אייז־קובעס זײנען ארײנגעפאלן אין מײן לײדיקן גלאז. איך האָב אַרײַנגעטאָן מײַן אָרעם אַרום אירע פּלייצעס און זי צוריק געפירט אין בעט. ערשט זי האט זיך אװעקגעזעצט, דערנאך זיך אויסגעשטרעקט אויפן רוקן. איך געקוקט אויף איר און געזען די לעוואָנע - ליכט שפיגלט זיך אויף איר לאַרגעלי קורוועס און ווייך האָלאָווז.
Gail Black איז געווען אַ מיטגליד פון אַן אַלע-מיידל רעוויו גרופּע אין לאַס וועגאַס. יעדע נאכט האבן זײ מיט נײן און פערציק אנדערע שײנע יונגע װײבער זיך אנגעטאן אין טײערע פעדער־קאסטומען און געטאנצט. ווען איך האָב דאָס ערשט געזען, האָב איך זיך דערשטוינט וואָס עמעצער קען געפֿינען אַזוי פילע פּאָר שיינע פיס און שטעלן זיי אין אַ רודערן.
איך באגעגנט גייל אין דעם האָטעל. איך בין געגאנגען צו פרישטיק און זיך אפגעשטעלט א מאמענט צו אריינווארפן א פערטל אין די וועהינג מאשין. עס האט זיך געקלונגען פון רעדער, דערנאך א קליק פון א ברעמער ראד, אביסל שפעטער נאך א קליק, און ביים דריטן קליק האט זיך געהערט דער קלאנג פון פאלן געלט. איצט האב איך געהאט זעקס פערטל.
איך לאַפט באַרויקן. ― הער, ― זאָג איך ― האָסטו שױן געמאַכט פֿרישטיק? זי האט געשאקלט מיטן קאפ. "אָוקיי, קען איך באַקומען איר אַ פרישטיק? דאָס איז דער קלענסטער, וואָס איך קען איצט טאָן, וואָס איך האָב געוואונען אַ און אַ האַלב דאָלאַר געלט."
זי האט נאך ברייטער געלאכט און אויסגעשטרעקט די האנט. "מיין נאָמען איז גייל שווארצע. איך אַרבעט אין אַ זשורנאַל."
איך האב אנגעכאפט איר האנט. "איך בין ניק קאַרטער. איך בין אויף וואַקאַציע. '
איצ ט הא ט ד י לבנה־שיכ ט זי ך צוגעפלעג ט א זילבערנע ר שטראל ן או ן ד י שאט ן פו ן גאיל ס נאקעט ע קערפער . "אָה, ניק," זי געמורמלט. דער צימער איז מיטאמאל געווארן זייער שטיל. דער גערויש פון די קאַסינאָ איז געווען דערטרונקען געווארן דורך אונדזער ברידינג און די באַוועגונג פון אונדזער ללבער אויף די שיץ. איך פּעלץ איר שלאַנק גוף דערגרייכן מיין האַנט.
אי ך הא ב געקושט אי ר אנגעשטאנענע ר האלדז , צוגעגרײכ ט מי ט ד י ליפ ן צ ו אי ר אויער . דערנאָך האָב איך פּעלץ איר האַנט אויף מיר און זי האָט מיך געפירט. אין דעם מאָמענט, וואָס איך בין אַרײַן אין איר, האָבן אונדזערע קערפּער זיך אויסגעפרוירן. איך בין פּאַמעלעך אַרײַן אין איר. איך האב געהערט דאס שיסן פון איר אטעם אנטלויפן דורך אירע צוגעקלעפטע ציין, און אירע נעגל האבן זיך געגראבן אין מיינע אקסלען, און מיר האבן גורם געווען א שרעקליכע ווייטאג. אי ך בי ן זי ך נא ך נענטע ר צ ו אי ר אריבערגעפיר ט או ן הא ב געפיל ט אי ר פו ן ד י העק ן פו ן מײנ ע פיס , װא ם האב ן מי ך געדריקט .
מי ר זײנע ן געבליב ן אזו י באװעגלעכ ע צײט . איך האב געשפירט איר נאסע װארעמקײט ארום מיר. אי ך הא ב זי ך ארויפגעלײג ט אוי ף ד י עלנבויג ן או ן אי ר ארײנגעקוק ט אי ר פנים . זי האט צוגעמאכט די אויגן, איר מויל איז געװען צײטװײליק אפן, די געדיכטע האר האבן זיך װילד ארומגעלאפן ארום קאפ. אײן אויג איז געװען האלב באדעקט מיט לײזע הארן.
איך אנגעהויבן צו מאַך זייער סלאָולי אַראָפּ די ין פון איין דיך און אַרויף די אנדערע. מייַן היפּס זענען געמאכט זייער פּאַמעלעך ראָוטיישאַנאַל מווומאַנץ. זי האט געביסן די אונטערשטע ליפ צװישן פארקלעפטע צײן. זי האט אויך אנגעהויבן רירן.
איך האָב געמײנט, אַז איך האָב נאָר פֿאַרמאַכט די אױגן, װען דער טעלעפֿאָן האָט געקלונגען. אין ערשטער איך געדאַנק איך דרימינג. ס'איז ערגעץ געװען א שרפה, און א שרפה איז פארבײגעגאנגען. איך האב דאס געהערט. דער טעלעפאָן האָט ווידער געקלונגען.
מיינע אויגן זענען געפלויגן אפ. דער טאג האט אנגעהויבן צו טאגן; דער ערשטער ליכט געקומען אין די צימער אַזוי איך קען זען די שאַפע, די שטול און די טייַער גייל סליפּינג לעבן מיר.
דער פאַרשילטן טעלעפאָן האָט ווידער געקלונגען.
איך בין אויפגעשטאנען. גאי ל הא ט זי ך א מאמענ ט געמאכ ט או ן צוגעדריק ט אי ר נאקעט ע קערפע ר צו ם מײנער . איך האב גענומען . "הי," איך געזאגט. ס׳האט נישט געקלונגען פרײנדלעך.
— קארטער ? ווי באַלד קענען איר זיין אין וואַשינגטאָן? דאָס איז געווען כאָק, דער באַלעבאָס פון אַקס, מיין באַלעבאָס.
"איך קען נעמען די ווייַטער מיטל." איך פּעלץ גייל געדריקט קעגן מיין גוף.
"נעים צו טרעפן איר," האָט האָק געזאָגט. "דאס איז וויכטיק, ביטע פאַרשרייַבן ווי באַלד ווי איר קומען צו מיין שרייַבטיש."
"יא מיין האר". איך האב אויפגעהאנגען און מיד נאכאמאל אויפגעהויבן דעם טעלעפאן. גייל האט זיך אוועקגעריסן פון מיר. זי איז געזעסן נעבן מיר. איך פּעלץ אַ ווינטל אויף מיין האַלדז און איינגעזען אַז זי קוקט אויף מיר. ווען איך גערופן די אַעראָפּאָרט, איך בוקט אַ דירעקט פלי געלאזן לאַס וועגאַס אין זיבעצן מינוט איבער נייַן. איך האב געקוקט אויף מיין זייגער. עס איז געווען פינף מינוט איבער זעקס. איך האב געקוקט אויף גייל.
ז י הא ט זי ך גענומע ן או ן װידע ר ארוי ף אויפ ן סטעליע . זי האט געקוקט אויפן פוס פון בעט בעת זי האט גערעדט. "איך ווייס באמת גארנישט פון דיר. אפשר פארקויפסטו סוספענדערס אדער א מאפיא באלעבאס וואס וואקאצירט דא." זי האט א קוק געטאן אויף מיר, "דאס איינציגסטע זאך וואס איך ווייס איז אז איך פיל זיך צופרידן ווען איך בין מיט דיר. דאס איז גענוג פאר מיר.״ זי האט א זיפץ געטאן. ס׳איז קלאר געװען, אז זי האלט אפ די טרערן. — װעל איך דיך װידער זען?
איך האָב אױסגעקװעטשט די פּאַפּיראָס. "איך ווייס באמת נישט. איך בין נישט קיין פארקויפער און איך בין נישט קיין מאפיא באס. אבער מיין לעבן איז נישט אין מיינע הענט. און איך בין צופרידן מיט דיר אויך."
ווען איך בין געלאנדעט אין וואשינגטאן, האט גייל שווארצע מיר שוין איבערגעלאזט מיט גוטע זכרונות. איך בין ניט מער נאָר אַ מענטש אויף וואַקאַציע וואָס געוואלט אַ דיסטראַקשאַן. איך בין געווען אַן אַקס אַגענט. ד י װילהעמינע ר פיסטאל , מײ ן לוגער , אי ז געװע ן געהאלטע ר אונטע ר מײ ן ארעם . הוגאָ, מיין סטילעטטאָ, איז געלעגן באַקוועם אין זיין שייד אויף מיין לינקס אָרעם. איין באַוועגונג פון די אַקסל - און דער מעסער וועט סמודלי פאַלן אין מיין האַנט. פּיער, די טויטלעך גאַז באָמבע, איז געווען פעסט לאַדזשד אין די קאַוואַטי פון מיין רעכט קנעכל. עס איז געווען קליין און מיין איטאַליעניש שיכלעך באדעקט עס. זיי זענען געווען ווי פיל אַקס ינסטראַמאַנץ ווי מיין מיינונג און גוף.
איך בין אַרײַן אין כאָקס ביוראָ און איך האָב אים געפֿונען אַ קוק אין פֿענצטער אויפֿן שניי. אַז איך בין אַרײַן, האָט ער צו מיר געהאַט דעם רוקן. אן זיך אומדרייען האט ער אנגעװיזן אויפן שטול פאר זײן קלײנעם שרײבטיש. ווי שטענדיק, האָט דער אַלטמאָדישער קאַלאָריפער דערהויבן די פֿייכטקייט אין ביוראָ צו הונדערט פּראָצענט.