзей адправіцеся ѓ падарожжа на "Імператрыцы Індыі". Улічваючы ѓсе абставіны, гэта цалкам дарэчы. Урад яе Вялікасці пакрые вам выдаткі, паколькі вы будзеце выконваць даручэнні каралевы.
  
  " Зразумела. "Сэнт-Іѓ абдумаѓ гэта, але яму ѓ галаву не прыйшло ніякай магчымай прычыны такой нечаканай урадавай шчодрасці. "Я адчуваю, што вы збіраецеся сказаць мне што-тое, што мне не спадабаецца, - сказаѓ ён віцэ-каралю, - хоць тое, што гэта можа быць, выходзіць за рамкі майго разумення".
  
  Пачуѓся стук у дзверы, і ѓ пакой увайшоѓ невысокі малады чалавек у занадта вялікім турбане, мехаватай кашулі і штанах.
  
  "А, Джуна," сказаѓ віцэ-кароль, " вось і ты. Дзе ты была, калі я спрабаваѓ паправіць гэты пояс? Не бяры ѓ галаву, цяпер справа зроблена; гэтая чароѓная юная лэдзі зрабіла гэта для мяне.
  
  "Мне вельмі шкада, што гэтага бабу адклікалі, сахиб", - сказаѓ Джуна, некалькі разоѓ коратка пакланіѓшыся, ствараючы агульны выгляд чалавека, які цягнецца за нябачнымі яблыкамі. "Я так шчаслівая, што мемсахиб змагла дапамагчы. Праца асабістага сакратара сахиба віцэ-караля ѓключае ѓ сябе повязывание гальштука і кушака, падрыхтоѓка гарбаты, сыход за наведвальнікамі, збіццё шуваллаха за тое, што ён не начышчае абутак належным чынам, прагон шукальнікаѓ працы з ліку мясцовых жыхароѓ і жабрачых, якія ѓрываюцца ѓ офіс віцэ-караля, молячы аб бакшише. Усё гэта адымае шмат часу, і часам функцыі накладваюцца адзін на аднаго. Я шчыра унижаю сябе ".
  
  "Па-першае, ты мой камердынер, а не асабісты сакратар", - злосна сказаѓ сэр Джордж. "Ты не можаш выдумляць любы тытул, які табе падабаецца. На мінулым тыдні гэта быѓ - як гэта было? - сацыяльны асістэнт. Што, чорт вазьмі, такое сацыяльны асістэнт? Па-другое, калі я калі-небудзь убачу, што ты б'еш туфлік-уол - у мяне ёсць туфлік-уол?-Я асабіста жорстка паб'ю цябе".
  
  "Так, сахиб, вы ѓбачыце", - пагадзілася Джуна. "Вас хоча бачыць мясцовы жыхар. Магчыма, які-небудзь гандляр; хоць у ім ёсць што-то ад горца. Ён кажа, што ѓ яго ёсць навіны. Я праводзіѓ яго ѓ прыёмную вашага офіса."
  
  "У такі час?" - прабурчаѓ віцэ-кароль. "Скажы яму, каб вярнуѓся днём".
  
  "Ён кажа, што гэта важна нават цяпер. Ён кажа: 'Быць ці не быць'. Гэта цытата вядомага ангельскага драматурга Уол Шэкспіра".
  
  "А!" - сказаѓ віцэ-кароль. "Прынясі яму гарбаты і загадай даслаць яму што-небудзь паесці. Скажы яму, што я хутка буду".
  
  "Быць ці не быць?" Спытала Маргарэт.
  
  "Гэта, э-э, што-то накшталт пароля", - патлумачыѓ сэр Джордж. "Тубылец, павінна быць, член таго, што мы называем 'скаѓтамі'. Яны падарожнічаюць па ѓсёй Індыі і збіраюць інфармацыю, якая можа зацікавіць ѓрад. Я пабачуся з ім пасля бура хана ".
  
  Джуна пакланіѓся. " Ты хочаш, каб я дапамог табе з мячом, перш чым пайду? - спытаѓ ён.
  
  "Я не нашу свой меч".
  
  "Гэта відавочна. Вам патрэбна дапамога ѓ яго надзяванні?"
  
  "Я не нашу свайго мяча і не збіраюся насіць свой меч. Вы можаце прыбраць мой меч у шафу".
  
  "Вялікая карціна на сцяне сталовай адлюстроѓвае віцэ-караля ѓ маскарадным касцюме з залатымі палоскамі, кушаком з медалямі розных формаѓ і кветак і вялікім залатым мячом".
  
  " Гэта было намалявана сто гадоѓ таму. Лорд ђэлслі насіѓ меч. Я аддаю перавагу гэтага не рабіць.
  
  "Хой і поллои ѓ бура-хане будуць чакаць убачыць віцэ-караля валлаха ѓ поѓным пышным уборы", - настойвала Джуна.
  
  " Але без мяча, мой юны сябар. А цяпер прэч адсюль, пакуль я цябе не збіѓ ці не зрэзаѓ тваё жалаванне.
  
  Джуна паціснула плячыма. "Аб ' кей-докі. Але, калі ласка, за чосу. Мая зарплата і так дастаткова нязначная". Ён абышоѓ стол, узяѓ меч і выбег з пакоя.
  
  "Такім чынам," сказаѓ Сэнт-Іѓ, " хой і поллой будуць сярод нас на вячэры. Наколькі добра і ѓ якой колькасці, калі вы не пярэчыце, калі я спытаю?
  
  Сэр Джордж цяжка апусціѓся на крэсла. "Гэта ідэя маёй жонкі", - сказаѓ ён. "Простыя людзі павінны мець магчымасць мець зносіны са сваім губернатарам па меншай меры двойчы ѓ год. Проста не занадта распаѓсюджаны, і ѓ асноѓным еѓрапейскі. Мясцовыя жыхары, якіх мы запрашаем, у асноѓным маюць больш высокі статус, чым многія ангельцы."
  
  "Вельмі дэмакратычна," заѓважыла Маргарэт.
  
  Віцэ-кароль задуменна паглядзеѓ на яе, а затым зноѓ павярнуѓся да Сэнт-Вярбу. "Вось сітуацыя, якая тычыцца імператрыцы Індыі," - сказаѓ ён. " Я хачу, каб вы абралі, скажам, пецярых вашых афіцэраѓ і трыццаць самых надзейных людзей, якія паплывуць з вамі на ім назад.
  
  "Каб зрабіць што?" - спытаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  " Так атрымалася, што ты будзеш ахоѓваць скарб. Неафіцыйна, або, дазволь мне сказаць, напаѓафіцыйна, але менавіта для гэтага я і хачу, каб ты быѓ там.
  
  "Скарб?" спытаѓ Сэнт-Іѓ. " Якога роду скарб?
  
  "На "Імператрыцы" пераабсталявалі вялікую кладоѓку", - паведаміѓ яму віцэ-кароль. "Калі яна прыбудзе сюды ѓ сярэдзіне наступнага тыдня, у ім не будзе першай партыі новай папяровай валюты, якую мы збіраемся ѓвесці. Затым ён будзе напоѓнены вялікай колькасцю залатых зліткаѓ коштам каля чатырох мільёнаѓ фунтаѓ стэрлінгаѓ, якія нават цяпер збіраюцца пад узмоцненай аховай у Форт-Уильяме. Золата павінна быць вернута ѓ Банк Англіі, дзе яно будзе выкарыстана, сярод іншага, для забеспячэння валюты ".
  
  Маргарэт падняла руку, перарываючы паток размоѓ. "Калі вы не пярэчыце, я задам, я ѓпэѓненая, дурны пытанне, - сказала яна," у чым перавага канфіскацыі золата і выпуску папяровых грошай, калі золата будзе выкарыстана для забеспячэння папяровых грошай? Чаму б проста не ператварыць золата на манеты?"
  
  Віцэ-кароль паціснуѓ плячыма. "Гэта не дурны пытанне", - сказаѓ ён. "Гэта той, які я задаваѓ сабе. І адзіны адказ, які я магу вам даць, гэта тое, што банкіры кажуць, што гэта добрая ідэя. Што-то наконт канвертавальнасці. На кожную залатую рупію, якую мы захоѓваем у сховішчах, мы можам выпусціць дзесяць ці дванаццаць рупій папяровымі. Не пытайцеся мяне, чаму, але мне сказалі, што мы можам гэта зрабіць. Больш таго, золата можна даваць у пазыку і атрымліваць працэнты адначасова з забеспячэннем валюты; і нават калі яно прадастаѓлена пазыку, яно ніколі фізічна не пакідае банк ".
  
  "Пра", - сказала Маргарэт.
  
  Сэнт-Іѓ адкінуѓся на спінку крэсла і пільна паглядзеѓ на віцэ-караля. "Мой пытанне такі: чаму мы павінны ахоѓваць золата і ад чаго менавіта мы яго ахоѓваем?"
  
  "Яшчэ адзін добры пытанне, і адказ на яго такі: я дакладна не ведаю. Але давай цяпер, мы павінны далучыцца да, э-э, натоѓпе. Віцэ-каралю не прыстала спазняцца ѓ сваю ѓласную бура-хану. Сэр Джордж паляпаѓ свайго старога школьнага сябра па плячы. "Вяртайся сюды пасля абеду, і мы абмяркуем дэталі. Вам усё стане ясна. І, магчыма, нават мне."
  
  OceanofPDF.com
  
  СЕМ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  НА ЗАХАД АД СУЭЦА
  
  
  
  Працягвай, мой сябар, і нічога не бойся;
  ты вязеш Цэзара і яго багацце ѓ сваёй лодцы.
  Юлій Цэзар (цытуецца Плутархом)
  
  
  
  Цягнік-катэр з Кале прыбыѓ на Паѓночны вакзал у тры пятнаццаць папаѓдні, і воблака прыезджых ангельцаѓ і вяртаюцца французаѓ вылілася на платформу і хутка рассеялася па вуліцах Парыжа. Прафесар Марыярці і палкоѓнік Себасцьян Моран аднымі з апошніх пакінулі вагон першага класа, кіруючыся шматгадовым вопытам, які навучыѓ іх, што асцярожнасць найбольш каштоѓная, калі ѓ гэтым няма відавочнай неабходнасці.
  
  Праз некалькі імгненняѓ да іх далучыѓся Маммер Толливер, слуга Марыярці і "майстар на ѓсе рукі", у суправаджэнні ношчыка ѓ сіняй куртцы, таѓкацельнае ручную каляску. "Гэты джэнтльмен запэѓнівае мяне, што, калі я аддам яму багажны талон, ён прывязе нам наш багаж", - сказаѓ Маммер. "Альбо гэта, альбо ѓ маёй цёткі ѓ сумцы дзве хворыя сабакі. Здаецца, ён гаворыць на нейкім замежнай мове, якога я стараюся прытрымлівацца як мага лепш з гэтай кнігі ".
  
  " Можа быць, французскі? Выказаѓ Здагадку Марыярці.
  
  "Гэта тое, што ён хацеѓ бы, каб мы думалі", - змрочна сказаѓ бормотун, "але ці можам мы быць упэѓненыя?"
  
  Марыярці уздыхнуѓ і паківаѓ галавой. "Аддайце ношчыка багажныя квітанцыі", - сказаѓ ён Маммеру. "Мы рызыкнем".
  
  "Як скажаце", - пагадзіѓся ражаны і перадаѓ тоненькія дакументы ношчыка, які з гальскім фаталізмам паціснуѓ плячыма і накіраваѓся ѓ бок багажнага вагона.
  
  "Цяпер, сябры мае, надыходзіць момант прыняцця рашэння", - сказаѓ Марыярці. - Мама, калі насільшчык вернецца з багажом, папрасі яго аднесці іх у багажны зала, каб французскія ѓлады маглі выказаць сваё адабрэнне нашым рэчаѓ. Тады здайце ѓ гардэроб - на шыльдзе напісана "Груз" - і далучайцеся да нас.
  
  "Вядома, прыйду", - сказаѓ балака, прыпадняѓ капялюш. "Хто сказаѓ, што я не прыйду? Дзе далучуся да вас?"
  
  Марыярці на секунду задумаѓся. - "Кафэ дзю Шьен" сапсавалася, я мяркую, на вуліцы Мобёж, прыкладна ѓ квартале адсюль направа.
  
  Лёгкі снегапад вітаѓ іх на вуліцы, і ѓ паветры пахла вуглём, драѓнінай і гарам; і мокрыя коні з шэрагу экіпажаѓ спыніліся ля вакзала. Марыярці і палкоѓнік Моран подпоясали свае шынялі, паднялі каѓняры, шчыльна капялюшы насунулі на галовы і пераадолелі паѓтара квартала да кафэ. Яны ѓладкаваліся за столікам ля акна, адкуль маглі назіраць за падальным снегам на фоне бруднай чыгуначнага вакзала. Марыярці замовіѓ капучына і талерку з хлебам і сырам. Моран, віскі з содавай: "і гэта мяне цалкам задаволіць, дзякуй".
  
  Марыярці раскрыѓ Indicateur Chaix, французскую версію чыгуначнага раскладу, і ѓтаропіѓся на яе з здзіѓленым напругай. "Чалавек можа прысвяціць сваё жыццё вывучэнню запаветных таямніц Сусвету, - сказаѓ ён, - ці тонкасцям раскладу французскай чыгункі, але не таго і іншага адначасова. Не ѓ адной жыцця".
  
  "Брытанцы ненашмат лепш", - заѓважыѓ Моран. "А англа-індыйцам ѓласціва пэѓны якасць опернай напружанасці і марнасці. Яны даюць драматычныя абяцанні, якія, як вядома, яны не збіраюцца выконваць ".
  
  "Ну," сказаѓ Марыярці, - тут, здаецца, сцвярджаецца, што калі мы будзем на ђсходнім вакзале заѓтра ѓ восем семнаццаць раніцы, то зможам сесці на Усходні экспрэс. Хоць, як запэѓнівае нас, для жалезнай дарогі і прастаты вандроѓцы было б пераважней, калі б мы куплялі нашы нарыхтоѓкі проста ѓ Міжнароднай кампаніі грузавых вагонаѓ у іх офісах на вуліцы Саваяр, ці на вакзале, ці праз консьерж любога буйнога гатэля перад нашай спробай адправіцца ѓ падарожжа ".
  
  "Там так і напісана, ці не так?"
  
  " Нават калі так. Гэта прывядзе нас у Мюнхен раніцай другога дня і ѓ Вену рана раніцай наступнага. А затым у Будапешт, Бухарэст і Джурджу.
  
  "Джурджу?"
  
  "Гэта на Дунаі. Мы спыняемся ѓ Джурджу".
  
  "Чаму?"
  
  "Відавочна, таму што там няма моста. Мы переправляемся на пароме праз Дунай у горад-паселішча-вёску ці як там гэта называецца Русе, які знаходзіцца ѓ Балгарыі ".
  
  "Serveuse!" - Крыкнуѓ Моран, размахваючы ѓ паветры пустым шклянкай з-пад віскі. "Цяпер я разумею," сказаѓ ён Марыярці, " чаму я заѓсёды лётаѓ на караблі. Гэта можа заняць дадатковыя два тыдні, але гэта менш спартыѓна".
  
  "У Русе", - працягнуѓ Марыярці, перагортваючы старонку ѓ Indicateur Chaix, "мы садзімся назад на цягнік, які з'яѓляецца працягам першага цягніка, так што шэф-кухар клапоціцца аб нашым багажы, і праз сем гадзін мы апыняемся ѓ Варне, якая знаходзіцца на беразе Чорнага мора".
  
  " Чорнае мора? Значыць, пасля гэтага мы сядзем на карабель?
  
  " Так, на чатырнаццаць гадзін. А потым мы апыняемся ѓ Канстанцінопалі.
  
  Палкоѓнік Моран ѓтаропіѓся на прафесара Марыярці. "Існуе сухапутны шлях з Канстанцінопаля ѓ Індыю", - сказаѓ ён. "Але гэта можна абмеркаваць толькі на вярблюдах, праходзіць, сярод іншага, праз Афганістан, што на дадзены момант не з'яѓляецца добрай ідэяй, і гэта займае шмат месяцаѓ".
  
  "Як бы я ні любіѓ катацца на спінах вярблюдаѓ, мы адмовімся ад гэтага задавальнення", - сказаѓ Марыярці. "З Канстанцінопаля мы можам небудзь сесці на цягнік да паѓднёвай Грэцыі і на карабель праз Міжземнае мора, альбо паспрабаваць сесці на карабель да Порт-Саіда прама з Канстанцінопаля. Гэта расклад бескарысна ні для адной з гэтых магчымасцяѓ. У Порт-Саідзе мы можам сесці на наступнае брытанскае пасажырскае судна, направляющееся праз канал у Індыю. Калі мы зможам зрабіць дастаткова хуткія перасадкі, то зэканомім больш двух тыдняѓ на пералёце ѓ Індыю. Калі гэта тое, што мы хочам зрабіць ".
  
  "А чаму мы не павінны гэтага рабіць?" Спытаѓ Моран.
  
  "Верагодна, нам варта гэта зрабіць", - сказаѓ яму Марыярці. "Але гэта трохі рызыкоѓна. Калі мы прапусцім стыкоѓкі, то можам затрымацца на тыдзень у Варне або нават Канстанцінопалі".
  
  " А што гэта за варыянт? - Спытаѓ Моран, шырока ѓсміхаючыся гаспадыні, якая прынесла яму другое віскі з содавай. Велізарным высілкам волі яна не паспешліва адступіла ад стала. Было вядома, што шырокая ѓсмешка палкоѓніка Себасцьяна Марана спыніла банду мародерствующих горных плямёнаѓ і прымусіѓ іх сур'ёзна задумацца аб занятку авечкагадоѓляй.
  
  "Адным з варыянтаѓ было б адправіцца прама адсюль на поѓдзень і паглядзець, ці зможам мы перахапіць отходящее судна ѓ Неапалі або Палерма, што таксама запатрабуе паездкі на пароме. Такім чынам, мы зэканомім максімум тыдзень, але ѓ нас будзе больш упэѓненасці ѓ тым, што мы атрымаем карабель ".
  
  Палкоѓнік Моран на секунду задумаѓся. "Я прапаную ісці ва-банк", - сказаѓ ён.
  
  "Значыць, так яно і ёсць," пагадзіѓся прафесар Марыярці. " Мы можам спыніцца на ноч у гатэлі "Жэрар" на вуліцы Брыгадзіраѓ - мяне там ведаюць - і паслаць консьерж за нашымі кватэрамі.
  
  Белыя зубы Марана бліснулі ѓ кароткай усмешцы. "Я тут, у Парыжы, і, так бы мовіць, сам па сабе", - сказаѓ ён. "Я павінен адправіць тэлеграму свайму агенту ѓ Канстанцінопалі, пераканацца, што за апошні тыдзень нічога не прапала. Я папрашу яго адказаць у Мюнхен. І пасля гэтага, я мяркую, я змагу знайсці карысны спосаб правесці ноч у Парыжы самастойна, прафесар, калі вы не пярэчыце.
  
  Марыярці прыпадняѓ брыво. " Ніякіх, мой дарагі, калі ты паспееш на ранішні цягнік.
  
  "Не бойцеся", - сказаѓ палкоѓнік Моран. "Я ніколі не дазваляю задавальненням перашкаджаць маім абавязацельствах".
  
  OceanofPDF.com
  
  ВОСЕМ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ДЖАДУГАР
  
  
  
  І хто з часам ведае, куды мы можам накіраваць
  скарб нашай мовы, да якіх невядомым берагоѓ
  будзе адпраѓлена гэта здабыццё нашай лепшай славы,
  узбагаціѓшы невядомыя народы нашымі запасамі?
  Якія светы на гэтым несформировавшемся Захадзе
  Могуць быць ѓдасканалены з тымі акцэнтамі, якія ѓласцівыя нам?
  -Сэмюэл Дэніэл
  
  
  
  Сустрэчаз бура хана адбылася ѓ прэзентацыйнай сталовай. Самы вялікі з некалькіх, ён быѓ досыць прасторным, каб змясціць невялікі цырк з яго звярынцам, сланамі і ѓсім іншым, а таксама значную частку гледачоѓ. Сцены былі пакрытыя па-майстэрску зробленымі парчовымі драпіроѓкі, а тры шэрагу крыштальных люстраѓ, падобных на велізарных переливчатых кальмараѓ, напаѓнялі пакой яркім святлом сотняѓ нядаѓна устаноѓленых газавых балонаѓ.
  
  Маленькія столікі былі раскіданыя па зале выпадковай рукой, каб стварыць нязмушаную, нефармальную атмасферу на бяседзе. Госці таксама былі расьсеяны за сталамі ѓ безрассудном змешванні, каб, як выказалася жонка віцэ-караля, лэдзі Мантэгю, экспансіѓная узмахнуѓшы рукой у пальчатцы, упрыгожанай каштоѓнымі камянямі, завесці новых сяброѓ і выпрабаваць новыя ідэі. Хоць любы, хто выказваѓ сапраѓды новыя ідэі, безумоѓна, не быѓ бы запрошаны на лютаѓскую бура-хану віцэ-караля.
  
  Бацька Маргарэт сядзеѓ разам з віцэ-каралём за адным з трох сталоѓ у пярэдняй частцы залы, дзе падлогу быѓ прыпадняты роѓна настолькі, каб можна было сказаць, што людзі за сталамі былі вышэй звычайнага статка, як метафарычна, так і фізічна. Маргарэт сядзела за сталом на шэсць персон дзе-то ѓ сярэдзіне залы, з двума іншымі жанчынамі, двума мужчынамі і пустым крэслам. У мужчыны злева ад яе была густая грыва сівеючых валасоѓ, акуратная бародка і тонкія шырокія вусы, закручаныя на канцах у выглядзе тонкіх кончыкаѓ, а таксама пранізлівыя блакітныя вочы і шырокі нос, які, на жаль, быѓ занадта чырвоным, каб сведчыць аб поѓнай цвярозасці. Смокінг сядзеѓ на ім ідэальна, але лацканы былі трохі широковаты, а кончыкі залішне завостраныя для сапраѓднага ангельскага крою. І хіба на яго кашулі не было ѓсяго на некалькі зморшчын больш, чым належыла б ангельскай джэнтльмену?
  
  Злева ад гэтага мужчыны сядзела грузная, вуглаватая пажылая лэдзі, чыё цёмна-зялёнае атласнай сукенка, абсыпанае дыяментамі, было відавочна занадта цяжкім для тутэйшага клімату, але прыстойнасці павінны быць выкананы. Кожны яе паказальны палец ѓпрыгожвала кольца з вялікім дыяментам, а з ніткі жэмчугу, апяразвае шыю, спускаѓся яшчэ больш буйны брыльянт. Для разнастайнасці да яе вушам была приколота пара буйных сапфіраѓ, але дыяментавую тэму вярнула дыядэма, примостившаяся ѓ яе туга кудзерак валасах.
  
  Злева ад яе, прама насупраць Маргарэт, сядзеѓ невысокі, злёгку паѓнаваты, вытанчанага выгляду індыйскі джэнтльмен з цёмнымі вачыма і чорнымі як смоль валасамі, якія даходзілі да перабольшанай вдовьей прычоскі і ляжалі на галаве так ідэальна роѓна, што здавалася, іх намалявалі або, магчыма, прыляпілі на месца. На ім была па-майстэрску вышытыя бел-карычневая курта - прадмет адзення даѓжынёй да каленяѓ, які ѓяѓляе сабой нешта сярэдняе паміж сюртуком і жакет, - а яго акуляры ѓ залатой аправе з вялізнымі круглымі лінзамі надавалі яму выраз вечнага здзіѓлення.
  
  А затым пусты крэсла. І затым, справа ад Маргарэт, замыкаючы круг стала, сядзела маладая жанчына ѓ непатрабавальным светла-блакітным сукенка. Яе валасы былі светлымі і не зусім пад такім кантролем, як хацелася б, вочы былі мяккімі, абыякава-блакітнымі на твары такога дасканаласці, што мужчыны маглі б падумаць пра анёлаѓ або, магчыма, аб чым-то іншым. Просты залаты бранзалет быѓ яе адзіным упрыгожваннем, не лічачы таго, што дала прырода.
  
  Пакуль афіцыянты разлівалі густы жоѓты суп маллигатони з вялікай срэбнай супницы па талерках, джэнтльмен, падобны на француза, адкашляѓся. "Дазвольце мне выказаць здагадку, што, улічваючы абставіны, было б дарэчы, калі б мы прадставіліся адзін аднаму", - сказаѓ ён, аглядаючы тых, што сядзяць за сталом. "Я мяркую, што мы расселіся па ѓсіх правілах, якія дазваляюць весці сябе гэтак нефармальна. І ѓ мяне няма пярэчаньняѓ, калі мне прыйдзецца пачаць. Што тычыцца мяне, то мяне завуць прафесар Жэрар Огаста Демартинью. Я ѓжо некаторы час падарожнічаю па Індыі і знайшоѓ шмат цікавага. Я выявіѓ, што адчуваю велізарнае захапленне індыйскім народам і вялікая павага да таго, што, як я бачу, вы, ангельцы, спрабуеце з імі зрабіць. Ці гэта для іх? Гэтыя ангельскія саюзы надзвычай цяжкія для засваення".
  
  Пажылая дама зірнула суровы погляд на Демартинью. У яе склалася дакладнае ѓражанне, што суровы погляд не быѓ для яе чым-то новым. "Ты кажаш з акцэнтам", - яна абвінаваціла яго. " Вы што, у некаторым родзе іншаземец?
  
  "Ах, але, мадам," звярнуѓся да яе Демартинью, " хіба мы ѓсе тут не замежнікі?"
  
  "Хм!" - адказала лэдзі.
  
  "За выключэннем, вядома, майго сябра Мамарума Сатроу", - працягнуѓ ён, паказваючы на невысокага мужчыну ѓ мясцовай вопратцы па іншы бок ад лэдзі.
  
  "На жаль," сказаѓ маленькі чалавечак, " я сам лічыѓся б замежнікам у гэтым месцы. Я родам з Калата, нават за межамі Сіндзі, і мне давялося б прайсці праз мноства каралеѓстваѓ рознага роду і памеру, перш чым я дабяруся да сваёй радзімы ".
  
  "Вось, бачыце", - сказаѓ Демартинью даме. "Мы сапраѓды ѓсё тут замежнікі".
  
  Маргарэт ѓсміхнулася. "У гэтым свеце ѓсё замежнікі", - сказала яна. І працытавала:
  
  "У гэтую Сусвет, сам не ведаючы Навошта,
  Ні Адкуль, як Вада, воляй-няволяй бягучая;
  І з яе, як Вецер па Пустыні,
  я не ведаю, Куды, воляй-няволяй што дзьме".
  
  
  
  Маладая жанчына справа ад яе пляснула ѓ ладкі. "Рубайят!" усклікнула яна, і яе голас быѓ поѓны уздыхаѓ і маладосці. "Як цудоѓна, і ѓ той жа час як сумна".
  
  "Нават так", - сказала Мамарум Сатроу, расплываясь ѓ шырокай усмешцы. "Амар Хайям. Яшчэ адзін замежнік. Пераклаѓ з персідскага ангелец па імя Фитцджеральд.
  
  "І гэта праѓда", - сказала маладая жанчына, яе вочы ззялі. "Так дакладна, як толькі паэзія можа быць праѓдай. Мы - усе мы - замежнікі, госці на якое-той час у гэтым свеце, а затым пераходзім за яго межы. Як сказаѓ Амар, 'Віно жыцця працягвае працякаць кропля за кропляй, / Лісце Жыцця працягваюць падаць адзін за іншым".
  
  Пажылая жанчына паглядзела на малодшую, і яе твар расплыѓся ѓ тым, што магло бы сысці за ѓсмешку. "Я памятаю, што ѓ мяне была запал да Рубайяту, гэта было, павінна быць, чвэрць стагоддзя таму. 'Які рухаецца палец піша, а напісаѓшы, рухаецца далей...' Гэта, сапраѓды, так выдатна і так сумна. Але я знаходжу яго пастаянныя намёкі на выпіѓку даволі адштурхваюць; як быццам п'яны разгул можа што-то вырашыць ці даць суцяшэнне ѓ бедах свету ".
  
  "Гэта страва падаецца так жа добра, як і большасць іншых страѓ, мадам", - сказаѓ Демартинью. "Адзін ці два куфля віна робяць свет ярчэй, а яшчэ некалькі куфляѓ - і ён знікае зусім, хоць бы на час". Ён выпусціѓ лыжку ѓ талерку з супам, калі яе забіралі. " Суп быѓ смачным, так? Я ѓскладаю вялікія надзеі на рыбу.
  
  "Амар сапраѓды меѓ на ѓвазе віно?" Спытала Маргарэт. "Я заѓсёды думаѓ, што Фіцджэральд перавёѓ гэта як віно для сваёй ангельскай аѓдыторыі, але, паколькі мусульманам строга забаронена ѓжываць алкаголь, Амар, верагодна, на самай справе меѓ на ѓвазе курэнне кефа або бханга".
  
  "Ах, так", - сказаѓ Демартинью. "Ліст і бутон Cannabis sativa. Цалкам можа быць." Ён паглядзеѓ на Сатроу. " Што вы пра гэта думаеце, містэр Сатроу?
  
  Маленькі чалавечак паківаѓ галавой. "Я ніколі не чытаѓ арыгінала", - сказаѓ ён, - "і я б не рызыкнуѓ выказаць сваё меркаванне. Хоць я прызнаю, што ідэя лэдзі можа быць добрай".
  
  "Што ж", - сказаѓ Демартинью. "Мы рады падзяліць стол з лэдзі з добрымі намерамі, імя якой пакуль засталося невядомым". Ён падняѓся на ногі і пакланіѓся Маргарэт.
  
  "Рада пазнаёміцца з вамі, прафесар," сказала яна, працягваючы руку праз стол. " Мяне клічуць Маргарэт Сэнт-Іѓ. Мой бацька - уланскі афіцэр.
  
  "О, так". Демартинью схіліѓся над яе рукой, а затым адпусціѓ яе. " Брыгадны генерал сэр Эдвард Сэнт-Іѓ, І. К., камандуючы ѓласнымі хайлендскими уланами герцага Монкрейта. Галоѓны чалавек, твой бацька. Думаю, я сам не хацеѓ бы мець генерала ѓ якасці бацькі. Ён занадта прывык аддаваць загады і занадта прывык да таго, што ім слухаюцца. Я думаю, гэта прывяло б да сваркі з адным з іх ".
  
  "Я думаю, што бацька перастаѓ спрабаваць аддаваць мне загады", - сказала Маргарэт. "Ці, магчыма, я проста перастала заѓважаць".
  
  "О, я ѓпэѓнены, што няма", - сказаѓ Демартинью, шырока раскрыѓшы вочы. "Я не магу не ѓявіць, што ты, такая мілая і добра выхаваная, - паслухмяная дачка".
  
  "Магчыма, і так, прафесар", - сказала Маргарэт, ківаючы галавой у знак падзякі за камплімент, "але часам у чалавека ёсць прамы абавязак ігнараваць сваіх бацькоѓ, ці не так? Гэта для іх жа выгоды. Калі чалавек занадта паслухмяны, то найменшае нязгоду становіцца падставай для бясконцага турботы і дыскусій. Тады як калі чалавек не згаджаецца са сваімі бацькамі па звычайнаму графіку, то яны пачынаюць чакаць гэтага і больш не думаюць пра гэта. "
  
  Демартинью доѓга задуменна глядзеѓ на яе, а затым усміхнуѓся. "Ах, міс Сэнт-Іѓ, баюся, вы мяне разыгрывае, ці не так? Ты робіш выгляд, што займаешся спортам з гэтым старым прафесарам.
  
  "Зусім няма, прафесар", - сказала Маргарэт, усміхаючыся яму.
  
  - А вы, мадэмуазель, - звярнуѓся Демартинью да юнай прыхільніц Рубайята, " не зробіце вы нам ветласць і представитесь?
  
  "О, прабачце," сказала яна. " Я лэдзі Присцилла Мантэгю. Рада з вамі пазнаёміцца. Яна працягнула руку.
  
  Яшчэ раз пакланіѓшыся, Демартинью ѓзяѓ яе за руку, злёгку паціснуѓ і адпусціѓ. "Ах!" сказаѓ ён, падняѓшы паказальны палец у знак прасвятлення. " Віцэ-кароль, хіба ён таксама не Мантэкі?
  
  "Мой бацька," патлумачыла яна.
  
  "Вы чуеце гэта, містэр Сатроу?" Спытаѓ Демартинью, працягваючы руку за спіну упрыгожанай каштоѓнасцямі дамы, каб ткнуць свайго сябра ѓ плячо. "Нас акружае маладое пакаленне брытанскага валадарства; і гэта чароѓнае маладое пакаленне". Лэдзі, упрыгожаная каштоѓнасцямі, нахмурылася, і ён шырока ѓсміхнуѓся ёй у адказ. " А вы, мадам, ці не маглі б вы дапамагчы нам найвялікшую гонар і прадставіцца. Калі ласка?
  
  Мадам паглядзела на яго. "Я назаву вам сваё імя", - сказала яна. "Але ні пры якіх абставінах вы не павінны разглядаць гэта як ѓяѓленне".
  
  Демартинью сумна паглядзеѓ на яе. "Ах, так", - сказаѓ ён. "Магчыма, вы надаеце тэрміна "ѓяѓленне" большае значэнне, чым я меркаваѓ. Будзьце ѓпэѓненыя, у мяне няма намеру запрашаць да сябе на выхадныя ѓ ваш дом або займаць грошы ".
  
  Наступіла паѓза, пакуль мадам спрабавала вырашыць, не абразілі яе толькі што. "Я ѓдава герцагіня Тайнсдейл", - урэшце абвясціла яна. "Вы можаце называць мяне 'ваша светласць' або 'мілэдзі".
  
  Демартинью прамяніста ѓсміхнуѓся ёй. " Я так і зраблю, мілэдзі, - сказаѓ ён. " Я буду рабіць гэта пастаянна. Маё слова.
  
  "Хммм!" - сказала яна.
  
  Пасля рыбы рушылі ѓслед стравы з баранінай, запечанай у кары, глыбокія талеркі з тушанай курыцай, лустачкі смажанай свініны з манга і страва з запечаныя яек і сыру з чырванавата-карычневым падліѓкай, які на смак апынуѓся нашмат лепш, чым выглядаѓ. Гарніры, якія з'яѓляліся ѓ вас пад рукой прыкладна кожныя дваццаць секунд, ѓключалі разнастайныя гародніна з максімальна мяккім кары, меншы выбар гародніны са значна больш моцным кары, асартымент злёгку абсмаленых гародніны і папуры з капусты, злегку вараную, а таксама тры розных гатункі хлеба, адзін з якіх фаршыраваны лукам. Гутарка запіналася і запавольвалася па меры таго, як наведвальнікі дазвалялі сабе паглынаць ежу.
  
  Маргарэт выпіла суп, адкусіла кавалачак ад рыбы і цяпер выявіла, што амаль не можа ёсць. Яна перакладала ежу па талерцы, каб не кідацца ѓ вочы. "Скажыце мне, прафесар Демартинью," сказала яна праз некаторы час, " што менавіта вы спавядаеце?"
  
  "Што гэта, што я..." Демартинью змоѓк і на імгненне ѓтаропіѓся на яе. " О, цяпер я разумею. Англійская - гэта такі выдатны інструмент. Па-ангельску можна сказаць практычна ѓсё, што заѓгодна, і гэта азначае тое, што гэта азначае. Па-французску, калі вы падбірае словы не так, як трэба, яны губляюць свой сэнс, і вы кажаце бязглуздзіцу. Я сам спрактыкаваѓся ѓ тым, каб несці ѓсякую лухту".
  
  "Вы, напэѓна, прафесар французскага?" - Спытала Маргарэт.
  
  "Зусім няма", - сказаѓ Демартинью. "Ну, магчыма, у пэѓным сэнсе. Я, дазвольце мне сказаць, быѓ прафесарам драмы, тэатра. Вы разумееце, я не вучу, як гэта рабіць; як пісаць п'есы ці як гуляць. Магчыма, гэта было б карысна, а ні адзін студэнт універсітэта не жадае, каб яго вучылі чаму-то карыснага. Я раней выкладаѓ, як вы кажаце, у Універсітэце Лангедока.
  
  "Як цікава," сказала лэдзі Присцилла.
  
  "Ты так думаеш?" Спытаѓ Демартинью. "Што ж, тады, магчыма, так яно і ёсць. Я знаёміѓ моладзь Францыі з творчасцю такіх мастакоѓ, як Мальер, Расін, Карнэль і Бамаршэ, а таксама з вашымі Шэкспірам і Марло. Я правёѓ семінар, прысвечаны работам занадта малопочтенного Жана-Франсуа Реньяра, уключаючы глыбокія разборы "Наведай мяне з Ормом", "Легат сусвету", і, магчыма, яго шэдэѓра "Жартаѓніка". Я добра знаёмы з жыццём і творчасцю многіх французскіх і ангельскіх драматургаѓ, якіх не было ѓ жывых апошнія два стагоддзі і больш. З сучасным светам я не так добра знаёмы."
  
  ђдава герцагіня дастала з ридикюля лорнет і паглядзела скрозь яго на Демартинью. "Скажы мне", - папрасіла яна, пастукваючы лыжачкай па тыльным баку далоні. "Гэта пытанне, які ѓяѓляе для мяне пэѓны цікавасць. Як вы думаеце, Шэкспір пісаѓ свае ѓласныя п'есы?"
  
  "На гэты конт у мяне няма меркавання, мілэдзі", - сказаѓ ён, отдергивая руку. "Я чуѓ пра гэта спрэчцы, які ідзе ѓ некаторых літаратурных колах вашай краіны, пра тое, што, магчыма, Шэкспір не пісаѓ п'есы, якія яму прыпісваюць. Што, магчыма, замест яго іх напісаѓ сэр Фрэнсіс Бэкан ". Ён паціснуѓ плячыма. " Гэта не мае значэння. У нас ёсць п'есы, і незалежна ад таго, ці быѓ Шэкспір Шэкспірам, ці Бэкан быѓ Шэкспірам, або, магчыма, хто-то зусім іншы быѓ Шэкспірам, гэты Шэкспір сапраѓды быѓ майстрам драматурга, саступаюць, мабыць, толькі Мальеру ".
  
  " Што ж! - ѓдава герцагіня выпрасталася і злосна паглядзела на прафесара французскага. " Гэта, безумоѓна, мае значэнне. Здзяйсняць падман над ангельскай народам, так і над народамі ѓсяго свету, на працягу апошніх двухсот пяцідзесяці гадоѓ было б ганьбай, і гэта павінна быць выпраѓлена як мага хутчэй ".
  
  Маргарэт адкінулася назад, акуратна склала рукі на каленях і ѓтаропілася ѓ сваю талерку. Яна выстаіць перад любой спакусай подзадорить герцагіню. Акрамя таго, герцагіня не выглядала так, нібы яе трэба было падбухторваць. Добра, падумала Маргарэт, што герцагіня не заѓважыла згадкі Демартинью аб тым, што Шэкспір займае другое месца пасля Мальера, інакш на стале была б кроѓ.
  
  Демартинью сумна паківаѓ галавой. "Я не згодны, але я спачуваю", - сказаѓ ён. "Я таксама калі-то быѓ уцягнуты ѓ спрэчку аб паходжанні твораѓ даѓно неіснуючага драматурга. Здаецца, што кожны раз, калі праяѓляецца геніяльнасць, хто-то павінен ускочыць на ногі і заявіць, што ніякай геніяльнасці няма, проста падман ".
  
  "Падман?" Маргарэт паглядзела праз стол. "І ѓ дадзеным выпадку гэта быѓ падман?"
  
  "Я так не думаю", - сказаѓ ёй Демартинью. "Драматургам, аб якім ідзе гаворка, быѓ сам вялікі Мальер. Прафесар Ануто з Парыжскай школы мастацтваѓ апублікаваѓ манаграфію, у якой сцвярджаѓ, што ён без сумневу усталяваѓ, што камедыі Мальера на самай справе былі напісаны трагиком П'ерам Корнелем. Без сумневу, майце на ѓвазе. Той факт, што яны прыпісваліся Мальеру і толькі Мальеру пры яго жыцця, той факт, што сам Мальер гуляѓ у некаторых з іх; гэта не мела ніякага значэння. Мальер быѓ усяго толькі акцёрам і, па словах прафесара Ануто, ніяк не мог валодаць багатым слоѓнікавым запасам, неабходным для напісання ѓласных п'ес. Я пытаюся ѓ вас, чым валодае акцёр, калі не багаццем слоѓнікавага запасу?
  
  "Ён працытаваѓ Плавта, рымскага драматурга, які аказаѓ вялікі ѓплыѓ як на Мальера, так і на Карнеля; што, несумненна, дакладна. Што гэта можа даказаць, я не ведаю. Хануто даследаваѓ сцэны з "Любоѓ лекара" і "Сганареля", дзе ён сцвярджаѓ, што знайшоѓ доказы свайго тэзіса. Асабліва пераканаѓчым, па яго думку, было нікчэмнае твор Карнеля. Чаму Карнэль напісаѓ так мала ѓласных п'ес? Таму што ён быѓ заняты напісаннем п'ес для Мальера. Яго развагі былі памылковымі, і яго прыклады нічога не даказвалі.
  
  Я адказаѓ у сваёй уласнай манаграфіі. Я паказаѓ, што прычына, па якой Карнэль напісаѓ так мала п'ес, заключалася ѓ тым, што ён быѓ павольным пісьменнікам. Ён пісаѓ трагедыі - "Эль Сід", як вы памятаеце, быѓ адной з яго. Пісаць трагедыі - павольная праца. Трэба шмат плакаць. Я звярнуѓ увагу на некалькі іншых лагічных грубых памылак і непаразуменняѓ у манаграфіі Хануто. Ён быѓ раздушаны."
  
  "Што ён зрабіѓ?" Спытала Маргарэт.
  
  " Што ён мог зрабіць? Ён, вядома, выклікаѓ мяне на двубой.
  
  "Няма!" Лэдзі Присцилла прыціснула руку да рота. "Праѓда?"
  
  ђдава герцагіня чмыхнула. "Дуэлі," цвёрда сказала яна, " забароненыя законам.
  
  "Гэта так", - прызнаѓ Демартинью. "Нават у Францыі апошнія трыццаць гадоѓ гэта было забаронена. Тым не менш, для мужчын няма іншага спосабу вырашаць пытанні гонару. І ѓ Францыі кожны спрэчка тычыцца пытання гонару. Вы кажаце, што Зямля круціцца вакол Сонца; я кажу, што Сонца круціцца вакол Зямлі - дуэль адкрые праѓду. Вы кажаце, што Напалеон быѓ выратавальнікам Францыі; я кажу, што ён быѓ нягоднікам і яго праѓленне было катастрофай. Мы сустрэнемся на поле гонару, каб вырашыць, хто з нас мае рацыю".
  
  "Такім чынам, ты згадзіѓся?" Спытала Маргарэт.
  
  "Але так, вядома. Не зрабіць гэтага было б немагчыма".
  
  "Што здарылася?"
  
  Демартинью нахіліѓся наперад. " Вы павінны разумець, - сказаѓ ён, - што сёння ѓ Францыі дуэль - гэта хутчэй, як вы кажаце, рытуал, чым крывавы спорт. Існуюць правілы і фармальнасці. Тое, што павінна адбыцца, наканаванае і зразумела ѓсім ".
  
  Ён падняѓ адзін палец. "Па-першае, выклік".
  
  Яшчэ адзін палец. "Затым згоду".
  
  Яшчэ адзін палец. " Затым сустрэча секундантаѓ і выбар зброі, часу і месцы.
  
  Яшчэ адзін палец. Затым секунданты пытаюцца дуэлянтаѓ, прымальныя ці прабачэнні. 'Ці можам мы пазбегнуць гэтага бессэнсоѓнага кровапраліцця?' - звычайная формула.
  
  Усімі пяццю пальцамі. "Адмова. 'Гонар павінна быць задаволеная!"
  
  Демартинью на секунду падняѓ абедзве рукі, а затым апусціѓ іх назад на стол і працягнуѓ сваё апісанне без пальцаѓ. "Затым наступае раніца дуэлі. Па традыцыі павінна быць холадна і імжыць, але калі гэтага не адбудзецца, паядынак, тым не менш, працягнецца. Дуэлянты выходзяць на поле гонару па асобнасці са сваімі секундантамі. Доктар прыбывае ѓ трэцім вагоне, які чакае некалькі ѓ баку ад святочных мерапрыемстваѓ. Усё гэта вельмі напружана і драматычна".
  
  " Так? Лэдзі спытала Присцилла, затаіѓшы дыханне. " І?
  
  У апошні раз адзін з секундантаѓ пытаецца кожнага з іх: 'Вы не будзеце прасіць прабачэння? Вы не прымеце яго прабачэння?' 'Няма', - цвёрда адказвае кожны. Гонар павінна быць задаволена.
  
  "Яны стаяць тварам адзін да аднаго. Рэферы кідае паміж імі насавой хустку. Калі зброя - шпагі, дуэль пачынаецца з гэтага моманту. Калі пісталеты, фармальнасці працягваюцца. Яны разгортваюцца і адыходзяць на дзесяць крокаѓ кожны. Затым паварочваецца назад і стаяць, не рухаючыся, тварам адзін да аднаго. 'Можаце пачынаць", - аб'яѓляе рэферы."
  
  " І што? - лэдзі спытала Присцилла.
  
  "Кожны страляе ѓ паветра над галавой іншага. Гонар задаволеная. Усе ѓздыхаюць з вялікай палёгкай і ѓсе разыходзяцца па хатах".
  
  "Такім чынам," спытала Маргарэт, " гэта была ваша дуэль?"
  
  "Няма", - сказаѓ Демартинью. "Так было на ѓсіх іншых двубоях у Францыі за апошнія дваццаць гадоѓ, за вельмі нешматлікімі выключэннямі. Але ѓ гэтым выпадку багі смехотворности кружылі вакол мяне". Ён зноѓ падняѓ палец, але праз секунду апусціѓ руку назад на стол. "Мой секундант, стары сябар і адзін з самых вядомых акцёраѓ Францыі, размаѓляѓ з прафесарам Ануто і яго секундантам, виконтом дэ Як-там-там. Віконт паведаміѓ майму секунданту, зразумела, строга канфідэнцыйна, што прафесар Ануто вырашыѓ забіць мяне. Ён збіраѓся страляць не па-над маёй галавы, а ѓ яе. Прабачце, што я мог зрабіць? Я не хацеѓ забіваць прафесара, але я дакладна не хацеѓ, каб ён забіѓ мяне."
  
  "Што ты зрабіѓ?"
  
  "Мне ѓ галаву прыйшоѓ бліскучы план. У юнацтве я быѓ асістэнтам за кулісамі штукара па імі Лэйсі Цудоѓны. Ён паказваѓ, як частку свайго рэпертуару, трук пад назвай 'Злавіць кулю'. Ён выйшаѓ на пенсію і цяпер жыѓ на віле ѓ Правансе. Я звярнуѓся да яго за дапамогай."
  
  "Ты збіраѓся злавіць кулю?" - Спытала Маргарэт.
  
  "Сутнасць трука," сказаѓ ёй Демартинью, - заключаецца ѓ тым, што пісталет выстрэльвае з воблакам дыму і нават аддачай, але на самой справе куля не выстреливается".
  
  "Ах!" - сказала Маргарэт.
  
  "У Лейсеса была пара аднолькавых пісталетаѓ з капсюлями, спецыяльна вырабленых для выканання гэтага трука. Яны таксама вельмі прыгожае зброю, з дзяржальнямі з слановай косці і срэбнай чаканкай на ствалах. А механізм трука так старанна схаваны, што на сцэну можа выйсці камісія экспертаѓ, каб зарадзіць зброю і старанна агледзець яго, і яны абвесцяць яго сапраѓдным ".
  
  "Ах!" - сказала Маргарэт.
  
  "Я пазычыѓ пісталеты. У прызначаны дзень мы сустрэліся на Марсавым полі. Пісталеты былі зараджаныя на вачах у майго суперніка. Ён нічога не западозрыѓ. Ён абраѓ адзін, а я ѓзяѓ іншы. Мы скарацілі дыстанцыю і павярнуліся. Па словах рэферы, мы абодва стрэлілі ".
  
  "Хонор была задаволеная", - сказала лэдзі Присцилла.
  
  "Падпарадкоѓваючыся нейкаму капрызе, сам не ведаю чаму," працягнуѓ Демартинью, - магчыма, каб нейкім чынам паквітацца з прафесарам Ануто, магчыма, з-за якога-то глыбока схаванага жадання выступіць, я схапіѓся за грудзі, пахіснуѓся і ѓпаѓ на зямлю".
  
  "Ты гэтага не зрабіѓ!" - усклікнула ѓдава герцагіня.
  
  "Некалькі доѓгіх імгненняѓ я ляжаѓ моѓчкі і нерухома. Не ведаю, што я чакаѓ пачуць", - сказаѓ Демартинью. Магчыма, воклічы шоку, магчыма, нейкія словы раскаяння. Замест гэтага я пачуѓ ад прафесара Ануто зларадны смех. Гэта было ѓжо занадта! Я падняѓся на ногі. 'Ах ты, брудны чалавек", - закрычаѓ я на яго, падыходзячы да яго і трасучы кулаком. Гэта прывяло да нечаканага выніку".
  
  "Я не здзіѓленая", - прамармытала Маргарэт.
  
  "Прафесар, як вы разумееце, падумаѓ, што я мёртвы. Калі ён убачыѓ, як я ѓстаѓ і накіраваѓся да яго, гэта было велізарным узрушэннем для яго арганізма, як я неѓзабаве выявіѓ. Схапіѓшыся за сэрца, Ануто ахнуѓ і ѓпаѓ. Яго секунданты спрабавалі ѓліць яму ѓ горла каньяк, каб прывесці яго ѓ пачуццё, але гэта было бескарысна. Праз некалькі імгненняѓ ён быѓ мёртвы ".
  
  "О божа", - сказала ѓдава герцагіня.
  
  "Гэта сапраѓды мае пачуцці", - сказаѓ ёй Демартинью. "Багі, яны смяяліся над гэтым".
  
  "Што здарылася?" Спытала Маргарэт.
  
  Демартинью памаѓчаѓ, пакуль прыбіралі талеркі, выскребали са стала і расстаѓлялі па месцах міскі для закусак. "Слых аб дуэлі распаѓсюдзіѓся хутка, - сказаѓ ён, - але ѓ ходзе апавядання усё змянілася. Да таго часу, калі гісторыя дайшла да мяне, я быѓ злыднем, закрашанай ѓ чорнае. Здавалася, я зрабіѓ нейкі хітры трук, прызначаны для таго, каб вырабіць ѓражанне - гэта падыходнае слова?
  
  "Вырабіць эфект?" Выказала Здагадку Маргарэт.
  
  " Так? Але хіба "дзейсны" - гэта не падыходнае слова?
  
  "Гэта так", - пагадзілася Маргарэт. "Але эфект - няма".
  
  "Англійская!" Демартинью паціснуѓ плячыма. "Гэта амаль гэтак жа дрэнна, як французскі".
  
  "Дуэль," нагадала яму лэдзі Присцилла.
  
  "О, так. Ну, гаварылі, што я нейкім чынам, э-э, стаѓ прычынай смерці прафесара Фернана Хануто. Гэта было нерацыянальна, а французы сцвярджаюць, што яны самыя рацыянальныя з народаѓ. На гэты конт яны хлусяць".
  
  "Прашу прабачэння," сказала лэдзі Присцилла, " але як гэта магло быць нерацыянальна? Я маю на ѓвазе, гэта было памылкай, але хіба гэта не магло быць праѓдай? У нас ёсць толькі вашыя словы аб тым, што вы зрабілі, ах, тое, што вы зрабілі, выпадкова.
  
  "Ах, вось бачыш", - сказаѓ Демартинью, ткнуѓшы пальцам у яе бок. "Нават у цябе, можа ведаць толькі маю версію гэтай гісторыі, ёсць свае сумневы. Справа ѓ тым, што ѓ мяне не зусім сумленнае твар, так? Ну, бачыш, справа вось у чым: успомні, што ѓ нас была дуэль. Мы выкарыстоѓвалі хітрыя пісталеты, трук з якімі ведаѓ толькі я. Калі б я хацеѓ проста забіць яго, хіба я не застрэліѓ бы яго да смерці? Мне не спатрэбіліся б ні фокус, ні покус ".
  
  "Пра", - сказала лэдзі Присцилла. "Я думаю. . . . "
  
  "Такія рэчы часам здараюцца на двубоях, нават у Францыі. Людзей па якой-небудзь выпадковасці забіваюць. Гэта прыкры няшчасны выпадак. Часам, на самай справе, гэта забойства, але на першы погляд, гэта прыкры няшчасны выпадак. Разумееце?"
  
  "Я разумею", - сказала Маргарэт.
  
  "Такім чынам, калі б я хацеѓ сумнай няшчаснага выпадку, я б зрабіѓ тое, што, як аказалася, прафесар Ануто планаваѓ зрабіць са мной. Толькі я б зрабіѓ гэта першым ".
  
  Міскі для закусак былі прыбраны і заменены маленькімі дэсертнымі блюдечками, кожнае з якіх падтрымлівалася маленькай відэльцам і маленькай лыжачкай. Празвінеѓ сярэбраны званочак, заклікаючы да цішыні, і тут жа тузін ці каля таго лыжак зазвінела аб сценкі тузіна келіхаѓ з віном. У зале запанавала цішыня, і віцэ-кароль ѓстаѓ і загаварыѓ. Па традыцыі віцэ-кароль казаѓ падчас дэсерту. Гэтага чакалі, калі не сказаць з нецярпеннем. Сам віцэ-кароль не чакаѓ гэтага з нецярпеннем, але тое, што павінна быць зроблена, павінна быць зроблена, як ён сказаѓ яшчэ ѓ сваім кабінеце. Сёння гаворка была незвычайна фармальнай. Віцэ-кароль прадставіѓ генерала Сэнт-Вярба і іншых штабных афіцэраѓ-га ѓланскага палка, якія адпаведным чынам размясціліся па пакоі, коратка распавёѓ пра цяжару Брытаніі па кіраванні і адукацыі субкантынента, поѓнага тубыльцаѓ, некаторыя з якіх віталі кіраванне, а многія, здавалася, былі абураныя гэтым, а затым сеѓ. Паступова ѓ пакоі зноѓ пачалася балбатня.
  
  "Сканчайце свой аповяд, прафесар," сказала Маргарэт, зноѓ паварочваючыся да стала.
  
  "Я думаѓ, што ѓсё было даволі добра скончана", - запратэставаѓ Демартинью.
  
  "О, не, прафесар", - сказала яму лэдзі Присцилла. "Ну, вы як раз пераходзілі да самай цікавай часткі".
  
  "Праѓда?" Спытаѓ Демартинью, нявінна гледзячы на яе. "І што гэта за частка?"
  
  " Тая частка, дзе ѓсё ѓ Парыжы думалі, што ты наѓмысна забіѓ гэтага прафесара, Як-там-яго-клікалі.
  
  "Ануто", - сказаѓ Демартинью. "Гэта былі не ѓсе ѓ Парыжы. Гэта было, магчыма, дзесяць ці дваццаць чалавек. Але гэтая гісторыя мела на мяне да самага Лангедока, і універсітэт ужо не быѓ так задаволены мной, як раней. Такім чынам, я пайшоѓ і пачаѓ блукаць па свеце, то тут, то там, што ѓ любым выпадку заѓсёды хацеѓ рабіць. І вось, "ён па-галльски паціснуѓ плячыма," я тут.
  
  "І куды вы адправіцеся далей, прафесар?" Спытала Маргарэт.
  
  "Ах! Што тычыцца гэтага, я вырашыѓ пакончыць з споведдзю. Замест гэтага я вяртаюся да сваёй старой прафесіі. З дапамогай майго новага сябра Мамарума Сатроу, прысутнага тут", - ён усміхнуѓся маленькаму чалавеку з Калата, - "мы збіраемся ѓразіць публіку па ѓсёй Еѓропе выступамі з дзіѓным падманам і самозванством. Адным словам, магічны акт.
  
  "Ты збіраешся стаць фокуснікам?" - Спытала Маргарэт.
  
  "Няма, няма, я збіраюся вярнуць сабе ранейшае становішча экстраардынарнай закуліснага асобы, але мой сябар містэр Сатроу ..." Ён высакамоѓна махнуѓ рукой у бок Сатроу. "Ён з'явіцца на брытанскай сцэне - спачатку мы збіраемся працаваць у Англіі, паколькі тамтэйшая публіка менш крытычная - у ролі сусветна вядомага індыйскага факіра Мамарума Вялікага! Звярніце ѓвагу, што ѓ яго ёсць прысутнасць духу, у яго ёсць тэмперамент, і, хоць ён невысокага росту, у яго ёсць пастава, каб быць вялікім персанажам на сцэне ".
  
  Сатроу зрабіѓ збянтэжаны выгляд.
  
  "Але, значыць, ён сусветна вядомы?" лэдзі спытала Присцилла. " А вы, містэр Сатроу? Я павінна была пра вас чуць?
  
  "На жаль, няма", - прызнаѓ Сатроу.
  
  "Чаму хто-то вырашыѓ праславіцца як махляр, прафесар Демартинью?" - спытала ѓдава герцагіня.
  
  "Не 'притворщик', ваша светласць, а 'факір", " патлумачыѓ прафесар, расцягваючы апошні склад, каб падкрэсліць розніцу ѓ вымаѓленні. "Факір - гэта жабрак, вулічны артыст, падобны усюдыісным скарбы змей, або адзін з рэлігійных жабрачых, якія раскритиковывают сябе дзеля задавальнення свайго бога і забавы натоѓпу. Але ѓ выніку нейкай лінгвістычнай трансфармацыі яно прыйшло ѓ Еѓропу для абазначэння індыйскіх штукароѓ або іншых экзатычных азіяцкіх артыстаѓ. Гэтыя штукары выконваюць трук з мячом праз кошык, які не абдурыѓ б і маленькага дзіцяці, і распавядаюць аб індыйскім трукі з вяроѓкай, які быѓ бы сапраѓдным цудам, калі б хто-небудзь змог гэта зрабіць. Сапраѓдныя індыйскія чараѓнікі, здольныя тварыць мноства цудаѓ і карыстаюцца высокай рэпутацыяй ѓ сваіх суайчыннікаѓ, вядомыя як джадугары. Мой сябар містэр Сатроу адбываецца з паважанай сям'і джадугаров. Хіба гэта не так, мой сябар?"
  
  "Я маю такую гонар", - пагадзілася Мамарум Сатроу. "Я буду першым джадугаром ѓ маёй сям'і, які прынясе свае навыкі на легендарны Захад", - сказаѓ ён з сур'ёзным выразам у цёмных вачах. "Мне трэба будзе шмат перажыць. Я зраблю ѓсё, што ѓ маіх сціплых сілах ".
  
  "Вы прымусіце іх стаяць на сваіх месцах, молячы аб большым", - сказаѓ яму Демартинью.
  
  "О, я шчыра спадзяюся, што няма", - з трывогай сказаѓ Сатроу. "Уладальнікі кінатэатраѓ, напэѓна, будуць пярэчыць!"
  
  OceanofPDF.com
  
  ДЗЕВЯЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ФАНЗИГАР
  
  
  
  Тое, што мінула і што будзе, пакрыта шалупінай
  І бясформенныя руінамі забыцця.
  Уільям Шэкспір
  
  
  
  I было ѓжо больш дзесяці вечара, калі Маргарэт і яе бацька вярнуліся з віцэ-каралём у бібліятэку. "Цяпер аб золаце, якое мы павінны ахоѓваць", - сказаѓ Сэнт-Іѓ. "Чаму яго трэба ахоѓваць і чаму менавіта нас?"
  
  Сэр Джордж уладкаваѓся ѓ сваім мяккім крэсле і жэстам запрасіѓ генерала Сэнт-Вярба і яго дачка сесці. "Золата па сваёй прыродзе патрабуе аховы", - сказаѓ ён.
  
  "Дакладна", - прызнаѓ Сэнт-Іѓ. "І ці павінны быць якія-то больш звычайныя сродкі для яго аховы".
  
  "Гэта экстраардынарны выпадак", - патлумачыѓ віцэ-кароль. "Я атрымаѓ тэлеграму ад кіраѓніка Банкам Англіі, хлопца па імені Бергарот, у якой сцвярджаецца, што можа быць прадпрынятая спроба скрасці золата. Калі і дзе, ён не ведае, за выключэннем таго, што гэта адбудзецца незадоѓга да таго, як золата будзе змешчана ѓ банкаѓскае сховішча.
  
  Сэнт-Іѓ падціснуѓ вусны. "Недастаткова інфармацыі", - сказаѓ ён. "Я не зусім упэѓнены, што хачу несці адказнасць за золата на чатыры мільёны фунтаѓ стэрлінгаѓ, не маючы пяці афіцэраѓ і трыццаці чалавек. Калі ѓжо на тое пайшло, з дзесяццю па пяць афіцэрамі і трыццаццю радавымі. Чатырох мільёнаѓ фунтаѓ хопіць, каб ... ну, гэтага дастаткова, каб п-купіць невялікую краіну і зрабіць сябе каралём.
  
  "Добрае заѓвагу", - сказаѓ віцэ-кароль. "І дазвольце мне запэѓніць вас. Тэхнічна вы не нясеце адказнасці за золата. Хоць мы абодва ведаем, што тваёй кар'еры не пойдзе на карысць, калі хто-небудзь скрадзе яго падчас тваёй вахты. Я нясу адказнасць за золата bally Gold, пакуль яно не будзе пагружана на борт карабля. А затым капітан судна распісваецца ѓ атрыманні. Згодна з марскім праве і звычаяѓ, ён нясе адказнасць за ѓсё і кожнага на сваім судне, ад драбнюткага страховачнага загваздкі, якім бы ён ні быѓ, да самага каштоѓнага грузу. Яго адказнасць не сканчаецца да таго часу, пакуль груз не будзе выгружаны ѓ Кѓінз-доку ѓ Лондане ".
  
  "Значыць, мы проста будзем дапамагаць капітану ахоѓваць золата", - разважаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  "Менавіта так", - сказаѓ віцэ-кароль. "І дазвольце мне сказаць, што я сапраѓды не чакаю ніякіх непрыемнасцяѓ. Бергарот празмерна асцярожны. Не тое каб я вінавачу яго; у рэшце рэшт, яго праца - дастаѓляць золата ѓ цэласці і захаванасці ѓ свае сховішчы. Не, я веру, што ѓ вас будзе спакойнае падарожжа дадому. Мая дачка Присцилла будзе з вамі на караблі. Яе маці хоча, каб яна правяла сезон у Лондане, і я, вядома, не адпусціѓ бы яе, калі б думаѓ, што існуе хоць бы найменшая небяспека. Хоць я прызнаю, што веданне таго, што на борце будзе трыццаць вашых шатландскіх улан, дапаможа мне спаць яшчэ спакайней падчас падарожжа.
  
  Сэр Джордж рэзка павярнуѓся, калі дзверы раптам расчыніліся, і Джуна уварваѓся ѓ пакой. "У імя Крышны, сахиб, вы ідзяце, ідзяце хутчэй, ідзяце!"
  
  "Крышна?" спытаѓ віцэ-кароль.
  
  "Які заѓгодна бог, сахиб, але, калі ласка, прыходзьце, прыходзьце зараз!" І Джуна выскачыѓ з пакоя.
  
  "Мяркую, нам лепш рушыць услед за маленькім жабраком," прамармытаѓ сэр Джордж, паднімаючыся на ногі. " Верагодна, нічога; гэтыя людзі такія легковозбудимые. Але хуткасць, з якой ён паспяшаѓся да дзвярэй, абвяргала яго словы.
  
  Джуна трухаѓ па калідоры з паднятай галавой, рукі па швах; хада чалавека, які вельмі спяшаецца, але не хоча, каб яго бачылі і бяжыць. Астатнім ѓдавалася трымацца бліжэй, не пераходзячы на бег. Група загарнула за кут, і там, наперадзе, у канцы калідора, былі вялікія бронзавыя дзверы кабінета віцэ-караля. Калі яны наблізіліся, то ѓбачылі, што паліраваная дзверы з цёмнага дрэва справа ад бронзавых дзвярэй была адкрыта, і адзін з усюдыісных лёкаяѓ стаяѓ побач з дзвярыма, дэманструючы напружанае ѓвагу, але яго залішняе пастава і намёк на паніку ѓ вачах наводзілі на думку, што ён палічыѓ за лепшае б знаходзіцца ѓ іншым месцы.
  
  Джуна спыніѓся ля адчыненых дзвярэй, і астатнія ледзь не ѓрэзаліся ѓ яго. " Туды, сахиб, - сказаѓ ён, паказваючы.
  
  Віцэ-кароль зрабіѓ два крокі ѓ пакой і спыніѓся. "Божа, блаславі мяне", - сказаѓ ён.
  
  Маргарэт вызірнула з-за дзвярэй. Гэта была прыёмная кабінета віцэ-караля. Яна была прыкладна дзесяці-дванаццаці футаѓ у шырыню і ѓдвая менш у даѓжыню і асвятлялася двума газавымі свяцільнямі на сцяне, якія былі апушчаны долу, пакідаючы куты ѓ адчувальнай цемры. Сцены былі абклееныя шпалерамі колеру пяску пустыні. Справа стаялі два невялікіх пісьмовых стала, а за імі шэраг картотечные шаф. Некалькі шкляных вітрын злева былі ладна забітыя артэфактамі розных народаѓ і месцаѓ Індыйскага субкантынента, па якім брытанцы вандравалі за дзвесце з лішнім гадоѓ свайго знаходжання там.
  
  У пакоі знаходзіѓся мужчына, як мяркуецца, тубылец, які чакаѓ, каб пагаварыць з віцэ-каралём. У сваёй жоѓтай баваѓнянай куртцы-курте, цельпукаваты штанах, карычневым турбане і сандалях ён быѓ падобны на нейкага гандляра. Не вулічнага гандляра, але, магчыма, каго-то з прылаѓкам на базары. Ён ляжаѓ на падлозе ѓ дзвярным праёме, з галавой, вывернутай пад ненатуральным кутом, і доѓгім белым шалікам, абгорнутым вакол шыі і завязаным вузлом. Яго вочы вылезлі з арбіт, надаючы яму выраз крайняга здзіѓлення. Нават з таго месца, дзе стаяла Маргарэт, яна магла бачыць, што бялкі вачэй былі запоѓненыя няроѓнымі чырвонымі меткамі, падобнымі на застылыя маланкі, якія атачалі невідушчыя зрэнкі.
  
  Маргарэт зрабіла некалькі глыбокіх удыхаѓ, закрыла вочы і паспрабавала праглынуць. Гэта не спрацавала. Яна чула біццё свайго сэрца. Яна зрабіла яшчэ некалькі глыбокіх удыхаѓ і адступіла назад, пакуль яе плечы не ѓперліся ѓ сцяну на далёкай баку калідора.
  
  Сэнт-Іѓ апусціѓся на калені каля цела. Маленькім срэбным складаным нажом ён зрэзаѓ шалік і прыклаѓ два пальцы да шыі мужчыны, каб намацаць пульс. "Ён мёртвы", - сказаѓ ён. "Не тое каб былі вялікія сумневы, але я падумаѓ, ну, ведаеш, на ѓсялякі выпадак... "
  
  "Так," сказаѓ віцэ-кароль, "цалкам". Ён доѓга глядзеѓ на цела і адкашляѓся. "Джуна, схадзі ѓ пакой для гульні ѓ карты і прывядзі галоѓнага канстэбля Паркера. Ён ужо павінен быць там. Прывядзі яго сюды. Раскажы яму, што адбылося, але толькі яму. Не упоминай пра гэта нікому іншаму. Трымай рот на замку, чуеш мяне?"
  
  "Так, віцэ-кароль-сахіб," сказаѓ Джуна. " Я сыходжу. "І ён панёсся па калідоры.
  
  "Задушаны", - сказаѓ Сэнт-Іѓ, паднімаючыся на ногі. "Прама тут, у вашым кабінеце, у той час як будынак поѓна вайскоѓцаѓ і чыноѓнікаѓ цывільнай службы. Я ніколі не чуѓ ні аб чым падобным. Падобны на прадстаѓніка племя пата, але адзенне...
  
  "Магчыма, ён апрануліся для свайго візіту ѓ горад - ці, магчыма, ён не хацеѓ, каб яго пазналі", - выказаѓ меркаванне віцэ-кароль.
  
  "Цалкам можа быць, што-то ѓ гэтым родзе", - пагадзіѓся Сэнт-Іѓ. "Нейкі мясцовы канфлікт, я б выказаѓ здагадку, або рабаванне. Магчыма, у хлопца было што-то каштоѓнае, і іншы хлопец ведаѓ пра гэта. Але ѓ забойцы хапіла нахабства прыйсці прама ѓ Дом ураду, каб здзейсніць сваю справу".
  
  "Гэта, вядома, не рабаванне", - сказаѓ віцэ-кароль. "У пакоі ёсць некалькі прадметаѓ, якія ѓяѓляюць значную каштоѓнасць", - узмахам рукі ён паказаѓ на вітрыны, - "і ні да чаго з гэтага не дакраналіся. Акрамя таго, у хлопца да пояса ѓсё яшчэ прывязаны кашалёк.
  
  "Тады гэта не рабаванне," пагадзіѓся Сэнт-Іѓ.
  
  "Я не думаю, што гэта нейкі мясцовы спрэчка, бацька", - сказала Маргарэт, павольна перасякаючы калідор да дзвярэй.
  
  "Э? Што гэта? Маргарэт, я не ѓпэѓнены, што табе варта глядзець на гэта, дарагая".
  
  "Што ж," сказала яна практычна, - цяпер занадта позна турбавацца пра гэта, ці не так? Думаю, са мной усё будзе ѓ парадку".
  
  "Што вы мелі на ѓвазе, сказаѓшы, што гэта не быѓ спрэчка?" Спытаѓ сэр Джордж.
  
  "Гэты шалік з вузлом", - сказала яна, паказваючы. "Я бачыла такія фотаздымкі".
  
  "Што гэта? Фатаграфіі гэтага шаліка?"
  
  "Ну, я маю на ѓвазе тых, каму гэта падабаецца. Такі гатунак выкарыстоѓваюць фанзигары. Я чытаѓ пра іх кнігу ".
  
  "Фанзигар"? - спытаѓ Сэнт-Іѓ. "Пег, дарагая, якія кнігі ты чытала?"
  
  Віцэ-кароль адступіѓ назад. " Фанзигар, вядома. Тагги! - сказаѓ ён. "Ёй-богу, я думаю, яна мае рацыю, па меншай меры, наконт гэтага шаліка". Ён падняѓ шалік і агледзеѓ яго. "Яна мае рацыю", - сказаѓ ён. "На кожным канцы гэтай штукі ёсць маленькі вузельчык - вось тут, дзе канцы звязаны разам, і ѓ кожны з вузлоѓ завязана па манеце". Ён развязаѓ адзін з маленькіх вузлоѓ. "Сярэбраная манета. Гэта рытуальны хустку для забойства фанзигаров.
  
  "Румал, здаецца, гэта называецца", - сказала Маргарэт. "Гэта шалік, які яны насілі вакол таліі і выкарыстоѓвалі для забойства сваіх ахвяр".
  
  "Гучыць павабна", - пагадзіѓся віцэ-кароль. "У нас унізе ёсць невялікі музей артэфактаѓ бандытаѓ, і ѓ ім ёсць некалькі такіх шалікаѓ".
  
  "Я чуѓ аб бандытах," сказаѓ Сэнт-Іѓ. " Але я думаѓ, іх усіх перабілі сорак ці пяцьдзесят гадоѓ таму.
  
  "Магчыма, і няма", - пачуѓся голас з дзвярнога праёму.
  
  Маргарэт падняла вочы і ѓбачыла афіцэра брытанскай арміі, які стаяѓ у дзвярах і заглядывавшего ѓ пакой. Гэта быѓ высокі малады чалавек з тварам, залішне кроличьим, каб быць па-сапраѓднаму прыгожым, бездакорна апрануты ѓ парадную форму лейтэнанта нейкага палка, з якім яна была незнаёмая: сінюю палкавую форму з двума тонкімі чырвонымі палоскамі, якія спускаюцца па штанах, і двухбортным пінжак з шырокімі штрыфлямі, аздобленымі чырвоным, і велізарнымі залатымі гузікамі. Мяркуючы па ѓсім, ён выяѓляѓ вялікую цікавасць да таго, што адбываецца. Яго словы "Магчыма, няма" былі вымаѓленыя роѓным тонам, прызначаным хутчэй для перадачы інфармацыі, чым для шоку або трывогі, але Маргарэт палічыла іх яшчэ больш трывожнымі з-за таго, што яны былі выкладзены як факт.
  
  "Магчыма, няма?" Спытала Маргарэт.
  
  "Можа быць, адзін ці два фанзигара ѓсё яшчэ блукаюць паблізу, хіба ты не ведаеш", - патлумачыѓ ён. "Ёсць прыкметы-"
  
  Бацька Маргарэт, які доѓгі час пільна глядзеѓ на маладога афіцэра, перапыніѓ яго. "Хто вы такі, лейтэнант, і што вы тут робіце?" ён раѓнуѓ.
  
  "О, прабачце, сэр". Мужчына ѓ дзвярах ссунуѓ абцасы, выцягнуѓся па стойцы "смірна" і аддаѓ гонар. " Лейтэнант Піцер Петтигрю, афіцэр-галубятнікі Сёмага пяхотнага палка, дакладвае, сэр!
  
  Сэнт-Іѓ коратка аддаѓ гонар у адказ. " Афіцэр паштовага голуба?
  
  "Ну," задуменна вымавіѓ малады чалавек, пераводзячы погляд з Сэнт-Вярба на Маргарэт і затым на віцэ-караля, - не зусім так.
  
  "Як гэта?" - спытаѓ я.
  
  Мужчына ѓважліва падумаѓ, а затым адказаѓ: "На самой справе я не лейтэнант, і маё прозвішча на самай справе не Петтигрю. Я не ведаю, ці існуе на самай справе Сёмая Лапа або няма, або проста што б гэта магло быць, калі б яна сапраѓды існавала, і я ні найменшага паняцця не маю аб паштовых галубах. Акрамя таго, усё, што я табе сказаѓ, - абсалютная праѓда.
  
  Вочы Маргарэт пашырыліся, і яна прыкусіла губу, каб перамагчы жаданне захихикать. Цяпер было не час і не месца нават для найменшага хіхіканне.
  
  Віцэ-кароль павярнуѓся тварам да маладога унтэр-лейтэнанту. "Якая нахабства," сказаѓ ён, і ѓ тэмбры яго голасу сквозили моцныя эмоцыі. Яго твар набыло ледзь прыкметны адценне чырвонага. "Калі ласка, назавіце сябе, сэр, і растлумачце, што вы тут робіце і чаму на вас форма, на якую, як вы толькі што прызналі, у вас няма права".
  
  " Прабачце, ваша светласць. "Малады чалавек змяніѓ сваю напружаную паставу увагі на становішча, максімальна набліжанага да параднаму. " Гэта мой лейтэнант Петтигрю, э-э, персона, так сказаць. Наогул-то мяне завуць Колінз. Пітэр Колінз. Ці бачыце, "Піцер", па меншай меры, быѓ сумленны. Так атрымалася, што я быѓ з галоѓным констеблем Паркерам, калі ваш хлопец збіѓ яго. Ён неадкладна паслаѓ вашага хлопчыка за доктарам Макварреном, а затым адправіѓся прасачыць, каб усе вонкавыя дзверы Губернатарскага дома былі зачыненыя і ахоѓваліся, за выключэннем параднай дзверы, вядома, і паслаѓ мяне паглядзець, ці не магу я чым-небудзь дапамагчы. Ці бачыце, я з Асаблівай аддзела паліцыі. Мяркую, доктар хутка павінен падысці.
  
  "Я не думаю, што ад Макваррена можа быць шмат карысці", - пракаментаваѓ віцэ-кароль. "Вы ж ведаеце, што хлопец мёртвы".
  
  "Які 'асаблівы аддзел'? " патрабавальна спытаѓ Сэнт-Іѓ. " Ніколі не чуѓ аб асобым аддзеле.
  
  "Паркер, падобна, лічыць, што ніхто не мёртвы, пакуль доктар Макваррен не скажа, што ён мёртвы", - сказаѓ Колінз віцэ-каралю. Затым ён пераключыѓ сваю ѓвагу на генерала Сэнт-Вярба. "Наша афіцыйная назва - Дэпартамент спецыяльнай разведкі. Мы не карыстаемся шырокай вядомасцю, што па большай частцы добра".
  
  "З DSI, так?" спытаѓ віцэ-кароль. " Вы, хлопцы, будзеце працягваць з'яѓляцца ѓ самых дзіѓных месцах. Ён кіѓком паказаѓ на труп. " Значыць, гэты хлопец быѓ адным з вашых?
  
  "Вы думаеце, ён мог быць разведчыкам?" Спытаѓ Колінз. "Мне гэта не прыйшло ѓ галаву. Я лепш пагляджу". Ён падышоѓ і апусціѓся на калені каля трупа.
  
  "Па словах майго сына Джуны, у гэтага хлопца было паведамленне для мяне", - сказаѓ віцэ-кароль Коллинзу, пакуль малады чалавек аглядаѓ цела. "Гэты хлопец загадаѓ Джуна сказаць: 'Быць або не быць".
  
  "А!" - сказаѓ Пітэр Колінз. "Ён гэта зрабіѓ, ці не так?" Колінз ѓважліва паглядзеѓ на цела і сказаѓ: "Хммм". А потым ён сказаѓ: "Чорт!" А потым ён сказаѓ: "Прабачце мяне, міс. Не хацеѓ лаяцца ѓ прысутнасці лэдзі".
  
  "Не звяртайце на мяне ѓвагі", - сказала Маргарэт, якая старалася трымацца як мага непрыкметней, каб бацька не заѓважыѓ яе і не адаслаѓ прэч.
  
  Колінз дастаѓ з кішэні штаноѓ маленькі складаны ножык у корпусе з слановай косці і асцярожна разрэзаѓ шво на багата упрыгожаным каѓняры адзення трупа. "Гэты чалавек сапраѓды быѓ адным з нашых", - сказаѓ ён, здабываючы туга згорнутую трубачку з белага шоѓку, не даѓжэй цыгарэты і не тоѓшчы калыпкі, адтуль, дзе яна была схаваная за каѓняром. Ён разгарнуѓ яго і паказаѓ віцэ-каралю.
  
  "Ружа," сказаѓ віцэ-кароль.
  
  Маргарэт нахілілася, каб паглядзець. На тканіны было оттиснуто стылізаваная выява чырвонай ружы з шчыльна стуленымі пялёсткамі, нібы хавае нейкі сакрэт ружовы.
  
  "Гэта, так бы мовіць, наш, э-э, сімвал", - сказаѓ Колінз. Ён адгарнуѓ левы лацкан свайго форменнага пінжака, агаліѓшы маленькую сярэбраны шпільку ѓ выглядзе такі ж ружы з пялёсткамі чырвонай эмалі.
  
  "Значыць, ён працаваѓ на вас, ці не так?" - спытаѓ віцэ-кароль.
  
  Генерал Сэнт-Іѓ задуменна пацягнуѓ сябе за вуха. "Паколькі ён ішоѓ сюды, каб перадаць вам сёе-якую інфармацыю, выкарыстоѓваючы пароль і ѓсё такое," сказаѓ ён віцэ-каралю, - я б падумаѓ, што гэта робіць ідэю аб тым, што гэта рабаванне, менш верагоднай. Цалкам верагодна, што яго забілі, каб перашкодзіць яму пагаварыць з вамі. Сэнт-Іѓ павярнуѓся да Коллинзу. " Што скажаце, малады чалавек?
  
  "Гэта надзвычай верагодна", - пагадзіѓся Колінз. "І, павінна быць, гэта было што-то надзвычай важнае і тэрміновае, раз ён не скарыстаѓся звычайнымі каналамі". Ён уважліва вгляделся ѓ багата упрыгожаны каѓнер і дазволіѓ сабе азадачана нахмурыцца, а затым падняѓся на ногі.
  
  "Вы можаце высветліць, хто ён?" - спытаѓ віцэ-кароль. "Я мяркую, мы павінны паведаміць яго сваякоѓ, каб яны маглі забраць яго цела. Я думаю, мы павінны заплаціць за пахавальны вогнішча, мяркуючы, што хлопец быѓ індусам - меншае, што мы можам зрабіць. Ці прынятыя якія-небудзь меры для таго, каб сваякі вярнулі грошы ці выплацілі якія-небудзь пасмяротныя выплаты? "
  
  "Баюся, пахавальны вогнішча не падыдзе", - сказаѓ Колінз, падыходзячы да бліжэйшага драѓлянага крэсла і сядаючы. "Гэтаму джэнтльмену спатрэбяцца сапраѓдныя ангельскія пахаванне".
  
  "Прашу прабачэньня?" перапытаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  "Каѓнер яго, э-э, адзення", - патлумачыѓ Колінз. "Калі вы ѓважліва паглядзіце на каѓнер, вы заѓважыце невялікае - вельмі невялікае - змена колеру з унутранага боку".
  
  Сэнт-Іѓ апусціѓся на калені каля цела, каб паглядзець. "Цалкам дакладна", - пагадзіѓся ён. "Значыць, ён не вымыѓ шыю так добра, як варта было".
  
  "Вы заѓважыце, што гэта змяненне колеру мае той жа арэхава-карычневы адценне, што і скура мужчыны", - патлумачыѓ Колінз. "Колер скуры не знікае, калі толькі ён не быѓ нанесены штучна. Разглядаючы яго ѓ такім святле, я павінен выказаць здагадку, што ён ангелец, пераапрануты туземцем.
  
  "Ангелец?" спалохана перапытаѓ віцэ-кароль. " Як вы можаце быць упэѓнены?
  
  Колінз паціснуѓ плячыма. " Ангельцы, шатландцы, ірландцы, валійцы - хто заѓгодна. Я мяркую, ён нават мог быць французам, немцам ці рускім; але тады пытанне аб тым, навошта ён прыйшоѓ у Дом урада, каб пагаварыць з вашай светлостью, і аб тым, што менавіта ён павінен быѓ сказаць, становіцца залішне складаным. Я думаю, містэр Оккам прагаласаваѓ бы за аднаго з брытанскіх падданых Яе Вялікасці з пэѓным густам. Я думаю, мы выявім, "працягнуѓ ён," што ѓ яго было нейкае недвухсэнсоѓнае папярэджанне для перадачы вашай светласці, што яно было тэрміновых і што яго забілі, каб перашкодзіць яму перадаць яго.
  
  "Дык вось ваша меркаванне, ці не так, малады чалавек?" - спытаѓ віцэ-кароль.
  
  Колінз пачырванеѓ і ѓстаѓ. "Я не хацеѓ здацца вам дарадцам, джэнтльмены", - сказаѓ ён. "Гэта, павінна быць, гучыць жудасна саманадзейна. Проста гэта мая, э-э, вобласць, ты ж ведаеш.
  
  "Глупства", - сказаѓ віцэ-кароль. "Любымі прапановамі, каментарамі або адмысловымі ведамі, якія ѓ вас ёсць, цяпер самы час, каб падзяліцца імі. Калі вы можаце праліць хоць нейкае святло на гэта" - ён паказаѓ на нябожчыка, які ляжыць у яго ног, - мы, безумоѓна, хочам, каб гэта пачуць.
  
  "Так", - пагадзілася Маргарэт. "Напрыклад, што ты меѓ на ѓвазе, кажучы 'магчыма, не'?"
  
  Генерал Сэнт-Іѓ паглядзеѓ на яе, нахмурыѓшыся, як быццам толькі што усвядоміѓшы, што яна ѓсё яшчэ тут, але нічога не сказаѓ.
  
  Колінз на імгненне задумаѓся. " Што ты ведаеш пра Фанзигаре? - спытаѓ ён.
  
  "На поѓначы яны былі вядомыя як бандыты", - сказаѓ Сэнт-Іѓ. "Банды злодзеяѓ. Раней чакалі і рабавалі падарожнікаѓ. Знішчаны брытанскімі ѓладамі каля пяцідзесяці гадоѓ таму. Але, вядома, мы ѓсё яшчэ чуем гісторыі. Ама палохаюць імі маленькіх дзяцей, як страшилищами."
  
  "І яны сапраѓды былі страшилищами", - пачаѓ Колінз. "За апошнія некалькі тыдняѓ у мяне была прычына правесці пра іх сякія-такія даследаванні. Іх звычаяѓ, звычак і вераванняѓ было дастаткова, каб напалохаць любога маленькага дзіцяці і большасць дарослых. Культу фанзигаров- тагги - было шмат сотняѓ гадоѓ. Цалкам магчыма, што значна больш за тысячу гадоѓ.
  
  "Неверагодна!" - сказаѓ віцэ-кароль. "Тысяча гадоѓ?"
  
  "У пячорным комплексе ѓ Элуре, штат Махараштра, ёсць разьба, якая датуецца восьмым стагоддзем, вядомая як Скальныя храмы. Серыя панэляѓ паказвае бандытаѓ у дзеянні: на адной намалявана ѓдушэнне ахвяры, на іншы расчляненне цела і гэтак далей ".
  
  "Па меншай меры, тысячу гадоѓ," сказаѓ віцэ-кароль. " Тысячу гадоѓ рабаванняѓ і забойстваѓ. Дзіѓна.
  
  "Калі яны былі падушаныя, іх было, магчыма, дзесяць тысяч, якія былі раскіданыя па ѓсім Індыйскага субкантыненту", - сказаѓ Колінз. "Яны жылі ѓ маленькіх вёсках, то ёсць уся вёска, мужчыны, жанчыны і дзеці, былі фанзигарами. Яны практыкавалі забойствы і рабаванні як рэлігійны доѓг, прысвечаны багіні Гартуй. У іх не было абсалютна ніякай жалю да сваіх ахвяраѓ, але яны забівалі іх, як вы забіваеце кураня ".
  
  Маргарэт здрыганулася. "Як людзі могуць вось так проста забіваць іншых людзей, - спытала яна, - нічога не адчуваючы?"
  
  Колінз паціснуѓ плячыма. "Спытаеце Томаса дэ Торквемада, - сказаѓ ён, - ці высакародных людзей нашай расы, якія спальвалі ведзьмаѓ і ерэтыкоѓ на вогнішчах амаль тысячу гадоѓ. Фанзигары верылі, што ѓ іх ёсць рэлігійны доѓг рабіць тое, што яны робяць. Гэта не апраѓдвае і нават не тлумачыць гэтага, але так яно і ёсць ".
  
  "Абавязацельствы?" спытаѓ віцэ-кароль.
  
  " Менавіта так. Згодна з індуісцкаму міфа пра стварэнне свету, вялікі дэман з'еѓ ѓсіх людзей адразу ж, як яны былі створаны, а Калі прыйшла і забіла дэмана сваім мячом. Але з кожнай кроплі крыві дэмана быѓ створаны маленькі дэман з такімі ж апетытамі. Згодна з традыцыйнай індуісцкай веры, Гартуй вырашыла праблему, злізваючы кроѓ дэмана да таго, як яна паспела зваліцца. Але фансигары вераць, што Гартуй стамілася ад гэтага, стварыла двух мужчын і загадала ім забіваць дэманаѓ, не праліваючы крыві. Для гэтага яна дала ім доѓгія шалікі. Мужчыны забілі дэманаѓ і вярнуліся да Гартуй, каб вярнуць ёй яе шалікі. Але яна загадала ім пакінуць шалікі сабе і зарабляць імі на жыццё, душа іншых мужчын, як яны душылі дэманаѓ. Іх абавязкам было слухацца."
  
  "Гэта жудасна!" Сказала Маргарэт.
  
  "Так яно і ёсць", - пагадзіѓся Колінз. "У Еѓропе ѓ сярэднія стагоддзі біскупы выпраѓляліся ѓ бой супраць няверных. Але іх царква забараняла ім праліваць кроѓ. Таму яны насілі велізарныя булавы-дубінкі, каб размажджэрыць галаву сваім ворагам, не праліваючы іх крыві".
  
  "Хопіць пра гэта, малады чалавек," сурова сказаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  "Выбачайце, сэр", - сказаѓ Колінз. "Але, у любым выпадку, фанзигары лічылі тое, што яны рабілі, і працай, і рэлігійным абавязкам".
  
  "Хіба людзі не навучыліся б пазбягаць сваіх вёсак?" Спытала Маргарэт.
  
  "Вы б не заѓважылі нічога незвычайнага ѓ іх вёсках, калі б выпадкова наведалі адну з іх, - сказаѓ Колінз, - за выключэннем, магчыма, таго, наколькі негаваркімі былі жанчыны ѓ сваіх плёткі ѓ вашым прысутнасці. Сапраѓды, яны лічыліся ѓзорамі маралі. Мужчыны не займаліся сваім рамяством - або, калі хочаце, вызнавалі сваю рэлігію - у радыусе ста міль ад сваёй вёскі. Часам яны ішлі за сваімі меркаванымі ахвярамі на працягу многіх міль - памятаеце, гэта было да з'яѓлення жалезных дарог, і ѓсе перамяшчэння былі надзвычай павольнымі - і чакалі падыходнага месца, каб здзейсніць свае злачынствы. Яны задушаць усіх членаѓ атрада румалом, сваімі рытуальнымі шалікамі, не пакінуѓшы сведак, за выключэннем толькі маленькіх дзяцей, якіх яны вернуць у сваю вёску і выхаваюць як сваіх уласных. Цела іх ахвяр былі б рытуальна раздзеленыя і пахаваныя".
  
  "Фу!" - сказала Маргарэт.
  
  "Як ім магло схадзіць з рук гэта драпежніцтва год за годам?" - спытаѓ віцэ-кароль.
  
  "Я мяркую, з-за таго, што любое падарожжа займае шмат часу", - адказаѓ Колінз. "Нават калі ѓсё прайшло добра, працяглая дзелавая паездка можа заняць тры ці чатыры месяцы. Такім чынам, вандроѓцы не чакалі б дома, па меншай меры, на працягу шасці месяцаѓ. Да таго часу, калі яго могуць шукаць, ужо немагчыма будзе сказаць, дзе і калі з ім што-небудзь здарылася, ці было гэта вынікам Фанзигара, ці бандытаѓ, або няшчаснага выпадку, або ён проста вырашыѓ трымацца далей. Вядома, хадзілі жудасныя чуткі пра приверженцах Гартуй, якія забівалі падарожнікаѓ, але ніхто нічога пра іх не ведаѓ.
  
  "Але мы знішчылі іх усіх, ці не так?" - спытаѓ віцэ-кароль. "Тады, у трыццатых. Хлопец па імені, э-э... "
  
  "Стиман," прадставіѓся Колінз. " Сэр Уільям Стиман. Ён вывучыѓ усё, што можна было ведаць аб фанзигарах, і прысвяціѓ сваю кар'еру іх знішчэнню. Да канца 1840-х гадоѓ здавалася, што яго праца была выкананая ".
  
  "Але вы так не думаеце?" - спытаѓ віцэ-кароль.
  
  "Магчыма, ён прапусціѓ вёску", - асцярожна выказаѓ здагадку Колінз. "І тагі, магчыма, бяздзейнічалі гэтыя чатыры дзесяцігоддзі, чакаючы магчымасці пачаць усё спачатку. Ім давялося б выдаткаваць час на распрацоѓку новых тэхналогій, каб ісці ѓ нагу з змяняюцца часам: чыгунак, тэлеграфа і да таго падобнага ".
  
  "Гэта ѓсяго толькі ваша тэорыя, Колінз, - спытаѓ віцэ-кароль, - ці ѓ іх ёсць што-тое, якое пацвярджае гэтую ідэю?"
  
  " Нядаѓна паступіла некалькі паведамленняѓ аб вандроѓцы - у асноѓным гандлярах, - якія зніклі, і з тых часоѓ пра іх нічога не было чуваць.
  
  "Лухта!" - сказаѓ генерал Сэнт-Іѓ. "Звычайныя старамодныя бандыты або бандыцкія разбойнікі. Я сам меѓ з імі справу на поѓначы краіны".
  
  "Так," пагадзіѓся Колінз, " бандытызм у пэѓнай ступені мае месца. Мяркую, так будзе заѓсёды. Але яны не робяць нічога асаблівага, каб схаваць цела. Большасць з іх з такім жа поспехам сталі б рабаваць, наогул не забіваючы, калі б у іх не ѓзнікла праблем з падначаленнем сваіх ахвяр.
  
  "Гэта дастаткова дакладна", - прызнаѓ Сэнт-Іѓ. "Але людзі сапраѓды знікаюць, ты ведаеш. Проста знікаюць".
  
  "Пры ѓсім маім павазе," Колінз сказаѓ, " не, сэр, яны гэтага не робяць. Прычына ёсць заѓсёды. Магчыма, мы яе не знойдзем, але дзе-то яна ёсць. І калі мы не можам знайсці ні намёку на прычыну, і калі ні людзі, ні іх цела не выяѓляюцца, і калі колькасць людзей, у якіх развілася гэтая згубная звычка, здаецца, павялічваецца, і ѓсе яны з аднаго і таго ж рэгіёну краіны, магчыма, варта пашукаць прычыну трохі глыбей ".
  
  "Вы думаеце," спытаѓ віцэ-кароль, " што тагги вярнуліся?
  
  "Я не ѓпэѓнены, што яны калі-небудзь сыходзілі", - сказаѓ яму Колінз.
  
  Віцэ-кароль паківаѓ галавой. "Я мог бы вярнуцца ѓ Роскоммон, скакаць з сабакамі, як джэнтльмен, або збіраць інкунабулы, што б гэта ні было, але вось я тут, віцэ-кароль Каралеѓства Яе Вялікасці Індыя, і мне трэба заняць свой час аднаѓленнем забойстваѓ бандытаѓ".
  
  "Сюды, зараз," пачуѓся нізкі голас з парога. " Што гэта ѓ нас тут? У пакой зазірнуѓ грузны мужчына з бакенбардамі з бараніны.
  
  "Доктар Макваррен, прабачце, што навязываюсь вам", - сказаѓ віцэ-кароль. "У нас тут, э-э, паранены чалавек".
  
  "Мёртвы, ты хочаш сказаць", - удакладніѓ Макваррен, крытычна аглядаючы цела. "Што ж, давай паглядзім".
  
  OceanofPDF.com
  
  ПЕРАРЫВІСТАЕ РАђНАВАГУ
  
  
  
  Назаѓсёды запомніѓся ювабит
  (Можа быць, калі-небудзь мне будзе прыемна ѓспамінаць нават гэта.)
  -Вирджил
  
  
  
  Fабо першыя некалькі дзён падарожжа на усход былі хуткімі, але апынуліся нечакана насычанымі падзеямі. Куля разбіла акно купэ Марыярці ва "Усходнім экспрэсе" ѓ сем раніцы першага дня, калі цягнік імчаѓся па даліне Мозеля. "Гэта ѓсё тыя праклятыя паляѓнічыя", - прамармытаѓ дырыжор, які прыйшоѓ разабрацца, робячы запісы ѓ сваім маленькім нататніку. Марыярці прыняѓ глыбокія прабачэнні, прынесеныя кандуктарам ад імя La Compagnie International des Wagons-Lits, і быѓ пераведзены ѓ іншае купэ. Калі цягнік ненадоѓга спыніѓся ѓ Страсбургу, Марыярці выйшаѓ вонкі, каб агледзець пашкоджанні, і выявіѓ, што пад пабітым акном мелам быѓ намаляваны непрыкметны белы Крыж.
  
  У Мюнхене Марыярці і палкоѓнік Моран ледзь не трапілі пад колы які вырваѓся з-пад кантролю фургона з насілкамі егерлагеря, і ім давялося спрытна пераступіць, каб не патрапіць пад адзін з вялізных бочак з півам, якія адскочылі ад фургона, калі той каціѓся па Кайзерштрассе. Днём пазней у Вене вар'ят мужчына з нажом напаѓ на прафесара Марыярці ѓ кафэ "Фігаро" на Нойштифтгассе і паспеѓ перарэзаць Марыярці тыльны бок рукі, перш чым палкоѓнік Моран змог ударыць яго крэслам па галаве. Гэта умацоѓвае заяѓлены палкоѓнікам Мораном перакананне ѓ тым, што кавярні - небяспечныя месцы і што чалавек павінен праводзіць час у бирштубене або іншых установах для ѓжывання алкагольных напояѓ. Прыехала венская паліцыя і забрала мужчыну, і нават выбачылася перад сваімі замежнымі гасцямі за гэты прыкры інцыдэнт. Марыярці адмахнуѓся ад іх прапановы з'ездзіць у бальніцу і перавязаѓ сабе руку з дапамогай палкоѓніка Марана і палоскі чыстай абрусы. З зашиванием рукавы яго курткі прыйдзецца пачакаць.
  
  " Чаму ты не скарыстаѓся тым шпрыцом, які схаваны ѓ цябе ѓ кія? - Што гэта? - спытаѓ Моран, паказваючы рухам падбародка на чорную кій з залатой ручкай у выглядзе савы, якую Марыярці паѓсюль насіѓ з сабой. " Гэты джэнтльмен мог нанесці вам сур'ёзны шкоду.
  
  Марыярці змрочна ѓсміхнуѓся. "Я вельмі верыѓ, што вы прыйдзеце мне на дапамогу своечасова", - сказаѓ ён Морану. "І я не хацеѓ даваць паліцыі якой-небудзь падстава затрымліваць нас тут і прымушаць выпускаць нашу сувязь".
  
  "Дакладна", - пагадзіѓся Моран. "Цікаѓны набор супадзенняѓ, з якімі мы сутыкаемся", - дадаѓ ён.
  
  "Здаецца несумнеѓным, што стрэл у Францыі і інцыдэнт з піѓным фургонам у Мюнхене не былі выпадковымі выпадкамі", - сказаѓ Марыярці. "У такім выпадку яны, павінна быць, былі спланаваныя і падрыхтаваныя да нашага прыбыцця. Вы памятаеце, што стрэл пачуѓся роѓна ѓ сем раніцы. Хто-то дакладна разлічыѓ, дзе ѓ гэты час будзе знаходзіцца цягнік. І стралок ведаѓ, у якое акно цэліцца - хто-то ѓ цягніку пазначыѓ яго маленькай літарай X. Сапраѓды гэтак жа фургон з півам, павінна быць, чакаѓ нашага праезду ѓ пачатку гэтай вуліцы. І джэнтльмен тут, у Вене, які толькі што спрабаваѓ папрактыкавацца ѓ выразанні на маёй грудзей, павінна быць, быѓ апавешчаны аб нашым маючым адбыцца прыбыцці, і хто-то, павінна быць, паказаѓ яму на нас. Гэта азначае, што ѓ нашага невядомага праціѓніка ёсць хто-то, хто варта за намі. Ці, дакладней, падарожнічае разам з намі.
  
  Моран поерзал на крэсле і хутка агледзеѓ кавярню. "Хто?" - спытаѓ ён.
  
  "Думаю, я вылічыѓ гэтага чалавека", - сказаѓ Марыярці. "Хоць, магчыма, ён не адзіны. Ён ехаѓ з намі ѓ цягніку, па меншай меры, з самага Парыжа, але я падазраю, што да цяперашняга часу ѓ яго ѓжо ёсць падмацаванне. Ён вельмі падобны на брытанца, у яго выгляд небудзь дробнага двараніна" альбо картачнага шулера.
  
  "Адзін з шыкоѓнай банды, так?" Сказаѓ Моран.
  
  " Цалкам магчыма. Я даручыѓ бормотуну назіраць за ім, каб паглядзець, ці зможам мы што-небудзь вызначыць па яго рухам або па яго сябрам.
  
  Моран некалькі хвілін сядзеѓ моѓчкі, задуменна гледзячы ѓ сваю велізарную кубак kaffee mit schlag, а затым ляпнуѓ далонню па стале. "Будзь я пракляты, калі змагу зразумець, адкуль хто-то ведае аб нашым паходзе за статуэткай, акрамя махараджа, і я не магу паверыць, што ён паспрабаваѓ бы спыніць нас. Які ѓ гэтым быѓ бы сэнс?"
  
  "Я згодны", - сказаѓ яму Марыярці. "Я думаю, што тут крыецца нешта больш глыбокае".
  
  "Што?"
  
  "Гэта яшчэ трэба высветліць. Звярніце ѓвагу, яны - кім бы яны ні былі - падобна на тое, сканцэнтраваны на ліквідацыі мяне, а не вас, чаго не было б, калі б яны спрабавалі перашкодзіць нам займець статуэтку. Але чаго менавіта яны спадзяюцца дасягнуць і хто стаіць за імі, на дадзены момант я паняцця не маю ".
  
  "Я б сказаѓ, што яны спрабавалі дамагчыся тваёй смерці", - пракаментаваѓ Моран.
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Так, але чаго яны спрабуюць дасягнуць з дапамогай маёй смерці? Што гэта за мэта, на шляху да якой маё далейшае існаванне з'яѓляецца перашкодай?"
  
  Моран паківаѓ галавой. "Для мяне гэта загадка", - сказаѓ ён. "Але я думаю, нам лепш як мага хутчэй заняцца нашым уласным ліквідацыяй. Я прапаную пазбавіцца ад тых, хто варта за намі, перш чым яны стануць па-сапраѓднаму надакучаць. І, акрамя таго, ім можа павезці. Ён зрабіѓ скручивающее рух рукой. "Цёмны завулак, нож пад рэбры, і хто з нас павінен быць мудрэй? А?"
  
  Марыярці падняѓ брыво. "Будзем спадзявацца, што да гэтага не дойдзе", - сказаѓ ён.
  
  "Няма лепшага спосабу збянтэжыць апазіцыю", - сказаѓ Моран. Ён ляпнуѓ Марыярці па спіне. "Не дайце сябе забіць, прафесар. Па крайняй меры, да тых часоѓ, пакуль я не атрымаю ѓ свае рукі залатую гурию махараджа ".
  
  "Мне прыемна ѓсведамляць, што табе не ѓсё роѓна", - суха сказаѓ Марыярці.
  
  "Я пажартаваѓ, прафесар. Вядома, пажартаваѓ", - сказаѓ Моран, адкідваючыся назад і усміхаючыся сваёй лепшай усмешкай. "Ну, я б не хацеѓ, каб з вамі што-небудзь здарылася за ѓсё цыгары ѓ Егіпце. Даю слова, я б гэтага не зрабіѓ.
  
  "Я супакоены", - сказаѓ Марыярці. "Цяпер я магу рухацца далей з новай спружыніста ѓ хадзе". Ён дапіѓ сваю каву. "І я думаю, было б разумна рушыць у новым напрамку", - сказаѓ ён, устаючы з крэсла і кідаючы на стол некалькі манет. "Ну жа, мой сябар, давайце зробім што-небудзь хоць бы напалову разумнае, каб ліквідаваць гэтую непрыемнасць".
  
  "Добра!" Сказаѓ Моран, ускокваючы на ногі. "Любое дзеянне пераважней бяздзейнасці' доѓгі час было маім дэвізам. Куды, прафесар?"
  
  "Трыест," адказаѓ яму Марыярці.
  
  Моран спыніѓся на паѓкроку. - У Трыесце?
  
  "Трыест - цэнтр кантрабанды ѓ паѓночным Міжземнамор'і. Мы збіраемся наняць быстроходную лодку, якая даставіць нас кантрабандай у Порт-Саід. У гэтага будзе дадатковае перавага - мы скароцім час у шляху на два-тры дні ".
  
  "Але нашы сумкі правяраюцца да, куды? Варна".
  
  Марыярці пераклаѓ кіёк з левай рукі ѓ правую і рэзка ѓдарыѓ ёю па падстаѓцы для лямпы. - У нас ёсць нашы дарожныя сумкі. Астатняе мы павінны пакінуць.
  
  Моран ѓздыхнуѓ. "Маё любімае зброю ѓ маім вялікім куфры", - сказаѓ ён. "Восьмимиллиметровый рэвальвер Манлихера-Шенауэра, які я спецыяльна вырабіѓ па індывідуальнай замове Фон Гертля з Інсбрука".
  
  "Калі ѓсё гэта скончыцца, мы папросім людзей з фургона вярнуць наш багаж", - сказаѓ яму Марыярці. "Ты зноѓ ѓбачыш сваю вінтоѓку". Ён спыніѓся на рагу і хутка падышоѓ да будынка. Дастаѓшы з кішэні маленькі кавалачак французскага мелу, ён намаляваѓ на гранітнай сцяне серыю простых геаметрычных фігур памерам не больш двух квадратных цаляѓ, некаторыя з якіх злучаліся з іншымі, некаторыя стаялі асобна. Скончыѓшы, ён адступіѓ назад і агледзеѓ справу сваіх рук, якое больш за ѓсё нагадвала бессэнсоѓныя крамзолі дзесяцігадовага дзіцяці.
  
  "Што ты там рабіѓ?" Спытаѓ Моран. "Пакінуѓ паведамленне для бормотуна", - патлумачыѓ Марыярці, - "паведаміѓшы яму, дзе нас знайсці".
  
  "У Трыесце?"
  
  " Не, на вакзале ѓ дзесяць гадзін вечара.
  
  "Ах!"
  
  "Тым часам мы павінны прыкласці некаторыя намаганні, каб выслізнуць ад любога, хто мог назіраць за нашымі рухамі". Ён паклаѓ мел ѓ кішэню і зноѓ пакрочыѓ па вуліцы.
  
  Падладжваючыся пад крок прафесара, палкоѓнік Моран хуткім, адпрацаваным рухам дастаѓ вялікі складаны нож з похваѓ, схаваных за поясам штаноѓ, і схаваѓ яго ѓ рукаве. "Па-мойму, гучыць правільна, прафесар", - сказаѓ ён. "Вы проста пакажаце мне на іх, і я зраблю ѓсё правільна".
  
  Марыярці паглядзеѓ на свайго спадарожніка так, нібы ѓбачыѓ яго ѓпершыню. " Усё гэта вельмі добра, - сказаѓ ён, - але трымай гэты складаны ятаган у рукаве, калі толькі ён табе не спатрэбіцца для самаабароны. У мяне была менш радыкальная ідэя для нашых, э-э, ворагаѓ. Празмернае гвалт можа быць контрпрадуктыѓным ".
  
  "Я лічу, што няма нічога празмернага ѓ забойстве таго, хто спрабуе забіць цябе", - сказаѓ палкоѓнік Моран. "І гэта па-чартоѓску добрая ідэя - зрабіць гэта першым. Стаѓкі занадта высокія, а гульня занадта фінальная, каб ставіцца да яе залішне спартыѓна ".
  
  "Тэрмін "спартсмен" - гэта не той тэрмін, які я б ужыѓ да вас", - сказаѓ яму Марыярці. " Вы, наколькі я памятаю, прытрымліваецеся меркавання, што няма нічога дрэннага ѓ тым, каб забіць каго-то па найменшай правакацыі або, калі ѓжо на тое пайшло, за разумную плату.
  
  "Дакладна", - сказаѓ Моран, ані не збянтэжыѓшыся. "Я не грэбую забойствамі. Не варта быць салдатам, калі ты збіраешся грэбліва ставіцца да забойства - ці да смерці, калі ѓжо на тое пайшло. Яе Вялікасць, здаецца, цалкам гатовая ахвяраваць намі, калі гэта ѓ яе інтарэсах. Вынікаючы яе каралеѓскаму прыкладу, я цалкам гатовы ахвяраваць іншымі, калі гэта ѓ маіх інтарэсах. Так уладкованы свет. Заѓсёды было і заѓсёды будзе. Тыя, хто гэтага не разумее, верагодна, не збіраюцца заставацца ѓ гэтым свеце на ѓсё свае тры дзесяткі гадоѓ. Што датычыцца спартыѓнага майстэрства - бегаць па брудных полі, штурхаць свіны мачавая бурбалка і крычаць "Добра сыграна!" ці "Добры спорт!", калі таварыш па камандзе ламае сабе рабро або чыю-то нагу, заѓсёды здавалася мне бессэнсоѓным, бескарысным, стомным і хваравітым ".
  
  "Ёсць і іншыя віды спорту", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Ёсць і іншыя пярэчанні", - адказаѓ Моран.
  
  "У любым выпадку, спартовае майстэрства не было маёй мэтай", - суха сказаѓ Марыярці. "Давайце паспрабуем зрабіць тое, што неабходна, не прыцягваючы да сябе непатрэбнай увагі, і давайце выпадкова не заб'ем ні ѓ чым не вінаватых мінакоѓ. Ідэя ѓ тым, каб выслізнуць ад нашых ворагаѓ, а не ліквідаваць іх. У нашага суперніка бязмежнае колькасць паслугачоѓ, паколькі галаварэзаѓ і стромкіх хлопцаѓ можна наняць у любым буйным мегаполісе і большасці менш буйных. З іншага боку, яны не вельмі матываваныя, аб чым сведчыць іх поспех на дадзены момант ".
  
  "Я бачу гэта, прафесар, але ім трэба атрымаць поспех толькі адзін раз, каб, так бы мовіць, атрымаць прыз".
  
  "Цалкам", - сказаѓ Марыярці. "І такім чынам - Трыест". Ён спыніѓся на паѓдарогі, прымусіѓшы палкоѓніка Марана зрабіць два хуткіх кроку, каб не сутыкнуцца з ім. "Гэта, - сказаѓ ён, паказваючы кіем праз вуліцу, "цікавы магазін вунь там".
  
  Моран паглядзеѓ туды, куды паказваѓ Марыярці. " На багажнае аддзяленне або ѓ аптэку? - спытаѓ ён.
  
  "Я яшчэ не ѓпэѓнены", - сказаѓ яму Марыярці. "Давай пяройдзем вуліцу і паглядзім".
  
  Яны ѓдвух перайшлі дарогу, спрытна аб'ехаѓшы навала чатырохколавых экіпажаѓ і амнібус, запрэжаны двума канямі велізарных памераѓ. Паліцэйскі, які стаяѓ пасярод дарогі на куце і спрабаваѓ рэгуляваць рух, злосна паглядзеѓ на іх, але не распачаѓ ніякіх спроб пакінуць свой пост.
  
  " Я ведаю, - сказаѓ палкоѓнік Себасцьян Моран, калі яны выйшлі на тратуар. - Спачатку мы зойдзем у аптэку і папросім іх прыгатаваць зелле - магчыма, сумесь сокаѓ з струка папавера сомниферум і арэха Нукс вомика ѓ суадносінах тры да двух, - а потым заскочим ѓ багажны магазін і купім добры чорны скураны футляр для захоѓвання.
  
  "Гэта насеньне", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Прашу прабачэньня?"
  
  "Nux vomica - гэта не арэх, гэта насеньне", - сказаѓ яму Марыярці.
  
  " Арэхавае зярнятка, скажы мне, чаму ты толькі што падвергнуѓ небяспекі нашы жыцця, перебежав вуліцу. Ён спыніѓся і ѓзяѓ прафесара за руку. "Калі вы спрабуеце стварыць сабе рэпутацыю чалавека з непрадказальнымі паводзінамі, я гатовы паклясціся ѓ гэтым без таго, каб вы на самой справе рабілі тое ж самае".
  
  Марыярці павярнуѓся да яго тварам. "Працягвай казаць", - сказаѓ ён, здымаючы пенснэ і засоѓваючы яго ѓ кішэню камізэлькі. "І трохі памахаю рукамі, каб старонняму назіральніку здалося, што мы спрачаемся".
  
  "Я гатовы паспрачацца з вамі ѓ любы зручны для вас час", - усклікнуѓ Моран, трасучы кулаком перад тварам Марыярці. "Што вы маеце на ѓвазе, назіральнік?"
  
  "За намі хто-то сочыць", - сказаѓ яму Марыярці, размахваючы сваім кіем. "Не чалавек з цягніка, але, мы павінны выказаць здагадку, адзін з яго агентаѓ. Пакуль не азірайся па баках.
  
  "Гэта становіцца стомным", - заѓважыѓ Моран, блакуючы ѓдар Марыярці яго ѓласнай клюшкай. "На каго ён падобны, калі я гляджу?"
  
  "Невысокі, каржакаваты, барадаты, апрануты ѓ чорнае, у чым-то накшталт шыракаполым кепкі, са згорнутай газетай у руках", - сказаѓ Марыярці. "Форма яго вусоѓ, памер яго цяжкіх чаравік, прызначаных для таго, каб таптаць суперніка, і той факт, што пад згорнутай газетай, па-відаць, хаваецца цяжкі прадмет, як мяркуецца, кавалак свінцовай трубы, паказваюць на тое, што ён належыць да венскага злачыннага класу".
  
  "Што нам рабіць?" Спытаѓ Моран, ткнуѓшы Марыярці ѓ грудзі паказальным пальцам з лютым выразам твару. " Мы не можам стаяць тут і тыкаць адзін у аднаго пальцам да канца дня. Мяркую, я мог бы збіць цябе з ног, а потым мяне так ахапілі згрызоты сумлення, што я дапамагу табе падняцца на ногі, і мы пойдзем рука аб руку выпіць чаго-небудзь суцяшальнага.
  
  " Я прапаную вам зрабіць крок ці два таму, яшчэ раз пагразіць мне кулаком, а затым злосна выдаліцца ѓ ... Я думаю, лепш за ѓсё было б у аптэку. Я буду люта размахваць перад вамі сваёй кіем, а затым промарширую па вуліцы, пазбаѓляючыся ад вас. Калі я маю рацыю, наш праследавальнік рушыць услед за мной. Апярэдзіѓ яго на адзін квартал, а потым прыходзь следам. Я прайду дзесяць ці пятнаццаць кварталаѓ, а затым сыду ѓ які-небудзь зручны завулак; ён увойдзе за мной, а ты закрыеш выхад.
  
  Моран прысеѓ у позе вулічнага байца і ѓтаропіѓся на прафесара. "Чаму б мне проста не ѓрэзаць яму?"
  
  " Таму што я хачу, каб ён мог гаварыць. Я хачу высветліць, хто яго паслаѓ.
  
  "Ён, верагодна, нават не ведае", - сказаѓ Моран, пару разоѓ ткнуѓшы левай ѓ твар Марыярці.
  
  Марыярці лёгка ѓхіліѓся ад удараѓ. "Магчыма, і так," прызнаѓ ён, "але паспрабаваць варта".
  
  "Вельмі добра", - пагадзіѓся Моран. Ён зрабіѓ два крокі назад, апусціѓ рукі і секунду цяжка дыхаѓ. Затым ён патрос правым кулаком перад тварам Марыярці. "Нервова азірацца па баках, калі будзеш набліжацца да завулку", - напаѓголасу сказаѓ ён Марыярці. "Ты хутчэй прывабіш яго. 'Бляяньне ягня ѓзбуджае тыгра', як мы гаворым.
  
  Марыярці адкінуѓ кій у бок і пераканаѓча паглядзеѓ на Марана. "Паляванне на тыграѓ дзеля забавы", - сказаѓ ён. "Здаецца пустой тратай часу".
  
  "Тыграѓ ці людзей?" Спытаѓ Моран. "Мы палявалі толькі на людаедаѓ. Махараджа не дазволіѓ нам чапаць іншых. Пацешна, што людаедамі звычайна былі тыя, хто быѓ занадта стары або занадта паранены, каб лавіць сваю звычайную здабычу. Людзі - лёгкая здабыча для тыгра." З гэтымі словамі Моран разгарнуѓся і накіраваѓся да аптэцы, павярнуѓся, каб на секунду впиться поглядам у Марыярці, а затым адчыніѓ дзверы і ѓвайшоѓ.
  
  Марыярці пагразіѓ кіем удаляющемуся Морану, затым спыніѓся, каб сабрацца з сіламі, адправіць вопратку і трывала ѓзняць на пераноссе пенснэ. Затым ён накіраваѓся ѓніз па вуліцы хуткім, бестурботным крокам дашчэнту раздражнёнага чалавека.
  
  На правай баку пенснэ Марыярці, ля самага краю, майстар Марыярці Олд Потс прымацаваѓ маленькі прастакутнік люстраны, каб Марыярці мог мімаходам бачыць, што адбываецца ѓ яго за спіной, не паварочваючы галавы. Ступіѓшы наперад, Марыярці дасведчаным вокам зірнуѓ у маленькае люстэрка і ѓбачыѓ, як яго праследавальнік перабег вуліцу і заняѓ пазіцыю прыкладна ѓ полуквартале ззаду.
  
  Марыярці не збаѓляѓ тэмпу на працягу тузіна кварталаѓ, час ад часу пазіраючы ѓ сваё маленькае люстэрка, каб пераканацца, што яго праследавальнік ѓсё яшчэ варта за ім. Першыя некалькі кварталаѓ прадстаѓлялі сабой у асноѓным вялікія жылыя будынкі з вітрынамі, якія займаюць першы паверх. Але затым вітрыны скончыліся, і будынка больш былі падобныя на прадпрыемствы лёгкай прамысловасці. Шыльда на другім паверсе аднаго будынка абвяшчала: "Felix Hermann-Schokolade Erschaffungen". На наступным блоку было напісана "Schmendl Schuhfabrik".
  
  Марыярці зрабіѓ паѓзу і сверился з чыстым лістом паперы, які дастаѓ з унутранай кішэні, азіраючыся па баках, як быццам спрабаваѓ знайсці канкрэтнае будынак або адрас. Мужчына ззаду яго таксама спыніѓся і прыхінуѓся да фонарному слупа, глыбока дыхаючы. Няма сіл, падумаѓ Марыярці. Для крымінальных класаѓ павінны быць абавязковыя практыкаванні. Ён асцярожна агледзеѓся ѓ пошуках палкоѓніка Марана і, нарэшце, заѓважыѓ яго, бесклапотна які шпацыраваѓ прыкладна ѓ квартале адсюль па другім баку вуліцы. Гэта здавалася такім жа прыдатным месцам, як і любое іншае, каб пакласці канец гэтаму падпольнага шэсцю; вуліцы былі практычна пустыя, а вокны першага паверха ѓ асноѓным былі зачыненыя аканіцамі - прыкмета таго, у які раён гэта ператваралася пасля наступлення цемры.
  
  Цяпер Марыярці прасоѓваѓся наперад павольней, узіраючыся ѓ шыльды і лічбы, як быццам шукаѓ канкрэтны адрас, пакуль не знайшоѓ вузкі праход паміж двума будынкамі. Ён нясмела зазірнуѓ унутр, сверился з чыстым лістом паперы і падазрона агледзеѓся, нібы баючыся, што гэта нейкая пастка. Яго праследавальнік кінуѓся паміж двума калёсамі ля абочыны, прымусіѓшы конь, якая стаяла ззаду, нервова шарахнуться і адступіць на пару крокаѓ назад, цокаючы капытамі. Марыярці зрабіѓ выгляд, што нічога не заѓважыѓ. У канцы калідора была окованная жалезам дзверы, а на ѓзроѓні зямлі ні з аднаго боку не было вокнаѓ. Ідэальны. Пасля яшчэ некалькіх імгненняѓ притворного ваганні ён мужна пакрочыѓ па дарожцы.
  
  Паляѓнічыя на тыграѓ у Індыі не спрабуюць пераследваць тыгра; ён нашмат хутчэй і спрытней паляѓнічага. Замест гэтага яны высочваюць маладога ягня ці казляня і хаваюцца паблізу. Бляяньне ягня, як сказаѓ палкоѓнік Моран, ѓзбуджае тыгра і заваблівае яго ѓ пастку.
  
  Тыгр, аб якім ішла гаворка, перасек тратуар і, прыціснуѓшыся да сцяны будынка, выглянуѓ у завулак. Ён убачыѓ Марыярці, павольна ішоѓ да окованной жалезам дзверы ѓ далёкім канцы. Марыярці, здавалася, быѓ засяроджаны на тым, што было перад ім, і не падазраваѓ аб тым, што можа быць у яго за спіной. Тыгр дазволіѓ згорнутай газеце, якую ён нёс, зваліцца са свінцовай трубы, якую яна ѓтойвала, і бясшумна рушыѓ па завулку услед за ягнём.
  
  Калі тыгр паглыбіѓся ѓ завулак прыкладна на дзесяць ярдаѓ, ягня раптам спыніѓся і павярнуѓся. Марыярці ѓсміхнуѓся і накіраваѓся да свайго преследователю. "Табе лепш пакласці гэты кавалак трубы і сесці на зямлю, закінуѓшы рукі за галаву", - сказаѓ ён па-нямецку. "Ты не зможаш ѓцячы".
  
  "Уцёкі?" мужчына выглядаѓ здзіѓленым, але затым засмяяѓся. "Гэта не я павінен турбавацца аб уцёках, мой гер". Але ён спыніѓся і выставіѓ трубку перад сабой, як быццам рыхтаваѓся ѓзначаліць марширующий аркестр. "У мяне ёсць праца, якую трэба рабіць", - сказаѓ ён. "Ці будзе менш балюча, калі ты не будзеш супраціѓляцца".
  
  Марыярці ѓздыхнуѓ. "Для твайго ж дабра, пакінь усе думкі пра тое, каб прычыніць мне боль або збегчы. Твой выхад заблакаваны".
  
  "Мой сыход?" Мужчына паківаѓ галавой, як быццам не мог паверыць у тое, што пачуѓ.
  
  "Нікуды ты не дзенешся, прыяцель," працягнуѓ палкоѓнік Моран па-нямецку адкуль-то ззаду. Мужчына павярнуѓся і ѓбачыѓ Марана, які стаяѓ каля ѓваходу ѓ завулак, прыхінуѓшыся да будынка, і выглядаѓ щеголеватым і небяспечным.
  
  "Ваш нямецкі вельмі гутарковы", - звярнуѓся прафесар да Морану.
  
  "Я даведаѓся пра гэта ѓ вельмі размоѓным месцы", - адказаѓ палкоѓнік.
  
  Мужчына паміж імі раптам скокнуѓ да Марыярці, які да гэтага часу быѓ не больш чым у пяць футаѓ ад яго, і з дзікім лямантам хутка і моцна ѓдарыѓ Марыярці нагой у пахвіну. Марыярці лёгка ѓхіліѓся ад удару. Мужчына выканаѓ яго адным бесперапынным рухам, перадаѓшы інэрцыю руху ад ног да рук, злосна замахнуѓшыся свінцовай трубой у галаву Марыярці. Калі б ѓдар прыйшоѓся ѓ мэта, гэта, несумненна, забіла б яго. Марыярці адсунуѓся роѓна настолькі, каб ѓдар прасвістаѓ, не прычыніѓшы шкоды, міма яго вуха, затым злавіѓ руку мужчыны і вывярнуѓ яе, калі яна апускалася, павярнуѓшыся уласным целам, з-за чаго нападнік выпусціѓ трубу, і ткнуѓ мужчыну ѓ жывот булавешкай сваёй палкі.
  
  Мужчына сагнуѓся напалову, з яго выбілі дыханне, але секундай пазней ён схапіѓ валявшуюся на зямлі свінцовую трубу і выпрастаѓся, зблізіѓся з Марыярці і счапіѓшыся, спрабуючы нанесці моцны ѓдар трубой. Марыярці выпусціѓ палку, і яны ѓдваіх загайдаліся ѓзад-наперад, кожны спрабуючы авалодаць дудочкой. Моран кінуѓся наперад, але як раз перад тым, як ён дабраѓся да іх, мужчына быѓ павалены на зямлю тварам уніз, а праз секунду Марыярці упёрся каленам яму ѓ спіну і заломваѓ левую руку яму за спіну.
  
  "Гэта быѓ спрытны ход", - пахваліѓ Моран. "Што ты там рабіѓ? Мне здалося, што я гэта бачыѓ, але я не зусім зразумеѓ, што адбылося".
  
  Чалавек на зямлі круціѓся і вішчаѓ. "Ты, свіння сабачая! Адчапіся ад мяне! Здаецца, ты зламаѓ мне руку!"
  
  "Гэта прыём з барицу", - сказаѓ Марыярці Морану. "Адно з самых малавядомых ѓсходніх баявых мастацтваѓ. Вельмі карысна. Гэта патрабуе многіх гадоѓ практыкі, але намаганні добра акупляюцца. "Затым ён нахіліѓся да чалавека, які ляжыць на зямлі. "Яна яшчэ не зламаная, - сказаѓ ён яму, - але будзе зламаная, калі ты будзеш працягваць выгінацца. І обзывания мяне не дапамогуць твайму справе ѓ будучай жыцця".
  
  " Я паклічу афіцэра паліцыі, калі вы мяне не адпусціце.
  
  "Крычы адсюль," змрочна сказаѓ Моран.
  
  "Чаго вы, спадары, хочаце?" - закрычаѓ мужчына. "Чаму вы напалі на мяне? Што вы маеце на ѓвазе, кажучы "замагільная жыццё'?"
  
  "Напаѓ на цябе?" Марыярці непрыязна ѓсміхнуѓся. "А вось гэта цікавы погляд на гэта".
  
  "Я проста ішоѓ па вуліцы, калі вы, джэнтльмены, накінуліся на мяне", - настойваѓ мужчына.
  
  "Так?" Спытаѓ Марыярці. "І якое ж справа прывяло вас у гэты завулак? І чаму ѓ вас была свінцовая труба? І чаму вы напалі на мяне з ёй?"
  
  "Мужчына павінен абараняць сябе", - настойваѓ мужчына.
  
  "Хопіць пра гэта", - прагыркаѓ Моран. "Я проста заб'ю яго, і мы пойдзем адсюль". У яго руцэ раптам з'явіѓся вялікі нож.
  
  Мужчына паглядзеѓ на нож, і яго вочы сталі вельмі вялікімі. "Няма, няма", - віскнуѓ ён. "Я не гатовы да замагільнага жыцця. Я не хацеѓ прычыніць табе шкоды - ах!" Апошні, калі Марыярці ледзь мацней вывярнуѓ руку, якую трымаѓ. "Я маю на ѓвазе, гэта была проста праца. Не трэба прымаць гэта на свой рахунак. Я пацярпеѓ няѓдачу - я прызнаю гэта. Я недаацаніѓ цябе і прайграѓ. Давай расстанемся, шчыра, і я проста пайду.
  
  "Як цябе клічуць?" - спытаѓ Марыярці.
  
  "Чаму-а! - яны называюць мяне Полымя. Спытаеце любога. Гэта маё імя, Полымя".
  
  "Ну, Полымя, чаму ты спрабавала забіць мяне?" Спытаѓ Марыярці. "Хто цябе паслаѓ?"
  
  " Спрабаваѓ забіць цябе? Полымя слаба засмяялася. Яго твар, прижатое да тратуары, побелело ад болю, прычыненай навукова примененным Марыярці прыёмам барицу. "Я думаю, ты вывіхнуѓ мне плячо. Магчыма, ты мог бы трохі расслабіцца, зусім ледзь-ледзь, не больш. Не, мой гер, я не спрабаваѓ вас забіць. Цяпер я разумею, у чым была блытаніна, і гэта сапраѓды была сумленная памылка. Ты думаѓ- Але няма, у мяне не было намеру спрабаваць забіць цябе. Сапраѓды, няма!
  
  "Што тады?" Запатрабаваѓ адказу Марыярці.
  
  "Я проста павінен быѓ зламаць некалькі костак, вось і ѓсё. Некалькі маленькіх, няважных костак. Проста каб утрымаць цябе тут на некаторы час".
  
  " Трымаць мяне тут?
  
  "Гэта тое, што мне сказалі. Гэта ѓсё, што я ведаю".
  
  " Хто вас наняѓ?
  
  " Наняѓ мяне?
  
  Марыярці мацней націснуѓ на руку.
  
  "Ах! Готт, але гэта балюча. Калі ѓсё скончыцца, і мы зноѓ станем сябрамі, магчыма, ты навучыш мяне гэтаму прыёму".
  
  "Магчыма," сказаѓ Марыярці. " Хто вас наняѓ?
  
  "Я атрымаѓ працу ад Варона. Ён раздае усе працоѓныя заданні".
  
  "Працоѓныя заданні, ці не так?" Злосна спытаѓ палкоѓнік Моран. "І гэта выдатная праца".
  
  "Ён кіраѓнік вашай банды?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Гэта не столькі банда, колькі нефармальнае аб'яднанне", - сказала Полымя. "Варона больш падобная на сакратара, калі вы разумееце, што я маю на ѓвазе. Ён выконвае заданні і імкнецца, каб паміж намі ѓсё было сумленна. Калі вы адпусціце маю руку gottverdammt і дасце мне падняцца, я буду рады абмеркаваць з вамі сістэму ".
  
  "І чаму менавіта Варону спатрэбілася збіць двух якія праходзяць міма ангельцаѓ?" - спытаѓ Моран.
  
  "Не два ангельца", - сказала Полымя. "Толькі ён". Ён паказаѓ падбародкам на Марыярці. "Крумкач апісаѓ яго і сказаѓ мне, дзе яго знайсці. Ён сказаѓ, што з ім хто-то быѓ, але ты быѓ выпадковым. Я мог бы пабіць цябе, калі б прыйшлося, але мне б за гэта нічога дадаткова не заплацілі.
  
  "Мной занядбалі", - сказаѓ Моран. "Я павінен знайсці гэтага Варона і спытаць яго, што са мной не так, што мяне не б'юць разам з вамі, прафесар".
  
  "А хто плаціць "Варону" за гэтую працу?" - спытаѓ Марыярці.
  
  Да гэтага часу Полымя выглядаѓ флегматычным і смирившимся, нягледзячы на тое, што ляжаѓ тварам уніз на тратуары з вывернутай рукой. У рэшце рэшт, збіццё было часткай гульні. Раптам ён спалохаѓся і паспрабаваѓ вырвацца, але ѓскрыкнуѓ ад раптоѓнай невыноснага болю, калі яго рука была вывернутая нашмат далей таго месца, дзе меркавала прырода.
  
  "Ты сам наклікаѓ на сябе", - сказаѓ яму Марыярці. "Ты яшчэ не траѓмаваны канчаткова, але больш так не рабі. Такім чынам, хто плаціць за тое, каб мне пераламалі косткі?"
  
  "Я не ведаю," захныкала Полымя. " Ён мне не сказаѓ. Шчыра.
  
  "Ты ілжэш," абыякава сказаѓ Марыярці.
  
  Моран нахіліѓся і паднёс нож да твару мужчыны на адлегласць некалькіх цаляѓ. " Левы вачэй ці правы? - ветліва спытаѓ ён.
  
  - Майн Гот! - усклікнула Полымя. " Ты не зробіш гэтага. Ён уздрыгнуѓ і паглядзеѓ на ѓхмылку на твары. Марана. "Ты б зрабіѓ, так, ты б зрабіѓ. Я магу табе сказаць. Крумкач выхваляѓся гэтым, сваім першым заданнем ад сусветна вядомага ангельскага майстра крымінальнай справы".
  
  " Які англійская майстар-злачынец?
  
  " Яго клічуць прафесар Марыярці. Англійская джэнтльмен наняѓ Варона па даручэнні свайго начальніка, знакамітага ангельскага гер прафесара Марыярці, каб той переломал вам косткі, каб вы не маглі пакінуць Вену на працягу некалькіх тыдняѓ. Ты ж не донесешь на мяне, праѓда?
  
  Палкоѓнік Моран адкінуѓся на пяткі, склаѓ складаны нож і зарагатаѓ.
  
  "Раскажыце мне аб гэтым англійскай джентльмене, які выступаѓ ад імя галоѓнага злачынца Марыярці", - папрасіѓ Марыярці.
  
  "Я нічога аб ім не ведаю," настойвала Полымя. " Ён меѓ справу толькі з Крумкачом. Клянуся!
  
  Марыярці адпусціѓ Плама і падняѓ яго на ногі. "Я веру табе", - сказаѓ ён. "Дотык, выразнае дотык. Цяпер ты можаш ісці".
  
  Полымя асцярожна паварушыѓ правай рукой і, здавалася, быѓ здзіѓлены, убачыѓшы, што яна ѓсё яшчэ працуе належным чынам. "Так," пагадзіѓся ён. "Так, я зараз пайду". Ён потрусил па завулку да вуліцы, ні разу не спыніѓшыся, каб азірнуцца, і знік за вуглом.
  
  "Што ж, прафесар", - сказаѓ Моран, ківаючы галавой. "Вы ѓсталявалі новы рэкорд па падступнаму паводзінах галоѓнага злачынца. Вы паслалі каго-то пераламаць сабе косці". Ён зноѓ зарагатаѓ. " Ці Не занадта гэта шмат?
  
  "Я ѓсцешаны тым, што маё імя набыло такую папулярнасць па ѓсёй Еѓропе, што хто-то можа выкарыстоѓваць яго для зацвярджэння сваёй добрасумленнасці як галоѓнага злачынца", - сказаѓ кісла Марыярці. " Я павінен высветліць, каго дзякаваць за такі гонар.
  
  OceanofPDF.com
  
  АДЗІНАЦЦАЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ГУЛЬНЯ ђ САМЫМ РАЗГАРЫ
  
  
  
  Ёсць час для некаторых рэчаѓ і час для ѓсяго астатняга; час для вялікіх спраѓ і час для дробязяѓ.
  -Miguel de Cervantes
  
  
  
  Ан стары, даѓно закінуты прычал на кукішкі над каламутнай вадой, дзе Ковингтон вуліцы сустрэлі Тэмзы, яе гніення дошак і слізкія палі схаваѓ ад погляду на пакрывіѓся драѓляны плот, які трымаѓся алкашоѓ і дзяцей ад падзення праз небяспечную рэліквію ѓ раку ніжэй. Баржа, пришвартованная да прычала, не была новай у часы напалеонаѓскіх войнаѓ і павольна асядала на месцы, яе маленькая рубка на кармавой палубе нахілілася пад вар'ятам вуглом, уся яна згніла ад узросту і занядбанасці.
  
  Па крайняй меры, так гэта павінна было выглядаць з боку.
  
  Быѓ ранні вечар у гэтую суботу, першага сакавіка 1890 года. Сонца схавалася за крамамі і складамі, ішоѓ лёгкі сняжок, які яшчэ больш схаваѓ прыбыццё на прыстань чатырох чалавек, якіх камісар сталічнай паліцыі назваѓ "самымі непажаданымі жыхарамі Лондана". Усе яны былі вядомыя па імёнах галоѓнаму інспектару сыскного аддзела, які з радасцю аддаѓ бы тыднёвую зарплату, каб любога з іх схаваць у Дартмурскую турму. Анёльскі Цім Макадамс і Шчанюк Кулі прыбытку з розніцай у некалькі імгненняѓ і зніклі ѓ глыбінях баржы. Хітры Дзівак з'явіѓся хвілін праз пяць, уважліва агледзеѓся па баках, каб пераканацца, што за ім ніхто не назірае, а затым, шчыльна узняѓшы на галаву скураную шапку, асцярожна спусціѓся ѓ цемру трума.
  
  Яшчэ праз хвіліну ніжняя палова дзверы ѓ маленькай рубцы адчыніліся, і доктар Пін Док Лоѓ шмыгнуѓ наперад, як ліса, асцярожна выбирающаяся са сваёй нары. Ён спыніѓся, каб атрымаць асалоду ад пахамі, чуѓся з ракі, убіраючы іх, як пар ад кубкі самага чорнага гарбаты сушонг, затым паспяшаѓся далучыцца да сваіх суайчыннікаѓ пад палубай.
  
  За дзвярыма ѓ трум вісела падвойная фіранка з чорнага мусліна, пропускавшая святло двух алейных лямпаѓ, свисавших з столі.
  
  Шчанюк Кулі падняѓ вочы, калі фіранка была адсунута, і прыклаѓ руку да патыліцы, дзе быѓ схаваны тонкі кідальны нож з лязом з лісця. Калі Пін Док Лоѓ з'явіѓся ѓ дзвярах, ён выпусціѓ руку назад на калені. " Ну, Пін, ты як раз своечасова прыйшоѓ, - заныѓ ён. "Мы думалі, вы будзеце чакаць нас тут, улічваючы, што менавіта вы запрасілі нас на гэтую сустрэчу".
  
  "О, я быѓ, я быѓ", - спакойна сказаѓ Пін, абыходзячы стол і сядаючы на чале, месца, інстынктыѓна зарэзерваваныя для яго астатнімі. " Я чакаѓ вас на выгоднай пазіцыі, адкуль мог пераканацца ѓ тым, што за вамі ніхто не сочыць.
  
  "Я магу паклапаціцца пра сябе сам, без дапамогі ні цябе, ні каго-небудзь іншага", - прагыркаѓ Ангелоподобный Цім Макадамс.
  
  "Упэѓненасць у сабе - выдатная рэч", - пагадзіѓся Пін. "Я лічу, што ѓ турме гэта вельмі карысна".
  
  "Ну-ка, ну-ка, пры чым тут турма?" - патрабавальна спытаѓ Шчанюк.
  
  "Нічога, я шчыра спадзяюся," спакойна адказаѓ Пін. " Але варта заставацца напагатове. 'Вечная пільнасць - цана свабоды" - было б добрай прымаѓкай для таго, каб выгравіраваць яе над уваходам у кожнае злачыннае прадпрыемства ".
  
  "Гэта так?" - спытаѓ Хітры Дзівак, адкідваючыся на спінку крэсла так, што той пахіснуѓся на задніх ножках. "Тады хто цяпер сочыць за крамай?"
  
  Пін дастаѓ з кішэні тунікі, акуляры ѓ чорнай аправе, працёр іх аб падол адзення і ѓзняѓ на нос. "Адзін з маіх памочнікаѓ знаходзіцца ѓ рубцы, трымае тэрыторыю пад наглядам", - сказаѓ ён Чудаку. "Калі ён убачыць што-небудзь, што павінна нас патурбаваць, званок прыцягне нашу ѓвагу да гэтага факту". Ён паказаѓ на месца на столі, дзе быѓ прымацаваны маленькі званочак. "У нас будзе дастаткова часу, каб разгледзець магчымасці і дзейнічаць так, як палічыць патрэбным".
  
  "Ну, тады," сказаѓ Макадамс, " што мы тут робім? У мяне ёсць справы больш важна, чым тырчаць на смярдзючай баржы".
  
  "Смярдзючы - гэта дакладна", - пагадзіѓся Дзівак. "У гэтым месцы пахне трюмной вадой, якую не змаглі б перабіць ѓсе пахошчы Аравіі".
  
  "Ах, якая няѓдзячнасць", - сказаѓ доктар Пін. "І я падумаѓ, што гэта дапаможа вам, джэнтльмены, адчуць сябе як дома".
  
  "Адкуль у цябе столькі маленькіх патаемных норак, Пін?" - спытаѓ Дзівак. "Кожны раз, калі ты созываешь сход, гэта тычыцца не апошняга месца, дзе мы сустракаліся, а зусім новага месца. Чаму гэта?"
  
  "Так, гэта добры пытанне", - пагадзіѓся Макадамс.
  
  "Можна так падумаць, Макадамс", - сказаѓ Пін, мякка ѓсміхаючыся. "Павінна быць, вельмі непрыемна, калі твае памагатыя цэлымі днямі сочаць за крамай старой адзення на Минсинг-лейн або за складам таварыства "Сябры цёмнага паганскага місіянерскага грамадства", нягледзячы на дождж, золь або гурбы, як гаворыцца, і не бачаць ні мяне, ні маіх спадарожнікаѓ".
  
  "Значыць, у цябе ёсць кампаньёны?" - спытаѓ Дзівак. "Мае сябры і я, нам было трохі цікава".
  
  "Магчыма, я гавару метафарычна", - сказаѓ Пін. Ён трымаѓ рукі перад сабой далонямі ѓверх. "Мае дзесяць пальцаѓ і мой мозг - гэта ѓсё, што мне трэба, і ѓсё, аб чым цябе трэба ведаць".
  
  "І якую інфармацыю вы і вашыя дзесяць пальцаѓ жадаеце паведаміць?" - спытаѓ Дзівак. "Вы збіраецеся больш падрабязна расказаць аб адпраѓцы золата? Калі яно паступіць? Як жа мы збіраемся адабраць яго ѓ іх, калі яны, несумненна, сядзяць на ім з зараджанымі мушкетамі?"
  
  "Золата яшчэ не пакінула Калькутту, - сказаѓ ім Пін, - але неѓзабаве яно павінна быць пагружана на борт парахода "Імператрыца Індыі", які адправіцца ѓ сховішча Банка Англіі".
  
  "Гэта добра, гэта добра", - сказаѓ Макадамс, паціраючы свае масіѓныя рукі. "Мае хлопчыкі сталі трохі нетерпеливее з-за таго, што я спрабаваѓ зберагчы іх ад непрыемнасцяѓ да самага важнага моманту".
  
  "Пачакай хвілінку," перапыніѓ яго Шчанюк Кулі. " Калі карабель толькі рыхтуецца пакінуць Індыю, чаму ж тады яго не будзе тут па меншай меры - колькі? - пяць тыдняѓ. Гэта праѓда?"
  
  Пін кіѓнуѓ. "Я не магу не пагадзіцца з вамі ѓ меншай ступені", - сказаѓ ён.
  
  Макадамс доѓга абдумваѓ гэта. "Скажыце," сказаѓ ён нарэшце, - гэта "так" або "не"?"
  
  "Пройдзе прыкладна тыдзень, перш чым імператрыца прыбудзе ѓ Калькутту, затым тыдзень або каля таго там, а затым пяць тыдняѓ, або, магчыма, крыху больш, перш чым золата прыбудзе ѓ Саѓтгэмптан, - сказаѓ доктар Пін, - калі яно наогул прыбудзе".
  
  "Калі ён прыедзе?" - спытаѓ Шчанюк.
  
  "Паслухайце, што вы хочаце гэтым сказаць?" - спытаѓ Макадамс. "Вы вадзілі нас за нос?"
  
  "Мне не падабаецца, як гучыць гэта калі", - пракаментаваѓ Хітры Дзівак. "Магчыма, вам лепш працягваць".
  
  "Ага", - сказаѓ Шчанюк. "Працягвай. Сапраѓды працягвай".
  
  Доктар Пін Док Лоѓ адкінуѓся на спінку крэсла і абвёѓ позіркам сваіх спадарожнікаѓ. "Прафесар Марыярці пакінуѓ Лондан", - сказаѓ ён ім.
  
  "Мы гэта ведаем", - сказаѓ Макадамс. "Гэты Юнак сочыць за ім, ці не так?"
  
  "Двухпенсовик сапраѓды ѓ яго на хвасце", - пагадзіѓся Загваздка. "На жыццё прафесара было здзейснена чатыры замаху. Ні адно не ѓвянчалася поспехам. Не тое каб я чакаѓ, што хто-то з іх даб'ецца поспеху. Калі б прафесара Марыярці можна было так лёгка спыніць, яго б ужо даѓно спынілі."
  
  "Я не прыхільнік непатрэбных забойстваѓ", - нечакана заявіѓ Ангелоподобный Цім Макадамс. Астатнія за сталом павярнуліся, каб паглядзець на яго.
  
  "Ну," настойваѓ ён, "я гэтага не раблю".
  
  Хітры Дзівак зноѓ павярнуѓся да Пін Док Лоѓ. "Такім чынам?" спытаѓ ён. " Прафесар прыбраны з дарогі. Вы не можаце выкарыстоѓваць яго як- што?- цяпер ён больш не прынада для роззеров, але, па той жа выпадковасці, яго няма паблізу, каб ѓстаць у нас на шляху ці знерваваць нашы планы ".
  
  Пін Док Лоѓ нахмурыѓся. "Марыярці пракладае сабе шлях па Еѓропе", - сказаѓ ён ім. "Двухпенсовик ішоѓ за ім па пятах, але на дадзены момант гэта ѓжо не так. Наколькі мы можам судзіць, ён на шляху ѓ Індыю ".
  
  Макадамс ляпнуѓ далонню па стале. "Добра", - сказаѓ ён. "Чым далей, тым лепш для гэтай бухты. Ён занадта разумны, каб гуляць з ім так, як ты хацеѓ, і гэта тое, што я думаю ".
  
  "Я рады, што гэта здымае ваша неспакой," мякка сказаѓ Пін, " і мне вельмі не хочацца быць тым, хто падымае цану ѓ наступным квартале, але, як я ѓпэѓнены, вы зразумееце пасля хвіліннага разважанні, ёсць адна вельмі цікавая магчымасць, якую мы не павінны выпускаць з-пад увагі.
  
  "І што ж гэта?" - спытаѓ Шчанюк.
  
  Хітры Дзівак прыѓстаѓ з крэсла, а затым зноѓ апусціѓся на яго. "Калькута!" - усклікнуѓ ён. "Калькута!"
  
  "Цалкам дакладна", - пагадзіѓся Пін Док Лоѓ. "З якой нагоды прафесара Марыярці, самому бліскучаму крымінальнаму розуму ѓ Англіі, магчыма, і ва ѓсёй Еѓропе, за выключэннем прысутных, вядома, - накіроѓвацца ѓ Індыю менавіта ѓ гэты момант? Можа быць супадзеннем, што буйная партыя золата рыхтуецца да адпраѓкі з Калькуты прыкладна праз два тыдні? Думаю, што няма."
  
  "Такім чынам," сказаѓ Макадамс, і на яго твары з'явілася лютае выраз, "прафесар збіраецца апярэдзіць нас у барацьбе за золата".
  
  Пін Док Лоѓ усміхнуѓся яму блажэннай усмешкай. "Думаю, што няма," паѓтарыѓ ён.
  
  "Такім чынам," сказаѓ Дзівак, абапёршыся локцямі аб стол і утаропіѓшыся на хітрага азиата. - Які ѓ цябе план, Пін? - спытаѓ я.
  
  "Усё проста", - сказаѓ Пін. "Мы збіраемся, каб прадухіліць крадзеж золата, пакуль не будзем гатовыя выкрасці яго самі".
  
  "Як гэта?" - спытаѓ Макадамс.
  
  " Ты, - Пін паказаѓ доѓгім пальцам на Макадамса, - застанешся тут, у Лондане, і ты і твае хлопцы будзеце гатовыя вывезці золата ѓ адпаведнасці з першапачатковым планам.
  
  "Усё гэта вельмі добра," пагадзіѓся Макадамс, "толькі вы ніколі не распавядалі мне пра першапачатковым плане".
  
  "У мужчыны павінны быць свае маленькія сакрэты", - сказаѓ Пін, пасмейваючыся. "Але я растлумачу гэта цяпер, у канцы нашай сустрэчы". Ён павярнуѓся да Шчанюку Кулі. "Вы збіраецеся адправіцца ѓ Амстэрдам і заняцца падрыхтоѓкай да ѓтылізацыі двух тон золата".
  
  "Гучыць павабна", - пагадзіѓся Шчанюк.
  
  "І вяртаѓся з грашыма," дадаѓ Пін.
  
  "Вядома", - сказаѓ Шчанюк з крыѓдай у голасе. "За каго ты мяне прымаеш?"
  
  "Я адарву табе галаву," заѓважыѓ Макадамс, "калі ты паспрабуеш, чорт вазьмі, паквапіцца на тое, што належыць мне".
  
  "Я не баюся тваіх пагрозаѓ," сказаѓ Шчанюк Кулі, "але ѓ мяне ёсць пачуццё гонару".
  
  Гэта заѓвага прымусіла астатніх замаѓчаць, і яны ѓтаропіліся на Шчанюка, пакуль ён не пачаѓ нервова круціцца на крэсле. "Ну," настойваѓ ён, "я веру".
  
  Пін пакутліва ѓздыхнуѓ і працягнуѓ. "Дзівак, ты пойдзеш са мной".
  
  "Дакладна...а Куды?"
  
  "Індыя," адказаѓ яму Пін.
  
  "Індыя? Што за спектакль?"
  
  "Калі мы збіраемся, каб скрасці золата для сябе," сказаѓ яму Пін, "нам трэба пераканацца, што ніхто іншы не атрымае яго першым".
  
  Хітры Дзівак задуменна пацёр левае вуха. - У гэтым ёсць сэнс, " нарэшце прызнаѓ ён. " Гэта даволі дзіѓна, але гэта мае сэнс, калі падумаць. Мы павінны ахоѓваць золата, каб потым яго можна было скрасці.
  
  "Як ты збіраешся дабрацца туды за два тыдні?" Спытаѓ Макадамс.
  
  "Мы не зможам дабрацца да Калькуты за два тыдні", - прызнаѓ Пін. "Але мы можам дабрацца да Бамбея крыху пазней. А Імператрыца павінна прыбыць прыкладна праз дзень пасля нас. Мы замовім білет на "Імператрыцу Індыі" і адправім наша золата назад у Англію, каб пераканацца, што з ім нічога не здарыцца.
  
  Дзівак на секунду задумаѓся. "Думаю, марское падарожжа было б не лішнім", - сказаѓ ён. "Як мы дабяромся да Бамбея?"
  
  " Спецыяльным цягніком да Неапалю, а потым на хуткаходным параходзе праз канал.
  
  "Спецыяльны цягнік, ці не так?" - спытаѓ Макадамс. "І як мы за гэта заплацім? Спадзяюся, што ад нас не чакаюць, што мы будзем аплачваць выдаткі на гэта прадпрыемства".
  
  " Заплаціць за гэта? Пін Док Лоѓ усміхнуѓся сваёй загадкавай усмешкай. "Што за думка. Мы выставім кошт ураду Баварыі".
  
  "Баварыя?"
  
  "Так, і чаму не ѓ Баварыю? Прама цяпер у мяне на працы друкар, які складае неабходныя афіцыйныя дакументы, дазволу і да таго падобнае. Я пераапрануся графам фон Фалькенбергом, стрыечным братам наследнага прынца Жыгімонта. Праблем не будзе.
  
  "Але," сказаѓ Шчанюк Кулі, паказваючы дрыготкім пальцам на доктара Пін Док Лоѓ, " вы кітаец!"
  
  "Гэта я?" спытаѓ Пін. " А што, так і ёсць. Але я заѓсёды лічыѓ сябе майстрам маскіроѓкі. Як твой нямецкі, Дзівак?
  
  "Прыкладна гэтак жа, як мой французскі", - сказаѓ Дзівак. "На самой справе, мой нямецкі лёгка можна прыняць за французскі".
  
  "А!" - сказаѓ Пін. "Ну, мы што-небудзь прыдумаем. Ідзі пераапраніся джэнтльменам і зьбяры сумку. Сустрэнемся на вакзале Вікторыя, скажам, праз два гадзіны. Мы паедзем сёння ѓвечары".
  
  "Добра", - сказаѓ Дзівак. Ён падняѓся на ногі. "Убачымся, джэнтльмены; я сыходжу ахоѓваць золата".
  
  OceanofPDF.com
  
  ДВАНАЦЦАЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ІМПЕРАТРЫЦА ІНДЫІ
  
  
  
  Я прымушу іх паляцець у Індыю за золатам,
  Обшарить акіян у пошуках усходняй жамчужыны.
  - Крыстафер Марлоѓ
  
  
  
  Гэта было бліжэй да вечара ѓ пятніцу, 14 сакавіка, калі параход "Імператрыца Індыі" падняѓся ѓверх па рацэ Хугли і наблізіѓся да гавані Калькуты. Маючы 652 фута ѓ даѓжыню і 70 у шырыню, "Імператрыца" была каралевай англа-азіяцкай параходнай лініі Star steamship line. Пабудаваны кампаніяй John Brown & Company ѓ Клайдбанке, Глазга, у 1888 годзе, ён меѓ пару рухавікоѓ чатырохразовага пашырэння Garrett & Harris для прывядзення ѓ рух двухвинтовых шруб і, калі усё працавала ідэальна і марскія багі ѓсміхаліся, быѓ здольны развіваць хуткасць у дзевятнаццаць вузлоѓ. Гэта быѓ не самы доѓгі, не самы цяжкі, не самы хуткі і самы раскошны карабель на плаву, але ён быѓ недалёка ад любога з чатырох.
  
  Два акіянскіх паравых буксіра, Эгберт і Этельред, выйшлі, каб падштурхнуць "Імператрыцу" носам і кармой да прычала ѓ прыстані Камісарыята, недалёка ад Форт-Уільяма. Звычайна хапіла б аднаго рыѓка, але імператрыца Індыі прывезла новы выпуск папяровых грошай, і неабходна было прыняць меры засцярогі. Два буксіра былі бітком набітыя ѓзброенымі людзьмі, гатовымі адбіць любую магчымую спробу выкрасці здабычу. Клайв, уласны паравой катэр віцэ-караля, абсталяваны парай двухдюймовых гармат Шонфэльда.-Уотэрса дваццацігадовай даѓніны, заряжающихся з казённай часткі, ганяѓся уверх і ѓніз па рацэ, папярэджваючы ѓсе астатнія суда. Калі "Імператрыца" прышвартавалася, да прычала пад'ехалі адмысловыя браняваныя фурманкі, каб прыняць запячатаныя скрыні з валютай. Прыстань ахоѓвалася поѓнай ротай бенгальскай цяжкай пяхоты, якая стварала санітарны кардон паміж звычайнай арміяй каробачнікаѓ, латочнікі, жабракоѓ, вулічных артыстаѓ, жулікаѓ і кішэннікаѓ і высаживающимися пасажырамі.
  
  "Праз тыдзень мы пагрузіѓ золата для зваротнага падарожжа", - сказаѓ віцэ-кароль, які назіраѓ за тым, што адбываецца з акна офіса ваеннай адміністрацыі Бенгаліі на трэцім паверсе Форт-Уільяма. "Гэта свайго роду генеральная рэпетыцыя для гэтага".
  
  Генерал Сэнт-Іѓ стаяѓ побач з віцэ-каралём і азіраѓ сцэну. "Мне здаецца, вы цалкам падрыхтаваны да любых т-непрыемнасьцяѓ, якія могуць вас чакаць", - пракаментаваѓ ён.
  
  "Мяне турбуюць нечаканыя непрыемнасці", - сказаѓ віцэ-кароль. "Хто-то досыць разумны, каб прыдумаць што-тое, да чаго я не дадумаѓся, ці што я адкінуѓ як занадта фантастычнае".
  
  Сэнт-Іѓ ѓсміхнуѓся. " І вось вы запэѓнівае мяне, што мне не аб чым турбавацца.
  
  "Ах," сказаѓ віцэ-кароль, " але ваша сітуацыя будзе зусім іншай. Вы будзеце на караблі ѓ моры. Капітан "Імператрыцы" Искансен - адзін з самых кваліфікаваных і здольных афіцэраѓ карабля, якіх я калі-небудзь ведаѓ. "Англа-азіяцкай зорцы" пашанцавала з ім. "Імператрыцу" будуць суправаджаць у моры "Клайв" і тарпедная канонерская лодка "Марскі леѓ". Яны не сыдуць, пакуль яна не ад'едзе прыкладна на дваццаць міль, а да таго часу яна стане недатыкальнай. Іншы карабель мог бы паспрабаваць падысці да вас і ѓзяць на абардаж, але "Імператрыца Індыі" - самае быстроходное судна на плаву, мабыць, у гэтай частцы свету. Ёсць пара ваенна-марскіх судоѓ, якія могуць параѓнацца з ёй у хуткасці, але я не магу ѓявіць ваенна-марскі флот Яе Вялікасці, які крадзе золата Банка Англіі. А што тычыцца пасажыраѓ або каманды: ніхто на борце карабля не паспрабуе скрасці золата, па меншай меры пасля таго, як яны ѓсе обдумают. Калі яны гэта зробяць, то куды яны збіраюцца яго падзець?"
  
  Сэнт-Іѓ ѓтаропіѓся на причаливающий карабель і задумаѓся. "Тое, што вы сказалі раней," сказаѓ ён, - аб нечаканасцю. Ты ведаеш, я думаю, гэта тое, што не дае мне спаць па начах: клопат аб тым, як падрыхтавацца да нечаканасцяѓ ".
  
  
  
  Са свайго назіральнага пункта ля будынка артылерыйскага кіравання, усяго ѓ некалькіх сотнях ярдаѓ ад прыстані камісарыята, прафесар Джэймс Марыярці, абапіраючыся на свой кій з савіныя булавешкай, назіраѓ, як два буксіра штурхаюць "Імператрыцу Індыі". "Паглядзіце на гэта відовішча", - сказаѓ ён палкоѓніку Морану, які стаяѓ справа ад яго. "Яно прымушае захапляцца дасягненнямі сучаснай інжынерыі. Пяцьдзесят гадоѓ таму драѓляныя парусныя суда ѓсё яшчэ кіравалі морамі, а некалькі вялікіх паравых судоѓ з бакавымі коламі былі бруднымі, шумнымі, нязручнымі і неэфектыѓнымі. Іх рухавікі былі выдатныя больш тым фактам, што яны наогул працавалі, чым чым-небудзь, што яны былі здольныя зрабіць у плане хуткасці або надзейнасці. Нямала з іх скончылі тым, што спалілі сваю ѓласную мэбля і фурнітуру у якасці паліва, калі іх затрымаѓ шторм ці іншае стыхійнае бедства ".
  
  "Мы прайшлі доѓгі шлях", - лёгка пагадзіѓся Моран.
  
  "Я знаходжу выдатным і нямала страшным той факт, што навука развіваецца так хутка", - сказаѓ яму Марыярці. "Але што добрага з гэтага выйдзе, яшчэ трэба будзе ѓбачыць, паколькі большасць мужчын па большай частцы застаюцца такімі ж дурнымі і бязлітаснымі хамамі, якімі яны заѓсёды былі".
  
  Моран падняѓ брыво. "Які ѓ вас змрочны погляд на свет, ці не так?" - сказаѓ ён. " Мне здаецца, ты адданы - як бы гэта сказаць? - мізантроп.
  
  Марыярці падняѓ брыво. "Я не думаю, што чалавецтва непапраѓна", - сказаѓ ён. "Я проста думаю, што ён робіць не так ужо шмат, каб заслугоѓваць адкуплення".
  
  "Як я і сказаѓ", - настойваѓ Моран. "Ты як там цябе?"
  
  "А ты не?" - спытаѓ Марыярці.
  
  Моран зрабіѓ паѓзу, каб сур'ёзна абдумаць гэта. "Я не думаю, што большасць мужчын стаяць таго, каб траціць порах на тое, каб падарваць іх нафіг сабачым", - сказаѓ ён нарэшце. "Але ёсць некаторыя - так, ёсць некаторыя. А што тычыцца жанчын, што ж, прызнаюся, я б прыклаѓ усе намаганні, каб выратаваць многіх з іх. Але я не ѓпэѓнены, што гэта было б па цалкам годным матывах ".
  
  Марыярці хмыкнуѓ і зноѓ перавёѓ погляд на сцэну перад сабой.
  
  "Ведаеш, нам спатрэбіцца адзенне", - сказаѓ Моран. "Для карабля. Пара касцюмаѓ, вячэрнія туалеты, кашулі, што-то ѓ гэтым родзе".
  
  "Было нязручна губляць наш багаж", - сказаѓ Марыярці. "Я мяркую, вы маеце рацыю; ёсць пэѓныя спосабы, у якіх не хочацца быць нетрадыцыйным, і адзенне - адзін з іх. Лепш за ѓсё зліцца з натоѓпам.
  
  "Мой дарагі," сказаѓ Моран, - я б аддаѓ перавагу, каб мяне злавілі на махлярстве ѓ карты, чым не апрануцца да вячэры ѓ грамадстве".
  
  "Адважуся выказаць здагадку," сказаѓ Марыярці.
  
  "Я ведаю краѓца на Бабблинг-Уэлл-роѓд, побач з вялікім базарам", - сказаѓ Моран. "Мы дазволім яму зняць з нас меркі сёння, і заѓтра мы зможам атрымаць нашу вопратку. І яны таксама падыдуць. Выдатны хлопец."
  
  "Тады, у што бы то ні стала, давайце наведаем яго ѓстанова", - сказаѓ Марыярці. "Я прывяду і ряженого. У мяне ёсць для яго важная роля ѓ нашым маючым адбыцца прадпрыемстве. Нам лепш пашырыць яго гардэроб, каб ён мог апранацца адпаведна ролі.
  
  "Якую частку?" Спытаѓ Моран.
  
  "Я думаю, вандроѓны гандляр", - сказаѓ Марыярці. "Той, хто падарожнічае сярод статуй".
  
  "Статуі", - сказаѓ Моран, прыкметна приободрившись. "Значыць, ты прыдумаѓ план?"
  
  "У мяне ёсць".
  
  "Ну што ж!" Моран ляпнуѓ прафесара па спіне. "Я ведаѓ, што магу на вас разьлічваць, прафесар. Што нам рабіць?"
  
  "Паколькі мы не можам скрасці статую або прычыніць каму-небудзь шкоду, набываючы яе, - сказаѓ Марыярці, - наш лепшы варыянт - зрабіць так, каб яна страціла сваю успрыманую каштоѓнасць".
  
  "Як гэта?" - спытаѓ я.
  
  "Мы павінны прымусіць афіцэраѓ арміі герцага Монкрейта адмовіцца ад жадання займець статую. Мы павінны прымусіць іх думаць, што статуя нявартая таго, каб яе захоѓвалі на ганаровым месцы. Мы павінны прымусіць іх аддаць яго нам".
  
  Моран схіліѓ галаву набок і ѓтаропіѓся на прафесара. " Яны збіраюцца аддаць гэта нам?
  
  "Менавіта так. Або, што менш верагодна, прадайце яго нам па надзвычай разумнай цане".
  
  " Вельмі пацешна, прафесар.
  
  " Я шчыра спадзяюся, што няма, палкоѓнік.
  
  Моран падазрона паглядзеѓ на Марыярці. У прафесара было непрадказальнае пачуццё гумару; можа быць, гэта прыклад? "Тады добра. І як жа мы збіраемся гэта зрабіць, калі я магу спытаць? Некаторая напружанасць у яго голасе паказвала, што ён душыць нейкія моцныя эмоцыі.
  
  "Пойдзем", - сказаѓ Марыярці. "Ёсць сёе-тое, што мы павінны зрабіць як мага хутчэй, калі мой план спрацуе. Я думаю, лепш не прасіць твайго сябра аб дапамозе; гэта можа натыкнуцца яго на новыя ідэі. Мы павінны быць у стане знайсці неабходную нам дапамогу на базары або паблізу ад яго. "Ён павярнуѓся і накіраваѓся да стаянкі экіпажаѓ у квартале адсюль. "Ці ведаеце вы, - спытаѓ ён Марана, калі палкоѓнік дагнаѓ яго," што я ѓ некаторым родзе эксперт у старажытным і таямнічым мастацтве месмеризма?"
  
  Моран доѓга глядзеѓ на яго, а потым сказаѓ: "Ба!"
  
  Марыярці усміхнуѓся.
  
  OceanofPDF.com
  
  ТРЫНАЦЦАЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ЗАБОЙЦЫ СКАРПІЁНАђ
  
  
  
  Калі я падымалася па лесвіцы,
  я сустрэла мужчыну, якога там не было,
  Сёння яго зноѓ там не было
  , Я б хацела, я б хацела, каб ён трымаѓся далей.
  Х'юз Мирнс
  
  
  
  У палову шостага наступнага раніцы пяцёра мужчын падняліся па пашарпанай лесвіцы ѓ тым сектары Форт-Уільяма, які выкарыстоѓваѓся ѓласнымі хайлендскими уланами герцага Монкрейта, прайшлі па доѓгім калідоры, упрыгожанага індыйскімі рэгаліямі, крикетными бітамі, вітрынамі са спартыѓнымі трафеямі, старажытнымі шатландскімі баявымі сцягамі, выцвілымі каляровымі рэпрадукцыямі выдатных момантаѓ палявання на ліс і іншымі перашкодамі для брытанскага афіцэра, і пастукалі ѓ дзверы афіцэрскай сталовай. Усе пяцёра былі апранутыя ѓ белыя халаты і неслі вёдры, скрынкі, бутэлькі, рулоны тканіны і помпа-апырсквальнік. Двое з іх былі англічанамі, або, па меншай меры, брытанцамі; высокі сахиб і шыракаплечы сахиб, як называлі іх індыйскія таварышы. Пры бліжэйшым разглядзе яны мелі дзіѓнае падабенства з прафесарам Джэймсам Марыярці і палкоѓнікам Себасцьянам Мораном. Астатнія трое былі карэннымі індзейцамі, экспертамі ѓ сваёй справе, і зусім не разумелі, чаму яны дазволілі ѓгаварыць сябе далучыцца да гэтага фарсовому і небяспечнага маскараду. У рэшце рэшт, яны былі гандлярамі і рамеснікамі, а не разбойнікамі і злодзеямі.
  
  "Грошы," нагадаѓ астатнім Дамодар, які быѓ самым старэйшым і добра захаваліся шестидесятилетним мужчынам, калі не старэй.
  
  "Ах, так, грошы". Палова ѓжо выплачана і знаходзіцца ѓ руках іх сем'яѓ. Іншая палова павінна быць выплачана неадкладна пасля іх своечасовага і бяспечнага зняцця з гэтага небяспека праекта. "Гэта немалая сума", - пагадзіѓся Харшил, невысокі, поѓны мужчына, які і ѓ лепшыя часы быѓ схільны да змрочнасці. "Але ці варта гэта пяці гадоѓ турмы, якія мы, напэѓна, атрымаем, калі нас выпадкова зловяць?"
  
  "Ну жа, вядома ж, гэтага не здарыцца", - цвёрда сказаѓ Фарох. Ён заѓсёды верыѓ, што багі, будучы па сутнасці сваёй заганнымі, хутчэй за ѓсё, дапамогуць тым, хто, здавалася б, не мае патрэбу ѓ дапамозе. "Паглядзіце на нашага лідэра. Ён падобны на чалавека, які прывядзе нас у турму?"
  
  "Ён выглядае як чалавек, які цалкам здольны прывесці нас туды, куды яму захочацца, - сказаѓ Дамодар, - і назад".
  
  "Менавіта так", - пагадзіѓся Фарох.
  
  Дамодар склаѓ рукі на грудзях. "Мы тут. Мы зробім тое, што павінна быць зроблена; тое, аб чым мы дамовіліся. А астатняе ѓ руках Вішну".
  
  Харшил змрочна паглядзеѓ на астатніх. "Напісана," сказаѓ ён, - што калі вы хочаце рассмяшыць Вішнёѓ, раскажыце яму аб сваіх планах".
  
  "Таксама напісана," сказаѓ Фарох, - што той, хто ѓвесь час турбуецца пра будучыню, не адчувае радасці ѓ сучаснасці. І мы жывем сапраѓдным".
  
  "Так," панура пагадзіѓся Харшил, " пакуль будучыня не прыйдзе з гучным шумам і не падзьме свечкі.
  
  "Што?"
  
  "Усё роѓна. Падобна на тое, ты ведаеш, што робіш; а вось і ахоѓнік".
  
  Чалавек, які падышоѓ да дзвярэй у адказ на іх стук, на самай справе не быѓ ахоѓнікам. Ён быѓ другім памочнікам кухары; капрала звалі Піп-пайнс. "Чым магу быць карысны, джэнтльмены?" - спытаѓ ён, расхінаючы дзверы.
  
  "Наогул-то," сказаѓ Марыярці, разгортваючы афіцыйны лісток паперы і працягваючы яго кухару, "хутчэй за ѓсё, усё зводзіцца да таго, што мы можам для вас зрабіць, прыяцель".
  
  Капрал Пиппинс ѓважліва вывучыѓ дакумент, наколькі мог. Чаму гэтыя ваенныя загады і да таго падобнае не маглі быць напісаны простым англійскай мовай, было вышэй за яго разумення. Перабіраць усе "прымаючы пад увагу" і "рэальныя запытана і накіравана", каб высветліць, што менавіта гэтыя джэнтльмены з абмежаваным інтэлектам, якіх Бог і брытанскі ѓрад паставілі над ім камандаваць, хацелі, каб ён зрабіѓ, было пастаяннай болем; у палове выпадкаѓ яны ніколі на самай справе не заяѓлялі, чаго яны ад яго хочуць, але калі ён памыляѓся, то, верагодна, губляѓ сваю нашыѓку.
  
  Гэты, здавалася, хацеѓ, каб джэнтльмены-прафесіяналы, якія стаяць перад ім, опрыскать сталовую ад скарпіёнаѓ і іншых шкоднікаѓ. Скарпіёны?
  
  "Я ніколі не бачыѓ скарпіёнаѓ ні ѓ гэтым пакоі, ні вакол яе", - сказаѓ капрал.
  
  Высокі джэнтльмен, які, па-відаць, быѓ галоѓным, праціснуѓся ѓ дзверы і акінуѓ сталовую крытычным поглядам. "Што ж," сказаѓ ён, - падобна, хто-то гэта зрабіѓ. Можа быць, гэта быѓ проста вялікі скача павук або што-то ѓ гэтым родзе. Ты хочаш, каб мы распылілі або сышлі? Мне ѓсё роѓна."
  
  " Скача павук? Капрал Пиппинс выглядаѓ занепакоеным. " У нас тут паблізу няма скачуць павукоѓ, ці не так? Я маю на ѓвазе, што змеі і так дастаткова небяспечныя.
  
  "Як сказаѓ містэр Дарвін, гэта пытанне выжывання найбольш прыстасаваных", - патлумачыѓ Марыярці. "Звычайна вашыя змеі ядуць вашых скарпіёнаѓ. Але вашы скачуць павукі, якіх цяпер не так ужо шмат, не з'ядуць ні аднаго з іх.
  
  "Пра", - сказаѓ капрал, аглядаючы пакой з новым цікавасцю да расколін, кутах і шчылінах.
  
  "Не турбуйся пра гэта", - запэѓніѓ яго Марыярці. "Спрэй, які мы выкарыстоѓваем, знішчае павукоѓ, скачуць ці не скачуць, скарпіёнаѓ, мурашак, прусакоѓ, сороконожек, шматножак, мышэй, пацукоѓ, змей, котак, сабак, свіней; і ён вельмі добра ѓздзейнічае на людзей, калі вы не прымеце належных мер засцярогі".
  
  "Чорт вазьмі!" - з пачуццём сказаѓ малодшы кухар. "А як жа ѓсё гэта сталовае срэбра, шклянкі, талеркі і да таго падобнае?"
  
  "Я чуѓ, што вы адпраѓляецеся з дня на дзень, не ці так?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Ну, ва ѓсякім выпадку, афіцэры", - прызнаѓ Пиппинс.
  
  "Ну, тады табе ѓсё роѓна прыйдзецца памыць усё гэта барахло, перш чым ты яго упакуешь", - сказаѓ Марыярці. "І што за скура ѓ цябе з носа? - мыцце тычыцца не цябе".
  
  "І акрамя таго," дадаѓ Моран, " ты ж не хочаш браць з сабой у Англію скарпіёнаѓ, ці не так?"
  
  "Шатландыя," паправіѓ Пиппинс.
  
  "Ах, вось як", - сказаѓ Моран. "Шатландыя. Гэта іншая справа".
  
  "Пачакайце хвілінку," сказаѓ капрал Пиппин.
  
  Моран супакойвае падняѓ руку. "Проста жарт, прыяцель. Тваім атрутным беспозвоночным таксама не варта дазваляць вяртацца ѓ Шатландыю. Маё слова."
  
  "Не варта пасылаць скарпіёнаѓ назад у Шатландыю", - настойваѓ Пиппинс.
  
  "Нават так", - сказаѓ Моран. "Нават так".
  
  Капрал Пиппинс гэта абдумаѓ. "Я павінен параіцца з Печыва-сяржантам Остогудом - наконт гэтага месца. Ты проста пачакай тут, я хутка вярнуся".
  
  Калі Пиппинс выйшаѓ з сталовай, Моран нахіліѓся да Марыярці і нараспеѓ прамовіѓ: "Твае бацькі, павінна быць, шмат пераязджалі".
  
  "Як гэта?" - спытаѓ я.
  
  "Я не эксперт," сказаѓ Моран, " але мне здалося, што за некалькі хвілін ты вывучыѓ прыкладна тры розных лонданскіх акцэнту. Не тое каб гэты капрал заѓважыѓ".
  
  "Ты маеш рацыю", - пагадзіѓся Марыярці. "Мяне што-то заносіць". Ён усміхнуѓся. "Я пастараюся быць больш паслядоѓным".
  
  Капрал вярнуѓся праз хвіліну. "Печыва кажа, што вы павінны ісці наперад, а я павінен прыглядаць за срэбнай талеркай і ѓсё такое".
  
  "Цалкам справядліва," пагадзіѓся Марыярці. Ён жэстам паклікаѓ чакалі мясцовых рамеснікаѓ, і яны дасталі белыя галаѓныя хусткі і маскі для асобы і абгарнулі галавы белай тканінай, як ім раней паказваѓ прафесар. Іх задача заключалася не ѓ тым, каб разважаць чаму; іх задача заключалася толькі ѓ тым, каб прытрымлівацца інструкцыі і атрымліваць грошы.
  
  "У нас няма для вас дадатковых галаѓных убораѓ", - сказаѓ Марыярці капралу. "Але калі вы затрымаеце дыханне, з вамі ѓсё будзе ѓ парадку. І прыміце добры душ пасля таго, як мы скончым".
  
  "Затрымаць дыханне?" Пиппинс для пробы затрымаѓ дыханне на некалькі секунд, а затым выдыхнуѓ з выбухным гукам. "Ці надоѓга?" ён спытаѓ.
  
  "Не больш, скажам, за паѓгадзіны", - запэѓніѓ яго Марыярці праз два пласта белай тканіны, якімі ён абматаѓ рот і нос. "Да таго часу мы скончым".
  
  "Паслухай, я не магу затрымліваць дыханне нават на паѓгадзіны!" - Паскардзіѓся Пиппинс.
  
  "Праѓда?" Здзіѓлена спытаѓ Марыярці. "Не, я не думаю, што ты зможаш. Па-дурному з майго боку." Ён падумаѓ секунду. "Вось што я табе скажу", - сказаѓ ён. " Ты стаіш за дзьвярыма, каб пераканацца, што мы не зможам ѓцячы ці што-небудзь у гэтым родзе. А потым, калі мы скончым, мы пачакаем тут, пакуль ты праверыш лыжкі і да таго падобнае, каб пераканацца, што ѓсё на месцы. Праѓда?"
  
  Пиппинс павольна кіѓнуѓ. "Цалкам дакладна," пагадзіѓся ён.
  
  Марыярці прагнаѓ капрала назад на кухню і зачыніѓ сумежную дзверы. Затым ён і яго каманда пераканаліся, што ѓсе дзверы шчыльна зачыненыя, і заладзілі шчыліны пад і над дзвярыма, выкарыстоѓваючы некалькі прынесеных з сабой ануч, а калі яны скончыліся, абрусы брыгады.
  
  "Прабачце, сахиб," сказаѓ Дамодар, які засоѓваѓ пад абрус падвойныя дзверы ѓ калідор. " Але чаму-то гэта здаецца несправядлівым.
  
  Марыярці зрабіѓ паѓзу. "Я паважаю тваё меркаванне, Дамодар. Што ѓ ім здаецца несправядлівым?"
  
  "Гэта-" Дамодар зрабіѓ жэст. " Гэта выкарыстанне абрусаѓ афіцэраѓ брыгады. Гэта, несумненна, павялічыць іх выдаткі на мыццё.
  
  Марыярці задуменна кіѓнуѓ. "У тым, што вы кажаце, што-то ёсць", - сказаѓ ён. "Я зраблю ананімнае ахвяраванне ѓ фонд афіцэрскай сталовай".
  
  Моран згодна кіѓнуѓ. "Гэта здаецца цалкам дарэчным", - сказаѓ ён.
  
  Дамодар ѓсміхнуѓся і загаварыѓ з астатнімі, і яны кіѓнулі і засталіся задаволеныя. Гэта былі богабаязныя, справядлівыя і кемлівыя людзі, якімі б дзіѓнымі яны ні былі іх жадання.
  
  Капрал Пиппинс зазірнуѓ у маленькае акенца ѓ дзверы, якая вядзе на кухню, і назіраѓ за тым, што адбываецца. Спачатку салдаты ачапілі пакой. Затым яны разгарнулі рулоны тканіны і расклалі іх паѓсюль. Затым яны ѓзялі помпавая распыляльнік і распылялі тут і там, запотевая пакой да тых часоѓ, пакуль не стала цяжка што-небудзь разгледзець. Яны былі вунь там, ля паліцы, на якой жыла Лэдзі Лакхнау. Пиппинс паспрабаваѓ разглядзець, што адбываецца, але толкам нічога не разабраѓ. Ён мог бы паклясціся, што статуэтку ѓзялі і апусцілі ѓ вядро. Для чаго? Калі б што-небудзь здарылася з Лэдзі, ну, хіба ѓ афіцэраѓ не здарыѓся б прыпадак. І яны б абвінавацілі яго, зусім дакладна.
  
  Але затым высокі мужчына выцягнуѓ нешта з шафы ѓ іншым канцы пакоя. Гэта быѓ скарпіён? Чорт вазьмі, гэта быѓ скарпіён. Такім чынам, у сталовай былі скарпіёны. І ён хадзіѓ туды і запускаѓ рукі ѓ розныя шафы на працягу апошніх шасці тыдняѓ. І, можа быць, яны прывезлі гэтых істот з ускраін, і ён дзяліѓ з імі сталовую апошнія два гады. Хіба гэта не падстава задумацца?
  
  І высокі мужчына засунуѓ скарпіёна ѓ мяшок, і цяпер зноѓ з'явіѓся туман. На што гэта ён павінен быѓ глядзець? Ах, так - на статуэтку. Цяпер нічога не было відаць, але ён будзе трымаць вуха востра.
  
  Але потым мужчыны зноѓ пачалі апырскваць падлогу, і калі туман рассеяѓся, ён убачыѓ, што Лэдзі Лакхнау варта прама там, на сваёй паліцы, дзе яна толькі што была.
  
  Прайшло ѓ агульнай складанасці каля сарака хвілін, перш чым забойцы скарпіёнаѓ прыбралі начынне з дзвярэй, адкрылі вокны і абвясцілі, што ѓ пакоі няма небяспечных паразітаѓ. Капрал Пиппинс асцярожна ѓвайшоѓ. У пакоі пахла нечым кіслым і гарэлым, але ён не быѓ упэѓнены, чым менавіта. Салдаты цярпліва чакалі, пакуль капрал праверыць сталовае срэбра і талеркі і абвесціць, што ѓсе каштоѓнасці брыгады на месцы і ѓлічаныя. Затым яны ветліва кіѓнулі яму і заковыляли прэч, выносячы з сабой разнастайныя вядзерцы, бутэлькі, скрынкі, рулоны тканіны і ідэальную гуттаперчевую форму "Лэдзі з Лакхнау".
  
  
  
  Апынуѓшыся за межамі форта, Дамодар, Харшил і Фарох прынялі канверт, які змяшчае другую палову абумоѓленай стыпендыі, ѓрачыста паціснулі рукі высокаму сахибу і широкоплечему сахибу і накіраваліся назад у сваю ліцейную майстэрню, дзе яны павінны былі неадкладна пачаць вытворчасць пяцьдзесят копій маленькай статуэткі ѓ працягу наступных трох дзён. Цяжкая задача, якая запатрабавала б дапамогі большасці членаѓ іх сям'і, але сахибы мелі патрэбу ѓ іх своечасова, каб даставіць іх на борт "Імператрыцы Індыі", калі яна отплывала у сераду раніцай, і сахибы шчодра заплацілі.
  
  Пасля таго, як яны сышлі, высокі сахіб павярнуѓся да широкоплечему сахибу. "Я пакідаю вас ѓладжваць дэталі ѓ працягу наступных некалькіх дзён", - сказаѓ ён. "Я ѓчыню кароткую паездку. Маммер Толливер акажа вам любую дапамогу, у якой вы маеце патрэбу. Вы ѓжо бачылі, наколькі здольны гэты маленькі чалавечак. Купіце нашы квіткі на рэйс і пераканайцеся, што статуэткі належным чынам спакаваныя і дастаѓлены на борт.
  
  Моран ѓтаропіѓся на прафесара. "Вы поѓныя сюрпрызаѓ", - сказаѓ ён праз імгненне. "Кароткае падарожжа куды, ці магу я спытаць?"
  
  "Вы можаце", - сказаѓ Марыярці. "Вы разумееце, што няма ангельскіх перакладаѓ ні адной з найбольш важных індыйскіх прац па астраноміі або матэматыцы?"
  
  "Няма", - сказаѓ Моран. "Я гэтага не ѓсведамляѓ".
  
  "Ганьба!" Сказаѓ Марыярці. "Улічыце, што існуюць ведычныя тэксты па астраноміі, якім больш трох тысяч гадоѓ. Несумненна, іх варта перачытаць".
  
  "Можна і так падумаць", - пагадзіѓся Моран. Калі ѓ яго голасе і была доля няшчырасці, Марыярці зрабіѓ выгляд, што не заѓважыѓ.
  
  "Я збіраюся сустрэцца з доктарам Питамахой, кіраѓніком кафедры астраноміі Калькуттского універсітэта", - сказаѓ яму Марыярці. "Я адправіѓ яму тэлеграму, у якой прасіѓ мяне чакаць. Ён спрабуе перавесці на ангельскую "Граханаядипаку" Парамешвары і "Юктибхасу" Джьестхадевы. Я збіраюся прапанаваць сваю дапамогу ѓ фінансаванні яго працы ".
  
  - Граханаяядипака? " перапытаѓ Моран. " Праѓда? Хто б мог падумаць?
  
  "Ба!" - сказаѓ Марыярці. "Убачымся праз два-тры дні".
  
  OceanofPDF.com
  
  ЧАТЫРНАЦЦАЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ТАВАРЫШЫ ПА КАРАБЛІ
  
  
  
  Больш узвышанае "Арго" рассякае галоѓнае,
  Багатае больш позняй здабычай;
  Іншы Арфей зноѓ спявае,
  І любіць, і плача, і памірае.
  Новы Уліс зноѓ пакідае
  Каліпса і адпраѓляецца на свой родны бераг.
  -Персі Биши Шэлі
  
  
  
  Зпасадачным талонам і браняванай каютой у правай руцэ і вялікім букетам ѓсходніх лілей ѓ левай Маргарэт Сэнт-Іѓ паднялася па трапе і паднялася на борт "імператрыцы Індыі". Казначэй ѓ сіняй куртцы праверыѓ яе пасадачны талон у пачатку трапа, а сцюард ѓ белым халаце і сінім турбане забраніраваѓ ёй каюту і павёѓ яе ѓніз, уверх, вакол, праз, зноѓ уверх, уздоѓж і зноѓ зноѓ у яе каюту. У яе была каюта "А" на палубе пад нумарам 72, праз дзве дзверы ад каюты яе бацькі пад нумарам 76. Дзверы паміж імі апынулася адведзена пад тое, што фактычна было пакоем адпачынку для афіцэраѓ асабістай аховы герцага, для якіх задавальнення ад марскога падарожжа былі азмрочаныя неабходнасцю пастаянна быць пільнымі ѓ дачыненні да любых пагроз, якія маглі паѓстаць супраць двух тон золата, якія захоѓваюцца ѓ спецыяльным сховішчы ѓнізе.
  
  "Вось і ты, мемсахиб", - сказаѓ сцюард, затрымаѓшыся каля дзвярэй каюты. Ён штурхнуѓ яе і адступіѓ у бок, працягваючы ключ ад дзвярэй. "Я ѓручаю табе твой ключ, міласцівая мемсахиб. Калі ласка, увайдзі цяпер. Калі вам што-небудзь спатрэбіцца, мяне размесцяць у канцы калідора, у маленькім шафе, дзе захоѓваюцца ручнікі і пасцельная бялізна. Мяне завуць Талим, і я сцюард па гэтаму самому калідоры."
  
  "Мой багаж..." пачала Маргарэт.
  
  "Калі вы пажадаеце ненадоѓга зайсці ѓ сваю каюту, то выявіце, што скрыні з парахода і ѓсё, што вы хацелі ѓзяць з сабой у сваю каюту, ужо на месцы, як і скрыні вашага спадарожніка. Багаж, які вы хацелі пакінуць у багажным аддзяленні, тым не менш, ужо знаходзіцца што ѓтрымліваецца ѓ багажным аддзяленні. Сцюардэса хутка падыдзе, каб дапамагчы вам распакаваць рэчы і паказаць, як карыстацца новымі электрычнымі лямпачкамі, якія нядаѓна ѓсталявалі. Ён дакрануѓся ѓказальным пальцам брыля сваёй фуражкі. "Я працягну свае спробы дапамагчы некаторым іншым пасажырам, мемсахиб. Я адразу ж вярнуся, калі вам што-небудзь ад мяне спатрэбіцца.
  
  " Так, вядома. "Маргарэт паспрабавала не выглядаць здзіѓлена. Пытанне ѓ тым, падумала яна, назіраючы за удаляющимся па калідоры сцюардам Талимом, хто была гэтая "кампаньёнка", чые валізкі ѓжо былі ѓ яе каюце. Магчыма, гэта нейкая памылка. Але апошняе, што сказаѓ ёй бацька, калі яна бачыла яго ѓ апошні раз каля двух гадзін таму, было: "Дарагая, я хацеѓ табе сее-што сказаць", - перш чым ад'ютант адвёѓ яго разбірацца з апошнімі нястомным крызісамі, якія заѓсёды ѓзнікаюць пры любым перамяшчэнні войскаѓ. Так што , магчыма ... Яна зрабіла пару крокаѓ праз адчыненыя дзверы і асцярожна зазірнула ѓ каюту.
  
  У далёкім канцы пакоя, побач з вялізным ілюмінатараѓ, маладая бялявая дзяѓчына з выразам агіды глядзела ѓ адкрыты багажнік парахода. Яна падняла вочы, калі Маргарэт адкрыла дзверы. "Міс Сэнт-Іѓ," сказала яна. " Як прыемна зноѓ бачыць вас так хутка.
  
  "Лэдзі Присцилла!" Сказала Маргарэт.
  
  Выраз агіды на твары лэдзі Прысцылы Мантэгю не змянілася, калі яна паглядзела на зноѓ прыбыла.
  
  "Я так рада, што нашы бацькі зладзілі нам гэтую каюту на час падарожжа", - сказала лэдзі Присцилла Мантэгю, раптам плюхаясь на свае нераспакованные валізкі з чым-то накшталт падскакванняѓ.
  
  "Такім чынам", - няѓпэѓнена сказала Маргарэт. "Мы будзем жыць у адной каюце".
  
  "Я ѓпэѓненая, што мы станем лепшымі сябрамі", - заявіла лэдзі Присцилла. Маргарэт магла бачыць яе толькі зверху, па-над адкрытага багажніка парахода, але і нос, і шчокі былі раскрасневшимися, што было прыкметна нават скрозь яе індыйскі загар.
  
  Маргарэт зрабіла яшчэ два кроку ѓ пакой і зачыніла за сабой дзверы. "Калі хто-небудзь кажа мне "мы будзем лепшымі сябрамі" такім тонам, - сказала яна, - я ведаю, што ён мае на ѓвазе прама супрацьлеглае".
  
  "Значыць, у вас ёсць некаторы вопыт у гэтай справе?" ласкава лэдзі спытала Присцилла.
  
  "Скажыце мне, лэдзі Присцилла," спакойна працягвала Маргарэт, " як мне ѓдалося так моцна абразіць вас за гэтак кароткі знаёмства? Я змагу скарыстацца гэтым веданнем напрамую, паколькі ёсць некалькі чалавек, якіх я ѓжо даволі даѓно спрабую абразіць, а яны, падобна, ніколі гэтага не заѓважаюць ".
  
  Лэдзі Присцилла скрыжавала рукі на грудзях і пільна ѓтаропілася на статуэтку, якую толькі што паставіла на бюро: фарфоровое малюнак маленькай мышкі, якая сядзіць за школьнай партай памерам з мышку і чытае маленькую кніжку. "Мяне зневажаеш?" - перапытала яна. "Мяне зневажаеш? Смешна! Як ты наогул можаш абражаць мяне? Толькі таму, што мой уласны бацька не давярае мне здзейсніць простае падарожжа з Калькуты ѓ Лондан, не прыставіѓшы каго-небудзь у маёй уласнай каюце прыглядаць за мной, як за школьніцай ...
  
  "На самой справе, ты школьніца", - заѓважыла Маргарэт.
  
  "Гэта не мае значэння".
  
  " І я не твая гувернантка і не дуэнья. У мяне няма жадання прыглядаць за табой. У мяне і так дастаткова клопатаѓ аб сабе, дзякуй.
  
  Лэдзі Присцилла, яшчэ раз падскочыѓшы, перабралася з куфра на ложак. " Хацелася б вам верыць, - сказала яна. " Магчыма, пасля некалькіх гадоѓ практыкі я дасягну гэтага шчаслівага стану.
  
  "Глыбокае дыханне магло б дапамагчы", - выказала здагадку Маргарэт. "Я нават не ведала, што мы будзем суседзямі па каюце, пакуль не адкрыла дзверы і выявіла цябе ѓнутры. Магчыма, адбылася нейкая памылка".
  
  " Ніякай памылкі. "Лэдзі Присцилла страсянула залацістымі валасамі. " Мой бацька сказаѓ, што мы будзем жыць у адной каюце. Што вы будзеце маёй чытачоѓ, пакуль мы не прыбудзем у Англію.
  
  "Тады гэта справа рук твайго бацькі, а не маёй", - сказала Маргарэт. "Я не выклікалася добраахвотна на такое заданне, і, па праѓдзе кажучы, мяне аб гэтым не прасілі".
  
  "Ты клянешься ѓ гэтым?" Спытала лэдзі Присцилла, сур'ёзна гледзячы на сваю суседку па каюце.
  
  Маргарэт хацела сказаць ёй, што лэдзі не лаюцца матам, але вырашыла адмовіцца ад такой магчымасці. "Я лаюся", - урачыста сказала яна, падымаючы правую руку.
  
  " Клянуся тваім сэрцам?
  
  Маргарэт перахрысцілася.
  
  " Мой бацька зладзіѓ так, каб ты была са мной у гэтай каюце, не для таго, каб ты магла прыглядаць за мной?
  
  "Цалкам магчыма," сказала Маргарэт, " але ён нічога не казаѓ мне пра тое, каб прыглядаць за табой, і я не збіраюся гэтага рабіць. Магчыма, ён прапанаваѓ гэта майму бацьку, які меѓ намер згадаць пра гэта мне. Але бацька гэтага не рабіѓ, таму ѓ мяне няма ні жадання, ні паѓнамоцтваѓ быць вашай дуэньей.
  
  Лэдзі Присцилла кіѓнула. "Тады мне шкада, што я меркавала іншае," сказала яна.
  
  Маргарэт працягнула руку лэдзі Прысцыле. "Мы захаваем сакрэты адзін аднаго", - сказала яна, задаючыся пытаннем, якія менавіта сакрэты былі ѓ лэдзі Прысцылы, якія яна так адчайна хацела захаваць.
  
  
  
  Палубай ніжэй прафесар Марыярці стаяѓ пасярод сваёй маленькай каюты і з агідай азіраѓся па баках.
  
  "Гэта лепшае, што я мог зрабіць", - сказаѓ яму палкоѓнік Моран. "Усе каюты першага класа былі занятыя. Мяне запэѓнілі, што гэта быѓ - як выказаѓся агент па браніраванню квіткоѓ? - самы першы клас другога класа. Нашы квіткі на самай справе першага класа і даюць нам права карыстацца ѓсімі выгодамі першага класа. Так што мы можам пагутарыць з джентри, калі захочам. Я пажартаваѓ, " хутка дадаѓ ён, калі Марыярці кінуѓ на яго незадаволены погляд. "Я падумаѓ, што будзе лепш, калі кожны з нас зойме цэлую каюту, а не будзе жыць па двое. Агент па браніраванню хацеѓ, каб мы жылі па двое, але я быѓ непахісны ".
  
  " Падвоіць? - Недаверліва перапытаѓ Марыярці, разводзячы рукі ѓ бакі і дакранаючыся абедзвюх сцен.
  
  "Яны складаюць ложка", - сказаѓ Моран. "Усе вялікія каюты, нават другога класа, былі занятыя да таго, як я забраніраваѓ. Гэта чортава золата. Карабель, бітком набіты афіцэрамі і матросамі герцага, якія думаюць, што ахоѓваюць яго.
  
  Марыярці падняѓ брыво. " Вы ѓпэѓненыя, што нашы скрыні трапілі на борт? - спытаѓ ён.
  
  "Так і ёсць", - запэѓніѓ яго Моран. "І я расклаѓ вакол трохі бакшиша, каб пераканацца, што яны былі раскладзеныя так, каб мы маглі лёгка да іх дабрацца".
  
  "Вельмі добра". Марыярці сумна паківаѓ галавой. "Гэта здаецца такой пустой тратай часу".
  
  "І што б гэта магло быць?" Спытаѓ Моран.
  
  " Прарабіць ѓвесь гэты шлях толькі для таго, каб разгарнуцца і адправіцца назад праз чатыры дні. Вы ведаеце, што на кафедры астраноміі Калькуттского універсітэта захоѓваюцца архівы абсерваторыі ѓ Баррахе? І ѓ мяне ледзь было час палюбавацца імі, не кажучы ѓжо пра тое, каб разгледзець іх".
  
  "Шкада," сказаѓ палкоѓнік Моран.
  
  Марыярці асцярожна патыкаѓ у сваю ложак кіем і апурыста прысеѓ на краёчак. "Абсерваторыі Барра больш трох тысяч гадоѓ", - сказаѓ ён Морану. "Яны назіралі нябесныя з'явы няѓзброеным вокам больш двух з паловай тысячагоддзяѓ, перш чым быѓ вынайдзены тэлескоп. У іх ёсць запісы аб праходжанні Венеры за пяты стагоддзе да Раства Хрыстова".
  
  "Падумаць толькі," сказаѓ палкоѓнік Моран.
  
  Марыярці абапёрся падбародкам на залатую ручку сваёй кія і пільна паглядзеѓ на Марана. "Калі нас з табой не будзе ѓжо даѓно," сказаѓ ён, "зоркі ѓсё яшчэ будуць на сваіх месцах, а планеты па-ранейшаму будуць велічна круціцца вакол сонца".
  
  "І нам будзе не ѓсё роѓна", - пракаментаваѓ Моран.
  
  Слабая ѓсмешка прамільгнула на твары Марыярці. "Часам карысна паразважаць аб бясконцым", - сказаѓ ён. "Гэта дапамагае прадставіць рэчы ѓ іх правільнай перспектыве".
  
  "Калі я хачу адчуць сябе нікчэмнасцю, - сказаѓ Моран, - я думаю аб сваім банкаѓскім рахунку".
  
  "А калі я хачу адчуць сябе маленькім," пачуѓся голас у дзвярах, "я гляджу ѓ люстэрка".
  
  Марыярці павярнуѓся. У дзвярах стаяѓ яго майстар на ѓсе рукі, выглядаѓ незвычайна элегантна ѓ новым касцюме ѓ шырокую зялёна-жоѓтую клетку з шырокімі штрыфлямі і манжэтамі на штанах і рукавах пінжака. " Маммер! Я ѓсё гадаѓ, куды ты падзеѓся.
  
  "Яны перавялі мяне двума палубамі ніжэй, губернатар", - сказаѓ балака, з важным выглядам уваходзячы ѓ пакой. "Далоѓ кароѓ, авечак, свіней і да таго падобнае".
  
  Моран засмяяѓся. "Ён хлусіць", - сказаѓ ён. "Агент па браніраванню квіткоѓ запэѓніѓ мяне, што ѓ яго добры маленькі домік".
  
  "Дакладна", - прызнаѓ ражаны. "Улічваючы, што слова "маленькі" было пераважнай. У іх няма павагі да камерцыйным класах, якімі, можна сказаць, я і з'яѓляюся. Вядома, у мяне ѓсё не так дрэнна, як у слуг. Яны размясцілі іх на чатырох палубах ніжэй, дзе амаль няма вокнаѓ, і ѓ іх іх па шэсць на пакой. - Ён сеѓ на драѓляны крэсла, які ішоѓ у камплекце з маленькім убудаваным сталом у куце каюты. - Вядома, нават у іх усё не так дрэнна, як у салдат, і у іх усё не так дрэнна, як у мясцовай каманды, якая сапраѓды спіць з каровамі, авечкамі і свіннямі; або, па меншай меры, на тым жа ѓзроѓні, які нашмат ніжэй ватэрлініі ".
  
  "Я здзіѓлены, што яны паверылі, што ты такі ж цвярозы, як гандляр", - сказаѓ Марыярці. "У гэтым касцюме ты падобны на вулічнага музыканта. Табе варта было б знаходзіцца каля лонданскага тэатра "Гейети", забаѓляючы натоѓп кручэннем кія і хуткімі скачкамі наперад ".
  
  "Гэта мая маскіроѓка вандроѓнага гандляра", - сказаѓ ражаны з абражаным выглядам.
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці.
  
  "І я адпрацоѓваю тую падачу, якую вы мне расказалі, аб тых статуях", - сказаѓ акцёр. "Абдумваю, аб чым яны могуць спытаць, і як я магу адказаць. Я гатовы выступіць у любы час".
  
  "Нам лепш пачакаць некалькі дзён", - сказаѓ яму Марыярці. "Дайце палкоѓніку Морану шанец пасябраваць з афіцэрамі асабістага складу герцага".
  
  "Вядома, калі-то ѓ мяне сапраѓды быѓ прыгожы светлы касцюм, у які паѓсюль былі ѓшыты маленькія люстэрка. Мая мама пашыла яго для мяне, калі мне было шэсць гадоѓ. Я быѓ не нашмат менш, чым цяпер, але, вядома, выглядаѓ значна маладзей. Раней я выступаѓ з двума іншымі шестилетками і Морт - яму было сем, але выглядаѓ ён на шэсць. Мы танцавалі і спявалі ". Спявак ѓстаѓ, ператасаваѓ ногі і заспяваѓ высокім голасам: "Я хачу- пабыць-з-табой-на-адзіныя- усяго-на-гадзіну ці два". Ён спыніѓся і сеѓ. "І іншы падыходны матэрыял", - скончыѓ ён.
  
  "Ты, павінна быць, была выдатная", - сказаѓ Моран.
  
  "І яшчэ сёе-тое", - сказаѓ ражаны з раздражнёным выглядам. "І сее-што, я быѓ".
  
  "Прабач," сказаѓ Моран. " Тады прыгожы.
  
  "Морт, паслухай... Ён быѓ выдатны", - сказаѓ бормотун.
  
  OceanofPDF.com
  
  ПЯТНАЦЦАЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  УСЁ ГЭТА БЛІШЧЫЦЬ
  
  
  
  Пазалаціць чыстае золата, размаляваць лілею,
  Каб надушить фіялку,
  Разгладзіць лёд, або надаць іншы адценне
  вясёлцы, або з дапамогай святла свечкі
  Шукаць цудоѓнае вока нябёсаѓ для ѓпрыгожвання,
  Гэта марнатраѓнае і недарэчнае празмернасць.
  Уільям Шэкспір
  
  
  
  Супрацьiceroy сэр Джордж Мантэгю, пракансультаваѓшыся з генералам Сэнт-Івам і капітанам Искансена з "Імператрыцы Індыі", вырашыѓ пачакаць, пакуль усе пасажыры і каманда не апынуцца на борце "Імператрыцы" і не паднімецца пар, перш чым пераносіць золата махараджа ѓ спецыяльна пабудаванае сховішча глыбока ѓнутры карабля. Звычайна гэта рабілася задоѓга да адплыцця, каб не прыцягваць увагі да грузу, але паколькі здавалася, што ѓвага ѓжо было прыцягнута, трыумвірат вырашыѓ, што сіла і хуткасць павінны кампенсаваць недахоп ѓтоенасці.
  
  Калі апошні пасажыр паспяхова падняѓся на борт, трап быѓ прыбраны, і афіцэры карабля правялі абыход карабля ѓ пошуках чаго-небудзь благога або незвычайнага, пры садзейнічанні тых членаѓ экіпажа, якія лічыліся абсалютна надзейнымі - хоць, наколькі надзейным апынецца любы чалавек, які сутыкнуѓся з магчымасцю збегчы з нейкай часткай двух тон золата, было пытаннем, які ѓжо некалькі начэй не даваѓ Сэнт-Вярбу заснуць. У той жа час дзве роты пяхоты Пандивара, вельмі надзейнага мясцовага палка, правялі зачыстку абодвух берагоѓ ракі Хугли на пару міль у любым кірунку.
  
  Калі прыбіральшчыкі на караблі і за яго межамі абвясцілі, што ѓсё ѓ парадку, фаланга ахоѓнікаѓ спусцілася на прыстань камісарыята, грузавы люк у борце "Імператрыцы" адкрыѓся, і шэсць узмоцненых таварных вагонаѓ выехалі з Форт-Уільяма і накіраваліся да пірса.
  
  Амаль чатыры гадзіны сышло на тое, каб перанесці скрыні з золатам з фургонаѓ ѓ спецыяльна падрыхтаванае сховішча, з праверкамі і перепроверками і дбайным мерамі засцярогі на выпадак любых нечаканасцяѓ, якія толькі маглі ѓявіць віцэ-кароль або яго самы чалавеканенавісьніцкай памочнік. Для абследавання вонкавага корпуса карабля былі адпраѓленыя вадалазы. Калі б у двух днях шляху знаходзілася ваенная назіральная група, віцэ-кароль адправіѓ бы ѓ палёт паветраны шар з гарачым паветрам.
  
  Золата было адліта ѓ аднолькавыя зліткі, кожны з якіх важыѓ дваццаць адзін фунт чатыры унцыі. Яны былі спакаваныя па шэсць штук у скрынку, прычым скрынкі ѓяѓлялі сабой драѓляныя рамы, якія сціскалі, не хаваючы, шэсць зліткаѓ. Калі золата было выкладзена і праверана, пералічыць, пералічыць, і некалькі зліткаѓ былі абраныя наѓздагад, вынятыя з скрынак і ачышчаны ад маленькіх кавалачкаѓ мяккага золата для аналізу (а гэтыя зліткі адкладзеныя для паѓторнага ѓзважвання), партыя была падпісаная сэрам Джорджам, за капітана Искансена распісаѓся карабельны казначэй, і ѓнутраная дзверы сховішчы з спецыяльна загартаваных сталёвых дубцоѓ былі зачынены, а ключ укладзены ѓ канверт і запячатаны пунсовай стужкай і кропляй воску, на якой было оттиснуто імя сэра Джорджа. друк віцэ-караля, і канверт паклалі ва ѓнутраны кішэню параднага кіцелі капітана для захоѓвання ѓ маленькім сейфе ѓ яго каюце, затым паціснулі рукі ѓсім, грузавы люк зачынілі і апячаталі, і капітан накіраваѓся на масток, каб аддаць каманду чапацца ѓ шлях.
  
  
  
  "Там ёсць знешняя дзверы і ѓнутраная дзверы ѓ сховішча", - сказаѓ палкоѓнік Моран прафесара Марыярці, які ляжаѓ на сваім ложку і чытаѓ, пакуль карабель здымаѓся з якара. "Знешняя дзверы зроблена з трывалай армаванай сталі, а ѓнутраная - з загартаваных сталёвых дубцоѓ, як у турэмнай камеры. Сцены, падлогу і столь сховішча зроблены з сталёвых пласцін таѓшчынёй у паѓцалі, скляпаныя праз кожныя шэсць цаляѓ па швах.
  
  Прафесар Марыярці адарваѓся ад сваёй кнігі "Дасягненні ѓ арганічнай хіміі" Джэніфер і нахмурыѓся. "Навошта вы мне гэта расказваеце?" - спытаѓ ён.
  
  "На выпадак, калі што-небудзь прыйдзе ѓ галаву," сказаѓ Моран. "Вонкавая дзверы будзе заставацца адкрытай ѓвесь дзень," упарта працягваѓ ён, " і зачыняцца толькі на ноч. Любы жадаючы можа прагуляцца па калідоры на палубе З і паглядзець на золата скрозь сталёвыя дубцы ѓнутранай дзверы, калі яму ѓздумаецца. Вечарам, прама перад першым рассаживанием за вячэрай, капітан і група яго афіцэраѓ спускаюцца ѓніз і ѓ апошні раз глядзяць на золата, а затым закрываюць знешнюю дзверы сховішчы на ноч. Тры з гэтых новых электрычных свяцілень, і яны вельмі яркія, былі ѓсталяваныя ѓ калідоры, каб калідор і дзверы сховішчы былі асветлены ѓ любы час дня і ночы. А ѓнутры самога сховішчы іх два, яны асвятляюць усё ѓнутры так ярка, што вачам балюча глядзець ".
  
  Марыярці секунду глядзеѓ на далёкую сцяну, пагрузіѓшыся ѓ свае думкі, затым зачыніѓ кнігу і сеѓ. "Вы не кажаце?" перапытаѓ ён. " Як дзіѓна.
  
  "Уланы ѓвесь дзень выстаѓляюць ахову па абодвух канцах калідора," працягваѓ Моран, " і наверсе лесвіцы, якая, як я разумею, на караблі называецца 'трап'. І да таго ж яны выглядаюць вельмі разумна ".
  
  "Ты не кажаш," паѓтарыѓ Марыярці. " Як цікава.
  
  "Ты здзекуешся з мяне", - паскардзіѓся Моран.
  
  "Зусім няма," заспакаяльна сказаѓ Марыярці. " Іду ѓ заклад, гэтая размова паѓтараецца ѓ палове кают на караблі, і большасць з іх займаюць людзі значна больш, э-э, сумленнага склада розуму, чым вы ці я. У вялікіх сумах золата ёсць што-то такое, што выяѓляе ѓ людзях спекуляцыйную натуру ".
  
  "Гэта так", - пагадзіѓся Моран. "Праблема, як я бачу, заключаецца не столькі ѓ тым, як дастаць золата з сховішчы, колькі ѓ тым, што з ім рабіць пасля таго, як вы гэта зробіце. У рэшце рэшт, калі ты знаходзішся на караблі пасярод Індыйскага акіяна, існуе не так ужо шмат месцаѓ, куды ты можаш схавацца.
  
  "Я мяркую, вы разглядаеце гэта проста як інтэлектуальнае практыкаванне", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Нават так, нават так", - адказаѓ Моран. "Я магу час ад часу праходзіць міма сховішчы і з сумам глядзець скрозь краты, але я не зраблю нічога дурнога. Не цяпер, калі гэта іншая справа так добра ѓ руках. Яно добра ѓ руках, ці не так?"
  
  Марыярці усміхнуѓся. "Майце веру", - сказаѓ ён. "Ваша задача - даведацца генерала Сэнт-Вярба. Пасябраваць з ім і новы хуткі яго сваімі апавяданнямі аб ваеннай адвазе або чым-то яшчэ. Падзяліцеся сваімі гісторыямі аб забойстве буйных жывёл. Гуляйце з ім у карты і не жульничайте. "
  
  "Не махляваць?" Жаласна спытаѓся Моран.
  
  "І рабіце ѓсё магчымае, каб не выйграць. Вы палкоѓнік у адстаѓцы з незалежным станам. Вы гуляеце толькі для паслаблення і задавальнення ".
  
  "Гэта так", - пагадзіѓся Моран. "Але мне сапраѓды падабаецца перамагаць".
  
  Марыярці паглядзеѓ на яго па-над пенснэ. "Сдерживайся", - сказаѓ ён. "Уяві сабе карціну ѓ цэлым".
  
  Моран ѓхмыльнуѓся. "О, я ведаю, я ведаю", - сказаѓ ён. "Мне проста падабаецца бачыць раззлаваны выраз твайго твару, калі ты разважаеш аб маёй няздольнасці ѓтрымацца ад жульніцтва ѓ картах".
  
  
  
  Быѓ чацвёрты гадзіну папаѓдні, калі рог "Імператрыцы Індыі" зайграѓ серыю нізкіх, журботных гукаѓ, і карабель адышоѓ ад прычала і рушыѓ уніз па рацэ ѓ суправаджэнні акіянскіх буксіраѓ Эгберт і Этельред, а таксама паравога катэры Клайв. За ёй, ушчыльную ідучы ѓ Бенгальскі заліѓ, вынікала тарпедная канонерская лодка "Марскі леѓ". Наперадзе яе, развевая сцягі і вымпелы, ішоѓ колавы параход "Махараджа Наджипура"Махарадже Наджипура, прысвоілі гэтую ганаровую пасаду ѓ знак прызнання таго факту, што Наджипур быѓ адным з нямногіх індыйскіх штатаѓ, якія мелі уласны ваенна-марскі флот, а таксама таго факту, што амаль чвэрць тоны золата ѓ сховішча Імператрыцы належала махарадже.
  
  Маргарэт і лэдзі Присцилла стаялі наперадзе па левым борце палубы "А" разам з невялікай колькасцю іншых пасажыраѓ першага класа, якія не былі занадта заклапочаныя ці перакормленыя, каб назіраць за пасадкай карабля. Гэта было грандыёзнае відовішча. "Махараджа Наджипура" знаходзіѓся прыкладна ѓ пяці даѓжынях карабля наперадзе, усе ветразі на яго двух мачтах былі згорнутыя, а вяслярны кола круцілася пасярэдзіне судна. Матросы ѓ белых новенькіх мундзірах з чырвонымі капялюшыкамі і кушаками стаялі, взгромоздившись на Мачты, такелаж і рэі Махараджа як быццам застылі ѓ руху, навечна заспетыя ѓ той момант, калі яны збіраліся падняць ветразі.
  
  А на носе "Імператрыцы Індыі", тварам наперад, па стойцы смірна, апрануты ѓ пышна маляѓнічую парадную форму палка шатландскіх улан герцага Монкрейта, стаяѓ дудар улан, майстар-сяржант Уорэн Брус таго ж роду, і жудасны лямант "Плачу па Дугласу" гучаѓ нават скрозь роѓ карабельных рухавікоѓ і плёскат хваль.
  
  Маргарэт раскінула рукі і высока падняла галаву, дазваляючы ветры абдзімае кожную часцінку яе цела. Спадніцы чырвонага шаѓковага сукенкі, якое было на ёй, датычыліся каленяѓ і луналі ззаду яе. "Я адчуваю набліжэнне бясконцых магчымасцяѓ будучага!" - усклікнула яна. "Я павінна быць гатовая хапацца за жыццё, калі яна праходзіць, і чапляцца за яе цвёрда і рашуча".
  
  Лэдзі Присцилла павярнулася да сваёй спадарожніцы і сморщила нос. "Я паняцця не маю, - сказала яна, - аб чым вы кажаце, ці ведаеце. Але я прызнаю, што ѓ гэтым ёсць што-то вясёлае ".
  
  "Кожны раз, калі што-то сканчаецца, - сказала ёй Маргарэт, - пачынаецца што-то іншае. І ѓ чалавека ёсць вельмі кароткая магчымасць паѓплываць на кірунак, якое прыме гэта новае пачатак".
  
  Лэдзі Присцилла кіѓнула і задуменна паглядзела на людзей, якія стаялі на снасцях "Махараджа Наджипура". Яны выконвалі мудрагелісты паветраны танец, у якім усё хутка і безразважна змянялі паставы ѓ адпаведнасці з якім-то задумай, які не быѓ відавочны, дэманструючы сябе гледачам на "Імператрыцы" і ѓздоѓж берага. "Скажы мне," звярнулася яна да Маргарэт, " калі б хто-то захацеѓ даведацца нумар каюты канкрэтнага чалавека, як бы ён гэта зрабіѓ?"
  
  "Спытай скарбніка або бортправаднік", - сказала Маргарэт.
  
  "Так, але калі б вы не хацелі, каб хто-небудзь ведаѓ пра вашую цікавасць да, э-э, месцы знаходжання гэтага чалавека?"
  
  Маргарэт апусціла рукі па швах і павярнулася, каб паглядзець на свайго спадарожніка. "О, зразумела", - сказала яна.
  
  Лэдзі Присцилла злёгку пачырванела. "Няма, вы не павінны," настойвала яна. " Таму што тут няма на што глядзець. Я спытала з бяздзейнай цікаѓнасці, вось і ѓсё.
  
  "Вядома", - сказала Маргарэт. "Што ж, калі вы даверыце мне імя чалавека, якім вы бяз працы цікавіцеся, я даведаюся для вас нумар яго каюты".
  
  " Чаму ты думаеш, што гэта мужчына? - Патрабавальна спытала лэдзі Присцилла.
  
  "У самай справе!" - усклікнула Маргарэт. "І навошта была б патрэбна такая асцярожнасць і сакрэтнасць, калі б гэта была жанчына?"
  
  "О," сказала лэдзі Присцилла. " Яго клічуць Уэлс. Лейтэнант Уэлс.
  
  
  
  Генерал Сэнт-Іѓ і два яго ад'ютанта, шчыльны чырванатвары палкоѓнік па прозвішчы Морс і маёр Сэндиман, высокі хударлявы мужчына з густымі вусамі пад выбітным носам, сустрэлі капітана Искансена у калідоры, вядучым да залатога сховішча. Нядаѓна выстаѓлены ахоѓнік у канцы калідора выцягнуѓся па стойцы "смірна" і горача пашкадаваѓ, што не быѓ больш уважлівы пры запамінанні асаблівых распараджэнняѓ дня, калі міма яго пранесліся ѓсе добра отглаженные мундзіры, упрыгожаны меднымі знакамі адрознення і перавітыя залатой тасьмой.
  
  "Вы хацелі нас бачыць?" спытаѓ Сэнт-Іѓ капітана.
  
  "Так", - сказаѓ Искансен. Гэта быѓ буйны мужчына з абветраным тварам і большай часткай сівымі светлымі валасамі, які насіѓ нашыѓкі камандзіра з нязмушанай фамильярностью. Пры адным поглядзе на яго адчувалася, што ён даставіць "Імператрыцу", яе каманду і пасажыраѓ праз любы шторм, міма любога рыфа ѓ цэласці і захаванасці ѓ порт. "Пойдзем".
  
  Ён падвёѓ іх да дзвярэй залатога сховішчы. "Гэта мой абавязак", - важка сказаѓ ён, паказваючы скрозь дубцы ѓнутранай дзверы на скрыні з золатам, якія паблісквалі ѓ халодным святле магутных электрычных лямпачак у потолочных свяцільнях. " Сховішча - мая першая лінія абароны, а ты і твае людзі - другая.
  
  "Гэта так," пагадзіѓся Сэнт-Іѓ.
  
  "Растлумачце мне яшчэ раз, як вы расстаѓляеце сваіх людзей і якія іх загады", - сказаѓ капітан.
  
  "Палкоѓнік Морс склаѓ дыспазіцыю", - сказаѓ Сэнт-Іѓ, паказваючы на свайго ад'ютанта.
  
  Морс кіѓнуѓ. "Дзяжурства падзелена на чатыры шасцігадзінныя змены ѓ дзень," сказаѓ ён, загінаючы пальцы ѓ такт ѓказанням. - У кожнай змене ёсць капрал гвардыі і дзесяць або адзінаццаць чалавек. Два дзяжурных ахоѓніка, па адным на кожным канцы калідора, змяняюцца кожныя два гадзіны, астатнія пастаянна знаходзяцца на дзяжурстве ѓ вартавым памяшканні. Усе мужчыны ѓзброены карабінам Марціні-Генры і штыком, а таксама маюць пры сабе свісток. Таксама кожны з іх абсталяваны ліхтаром у выглядзе яблычка, які можна запаліць на выпадак адключэння электрычнасці. Іх пастаянны загад заключаецца ѓ тым, каб дазволіць праход па калідоры, але быць напагатове на выпадак чаго-небудзь непажаданага або незвычайнага. Калі яны ѓбачаць што-небудзь хоць бы нейкае незвычайнае, яны павінны даць свісток, і ѓсе мужчыны ѓ вартавым памяшканні неадкладна выйдуць. Аднаго чалавека неадкладна адпраѓляюць у пакой адпачынку афіцэраѓ, дзе адзін з нас ці іншы старэйшы афіцэр заѓсёды будзе дзяжурыць у выпадку неабходнасці ".
  
  "А стрэльбы," спытаѓ капітан Искансен, " яны зараджаныя?
  
  "Так, сэр. У людзей ёсць інструкцыі страляць у выпадку пагрозы".
  
  "Але штыкі? Я не бачу штыкоѓ".
  
  "З-за цеснаты," патлумачыѓ Морс, - штыкі трымаюць у похвах толькі для таго, каб іх можна было агаліць ѓ выпадку неабходнасці".
  
  "А", - сказаѓ капітан. "Зразумела. Ёсць што-небудзь яшчэ, што я павінен ведаць?"
  
  "Што гэта за штука?" спытаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  Искансен выразна падняѓ рукі. " Які-небудзь план на выпадак непрадбачаных абставінаѓ, які-небудзь мудрагелісты маленькі таемны змова, каб лепш ахоѓваць золата?
  
  "Няма", - сказаѓ Сэнт-Іѓ, выглядаючы злёгку збянтэжаным. "Гэта ѓсё".
  
  "Добра," цвёрда сказаѓ капітан Искансен. - Я хачу ведаць усё, што адбываецца на маім караблі. Я ненавіджу сюрпрызы.
  
  "Мы таксама", - запэѓніѓ яго Сэнт-Іѓ. "Будзем спадзявацца, што мы не сустрэнем ні аднаго падчас гэтага падарожжа".
  
  "Тады мы разумеем адзін аднаго", - сказаѓ Искансен.
  
  "У вас ёсць яшчэ якія-небудзь пытанні ці прапановы?" - спытаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  Капітан на імгненне задумаѓся. "Няма, няма", - сказаѓ ён. "Гэта гучыць даволі добра. Дзякуй". Ён кіѓнуѓ ім і сышоѓ.
  
  " Ну, - сказаѓ маёр Сэндиман, калі Искансен схаваѓся за паваротам. - Як вы думаеце, аб чым гэта было? Ён, напэѓна, ужо ѓсё гэта ведаѓ.
  
  "Ланцужок камандавання", - выказаѓ меркаванне палкоѓнік Морс. "Ён хоча, каб мы дакладна зразумелі, што ён на вяршыні ланцужкі".
  
  "Раз ужо мы тут," сказаѓ Сэнт-Іѓ, " давайце зазірнем у каравульнай памяшканне. Пераканайцеся, што ѓсё ѓ парадку. Затым я пачастую вас абодвух выпіѓкай.
  
  "Добры план," ѓхваліѓ палкоѓнік.
  
  "Вельмі добра, сэр", - сказаѓ маёр.
  
  OceanofPDF.com
  
  ШАСНАЦЦАЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  БАМБЕЙ
  
  
  
  ЗРАНІЦЫ, 9 МАРКІ 1890 г.
  
  
  
  Геніяльнасць - гэта здольнасць бачыць нябачныя рэчы, маніпуляваць рэчамі неосязаемыми, маляваць рэчы, у якіх няма асаблівасцяѓ.
  Джозэф Жубер
  
  
  
  Паравой шлюп "Эндимион", з яго высокай, таѓшчыней з аловак, трубы вырывалася тонкая струменьчык масляніста-чорнага дыму, увайшоѓ у Бомбейскую гавань у пачатку дзявятай раніцы. Мінуѓшы батарэю Ойстер-Рок, ён слізгануѓ ѓздоѓж шэрагу пірсаѓ, басейнаѓ, яхт-клубаѓ, верфяѓ і шэрагу вялікіх каменных сланоѓ, чые хобаты паднятыя ѓ вечным выкліку, і спыніѓся каля бруднага пірса паѓразбуранай лодачнай верфі, пасля чаго хутка заглушыѓ рухавікі і спыніѓся па інэрцыі.
  
  Пін Док Лоѓ, стройны і бездакорна апрануты ѓ свабодную белую муслиновую куртку і белыя мехаватыя штаны, стаяѓ на даху рулявой рубкі, уважліва вывучаючы чараду прышвартаваѓся караблёѓ, калі "Эндимион" праходзіѓ міма іх у гавані. "Яго яшчэ няма", - крыкнуѓ ён двум сваім таварышам, хто чакаѓ на ніжняй палубе.
  
  "Адкуль ты ведаеш, што ён яшчэ не быѓ тут і не пайшоѓ?" Шчанюк Кулі крыкнуѓ яму ѓ адказ.
  
  Хітры Дзівак шумна затупаѓ нагамі. "Ну, хіба гэта не тое, аб чым варта было б напісаць дадому, ці не так?"
  
  "Вельмі малаверагодна", - сказаѓ Пін Док Лоѓ. "Але мы, вядома, неадкладна праверым гэты варыянт". Ён спусціѓся ѓ рулявую рубку і коратка пагутарыѓ з капітанам, а затым саскочыѓ, як вялікая драпежная птушка, на ніжнюю палубу. - А цяпер, джэнтльмены, "звярнуѓся ён да двух сваім спадарожнікам," прыгода пачынаецца.
  
  "Мне здаецца, Пін, што ѓсё гэта прыгода пачалося з таго моманту, як я ѓпершыню пачуѓ тваё імя", - сказаѓ Шчанюк Кулі. "З тых часоѓ не было нічога, акрамя узлётаѓ і падзенняѓ".
  
  "Не звяртай на яго ѓвагі, Пін," сказаѓ Хітры Дзівак. "Ён пакутуе ад хваробы мер, з-за якой ѓсё паѓстае ѓ чырвоным святле".
  
  Доктар Пін Док Лоѓ усміхнуѓся Чудаку, агаліѓшы няроѓны шэраг жоѓтых зубоѓ. "Ну што ты, Дзівак", - сказаѓ ён. "Гэта амаль паэзія. 'Ззяй ѓ чырвоным святле'. Як гэта прыйшло вам у галаву?"
  
  "Здаецца, я дзе-то гэта чытаѓ", - сказаѓ Дзівак, рашуча не выглядаючы збянтэжаным.
  
  "Я не ведаѓ, што ты ѓмееш чытаць", - сказаѓ Пін.
  
  "Гэта не здаецца абразлівым", - сказаѓ Дзівак. Ён прыжмурыѓся на Піна ѓ ранішнім святле. " Ведаеш, Пін, калі ты не апрануты як кітаец, ты зусім не падобны на ѓсходняга чалавека. Ты амаль сышоѓ бы за белага.
  
  Пін шырока ѓсміхнуѓся, залатыя каѓпачкі на двух яго зубах бліснулі на сонцы. "Які камплімент", - сказаѓ ён. "Для мяне вялікі гонар быць амаль падобным на прадстаѓніка вашай некультурна і варварскай расы".
  
  "Гэта нас ні да чаго не прывядзе", - сказаѓ Шчанюк Кулі. "Вось мы і ѓ Бом-мітч-бі, і, падобна, дабраліся сюды да таго, як "Імператрыца Індыі" причалила. Што я хачу ведаць, так гэта што мы будзем рабіць далей? Пасля таго, як мы пераканаецца, што імператрыца не была і пайшла, ну вядома ж."
  
  "Так," пагадзіѓся Пін. " Вядома, я заѓсёды клапачуся пра гэта. Мы знаходзім касу і бранюючы білет на "Імператрыцу Індыі". Пасля чаго мы пачалі сачыць за золатам у рацы сховішча- як за сваім уласным, якім яно неѓзабаве стане.
  
  "О, цудоѓна", - прастагнаѓ Кулі. "Зноѓ гайданка і швыряние".
  
  - "Імператрыца" трохі буйней "Эндимиона", " сказаѓ Загваздка. " Табе не павінна быць дрэнна.
  
  "Я захварэю", - сказаѓ Кулі.
  
  "Чаму ты не падумаѓ пра гэта, перш чым ісці з намі?" - спытаѓ Дзівак.
  
  "Ну, я ж не ведаѓ, што мяне званітуе, ці не так? Я маю на ѓвазе, я ж ніколі раней не быѓ на чортавай лодцы ".
  
  Капітан "Эндимиона", тоѓсты гігант, які назваѓся грэкам па імя Георгидиос, з грукатам спусціѓся з рулявой рубкі на палубу. "Цяпер мы прывязаныя", - прагрымеѓ ён. "Ты можаш сысці на бераг". Ён ляпнуѓ Піна па спіне. " Хіба я не казаѓ вам, што змагу даставіць вас у Бамбей за дзесяць дзён, калі не лопнуць гэтыя праклятыя катлы?
  
  "Сапраѓды," прызнаѓ Пін.
  
  "І блаславёныя катлы не лопнулі, і таму мы сапраѓды тут". Георгидиос празьзяѓ і паляпаѓ карабель па грузавым люка. "Эндимион", гэта добрае, быстроходное суденышко, так і ёсць".
  
  "Я думаѓ, усе караблі называюцца "яна", " сказаѓ Дзівак.
  
  "Эндимион - хлопчык", - сказаѓ Георгидиос. " Названы ѓ гонар грэцкага пастуха, юнака, які быѓ так прыгожы, што багіня Артэміда, якую вы называеце Дыянай, закахалася ѓ яго і адарыла мноствам пацалункаѓ. Георгидиос паслаѓ некалькі паветраных пацалункаѓ ѓ свае пульхныя ручкі і падняѓ іх у паветра перад сабой.
  
  "Цяпер мы збіраемся пакінуць вас, капітан," сказаѓ Пін Георгидиосу. - Вялікі дзякуй за ваш хуткі і эфектыѓны пераход праз некалькі мораѓ і даволі доѓгі канал".
  
  "Так, так", - сказаѓ Георгидиос. "І дзякуй вам за больш чым адэкватную аплату".
  
  "Я казаѓ табе, што нам трэба было яшчэ крыху паспрачацца з ім", - напаѓголасу сказаѓ Дзівак. Капітан Георгидиос пачуѓ і злосна паглядзеѓ на яго, а ён злосна паглядзеѓ у адказ.
  
  "Няхай адзін з вашых матросаѓ прынясе наш багаж з каюты," сказаѓ Пін Георгидиосу. " Мы пашлем за ім пасыльнага, як толькі знойдзем гатэль.
  
  "Ёсць, ёсць," сказаѓ капітан Георгидиос. " Поспехі ѓ вашым прадпрыемстве, якім бы яно ні было.
  
  OceanofPDF.com
  
  СЕМНАЦЦАЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  УСЁ ђ МОРЫ
  
  
  
  Чалавек ніколі не ведае, чаго ён хоча; ён імкнецца пранікнуць у таямніцы, і як толькі яму гэта ѓдаецца, ён хоча аднавіць іх. Невуцтва раздражняе яго, а веданне надакучае.
  -Анры Фрэдэрык Амьель
  
  
  
  Абна трэці дзень знаходжання ѓ моры палкоѓніка Себасцьяна Марана запрасілі далучыцца да генералу Сэнт-Вярбу і афіцэрам асабістага складу герцага за іх сталом падчас апошняй вячэры. Яго гісторыі аб паляванні на людаедаѓ у Гімалаях і бітвах з Махдзі і яго дервишами у Егіпце - у асноѓным праѓдзівыя і расказаныя з яшчэ большым, чым звычайна, брытанскім пераменшвання, - зрабілі яго жаданым кампаньёнам за вячэрай для гэтых прафесійных салдат. У рэшце рэшт, яны былі разам шмат гадоѓ і шмат разоѓ слухалі свае ѓласныя гісторыі.
  
  "Памятаеш, у Бела, калі папугаі збіраліся ѓ зграі кожны дзень, каб пакарміць?" Маёр Сэндиман успамінаѓ.
  
  "Папугаі," паправіѓ палкоѓнік Морс. - Psittacula alexandri, уласна кажучы. Красногрудый папугай. Яны былі ѓ захапленні ад хлебных дробак, якія валлах па якой-то прычыне кідаѓ ѓніз у тры гадзіны дня кожны дзень, акрамя аѓторка.
  
  Астатнія кіѓнулі. Аѓторак. Яны ѓспомнілі.
  
  "Ля падножжа Гімалаяѓ," пачаѓ Моран, узіраючыся ѓ дым ад цыгары, "у таго ѓчастка джунгляѓ, які называецца Тэра, ёсць невялікі луг, які прымыкае да лесу, дзе мы з маімі хлопцамі кожную вясну праводзілі вучэнні".
  
  Афіцэры асабістай аховы герцага павярнуліся, каб паслухаць. Яны ніколі не былі ѓ Тэра. Гісторыя Марана, калі не што іншае, была б новай.
  
  "Аднойчы індус, які складаѓся ѓ мяне на службе, харошы хлопец, па імя Дживана, які пасля стаѓ кім-то вялікім на чыгунцы Кашмір-Афганістан, сказаѓ мне, што ѓ суседнім храме можна ѓбачыць вялікую тамашу - свайго роду відовішча. Ён запэѓніѓ мяне, што гэта не парушыць ніякіх табу, калі мы пойдзем глядзець, таму на наступны вечар мы ѓпяцёх адправіліся паглядзець, у чым справа. Мы абмінулі лес прыкладна на паѓмілі і падышлі да вялікай бамбукавым гаі, прыкладна ярдаѓ на дзвесце ѓ бок. Дживана правяла нас па звілістай сцежцы да паляне ѓ цэнтры бамбукавых зараснікаѓ. У дальнім канцы паляны знаходзіѓся невялікі індуісцкай храм, пабеленай глінянае будынак нявызначанага ѓзросту. Дах з саламянай слановай травы ляжала на старажытных цікаѓ бэльках, канцы якіх былі выразаныя ѓ выглядзе гаргуллі, але ѓ формах, да якіх заходні вачэй нязвыклы. Збоку ад уваходу ѓ храм стаяѓ вялікі бронзавы звон, інкруставаны словамі невядомага мне алфавіту."
  
  Моран зрабіѓ паѓзу, каб зацягнуцца цыгарай. "Працягвайце", - заклікаѓ адзін з слухачоѓ, і некалькі іншых кіѓнулі; гэта такая ж даніну павагі, як і авацыі іншай аѓдыторыі.
  
  Па доѓгай баку паляны цягнуѓся шэраг маленькіх, нічым не упрыгожаных хацін, перад якімі сядзелі ѓ шэраг апранутыя ѓ дхоти святары, кожны з якіх рыхтаваѓ чаппатти на дровяном вогнішчы перад сабой. Ад кожнага з вогнішчаѓ падымалася тонкая струменьчык блакітнага дыму, і яны распаѓсюджваліся і злучаліся прыкладна на вышыні ста футаѓ, утвараючы пласт блакітны імгі, якая схавала горы. Святары цалкам ігнаравалі нас, як быццам мы былі нічога не значаць або, магчыма, нябачнымі назіральнікамі за нейкай старажытнай і непазбежнай цырымоніяй.
  
  Моран зноѓ зрабіѓ паѓзу, і лейтэнант па імя Джимлис ѓмяшаѓся: "Гэта не магло быць шоѓ - тузін напаѓголых індуісцкіх святароѓ, якія сядзяць вакол і поджаривающих хлеб".
  
  "Вось так усё і пачалося", - сказаѓ Моран. "Дживана жэстам загадала нам замаѓчаць і стаяць там, што мы і зрабілі. Я адзначыѓ, што чаппатти былі незвычайна вялікімі, і, вядома, больш нагадвалі пірожныя, чым хлеб.
  
  "Як раз у той момант, калі апошнія промні сонца закранулі бамбука, галоѓны жрэц, старажытны чалавек, апрануты ѓ белыя адзення, выйшаѓ з храма і пачаѓ біць у вялікі бронзавы звон велізарным бронзавым малатком. Глыбокі гудзіць гук напоѓніѓ паляну, і бамбук задрыжаѓ ад выпусканае вібрацыі".
  
  Моран зрабіѓ яшчэ адну зацяжку цыгарай, панура ѓтаропіѓся ѓ яе і працягнуѓ: "Што-то закранула маю нагу, і я паглядзеѓ уніз і ѓбачыѓ шакала, вялізнага звера з чырвонымі вачыма і смуродным дыханнем, які выйшаѓ на паляну і спыніѓся, прысеѓшы на заднія лапы і глядзеѓ перад сабою на вярхоѓнага жраца, працягваѓ пагладжваць звон. Жывёла было цалкам бясстрашным і абыякавым да нашага прысутнасці там ".
  
  Аѓдыторыя Марана, якая складалася з загартаваных прафесійных брытанскіх афіцэраѓ, сядзела ѓ захапленні; гэта была гісторыя, якую яны раней не чулі. "Працягвайце", - сказаѓ генерал Сэнт-Іѓ.
  
  Моран кіѓнуѓ. Збіралася ѓсё больш звяроѓ, прабіраючыся па ледзь прыкметных сцяжынках ѓ трысьнягу, пакуль іх не стала, напэѓна, з дзясятак. Калі кожны з іх выходзіѓ з гушчару, ён садзіѓся так жа, як і важак, моѓчкі назіраючы за ѓдарамі гонга. Нарэшце, калі ѓсе сабраліся, святары сабралі свае грубыя чаппати і абышлі тэрыторыю, отламывая кавалачак ад гэтага каменя, кавалачак ад таго кавалка зямлі, кавалачак на вяршыні таго плоскага каменя і гэтак далей, пакуль усе аладкі не былі раскрошены і раздадзеныя, а святары не занялі свае месцы са скрыжаванымі нагамі перад сваімі маленькімі хацінамі.
  
  Затым раптам галоѓны жрэц перастаѓ біць у вялікі гонг, і, калі водгукі сціхлі, зграя шакалаѓ выйшла наперад, каб паесці, кожны на сваё адведзенае месца, без боек, звады або якой-небудзь асаблівай мітусні. Прыкладна праз пяць хвілін усе яны, нібы па сігнале, павярнуліся і зніклі ѓ зарасніках трыснёга. Той, каго я лічу лідэрам, пайшоѓ апошнім, зноѓ звярнуѓшы на мяне ѓвагі не больш, чым калі б я быѓ каменем або камком зямлі.
  
  Капітан Хельсінг, які лічыѓ сябе мудрым у паводзінах ѓсіх жывёл, асабліва шакалаѓ, усміхнуѓся пагардлівай усмешкай. "Шакалы так сябе не вядуць", - сказаѓ ён.
  
  "Гэтыя так і зрабілі", - адказаѓ палкоѓнік Себасцьян Моран.
  
  "Вы высветлілі, чаму і як пачалася гэтая цырымонія?" - спытаѓ палкоѓнік Морс.
  
  "Я спытаѓ у галоѓнага святара, кожны з нас прымудраѓся мець зносіны на дрэнным хіндзі, адзіным мове, які ѓ нас быѓ агульны. Здаецца, яго роднай мовай была ория. Ва ѓсякім выпадку, я спытаѓ у яго, як узнік гэты рытуал, і ён адказаѓ, што паняцця не мае. Жрацы гэтага храма кармілі шакалаѓ у часы яго прадзеда і будуць працягваць гэта рабіць так далёка ѓ будучыні, як дазволіць Брахма ".
  
  Афіцэры Асабістай аховы герцага кіѓнулі. Такі адказ быѓ ім зразумелы. Яны маглі б з нецярпеннем чакаць яшчэ многіх гісторый з жыцця палкоѓніка Себасцьяна Марана. Пукка-сахіб, палкоѓнік Моран.
  
  А потым адбыѓся абмен імёнамі:
  
  " Так, Бинки перайшоѓ у "Судан", здаецца, у 84-м. Тады ён быѓ капітанам...
  
  - Я ведаѓ яго, калі ён быѓ малодшым афіцэрам у " Кінгз "; тады яшчэ не атрымаѓ свайго тытула, ці ведаеце ...
  
  " Дэнфорт і даѓніна Мазза былі вялікімі прыяцелямі. Ты памятаеш Мазза? Сын графа Робертса. Хрысціянскае імя Дэвід, я мяркую. Мазза.
  
  " Ад'ютант генерала Фитцпакера, наколькі я памятаю, у 77-м годзе.
  
  " О, так. Стары 'Ганібал' Фитцпакер.
  
  "Ганібал?"
  
  "Так яны яго называлі. Старэй Месяца і неверагодна худы і кашчавы. Зацыкліѓся на выкарыстанні сланоѓ ѓ арміі. Хацеѓ, каб ваеннае міністэрства купіла пару тузінаѓ індыйскіх сланоѓ і стварыла слановую кавалерыйскую брыгаду. Я мяркую, ён празмерна любіѓ брэндзі.
  
  Афіцэры палілі цыгары пасля прыёму ежы, шпацыруючы па палубе і абмяркоѓваючы папярэджаньні і стан свету.
  
  "Горача".
  
  "Па-чартоѓску горача".
  
  " Якое-то час было горача.
  
  "Будзе яшчэ гарачэй".
  
  " Толькі не ѓ Англіі.
  
  "Не, не ѓ Англіі".
  
  " Рады, што вяртаюся дадому.
  
  "Чортава адказнасць, усё гэта золата".
  
  " Не аб чым турбавацца. Нашы хлопцы будуць ахоѓваць яго досыць добра.
  
  "Чортава адказнасць. Хлопцы не навучаны гэтаму. Варта было выкарыстоѓваць марскую пяхоту. Марскую пяхоту навучаюць ахоѓваць рэчы на караблі ".
  
  " У нас не было ніякіх марскіх пяхотнікаѓ.
  
  "Гэта так. Усё роѓна... "
  
  - Значыць, вы лічыце, што існуе нейкая небяспека? - умяшаѓся палкоѓнік Моран.
  
  "Не, я б так не падумаѓ", - сказаѓ генерал Сэнт-Іѓ. Ён глыбока зацягнуѓся цыгарай і задуменна ѓтаропіѓся на акіян унізе. "Учора ѓвечары я назіраѓ, як капітан Искансен закрываѓ знешнюю дзверы сховішчы. Ён ператварае гэта ѓ сапраѓдную цырымонію".
  
  "Што вы маеце на ѓвазе?" - спытаѓ палкоѓнік Морс.
  
  " Ну, у яго ёсць невялікі з-гурток афіцэраѓ - я маю на ѓвазе карабельных афіцэраѓ, якія суправаджаюць яго. Нікога больш не падпускае блізка, пакуль ён правярае замкі і ѓсё такое. Нам нават даводзіцца адсоѓваць нашых ахоѓнікаѓ далей падчас працэдуры. Ён захоѓвае свае маленькія сакрэты, капітан."
  
  "Тое ж самае, калі ён адкрывае яе раніцай", - падахвоціѓся пухлы маёр па імя Босх. "Стукае, круціць і так і гэтак". Ён праілюстраваѓ гэта выразнымі жэстамі рук. " Калі глядзець здалёк, вядома. Нават яго ѓласныя афіцэры, столпившиеся вакол яго падчас працэсу, адварочваюцца, пакуль ён важдаецца з замкамі знешняй дзверы. Гэта прымушае задумацца, чаму ён турбуе сябе тым, каб трымаць дзверы адкрытай на працягу дня ".
  
  "Каб мы ѓсе маглі самі пераканацца, што ён усё яшчэ там, я мяркую", - сказаѓ генерал Сэнт-Іѓ. "Але ѓсё роѓна... "
  
  "У золаце што-то ёсць", - выказаѓ меркаванне Моран. "Ну, я памятаю, як аднойчы ѓ гарах над Мавпаттой... "
  
  
  
  На наступную раніцу пасля сняданку палкоѓнік Себасцьян Моран старанна выбраѓ цыгару з дванаццаці туга згорнутых цыгар "Лунка", што ляжалі ѓ яго чорным скураным портсигаре для цыгар, і задуменна пакатаѓ яе паміж пальцамі. " Генерал Сэнт-Іѓ і яго афіцэры - усе яны добрыя салдаты. Брытанец да мозгу касцей", - сказаѓ ён Марыярці, які сядзеѓ у скураным крэсле насупраць яго ѓ маленькім, празмерна абстаѓленым зале для тых, хто паліць на верхняй палубе. "Я разумею іх, і яны разумеюць мяне".
  
  "Я не думаю, што яны разумеюць усё, што трэба ведаць пра вас", - суха сказаѓ Марыярці.
  
  Моран выдаткаваѓ некаторы час, протыкая кончык сваёй цыгары калыпком і прикуривая яе, перш чым адказаць. "Ёсць некаторыя рэчы, прафесар, - сказаѓ ён нарэшце, - якіх нават я пра сябе не ведаю".
  
  Марыярці паглядзеѓ на палкоѓніка з некаторым здзіѓленнем. "Ды добра," сказаѓ ён, " гэта зацвярджэнне аддае маральнай філасофіяй. Толькі не кажы мне, што пад тваёй тоѓстай скурай б'ецца сэрца бентамита.
  
  Моран з хвіліну асцярожна попыхивал цыгарай, перш чым адказаць. "Я не магу сказаць ні таго, ні іншага, - сказаѓ ён, - не ведаючы, пра што менавіта вы кажаце".
  
  Марыярці ѓхмыльнуѓся. "Усё роѓна", - сказаѓ ён.
  
  Моран панізіѓ голас. " Мяркую, у вас больш няма ніякіх думак з нагоды золата, ці не так?
  
  "Наогул ніякіх думак", - прызнаѓся Марыярці. "Я лічу бескарысным будаваць здагадкі, калі ѓ мяне так мала інфармацыі".
  
  "Ну, я магу трохі папоѓніць ваш магазін", - сказаѓ Моран. "Сумняваюся, што гэта дапаможа, але проста для паѓнаты карціны..." і ён распавёѓ Марыярці тое, што чуѓ пра церемониальном адкрыцці і закрыцці капітанам знешняй дзверы сховішчы, сопровождавшемся жэстамі, скопированными у маёра Босха.
  
  Марыярці кіѓнуѓ, калі Моран скончыѓ. "Гэта сапраѓды цікава", - сказаѓ ён.
  
  "Чароѓна", - пагадзіѓся Моран. "Гэта навяло цябе на якія-небудзь ідэі?"
  
  "На самой справе, гэта так", - сказаѓ яму Марыярці. "Але ад іх няма непасрэднай карысці. Зараз давайце засяродзімся на пошуку статуэткі. У вас была дастатковая магчымасць агледзець Даму, аб якой ідзе гаворка?
  
  "Я захоплена тыкаѓ у яе пальцам ѓжо на двух абедах. Яе выносяць з супам і ставяць на буфет у сцены за крэслам генерала Сэнт-Вярба. У пакоях на караблях ёсць сцены? Магчыма, пераборкі, або разьба, або што-то ѓ гэтым родзе."
  
  "Падыдзе 'Сцяна', " сказаѓ Марыярці. "Я мяркую, вы пераканаліся, што гэта тая самая статуя".
  
  "Пад бронзавай скурай лэдзі Лакхнау б'ецца упрыгожанае каштоѓнымі камянямі сэрца каралевы Ламапура, усё дакладна", - сказаѓ Моран паміж зацяжкамі. "У гэтым няма ніякіх сумневаѓ. Зусім ніякіх. Латуневыя пакрыццё не можа быць вельмі тоѓстым, таму што яно, падобна, сцерлася ѓ пары месцаѓ. Я баюся, што калі сцюарды сталовай працягнуць старанна паліраваць нашу маленькую Лэдзі, яны пачнуць бачыць каштоѓныя камяні, якія выглядаюць з-пад латуні.
  
  Ён пастукаѓ цыгарай аб край велізарнай керамічнай попельніцы. "Пытанне ѓ тым, як мы збіраемся, каб пераканаць афіцэраѓ шатландскіх улан герцага Монкрейта расстацца са сваёй маленькай меднай багіняй да таго, як гэта адбудзецца. Вось у чым пытанне. І гэта ваша ролю, прафесар. Думаю, я добра справіѓся са сваёй роляй. Калі пачынаецца ваша частка?
  
  " Мая роля? Прафесар працёр пенснэ маленькім кавалачкам блакітнай фланэлі і паправіѓ яго на пераноссі.
  
  " Так. Ты і твой сябрук-карлік у рознакаляровай касцюме. Што ты плануеш рабіць і калі гэта пачнецца?
  
  "Гэта пачалося, пакуль мы сядзім тут", - сказаѓ Марыярці. "Ражаны выстаѓляе на продаж нашы маленькія статуэткі ѓ залах чакання першага і другога класа. Ён таксама раздае некалькі штук скарбніку і іншым членам карабельнай каманды, якія, як можна чакаць, будуць паказваць іх тут і там на караблі. І, вядома ж, ён распавядае гісторыю. "
  
  " Значыць, гэта ѓсё? Моран трымаѓ цыгару прыкладна ѓ футе ад асобы і абыякава глядзеѓ на які выгінаецца слуп дыму, які ѓздымаецца ад яе кончыка.
  
  "І яшчэ сёе-тое", - сказаѓ Марыярці. "Мы знайшлі запас парыжскага гіпсу ѓ карабельнай аптэцы, і муммер ператварае адну з нашых медных статуй ѓ камень".
  
  Моран на імгненне задумаѓся над гэтым, а затым разгарнуѓ цыгару вонкі і тыцнуѓ ёю ѓ напрамку носа прафесара. "Вы ѓпэѓненыя, што вы так разумныя, як вам здаецца?" - ваяѓніча спытаѓ ён. "Таму што я паняцця не маю, для чаго патрэбна гэтая мумбо-юмбо, і кожны раз, калі ты спрабуеш мне расказаць, я, здаецца, усё далей ад таго, каб зразумець гэта".
  
  "Проста турбуйся аб сваёй часткі працы", - цвёрда сказаѓ яму Марыярці, адкладаючы цыгару ѓ бок. "Вы прыцягнулі мяне да гэтай справы для вырашэння складанай і інтрыгуючай праблемы, і я гэта раблю. Ці можаце вы ѓлавіць кожную нітку ва ѓзоры, не мае значэння, пакуль вы разумееце сваю ролю і выконваеце сваю працу. І пакуль вы робіце гэта цудоѓна. У мяне няма ніякіх скаргаѓ, і, ведаеце вы гэта ці не, у вас таксама.
  
  "Што ж", - сказаѓ Моран, некалькі супакоены пазітыѓным настроем Марыярці. "Тады я пакідаю вас сам-насам. Але ты мог бы сказаць мне трохі раней, калі я павінен буду што-то зрабіць, і папярэдзіць мяне аб тым, што ты робіш, каб мы выпадкова не перасекліся.
  
  "Я буду асцярожны", - запэѓніѓ яго Марыярці.
  
  "Тады што ж далей?"
  
  "Сёння за вячэрай," сказаѓ Марыярці, "ты зробіш наступны крок".
  
  "Я буду, праѓда?" Моран паклаѓ цыгару ѓ попельніцу і склаѓ вялікія пальцы разам. "І што ты будзеш рабіць?"
  
  " Я дамоѓлюся з капітанам Искансеном, каб паравой катэр сустрэѓ нас, калі мы кінем якар у Бомбейской гавані.
  
  Моран узяѓ сваю цыгару вялікім і паказальным пальцамі левай рукі і, трымаючы яе перад носам, ѓтаропіѓся на яе так, нібы ѓважлівае вывучэнне магло раскрыць нейкую дзіѓную таямніцу. Калі з яго не выйшла нічога, акрамя дыму, ён зноѓ паглядзеѓ на Марыярці. "І як," спытаѓ ён, - капітан Искансен даможацца гэтага?"
  
  "Сігнальныя сцяжкі, палкоѓнік," сказаѓ яму Марыярці. " Сігнальныя сцяжкі. Ён падыме адпаведны на грот-мачту, калі мы наблізімся, і нас будзе чакаць паравой катэр.
  
  "У іх ёсць для гэтага?" Спытаѓ Моран.
  
  "Магчыма, больш, чым адзін", - дапусціѓ Марыярці. "Але афіцэр сувязі, безумоѓна, павінен быць у стане зрабіць гэта ѓ адзін радок".
  
  Моран задуменна кіѓнуѓ. " І якая мая ролю ѓ гэтым фарсе?
  
  "Вы проинформируете генерала Сэнт-Вярба і любых іншых афіцэраѓ, якія могуць быць зацікаѓлены, што ваш добры сябар прафесар Джэймс Марыярці арганізуе паравой катэр, які даставіць абраную групу зацікаѓленых і сур'ёзна настроеных сяброѓ на Элефанту на цэлы дзень. Верагодна, мы пакінем Бамбей толькі на наступную раніцу, так што ѓ нас будзе доѓгі дзень для знаёмства.
  
  "Што ж, табе лепш пераканацца ѓ гэтым, перш чым мы адправімся- куды?- У Элефанту? Я думаѓ, гэта нейкая афрыканская хвароба".
  
  Марыярці падняѓ брыво. "Элефант - невялікі востраѓ у ѓзбярэжжа Бамбея. Ён мае шмат пячорамі, якія на працягу стагоддзяѓ былі прысвечаны ѓ якасці храмаѓ таму ці іншаму богу. Разьба тут проста цудоѓная, па меншай меры, мне так казалі.
  
  "І што заахвоціць гонар брытанскіх афіцэраѓ наведаць гэтыя высечаныя пячоры?"
  
  "Яны вельмі карысныя і падымаюць настрой. Яны, вядома, возьмуць з сабой сваіх жонак, якім гэта бязмерна спадабаецца ".
  
  "Дамам падабаецца быць адукаванымі і ѓзвышанымі, я згодны з вамі ѓ гэтым," сказаѓ Моран. " Але што тычыцца джэнтльменаѓ...
  
  "Ёсць адна пячора, у якую дамам ѓваходзіць забаронена", - сказаѓ яму Марыярці. "Афіцэры знойдуць яе вельмі, э-э, натхняльнай".
  
  "А!" - сказаѓ Моран. "Цяпер ты загаварыѓ. Забаѓка для ѓсёй сям'і, так? Я пагляджу, што можна зрабіць".
  
  
  
  Маргарэт і лэдзі Прысцыла разам паабедалі ѓ Жаночай сталовай, а затым лэдзі Присцилла адправілася пераследваць свае інтарэсы - малодшага афіцэра па імя Уэлс, якому яна дазваляла праяѓляць да яе пэѓны ветлівы, прыстойны і стрыманы цікавасць. Маргарэт ѓладкавалася ѓ шэзлонгу пад брызентавым навесам на шпацырнай палубе першага класа, дзе яна магла атрымліваць асалоду ад амаль прахалодным акіянскіх брыз, і прынялася за транслітарацыю алфавіту дэванагары ѓ дрэнна надрукаваным англа-хіндзі ваенным размоѓніку, які яна знайшла выкінутым у паштовай бібліятэцы. Яна была поѓная рашучасці павялічваць свой слоѓнікавы запас хіндзі па меншай меры на два словы ѓ дзень, якія выбірала наѓздагад са старонак размоѓніка і складвалі ѓ самыя дурныя прапановы, якія толькі магла ѓявіць. Маргарэт выявіла, што глупства - выдатнае запамога ѓ вучобе, а вайсковы размоѓнік - выдатнае запамога ѓ барацьбе з глупствам.
  
  Яна адарвалася ад чытання, калі мужчына ѓ светла-карычневым ільняным касцюме спыніѓся каля яе крэсла, каб запаліць цыгарэту. Успыхнула запалка, мужчына зацягнуѓся, і выпадковы парыѓ ветру кінуѓ першую струменьчык дыму ѓ твар Маргарэт, выклікаѓшы ѓ яе прыступ кашлю.
  
  Мужчына павярнуѓся да яе з выразам трывогі на твары. "Я прыношу свае глыбокія прабачэнні, мадам", - сказаѓ ён. "Дазвольце мне- Ды бо гэта міс Сэнт-Іѓ. Як вашы справы? Што ж, я бачу, як вы спраѓляецеся, і ѓ гэтым мая віна. Я жудасна шкадую."
  
  Праз хвіліну кашаль стаѓ спарадычным, а затым спыніѓся, і Маргарэт падняла вочы на свайго мімавольнага мучыцеля. "Добра!" - сказала яна. "Прафесар Жэрар Агюст Демартинью. Я не ведаѓ, што вы былі на борце карабля.
  
  "Так бо вы цалкам запомнілі маё імя", - сказаѓ прафесар французскага, плюхаясь на крэсла побач з крэслам Маргарэт і выцягваючы руку ѓ бок, каб дым ад яго цыгарэты не трапляѓ Маргарэт ѓ твар. " Для мяне вялікі гонар. Так, справа ѓ тым, што я знаходжуся на борце "Імператрыцы Індыі", як вы можаце ясна бачыць. Мой, э-э, партнёр і пратэжэ Мамарум Сатроу і я накіроѓваемся ѓ Англію, каб пачаць нашу кар'еру ѓ якасці вядучых "першай вады".
  
  Маргарэт агледзелася, але не ѓбачыла маленькага круглолицего джадугара.
  
  "Містэр Сатроу знаходзіцца ѓ нашай каюце з засмучэннем страѓніка", - сказаѓ ёй Демартинью, правільна растлумачыла яе візуальны агляд палубы. "Ён лічыць, што гэта вынік таго, што ён праглынуѓ, і ѓпэѓнены, што ѓ яго кары з бараніны было дададзена трохі ялавічыны. Я ѓпэѓнены, што ѓ яго марская хвароба, паколькі яна пачалася неѓзабаве пасля таго, як мы пакінулі порт, і не праходзіць. Але ён настойвае, што ён добры марак і ніколі не пакутаваѓ марской хваробай. Але, паколькі ён ніколі раней не быѓ у моры, я не разумею, як ён можа быць так упэѓнены ѓ гэтым ".
  
  "Я бачу, ты маляваѓ", - сказала Маргарэт.
  
  " Жывапіс? Демартинью выглядаѓ здзіѓленым. " Чаму ты так кажаш?
  
  Маргарэт паказала на рукаѓ кашулі прафесара, які выглядваѓ з-пад пінжака на выцягнутай руцэ. "Невялікія сляды карычневай фарбы на абшэѓцы вашай белай кашулі", - сказала яна. "Я мог бы прыдумаць больш складаныя тлумачэнні, але самае простае - гэта тое, што ты маляваѓ".
  
  Демартинью паглядзеѓ на свой рукаѓ з выразам, блізкім да жаху. Затым яго твар праяснілася. "А, цяпер я разумею", - сказаѓ ён. "Так, я быѓ жудасна неахайны. Размалёѓваюць рэквізіт - рэквізіт? Так, гэта тое слова, якое нам спатрэбіцца для прадстаѓлення. Капітан Искансен папрасіѓ нас выступіць перад пасажырамі як-небудзь вечарам. Я думаю, гэта будзе пераход ад буйных жанчын, якія спяваюць пра птушак у пазалочаных клетках. Мне трэба было закатаць рукавы для карціны, хайн? Але гэта так не па-британски - закочваць рукавы, што я не мог прымусіць сябе зрабіць гэта на брытанскім караблі. Я памяняю кашулю пасля абеду. Калі я вярнуся ѓ каюту да ленч, стогны містэра Сатроу канчаткова пазбавяць мяне апетыту.
  
  Маргарэт пахітала галавой. "Небарака", - сказала яна. Было незразумела, ці мела яна на ѓвазе містэра Сатроу або прафесара Демартинью, але прафесар не пытаѓся.
  
  Праз імгненне Демартинью ѓстаѓ. "Так міла", - няпэѓна сказаѓ ён, а затым адышоѓ далей па палубе, туды, дзе ён мог атрымаць асалоду ад цыгарэтай, не абражаючы навакольных.
  
  Маргарэт вярнулася да свайго чытання, пакуль праз некалькі хвілін чый-то голас не перапыніѓ яе.
  
  "Паслухайце," сказаѓ голас. " Калі гэта не міс Сэнт-Іѓ.
  
  Гэта быѓ голас, які яна даведалася, але ніколі не чакала пачуць зноѓ. Яна падняла вочы. Яе сэрца забілася хутчэй? Магчыма. " Ну што ж! - сказала яна. " Ты ѓмееш перасоѓвацца. Прашу, скажы мне, хто ты сёння? Ці мне не варта пытацца?"
  
  Малады чалавек, які не быѓ лейтэнантам Пітэр Петтигрю, афіцэрам па працы з паштовымі галубамі Сёмы ступні, стаяѓ ля падножжа яе крэсла і сумна глядзеѓ на яе зверху ѓніз. Яна не магла сказаць, аб чым ён смуткаваѓ. "Сёння, да майго здзіѓлення, я Піцер Колінз", - сказаѓ ён ёй. "Пад гэтым імем мяне ведае мая мама. Але я не ведаю, як доѓга гэта працягнецца. Цяпер я магу адчуць, што ѓ любы момант з'явіцца іншае імя ".
  
  "Паспрабуйце прымаць асафетиду", - прапанавала яна. "Я мяркую, што яна паказана ѓ выпадках такога роду".
  
  "Дзякуй", - сказаѓ ён, сядаючы на крэсла побач з ёй. "Магчыма, я так і зраблю". Затым ён раптам зноѓ ускочыѓ на ногі. "Паслухайце, - сказаѓ ён. "Я маю на ѓвазе, я не меѓ на ѓвазе, гэта значыць ... Ты не пярэчыш, калі я сяду ѓ гэта крэсла?"
  
  Яна хацела адказаць: "Зусім няма, куды вы збіраецеся яго аднесці?" - але перадумала. - Калі ласка, сядайце, - сказала яна замест гэтага. "Мы не можам дапусціць, каб ты паѓсюль скакаѓ".
  
  "Добра", - сказаѓ ён, апускаючыся назад у крэсла. "Я адмовіѓся ад скачкоѓ у карысць хістанні, извивания і страты прытомнасці". Пітэр падаѓ знак проходившему міма палубному сцюарду і замовіѓ чайнік гарбаты і два кубкі.
  
  "Як міла з твайго боку не спытаць, ці не хачу я гарбаты", - салодка сказала Маргарэт. "Я так ненавіджу прымаць рашэнні".
  
  "Хочаш гарбаты?" Спытаѓ Піцер. "Ці я павінен выпіць ѓвесь кафейнік сам, з абодвух кубкаѓ, проста каб даказаць, што я не быѓ невыносна грубы?"
  
  "Гэта было б няветліва", - сказала Маргарэт.
  
  Пітэр глыбока ѓздыхнуѓ. "Ну вось, я гэта зрабіѓ", - сказаѓ ён. "Кожны раз, калі я лаѓлю сябе на тым, што адчуваю, э-э, сімпатыю да дзяѓчыны, я вяду сябе па адносінах да яе невыносна груба, такім чынам пазбаѓляючы сябе ад неабходнасці спрабаваць высветліць, ці можа яна пранікнуцца да мяне сімпатыяй, калі пройдзе дастаткова часу".
  
  Так, яе сэрца забілася крыху хутчэй. "Як разумна з твайго боку", - сказала яна. "Скажы мне, калі гэта не груба з майго боку пытацца, што ты тут робіш?" На Імператрыцы, я маю на ѓвазе. Калі я бачыѓ цябе ѓ апошні раз, ты паляваѓ на падступнага Фанзигара. Толькі не кажы мне, што па караблі шнараць галаварэзы-разбойнікі?
  
  Пітэр засмяяѓся. "Не так ужо далёка, наколькі я ведаю", - сказаѓ ён. "Няма, міністэрства замежных спраѓ адклікала мяне назад у Лондан".
  
  Маргарэт запытальна паглядзела на яго. "Я не ведала, што вы працуеце ѓ Міністэрстве замежных спраѓ," сказала яна.
  
  "Я таксама", - прызнаѓся Піцер. "Але калі твой бос кажа табе: 'Вось твой квіток на параход і адзін фунт два шылінгі тры пэнсы на выдаткі. Ты павінен далажыць Уайтхоллу: 'Ты кладзеш капусту ѓ кішэню і садзішся на квітнеючую- э-э... лодку".
  
  "Як цікава!" - сказала Маргарэт. "Магчыма, яны збіраюцца прызначыць цябе прэм'ер-міністрам".
  
  "Баюся, мне давядзецца адмовіцца", - сказаѓ ёй Піцер. "У мяне няма неабходнага гардэроба".
  
  Маргарэт засмяялася. " Гэта адзіная прычына?
  
  "Ну, вядома", - сказаѓ Піцер. "Акрамя гэтага, я валодаю вышэйшай кваліфікацыяй. Я нічога ні аб чым не ведаю і гатовы выказаць вам сваё меркаванне па любому нагоды без хітрыкаѓ, з поѓнай перакананасцю і выглядам невыказна аѓтарытэту ".
  
  "Я часта думала, што гэта патрабаванні, што прад'яѓляюцца да многіх высокім урадавым пасадам", - пагадзілася Маргарэт.
  
  З'явіѓся невысокі, пухлы сцюард-індыец ѓ шырокіх белых панталонах і белай куртцы сцюарда, свабодна якая вісела на яго вузкіх плячах, усталяваѓ маленькі пераносны столік у прамежку паміж двума шэзлонгамі і пайшоѓ. Яшчэ праз хвіліну ён з'явіѓся зноѓ і паставіѓ на стол чайнік, два кубкі, гарлачык са сліѓкамі, цукарніцу і талерку з булачкамі; а затым вярнуѓся за слоічкамі алею, двума гатункамі джэма, двума маленькімі талерачкі для булачак, сталовым срэбрам і льнянымі сурвэткамі. Затым ён зрабіѓ тры крокі назад, нібы адыходзячы ад каралеѓскай асобы, тройчы пакланіѓся і паспрабаваѓ уцячы па палубе. Ледзь ён зрабіѓ чатыры кроку, як сагнуѓся напалову, нібы ад раптоѓнай вострай болі, наткнуѓся на парэнчы і выплюнуѓ тое, што было ѓ яго ѓ жываце.
  
  Пітэр схапіѓ адну з сурвэтак і падышоѓ да таго месца, дзе сцюард трымаѓся за поручань. " Вось, - сказаѓ ён, працягваючы яе мужчыну. Маргарэт, подошедшая да яго ззаду, тактоѓна прамаѓчала.
  
  Сцюард выцер твар, закашляѓся, падавіѓся, зноѓ закашляѓся і, хістаючыся, падняѓся. " Прамоклы ты, смецце, - сказаѓ ён.
  
  "З табой усё будзе ѓ парадку?" Спытаѓ Піцер, крытычна аглядаючы мужчыну. "Я думаю, табе лепш пайсці прылегчы ненадоѓга".
  
  "Не, усё ѓ парадку, смецце. Цяпер я адчуваю сябе лепш".
  
  " Марская хвароба? - Спачувальна спытала Маргарэт.
  
  "Не, Му'ым. Што-то адбываецца з камандай. Можа быць, адна-дзве тузіна хлопчыкаѓ хворыя нават цяпер. Можа быць, з'елі што-то дрэннае".
  
  "Зразумела," сказаѓ Піцер. " Прабач.
  
  "Зараз са мной усё ѓ парадку, смецце", - сказаѓ сцюард і, хістаючыся, пайшоѓ па палубе.
  
  Пітэр выглядаѓ задуменным, калі яны вярнуліся на свае месцы.
  
  "Што гэта?" Спытала Маргарэт.
  
  "Я не ведаю", - сказаѓ ён ёй. "Спадзяюся, нічога. Нічога, акрамя лёгкага харчовага атручвання. Магчыма, дрэннае кары".
  
  "Не будзь загадкавым", - сказала яна. "Гэта прымушае мяне нервавацца".
  
  " Калі мне ёсць што табе сказаць, - сур'ёзна сказаѓ ён, - я абяцаю, што раскажу.
  
  "Дзякуй", - сказала яна, зноѓ сядаючы і беручыся за кнігу.
  
  " Гарбаты? - Спытаѓ Піцер, падымаючы чайнік.
  
  Маргарэт кіѓнула, і Піцер наліѓ. " Што ты чытаеш? - спытаѓ ён.
  
  Яна паказала яму кнігу. "У цэлым гэта раздражняльны англа-хіндзі размоѓнік", - сказала яна. "Ён мяркуе, што чалавек ведае тое, чаго ён, або, па крайняй меры, я, не ведаю. Я спрабую пашырыць свае веды мовы, але гэтая кніга перадае сваю інфармацыю неахвотна і з выглядам раболепного перавагі ".
  
  Пітэр ѓсміхнуѓся. - Кніга накшталт "Юрайя Хіп"?
  
  "Вось і ѓсё. Вечна заломвае рукі і просіць прабачэньня, але ты ведаеш, што ѓ цёмнай глыбіні сваіх патаемных старонак яно насміхаецца над табой ".
  
  "Скажыце," сказаѓ Піцер, - гэта "пашырыць свае веды" азначае, што вы сапраѓды кажаце на хіндзі?
  
  "Гэта было б перабольшаннем", - сказала яна. "Я магу гаварыць і разумець простыя фразы - на ѓзроѓні 'калі Ласка, я хацеѓ бы набыць здаровага вярблюда для перавозкі бытавых тавараѓ' - калі казаць проста і ясна".
  
  "Я бачу, наколькі гэта было б карысна", - пракаментаваѓ Піцер.
  
  "Скажыце мне, - спытала яна, - вы высвятлілі, хто быѓ гэты чалавек?"
  
  "Мужчына?"
  
  " На падлозе. У кабінеце віцэ-караля.
  
  "О Так, мы высветлілі, хто ён такі".
  
  " Ён быѓ англічанінам?
  
  " Наогул-то, брытанец. Ён быѓ шатланцам.
  
  "Бедны чалавек".
  
  "Я не ведаю - Магчыма, яму падабалася быць шатланцам".
  
  Твар Маргарэт ѓспыхнула. " Я не мела на ѓвазе...
  
  Пітэр заспакаяльна падняѓ руку. "Я ведаю. Мне шкада. Гэта было не вельмі смешна. Так, небарака. Яго звалі Маккей. Іэн Маккей. Ён быѓ адным з нас - афіцэрам DSI.
  
  " Чаму ён быѓ апрануты як тубылец?
  
  Пітэр паціснуѓ плячыма. "Некаторыя з нашых хлопцаѓ робяць гэта час ад часу. Гэта не зусім заахвочваецца, але па-чартоѓску карысна. Збіраю інфармацыю з першых рук, хіба ты не ведаеш. Маккей быѓ англоиндийцем. Я думаю, вырас дзе-то ѓ Раджпутане. Яго бацька быѓ кім-то накшталт на жалезнай дарозе. У юнацтве Маккей, верагодна, апранаѓся як мясцовы жыхар, пакуль не вярнуѓся ѓ Вялікабрытанію ѓ школу. Казаѓ на хіндзі лепш, чым па-ангельску ".
  
  " Навошта ён прыйшоѓ на сустрэчу з віцэ-каралём? І чаму ѓ мясцовай вопратцы?
  
  " Гэтага мы да гэтага часу не ведаем. Магчыма, у яго не было доступу да сваёй звычайнай вопратцы. Магчыма, у яго не было магчымасці змыць пляма з рук і асобы. Магчыма, у яго не было часу. Павінна быць, ён натыкнуѓся на што-то цікавае, і гэта, павінна быць, было досыць важным і тэрміновым, каб ён не паведаміѓ пра гэта па звычайных каналах. Але на момант нашага ад'езду не было ніякіх прыкмет таго, што сярод мясцовага насельніцтва адбываецца што-то незвычайнае. Вядома, мы не зусім ѓпэѓнены, дзе на прасторах Індыі ён практыкаваѓ свой маленькі падман ".
  
  "Страшна падумаць, што чалавек можа быць забіты прама тут, у кабінеце віцэ-караля", - сказала Маргарэт. "Гэта прымушае чалавека адчуваць сябе не тое каб небяспечна, але як быццам увесь свет не так стабільны і упарадкаваны, як яго прымушаюць верыць".
  
  "Гэта так", - пагадзіѓся Піцер, раптам посерьезнев. "Значна страшней разглядаць магчымыя паслання, якія Маккей, магчыма, спрабаваѓ перадаць".
  
  OceanofPDF.com
  
  ВАСЕМНАЦЦАЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ВАРУШЭННЕ І
  ПАТОРГВАННЕ
  
  
  
  Тое, што ѓва мне цёмна,
  Освети, тое, што нізка, падымі і падтрымай,
  Каб на вышыню гэтага вялікага спрэчкі
  я мог сцвярджаць вечнае Провід,
  І апраѓдаць шляхі Божыя перад людзьмі.
  -Джон Мільтан
  
  
  
  "Імператрыца Індыі", з яе чырвона-залатых труб якойпадымаѓся белы дымок, увайшла ѓ Бомбейскую гавань раніцай пятага дня пасля выхаду з Калькуты. Тут ён запаѓняѓ свае вугальныя бункеры, высаджваѓ некалькіх пасажыраѓ, разгружаѓ адну партыю грузу і забіраѓ іншую, саджаѓ на борт некалькіх пасажыраѓ, папаѓняѓ запасы свежых садавіны, гародніны і мяса і папаѓняѓ бакі прэснай вадой. Тут пасажырам, якія накіроѓваюцца ѓ Англію, дазвалялася сысці на бераг да чатырох гадзін наступнага дня - з вельмі строгім папярэджаннем, напісаным буйным шрыфтам на таблічцы ля трапа, павешаную галоѓным памочнікам галоѓнага скарбніка:
  
  
  
  
  
  Тыя пасажыры, якія маюць намер аднавіць сваё падарожжа, якія не плануюць вярнуцца на карабель да чатырох гадзін папаѓдні заѓтрашняга дня, могуць быць збянтэжаныя тым, што параход "Імператрыца Індыі" адправіцца далей без іх прысутнасці
  
  
  
  
  
  Тут ён павінен быѓ атрымаць замену прыкладна для трыццаці мясцовых сцюардаѓ і матросаѓ, якіх давялося высадзіць на бераг, усё яшчэ знаходзячыся ѓ агоніі з-за цікаѓнага выпадку эпідэміі сярод экіпажа. Тут карабель і яго каштоѓны груз ахоѓваліся кольцам брытанскіх кананерскіх лодак, групай мясцовых афіцэраѓ, брыгадай Бомбейской цяжкай пяхоты і ротай Хайрпурской лёгкай кавалерыі, тутэйшага палка, які складаецца як з брытанскіх, так і з індыйскіх афіцэраѓ. Тут загадкавы доктар Пін Док Лоѓ і яго памочнікі падняліся на борт карабля.
  
  Пераканаѓшыся, што іх скрыні належным чынам выкладзеныя ѓ каютах другога класа - у першым класе няма вольнага не было, нават калі просьба суправаджалася шматзначным звонам пары залатых соверенов, - яны адправіліся высвятляць дарогу ѓ сталовую, размяшчэнне каморы, дзе захоѓвалася золата, і месцазнаходжанне прафесара Джэймса Марыярці. Знайсці золата не склала працы; кожны на борце ведаѓ, дзе яно знаходзіцца, і кожны ведаѓ усе сакрэты, якія тычацца таго, як яно захоѓваецца, - некаторыя з іх нават былі праѓдай.
  
  "Гэта унізе, пад палубай, у спецыяльным сховішчы", - патлумачыѓ Хітры Дзівак, калі ён і двое яго спадарожнікаѓ згрудзіліся вакол стала ѓ зале для тых, хто паліць джэнтльменаѓ другога класа. "Любы можа пайсці паглядзець на гэта ѓ любы час, калі карабель у моры, разумееце; але не цяпер, таму што карабель яшчэ не ѓ моры, калі вы разумееце, што я маю на ѓвазе".
  
  "Ты прымушаеш мяне бачыць... мяне ванітуе," прастагнаѓ Шчанюк Кулі.
  
  "Што ты маеш на ѓвазе, кажучы "Любы можа пайсці паглядзець'? Нахмурыѓшыся, спытаѓ Пін.
  
  " Толькі гэта. Там ёсць калідор, які праходзіць міма дзверы сховішчы, і ён асветлены гэтымі электрычнымі лямпачкамі, якія гараць пастаянна. А знешняя дзверы сховішчы адкрыта ѓвесь дзень і зачыняецца капітанам - яго клічуць Искансен - самім сабой кожную ноч.
  
  "Адкрыта?" недаверліва перапытаѓ Шчанюк. "Ты хочаш сказаць, што можаш увайсці прама сярод золата?"
  
  "Не ѓвайсці", - патлумачыѓ Дзівак. "Там ёсць унутраная дзверы, якая зачыненая, але яна зроблена з дубцоѓ, паміж якімі можна зазірнуць і ѓбачыць, што ѓнутры, то ёсць золата. Так што вы можаце накшталт як зазірнуць унутр. І ѓ самай сховішча нават ёсць пара электрычных лямпачак, так што вы можаце бачыць яго вельмі добра, калі разумееце, што я маю на ѓвазе ".
  
  "З-за цябе мяне зноѓ ванітуе ад гледжання", - паскардзіѓся Шчанюк. "Каб можна было зазірнуць паміж прутамі і паглядзець на золата", - задуменна вымавіѓ Пін. "Вельмі дзіѓна".
  
  "Я згадваѓ аб ахове?" - спытаѓ Дзівак. "За дзвярыма пастаянна дзяжурыць пара брытанскіх салдат - днём і ноччу. І ѓ іх зараджаныя вінтоѓкі, наколькі я разумею".
  
  "Ты сам гэта бачыѓ?" - спытаѓ Пін.
  
  "Я праходзіѓ міма сховішчы. Але, як я ѓжо сказаѓ, знешняя дзверы зачынена, пакуль мы ѓ порце. І гэта такая дзверы, якая зручна глядзелася б у любым банкаѓскім сховішча, якое вы калі-небудзь бачылі. І, тым не менш, гэтыя два пра салдаціка-ахоѓніка стаяць там, бездакорныя, з бліскучымі вінтоѓкамі. Астатняе я даведаѓся ад пары джэнтльменаѓ ѓ бары, якія мне ѓсё распавялі ".
  
  "Ну, цяпер", - сказаѓ Шчанюк Кулі. "Як ты думаеш, што прафесар плануе з гэтым рабіць? Як ён збіраецца выціснуць гэта золата з гэтага сховішча, калі за ім увесь час сочаць?"
  
  "Гэта дакладна", - пагадзіѓся Дзівак. "Не толькі хлопчыкамі-салдатамі, але і любым выпадковым пасажырам, які выпадкова праходзіць міма".
  
  "Мне прыходзіць у галаву некалькі варыянтаѓ", - сказаѓ Пін. "Які менавіта Марыярці і яго памагатыя выберуць, яшчэ трэба будзе высветліць".
  
  Хітры Дзівак запытальна паглядзеѓ на яго. " У Марыярці ёсць памагатыя? Я ніколі не чуѓ, каб ён працаваѓ з камандай. Хіба ён звычайна проста не кіруе працай для часткі акцыі і не дазваляе каму-то, у каго ёсць розум, кіраваць аперацыяй? Я чуѓ, што менавіта так ён вядзе бізнес ".
  
  "Я чуѓ, прафесар кажа, што яму не падабаецца аддаваць загады, таму што ён ведае вельмі мала людзей, здольных выконваць загады", - сказаѓ Шчанюк Кулі. "Гэта тое, што я чуѓ".
  
  Пін Док Лоѓ з агідай паглядзеѓ на сваіх таварышаѓ. "На самой справе, джэнтльмены, не мае значэння, якія адносіны паміж прафесарам Марыярці і яго - назавем іх памочнікамі, падручнымі, ассистентками, рабамі, лакеямі, суправаджаючымі, дапаможнымі работнікамі, лейтэнантамі, паслядоѓнікамі, войскамі або партнёрамі - наша праблема складаецца ѓ тым, каб высветліць, як ён і яго, э-э, людзі маюць намер выкрасці золата, і перашкодзіць ім гэта зрабіць".
  
  "Ну, даглядаць за золатам так, як яно ѓ іх ѓладкована, не складзе працы", - заѓважыѓ Дзівак.
  
  Пін перакладаѓ погляд з аднаго на іншага. " Табе не здаецца дзіѓным, - спытаѓ ён, - што яны трымаюць знешнюю дзверы ѓ сховішча адкрытай ѓвесь дзень? Яны з усіх сіл імкнуцца выставіць золата на ѓсеагульны агляд ".
  
  "Магчыма, яны хочуць, каб усе ведалі, што гэта сапраѓды там", - выказаѓ меркаванне Хітры Дзівак.
  
  "Магчыма, і так," пагадзіѓся Пін. " А магчыма, гэта таму, што на самай справе яго там наогул няма.
  
  Шчанюк выглядаѓ спалоханым. "Што ты маеш на ѓвазе?" спытаѓ ён скрыпучым голасам скрозь сціснутыя зубы. "Як ты думаеш, дзе гэта?"
  
  "Я не ѓпэѓнены", - сказаѓ Пін. "Магчыма, ён адпраѓляецца на іншым караблі, і гэта проста блеф. Магчыма, ён у іншым герметычным адсеку. Або, магчыма, гэта ѓсё-ткі ёсць, і я проста падазраю, што ва ѓсіх астатніх такі ж вёрткі розум, як і ѓ мяне"
  
  "Магчыма, нам лепш пераканацца", - сказаѓ Шчанюк. "Мы ж не хочам ахоѓваць не тую нару і дазволіць пацуку праслізнуць куды-небудзь яшчэ, ці не так?"
  
  "Мы не ведаем", - пагадзіѓся Дзівак. "Сапраѓды, мы не ведаем". Ён павярнуѓся да Піну. "Ты думаеш пра самых жудасных рэчах".
  
  "Дзякуй вам", - сказаѓ доктар Пін Док Лоѓ.
  
  
  
  _______
  
  
  
  Пітэр Колінз пастукаѓ у дзверы каюты Маргарэт неѓзабаве пасля сняданку. Яна адкрыла яе і ѓбачыла яго прислонившимся да процілеглай сцяне калідора, у бездакорна чыстым белым ільняным касцюме, з умытым тварам і старанна выкладзенымі валасамі. "Добрай раніцы," сказаѓ ён, адштурхнуѓшыся ад сцяны і злёгку пакланіѓшыся. " Твой бацька сказаѓ мне, што ты адпраѓляешся ѓ гэтую экспедыцыю, каб убачыць слана, таму я падумаѓ, што мог бы, э-э, так бы мовіць, суправаджаць цябе. З твайго дазволу.
  
  Маргарэт доѓга маѓчала, не ведаючы, што адказаць. Тоненькі галасок глыбока ѓнутры яе хацеѓ крыкнуць: "так, Так, вядома. Куды б ты ні пайшла, я пайду за табой!" Але яна не адважваецца. Яе самапавагу, яе выхаванне, яе пачуццё ѓласнай годнасці не дазволілі б гэтага. Чаму гэты мужчына, падумала яна, вылучаецца сярод усіх астатніх? Ён быѓ добры сабой, але яна ведала, што гэта не так. Здавалася, яна падабалася яму, але іншыя здаваліся больш глыбока закаханымі. Ён здаваѓся даволі разумным, але час пакажа. Яна ведала -ведала, што ѓ яго ёсць усе якасці, якія яна патрабуе ад мужчыны: дабрыня, вясёлы нораѓ, кахаючая натура, гатоѓнасць дзяліцца, гатоѓнасць шанаваць яе меркаванне, жаданне і здольнасць ставіць яе вышэй за ѓсіх іншых жанчын або мужчын, як яна паставіла б яго. . . .
  
  Аб чым яна думала?
  
  Адкуль яна магла ведаць усё гэта, ці хаця б частка гэтага аб гэтым чалавеку, якога ледзь ведала?
  
  Яна павінна цвёрда трымаць галаву пад кантролем свайго сэрца. Калі гэта была любоѓ з першага погляду, яна не хацела нічога падобнага. Ёй давялося б адступіць на крок і яшчэ раз уважліва паглядзець, перш чым яна дазволіла б павесьці сябе прэч.
  
  І ѓсё ж ...
  
  Момант зацягваѓся, і Піцер выглядаѓ усё больш нервовым. "Я што-небудзь сказаѓ?" спытаѓ ён. "Я быѓ занадта дзёрзкі? Ці павінен я прынізіцца?"
  
  "Няма, няма, зусім няма", - сказала яна яму, збіраючыся з думкамі і адкладаючы іх у бок. "Я думала, што надзець. Як ты ѓбачыш, я часта гляджу ѓ прастору. Звычайна я абдумваю, што надзець.
  
  "Ні слова больш", - сказаѓ ён ёй. "Мая стрыечная бабуля Даратэя марнуе процьму часу на абдумванне таго, што надзець, хоць у выніку яна заѓсёды апранае чорную тафта і капялюш, якая нагадвае бланманже. Чорнае бланманже. На самай справе, я мяркую, нуарманже.
  
  "Я думаю, было б выдатна, каб далучыцца да экспедыцыі на Элефанту, - сказала яна яму, - хоць я нічога не ведаю пра гэта, акрамя таго, што гэта востраѓ. Там сапраѓды ёсць слон?"
  
  " Так я разумею. Прафесар Марыярці, хлопец, які арганізуе гэтую шпацыр, кажа, што там ёсць гіганцкая статуя слана. Па-відаць, менавіта таму партугальцы назвалі востраѓ такім чынам, хоць на самай справе тут няма жывых сланоѓ. Мясцовае назва выспы - Гарапури."
  
  " Гарапури? Здаецца, гэта азначае "горад-крэпасць".
  
  "Як скажаш", - пагадзіѓся Піцер. "Нечакана карысна вывучаць мову па ваеннаму размоѓніку. Хоць я не думаю, што на выспе ёсць крэпасць ці горад. Проста гіганцкая статуя слана. Але паколькі слон сам па сабе даволі вялікі, гіганцкі слон павінен ѓражваць. А яшчэ ёсць пячоры, поѓныя рэлігійных скульптур, якія, па-відаць, былі выразаныя з суцэльнага граніту ѓ шостым стагоддзі. Прысвечаны, я думаю, богу Шыве."
  
  "Я дрыжу ад прадчування", - сказала Маргарэт. "Дай мне хвіліну, і я буду з табой. Я амаль гатовая". Яна пайшла ѓ каюту і, верная свайму слову, з'явілася зноѓ крыху больш чым праз хвіліну, папраѓляючы на галаве занадта вялікую саламяны капялюшык для загару пад патрэбным кутом.
  
  " А што з лэдзі Прысцылай? - Спытаѓ Піцер. - Яна далучыцца да нас?
  
  "Лэдзі Присцилла і яе кавалер, лейтэнант Уэлс, вырашылі пабадзяцца па кірмашам Бамбея", - сказала яна яму. " Нейкая місіс Бамбери, рэспектабельная лэдзі, якой, павінна быць, за пяцьдзесят, будзе суправаджаць іх у якасці кампаньёнкі.
  
  "Ну што ж," сказаѓ Піцер. - Калі паважанай місіс Бамбери за пяцьдзесят, то яна, безумоѓна, не дапусціць ніякага амаральнага паводзін. Але ці можаце вы быць упэѓнены, што ёй не проста сорак дзевяць?
  
  "Якая шакавальная ідэя", - сказала Маргарэт.
  
  OceanofPDF.com
  
  ДЗЕВЯТНАЦЦАЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ЭЛЕФАНТ
  
  
  
  Аб працавіты ткач! Нябачны ткач! Паѓза! Адно слова!
  Тканіна вяне? Які палац яна можа ѓпрыгожыць?
  Да чаго ѓсе гэтыя няспынныя працы? Гавары,
  ткачыха! Спыні сваю руку!
  Герман Мелвіл
  
  
  
  GВостраѓ харапури ѓяѓляе сабой базальтавай пліту плошчай прыкладна дзве мілі, размешчаную ѓ Аманскім моры ѓ шасці мілях на паѓночны-ѓсход ад Бомбейской гавані. Дзе-то ѓ пятым стагоддзі, магчыма, падчас праѓлення Чандрагупта II, найвялікшага з кіраѓнікоѓ племя Гупта, майстэрскія рамеснікі высеклі шэраг злучаных паміж сабой пячор, як вялікіх, так і малых, у роднай скале выспы на вышыні 250 футаѓ над узроѓнем мора. Калоны, якія падтрымлівалі высокія столі пячор, былі выразаныя на месцы. Выявы бога Шывы ѓ многіх яго выявах, воіна і земляроба, стваральніка і разбуральніка, матэрыяльнага і неадушаѓлёнае, мужчынскага і жаночага полу, былі высечаныя высокім рэльефам на ѓсіх паверхнях. Візуальна магутныя і, несумненна, прыгожыя, пячоры Гарапури на працягу больш чым тысячагоддзя выклікалі поѓнае глыбокай пашаны трапятанне і разважанні ва ѓсіх, хто іх наведваѓ.
  
  Партугальцы набылі востраѓ у султана Гуджарат ѓ 1534 годзе і выявілі побач з месцам высадкі вялізную каменную статую слана. І вось яны перайменавалі востраѓ у Элефанту, як быццам не тысячагадовая гісторыя магла быць перакрэсленая зменай назвы. Слон упаѓ і разломался на кавалкі, калі брытанцы паспрабавалі пераправіць яго ѓ Ангельшчыну ѓ 1860-х гадах, і да канца дзевятнаццатага стагоддзя ён ляжаѓ ля берага ѓ некалькіх вялікіх кавалках.
  
  Паравой катэр "Эфрит" уяѓляѓ сабой катэр з бакавым колам колеру манга, кабінай, якая займала вялікую частку палубы, і велізарным колавым кольцам пасярэдзіне судна па левым борце, падобнага якому не бачылі ѓ еѓрапейскіх водах ѓжо чвэрць стагоддзя. Яна лавіравала сярод дау, ганджей, баглах, каиков, шлюпов і мноства іншых судоѓ, прышвартаваѓся вакол выспы, і падышла да прычала. Аглушальны выццё і грукат яе старажытнага крочыѓ прамянёвага рухавіка аціхлі толькі для таго, каб змяніцца не такім гучным шыпеннем, калі капітан выпусціѓ вялікую брую пара, што было адлюстраваннем яго радасці ад таго, што яшчэ адно падарожжа абышлося без здарэнняѓ.
  
  Дваццаць два чалавекі рознага росту, узросту, полу і ѓ касцюмах сышлі на бераг і сабраліся вакол свайго фактычнага кіраѓніка групы і арганізатара экспедыцыі, прафесара Джэймса Марыярці, у падножжа прыступак, якія вядуць уверх па схіле пагорка да пячор. Неѓзабаве пасля гэтага з нетраѓ лодкі з'явіѓся атрад насільшчыкаѓ-тубыльцаѓ у дхоти, шасцёра з іх неслі вялікія плеценыя кошыкі для пікніка, а двое цягнулі паходную печ з ліставога металу, падвешаную паміж імі на жэрдзях. Атрад пачаѓ падымацца па прыступках у суправаджэнні невысокага мужчыны ѓ касцюме ѓ карычнева-белую клетку. Адразу за імі ѓвайшлі трое мужчын з персаналу сталовай "Імператрыцы", апранутыя ѓ бездакорна белыя курткі безразмерного памеру, з апрацоѓчыя нажы, венчиками, апалонікам, сервіравальны відэльцамі і іншымі службовымі прыладамі.
  
  "Наш абед адпраѓляецца наперадзе нас", - сказаѓ Марыярці, паказваючы на якія праходзяць кошыка і каманду. "Неѓзабаве Мы паследуем за вамі". Ён уздыхнуѓ і прыняѓ лектарскую позу. "Хоць гэта месца вядома як 'Горад пячор', на востраве ѓсяго восем асноѓных пячор", - сказаѓ ён групе. "Яны ѓтвараюць складаны комплекс унутраных панадворкаѓ, гротаѓ, свяцілішчаѓ, унутраных келляѓ. Я шмат чытаѓ пра іх, і я паспрабую даць вам кароткае тлумачэнне таго, што мы бачым па ходзе справы ". Ён паправіѓ пенснэ і агледзеѓ прысутных. "Я бачу, тут ёсць джэнтльмен, які, мяркуючы па яго мясцовай вопратцы, магчыма, лепш за мяне здольны растлумачыць рэлігійнае значэнне гэтых малюнкаѓ, магчыма, ён хацеѓ бы пракаментаваць?"
  
  Невысокі цемнаскуры мужчына ѓ белай курте і цёмна-чырвоным турбане адвесіѓ хупавы полупоклон, калі астатнія павярнуліся, каб паглядзець на яго. "Я маю гонар быць Мамарумом Сатроу, сціплым спадарожнікам ѓ гэтым падарожжы адкрыццяѓ", - сказаѓ ён высокім, чыстым голасам. "Па рэлігіі я зараастрыец і мала што ведаю пра малюнках багоѓ хіндзі, за выключэннем таго, што яны выказваюць глыбокія рэлігійныя і філасофскія канцэпцыі, якія ахопліваюць гісторыю, мастацтва і мараль".
  
  "Дзе ваш калега, прафесар, э-э, Демартинью?" Спытаѓ Піцер Колінз.
  
  "У яго засмучэнне страѓніка", - патлумачыѓ Сатроу. "Ён вельмі хацеѓ прыехаць, але адчуваѓ, што не варты намаганняѓ, звязаных з такой экспедыцыяй".
  
  Зразумела, " сказаѓ Піцер.
  
  "Небарака", - сказала Маргарэт. "Гэта, безумоѓна, варта чыіх-небудзь высілкаѓ".
  
  Марыярці тройчы пляснуѓ у ладкі, асвечанай стагоддзямі спосабам выганяючы дэманаѓ і прыцягваючы ѓвагу. "Давайце цяпер падымемся па сцежцы і пачнем наш візіт у пячоры", - сказаѓ ён. "Я не буду прасіць вас заставацца разам; вы не дзеці, шпацыруйце, дзе хочаце. Аднак я нагадаю вам, што абед на пікніку застанецца па-за асноѓнай кампаніяй. І калі вы пачуеце свісток лодкі праз чатыры з паловай гадзіны, было б нядрэнна вярнуцца ѓ док з разумнай хуткасцю ".
  
  Маргарэт і Піцер павольна падымаліся па прыступках, не размаѓляючы, дазваляючы іншым людзям праходзіць міма іх па шляху наверх. Яны выявілі, што ім ёсць аб чым не казаць. Маргарэт трымала Піцера за руку, пакуль яны падымаліся па лесвіцы, і разважала аб правільнасці таго, што адбываецца. Яна трымала за рукі многіх маладых людзей - ну, даволі многіх, хоць і не была ѓпэѓненая, якія былі стандарты, - і яны былі халоднымі і ліпкімі, тыя, якія не былі гарачымі і потнымі. Але рука Піцера была моцнай, надзейнай і прыязнай (па-сяброѓску?), і чаму-то здавалася правільным, што яна трымае яе. Яна ішла побач з цэлым шэрагам маладых людзей і адчувала, у лепшым выпадку, смутны цікавасць да тых аспектах жыцця, целаскладу, поглядах і разумовым працэсам, якія адрознівалі іх ад маладых жанчын. Але яна адчувала амаль адчайнае жаданне даведацца ѓсё, што толькі можна, аб гэтым маладым чалавеку з кроличьим тварыкам, які падымаѓся па лесвіцы побач з ёй, насвістваючы "Кацінай хадой" з "Піратаѓ Пензанс".
  
  
  
  "Яны падымаюцца!" Прашаптаѓ Маммер Толливер, выглядаючы з-за ѓваходу ѓ пячору і назіраючы, як турыстычная група падымаецца па лесвіцы. "Нам лепш паспяшацца!" Ён павярнуѓся і ѓбачыѓ, што трое якія суправаджалі яго насільшчыкаѓ кінулі свае справы і запытальна ѓтаропіліся на яго. " Вы, нягоднікі, не кажаце па-ангельску, ці не так? Толливер падбег назад да таго месца, дзе яны стаялі. "Дурны я. Вось, давай паставім гэтую статую назад у кут". Ён зрабіѓ рукамі падымаць і адштурхвае руху. Мясцовыя насільшчыкі рушылі ѓслед яго мимическим інструкцыі і паднялі пакрытую гіпсам медную копію Каралевы Ламапура, у цяперашні час вядомую як Лэдзі Лакхнау, і яе засунулі глыбока ѓ пустую нішу ѓздоѓж сцены пячоры. Для чалавека, які разбіраецца ѓ індыйскім мастацтве і артэфактах, яна стылістычна адрознівалася ад навакольных яе твораѓ мастацтва гэтак жа, як Рэмбрандт ад да Вінчы, але бліжэйшы спецыяліст з такім разборлівым поглядам знаходзіѓся на кафедры антыкварных даследаванняѓ Бомбейского універсітэта, прыкладна ѓ пятнаццаці мілях адсюль, і яго меркавання не спыталі.
  
  "Гэта выдатна", - сказаѓ ражаны, робячы рукамі універсальны знак, які азначае "гэта выдатна". Пакуль насільшчыкі абыякава назіралі - яны ѓжо даѓно перасталі спрабаваць зразумець, чаму вар'яты еѓрапейскія турысты робяць што-небудзь з таго, што яны робяць, - ён ускарабкаѓся на выступ, дастаѓ з адной кішэні маленькі пакуначак быстросохнущего цэментавага парашка, а з іншага флакон з вадой, наліѓ ваду ѓ парашок і размешал яго, каб атрымалася густая белая слізь. Ён нахіліѓ статуэтку і нанёс слізь пад яе і па ѓсім нізе. Затым ён саскочыѓ з карніза, дастаѓ маленькую шчотку і пачысціѓ падлогу, сабраѓшы пыл у маленькую міску. Затым ён садзьмуѓ пыл на статую. Хоць яго бледную беласць немагчыма было цалкам замаскіраваць, гэта надавала яму бачнасць ѓзросту і сталасці. Гэта выглядала інакш, чым іншыя выявы ѓ маленькай пячоры, але розніца заключалася не ѓ тым, што ён быѓ тут усяго толькі апошнія-дзесяць хвілін.
  
  "А цяпер хутка!" - сказаѓ ражаны, робячы рукамі растирающее рух. "Вяртаемся ѓ галоѓную пячору, і давайце зоймемся тым, што дапаможам астатнім распакаваць кошыка з абедам і уладкавацца".
  
  
  
  Госці з "Імператрыцы" расцягнуліся па прыступках, якія вядуць да пячор, прыкладна ѓ 250 футаѓ над лесвічнай пляцоѓкай. Зграйка краснолицых малпаѓ насілася па скалах, каб пабалбатаць з імі і запатрабаваць адказ пачастункі, калі яны дабяруцца да вяршыні. Калі не было прапанавана ні ежы, ні бліскучых цацак, малпы аблаялі якія прыбылі і пайшлі гэтак жа, як і прыйшлі, за выключэннем двух, якія ѓладкаваліся, адна на плоскім камені над уваходам у пячору, а іншая на каменным слупе на паляне, откинулись на заднія лапы і ѓтаропіліся на наведвальнікаѓ, нерухомыя, як статуі іх першабытнага бога малпаѓ.
  
  Большая частка групы Імператрыцы адправілася з прафесарам Марыярці ѓ цэнтральную пячору з каменнымі калонамі, і ён сабраѓ іх перад трехглавой статуяй вышынёй у дваццаць футаѓ, вядомай як Тримурти. Марыярці запаліѓ медную алейную лямпу ѓ выглядзе яблычак, якую нёс з сабой, і накіраваѓ яе прамень на галовы тых, хто сабраѓся, апынуѓшыся так высока над іх уласнымі галовамі. Ён патлумачыѓ, што яны прадстаѓлялі тры асноѓных аспекты бажаства, якім быѓ Шыва: Госпада Брахму-творцы, Госпада Вішну-захавальніка і Госпада Шыву-разбуральніка. Гэта выклікала ажыѓленую дыскусію аб тым, як бог можа быць усімі трыма, ды яшчэ і з трыма асобнымі імёнамі.
  
  "Нішто не выклікае такога весялосці і няверы ѓ мужчыну, як рэлігія іншага мужчыны", - суха сказаѓ Марыярці. "І гэта тычыцца любога мужчыны, які разглядае творчасць любога іншага мужчыны ці жанчыны".
  
  Маргарэт і Піцер сядзелі звонку адной з самых вялікіх пячор, у цені яе высокага скляпенчатай столі, трымаючыся за рукі, не звяртаючы ѓвагі на астатніх, і ціха размаѓлялі аб чым-тое, чаго пазней яны так і не змаглі ѓспомніць. Праз некаторы час, калі гукі размовы знутры сталі цішэй, яны ѓсталі.
  
  "Можа, прагуляемся?" спытаѓ Піцер.
  
  "Давай". Маргарэт паправіла капялюшык і разгладзіла спадніцу.
  
  Яны блукалі па зале, спыняючыся, каб палюбавацца той ці іншай разьбой, якая амаль бесперапынна ѓпрыгожвала сцены, размаѓляючы аб тым аб гэтым.
  
  "Так ты збіраешся прабыць у Лондане некаторы час?" Маргарэт спытала нядбайна.
  
  "Наколькі я ведаю", - сказаѓ ён ёй. І затым, пасля старанна прадуманай паѓзы: "А ты?"
  
  "Мой бацька паедзе ѓ замак Фитцробертс, штаб-кватэру шатландскіх улан-за межамі Килмарнока. Але спачатку ён плануе правесці пару тыдняѓ у Лондане, заняцца сямейнымі справамі. Я падумвала спытаць яго, ці магу я застацца. Упэѓненая, мая цётка Канстанс была б рада прыняць мяне. У яе дом у Белгрейвии.
  
  "Я думаѓ ѓзяць адпачынак пасля таго, як зрабіѓ справаздачу", - сказаѓ Піцер. "У мяне наперадзе месяц ці каля таго".
  
  "Праѓда?" - спытала Маргарэт.
  
  Яны спыніліся перад хупава выразанай рэльефнай фігурай на левай сцяне. На ёй быѓ намаляваны танцуючы мужчына самаздаволенага выгляду. У яго была загадкавая ѓсмешка на твары і дадатковая рука, якая была выцягнутая над галавой і трымала што-то падобнае на маленькага чалавека. Нават з трэцяй рукой ён выглядаѓ рэалістычным і энергічным, як быццам мог бы саскочыць са сцяны і далучыцца да іх, калі б захацеѓ. Калі, магчыма, ён знаходзіѓ іх такімі ж цікавымі, як яны знаходзілі яго.
  
  "Дзіѓна," сказаѓ Піцер.
  
  "Прыгожа," Маргарэт пагадзілася. " Але неспасціжна. З такім вялікай колькасцю гэтага мастацтва ѓ вас узнікае адчуванне, што яно заклікана перадаць нейкае глыбокае пачуццё або расказаць па-сапраѓднаму значную гісторыю, але гэта гісторыя каго-то іншага, і вы не павінны яе разумець ".
  
  "У мяне сапраѓды такое пачуццё", - пагадзіѓся Піцер. "Але я адчуваѓ тое ж самае ѓвесь тыдзень, пакуль быѓ у Фларэнцыі, разглядаючы шэдэѓры эпохі Адраджэння. Я змірыѓся з тым фактам, што я павінен проста атрымліваць асалоду ад выяѓленчым мастацтвам, не спадзеючыся зразумець яго. А потым была опера, на якую я пайшоѓ. Туга. Я не зразумеѓ ні слова. Гэта было так, як быццам гэта было на замежнай мове ".
  
  Маргарэт падавіла смяшок. "Мяшчанкай!" прамармытала яна.
  
  
  
  Пасля больш чым двухгадзіннага агляду пячор бясконцага асалоды і вечных пакут, мясціны мужчынскай сілы і вечнага жаночага пачатку, жывога ѓвасаблення Шывы, вечнага неодушевленного аватара бажаства, Марыярці і яго паслядоѓнікі вярнуліся ѓ галоѓны грот і выявілі, што кошыка для пікніка распакаваны, шэсць лёгкіх сталоѓ накрытыя і акружаны брезентовыми складанымі крэсламі, сервіравальныя столікі ссунутыя разам і заваленыя прадуктамі англа-індыйскага вытворчасці: смажанымі куранятамі цалкам і куранём тандури., запечаная барановая нага і смажаныя барановыя кубікі на пожагах, тры розных выгляду чатни, рыс басмати з ёгуртам, пюрэ з баклажанаѓ, нан-хлеб і многае іншае. Двое афіцыянтаѓ з асляпляльнымі ѓсмешкамі стаялі за сталамі ѓ сваіх белых фартухах. Трэці здымаѓ з паходнай пліты новыя талеркі з гарачай ежай, у той час як група выбудавалася ѓ чаргу і пацягнулася за талеркамі. З мора падзьмуѓ прахалодны брыз, і ѓсе пагадзіліся, што блукаць па пячорах, разглядаючы каменныя статуі, можа здацца жудасна добрай ідэяй.
  
  Генерал Сэнт-Іѓ і два яго ад'ютанта, палкоѓнік Морс, у якога талія была шырэй, а твар чырваней, чым у пачатку паездкі, і маёр Сэндиман, у якога вусы былі гушчы, а выраз твару больш суровым, сядзелі за сталом з палкоѓнікам Мораном і прафесарам Марыярці, абмяркоѓваючы за ежай індуісцкай мастацтва і іншыя тэмы, якія ѓяѓляюць узаемную цікавасць.
  
  Палкоѓнік Моран пачакаѓ, пакуль, на яго думку, наступіць зручны момант, каб закінуць прынаду. Калі тэмп паглынання запаволіѓся, а астатнія пачалі праяѓляць непакой, ён пачаѓ. "Я так разумею, што ѓ адной з гэтых пячор ёсць разьба больш, э-э, калі можна так выказацца, пачуццёвага характару", - сказаѓ ён, нахіляючыся наперад і кажучы даверным тонам.
  
  "Гэта так", - сказаѓ прафесар Марыярці, закідваючы кручок. "У кнізе ѓ карабельнай бібліятэцы яны згадваліся. Не ѓдаючыся ѓ падрабязнасці, вядома".
  
  "Я б не супраць ударыць іх декко, калі гэта можна зрабіць, не пакрыѓдзіѓшы астатніх", - сказаѓ Моран.
  
  "Гэта было б вельмі цікава", - пагадзіѓся Марыярці. "Я разумею, што разьба мае глыбокае рэлігійнае значэнне, нават калі, на наш погляд, яна здаецца крыху, ну, рызыкоѓнай".
  
  "Вы кажаце, рэлігійнае значэнне?" спытаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  " Так, мне ѓжо казалі.
  
  "Мне здаецца," пракаментаваѓ Сэнт-Іѓ, "што ѓсё на гэтым чортавым субкантыненце мае рэлігійнае значэнне, нават гэтыя чортавы казуркі".
  
  "У мяне самога было падобнае пачуццё", - прызнаѓся Марыярці. "Але гэта, безумоѓна, дапамагло б нам лепш зразумець розныя народы Індыі, калі б мы мелі больш глыбокія веды аб іх традыцыйных вераваннях і рэлігійных практыках".
  
  "Дакладна," пагадзіѓся Сэнт-Іѓ.
  
  "У рэшце рэшт," дадаѓ Марыярці, " нягледзячы на вобраз 'беднага цёмнага язычніка', які спрабуюць стварыць ахоѓнікі брытанскага валадарства ѓ Індыі была высокаразвітая цывілізацыя ѓ тыя часы, калі жыхары Брытаніі яшчэ фарбаваліся ѓ сіні колер і пакланяліся дрэвам. Наша панаванне над Індыяй - вынік больш дасканалага зброі, а не вышэйшай культуры ".
  
  Моран кінуѓ на прафесара хуткі папераджальны погляд. Цяпер было не час для невялікай тырады Марыярці аб заганах сучаснага грамадства або проста аб тым, хто каго назваѓ нецывілізаваным. "Магчыма, нам варта пайсці паглядзець на гэтую разьбу прама цяпер, калі мы збіраемся ісці", - сказаѓ ён, вырашыѓшы зноѓ вярнуць размову ѓ патрэбнае рэчышча. "Тады мы зможам вярнуцца да таго часу, як усе астатнія скончаць ёсць".
  
  "Гэта можа быць пацешна", - пагадзіѓся Сэнт-Іѓ, адсоѓваючы крэсла. "Вы ведаеце, дзе знаходзіцца гэтая канкрэтная пакой, прафесар?"
  
  "Я думаю, што так", - сказаѓ Марыярці. " Мы паспрабуем гэта зрабіць. "Ён зноѓ запаліѓ алейную лямпу, і, імкнучыся як мага менш мітусіцца, маленькая група пакінула сваіх спадарожнікаѓ і накіравалася назад у пячоры.
  
  Ражаны далучыѓся да групы, калі яна пакідала вялікую пячору, і Марыярці прадставіѓ яго астатнім як "майго сябра містэра Толливера, гандляра індзейскімі дзівоцтва".
  
  "Ат правоѓ", - пагадзіѓся балака. "І чым цікавей, тым лепш, - кажу я".
  
  Марыярці правёѓ групу праз не зусім лабірынт маленькіх пакояѓ, гротаѓ і злучальных калідораѓ да пячоры з высокім вузкім адтулінай вонкі, впускающим шырокі прамень святла, які распаѓсюджваѓся па пакоі з надыходам дня.
  
  "Я мяркую, што гэта яно, сябры мае", - сказаѓ Марыярці, абводзячы пакой промнем свайго ліхтара. Здавалася, што тут вялікая частка сцяны незакончанай, чым у большасці іншых памяшканняѓ. Але разьба, якая там была, была добра і старанна выкананая сапраѓдным мастаком з пачуццём чалавечага аблічча. На далёкай сцяне вісела серыя малюнкаѓ моцных мужчын і гнуткіх жанчын, або, магчыма, адных і тых жа моцнага мужчыны і гнуткай жанчыны, занятых эратычным фліртам творчага і спартыѓнага характару, якія прымаюць паставы, аб якіх сярэдні еѓрапеец ніколі не задумваѓся, і некалькі такіх, якія ён або яна палічылі б немагчымымі.
  
  "Ну, вось вы і прыйшлі, джэнтльмены", - сказаѓ Марыярці. "Людзі, якія пабудавалі гэта, мелі адукаваны стаѓленне да пачуццёвым аспектах чалавечых адносін паѓтары тысячы гадоѓ таму. Яны адлюстравалі тут дзеянні, назвы якіх нам было б няёмка прызнаць ".
  
  "Я б аддаѓ перавагу не ведаць назвы гэтага", - сказаѓ палкоѓнік Морс, паказваючы на выразаную з дрэва пару, асабліва мудрагеліста переплетенную. "Гэта выглядае мудрагеліста і не дастаѓляе асаблівага задавальнення".
  
  "Я б аддаѓ перавагу не ведаць імёнаѓ ні аднаго з іх", - сказаѓ маёр Сэндиман, які стаяѓ па стойцы смірна і рашуча глядзеѓ прама перад сабой. Дзе, як аказалася, быѓ высечаны высокі рэльеф, які паказвае жаночую нагу, обвитую вакол мужчынскага тулава, пальцы ног радасна накіраваны да столі. "Джэнтльмен так не паступае!"
  
  "Ты не жартуеш, Коув?" заинтригованно спытала мама Толливер. - А што ж тады робіць джэнтльмен?
  
  Палкоѓнік Моран зазірнуѓ у нішу ѓ сцяне крыху далей. "Будзь я пракляты!" усклікнуѓ ён. " Прынясі сюды лямпу, будзь добры.
  
  "Вядома". Марыярці падышоѓ да Морану з лямпай. "Што ты знайшоѓ?"
  
  " Посвети туды, у тую нішу. Ён падціснуѓ вусны і ѓтаропіѓся на подсвеченную статую ѓ нішы. "Будзь я пракляты, калі гэта не падобна на каменную копію той статуі, з якой вы, уланские джэнтльмены, хадзіце абедаць", - сказаѓ ён, паварочваючыся да генералу Сэнт-Вярбу.
  
  "Ну-ка, што гэта?" Запатрабаваѓ палкоѓнік Морс, разгортваючыся і накіроѓваючыся туды, дзе стаялі Марыярці і Моран. "Статуя, якая нагадвае Лэдзі Лакхнау? Хіба гэта не было б выдатна? Магчыма, мы зможам высветліць што-небудзь пра яе паходжанні, калі гэта так."
  
  "Было чым-то накшталт таямніцы, адкуль яна ѓзялася", - сказаѓ брыгадны генерал Сэнт-Іѓ, падыходзячы, каб агледзець статую. "Хммм. Цікава. Гэта сапраѓды падобна на яе, па меншай меры, вонкава, я прызнаю.
  
  Бормочущий праціснуѓся локцем паміж мужчынамі і, прыжмурыѓшыся, паглядзеѓ на статую, якую ён усталяваѓ у гэтай самай нішы ѓсяго дзве гадзіны таму. "Ну, будзь я пракляты, калі гэта не Танцуючая Куколка Фаціма", - усклікнуѓ ён.
  
  "Вы ведаеце гэтую статую?" - спытаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  "Не гэтая самая, вядома", - патлумачыѓ скамарох. "Але ѓ мяне ѓ труме карабля ёсць пара сотняѓ дакладна такіх жа, як у яе. Толькі зроблены з чыстай медзі. Я называю яе 'Фаціма -танцуючая куколка' і планую прадаваць іх турыстам у Лондане і Брайтане і да таго падобнае ".
  
  "Пара сотняѓ?" раздражнёна спытаѓ маёр Сэндиман.
  
  "Я б узяѓ больш, калі б мог", - сказаѓ скамарох. "У апошняй порцыі не было нічога плоскага".
  
  "Апошняя партыя?" спытаѓ маёр Сэндиман, выглядаючы яшчэ больш раздражнёным.
  
  "Вы кажаце, што называеце яе Фатымой'? " спытаѓ Сэнт-Іѓ. "Ці азначае гэта, што вы не ведаеце сапраѓднага паходжання статуі?"
  
  "О, вядома, ведаю", - бесклапотна адказаѓ балака, "але я не мог бы называць яе па імені, ці не так?"
  
  "Чаму гэта?" - спытаѓ палкоѓнік Морс.
  
  "Ну, мараль сярэдняга класа, вось чаму. Мараль сярэдняга класа не пацярпела б нічога падобнага".
  
  "Няѓжо?" - спытаѓ прафесар Марыярці. "Значыць, мы глядзім на амаральную статую?"
  
  "Наколькі я разумею, амаральнасць крыецца ѓ вачах тых, хто глядзіць на статую, а не ѓ самой Шлюхе з Хаджипура", - сказаѓ Толливер, выпростваючыся і самаздаволена аглядаючы групу, што атачала яго.
  
  Маёр Сэндиман паморшчыѓся. "Вы кажаце, 'Хаджипурская шлюха"?
  
  "Не я", - патлумачыѓ ражаны. "Я гэтага не казаѓ. Але яны далі мне зразумець, паколькі забяспечваюць мяне падобнымі рэчамі, што гэтая лэдзі, - ён паказаѓ вялікім пальцам на статую, - багіня таго, што вы маглі б назваць 'дамамі вечара'. Калі ты разумееш, што я маю на ѓвазе.
  
  " Іх багіня? - Перапытаѓ генерал Сэнт-Іѓ. " Гэтая статуя?
  
  "Так, сэр, менавіта так. Прыносіць ім удачу і, э-э, кліентаѓ, і забяспечвае іх бяспеку. Па крайняй меры, так мне сказалі. У задняй пакоі кожнага бардэля ад Йезда да Рангуне ёсць бронзавая копія гэтай лэдзі. Па крайняй меры, так мне сказалі.
  
  "Гэта якая наводзіць на разважанні пастава", - дадаѓ Марыярці, уважліва разглядаючы статую скрозь пенснэ. "Нагадваюць пасіѓна-ѓспрымальныя паставы, апісаныя ѓ Камасутры".
  
  Маёр Сэндиман нахмурыѓся. - Кама...
  
  " Старажытнае індыйскае кіраѓніцтва па, э-э, заняткаѓ любоѓю. Вельмі павучальна, па крайняй меры, так яны кажуць, " сказаѓ яму Марыярці.
  
  "І ѓ вас ёсць бронзавыя копіі гэтай самай статуі?" - спытаѓ задуменны палкоѓнік Морс у ряженого.
  
  "Калі мы вернемся на карабель," сказаѓ яму ражаны, "ты можаш прыйсці выпіць декко у гадзіну і паглядзець сам".
  
  "Так," сказаѓ палкоѓнік Морс. " Гэта было б выдатна.
  
  
  
  Калі Піцер і Маргарэт накіраваліся назад да паровому кацеру, ля падножжа лесвіцы стаяѓ мужчына, стряхивающий варсінкі з лацкане свайго белага ільнянога пінжака. Ён падняѓ вочы, калі яны праходзілі міма, і зняѓ капялюш. " Прабачце, - сказаѓ ён, - але вы інспектар Колінз?
  
  Пітэр павярнуѓся да яго. "Я, безумоѓна, той самы", - прызнаѓся ён. "Што я магу для вас зрабіць?"
  
  Мужчына перавёѓ позірк з Піцера на Маргарэт і назад. "А..." сказаѓ ён.
  
  "Усё ѓ парадку," запэѓніѓ яго Піцер. " Гэтая лэдзі са мной.
  
  "Тады добра", - сказаѓ мужчына. Ён дастаѓ з кішэні канверт і працягнуѓ яго Піцеру. "Ад Эйч", - сказаѓ ён. "Тэрмінова".
  
  "А!" - сказаѓ Піцер.
  
  "Прыемна было пазнаёміцца з вамі", - сказаѓ мужчына, ківаючы капелюшом у кожную з іх. " Дарэчы, мяне завуць Фиттс. "Нахлобучив капялюш назад на галаву, ён павярнуѓся і, падскакваючы, пакрочыѓ па прычала туды, дзе была пришвартована маленькая парусная лодка. Ён скокнуѓ у ваду, адчаліѓ, узняѓ ветразь і памахаѓ ім адным бесперапынным рухам, а затым лодка злавіла вецер і лёгка адчаліла ад прычала.
  
  Маргарэт схапіла Піцера за руку. " Дык вы, інспектар, - сказала яна.
  
  "Я таксама", - прызнаѓ ён. "Мы ѓсе інспектары, за выключэннем тых з нас, хто з'яѓляецца скаѓтамі, акруговымі інспектарамі або камісарамі. Але іх усяго трое".
  
  "Х", - сказала яна.
  
  "Мой бос", - сказаѓ ён ёй. "Яго тытул - высокочтимый пу-ба".
  
  "Скарочанае імя".
  
  "Так".
  
  "Ці Не лепш табе выявіць гэты ліст?" Спытала Маргарэт. "Ці ты тактоѓна чакаеш, калі я пайду?"
  
  "Калі ласка, не сыходзь", - сказаѓ Піцер. "Ніколі не сыходзь". Ён разарваѓ канверт і дастаѓ складзены ліст паперы. На секунду ён спыніѓся, гледзячы на Маргарэт, якая чакальна выглядвала з-за яго пляча.
  
  "Я не буду глядзець", - сказала яна і адвярнулася.
  
  "Я не думаю, што гэта будзе мець значэнне", - сказаѓ ён ёй. Ён разгарнуѓ паперу. "Паглядзі", - сказаѓ ён.
  
  Яна павярнулася і паглядзела. Яна ѓбачыла бязладную кучу лістоѓ. Акуратна раскладзеныя, але, тым не менш, бязладныя:
  
  
  
  GSJCA
  
  
  QTMAW
  
  
  РХКГХ
  
  
  ONBFR
  
  
  RWRGN
  
  КВХРЕ
  
  
  ОКФАБ
  
  
  GXCTF
  
  
  BFSTN
  
  
  DXGRH
  
  ОУМММ
  
  
  LEOTB
  
  
  RBTHM
  
  
  JRHAF
  
  
  МЛОЕВ
  
  ЭПРИК
  
  
  TQLYE
  
  
  ОФКДЛ
  
  
  ТМЛОУ
  
  
  ВЕОБК
  
  QVQCB
  
  
  KTRRH
  
  
  LRQDW
  
  
  GPLTC
  
  
  PMRWR
  
  TCHVM
  
  
  ФОРХР
  
  
  XQPNB
  
  
  ПРЫЗ
  
  
  
  
  
  "Што ж", - сказала яна. "Вельмі інфарматыѓна. Нейкі код, без сумневу".
  
  "Гэта зроблена так званым шыфрам Плейфера", - сказаѓ ён ёй. "Бяспечна і проста ѓ выкарыстанні. Мне давядзецца пачакаць, пакуль мы вернемся на карабель, каб перавесці гэта".
  
  "Я думаѓ, ты сказаѓ, што гэта проста".
  
  "Просты, але адымаюць шмат часу", - патлумачыѓ ён. "І ѓ ім выкарыстоѓваецца ключавое слова, якое час ад часу мяняецца. Мне прыйдзецца пашукаць гэта на караблі".
  
  "Пра", - сказала яна, выглядаючы расчараванай.
  
  "Напэѓна, гэта даволі сумна", - сказаѓ ён ёй. "Звычайна так і бывае. Вядома, " разважаѓ ён, - "калі яны не сумныя, яны, як правіла, сапраѓды вельмі цікавыя".
  
  OceanofPDF.com
  
  ДВАЦЦАЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ЦЭЛЫ ШЭРАГ РЭЧАђ
  
  
  
  Шчаслівая думка
  Свет так поѓны самых розных рэчаѓ,
  я ѓпэѓнены, што мы ѓсе павінны быць шчаслівыя, як каралі.
  Роберт Луіс Стывенсан
  
  
  
  Хітры Дзівак увайшоѓ у залу чакання другога класа чым-то сярэднім паміж хуткай хадой і лёгкім галопам і спыніѓся ля століка Піна. Яго дыханне было пачашчаным, а твар раскраснелось. "Я бачыѓ яго", - выдыхнуѓ ён.
  
  "Дыхай глыбей," сказаѓ Пін. " Расслабся. Цябе ніколі не варта бегаць на борце карабля; так напісана ва ѓсіх кнігах. Сядай. Дазволь мне наліць табе кубак гарбаты.
  
  Апусціѓшыся ѓ крэсла, Дзівак прыклаѓ руку да грудзей і зрабіѓ некалькі павольных глыбокіх удыхаѓ. "Ён вярнуѓся на карабель", - сказаѓ ён.
  
  Пін скончыла разліваць чай і асцярожна паставіла чайнік. " Хто гэта?
  
  " Хто ж яшчэ? Прафесар Марыярці.
  
  " Вядома, ён тут. Дзе ж яму яшчэ быць? "Імператрыца" вось-вось пакіне порт.
  
  "Так, але ён сапраѓды тут. Я бачыѓ яго. Ён выходзіѓ з гэтага старога грузавіка з бакавымі коламі. Я не думаю, што ён бачыѓ мяне".
  
  "Ты ѓпэѓнены, што гэта быѓ ён?"
  
  "Высокі хлопец, стаіць прама, як ліхтарны слуп; большеголовый, у акулярах, сціскальных нос; глыбока пасаджаныя вочы, халодныя, як блакітны лёд, выглядаюць так, быццам могуць прачытаць, аб чым ты думаеш, і ім гэта не вельмі падабаецца; вярхушка; кій з залатой ручкай".
  
  "Гэта падыходнае апісанне прафесара Марыярці. Ён вас ведае?"
  
  "Я так не думаю, але яны кажуць, што прафесар ведае ѓсё".
  
  Вочы Піна пашырыліся, і ён, здавалася, хацеѓ што-небудзь сказаць, але ѓстрымаѓся.
  
  Да століка падышоѓ афіцыянт, спыніѓся, павітаѓся, пакланіѓся з ліслівых выглядам і пажадаѓ даведацца, ці не жадаюць ці гаспадары прынесці ім што-небудзь яшчэ, каб яны маглі пакаштаваць, калі гэта будзе заѓгодна вашай міласці.
  
  Яны сказалі "не". Афіцыянт падаѓся назад і пайшоѓ.
  
  "І таму ты ѓцякаѓ?" Спытаѓ Пін.
  
  "На самой справе..." - збянтэжана сказаѓ Дзівак. "На самой справе я заблудзіѓся".
  
  "Згубіѓся?"
  
  "Ну, гэта вялікі карабель", - сказаѓ ён, абараняючыся.
  
  Пін кіѓнуѓ і правёѓ рукой па сваім гладкім, чорным, дагледжаным валасам. " Такім чынам, прафесар вярнуѓся, - сказаѓ ён. " Дзе ён быѓ?
  
  "Ён быѓ з групай людзей, глядзелі на сланоѓ, вось што яны мне сказалі".
  
  "Сланы?" Спытаѓ Загваздка, раптам насторожившись. "Магчыма, для перавозкі золата?"
  
  "Я думаѓ пра гэта, я так і зрабіѓ". Ён перавёѓ дыханне і дадаѓ: "Вось чаму я ѓцякаѓ".
  
  "А!" - сказаѓ Пін, а затым пагрузіѓся ѓ задуменнае маѓчанне.
  
  Шчанюк Кулі падышоѓ да стала і далучыѓся да іх, глыбока засунуѓшы рукі ѓ кішэні светла-шэрых флянэлевых штаноѓ. " Як ты? - спытаѓ ён. " Я падумаѓ, вам, магчыма, будзе цікава даведацца, што прафесар вярнуѓся на карабель.
  
  Пін ачуѓся ад задуменнасці і пільна паглядзеѓ на сваіх таварышаѓ. "Я толькі што пачуѓ", - сказаѓ ён Шчанюку. "Пайшоѓ паглядзець на сланоѓ, так?"
  
  "Я гэтага не чуѓ", - сказаѓ Кулі. "Я чуѓ, што ён быѓ на нейкім востраве і разглядаѓ статуі".
  
  "Можа быць, - выказаѓ здагадку Хітры Дзівак, "гэта былі статуі сланоѓ".
  
  Доѓгі, журботны гук карабельнага гудка разнёсся па пакоі.
  
  "Мы збіраемся пакінуць Бамбей", - сказаѓ Пін. "Спусціѓся ѓніз і час ад часу праходзь міма дзвярэй залатога сховішчы. Калі капітан сапраѓды так верны, як кажуць, у тым, што тычыцца адкрыцця знешняй дзверы, як толькі мы пакінем порт, вы павінны сёе-тое ѓбачыць.
  
  "Цалкам дакладна", - сказаѓ Дзівак. "Што я шукаю?"
  
  Пін оскалил шчыльна сціснутыя вусны. "Золата," сказаѓ ён.
  
  
  
  Быѓ ранні вечар, калі Эфрит вярнуѓ гасцей Элефанты на іх карабель, і імператрыца Індыі ѓжо рыхтавалася да адплыцця. Грузавыя люкі былі зачыненыя і задраены, казначэй турбаваѓся аб некалькіх яшчэ не вярнуліся пасажырах, на борт былі дастаѓлены апошнія запасы прэснай вады, а замена экіпажа была ѓбрана ѓ свежую форму і дадзены адпаведныя інструкцыі.
  
  Маргарэт і Піцер паважна паціснулі адзін аднаму рукі, хоць, магчыма, іх рукі заставаліся разам даѓжэй, чым хто-небудзь з іх чакаѓ, і падзяліліся ѓ галоѓным калідоры, каб вярнуцца ѓ свае каюты. Маргарэт расчыніла дзверы ѓ сваю каюту, убачыла, што лэдзі Присцилла яшчэ не вярнулася, і кінулася на ложак, каб падумаць аб жыцці. У сваёй каюце Пітэр сеѓ за маленькі пісьмовы стол і, з усіх сіл імкнучыся не дапусціць, каб вобраз Маргарэт лунае ѓ паветры ѓ яго перад вачыма, дастаѓ кішэннае выданне "Брытанскай паэзіі" Таушница з бакавой кішэні свайго чамадана і прагартаѓ яго.
  
  З дапамогай складанага працэсу, распрацаванага нейкім клеркам у бюро кадавання, якому ніколі не даводзілася расшыфроѓваць паведамленне, як быццам на карту было пастаѓлена што-то больш важнае, чым яго абед, Піцер вызначыѓ, што чацвёртае слова ѓ вершы Драйден павінна было стаць ключавым словам для шыфра. Прагледзеѓшы яго, ён выявіѓ, што гэта слова было "Клеапатра". Пітэр намаляваѓ на лісце падшэѓка паперы алфавітную сетку памерам пяць на пяць, пачынаючы з літар з "Клеапатры", дастаѓ ліст з кішэні і разгладзіѓ яго на стале:
  
  
  
  GSJCA
  
  
  QTMAW
  
  
  РХКГХ
  
  
  ONBFR
  
  
  RWRGN
  
  КВХРЕ
  
  
  ОКФАБ
  
  
  GXCTF
  
  
  BFSTN
  
  
  DXGRH
  
  ОУМММ
  
  
  LEOTB
  
  
  RBTHM
  
  
  JRHAF
  
  
  МЛОЕВ
  
  ЭПРИК
  
  
  TQLYE
  
  
  ОФКДЛ
  
  
  ТМЛОУ
  
  
  ВЕОБК
  
  QVQCB
  
  
  KTRRH
  
  
  LRQDW
  
  
  GPLTC
  
  
  PMRWR
  
  TCHVM
  
  
  ФОРХР
  
  
  XQPNB
  
  
  ПРЫЗ
  
  
  
  
  
  
  Павольна і старанна ён вывеѓ адкрыты тэкст паведамлення над зашыфраваным тэкстам:
  
  
  
  ІНФАРМАЦЫЯ АБ
  
  
  МАНТВ
  
  
  ERIFI
  
  
  ЭСТАНА
  
  
  ТХ - ТУЮ
  
  GXGEX
  
  
  ДЗЕЙНІЧАЦЬ
  
  
  IVEAG
  
  
  АЙНБУ
  
  
  ТВЭР
  
  ЭЙСУН
  
  
  Ачысціць
  
  
  ТРАНС
  
  
  ФЕРКА
  
  
  NCELX
  
  Святлодыедны індыкатар
  
  
  РНОУЛ
  
  
  EAVEC
  
  
  АНСЕЛО
  
  
  XLEDI
  
  MXMED
  
  
  ИАТЕР
  
  
  ПАВАРОТ
  
  
  ТОКАЛЬНЫЙ
  
  
  ВЫРАЗАЦЬ XT
  
  AOFXF
  
  
  ЛЕДЗЯНОЙ
  
  
  ЗАДАННЕ
  
  
  ЭДСИ
  
  
  
  
  
  
  
  
  Або, прыбраѓшы нулі і расставіѓшы адпаведныя інтэрвалы і знакі прыпынку, ён чытаѓ:
  
  Інфарматар пацвярджае, што бандыты зноѓ актыѓныя, але
  дзе менавіта, незразумела. Пераклад пакуль адменены,
  адпачынак адменены. Патрабуецца неадкладнае вяртанне ѓ офіс у Калькуце
  .
  
  
  
  Перапісваючы дакладную версію, Пітэр пачуѓ, як карабельны гудок зайграѓ журботнае развітальнае пасланне горадзе Бомбею. Ён меркаваѓ, што мог бы даплысці да берага ѓплаѓ, але гэта здавалася некалькі радыкальным. Наступным месцам, дзе ён мог бы пакінуць карабель, быѓ Суэц, прыкладна праз пяць дзён. Паляѓнічым за галаварэзамі проста прыйдзецца яшчэ трохі абысціся без яго. Ён падумаѓ пра тэлеграме, якую хацеѓ бы адправіць з Суэца: "ВАМ УСЁ ЯШЧЭ ТРЭБА, КАБ Я СПЫНІђ ГЭТУЮ МАЛАДУЮ ЛЭДЗІ ... "
  
  Не, ён не меркаваѓ, што на самой справе адправіць менавіта гэта.
  
  
  
  "Імператрыца Індыі" выйшла з гавані Бамбея ѓ суправаджэнні двух паравых фрэгатаѓ Каралеѓскага ваенна-марскога флоту і стракатай флатыліі ветразных судоѓ. Лэдзі Присцилла вярнулася ѓ сваю каюту расчырванелая і шчаслівая і настаяла на тым, каб распавесці Маргарэт ѓсё аб сваіх дзённых прыгоды з лейтэнантам Уэлсам і дзіѓна блізарукай місіс Бамбери, якую значна больш цікавілі пакупкі на базары, чым суправаджэнне двух сваіх падапечных.
  
  Цікава, падумала Маргарэт, што ѓ яе зусім не было жадання распавядаць лэдзі Прысцыле аб Піцеры Коллинзе, хоць яго вобраз выцесніѓ большасць іншых думак з яе галавы. Справа была не ѓ тым, што яны з Присциллой не былі такімі блізкімі сяброѓкамі, хоць на самай справе гэта было не так, а ѓ тым, што яна не хацела дзяліць Піцера ні з кім, нават на словах, пакуль няма.
  
  
  
  Прафесар Марыярці дастаѓ з кішэні пенснэ, працёр шкла кавалачкам фланэлі і паправіѓ іх на пераноссі. "Я думаю, усё прайшло добра", - сказаѓ ён.
  
  "Вы робіце?" Спытаѓ Моран, аглядаючы залу чакання першага класа і подзывая афіцыянта.
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Мы пасеялі насенне", - сказаѓ ён. "Яно прарасце і ператворыцца ѓ горкі пустазелле".
  
  Палкоѓнік Моран паглядзеѓ на свайго спадарожніка з прытворнай захапленнем. "Божа, як ты ѓмееш гаварыць", - сказаѓ ён. "Сапраѓды, 'горкая трава'. І якую нам ад гэтага карысць?"
  
  Марыярці адкінуѓся на спінку крэсла і паглядзеѓ на Марана-над свайго пенснэ. "У нас з вамі," сказаѓ ён, " розныя падыходы да навакольнага нас свеце. Давайце возьмем, да прыкладу, пытанне зносін з іншымі мужчынамі. Мы абодва паспрабавалі б пераканаць іх выканаць нашу просьбу, але вы б ѓдарылі іх тупым прадметам па галаве або прыгразілі ім, у той час як я б выкарыстаѓ цудоѓныя веды і тое, што амерыканскі філосаф Уільям Джэймс назваѓ бы 'псіхалогіяй".
  
  Моран нахмурыѓся. "Гэта што, нейкае абразу?" спытаѓ ён.
  
  "Зусім няма", - запэѓніѓ яго Марыярці. "Я думаю, тое, што я каментую, - гэта розніца ѓ поглядах. Я не сумняваюся ѓ вашым прыроджаных інтэлекце. Наколькі я памятаю, вы даволі нядрэнна зараблялі на жыццё, гуляючы ѓ карты на працягу некалькіх гадоѓ, а гэта патрабуе тонкіх інтуітыѓных матэматычных навыкаѓ і кемлівасці.
  
  "Гэта так", - пагадзіѓся Моран. "Але, калі гэта магчыма, я аддаю перавагу прамы падыход. Я прызнаю гэта. Для мяне няма сэнсу паступаць інакш".
  
  Афіцыянт з добра вымытым тварам, апрануты ѓ новую бездакорна белую форму, падышоѓ да століка, пакланіѓся, трохі подобострастничал і прыняѓ іх заказ: джын з тонікам для Марана і каньяк для Марыярці.
  
  "Персанал стаѓ трохі ліслівых, вы заѓважылі?" Спытаѓ Моран. "Гэта ѓсё 'сахибу спадабаецца гэта?' або 'Магу я прынесці сахибу гэта?' або 'Дазвольце мне пачысціць куртку сахиба, калі ласка" або "Для мяне было б гонарам начысціць чорныя чаравікі сахіб'. Гэта тыя новыя людзі, якія падняліся на борт у Бамбеі. І ва ѓсіх у іх на тварах гэтая ѓсмешка, якая не з'яѓляецца усмешкай ".
  
  "Верагодна, іх нанялі толькі для гэтага пералёту," выказаѓ здагадку Марыярці, " і яны спадзяюцца захаваць сваю працу пасля адной паездкі. Нават мізэрная зарплата, якую англа-азіяцкая Star line прапануе сваім афіцыянтам і сцюарда, верагодна, утрая перавышае тое, што яны маглі б зарабляць дома. Калі, вядома, яны наогул змогуць знайсці працу ".
  
  "Ну, усе гэтыя паклоны і драпанне - яны прымушаюць мяне нервавацца", - сказаѓ Моран.
  
  Марыярці усміхнуѓся, калі афіцыянт прынёс напоі, трохі пакланіѓся і сышоѓ. "Паварот", - сказаѓ ён. "Упэѓнены, ты прымушаеш іх нервавацца".
  
  Маммер Толливер з'явіѓся ля стала ѓ новым касцюме розных кветак - у асноѓным шэрага і зялёнага - і асядлаѓ крэсла. "Добры вечар", - сказаѓ ён. " Я хачу папрасіць вас аб ласцы, прафесар.
  
  "Калі ѓ маёй уладзе даць гэта вам," сказаѓ яму Марыярці, "то гэта ваша".
  
  "Што?" спытаѓ Моран з прытворнай здзіѓленнем. " Нават не ведаючы, што гэта такое?
  
  "Містэр Толливер не злоѓжыѓ б маім даверам", - сказаѓ Марыярці. "Не больш, чым я б злоѓжыѓ яго даверам. У рэшце рэшт, ёсць гонар сярод, э-э, блізкіх сяброѓ". Ён зноѓ павярнуѓся да бормочущему. " Што табе трэба?
  
  "Ну, справа вось у чым, прафесар", - сказаѓ Толливер, выглядаючы трохі збянтэжаным. "Вы чулі, што праз дзень або каля таго яны адкрываюць бальная зала?"
  
  "Няма", - сказаѓ яму прафесар. "Я не чуѓ".
  
  "Ну, так і ёсць. Яны рамантавалі падлогу, клалі новы паркет і ѓсё такое, і цяпер яны скончылі з рамонтам ".
  
  "Ганьба!" - сказаѓ палкоѓнік Моран. "Я напішу пра гэта ѓ "Таймс". Ідэя падарожнічаць на борце карабля без функцыянуе танцавальнай залы. Я вас пытаюся, чаму яны не паклалі новы насціл, пакуль мы стаялі ѓ доку?
  
  "Брыгады з сямі чалавек спатрэбілася два тыдні, каб зрабіць гэта", - пракаментаваѓ Марыярці. "Гэта два тыдні выплаты заробку і падтрымання пара, нікуды не выязджаючы, калі б яны займаліся гэтым у доку. Кампаніі больш выгадна падтрымліваць карабель у працоѓным стане, пакуль яны займаюцца дробным рамонтам ".
  
  "Я думаѓ, вы не ведаеце аб гэтай працы ѓ бальнай зале", - буркліва сказаѓ палкоѓнік Моран.
  
  "Мне падабаецца ведаць усё, што толькі можна, пра ѓсё, што ёсць", - сказаѓ Марыярці. "Я проста меѓ на ѓвазе, што не чуѓ, што яны скончылі працу".
  
  "Яны амаль скончылі, так што збіраюцца зладзіць невялікае прадстаѓленне на сцэне і крыху патанчыць пасля", - сказаѓ выканаѓца. "І таму мне патрэбна ваша дапамога, прафесар".
  
  "Вам лепш спытаць Марана", - сказаѓ Марыярці са смехам і жэстам. "Ён, несумненна, танчыць нашмат лепш, чым я. Хай ён далучыцца да вас".
  
  Моран адхіснуѓся на некалькі цаляѓ. " Ні за што ѓ жыцці, - сказаѓ ён. " Я не настаѓнік танцаѓ, калі ты не пярэчыш.
  
  "Я здольны выдатна танчыць у адзіноце, вялікае вам дзякуй", - сказаѓ балетмайстар, скрывіѓ твар у гратэскавай грымасе моцна абражанага чалавека. "Ні ѓ якім выпадку не ѓ гэтым справа".
  
  "Тады чым я магу вам дапамагчы?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Я збіраюся выканаць некалькі песень на гэтым шоѓ, якое яны ладзяць, і я быѓ бы па-сапраѓднаму рады, калі б вы склалі мне кампанію".
  
  "Прафесар-сінга?" Спытаѓ Моран. На гэты раз здзіѓленне не было найграным.
  
  "На піяніна," хутка дадаѓ музыкант. "Я б хацеѓ, каб вы згулялі для мяне на піяніна і, магчыма, далучыліся да мяне ѓ невялікі скорагаворкай; крыху жартавалі адзін над адным, хіба вы не ведаеце. Які менавіта сцёб мы, вядома, старанна прапрацуем загадзя ".
  
  "Ну, Маммер, якая прыемная думка", - сказаѓ Марыярці. "Даѓнютка я не хадзіѓ па дошках".
  
  "Сцэна страціла вялікі талент, калі вы вырашылі стаць прафесарам матэматыкі, калі вы не пярэчыце, што я так кажу, прафесар", - сказаѓ ражаны.
  
  "Што ты ведаеш - хто б мог падумаць?" - спытаѓ Моран. "Піяніна, ні больш ні менш".
  
  Марыярці павярнуѓся да яго з непранікальным выразам твару. "Я таксама віртуоз гульні на фагота", - сказаѓ ён.
  
  Моран ѓтаропіѓся на яго, адкрыѓшы рот. "Я не ведаю, разыгрывае вы мяне, прафесар", - сказаѓ ён. "Але я думаю, гэта не мае вялікага значэння, калі ты хочаш працягнуць сваю маленькую жарт".
  
  "Не, я не думаю, што гэта мае значэнне", - сказаѓ Марыярці. "Як у цябе справы з распаѓсюджваннем "Нашай цудоѓнай лэдзі", Маммер?"
  
  " Я расставіѓ некалькі статуй там, дзе іх, напэѓна заѓважаць, як вы і прапаноѓвалі, прафесар.
  
  Палкоѓнік Моран пакруціѓ джын з тонікам ѓ шклянцы і ѓтаропіѓся на прафесара. "Ну і як?" спытаѓ ён. "Магчыма, раз ужо мы зайшлі так далёка, вам варта растлумачыць, чаго менавіта вы чакаеце дасягнуць з дапамогай гэтага справы з вырабам статуй. Мы не можам замяніць іх на сапраѓдныя, таму што гэта было б крадзяжом і супярэчыла пагаднення ".
  
  "Дакладна," пагадзіѓся Марыярці.
  
  "Мы маглі б купіць у іх гэтую штуку, калі б яны яе прадалі. Гэта было б законна і прыстойна. Але я не разумею, якім чынам наяѓнасць сотні такіх, як мы самі, наблізіць нас да гэтага жаданага завяршэння. Можа быць, мы маглі б угаварыць іх купіць пару асобнікаѓ у тутэйшага маммера, але да чаго гэта нас прывядзе?"
  
  Марыярці задуменна паглядзеѓ на партрэт каралевы Вікторыі на далёкай сцяне. "Што мы спрабуем зрабіць," сказаѓ ён ім, - так гэта пераканаць афіцэраѓ шатландскіх улан герцага Монкрейта ѓ тым, што статуэтка, якую яны называюць Лэдзі Лакхнау, была б ганебным і непрыстойнай прадметам для вяртання ѓ замак Фитцробертс. У рэшце рэшт, іх жонкі і дзеці, уключаючы дачок, абедаюць у афіцэрскай сталовай па меншай меры тры разы ѓ год".
  
  "Але гэта было там на працягу многіх гадоѓ", - запярэчыѓ Моран.
  
  "Ах, так. Але ѓсе гэтыя гады яны трывалі ѓ недасведчанасці. Цяпер іх вочы адкрыліся. З належнай дапамогай яны ачысцяць сябе ад гэтага, э-э, паѓвекавога хібы ѓ меркаваннях".
  
  Моран гэта абдумаѓ. "Калі ты кажаш, што гэты трук прывядзе да жаданага выніку, - сказаѓ ён, - тады давай працягнем. Я з задавальненнем понаблюдаю і поучусь".
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "У яго выдатныя шанцы выканаць заданне".
  
  "І ні ѓ якім выпадку не з'яѓляецца незаконным", - сказаѓ бормотун. "Наколькі я бачу, няма".
  
  Моран кіѓнуѓ. "І гэта галоѓнае, ці не так? Я ніколі не быѓ празмерна захоплены мараллю, наколькі я заѓважыѓ".
  
  "Як і законнасць, наколькі я памятаю", - дадаѓ Марыярці.
  
  Палкоѓнік Себасцьян Моран выглядаѓ абражаным. "Я ніколі нічога не рабіѓ толькі таму, што гэта было незаконна", - настойваѓ ён. "Павінен быць нейкі грашовы стымул".
  
  OceanofPDF.com
  
  ДВАЦЦАЦЬ АДЗІН
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  САМОТНАЕ МОРА
  
  
  
  Тут значна глыбей, чым я думаѓ.
  Сэр Артур Конан Дойл
  
  
  
  Ан вечар у нядаѓна адкрыѓся бальная зала быѓ запланаваны на другі дзень з Бамбея. Большасць артыстаѓ былі набраныя з ліку саміх пасажыраѓ, за выключэннем тройцы матросаѓ, якія рэпеціравалі традыцыйныя матроскі песенькі (боудлеризованные версіі), і трэцяга памочніка капітана Бигля, які збіраѓся гуляць на мандаліне і спяваць журботныя песні пра страчанае каханне. Журботныя песні пра страчанае каханне былі вельмі папулярныя.
  
  Кульмінацыяй вечара, згодна з штодзённага бюлетэня, размешчанага ѓ розных месцах на караблі, павінна было стаць Мамарум Сатроу ѓ яго самым першым у гісторыі публічным выступе ѓ ролі "Мамарума Вялікага, Престидижитатора і экстраардынарнага штукара".
  
  Крэслы былі расстаѓленыя ѓ бальнай зале, у адным канцы якога была сцэна, якая выкарыстоѓвалася для падобных забаѓ. Для асвятлення сцэны былі ѓстаноѓлены электрычныя рампы і пражэктары, а ѓ люстрах над аѓдыторыяй таксама былі ѓстаноѓлены электрычныя лямпачкі, якія можна было павольна гасіць да тых часоѓ, пакуль яны не пагаснуць. Гэта сучаснае электрычнае асвятленне было для большай часткі гледачоѓ такі ж навінкай, як і ѓсе, што яны маглі ѓбачыць на сцэне. Пасля прадстаѓлення расстаѓлялі крэслы, і карабельны аркестр гуляѓ для пасажыраѓ, якія танцавалі да позняй ночы.
  
  Большасць пасажыраѓ першага і другога класа, а таксама тыя афіцэры і каманда карабля, у каго не было іншых абавязкаѓ, запоѓнілі залу да сямі, калі па раскладзе павінна было пачацца гэта дурацкае дзейства.
  
  Першай выканаѓцай была буйная жанчына ѓ раскошным жамчужна-шэрым сукенка, якая спявае аб сваім "Вілі", якой аккомпанировала на піяніна маленькая худзенькая жанчына ѓ чорным і капелюшы з вялікім пяром. Калыханне галоѓкі маленькай жанчыны падчас гульні прывяло да таго, што пяро адарвалася ад сваіх мацаванняѓ і апусцілася перад яе левым вокам. Яна адкінула яго ѓ бок добра пастаѓленай бруёй паветра, пакуль праз два такту ён зноѓ не ѓпаѓ. Зноѓ бруя паветра, і зноѓ ...
  
  Неѓзабаве публіка затаіла дыханне ѓ чаканні кожнага ѓзмаху пяра і, калі песня падышла да канца, узнагародзіла выканаѓцаѓ бурнымі апладысментамі і нават задаволенымі воклічамі пары васьмігадовых дзяцей, якія стаялі наперадзе. Дамы былі ѓражаны гэтым і вельмі задаволеныя. Муж спявачкі, які быѓ у зале, так і не адважыѓся расказаць ёй аб прычыне іх вялікага поспеху.
  
  Наступнымі выступілі маракі, трое энергічных маладых людзей, гучна і з энтузіязмам выконвалі "Дубовыя сэрца" і "Крывава-чырвоныя ружы" і сарамліва якія прымалі іх апладысменты.
  
  Піцер і Маргарэт сядзелі ѓ апошнім шэрагу побач з лэдзі Прысцылай і яе малодшым прыхільнікам і назіралі за прадстаѓленнем з падзеленым цікавасцю. На погляд Маргарэт, лэдзі Присцилла амаль кіпела ад стрымванага ѓзбуджэння, у той час як лейтэнант Уэлс здаваѓся трохі прыгнечаным і занепакоеным. У якой-то момант, калі прыгожы малады скрыпач у белым гальштуку гуляѓ "Фантазію пра Сакавіку" Пабла дэ Сарасате са сваёй пышнотелая і празмерна накрашенной маці за піяніна, лэдзі Присцилла прамармытала што-то аб прагулцы па шпацырнай палубе, і яны з лейтэнантам Уэллсом выслізнулі са сваіх месцаѓ і выйшлі з пакоя.
  
  "Я турбуюся пра яе", - прашаптала Маргарэт Піцеру.
  
  "Я б сказаѓ, што табе варта турбавацца аб ім", - мякка адказаѓ Піцер. "Я думаю, што гэтая юная лэдзі можа сама пра сябе паклапаціцца".
  
  Наступным на сцэну выйшаѓ Альфрэд "Маммер" Толливер ѓ сваім акуратна отглаженном касцюме ѓ чырвона-белую клетку пад акампанемент прафесара Джэймса Марыярці на фартэпіяна ѓ чорным гальштуку і фраку.
  
  У крайнім правым шэрагу, прыкладна пасярэдзіне шэрагу крэслаѓ, сядзелі доктар Пін Док Лоѓ, пераапрануты дробным еѓрапейскім дваранінам, і двое яго спадарожнікаѓ. Калі Марыярці выйшаѓ і сеѓ за піяніна, Пін нахіліѓся наперад у сваім крэсле і нараспеѓ прамовіѓ: "Прафесар Марыярці!" - як быццам само гэта імя было лаянкай. "Напалеон злачыннасці, і ён сядзіць там як рэспектабельны грамадзянін. Жоѓці гэтага чалавека няма канца".
  
  "Ты і сам не лыкам шыты ѓ крымінальным аддзеле, Пін," прамармытаѓ Хітры Дзівак.
  
  Пін павярнуѓся і злосна паглядзеѓ на яго, калі артыст пачаѓ звяртацца да аѓдыторыі.
  
  "Усім добры вечар", - сказаѓ маленькі чалавечак. "Я збіраюся праспяваць для вас пару песень, якім мяне навучыѓ бацька. 'Ён сам спяваѓ іх у мюзік-холах", ён спяваѓ, пакуль квіткары не выкінулі яго вон". Ён ѓстаѓ у позу. "Маэстра, калі ласка!"
  
  Марыярці сыграѓ некалькі дзіѓна гучаць акордаѓ, уважліва вгляделся ѓ ноты, якія ляжаць перад ім на піяніна, і сыграѓ яшчэ некалькі. Артыст адкрыѓ рот, каб заспяваць, - і зноѓ зачыніѓ. "Не, не, - закрычаѓ ён піяністу, "справа не ѓ гэтым".
  
  Марыярці паказаѓ на ноты. "Гэта тое, што ты даѓ мне згуляць, малы, і гэта тое, што я гуляю".
  
  "'Маленькі чалавек', ці не так? Бормотун пахіснуѓся, відавочна здзіѓлены пращами і стрэламі абрыдлівай фартуны. Выпрастаѓшыся, ён зароѓ: "Ды будзе вам вядома, я вышэй, чым здаюся!" Ён павярнуѓся тварам да публікі і зноѓ прыняѓ сваю пеѓчую позу. "Давайце пачнем зверху".
  
  Марыярці зноѓ пачаѓ: тыя ж сумныя акорды.
  
  Музыка падышоѓ да піяніна, узлез на яго і прайшоѓся па закрытай вечку, пакуль не апынуѓся над клавіятурай. Ён апусціѓ погляд на ноты. Затым, з перабольшаным уздыхам, ён працягнуѓ руку і перавярнуѓ ноты да канца. Саскочыѓшы з піяніна, ён вярнуѓся ѓ цэнтр сцэны. "Усё было перавернута", - прызнаѓся ён аѓдыторыі. "Давайце паспрабуем яшчэ раз".
  
  Марыярці секунду вывучаѓ толькі што выпраѓляюцца лісты, а затым пачаѓ гуляць зноѓ, і выканаѓца ѓважліва слухаѓ і ківаѓ. "Вось так-то лепш", - сказаѓ ён. Ён прыняѓ позу, пачакаѓ некалькі удараѓ і пачаѓ:
  
  
  
  "Калі мы едзем на Дэрбі ѓчатырох, учатырох, учатырох, Калі мы едзем на Дэрбі ѓчатырох... "
  
  
  
  Пасля першых двух куплетаѓ ён перапыніѓ тэкст з-за шоргання мяккіх туфляѓ, якое з кожным імгненнем станавілася ѓсё шырэй, вышэй і энергічней, пакуль не стала здавацца, што сцэна ледзь можа змясціць маленькага чалавечка. Чалавек, які трымаѓ у руках пражэктар сачэння, з цяжкасцю стрымліваѓ яго ѓ промні.
  
  А потым музыка змоѓкла, і тое ж самае імгненна зрабіѓ выканаѓца: застыѓ у руху, адна нага ѓ паветры, адна рука выцягнутая наперад. Затрымаѓшыся ѓ гэтай позе на некалькі секунд, ён сагнуѓся ѓ паклоне і махнуѓ рукой у бок публікі, перш чым збегчы са сцэны.
  
  "Малы ѓжо рабіѓ гэта раней", - прамармытаѓ Пітэр Маргарэт скрозь апладысменты.
  
  Яна кіѓнула. "Ён, безумоѓна, энергічны".
  
  Лэдзі Присцилла і яе кавалер як раз у гэты момант вярнуліся на свае месцы. Не пачырванеѓ яе твар крыху мацней, чым калі яна сыходзіла? У прыглушаным святле было цяжка сказаць. І акрамя таго, нагадала сабе Маргарэт, строга кажучы, гэта не яе справа. Як яна запэѓніла лэдзі Прысцылу у першы дзень гэтага падарожжа, яна не была вартаѓніком сваёй суседкі па каюце.
  
  Святло ненадоѓга успыхнуѓ, а затым зноѓ пацьмянеѓ. І тут - чараѓніцтва!
  
  Заслону ѓ задняй частцы сцэны быѓ узняты, каб паказаць размаляваны заднік адкрытай плошчы індыйскага базару, карціна была настолькі рэалістычнай, што здавалася, можна падысці да яе і адчуць ѓтрамбаваную зямлю пад нагамі, дакрануцца да драѓляных прылаѓкаѓ, пагладзіць свежыя садавіна на адным прылаѓку, панюхаць сушаную рыбу на іншым. Настолькі рэалістычна, што спатрэбілася імгненне, каб зразумець, што стол у адной з партнэрам стоек, застаѓлены мноствам не зусім вядомых прадметаѓ з латуні, лакаванага дрэва і слановай косці, быѓ напалову карцінай, а напалову рэальныя сталом, выступоѓцам на заднім плане.
  
  Злева на сцэну выйшаѓ Мамарум Вялікі. Ён не выглядаѓ такім кароткім (туфлі на платформе?) або тоѓстым (магчыма, пояс?), якім запомніѓся Маргарэт. Сапраѓды, у сваёй бел-залаты курте з шырокім чырвоным поясам і вастрадзюбых чырвоных туфлях ён выглядаѓ прыгожым і поѓным годнасці. Ён пакланіѓся аѓдыторыі, і некалькі чалавек некалькі секунд апладзіравалі. Ён усміхнуѓся і стаяѓ нерухома, пакуль не сціхлі апладысменты і нервовы кашаль. Затым ён пацягнуѓся да стала ззаду сябе і ѓзяѓ - з той паловы, якая была сапраѓдным сталом, а не часткай намаляванага задніка, - вялікі, багата упрыгожаны медны гаршчок і трымаѓ яго перад сабой на ѓзроѓні грудзей. Ён сунуѓ руку ѓ адтуліну і правёѓ ёю ѓнутры, каб паказаць, што пустая банка. Ён павярнуѓ адтуліну да гледачоѓ, каб яны маглі самі пераканацца, што ѓ ім нічога няма. Затым ён перавярнуѓ гаршчок ѓверх дном і страсянуѓ яго, і сапраѓды, нічога не выпала.
  
  Мамарум ѓглядаѓся ѓ паветра перад сабой, як быццам шукаѓ там што-то падвешанае, што мог бачыць ён, але не гледачы. Трымаючы гаршчок левай рукой, ён правай пацягнуѓся да гэтаму нябачнаму прадмеце і выхапіѓ яго з паветра. Затым ён кінуѓ яго, усё яшчэ нябачнага, у рондаль, куды яно прызямлілася з гучным звонам.
  
  Ён злавіѓ у паветры яшчэ адзін прадмет, потым яшчэ і яшчэ, кідаючы ѓ гаршчок з гучным звонам. Ён падышоѓ да краю сцэны, працягнуѓ руку над аѓдыторыяй і схапіѓ. У яго руцэ з'явілася залатая манета. Ён пакруціѓ яе ѓ пальцах і нахіліѓся, каб паказаць маці двух васьмігадовых дзяцей, якія сядзелі ѓ першым шэрагу. Ён працягнуѓ яго ёй і паказаѓ, што яна павінна агледзець яго, што яна і зрабіла, што яна павінна паспрабаваць сагнуць яго, каб пераканацца, што ён цвёрды, што яна і зрабіла. Сказаѓ, каб яна адкусіла кавалачак, на што яна адмовілася. Яна вярнула яму кавалачак, і ён кінуѓ яго ѓ рондаль. Кавалачак.
  
  І яшчэ. Чок. І яшчэ. Чок. Вы маглі бачыць, як у яго руцэ з паветра з'яѓляюцца залатыя манеты, і чуць, як іх кідаюць у гаршчок. Кавалак. А затым хутка, адзін за адным, так хутка, як толькі мог схапіць: чок, чок, чок, чок, чок. А потым ён паставіѓ гаршчок на сцэну перад сабой, працягнуѓ абедзве рукі, і ѓ гаршчок пасыпаѓся каскад бліскучых залатых манет.
  
  Затым ён усміхнуѓся і паціснуѓ плячыма, як бы кажучы, што гэта нічога не значыць, любы майстар мантических мастацтваѓ мог бы зрабіць тое ж самае. Ён падняѓ гаршчок, патрымаѓ яго над першым побач і наліѓ - і нічога не выцекла. Гаршчок зноѓ быѓ такім жа пустым, як і раней. Залатыя манеты растварыліся ѓ паветры.
  
  Ён пакланіѓся ѓ адказ на апладысменты. Яны прагучалі.
  
  Затым Мамарум тройчы пляснуѓ у ладкі, і асістэнт - малады індыйскі хлопец, апрануты ѓ занадта вялікая дхоти, - выйшаѓ, несучы згорнуты дыван прыкладна шасці футаѓ шырынёй і дзесяць футаѓ даѓжынёй, які ён пачаѓ разгортваць пасярод сцэны. Затым ён памчаѓся за сцэну і вярнуѓся з плеценай кошыкам, досыць вялікі, каб змясціць маленькую козачку, калі яна ляжа і згорнецца абаранкам, якую ён акуратна расклаѓ па цэнтры дывана.
  
  Мамарум з размаху зняѓ вечка з кошыка і паказаѓ гледачам на адтуліну, каб яны маглі зазірнуць ѓнутр. Гэта была пустая плеценая кошык. Паклаѓшы яго назад у яшчэ адным росчыркам, ён запусціѓ руку ѓ яго і выцягнуѓ доѓгі чырвоны шалік. Пачуѓся лёгкі ѓздых здзіѓлення, але не занадта вялікі. У рэшце рэшт, гэта быѓ усяго толькі шалік, які лёгка схаваць - мы ж не зазіралі так уважліва у кошык, ці не так?
  
  Мякка памахваючы шалікам, так што ён калыхаѓся перад ім на хаду, Мамарум пакінуѓ сцэну. Ён ішоѓ па цэнтральным праходзе, азіраючыся налева і направа, узіраючыся ѓ публіку, раздумваючы, пакуль прыкладна на паѓдарогі не спыніѓся побач з прывабнай, хоць і суровай малады лэдзі. Ён працягнуѓ ёй канец шаліка. Яна няѓпэѓнена ѓзяла яго. Ён пацягнуѓ за яго, заклікаючы яе ѓстаць і пайсці з ім. Яна адпусціла шалік і пахітала галавой.
  
  Мамарум запытальна паківаѓ галавой і паціснуѓ плячыма. Усміхнуѓшыся, што ѓсё ѓ парадку, ён прайшоѓ па праходзе ѓ апошні шэраг і працягнуѓ канец шаліка лэдзі Прысцыле. Яна адскочыла. Ён падбадзёрваючы кіѓнуѓ. Яна асцярожна, няѓпэѓнена ѓзялася за канец. Ён зноѓ падбадзёрваючы кіѓнуѓ і асцярожна пацягнуѓ. Яна ѓстала, як загіпнатызаваная, і, сціскаючы шалік, рушыла ѓслед за ім назад па праходзе, пакуль яны не дасягнулі сцэны.
  
  Лейтэнант Уэлс быѓ незадаволены. Ён злосна паглядзеѓ на Мамарума. "Якога чорта, чорт вазьмі, яна пагадзілася на гэта, я не ведаю", - прамармытаѓ ён.
  
  Лейтэнант, вырашыла Маргарэт, раѓнуе. Не лепшая рыса ѓ прыхільніка.
  
  Мамарум Вялікі узяѓ руку лэдзі Прысцылы, обвитую шалікам, пацалаваѓ яе ѓ належнай, уважлівай і высакароднай манеры і вывеѓ яе за руку на сцэну. У заднім шэрагу, нікім не заѓважаны, зароѓ лейтэнант Уэлс.
  
  Жэстамі і маѓклівым заахвочваннем Мамарум загадала лэдзі Прысцыле забрацца ѓ плеценую кошык і легчы, разгладзіѓшы верхнюю вопратку і скруціѓшыся абаранкам, пакуль яна не схавалася з віду ѓ кошыку. Мамарум падняла вечка і хуткім, адпрацаваным рухам апусціла яе на кошык. Сее-хто з прысутных заѓважыѓ, што ён дазволіѓ, здавалася б, незаѓважаным некалькіх цалям зморшчыны сукенкі лэдзі Прысцылы тырчаць на стыку вечка і кошыка.
  
  Асістэнт вярнуѓся на сцэну, выкатывая стойку, на якой стаяла каля тузіна доѓгіх вострых мячоѓ з аздобленыя каштоѓнымі камянямі рукоятями. Мамарум і асістэнт адсунулі стойку да пярэдняй частцы сцэны і дазволілі некалькім людзям у першым шэрагу разгледзець мячы і памацаць іх вострага. Затым Мамарум паказаѓ на некалькіх чалавек, якія знаходзіліся далей ад сцэны, і моѓчкі запрасіѓ іх падысці і агледзець зброю. Спачатку некаторыя так і зрабілі, а затым, рухомыя цікаѓнасцю і жаданнем быць аднымі з нямногіх дасведчаных, значная колькасць пакінула свае месцы і падышло да краю сцэны, каб сваімі вачыма ѓбачыць і адчуць, што мячы сапраѓды былі мячамі. Некаторых з іх сапраѓды запрасілі на сцэну, дзе, у навучанне астатнім гледачам, яны цягнулі, штурхалі і пратыкалі розныя мячы, каб прадэманстраваць, што яны сапраѓдныя, трывалыя і вострыя.
  
  Калі гледачы, задаволіѓшыся тым, што ѓ ілюзіі не было ніякага падману, па меншай меры, у частцы з халодным зброяй, вярнуліся на свае месцы, Мамарум ѓзяѓ адзін з мячоѓ, ляпнуѓ плоскай абзой па раскрытай далоні, каб яшчэ раз падкрэсліць рэальнасць клінка з цвёрдай сталі, а затым хутка і груба ѓсадзіѓ яго ѓ плеценую кошык да таго часу, пакуль яго вастрыё не выйшла з другога боку.
  
  Хутка і з плыѓнай эканоміяй рухаѓ Мамарум абышоѓ кошык, не адрываючы ад мячамі плеценую тканіна высока і нізка, пакуль кошык не апынулася ѓсеяная мячамі крыж-накрыж, і стала ясна, што ніхто ѓнутры не пазбег бы пронзения па меншай меры адным з лёзаѓ, а магчыма, і добрых паѓтузіна.
  
  Гледачы ведалі, што іх дураць, але яны былі захопленыя відовішчам і гісторыяй аб тым, што павінна было адбыцца, і, затаіѓшы дыханне, чакалі, чым усё гэта скончыцца. Затым, калі Мамарум паклаѓ апошні меч, пачуѓся шум некаторых з якія назіралі, узбуджаны шэпт, ѓздых тут, рэзкі ѓдых там. Бо чаго Мамарум, здавалася, не заѓважыѓ, танцуючы вакол кошыка, так гэта струменьчыкі крыві, стекавшей па сценцы кошыка, пэцкаючы плеценую тканіна і капая на акуратна постеленный кілімок.
  
  Гэта было занадта для лейтэнанта Уэлса, які раптам ускочыѓ на ногі. " Чорт бы цябе ѓзяѓ, - зароѓ ён, - ты, чортаѓ вог, ты што, не бачыш, што робіш? Выцягні яе з гэтай штуковіны!"
  
  Здзіѓлены, Мамарум перастаѓ кружыць вакол кошыка, каб вызірнуць у залу. "Прашу прабачэньня?" спакойна сказаѓ ён. Толькі той факт, што ён наогул загаварыѓ, сведчыѓ аб тым моцным хваляванні, якое, павінна быць, выклікала ѓ ім насмешка.
  
  Чары былі разбураныя. Чараѓнік загаварыѓ.
  
  "Дзяѓчына- Ты парэзаѓ яе", - крыкнуѓ нехта.
  
  "Тут паѓсюль кроѓ", - дадаѓ хто-то яшчэ.
  
  Разгневаны жаночы голас патроіѓся: "Божа мой, Божа мой! Якая трагедыя!"
  
  Хваля гневу і панікі ахапіла аѓдыторыю, некаторыя ѓскочылі на ногі, некаторыя цяжка падняліся са сваіх крэслаѓ. Большасць застыла на сваіх месцах, але ніхто не ведаѓ, як доѓга працягнецца іх ваганне.
  
  Мамарум у роспачы пляснуѓ рукамі. "Цярпенне, сябры мае", - сказаѓ ён на здзіѓленне гучным і уладным голасам. "Ілюзія павінна была скончыцца інакш, агаленнем мячоѓ і доѓгімі цырымоніямі. Але вы б хацелі, каб гэта было так ". І з гэтымі словамі ён нахіліѓ кошык да гледачоѓ і зняѓ вечка.
  
  Укладзеныя мячы зіхацелі ѓ промні пражэктара, а лэдзі Присцилла...
  
  ... яго там не было.
  
  Мячы пранізвалі пусты паветра, ануча, якая здавалася часткай сукенкі лэдзі Прысцылы, была ѓсяго толькі маленькай шаѓковай анучкай, а кроѓ на баку кошыка, наколькі можна было бачыць, ѓзялася з ніадкуль.
  
  "Ты бачыш?" Голас Мамарум разнёсся па пакоі. "Ніякага непатрэбнага праліцця крыві. Ніхто не пацярпеѓ. Усяго толькі зьнікае лэдзі, сама сутнасць магіі, таямніцы сэрца. Дзе яна? Я пакідаю гэта на ваша меркаванне!" І з гэтымі словамі Мамарум павярнуѓся і павольна і нетаропка сышоѓ са сцэны.
  
  "Ну, будзь я пракляты!" - сказаѓ Хітры Дзівак. "Я бачыѓ, як яна залезла ѓ тую кошык, і з тых часоѓ я ѓвесь час сачыѓ за ёю, і цяпер яе дакладна ѓ ёй няма".
  
  "Усё гэта робіцца з дапамогай люстэркаѓ", - сказаѓ Шчанюк Кулі з выглядам чалавека, які ѓ курсе падзей.
  
  Пін павярнуѓся да Кулі. "Праѓда?" спытаѓ ён. "І дзе менавіта былі размешчаны гэтыя люстэркі?"
  
  "Можа быць, у кошыку было патаемнае дно", - выказаѓ меркаванне Дзівак. "І яна правалілася ѓ пастку на сцэне".
  
  "Менавіта гэта я і сказаѓ", - пагадзіѓся Шчанюк, ківаючы. "Люстэрка".
  
  "Звярніце ѓвагу на выдатны кашамский кілімок, які чараѓнік прадбачліва паклаѓ пад кошык", - сказаѓ Пін з лёгкай іроніяй у голасе. "Магчыма, у ім таксама ёсць люк".
  
  "Магчыма," пагадзіѓся Дзівак, які быѓ непаражальны для іроніі.
  
  Гледачы ѓсё яшчэ балансавалі на сваіх месцах, не ведаючы, ісці ім наперад або назад, калі хто-то ѓ задняй частцы залы пачаѓ апладзіраваць. А потым хто-то іншы падхапіѓ воплескі, і яшчэ, і яшчэ, і апладысменты сталі ѓсеагульнымі, гнеѓ і асцярогі былі забытыя, і ѓсе вярнуліся на свае месцы, атрымліваючы асалоду ад тым, як іх абдурылі.
  
  "Ты такі разумны", - сказала Маргарэт, дакранаючыся да рукі Піцера.
  
  Пітэр павярнуѓся да яе. " Што?
  
  "Пачынаеш вось так пляскаць. Магчыма, ты прадухіліѓ беспарадкі".
  
  "Проста геній", - сціпла прызнаѓ Піцер.
  
  Лейтэнант Уэлс ѓсё яшчэ стаяѓ і аглядаѓ пакой, як стрэлак, вышуквае мэта. " Дзе яна? - спытаѓ ён у прысутных. - Дзе яна? " Калі гэты вог такі па-чартоѓску разумны, што ён з ёй зрабіѓ?
  
  Пытанне здаваѓся добрым, і на яго вось-вось павінен быѓ рушыць услед адказ. Вог, аб якім ішла гаворка, вярнуѓся на сцэну і ѓзіраѓся ѓ публіку. "Лэдзі Присцилла!" - паклікаѓ ён. "Выходзьце, калі ласка!" Не атрымаѓшы адказу, ён саскочыѓ са сцэны з збянтэжаным выглядам. "Яна павінна быць у канцы залы", - сказаѓ ён.
  
  "Тады як жа яна туды трапіла?" - крыкнуѓ нехта.
  
  "Магчыма, нам варта падумаць пра гэта пазней", - адказала Мамарум. "А пакуль давайце паглядзім, дзе яна на самай справе знаходзіцца ѓ дадзены момант".
  
  У пакоі запалілася святло, і ѓсе огляделись. Лэдзі Прысцылы нідзе не было відаць.
  
  "Яна павінна была вярнуцца праз тую дзверы", - сказала Мамарум, паказваючы на дзверы ѓ правай задняй частцы вялікі пакоя.
  
  "Як яна туды вярнулася?" мужчына зноѓ запатрабаваѓ адказу.
  
  Мамарум было цяжка з адказам. Чараѓнік ніколі не раскрывае сваіх сакрэтаѓ. "Пазней", - сказаѓ ён нарэшце.
  
  "Ну, яе тут няма. Дык дзе ж яна?" Запатрабаваѓ адказу лейтэнант Уэлс.
  
  Мамарум паціснуѓ плячыма. "Я не ведаю", - прызнаѓся ён. "Магчыма, ты яе спужаѓ".
  
  Уэлс зрабіѓ два крокі па кірунку да Мамаруму, але затым перадумаѓ і спыніѓся. "Я разлічуся з вамі пазней", - сказаѓ ён. "Мы павінны знайсці Прысцылу!" Ён рысцой накіраваѓся да названай дзверы, уяѓляючы сабой непераможную сілу ѓ сваёй сіне-белай форме-га ѓланскага палка.
  
  Адкуль-то з карабля, за межамі кают-кампаніі, данёсся аддалены гук рэзкага выбуху. Стрэл? Хлопушка? Людзі ѓ зале ѓсталі і шапталіся адзін з адным, але, здавалася, ні ѓ каго не было выразнага ѓяѓлення пра тое, што рабіць.
  
  Уэлс падышоѓ да дзвярэй і штурхнуѓ. Нічога не адбылося. Ён патузаѓ ручку і штурхнуѓ яе зноѓ. Нічога не адбылося.
  
  "Хто замкнуѓ дзверы?" Рэзка спытаѓ Уэлс. "Што, чорт вазьмі, тут адбываецца?"
  
  "Калі ласка, сэр", - ѓмаѓляѓ яго пажылы мужчына ѓ сурдуце. "Сачыце за выразамі! Тут прысутнічаюць дамы".
  
  Уэлс спыніѓся і павярнуѓся. "Выбачайце, сэр", - сказаѓ ён. "Я прыношу свае прабачэнні за ненарматыѓную лексіку, але паколькі мы, падобна, зачыненыя тут без бачнай прычыны, і адзін з нашай групы прапаѓ без вестак, я палічыѓ дарэчным выказаць сваю заклапочанасць". Яго голас пачынаѓся нізка і напружана, але па меры таго, як ён працягваѓ, станавіѓся ѓсё гучней, завяршаючыся бычыным ровам. "Калі гэта нейкая жарт, то яна больш не смешная. Я б параіѓ тым, хто замкнуѓ гэтыя дзверы, прама цяпер падысці сюды і адамкнуць яе!"
  
  Звонку даносяцца больш рэзкія потрескивающие гукі, якія, здаецца, даносяцца з іншага боку.
  
  Гледачы накіраваліся да ѓсіх выхадаѓ. Іх было восем. Усе яны былі заблакаваныя. Бальная зала знаходзіѓся прама побач з шпацырнай палубай на ѓзроѓні "В", і шэсць вялікіх вокнаѓ, выходзілі на палубу. Металічныя шторкі на вокнах былі апушчаны, каб не прапускаць святло падчас шоу. Адзін з афіцэраѓ карабля разбіѓ цэнтральнае акно, каб дабрацца да аканіцы. Яна нейкім чынам была зачыненая звонку і не паддавалася. Істэрыя нарастала, і пасажыры выбілі іншыя вокны з тым жа вынікам.
  
  "Што-то не так", - сказала Маргарэт з гераічнай стрыманасцю, паднімаючыся на ногі. "Думаю, мне лепш пайсці і знайсці свайго бацькі".
  
  "Тут шмат чаго не так, наколькі я магу судзіць", - сказаѓ ёй Піцер. "Я думаю, што твой бацька будзе вельмі заняты ѓ бліжэйшы час. Я б прапанаваѓ, калі ты не лічыш гэта занадта дакучлівым, застацца са мной. "Ён узяѓ яе за руку і пацягнуѓ назад да задняй сцяны. "Тут мы не будзем блытацца пад нагамі", - сказаѓ ён. "Што, магчыма, і да лепшага. Пакуль мы не прыдумаем, як выбрацца з гэтага пакоя".
  
  Маргарэт павярнулася да яго тварам і ѓбачыла, што ён аднекуль дастаѓ кароткі двуствольный пісталет, які нядбайна трымаѓ у левай руцэ, накіраваѓшы ѓ падлогу. Яе вочы пашырыліся, але яна вырашыла нічога не казаць пра гэта цяпер. Не цяпер. "Як ты думаеш, што адбываецца?" спытала яна.
  
  "Я б сказаѓ, што хто-то спрабуе займець золата", - сказаѓ ён ёй.
  
  
  
  "Чорт вазьмі!" - сказаѓ Загваздка. "Я павінен быѓ гэта прадбачыць".
  
  Шчанюк Кулі пацягнуѓ за шнурок, замацаваны ѓ яго на шыі пад кашуляй, і доѓгі, злавеснага выгляду нож выслізнуѓ з мацавання ѓ рукаве і ѓпаѓ яму ѓ руку. Ён зняѓ тонкія скураныя ножны і выкінуѓ іх. "Ты думаеш, гэта яно?" спытаѓ ён.
  
  "У іх тут вялікая частка пасажыраѓ і каманды", - сказаѓ Загваздка, злосна цепнуѓ плячыма. "Хіба можа быць лепшы момант, каб адправіцца за золатам?"
  
  "Але паслухайце", - запярэчыѓ Хітры Дзівак. "Там наверсе ваш прыяцель прафесар. Калі б яго людзі забіралі золата, хіба ён не быѓ бы з імі?"
  
  Пін падняѓ вочы на сцэну і ѓбачыѓ Марыярці і Маммера Толливера, якія стаялі разам ля левага боку і якія глядзелі ѓ глядзельную залу, як быццам яны былі так жа збянтэжаныя тым, што адбываецца, як і ѓсе астатнія.
  
  "Разумна!" сказаѓ Пін. "Трэба аддаць яму належнае".
  
  Хітры Дзівак зняѓ гальштук і надзеѓ на кожную руку па пары кастэтаѓ. "Нам лепш паспяшацца", - сказаѓ ён. "Пытанне ѓ тым, куды і як?"
  
  
  
  Палкоѓнік Себасцьян Моран прабраѓся скрозь неспакойную аѓдыторыю туды, дзе стаялі Марыярці і бормотун. "Ну, прафесар, вы сказалі, што хто-то паспрабуе здабыць золата да таго, як падарожжа завершыцца, і, падобна на тое, вы мелі рацыю. Я не магу прыдумаць нічога іншага, што магло б адбыцца, калі толькі гэта не бунт мясцовых членаѓ каманды з-за таго, што іх кары недастаткова гарачае. Але калі гэта золата, то пытанне ѓ тым, хто ім займаецца і як яны плануюць ім кіраваць?"
  
  "Я думаю, нам лепш зрабіць усё магчымае, каб спыніць гэтую спробу", - сказаѓ яму Марыярці.
  
  "А!" - сказаѓ Моран. "Тады мне лепш пайсці паглядзець, хто з нашых таварышаѓ па прымусовым заключэнні прыдумаѓ найлепшы шанец выцягнуць нас адсюль. Я хутка вярнуся. Ён кінуѓся да выхаду, дзе некалькі чалавек ужо білі ѓ зачыненую дзверы.
  
  Марыярці выглядаѓ задуменным. "Магчыма, мы зможам звярнуць хныканье і крыкі ѓ нашу карысць, калі нам ѓдасца адбіцца ад нападнікаѓ".
  
  "Як жа так?" - спытаѓ яго маленькі спадарожнік.
  
  " Мама, у мяне ёсць для цябе праца.
  
  "Ты хочаш сказаць, што я павінен прапусціць баі?" бормотун раздражнёна тупнуѓ нагой. "Мы, нізкарослыя людзі, ніколі не весялімся".
  
  "Магчыма, гэта здасца табе дастаткова захапляльным, каб задаволіць цябе на некаторы час", - сказаѓ яму Марыярці. "Вось што я хачу, каб ты зрабіѓ ..." І на працягу наступных двух хвілін ён тлумачыѓ, што трэба зрабіць.
  
  Моран вярнуѓся праз некалькі хвілін. "Гэта зойме ѓ іх некаторы час", - сказаѓ ён. "Магчыма, мы зможам знайсці больш хуткі спосаб выбрацца адсюль".
  
  Удалечыні прагучаѓ яшчэ адзін стрэл.
  
  "Магчыма, так будзе лепш," сказаѓ Марыярці.
  
  OceanofPDF.com
  
  ДВАЦЦАЦЬ ДВА
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ХАГГЕР-РАБАђНІК
  
  
  
  Калі ты зможаш захаваць самавалоданне, калі ѓсе вакол
  губляюць галаву і вінавацяць у гэтым цябе,
  Калі ты зможаш давяраць сабе, калі ѓсе мужчыны сумняваюцца ѓ табе,
  але пры гэтым ѓлічваем і іх сумненні ...
  Рэдзьярд Кіплінг
  
  
  
  Aспачатку было незразумела, хто менавіта спрабуе што-то зрабіць, з чым і каму. Капітан Искансен увайшоѓ у пакой адпачынку афіцэраѓ-га ѓланскага палка ѓ пяць хвілін на восьмую. "Я бачу, вы не збіраецеся на вялікае шоѓ", - сказаѓ ён. Генерал Сэнт-Іѓ і двое малодшых афіцэраѓ побач з ім паднялі вочы ад вялізнага стала, заваленага дакументамі.
  
  "Папяровая цяганіна", - сказаѓ Сэнт-Іѓ. "Праклён узброеных сіл. Усё запісана, падпісана і падшытая, каб ніколі больш на яго не глядзець. Не тое каб ідэя назіраць, як спяваюць ѓдавы або як падлеткі гуляюць на піяніна, была такой ужо прывабнай. Чым магу быць карысны, капітан?
  
  "Я думаѓ, пытанне ѓ тым, што я магу для вас зрабіць", - сказаѓ Искансен. "Мне паведамілі, што вы хацелі мяне бачыць. Што вам трэба?"
  
  Сэнт-Іѓ адсунуѓ сваё крэсла ад стала. " Я хацеѓ цябе бачыць? Хто гэта сказаѓ?
  
  "Ну, адзін са сцюардаѓ распавёѓ першаму памочніку, які распавёѓ мне". Капітан Искансен нахмурыѓся. "Гэта што, нейкая жарт?"
  
  "Не з майго боку", - запэѓніѓ яго Сэнт-Іѓ, паднімаючыся на ногі. "Нам лепш разабрацца з гэтым". Ён павярнуѓся да двух малодшым афіцэрам. " Лейтэнант Макпрайд, заступите на дзяжурства тут. Прасочыце за зменай варты, калі я не вярнуся своечасова. Лейтэнант Пинтон, хадзем са мной.
  
  У дзвярах з'явілася пара сцюардаѓ у белых халатах, якія трымаюць пад пахамі алавяныя падносы, а ѓ руках - службовыя рэвальверы "Уэбли", накіраваныя на афіцэраѓ. "Пліз, малю вас, захоѓвайце спакой і заставайцеся на сваіх месцах", - цвёрда сказаѓ адзін з сцюардаѓ. "Мы б не хацелі, каб у вас стралялі".
  
  Сэнт-Іѓ павольна сеѓ назад. Няма сэнсу страляць у чалавека з "Уэбли". Добры рэвальвер "Уэбли". Выдатная забойная сіла. "Чаго вы, нягоднікі, хочаце?" - ён запатрабаваѓ адказу, спрабуючы напусціць бачнасць абыякавасці на тое, што на самой справе было больш гневам, чым страхам.
  
  "Толькі для таго, каб вы заставаліся на сваіх месцах", - сказаѓ яму сцюард. "Усе вы. Пліз".
  
  Лейтэнант Макпрайд, мускулісты, чырванатвары малады чалавек з адсутнасцю страху і здаровым сэнсам, гэтак карыснымі для малодшых афіцэраѓ, выступіѓ наперад. " Чорт бы вас пабраѓ! Вы не можаце проста...
  
  Сцюард накіраваѓ свой "Уэбли" у столь і стрэліѓ адзін раз. Гук у маленькай пакоі быѓ аглушальным і рэзаѓ вушы.
  
  "Я вымушаны настойваць", - заявіѓ сцюард, яго голас гучаѓ тонка і адхілена на фоне грукату стрэлу.
  
  Капітан Искансен застыѓ на месцы, бледны і дрыготкі. "Клянуся Богам, мне трэба кіраваць караблём!" - сказаѓ ён. "Вы не можаце гэтага зрабіць!"
  
  Які казаѓ сцюард усміхнуѓся шчарбатай усмешкай. "Ёсць", - сказаѓ ён.
  
  Маѓклівы сцюард увайшоѓ у пакой, старанна не становячыся паміж сваім партнёрам і англічанамі, і адабраѓ у траіх армейцаѓ зброю. Затым абодва сцюарда попятились з пакоя.
  
  "Калі ты пастукаеш у дзверы, я выстрелю скрозь яе", - сказаѓ гаманкі. І яны выйшлі з каюты, шчыльна зачыніѓшы за сабой дзверы.
  
  "Яны палююць за золатам!" Капітан Искансен ляпнуѓ далонню па стале. "Я павінен быѓ гэта прадбачыць. Павінна быць, гэта тыя новыя насільшчыкі і сцюарды, якія падняліся на борт у Бамбеі. Але як яны плануюць выйсці сухімі з вады?"
  
  Сэнт-Іѓ пачакаѓ хвіліну, а затым накіраваѓся да дзвярэй. "Усе прыцісніце да сцяны," прашаптаѓ ён. " На ѓсялякі выпадак. "Ён патузаѓ дзверы. Нічога не адбылося. Ён павярнуѓ і патузаѓ ручку. Стрэлаѓ у дзверы не было, але яна і не адкрылася.
  
  "Што, чорт вазьмі," аднымі вуснамі прамовіѓ ён, тузаючы дзверы, " яны зрабілі з гэтай штукай?"
  
  "Ёсць спосаб замкнуць дзверы звонку", - сказаѓ яму капітан Искансен, апускаючыся на бліжэйшы крэсла. "Калі пакой будзе выкарыстоѓвацца, напрыклад, пад склад".
  
  "Д-чорт," сказаѓ Сэнт-Іѓ. " Мяркую, яны не хочуць забіваць нас без крайняй неабходнасці.
  
  " Забіць нас? Лейтэнант Пинтон ускочыѓ з крэсла і змрочна ѓтаропіѓся на зачыненыя дзверы, выглядаючы яшчэ вышэй, зграбней і больш напружаным, чым звычайна. "Выбачайце, сэр, але яны не асмеліліся б. Праѓда? Я маю на ѓвазе, у рэшце рэшт, мы брытанскія афіцэры".
  
  "Чорт вазьмі!" паѓтарыѓ Сэнт-Іѓ. " Вы маеце рацыю, капітан. Мы павінны былі гэта ѓбачыць. Усё было добра спланавана. Па-чартоѓску зручна, што ѓсе гэтыя людзі захварэлі адначасова. Яны, вядома, палююць за джы-голдай.
  
  "Мне трэба кіраваць караблём", - паѓтарыѓ Искансен, яшчэ раз пляснуѓшы адкрытай далонню па краі стала. "Я павінен выбірацца адсюль. Дастаткова таго, што яны палююць за золатам, але аднаму Госпаду вядома, якой-небудзь шкоду яны нанясуць карабля, спрабуючы яго займець.
  
  "Вы бачыце, што яны зрабілі?" - рытарычна спытаѓ Сэнт-Іѓ. "Замкнуѓшы нас тут, яны ліквідавалі верхавіну іерархіі камандавання ад каманды карабля і вайскоѓцаѓ. Нашым падначаленым спатрэбяцца загады, а нас не будзе побач, каб іх аддаваць ".
  
  Капітан Искансен ускочыѓ на ногі. "Ілюмінатар!" усклікнуѓ ён.
  
  Генерал Сэнт-Іѓ крытычна агледзеѓ яго з другога канца пакоя. "Занадта маленькі", - сказаѓ ён. "Ніхто з нас яго не пролезет".
  
  "Калі мы открутим восем нітаѓ, - сказаѓ Искансен, - мы зможам вылучыць латуневую раму і атрымаць дадатковыя шэсць цаляѓ або каля таго. Тады адзін з нас зможа пралезці праз яе".
  
  Аднекуль знізу пачуѓся вінтовачны стрэл. А затым, секунд праз дваццаць, яшчэ адзін.
  
  "Гэта нашы вінтоѓкі", - сказаѓ лейтэнант Пинтон.
  
  "Адзін з ахоѓнікаѓ залатога сховішчы," сказаѓ Макпрайд. " Або абодва.
  
  "Інструменты!" усклікнуѓ Сэнт-Іѓ. " У нас ёсць якія-небудзь інструменты?
  
  
  
  "Гарышча!" - сказаѓ балака. "Іду ѓ заклад, яны яго не зачынілі".
  
  Моран агледзеѓся. " Лофт?
  
  "За сцэнай і ѓверх па лесвіцы", - патлумачыѓ балака. "Там ёсць гарышча для сцэнічнага палатна і да таго падобнага, дзе ёсць дзверы на верхнюю палубу".
  
  "Так яно і ёсць", - сказаѓ Марыярці. "Паехалі!"
  
  Яны ѓтрох ускараскаліся назад на сцэну і накіраваліся да задняй сцяне за заднікам, якія паказваюць вулічны базар у Хайдарабадзе. "Вось лесвіца", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Я падымуся першым," сказаѓ Маммер. " Я самы нізкарослы.
  
  
  
  "Зірні туды, на сцэну", - сказаѓ Хітры Дзівак. "Падобна на тое, прафесар і яго сябры вырашылі збегчы".
  
  "Я так і ведаѓ!" - усклікнуѓ Пін, убачыѓшы, як Марыярці знікае за заднікам. "Хутка! За імі".
  
  Пін прамчаѓся па праходзе і заскочыѓ на сцэну, за ім з крыху меншай спрытам рушылі ѓслед Кулі і Дзівак. Ззаду іх, у бальнай зале, некалькі мужчын адсунулі ад бакавой сцяны доѓгі стол і выкарыстоѓвалі яго ѓ якасці тарана да галоѓным выхадных дзвярэй. Яшчэ некалькі чалавек стаялі ѓ адной з бакавых дзвярэй і па чарзе білі ѓ яе нагамі, але без асаблівага эфекту.
  
  Пасля нядоѓгіх пошукаѓ Шчанюк Кулі знайшоѓ лесвіцу. "Павінна быць, яны пайшлі сюды", - хрыпла прашаптаѓ ён.
  
  "Нам лепш рушыць услед за імі", - сказаѓ Хітры Дзівак, падыходзячы. "Ты першы".
  
  "Ага, дакладна", - сказаѓ Шчанюк. "Чаму я не здзіѓлены?" Ён заціснуѓ нож у зубах, як пірат з казкі, і ѓскараскаѓся па лесвіцы. Дзівак ішоѓ прама за ім, і Пін, заклапочаны тым, каб не страціць сваю здабычу, прыстроіѓся ззаду.
  
  Дзе-то удалечыні прагучаѓ адзіночны стрэл. Яны спыніліся на лесвіцы, прыслухоѓваючыся, але гук не паѓтарыѓся.
  
  "Гэта быѓ чацвёрты стрэл на дадзены момант," сказаѓ Дзівак, "калі толькі я ні разу не прамахнуѓся".
  
  "Як ты думаеш, адкуль гэта ідзе?" - спытаѓ Шчанюк гучным шэптам.
  
  "Немагчыма сказаць напэѓна", - сказаѓ Дзівак.
  
  "Як ты думаеш, што гэта значыць?" - спытаѓ Шчанюк.
  
  "Няма сэнсу будаваць здагадкі, мы і так хутка даведаемся", - прагыркаѓ Загваздка. "Давай скончым з гэтым".
  
  Пакой наверсе была запоѓненая рулонамі палатна, стэлажамі з драѓлянымі рэйкамі, мотками вяроѓкі, кантэйнерамі з закарэлым рыбіным клеем, слоічкамі з пігментам для фарбы і скрынкамі з металічнымі калкамі, гаплікамі, шрубамі, завесамі і іншым. Марыярці і яго вясёлая кампанія прайшлі міма, не спыняючыся, пакінуѓшы выходную дзверы адкрытай.
  
  "Дзе мы?" прашаптаѓ Дзівак.
  
  "Мы, павінна быць, на палубе "А", " рызыкнуѓ выказаць здагадку Шчанюк Кулі, выглядаючы за дзверы. " Але гэта не калідор пасажырскай каюты, і я не ведаю, што гэта такое.
  
  "Пайшлі," сказаѓ Загваздка, накіроѓваючыся ѓ калідор. - Мы павінны знайсці Марыярці, таго палкоѓніка і іх сябрука-карліка і спыніць іх як мага хутчэй.
  
  "Здаецца, у іх ёсць памочнікі", - сказаѓ Хітры Дзівак.
  
  "Адрэжце галаву змяі," змрочна сказаѓ доктар Пін Док Лоѓ, "і цела памрэ".
  
  
  
  "Ты чуеш гэта?" Пітэр прыклаѓ вуха да сцяны бальнага залы.
  
  "Што?" Маргарэт нахілілася і прыслухалася. "Я нічога не чую з-за груку нашых таварышаѓ па заключэнні".
  
  "Рухавікі карабля запавольваюцца," сказаѓ ёй Піцер.
  
  Яна прыслухалася, і гэта было так: роѓны тум-тум-тум-тум гул рухавікоѓ быѓ больш выразным і павольным, чым раней, і па меры таго, як яна прыслухоѓвалася, ён запавольваѓся яшчэ больш. "Што гэта значыць?" - спытаѓ я.
  
  "Гэта азначае, што карабель спыняецца".
  
  "Я ведаю гэта", - раздражнёна сказала Маргарэт. "Я мела на ѓвазе, што гэта значыць?"
  
  "Гэта значыць, што нам сапраѓды лепш прыбірацца адсюль".
  
  "Менавіта пра гэта я і думала ѓвесь гэты час", - сказала яна. "Рухавікі працуюць павольна або рухавікі працуюць хутка, не вельмі добрая ідэя, каб сядзець пад замком у бальнай зале, у той час як незнаёмцы з няяснымі матывамі гойсаюць па астатняму карабля".
  
  "Я думаю, іх матывы дастаткова відавочныя", - пракаментаваѓ Піцер.
  
  Яна кіѓнула. "Яны палююць за золатам. Ну, добра, хай забіраюць золата і прыбіраюцца дадому. Тады мы зможам працягнуць падарожжа".
  
  "Гэта нешта большае", - сказаѓ ёй Піцер, стараючыся гаварыць як мага спакайней, улічваючы навакольны хаос. "Я думаю, мы знайшлі вашага Фанзигара".
  
  Маргарэт на хвіліну замерла, дазваляючы свайму розуму ѓсвядоміць значэнне гэтай прапановы. "Фанзигар".
  
  "Я думаю, што так".
  
  "Бандыты".
  
  "Мне вельмі шкада, але - так".
  
  "Чаму ты так думаеш?"
  
  " Паведамленне, якое я атрымаѓ. У ім гаварылася, што фанзигары, па чутках, зноѓ актывізаваліся, але маё начальства не ведала, дзе яны плануюць нанесці ѓдар. Ну, я думаю, мы толькі што гэта высветлілі.
  
  "Але," сказала Маргарэт, " згодна з старых гісторыях, яны забіваюць усіх сваіх ахвяр, каб не пакідаць сведак. Тады чаму яны не паспрабавалі забіць нас?
  
  Пітэр паціснуѓ плячыма. "Навошта турбавацца?" - сказаѓ ён. "Яны павінны перавезці золата на іншы карабель. У іх павінен быць карабель дзе-то паблізу. І падмацаванне. Цяпер на караблі іх не можа быць больш трыццаці - зменныя насільшчыкі і сцюарды, якія падняліся на борт у Бамбеі, калі я не памыляюся. І яны нідзе не могуць прывесці "Імператрыцу" у порт, ім прыйдзецца патапіць яе пасля таго, як яны атрымаюць золата. Так што няма сэнсу забіваць нас аднаго за іншым, калі мы ѓсё роѓна памром ".
  
  "О, божа", - сказала Маргарэт, падносячы сціснутую руку да вуснаѓ. "Ёсць так шмат рэчаѓ, якія я хацела зрабіць да таго, як мне споѓніцца трыццаць, але смерць не была адной з іх".
  
  Пітэр нахіліѓся і ѓзяѓ яе за другую руку. " Даруй, - сказаѓ ён, - я не хацеѓ цябе хваляваць. Я сказаѓ, не падумаѓшы.
  
  Яна вздернула падбародак, і яе вочы праясніліся. "Няма, няма", - сказала яна. "Ніколі не кажы мне менш праѓды. Калі гэта "калі-небудзь" наогул існуе."
  
  Пітэр змагаѓся з эмоцыямі, якія пагражалі перарасці з яго. Магчыма, быѓ час, калі праява эмоцый было прыдатнай рэакцыяй на тое ці іншае, але цяпер было не тое. "Будзе шмат "эверсов", " запэѓніѓ ён яе. " Праѓда ѓ тым, што я планую выцягнуць нас адсюль і перашкодзіць гэтым гіцлям скрасці золата або патапіць карабель. "Ён сціснуѓ правую руку ѓ моцны кулак i патрос ім перад сабой. "Не абавязкова ѓ такім парадку".
  
  "Добра", - сказала яна. "Я рада гэта чуць. Раскажы мне аб сваім плане?"
  
  "Я планую выцягнуць нас адсюль", - сказаѓ ён.
  
  "Якім чынам?"
  
  "Я яшчэ не адпрацаваѓ гэтую частку плана".
  
  "Пра", - сказала яна.
  
  "Гэта тое, чаму нас вучаць", - сказаѓ ён ёй. "Па-першае, усталюйце выразныя мэты".
  
  "А па-другое?"
  
  "Я не наведваѓ гэты ѓрок", - сказаѓ ён ёй. "Нам прыйдзецца імправізаваць".
  
  Маргарэт задумалася. "Я думаю, перш за ѓсё варта было б вызваліць усіх гэтых людзей", - сказала яна. "З такой колькасцю пасажыраѓ, якія бегаюць вакол, гэта павінна збянтэжыць нашых праціѓнікаѓ і палегчыць рэалізацыю вашага плана. Гэта значыць, калі вы распрацоѓваеце план ".
  
  "Некаторыя з іх могуць быць параненыя, магчыма, забітыя", - сказаѓ ён.
  
  " А калі яны застануцца тут?
  
  Піцер кіѓнуѓ. "Значыць, гэта вызваленне".
  
  "Якім чынам?"
  
  Ён задумаѓся. "Я думаю, першае пытанне - куды? Яны чакаюць, што мы ѓвойдзем праз галоѓныя дзверы або адну з двух бакавых, калі мы наогул ѓвойдзем. Я думаю, нам лепш напасці на іх з нечаканага боку. Магчыма, з шпацырнай палубы.
  
  "Вокны зачыненыя," нагадала яму Маргарэт.
  
  "Але сцены тонкія". Ён пстрыкнуѓ пальцамі. "Чорт вазьмі!" - сказаѓ ён. "Прабачце за выраз, але ёсць сёе-тое, аб чым мне варта было падумаць раней".
  
  "У дадзенай сітуацыі крыху нецэнзурнай лаянцы дапушчальна, магчыма, нават дарэчы", - запэѓніла яна яго. "Што?"
  
  "Сцэна", - сказаѓ ён. "Гэта сапраѓдная, то ёсць прафесійная сцэна".
  
  "Так?"
  
  "Пайшлі!" - сказаѓ ён, засоѓваючы пісталет за пояс і накіроѓваючыся да сцэны. "Усе прафесійныя сцэны Лондана абавязаны мець пажарны сякера побач са сцэнай. Гэта для таго, каб разарваць вяроѓку, ѓтрымлівальную фіранку, на выпадак пажару.
  
  Яна паспяшалася за ім. " Мы не ѓ Лондане.
  
  "Будзем спадзявацца, што гэта патрабаванне ѓвайшло ѓ звычку". Ён падняѓся на сцэну і завагаѓся, гледзячы налева і направа. Ён пайшоѓ налева.
  
  Пажарны сякера быѓ там, прымацаваны да сцяны злева ад авансцэны. Пітэр выцягнуѓ яго і саскочыѓ са сцэны. "Вось тут павінна атрымацца", - крыкнуѓ ён, удараючы сякерай па сцяне.
  
  За тры ѓзмаху ён прарабіѓ сур'ёзную ѓвагнутасць ѓ сцяне. За пяць у яго ѓтварылася дзірка. Іншыя мужчыны сабраліся вакол, падбадзёрваючы яго крыкамі. Прыкладна пасля тузіна узмахаѓ адтуліну стала памерам і формай з перавернутую кветкавую вазу на доѓгай ножцы. Ён спыніѓся, каб перавесці дух, і марак узяѓ у яго з рук сякеру і атакаваѓ сцяну з выглядам прафесіянала, які хутка павялічыѓ прастору, пакуль у яго не змог бы праціснуцца маленькі дзіця. Потым дзіця старэй, потым дарослы. А потым ён спыніѓся і праціснуѓся ѓ дзірку з сякерай у руцэ і агледзеѓся ѓ пошуках каго-небудзь, каго можна было б ударыць. Наступнымі прайшлі Піцер і Маргарэт і расступіліся, прапускаючы наступны за імі паток людзей.
  
  Пітэр паляпаѓ чалавека з сякерай па плячы, а затым адскочыѓ, калі мужчына развярнуѓся, падымаючы сякеру. "Сябар", - сказаѓ ён. "Калі ѓ вас няма нічога канкрэтнага на прымеце," сказаѓ ён, - можа быць, вы захочаце пайсці са мной".
  
  "У цябе ёсць якія-небудзь ідэі, што з усім гэтым рабіць?" - спытаѓ мужчына.
  
  Піцер кіѓнуѓ.
  
  "Добра, тады я з табой".
  
  "Куды едзем?" Спытала Маргарэт.
  
  Пітэр задумаѓся. "Я думаю, самае важнае - зноѓ запусціць карабель. Калі я маю рацыю і нас шукае іншы карабель, мы павінны абцяжарыць ім пошук. Тады нам трэба разабрацца толькі з трыццаццю або каля таго нападалі на борце. Ён узяѓ яе за руку і завагаѓся. "Я не ѓпэѓнены, дзе сказаць табе пачакаць, дзе ты будзеш у бяспекі".
  
  "Я нідзе не збіраюся чакаць", - цвёрда сказала яна. "Я іду з табой. Акрамя таго, наколькі я ведаю, няма месца бяспечней, чым любое іншае".
  
  "Але ёсць некаторыя месцы, якія, безумоѓна, больш небяспечныя".
  
  "Я іду з табой".
  
  
  
  _______
  
  
  
  Палкоѓнік Моран ішоѓ наперадзе, і яны асцярожна рушылі па калідоры да дзвярэй, якая вядзе на верхнюю шпацырную палубу. Было амаль дзевяць гадзін, і ноч апусцілася са сваім звычайным стукам. Цемра на палубе парушалася толькі святлом, што льюцца з некалькіх ілюмінатараѓ, і рэдкімі цьмянымі алейнымі лямпамі на кранштэйне, якім абазначаюць дзверы або лесвіцу. Электрычнае асвятленне, па-відаць, было абмежавана некалькімі памяшканнямі карабля, а генератар не працаваѓ бесперапынна.
  
  Моран спыніѓся і павярнуѓся, калі яны дасягнулі лесвіцы, якая вядзе ѓніз. "Пакуль усё добра", - сказаѓ ён. "Паблізу ні душы. Які план?"
  
  "Унізе", - сказаѓ Марыярці. "Нашы атакуючыя, павінна быць, раззасяроджаныя па караблю. Уланы генерала Сэнт-Вярба, верагодна, былі заспеты знянацку ѓ сваіх спальных памяшканнях і нейкім чынам зачыненыя. Калі б нам удалося дабрацца да іх, мы, магчыма, змаглі б што-то зрабіць ".
  
  "Усе іх зброя знаходзіцца пад замком у пакоі аховы", - сказаѓ Моран. "Гэта павінна быць першае месца, якое ахоѓваюць нашы праціѓнікі, кім бы яны ні былі. Магчыма, яны забралі зброю сабе, што стварыла б для нас сур'ёзную праблему ".
  
  "Думаю, мне лепш пакінуць вас тут і адправіцца на нос," сказаѓ бормотун, " і ѓнесці сваю лепту ѓ поспех нашага маленькага прадпрыемства.
  
  "Што вы збіраецеся рабіць?" - Спытаѓ палкоѓнік Моран.
  
  "Выкідваць статуі за борт", - сказаѓ яму ражаны.
  
  "Што? Для чаго?"
  
  "Спытай яго", - сказаѓ балака, паказваючы вялікім пальцам на Марыярці.
  
  Моран павярнуѓся, каб паглядзець на яго, але прафесар паківаѓ галавой. "Пазней", - сказаѓ ён. " Зараз няма часу. "І, нібы ѓ пацверджанне яго слоѓ, дзе-то унізе пачуѓся яшчэ адзін адзіночны стрэл.
  
  OceanofPDF.com
  
  ДВАЦЦАЦЬ ТРЫ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  БЛІЗКАЯ БУРА
  
  
  
  Як прыемна, у рэшце рэшт,
  не рабіць глупстваѓ, у якіх даводзіцца раскайвацца;
  Але паразважаць пра мінулае і мець магчымасць сказаць,
  што мой час было выдаткавана з толкам.
  - Джэйн Тэйлар
  
  
  
  П.ян і яго памагатыя загарнулі за кут калідора і выйшлі на палубу як раз своечасова, каб убачыць, як Марыярці і Моран праходзяць пад цьмянай алейнай лямпай, якая вісіць над трапом, вядучым на ніжнюю шпацырную палубу.
  
  "Вакол больш нікога," прашаптаѓ Кулі. - Як ты думаеш, што яны задумалі?
  
  "Без сумневу, сустракаюцца са сваімі прыяцелямі," сказаѓ Дзівак, " і спрабуюць вывезці золата.
  
  "Мы прокрадемся за імі," прашаптаѓ Пін, - і паглядзім, што яны зробяць.
  
  "Гэта Подла," хрыпла прашаптаѓ у адказ Хітры Дзівак.
  
  
  
  _______
  
  
  
  Калі яны дасягнулі падножжа лесвіцы, Марыярці націснуѓ кнопку на набалдашнике сваёй кія, павярнуѓ залатое кольца, якое злучае кій з корпусам, і выцягнуѓ тонкае сталёвае лязо даѓжынёй васемнаццаць цаляѓ, схаванае такім чынам. Драбы кія, вызвалены ад застывающего меча, уяѓляѓ сабой гнуткі тисовый кій са свінцовым грузам у ніжняй часткі, само па сабе небяспечнае, калі не смяротнае зброю. "Выбірайце самі," сказаѓ ён палкоѓніку Морану, "шабля або дубінка".
  
  "Як ты мне нядаѓна нагадаѓ", - сказаѓ Моран. "Я адчуваю пэѓную схільнасць біць людзей па галаве. Таму што гэта так".
  
  Марыярці працягнуѓ яму доѓгі тисовый прут. "Лёгкі ѓдар пазбавіць твайго ворага свядомасці", - сказаѓ ён Морану. "Моцны ѓдар па галаве заб'е".
  
  "Разумна", - пракаментаваѓ Моран, задуменна памахваючы канцом палкі.
  
  Двое мужчын і жанчына выйшлі з-за вугла палубы і спыніліся, убачыѓшы Марыярці і Марана. "Вы прафесар Марыярці," сказаѓ высокі стройны мужчына. Іншы мужчына, як заѓважыѓ Марыярці, быѓ адным з членаѓ экіпажа карабля, і ён трымаѓ у руцэ пажарны сякера.
  
  "Так," пацвердзіѓ Марыярці. Ён вгляделся ѓ цемру. " І я мяркую, вы і гэтая юная лэдзі суправаджалі нас у нашым візіце ѓ Элефанту, праѓда?
  
  " Цалкам дакладна. Пітэр Колінз да вашых паслуг. А гэта Маргарэт Сэнт-Іѓ. Яны ѓдваіх ступілі наперад.
  
  "Дачка генерала?" спытаѓ Моран.
  
  "Гэта дакладна", - прызнала яна.
  
  "Я захапляюся вашым бацькам", - сказаѓ Моран. "Выдатны афіцэр. Пакка сахиб".
  
  "Дзякуй", - сказала Маргарэт. "Я сама заѓсёды знаходзіла яго годным захаплення".
  
  Міма іх слабым рэхам данёсся далёкі стрэл, затым яшчэ адзін.
  
  "Цяпер не час аддавацца ѓспамінам", - сказаѓ палкоѓнік Моран, трымаючы доѓгую кій пад пахай, як щегольскую кій, і пільна гледзячы на нейкі нябачны аб'ект удалечыні. "Бітва, забойства і раптоѓная смерць - вось што ѓ меню. Наступны гадзіну павінен аддзяліць сабак ад шчанюкоѓ!"
  
  Піцер і Маргарэт павярнуліся і са здзіѓленнем паглядзелі на яго, але ён гэтага не заѓважыѓ.
  
  "На жаль, палкоѓнік правоѓ", - сказаѓ Марыярці. "Хоць ён фармулюе гэта не так, як гэта зрабіѓ бы я, або хто-небудзь іншы ѓ вядомым свеце. І нам лепш перайсці да справы. Як вы, хлопцы, выбраліся з бальнага залы?
  
  Пітэр распавёѓ аб дзюры, якую яны прасеклі ѓ сцяне па левым борце палубы, і аб патоку людзей, якія нават цяпер вырываліся з яе.
  
  Марыярці кіѓнуѓ. "Гэта ѓзмоцніць блытаніну, што толькі да лепшага".
  
  Зялёная ѓспышка ѓскінулася ѓ неба адкуль-то з верхняй палубы і выбухнула высока ѓ паветры.
  
  "Гэта нядобра", - сказаѓ Піцер, назіраючы, як зялёны агністы шар павольна апускаецца ѓ мора.
  
  "Павінна быць, за намі варта карабель", - сказаѓ Марыярці. "Магчыма, ён спрабуе знайсці нас нават цяпер".
  
  "Так я і думаѓ", - сказаѓ Піцер. "Мая ідэя складаецца ѓ тым, каб прабрацца на масток і паспрабаваць зноѓ запусціць карабель".
  
  Марыярці паківаѓ галавой. "Не спрацуе", - сказаѓ ён. "Пойдзем з намі".
  
  "Чаму гэта не спрацуе?" Спытаѓ Піцер, "Яны павінны быць раззасяроджаныя даволі тонка. У іх там не можа быць шмат людзей". Ён паказаѓ свой маленькі пісталет. "І я павінен быць у стане знішчыць парачку з іх, для пачатку".
  
  "Яны амаль напэѓна кантралююць і машыннае аддзяленне", - сказаѓ Марыярці. "Ваш сігнал аб аднаѓленні хуткасці з мастка толькі папярэдзіць іх аб новай праблеме".
  
  "Ну, сэр," сказала Маргарэт, " у вас ёсць ідэя лепей?"
  
  "Я мяркую, што так", - сказаѓ ім Марыярці. "Каравульнай памяшканне для улан знаходзіцца на ніжнім узроѓні побач з залатым сховішчам, і там захоѓваюцца вінтоѓкі і штыкі для ѓсяго атрада. Я мяркую, што выпадковыя стрэлы, якія мы чуем, з'яѓляюцца прыкметай таго, што ён падвяргаецца нападу, але яшчэ не ѓпаѓ. Калі б у зладзеяѓ была зброя, я думаю, мы пачулі б альбо значна больш стральбы, альбо нашмат менш, у залежнасці ад абставін. Мы павінны паспрабаваць выратаваць яго да таго, як нашы праціѓнікі, кім бы яны ні былі, атрымаюць зброю ".
  
  "Фанзигар," сказала Маргарэт.
  
  Марыярці павярнуѓся да яе. " Прабачце?
  
  "Наш нябачны вораг", - сказала Маргарэт. "Мы лічым, што гэта Фанзигары".
  
  "Чорт!" вылаяѓся палкоѓнік Моран. " Прабачце за выраз, міс. Бандыты, я павінен быѓ здагадацца!
  
  "Бандыты," задуменна вымавіѓ Марыярці. " Фанзигары. Я, вядома, чытаѓ аб іх, але думаѓ, што яны зніклі сорак гадоѓ таму.
  
  "Нішто настолькі злое - і настолькі паспяховае - ніколі не знікае", - сказаѓ Моран.
  
  "Баюся, ён мае рацыю", - сказаѓ Піцер. "Мы чулі, што яны, магчыма, зноѓ актывізаваліся, і вось яны тут".
  
  "Мы?" перапытаѓ Моран.
  
  "Я з DSI", - сказаѓ яму Піцер.
  
  " Дэпартамент, так? Добрыя хлопцы. Я ведаѓ сёе-каго з вашых людзей у Афганістане. Эрык Аблічча Кірк. Малады хлопец. Цёмныя валасы. Пусты погляд. Разумнейшыя, чым здаваѓся. Добра пасядзеѓ на вярблюдзе.
  
  Пітэр паківаѓ галавой. "Не думаю, што я яго ведаю", - сказаѓ ён.
  
  "Пакінь гэта на потым", - перапыніѓ яго Марыярці. "Ты з намі ці не?"
  
  "Мы павінны паспрабаваць здабыць што-небудзь для барацьбы", - сказаѓ Піцер. "У мяне ёсць двухзарядный пісталет "дерринджер", але больш нічога".
  
  "У мяне ёсць гэта", - сказаѓ марак, падымаючы свой сякеру. Ён паказаѓ на выратавальную шлюпку, прывязаную ѓ краю палубы. " І ѓ кожнай з гэтых выратавальных шлюпак ёсць ракетніца з васьмю або дзесяццю снарадамі ѓ воданепранікальным адсеку на карме.
  
  "Добрая думка," сказаѓ Марыярці. " Як цябе завуць, марак?
  
  " А. Б. Хикскрофт, сэр.
  
  " Што ж, дужы марак Хикскрофт, я прафесар Марыярці, гэта палкоѓнік Моран, і мы рады бачыць вас з намі. І вы таксама, Колінз, і міс Сэнт-Іѓ.
  
  Тыя, да каго звярталіся, мармыталі "Дзякуй" і "Выдатна". Ніхто з іх, здавалася, не пярэчыѓ і не знаходзіѓ дзіѓным, што Марыярці дэ-факта ѓзяѓ на сябе камандаванне іх маленькім атрадам.
  
  "Пара заняцца гэтым", - зароѓ палкоѓнік Моран. "Вы гатовыя?"
  
  "Проста дайце мне наблізіцца да іх, сэр," прогрохотал матрос Хикскрофт.
  
  "Вось гэта настрой!" Сказаѓ Марыярці. "Містэр Колінз, вы не хочаце забраць ракетніцу з той выратавальнай шлюпкі?"
  
  "Сапраѓды, хачу", - сказаѓ Піцер і злучыѓ дзеянне са словам, адкрыѓшы кут брызенту, які пакрывае выратавальную шлюпку, і праслізнуѓшы ѓ лодку, як добра нашмараваны тлушчам тхор. Праз некалькі секунд ён з'явіѓся. "Я здзівіѓся, чаму вяроѓка развязалася ѓ гэтым куце", - сказаѓ ён. "Паглядзі, што - або лепш сказаць, каго - я знайшоѓ". Ён зноѓ нырнуѓ у лодку і з'явіѓся зноѓ з галавой лэдзі Прысцылы. Ён пацягнуѓ і прыѓзняѓ яе, і падалася астатняя частка цела. З ёй жорстка звярталіся, звязалі і затыкнулі рот вехцем, і цяпер яна была ѓся ѓ сіняках, злая і вельмі раздражняльная, што яны выявілі, як толькі Пітэр выцягнуѓ кляп.
  
  "Слава Богу, ты знайшоѓ мяне", - сказала яна, выплёѓваючы рэшткі кляп з рота, пакуль Піцер быѓ заняты вызваленнем яе ад вяроѓкі, якая была абматаная вакол яе, як павуцінне вакол мухі. "Са мной ніколі ѓ жыцці так не звярталіся. У маім жыцці! Скруцілі, як мяшок з бог ведае чым, і кінулі ѓ выратавальную шлюпку. І сцюарды-тубыльцы! Я паняцця не маю, што, па іх думку, яны рабілі, але калі мой бацька пачуе пра гэта - турма занадта добрая для іх - іх варта паказальна адлупцаваць!"
  
  Пітэр дапамог ёй выбрацца з выратавальнай шлюпкі, а затым нырнуѓ назад і менш чым праз хвіліну вынырнуѓ з ракетницей у адной руцэ і бляшанай скрынкай запасных сігнальных ракет у іншы. "Я думаю, гэта не смяротна," сказаѓ ён, саскокваючы назад на палубу, "але гэта павінна запаволіць іх".
  
  "Лэдзі Присцилла, як гэта з вамі здарылася?" Спытала Маргарэт, падыходзячы і накидывая свой шалік на дрыготкія плечы сваёй суседкі па каюце.
  
  " Ведаеце, я паказвала гэты трук з містэрам Мамарумом, і калі я апынулася за дзвярыма бальнага залы...
  
  "Як ты гэта зрабіѓ?" Спытала Маргарэт.
  
  "Гэта мае значэнне?" спытала яна. "Я не павінна распавядаць".
  
  "На самой справе, гэта можа мець значэнне", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Ну..." працягнула лэдзі Присцилла. " Я мяркую... Вы памятаеце
  
  калі Мамарум і яго хлопчык вынеслі тую стойку, поѓную мячоѓ? Ну, ён паставіѓ яе паміж кошыкам і гледачамі, і я вылез з кошыка, пакуль вы мяне не маглі бачыць ".
  
  "Давай!" Сказала Маргарэт. "Гэтая стойка не была трывалай. Я магла бачыць прама паміж мячамі".
  
  "Ты думала, што зможаш", - сказала ёй лэдзі Присцилла. "Але калі яны ѓсталявалі яго, то выпусцілі прымацаваную ззаду скручаную палоску палатна, якая была размаляваныя так, каб выглядаць як задняя частка дэкарацыі. І я пачула, што за яго, надзела чорную мантыю і зацягнула яе так, каб яна выглядала як сукенка, калі не прыглядацца занадта пільна. Калі гэты натоѓп людзей падышла, каб агледзець мячы, я далучыѓся да натоѓпу. Калі яны сышлі са сцэны, я сышоѓ са сцэны разам з імі і працягваѓ ісці, пакуль не апынуѓся за дзвярыма ".
  
  "Чорт!" усклікнуѓ матрос Хикскрофт. " Хто б мог падумаць?
  
  "І," працягнула лэдзі Присцилла, пераходзячы да той часткі, якая была крыніцай яе незадаволенасці, " не паспела я выйсці за дзверы, як гэтыя два сцюарда схапілі мяне, засунулі мне ѓ рот камяк ваты і звязалі. Затым яны вярнуліся да таго, чым займаліся, а менавіта замацоѓвалі дзверы ѓ бальная зала драѓлянымі планкамі, шрубамі, клінамі і таму падобным, пакінуѓшы мяне звязанай у куце. Скончыѓшы з дзвярыма, яны з хвіліну нешта мармыталі адзін з адным, затым адзін з іх перакінуѓ мяне праз плячо, як мех з мукой, аднёс да выратавальнай шлюпцы і кінуѓ у яе."
  
  "Як удала!" - сказаѓ прафесар Марыярці.
  
  " Прашу прабачэньня? Лэдзі Присцилла адступіла ад яго, матаючы галавой, як разгневаны голуб.
  
  "Мілэдзі, калі б не шчаслівае акалічнасць вашага ранняга сыходу з пакоя", - сказаѓ Марыярці, усміхаючыся ёй, як быццам яна наѓмысна зрабіла што-то разумнае, - "і засмучэнне вашага сябра афіцэра з-за вашага знікнення, то мы ѓсё яшчэ былі б у бальнай зале, назіраючы за аматарскімі танцамі сабо, і да таго часу, калі мы выйшлі - ці выявілі, што не можам выйсці - было б занадта позна".
  
  " Занадта позна для чаго? - Лэдзі спытала Присцилла.
  
  Маргарэт як мага хутчэй патлумачыла ёй, што адбылося.
  
  "Ну, я буду-" пачала лэдзі Присцилла.
  
  З мастка карабля ѓзляцела яшчэ адна зялёная ѓспышка.
  
  "У таго іншага карабля, павінна быць, праблемы з пошукам нас", - пракаментаваѓ Марыярці. "Нам лепш пакончыць з гэтым, пакуль гэта не адбылося. Цяпер нам трэба будзе разабрацца самае большае з трыццаццю з іх, і калі нам удасца вызваліць улан і іх зброя, у нас будзе добры шанец. Але няма спосабу даведацца, колькі чалавек знаходзіцца на борце карабля. Ён павярнуѓся да Маргарэт. "Я не ведаю, дзе сказаць вам і лэдзі Прысцыле, каб яны заставаліся, пакуль усё гэта ня скончыцца", - сказаѓ ён. " Магчыма, вам варта вярнуцца ѓ сваю каюту.
  
  "Я думаю, мне варта абыйсці палубу з другога боку - па левым борце? - і паглядзець, ці змагу я знайсці лейтэнанта Уэлса", - сказала лэдзі Присцилла. "Ён вельмі добры ѓ сітуацыях, калі ѓ яго ёсць хто-то, хто кажа яму, што рабіць".
  
  "Вельмі добра, мілэдзі," пагадзіѓся Марыярці.
  
  "Што тычыцца мяне," сказала Маргарэт, " калі б я вярнулася ѓ сваю каюту, я б сышла з розуму, не разумеючы, што адбываецца. І ѓ мяне учащалось сэрцабіцце пры кожным гуку. Я не ѓпэѓненая, што такое пачашчанае сэрцабіцце, але ѓпэѓненая, што яно ѓ мяне было б.
  
  "Ты не зможаш адгаварыць яе ісці з намі," сказаѓ Піцер Марыярці, " і нам лепш не марнаваць час на спробы. Ён працягнуѓ Маргарэт свой маленькі двухзарядный пісталет. "Ты ведаеш, як гэтым карыстацца?" - спытаѓ ён.
  
  "Я дачка свайго бацькі?" - спытала Маргарэт. "Я страляю з ручнога зброі з шасці гадоѓ. Акрамя таго, я трапны стралок з сорокафунтового лука і даволі нядрэнна спраѓляюся са шпагай.
  
  "Верны рэцэпт хатняга асалоды", - сказаѓ Піцер, працягваючы ёй пісталет. "Сцеражыся гэтага. Гэта однозарядный пісталет з лёгкім націскам на курок і волосковым спускавым кручком".
  
  "Сюды," сказаѓ Марыярці, ведучы іх па палубе да наступнай лесвіцы ѓніз.
  
  
  
  Хітры Дзівак, які расцягнуѓся ѓздоѓж аднаго боку трапа паміж палубамі, апусціѓшы галаву ніжэй пят, каб пачуць, што намышляюць Марыярці і яго памагатыя, падцягнуѓся і пакруціѓ галавой з боку ѓ бок, каб суняць сутаргі ѓ шыі, якая ахапіла яго, пакуль ён не мог паварушыцца. "Яны спускаюцца ѓ каравульнай памяшканне, каб паспрабаваць вызваліць ахоѓнікаѓ і забраць іх зброю", - далажыѓ ён Піну. "Падобна на тое, яны рыхтуюцца да бітвы з бандытамі, так што, магчыма, яны ѓсё-ткі не на іх баку".
  
  "З чым?" Спытаѓ Загваздка. "Яны збіраюцца змагацца з чым?"
  
  "Бандыты," паѓтарыѓ Дзівак. " Так іх назваѓ іншы хлопец. Ён паѓтарыѓ гэта некалькі разоѓ. Бандыты.
  
  "Я думаѓ, што ѓсе яны былі забітыя шмат гадоѓ таму", - сказаѓ Пін.
  
  "Гэта тое, што сказаѓ прафесар. Але, па-відаць, гэта не так. Хто ж яны тады, калі яны дома?"
  
  "Злосная банда забойцаѓ. Яны зрабілі рэлігію з крадзяжу і забойства".
  
  "У мяне ёсць некалькі такіх знаёмых", - пракаментаваѓ Шчанюк Кулі.
  
  Пін задумаѓся. "Заставацца тут бескарысна," сказаѓ ён. " Нам лепш рушыць услед за імі і паглядзець, у які бок дзьме вецер. Магчыма, мы з Марыярці абодва спрабуем прадухіліць вывезение золата якой-небудзь трэцяй бокам.
  
  "Вось гэта было б выдатна, ці не праѓда?" - пракаментаваѓ Хітры Дзівак.
  
  "Аб'яднаѓшыся з прафесарам," сказаѓ Кулі. " Ну, гэта было б...
  
  Доктар Пін Док Лоѓ злосна ѓтаропіѓся на яго.
  
  "- няправільна, " таропка скончыѓ ён. " Гэта было б няправільна. Цікава, але няправільна.
  
  
  
  Лейтэнант Макпрайд тузануѓ у апошні раз, і ѓнутраны край рамы ілюмінатара аддзяліѓся ад сцяны, выскачыѓ з рукі Макпрайда і запрыгал па пакоі, ледзь не закрануѓшы генерала Сэнт-Вярба. "Выбачайце, сэр", - сказаѓ ён. Ён выпусціѓ скручаную лыжку, якой карыстаѓся, і штурхнуѓ сам ілюмінатар. Спачатку яна супраціѓлялася яго намаганням, але затым павольна і неахвотна зрушылася з месца.
  
  Лейтэнант Макпрайд ѓ знямозе адкінуѓся назад, а лейтэнант Пинтон ѓзяѓ на сябе апошні рывок. Прайшло яшчэ некалькі хвілін, перш чым латуневы ілюмінатар разам з мацаваннем быѓ вылучаны і з грукатам упаѓ на палубу ѓнізе.
  
  Пинтон адступіѓ назад і агледзеѓ тое, што яны з Макпрайдом стварылі. "Гэта ѓсё яшчэ здаецца трохі маленькім", - сказаѓ ён.
  
  "Я думаю, вы, э-э, самы стройны з нас, лейтэнант", - сказаѓ Сэнт-Іѓ. "Калі вы не можаце прайсці праз гэта, то ніхто з нас не зможа".
  
  "Я паспрабую, сэр", - сказаѓ Пинтон. "Калі б мы маглі пасунуць стол бліжэй да адтуліны, каб мне не даводзілася балансаваць ѓ паветры, спрабуючы пралезці, гэта магло б дапамагчы".
  
  Яны адсунулі пісьмовы стол і прыбралі са стала ѓсе паперы, скрынку з цыгарамі і багата упрыгожаную маленькую слоічак з нюхательным тытунём. Лейтэнант Пинтон зняѓ кіцель, узлез на стол і прасунуѓ галаву ѓ ілюмінатар. Затым ён зноѓ вылез. "Гэта мае плечы, сэр", - сказаѓ ён, нібы просячы тонам. "Я заѓсёды думаѓ, што яны занадта вузкія, але цяпер здаецца, што яны недастаткова вузкія".
  
  "Значыць, у нас н - няма выбару?" спытаѓ генерал Сэнт-Іѓ. " Павінен жа быць нейкі спосаб выбрацца з гэтай праклятай пакоі.
  
  "Магчыма, калі я спачатку просуну адну руку ..." - сказаѓ Пинтон, разглядаючы адтуліну. Ён выцягнуѓ правую руку і сунуѓ яе ѓ адтуліну, а затым галаву. "Клянуся Богам, сэр", - крыкнуѓ ён звонку. "Я думаю, гэта можа спрацаваць!"
  
  Пинтон працягваѓ выгінацца, пхацца і цягнуць, пакуль яму не ѓдалося працягнуць сваё цела праз адтуліну, і ён упаѓ плячом наперад на шпацырную палубу ѓнізе. Ён устаѓ і зноѓ зазірнуѓ унутр. "Я зрабіѓ гэта, сэр!" - абвясціѓ ён.
  
  "Такім чынам, мы бачым," сказаѓ Сэнт-Іѓ. " Не маглі б вы...
  
  "Так, сэр, я цяпер абміну дом і пагляджу, як вызваліць дзверы".
  
  "Ты парэзаѓся," сказаѓ Сэнт-Іѓ, убачыѓшы, што па руцэ лейтэнанта цячэ кроѓ.
  
  "Нічога, сэр. Проста драпіна. Зараз буду, сэр". І ён пабег па калідоры.
  
  Некалькі імгненняѓ праз тыя, хто знаходзіѓся ѓ пакоі, пачулі нейкі стук, драпанне і лаянка за дзвярыма, а затым яна адкрылася. "Гэта быѓ болт, сэр", - сказаѓ лейтэнант Пинтон, узважваючы болт даѓжынёй у тры цалі.
  
  Капітан Искансен першым выйшаѓ за дзверы. Сказаѓшы: "Мне трэба на масток. Дзякуй, лейтэнант", - ён спусціѓся з палубы і падняѓся па бліжэйшага трапе.
  
  "Што ж, джэнтльмены", - сказаѓ генерал Сэнт-Іѓ. "Нам лепш пайсці і паглядзець, якая шкода змаглі нанесці гэтыя хлопцы, і выправіць гэта".
  
  "Так, сэр", - адказалі яго лейтэнанты.
  
  "І, магчыма, нанесены невялікі ѓрон нам самім", - дадаѓ лейтэнант Макпрайд.
  
  OceanofPDF.com
  
  ДВАЦЦАЦЬ ЧАТЫРЫ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  МАРКІЗ
  КУІНСБЭРЫ ТУТ НЕ
  КІРУЕ
  
  
  
  Я запісаѓся дома ѓ уланы,
  О, хто б не пераспаѓ з храбрецом?
  - А. Э. Хаусман
  
  
  
  На палубе, удерживавшей сховішча золата, разгарэѓсябой паміж шасцю копьеносцами і нявызначаным колькасцю Галаварэзаѓ. Павольнае бітва, бітва ѓ мініяцюры, без горанаѓ, які абвяшчае атаку, без грукату гармат, без наступу на поѓным скаку з апушчанымі дзідамі, без выкрыкаѓ загадаѓ спешыцца і пашыхтавацца ѓ баявы парадак; але, тым не менш, смяротна небяспечнае.
  
  Шасцёра улан знаходзіліся ѓ вартавым памяшканні, прыгінаючыся за опрокинутым сталом у дзвярным праёме па два за раз, выглядаючы ѓ калідор і страляючы з сваіх карабінаѓ "Марціні-Генры" ва ѓсё, што рухалася. Адзін з іх - ахоѓнік, які дзяжурыѓ у далёкім канцы калідора, - цяпер ляжаѓ мёртвы на сваёй пасадзе, шчыльна абматаѓшы шыю бандыцкім шалікам.
  
  Каля тузіна фанзигаров блакавалі абодва канца калідора, хаваючыся за перавернутым канапай у адным канцы і барыкадай з пятидесятифунтовых мяхоѓ з рысам ѓ іншым. Шасцёра салдат герцага не былі зацікаѓлены ѓ тым, каб з боем прабівацца з каравульнага памяшкання. Значна важней было застацца і зберагчы зброю і боепрыпасы, якія захоѓваюцца там, ад рук іх праціѓнікаѓ.
  
  Усё было ціха, калі Марыярці і яго памочнік прыбытку на спрэчную палубу. Яны загарнулі за кут калідора і ѓбачылі некалькіх мужчын у белай форме сцюардаѓ, скорчившихся за перавернутай кушэткай прыкладна ѓ дваццаці футах перад імі, абменьваючыся стрэламі і абразлівымі рэплікамі з кім-небудзь з людзей герцага Монкрейта ѓ вартавым памяшканні. Электрычныя лямпы, усё яшчэ ярка гарэлі перад залатым сховішчам, і вонкавая дзверы ѓ сховішча была ѓсё яшчэ адкрыта. Пакуль не было ніякіх прыкмет таго, што бандыты зрабілі якую-небудзь спробу забраць золата або нават адкрыць ѓнутраную дзверы. Марыярці махнуѓ сваёй групе, каб яны схаваліся з-пад увагі за вуглом, перш чым бандыты іх заѓважаць.
  
  "Падобна на тое, што сітуацыя зайшла ѓ тупік", - пракаментаваѓ Моран. "Наступ праціѓніка застапарылася".
  
  "Ён зноѓ запрацуе, калі гэты карабель дабярэцца сюды," сказаѓ Піцер. " Калі карабель будзе.
  
  "Гэта адзінае, што мае сэнс", - сказаѓ Марыярці. "Што азначае, што нам лепш зрабіць што-небудзь з разумнай хуткасцю".
  
  "Ёсць ідэі?" Палкоѓнік Моран спытаѓ, падціснуѓшы вусны. "Я не ѓяѓляю, як прасоѓвацца наперад, маючы вышэйшую за агнявую моц. Атака з флангу была б пераважней. Падкрасціся да іх непрыкметна".
  
  "Як ты подкрадываешься да іх у калідоры?" Спытаѓ Піцер.
  
  "Прафесар - тактык", - сказаѓ Моран. "Спытай яго. Я проста раблю тое, што мне загадваюць".
  
  "Я хацеѓ бы падзякаваць вас за гэта глыбокае заяву аб даверы", - сказаѓ Марыярці. "Але вы ваенны. Чаму вас вучылі ѓ Сандхерсте, акрамя марадзёрства і гандлю?"
  
  "Артылерыя," сказаѓ яму Моран. " Я магу пракласці траекторыю з дапамогай лепшых з іх.
  
  "Вельмі карысна", - пагадзіѓся Марыярці.
  
  " Хуткасць? - Нагадала ім Маргарэт.
  
  Дзверы на палубу ззаду іх расчыніліся, і яны развярнуліся і накіравалі рознае зброю на траіх, якія ѓвайшлі мужчын, пакуль не ѓбачылі, што зноѓ прыбылі не фанзигары.
  
  "Магчыма, мы маглі б быць чым-то карысныя", - сказаѓ самы высокі з траіх. "Я доктар Пін Док Лоѓ. Гэтыя два джэнтльмена - мае асістэнты".
  
  Марыярці моѓчкі агледзеѓ траіх мужчын, зрабіѓшы доѓгую паѓзу, каб пільна паглядзець на Пін Док Лоѓ. На секунду здалося, што ён збіраецца нешта сказаць, але потым перадумаѓ. Палкоѓніку Морану здалося, што Марыярці выглядаѓ злёгку збянтэжаным, хоць гэта было, відавочна, немагчыма. Прафесар Марыярці ніколі нічым не быѓ збянтэжаны, ні за што.
  
  "Сардэчна запрашаем у наш маленькі фарраго", - сказаѓ Пітэр Колінз. "У вас выпадкова няма пры сабе маленькай гарматы, ці не так?"
  
  "У маёй кія," сказаѓ Загваздка, дэманструючы прадмет з залатой булавешкай, аб якім ішла гаворка, " схаваны магутны пнеѓматычны пісталет. На жаль, перазарадка і павышэнне ціску паветра займаюць занадта шмат часу, каб зрабіць гэта зброю больш чым аднаразовым. Аднак, " ён нахіліѓся і зняѓ з ніжняй часткі палачкі наканечнік з залатой акантоѓкай, - мы можам атрымаць выгаду з гэтага адзінага стрэлу.
  
  "Ну". Пітэр павярнуѓся да Марыярці і задаѓ непазбежны пытанне. "Які наш план?"
  
  "Я прапаную," сказаѓ Марыярці, - напасці на іх у цемры".
  
  "Якая цемра?" Спытаѓ Моран. "Гэтыя чортавы электрычныя лямпы такія ж яркія, як паѓдзённае сонца. Ярчэй".
  
  "Звярніце ѓвагу на трубаправод, які праходзіць уздоѓж столі ѓ правай сцяны", - сказаѓ Марыярці, паказваючы на доѓгую трубу, пафарбаваную так, каб яна злівалася са светла-зялёным столлю. "Калі я не памыляюся, на ім размешчаны два драты, неабходныя для падачы электрычнасці да лямпам. Калі мы перережем драты, раптам стане вельмі цёмна ".
  
  "Паслухай", - сказаѓ Шчанюк Кулі. "А электрычнасць не адключыцца?"
  
  Марыярці доѓга глядзеѓ на яго, а затым сказаѓ: "Няма".
  
  "Зрабі так, каб было цёмна," сказаѓ Піцер. " А я выпушчу па ім сігнальную ракету. І тады мы пойдзем.
  
  "Добрая думка," пагадзіѓся палкоѓнік Моран.
  
  Адзін з фанзигаров ѓ калідоры выгукнуѓ тэрміновы выклік вадкімі і рэзкімі складамі. Іншы адказаѓ, даѓжэй і гучней.
  
  Моран выглянуѓ з-за вугла і адхіснуѓся, калі міма прасвістала куля. "Жабракі што-нешта благое супроць. Цікава, што яны кажуць".
  
  "Што-то аб гэтым", - адказала яму Маргарэт. "Катаю бомбу, я думаю".
  
  " Прокатываешься?
  
  "Думаю, так. Гэта прагучала так, як быццам ён крычаѓ: "Адыдзі, што-то ... што-то ... збаѓ бомбу ".
  
  "Рады, што вы кажаце на гэтай мове", - сказаѓ Марыярці. "Нам лепш адправіцца туды".
  
  "Давайце зробім гэта", - сказаѓ Моран.
  
  "Ты," сказаѓ Марыярці, паказваючы на Маргарэт, " застанешся тут. Калі хто-небудзь выйдзе з-за кута, і гэта будзе не адзін з нас, прыстрэліѓ яго. Ты можаш гэта зрабіць?
  
  "Я думаю, так", - сказала яна.
  
  "Застрэліць каго-то не так проста, як прынята лічыць", - сказаѓ ёй Марыярці. "Фізічна гэта нескладана - вы наводзіце пісталет і націскаеце на спускавы кручок. Але розум паѓстае супраць адбіранне жыцця. Але калі адзін з іх выслізне ад нас, ён паспрабуе прывесці падмацаванне і пройдзе небудзь праз вас, альбо вакол вас. У яго не павінна атрымацца."
  
  "Я зраблю тое, што павінна", - сказала Маргарэт, моцна сціскаючы ѓ руцэ маленькі "дерринджер".
  
  "Так і будзе", - сказаѓ Марыярці. "Што ж, пойдзем, сябры мае. Гэта павінна скончыцца вельмі хутка, так ці інакш".
  
  Яшчэ адзін стрэл пачуѓся з памяшкання аховы.
  
  Марыярці працягнуѓ руку канцом сваёй кія-меча і адарваѓ провад ад сцяны. - Вы гатовыя, містэр Колінз? - спытаѓ я.
  
  Пітэр адкрыѓ ракетніцу і кінуѓ патрон у пралом, зачыніѓ яго, а затым прыціснуѓся да сцяны і выглянуѓ з-за вугла. "Усё гатова", - сказаѓ ён.
  
  " Палкоѓнік Моран?
  
  "Нагадвае мне кампанію Паваматти", - сказаѓ палкоѓнік, узмахнуѓшы ѓ паветры зараджанай кіем, а затым прысеѓ за кут. "У меншым маштабе, вядома. Я б параіѓ крыху гучней крычаць па меры нашага прасоѓвання. Гэта бянтэжыць вашых праціѓнікаѓ, па меншай меры, так лічыцца ".
  
  "Так, гэта крык," пагадзіѓся Піцер.
  
  "Доктар, а, Пін?" Спытаѓ Марыярці.
  
  Загваздка паглядзеѓ на двух сваіх памочнікаѓ. Хітры Дзівак паправіѓ кастэты і кіѓнуѓ. Шчанюк Кулі трымаѓ нож на ѓзроѓні жывата і спрабаваѓ ткнуць. "Я думаю, у цемры..." - сказаѓ ён.
  
  "Мы гатовыя да адпраѓкі", - сказаѓ Пін.
  
  "Раз ... два ... тры..." - прашаптаѓ Марыярці. На "тры" ён павярнуѓ свой меч у кабелепроводе і перасек провад. Яркая іскра вылецела дугой з кончыка яго клінка, а затым усе пагрузілася ѓ цемру.
  
  Пітэр выскачыѓ з-за павароту калідора і стрэліѓ з ракетніцы, з-за чаго паласа чырвонага полымя заскакала ад адной сцяны да іншай, ад столі і падлогі, пакуль не трапіла ѓ мяшок з рысам на далёкай баку калідора, за дзвярыма каравульнага памяшкання, і не ператварылася ѓ ярка-чырвоны агністы шар. Калі Пітэр спыніѓся, каб перазарадзіць ракетніцу, ён хутчэй адчуѓ, чым убачыѓ, як яго таварышы прабеглі міма яго па калідоры. Адзін з іх - Пітэр падумаѓ, што гэта палкоѓнік Моран - выпусьціѓ гучны крык: "Божа за Гары, Англію і Сьв. Джордж! Хто-то яшчэ крычаѓ што-то накшталт "Бычыная і кобылья кроѓ!", але магло быць і што-то іншае.
  
  Найбліжэйшая група бандытаѓ паспела вырабіць два стрэлы і два дзіѓна пранізлівых крыку, перш чым ѓпала пад раптоѓным націскам. Група апранутых у белае марадзёраѓ далей па калідоры выпусціла некалькі куль у натоѓп тых, хто біѓся, здавалася, не клапоцячыся аб тым, у каго яны трапляюць, а затым кінулася наперад, каб далучыцца да рукапашнай сутычцы, выкрыкваючы ѓласныя крыкі і размахваючы доѓгімі выгнутымі нажамі, якія злосна паблісквалі ѓ святле адзінай алейнай лямпы, якую прынёс адзін з ахоѓнікаѓ, выглядывавший з дзвярнога праёму каравульнага памяшкання.
  
  Маргарэт, ледзь усведамляючы, што яна робіць і чаму, ішла крыху ззаду сваіх спадарожнікаѓ, паволі прасоѓваючыся ѓздоѓж сцены, каб не блытацца ѓ іх пад нагамі, трымаючы маленькі "дерринджер" перад сабой, як талісман.
  
  Пачулася яшчэ некалькі стрэлаѓ, і Марыярці выявіѓ, што змагаецца з чалавекам, які, здавалася, меѓ намер адрэзаць яму нос. Прафесар хутка выканаѓ чатыры кода барицу "якая Стаіць жаба", "Жнец рыс фермер", "Скача яшчарка" і "Смерць прыходзіць спакойна", атрымаѓшы парэз на плячы, перш чым ён змог разгарнуцца і акуратна усадзіць лязо свайго меча паміж трэцім і чацвёртым рэбрамі мужчыны пад сэрцам. Яго праціѓнік гучна ѓздыхнуѓ, нядбайна падкінуѓ нож у паветра і апусціѓся на падлогу.
  
  Адзін з бандытаѓ заскочыѓ на канапу, падняѓшы руку, каб кінуць у памяшканне аховы круглы чорны прадмет. Маргарэт падняла свой маленькі пісталет, прыжмурылася над ствалом і націснула на спускавы кручок. Мужчына ѓпаѓ наперад, і круглы чорны прадмет выпаѓ з яго рукі і пакаціѓся да Маргарэт, з шыпеннем раскідваючы іскры ад кароткага кнота, які тырчыць збоку. Не раздумваючы, Маргарэт засунула пісталет за пояс і схапіла чорны прадмет, які здаѓся ёй цвёрдым, халодным і невытлумачальна цяжкім у руцэ. Яна заціснула кнот паміж пальцамі, але ён гарэѓ, жалил і адмаѓляѓся гаснуць. Час замарудзілася, і ёй здалося, што яна рухаецца па патацы, калі яна зрабіла шэсць крокаѓ назад да павароту ѓ калідор, з усіх сіл шпурнула прадмет у далёкую дзверы і нырнула назад. Пачуѓся глухі ѓдар, калі ён прызямліѓся, а затым ... нічога.
  
  Маргарэт саслізнула на падлогу, як быццам яе мышцы былі зроблены з гумы, а сэрца забілася хутчэй, чым калі-небудзь раней. Час працягвала цягнуцца для яе павольна, пакуль, як ёй здалося, праз шмат хвілін - на самай справе гэта было ѓсяго некалькі секунд, - з-за кута не пачуѓся магутны выбух, яркая ѓспышка святла, а затым адчувальны з'едлівы дым падняѓся ѓверх і запоѓніѓ калідор.
  
  У гэты момант шасцёра улан, зачыненых ѓ вартавым памяшканні, выскачылі з дзвярэй і далучыліся да рукапашнай сутычцы. Яшчэ праз пяць хвілін усё было скончана, і дзевяць бандытаѓ былі альбо мёртвыя, альбо параненыя, альбо без прытомнасці, альбо ѓзятыя ѓ палон.
  
  У дадатак да ранення Марыярці, Хітры Дзівак быѓ паранены ѓ руку, у Піцера была моцна падрапаная галёнка, хоць было незразумела, як ён дамогся такога адрозненні, а доктар Пін Док Лоѓ, заделанные куляй з чыйго-то пісталета, ляжаѓ без прытомнасці на падлозе калідора.
  
  Марыярці апусціѓся на калені побач з Пайном і старанна агледзеѓ яго на прадмет ран. "Падобна на тое, ён быѓ у накаѓце", - сказаѓ ён. "Рана на галаве павярхоѓная, і я не магу знайсці ніякіх іншых прыкмет пашкоджання". Ён нахіліѓся да галавы Піна і выразна вымавіѓ: "Холмс! Холмс, вы мяне чуеце?"
  
  "Што гэта?" патрабавальна спытаѓ Хітры Дзівак. " Холмс? Што гэта за Холмс? Як вы думаеце, хто ён, чорт вазьмі?
  
  OceanofPDF.com
  
  ДВАЦЦАЦЬ ПЯЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ХТО ГЭТЫ ЧАЛАВЕК?
  
  
  
  Уставай! Бо дзень праходзіць,
  А ты ѓсё ляжыш і марыш;
  Астатнія зашпілілі свае даспехі,
  І наперад, на бітву, сышлі.
  Цябе чакае месца ѓ страі,
  У кожнага чалавека ёсць свая роля;
  мінулае і Будучыня - нішто,
  Перад тварам суровага сённяшняга дня.
  - Адэлаіда Эн Проктер
  
  
  
  Tтут з лесвіцы ѓ далёкім канцы калідора пачуѓся гучны тупат, і трыццаць шатландскіх улан герцага Монкрейта галопам взбежали па прыступках. На чале іх, размахваючы мячом у адной руцэ, пісталетам у іншы і з баявым воклічам на вуснах, ішоѓ брыгадны генерал сэр Эдвард Бэзилберг Сэнт-Іѓ, бакалаѓр, I. C., D. S. O. Яму спатрэбілася імгненне, каб усвядоміць змянілася сітуацыю перад ім, калі тыя, што засталіся ѓ жывых бандыты былі звязаны з іх уласнымі шалікамі. Ён паспрабаваѓ спыніць атаку, але напор салдат ззаду яго пранёс яго міма дзвярэй каравульнага памяшкання перш, чым тыя, хто ішоѓ ззаду, перадалі загад спыніцца досыць далёка, каб гэта ѓдалося.
  
  "Віншую, сэр", - сказаѓ палкоѓнік Моран, выцягваючыся па стойцы смірна і пачціва аддаючы гонар генералу. "Я бачу, вам удалося вызваліць сваіх людзей".
  
  " Так, э-э, гэта н-так, - заікаючыся, прамармытаѓ Сэнт-Іѓ з уласцівай брытанцам стрыманасцю і пакорай. " Н - нічога асаблівага, на самай справе. Нам удалося п-падкрасціся да гэтых мерзавцам. Ён агледзеѓ мешаніну канапавых падушак, мяхоѓ з рысам і людзей, якія былі раскіданыя па падлозе калідора. "Што тут б-адбывалася?"
  
  "Мы пратрымаліся дзень, сэр", - сказаѓ яму палкоѓнік Моран. "Пратрымаліся дзень".
  
  "Яшчэ няма", - нагадаѓ ім прафесар Марыярці, устаючы з-за ѓсё яшчэ ляжыць без свядомасці чалавека, які называѓ сябе доктарам Пін Док Лоѓ. "Мы павінны падрыхтавацца да непазбежнага ѓварвання, і мы павінны зрабіць гэта неадкладна".
  
  Сэнт-Іѓ даѓ зразумець, што з гэтым-ніколі-не-будзе-скончана? уздыхнуѓ і спытаѓ: "Якое б-крывавае ѓварванне?"
  
  Маргарэт, якая сядзела, апусціѓшы галаву, у цёмнай часткі калідора, у гэты момант ѓстала і ціхенька сказала: "Тата". Маленькі пісталет ѓсё яшчэ быѓ у яе ѓ руцэ.
  
  Вочы Сэнт-Вярба пашырыліся. "Маргарэт, дарагая мая," сказаѓ ён, засоѓваючы меч назад у ножны і падыходзячы да яе. " Маё дарагое дзіця. Як ты? Як вы сюды патрапілі? Вам не прычынілі шкоды?"
  
  " О, татачка, - усклікнула яна, учапіѓшыся ѓ яго форменную куртку спераду і трымаючыся за яго так, нібы ён быѓ выратавальным кругам у штармавым моры. " Тата, мне здаецца, я забіла чалавека!
  
  Сэнт-Іѓ на секунду застыѓ, не ведаючы, што сказаць. Лепш за ѓсё паводзіць сябе нядбайна, бесклапотна, вырашыѓ ён. "Ну ж, з гэтым маленькім прыстасаваннем?" - сказаѓ ён з лёгкім смяшком, забіраючы пісталет з яе рук і засоѓваючы яго да сабе ѓ кішэню.
  
  "Гэта быѓ адзін з фанзигаров", - сказала яна яму. "Ён кідаѓ бомбу, і я стрэліла ѓ яго. Я вырашыѓ зрабіць гэта, але я не ведаѓ, што буду адчуваць - вось так - пасля ".
  
  "Дзе гэта адбылося?" - спытаѓ ён.
  
  Яна паказала. "Вунь там", - сказала яна.
  
  "Што ж". Ён задумаѓся. "Пойдзем паглядзім, якую шкоду ты нанесла".
  
  "Я б аддала перавагу гэтага не рабіць", - сказала яна.
  
  "Добра, заставайся тут", - сказаѓ ён ёй. "Я пайду пагляджу".
  
  Пітэр Колінз, які моѓчкі стаяѓ побач з імі, далучыѓся да Сэнт-Вярбу, аглядаючы мужчыну. Праз хвіліну яны абодва вярнуліся. "Ты не забівала нягодніка", - сказаѓ ёй бацька. "І тое, што вы зрабілі, было надзвычай адважна - кінулі бомбу і ѓсё такое".
  
  "Ты параніѓ яго толькі ѓ сцягно," сказаѓ Піцер. - Я перавязаѓ яго, каб спыніць крывацёк.
  
  "Ён дажыве да шыбеніцы," змрочна сказаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  "О, дзякуй богу!" усклікнула Маргарэт.
  
  Сэнт-Іѓ павярнуѓся да Марыярці. " Аб якім ѓварванне вы кажаце?
  
  Марыярці патлумачыѓ яму іх тэорыю пра караблі бандытаѓ, які, павінна быць, прама зараз спрабуе знайсці "Імператрыцу Індыі", каб забраць золата.
  
  "Так", - пагадзіѓся Сэнт-Іѓ. "Павінна быць, такі быѓ іх план. Іх тут было недастаткова, каб перавезці золата, і яны, падобна, не гатовыя адкрыць сховішча. Павінна быць, яны чакаюць далейшай дапамогі. Ён ускочыѓ на перавернуты канапа. "Мужчыны!" паклікаѓ ён.
  
  "Тен-хап!" данёсся роѓ сяржанта адкуль-небудзь з натоѓпу, і салдаты пераключыліся на розныя формы напружанага увагі.
  
  "Кожны з вас забірае сваю зброю з каравульнага памяшкання разам з дзесяццю - няма, дваццаццю патронамі і выбудоѓваецца па левым борце палубы "А"", - сказаѓ ім Сэнт-Іѓ.
  
  "Прабачце, сэр," сказаѓ чырванатвары капрал, робячы чвэрць абароту тварам да свайму генералу, " але на чыёй гэта баку?
  
  "Бок, на якой вы знойдзеце мяне", - сказаѓ ім Сэнт-Іѓ. "Цяпер скачыце!"
  
  "Атрад!" паклікаѓ сяржант. " Вазьміце зброю на напагатове і докладывайте! Вольныя!
  
  Пачаѓся хуткі, але арганізаваны адыход, калі мужчыны схапілі свае карабіны Martini-Henry і пакеты з патронамі з каравульнага памяшкання і рушылі ѓслед за Сэнт-Івам ѓверх па вонкавай лесвіцы.
  
  Пін Док Лоѓ застагнаѓ і з высілкам прыняѓ сядзячае становішча. " Дзе я, чорт вазьмі? - патрабавальна спытаѓ ён, азіраючыся па баках. " Што я тут раблю?
  
  Марыярці прысеѓ на кукішкі побач з ім. - Ты на "Імператрыцы Індыі", - сказаѓ ён яму. " Пасажырскае судна Англа-азіяцкай параходнай кампаніі Star, направляющееся з Калькуты ѓ Лондан праз Бамбей і Порт-Саід. Вы ведаеце сваё імя?
  
  "Што вы маеце на ѓвазе?" Спытаѓ Пін. Ён памаѓчаѓ з хвіліну, выглядаючы збянтэжаным, а затым яго твар праяснілася. "Мяне клічуць Холмс - Шэрлак Холмс". Ён паківаѓ галавой і ѓтаропіѓся на свайго суразмоѓцы. "Марыярці! Гэта ты! Я павінен быѓ здагадацца, што ты затеваешь якую-небудзь дьявольщину. Што ты са мной зрабіѓ?"
  
  Шчанюк Кулі схіліѓся над тым, хто сядзіць мужчынам. "Таа, чорт вазьмі, кім ты сябе назваѓ, прыяцель?" - патрабавальна спытаѓ ён.
  
  "Я Шэрлак..." Холмс застагнаѓ, схапіѓся за галаву і падняѓ вочы. "Шчанюк Кулі", - усклікнуѓ ён. "Што ты тут робіш?"
  
  "Я мог бы спытаць цябе аб тым жа", - прагыркаѓ Шчанюк. "Шэрлак Холмс, ці не так? Выдатную гісторыю ты распавядаѓ нам усе гэтыя тыдні!"
  
  "І што ж ты зрабіѓ з сапраѓдным Пін Док Лоѓ?" - дадаѓ Хітры Дзівак адтуль, дзе Маргарэт Сэнт-Іѓ прафесійна перавязвала яму руку. " Я ведаѓ, што ты не падобны ні на якога кітайца.
  
  Холмс адвёѓ погляд ад двух сваіх нядаѓніх саѓдзельнікаѓ і ѓтаропіѓся на Марыярці. "Чым вы займаліся?" - патрабавальна спытаѓ ён. "Чаму тут гэтыя людзі? Чаму я тут?"
  
  "Наколькі я магу судзіць," сказаѓ Марыярці, " вы ішлі за мной праз два кантынента і палову іншага. Чаму гэта павінна быць, я паняцця не маю. Пін Док Лоѓ, ці не так? Як у цябе з галавой?
  
  Холмс паднёс руку да раны, паморшчыѓся і зноѓ апусціѓ яе. "Я ѓбачыѓ выбліск святла," успамінаѓ ён, - а потым-"
  
  "У вас стралялі", - сказаѓ яму Марыярці. "Амаль прамахнуліся. Або, магчыма, я павінен сказаць, амаль патрапілі. Куля толькі зачапіла вас над вухам. Левае вуха".
  
  Холмс з хвіліну памаѓчаѓ. А потым прыклаѓ палец да носа і сказаѓ: "Бандыты".
  
  "Гэта дакладна", - пагадзіѓся Хітры Дзівак.
  
  "Цяпер я ѓспомніѓ", - сказаѓ Холмс. "Бандыты- карабель- золата - Банк Англіі- Ватсан! Я павінен паслаць тэлеграму беднаму старому Ватсону- і майму брату Майкрофту".
  
  "Гэта цяжка зрабіць", - нагадаѓ яму Марыярці. "Мы пасярод Аравійскага мора. Што ты памятаеш?"
  
  Холмс на хвіліну напружана задумаѓся, утаропіѓшыся ѓ палубу і паціраючы галаву, адзін раз зморшчыѓся, калі неспадзявана правёѓ рукой па свежай ране над вухам. Ён паглядзеѓ на Марыярці і сумна ѓсміхнуѓся. "Ты быѓ правоѓ", - сказаѓ ён. "Я пераследваѓ цябе. І ты паляваѓ - охотишься - за грузам золата. Не так?"
  
  " І вы са сваімі, э-э, кампаньёнамі імчаліся з Лондана аж у Бамбей, каб сесці на гэты карабель і перашкодзіць мне, э-э, завалодаць золатам?
  
  "Ну," сказаѓ Холмс, з усіх сіл стараючыся не выглядаць збянтэжаным, " ці бачыце, я сам дамагаѓся гэтага.
  
  "У самай справе!"
  
  "Гэта значыць Пін Док Лоѓ быѓ поѓны рашучасці займець яго. І я быѓ Пін Док Лоѓ ".
  
  "Я узрушаны", - заявіѓ Марыярці. "І я адзначаю, што нават будучы Пін Док Лоѓ, вы не спынялі сваіх спробаѓ пераследваць мяне, нават прычыніць шкоду".
  
  "Я гэта зрабіѓ?" Спытаѓ Холмс.
  
  "Вашы агенты", - нагадаѓ яму Марыярці. "У розных месцах па ѓсёй Еѓропе. У мяне стралялі, білі кулакамі і штурхалі перад рухомымі машынамі".
  
  "Гэта на мяне не падобна", - нахмурыѓся Холмс. "Але гэта сапраѓды жудасна падобна на доктара Пін Док Лоѓ". Ён усміхнуѓся. "У рэшце рэшт, у доктара было што-тое добрае!"
  
  "Вельмі смешна", - сказаѓ прафесар Марыярці.
  
  Маргарэт падышла і апусцілася на калені побач з Холмсам. "Дазвольце мне агледзець вашу галаву", - сказала яна. " Я знайшоѓ у вартавым памяшканні бутэльку васьмігадовага "Макгрэгара", якой скарыстаюся, каб прамыць рану. Калі вы хочаце зрабіць пару хуткіх глыткоѓ, перш чым я пачну, гэта магло б заглушыць боль.
  
  "Не, дзякуй, міс", - сказаѓ Холмс. "У мяне і так галава ідзе кругам без дапамогі васьмігадовага сына Макгрэгара".
  
  Холмс сціснуѓ зубы і пільна ѓтаропіѓся ѓ далёкую сцяну, пакуль Маргарэт налівала на рану пару порцый скотчу і промокала яе чыстым хлопчатобумажным бінтам, якім затым обвязала яго галаву. "Гэтага павінна хапіць", - сказала яна, устаючы, каб палюбавацца справай сваіх рук.
  
  Холмс падзякаваѓ яе і паспрабаваѓ падняцца на ногі. Пасля дзвюх спроб ён паваліѓся назад. "Магчыма, мне варта застацца тут яшчэ трохі", - сказаѓ ён. З палубы пачуѓся ружэйны залп, затым яшчэ і яшчэ. Затым стральба стала спарадычны, паколькі кожны чалавек приберегал свой агонь для бачнага ворага.
  
  "Зніклы карабель прыбыѓ", - пракаментаваѓ Марыярці.
  
  "Мы павінны падняцца туды", - сказаѓ Піцер, устаѓляючы абойму ѓ краму карабіна, які ён толькі што забраѓ з каравульнага памяшкання.
  
  "Мы хутка далучымся да вас", - сказаѓ Марыярці. Яны з Маргарэт дапамаглі Холмсу прайсці ѓ памяшканне аховы і сесці на адзін з драѓляных крэслаѓ. "Вы сапраѓды містэр Шэрлак Холмс, дэтэктыѓ?" - Спытала Маргарэт.
  
  "Я думаю, што так", - сказаѓ ён. "Хоць я не быѓ такім апошнія некалькі месяцаѓ. Розум больш далікатная і схільная памылак штука, чым я думаѓ да гэтага вопыту".
  
  "Давайце паслухаем", - змрочна сказаѓ Марыярці. "Чаму вы сачылі за мной пад выглядам кітайца, апрануты як бізнэсовец зь Сярэдняй Эѓропы?"
  
  "Гэта той, кім я сябе лічыѓ", - патлумачыѓ Холмс. "Скажыце мне, у вас есць які-небудзь агідны план, каб схавацца з золатам? А калі няма, то што вы тут робіце?"
  
  "Далей буду задаваць пытанні я", - сказаѓ яму Марыярці. "Аднак; не, у мяне няма планаѓ набываць золата. Што тычыцца таго, што я тут раблю, то з гэтым давядзецца пачакаць.
  
  "Чаму ты думаеш, што прафесар Марыярці палюе за золатам?" Спытала Маргарэт.
  
  "Таму што ён прафесар Марыярці", - патлумачыѓ Холмс.
  
  "Давайце не будзем блукаць па светлым сцяжынках спекуляцый", - сказаѓ Марыярці. "Што вы маеце на ѓвазе, кажучы, што думалі, што знаходзіцеся на Пін-доку Нізка?" Хіба гэта не проста адна з тваіх менш ребяческих маскировок?
  
  Холмс са свістам выпусціѓ паветра скрозь сціснутыя вусны. "Дазвольце мне паспрабаваць растлумачыць свае думкі", - сказаѓ ён. "Дырэктар Савета кіраѓнікоѓ Банка Англіі папрасіѓ мяне дапамагчы захаваць партыю золата". Ён зрабіѓ паѓзу і агледзеѓся. "Як мяркуецца, гэтую партыю золата".
  
  Марыярці брыво выгнуѓ. "Так?" - сказаѓ ён. "А потым вы спусціліся ѓ каналізацыйны люк у лонданскую каналізацыю".
  
  "Адкуль вы гэта ведаеце?" - спытаѓ Холмс.
  
  "Ваш памочнік Уотсан распавёѓ мне", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Няѓжо?" Холмс паківаѓ галавой. "Я павінен пачуць вашу версію гэтых падзей пасля таго, як распавяду сваю ѓласную", - сказаѓ ён.
  
  "Так і будзе," паабяцаѓ Марыярці.
  
  "Я спусціѓся ѓ глыбіні лонданскай каналізацыі, каб высветліць, ці магчыма пракрасціся ѓ сховішча Банка Англіі знізу", - сказаѓ Холмс.
  
  "Такім чынам," сказаѓ Марыярці. - І гэта так?
  
  "У мяне ніколі не было магчымасці гэта высветліць", - сказаѓ Холмс. "І, - дадаѓ ён задуменна, - "калі б гэта было так, я б трымаѓ гэта пры сабе".
  
  "Што здарылася?" Спытала Маргарэт.
  
  "Быѓ моцны націск вады, якога я не змог пазбегнуць", - сказаѓ Холмс. "Ён падхапіѓ мяне і панёс наперад. Некаторы час я змагаѓся з гэтым, спрабуючы ѓстаць на ногі або зачапіцца за які-небудзь выступ, але мне гэта не ѓдавалася. Затым мой патыліцу стукнуѓся аб які-небудзь цвёрды прадмет, і наступнае, што я памятаю, - гэта тое, што я ляжу на бетонным выступе прыкладна ѓ двух футаѓ над вадой, якая, павінна быць, мяне туды занесла, а затым адступіла ".
  
  "Так бо цябе маглі забіць!" Сказала Маргарэт. "Гэта цуд!"
  
  "Я б адмовіѓся ад цуду, калі б мог пазбегнуць намакання", - сказаѓ Холмс.
  
  Ён зрабіѓ паѓзу, распавядаючы сваю гісторыю, і ѓсе яны напружыліся, прыслухоѓваючыся да гукаѓ зверху. Зноѓ пачуѓся глыбокі выбухны трэск скаардынаванага ружэйнага залпу, затым яшчэ адзін, а затым наступіла цішыня.
  
  "Я б выказаѓ здагадку, што гэта развітальныя стрэлы", - сказаѓ Моран з парога. "Я мяркую, карабель бандытаѓ адбіты".
  
  З ілюмінатара пачуліся адрывістыя радасныя воклічы.
  
  "Падобна на тое, вы сапраѓды маеце рацыю, палкоѓнік", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Я складу карабіны," сказаѓ Моран і накіраваѓся па калідоры.
  
  - Такім чынам, - працягнуѓ Марыярці, зноѓ перамыкаючы ѓвагу на Холмса, - як вы патрапілі з лонданскай каналізацыі ѓ "Імператрыцу Індыі"?
  
  "Я прачнуѓся, не маючы ні найменшага падання аб тым, хто я такі", - сказаѓ яму Холмс. "Сапраѓды, я паняцця не меѓ, хто я на самай справе, пакуль усяго некалькі хвілін назад не знайшоѓ сябе на падлозе, а ты схіліѓся нада мной. Гэта быѓ сапраѓдны шок - пакуль я не пачаѓ успамінаць ".
  
  "Памятаеш?"
  
  "Што адбылося паміж каналізацыйнай трубой у Лондане і падлогай калідора за гэтай дзвярыма", - сказаѓ Холмс.
  
  "Пасля таго, як я досыць акрыяѓ, каб падняцца з паліцы, я пашукаѓ бліжэйшы выхад з каналізацыі. Я прапоѓз па вялікі зліѓны трубе, якая выходзіла над Тэмзы, і апынуѓся ля падножжа Уоттинг-роѓд. Я пазнаѓ гэта месца, і да мяне вярнуліся некаторыя фрагменты памяці. На жаль, тыя невялікія ѓспаміны, якія я аднавіѓ, накіравалі мяне па ілжывым шляху. У мяне была пакой над магазінчыкам грог на Уоттинг-роѓд, якую я часам выкарыстаѓ, каб прыняць аблічча доктара Пін Док Лоѓ, гнюснага кітайскага злачынца. Дазвольце мне дадаць, што гэта маё ѓласнае вынаходства. Я адзіны Пін Док Лоѓ, які калі-небудзь існаваѓ. У гэтым абліччы я змог пракрасціся ѓ лонданскі злачынны свет у пошуках інфармацыі. Што я ѓспомніѓ, апынуѓшыся на Уоттинг-роѓд, так гэта тое, што я злачынца па імі доктар Пін Док Лоѓ. Далёкі ад усведамлення таго, што я на самой справе Шэрлак Холмс, я лічыѓ яго сваім лютым ворагам ".
  
  "Небарака," сказала Маргарэт.
  
  "Я падняѓся ѓ свой пакой і скінуѓ вопратку, якая была наскрозь мокрай і пахла- рознымі непрыемнымі пахамі. Я памыѓся, як мог, у вялікім тазе, які трымаѓ спецыяльна для гэтай мэты, і ператварыѓся ѓ Пін. Затым я адправіѓся на доѓгую шпацыр, каб выветрыць галаву, выкінуѓшы вопратку, якая была на мне, у смеццевае вядро, дзе-небудзь па шляху ".
  
  "Хіба сам акт ператварэння ѓ гэтага кітайца - неабходнасць выканання трансфармацыі, каб прыняць асобу, - не сказаѓ вам, што на самой справе вы ім не былі?" - спытаѓ Марыярці.
  
  "Мяркую, так яно і было", - пагадзіѓся Холмс. "Я ведаѓ, што я быѓ кім-то, хто, так бы мовіць, гуляѓ ролю Пін Док Лоѓ, але, бачыце, я паняцця не меѓ, кім можа быць гэты іншы "хто-то". Так што я застаѓся з той асобай, у якой быѓ упэѓнены ".
  
  " Усходні злыдзень.
  
  "І той, хто ведаѓ, што хто-то спрабуе скрасці стан у золаце - гэта было адзінае, што я памятаѓ. І я выказаѓ здагадку, будучы злыднем, што патэнцыйным злодзеем быѓ я. Усё астатняе выцякала з гэтага адзінага памылковага здагадкі".
  
  " Значыць, вы падняліся на борт, каб скрасці золата? - Спытаѓ Марыярці.
  
  " Няма. Гэта павінна было здарыцца пазней. Я падняѓся на борт, каб перашкодзіць табе скрасці яго першым.
  
  "Містэр Холмс!" усклікнула Маргарэт. " Як вы можаце казаць такія рэчы пра прафесара?
  
  "Часам я здзіѓляюся," сказаѓ Холмс.
  
  Маргарэт ѓстала. "Які гадзіну?" спытала яна.
  
  Марыярці дастаѓ кішэнныя гадзіны і адкрыѓ іх. "Крыху больш за двух ночы па бомбейскому часу", - сказаѓ ён. " Што, я мяркую, усё яшчэ з'яѓляецца прыдатным часам, калі толькі мы ѓжо не прайшлі сямідзясяты усходні мерыдыян, у гэтым выпадку на гадзіну раней.
  
  "Я лепш пайду пашукаю свайго бацькі", - сказала яна. "Я настойваю на тым, каб пачуць працяг гэтай захапляльнай гісторыі пазней. Было прыемна пазнаёміцца з вамі, містэр Холмс".
  
  "Дзякуй. Я сам адчуваю тое ж самае", - сказаѓ Холмс.
  
  OceanofPDF.com
  
  ДВАЦЦАЦЬ ШЭСЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ЗНІКЛЫ БЕЗ ВЕСТАК
  
  
  
  Чалавечы вачэй не чуѓ, чалавечае вуха не бачыла, чалавечая рука не здольная адчуць густ, мова яго - спасцігнуць, сэрца яго - паведаміць, якім быѓ мой сон.
  Уільям Шэкспір
  
  
  
  Вялікае чорнае дау, абсталяванае нейкім старажытным і ацкі шумным рухавіком, стаяла носам да правага борце "Імператрыцы", якія ѓтрымліваюцца на месцы вяроѓкамі, якія былі выкінутыя за борт фальшывымі сцюардамі пры падрыхтоѓцы да штурму. Трыццаць або каля таго галаварэзаѓ ѓ пышных белых панталонах і доѓгіх куртках, з чырвонымі паясамі на станы і чырвонымі шалікамі на галовах, выглядевшую для ѓсяго свету як асабліва злачынных статысты ѓ роѓд-пастаноѓцы "Піраты Пензанс", ускіпеѓ па канатах і выскачылі на палубу. Яны размахвалі ятаганами, мушкетонами, адной або двума вінтоѓкамі "Марціні-Генры" і парай капсюльных пісталетаѓ і крычалі пра веліч Гартуй.
  
  Войскі герцага сабраліся на левай баку палубы і ѓ поѓным парадку перайшлі на правы борт, каб сустрэць пагрозу. Яны выстраіліся ѓ лінію для перастрэлкі і прасоѓваліся наперад з спакойным фаталізмам, які прышчапляецца кожнаму брытанскаму салдату на працягу чатырох гадзін кожны дзень. Палуба была недастаткова шырокая, каб змясціць вялікую частку баявых парадкаѓ, і людзі былі б больш шчаслівым верхам. Але цалкам відавочна, што коней гэта зусім не спадабалася б, і, акрамя таго, тыя некалькі коней, якія ѓтрымліваліся ѓ стайні пад палубай, былі не вельмі майстэрскія падымацца па лесвіцах.
  
  Брытанцы выстраіліся ѓ дзве шарэнгі, стоячы на каленях, і далі залп па галаварэзам, якія былі не больш чым у дваццаці футах ад іх. Бандыты прасоѓваліся хутка, ледзь даѓшы салдатам час для яшчэ аднаго залпу, перш чым яны злучыліся з брытанскай лініяй. Але гэтыя два масіраваных залпу ѓрэзаліся ѓ іх, і цяпер іх было менш.
  
  Зараз у асноѓным гэта быѓ ятаган супраць штыка, і было некалькі хвілін, калі бой мог пайсці ѓ любы бок. Сілы дабра і зла разгойдваліся ѓзад-наперад, абменьваючыся перастрэлкамі і счэпленыя ѓ рукапашнай, выказваючы нядобразычлівасць. Войскі з'явіліся занадта хутка, і фанзигары не былі гатовыя сустрэцца з імі тварам да твару. Банда забойцаѓ, хоць і была досыць мужна, не прывыкла супрацьстаяць узброенаму і навучанаму супраціву. Паступова іх адкінулі.
  
  Калі бітва відавочна абярнулася супраць іх, фанзигары кінуліся да поручням і скокнулі, нырнулі або проста кінуліся за борт да чалавека. Некаторыя прызямляліся прама на дау ѓнізе, але дау перарэзала ліны, выпусціла пар і з гучным стукам выйшла з зоны дасяжнасці карабінаѓ "Марціні-Генры", страляючы ѓ любога, хто з'яѓляѓся на палубе. Тыя, хто нападаѓ, усё яшчэ якія знаходзіліся на борце "Імператрыцы", нырнулі за борт і хутка паплылі, тыя, хто ѓмеѓ плаваць, услед за дау. Некаторым з іх гэта атрымалася, але большасць загінула ѓ вадзе, адмовіѓшыся ѓхапіцца за канаты, спушчаныя экіпажам "Імператрыцы". Два электрычных вугальна-дугавых пражэктара, устаноѓленых на носе "Імператрыцы", былі хутка запраѓлены, але да таго часу, калі вугальныя стрыжні былі абрэзаны, адрэгуляваны і запушчаныя, "дау" была практычна па-за зонай дасяжнасці. І, чорны, на фоне чорнага неба і яшчэ больш чорнага мора, ён хутка знік у цемры.
  
  Параненых і забітых членаѓ атакуючага атрада, якія засталіся ззаду, было чатырнаццаць, калі ѓсе яны былі сабраныя: восем забітых і шасцярых пакінутых на павешанне, калі яны дабяруцца да порта. З экіпажа карабля загінулі трое; з улан-удэ - двое; і з пасажыраѓ - двое: пажылы святар, які, верагодна, памёр ад сардэчнага прыступу, і малады службовец брытанскага банка, якога знайшлі з незажженным рэвальверам у руцэ і бандыцкім шалікам, туга зацягнутым вакол шыі.
  
  Капітан Искансен загадаѓ усім пасажырам заставацца ѓ сваіх каютах, пакуль афіцэры карабля абшуквалі ѓвесь карабель у пошуках які схаваѓся Фансигара: яны думалі, што знайшлі аднаго, втиснутого за вентыляцыйнай шахтай, але ён апынуѓся адным з першых сцюардаѓ, якія былі занадта напалоханыя, каб выйсці.
  
  Пашкоджанні карабля былі мінімальнымі і лёгка ліквідаваліся, і адзінымі рэчамі, якія былі выяѓленыя прапаѓшымі, былі некалькі статуэтак танцуючых дзяѓчат, большасць з якіх належала нейкаму Альберту "Маммеру" Толливеру, за выключэннем адной, якая належала Афіцэрскай сталовай шатландскіх улан герцага Монкрейта. Усё гэта, па-відаць, было выкінута за борт бандытамі ѓ парыве рэлігійнага імпэту.
  
  "У мяне ѓсё яшчэ ёсць пара скрынь з гэтымі маленькімі лэдзі ѓ труме", - сказаѓ ражаны старэйшым афіцэрам пасля таго, як згуба была выяѓленая. "Калі вы хочаце, я буду рады замяніць тую, што знікла, на сваю ѓласную".
  
  "Мы падымалі за яе тосты кожны вечар з тых часоѓ, як сяржант-маёр Маккуист знайшоѓ яе яшчэ ѓ 58-м. Мой бацька быѓ да мяне, а яго бацька да яго ", - сказаѓ маёр Сэндиман, які ганарыѓся тым фактам, што ён быѓ трэцім пакаленнем сэндиманов, якія служылі ѓ арміі герцага. "Гэта здасца дзіѓным, калі я больш не буду гэтага рабіць. І ѓсё ж, улічваючы тое, што мы зараз ведаем аб яе паходжанні ... "
  
  "Я згодны", - сказаѓ генерал Сэнт-Іѓ. "Успомніце Хиффингтона і барменшу. Калі калі-небудзь стане вядома, што афіцэры палка падымалі тосты за статую тарталетка на працягу трыццаці з лішнім гадоѓ, мы ніколі не пачуем пра гэта ѓ апошні раз ".
  
  "Ніхто з нас не змог бы паказаць свой твар у арміі-Ваенна-марскім флоце або Уайтсе без таго, каб па пакоі не пракаціѓся смяшок", - пагадзіѓся палкоѓнік Морс. " Па разумным разважанні, - працягнуѓ ён, - улічваючы тое, што мы цяпер ведаем пра гэтую, э-э, маленькай Лэдзі, магчыма, было б лепш, калі б мы адмовіліся ад задавальнення знаходзіцца ѓ яе грамадстве.
  
  "Тады вырашана", - сказаѓ Сэнт-Іѓ. Ён павярнуѓся да бормочущему. "Дзякуй за вашу прапанову, сэр. Мы не заменім нашу зніклую Лэдзі іншым малюнкам той жа самай, ах, багіні, якім бы блізкім ні было падабенства. Магчыма, калі вы калі-небудзь набудзеце медных тыграѓ, або сланоѓ, або чайнікі, мы маглі б набыць адзін, які будзе нагадваць нам аб даѓно мінулых днях ".
  
  "Я буду мець гэта на ѓвазе, генерал", - сказаѓ яму бормотун. "Паглядзім, не буду я гэтага рабіць".
  
  OceanofPDF.com
  
  ДВАЦЦАЦЬ СЕМ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ЗМЕНЕНЫЯ ПАТЭРНЫ
  
  
  
  Я магу распавесці ім пра таямніцы, якія схаваны, пра цуды пляцення павуціння, ад якой залежыць дасканаласць і слава свету... Пра цуды шляху нябеснай лесвіцы, адзін канец якой спачывае на зямлі, а іншы - у правага падножжа Прастола Славы.
  -Хейхалот Раббати
  
  
  
  Мне спатрэбілася некалькі дзён, каб на караблі зноѓ усталявалася нармальная абстаноѓка. Як толькі цела былі вынятыя, параненым аказалі дапамогу ѓ рацы лазарэце, палубы вымытыя, дзіркі, парэзы, ѓвагнутасці і драпіны заделаны або зафарбаваныя, а ѓсе іншыя знешнія прыкметы цяжкага выпрабаванні выдаленыя, для некаторых пасажыраѓ гэты вопыт набыѓ якасць благога сну, а для некаторых - захапляльнага прыгоды, у якім у іх была магчымасць прадэманстраваць іншым незвычайную вытрымку, адвагу і баявыя здольнасці. Па крайняй меры, менавіта так яны планавалі гэта расказаць.
  
  "Я прызнаю, прафесар," сказаѓ палкоѓнік Моран, паслабляючыся ѓ курыльнай пакоі на верхняй палубе і закідваючы ногі на крэсла насупраць свайго ѓласнага, - што ѓ дачыненні да цёмных шляхоѓ і дарэмных трукаѓ ніхто з тых, каго я калі-небудзь ведаѓ, не можа параѓнацца з вамі. Ты адвёѓ гэтую маленькую Лэдзі з дома герцага з спрытам Мамарума Вялікага, вытаскивающего залатыя манеты з паветра.
  
  "Я проста скарыстаѓся гэтай магчымасцю", - прызнаѓся Марыярці з глыбіні суседняга крэсла злева, але ён выглядаѓ задаволеным пахвалой.
  
  "Ах, але ѓбачыць магчымасць там, дзе астатнія з нас бачылі толькі небяспека і замяшанне, - вось што робіць гэта геніяльным ходам у маёй кнізе". Моран задаволена зацягнуѓся цыгарай. "Пакуль астатнія з нас змагаюцца з праклятымі Бандытамі, Толливер збіраецца выкінуць гэтыя статуэткі за борт. Усе, акрамя адной ". Ён павярнуѓся на крэсле, каб паглядзець на бормотуна, якога было амаль не відаць - толькі яго нос і кончык цыгары, - уткнувшийся ѓ падушкі крэсла з іншага боку ад яго. "Скажы!" - сказаѓ ён. "Ты ѓпэѓнены, што выратаваѓ таго, каго трэба, ці не так? Я маю на ѓвазе, я б не хацеѓ з'яѓляцца ѓ махараджа з абломкам сапраѓднай статуі.
  
  "За каго вы мяне прымаеце?" - запратэставала балерына. "Маленькая Лэдзі, даволі прыгожа загорнутая ѓ пласты ваціну, сядзіць у скрыні, у якім яшчэ адзінаццаць асобнікаѓ таго ж самага. Але я не думаю, што ѓ вас узнікнуць праблемы з тым, каб адрозніць іх адзін ад аднаго. У гэтага ёсць пэѓная дэталізацыя, якой не хапае іншым."
  
  "Магчыма, вы захочаце пакінуць карабель у порт-Суэце і забраць свой прыз прама ѓ Індыю", - прапанаваѓ Марыярці.
  
  Моран паківаѓ галавой. "У Маленькага Пакуль ёсць свае агенты ѓ Лондане. Я перадам ім Лэдзі, тым самым завяршыѓшы здзелку. Вядома, я буду суправаджаць іх назад у Індыю, але калі з Лэдзі што-небудзь здарыцца на зваротным шляху, гэта будзе на іх сумленні, а не на маёй.
  
  "А!" - сказаѓ Марыярці. "Вы самі не пазбаѓленыя пэѓнай вытанчанасці характару".
  
  "Калі справа даходзіць да таго, каб забраць тое, што належыць мне, - сказаѓ Моран, - я спраѓляюся".
  
  Шэрлак Холмс ѓвайшоѓ у курыльную і, убачыѓшы іх, накіраваѓся ѓ іх кут. Чаму-то ён больш не быѓ падобны да злавеснага доктара Пін Док Лоѓ. Рысы яго асобы няѓлоѓна змяніліся: выгіб рота, худзізна шчок. Яго погляд, па-ранейшаму напружаны, стаѓ больш прамым, чым раней. "Ты не пярэчыш?" спытаѓ ён, паказваючы на свабодны крэсла.
  
  "Далучайцеся да нас, містэр Холмс," сказаѓ яму Марыярці. " Як вы сябе адчуваеце?
  
  "Сумна," сказаѓ Холмс, апускаючыся ѓ крэсла і дастаючы цыгарэту з срэбнага портсигара ва ѓнутраным кішэні. " І адначасова выпрабоѓваючы палёгку і замяшанне. Падобна на тое, мы былі на адным баку ѓ нядаѓнія канфлікты, і гэтыя нягоднікі, відавочна, не былі вашымі агентамі.
  
  "З іншага боку," суха пракаментаваѓ Марыярці, - сярод вашых цяперашніх знаёмых, падобна, нямала нягоднікаѓ".
  
  "Так", - прызнаѓ Холмс. "Я не ѓпэѓнены, што з гэтым рабіць. Яны абодва зразумелі, што мой план па атрыманні золата не будзе рэалізаваны, і паколькі я ніколі не распавядаѓ ім досыць пра гэта, каб яны маглі ажыццявіць яго самастойна, яны зараз крыху пакрыѓджаныя на мяне. Я думаю, Хітры Дзівак падазрае, што маё ператварэнне ѓ Шэрлака Холмса - гэта нейкая мудрагелістая хітрасць з майго боку, каб пацягнуць усё золата для сябе. Ва ѓсякім выпадку, у цяперашні час яны абодва пазбягаюць мяне, што, верагодна, да лепшага ".
  
  " Ты цалкам акрыяѓ ад свайго, э-э, вопыту ѓ якасці свайго альтэр-эга?
  
  "Верагодна, я ніколі цалкам не папраѓлюся", - сказаѓ Холмс, чиркая вялікі бяспечнай запалкай аб край скрынкі і прикуривая цыгарэту. "Мае ѓспаміны аб тых падзеях і аб думках пра Пін Док Лоѓ пакінулі непрыемны прысмак у мяне ѓ роце, і спатрэбіцца некаторы час, каб ачысціць мой густ. Я заѓсёды думаѓ, што з мяне атрымаѓся б добры злачынца, але ніколі не ѓсведамляѓ, наколькі блізкі да разгадкі мой парыѓ ". Ён патушыѓ запалку. " Магчыма, у будучыні мне не варта быць да вам гэтак суровым, прафесар.
  
  "О, я ѓпэѓнены, што калі ты цалкам паправішся, табе ѓдасца стаць такім жа упартым бульдогам, якім ты быѓ раней", - сказаѓ Марыярці, і ѓсмешка кранула куткі яго рота.
  
  Струменьчык дыму акружыла твар Холмса і павольна паплыла да столі. "Я ѓсё яшчэ не магу паверыць, што ваша прысутнасць на гэтым караблі, у непасрэднай блізкасці ад вялікага сховішчы золата, з'яѓляецца чыстай выпадковасцю, прафесар Марыярці. Што ты тут робіш, калі не за золатам? Скажы мне гэта.
  
  "Я мяркую, вы не паверыце, што я наведваѓ старыя індыйскія астранамічныя абсерваторыі?" Спытаѓ Марыярці.
  
  "Вы няправільна мяркуеце", - сказаѓ яму Холмс. "Нават калі я быѓ пагружаны ѓ асобу доктара Пін Док Лоѓ, я не выпускаѓ з-пад увагі, хто вы такі і што вы можаце замышлять".
  
  "І ты некалькі разоѓ спрабаваѓ забіць мяне, наколькі я памятаю", - суха нагадаѓ яму Марыярці.
  
  "Проста выведзены з ладу", - сцвярджаѓ Холмс. "Магчыма, некаторыя з маіх агентаѓ - агенты Пін Доклоу - былі празмерна настойлівыя ѓ інтэрпрэтацыі маіх загадаѓ. Калі гэта так, я шкадую".
  
  "Я прымаю папраѓку", - сказаѓ Марыярці. "Не мёртвы, проста ѓ яго зламанае некалькі важных костак".
  
  "Ну..." Холмс сумна ѓсміхнуѓся. " У той час мы абодва палявалі за золатам. Цяпер толькі адзін з нас.
  
  Марыярці падняѓ рукі, заклікаючы да адсутным багам. " Запэѓніваю вас, Холмс, што, якое б справа ѓ мяне ні было, яно завершана, што ніхто ад яго не пацярпеѓ, што яно не мае ніякага дачынення да золата ѓ сховішчах пад намі і што я маю намер правесці рэшту падарожжа ѓ прыемным сузіранні бязмежнага акіяна, калі мы будзем перасякаць яго.
  
  Холмс падняѓся з крэсла. "Я заѓважыѓ, што вы, здаецца, атрымліваеце перакручанае задавальненне ад таго, што не хлусіце мне, - сказаѓ ён Марыярці, - але належыце на тонкія намёкі, каб трымаць мяне ѓ няведаньні аб вашых сапраѓдных мэтах. Таму я на вольным часе проанализирую вашы словы і пагляджу, ці змагу я раскрыць, якія сакрэты крыюцца ѓ іх. А пакуль я магу быць карысны да канца падарожжа, уважліва прыглядаючыся за табой - і за золатам. І з гэтымі словамі, як са сваім парфянскага стрэлу, ён затушыѓ цыгарэту і пайшоѓ прэч.
  
  "Будзьце маім госцем, Холмс," крыкнуѓ Марыярці ѓ спіну удаляющегося Холмса. " Але паспрабуйце крыху адпачыць і вярнуць сабе ранейшую, э-э, жыццерадаснасць.
  
  "Дык вось хто такі Шэрлак Холмс", - сказаѓ палкоѓнік Моран, назіраючы скрозь воблака цыгарнага дыму, як Холмс з напружанай спіной праціснуѓся ѓ дзверы курыльнай і пайшоѓ. "Мне непрошеною прыходзіць на розум фраза 'непрыемны тып'.
  
  "Ён не імкнецца з усіх сіл заводзіць сяброѓ", - заѓважыѓ Марыярці. "Ніколі не рабіѓ гэтага".
  
  " У самай справе? Моран пастукаѓ цыгарай аб край попельніцы. " Я не заѓважыѓ. У чым менавіта ён вас падазрае, прафесар?
  
  "Усе", - патлумачыѓ Марыярці. "Усе".
  
  
  
  "Імператрыца Індыі" прыбыла ѓ порт-Суэц праз тры дні і правяла ѓ порце ѓсяго адзін дзень, перш чым рана раніцай наступнага дня прыступіць да пятидесятидвухчасовому пераходу па канале. У кожнага трапа, уваходнага люка і перыядычна ѓздоѓж палубы былі выстаѓлены ахоѓнікі з загадам выглядаць свірэпа, рыкаць на любога, хто паспрабуе падняцца на борт, і пры неабходнасці наступаць на пальцы рук або ног, каб не дапусціць няпрошаных гасцей на палубу. "Гэта не спрацуе," сказаѓ капітан Искансен, "але мы можам паспрабаваць".
  
  "Хто гэтыя няѓмольныя абордажники, якім мы павінны даць адпор?" - Спытаѓ генерал Сэнт-Іѓ, прасачыѓшы за размяшчэннем сваіх людзей.
  
  "Мясцовыя крамнікі", - сказаѓ яму Искансен.
  
  "Магазін... "
  
  " Нават калі так. І яны задаволяць лавачку ѓ любым зацішным кутку палубы, да якога змогуць дацягнуцца: пад прыкрыццём або на адкрытым месцы, побач са выратавальныя шлюпкі, пад выратавальныя шлюпкі, у трапаѓ; галоѓнае, каб яны былі пад нагамі і не перашкаджалі ".
  
  "А!" - сказаѓ Сэнт-Іѓ. "Я памятаю іх па падарожжу. Настойлівыя маленькія жабракі. Але я думаѓ, іх запрасілі на борт, каб прадаваць цацанкі пасажырам".
  
  "Запрашаць іх было б зусім залішне", - сказаѓ яму капітан. "Мы прыбываем у порт, яны прыбываюць на борт. Гэта даволі цудоѓна і па-чартоѓску раздражняе".
  
  "Гэта ёсць ва ѓсіх цуды", - прамармытаѓ Сэнт-Іѓ. "Яны, як правіла, даволі раздражняюць".
  
  Золотохранилище, вядома, было зачынена, як унутраныя, так і знешнія дзверы, і старанна ахоѓвалася, пакуль "Імператрыца" знаходзілася ѓ порце, як і на ѓсім працягу канала. Так атрымалася, што некаторым усюдыісным "крамнікамі" усё-ткі ѓдалося падняцца на борт і раскласці свае тавары па розных частках палубы, даючы пасажырам апошні шанец купіць шалікі, капялюшы, сукенкі, абутак і розныя ѓсходнія цацанкі, пакуль яны не дабяруцца да Лондана, дзе амаль тыя ж тавары можна было купіць у Іст-Эндзе амаль па той жа цане. Капітану Искансену ѓдалося ѓтрымаць іх усіх ад спуску ѓніз або нават ѓнутр, і апошнія з іх паспяшаліся сесці ѓ якія чакалі іх лодкі, калі "Імператрыца" рыхтавалася увайсці ѓ канал.
  
  
  
  Хітры Дзівак і Шчанюк Кулі сустрэліся з Шэрлакам Холмсам у яго каюце ѓ тую раніцу, калі карабель увайшоѓ у Суэцкі канал. "Ну, я не бачыѓ вас дваіх апошнія некалькі дзён", - сказаѓ Холмс, седзячы на краі свайго ложка, загарнуѓшыся ѓ свой чырвоны шаѓковы халат з высокім каѓняром і вышытымі драконамі, кідаюцца адзін на аднаго спераду. " Цыгарэту? ён працягнуѓ ім свой сярэбраны партабак.
  
  "Гэта для пачатку", - сказаѓ Хітры Дзівак, выбіраючы цыгарэту і падносячы яе да носа, каб панюхаць. "Танны тытунь", - выказаѓ ён сваё меркаванне.
  
  "Моцны тытунь," сказаѓ Холмс. " Егіпецкі. Не асабліва танны.
  
  "Як скажаш," сказаѓ Дзівак, - але гэта не той гатунак тытуню, які я купляѓ бы, калі б у мяне была мая доля золата ѓнізе. Мяркую, цяпер на гэта няма ніякіх шанцаѓ".
  
  Шчанюк Кулі сеѓ верхам на драѓляны крэсла з жорсткай спінкай перад малюсенькім пісьмовым сталом і адмахнуѓся ад прапанаванага портсигара. "Чаго я хачу, так гэта слоѓ", - сказаѓ ён. " Я хачу, каб ты патлумачыѓ мне тое, чаго я не разумею.
  
  "На гэта сышлі б гады", - сказаѓ яму Холмс, мускул ѓ кутку рота Холмса уздрыгнуѓ, калі ён казаѓ. "Якога канкрэтнага тлумачэння вы хацелі б атрымаць прама зараз?"
  
  "Так ты сапраѓды Шэрлак Холмс?" патрабавальна спытаѓ Шчанюк. "Што здарылася з Пінам?"
  
  "Ёсць лі Пін Док Лоѓ?" - спытаѓ Дзівак. "Ці быѓ калі-небудзь Пін Док Лоѓ?"
  
  "Наколькі я ведаю, быѓ толькі той, які я стварыѓ", - сказаѓ Холмс. "Я стварыѓ Пін Док Лоѓ, я стаѓ Пін Док Лоѓ, і цяпер я больш не Пін Док Лоѓ. Шкадую пра гэта."
  
  "Некаторыя людзі, якіх мы абодва ведаем, зробяць усё магчымае, каб ты вельмі пашкадаваѓ", - мякка сказаѓ Дзівак. "Што тычыцца мяне, то я прымаю жорсткія зменлівасці жыцця з некаторай доляй стрыманасці, але ёсць тыя, хто не падзяляе майго неістотнага адносіны да жыцця. І пара з іх ужо цяпер чакаюць нашага прыбыцця ѓ Лондан".
  
  "Ты ж не угрожаешь мне, Старэча?" спытаѓ Холмс з предвкушающей усмешкай на твары.
  
  "Не я", - сказаѓ Дзівак, падымаючы рукі ѓ прытворна жаху ад такой прапановы. "Проста нагадваю табе, што да чаго".
  
  Холмс ѓстаѓ і злосна паглядзеѓ на двух сваіх былых падручных. "Калі вы будзеце добра сябе паводзіць," сказаѓ ён ім, - і перастанеце думаць аб немагчымых злачынствах, я падумаѓ, што, магчыма, змагу што-небудзь для вас зрабіць".
  
  "Што за "што-то"? падазрона спытаѓ Дзівак.
  
  "З іншага боку, калі ты поѓны рашучасці пагражаць мне і іншым чынам праяѓляць прыкметы незадаволенасці, што ж, тады ты прадстаѓлены сам сабе, і д'ябал цябе забяры".
  
  " Вам лёгка казаць, містэр Холмс, - сказаѓ Шчанюк, " але вы той, хто прывёѓ нас на гэтую яхту, не кажаце, што гэта не так. Калі б не вы і вашы запэѓніванні...
  
  "Запэѓненні Пін Доклоу," перапыніѓ яго Холмс.
  
  "Ну вось, розніца не варта і полпенни", - усміхнуѓся Хітры Дзівак. "Гэта вы і вашыя ѓгаворы прывялі нас сюды," сказаѓ ён, "і, наколькі я разумею, менавіта вы павінны зрабіць з нас сумленных зладзеяѓ".
  
  "Наколькі я разумею," сказаѓ Холмс, падыходзячы бліжэй, пакуль не навіс над імі, як змардаваны аракул, "вы двое пераскочылі на іншы бок плота і маглі б падумаць аб тым, каб застацца там на некаторы час".
  
  "Як гэта?" - спытаѓ Хітры Дзівак.
  
  "Які плот?" спытаѓ Шчанюк, злёгку адкідваючы галаву назад, як быццам баяѓся, што Холмс збіраецца ѓкусіць яго за нос.
  
  "Ну, вы абодва героі", - сказаѓ Холмс. "Вы дапамаглі выратаваць золата. Вы нават былі параненыя за гэтую справу, Дзівак", - дадаѓ ён, паказваючы на забінтаваную руку Дзівака.
  
  "І што з гэтага?" - спытаѓ Шчанюк.
  
  "Ну, я б падумаѓ, што будзе ѓзнагарода", - сказаѓ Холмс. "Так, я ѓпэѓнены ѓ гэтым. Сам Банк Англіі, безумоѓна, выплаціць ѓзнагароджанне тым, хто дапамагаѓ змагацца з бандытамі ".
  
  "Ну, я буду ..." - сказаѓ Шчанюк, калі да яго дайшла грандыёзнасць гэтай ідэі.
  
  "Ну, хіба гэта не было б пацешна", - сказаѓ Хітры Дзівак.
  
  OceanofPDF.com
  
  ДВАЦЦАЦЬ ВОСЕМ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  РАСТВАРЫђСЯ ђ ПАВЕТРЫ
  
  
  
  Мы не можам распаліць, калі захочам,
  Агонь, які знаходзіцца ѓ сэрца,
  Дух вее і нерухомы,
  У таямніцы жыве наша душа.
  - Мэцью Арнольд
  
  
  
  Cкапітан Искансен устаѓ і падняѓ келіх за сваіх гасцей за сталом капітана. Спатрэбілася некалькі секунд, каб шум за сталом аціх, і па зале павольна разлілася цішыня, калі людзі павярнуліся, каб пачуць, што хацеѓ сказаць капітан. "Акіянскае падарожжа - гэта час зносін і сумесных прыгод", - сказаѓ ён прысутным за вячэрай, высока трымаючы свой шклянку над гарохавым супам. "Што ж, мы выпрабавалі і тое, і іншае. Сапраѓды, гэта падарожжа "Імператрыцы Індыі" надоѓга запомніцца ѓсім, хто знаходзіцца на яе борце. Я вельмі рады, што на борце была такая натоѓп герояѓ, таму што і экіпаж, і пасажыры паводзілі сябе як героі ѓ гэтым падарожжы, і я дзякую вас усіх да адзінага ".
  
  "Гіп-гіп", - крыкнуѓ нехта ѓ зале, і сталовая пагадзілася серыяй радасных воклічаѓ. І тост быѓ узняты, а за некаторымі столікамі зноѓ паднялі.
  
  "Ешце, піце і весялецеся", - зароѓ капітан Искансен. "Таму што заѓтра мы причаливаем!"
  
  Нягучна апладысменты перараслі ѓ шквал шчырых воплескаѓ. Падарожжа ѓздоѓж Міжземнага мора прайшло на здзіѓленне без здарэнняѓ. "Імператрыца" абышла Гібралтар і пракладвала сабе шлях на поѓнач скрозь дастаткова моцны дождж і досыць неспакойнае мора, каб пасажыры адчувалі сябе так, нібы гэта частка іх далейшага прыгоды, не выпрабоѓваючы пры гэтым па-сапраѓднаму дыскамфорту. У большасці з іх былі марскія ножкі. Яны маглі абедаць без дыскамфорту, нягледзячы на качэння пад іх сядзеннямі.
  
  Па караблю гуляѓ прахалодны брыз. Гэты вечар быѓ досыць прахалодным, каб ваѓняныя штаны і вагі спадніцы замянілі лёгкую баваѓняную або льняную вопратку для прагулак па палубе. Жудаснае напад засталося ѓ мінулым, і ѓсе прыкметы яго былі ліквідаваны. Цяпер пасажыры адчувалі сябе выключна весела, і навокал панавала добрае зносіны.
  
  Маргарэт Сэнт-Іѓ павярнулася да свайго бацькі пасля таго, як капітан вярнуѓся на сваё месца, і загаварыла з ім сур'ёзна і напружаным шэптам, з-за чаго генерал Сэнт-Іѓ закруціѓся і выглядаѓ не ѓ сваёй талерцы. "Але, дарагая," сказаѓ ён, перарываючы паток яе слоѓ, - ты хочаш, каб я дазволіѓ гэтаму Піцеру ажаніцца на табе? Проста так? Я павінен аддаць цябе гэтаму хлопцу, які думае, што нашэнне армейскай формы - гэта нейкі жарт? Праѓда?"
  
  "Калі ён папросіць у цябе маёй рукі, бацька," цярпліва сказала Маргарэт, - я проста хачу, каб ты ведаѓ, што са мной усё будзе ѓ парадку, калі ты сур'ёзна падумаеш пра гэта. І затым, калі б пасля адпаведнага перыяду разважанняѓ - скажам, дзесяці або дваццаці хвілін - вы сказалі "так", я б падумаѓ, што гэта цалкам нармальна ".
  
  "І калі ён збіраецца запрасіць мяне?" - спытаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  "Я не ведаю", - прызналася Маргарэт. "Ён мяне яшчэ не пытаѓся".
  
  Сэнт-Іѓ з хвіліну старанна абдумваѓ гэта. - А чаму ты так упэѓнены, што ён гэта зробіць? - спытаѓ ён, урываючыся на тэрыторыю, на якой ні адзін чалавек не можа быць у бяспецы.
  
  "Жанчына разбіраецца ѓ такіх рэчах", - сказала яму дачка.
  
  "Зразумела", - сказаѓ Сэнт-Іѓ. "Ці ёсць у яго грошы? Якія-небудзь чакання? Ці зможа ён трымаць вас?"
  
  "Паняцці не маю", - сказала Маргарэт, бестурботна адкідаючы думку аб тым, што грошы маюць нейкае значэнне. "Акрамя таго, хіба ѓ мяне не будзе дастатковага ѓласнага даходу, калі я выйду замуж?" Я заѓсёды меркаваѓ, што так і будзе.
  
  "Дакладна", - прызнаѓ яе бацька. "Ты атрымаеш значную суму ад свайго дзеда па матчынай лініі, калі выйдзеш замуж ці дасягнеш трыццаціпяцігадовага ѓзросту, у залежнасці ад таго, што наступіць раней. Але табе сапраѓды патрэбен муж, які жыве на твае грошы?
  
  "Калі мы пажэнімся," разважліва заѓважыла Маргарэт, - тады, я думаю, не будзе мець вялікага значэння, чые гэта грошы".
  
  "Магчыма", - сказаѓ Сэнт-Іѓ. "Можа здарыцца так, што гэта будзе мець вялікае значэнне. Мужчына павінен быць у стане ѓтрымліваць сваю жонку".
  
  "Калі пара жыве на успадкаваныя стан," слушна спытала Маргарэт, - то хто з партнёраѓ атрымаѓ у спадчыну спадчыну, гэта хутчэй пытанне чыстай выпадковасці, ці не так?"
  
  "Хм," сказаѓ яе бацька.
  
  Капітан Искансен зноѓ устаѓ. "Сёння ѓвечары дзверы залатога сховішчы будзе зачынена ѓ апошні раз, пакуль мы не пришвартуемся", - сказаѓ ён. "Калі хто-небудзь з вас хоча ѓ апошні раз зірнуць на наш каштоѓны груз - не такі каштоѓны, як жыцця і стану нашых пасажыраѓ, але тым не менш каштоѓны, - у вас ёсць яшчэ адзін гадзіну".
  
  Ён зрабіѓ паѓзу, каб глынуць віна, і працягнуѓ: "Я папрашу вас усіх быць цярплівымі з намі, калі мы причалим. У якасці апошняй меры засцярогі золата будзе выгружана да таго, як пасажыры сыдуць на бераг. Гэта будзе даволі рана раніцай, і паездка зойме не больш за паѓтары гадзін, так што ніхто з вас не павінен выпрабоѓваць нязручнасцяѓ. Я спадзяюся і веру, што ѓ вас было прыемнае падарожжа. Што ж, за выключэннем аднаго непрыстойнага інцыдэнту, вядома, мы пастараліся зрабіць яго для вас настолькі прыемным, наколькі маглі. І я яшчэ раз дзякую вас усіх ". Ён падняѓ свой келіх, кіѓнуѓ галавой і сеѓ.
  
  
  
  "На прычале будуць людзі, якія чакаюць таго, хто будзе найбольш незадаволены такім паваротам падзей", - заѓважыѓ Хітры Дзівак у свой гарохавы суп. "Яны палічаць, што адчуваюць вялікія нязручнасці".
  
  "Гэта праѓда", - пагадзіѓся Шчанюк Кулі. "Пацешна, як усё абярнулася, ці не так?"
  
  "Ангелоподобный Цім МакАдамс не зусім философствующий хлопец", - сказаѓ Дзівак. "Яму спатрэбіцца трохі тлумачэнняѓ, і я рады, што я не той, каму прыйдзецца гэта рабіць".
  
  "Можа быць, ты той самы", - сказаѓ Шчанюк. "Я не думаю, што містэр Шэрлак Холмс, як ён цяпер сябе называе, будзе занадта імкнуцца зрабіць гэта сам".
  
  "Вы мяркуеце, Холмс правоѓ?" - спытаѓ Дзівак. "Аб тым, што Банк Англіі прызначыѓ нам ѓзнагароджанне за дапамогу ѓ выратаванні золата?"
  
  "Падобна на тое, ён казаѓ сур'ёзна", - сказаѓ Шчанюк. "Але я не разлічваю на гэта, пакуль гинеи не зазвоняць у мяне ѓ кішэні".
  
  "Хіба гэта не выдатна?" здзівіѓся Дзівак. "Ну, гэта будзе амаль як атрымліваць плату за сумленную працу".
  
  "Сачы за тым, як ты размаѓляеш!" - сказаѓ Шчанюк. Ён адсунуѓ сваё крэсла і ѓстаѓ. "Я хачу ѓ апошні раз зірнуць на золата, да якога мы так блізка, як толькі зможам".
  
  Дзівак падняѓся. "Я пайду з вамі", - сказаѓ ён. "Ведаеце, шкада, што Холмс атрымаѓ другую шышку на галаве. Калі б ён усё яшчэ быѓ Пінам, у яго быѓ бы спосаб дабрацца да гэтага золата.
  
  "Можа быць, калі мы ударым яго яшчэ раз ..." - выказаѓ здагадку Шчанюк.
  
  "Гэта так не працуе", - сказаѓ Дзівак.
  
  "Шкада," сказаѓ Шчанюк.
  
  
  
  _______
  
  
  
  "Імператрыца Індыі" паднялася на параходзе ѓверх па Тэмзе і прышвартавалася ѓ Куінс-Док без чвэрці пяць наступнага раніцы, калі пасажыры і вялікая частка горада яшчэ спалі. Два наступных карабля, крэйсер Яго правасхадзіцельства Джон оф Гонта і транспартны катэр "Аякс", які захаваѓ Імператрыца на ѓвазе, паколькі яна абышла Гібралтар, пайшлі сваімі шляхамі, заменена пара паліцэйскіх катэраѓ, рота гвардыі, атрад з лонданскай паліцыі, стайкі Скотланд-Ярда людзей у цывільным, і гонар кацялок капелюшы спецыяльная ахова супрацоѓнікаѓ Банка Англіі, якія павінны былі ажыццяѓляць нагляд за пераклад золата з Карабельнага сейфа на дзве адмысловыя браняваныя вагоны, якія былі выведзеныя на прычале. Тэрыторыя дока была асветленая газавымі ліхтарамі і ліхтарамі на слупах, а таксама двума магутнымі электрычнымі пражэктарамі з карабля, і многія матросы неслі ліхтары; але ѓ перадсвітальныя гадзіны апусціѓся халодны, сырой туман, і ні адзін прадмет на адлегласці больш за некалькі футаѓ не быѓ выразна бачны.
  
  Інспектар Джайлс Лестрейд адказваѓ за кантынгент Скотленд-Ярда, і ён толькі што скончыѓ расстаѓляць сваіх людзей, калі пачуѓ, як нехта паклікаѓ яго па імені, стоячы ѓ адкрытым люку грузавога адсека. " Інспектар Лестрейд, гэта вы? Паѓстанце сюды, калі ласка, вы патрэбныя!
  
  Лестрейд павёѓ ліхтаром па баках. Ён пазнаѓ гэты голас. " Холмс? Ён пасвяціѓ у бок люка. " Што вы там робіце? Калі ѓжо на тое пайшло, што ты ѓвогуле дзе-то робіш? Дзе ты быѓ?"
  
  "Пазней," крыкнуѓ Холмс. " Падыміцеся сюды, калі ласка. Прывядзіце сваіх людзей!
  
  Лестрейд памаѓчаѓ, абдумваючы магчымыя варыянты. Холмса там не павінна было быць. Холмс знік, як мяркуецца, загінуѓ. І ѓсё ж, магчыма-
  
  "Ну, Лестрейд," зароѓ Холмс са свайго месца ѓ грузавым адсеку. " Ты ідзеш ці не ідзеш? Гэта справа надзвычайнай тэрміновасці; ѓ вас няма часу на роздум.
  
  "Іду, Холмс," сказаѓ Лестрейд. Холмс, калі гэта быѓ Холмс, быѓ правоѓ, разважанні могуць прыйсці пазней. І пытанні. Ён двойчы коратка дзьмухнуѓ у паліцэйскі свісток і павёѓ сваю чацвёрку людзей у цывільным уверх па трапе да люка.
  
  Там сапраѓды стаяѓ Холмс. Тая ж добра запамяталася пыхлівая пастава, той жа знаёмы саманадзейны жэст, калі ён выклікаѓ іх да сябе. "Сюды", - сказаѓ вядучы ѓ свеце дэтэктыѓ-кансультант, ведучы іх ѓнутр карабля па калідоры.
  
  "Лепш бы гэта не заняло занадта шмат часу", - сказаѓ Лестрейд, пыхкаючы, каб паспяваць за шырокімі крокамі Холмса. "У нас ёсць золата, аб якім трэба паклапаціцца. Разгрузка павінна пачацца з хвіліны на хвіліну.
  
  Холмс рэзка спыніѓся на паѓдарогі па калідоры, дзе група мужчын у разнастайнай форме і цывільным стаяла ля чаго-то падобнага на адкрытую дзверы банкаѓскага сховішча. "Золата, падобна, ужо выгружана", - сказаѓ Холмс.
  
  "Як гэта?" Лестрейд спыніѓся і агледзеѓ групу перад сабой: некалькі вайсковых афіцэраѓ, некалькі карабельных афіцэраѓ і некалькі грамадзянскіх. Калі ён наблізіѓся, усе яны злосна ѓтаропіліся на яго, як быццам ён быѓ у чым-то вінаваты, хоць ён паняцця не меѓ, у чым менавіта. Холмс прадставіѓ яго генералу, капітану карабля і некалькім менш важным людзям. Лестрейд быѓ бы моцна ѓражаны, калі б у яго быѓ час для падобных думак. Ён перавёѓ дыханне. " Што вы маеце на ѓвазе, кажучы, што яго разгрузілі? Браняваныя фургоны прыбытку ѓсяго некалькі хвілін таму.
  
  Холмс паказаѓ на адкрытую дзверы сховішчы. "Вось дзе было золата," сказаѓ ён Лестрейду. " Крыху больш за два тон. Яно было там мінулай ноччу. Як вы можаце бачыць, яго там больш няма".
  
  Лестрейд падышоѓ і зазірнуѓ у дзверы. Там была ѓнутраная дзверы з жалезнымі прутамі, якая ѓсё яшчэ была зачыненая. Зазірнуѓшы скрозь краты, Лестрейд убачыѓ пакой плошчай каля дванаццаці квадратных футаѓ і восем футаѓ ад падлогі да столі. Сцены, падлогу і столь пакоя былі зробленыя з скляпаныя жалезных пласцін. У пакоі не было ніякага відавочнага ѓваходу, акрамя дзверы, праз якую Лестрейд цяпер з цікавасцю ѓзіраѓся. Пакой здавалася пусты, калі не лічыць некалькіх асмаленых дошак. " У сховішча? - Спытаѓ Лестрейд.
  
  "У самой справе," сказаѓ капітан Искансен.
  
  " Дзве тоны золата?
  
  "Думаю, яшчэ трохі," сказаѓ Холмс, " зусім трохі.
  
  "Пайшоѓ?"
  
  "Баюся, што так," сказаѓ генерал Сэнт-Іѓ. " Яны былі тут учора. Я іх бачыѓ. Залатыя зліткі выкладзеныя ѓ акуратныя скрынкі, па шэсць штук у скрынцы.
  
  "Я мяркую, што гэта золата заняло большую частку сховішчы".
  
  "Гэта ѓтварыла кучу прыкладна такой вышыні ѓ цэнтры пакоя", - сказаѓ Сэнт-Іѓ, трымаючы руку на ѓзроѓні падбародка.
  
  "Там было прастору шырынёй у паѓтара фута ад сцен, каб можна было абысці гэтую, э-э, кучу", - сказаѓ капітан Искансен.
  
  " І ѓчора гэта было тут?
  
  "Я зачыніѓ знешнюю дзверы сховішчы ѓ дзевяць вечара", - сказаѓ яму Искансен. "Дваццаць чалавек - па крайняй меры, дваццаць - бачылі гэта там як раз перад тым, як дзверы зачыніліся".
  
  Испустив доѓгі і хрыплы ѓздых, Лестрейд расшпіліѓ свой "інвернес", сунуѓ руку ѓ кішэню пінжака і дастаѓ запісную кніжку і агрызак алоѓка. Ён з цікавасцю агледзеѓ аловак, а затым некалькі разоѓ правёѓ па вастрыі лязом складанага нажа, з цяжкасцю вынятага з іншага кішэні. "Тады добра," сказаѓ ён, аблізваючы кончык алоѓка і адкрываючы нататнік на новай старонцы. " Я мог бы здагадацца, што гэта будзе не зусім звычайная справа, асабліва калі вы тут, містэр Холмс.
  
  Лестрейд павярнуѓся да генерала Сэнт-Вярбу. " Раскажыце мне пра гэта.
  
  Група мужчын вакол яго па чарзе пачала тлумачыць, якім чынам золата захоѓвалася, ахоѓвалася і ахоѓвалася ад Калькуты да Лондана на пастаянным ѓвазе да таго самага раніцы.
  
  "Гэтыя джэнтльмены і я спусціліся сюды роѓна ѓ пяць раніцы, каб адкрыць вонкавую дзверы сховішчы і дачакацца прыбыцця прадстаѓніка Аркестра Англіі", - скончыѓ аповяд капітан Искансен. "І мы знайшлі" - ён махнуѓ рукой у бок пустога сховішчы, - гэта.
  
  Бразнуѓшы нататнік, Лестрейд павярнуѓся да Холмсу. "Я здзіѓлены, што вы ѓ гэты момант не знаходзіцеся там, не ползаете на карачках, не даследуеце расколіны ѓ падлозе ѓ пошуках пылінак".
  
  Холмс усміхнуѓся. "Капітан пакуль не палічыѓ патрэбным адкрываць ѓнутраную дзверы", - сказаѓ ён. "Калі ён гэта зробіць, я скарыстаюся магчымасцю, як вы кажаце, поползать па падлозе. Калі, вядома, у вас няма рашэння нашай галаваломкі.
  
  "Я магу запэѓніць вас," сказаѓ капітан Искансен, " што ѓ гэтым сховішча няма ніякіх патаемных панэляѓ, люкаѓ або іншых схаваных уваходаѓ або выхадаѓ з яго. Акрамя дзвярнога праёму, у якім мы стаім, няма ні ѓваходу, ні выхаду з сховішчы.
  
  "Калі ѓ апошні раз, калі адкрывалася унутраная дзверы?" - спытаѓ Лестрейд.
  
  Капітан Искансен дастаѓ з унутранай кішэні канверт з васковымі пячаткамі. "Гэта ляжала ѓ маім сейфе з тых часоѓ, як мы пакінулі Калькутту", - сказаѓ ён. "У ім знаходзіцца адзіны ключ ад унутранай дзверы сховішчы". Ён пстрыкнуѓ па ім пальцам. "Як вы можаце бачыць, друк не была зламаная".
  
  Лестрейд пачухаѓ патыліцу. "Гэта вышэй майго разумення", - прызнаѓся ён. " Калі тое, што вы кажаце, сапраѓды так, то вам лепш як мага хутчэй ѓпусціць містэра Холмса ѓ пакой, каб ён поползал там і выпацканыя калені сваіх штаноѓ. Нічога іншага не застаецца, і я не бачу, як гэта можа дапамагчы. Але, з іншага боку, я ніколі не бачу, як містэр Холмс вырашае свае маленькія праблемы, пакуль ён іх не растлумачыць. І часта не тады."
  
  Холмс нацягнута ѓсміхнуѓся. "Я пакуль не магу сказаць, як быѓ выкананы гэты трук, - сказаѓ ён," але вас здзівіла б, калі б вы даведаліся, што на борце гэтага карабля знаходзіцца наш стары сябар прафесар Марыярці?"
  
  "Марыярці? Тут? Няма!" - усклікнуѓ Лестрейд, расцягваючы "Няма!" ѓ што-то накшталт кацінага крыку здзіѓлення. " Якога чорта прафесар тут робіць? - спытаѓ я.
  
  "Вяртаюся з вельмі цікавай паездкі ѓ Калькутту," данёсся з калідора голас прафесара Марыярці, "вельмі прыбытковай".
  
  Лестрейд павярнуѓся і ѓбачыѓ надыходзячых прафесара і каржакаватага мужчыну з вайсковай выпраѓкай. "Я чуѓ, у залатым сховішча адбылося непрыемнае здарэнне", - сказаѓ Марыярці.
  
  Холмс зрабіѓ два крокі наперад і тыцнуѓ пальцам у бок Марыярці. "І як жа вы даведаліся аб гэтым, прафесар?"
  
  "Ды гэта ж па ѓсім карабля", - сказаѓ Марыярці. "Падобныя навіны немагчыма захаваць у сакрэце".
  
  "Паслухайце," сказаѓ генерал Сэнт-Іѓ, " я расставіѓ ахову ѓ канцах калідора з інструкцыямі нікога не прапускаць. Як вы прайшлі міма аховы?"
  
  Марыярці змрочна ѓсміхнуѓся. "Я сказаѓ ім, што вы хацелі пагаварыць са мной", - сказаѓ ён. "Вядома, гэта праѓда, не так, Холмс? Як толькі дзе-небудзь на зямлі адбываецца злачынства, Шэрлак Холмс хоча пагаварыць са мной пра гэта ".
  
  "Вы пераѓзышлі сябе, прафесар", - сказаѓ Холмс. "Неверагоднае злачынства на караблі ѓ моры, і вы тут, на тым жа караблі, у той жа час. Вы як быццам кідаеце мне выклік".
  
  "Магчыма, хто-то кідае вам выклік," сказаѓ Марыярці, " але гэта не я. І я сумняваюся, што выклік быѓ наѓмысным - ніхто, уключаючы мяне, ніяк не мог ведаць, што вы былі на караблі да нападу. Калі ѓжо на тое пайшло, то вы не ведалі, што знаходзіцеся на караблі, пакуль...
  
  "Якое напад?" Спытаѓ Лестрейд, пераводзячы погляд з аднаго на іншага.
  
  "І што ж такога выгаднага было ѓ вашай паездцы ѓ Калькутту?" Спытаѓ Холмс.
  
  Марыярці рабіѓ рухі рукамі, як быццам ставіѓ маленькія нябачныя скрынкі над вялікіх нябачных скрынак у паветры перад сабой. "Я арганізаваѓ пераклады на ангельскую двух старажытных астранамічных тэкстаѓ на хіндзі: Граханаядипаки Парамешвары і Юктибхасы Джьестхадевы", - сказаѓ ён. "У доктара Питамахи з кафедры астраноміі Калькуттского універсітэта не было сродкаѓ, каб гэта зрабіць. Зараз у яго ёсць ".
  
  "Зразумела", - сказаѓ Холмс. "Такім чынам, вы выкарыстоѓваеце гэта золата для падтрымкі індыйскай сістэмы вышэйшай адукацыі".
  
  "Вартае пачынанне", - сказаѓ Марыярці. "Але я не браѓ золата. Даю слова".
  
  Холмс кісла паглядзеѓ на Марыярці, а затым павярнуѓся да капітана Искансену. "Я думаю, вам лепш за ѓсё цяпер адкрыць ѓнутраную дзверы", - сказаѓ ён. "Мне пара поѓзаць і пэцкаць калені штаноѓ". Ён паляпаѓ сябе па кішэнях і знайшоѓ маленькую лупу. - Раз ужо я пра гэта загаварыѓ, Лестрейд, я б параіѓ вам старанна абшукаць "Імператрыцу" зверху данізу, ад носа да, э-э, кармы. Дзве тоны золата цяжка замаскіраваць.
  
  "Дзе вы прапануеце мне шукаць, Холмс?" спытаѓ Лестрейд.
  
  "Не звяртайце ѓвагі на відавочныя месцы", - сказаѓ Холмс. "Зазірніце ѓ месцы, якія настолькі малавядомыя, што вы не бачыце, як там можа быць золата, або паглядзіце на тое, што знаходзіцца на ѓвазе, і паглядзіце, не золата ці гэта".
  
  Лестрейд адкрыѓ свой нататнік. " Яшчэ раз, як вам гэта, містэр Холмс?
  
  " Усё роѓна. Проста запішыце ѓсе месцы, якія вы агледзелі. І расстаѓце людзей вакол, каб яны сачылі, каб ніхто не перасоѓваѓ нічога вялікага і грувасткага, пакуль вы самі на гэта не зірняце. І прасачы, каб ніхто не сышоѓ на бераг.
  
  " Я не ѓпэѓнены, што ѓ мяне ёсць такія паѓнамоцтвы, містэр Холмс.
  
  "Так," сказаѓ капітан Искансен. " Ніхто не пакіне карабель, пакуль вы не дазвольце, містэр Холмс.
  
  "Ёсць некалькі спецыяльных ахоѓнікаѓ з банка", - сказаѓ Лестрейд. "Я адпраѓлю іх на борт, яны дапамогуць".
  
  "І не спускайце з яго вачэй," сказаѓ Холмс, здымаючы пінжак і паказваючы сваім доѓгім вострым носам у бок Марыярці.
  
  OceanofPDF.com
  
  ДВАЦЦАЦЬ ДЗЕВЯЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ДОБРАНЬКІ ТРУК
  
  
  
  У справах людзей ёсць прыліѓ,
  які, узяты падчас прыліву, вядзе да багацця;
  Калі яго не ѓлічваць, усё падарожжа іх жыцця
  праходзіць па отмелям і пакутам.
  Уільям Шэкспір
  
  
  
  Злітак золата вагой у дваццаць адзін фунт і чатыры унцыі не вельмі вялікі, паколькі золата з'яѓляецца адным з самых цяжкіх прыродных элементаѓ. Было б няцяжка прыдумаць любую колькасць мудрагелістых схованак для аднаго злітка золата. Але дзвесце з невялікім штук у драѓляных скрынях з шасці брускоѓ або нават па-за скрынь - гэта іншая справа. З іх атрымаѓся б жахліва прыкметны ком практычна ѓ любым месцы. А калі вы падзеліце іх і рассуете дзвесце з лішнім залатых зліткаѓ па розных сховаѓ на борце карабля, нават такой вялікай, як Імператрыца Індыі, можна падумаць, што група адданых сваёй справе і навучаных пошукавікаѓ откопает - ці, магчыма, прыбярэ з карабля? - хоць бы адзін з зніклых зліткаѓ.
  
  Нічога знойдзена не было.
  
  Пошукі працягваліся. Лестрейд спусціѓся ѓ сховішча, каб падзяліцца інфармацыяй - такой, якая там была - з Холмсам.
  
  " Вы што-небудзь выявілі? - Спытаѓ Лестрейд.
  
  "Некалькі навадных на разважанні фактаѓ," сказаѓ Холмс, атрасаючы калені і вяртаючыся да двухчасовому даследавання сцен, падлогі і столі сховішчы. " Нічога пераканаѓчага.
  
  "Я быѓ бы ѓдзячны, калі б вы падзяліліся са мной сваімі думкамі, - сказаѓ Лестрейд, - якімі б непераканаѓчымі яны ні былі".
  
  Холмс кіѓнуѓ. "У сценах ёсць дзіркі", - сказаѓ ён.
  
  " Дзіркі? Лестрейд пацёр рукі. " Сапраѓды, дзіркі! Ну, а цяпер...
  
  " Ідэальна круглыя адтуліны, іх дзевяць, па тры ѓ кожнай з бакавых сценак і тры ѓ задняй. У шасці футаѓ ад зямлі. Крыху менш цалі ѓ дыяметры.
  
  "Досыць вялікі, каб хто-то разрэзаѓ залатыя зліткі на кавалачкі", - выказаѓ меркаванне Лестрейд.
  
  " І ѓсё гэта за адну ноч? - Спытаѓ Холмс. " Акрамя таго, адтуліны вядуць да паветраным трубах, якія праходзяць праз палубы і заканчваюцца вентыляцыяй наверсе. Я агледзеѓ трубы звонку. Яны трывала замацаваны на месцы, і фарбе, па меншай меры некалькі месяцаѓ."
  
  " Паветраводы? Лестрейд нахмурыѓся. " Для чаго?
  
  "Па словах першага памочніка капітана карабля, яны выконваюць падвойную функцыю. Па-першае, яны будуць забяспечваць падачу паветра на выпадак, калі хто-то апынецца зачыненым ѓ сховішча. А па-другое, яны маглі б затапіць памяшканне, калі б карабель затануѓ.
  
  "Гэта цікава", - сказаѓ Лестрейд. "Навошта ім спатрэбілася, каб пакой затапіла?"
  
  "Ціск," патлумачыѓ Холмс.
  
  "Як гэта?" - спытаѓ я.
  
  "У выпадку спробы атрымаць золата - або што б там ні знаходзілася ѓ сховішча - з патанулага карабля ціск вады на дзверы сховішчы зрабіла б немагчымым яе адкрыццё, калі б яно не было ѓраѓнаважаны ціскам ѓнутры сховішчы. Па крайняй меры, так мне патлумачыѓ першы афіцэр. Іншымі словамі, сховішча павінна быць у роѓнай ступені затоплена, каб дзверы адчыніліся."
  
  "А!" - сказаѓ Лестрейд, не зразумеѓшы ніводнага слова з тлумачэння. "Так гэта тлумачыць адтуліны, праз якія, ва ѓсякім выпадку, золата не магло быць вынята. А ѓ вас ёсць якія-небудзь іншыя знаходкі?
  
  Холмс паціснуѓ плячыма. "Некалькі абгарэлых кавалачкаѓ дрэва, усяго каля дваццаці. Ні адзін не перавышае шасці цаляѓ у даѓжыню або цаля у шырыню. Большасць значна менш. Трохі шэрай пылу асабліва порошкообразной кансістэнцыі".
  
  " І яны маюць дачыненне да злачынства?
  
  "Яны аномальны, але ѓ мяне пакуль няма ім тлумачэнні. Задача складаецца ѓ тым, каб сабраць факты. Калі ѓ нас будзе дастаткова фактаѓ, мы зможам зрабіць высновы ".
  
  "Але не цяпер?"
  
  " Не, пакуль няма. І вы не зрабілі ніякіх адкрыццяѓ?
  
  "Салдаты, якія стаялі на варце мінулай ноччу, паведамляюць, што чулі дзіѓны 'свісцячы' гук неѓзабаве пасля паѓночы".
  
  "Гук, незнаёмы ім?"
  
  "Яны ніколі не чулі гэтага раней".
  
  " Што-небудзь яшчэ?
  
  "Агні заставаліся яркімі ѓсю ноч".
  
  " А агні? - спытаѓ я.
  
  Лестрейд махнуѓ рукой. " Гэтыя электрычныя лямпы ѓ холе. Яны, па-відаць, заставаліся яркімі ѓсю ноч.
  
  "І гэта незвычайна?"
  
  "Ахоѓнікі паведамляюць, што асвятленне часта змяняецца, становячыся то ярчэй, то цьмяныя, на працягу ночы".
  
  " Але мінулай ноччу яны гэтага не зрабілі?
  
  "Гэта тое, што яны кажуць".
  
  Холмс пацёр кончык носа. "Дзякуй, Лестрейд", - сказаѓ ён. "Гэта вельмі цікава".
  
  " У самой справе, Холмс? Што гэта значыць?
  
  "Я не ведаю. Я мала што ведаю аб працы электрычнага асвятлення, але гатовы паставіць трохі грошай на меркаванне, што прафесар Джэймс Марыярці ведае аб электрычным асвятленні ѓсё, што толькі можна, - і нават крыху больш, чым ён распавёѓ нам пра знікненне золата!
  
  Лестрейд з сумневам паглядзеѓ на яго. " Вы і раней часта выказвалі гэта меркаванне, містэр Холмс, і аказалася, што вы памыляліся.
  
  "Ці быѓ перехитрен спрытным ашуканцам!" ђмяшаѓся Холмс. "Што ж, паглядзім, што да чаго на гэты раз. Я знайду гэта золата, Лестрейд, - паглядзім, ці знайду я яго.
  
  "Я вельмі спадзяюся на гэта, містэр Холмс", - сказаѓ яму Лестрейд. "Такім чынам, што вы хочаце, каб я зрабіѓ цяпер?"
  
  Холмс з хвіліну глядзеѓ на далёкую сцяну, а затым ткнуѓ Лестрейду ѓ камізэльку вострым паказальным пальцам. "Уважліва сачыце за прафесарам Джэймсам Марыярці", - сказаѓ ён.
  
  Лестрейд ѓздыхнуѓ. " Вельмі добра, містэр Холмс. Што-небудзь яшчэ?
  
  Палец Холмса зноѓ выцягнуѓся наперад. "Пашлеце аднаго з вашых людзей за прафесійнымі вадалазамі", - сказаѓ ён.
  
  "Як гэта, містэр Холмс?" Спытаѓ Лестрейд, злёгку адыходзячы ад прощупывающего пальца.
  
  "Калі золата няма на караблі, яно павінна быць дзе-то яшчэ. Калі вы выключыце немагчымае - нырцоѓ!"
  
  " Вы верыце, што золата на караблі больш няма?
  
  "Я ні ѓ што такое не веру - я сам не праводзіѓ ператрус. Калі да гэтага дойдзе, я так і зраблю ". Холмс выканаѓ серыю размінкавых практыкаванняѓ па барицу, каб зняць напружанне ѓ руках і нагах ад поѓзання вакол і зазіранне ѓ шчыліны і куты. " Але паколькі вы шукалі і не знайшлі золата, разумна выказаць здагадку, што залатых зліткаѓ больш няма на борце. Паміж мінулай ноччу і сёння раніцай не было часу пераплавіць іх і ператварыць, скажам, у індыйскай статуі багіні, але іх маглі выкінуць за борт для наступнага здабывання.
  
  Лестрейд кіѓнуѓ. "Зразумела", - сказаѓ ён. "Але як ... хто б... ні выцягнуѓ іх з сховішчы?"
  
  "Я яшчэ не вырашыѓ", - сказаѓ Холмс. "Але выцягнуць іх ён, відавочна, паспеѓ, паколькі іх тут больш няма".
  
  "Пасажыры падымаюць шум. Яны хочуць сысці на бераг", - сказаѓ Лестрейд.
  
  "Несумненна", - сказаѓ Холмс. "Я прапаную дазволіць ім сысці на бераг. Пераканайцеся, што ѓ вас ёсць іх імёны, і агледзіце іх багаж".
  
  "Мытнікі гэта зробяць", - сказаѓ Лестрейд.
  
  "Так. Вядома".
  
  "Што там наконт індыйскіх статуй?" Спытаѓ Лестрейд.
  
  "Карлікавы сябар прафесара Марыярці прывозіць пару скрынь з імі, як мяркуецца, для продажу ѓ краме, дзе прадаюцца маленькія індыйскія статуэткі", - патлумачыѓ Холмс. "Кожны з іх варта даследаваць з думкай аб тым, што ѓ яго вантробы мог быць, э-э, устаѓлены залаты злітак. Я сапраѓды не думаю, што вы што-небудзь знойдзеце, Марыярці занадта утончен для гэтага, але мы не павінны выпускаць з-пад увагі відавочнае.
  
  "Ці ёсць у вас якія-небудзь падставы меркаваць, што прафесар Марыярці замяшаны ѓ гэтым?" Спытаѓ Лестрейд. "Акрамя таго факту, што вы заѓсёды мяркуеце, што ён замяшаны?"
  
  "Мой дарагі інспектар..." Холмс перавёѓ дыханне і задумаѓся. "Я часта пераконваюся, што прафесар Марыярці замешаны ѓ нейкім сур'ёзным злачынстве, асабліва калі яго цяжка раскрыць або нават растлумачыць, таму што я ведаю, што гэта за чалавек і якія выклікі ён любіць. Калі вы ведаеце чалавека, які, скажам, робіць складаныя і дакладныя кішэнныя гадзіны і змяшчае іх у неверагодна маленькія квадратныя футляры, і вы выяѓляеце яго якія стаяць побач з такімі гадзінамі, у такім выпадку меркаваныя доказы пераканаѓчыя. Я прызнаю, што не магу абвінаваціць яго ѓ гэтым канкрэтным злачынстве, таму што ѓ мяне няма доказаѓ таго, што ён быѓ замяшаны, і пакуль ёсць толькі самае цьмянае ѓяѓленне пра тое, як гэта было здзейснена. Але сама гэтая сакрэтнасць, сама немагчымасць злачынства - адна з адметных рысаѓ прафесара.
  
  "Зразумела", - сказаѓ Лестрейд з не занадта прыкметнай ноткай сарказму ѓ голасе. "Гэтага не магло быць зроблена, таму гэта зрабіѓ прафесар".
  
  Холмс усміхнуѓся. " Не адпавядае маім звычайным стандартам логікі, ці не так? Баюся, Марыярці аказвае на мяне такое ѓздзеянне. Хадзем, паднімемся наверх і паразважаем разам. Ён абняѓ Лестрейда за плечы. " У гэтай галаваломкі ёсць адказ, і, магчыма, мы зможам яго знайсці.
  
  
  
  "Што ж," сказаѓ Хітры Дзівак, зацягваючы скураныя рамяні на сваім маленькім чамаданчыку, - усё добра правялі час, пакуль гэта працягвалася. Прыйшоѓ час ступіць назад на старую добрую тэра-чортаву-фірму.
  
  Шчанюк Кулі сеѓ на сваю ложак, цвёрда скрыжаваѓшы рукі на грудзях. " Я не пайду.
  
  "Што значыць "ты не з'яжджаеш"? Ты павінен з'ехаць, ці не так? Я маю на ѓвазе, мы на месцы, мы прыбытку; мы вярнуліся ѓ чортаѓ стары Лондан, ці не так?"
  
  "І дзе-то там, на прычале, чортавы старыя Анёлы Цім Макадамс і Двупенсовик, ці не так? І яны захочуць даведацца, дзе золата, не так ці што? І што мы збіраемся ім сказаць?"
  
  "Мы проста скажам яму праѓду".
  
  " Гэты Пін Док Лоѓ апынуѓся Шэрлакам Холмсам?
  
  "Што ж, гэта праѓда".
  
  "І гэта акажа вялікую дапамогу. 'Дзе золата?' Макадамс спытае ".
  
  "Ну, мы проста распавядзем яму, як мы яго выратавалі, і як мы збіраемся, каб атрымаць узнагароду. Мы падзелім ѓзнагароджанне з ім, гэта павінна прымусіць яго адчуваць сябе лепш ".
  
  "О, мы будзем, праѓда?" Шчанюк Кулі устаѓ і нахіліѓся наперад, яго нос апынуѓся ѓ некалькіх цалях ад носа Дзівака.
  
  "У чым справа? Ты не хочаш падзяліцца з прыяцелем?"
  
  "Вялікі прыяцель з кепскім характарам і схільнасцю да пераломаѓ костак? Не, я падзялюся з ім, добра. І чым менавіта я павінен падзяліцца?"
  
  "Узнагарода".
  
  "І якая ж гэта будзе ѓзнагарода?"
  
  Дзівак пачаѓ быѓ адказваць, але затым на яго твары адбіѓся жах. " Ты ж не думаеш...
  
  Шчанюк Кулі энергічна кіѓнуѓ. " Ведаю. Вядома, ведаю. У іх цяпер няма золата, таго, што прапала. І само сабой зразумела, што яны не збіраюцца плаціць ніякага ѓзнагароджання за тое, чаго ѓ іх цяпер няма, ці не так?"
  
  Хітры Дзівак паморшчыѓся. "Само сабой зразумела", - пагадзіѓся ён.
  
  " Ты думаеш, гэта ѓ прафесара?
  
  "Прафесар Марыярці?" Дзівак падумаѓ пра гэта. "Падобна на тое", - сказаѓ ён.
  
  " Вы думаеце, Шэрлак Холмс знойдзе яго?
  
  Дзівак прадставіѓ сабе Анёльскага аблічча Ціма Макадамса, які чакае іх дзе-небудзь ля прычала. "Калі ён гэтага не зробіць, - сказаѓ ён, - я думаю, нам варта разгарнуцца і адвезці "Імператрыцу" назад у Калькутту".
  
  "Я сам думаѓ аб тым жа", - сказаѓ Шчанюк.
  
  
  
  Шаноѓны Юстас Бергаро, кіраѓнік Банкам Англіі, адкінуѓся на спінку мяккага крэсла ѓ гасцінай уладальнікаѓ, адной з невялікіх пакояѓ, зарэзерваваных для любога члена Савета дырэктараѓ англа-азіяцкай параходнай кампаніі Star steamship line, якому здарыцца падарожнічаць на борце "Імператрыцы". Ён выкарыстоѓваѓся як камандны цэнтр для працягу расследавання знікнення золата. Вакол шаноѓнага Бергарота стаялі ці сядзелі Холмс, генерал Сэнт-Іѓ і яго дачка, капітан Искансен, Марыярці, палкоѓнік Моран і інспектар Лестрейд. Быѓ ужо поѓдзень, і большасць пасажыраѓ пакінулі карабель, але пераабсталяванне для зваротнага рэйса яшчэ не пачалося.
  
  "Я папрасіѓ, каб усё заставалася як ёсць, пакуль мы ня высьветлім, што здарылася з золатам", - патлумачыѓ Холмс.
  
  Бергарот кіѓнуѓ. "Цалкам дакладна", - спакойна сказаѓ ён, сціскаючы ѓ руках залатога льва, якая ѓпрыгожвала дзяржальню яго кія з чорнага дрэва. "Што здарылася з золатам?"
  
  Інспектар Лестрейд выступіѓ наперад. "Калі мне будзе дазволена," сказаѓ ён.
  
  "Вядома".
  
  " Хто б ні пазбавіѓ вас вашага золата, - пачаѓ Лестрейд, - і як бы гэта ні было зроблена...
  
  "Я павінен паправіць вас у адным, малады чалавек", - перапыніѓ яго Бергаро. "Строга кажучы, гэта не маё золата. Я не мог пакінуць гэта без каментароѓ, каб не было сумненняѓ".
  
  "Я меѓ на ѓвазе, вядома, золата Банка Англіі", - сказаѓ Лестрейд.
  
  " Я таксама, малады чалавек. Строга кажучы, не прапала банкаѓская золата. Гэта значыць, золата так і не было перададзена службовай асобе банка, таму страты, калі такія маюцца, павінны быць пакрытыя страхавальнікамі англа-азіяцкіх Star lines. Лонданскі "Лойд", я мяркую, прытрымліваецца такога поліса.
  
  "Карабель належыць кампаніі "Лойд", - пацвердзіѓ капітан Искансен, "але я мяркую, што спецыяльны груз застрахаваны самастойна".
  
  Бергарот падняѓ брыво. "Праѓленне бярэ на сябе ѓсю кампенсацыю? Калі гэта так, гэта прывядзе да перадачы кампаніі ѓ конкурснае вытворчасць. Ні адна невялікая група прыватных асоб не зможа вытрымаць такі страты ".
  
  Искансен паціснуѓ плячыма. "Я таксама так лічу", - сказаѓ ён. "Магчыма, у каго-то з асобных членаѓ ёсць асабістыя страхавыя полісы. У любым выпадку, наколькі я разумею, яны прадаюць фірму "Грын Стары". Наколькі я ведаю, яны ѓжо гэта зрабілі.
  
  Што ж, "сказаѓ Бергарот," нават калі банк не панясе страт, калі золата не будзе вернута, мы, вядома, аддалі перавагу б, каб яно было ѓ нашых руках у цэласці і захаванасці. Слых аб гэтым праточыцца вонкі, і я баюся, што грамадскасць можа не зрабіць гэтак выразнага адрозненні ѓ тым, хто страціѓ золата. Мы не можам дапусціць, каб давер грамадскасці да банку пахіснулася. Мы не можам ". Ён павярнуѓся да Холмсу. " Таму я прашу вас, містэр Холмс: знайдзіце маё золата!
  
  "Мы абшукалі судна", - сказаѓ яму Холмс. "Я пачынаю думаць, што золата было скінута за борт ноччу, магчыма, з дапамогай плавучага буя, каб адзначыць месца. Паравыя катэры адпраѓляюцца назад па маршруце "Імператрыцы", каб паглядзець, ці змогуць яны выявіць падобную штуку.
  
  "Як яны - кім бы яны ні былі - вынеслі золата з сховішчы?" Спытаѓ Бергарот.
  
  "Гэта яшчэ трэба будзе высветліць", - прызнаѓ Холмс. "Здаецца немагчымым, што дзве тоны золата зніклі за адну ноч, але павінна быць што-тое, чаго я не бачу".
  
  " Магчыма, - мякка выказаѓ здагадку Марыярці, - вы бачыце больш, чым ёсць на самай справе.
  
  Холмс рэзка павярнуѓся. " Вы спрабуеце намякнуць, як вам гэта ѓдалося? - спытаѓ ён. " Ці вы спрабуеце яшчэ больш збіць мяне з панталыку?
  
  "Вы хочаце сказаць, што гэты джэнтльмен, э-э, злачынец?" Спытаѓ Бергаро, гледзячы шырока расплюшчанымі вачыма па-над ачкоѓ.
  
  "Калі б я зрабіѓ гэта непасрэдна," адказаѓ Холмс, " ён мог бы падаць на мяне ѓ суд за паклёп. У мяне няма ні найменшых доказаѓ. І ѓсё ж гэтыя два буйных чалавека з Скотленд-Ярда стаяць за яго спіной па маёй просьбе, каб гарантаваць, што ён не знікне, як золата знікла, да таго часу, пакуль гэта злачынства не будзе раскрытае. Нават прафесар прызнае, што гэта патыхае злачынствам такога роду, ад якога ён атрымаѓ бы задавальненне ".
  
  "Я не атрымліваю задавальнення ад злачынстваѓ, містэр Холмс," сказаѓ Марыярці. " Вы да мяне несправядлівыя. Больш таго, гэта паказвае, як мала вы мяне разумееце.
  
  Холмс павярнуѓся да Марыярці. " Прашу вас, адукуеце мяне, - папрасіѓ ён.
  
  "Тое, з чым мы сутыкнуліся тут, - гэта, здавалася б, немагчымае злачынства", - сказаѓ Марыярці. "Што-то каля двух тон золата знікла з закрытага сховішчы за ноч, а ахова ѓсю ноч дзяжурыла ѓ калідоры. Гэта справядлівае сцвярджэнне?"
  
  "Я прызнаю, што ѓ дадзены момант мяне бянтэжыць, як вам гэта ѓдалося-" пачаѓ Холмс.
  
  "Вось як гэта выглядае для нас, прафесар", - сказаѓ Лестрейд.
  
  "Тады вы павінны спытаць сябе, чаму злачынства немагчыма", - сказаѓ Марыярці. "Па-дурному рабіць злачынства немагчымым, калі гэта дадае да дзеянню яшчэ адну кроплю складанасці або адну секунду дадатковага часу - калі толькі ѓ злачынца няма па-чартоѓску важкай прычыны".
  
  "І вы гэта зрабілі?" спытаѓ Холмс.
  
  Марыярці пакутліва ѓздыхнуѓ. "Калі б я хацеѓ займець золата, - сказаѓ ён, - я б дазволіѓ бандытам забраць яго, а затым патапіѓ бы іх карабель".
  
  "Бандыты?" перапытаѓ шаноѓны Бергаро.
  
  Яго праігнаравалі. "Вы маглі б гэта зрабіць?" - спытаѓ капітан Искансен.
  
  "Папросту," пацвердзіѓ Марыярці.
  
  Генерал Сэнт-Іѓ падняѓся са свайго мяккага крэсла і злосна паглядзеѓ на Марыярці. - Яны мелі намер забіць ѓсіх на борце "Імператрыцы Індыі", - напружана прамовіѓ ён, і яго вушы пачырванелі пры гэтай думкі. " Вы б дазволілі - заахвочвалі - гэта?
  
  "Вядома, няма", - адказаѓ Марыярці, у сваю чаргу раззлаваѓшыся. "За каго вы мяне прымаеце? Бандыты былі занадта занятыя, каб спрабаваць патапіць "Імператрыцу" або забіць пасажыраѓ. Іх адзінай думкай было збегчы. Калі б можна было зладзіць так, каб яны збеглі з золатам, яны б так і зрабілі. Але яны не сталі марудзіць ні па якой іншай прычыне. І перш чым ты отругаешь мяне за тое, што я быѓ гатовы падарваць іх карабель, не плануеш ты павесіць тых нешматлікіх палонных, якія ѓ цябе ёсць?
  
  "Як бы вы дасталі золата з патанулага карабля?" Спытаѓ Холмс. "Глыбіня акіяна там, павінна быць, паѓмілі".
  
  "Найноѓшыя водолазные званы цалкам здольныя апускацца на такую глыбіню", - сказаѓ яму Марыярці. "І ѓ мяне ёсць некалькі ідэй па паляпшэнню канструкцыі, якія я хацеѓ бы мець падставу апрабаваць".
  
  "Але ты гэтага не рабіѓ", - сказаѓ Сэнт-Іѓ.
  
  "Я ніколі не збіраѓся гэтага рабіць", - сказаѓ яму Марыярці. "Я прывучыѓ свой розум даследаваць усе магчымасці ѓ любой сітуацыі. Цяпер я раблю гэта без усвядомленых думак або намеры".
  
  "Я ведала гэта, прафесар", - усклікнула Маргарэт Сэнт-Іѓ. "Вы ніколі не змаглі б наѓмысна патапіць карабель, тым больш з жывымі людзьмі на борце. Ні адзін па-сапраѓднаму этичный чалавек не змог бы".
  
  "Я дзякую вам за гэта", - сказаѓ прафесар Марыярці.
  
  "Такім чынам," сказаѓ Холмс, "ідэі для здзяйснення злачынстваѓ прыходзяць да вас самі сабой".
  
  Марыярці задумаѓся. "Злачынства, так," прызнаѓ ён. "Але таксама спосабы паляпшэння навуковых інструментаѓ, філасофскія тэорыі рознай каштоѓнасці, урыѓкі з дурных вершаѓ - я не прэтэндую на тое, каб быць паэтам, - сумнеѓныя прасвятленні ѓ гістарычныя факты і раптоѓныя назірання адносна вар'яцтваѓ чалавечай расы ".
  
  " Хм-м-м! - сказаѓ Холмс.
  
  "Ты рабі тое ж самае", - сказаѓ яму Марыярці. "Нягледзячы на ѓсе вашыя хвалёныя здольнасці да лагічнага мыслення, вашыя дзіѓныя поспехі ѓ дэдукцыі ѓ значнай ступені з'яѓляюцца вынікам работы таго, што доктар Фрэйд называе несвядомым розумам".
  
  "Магчыма," сказаѓ Холмс, " але маё падсвядомасць не намышляе злачынных дзеянняѓ.
  
  "Праѓда?" Спытаѓ Марыярці. "Што б сказаѓ з гэтай нагоды ваш сябар доктар Пін Док Лоѓ?"
  
  Холмс выглядаѓ здзіѓленым. "Прызнаюся," сказаѓ ён, сядаючы. " Павінна быць, у нейкім цёмным кутку майго свядомасці...
  
  Марыярці нядбайна махнуѓ рукой. "Паспрабуйце, каб гэта вас не турбавала, Холмс," сказаѓ ён. "У зацішных кутках розуму кожнага з нас збіраюцца сумныя думкі. Па крайняй меры, так хацеѓ прымусіць нас паверыць доктар Фрэйд".
  
  Шаноѓны Бергаро перакладаѓ погляд з аднаго з іх на іншага. "Магчыма," прапанаваѓ ён, падымаючы крыштальны келіх, частка сервіза, прызначанага для выкарыстання дырэктарамі, і пацягваючы портвейн "Сан-Томас-дэ-лас-Агуас" 17-га года выпуску, таксама прызначаны для дырэктараѓ, якім ён быѓ напоѓнены, " мы маглі б вярнуцца да абмяркоѓваецца тэме.
  
  "Зніклае золата," сказаѓ Лестрейд.
  
  "Вы абачлівымі, інспектар," пагадзіѓся Бергаро.
  
  "Холмс мог бы сказаць вам, дзе гэта знаходзіцца", - сказаѓ Марыярці, адкідваючыся на спінку крэсла і пацягваючы свой уласны келіх прыгожага портвейна. "Калі б ён ачысьціѓ свой розум ад здагадкі, што я быѓ датычны да злачынства, якое, як гэта часта бывае, засланяюць яго хвалебны разумовы працэс".
  
  Бергаро зірнуѓ па-над ачкоѓ на прафесара. "Вы сцвярджаеце, што не маюць ніякага дачынення да крадзяжу?" спытаѓ ён.
  
  "Я ведаю".
  
  " Але ты ж ведаеш, як гэта было зроблена.
  
  "Я думаю, што так", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Таму што вы зрабілі гэта самі?" Выказаѓ Здагадку Холмс.
  
  Марыярці паківаѓ галавой. "Улічыце, што калі б я гэта зрабіѓ, то не стаяѓ бы тут, абменьваючыся з вамі жартамі. Мяне б ужо даѓно не было ".
  
  Холмс падазрона паглядзеѓ на яго.
  
  Малады лейтэнант-га ѓланскага палка, апрануты ѓ парадную форму, якую брытанскі клімат зноѓ зрабіѓ камфортнай, увайшоѓ у пакой і аддаѓ гонар свайму генералу. "Прабачце, сэр," сказаѓ ён, " маёр Сэндиман просіць вас вярнуцца ѓ пакой для нарад як мага хутчэй. Ёсць пытанні па нагоды загадаѓ аб высадцы, і, што ж, сэр, падобна, усё ператвараецца ѓ блытаніну.
  
  "А," сказаѓ генерал Сэнт-Іѓ, паднімаючыся на ногі. " Добра, што ты патрэбны, я мяркую. Я б лепш ... калі вы, джэнтльмены, прабачце мяне ... " Ён паглядзеѓ на пакінуты портвейн ѓ сваім куфлі, затым асушыѓ яе адным глытком і рушыѓ услед за лейтэнантам з пакоя, затрымаѓшыся ѓ дзвярах, каб сказаць: "Маргарэт, любоѓ мая, калі я хутка не вярнуся, нашы нумары ѓ "Нортумберленд Армз" павінны чакаць нас. Я мяркую, вы зможаце дабрацца туды без маёй дапамогі.
  
  "Я мяркую, што так, бацька", - пацвердзіла Маргарэт.
  
  "Шкада з'язджаць", - сказаѓ генерал, з уздыхам шкадавання гледзячы на свой пусты келіх з-пад партвейну. "Калі ласка, дашліце каго-небудзь расказаць мне, як усё гэта выйшла - і дзе золата bally!" І ён выйшаѓ за дзверы.
  
  "Так", - сказаѓ Бергарот, ізноѓ прыцягваючы ѓвагу групы. "Золата. Дзе яно?"
  
  Капітан Искансен ускочыѓ на ногі адразу пасля Сэнт-Вярба і цяпер нерашуча стаяѓ пасярод пакоя. "Мая праца", - сказаѓ ён. "Я праяѓляю жудасную нядбайнасць. Высадка. Разгрузка грузу. Перагрузка. Мне сапраѓды не варта быць тут. Я сапраѓды не павінен заставацца. Ён рашуча насунуѓ на вочы капялюш на галаву і накіраваѓся да дзвярэй. Спыніѓшыся ѓ сваю чаргу, ён павярнуѓся і сказаѓ: "Трымай мяне ѓ курсе, добра?" - і сышоѓ.
  
  "Калі вы сапраѓды ведаеце, дзе знаходзіцца золата," сказаѓ Холмс Марыярці, "калі ласка, падзяліцеся гэтай інфармацыяй з астатнімі з нас, і мы ѓсё зможам прыступіць да сваіх абавязкаѓ".
  
  "Я мяркую, што змагу вызначыць яго месцазнаходжанне на аснове наяѓнай інфармацыі", - сказаѓ Марыярці. "Вы таксама маглі б, Холмс, калі б дазволілі сабе прыняць пад увагу відавочнае".
  
  Бергарот перашкодзіѓ. "Я табе веру", - сказаѓ ён. "Для мяне гэта мае сэнс. Ты ведаеш, дзе золата, таму што не браѓ яго. Выдатна. А цяпер падзяліся гэтай інфармацыяй з усімі намі ".
  
  "Давайце пабудуем сілагізмах", - сказаѓ Марыярці. "Не ѓ духу Люіса Кэрала, а больш складаную структуру".
  
  "Калі-небудзь быѓ прафесарам матэматыкі, а, Марыярці?" пракаментаваѓ Холмс.
  
  "Магчыма", - адказаѓ прафесар матэматыкі. "Першая перадумова: мы сутыкнуліся з, здавалася б, немагчымым злачынствам; золата не магло быць вынесена з сховішчы, пакуль яно было зачынена і знаходзілася пад аховай, і ѓ любым выпадку яно не магло быць вывезена ѓсё за адну ноч".
  
  "Цалкам дакладна," прабурчаѓ інспектар Лестрейд.
  
  "Другая перадумова: золата было там учора".
  
  "Так яно і было заѓважана", - пацвердзіѓ Бергарот.
  
  "Трэцяя перадумова: цяпер яна знікла; сховішча пуста".
  
  "У прынцыпе, за выключэннем некалькіх вугольчыкаѓ", - пагадзіѓся Холмс.
  
  "Цяпер мы павінны прыйсці да высновы. Пры гэтым мы будзем памятаць аксіёму пра тое, што калі выключаецца немагчымае, усё, што застаецца, якім бы неверагодным яно ні было, павінна быць праѓдай ".
  
  Холмс злосна паглядзеѓ на Марыярці. "Мне здаецца, я сам пры выпадку казаѓ што-то ѓ гэтым родзе".
  
  "Так", - пагадзіѓся Марыярці. "Такім чынам, выснова: паколькі золата не магло быць вынесена з сховішчы мінулай ноччу, яно не было вынесена з сховішчы мінулай ноччу".
  
  Заяву Марыярці зрабіла магутны эфект на яго слухачоѓ. Дырэктар Бергарот моѓчкі адкрыѓ рот. Маршчыны на твары Холмса напружыліся; яму не падабалася, калі над ім смяяліся. Лестрейд зарагатаѓ. "Вы ж не хочаце сказаць, што мы ѓсе былі загіпнатызаваныя, не так, прафесар? Залатыя зліткі ѓсё яшчэ там, але мы іх не бачым? Як адзін з тых фантастычных апавяданняѓ пра прафесара Челленджере з часопіса "Стрэнд"?
  
  " У вас на ѓвазе конь, але вы змясцілі яе ззаду калёсы, інспектар. Марыярці зрабіѓ скручивающее рух рукамі. " Зменіце гэтую думку.
  
  Твар Холмса раптам скрывіѓся ѓ сударгай разважанняѓ, а затым паслабілася, і ён ляпнуѓ рукой па стале перад сабой. "Вядома! Гэта відавочна!" - сказаѓ ён. Але затым яго вочы звузіліся, і ён, перасцерагальна падняѓ кашчавы скрюченный паказальны палец: "Але гэта яшчэ не даказвае, што ты не маеш да гэтага ніякага дачынення".
  
  "Калі б я ведаѓ, навошта б мне распавядаць вам пра гэта?" - спытаѓ Марыярці.
  
  "Спрытная выкрут," сказаѓ Холмс.
  
  "Гэта дазволіць вам вярнуць золата", - удакладніѓ Марыярці.
  
  "Дакладна," сказаѓ Холмс. " Дакладна.
  
  "Аб чым вы двое кажаце?" спытаѓ інспектар Лестрейд. "Для мяне гэта не відавочна. Дзе золата, калі вы раптам даведаліся, і як яно туды трапіла?"
  
  "Яго не маглі прыбраць мінулай ноччу," сказаѓ Холмс, " таму яго не прыбіралі мінулай ноччу. Яго прыбралі раней".
  
  "Верагодна, нашмат раней", - пагадзіѓся Марыярці. "І з цягам часу".
  
  "Але," сказала Маргарэт, " усе бачылі гэта там. Дзясяткі людзей, павінна быць, праходзілі міма гэтага сховішча кожны дзень, і золата было там".
  
  "Ці Было гэта?" Спытаѓ Марыярці. "Што яны бачылі?"
  
  "Залатыя зліткі," сказала Маргарэт. " Цэлыя чаркі- у драѓляных скрынях. Я сама іх бачыла. Хіба няма?
  
  "Гэта, вядома, выглядала як золата. У пэѓным сэнсе гэта і было золата. Тое, што вы бачылі, было тромпом." - сказаѓ ёй Марыярці. "Па-майстэрску выкананая карціна, каб падмануць вачэй. Золата, якое вы бачылі, было сусальным золатам".
  
  Яна абдумала гэта. "Ну, калі так, то гэта вызначана падманула мае вочы".
  
  Холмс ѓстаѓ і павольным, мерным крокам абышоѓ вакол стала, скіраваѓшы погляд да нябачнаму далёкаму гарызонту. "Наш кругагляд быѓ абмежаваны", - задуменна прамовіѓ ён. "Ніякіх шанцаѓ на перспектыву". Ён працягваѓ ісці, прыціснуѓшы паказальны палец да носа.
  
  "І яркі электрычны святло дапамог ілюзіі", - дадаѓ Марыярці. "Яны ліквідавалі цені. Гэта была свайго роду майстэрская сцэнічная ілюзія".
  
  " Тэатральная ілюзія! Маргарэт прыціснула руку да рота. " Прафесар!
  
  "Згодзен," сказаѓ Марыярці. " Прафесар.
  
  "Які прафесар?" спытаѓ Лестрейд. " Вы? Вы прызнаеце...
  
  "Аднойчы я сапраѓды бачыла яго з фарбай на рукаве", - сказала Маргарэт. "Ён сказаѓ, калі я правільна памятаю, што фарбаваѓ рэквізіт".
  
  "Ну, ён вызначана быѓ такім", - сказаѓ Марыярці.
  
  " Прафесар Демартинью, - задуменна сказаѓ Холмс, - і яго сябар Сатроу, штукар.
  
  Шаноѓны Бергаро павярнуѓся ѓ крэсле, каб зірнуць на Холмса, які праходзіѓ ззаду яго. " Фокуснік?
  
  "Цяпер я разумею," сказаѓ Холмс. " Зьнікае лэдзі- знікаючыя залатыя зліткі. Не што іншае, як майстэрская ілюзія.
  
  " Ілюзія? - Спытаѓ Лестрейд, сашчапіѓшы рукі за спіной і спрабуючы прыняць задуменны выгляд. " Хммм. Ілюзія. Працягвайце, Холмс.
  
  "Ілюзія была ѓсталяваная, тромпель з скрыняѓ з золатам. І за гэтай плоскасцю з дрэва і палатна золата было прыбрана. Гэта магло пачацца ѓ той дзень, калі мы пакінулі Калькутту, а скончылася, верагодна, некалькі тыдняѓ таму.
  
  "Як гэта было зроблена, з замкнёнага і ахоѓнага сховішчы?" Спытаѓ Бергарот.
  
  "Чаму?" - спытала Маргарэт. "Навошта ствараць таямніцу - немагчымае злачынства?"
  
  "Ах", - сказаѓ Марыярці. "Ці бачыце, у гэтым сутнасць. "Як" і "чаму" звязаны адзін з адным. Ілюзія немагчымага злачынства, створаная таму, што гэта павінна было быць немагчымае злачынства ".
  
  "Баюся, я страціѓ цябе, калі немагчымае стала магчымым", - сказаѓ шаноѓны Бергаро. "Ці ѓсё было наадварот?"
  
  "Ці бачыце, калі б гэта не было немагчымым злачынствам, то не было б ніякай таямніцы ѓ тым, як яно было здзейснена", - сказаѓ Холмс.
  
  "І калі б не было таямніцы ѓ тым, як гэта было зроблена," працягваѓ Марыярці, - то не было б таямніцы і ѓ тым, хто гэта зрабіѓ".
  
  " Такім чынам, каб схаваць той факт, што золата было выкрадзена- - пачаѓ Холмс.
  
  "Ён павінен быѓ стварыць бачнасць, што золата ѓсё яшчэ там", - сказаѓ Марыярці.
  
  "Які павінен быѓ-" пачаѓ Бергарот.
  
  Холмс перастаѓ хадзіць па пакоі і павярнуѓся тварам да стала. "Але яго трэба было прыбраць загадзя, каб яго можна было схаваць. Гэта відавочна".
  
  "Як толькі вы ѓсведамляеце гэта, за гэтым рушыць услед ѓсе астатняе", - сказаѓ Марыярці. "Калі за нітку бяруцца ѓ любой кропцы, скрутак распускаецца".
  
  "Астатняе з чаго?" - запатрабаваѓ адказу шаноѓны Бергарот.
  
  "Калі я павінен каго-то арыштоѓваць," паскардзіѓся Лестрейд, - я б хацеѓ, каб вы сказалі мне, каго. Калі я павінен вярнуць золата, я б хацеѓ, каб вы сказалі мне, дзе яно. Я пачакаю тлумачэнняѓ адносна таго, як ён туды трапіѓ, пазней ".
  
  "Гэта становіцца ясна, як толькі вы разумееце, чаму злачынства павінна было здавацца немагчымым", - сказаѓ Холмс.
  
  "Растлумачыце," сказаѓ шаноѓны Бергаро.
  
  "Выкажам здагадку, што нам не дазвалялі зазіраць праз закрытую ѓнутраную дзверы кожны дзень; што дзверы сховішчы была зачынена з тых часоѓ, як мы пакінулі Калькутту".
  
  "Так?"
  
  " А сёння раніцай дзверы адкрылі, і золата знікла. Хто яго ѓзяѓ?
  
  "У капітана быѓ адзіны ключ", - сказаѓ Бергарот.
  
  "Цалкам дакладна! ", сказаѓ Холмс.
  
  "Але яно было пазначана ѓ канверт," запратэставала Маргарэт.
  
  "Нагрэтае тонкае лязо пад воскам", - сказаѓ Марыярці. "Адкрылася імгненна, і ніхто нічога не заѓважыѓ".
  
  "Цудоѓна!" - сказаѓ Бергарот. "Такім чынам, адзіная прычына, па якой золата пакідалі на ѓсеагульны агляд кожны дзень, заключалася ѓ тым, што на самай справе яго там не было".
  
  "Можна назваць гэта спрытам розуму", - сказаѓ Марыярці. "Калі золата знаходзілася там да мінулай ночы, то капітан не мог яго ѓзяць, таму што ніхто не мог гэтага зрабіць. Пераѓтварыце гэта ѓ немагчымае злачынства, і спіс падазраваных будзе настолькі вялікі, наколькі дазволіць ваша ѓяѓленне.
  
  "Але як ён дастаѓ золата з сховішчы?" Спытаѓ Лестрейд. "І што ён з ім зрабіѓ? Мы абшукалі карабель".
  
  " Шукаеце залатыя зліткі?
  
  "Ну, так, вядома".
  
  "Але калі яны не былі прыбраныя ѓсе адразу мінулай ноччу, то няма ніякіх падстаѓ меркаваць, што золата ѓсё яшчэ знаходзіцца ѓ форме зліткаѓ", - сказаѓ Марыярці. "Золата ёсць золата, незалежна ад таго, як яно расцягнута, памятай ці дэфармавана".
  
  "Я што-то зусім заблытаѓся ѓ тым, як вы гэта расказваеце", - сказаѓ Лестрейд. "Я не сумняваюся, што вы маеце рацыю: калі Шэрлак Холмс і прафесар Марыярці ѓ чым-то згодны, няма сэнсу спрачацца аб гэтым. Але ѓ чым менавіта вы маеце рацыю? Што здарылася з золатам і як гэта адбылося?
  
  Холмс і Марыярці пераглянуліся. Марыярці злёгку кіѓнуѓ, і Холмс перавёѓ дыханне. "Любая дэталь можа быць няслушнай," сказаѓ ён, " але ѓ цэлым усё павінна было адбыцца так: калі капітан Искансен вырашыѓ забраць золата, ён заручыѓся дапамогай прафесара Демартинью і Мамарума Сатроу, якія распрацавалі план. Або, магчыма, яны прыйшлі да яго, гэта не можа...
  
  "Так, так", - сказаѓ Лестрейд. "Адно перайшло да іншага. А потым?" Холмс паціснуѓ плячыма. "Искансен забяспечыѓ ключом, Демартинеу і Сатроу пафарбавалі фальшывы фасад, і золата было выдалена".
  
  "Якім чынам?" - спытаѓ дырэктар Банка Англіі.
  
  "Увечары, калі капітан Искансен прыходзіѓ зачыняць дзверы сховішчы, з ім заѓсёды была невялікая група людзей", - сказаѓ Шэрлак Холмс. "Адзін з іх, як мяркуецца, застаѓся ѓ сховішча на ноч, і сышоѓ з групай людзей, якія адкрылі дзверы на наступную раніцу".
  
  "Напрыклад, трук Мамарума Вялікага з лэдзі Присциллой," выказала здагадку Маргарэт.
  
  "Так, вельмі падобна на гэта," пагадзіѓся Холмс.
  
  "Але пакой была зусім пустая, калі яны адкрылі дзверы гэтым раніцай", - сказала Маргарэт. "Што здарылася з будынкам тромпель?"
  
  "Ахоѓнікі паведамілі, што чулі ноччу дзіѓны свісцячы гук", - сказаѓ Марыярці. "Штукары выкарыстоѓваюць матэрыял, званы флэш-паперай, які знікае са свістам полымя, калі да яго прыкласці запалены недакурак цыгарэты. Паперу апускаюць у водны раствор азотнай кіслаты, а затым сушаць. Вось як яны ствараюць гэтыя цудоѓныя ѓспышкі, калі што-то з'яѓляецца ці знікае ".
  
  " Фальшывы фасад быѓ зроблены з глянцавай паперы?
  
  "Магчыма, з-за чаго-то з крыху большай структурнай цэласнасцю. Давайце назавем гэта бавоѓнай-выбліскам. І кароткі кнот пакінулі гарэць, каб структура знікла са выбліскам пасярод ночы ".
  
  "А золата?" спытаѓ Бергарот з непадробнай цікавасцю. - А што з золатам?
  
  Холмс паглядзеѓ на Марыярці ѓ пошуках дапамогі. Яго лагічныя развагі яшчэ не зайшлі так далёка.
  
  "Переплавлен", - сказаѓ Марыярці. "Невялікая дугавая печ, якая працуе ад электрычнай ланцугу".
  
  "І як вы наогул можаце гэта ведаць?" - спытаѓ Лестрейд.
  
  "Гэта патлумачыла б прыглушэнне святла", - патлумачыѓ Марыярці.
  
  "Пераплаѓленым у якую форму?" - не сунімаѓся Бергарот.
  
  "Шчыра, я мяркую", - сказаѓ яму Марыярці.
  
  " Квадратны?
  
  Марыярці кіѓнуѓ. " Лісты памерам крыху менш квадратнага фута і таѓшчынёй ад чвэрці да паловы цалі.
  
  Маргарэт злёгку ахнула. "На падлогу!" - сказала яна.
  
  "Вы вельмі кемлівая юная лэдзі," ухвальна сказаѓ Марыярці.
  
  "Які паверх?" спытаѓ Бергарот.
  
  "У гэтую паездку падлогу ѓ бальнай зале быѓ перароблены", - сказала Маргарэт.
  
  "Па-мойму, з чыстага золата," сказаѓ Марыярці, " з дубовай паверхняй.
  
  "Рабочыя павінны былі б ведаць", - запярэчыѓ Бергарот. "Гэта павінен быць даволі буйны змова".
  
  "Там шмат золата", - сказаѓ Марыярці.
  
  Яны ѓсёй групай накіраваліся ѓ бальная зала, і Марыярці правёѓ эксперымент, прыпадняѓшы адзін з квадратаѓ паркета. "Падазрона цяжкі", - сказаѓ ён. Ён перавярнуѓ яго.
  
  "Будзь я пракляты!" усклікнуѓ Бергарот.
  
  "Я паклічу капітана Искансена," сказаѓ Лестрейд, рашуча нахлобучивая кацялок на галаву. " І гэтых двух штукароѓ!
  
  "Сумняваюся ѓ гэтым", - сказаѓ Марыярці. "Я мяркую, яны даѓно сышлі".
  
  Холмс ѓстаѓ. "Ну што ж, вы атрымалі сваё золата", - сказаѓ ён дырэктару Бергаро. "Думаю, мне пара дадому".
  
  OceanofPDF.com
  
  ТРЫЦЦАЦЬ
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  ВЯРТАННЕ
  
  
  
  Дом - гэта марак, які вярнуѓся дадому з мора,
  А паляѓнічы вяртаецца дадому з пагорка.
  Роберт Луіс Стывенсан
  
  
  
  З НЕАПУБЛІКАВАНАГА ДЗЁННІКА ДЖОНА Х. ђОТСАНА, доктара медыцыны.
  
  Sхерлок Холмс вярнуѓся!
  
  Шэрлак Холмс - самы нязносны чалавек на зямлі.
  
  Учора я наведаѓ 221B, плануючы прагледзець некалькі старых картатэк, каб асвяжыць у памяці адно з ранніх спраѓ Холмса, звязанае з каралём маленькай усходнееѓрапейскай краіны і слоікам атручаных сардзін, і ѓбачыѓ, што ѓ акне кабінета гарыць святло. Я кінулася наверх, не ведаючы, чаго чакаць, і ѓбачыла яго - ён сядзеѓ у сваім праклятым крэсле ѓ сваім старым паношаным чырвоным халаце, курыѓ сваю праклятую трубку, на століку побач з ім ляжаѓ разгорнуты свежы нумар часопіса "Стрэнд" і глядзеѓ у акно. У яго хапіла ветлівасці падняць вочы, калі я ѓвайшла ѓ пакой.
  
  "Ватсан, даѓніна", - сказаѓ ён. "Я зразумеѓ, што гэта вы, па гуку вашых чаравік на лесвіцы. Рады зноѓ вас бачыць!"
  
  Мае калені падагнуліся, і я ѓхапілася за вушак, каб не ѓпасці. Я ѓпэѓненая, што была так блізкая да страце прытомнасці, як ніколі ѓ жыцці. "Холмс," выдыхнуѓ я, " гэта сапраѓды вы?
  
  Ён засмяяѓся. "Так, мой дарагі сябар, ніякай фальшывай асобы, ніякай маскіроѓкі. Гэта я ѓ занадта смяротнага плоці".
  
  "Дарагі сябар?" Я абурыѓся. "Дарагі сябар? І ѓ цябе нават не хапае ветлівасці - дабрыні - сказаць мне, што ты вярнуѓся?" Я, хістаючыся, падышоѓ да крэсла і цяжка апусціѓся на яго.
  
  Холмс ускочыѓ, у яго вачах было неспакой, і падышоѓ да мяне. "Ватсан, мне вельмі шкада", - сказаѓ ён. "Я не ѓяѓляѓ, які эфект гэта можа вырабіць на вас. Вось, " працягнуѓ ён, паварочваючыся да буфета, на якім стаялі "тантал" і "газоген". " Дазвольце, я падрыхтую вам брэндзі з содавай. Пасля брэндзі з содавай вы адчуеце сябе нашмат лепш.
  
  Ён наліѓ брэндзі і распырскаѓ содавую ѓ два шклянкі і працягнуѓ адзін мне. "Што тычыцца таго, дзе я быѓ, - сказаѓ ён, вяртаючыся на сваё месца, - баюся, гэта адзінае прыгода, аб якім прыйдзецца застацца гаварылася. Што тычыцца таго, што я зрабіѓ, я магу сказаць, што ліквідаваѓ аднаго з найвялікшых зладзеяѓ у свеце ".
  
  "Прафесар Марыярці," выдыхнуѓ я. " Вам, нарэшце, удалося...
  
  " Няма, няма. Холмс сумна паківаѓ галавой. " Баюся, прафесар Марыярці ѓсё яшчэ з намі.
  
  " Тады хто ж?
  
  " Чалавек, які называе сябе доктарам Пін Док Лоѓ. Магчыма, ён быѓ кітайцам, магчыма, няма. Ён лічыѓ сябе ѓвасабленнем зла і з усіх сіл стараѓся зрабіць гэта такім. Я магу шчыра сказаць, што яго больш ніколі не ѓбачаць у гэтым свеце ".
  
  "А", - сказаѓ я. "Значыць, з твайго адсутнасці выйшла што-тое добрае".
  
  "Так", - сказаѓ ён, уздыхаючы. "Трохі добрага".
  
  OceanofPDF.com
  
  ТРЫЦЦАЦЬ АДЗІН
  
  
  
  OceanofPDF.com
  
  СТАРАЯ ЛЭДЗІ З
  ТРЕДНИДЛ - СТРЫТ
  
  
  
  Гэта недахоп
  шчасця - бачыць далей свайго носа, -
  Гэта прымушае нас смуткаваць у летнім небе,
  Гэта псуе спевы салаѓя.
  - Джон Кітс
  
  
  
  Устарадаѓнім, добра аздобленай, аздобленай дубовымі панэлямі офісе шаноѓнага Юстаса Бергарота, размешчаным на трэцім паверсе Банка Англіі, толькі што адбылася рэдкая цырымонія: Банк выдаваѓ грошы. Залаты скарб быѓ перададзены ѓ сховішча, і дырэктара вырашылі, што, улічваючы ѓсе абставіны, было б дарэчы узнагародзіць некаторых з тых, хто ѓдзельнічаѓ у яго захаванні.
  
  "Багацце, аб якім нават не марыць сквапны чалавек", - сказаѓ Пітэр Колінз, калі яны з Маргарэт пакідалі залу пасля мерапрыемства. "Дзвесце фунтаѓ".
  
  "Па праѓдзе кажучы, я не чакаѓ ніякай узнагароды", - сказала Маргарэт.
  
  "Я таксама," пагадзіѓся Піцер. " Старая лэдзі з Треднидл-стрыт не славіцца сваёй шчодрасцю. Я больш не буду займацца конскай стаматалогія. Ён паклаѓ руку на плячо Маргарэт, і яна спынілася і павярнулася да яго. "У мяне ёсць ідэя," бестурботна сказаѓ ён. " Што ты скажаш, калі мы аб'яднаем нашы стану?
  
  "Праѓда? І як ты прапануеш гэта зрабіць?" - спытала яна.
  
  " Ну, я падумаѓ, ты ведаеш, э-э... - Ён зрабіѓ паѓзу, каб сабрацца з духам. "Калі б ты ясна бачыла свой шлях выйсці за мяне замуж, хіба ты не ведаеш, тады мы маглі б, ну, ты ведаеш, гэта ..." Яго голас заціх.
  
  "Ты робіш мне прапанову?" Спытала Маргарэт, з здзіѓленнем адзначыѓшы, што яе уласны голас крыху дрыжыць.
  
  "Я думаѓ, што менавіта гэта я і раблю", - сказаѓ ёй Піцер. "Але калі ты пярэчыш або, ведаеш, палічыѓ за лепшае б не гаварыць, што ж, тады я цалкам мог бы гаварыць аб чым-небудзь іншым. Магчыма, паляванне на ліс. Хоць, павінен сказаць, я ніколі асабліва не захапляѓся паляваннем на ліс; мне заѓсёды здавалася, што я гляджу на гэта з пункту гледжання лісы, хіба ты не ведаеш.
  
  "Ты што-то бормочешь", - сказала Маргарэт.
  
  " Ну, чорт вазьмі, ты выйдзеш за мяне замуж ці не?
  
  " За дзвесце фунтаѓ?
  
  "Ну, ты ведаеш, калі мы складзем нашы ѓзнагароды разам, то атрымаецца чатырыста даляраѓ".
  
  " Значыць, мы будзем жыць на чатырыста фунтаѓ і твой даход ад індыйскай паліцыі? Нам прыйдзецца вярнуцца ѓ Індыю?
  
  "Ну, няма", - сказаѓ ёй Піцер. "Я падаѓ у адстаѓку са свайго паста. Я думаю, што буду працаваць у Міністэрстве замежных справаѓ, але я не магу дакладна сказаць, калі пачну і колькі за гэта будуць плаціць ".
  
  "Ах!" - усклікнула Маргарэт. "Значыць, мы павінны жыць на чатырыста фунтаѓ?"
  
  "Я б аддаѓ перавагу, каб мы выкарыстоѓвалі яго для нашага мядовага месяца", - сказаѓ ёй Піцер.
  
  Маргарэт глыбока ѓздыхнула. "Ты не вельмі практычны чалавек," сказала яна. " Думаю, мне давядзецца весці рахункі, калі мы пажэнімся.
  
  Пітэр расплыѓся ѓ шырокай усмешцы. " Ты зробіш гэта? Я маю на ѓвазе, выйдзеш за мяне замуж.
  
  "Мяркую, так будзе лепш," сказала яна. - У мяне будзе трохі грошай, каб...
  
  "Маргарэт, дарагая," перапыніѓ Піцер, выглядаючы ѓзрушаным. " Ты ж не думаеш, што я стаѓ бы жыць на грошы маёй жонкі, ці не так?
  
  " Мужчыны! - Прамармытала Маргарэт.
  
  "Мой бацька ніколі б гэтага не ѓхваліѓ", - сказаѓ ён ёй. "Паколькі ѓ мяне ёсць уласны даход у дваццаць тысяч у год, ён палічыѓ бы вельмі непрыстойным, калі б я дакрануѓся да вашага пені".
  
  Маргарэт адчула, як яе бровы папаѓзлі ѓверх. " Дваццаць...
  
  "Баюся, гэта ѓсё", - сказаѓ Піцер. "Мой старэйшы брат Джордж Линли Томас, віконт Хагсбок, атрымае большую частку маёнтка. Мы можам спыніцца ѓ холе, калі хочаш, у мяне ёсць некалькі пакояѓ, але я б аддаѓ перавагу зняць кватэру ѓ горадзе, ці не так?
  
  Маргарэт строга паглядзела на яго. " Гэта не твая чарговая дурасць, ці не так?
  
  Пітэр паківаѓ галавой. "Не, баюся, што ѓ асноѓным гэта глупства майго пра-пра-пра-дзядулі. Ён быѓ адміралам пад камандаваннем Пелью. Кароль Георг зрабіѓ яго графам, і ён ажаніѓся на спадчынніцы. Яго нашчадкі пашырылі ѓладанні, але на самой справе гэта не складана, калі пачынаеш з досыць вялікага пакета."
  
  Маргарэт доѓга глядзела на яго, і ён выглядаѓ збянтэжаным. "Цябе гэта не турбуе, ці не так? Я маю на ѓвазе, што гэта не мае ніякага значэння, тое, што ѓ мяне ёсць грошы?"
  
  Яна пахітала галавой. " Я сказала бацьку, што выйду за цябе замуж за багатага ці беднага, і, думаю, я не жартавала.
  
  "О, добра", - сказаѓ ён.
  
  
  
  Было дзесяць гадзін прахалоднага вераснёѓскага раніцы, калі містэр Моуз мернай, велічнай хадой сапраѓднага джэнтльмена-арыстакрата, якую ён адпрацоѓваѓ да тых часоѓ, пакуль яна не стала амаль натуральнай для яго велізарнага целаскладу, увайшоѓ у кабінет прафесара Марыярці, трымаючы кончыкамі выцягнутых пальцаѓ левай рукі срэбны паднос. "Ён вярнуѓся", - сказаѓ ён, апускаючы паднос, каб Марыярці мог дастаць візітную картку.
  
  Марыярці ѓзяѓ картку, паглядзеѓ на яе і пакруціѓ паміж пальцамі. "Так і ёсць", - сказаѓ ён. "Запрасіце яго ѓвайсці".
  
  "Я так і зраблю, сэр", сказаѓ містэр Моуз. "Але не ѓздумайце зноѓ адпраѓляцца ѓ Індыю або ѓ іншы космас. Ты ѓляпаѓся ѓ столькі непрыемнасцяѓ прама тут, у Англіі, што праведнаму чалавеку хапіла б на жыццё ці дзве.
  
  "Я цаню вашу клопат", - сказаѓ Марыярці. "Але я не баюся зла, пакуль у мяне ёсць ваша здаровая правая рука, каб абараніць мяне".
  
  " Але дзе я быѓ, калі ты быѓ у смяротнай небяспекі на той лодцы, я цябе пытаюся? Я не змагу прынесці табе шмат карысці, калі буду батрачыць у гэтым вялікім доме, пакуль ты плывеш на чаѓне пад абстрэлам, ці не так? " містэр Моуз расправіѓ свае шырокія плечы. " Кажу табе, я б прынёс ім трохі карысці, калі б быѓ там.
  
  "І я вельмі сумаваѓ па табе", - сказаѓ яму Марыярці. "Праводзь палкоѓніка Марана, а затым заканчваецца збіраць рэчы для нашай паездкі на балоты. Я хачу выпрабаваць гэты новы гадзінны механізм у десятидюймовом рефракторе.
  
  Містэр Моуз кіѓнуѓ і пайшоѓ. Яшчэ праз хвіліну ён увёѓ у пакой палкоѓніка Марана, чмыхнуѓ і выйшаѓ.
  
  Марыярці жэстам запрасіѓ Марана сесці за свой стол. "Так хутка вернешся?" спытаѓ ён. "Я не чакаѓ цябе раней, чым праз пару месяцаѓ".
  
  "Малы Пок хацеѓ, каб я пабыѓ тут даѓжэй", - сказаѓ Моран. "Ён, вядома, хацеѓ. Але мне вельмі хацелася ѓ Парыж, таму я з'ехала, як толькі гэта не стала для мяне адкрытым абразай. Я планую зняць нумар у "Плазе" і заставацца ѓ Парыжы, пакуль ён мне не надакучыць. І ніхто з маіх знаёмых ніколі не стамляѓся ад Парыжа. Любы чалавек, які стаміѓся ад Парыжа, стаміѓся і ад жыцця ".
  
  "Калі вашы інтарэсы сканцэнтраваны вакол гульняѓ і, э-э, прыгожага полу, - пагадзіѓся Марыярці, - то гэта, безумоѓна, так".
  
  "І ежа," дадаѓ палкоѓнік. " Не забывайце пра ежу. Тут, у Англіі, не ведаюць, як правільна харчавацца. Яны жуюць і глытаюць, але не ядуць.
  
  Марыярці засмяяѓся. "Кухня не выдаткуе грошы так хутка, - сказаѓ ён, - але я разумею, што досыць тоѓстая ежа можа сапсаваць вашу печань".
  
  "Магчыма, але што мая печань калі-небудзь рабіла для мяне?"
  
  "А гульні і жанчыны могуць сапсаваць і вас, і ваша страваванне, пазбавіѓшы вас магчымасці атрымліваць асалоду ад ні адным з трох".
  
  Моран падняѓ брыво. "Мой дарагі прафесар", - сказаѓ ён. "Дазвольце мне паглядзець, ці правільна я гэта разумею. Ты предостерегаешь мяне ад предавания гэтым тром самым прыемным заганам, таму што, калі я гэта зраблю, у рэшце рэшт, я больш не змагу аддавацца ім?"
  
  Марыярці зноѓ засмяяѓся. "Я думаю, гэта быѓ адзін з спосабаѓ, каб інтэрпрэтаваць тое, што я сказаѓ", - сказаѓ ён. "Проста ігнарую мяне і жыві сваім жыццём, як табе заманецца".
  
  "О, я хачу... я так і зраблю", - адказаѓ Моран. " Але тым часам у мяне ёсць сёе-тое для цябе. "Ён палез ва ѓнутраную кішэню пінжака і кінуѓ Марыярці праз стол вялікі канверт.
  
  Прафесар ѓскрыѓ канверт і дастаѓ пачак банкнот Банка Англіі.
  
  "Тысячефунтовые банкноты," сказаѓ Моран, асцярожна выбіраючы патрэбную цыгару з свайго сярэбранага портсигара і перакочваючы яе паміж далонямі. " Іх дваццаць штук.
  
  "У самай справе?" - спытаѓ Марыярці. "Значыць, махараджа прайшоѓ".
  
  "Як належыць брытанскаму джэнтльмену", - сказаѓ Моран.
  
  "Я зразумеѓ гэта па вашым парыжскім планах", - сказаѓ Марыярці, падсоѓваючы Морану шкляную попельніцу праз стол. "Але прыемна ведаць, што я маю рацыю".
  
  "Ён сказаѓ мне: 'Я спадзяюся, ты выканаѓ сваю частку здзелкі, і лэдзі Ламапур была атрымана без гвалту'. Моран запаліѓ цыгару і зацягнуѓся ёю з задаволеным выразам твару. "Я распавяла яму, як у той час яна была акружаная гвалтам, але гэта было не нашых рук справа, і мы выратавалі яе ад гэтага. Ён сказаѓ, што давярае мне і не будзе пытацца далейшых падрабязнасцяѓ ".
  
  "Павінна быць, прыемна, калі цябе так давяраюць", - заѓважыѓ Марыярці.
  
  "Чорт бы пабраѓ гэта да чорта", - сказаѓ Моран. "Калі б я ведаѓ, што ён не збіраецца правяраць мяне, я б проста праламаѓ пару галоѓ, каб займець гэтую чортаву Лэдзі, і не папрацаваѓ сказаць яму пра гэта".
  
  "Вы б зманілі? Палкоѓнік, я здзіѓлены!" Сказаѓ Марыярці.
  
  "Так, гэта так", - сказаѓ Моран.
  
  "У мяне, у сваю чаргу, есць сее-што для вас", - сказаѓ Марыярці. Ён высунуѓ скрыню свайго стала і дастаѓ дакумент з гравіроѓкай, цісненнем, пячаткай і подпісам. "Гэта ордэр ад Банка Англіі на пяцьсот фунтаѓ", - сказаѓ ён, кідаючы яго праз стол. "Узнагарода за дапамогу ѓ захаванні іх золата. Як рэжысёры прыйшлі да гэтай лічбы, я не ведаю. Яны не былі такімі шчодрымі, як Малы Пок, але гэтага будзе дастаткова ".
  
  "Сапраѓды," пагадзіѓся Моран. " І столькі ж для вас?
  
  "Для мяне ѓдвая больш", - сказаѓ Марыярці.
  
  Палкоѓнік Моран кіѓнуѓ. "Прыкладна столькі ж", - пагадзіѓся ён. "У рэшце рэшт, можна сказаць, што вы зэканомілі золата двойчы. Хоць, па праѓдзе кажучы, мяне здзівіла, што ты распавёѓ гэтую гісторыю. Чаму б не дазволіць Искансену выйсці сухім з вады з яго маленькім планам? У нас не было праблем з носам."
  
  "Так бы і было", - сказаѓ Марыярці. "Яны збіраліся агледзець статуэткі".
  
  "А!" сказаѓ Моран. Ён строс попел са сваёй цыгары на паднос. - Яны калі-небудзь знайшлі Искансена?
  
  "Ён і чараѓнікі цалкам зніклі. І не ѓсё золата было вернута, так што іх зладзейскія патугі былі не зусім марныя".
  
  "Я лічу, што добра спланаванае прадпрыемства заслугоѓвае ѓзнагароды", - сказаѓ палкоѓнік Себасцьян Моран. "І мы самі нядрэнна з гэтага выйшлі".
  
  "Рэжысёры на самай справе былі ѓ даволі бесклапотным настроі, улічваючы ѓсе абставіны", - сказаѓ Марыярці. "Холмс атрымаѓ прэмію звыш таго, што ён павінен быѓ атрымаць за захаванасць золата. Што, я мяркую, у пэѓным сэнсе ён і рабіѓ, нават будучы Пін Доком Лоѓ. Яны прысудзілі розныя сумы тым шатландскім уланам герцага Монкрейта, якія ѓдзельнічалі ѓ бітве, а таксама выплацілі дапамогу ѓдовам загінуѓшых мужчын. Яны нават палічылі патрэбным уключыць у сваю шчодрасць "Хітрага Дзівака" і "Шчанюка Кулі"; а таксама некалькі сотняѓ для Піцера Колінза, - сказаѓ Марыярці, - які, як мяркуецца, аб'яднае іх з аналагічнай сумай, выдзеленай адважнай міс Сэнт-Іѓ. Наколькі я разумею, Колінз і Сэнт-Іѓ збіраюцца пажаніцца.
  
  "Выдатнае ѓстанова", - сказаѓ Моран, устаючы і туша цыгару пра вялікі шкляны паднос. "Для тых, хто любіць ѓстановы. Я жадаю ім абодвум атрымаць ад гэтага задавальненне".
  
  "На самай справе", - сказаѓ прафесар Джэймс Марыярці.
  
  "Я амаль неадкладна еду ѓ Парыж", - сказаѓ Моран. "Са мной можна звязацца праз cook's. Калі ѓсплыве што-небудзь, э-э, цікавае па маёй частцы, дай мне ведаць".
  
  "Я так і зраблю," сказаѓ Марыярці. - Калі ты не пярэчыш, што цябе пацягнулі з Горада Зямных асалод.
  
  "Ну жа," сказаѓ Моран. - Я разумею, што ѓ жыцці ёсць нешта большае, чым гульні, вячэры і дзявочыя ѓцехі. Я б не хацеѓ, каб мае навыкі, такія, якія яны ёсць, саржавелі ад невыкарыстання. Ва ѓсякім выпадку, не зусім. І зносіны з вамі, калі можна так выказацца, само па сабе рэдкае задавальненне.
  
  Марыярці усміхнуѓся. "Я буду мець гэта на ѓвазе", - сказаѓ ён.
  
  Містэр Моус з'явіѓся ѓ дзвярах кабінета з капелюшом і паліто палкоѓніка Марана. Моран нацягнуѓ паліто і рашуча насунуѓ на вочы кацялок на галаву. "Ну, тады я сыходжу", - сказаѓ ён. "Прывітанне, прафесар. Або, як яны кажуць, да пабачэння."
  
  "Бывай, мой сябар," сказаѓ Марыярці. " Беражы сябе.
  
  "О, я так і зраблю, прафесар", - сказаѓ палкоѓнік Моран. "Вы можаце на гэта разлічваць". Ён накіраваѓся да ѓваходных дзвярэй, але затым спыніѓся і павярнуѓся. "Я сыходжу праводзіць свае ночы ѓ Парыжы," сказаѓ ён ашаломленым голасам, - а ты адпраѓляешся праводзіць свае, хутаючыся ѓ паліто і ваѓнянай шалік, узіраючыся ѓ па-чартоѓску вялікую падзорную трубу на прамозглыя і маркотныя верасовыя пусткі". Ён паківаѓ галавой. "І яны кажуць, што ты геній!"
  
  Смех Марыярці суправаджаѓ палкоѓніка Марана, які выйшаѓ на Расэл-сквер, калі ён падняѓ сваю палачку, каб паклікаць падарожны кеб.
  
  OceanofPDF.com
  
  Змест
  
  ЛОГ
  
  1. Калькута
  
  2. Гуляй у хованкі
  
  3. Інтрыган
  
  4. Залатая Гурыя Махараджа
  
  5. Загадкавы доктар Пін Док Лоѓ
  
  6. Дом ѓрада
  
  7. На захад ад Суэца
  
  8. Джадугар
  
  9. Фанзигар
  
  10. Парушанае Раѓнавагу
  
  11. Гульня пачынаецца
  
  12. Імператрыца Індыі
  
  13. Забойцы Скарпіёнаѓ
  
  14. Таварышы па караблі
  
  15. Усё, Што Блішчыць
  
  16. Бамбей
  
  17. Усё ѓ моры
  
  18. Варушэнне і паторгванні
  
  19. Элефант
  
  20. Шэраг рэчаѓ
  
  21. Самотнае мора
  
  22. Хаггер-Рабаѓнік
  
  23. Блізкая Бура
  
  24. Маркіз Куінсбэры Тут не Кіруе
  
  25. Хто Гэты Чалавек?
  
  26. Зніклы без вестак
  
  27. Змененыя Патэрны
  
  28. Растварыѓся ѓ Паветры
  
  29. Сімпатычны Трук
  
  30. Вяртанне
  
  31. Старая лэдзі з Треднидл-стрыт
  
  OceanofPDF.com
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список
Сайт - "Художники" .. || .. Доска об'явлений "Книги"