Я не хацела зноў цябе чакаць,
Хавалася ў сваёй пустой кватэры.
Але нялёгка, ведаеш, трываць
Калi з табой так хочацца сустрэцца.

Гляджу на вулiцу, як бедная ўдава - 
За вокнамi пейзаж звычайны, звыклы.
Цячэ па мокрых вулiцах вада,
Гудзяць па магiстралi матацыклы,

I дождж iдзе слязамi па шчаках.
Натоўпы на аўтобусных прыпынках...
А ля пад'езда ты мяне чакаў...
Ты думаў, што я пра цябе забыла?

...Iзноў нам жорсткi вецер абрываў
Пялёсткi нашых кветак-парасонаў,
Ён рваўся, плакаў, жаласна стагнаў,
I дождж стаяў нам шчыльнаю заслонай...

А над дарогай белым матылём
Ляцела адыходзячае лета,
I, стоячы пад восеньскiм дажджом,
Удыхаючы вясновае паветра,

Я думала, што, мабыць, назаўжды
Ты з гэтым летам ад мяне ўходзiш...
Але казала сэрца мне, што мы
З табою зараз разам назаўсёды...