Сямёнава Ю., Юнко А. : другие произведения.

Авантурыст і палюбоўнік Сіднэй Рэйлі

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:
  
  
  
  
  
  Сямёнава Ю., Юнко А.
  Авантурыст і палюбоўнік Сіднэй Рэйлі
  
  
  
  
  
  
  ПРАЛОГ
  
  
  Агульнавядома, што двойчы два — чатыры, коні ядуць авёс, Волга ўпадае ў Каспійскае мора, а Сіднэй Джордж Рэйлі — мацёры англійская шпіён, заўзяты змагар супраць Савецкай улады, пераможаны нашымі доблеснымі чэкістамі.
  
  Што ён
  
  «...нарадзіўся ў 1874 годзе, паблізу Адэсы, незаконны сын маці-полькі і нейкага доктара Розенблюма, які кінуў маці з дзіцем, пасля чаго вельмі хутка яна выйшла замуж за рускага палкоўніка. Вучэнне ён кінуў і пачаў весці авантурную жыццё, шукаючы небяспекі, выгады і славы. Ужо ў 1897 годзе мы бачым яго агентам брытанскай выведкі, куды ён прычаліў пасля немалых прыгод і падарожжаў...Аж да вайны 1914 года ён у асноўным жыў у Расеі, быў з многімі знаёмы, бываў паўсюль і вадзіў сяброўства з вядомым журналістам і рэдактарам «Вячэрняга часу» Барысам Сувориным, сынам выдаўца «Новага часу», ўладальніка буйнога выдавецтва ў Пецярбургу. Ён быў актыўны ў банкаўскіх сферах, ведаў буйных пецярбургскіх дзялкоў, знакамітага міжнароднага мільянера, ворочавшего всеевропейским узбраеннем, грэка па нараджэнні сэра Базіля Захарава, які будаваў ваенныя караблі і які прадаваў іх і Англіі, і Германіі адначасова. Рэйлі меў таксама блізкае касательство да пецярбургскай фірме Мандроховича і Дубенского, якая займалася галоўным чынам экспартам і імпартам зброі...Рэйлі разводаў не прызнаваў, але быў тры разы жанаты. Апошнім шлюбам Рэйлі ажаніўся ў 1916 годзе на іспанцы, Пепите Бобадилья. У гэты час ён жыў у Нямеччыне, езьдзіў у ЗША, Парыж і Прагу. Пашпартоў у яго было дастаткова для ўсіх краін, якія ваююць і нейтральных. Затым, у 1918 годзе, ангельскае ўрад паслала яго зноў у Расею. У гэтыя гады Рэйлі, мяркуючы па фатаграфіях, быў высокага росту, черноволос, чарнаглаз, злёгку цяжкаваты, з буйнымі рысамі самаўпэўненага, некалькі напышлівага асобы».
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына».)
  
  
  Што ён
  
  «...нарадзіўся ў Клонмэле (Ірландыя). Бацька — капітан марской службы. Пастаяннае месца жыхарства — Лондан. Апошні час — Нью-Ёрк. Капітан брытанскай арміі. Жонка — за мяжой. Адукацыя — універсітэцкая. Універсітэт скончыў у Гейдэльберг — філасофскі факультэт і ў Лондане — Каралеўскі горны інстытут, па спецыяльнасці — хімік. Партыйнасць — актыўны кансерватар».
  
  (З пратаколу допыту С. Г. Рэйлі 7 кастрычніка 1925 года.)
  
  
  Што ён
  
  «...пакінуўшы ў 1907 годзе старадаўнія залы Оксфардскага універсітэта, перасяліўся ў пансіянат девонширской школы «Интеллидженс Сэрвіс». У 1910 годзе зноў выпечаны афіцэр ангельскай каралеўскай авіяцыі командируется ў Расею. Царскі ўрад даручыў Рэйлі кансультаваць будаўніцтва першага рускага аэрадрома ў ваколіцах Масквы».
  
  (З кнігі В. Мінаева «Падрыўная дзейнасць замежных разведак ў СССР».)
  
  
  Што ён
  
  «...быў прывезены Кроми з Петраграда ў траўні 1918 года і ўведзены ў кола людзей, якія складаюць цяпер ўнутраны круг «назіральнікаў». Яны ўсе — і ангельцы, і французы — належалі консульстваў, былым або яшчэ існуючых, да ваенных місіям, да «аглядальніка».
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына».)
  
  
  Што
  
  «...Рэйлі і Локкарт імкнуліся наладзіць сувязі з латышскімі стралкамі, якія неслі ахову Савецкага ўрада. Будаваліся далёка ідучыя планы антыбальшавіцкіх дзеянняў у Маскве ў разліку на дапамогу з поўначы ангельскіх войскаў пад камандаваннем генерала Куля...Для подкупу латышскіх стралкоў завербаваным было перададзена каля двух мільёнаў рублёў. Але гэтыя сумы тут жа апынуліся ў зусім нечаканым для плацілі грошы месцы: у ВЧК, па заданні якой дзейнічалі ўсе тры латыша... ВЧК занялася расследаваннем справы. У канцы лістапада ў Маскве пачаўся суд Вярхоўнага рэвалюцыйнага трыбуналу над замежнымі прадстаўнікамі, якія займаліся падпольнай антысавецкай дзейнасцю. Гэта справа атрымала назву «змовы паслоў». Локкарт і Рэйлі былі завочна прысуджаныя да смяротнага пакарання».
  
  (З кнігі Н. Думовой і. В. Трухановского «Чэрчыль і Милюков супраць Савецкай Расіі».)
  
  
  Што
  
  «...у Англіі яго лічылі «другім Лоўрэнсам», «асам сярод шпіёнаў». Завочна прысуджаны да расстрэлу... па справе аб «змове трох паслоў», Сіднэй Рэйлі (Розенблюм) восенню 1918 года збег з Масквы, дабраўся да Англіі, дзе быў адразу ж узнагароджаны ордэнам. Ён стаў даверанай асобай Ўінстана Чэрчыля, дарадцам па рускім пытаннях ангельскай дэлегацыі на Парыжскай мірнай канферэнцыі. З тых часоў і аж да канца 1925 года, перайшоўшы з ваеннай выведкі ў «Интеллидженс Сэрвіс», Сіднэй Рэйлі ні на дзень не спыняў сваёй шпіёнскай і падрыўной дзейнасці супраць Савецкай краіны».
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крах антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  «Летам 1925 года праз финляндскую мяжу на савецкую тэрыторыю быў перакінуты ўжо вядомы нам англійская выведнік Сіднэй Рэйлі. Ён меў пры сабе пашпарт на імя купца Штайнберга».
  
  (З кнігі І. Сейерса і Н. Кана «Тайная вайна супраць Савецкай Расіі».)
  
  
  Што ў тым жа дваццаць пятым годзе
  
  «Сіднэй Рэйлі забіты 28 верасня войскамі ГПУ каля вёскі Аллекюль ў Расеі».
  
  (З некралога ў газеце «Дэйлі экспрэс».)
  
  
  Што 30 кастрычніка 1925 года Сіднэй Рэйлі напісаў наступную заяву:
  
  «Старшыні ГПУ Ф. Э. Дзяржынскаму.
  
  Пасля якія адбыліся з В. А. Стырнэ размоў я выказваю сваю згоду даць Вам цалкам адкрытыя паказанні і звесткі па пытаннях, якія цікавяць ГПУ адносна арганізацыі і складу великобританских разведак і, паколькі мне вядома, такія ж звесткі адносна амерыканскай выведкі, а таксама тых асоб рускай эміграцыі, з якімі мне давялося мець справу».
  
  
  Што
  
  «5 лістапада 1925 года прысуд Вярхоўнага рэвалюцыйнага трыбунала ў дачыненні да Сіднэя Рэйлі ад 3 снежня 1918 года быў прыведзены ў выкананне».
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  Што
  
  «Арыштаваны АДПУ ў 1927 годзе, Рэйлі паказаў, што «ён прыехаў у СССР у 1925 годзе са спецыяльнай мэтай арганізацыі тэрарыстычных замахаў, падпалаў, паўстаньняў і г. д.».
  
  (З кнігі І. Сейерса і Н. Кана «Тайная вайна супраць Савецкай Расіі».)
  
  Што
  
  «знаходзячыся ў СССР, Рэйлі вядзе сваю ганебную працу. Яму ўдалося пад выглядам ураджэнца Расеі «таварыша Реллинского» прабрацца ў Ленінградскі крымінальны вышук і пралезці ў кандыдаты партыі. Тут яго і напаткала каральная рука ОГПУ».
  
  (З кнігі В. Мінаева «Падрыўная дзейнасць замежных разведак ў СССР».)
  
  
  Няма таксама ніякага сумневу, што Рэйлі адначасова служыў у ваеннай выведцы і ў «Интеллидженс Сэрвіс», у авіяцыі і на флоце, у адно і тое ж час знаходзіўся ў розных рэгіёнах зямнога шара, здзяйсняў камерцыйныя афёры, арганізоўваў буйныя прамысловыя фірмы, падкупляў, падпальваў, падрываў, здзяйсняў тэрарыстычныя акты, рабаваў музеі, свабодна валодаў еўрапейскімі і ўсходнімі мовамі, удзельнічаў у руска-японскай, першай сусветнай і грамадзянскай войнах то на адной, то на другім баку, фігураваў пад імёнамі Реллинского, Розенблюма, Массино, Жалезнага, Штайнберга, сябраваў з Савинковым, чэкістамі, Чэрчылем, Мусаліні, членамі савецкага ўрада і белагвардзейцамі, а ў вольныя ад гэтых хлопотных спраў дні і ночы перажываў бурныя любоўныя прыгоды, обольщая выдатных дам. Апранаўся элегантна і любіў пасядзець у рэстаранах.
  
  Будучы глыбока заканспіраваным разведчыкам «Интеллидженс Сэрвіс», ён даволі бойка напісаў і апублікаваў мемуары аб тых падзеях, якія мог прыгадаць.
  
  Аб ім напісаны дзесяткі кніг, зняты фільмы і серыялы.
  
  Шкада толькі, што аб знакамітым самога аўтара няма ні аднаго згадкі ў Брытанскай энцыклапедыі і ў «Чырвонай кнізе ВЧК».
  
  А бо прыгод Рэйлі хапіла б не на адну, а на некалькі жыццяў...
  
  
  1. ПЕПИТА БОБАДИЛЬЯ, УДАВА
  
  
  «Апошнім шлюбам Рэйлі ажаніўся на іспанцы Пепите Бобадилья».
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына».)
  
  
  «Але Пепита Бобадилья, як і тая японка, якая была закахана ў Рыхарда Зорге, шчыра перакананая, што Рэйлі любіць толькі яе адну...»
  
  (З нарыса Р. Піменава «Як я шукаў шпіёна Рэйлі».)
  
  
  
  1979 год. Масква, пункт прыёму другаснай сыравіны № 398/2
  
  
  Эдзік сумаваў. Ён разгублена сачыў за нагамі мінакоў, шлепающих па лужынах, у шэрым квадраце паўпадвальным вокны.
  
  «Ва ўсёй Расеі наўрад знойдзеце дзве пары стройных жаночых ног», — скажаючы Пушкіна, прамармытаў ён, праводзячы вачыма бледныя шчыкалаткі чарговы незнаёмкі.
  
  І перелистнул старонку Эсхіла, якога ўчора разам са старымі «Агеньчыкамі» здала ў макулатуру акулярысты інтэлектуалка, наўзамен атрымаўшы жаданую «Анжаліку».
  
  Дзверы з грукатам расчыніліся.
  
  — Ўтыль тут прымаюць? — пацікавіўся здаравенны мужык, з цяжкасцю втаскивая два мяшка усялякага хламу.
  
  — Ну, — Эдзік адклаў Эсхіла ў бок і ляніва падняўся. — Толькі новых паступленняў няма.
  
  — У сэнсе? — насцярожыўся амба. — Вы шо, не плотите?
  
  — Чаму? — прафесійна Эдзік пакрыўдзіўся. — Вось прэйскурант. Папера — дзве капейкі кіло, тэкстыль — у залежнасці ад складу...
  
  — Шо за цэны? — абурыўся мужык. — Танней на сметнік выкінуць.
  
  — Вольнаму — воля, — хмыкнуў прыёмшчык, зноў апускаючыся на табурэтку і падсоўваючы да сябе Эсхіла.
  
  Мужык задуменна поскреб у патыліцы:
  
  — А, адзін хрэн. Не цягнуць жа назад.
  
  — Выкладвай, — не адрываючыся ад «Праметэя прыкаванага», загадаў Эдзік. — І сартаванне.
  
  — Вось стары пердуны, — бурчаў сабе пад нос амба, вывальвае з мяшкоў пачкі газет, звязкі часопісаў «Палітычная самаадукацыя», чаркі агульных сшыткаў і ўсякія анучы.
  
  — Нічога талковага, — ён з размаху шпурнуў у бок нейлонавую кашулю і дзіравыя капронавыя шкарпэткі.
  
  — Чуеш, хлопец, вешай давай!
  
  — Паперы пятнаццаць, бавоўны тры, воўны паўтара кіло, — падсумаваў Эдзік. — Разам, — ён з размаху перакінуў косткі рахункаў, — пяцьдзесят чатыры кап.
  
  — Тваю маці! — з глыбокім пачуццём сказаў амба. — Жыў чалавек, жыў, нават на падлогу-літры не пакінуў.
  
  — Піць — здароўю шкодзіць! — прыёмшчык тэатральным жэстам паказаў на заседжаны мухамі плакат, які ўпрыгожваў абшарпаную сцяну. — Вечка хочаш?
  
  — Чаго? — мужык вылупіў вочы.
  
  — Для кансерваў. Ведаеш, якой дэфіцыт? Або туалетнай паперай вазьмі.
  
  — А можна? — узрадаваўся амба.
  
  — Ну. Два рулона... Даплачвалі 16 кап.
  
  Наведвальнік разгублена памацаў па кішэнях.
  
  — Але ў мяне няма драбніцы... Пусты... Я ж толькі з дому і назад... Бачыш, у тапачках...
  
  — Добра, чаго ўжо там! — велікадушна махнуў рукой Эдзік. — Я табе так дам.
  
  — Вось дзякуй, дык дзякуй. А то мая ўвесь час пілуе: бесхозяйственный, маўляў... — задаволены сабой амба сунуў у кішэні рулоны туалетнай паперы і пакінуў памяшканне прыёмнага пункта другаснай сыравіны.
  
  Эдзік пазяхнуў. І нетаропка пачаў перацягваць на склад новыя паступлення.
  
  — Чорт! — аборка разарвалася, і пачак агульных сшыткаў рассыпалася па падлозе. — Звязаць як след не мог!
  
  Ён падняў з падлогі адну сшытак. У вочы кінулася надпіс на кардоннай вокладцы: «БЛОКЪ-НОТЬ». З пажоўклых старонак выпала на далонь паштоўка са здвоеным профілем Леніна — Сталіна.
  
  — Можа, марка ёсць? — зацікавіўся Эдзік, перагортваючы картку.
  
  Але на адваротным баку маркі не было. Мабыць, паштоўку адпраўлялі ў канверце.
  
  «Дарагі Аляксандр Міхайлавіч! — пісаў невядомаму адрасату невядомы карэспандэнт. — Віншую Вас з дваццатай гадавінай вялікай пралетарскай рэвалюцыі, справе якой Вы аддана і сумленна служылі ўсю сваю жыццё. Жадаю Вам і надалей заставацца верным сталинцом і не шкадаваць сіл у барацьбе з сусветнай буржуазіяй.
  
  Здароўе маё ўсё не ідзе на папраўку. Асабліва турбуе старая рана ў плячы. Ды і хадзіць стаў з цяжкасцю. Приволакиваю нагу. А як Вашыя справы? Чырканіце пры выпадку пару радкоў. З прывітаннем да Вас С. К.».
  
  — Камуністы — наперад, — ухмыльнувшись, Эдзік перелистнул нататнік у пошуках канверта з маркай.
  
  Мільгалі нейкія даты, колькасці, ініцыялы...
  
  — Дзённік, ці што?
  
  Ён прабег вачыма старонку.
  
  «...калі і сустрэў Чэрчыля. Спытаўся ў яго, не можа дапамагчы, паказаўшы падыходных людзей са сродкамі. Ён, па-відаць, быў шчыра заклапочаны і прасіў мяне яму напісаць, т. к. заўтра раніцай з'язджае...
  
  Я неадкладна звязаўся з Барысам Віктаравічам. Бо мы сапраўды ў адной запрэжцы, і ад таго, якую суму здолеем набраць, залежыць поспех нашай агульнай справы.
  
  Наогул с гадамі ўмацавалася маё меркаванне аб Савинкове. Гэта самы блізкі мне чалавек. І па духу, і па мэты, і па адносінах да жыцця. Часам мне так не хапае яго, і няма вакол нікога, хто хоць колькі-небудзь наблізіўся б да гэтага ідэалу. Кроў Барыса, гэтага геніяльнага, на сотую долю не ацэненага чалавека, на руках яго катаў, бальшавікоў, гэтых падонкаў ад рэвалюцыі.
  
  
  7 чэрвеня 1927 года.
  
  
  Даўно не садзіўся пісаць. Было некалі. Увесь май напружана працаваў. Прыходзіў дадому і валіўся ў ложак, як падкошаны. Раніцай прачынаўся з галаўным болем і зноў на службу.
  
  Наша кіраванне ўсё больш нагадвае звычайнае савецкае ўстанова з яго бюракратыяй, гарамі непатрэбных папер і службовай іерархіяй. Яшчэ б выдалі кожнаму па пары нарукавников ды канторскія лічыльнікі. Таварыш. П. проста выліты бухгалтар. У яго парасячыя вочках так і мільгаюць цифирки, цифирки, уваходныя-выходныя, дэбет-крэдыт... А гэта ж падумаць толькі, калі-то ён быў хвацкім мы палымяным аратарам і вёў за сабой масы. Куды ўсё падзелася?
  
  ...Так, што час робіць з людзьмі — розуму неспасціжна. Трэцяга дня заходзіла да мяне. Зн. III. Была ў Маскве праездам і на Кіеўскім сустрэла Рэнэ ўласнай персонай. Хітрая ліса черкнул ёй адрасок: ён заўсёды стараўся мне насаліць.
  
  У першую хвіліну, калі пазванілі ў дзверы, я вырашыў, што гэтая асоба прыйшла наймацца ў хатнія прыслужніцы. На шчасце, мне не далі і рота раскрыць. Добры бы я быў, калі б адразу пачаў весці гаворку аб жалаванне!
  
  — Жорж! — усклікнула я. Ш., змагаючыся з дыхавіцай. — Я ведала, што мы яшчэ сустрэнемся! Майн гот! Вы ніколькі не змяніліся!
  
  І зірнула на мяне погляд, поўны гарачага кахання. Прызнацца, толькі па ім я і пазнаў былую прыгажуню, некалі блиставшую ў пецярбургскіх салонах і сводившую з розуму миллионщиков і гвардзейцаў.
  
  А бо ёй не так ужо шмат гадоў, у думках прыкінуў я. Нават калі зрабіць папраўку на жаночае какецтва ў дачыненні да пашпартных дадзеных, Е. Ш. цяпер не больш за сарака пяці. Але дзе, дазвольце спытаць, персікавая скура, лілейная ручкі, некалі горача обнимавшие мяне (як, зрэшты, і іншых)? Дзе гнуткасць табара і вытанчанасць ножкі?
  
  Перада мной стаяла грузная старая ў паношаным сукенка і стаптаных чаравіках. Вакол калі-то цудоўнай шыйкі паныла абвілася траченая моллю чарнабуркі. Я. Ш. нервова обмахивалась яе мёртвай оскаленной пысай.
  
  Размова круцілася вакол самых нязначных рэчаў.
  
  Казалі пра здароўе, аб цэнах на рынку, перабіралі агульных знаёмых. Гэты з'ехаў, той памёр, трэцяга расстралялі, чацвёртага саслалі... Наколькі я зразумеў, Е. Ш. даўно развялася па савецкіх правілах і сягоння знаходзіцца ў сціснутых абставінах. Трэба аддаць ёй належнае: яна наўпрост дапамогі не прасіла.
  
  Паддаўшыся невольному пачуццю жалю, я прапанаваў я. Ш. гарбаты. Яна не адмовілася. Балюча было глядзець на тое, як гэтая жанчына, абпальваючыся, з шумам отхлебывала кіпень і, губляючы на сукенку крошкі, з прагнасцю паглынала бутэрброды, збудаваны мною на хуткую руку.
  
  Я праводзіў Е. Ш. без усялякага шкадавання, а пакінутую ёю паперку з армавирским адрасам скамячыў і кінуў у памыйнай вядро.
  
  — Сік транзіт глорыя мундо! — як гаварыў незабыўны мой сябар Барыс Савинков...»
  
  
  — Так прымеце або не? — з прыкрасцю паўтарыў жаночы голас.
  
  Ад нечаканасці Эдзік выпусціў «БЛОКЪ-НОТЬ». Прама перад ім стаяла ўчарашняя акулярысты інтэлектуалка з двума вялізнымі звязкамі макулатуры.
  
  
  
  «Хосефа Эстэр Бобадилья народжаная 2 верасня 1874 года ў павятовым горадзе Рослаў Смаленскай губерні. Маці — Лізавета Бобадилья, народжаная Дуброўская, дваранка па паходжанні, па веравызнанні унионистка. Бацька — Хасэ Мігель Бобадилья, па паходжанні дваранін, па веравызнанні каталік. Дзіця ахрышчаны па каталіцкаму абраду ў царкве св. Тэрэзы (Вільня) 29 верасня 1874 года».
  
  (З архіваў гарадской управы г. Рославля.)
  
  
  
  Хосефа ніколі не магла зразумець, што панесла яе бацькі, ідальга з збяднелага дваранскага роду, у далёкую паўночную Расію і як собіла прыгажуню Лізавету Дубровскую, блиставшую у свой час у пецярбургскім святле, звязаць свой лёс з гэтым валацугам і п'яніцам. Вечна матаўся Хасэ Бобадилья па гарадах і вёсках і нідзе доўга не затрымліваўся. З расейскай сталіцы — у брудную павятовую дзірку, з Вільні — у Рэвель, з патрыярхальнай купецкай Масквы — у легкадумны Парыж...
  
  Пакуль дзяўчынцы не споўнілася дзевяць гадоў, бацькі паўсюль цягалі яе за сабой. Хосефе падабалася такая жыццё. З дзіцячай цікаўнасцю яна ўбірала новыя ўражанні і радавалася пераездам. Яна выдатна казала на некалькіх еўрапейскіх мовах, але лепш за іншых ведала, натуральна, руская і іспанскі.
  
  Дзевяці гадоў ад роду Хосефу аддалі на апеку «нявест хрыстовых» ў манастыр святой Алены. Але вучэнне празапас не пайшло: нягледзячы на строгія манастырскія норавы, дзяўчынка расла дзёрзкай і наравістай.
  
  У ёй віравала ганарлівая і авантурная кроў іспанскіх продкаў, і манастырская келля здавалася ёй сапраўднай турмой. У пятнаццаць гадоў у Хосефы выявілі павышаны інтарэс да маладога сеньёра Лопэ Льяносу, настаўніку музыкі і рэгенту царкоўнага хору. Непагодлівага лістападаўскай ноччу 1890 года яна збегла з манастырскай няволі і разам са сваім умілаваным з'ехала ў Мадрыд.
  
  Так пачалася поўная прыгод жыццё гэтай загадкавай жанчыны.
  
  
  Лондан, 1892 год
  
  «Супрацоўнікам Скотланд-Ярда, нарэшце, удалося затрымаць злачынцу, зараблялі рабункам ў гатэлях і прыгарадных гасцініцах. Ёю апынулася нейкая Хосефа Бобадилья, вядомая ў злачыннай асяроддзі пад мянушкай Пепита — прастытутка, промышлявшая ў дарагіх рэстаранах і казіно. Яна заваблівала мужчын у гасцініцы, падсыпала ім снатворнае ў пітво і, бессаромна абрабаваўшы, знікала. Злачынца арыштаваная і ў цяперашні час знаходзіцца пад вартай».
  
  (Інфармацыя з газеты «Сандзі таймс» ад 12 ліпеня 1892 г.)
  
  
  
  — Толькі ціха, — цыбаты прышчавы канваір Джон Гінэс прыклаў палец да вуснаў і кіўком галавы загадаў Пепите ісці за сабой. Хосефа на дыбачках дайшла да канца доўгага і вузкага турэмнага калідора, спусцілася па лесвіцы ўніз і апынулася ва ўнутраным дворыку, з усіх бакоў акружаным высокай каменнай сцяной.
  
  Джон схіліўся да сутарэнным акенца, запусціў руку ў адкрытую фортку і выцягнуў загадзя прыгатаваны і акуратна выкладзены ў кальцо тоўсты канат.
  
  — Адыдзі, — шэптам загадаў ён, і Пепита паслухмяна адсунулася ў бок.
  
  Хоп!
  
  Джон хутка разматаў канат і, раскруціўшы над галавой, спрытна закінуў адзін яго канец на самы верх сцяны. У месячным святле бліснуў крук альпінісцкі.
  
  — Гатова, — на ўсялякі выпадак Гінэс патузаў канат і пераканаўся, што крук моцна учапіўся за край турэмнай агароджы. — Давай.
  
  Пепита дзелавіта подоткнула спадніцу, поплевала на далоні і ўзялася за тоўстую вяроўку.
  
  — Гэй, мілка, — у голасе Джона пачулася расчараванне, — і гэта ўсё?
  
  Пепита падышла і пацалавала яго.
  
  — Дзякуй, — падзякавала яна, — ты мяне выручыў.
  
  — Я разыщу цябе заўтра ў Уайтчапле, — цяжка дыхаючы ад хвалявання, сказаў цыбаты. — У карчме містэра Сміта. Ты запомніла адрас?
  
  — Уайтчапл, карчму містэра Сміта, — паўтарыла Хосефа.
  
  — Там цябе ніхто не знойдзе...
  
  — Ты вельмі добры, Джоні...
  
  І, абдзіраючы рукі і калені, Пепита Бобадилья пачала караскацца ўверх па талстому канаце. Па іншы бок сцены яе ўжо чакала фурманка з сенам, якой запраўляў бліжэйшы сябар Джоні Мак Колінз.
  
  Трасучыся па камянях, фурманка покатила ў бок Уайтчапла.
  
  — Гэй, — раптам сказала Пепита, калі яны праязджалі міма вакзала Ватэрлоо. — Спыні!
  
  — У чым справа? — павярнуўся Мак.
  
  — Па патрэбе, — коратка патлумачыла дзяўчына.
  
  — Тпру! — Мак нацягнуў павады.
  
  Пепита саскочыла з падводы і слізганула ў цень станцыйных будынкаў.
  
  Дарэмна прачакаўшы яе цэлы гадзіну, Мак уздыхнуў і павярнуў у бок Уайт-стрыт, дзе ён жыў разам са сваім бацькам.
  
  
  Парыж, 1895 год
  
  
  — Прашу вас, пане, — метрдатэль падскочыў да прыгожага маладога чалавека ў форме афіцэра брытанскай арміі і вітаў яго пачцівым паклонам.
  
  — Мяне тут чакаюць, — сказаў наведвальнік на бездакорным французскай. — Мсье Шарль дэ Ражэ...
  
  Метрдатэль падвёў ангельскага афіцэра да століка, дзе Шарль Ражэ бавіў час у грамадстве чароўнай маладой жанчыны ў моцна декольтированном сукенка.
  
  — Знаёмцеся, — сказаў Шарль, павітаўшыся з прыяцелем. — Дарагая, гэта Джордж Рэйлі, лейтэнант брытанскай каралеўскай гвардыі. А гэта, Георгі, мадэмуазель Жазэфіна дэ Совиньи...
  
  — Вельмі ўсцешаны, — ангелец пачціва схіліўся над пахучай ручкай прыгажуні.
  
  У гэты вечар ён быў надзвычай красамоўны і дасціпны. Шарль не пазнаваў звычайна стрыманага Джорджа, а Жазэфіна не зводзіла з афіцэра сваіх цёмных аксамітных вачэй.
  
  — О, англічане вельмі пацешны народ, — смеючыся, расказваў Рэйлі. — У іх спецыфічнае пачуццё гумару, і калі вам кажуць аб тонкіх ангельскіх жартах — не верце. Вось, напрыклад, анекдот, які прымушае рагатаць самых чапурыстым пурытан. Місіс Эйдж папрасіла свайго мужа, прафесара матэматыкі, зварыць яйка, зразумела ўсмятку. «А колькі гэта зойме часу?» — спалохана спытаў прафесар, не знаёмы з правіламі кулінарнага мастацтва. «Роўна чатыры хвіліны, — адказала місіс Эйдж, — чатыры хвіліны ў стромкім кіпені, не больш». Педантычны прафесар узброіўся гадзінамі, стаў у пліты і пачаў чакаць. Роўна праз чатыры хвіліны яго жонка зайшла на кухню і, да жаху свайму, выявіла, што муж варыць у кіпені брегет, а ў руцэ трымае сырое яйка!
  
  Шарль зарагатаў. Пепита злёгку ўсміхнулася. А Джордж раптам адчуў, як пад сталом яе вытанчаная ножка ў туфельке кранула яго чаравіка!
  
  Узяўшы рамізніка, яны з Шарлем адвезлі Пепиту, у якой раптам разбалелася галава, у гатэль «Палас», а самі адправіліся гуляць далей.
  
  — Гэта цудоўная жанчына, — паведаміў Шарль заплетающимся мовай, калі яны дапівалі трэцюю бутэльку бардо ў маленькім рэстаранчыку на бульвары Капуцынаў. — Адзіная спадчынніца пане Совиньи, аднаго з найбуйнейшых пастаўшчыкоў французскіх вінаў у Новы Свет. Праўда, у яе з тата ўзнікла сварка, і наравістая дзяўчынка, каб дапячы яму, пакаціла з Булонь ў Парыж. Мяне пазнаёміў з ёю адзін мой стары прыяцель, швейцарац, які з'ехаў нядаўна ў Лазану. Перад ад'ездам папрасіў паклапаціцца аб Жазэфіна, па меншай меры да тых часоў, пакуль яе бацька не адумаецца. Павінен табе сказаць, дружа, — падняўшы келіх, Шарль скрозь шкло любаваўся игристой цёмнай вадкасцю, — што мадэмуазель дэ Совиньи — сапраўдная легкадумная францужанка! Пакуль яе жаніх гуляе па Лазане, яна часу дарма не губляе. Гэта значыць, мы... — ён кінуў на Джорджа падступны погляд. — Ты разумееш мяне, прыяцель? Жанчыны больш гарачай я не ведаў!
  
  Толькі да ночы Рэйлі з вялікай цяжкасцю адкараскаўся ад назойлівага і балбатлівага Шарля. Разьвітаўшыся нарэшце з ім, Джордж узяў экіпаж і загадаў ехаць да гатэлю «Палас».
  
  Пепита яшчэ не спала...
  
  
  Нью-Ёрк, пачатак 1896 года
  
  
  — Няма, — сказала Пепита, — ты не зможаш, не асмелішся пакінуць мяне!
  
  Джордж пагладзіў яе па шчацэ.
  
  — Ды пра гэта і гаворкі не можа быць, мілая. Зразумей сама, я чалавек ваенны, паднявольны... Начальства патрабуе — я абавязаны выканаць...
  
  — Але ў цябе ж адпачынак, — капрызна паўтарыла жанчына.
  
  У цемры ёй здалося, быццам Джордж усміхаецца.
  
  — Вось ты за мяне і адпачнеш. А я заўтра ж пайду ў Лондан, і, калі няма нічога тэрміновага, вярнуся назад...
  
  — А раптам не вернешся?
  
  — Тады ты прыедзеш да мяне. У лютым, як і дамаўляліся... Ну ўсё, давай спаць.
  
  — Я люблю цябе, — Пепита паклала руку яму на грудзі.
  
  — Я цябе таксама, — сонным голасам адазваўся Рэйлі. — Спакойнай ночы...
  
  Усю ноч Пепита не заплюшчыла вачэй. А назаўтра Джордж з'ехаў з Нью-Ёрка. Дарэмна яна чакала яго ўвесь студзень. Ён не вярнуўся.
  
  
  Англія, люты 1896 года
  
  
  У пачатку месяца Пепита з дакументамі на імя мадемуазели Жазэфіна дэ Совиньи, францужанкі, з'явілася ў Лондане і пайшла па вядомаму ёй адрасе, дзе Джордж ўжо некалькі гадоў здымаў кватэру. Але там апынуліся зусім іншыя людзі.
  
  — Містэр Рэйлі тут больш не жыве, — паведаміла канс'ержкі. — Ён з'ехаў яшчэ ў сярэдзіне студзеня.
  
  Разьюшаны Пепита без лішніх роздумаў накіравалася прама ў ваеннае міністэрства. Яна прадставілася дзяжурнаму афіцэру як місіс Джордж Рэйлі, якая нібыта вярнулася ад парыжскіх сваякоў і не знайшла мужа ў Лондане. Азадачаны лейтэнант доўга хадзіў па кабінетах, пакінуўшы яе ў прыёмнай. Нарэшце ён вярнуўся і паведаміў, што ў цяперашні час містэр Рэйлі знаходзіцца ў Берліне, куды ён камандзіраваны вышэйстаячым начальствам.
  
  
  Берлін, снежань 1901 года
  
  
  З нечаканым для сябе энтузіязмам Пепита ўключылася ў працу падпольнай сацыял-рэвалюцыйнай арганізацыі. Яна дзяжурыла па начах у друкарні, замаскіраванай пад прыватную кватэру, правілы корректорские памылкі ва ўлётках і заклікі, пераапрануўшыся ў непрыкметная дарожнае сукенка, ездзіла кур'ерам па ўсёй Германіі і нават брала ўдзел у палітычных дыспутах.
  
  Тут, у Нямеччыне, яна пазнаёмілася з многімі рускімі. Ні адзін з іх ёй не спадабаўся. Нейкія шэрыя непаўнацэнныя асобы, без усялякага палёту думкі.
  
  Больш за ўсё Пепиту раздражняла пучеглазая Надзя, якая прыехала ў Цюрых разам са сваім дробным і капрызным, самаздаволеным мужам Валодзем. Цэлымі днямі ён што-то пісаў, зачыніўшыся ў адным з пакояў, а па вечарах за гарбатай размаўляць аб тым, якія памылкі робіць урад і што трэба зрабіць, каб іх выправіць. Ён еў і казаў вельмі хутка. Пры гэтым увесь час размахваў рукамі. Аднойчы Валодзя закрануў Пепитин шклянку, і гарачы чай выліўся ёй на сукенку.
  
  Гэта было ў той перыяд, калі Хосефа была вымушана цэлы тыдзень пражыць у Цюрыху, чакаючы аказіі, каб перадаць у Расію партыю нелегальнай літаратуры.
  
  Мяркуючы па ўсім, самую Надзю ніколькі не раздражняў гэты гідкі тып. Наадварот, яна абагаўляла Валодзю, зазірала яму ў рот і згодна ківала ў такт кожнаму яго слову. Цэлымі днямі, пакуль ён пісаў, жонка перасоўвалася па хаце на дыбачках і прымушала Пепиту паступаць так жа.
  
  — Ах, як шмат Валодзя працуе, — скрушна шаптала Надзя, праходзячы міма закрытай пакоя. — Зусім не адпачывае. А ў яго такое слабое здароўе!
  
  Яна была па-чартоўску грэчная па адносінах да мужа, затое з прыслугай ператваралася ў сварливую бабу і дробязныя, придирчивую гаспадыню.
  
  Аднойчы Пепита пайшла з Надзяй на базар. Гэта было нешта няўяўнае! Надзя так гандлявалася з-за кожнай дробязі, што прадаўцы гатовыя былі аддаць дарма, толькі б яна адстала. Мотовка Пепита адчувала сябе вельмі няёмка, а Надзя павучальна казала:
  
  — Нават чалавек са сродкамі павінен быць экономен і сціплы ў побыце. Ніякіх празмернасцяў — вось мой дэвіз. Дарма вы ўсміхаецеся, таварыш Хосефа! Калі ў вас будзе свая сям'я, успомніце мае словы.
  
  Пасля гэтай паездкі ў Цюрых Пепита зразумела, што рэвалюцыйная дзейнасць не па ёй. Яна з'яўлялася на агульных сходах ўсё радзей і радзей, а потым зусім знікла з рэвалюцыйнага гарызонту, укатив ў Парыж з баронам Альфрэдам Бритенбергом, пажылым і вельмі багатым.
  
  
  Гейдэльберг, 1905 год
  
  
  Хавалі барона ў яго родным горадзе. Труну павінны былі вось-вось апусціць у фамільны склеп. Закрыўшы твар чорнай вэлюмам, Пепита сціпла стаяла ў баку, пакуль сваякі па чарзе развітваліся з незабыўным Альфрэдам. Усе яны з нянавісцю пазіралі на брудную шлюху, скарацілых спадару Бритенбергу жыццё на некалькі гадоў і якая мела нахабства з'явіцца сюды ў такі ўрачысты і сумны дзень!
  
  І толькі толстозадая дачка барона і яго малпападобнага сын нядобра ўсміхаліся: паводле завяшчання, усе стан барона дзялілася папалам паміж яго дзецьмі.
  
  Праўда, яны не ведалі, што іх нябожчык бацька набыў для сваёй каханай невялікі, але вельмі дарагі асабняк паблізу Нанта, у Францыі. Затое не пакінуў ёй ні гроша наяўнымі.
  
  На наступны дзень пасля пахавання Пепита пазнаёмілася з выпускніком Гейдэльбергскага універсітэта, расейскім падданым Вадзімам Штайнберга, якога яго прыяцелі называлі чаму-то Жалезным таварышам.
  
  — Гэта мой падпольны псеўданім, — прызнаўся ён.
  
  На шчасце, новы знаёмы зусім не быў падобны на тых рэвалюцыянераў, з якімі Хосефа зналась ў Берліне і Цюрыху. Па-першае, ён быў вельмі забяспечаным чалавекам, па-другое, не меў схільнасці да аскетызму. Па-трэцяе, апынуўся недурным палюбоўнікам.
  
  Яны знялі кватэру на вуліцы Выратавання і вялі добрапрыстойных сямейнае жыццё. Вадзім любіў Пепиту: выконваў любы яе капрыз, закідваў дарагімі падарункамі, вадзіў па самым фешэнэбельным рэстаранах.
  
  Аднойчы ў рэстаране «Інтэрмецца» Пепита ўбачыла... Джорджа Рэйлі уласнай персонай! Яна папярхнулася ад нечаканасці.
  
  — Што з табой? — клапатліва схіліўся да яе Вадзім. — Табе дрэнна?
  
  — Няма, — Пепита пацерла лоб рукой. — То бок, галава закружылася!
  
  Вадзім устрывожыўся:
  
  — Дарагая, можа быць, лепш пайсці дадому?
  
  — Не-не... — Пепита паднялася з месца. — Пачакай, я зараз...
  
  Хістаючыся, нібыта ад галаўнога болю, Хосефа дайшла да століка, за якім сядзеў Джордж, і, нібы выпадкова, зачапіла яго спадніцай. Рэйлі падняў галаву.
  
  — Прабачце, — меладычным голасам праспявала Пепита.
  
  — Госпадзе, — выдыхнуў Джордж, — Жазэфіна! Ты адкуль?
  
  Але Пепита, відавочна, не чуючы яго, таропка накіроўвалася да туалетнай пакоі.
  
  Джордж дагнаў яе ў холе.
  
  — Жазэфіна! Як ты тут апынулася?
  
  — Не, гэта як ты сюды трапіў? — прыгажуня горда падняла галаву. — І куды ты падзеўся тады, калі я чакала цябе ў Нью-Ёрку, а потым шукала ў Лондане і Берліне? І дзе ты прападаў увесь гэты час?
  
  Джордж сумеўся:
  
  — Жазэфіна, ты ж ведаеш маю службу... Ну, прабач мяне, прабач... Госпадзе, ты зусім не змянілася за ўсе гэтыя гады! Нават яшчэ лепш стала!
  
  Хосефа злёгку ўсміхнулася:
  
  — А ты застаўся ўсё такім жа жаночым называлі... Ты тут зноў па справах службы?
  
  — Ды. А ты тут жывеш? Выйшла замуж?
  
  — Так, — не міргнуўшы вокам, схлусіла Пепита. — Тут я са сваім мужам.
  
  — Як бы нам сустрэцца і пабалбатаць? — умольным тонам спытаў Рэйлі. — Можа быць, прыедзеш да мяне ў гасцініцу?
  
  — Адрас, — жанчына працягнула руку. На адваротным баку візітнай карткі афіцэр хуценька накідаў адрас гатэля. — Мне пара, — сказала Хосефа і, не паварочваючыся, накіравалася ў залу.
  
  Той жа ноччу яна, прыхапіўшы з сабой усе каштоўнасці і змесціва кашалька Вадзіма, пакінула спадара Штайнберга. А раніцай ужо трэслася ў цягніку, накіроўваючыся з Гейдэльберга ў Мюнхен разам з капітанам ангельскай каралеўскай гвардыі Джорджам Рэйлі.
  
  
  Мюнхен, сакавік 1906 года
  
  
  — Вам бо ўжо нямала гадоў, фраў Бобадилья, — сказаў доктар. — Таму я раю быць вельмі абачлівай. Вы павінны выконваць рэжым, адмовіцца ад вострага і салёнага і ні ў якім выпадку, фраў, ні ў якім выпадку не падымаць цяжару. Цяпер вельмі небяспечны перыяд, вельмі небяспечны!
  
  Хосефа падазравала, што яна цяжарная ад Вадзіма. Хоць і не выключала магчымасці, што бацькам яе будучага дзіцяці быў Джордж. Спыніўшыся пасярод вуліцы і падняўшы вочы да неба, Пепита пачала падлічваць. Але так і не прыйшла ні да якой высновы: зачаць яна магла як ад аднаго, так і ад іншага.
  
  — Зрэшты, гэта не мае роўна ніякага значэння, — ціха вымавіла жанчына.
  
  Цяпер-то тридцатвдвухлетней Пепите не трэба будзе намёкамі падштурхоўваць Джорджа да думкі аб неабходнасці ўзаконіць іх адносіны. Яна проста паведаміць яму аб сваёй цяжарнасці, і капітан Рэйлі, як высакародны чалавек, абавязаны будзе ажаніцца.
  
  Хосефа вярнулася дадому ў самым радасным настроі.
  
  — Джордж! — паклікала яна, адкрыўшы дзверы. — Джордж!
  
  Ніхто не адгукаўся. Дзіўна, у гэты час Рэйлі звычайна дома.
  
  Пепита прайшла ў гасціную і запаліла святло. На вялікім круглым стале, пакрытым аксамітнай абрусам, ляжала вялікая пачак нямецкіх марак і ангельскіх фунтаў стэрлінгаў, а побач цыдулка ад Джорджа:
  
  «Я павінен тэрмінова з'ехаць, дарагая. Шукай мяне ў Лондане. Не сумую. Цалую, твой Дж.».
  
  
  «Вызначыўшы мяне ў прыватны пансіён, маці працягвала весці бурную, поўную прыгод жыццё. У пошуках майго бацькі яна аб'ездзіла паўсвету, трапляючы ў самыя неверагодныя сітуацыі і заводзячы знаёмства з самымі рознымі людзьмі. Бывала ў Нью-Ёрку, Парыжы, Берліне... Сябравала са знакамітым авантурнікам месье Массино, некалькі разоў сустракалася з адным з кіраўнікоў ВЧК Я. Петерсом... У яе быў кароткачасовы раман з рускай чэкістам Реллинским. Гутарыла з вядомым вытворцам і пастаўшчыком зброі Мандроховичем... Па яе расказах, знаходзячыся ў Сарэнта, неаднаразова бывала ў доме рускага пісьменніка Горкага. Патрапіўшы ў Маскву неўзабаве пасля рэвалюцыі, яна пад імем Иустиньи Кругловай працавала сястрой міласэрнасці ў Пакроўскай суполцы, дзе лячыўся ў той час адзін з актывістаў антысавецкай арганізацыі «Саюз абароны радзімы і свабоды» Іваноў... У пачатку дваццатых маці даведалася, што рускія чэкісты западозрылі яе ў сувязях з ангельскай выведкай, і ёй прыйшлося бегчы з краіны. Яна потым са смехам расказвала аб тым, як яе прынялі за агента «Интеллидженс Сэрвіс».
  
  (З успамінаў Сэмьюэла Бобадилья.)
  
  
  
  Лондан, 1920 год
  
  
  Нягледзячы на тое, што Пепита Бобадилья ніколі не была абмежаваная ў сродках і абдзелена мужчынскім увагай, ёй шмат чаго ў жыцці не хапала. Напрыклад, славы. Не той таннай папулярнасці, аб якой вельмі хутка забываюць, ледзь жанчына старэе і перастае бліскаць у грамадстве, а сапраўднай сусветнай славы, якая перажыве і яе, і яе сына. Ёй не хапала таксама мужа. Жанчына ў яе ўзросце ўжо не можа пырхаць матыльком ад аднаго да іншага. Сорак пяць гадоў — не жарт. Старасць не за гарамі. Вядома, Хосефа можа выйсці замуж за любога з тых ідыётаў, якія ўюцца вакол яе, нібы пчолы вакол пірага. Але ёй патрэбен іншы муж. Які можа стаць знакамітым. У любой вобласці, хоць у рэвалюцыйнай. Бо здолела ж Надзя Крупская зрабіцца вядомай усяму свету. Чаму ж не скарыстацца удалым шлюбам і Пепите Бобадилья?
  
  Хосефа зірнула на сябе ў люстэрка і засталася вельмі задаволеная. Яна даб'ецца свайго, чаго б гэта ні каштавала!
  
  
  1979 год Масква, прыёмны пункт другаснай сыравіны № 398/2
  
  
  — Вось, — сказала інтэлектуалка, апускаючы на падлогу звязкі старых газет.
  
  — «Анжалікі» скончыліся, — Эдзік кінуў макулатуру на шалі. — Дзевяць восемсот... Ну добра, будзем лічыць, што дзесяць. Бярыце вечка на дваццаць капеек.
  
  — Навошта мне вечка? — дзяўчына паправіла акуляры. — Я нічога не збіраюся кансерваваць...
  
  — На туалетную паперу не хопіць, — Бодягин адлічыў чатыры пятака і бразнуў імі аб стол.
  
  Інтэлектуалка з незалежным выглядам ўзяла грошы і не зрушылася з месцы.
  
  — Што-то яшчэ? — здзівіўся прыёмшчык, апускаючыся на зэдлік і зноў прымаючыся за «БЛОКЪ-НОТЪ».
  
  — Прабачце, я ўчора выпадкова не здала разам з макулатурай трагедыі Эсхіла? — дзяўчына выразна пакасілася на томік антычнага класіка. Ён ляжаў на стале побач з квітанцыямі.
  
  — Вось ваш Эсхіл, — Эдзік не гледзячы пасунуў ёй кнігу.
  
  — Дзякую. Вы ведаеце, я проста обыскалась... А потым раптам успомніла, што па памылцы магла прынесці яго сюды...
  
  — Бывае, — кінуў Бодягин, дэманстратыўна паглыбляючыся ў «БЛОКЪ-НОТЪ».
  
  Дзяўчына ўзяла кнігу... І не пайшла.
  
  — Вялікі дзякуй. Вы не ведаеце, як мяне выручылі... Калі б не вы...
  
  — Што, антычнасцю цікавіцеся? — вымушаны быў адгукнуцца прыёмшчык, над галавой якога красаваўся плакат: «Нічога не абыходзіцца нам так танна і не цэніцца так дорага, як ветлівасць. М. Сервантэс».
  
  І чаго яна прычапілася, як лазневы ліст?
  
  — Вядома! — з энтузіязмам усклікнула інтэлектуалка. — Бо гэта ж мая прафесія! Я і «Анжаліку» ўзяла спецыяльна, каб абмяняць на томік Плавта.
  
  — Філалагічны? — з дрэнна схаваным раздражненнем спытаў Эдзік.
  
  — Няма! Я студэнтка гісторыка-архіўнага інстытута, — ахвотна паведаміла кліентка. — Акрамя таго, я працую архіварыус... Гэта так займальна! Кожны дзень адкрываеш для сябе...
  
  Бодягин пазяхнуў. Але дзяўчына гэтага проста не заўважыла.
  
  — Верагодна, і сярод макулатуры сустракаюцца цікавыя знаходкі... Бо гісторыя — яна бесперапынная. Яна адбываецца вось цяпер, у гэтую хвіліну, адбывалася ўчора, пазаўчора... Нават вось гэтая ваша квітанцыя — ужо гістарычны дакумент. Якая-небудзь паштоўка можа апынуцца найкаштоўнейшым помнікам той ці іншай эпохі...
  
  Эдзік не падзяляў яе энтузіязму. Інтэлектуалка перастала залівацца салаўём і на некаторы час змоўкла. У Бодягина з'явілася слабая надзея, што, калі ён вытрымае паўзу, назойлівая архивари-усница нарэшце зваліць.
  
  — А, дарэчы, што гэта вы так захоплена чытаеце? — інтэлектуалка схілілася над яго каленамі, углядаючыся ў «БЛОКЪ-НОТЪ». Бодягина абдало магутнай хваляй нялюбага ім паху танных польскіх духаў «Быць можа». — О! Папера пажаўцела, чарніла выцвели... Гэта старыя запісы... Вы іх таксама знайшлі ў сметніцы?
  
  — Так, — выціснуў прыёмшчык. — У ёй.
  
  — Дазвольце-ка зірнуць, — і дзяўчына беражліва, але чэпка ўхапілася за старую сшытак. — Што гэта? Дзённік? Дваццаць сёмы год, з розуму сысці... Вы ўжо прачыталі?
  
  — Толькі пачаў...
  
  Інтэлектуалка з выглядам знаўцы перелистала старонкі, повертела у руках паштоўку з Леніным — Сталіным, поводила пальцам па радках.
  
  — Вам гэта вельмі трэба? — спытала яна.
  
  Эдзік паціснуў плячыма:
  
  — Ды як сказаць? Так, почитываю ад няма чаго рабіць... У мяне гэтага дабра, вунь, цэлая куча...
  
  — Якая ўдача! — ад захаплення ў дзяўчыны нават акуляры спаўзлі на самы кончык носа. — Рэдкае шанцаванне. Як правіла, такія бытавыя дакументы выкідаюць у смецце, а яны могуць расказаць так шмат... Аддайце гэта мне!
  
  Хоць бы хто прыйшоў здаваць чаго-небудзь, зусім затужыў Эдзік. А ўслых сказаў:
  
  — Не магу. Я отчитываюсь за кожны грам.
  
  — Так, вядома, — закручинилась інтэлектуалка. — Гэта ваш прафесійны абавязак. Прабачце... — яна на імгненне збянтэжылася. — Калі вас гэта не уцісьне... Можна, я пасяджу тут у кутку, пазнаёмлюся?..
  
  Бодягин з надзеяй зірнуў на гадзіннік. Да абеду было яшчэ далёка. А сысці так проста нібыта на базу ці куды там яшчэ ён не мог: учора за працяглыя адлучкі ў працягу працоўнага дня атрымаў ад начальства апошняе папярэджанне. Чаго добрага, выганяць да чортавай маці... Тады дакладна артыкул за дармаедства і «бывай, любімы горад»...
  
  Ён цяжка ўздыхнуў і кіўнуў у бок скінутага ў кут рыззя:
  
  — Там сядайце...
  
  — Дзякуй, — інтэлектуалка асцярожна апусцілася на груду рэчаў. Яна грэбліва адкінула туфлікам чый-то траченный моллю стары швэдар і паглыбілася ў чытанне.
  
  Эдзік ўтаропіўся ў акно. Там па-ранейшаму церусіў дождж.
  
  — Прабачце, — раптам сказала кліентка. — Вы не скажаце прозвішча чалавека, які гэта напісаў?
  
  — Я пашпартоў не пытаюся, — панура адказаў Бодягин, не паварочваючыся ў яе бок.
  
  
  2. ДЖОРДЖ РЭЙЛІ, БРЫТАНСКІ АГЕНТ
  
  
  «...і аб такім-то бліскучым лейтэнанта Брытанская энцыклапедыя
  
  паскупілася даць хоць некалькі радкоў!»
  
  (З нарыса Р. Піменава «Як я шукаў шпіёна Рэйлі».)
  
  
  «...ён стаў даверанай асобай Ўінстана Чэрчыля».
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  Кіраўнік 1. СУСТРЭЧА НА МАЛАКАДАНЕ
  
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Палітыка — найпрыгажэйшая гульня», — як любіў казаць даўніна Віні.
  
  Азарт — вялікая справа. Азарт — як талент. Ён кіруе табою насуперак тваім жаданням, патрэбам і абставінам знешняга быцця. Ён — як наравісты конь. Неспрактыкаванага, бязвольнага конніка скіне, растопча сваімі капытамі, і істота, перш горда именовавшее сябе чалавекам, ператворыцца ў прах, ў пыл, у нішто... Толькі моцная воля і цвярозы разважлівы розум могуць утрымаць гэтую непераадольную запал да гульні, падпарадкаваць яе і зрабіць сваім саюзнікам.
  
  Віні ўмеў кіраваць сваімі запалам, ён умеў і перамагаць, і прайграваць з гонарам. О, ён быў выбітным гульцом!
  
  Які гэта быў год? Дзевяноста сёмы ці дзевяноста шосты. Не памятаю... Зрэшты, гэта не мае ніякага значэння. Ён быў нікому не вядомым маладым журналістам, да таго ж без усялякага адукацыі. Дарэчы, у школе Хэрроу, дзе мы разам грызлі граніт навукі, яго лічылі самым тупым вучнем. Але аднойчы Віні пабіў ўсіх, прачытаўшы на памяць і без адзінай памылкі 1200 радкоў з кнігі Макалея аб Старажытным Рыме. Цудоўная памяць саслужыла яму ў далейшым добрую службу.
  
  Такім чынам, ці то ў дзевяноста шостым, ці то ў дзевяноста сёмым мы з Віні і яшчэ двума прыяцелямі, аднаго з якіх звалі, здаецца, Сэм, а іншага Майкл, ладна падпіўшы, адправіліся ў бардэль. Былі мы ўсе маладыя і бедныя, і грошай у нас хапала толькі на самы танны прытон у Іст-Эндзе. Паблукаўшы па агідным лонданскім трущобам, мы нарэшце знайшлі тое, што шукалі — брудны публічны дом, дзе было ўладкована таксама нейкае падабенства казіно.
  
  Божа! Што за публіка сабралася вакол картачнага стала! Бяздомныя валацугі з асобамі прафесійных забойцаў, шулеры самага нізкага кшталту, з тых, што облапошивают даверлівых сялян на рынках, бязногія матросы, некалі добывавшие славу брытанскаму флоту, а сягоння выкінутыя на абочыну... Але больш за ўсё мяне ўразілі не яны, а мой таварыш Віні. Я ніколі не бачыў яго такім. Вочы яго загарэліся фанатычным агнём, твар пачырванеў, нават голас асіп. Чорт вазьмі, як мне самому знаёма гэта стан!
  
  Але гуляць я ўсё ж не сеў. Следам за Сэмам і Майклам абраў сабе шлюху маладзей і чысцей і падняўся з ёй у памяшканні, якія тут называліся «нумерами».
  
  Ніякага задавальнення я, зразумела, не атрымаў.
  
  Разлічыўшыся з прастытуткай, я спусціўся ўніз і ўбачыў наступную карціну.
  
  — Усё, — цвёрда сказаў Віні, падымаючыся з-за стала і зграбаючы да сабе некалькі папяровых банкнот і жменьку пенсовиков. — На сёння, бадай, хопіць.
  
  Небарака наступаў на горла ўласнай песні. Ён гатовы быў гуляць да раніцы, да заўтрашняга вечара, тыдзень напралёт. Я бачыў, я адчуваў гэта.
  
  — Э-э, — спыніў яго ірландскі рыжы матрос з дзеравякай замест правай нагі. — Так справа не пойдзе. Я хачу, каб адыграцца.
  
  — У іншы раз, прыяцель, — коратка кінуў мой таварыш. І звярнуўся да нас (Сэм і Майкл таксама ўжо вызваліліся і стаялі цяпер побач са мной): — Ну што, сябры, пойдзем далей?
  
  І першым накіраваўся да дзвярэй.
  
  Але шлях яму перагарадзіў адзін з заўсёднікаў прытону — здаравенны, зарослы шчаціннем дзяцюк з касым шнарам праз усе твар.
  
  — Сэр, — прагыркаў ён, — гэта не ў нашых правілах. Тут прынята быць ветлівым і абыходлівы. Вы павінны даць партнёру магчымасць адыграцца.
  
  — Сыдзі з дарогі, дружа, — спакойна параіў яму Віні. — На жаль, сёння, менавіта сёння, я не хачу і не буду больш гуляць. Прыміце мае прабачэнні, спадары.
  
  І ён паспрабаваў абыйсці валацугу.
  
  Але той не даў Віні і кроку ступіць.
  
  — Ах вось як, сэр! — ён схапіў майго прыяцеля за грудкі. — Вы будзеце гуляць, сэр, да тых часоў, пакуль мы самі не вырашым, што хопіць!
  
  Мы не паспелі нават нічога зрабіць, як Віні спрытным прыёмам вызваліўся з учэпістых пальцаў здоровяка і так ударыў яго па сківіцы, што пачуўся хруст.
  
  Той, праўда, таксама не застаўся ў даўгу, і з носа Ўінстана двума ручаямі пацякла кроў.
  
  — Ну, ты, — не стрываў я, звяртаючыся да валацугі, — неадкладна выпусці нас! — і, сціснуўшы кулакі, ступіў да грамадзянах, якія біліся.
  
  — Што?! — зароў за маёй спіной ірландзец, падымаючыся і перакульваючы картачны стол. — Ах, гідкія пачвары! Прыйшлі ўсталёўваць свае парадкі?!
  
  Так пачалося пабоішча.
  
  Я ўвайшоў у густ і зусім не адчуваў болю. Лупіў рукамі і нагамі, направа і налева, — па чыім-то рук, ног, спінах і галовах. Сэм адбіваўся сваім кіем, нібы мушкецёр шпагай. Майкл ўзяў на сябе знявечанага ірландца. А Віні біўся, як леў. О, колькі разоў я ўспамінаў гэты дзень, назіраючы пасля, як ён змагаецца са сваімі палітычнымі супернікамі!
  
  Мне здаецца, усё працягвалася доўга, вельмі доўга. Хрусцелі пад нагамі абломкі картачнага століка, лёталі над галовамі піўныя гурткі, кідаўся між потнымі целамі бездапаможны гаспадар — крывой і пляшывы, старэча, благімі галасамі вішчалі перапуджаныя шлюхі. І раптам я адчуў, як нешта вострае і гарачае ўвайшло ў маё левае плячо і тут жа пачуў пранізлівы свіст, які даносіўся звонку, з-за закрытай дзверы.
  
  — Паліцыя! — узрадаваўся гаспадар, прадзіраючыся да выхаду. — Паліцыя!
  
  Натоўп вынесла нас на вуліцу адначасова з ім. І ўсе адразу ж кінуліся ўрассыпную. Мала што цямячы, я бег за кім-то па цёмных завулках, чуючы за сабой тупат дзесяткаў ног. Я зусім не разумеў, дзе знаходжуся, калі раптам убачыў наперадзе цьмяны ліхтар і мелькнувшее ў яго промні твар Майкла.
  
  Ён павярнуўся і крыкнуў мне на бягу:
  
  — Тут экіпаж! Хутчэй!
  
  Я заскочыў у кеб следам за Майклам, а за мною ўлезлі яшчэ людзі. Коні зацокали капытамі па чорнай маставой.
  
  Трохі абвыкшы да цемры і аддыхаўшыся, я заўважыў каля сябе тры сілуэту.
  
  — Усе тут? — спытаў я, звяртаючыся да Майклу, які быў тут напэўна.
  
  — Усе, — пачуўся голас Віні. — З табой усё ў парадку?
  
  — Здаецца, — адказаў я і ледзь не страціў прытомнасць ад болю ў плячы.
  
  — Ды ўжо, трапілі ў гісторыю... — усміхнуўся Сэм, які сядзеў, аказваецца, насупраць мяне.
  
  — Гэта я вінаваты, — уздыхнуў Віні. — І трэба было садзіцца гуляць!
  
  — Ды кінь ты, — супакоіў яго Майкл. — Затое прыгода. А здорава мы ўсё-ткі іх!
  
  — Або яны нас, — змрочна заўважыў Сэм. — Яшчэ невядома, чым бы ўсё скончылася, калі б не гэты паліцэйскі свісток.
  
  — Будзем лічыць, што згулялі ўнічыю, — сабраўшыся з сіламі, выціснуў я, і ўсе зарагаталі.
  
  — Але я, сябры, абяцаю вам больш ніколі не садзіцца за картачны стол, — адсмяяўшыся, сказаў Віні самым сур'ёзным тонам.
  
  Потым, памятаецца, ён гуляў толькі ў пола.
  
  А рана ад нажа ў маім плячы аказалася неглыбокай. Яна хутка загаілася, і толькі ў старасці пачынае ныць да дрэннай надвор'і».
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  У 1880 годзе плошча Брытанскай імперыі (разам з каланіяльнымі землямі) складала каля 20 мільёнаў квадратных кіламетраў з насельніцтвам 200 мільёнаў чалавек. На кожнага жыхара метраполіі прыходзілася ў сярэднім 10 рабоў у каланіяльных землях. Агрэсіўная палітыка кіруючых колаў выклікала жорсткае супраціў на захопленых тэрыторыях. Нарастала напружанасць у самай старой калоніі — Ірландыі. Пачалося нацыянальна-вызваленчы рух у Індыі.
  
  
  
  Індыя, Бангалор, лістапада 1896 года
  
  
  — Віні? — Джордж Рэйлі не мог прыйсці ў сябе ад здзіўлення. — Якімі лёсамі?
  
  Дваццацідвухгадовы лейтэнант брытанскай каралеўскай гвардыі Ўінстан Чэрчыль здзівіўся не менш:
  
  — Госпадзе, Джордж! Я служу тут, але ты-то як сюды трапіў?
  
  — Адкамандзіраваны начальствам у Індыю, у Бангалорский гарнізон.
  
  — Не можа быць! Наш батальён таксама ў складзе гэтага гарнізона! Джордж, дружа, як я рады!
  
  Ад лішку пачуццяў прыяцелі абняліся.
  
  — Чорт! — раптам Віні передернуло, нібы ад моцнай болю. — Плячо!
  
  — Ды я аб ім і думаць забыўся, — паспяшаўся запэўніць яго Рэйлі. — Вось, глядзі, — ён зрабіў некалькі энергічных ударам левай рукой. — Рана зажыла літаральна за тыдзень...
  
  — Я аб тваім плячы таксама думаць забыўся, — усміхнуўся Чэрчыль. — У мяне тут свая гісторыя. Калі высаджваліся ў Бамбеі, штарміла. Я стаяў у лодцы і здуру схапіўся за кольца, вделанное ў пірс. Лодка — з-пад ног, я павіс і вывіхнуў плячо. Ужо месяц прайшоў, а баліць... Да таго ж палкавы лекар, бязглуздая тупень, запэўніваў мяне некалькі дзён, што гэта расцяжэнне звязак. І толькі потым пачаў ўпраўляць... Ды Бог з ім, з плячом, пакінем гэтую сумную тэму. Ты надоўга?
  
  Рэйлі няпэўна развёў рукамі.
  
  — Значыць, надоўга, — канстатаваў Віні. — Паспееш пазнаёміцца з усімі любатамі тутэйшага быцця. Павінен табе паведаміць, што гарнізонная жыццё дурная, сумная, нецікавая. Вольнага часу хоць адбаўляй, рабіць абсалютна няма чаго.
  
  — Выдатна! Ты не ўяўляеш сабе, як я марыў хоць бы аб недельке адпачынку. Ляжаць, паплёўваючы ў столь...
  
  — І на другі ж дзень завыць ад гультайства, — падхапіў лейтэнант. — Пакінь, дружа, такі, з дазволу сказаць, адпачынак — не для нас з табой. Мы натуры занадта актыўныя, каб змірыцца з падобным баўленнем часу.
  
  — Але ж іншыя жывуць як-то...
  
  — Іншыя! Што ты параўноўваеш? Для іншых тут — рай. Афіцэры тыднямі напралёт гуляюць у пола. Для іх гэта нават не гульня, а сур'ёзная жыццёвая мэта. Любое іншае занятак раздражняе: яшчэ б, даводзіцца адрывацца для дакладаў начальству, нясення каравулаў і іншых нікчэмных спраў, калі гэты час можна было б выдаткаваць з карысцю для гульні.
  
  — Што за іронія, Віні? Бо ты ж сам заўзяты гулец, калі, вядома, мне не змяніла памяць.
  
  — Гулец, так. Але колькі можна? Ты не ўяўляеш, як я рады, што сустрэў цябе тут! Мяне прыгнятае зносіны з тупымі, дэгенератамі салдафонамі. Ведаеш што? Пойдзем зараз да мяне: мы павінны адзначыць нашу нечаканую сустрэчу.
  
  — З розуму сысці! — усклікнуў Рэйлі, убачыўшы бунгала, акружанае вялікім садам з яркімі трапічнымі раслінамі. — І ты тут адзін?
  
  — О, ўтрымліваюць нас тут няблага, — Чэрчыль апусціўся ў бамбукавае крэсла-качалку. — Умовы, як бачыш, далёкія ад палявых. Да таго ж прыслуга... У кожнага з нас свой дварэцкі і хлопчык для паслуг. На трох афіцэраў — адзін садоўнік, тры водоноса, чатыры прачка і вартаўнік. Бачыш, часам я і на самай справе адчуваю сябе лордам Мальбара! Грум! — паклікаў ён і пляснуў у ладкі.
  
  Хлопчык-індыец у чалме і насцегнавая павязку нібы вырас з-пад зямлі.
  
  — Так, сагіб, — ён склаў далоні пад падбародкам і нізка апусціў галаву.
  
  — Прынясі нам каньяк, — загадаў гаспадар. Рэйлі з цікавасцю разглядаў жытло свайго лонданскага прыяцеля. Абстаноўка была дабротнай, але сціплай, нічога лішняга... Затое процілеглы ад акна сцяну цалкам займалі кніжныя стэлажы. Паліцы згіналіся пад цяжарам тамоў.
  
  — І ўсё ж ты дарма часу не губляеш, — ухвальна заўважыў Джордж, разглядаючы надпісы на карэньчыках кніг.
  
  — Компенсирую недахоп універсітэцкага адукацыі, — Віні устаў і зняў з паліцы адзін з тамоў. — А яшчэ нечакана для сябе захапіўся энтомологией. Бачыш, — ён раскрыў перад Джорджам каляровую ілюстрацыю, — цудоўныя тыпы, ці не праўда?
  
  Рэйлі хмыкнуў. На дарагі паперы красаваліся рознакаляровыя матылі. Вялікія і маленькія, пярэстыя і гладкокрашеные, са строга сіметрычным малюнкам на крылах і бясформенныя плямамі...
  
  — Махаон, — паважліва сказаў Чэрчыль, ткнуўшы пальцам у адзін з малюнкаў. — Унікальная афарбоўка... Зрэшты, у дачыненні да махаон я магу даць фору самому Брэму: у маёй калекцыі ёсць дзівосны асобнік... Э-э, ды табе гэта нецікава, дружа...
  
  — Прабач, — каб схаваць позех, Джордж дастаў хустку і зрабіў выгляд, быццам працірае ім твар. — Але, права жа, я ніколі не разумеў страсці калекцыянераў... Тым больш калі гаворка ідзе аб акварыўмных рыбак або аб матылях. Першыя, вядома, прыносяць эстэтычнае асалода, але да таго тупыя і бездушны... А матылькі або, напрыклад, жукі — гэта наогул варварства... Жывое істота — і на іголку...
  
  Віні пакрыўджана засоп і зачыніў кнігу.
  
  — Я пацешыць цябе хацеў, — з дакорам сказаў ён, ставячы тым Брэма на ранейшае месца. — Але тлумачыць запал да калекцыянавання — усё роўна што тлумачыць запал да гульні...
  
  Рэйлі адчуў сябе няёмка. Дарма пакрыўдзіў такога слаўнага хлопца. У рэшце рэшт мог бы зрабіць выгляд, быццам вельмі зацікаўлены...
  
  — Каньяк, сагіб, — хлапчук гаварыў па-ангельску з моцным акцэнтам. — Яшчэ чаго-то жадаеце, сэр?
  
  — Ідзі, — буркнуў Ён. — Я паклічу цябе, калі спатрэбішся...
  
  — Слаўны хлопчык, — сказаў Джордж, каб як-то згладзіць няёмкую паўзу. — А што наогул тут за народ?
  
  — Індусы прастадушныя, як дзеці, наіўныя і даверлівыя... Ва ўсякім выпадку, так мне здаецца. Імі вельмі лёгка кіраваць на самім-то справе, але сваёй агрэсіўнасцю ангельцы аднавілі супраць сябе ўсіх тутэйшых жыхароў. Пугу павінен чаргавацца з пернікам, а так як мы гэтага не рабілі, то, у рэшце рэшт, дамагліся таго, што маем. Тут нас усе ненавідзяць... Ты не ўяўляеш сабе, што робіцца на поўначы і паўночна-ўсходзе! Пазаўчора там паўстала адно з плямёнаў патанов. Гэтых полудиких абарыгенаў трымалі ў зусім нечалавечых умовах. За любую правіннасць — пабоі да паўсмерці. Ніякай сацыяльнай дапамогі, ніякіх лекараў... У перыяды эпідэмій няшчасныя гінуць дзесяткамі, сотнямі... Вядома ж, у адзін цудоўны дзень чаша цярпення апынулася перапоўненай. Прычына-то ў тым і заключалася, што які-небудзь чыноўнік загадаў — з самымі добрымі намерамі, дарэчы, — падчас чарговай эпідэміі ліхаманкі адабраць дзяцей у маці і ўтрымліваць іх асобна. Але як гэта рабілася! Патанам нічога не патлумачылі, і яны вырашылі, што дзяцей збіраюцца забіць. З іскры разгарэлася полымя — так, здаецца, сказаў хто-небудзь з рускіх... Пата паўсталі, забілі траіх ангельцаў, спалілі некалькі хат, захапілі невялікі гарнізон, размешчаны ў той мясцовасці, паблізу Ма-лакаданского перавала... Самае паганага, што з паўстанцамі вельмі цяжка змагацца: ледзь што — яны адразу ў горы. Ведаюць там кожную сцяжынку, могуць прайсці па ёй з завязанымі вачыма... Дзве брыгады гвардзейцаў ўжо адпраўленыя на Малакадан, фарміруецца трэцяя. Я звярнуўся да генерала Бадуеў з просьбай ўключыць мяне ў склад экспедыцыі, але так як штаты ўжо ўкамплектаваны, мяне бяруць толькі ў якасці ваеннага карэспандэнта. Я дамовіўся з газетай «Піянер» у Аллахабаде, а матухна — з лонданскай «Дэйлі тэлеграф», дзе абяцалі друкаваць мае карэспандэнцыі. Мне ўжо аформілі адпачынак з палка і заўтра я выпраўляюся ў экспедыцыю...
  
  — Едзем разам, — ухмыльнуўся Рэйлі.
  
  — Гэта значыць? — не зразумеў Віні.
  
  — Я адкамандзіраваны на Малакаданский перавал ваеннай выведкай, — растлумачыў Джордж.
  
  
  Кіраўнік 2
  ВОКА ЗА ВОКА
  
  
  
  Індыя, Малакаданский перавал, снежань 1896 года
  
  
  Другую ноч Джордж не змыкаў вачэй. Хоць паўстанцы не нападалі, у лагеры ангельцаў захоўвалася вельмі напружаная абстаноўка. Разведка данесла, што рыхтуецца новае наступ, для якога сцягваюцца сілы з суседніх плямёнаў. Але калі яно адбудзецца — невядома. Казалі, быццам паўстанцы з дня на дзень павінны атрымаць партыю зброі і боепрыпасаў, перададзеных ім з тэрыторыі Персіі. Задачай Рэйлі было высветліць каналы, па якіх гэта зброя перапраўляецца.
  
  Ён сядзеў ля палаткі, узіраючыся ў цемру. Садзі як у ваду кануў. Не выключана, што, вяртаючыся пасля мінулага наведвання лагера ангельцаў ў горы, ён быў заўважаны дазорнымі патанов і забіты. Калі гэта так — справа ўскладняецца. Прыйдзецца шукаць новага агента. Цяпер гэта практычна немагчыма: індусы ненавідзяць ангельцаў так люта, што нават вялікія, грошы не перавабяць нікога на бок праціўніка. Да таго ж з мясцовых жыхароў у вёсцы засталося толькі некалькі старых. Усе, хто мог, у тым ліку жанчын і дзяцей, якія сышлі ў горы.
  
  Джордж зусім было страціў надзею, калі пачуў за палаткай нечыя асцярожныя крокі. Садзі? Лейтэнант дастаў маўзер і павярнуўся.
  
  Да яго наблізілася чорная, амаль зліваюцца з ноччу, цень. Пачуўся шэпт:
  
  — Сагіб, гэта я.
  
  — Слава Богу, — з палёгкай выдыхнуў Джордж, хаваючы зброю. — Я думаў, што-то здарылася.
  
  Ён прыўзняў падлозе палаткі і лёгенька падштурхнуў Садзі ўнутр. Свечку на ўсялякі выпадак запальваць не стаў.
  
  — Чаму цябе так доўга не было?
  
  — Бяда, сагіб, — узбуджана зашаптаў Садзі. — Здаецца, бацька пра нешта падазрае. Пакуль ён нічога мне не кажа, але, калі да яго прыходзяць людзі з нашых, ён адасабляцца з імі і не дапускае мяне да гутаркі. А ўчора ўначы загадаў мне спаць у яго хаціне, нібы адчуваў, што я павінен сысці. Днём бацька знаходзіць для мяне ўсякую бессэнсоўную працу, каб я ўвесь час вісеў на вачах. Але ўсё ж я даведаўся сее-што для вас.
  
  — Выкладвай.
  
  — Наступ пачнецца заўтра ноччу. Так яны вырашылі, — Садзі паказаў пальцам наверх. — У іх ёсць вінтоўкі і патроны. Зброю прывезлі ўчора. Прадаўцы не з нашых, яны вельмі дрэнна гавораць па-ангельску. Месца, адкуль яны прыехалі, называецца Бакы.
  
  — Бакы? — перапытаў Рэйлі. — Гэта ж Расея.
  
  — Не ведаю, сагіб. Але сапраўды, так называецца. Яшчэ яны сказалі, сагіб, што Массино хоча золата.
  
  — А хто такі Массино?
  
  — Не ведаю, сагіб. Яны сказалі так: «Ён патрабуе золата або каштоўнасці з храмаў. Яму патрэбныя рэліквіі». А што такое рэліквіі, сагіб?
  
  — Гэта... — Джордж пстрыкнуў пальцамі ў паветры, спрабуючы доходчивее растлумачыць, — гэта... я думаю, яму патрэбныя святыні, якія захоўваюцца ў вашых храмах.
  
  — Але іх жа нельга выносіць! — спалохаўся юнак.
  
  Рэйлі усміхнуўся. Навошта ведаць хлапчуку, адкуль бяруцца грошы на ўзбраенне людзей яго племя?
  
  — Не бойся, — мякка сказаў ён. — Твой бацька ведае, як адказаць нахабнік Массино. А што яшчэ казалі гэтыя людзі?
  
  — Што праз шэсць дзён яны з Бамбея адплываюць назад. І што Массино будзе чакаць іх у іншай краіне. Яна называецца Турцыя, сагіб. Я чуў пра яе...
  
  — Малайчына. Ты вельмі разумны, Садзі. Але Турцыя вялікая. Як называецца горад?
  
  — Горад? У яго дзіўная назва.
  
  — Стамбул?
  
  — Так-так! Ён так называецца. А яшчэ яны сказалі, што гэты канал заўсёды адкрыты. А больш, сагіб, яны нічога не казалі. Гэта значыць, казалі, але бацька ўбачыў, што я кручуся каля гасцей, і прагнаў мяне.
  
  — Дзякуй, Садзі. — Джордж працягнуў юнаку загадзя нарыхтаваную банкноту. — Ты мне вельмі дапамог.
  
  Садзі узяў грошы і сунуў іх пад чалму.
  
  — Мне трэба ісці, сагіб. Я павінен быць у лагеры да світання.
  
  Рэйлі адсунуў полаг палаткі і ўслед за Садзі выйшаў у цемру. І ў гэты самы момант пачуўся аглушальны бой барабанаў і гук горна.
  
  — Трывога, сэр! — крыкнуў яму на бягу нейкі салдат. — Яны наступаюць!
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «...і траціў на гэта свае ўласныя грошы. Я быў бедны, але славалюбівы, па-чартоўску славалюбівы! Вядома, да Віні мне было далёка, і я заўсёды аддаваў сабе ў гэтым справаздачу, маё славалюбства было іншага, быць можа, больш авантурнага плана, і я ўсё-ткі дамогся свайго. Садзі, свет праху яго, быў першым, хто адкрыў мне вочы на вялікую сілу грошай. Небарака збіраўся ажаніцца, у іх там гэта адбываецца рана, яму было ўсяго шаснаццаць, а нявесце і таго менш. Але яго бацька, заняты вызваленчай барацьбой, і чуць пра гэта не хацеў. І тады хлопчык вырашыў рызыкнуць. Ён задумаў разбагацець і збегчы з сваёй каханай з племя. Ён сам знайшоў мяне, калі я як-то ўначы шифровал ў сваёй палатцы данясенне ў Лондан. Прыйшоў і прапанаваў свае паслугі. Прызнацца, я спачатку падумаў, што гэта правакацыя. Але іншага выбару ў мяне не было. І я адно за іншым даў яму некалькі дробязны заданняў, якія Садзі выканаў вельмі паспяхова. Тады я пачаў супрацоўнічаць з ім па-сапраўднаму. Ён здабываў для нас каштоўныя звесткі, прычым за мізэрную плату. За ўвесь час супрацоўніцтва я выдаткаваў на яго не больш за сто фунтаў стэрлінгаў. І гатовы быў заплаціць яму больш і, права ж, зрабіў бы гэта, калі б не тая злашчасная ноч. Невядома, чаму паўстанцы перанеслі час наступлення. Быць можа, бацька Садзі, падозравае юнака ў шпіянажы, знарок назваў пры ім іншы гадзіну, каб увесці ангельцаў у зман. Як бы тое ні было, небарака не паспеў схавацца з нашага лагера, калі павалілі натоўпу патанских воінаў. І Садзі нос да носа сутыкнуўся са сваім бацькам. Ні слова не кажучы, той выцягнуў шаблю і засек ёю сына. Юнак зваліўся як нежывы. Усё гэта адбывалася на маіх вачах. Мне доўга потым снілася гэтая страшная карціна.
  
  Пабоішча было жахлівым...»
  
  
  «Экспедыцыя была цяжкай. Паўстанцы біліся люта і неслі вялікія страты. Чэрчылю давялося ўдзельнічаць у сучаснасці бітве, і ён праявіў сябе энергічным і ініцыятыўным камандзірам, выявіўшы выдатную асабістую смеласць. Яго артыкулы ў абедзвюх газетах сведчылі, што ён нядрэнна ўлавіў агульную абстаноўку на паўночна-ўсходняй мяжы Індыі.
  
  Карэспандэнцыі, падпісаныя «Малады афіцэр», чытачы сустрэлі добразычліва. Гэта навяло Чэрчыля на думку выкарыстоўваць сабраны ў паходзе матэрыял, як ён пасля заўважыў, для «пабудовы невялікага літаратурнага дома»... Пачатковец, аўтар працуе хутка, і на працягу двух першых месяцаў заканчвае свой першы праца. Рукапіс быў адпраўлены ў Лондан маці, якая знаходзіць выдавецтва, гатовае апублікаваць кнігу. У сакавіку выходзіць у свет першая кніга Ўінстана Чэрчыля пад назвай «Аповесць пра малакаданской палявой арміі. 1897 год. Эпізод памежнай вайны». Яна склала тым прыкладна ў 300 старонак. Кнізе спадарожнічаў поспех. У 1899 годзе выйшла другое, старанна перапрацаванае аўтарам выданне».
  
  (З кнігі В. Трухановского «Уінстан Чэрчыль».)
  
  
  
  Індыя, Бамбей, 1896 год
  
  
  Генерал Биндон Блад падняў галаву ад папер.
  
  — Лейтэнант Джордж Герберт Рэйлі прыбыў па вашым загадзе, сэр!
  
  Генерал падняўся, абышоў стол, наблізіўся да застыламу ў дзвярах маладому чалавеку і сардэчна паціснуў яму руку.
  
  — Добры дзень, лейтэнант. Рады бачыць вас у добрым здароўі. Я далажыў аб вашых поспехах у Лондан і думаю, начальства не пакіне мой даклад без увагі.
  
  Джордж расплыўся ва ўсмешцы.
  
  — Дзякую вас, сэр!
  
  — Паступіў загад накіраваць вас у Судан, у распараджэнне сардара сэра Герберта Кітчэнера, — працягваў генерал, працягваючы лейтэнанту паперу. — Усе ўказанні атрымаеце на месцы.
  
  — Ёсць, сэр!
  
  — Цяпер мне трэба пагаварыць з вамі, — Биндон Блад паказаў Джорджу на крэсла і першым апусціўся на абабітыя скурай сядзенні.
  
  — Так, сэр? — Рэйлі падрыхтаваўся ўважліва слухаць.
  
  — Георгі, — пранікнёна пачаў генерал, гледзячы ў вочы маладому чалавеку, — доўгія гады я здабываў славу імперыі, рухомы патрыятычнымі пачуццямі. Я прайшоў скрозь агонь і ваду, мне давялося ўдзельнічаць у жорсткіх сечах, я спазнаў усе нягоды палявой жыцця... Зрэшты, ты і сам выдатна дасведчаны...
  
  — Так, дзядзечка, — адказаў Рэйлі, не зусім разумеючы, да чаго хіліць генерал.
  
  — Спадзяюся, ты верыш, я ні секунды не шкадаваў аб тым, што абраў для сябе кар'еру ваеннага, — працягваў сэр Блад, — і рады, што ты пайшоў па маіх слядах. Але ці бачыш... — ён на секунду задумаўся, — мне не вельмі хацелася б, каб ты працягваў службу...
  
  — Гэта значыць? — Джордж не мог прыйсці ў сябе ад здзіўлення.
  
  — Свет змяніўся, — генерал узяў яго за руку, — свет змяніўся, Георгі, і тое, што яшчэ ўчора лічылася найвялікшай славай Брытаніі, сёння ўспрымаецца як яе ганьба. Я ўдзельнічаў у захопе каланіяльных зямель, свята верачы, што здзяйсняю карысць не толькі для сваёй радзімы, пашыраючы яе межы і умацоўваючы магутнасьць, але і для абарыгенаў калоній. Я думаў, мы нясем ім цывілізацыю, асвету, культуру... А выйшла зусім наадварот... Цяпер, выконваючы свой вайсковы і грамадзянскі абавязак перад імперыяй, я ў глыбіні душы спачуваю тым народам, супраць якіх даводзіцца змагацца...
  
  — Так, я таксама на Малакадане разумеў пачуцці патанов, — прызнаўся Рэйлі. — Тут, у Індыі, я адчуў у сабе ірландскую кроў маёй матухны. І калі ў Лондане я шчыра абураўся распачатымі беспарадкамі ў Дубліне, то тут...
  
  — Але я хацеў сказаць не пра тое, — перапыніў яго дзядзька, зірнуўшы на гадзіннік. — Пакінь палітыку для палітыкаў, а пачуцці для духоўнікаў. Георгі, ты бачыў, што такое Малакадан, ты ведаеш, колькі ангельцаў, колькі маладых здаровых людзей загінула на гэтым перавале. Ты і сам рызыкаваў сваім жыццём, удзельнічаючы ў бітвах. Дык вось, я хачу, каб гэтага больш не паўтарылася. Ты — адзіны сын майго адзінага брата, і Томас не перажыве, калі з табой што-небудзь здарыцца...
  
  — Але... — паспрабаваў запярэчыць Рэйлі.
  
  — Ніякіх «але»! — генерал перасцерагальна падняў уверх указальны палец. — Спачатку выслухай. Мне не падабаюцца ўсе гэтыя гульні з ваеннай выведкай, усе гэтыя псеўданімы...
  
  — Рэйлі — не псеўданім! Гэта прозвішча маёй маці! — пакрыўджана ўсклікнуў Джордж.
  
  — Не трэба так гарачыцца, хлопчык мой, — прымірэнчым тонам сказаў сэр Блад. — Я зусім не хацеў цябе закрануць. Так, гэта прозвішча тваёй маці, жанчыны вельмі годнай, якую я паважаю ўсёй душой, але, права жа, мне было б больш да спадобы, калі б ты пад сваім сапраўдным імем Джорджа Герберта Блада вёў добрапрыстойных і спакойную жыццё, займаючыся навукай або складальніцтвам, да якога ты праяўляеш схільнасць.
  
  — Прабачце, дзядзечка, — не вытрымаў Джордж. — Але я не змагу вам дагадзіць...
  
  — Цяпер табе ехаць у Судан, — втолковывал генерал. — Ты не ўяўляеш сабе, Георгі, што гэта такое. Фанатычныя мусульмане — гэта не індыйцы. Яны хітрыя, падступныя і крыважэрныя. Яны сапраўдныя изуверы. І калі ты трапішся да іх у лапы...
  
  — Я не попадусь! — самаўпэўнена заявіў лейтэнант.
  
  Генерал рэзка падняўся з месца.
  
  З табой немагчыма размаўляць! — злосна ўсклікнуў ён. — Ты жахліва упарты і самаўпэўнены. Людзі нашай прафесіі не застрахаваны ні ад якіх выпадковасцяў, і ніхто не можа ведаць, што будзе з ім заўтра!
  
  Рэйлі таксама ўстаў.
  
  — Не ў маім характары, дзядзечка, адступаць ад вызначанай мэты. І вы гэта выдатна ведаеце!
  
  Сэр Блад стомлена махнуў рукой:
  
  — Рабі, як хочаш. Але ўлічы — я цябе папярэдзіў. І запомні таксама: калі з табой што-небудзь здарыцца, я пальцам аб палец не стукну... Трапіш у пераробку — разлічвай толькі на сябе... Вы зразумелі, лейтэнант?
  
  — Так, сэр! — откозырял Джордж, выцягваючыся і пстрыкаючы абцасамі. — Дазвольце ісці, сэр?
  
  — Ідзіце!
  
  — Ўпарты асёл, — прамармытаў сэр Блад, вяртаючыся да пісьмовага стала. — Чорт бы яго пабраў...
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  Захапіўшы ў сямідзесятых гадах мінулага стагоддзя Егіпет, ангельскія войскі пашырылі паўднёвыя межы новай калоніі, распаўсюдзіўшы ўплыў Брытаніі на Судан. Аднак ужо ў канцы сямідзесятых там пачаліся беспарадкі, справакаваныя з'яўленнем чалавека па імя Махдзі, які абвясціў сябе пасланнікам Алаха на зямлі, новым Магамета. У 1881 годзе ў Судане пад яго кіраўніцтвам ўспыхнула паўстанне, якое перарасло ў працяглую нацыянальна-вызваленчую барацьбу, якая насіла таксама рэлігійны характар. Суданцы паводзілі сябе вельмі жорстка па адносінах да захопнікам: узятых у палон ангельцаў спальвалі жыўцом, саджалі на кол, расчленяют на часткі... Мусульманам удалося атрымаць шэраг значных перамог і да 1885 годзе практычна цалкам ачысціць краіну ад каланіяльных войскаў. Быў забіты губернатар Судана генерал каралеўскай брытанскай арміі Гордан.
  
  У Англіі гэтыя падзеі выклікалі выбух шавіністычных настрояў. «Вока за вока!» — патрабавалі газеты. «Наш доўг — адпомсціць за смерць сэра Гордана!» — заклікалі з трыбуны парламентарыі.
  
  Ваенныя ўлады правялі дбайную падрыхтоўку да вайны, якая пачалася восенню 1896 года. Напярэдадні лейтэнант Рэйлі адбыў з Бамбея.
  
  
  
  Судан, Омдурман, пачатак верасня 1898 года
  
  
  Чорная, якая хавае твар сетка замінала дыхаць. Пад шчыльнай Паранджой было невыносна горача, і Джордж вымак да такой ступені, што ніжняе бялізну можна было выціскаць. Дробна тупаючы нагамі і нізка апусціўшы галаву, ён наблізіўся да гадзіннага і замёр каля яго.
  
  — Жанчына? — здзівіўся невысокі шчыльны араб. — Чаго табе тут трэба? Сыходзь!
  
  Джордж маўчаў. Рука яго пад паранджой сціскала дзяржальню нажа.
  
  — Ідзі прэч, я сказаў! — гадзінны пачаў злавацца. — Ты што, не чуеш? Пайшла прэч! — і ён перасцерагальна падняў руку.
  
  Рэйлі зрабіў крок наперад і, не даўшы караульному апамятацца, вокамгненна ўваткнуў яму нож прама ў горла. Ўнутры што-то булькнуло, і араб зваліўся як нежывы.
  
  Блытаючыся ў складках паранджы, Джордж дабег да горнай расколіны і, схаваўшыся ў ёй, нарэшце скінуў спякотнае покрыва.
  
  — Ух, — з палёгкай выдыхнуў ён, выціраючы потны твар.
  
  Часу на адпачынак не было. Рэйлі толькі крыху аслабіў пояс, да якога была прывязаная цяжкая крывая шабля, насунуў на вочы на галаву куфию, ніжэй, на самыя вочы, апусціўшы канцы белага палотнішча, і асцярожна выбраўся з свайго прытулку. Вельмі хутка ён ішоў па камяністай горнай сцежцы, пакінуўшы труп гадзіннага пад пякучымі прамянямі сонца.
  
  У лагеры дэрвішаў бьшо шматлюдна. Тут панавала ажыўленне: войскі халіфа рыхтаваліся да вырашальнай сутычцы з англічанамі. Ўзброеныя воіны былі дакладна так жа, як сто, дзвесце, трыста гадоў таму: крывымі мячамі, накшталт турэцкіх, і дзідамі. Акрыленыя ранейшымі перамогамі, арабы разлічвалі на тое, што змогуць перамагчы невялікую, але абсталяваную па апошнім слове тэхнікі войска ангельцаў сваёй шматлікасцю...
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  Гэтага не адбылося. Акрамя тэхнічнага абсталявання, армія ангельцаў была падмацавана егіпецкімі войскамі, і бітва пад Омдурманом ператварылася для суданцаў ў крывавае пабоішча. «Цяпер мы бачым, — пісаў з гэтай нагоды малады журналіст і пачатковец пісьменнік Ўінстан Чэрчыль, — тое, што ў свой час бачылі крыжакі». Войскі дэрвішаў былі разгромленыя, і пасля бітвы пераможцы-ангельцы, якімі камандаваў генерал Кітчэнера, некалькі разоў прайшлі па полі бою, дабіваць параненых.
  
  
  
  Судан, Омдурман, пачатак верасня 1898 года
  
  
  На Рэйлі ніхто не звяртаў увагі, і ён бесперашкодна абышоў практычна ўсю тэрыторыю лагера. Намёт сардара ахоўваўся вартавымі, але Джорджу пашанцавала. Як раз да таго часу, калі ён наблізіўся да штаба, пачалася змена варты. Гэты рытуал не быў адпрацаваны гэтак старанна, як у гвардзейцаў перад Букінгемскім палацам у Лондане. Паўстала некаторае замяшанне, калі воіны на пасадзе змянялі адзін аднаго. Скарыстаўшыся гэтым, нікім не заўважаны Джордж пракраўся ўнутр. Нягледзячы на палявыя ўмовы, шацёр быў абстаўлены з ўсходняй раскошай, якая выклікае прыхільнасць да дастатку і адпачынку. Але Рэйлі некалі было аглядацца. Адсунуўшы шчыльную шаўковую парцьеру, якая аддзяляла адно памяшканне ад іншага, ён апынуўся ў нейкім падабенстве кабінета, асноўную частку якога займаў шырокі пісьмовы стол. Высунуўшы па чарзе ўсе яго скрыні, Джордж выявіў у іх толькі чыстую паперу, вывастраныя пёры і томік Карана з залатымі зашпількамі.
  
  — Чорт вазьмі! — вылаяўся ён, утаропіўшыся ў сейф.
  
  Праца з шыфрам зойме некалькі гадзін. Прыйдзецца чакаць ночы.
  
  Ён вярнуўся ў першае памяшканне шатра і спрытна залез пад шырокі і нізкі канапа, абабітая шоўкам. Ляжаць пад ім было жорстка і нязручна, затое не горача. Джордж прыціснуўся шчакой да прахалоднага падлозе і стаіўся.
  
  І вельмі своечасова. Таму што звонку пачуліся чыесьці галасы і ў намёт увайшлі некалькі чалавек. Яны аб чымсьці ажыўлена гутарылі. Рэйлі яшчэ дрэнна валодаў арабскім, але сёе-тое ўсё ж разабраў. Гаворка ішла аб рапартах суданскай разведкі, паведамлялася аб расстаноўцы сіл у ангельцаў. Мяркуючы па ўсім, сардара мусульманскай арміі не вельмі засмуцілі гэтыя паведамленні, таму што ён сказаў:
  
  — У такім выпадку людзі Амана ўдараць з тылу...
  
  І, не спыняючы абмеркавання, начальнікі атрадаў сышлі ў кабінет, адкуль іх галасы гучалі глуха, і слоў немагчыма было разабраць.
  
  У Джорджа ад нерухомага ляжання зацяклі рукі і ногі, але ён баяўся нават злёгку паварушыцца, каб не выдаць сябе.
  
  Халіф і яго набліжаныя пакінулі штаб за поўнач. Рэйлі счакаў, пакуль адзін з гадзінных здзейсніў абыход памяшкання, і толькі потым выпаўз з-пад канапы. Ныла спіна. Моршчачыся ад болю, Джордж бясшумна праслізнуў у кабінет і ў апраметнай цемры, ўсляпую дабраўся да сейфа.
  
  Пальцы ощупали прахалоднае металічную дзверцы. Зафіксаваўшы ў розуме размяшчэнне дыскавай нумара, лейтэнант запаліў запалку і, прыкрываючы агеньчык рукой, разглядзеў у яго святле камбінацыю лічбаў. Памяць у яго была выдатная, і ён прыступіў да працы, ці запалка дагарэла.
  
  Праз пятнаццаць хвілін пачуўся пстрычка.
  
  Ёсць! Першая лічба — пяць. Рэйлі пачаў шукаць другую.
  
  Ён не чуў, як ззаду падышоў гадзінны і ўдарыў яго па галаве чым-то цяжкім.
  
  
  1979 год. Масква, прыёмны пункт другаснай сыравіны № 398/2
  
  
  — Стой, вар'ят! Я толькі полымя! Полымя сме-ерти!.. Эвриди-ка! — муркаў сабе пад нос Эдзік тое, што памятаў з рок-оперы «Арфей і Эўрыдзіка». Ён захоплена сартаваў чыё-то старое рыззё і нават не чуў, як прыйшла Віка.
  
  — Трусы губяць мяне-а-а! — подпела яна.
  
  — Ну, нарэшце-то, — павярнуўся Бодягин. — Дзе прападала?
  
  Віка паправіла акуляры.
  
  — Сесія, — яна выкладвала на стол нейкія скруткі і слоічкі. — Здавала залік. І навошта толькі рыхтавалася, ён усё роўна «аўтамат» паставіў... — яна працягнула Эдику піражок. — З капустай. Салата ў банку...
  
  — Шмат яшчэ засталося? — пацікавіўся ён з набітым ротам. — І ўключы чайнік...
  
  — Зноў шклянку за сабой не памыў, — прабурчала Віка, тыкаючы відэлец у разетку. — Не, два заліку і адзін экзамен.
  
  — Ты хоць ела? — спахапіўся Эдзік, выграбаючы з бляшанкі рэшткі аліўе.
  
  — Перакусіла, — адмахнулася дзяўчына, уладкоўваючыся ў сваім кутку.
  
  — А да мяне сёння зноў з псіхушкі прыходзілі, — Эдзік шматзначна паглядзеў на Віку.
  
  — Ды ну? Навошта?
  
  — Так я ў іх на ўліку. Як сацыяльна небяспечны элемент, — Бодягин хацеў сказаць гэта як мага небрежнее, але атрымалася вельмі важка і нават горда.
  
  — Чаму? — спалохалася Віка.
  
  — Так, доўгая гісторыя... Старыя справы з гэбэшниками...
  
  — Ты што, дысідэнт? — заміраючы ад жаху і захаплення, прашаптала дзяўчына.
  
  — Так яны лічаць, — сціпла заўважыў Эдзік. — Таму з універсітэта выперлі...
  
  — А дзе ты вучыўся?
  
  — У Піцеры, на філасофскім... Цяпер ужо скончыў бы. А так з трэцяга курса... Чао, бамбино, соры!
  
  — Ты ніколі не расказваў...
  
  — Ды нічога цікавага... Паехалі на бульбу, выпілі, як водзіцца... Ну, адзін там занадта шмат выступаць стаў. Я сп'яну даў яму ў морду. Так отметелил, што ён потым загрымеў у бальніцу.
  
  — І з-за гэтага выперлі? Так у горшым выпадку — спагнанне якое-небудзь, — абурылася Віка.
  
  — Тая сволач была камсоргам і стукачом па сумяшчальніцтве. Выпісаўся — і ў КДБ. Так, маўляў, і так, у Бодягина цэлы склад самвыдату і порножурналы. А я, ідыёт, сам яму даваў «Архіпелаг» чытаць... Карацей, мяне з універсітэта, з камсамола, а за распаўсюджванне нелегальнай літаратуры... — ён збудаваў з чатырох пальцаў краты і паглядзеў скрозь яе на Віку.
  
  — Ты сядзеў? — спачувальна спытала дзяўчына.
  
  — Маглі і пасадзіць. Дзякуй продкам. Маці дастала нейкія ліпавыя даведкі, і мяне проста ў псіхушку... Паўгода праваляўся... Дыягназ — МДП, маніякальна-дэпрэсіўны псіхоз. Так што беражыся, я маньяк! — Эдзік скорчил страшную морду і працягнуў рукі да Вікі.
  
  — Ой-ой-ой! — прытворна віскнула яна, вжимаясь ў утильсырье.
  
  Пальцы Эдзіка стуліліся на яе далікатнай шыі.
  
  — Малілася ты на ноч?..
  
  Іх асобы былі так блізка, што абодва замоўклі і сталі сур'ёзнымі. Эдзік асцярожна зняў з дзяўчыны акуляры. Яе вочы адразу зрабіліся вялікімі і безабароннымі. Было вельмі ціха.
  
  — Ёсць хто жывы? — у дзверы цётка праціснулася з вялікім тюком. Шырокае, накрашенное, як у матрошкі, твар атачалі дробныя кудзеркі хімічнай завіўкі. Модная кароткая маечка обтягивала магутную грудзі.
  
  Віка спалохана адскочыла і хутка начапіла акуляры.
  
  — Што ў вас? — суха спытаў Эдзік.
  
  Цётка са значэннем пакасілася на Віку. Дзяўчына паспешліва утаропілася ў «БЛОКЪ-НОТЪ».
  
  — Дзіўна, — заўважыла яна, калі кліентка нарэшце пайшла. — Павінна быць, гэта запісваў нейкі замежнік. Ён столькі ездзіў... сустракаўся з такімі людзьмі... Хто гэта цябе прынёс?
  
  — Ды нейкі забулдыга, — успомніў Бодягин. — Здаецца, у яго сусед памёр...
  
  — Шкада... Цікава было б з ім пагаварыць. А ведаеш, у прынцыпе, нескладана вылічыць, хто гэта пісаў. Калі як варта пакапацца ў архівах, можна раскапаць што-небудзь. — Яна трохі падумала. — І я, мабыць, так і зраблю. У мяне ёсць доступ нават у спецхраны.
  
  — Ды ну, — адмахнуўся Эдзік. — Ну высветліць, хто такі Рэйлі — і што?
  
  — Не ведаю... — паціснула плячыма Віка. — Проста цікава...
  
  
  Кіраўнік 3
  ПА СЛЯДАХ ЧАЛАВЕКА З ПЛЯМАЙ
  
  
  
  Лондан, студзень 1899 года
  
  
  — Віншую, — суха сказаў генерал Кітчэнера. — Вы вартыя новага звання.
  
  — Дзякую, сэр, — стрымана азваўся новаспечаны капітан.
  
  — Спадзяюся, мы з вамі яшчэ сустрэнемся на тэатры ваенных дзеянняў, — генэрал намаляваў на твары нейкае падабенства ўсмешкі.
  
  — Магчыма, сэр...
  
  — Што ж, капітан, пакуль адпачывайце...
  
  І, ледзь кіўнуўшы, сэр Кітчэнера адправіўся па сваіх справах. Капітан Рэйлі з нянавісцю паглядзеў яму ўслед. Гэты жорсткі чалавек, які кіраваў англійскімі войскамі ў Судане, здолеў аднавіць супраць сябе ўсіх — ад палкоўніка да радавога, нягледзячы на тое, што ён быў дасведчаным палкаводцам і падначаленыя яму войскі выйшлі з баёў з мінімальнымі стратамі.
  
  — Ён можа быць генералам, — заўважыў як-то Віні Чэрчыль, удзельнік апошняй у ангельскай гісторыі атакі кавалерыйскіх палкоў супраць пешага войскі мусульман пад Омдурманом. — Ён можа быць генералам, але не можа быць джэнтльменам.
  
  Ўінстана, як і Джорджа, як і іншых афіцэраў і радавых, абурала тое, як павёў сябе сэр Герберт Кітчэнера па адносінах да зрынутага ворагу. Па загадзе генерала была апаганена і сровнена з зямлёй магіла Махдзі Суданскага, якую жыхары краіны шанавалі як святыню. Камандуючы загадаў выкапаць астанкі Махдзі і аддзяліць галаву ад тулава. Цела утапілі ў Ніле, а галава, пераходзячы з рук у рукі, трапіла ў Каір, дзе і была пакінута англічанамі ў якасці цікаўнага трафея.
  
  «Такое было рыцарства пераможцаў, — пісаў потым Ўінстан Чэрчыль. — Ні адзін чалавек, які прытрымліваецца бліскучых традыцый старой ліберальнай партыі, ні адзін чалавек, які сімпатызуе ідэям прагрэсіўнага торизма, не можа ўхваліць такое паводзіны».
  
  Рэйлі ўздыхнуў. Сустрэча з Китченером ў калідорах ваеннага ведамства, куды Джорджа выклікалі для аб'явы аб прысуджэнні новага звання, сапсавала настрой.
  
  — Мерзейший тып, — уздыхнуў ён, выходзячы на вуліцу.
  
  Экіпаж браць не хацелася. Джордж выйшаў на Пікадзілі і цяпер бяз працы брыў паміж мінакамі пагружаны ў свае думкі. Учора яго, прафесійнага ваеннага разведчыка, запрасілі для размовы ў «Интеллидженс Сэрвіс».
  
  — Мы дасведчаныя аб вашых поспехах на ваенным ніве, — паведаміў яму сухарлявы сівы чалавек у акулярах з тоўстымі лінзамі, кіраўнік службы знешняй выведкі сэр Генры Уільямс. — І хочам прапанаваць вам супрацоўнічаць з намі. Наколькі мне вядома, вы валодаеце беларускай мовай.
  
  — Так, сэр. Мой бацька, містэр Джэймс Томас Блад, некалькі гадоў служыў у англійскай пасольстве ў Пецярбургу, і я правёў у Расеі ўсе свае дзіцячыя гады.
  
  — Вы вучыліся ў Оксфардзе, — як бы пытаючы-полуутвердительно сказаў Уільямс.
  
  — Так, сэр. Пасля ўніверсітэта паступіў на ваенную службу. З 1896 года працую ў выведцы.
  
  Уільямс зазірнуў у свае паперы.
  
  — А таксама вы валодаеце нямецкім, французскім, арабскім мовамі і хіндзі...
  
  — Так, сэр.
  
  — Калі вы пагодзіцеся супрацоўнічаць з намі, то для пачатку будзеце атрымліваць 200 фунтаў стэрлінгаў у месяц. Вас задавальняе гэтая сума?
  
  Джордж ўсміхнуўся:
  
  — Гэта вялікі гонар для мяне, сэр...
  
  — Такім чынам, — задаволена сказаў Уільямс, — вы згодныя.
  
  Рэйлі надаў свайму твару выраз глыбокай задуменнасці. Ён нават марыць не мог аб такім сказе. На працу ў «Интеллидженс Сэрвіс» траплялі толькі абраныя, ды і то ім даводзілася прайсці мноства выпрабаванняў. А тут — ўдача сама ідзе ў рукі!
  
  — Згодны, сэр, — сказаў ён, стараючыся, каб голас не выдаў яго хвалявання.
  
  — Цудоўна! — ні адзін мускул не завагаўся на твары кіраўніка знешняй разведкі. — Але перш чым узяць вас у штат, мы дамо вам адно заданне, і ад таго, як вы з ім справіцеся, залежаць нашы далейшыя адносіны.
  
  — Так, сэр...
  
  — Цяпер я азнаёмлены вас з задачай, а перш дазвольце задаць вам яшчэ некалькі пытанняў.
  
  — Я слухаю, сэр...
  
  — Ваша сапраўднае імя?
  
  — Джордж Герберт Блад. Нарадзіўся ў 1874 годзе ў Клонмэле, у Ірландыі. Бацька — Джэймс Томас Блад, — перш чым перайсці на дыпламатычную службу, быў капітанам брытанскага каралеўскага флота. Маці — місіс Джэймс Блад, народжаная Мьюриэл Рэйлі, дачка...
  
  — Даволі, — перапыніў яго Уільямс, зрахаваўшыся са сваімі паперамі. — У якіх ваенных кампаніях вы ўдзельнічалі?
  
  — Быў у Індыі ў 1896 годзе. Удзельнічаў у бітве пад Малакаданским перавалам. У тым жа годзе быў адкамандзіраваны ў Судан, дзе ў 1898 годзе напярэдадні бітвы пад Омдурманом быў узяты ў палон дервишами падчас выканання задання.
  
  — Чаму вас не забілі? — Уільямс зняў, працёр, зноў надзеў акуляры і строга зазірнуў у вочы Джорджу. — Бо мусульмане вялі сябе па адносінах да ангельцам вельмі жорстка, тым больш што вас заспелі на месцы злачынства...
  
  — Выпадковасць, сэр. Дэрвіш вырашылі, што я важнае твар у арміі Герберта Кітчэнера, і, перш чым пасадзіць мяне на кол або з жывога зняць скуру, сабраліся дапытаць. Мяне кінулі ў яму, выдолбленную ў камянях, і прыставілі каравульных. Не ведаю, чаму яны мяне пратрымалі ў гэтай своеасаблівай турме цэлыя суткі. Магчыма, у ваеначальнікаў Халіфа былі іншыя, больш важныя справы. А на другі дзень пад Омдурманом пачалася бітва. Я зразумеў, што мусульмане панеслі вялізныя страты ў першыя ж гадзіны. Яны не былі гатовыя да гэтага. Узнялася мітусня, і пра мяне, верагодна, забыліся... Як бы тое ні было, сядзець у яме мне проста надакучыла, да таго ж страшэнна хацелася піць. Я не ведаў, што робіцца наверсе. Некалькі разоў паклікаў гадзіннага, але адказу не атрымаў. Тады я вырашыў паспрабаваць выбрацца. Я ведаў, што іду на рызыку, наверсе мне папросту маглі адным ударам шаблі зняць галаву, да таго ж сцены каменнага мяшка былі вертыкальнымі і гладкімі... Але нічога іншага мне не заставалася... Пагадзіцеся, сэр, крыўдна было б загінуць ад смагі і голаду напярэдадні перамогі над мусульманамі... Як кажуць рускія, паляванне пушчы няволі... Я ўспомніў, што ў універсітэцкія гады крыху займаўся альпінізмам, і, чапляючыся за нешматлікія, ледзь прыкметныя ўступы, павольна палез наверх. Некалькі разоў я зрываўся і падаў, на шчасце, з невялікай вышыні, і ў рэшце рэшт выбраўся. Каля маёй турмы не было ні аднаго чалавека. Збеглі, ці што? Я так нічога не зразумеў. Так як я быў у вопратцы дервиша, мне ўсё ж удалося застацца незаўважаным і, карыстаючыся ўсеагульнай панікай, праскочыць да суайчыннікаў. Праўда, і тут мяне ледзь не прыстрэлілі, прыняўшы за суданца. Мне ледзь удалося ухіліцца ад кулі...
  
  — Гучыць непраўдападобна, — з незадавальненнем заўважыў Уільямс.
  
  Рэйлі развёў рукамі:
  
  — Згодны, сэр... Падобна на прыгоды герояў Жуля Верна. І тым не менш гэта так.
  
  — Нашы людзі правераць ваш аповяд... — Уільямс зноў зазірнуў у свае паперы. — Ваша партыйнасць?
  
  — Спачуваю лейбарыстам...
  
  Кіраўнік ўздыхнуў. Відаць, адказ яму не спадабаўся.
  
  — Ці ведаеце вы каго-небудзь з рускай эміграцыі ў Лондане?
  
  Рэйлі падумаў:
  
  — Не, сэр...
  
  — Шкада. Але, можа быць, тут ёсць вашы знаёмыя па Пецярбургу?
  
  — Не, сэр, я не паспеў абзавесціся там сувязямі. Я быў занадта малы, калі жыў у Расіі.
  
  — Але знаёмыя вашага бацькі?
  
  Джордж пацёр рукой падбародак.
  
  — Права, не ведаю...
  
  — Вы павінны высветліць гэта. Мы хочам даць вам заданне ўкараніцца ў асяроддзе эмігрантаў і высветліць, якія пануюць там настрою. Рускія рэвалюцыянеры блага ўплываюць на нашых працоўных. Усе гэтыя марксісцкія гурткі, ідэі братэрства і роўнасці... На ўскраінах імперыі і так неспакойна, яшчэ не хапала, каб беспарадкі пачаліся ў Лондане... Прачытайце спіс пытанняў, якія вы павінны высветліць, — Уільямс працягнуў Джорджу ліст паперы, — і зрабіце гэта як мага хутчэй. Памятаеце, ад таго, як вы выканаеце гэта заданне, залежыць, мы возьмем вас у штат або няма.
  
  ...Рэйлі брыў па Пикадилли, разважаючы аб ўчорашнім сказе Ўільямса. Але, колькі ён ні намагаўся, так і не мог успомніць, хто з пецярбургскіх знаёмых яго бацькі знаходзіцца цяпер у Лондане.
  
  — Прабачце, сэр, — хто-небудзь з мінакоў выпадкова штурхнуў яго плечуком, і Джордж падняў галаву.
  
  Перад ім стаяў мужчына, прыкладна адных з ім гадоў, з адкрытым позіркам блакітных вачэй і вялікім родных плямай на правай баку асобы.
  
  — Прабачце, — паўтарыў ён, прыпадымаючы капялюш.
  
  — Нічога страшнага, містэр, — прамармытаў Джордж, намагаючыся ўспомніць, аб чым нагадвае пляма на твары.
  
  Незнаёмы нетаропка пайшоў сваёй дарогай, а Рэйлі так і застаўся стаяць. Раптам у яго галаве паўстала карціна, такая ясная, як калі б усё адбывалася цяпер.
  
  ...Яму дзевяць гадоў. Бацька ўзяў яго з сабой у нейкі дом, дзе сабралася шмат гасцей. Іх сустрэла гаспадыня — высокая, прыгожая жанчына.
  
  — Знаёмцеся, — сказала яна, падштурхоўваючы наперад хлопчыка — аднагодка Джорджа, чыё твар можна было б назваць прыгожым, калі б не вялікая родная пляма, якое ахоплівае ледзь не ўсю правую бок. — Гэта мой сын, Людвіг.
  
  Пакуль дарослыя займаліся сваімі справамі, хлопчыкі гулялі ў дзіцячай. Людвіг вельмі спадабаўся Джорджу, ён быў спакойным, вясёлым і ні кропелькі не прагным. На развітанне ён падарыў свайму госцю вельмі прыгожага драўлянага гусара. Гэты салдацік доўга быў адной з самых любімых цацак Джорджа.
  
  ...Потым яны сустрэліся ў Марыінскім тэатры, куды іх ўзялі з сабой бацькі. Давалі «Царскую нявесту». Дарослыя слухалі, а дзеці сумавалі. Людвіг ўвесь час пазяхаў, а ў канцы другога акта, здаецца, трошкі падрамаў. Больш за ўсё спадабаўся хлопчыкам антракт: у буфеце ім купілі пірожныя і пачаставалі газаванай вадой.
  
  — Людвіг? — Рэйлі пацёр лоб рукой. — Не, гэтага не можа быць. Гэта супадзенне, проста вельмі падобны чалавек...
  
  Але акрамя сваёй волі ён ужо ішоў следам за чалавекам з плямай. Той, мабыць, адчуў на сабе чужы погляд, таму што паскорыў крокі. Джордж не адставаў. «Людвіг» збочыў у нейкі завулак і пабег. Рэйлі припустился за ім. Незнаёмы нырнуў у падваротню і раптам знік. Джордж крыху патаптаўся ў разгубленасці, усміхнуўся, махнуў рукой і пайшоў назад на Пикадилли. Нават калі гэта Людвіг, чаго на самай справе не можа быць, навошта яму гэты чалавек? І што ён скажа? «Добры дзень, Людвік, вы мяне памятаеце? Мы з вамі гулялі ў чыгунку і ў салдацікаў»? Трызненне якой-тое...
  
  Джордж павярнуў за кут і нос да носа сутыкнуўся з незнаёмцам. «Людвіг» з рашучым выглядам ступіў яму насустрач і холадна спытаў:
  
  — Вам што-то трэба ад мяне, містэр?
  
  — Прабачце, — сумеўся Джордж. — Я, верагодна, обознался... Вы мне нагадалі аднаго чалавека, якога я ведаў вельмі даўно. Чатырнаццаць ці пятнаццаць гадоў таму...
  
  Незнаёмы ўсміхнуўся.
  
  — Сэр, — з'едліва сказаў ён, — дарма турбуеце сябе. Непрафесійна працуеце, містэр шпег. Наколькі я разумею, пятнаццаць гадоў таму вы былі дзіцем. Я вельмі прашу перадаць вашаму начальству, каб надалей для сачэння за мною прызначалі больш вопытных филеров. Усяго добрага...
  
  Ён павярнуўся на абцасах і нетаропка пайшоў па вуліцы.
  
  — Пастойце, сэр, — Джордж схапіў яго за руку. — Вы прымаеце мяне за каго-то іншага. Вы і на самай справе нагадалі мне хлопчыка, якога я ведаў шмат гадоў таму ў Пецярбургу...
  
  — У Пецярбургу? — здзіўлена перапытаў незнаёмец.
  
  — Я разумею, што гэта смешна выглядае, сэр. Але калі ўжо ўзнікла такая сітуацыя, адкажыце мне, калі ласка, вы ніколі не жылі ў Расіі?
  
  — Выкажам Здагадку... Дзе? У якім горадзе?
  
  Малады чалавек маўчаў, уважліва разглядаючы Джорджа.
  
  — Дзеля Бога, не сыходзіце, — Рэйлі утрымліваў яго за рукаў. — Хлопчыка, якога я ведаў, звалі Людвіг... Мы з бацькам былі ў яго ў гасцях, і ён падарыў мне рознакаляровага драўлянага гусара...
  
  Незнаёмы шырока расчыніў вочы.
  
  — У лякіраваным кивере? — здзіўлена спытаў ён.
  
  Рэйлі кіўнуў:
  
  — У яго яшчэ штык быў трохі обломан...
  
  — Не можа быць... — малады чалавек патузаў сябе за мочку вуха. — Неверагодна... Вы, здаецца, Джэймс?
  
  — Джордж... Джордж Герберт Блад.
  
  — Ну вядома ж, Джордж! — усхвалявана усклікнуў Людвіг. — Вось гэта сустрэча! Вы выдатна змяніліся з тых часоў, Джордж!
  
  — Вы таксама падраслі, Людвіг!
  
  Мужчыны зарагаталі.
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  У канцы мінулага стагоддзя абстаноўка ў Расеі стала напружанай. Яшчэ з часоў Аляксандра III існаваў у краіне указ «Аб узмоцненай ахове», замест законаў ва многіх губернях дзейнічалі часовыя цыркуляры цэнтральнай і мясцовай уладаў. Адміністрацыйныя спагнанні прымяняліся без суда і следства. Улады імкнуліся не дапускаць арганізаванай палітычнай дзейнасці, любыя спробы стварыць партыйную групу спыняліся паліцыяй. Галоўнае ўпраўленне па справах друку ўважліва сачыла за ліберальнымі павевамі ў прэсе. Газеце, дзе публікаваліся «крамольныя артыкулы», рабілася папярэджанне. Пасля трэцяга папярэджання цэнзура закрывала выданне без права паўторнага выпуску. «Лібералізм здаваўся ўраду небяспечным, — адзначаў у тыя гады «Сучаснік», — але сацыялізм, пакуль ён з'яўляўся ў тэарэтычнай форме, прадстаўляўся бясшкодным. З прычыны гэтага вучэнне Маркса ў кнігах і брашурах атрымала шырокае распаўсюджванне сярод студэнцкай моладзі». У Расіі ў канцы XIX стагоддзя вялізнымі накладамі выдавалі легальныя і падпольныя кнігі, брашуры, улёткі, а «Капітал» Маркса свабодна прадаваўся ў кніжных крамах.
  
  Адначасова пашыралася працоўны рух, узмацнялася пагоня за яго лідэрамі. Перыядычна па імперыі праходзіла хваля арыштаў. Многія дзеячы рэвалюцыйнага руху вымушаныя былі эміграваць за мяжу. Сярод іх быў нарадаволец Людвіг Нагель. Яго дом у Лондане стаў месцам збору рускіх эмігрантаў.
  
  
  
  Лондан, красавік 1899 года
  
  
  — Лілі, дазвольце прадставіць вам майго страціўся і зноў здабытага прыяцеля Джорджа Блада, — сказаў Людвіг.
  
  Джордж падняўся насустрач новай госці. Гэта была прыгожая жанчына бальзакаўскага ўзросту з разумным валявым тварам.
  
  — О, я шмат чула пра вас, — усміхнулася дама. — Гэта ж вас Людвіг на вуліцы прыняў за филера ахранкі?
  
  — Бог мой! — засмяяўся Рэйлі. — Хутка гэтая гісторыя будзе перадавацца з вуснаў у вусны, як анекдот...
  
  — Хутчэй, як кранальная легенда, — паправіла яго Лілі. — Уявіце сабе яе пачатак: «Даўно гэта было. Жылі на свеце два юнакі...»
  
  — Ды будзе вам, — чамусьці пакрыўдзіўся Людвіг. — Я і на самай справе прыводжу ў прыклад нашу нечаканую сустрэчу з Джорджам, калі заходзіць гаворка аб ролі выпадковасці ў чалавечым лёсе. Бо яшчэ старажытныя заўважылі: калі што-то адбываецца выпадкова, значыць, гэта было неабходна.
  
  — Вядома, — кіўнула Лілі. — Вам і на самай справе неабходна было сустрэцца. Па крайняй меры, Джордж, вы для нашага дарагога гаспадара — часцінка Расеі, той Расеі, якую Людвіг ведаў і любіў.
  
  З усёй публікі, якая з'яўлялася ў доме Нагеля, Лілі зрабіла на Джорджа найбольш спрыяльнае ўражанне. Яна не была падобная ні на разумных, але брыдкіх і необаятельных жонак народовольцев, ні на эмансипированных рэвалюцыянерак, якія прыязджалі сюды з Расіі, обуреваемые высокімі ідэямі і прагай барацьбы за свабоду народа. Рэйлі не разумеў іх надзей і спадзяванняў, аднак старанна спрабаваў ва ўсім разабрацца і вызначыць, чым жыве зараз далёкі Пецярбург. Аб усіх сваіх назіраннях і ўражанні Джордж рэгулярна паведамляў сэру Уільямсу. Пытанне аб прыёме ў штат «Интеллидженс Сэрвіс» быў вырашана цалкам станоўча.
  
  Дом Нагелей быў па-руску гасцінны, і хутка гасцей паклікалі да стала.
  
  — А што Міхаіл? — пацікавіўся Людвіг.
  
  — Муж зноў хворы, — уздыхнула Лілі. — Ён стаў жоўцевай і злым. Нічога не хоча ведаць, нікуды не хоча хадзіць, нікога не хоча бачыць...
  
  — Можа быць, варта звазіць яго на вады? — занепакоена спытала яе Ларыса Вярбіцкая, руская революционерка, якая нядаўна вярнулася з Лазаны, дзе яна спрабавала наладзіць выпуск нелегальнай літаратуры і перапраўку яе ў Расею. — Або захапіць якім-небудзь цікавым справай? Бо Міхаіл так жыва адгукаецца на ўсё новае...
  
  Рэйлі перахапіў погляд Лілі і разуменнем ёй усміхнуўся.
  
  — Мы шмат ездзілі ў мінулым годзе, — мякка сказала жанчына. — Да таго ж муж зараз занадта слабы, каб адпраўляцца ў падарожжа... Што ж тычыцца справы... Ён вельмі захоплены сваім новым заняткам — гандлем антыкварнымі кнігамі і рукапісамі. Здароўе... Што ж... наступствы спасылкі перыядычна даюць аб сабе ведаць. У Міхаіла ўжо бывалі такія перыяды, потым усё праходзіла...
  
  — А над чым вы цяпер працуеце? — не адставала Вярбіцкая. — Мне казалі, пішаце новы раман...
  
  — О, гэта толькі праект... Чарнавыя накіды...
  
  '— І ўсё-ткі цікава!
  
  — Я абавязкова падару вам кнігу, калі, вядома, яна калі-небудзь пабачыць свет, — паабяцала Лілі.
  
  — Вы практыкуецца ў літаратуры? — зацікавіўся Рэйлі.
  
  — Так, вучнёўскія накіды, — сціпла адказала жанчына. І паглядзела на гадзіннік: — Ого! — яна паднялася з-за стала. — Я нават не заўважыла, як праляцеў час. Мне пара.
  
  — Я правяду вас, — падахвоціўся Джордж, паднімаючыся следам за ёй.
  
  — Не-не! — запратэставала Лілі. — Я вазьму экіпаж і вельмі хутка дабяруся да хаты. Мне было прыемна з вамі пазнаёміцца.
  
  — Мне таксама, — шчыра прызнаўся Рэйлі, пачціва схіляючыся да яе руцэ.
  
  
  
  «Войніч, Этель Ліліян, г. р. у 1864 — ангельская пісьменніца, дачка вядомага ангельскага навукоўца і прафесара матэматыкі Джорджа Буля. Выйшаўшы замуж за Вильфрида Міхаіла Войніча, польскага літаратара, переселившегося ў Англію, Войніч трапіла ў сераду радыкальна настроенай рускай і польскай эміграцыі, дзе пазнаёмілася з рускім рэвалюцыйным рухам 80-х гадоў.
  
  Войніч вельмі папулярная ў Англіі і асабліва ў Расіі, як аўтар «Авадня» (1897). Астатнія раманы Войніч: «Джэк Рэйманд» (1901), «Алівія Лэтам» (1904) і «Перапыненае дружба» (1910) — з'яўляюцца працягам «Авадня» і амаль зусім не чытаюцца ні ў Англіі, ні ў нас, хоць і перакладзены на рускую мову...
  
  Войніч, акрамя таго, належаць працы па славянскаму фальклору, па музыцы і шэраг перакладаў з рускай мовы: зборнік «Рускі гумар» (1895), пераклад апавяданняў Гаршина і вершаў Шаўчэнкі (1911)».
  
  
  (З літаратурнай энцыклапедыі 1929 года.)
  
  
  Бацька Ліліян «...ажаніўся на Мары Эверэст, пляменніцы вядомага англійскага даследчыка Гімалаяў — Джорджа Эверэста, у гонар якога была названая найвышэйшая вяршыня Гімалайскіх гор.
  
  ...У верасні 1898 года выйшла лонданскае выданне «Авадня». Раман выклікаў шум у літаратурных колах. Рэдактар самавітага часопіса «Двухтыднёвае агляд» В. Куртни змясціў там вялікі артыкул пра «Оводе». Ён жа напісаў пра «Оводе» ў адной з самых распаўсюджаных ангельскіх газет — у «Дэйлі тэлеграф».
  
  ...31 сакавіка 1898 года ў Лондане ў «Вікторыя-Холе» адбылася прэм'ера «Авадня». Спектакль быў пастаўлены ў выглядзе драматычнай оперы».
  
  
  (З кнігі Е. Таратуты «Па слядах «Авадня».)
  
  
  Лондан, красавік 1899 года
  
  
  На наступны дзень пасля знаёмства Джордж адправіў Лілі кошык кветак.
  
  
  «У 1898 годзе ў яго быў кароткі раман з аўтарам «Авадня» Э. Л. Войніч...»
  
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына».)
  
  
  Кіраўнік 4
  ПЕРШАЯ СМЕРЦЬ ШПІЁНА РЭЙЛІ
  
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «...цудоўная. Мы сустракаліся з Лілі ледзь ці не штодня ў маленькай ўтульнай гасцініцы на Уайт-стрыт, дзе нас ніхто не ведаў і ніхто не мог нам перашкодзіць.
  
  Упершыню ў жыцці я страціў галаву. Калі Лілі затрымлівалася, я месца сабе не знаходзіў. Раптам я ў яе жыцці толькі выпадковы эпізод, прыемны, але нічога не азначаў? Раптам яна па-ранейшаму любіць свайго мужа? А калі, выкарыстоўваючы мяне, яна проста хоча дапячы хилому і істэрычнаму Міхаілу, помсцячы яму такім чынам за нейкія мінулыя грахі? Можа, яе закатавалі згрызоты сумлення? Або што-небудзь здарылася, і я больш ніколі не ўбачу яе?
  
  Але Лілі прыходзіла. І сустрэчы нашы заўсёды пачыналіся аднолькава: згараючы ад нецярпення, спехам скідаючы з сябе вопратку, мы кідаліся ў абдымкі адзін аднаго, нашы цела і душы зліваліся ў адно, і на нейкі міг — ці вечнасць? — мы пакідалі тленныя зямлю, возносясь туды, дзе пануе райскае асалода.
  
  Я любіў, любіў, я абагаўляў яе.
  
  Мяне захапляла ў Лілі ўсё: знешнасць, жэсты, хада, манера апранацца, весці гутарку... Умиляла лёгкая шепелявость і дзіцячая звычка грызці пазногці, калі яна разважала над якім-небудзь цяжкім пытаннем... Чапалі яе сур'ёзнае стаўленне да дробным бытавым праблемам і гатоўнасць дапамагаць заўсёды і ўсім.
  
  Яна ўсёй душой спачувала рускім рэвалюцыянерам...
  
  Яна плакала над паміраючым шчанюком...
  
  Нягледзячы на розніцу ў гадах (Лілі была на дзесяць гадоў старэйшы за мяне), я адчуваў сябе побач з ёй дарослым чалавекам, прымудроным вопытам. Перажыўшы нямала цяжкасцяў, валодаючы выдатным розумам, яна здолела захаваць у сабе адкрытасць і чысціню, і таму часам здавалася такой безабароннай... Мне так хацелася сагрэць яе, атуліць ад дробных бязладзіцы і вялікіх бед...
  
  Я марыў быць з ёю заўсёды. Я прапанаваў ёй руку і сэрца.
  
  Але Лілі адказала адмовай...
  
  — Міхаіл, — уздыхнула яна. — Ён прападзе без мяне.
  
  Дарэмна я паўтараў, што нельга прыносіць сваё жыццё ў ахвяру іншаму чалавеку, што лёс жорстка помсціць за гэта, што Бог звёў нас з ёю не дарэмна...
  
  — Не, — цвёрда сказала Лілі. — І прашу, больш ніколі не кажы пра гэта.
  
  Я ненавідзеў яе мужа. Я зусім сур'ёзна разважаў пра тое, якім спосабам лепш забіць яго. Адзінае, што спыняла мяне, — сама Лілі. Яна не даруе.
  
  Так прайшло лета. Незабыўнае лета 1899 года. А потым усё вырашылася само сабой. Лілі сабралася ў Амерыку, дзе рыхтаваўся да пастаноўкі яе «Авадзень».
  
  Дарэчы, пісьменніцай яна была няважнай. Для ўсіх так і засталася аўтарам адной кнігі».
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  «На працягу некалькіх гадоў Англія спрабавала захапіць дзве паўднёваафрыканскія краіны — Трансвааль і Аранжавую рэспубліку. Абодва яны былі заселеныя бурамі — выхадцамі з Галандыі, подчинившими сабе мясцовае насельніцтва. Неаднаразовыя спробы Англіі ператварыць гэтыя незалежныя рэспублікі ў свае калоніі заканчваліся праваламі, якая чыніць ёй часцяком вялікі палітычны ўрон. Цяпер, у 1899 годзе, ангельскае ўрад вырашыў прымяніць ваенную сілу для дасягнення сваіх мэтаў. Асаблівую актыўнасць у гэтым кірунку развіў міністр калоній у кансерватыўнай ўрадзе Джозэф Чэмберлен.
  
  У кастрычніку 1899 года пачалася англа-бурская вайна, якая зацягнулася амаль на чатыры гады».
  
  (З кнігі В. Трухановского «Уінстан Чэрчыль».)
  
  
  
  Паўднёвая Афрыка, Кейптаўн, лістапад 1899 года
  
  
  — Капітан Джордж Герберт Рэйлі прыбыў у ваша распараджэнне, сэр!
  
  — Выдатна! — насуперак статуту, камандуючы пяхотай палкоўнік Холдейн працягнуў руку ізноў прыбыламу афіцэру. — Спадзяюся, вам ужо патлумачылі сітуацыю і нашы задачы?
  
  — Пракрасціся на тэрыторыю ворага, высветліць колькасць і размяшчэнне сіл праціўніка, сэр! — адрапартаваў Джордж. — Маё асабістае заданне — даведацца аб стратэгічных планах бураў.
  
  — У ваша распараджэнне паступаюць пяць чалавек, — Холдейн падаў капітану спіс. — Вы пазнаёміцеся з імі ў шляху. Усе яны надзейныя, правераныя людзі.
  
  — Джордж? — пачуўся ззаду здзіўлены вокліч.
  
  Рэйлі павярнуўся. Перад ім стаяў Ўінстан Чэрчыль.
  
  — Віні?! Якімі лёсамі? Мне казалі, ты пакінуў службу ў войску!
  
  — Так точна, сэр! — засмяяўся Чэрчыль. — Я камандзіраваны сюды як карэспандэнт газеты «Морнинг пост», якая плаціць мне 250 фунтаў стэрлінгаў у месяц і пакрывае ўсе выдаткі, якія я нясу ў Паўднёвай Афрыцы.
  
  Джордж прысвіснуў:
  
  — Твае акцыі растуць, дружа! За такое ўзнагароджанне і я, мабыць, добраахвотна палез бы ў лапы да бурам. Але ж ты хацеў ўшчыльную заняцца палітыкай? Здаецца, нават выстаўляў сваю кандыдатуру на выбарах?
  
  Ўінстан скрывіўся. Чэрчыль не любіў, калі яму нагадвалі аб правалах.
  
  — Так, але першая спроба аказалася няўдалай, — не ўдаючыся ў падрабязнасці, адказаў ён. — Праўда, я не губляю надзеі. Вось пабачыш, я яшчэ буду засядаць у парламенце, я даб'юся свайго.
  
  — У гэтым я ніколькі не сумняваюся, — шчыра сказаў Рэйлі.
  
  З трубы паравоза паваліў чорны дым. Пачуўся скрыгат, а следам за ім — працяглы гудок.
  
  — Гэй! — устрывожана высунуўся з вагона Холдейн. — Сябры! Адпраўляемся!
  
  — Бай, Віні! — Рэйлі ускочыў на падножку і махнуў прыяцелю рукой. — Яшчэ ўбачымся!
  
  Але, да яго здзіўлення, Чэрчыль жвава заскочыў на прыступкі за ім следам.
  
  — Ад мяне так проста не адкараскаешся, Джордж. Я таксама еду.
  
  — У разведку? — збянтэжыўся капітан. — У тыл да бурам?
  
  — А што тут такога? — паціснуў плячыма Віні.
  
  Бронецягнік набіраў ход. Машыніст абавязаны быў разлічыць хуткасць так, каб апынуцца ў варожым тыле з надыходам цемры. Рэйлі перабраўся на адкрытую платформу, каб пазнаёміцца з якія паступілі ў яго распараджэнне салдатамі і растлумачыць ім індывідуальныя заданні. Віні, выцягваючы нататнік, на хдду набрасывал карэспандэнцыю для «Морнинг пост». Холдейн сабраў у сваім вагоне камандзіраў падраздзяленняў. Усё ішло сваёй чаргой.
  
  Міма праплывалі маркотныя афрыканскія пейзажы, у якіх Рэйлі ніколі не знаходзіў нічога цікавага. Над распаленай зямлёй палала распаленае сонца. І раптам, як гэта заўсёды бывае ў тропіках, не прызнаюць паўтонаў, наступіла цемра. Высыпалі зоркі, яркія, буйныя і размешчаныя зусім не так, як у паўночным паўшар'і, а пад імі, на самай трубе паравоза, прымасціўся ражкамі ўверх малады месяц. Вакол было ціха.
  
  Раптам міма вуха Джорджа з гучным свістам імкліва праляцела нейкае казурка. І тут жа пачуўся крык:
  
  — Кладзіся! Буры!
  
  Які стаяў побач салдат рэзка штурхнуў капітана, і той, не ўтрымаўшыся на нагах, брякнулся на падлогу. А над галавой ўжо на ўсю моц свісталі кулі, і скрозь стук колаў можна было ўлавіць тупат капытоў.
  
  Падабраўшыся да самага краю платформы і прыўзняўшыся на локцях, Джордж некалькі разоў стрэліў у цемру. Праз хвіліну ён ужо пачаў адрозніваць няясныя абрысы коннікаў. Адзін з іх нёсся на сваім скакуне ўпоравень з яго вачыма. Джордж прыцэліўся і...
  
  Скрыгат, свіст, дым, крыкі, стогны — сапраўднае пекла. Джорджа што-то падштурхнула знізу, падкінула ўверх — і ён вываліўся з цягніка прама, здавалася, пад капыты перапуджанага, раз'юшанага каня, перакаціўся па чыім-то целаў і камянях, стукнуўся аб нешта цвёрдае... І наступіла цішыня.
  
  
  «Бронецягнік паглыбіўся на занятую бурамі тэрыторыю, быў абстраляны, і некалькі яго платформаў сышло з рэек. Паравоз і частка платформаў былі блакаваныя. Чэрчыль... прыняў энергічныя меры з мэтай вывезці паравоз і ацалелыя платформы з-пад агню, каб выратаваць параненых і даставіць у бяспечнае месца персанал бронецягніка. Пакуль камандаваў пяхотай стары сябар Чэрчыля Холдейн прыкрываў бронецягнік агнём, Чэрчыль арганізаваў разблакаванне шляху, і паравоз з ацалелымі платформамі рушыў назад.
  
  Аднак адступленне скончылася няўдала: спачатку Холдейн і яго салдаты, а затым і Чэрчыль былі ўзятыя ў палон».
  
  
  (З кнігі В. Трухановского «Уінстан Чэрчыль».)
  
  
  Паўднёвая Афрыка, Порт Лорэнсу-Маркиш, 10 снежня 1899 года
  
  
  Піт шырока ўсміхнуўся, агаліўшы ідэальна роўныя белыя зубы:
  
  — Слава Богу, містэр Джордж, цяпер вашыя ліхтугі ззаду.
  
  — Дзякуй, Сябра, — шчыра падзякаваў Рэйлі. — Права, не ведаю, чым адплаціць табе за ўсё, што ты зрабіў...
  
  Хлопец махнуў рукой:
  
  — Аб чым вы кажаце, сэр!
  
  — Калі я табе спатрэблюся, звярніся ў Лондане па гэтым адрасе, — і Рэйлі прадыктаваў некалькі слоў. — А цяпер бывай, Піг. Я ніколі не забуду, што ты зрабіў для мяне...
  
  Джордж абняў юнака здаровай рукой і падняўся па трапу на параход, які адпраўляецца ў Еўропу.
  
  Трап прыбралі. Параход даў апошні гудок і павольна адышоў ад прыстані.
  
  А адбылося вось што.
  
  Ачуўся Джордж толькі раніцай, калі ярка свяціла сонца. Нясцерпна балела правая рука, ныў патыліцу, хацелася піць. Ён паварушыўся і выявіў, што побач ляжыць яшчэ хто-то. З цяжкасцю павярнуўшы галаву, Рэйлі ўбачыў чалавека, апранутага ў форму варожай арміі. Чалавек быў мёртвы. Непадалёк валялася цела ангельскага салдата. Сабраўшыся з сіламі і подползя бліжэй, Джордж апазнаў аднаго з тых хлопцаў, што аддаў у яго распараджэнне Холдейн. Агледзеўшыся вакол, ён выявіў яшчэ некалькі скалечаных трупаў, кучы пакарабачанага жалеза, дзве перавернутыя платформы... Мяркуючы па ўсім, у жывых застаўся ён адзін.
  
  Губляючы прытомнасць ад болю, Рэйлі дабраўся да адной з платформаў, каб у яе цені схавацца ад пякучага афрыканскага сонца. Капітан памятаў толькі аб адным: з надыходам цемры адсюль трэба выбірацца. Каля гадзіны спатрэбілася на тое, каб сцягнуць вопратку з аднаго з мерцвякоў. І яшчэ столькі ж, каб апрануцца ў яе самому. На шыі мёртвага салдата матляўся медальён, па якім можна было апазнаць загінулага. На металічным гуртку было выгравіравана: Герард Хайнекен. Джордж узяў медальён сабе.
  
  Ноччу ён рушыў у шлях па чыгуначных рэйках. Рука распухла і зусім не слухалася. Джордж прайшоў некалькі кіламетраў, перш чым наткнуўся на пасаду.
  
  Прыняўшы яго за аднаго з бураў, пацярпелых пры абстрэле англійскай бронецягніка, афіцэры гарнізона неадкладна пераправілі параненага ў Прэторыю, так як ва ўсёй акрузе не было іншага шпіталя. Употай Джордж пахваліў сябе за выдатную акцёрскую гульню: ні слова не ведаючы па-галандску, ён так па-майстэрску прыкінуўся контуженым, што яго «дыягназ» не выклікаў сумневу нават у лекараў.
  
  Пад імем Герарда Хайнекена ён праваляўся на бальнічным ложку яшчэ двое сутак. Рука апынулася зламанай, наклалі гіпс.
  
  На трэцюю ноч Рэйлі адчуў у сабе дастаткова сіл, каб збегчы. Яму ўдалося нікім не заўважаным выбрацца за тэрыторыю шпіталя, і ён апынуўся ў цэнтры бурскай сталіцы. Рэшту ночы уцякач правёў у нейкім вугальным складзе, а назаўтра адправіўся на пошукі гарнізона, які размяшчаўся на ўскраіне горада.
  
  Наступную ноч Джордж выдаткаваў на тое, каб прабрацца ў камендатуру і выкрасці неабходныя яму дакументы. Да яго здзіўлення, зрабіць гэта аказалася значна лягчэй, чым ён думаў. Вартавыя даволі прахалодна ставіліся да сваіх абавязкаў: седзячы на прыступках, салдаты захоплена рэзаліся ў карты. З процілеглага боку цаглянага дома не было відаць ні аднаго чалавека. Рэйлі пракраўся ў штаб праз акно. Сейф з дакументамі нават не быў зачынены. Пры святле, падальным звонку ад газавага ліхтара, Джордж бегла прагледзеў паперы, адабраў і схаваў неабходныя пад куртку. Потым ён пакінуў штаб тым жа спосабам, як трапіў туды.
  
  Усё ішло як па масле. Заставалася толькі выбрацца з варожага тылу. Рэйлі выйшаў да жалезнай дарозе і стаў чакаць цягніка. Вельмі хутка пачуўся стук колаў. Па рэйках павольна ішла дрызіна з дарожнымі рабочымі. Убачыўшы салдаціка, адзін з іх што-то крыкнуў Джорджу па-галандску. Рэйлі промычал у адказ што-то невыразнае і на хаду заскочыў на платформу. На шчасце, за ўсю дарогу рабочыя ні разу да яго не звярнуліся.
  
  Назаўтра яго ссадзілі на нейкай станцыі, і Джордж палічыў за лепшае хутчэй прыбрацца прэч, пакуль яго не выкрылі. Ён ішоў па незнаёмым горадзе з нізенькімі хацінкамі, падобнымі на часовых збудаваннях, і крывымі вулачкамі. Куды рухацца далей, ён не ведаў.
  
  Жахліва хацелася есці, бо ў апошні раз Джорджа кармілі ў шпіталі. Ад пахаў, якія даносіліся з дамоў, у яго кружылася галава. Але рызыкаваць было нельга.
  
  На адной з вуліц да яго падышоў падвыпілы салдат і што-то спытаў па-галандску. Джордж паказаў на забінтаваную руку, пастукаў сябе пальцам па скроні, а затым патыкаў ім у адкрыты рот. Бур, падчас візіту, верагодна, у дрэнным размяшчэнні духу, нахмурыўся і паўтарыў пытанне. Рэйлі ідыёцку ўсміхнуўся. Бур пачаў выходзіць з сябе, павысіў голас і што-то запатрабаваў. Джордж зноў усміхнуўся і паспрабаваў абыйсці салдата з тылу. Але той, мабыць, нешта западозрыўшы, схапіў яго за рукаў і гучна каго-то паклікаў. На яго крык з хаты выглянула жанчына, а за ёю з'явіўся малады чалавек у шляхетным вопратцы. Бур, моцна ўхапіўшыся за Джорджа, пачаў нешта тлумачыць гэтым людзям. Рэйлі не стаў чакаць канца гутаркі. Нагой ён ударыў салдата ў пахвіну, загипсованной рукой — па шыі і ірвануў наперад.
  
  Малады чалавек адсунуў у бок жанчыну і пабег за ім. Очухавшийся ад болю салдат прыпусціў следам за хлопцам.
  
  Пагоня наганяла. Джордж кідаўся паміж дамамі, адчуваючы, што сілы пакідаюць яго. Нарэшце ён шмыгнуў у нейкі завулак і, выявіўшы, што пераследнікі адсталі, заскочыў у старую драўляную пабудову, заваленую нейкімі скрынямі. Рэйлі прабраўся ў самы далёкі кут і стаіўся.
  
  Колькі часу ён там прасядзеў — невядома. Па яго разліках, хутка павінна было стемнеть. Джордж падрыхтаваўся было пакінуць свой прытулак, але тут дзверы адчыніліся, і ў памяшканне ўвайшлі людзі. Ён не мог іх разглядзець з-за скрынь.
  
  — Ты падавай, а я буду выносіць, Піт, — сказаў мужчынскі голас на беглым англійскай.
  
  — Добра, бацька, — адказаў голас, які належаў, верагодна, падлетку. Пачуўся гук отодвигаемого скрыні.
  
  Свае?
  
  — Ну што ты робіш? — раздражнёна вымавіў нябачны мужчына. — Глядзі, усё сыплецца. Акуратней!
  
  — Прабач, бацька, я не вінаваты, — спрабаваў апраўдацца хлопчык.
  
  Свае!
  
  — Сэр! — перакульваючы скрыні, Рэйлі выбіраўся са свайго кута.
  
  
  «29 лістапада 1899 года пры абстрэле бурамі бронецягніка з англійскімі вайскоўцамі загінулі і прапалі без вестак 22 салдата і афіцэра каралеўскай брытанскай арміі. Сярод іх: лейтэнант пяхоты Х'ю Цімаці Вэнс, лейтэнант пяхоты Джон Сіднэй Хадсон, капітан гвардыі Джордж Герберт Рэйлі...»
  
  
  (З паведамлення ў газеце «Таймс» ад 5 снежня 1899 года.)
  
  
  «У Прэторыі збег з палону нейкі Ўінстан Чэрчыль, які выдае сябе за лорда Мальбара і ваеннага карэспандэнта ангельскай газеты «Морнинг пост». Тым, хто паведаміць пра яго месцазнаходжанне, улады абяцаюць узнагароду у памеры 25 ангельскіх фунтаў стэрлінгаў. Яго прыкметы...»
  
  
  (З аб'явы ў газеце «Навіны» (Прэторыя) ад 5 снежня 1899 года.)
  
  
  Прэторыя, Паўднёвая Афрыка, 5 снежня 1899 года
  
  
  Тым Тэтчэр быў адзіным ангельцам у ваколіцах Прэторыі. Мясцовыя ўлады пакінулі яго тут, каб захаваць у парадку закансерваваныя вугальныя шахты. Ён-то і дапамог Рэйлі дабрацца да партугальскай калоніі, пасадзіўшы ў таварны цягнік, які праходзіў міма і даўшы ў праваднікі свайго сына Піта.
  
  У той час, калі Джордж і Піт трэсліся ў вагоне сярод вугальных мяшкоў, Тома Тэтчэра выклікалі ў камендатуру, з будынка якой мінулай ноччу зніклі важныя дакументы, якія тычацца планаў ваенных дзеянняў. Яму ўчынілі жорсткі допыт. Асабліва цікавілі следчых яго сувязі з іншымі англічанамі, якія засталіся на тэрыторыі бурскай. На ўсе пытанні Тэтчэр адказваў адмоўна. Суседзі-галандцы пацвердзілі, што Тым жыве вельмі замкнёна, гасцей у яго не бывае і сам ён нікуды не ходзіць. Староннія людзі ў іх квартале наогул з'яўляюцца вельмі рэдка, ды і то гэта альбо чые-то сваякі, альбо падпітыя салдаты, выпадкова сюды захожыя. Хільда Ван дэр Люк паведаміла, што мінулую ноч Тым Тэтчэр правёў у яе.
  
  Тома пратрымалі ў камендатуры да вечара, але потым усё-ткі адпусцілі. Ён вярнуўся дадому зусім разбіты і без вячэры лёг у ложак. Доўга варочаўся і не мог заснуць. Калі ж, нарэшце, забыўся трывожным сном, у дзверы пастукалі.
  
  Тым зірнуў на гадзіннік. Было без пятнаццаці два ночы.
  
  Стук паўтарыўся.
  
  За дзвярыма стаяў змардаваны чалавек, з галавы да ног перапэцканы брудам. Гэта быў Ўінстан Чэрчыль, нашчадак лорда Мальбара, ваенны карэспандэнт газеты «Морнинг пост».
  
  
  «Прыгоды Ўінстана Чэрчыля ў Паўднёвай Афрыцы зусім нечакана прынеслі яму велізарны палітычны капітал. Апынуўшыся на волі, ён неадкладна накіраваў у «Морнинг пост» падрабязнае апісанне свайго ўцёкаў з лагера ваеннапалонных, маўчаў толькі аб прятавшем яго англичанине, каб не падвяргаць яго небяспекі. Апавяданне чыталася як прыгодніцкі раман і прыцягнула да сябе ўвагу публікі».
  
  
  (З кнігі В. Трухановского «Уінстан Чэрчыль».)
  
  Вярнуўшыся ў Лондан, Віні даведаўся аб гібелі ў Паўднёвай Афрыцы свайго сябра Джорджа Герберта Рэйлі.
  
  
  1979 год Масква, прыёмны пункт другаснай сыравіны № 398/2
  
  
  — Не разумею, як можна так казаць пра вядомай пісьменніцы... — Віка пачырванела і закрыла «БЛОКЪ-НОТЪ».
  
  — Аб якой? — Эдзік упіўся зубамі ў катлету.
  
  — Этель Ліліян Войніч...
  
  — А як ён пра яе адклікаецца?
  
  — Як пра жанчыну... — збянтэжана Віка.
  
  — Гэты шпіён трахал яе, ці што? — ажывіўся Бодягин. — Ну і як яна яму?
  
  — Эдзік...
  
  — А што? Справа жыццёвая. А наогул дзіўна: я чаму-то думаў, што яна старая дзева, — ён заржаў. — Уяўляю іх у ложку. Шпіён у цёмных акулярах і з пісталетам, а яна — з рукапісам!
  
  — Фу, што за пошласць!
  
  — Пры чым тут пошласць? І наогул, што ты ўсё ўскладнялі? Яны такія ж людзі былі, як мы з табой. Ці ты думаеш, твая Войніч дзяцей у капусце знаходзіла?
  
  — У яе не было дзяцей...
  
  — Усё роўна... Павінна ж быць нейкае задавальненне ў гэтым жыцці...
  
  Затаптаўшыся, Віка вырашыла змяніць тэму.
  
  — Аказваецца, у гэтага Рэйлі была вельмі цікавая біяграфія, — свецкім тонам паведаміла яна. — Багатая падзеямі, а не толькі любоўнымі прыгодамі.
  
  — А што ты думаеш, інтымныя адносіны — гэта не падзеі? — гнуў сваё Бодягин. — Ды калі хочаш ведаць, у адну ноч можа змясціцца цэлая жыццё.
  
  — У цябе, відаць, немалы вопыт, — апусціла вочы дзяўчына. — Але ўсе захапленні Рэйлі не гулялі для яго вырашальнай ролі. Ён як выведнік не мог дазволіць сабе сур'ёзных адносінаў...
  
  — Ну і правільна, — адобрыў шпіёна Эдзік. — У жыцці мужчыны жанчына ўсяго толькі эпізод. Не ўсякая, вядома, — спахапіўся ён, зірнуўшы на Віку.
  
  — Гэтыя запісы вырабляюць дзіўнае ўражанне, — дзяўчына таропка раскрыла «БЛОКЪ-НОТЪ». — Іншы раз здаецца, быццам яны належаць розным людзям. Хоць почырк аднолькавы. Што гэта — дзённік? Мемуары? Мастацкі твор?
  
  — Дзённік, — выказаў здагадку Эдзік. — Так табе і апублікуюць мемуары, дзе ён трахацца з аўтарам «Авадня».
  
  — Але гэта ж рукапіс, — сказала Віка. — Можа быць, чалавек пісаў для сябе, у стол.
  
  — Ды ці не ўсё роўна табе, — Бодягин даеў абед і даволі пацягнуўся. — Яны ўсе даўно памерлі.
  
  — Але гэта ж былі рэальныя людзі... Калі гэта выдумка, то ён кампраметуе жанчыну.
  
  — Можа, гэта які-то скончаны шызафрэнік пісаў. Ці мала што яму ў галаву взбредало! Я такіх навидался ў псіхушцы — ва! — ён паласнуў сябе рабром далоні па горле. — Такому не тое што з Войніч, а хоць з самай Клеапатрай пераспаць — раз плюнуць. У нашай палаце адзін ляжаў, так ён лічыў сябе Мариэттой Шагинян. Як уколют, нічога, забываў. А так — ускокваў па начах і ў цемры, на тумбачцы пісаў «Гидроцентраль». Слава Богу, без ручкі і паперы. А то б яшчэ і чытаў. Я як раз тады бессанню мучыўся. Як сумна стане, штурхану яго ў бок: «Таварыш Шагинян, якія вашы творчыя планы?» А ён так сур'ёзна: «Збіраю матэрыялы для рамана пра правадыра сусветнага пралетарыяту Уладзіміра Ільіча Леніна. Вы ведаеце што-небудзь пра гэта самага чалавечнага чалавека?» І як закаціць лекцыю на дзве гадзіны.
  
  — Ён што, па-сапраўднаму хварэў? — здзівілася Віка.
  
  — Ну! Там ва ўсіх сапраўдны дыягназ, акрамя мяне.
  
  — І ты сярод іх? Гэта жудасна...
  
  Эдзік прыцягнуў дзяўчыну да сябе. Яны пацалаваліся.
  
  — Якая ў цябе скура пяшчотная, — ён правёў пальцам пад яе падбародкам.
  
  Віка збянтэжана ускудлаціла яму валасы.
  
  — Чаго ты швэдар не здымеш? — спытаў ён як мага больш нязмушана. — Бо горача. Глядзі, вспотела ўся.
  
  Да яго расчаравання, пад світэрам ў Вікі апынуўся батник. Эдзік расшпіліў на ім дзве верхнія гузікі.
  
  Віка затрымала яго руку.
  
  — Ну што ты? — хлопец пацалаваў яе і расшпіліў яшчэ дзве гузікі.
  
  Дзяўчына сутаргава ўздыхнула і паспрабавала вызваліцца з ягоных абдымкаў.
  
  — Не бойся, — шаптаў Эдзік. — Сюды ніхто не ўвойдзе... Чорт, што ў цябе за канструкцыя?..
  
  Станік не паддаваўся. Эдзік перастаў з ім змагацца. Пачуўся трэск легкавіку, які шлейках. Пад яго далонню шалёна калацілася Викино сэрца.
  
  — Не трэба... — прасіла яна. — Пусці...
  
  Эдзік пацалаваў яе маленькую трепещущую грудзі. Яго рука слізгала па калготкі пад падолам спадніцы.
  
  — Не трэба... Ну, калі ласка! — Віка ледзь не плакала.
  
  — Але чаму? — мармытаў Бодягин, спрабуючы сцягнуць з яе калготкі разам з трусікі і вузкай спадніцай. — Ты не ў настроі?
  
  — Пусці! — сабраўшыся з сіламі, Віка рэзка адштурхнула яго і ліхаманкава пачала прыводзіць сябе ў парадак.
  
  — Ды што ты на самай справе?! — псіхануў Эдзік. — Калі нас цягне адно да аднаго... Мы ж дарослыя людзі... Што ты дзяўчынку з сябе крывіць?
  
  — Я не корчу, — ледзь чутна пралепятала Віка. — Так яно і ёсць.
  
  
  Кіраўнік 5
  «АСОБА ВЕЛЬМІ ВЯДОМАЯ»
  
  
  
  Порт-Артур, снежань 1903 года
  
  
  «Паведамляю таксама, што знаходжуся тут пад выглядам дырэктара суднарамонтны кампаніі «Рэйлі і Рэйлі», што дазволіла ўвайсці ў кругі буйных прамыслоўцаў і камерсантаў. Найбольшую цікавасць уяўляе для мяне нейкі Бэзил Захараў, падданы Вялікабрытаніі, грэк па паходжанні. Па маіх дадзеных, яго стан ацэньваецца ў 2750 тысяч фунтаў стэрлінгаў. Захараў займаецца гандлёвымі афёра, звязанымі з продажам ваенных судоў. Крэйсер «Усход», які збіраецца закупіць ваеннае міністэрства Вялікабрытаніі, ужо прададзены Захаравым прадстаўнікам Германіі. Тактык».
  
  
  (З шыфраванага данясення ў «Интеллидженс Сэрвіс».)
  
  
  ЗША, Нью-Ёрк, сакавік 1904 года
  
  
  «Завербаваны мною агент з ваеннага міністэрства паведаміў, што на тэрыторыі Расіі, у Далёкім, высадзіўся дэсант з пяці амерыканскіх салдат, у чые планы ўваходзіць вярбоўка агентаў для японскай разведкі з асяроддзя рускіх. Вінчэнца».
  
  
  (З шыфраванага данясення ў «Интеллидженс Сэрвіс».)
  
  
  «Урадам ЗША выдзелена сума ў 150 млн. амерыканскіх даляраў на пакрыццё расходаў, панесеных японскай бокам падчас ўзяцця Порт-Артура і Цусимского бітвы. Канстанцін».
  
  
  (З шыфраванага данясення ў «Интеллидженс Сэрвіс».)
  
  
  Порт-Артур, сакавік 1905 года
  
  
  «...Мне ўдалося завербаваць і падрыхтаваць двух агентаў. Вінчэнца».
  
  
  (З шыфраванага данясення ў «Интеллидженс Сэрвіс».)
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  З красавіка 1904 года па ліпень 1905 года ад Германіі, Англіі і ЗША Японія атрымала чатыры пазыкі, агульная сума якіх склала пяцьсот мільёнаў даляраў, гэта значыць прыкладна палову ваенных выдаткаў. З дапамогай нямецкіх і ангельскіх караблебудаўнікі ваенна-марскі танаж Японіі за восем гадоў, якія папярэднічалі вайне, узрос у чатыры з паловай разы. У марскіх бітвах супраць 69 старых караблёў рускай Ціхаакіянскай эскадры выступалі 168 японскіх баявых судоў найноўшага ўзору.
  
  23 жніўня (5 верасня па новаму стылю) быў падпісаны Портсмуцкі мірны дагавор, згодна з якім да Японіі перайшлі Квантунский паўвостраў з Порт-Артурам і Далёкім, паўднёвая галіна КВЖД, а таксама палова рускага выспы Сахалін (на поўдзень ад 50-й паралелі).
  
  За актыўную дапамогу ў падрыхтоўцы кадраў для ваеннай разведкі на тэрыторыі ворага японскае ўрад узнагародзіў капітана брытанскай каралеўскай гвардыі Джорджа Герберта Рэйлі ордэнам Хрызантэмы.
  
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «...а таксама быў прысвоены тытул сэра.
  
  Але я не магу падоўгу сядзець на адным месцы. Праз два месяцы, пакінуўшы Лондан, я адправіўся ў Расію. Заехаў у Нямеччыну, дзе вельмі моцныя патрыятычныя настроі. Сваяк жонкі рускага цара, кайзер Вільгельм, прыкладае ўсе намаганні для паслаблення моцы Расійскай Імперыі. Яшчэ падчас вайны ён навязаў Пецярбургу новыя ўмовы гандлю, згодна з якім немцы рэзка падвысілі мыта на рускую пшаніцу і жыта. І наадварот: рускія стаўкі абкладання германскага прамысловага ўвозу ў Расею па-ранейшаму заставаліся на вельмі нізкім узроўні.
  
  Германія набірала моц. Падрыхтоўка да вайны пачалася задоўга да чатырнаццатага года.
  
  У Берліне поўна рускіх палітычных эмігрантаў, якія нібыта кіруюць з-за мяжы ходам рэвалюцыі ў Расіі. Мне распавялі аб нейкім Уладзіміра Ульянове. Ён карыстаецца асаблівай папулярнасцю сярод рэвалюцыянераў, падоўгу жыве то ў Англіі, то ў Швейцарыі, піша артыкулы ў нелегальныя газеты і зусім сур'ёзна запэўнівае, быццам дзяржавай можа кіраваць простая кухарка! Па-мойму, ён проста хворы...
  
  Анекдатычны выпадак адбыўся на прыёме ў рускага пасла, куды мяне запрасілі як ангельскага дарадцы амбасады, пад чыім статусам я падарожнічаю. Дачка аднаго з прысутных на абедзе рускіх, нейкага далёкага сваяка Мікалая Раманава, долговязая і непрыгожая дзяўчына, завяла са мною гутарку аб туманным Альбіёне. Яна закахана ва ўсё ангельскае, хоць кажа з жахлівым акцэнтам і блытае Лізавету з Вікторыяй. Паненка распавяла мне пра бясстрашнага і ловком шпіёна Джорджу Рэйлі, у якога дня не праходзіць без подзвігу.
  
  — Уяўляеце, — захлынаючыся ад захаплення, казала дзяўчына, — падчас вайны Рэйлі працаваў на расейскую выведку. Ён пракраўся ў тыл да японцам і прама на вачах у камандавання выкраў план расстаноўкі ваенных караблёў у Цусиме. Адстрэльваючыся, ён забіў пецярых самураяў. Дзякуючы яму рускія ў Цусімскім бітве...
  
  Не вытрымаўшы, я зарагатаў.
  
  — Не бачу нічога смешнага, — надзьмуўся паненка.
  
  — О, прабачце, — папрасіў я. — Але да вас дайшлі няслушныя чуткі. Рэйлі ніколі не працаваў на расейскую выведку і ніколі не забіваў самураяў.
  
  Вочы ў дзяўчыны загарэліся:
  
  — Чаму вы так думаеце? Вы з ім знаёмыя?
  
  — Трохі, — унікліва адказаў я.
  
  Дзяўчына, запрыгав на крэсле, запляскала ў ладкі.
  
  — О, раскажыце, раскажыце! Як гэта цікава! Які ён? Прыгожы?
  
  — Апалон, — адказаў я, ніколі не які лічыў сябе прыгажуном.
  
  Як гэта ў рускага паэта? Здаецца, «слых пра мяне пойдзе па ўсёй Русі вялікай»... М-так, маё імя набывае сусветную вядомасць...»
  
  
  Пецярбург, кастрычнік 1905 года
  
  
  — Чаму ж вы такі змрочны сягоння? — жонка вялікага князя Мікалая Мікалаевіча, Анастасія, якую за вочы называлі Станой-Черногоркой, какетліва кальнула вочкамі ў цікавага ангельца, які сядзеў за сталом з непранікальным тварам.
  
  Рэйлі ветліва ўсміхнуўся:
  
  — Абставіны, якія склаліся ў Расеі, не размяшчаюць да весялосці...
  
  — Ах, пакіньце, — легкадумна адмахнулася Табара. — Я ўпэўненая, усе гэтыя бунты хутка спыняцца. У рэшце рэшт, ёсць ваенныя, паліцыя...
  
  — Не магу пагадзіцца з вашым высокасць, — скрушна пахітаў галавой пасол Вялікабрытаніі Бьюкенен, мімаходам зірнуўшы на гадзіннік. — Сітуацыя значна сур'ёзней, чым вы яе ўяўляеце. Палачных дысцыпліна і тэрор могуць толькі на час затушыць агонь бунту. Але вечна жыць у напружанні нельга...
  
  Табара адкрыта заскучала. Палітыка яе зусім не цікавіла. Значна больш займаў прынцэсу госць рускага пасла, які прыехаў нядаўна з Германіі. Казалі, быццам за плячыма гэтага загадкавага чалавека бурнае мінулае і што ён асоба вельмі вядомая.
  
  Яна зноў паглядзела на Рэйлі. Той ажыўлена абмяркоўваў з Бьюкененом папулярныя ў Расіі працы нямецкага філосафа Карла Маркса. Анастасія ўстала і ляніва прайшлася па пакоі.
  
  — Між іншым, сёння выдатная надвор'е, — ні да каго не звяртаючыся, заўважыла яна. — Грэх не скарыстацца апошнімі залатымі дзянькамі... Спадары! — яна павярнулася да мужчын. — Я хачу прагуляцца. Не мажлівасць самой кампанію?
  
  — З задавальненнем, ваша высокасць, — Рэйлі неахвотна падняўся. — А вы, спадар пасол?
  
  — Рады б у рай, ды справы не пускаюць, — щегольнул рускай прымаўкай Бьюкенен. — На жаль, я павінен адвітацца. Шчаслівы, што пабачыўся з вамі, ваша высокасць, — ён галантна пакланіўся да ручцы вялікай княгіні.
  
  — Шкада, — фальшыва праспявала Табара, — што вы не сустрэліся сёння з Мікалаем Мікалаевічам. Ён што-то затрымаўся ў гаспадара...
  
  — О, у нас яшчэ будзе магчымасць пагутарыць з вашым мужам. Перадайце яму мае самыя добрыя пажаданні.
  
  Бьюкенен развітаўся і выйшаў. Джордж тужліва паглядзеў яму ўслед. Чарнагорская прынцэса бязмерна раздражняла капітана Рэйлі.
  
  Яны ішлі па шырокай паркавай алеі, і, няспынна хіхікаючы, Анастасія сплетничала пра норавы пецярбургскага святла. Рэйлі рассеяна слухаў, час ад часу ўстаўляючы якія-небудзь рэплікі.
  
  — А бо прызнайцеся, — раптам сказала жанчына, — у вас было нямала раманаў...
  
  Джордж здзівіўся:
  
  — Чаму вы так вырашылі, ваша высокасць?
  
  — Вы нагадваеце мне лорда Байрана. Сваёю стрыманасцю, загадкавасцю... Жанчыны павінны з розуму схадзіць па вас...
  
  Рэйлі засмяяўся:
  
  — Вы некалькі перабольшваеце значэньне маёй сціплай персоны. Запэўніваю вас, пад маім балконам не тоўпяцца прыхільніцы.
  
  Табара хітра прыжмурылася і махнула пальчаткай перад самым носам Джорджа.
  
  — Адваротны, — яна жартаўліва надзьмула губкі, уяўляючы, быццам яна дзяўчынка-падлетак. Па манеры фліртаваць жонка вялікага князя Мікалая Мікалаевіча Раманава нагадвала недарагую даму паўсвятла. — Адваротны... Вы толькі робіце зь скромником, на самай жа справе — не спрачайцеся! — тупнула ножкай Табара, заўважыўшы, што Джордж хоча што-то запярэчыць. — На самай справе вы можаце закружыць галаву нават самай непрыступнай цьвярдыні...
  
  Адступаць не было куды. Рэйлі уздыхнуў, спыніўся, са значэннем паглядзеў у вочы суразмоўніцы.
  
  — А вам? — спытаў ён, малюючы голасам ледзь стрымліваемая запал.
  
  — І мне, — выдыхнула Черногорка.
  
  
  «...аказваюць ціск на рускай імператара. У святле падзей апошняга года яны настойваюць на неадкладным падпісанні маніфеста аб свабодах, чаго Н. А. Р. рабіць не спяшаецца. Прэм'ер Вітэ узяў сабе ў саюзнікі вялікіх князёў Мікалая Мікалаевіча і Уладзіміра Аляксандравіча. Заўтра, 17 кастрычніка, яны адпраўляюцца ў Пецяргоф для вырашальных перамоў з імператарам.
  
  Хвалявання не спыняюцца. Паўстання рабочых у Лодзі і Беластоку. На 16 кастрычніка прызначаныя забастоўкі служачых тэлеграфа, а таксама чыгуначных рабочых у Варонежы. У Пецярбургу з'явіліся ўлёткі, якія звязваюць з імем кіраўніка студзеньскай дэманстрацыі Гапона. Ён заклікае да масавых восстаниям і знішчэння камунікатыўных сродкаў. Канстанцін».
  
  
  (З шыфроўкі, перададзенай у «Интеллидженс Сэрвіс».)
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Табара была вельмі дзіўнай жанчынай. Нават добрая адукацыя не змагло выправіць прыроднай ляноце розуму і агідных замашак таннай шлюхі. Мне не выклікаў сімпатыі муж яе, Мікалай Мікалаевіч Раманаў, грубы салдафон з вульгарнымі манерамі, да таго ж п'яніца. Але, права жа, ён быў варты спагады. Черногорка паводзіла сябе вельмі і вельмі легкадумна, мякка кажучы.
  
  Вядома, сувязь з ёю дапамагала мне ў працы. Праз яе я даведаўся, што руская імператрыца за спіной у мужа пасылае сваіх сваякоў у Германіі вялікія грошы; што кайзер Вільгельм, пераследуючы свае мэты, выкарыстоўвае цара, маніпулюючы яго слабым веданнем становішча на ўскраіне імперыі, любоўю да каралеўскай сям'і і мяккім характараў Табара пазнаёміла мяне з дзіўна непрыемным тыпам — нейкім Рыгорам Распутиным, кумірам істэрычных дам пецярбургскага вышэйшага святла. Гэты неахайны, непісьменны і звар'яцелы мужык, як запэўнівае Черногорка, уваходны ў хаты да самым высокапастаўленым асобам, нават да самой царыцы. Да ўсяго іншага, ён палюбоўнік наперсницы Аляксандры Фёдараўны Ганны Вырубовой.
  
  Так, чуткі аб загадкавай рускай душы перабольшанымі не назавеш...
  
  A propos, падазраю, што ложак са Станой дзелім не толькі мы з Мікалаем Мікалаевічам, але і мужык Распуцін. Калі гэта так, то я баюся за сваё здароўе. Не варта на ўсялякі выпадак звярнуцца да венеролага?»
  
  
  «Вы павінны высветліць замежныя сувязі новага «Саюза Міхаіла Архангела» з мэтай прадухіліць яго супрацоўніцтва з нацыяналістычнымі арганізацыямі Еўропы».
  
  
  (З шыфраванай тэлеграмы, атрыманай Рэйлі з Лондана.)
  
  
  «Саюз рускага народа — внеполитическая арганізацыя, ставіла сваёй мэтай барацьбу з чужынцамі і сацыял-дэмакратамі на тэрыторыі Расіі. Заснавальнікі — лекар А. Дубровін і чыноўнік. В. Пуришкевич. Друкаваны орган — газета «Русское знамя». Нягледзячы на тое, што «Саюз» не карыстаецца папулярнасцю ў колах арыстакратыі, імператар ўступіў у яго і зрабіў членам «Саюза» свайго малалетняга сына. «Саюз» атрымаў дзяржаўную субсідыю — два з паловай мільёны рублёў, што выклікала абурэнне прэм'ера Вітэ. За межамі Расіі «Саюз» не дзейнічае. Тактык».
  
  
  (З шыфраванага данясення ў «Интеллидженс Сэрвіс».)
  
  
  Масква, май 1906 года
  
  
  — Тэрор, толькі тэрор! — горача ўсклікнуў Вадзім.
  
  Джордж абыякава слізгануў па ім позіркам. Ох ужо гэтыя рэвалюцыянеры! І гэтая дзікая, цёмная Расія. Увесь свет даўно ўжо прыйшоў да высновы, што ўнутрыдзяржаўныя супярэчнасці варта вырашаць цывілізаваным шляхам — бяскроўным, ва ўсякім выпадку. І толькі рускія з іх «мятущейся душой» і прагай свабоды, якой — ён упэўнены — не здолеюць скарыстацца ні ўлада, ні народ, ні правыя, ні левыя, — толькі рускія ўсё чаго-то каламуцяць ваду. Поганее за ўсё, што іх рэвалюцыйныя ідэі па-чартоўску заразлівыя для тых, хто прывык здабываць сабе хлеб рукамі, а не галавой: адгалоскі рэвалюцыі чутныя і ў Англіі, дзе зноў страйкуюць шахцёры...
  
  — Вы не згодныя са мной? — палемічныя усклікнуў Вадзім.
  
  — Чаму ж... — задуменна вымавіў Джордж. — Калі вы лічыце, што ўсе беды паходзяць ад жменькі людзей, якія стаяць ва ўладзе, тады, вядома...
  
  — Вось бачыце! — эсэр Вадзім Штайнберга, з якім Джордж пазнаёміўся ў Маскве, збіраючы інфармацыю для «Интеллидженс Сэрвіс» пра настроі рускіх рэвалюцыянераў і колькасці іх арганізацый, быў задаволены адказам. — Пазбавіўшыся ад якога-небудзь Плеве, мы даможамся спыненьня паліцэйскага тэрору, рэальнай, а не дэклараванай свабоды друку, забудзем пра постыдном перлюстрировании прыватнай карэспандэнцыі...
  
  — Вашымі б вуснамі, — усміхнуўся Рэйлі.
  
  — Так! Дзясяткі людзей вырабы ў Баявую арганізацыю з адной мэтай: ачысціць нашу зямлю ад дачаснікаў, адпомсціць ім за ўсе пакуты народа. Ці знаёмыя вы з Барысам Савинковым?
  
  — А хто гэта?
  
  — О, гэта выбітны чалавек, герой! Ён надзвычай разумны, ён — мазгавой цэнтр нашай арганізацыі. Ён — самы блізкі мне па духу чалавек, я ганаруся знаёмствам з такой выдатнай асобай! Права ж, шкада, што вы не можаце ўбачыць яго цяпер — Барыса ў Маскве няма, ён вымушаны пастаянна знаходзіцца ў падполле, так як яго пераследуюць улады. Я жадаў бы ўсё ж, каб вы калі-небудзь з ім пазнаёміліся. Упэўнены, вы не пашкадуеце...
  
  — Не сумняваюся, — Джордж паморшчыўся ад з'едлівага паху тытуню. Рэйлі не пераносіў, калі пры ім палілі. — Наколькі я разумею, Савинков кіруе вашай арганізацыяй разам з Евно Азефом?
  
  — Афіцыйна кіруе адзін Азеф. Але ўдвух з Барысам яны распрацоўваюць бліскучыя аперацыі. Праўда, ім даводзіцца цяжка... Любая арганізацыя патрабуе грошай, вялікіх грошай... Але, на шчасце, многія людзі падзяляюць нашы ідэі...
  
  — Субсідыі, якія вы атрымліваеце, такая дробязь... — закінуў кручок Джордж.
  
  — Не скажыце! Нам вельмі дапамагаюць германскія рэвалюцыянеры і, між іншым, вашы суайчыннікі таксама...
  
  Эсэр ўважліва паглядзеў на Рэйлі. Джордж кіўнуў:
  
  — Так, мне вядома, што спачувае рэвалюцыйным ідэям Генры Фриш, уладальнік мануфактуры, перадаў вашым таварышам тысячу фунтаў...
  
  Вадзім зарагатаў:
  
  — Тысячу? Генры Фриш? Бярыце вышэй, дарагі мой! Я не буду называць імёнаў, скажу толькі, гэта вельмі ўплывовыя людзі з лейбарысцкай партыі, вельмі! І дапамогу іх вылічаецца дзесяткамі тысяч... Вось так, таварыш Джордж!
  
  — Міхаіл Бакай ў Лондане казаў мне, што ваша арганізацыя мае патрэбу ў абсталяванні для дынамічныя майстэрняў.
  
  — Мае патрэбу, — Вадзім адразу ж стаў сур'ёзным. — Ідзіце сюды.
  
  Ён паклікаў Джорджа за сабой у пярэдні пакой.
  
  — Дапамажыце-ка! — поднатужившись, Вадзім і Джордж стронули з месца масіўны шафа, за якім апынуўся занавешенный шчыльнымі парцьера праём у сцяне. Штайнберга адсунуў парцьеру, і Рэйлі ўбачыў яшчэ адно невялікае памяшканне без акна.
  
  — Майстэрня, — Вадзім запаліў святло. — Як бачыце, нам даводзіцца строга выконваць умовы канспірацыі. Гэта па-чартоўску небяспечна хоць бы таму, што пры вырабе бомбаў нашы людзі маюць справу са выбуховымі рэчывамі і, працуючы ў гэтых умовах, яны кожную хвіліну рызыкуюць ўзляцець у паветра. Дарэчы, некалькі такіх выпадкаў ужо было.
  
  Джордж азірнуўся вакол. Ля сцяны на падлозе былі акуратна складзеныя ў шэраг полыя металічныя трубкі, на стале ў ідэальным парадку стаялі колбы і реторты, пустыя і напалову запоўненыя нейкімі парашкамі і вадкасцямі.
  
  — Нічога не разбіраюся ў хіміі, — прызнаўся ён Вадзіму.
  
  — Я таксама, — уздыхнуў той. Не думайце, дзеля Бога, што гэта я колдую над рознымі прэпаратамі, я толькі прадаставіў кватэру пад майстэрню... А бомбы рыхтуюць іншыя. Як правіла, выпускнікі хімічных факультэтаў універсітэтаў... Праўда, па начах, калі яны працуюць, рызыкуем мы ўсе... Вось, дарэчы, — Штайнберга ўзяў са стала і працягнуў Рэйлі паперу, спісаную хімічнымі формуламі. — Гэта пакінуў Сямёнаў спецыяльна для вас, каб вы і вашыя таварышы змаглі пераправіць нам названыя тут прэпараты...
  
  Рэйлі схаваў паперку ў кішэню.
  
  — Добра. Я паспрабую знайсці спосаб перадаць вам усё неабходнае.
  
  — Вы хутка едзеце? — пацікавіўся Вадзім, калі яны пасля агляду майстэрні шафа паставілі на месца.
  
  — Літаральна на днях, — адказаў Рэйлі. — У мяне ў Маскве ёсць яшчэ некалькі дзён, звязаных з дзейнасцю фірмы, якую я прадстаўляю ў Расеі. Але я абавязкова дам вам ведаць, калі адпраўлюся ў Лондан, і прыкладу ўсе намаганні, каб паскорыць дастаўку матэрыялаў...
  
  
  «Паведамляю, што члены парламента ад лейбарыстаў X. і Ў, замешаныя ў арганізацыі шахцёрскіх забастовак, бязвыплатна перадалі Баявой арганізацыі расейскіх сацыялістаў-рэвалюцыянераў 500 тысяч фунтаў стэрлінгаў. Джордж Рэйл».
  
  
  (З шыфраванага данясення ў «Интелледженс Сэрвіс».)
  
  
  Кіраўнік 6
  СПРАВА СІДНЭЙ-СТРЫТ
  
  
  
  Лондан, лістапад 1906 года
  
  
  — Шкада, — сказаў кіраўнік знешняй разведкі «Интеллидженс Сэрвіс» Уільямс, — шчыра шкада, капітан, што вы вырашылі сысці ў адстаўку.
  
  — Саступаю дарогу маладым, — усміхнуўся Рэйлі. — Але калі сур'ёзна, сэр, я думаю змяніць сферу дзейнасці. У мяне дастаткова сродкаў, каб перайсці на аселы лад жыцця. Да таго ж, сэр, я сабраўся ажаніцца...
  
  — Вось як? Віншую, капітан! І хто ж ваша выбранніца?
  
  — Малодшая дачка містэра Чарльза Дыксан, прэзідэнта кампаніі «Дыксан і сын. Ювелірная гандаль», міс Джулія Дыксан.
  
  — О! — з павагай працягнуў Уільямс. — Зайздросная партыя. Наколькі мне вядома, містэр Дыксан шукае сабе кампаньёна?
  
  Джордж кіўнуў.
  
  — Так вось, з чым звязана ваша рашэнне сысці ў адстаўку?
  
  Рэйлі адчуў сябе абражаным.
  
  — Не зусім так, сэр, суха сказаў ён. — У мяне і ў думках не было прэтэндаваць на гэта месца. Да таго ж у мяне зусім іншыя планы, звязаныя з транспартным будаўніцтвам. Я хачу развітацца з выведкай, сэр, таму што мне трыццаць два гады, і пара падумаць аб уласнай сям'і і аб дзецях.
  
  — Выбачайце, капітан, — Уільямс падняўся і працягнуў праз стол руку Рэйлі. — Спадзяюся, вы прабачце мяне за бестактоўнасць. Права ж, я не хацеў вас пакрыўдзіць...
  
  Джордж адказаў на поціск рукі.
  
  — Але мне не хацелася б ставіць кропку на нашых з вамі стасунках, — працягваў кіраўнік выведкі, праводзячы да дзвярэй свайго цяпер ужо былога супрацоўніка. — Спадзяюся, капітан, вы дазволіце часам звяртацца да вам... за кансультацыяй?
  
  — У любы час, сэр... Бывайце.
  
  І Джордж зачыніў за сабою дзверы офіса.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Вядома ж, я стаў кампаньёнам яе бацькі. Містэр Дыксан быў у тым узросце, калі чалавеку ўжо нічога не трэба, акрамя спакою, смачнай ежы і мяккай пасцелі. Ён з непрыхаванай палёгкай перадаў мне ў рукі стырно праўлення, бо бачыў у ва мне свайго годнага пераемніка і чалавека, які не пусціць па ветры стан, нажытае дзедам майго цесця яшчэ тады, калі шукальнікі прыгод прывезлі ў Еўропу першае амерыканскае золата. Два іншых зяця — муж і жонка старэйшых сясцёр Джуліі — надзей містэра Диксона не апраўдалі. Муж Полі, Грэй Грэхэм, апынуўся лайдаком і п'яніцам, а муж лошадинообразной Эві — мяккацелым дурнем, якога хапала толькі на тое, каб праядаць велізарнае спадчыну сваіх бацькоў і штогод рабіць дзяцей сваёй жонцы.
  
  Так я стаў адным з самых багатых людзей Англіі. З стараннасцю я ўключыўся ў працу. Першым справай правёў рэарганізацыю вытворчасці на невялікім ювелірнай заводзе, звольніўшы кіраўніка і абсталяваў майстэрні па апошнім слове тэхнікі. Затым ўзяўся за крамы. Я выпісваў сабе з Парыжа апошнія модныя каталогі, вывучаў попыт, нават сам цэлы месяц прастаяў за прылаўкам.
  
  Мне прыйшла ў галаву ідэя выпускаць ювелірныя ўпрыгажэнні з экзатычных для нас уральскіх самацветаў, і, не губляючы часу, я заключыў дамовы з рускімі камерсантамі, для чаго прыйшлося ненадоўга з'ездзіць у далёкі горад Екацерынбург.
  
  На жаль, мае сямейныя справы ішлі не гэтак паспяхова. Юная Джулія, ледзь стаўшы місіс Джордж Блад, зусім пераўвасобілася. З чыстай адкрытай, парывісты дзяўчыны, так нагадваў мне назаўжды страчаную Лілі, яна ператварылася ў чопорную пуританку, вельмі педантычны і заўсёды чым-то незадаволеную. Я адчуў гэта, калі яшчэ не скончыўся наш мядовы месяц. Джулія пачала вылучаць ідыёцкія патрабаванні: ад абавязковага штотыднёвага покера з скучнейшей парай Миддлов (затое сэр Миддл займаў высокі пост у Цэнтральным бюро кансерватыўнай партыі) да выстаўлення сваёй кандыдатуры на выбарах ад той жа партыі кансерватараў. Марна запэўніваў яе, што маё славалюбства зусім іншага плана, што ні покер, ні палітыка ніколі не прыцягвалі мяне настолькі, каб ахвяраваць, каб дагадзіць ім сваімі жаданнямі, — Джулія настойвала. Да таго ж з-за яе ханжаства разладзіліс нашы пасцельныя справы, і я выконваў свае шлюбныя абавязкі дакладна з такой жа доляй аўтаматызму, як чысціў па раніцах зубы.
  
  
  Лондан, кастрычнік 1910 года
  
  
  Ноччу Джорджа разбудзіў рэзкі тэлефонны званок.
  
  — Сэр! — голас кіраўніка адной з самых буйных крам гандлёвай сеткі фірмы перарываўся ад хвалявання: — Сэр, здарылася жудаснае! Толькі што мне паведамілі аб рабаванні ювелірнай крамы на Сіднэй-стрыт!
  
  — Гэтага яшчэ не хапала! — Джордж спусціў з ложка ногі, намацваючы ў цемры хатнія туфлі і скидывая піжаму.
  
  — Што здарылася, дарагі? — затрывожылася Яна.
  
  — Нічога асаблівага. Мне трэба ненадоўга сысці. Спі.
  
  Ён загадаў прислуге абудзіць шафёра і панёсся на Сіднэй-стрыт. Каля крамы тоўпіліся полі-"цейские. Лекар і крыміналісты схіліліся над ляжачымі на зямлі трыма бездыханными целамі. Мерцвякі былі апранутыя ў паліцэйскую форму.
  
  — Верагодна, сэр, яны рабілі абыход ўчастка і натыкнуліся на рабаўнікоў, — узбуджана дакладваў кіраўнік. — Напэўна, рэвальвер, з якога стралялі, быў з глушыцелем, таму што консьерж з суседняга дома нічога не чуў. Але што дзіўна, сэр, — ён асцярожна ўзяў Джорджа пад локаць і павёў яго да тыльнага боку будынка, дзе зеўрала вялікая дзірка ў сцяне, — яны свідравалі мур! І праніклі ў магазін праз гэтую во дзірку... Рабаўнікі паводзілі сябе надзвычай нахабна, сэр, яны нават запалілі святло ўнутры! Гэта-то і насцярожыла консьерж, які выпадкова выглянуў у акно і ўбачыў у краме нейкіх людзей. На ўсялякі выпадак ён патэлефанаваў у паліцыю...
  
  З боку фасада пачуўся шум аўтамабіля пад'ехаў, і Джордж з кіраўніком паспяшаліся туды.
  
  Шафёр, обежав аўтамабіль, папераджальна адкрыў дзверцы. Паліцыянты выцягнуліся ва фрунт.
  
  — Спадар міністр... — пачаў быў капітан паліцыі.
  
  — Віні? — Джордж не верыў сваім вачам.
  
  — Джордж? — збянтэжыўся міністр унутраных спраў сэр Уінстан Чэрчыль. — Не можа быць! Хіба ты жывы?
  
  — Як бачыш, — Рэйлі працягнуў яму руку. — Можаш дакрануцца і пераканацца...
  
  — Але ў газетах паведамлялі... Джордж! — і Віні кінуўся абдымаць свайго старога сябра.
  
  
  «Чэрчыль ўзяў расследаванне таго, што здарылася ў свае рукі. Паліцыі выдалі рэвальверы і вінтоўкі. Скотланд-Ярд быў пастаўлены на ногі. Меркавалася, што злачынства здзейснена анархістамі, і ў вачах Чэрчыля яно адразу ж набыло палітычную афарбоўку.
  
  3 студзеня 1911 года Чэрчылю паведамілі, што асобы, якія забілі паліцэйскіх, выяўленыя і акружаны ў доме № 100 па Сіднэй-стрыт. Паліцыя паведаміла, што злачынцы адстрэльваюцца і, верагодна, маюць значны запас патронаў. Колькі іх засела ў доме — невядома. Неўзабаве прылеглыя вуліцы запоўнілі сотні паліцэйскіх і салдат, якія прыбылі туды па распараджэнні Чэрчыля. З Таўэра было дастаўлена нават артылерыйскае зброю.
  
  Чэрчыль вырашыў сам кіраваць аперацыяй. Ён з'явіўся на месца дзеяння ў паліто з футравым каўняром і ў шаўковым цыліндры. Гэта было смешнае відовішча на фоне паліцэйскіх і салдат, ляніва перестреливающихся з ў аблозе. Чэрчыль развіў бурную дзейнасць, забяспечваючы прыбыццё падмацаванняў і абмяркоўваючы ўзяцце штурмам дома, адкуль стралялі. Цяжкасць складалася ў тым, што ніхто не ведаў, колькі чалавек знаходзіцца ў аблозе. Неўзабаве дом загарэўся, і отстреливающиеся вымушаныя былі спусціцца ў ніжні паверх. Якая прыбыла на месца пажарная каманда мела намер выканаць свае прамыя абавязкі і тушыць палаючы дом. Але міністр унутраных спраў (якому падпарадкоўваліся і паліцыя, і пажарныя) загадаў не тушыць агонь...»
  
  
  (З кнігі В. Трухановского «Уінстан Чэрчыль».)
  
  Чалавека, які арганізаваў рабаванне ювелірнай крамы, звалі Ян Петерс.
  
  
  «...У Латвіі, дзе ён нарадзіўся, ён належаў да сацыял-дэмакратычнай рабочай партыі, да бальшавіцкаму яе крыла. Ён быў арыштаваны ў 1907 годзе і прасядзеў паўтара года ў турме. Калі яго выпусцілі, ён збег у Лондан, дзе ажаніўся і стаў працаваць гладильщиком у аптовым аддзеле ўжыванага сукенкі. Ён добра гаварыў па-ангельску. Жыў ва ўсходняй частцы Лондана, у Уайтчапле, дзе жылі ў тыя гады немаёмныя рускія эмігранты, галоўным чынам з заходніх губерняў і Прыбалтыкі, выкінуць падзеямі 1905 года і наступнымі пераследамі са сваіх родных месцаў. Вакол яго збіралася група маладых бальшавікоў, усе — члены латышскай сацыял-дэмакратычнага лонданскага клуба, якія рыхтуюць экспрапрыяцыю вялікага ювелірнага справы: ім патрэбныя былі грошы для друкавання рэвалюцыйных брашур, якія яны потым перавозілі ў Рыгу... У гэтыя гады ўзброеныя напады на ювелірныя крамы, банкі, паштовыя аддзяленні былі ў вялікім хаду. Страты з дзясяткам таварышаў, сярод якіх былі яго стрыечны брат і зяць, і з 2-3 жанчынамі смела пайшоў на гэта.
  
  ...«справа Сіднэй-стрыт» ўвайшло ў крымінальную гісторыю Англіі...спачатку — ўзброены напад, стральба, узлом (у выпадку Сіднэй-стрыт — нават бурэнне сцен)... трое паліцэйскіх, дарэчы бяззбройных, былі забітыя з аднаго рэвальвера. Яны былі забітыя Петерсом, але ў цемры ніхто не мог бачыць яго асобы і таму пазней апазнаць яго. Гэта выратавала яго. Справа было шумнае...»
  
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына».)
  
  
  «...Калі пажар зрабіў сваю справу і невялікае будынак згарэла дашчэнту, пад абломкамі былі знойдзены два абгарэлых трупа. Аказалася, што магутныя паліцэйскія і ваенныя сілы з артылерыяй пад камандаваннем самога міністра ўнутраных спраў былі пушчаныя ў ход за ўсё супраць двух чалавек».
  
  
  (З кнігі В. Трухановского «Уінстан Чэрчыль».)
  
  Пасля гэтай гісторыі Чэрчыль стаў пасмешышчам у вачах журналістаў і чытачоў газет, Рэйлі панёс вялікія страты, якія, зрэшты, яму цалкам пакрыла страхавая кампанія, а Петерс некалькі гадоў хаваўся ад ангельскай паліцыі, каб потым, напярэдадні рэвалюцыі 1917 года, аб'явіцца ў Расеі... У 1918-м ён стане намеснікам старшыні ВЧК і будзе працаваць непасрэдна пад кіраўніцтвам таварыша Дзяржынскага. Але, нягледзячы на гэтак высокае становішча, Ян Петерс ніколі не забудзе гады, праведзеныя ў Лондане, няўдалае рабаванне на Сіднэй-стрыт і імя ўладальніка ювелірнага крамы Джорджа Рэйлі.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Жыццё з Джуліяй станавілася невыноснай, і вельмі хутка мяне пачаў мучыць знаёмы сверб — патрэба ў прыгоды і ў змене месцаў. Вось чаму я узрадаваўся, атрымаўшы ліст ад вялікага князя Мікалая Мікалаевіча Раманава...»
  
  
  «...У 1910 годзе афіцэр ангельскай каралеўскай авіяцыі командируется ў Расею. Царскі ўрад даручыў Рэйлі кансультаваць будаўніцтва першага рускага аэрадрома ў ваколіцах Масквы».
  
  
  (З кнігі В. Мінаева «Падрыўная дзейнасць замежных разведак ў СССР».)
  
  
  Масква, жнівень 1911 года
  
  
  На гэты раз Джордж прыбыў у Расею як прыватная асоба. Мікалай Мікалаевіч чакаў яго ў Маскве, куды ён прыехаў адзін, без Постаці.
  
  — Аэрадром? — здзівіўся Рэйлі. — Але прабачце, ваша высокасць, я не маю роўным лікам нічога агульнага з авіяцыяй...
  
  — Гэта значыць як? — вялікі князь быў збянтэжаны. — Мне казалі, быццам вы цудоўна кіруеце аэрапланам...
  
  — Гэта пустыя выдумка. Я ніколі ў жыцці не лятаў...
  
  Мікалай Мікалаевіч змяніўся ў твары. Ваенны міністр Редигер, які настойвае на прыцягненні да будаўніцтва спецыялістаў з Германіі, іранічна ўсміхнуўся. Ён жа папярэджваў Раманава...
  
  Павісла няёмкая паўза.
  
  І тут Джордж адважыўся.
  
  — А зрэшты, — сказаў ён, — чаму б і не? Я магу ўзяць на сябе арганізацыю работ, але перш вашы інжынеры павінны увесці мяне ў курс справы.
  
  — Дазвольце, — запратэставаў было Редигер.
  
  — Калі я ў кароткі тэрмін змог вывучыць ювелірную гандаль, тое, што мне перашкаджае такім жа чынам паглыбіцца ў будаўніцтва? Я звяжыцеся з нашым ваенным міністэрствам і папрашу адкамандзіраваць сюды некалькіх спецыялістаў з усімі неабходнымі чарцяжамі. Спадзяюся, вы не будзеце пярэчыць?
  
  — Не, — хутка сказаў вялікі князь.
  
  Редигер прамаўчаў. Ён яшчэ скажа сваё слова, калі гэты авантурыст і выскачка заваліць усе працы. Тады Раманаў убачыць, хто мае рацыю...
  
  
  Лондан, люты 1912 года
  
  
  Джулія раздрукавала ліст.
  
  «...Справы прымушаюць мяне заставацца тут яшчэ на нявызначаны час, — пісаў муж. — Але, магчыма, удасца атрымаць кароткачасовы адпачынак і вырвацца дадому хоць бы на тыдзень. Беражы сябе, родная. Сумую, люблю, цалую. Джордж».
  
  — Падлюга! — усклікнула місіс Блад, раздзіраючы ліст мужа на дробныя шматкі. — Распуснік! О, я гэтага так не пакіну!
  
  І, кінуўшыся на падушкі, Яна заплакала. Трэці дзень яна не выходзіла з свайго пакоя. Твар яе пачырванеў і спухла ад слёз. Падобна гераіням жаночых раманаў, яна хацела было адмовіцца ад ежы, але, нягледзячы на цяжкі маральны стан, апетыт у яе заставаўся хвацкім, і як ні мацавалася Джулія, яна паглынала ўсё, што ёй падавалі.
  
  — Вас да тэлефона, місіс Блад, — са журботным тварам паведаміў дварэцкі.
  
  Тэлефанавала яе бліжэйшая сяброўка, жонка члена парламента місіс Миддл.
  
  — Дарагая! — усхліпваючы, сказала Джулія. — Калі б вы ведалі, як я пакутую! Усе гэтыя гады Джордж бессаромна хлусіў мне! О, калі б быў жывы мой бедны бацька!.. Трэцяга дня я атрымала ліст.
  
  «Паважаная місіс Джулія! Лічу, што надышоў час, каб адкрыць вам вочы на горкую для вас праўду. Ваш муж, сэр Джордж Герберт Блад, ажаніўся на вас з-за грошай, выдатна разумеючы тыя выгады, якія абяцае яму сваяцтва з містэрам Чарльзам Дыксанам. Джордж сам прызнаўся мне ў гэтым. Але, паверце, я ніколі не раскрыла б вам таямніцы, калі б не абставіны маім жыцці.
  
  Справа ў тым, што мы з містэрам Бладом знаходзіліся ў сувязі ўсе гэтыя гады. У нас расце сын, Сэмюэл Пітэр, з якім Джордж даў сваё прозвішча. О, ён любіць хлапчука, песціць яго, наняў прыватных настаўнікаў, каб падрыхтаваць яго да вучобы ў закрытай сярэдняй школе ў Ітане, дзе вучацца дзеці з самых высакародных і багатых сем'яў Вялікабрытаніі. Ён выдатны бацька, місіс Джулія, шкада, што вы бязьдзетныя і не ў стане гэтага ацаніць...
  
  Але я не магу адчуваць сябе шчаслівай, бо мне не даюць жыць згрызоты сумлення. Я сапраўдная каталічка, місіс Джулія, і ведаю, што Гасподзь сурова пакарае мяне за падман. Я не магу далей хлусіць вам і шчыра раскайваюся ў тым, што не сказала вам ўсёй праўды раней. З шчырым павагай Жазэфіна дэ Совиньи».
  
  — Я развядуся з ім! — крычала ў тэлефонную трубку Джулія. — Я пакіну яго без гроша! О, ён яшчэ адкажа за тое, як паступіў са мной!
  
  
  Масква, люты 1911 года
  
  
  Ваенны міністр Редигер кусаў вусны. На гэты раз правоў апынуўся вялікі князь, які запрасіў на будаўніцтва падмаскоўнага аэрадрома англійскай выскачку і авантурыста, які да таго ж, як кажуць, штатны супрацоўнік «Интеллидженс Сэрвіс». Мікалай Мікалаевіч ўсяляк абвяргае гэтыя чуткі, ну ды што яму застаецца рабіць? Рэйлі — яго пратэжэ...
  
  Як бы тое ні было, будаўнічыя працы, якімі кіраваў Джордж, ішлі поўным ходам. Усе без выключэння (акрамя хіба што ваеннага міністра, у якога былі нейкія свае рахункі з Мікалаем Мікалаевічам Раманавым) былі задаволеныя арганізатарскімі здольнасцямі Рэйлі. Ды і сам ён адчуваў сябе ў Маскве нібы рыба ў вадзе.
  
  З прыватнай кватэры ў Лагунцах ён перабраўся на Вялікую Мяшчанскую, дзе жыла акторка Мастацкага тэатра Красуля Шульгіна. Іх раман пачаўся неўзабаве пасля прыезду Джорджа у Маскву, а з пачатку новага года яны жылі адной сям'ёй і ўсюды з'яўляліся разам.
  
  Так прайшлі зіма, вясна і лета...
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Атрымаўшы тэлеграму, я пакінуў усе справы і памчаўся ў Лондан. Перад ад'ездам Красуля зладзіла мне істэрыку.
  
  — Не пушчу! — білася яна ад плачу. — Ты не вернешся больш!
  
  Як у ваду глядзела.
  
  Джулія пачала судовы працэс. Яна наняла лепшых адвакатаў, якія, дамогшыся разводу, павінны былі таксама даказаць прысяжным, што я не маю ніякіх правоў на фірму «Дыксан і сын. Ювелірная гандаль».
  
  Старая ліса Чарльз Дыксан, свет праху яго, чорт пабяры, перад самай смерцю уцягнуў мяне ў авантуру, звязаную з паўднёваафрыканскім дыяментамі. Ён звёў мяне з чалавекам, чыё імя я ўжо чуў аднойчы ў сувязі з кантрабанднай пастаўкай зброі індыйскім паўстанцам у 1896 годзе. Аднак цесць запэўніў мяне, што спадар Массино — дастойны і багаты джэнтльмен, які карыстаецца уплывам у камерцыйных і прамысловых колах Брытаніі. Я доўга не верыў цесьцю, але ў рэшце рэшт трапіўся на вуду, як неспрактыкаваны хлопчык. Обуреваемый прагай лёгкай нажывы, я, як апошні ідыёт, перадаў ашуканцу усе свае грошы. Алмазаў, зразумела, не атрымаў. Грошай, зрэшты, таксама. Спадар Массино знік, выпарыўся з твару зямлі, пакінуўшы мяне з носам.
  
  Я вельмі разлічваў на фірму «Дыксан і сын. Ювелірная гандаль», якая згодна з завяшчанні цесця заставалася ўласнасцю маёй дражайшей муж і жонка. Хто ведаў, што Джулія з яе пуританскими поглядамі вырашыцца на развод!
  
  А ва ўсім вінаватая гэтая шлюха, гэтая брудная распусная дзеўка Жазэфіна дэ Совиньи!
  
  Яна з'явілася ў залу суда ў чорнай мантилье, нібы удава якога-небудзь іспанскага гранда. І ўсё той час, пакуль Джулія публічна аблівала мяне брудам,4 задаволена усмехалась, кідаючы на мяне касыя погляды. Пасля паседжання я накіраваўся прама да яе.
  
  — Чаго ты добиваешься? — спытаў я Жазэфіна, кіпячы ад злосці і нянавісці. — Ты ж выдатна ведаеш, што я ніколі не прызнаю твайго незаконнанароджанага дзіцяці сваім сынам.
  
  — Мне гэтага і не трэба, — у тон яму адказала яна. — Але я хачу, каб ты адказаў за ўсе мае пакуты...
  
  Дрэнь. Клянуся, не будзь яна жанчынай, я накінуўся на яе з кулакамі!
  
  Шлюбаразводны працэс быў доўгім і скандальным. Газетныя пісакі спачувалі Джуліі і ганілі мяне».
  
  
  Кіраўнік 7
  СМЕРЦЬ ДРУГАЯ І АПОШНЯЯ
  
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  Па набярэжнай гуляла пустая прыбраная натоўп. Высокі юнак, пазіраючы на гадзіннік, нецярпліва хадзіў туды-сюды ля самага ўезду на Лацінскі мост. Ніхто не звяртаў на яго ўвагі: ці мала маладых людзей прызначаюць спатканне пад гадзінамі ў самым ажыўленым месцы горада. Любімая усё не ішла... Затое ў канцы вуліцы паказаўся блестевший лакіраванымі бакамі аўтамабіль, найноўшае дасягненне сучаснай тэхнікі. Ён павольна каціў па кірунку да моста.
  
  У натоўпе пачалося ажыўленне: гэта вярталіся з манеўраў аўстрыйскай арміі аўстра-венгерская спадчыннік прастола Франц-Фердынанд і яго жонка Сафі фон Гогенберг. Седзячы на заднім сядзенні адкрытага аўтамабіля, яе высокасць направа і налева раздавала дабратворныя ўсмешкі. Яе аўгусту муж вітаў народ стоячы.
  
  Малады чалавек, каго-то поджидавший ля моста, не спяшаючыся, выцягнуў рэвальвер і прыцэліўся.
  
  У ажыўленым гудении натоўпу не было чуваць стрэлаў.
  
  Франц-Фердынанд пахіснуўся і зваліўся на борт машыны. Сафі фон Гогенберг так і памерла з застылай добрай усмешкай на твары.
  
  Маладога чалавека схапілі. Звалі яго Гаўрыла Прынцып. Ён забіў пару Габсбургаў 28 чэрвеня 1914 года.
  
  Даведаўшыся, што Аўстра-Венгрыя прад'явіла Сербіі ультыматум, рускі імператар Мікалай II заявіў: «...ні ў якім выпадку Расея не застанецца абыякавай да лёсу Сербіі».
  
  Праз дзень Аўстра-Венгрыя абвясціла Сербіі вайну.
  
  У Расіі пачалася ўсеагульная мабілізацыя.
  
  У адказ на гэта 1 жніўня 1914 года Германія абвясціла вайну Расіі.
  
  4 жніўня кайзеру Вільгельму II кінула выклік Англія.
  
  Так пачалася першая сусветная вайна, пабоішча, растянувшееся на 4 гады.
  
  Краіны Антанты — Расія, Англія і Францыя — сумесна з Сербіяй ваявалі супраць Германіі і Аўстра-Венгрыі; пасля да саюзнікам рускіх далучыліся Італія, Румынія і Грэцыя, да іх супернікам — Турцыя і Балгарыя.
  
  Чэрчыль пачаў падрыхтоўку да ваенных дзеянняў задоўга да іх пачатку. Займаючы пасаду ваенна-марскога міністра, ён сумесна з адміралам Фішэрам перагледзеў стан англійскай баявога флоту. На ўсіх судах былі замененыя прылады: з 13, 5-цалёвага калібра ангельцы перайшлі на 15-цалёвы. Флот перавялі з вугалю на нафту. Спецыяльна для гэтага была створана англа-іранская нафтавая кампанія, што дазволіла знізіць пошліны на ўвоз паліва. Пагражаючы адстаўкай, пры садзейнічанні міністра фінансаў Лойд-Джорджа Чэрчыль патрабаваць ва ўрада дадатковыя асігнаванні на ваенна-марскі флот у аб'ёме 2-2,5 млн фунтаў стэрлінгаў.
  
  Англія сустрэла першую сусветную ў поўным узбраенні.
  
  
  Францыя, Булонь, чэрвень 1915 года
  
  
  — Чорт бы іх усіх пабраў! — Джордж сцягнуў з сябе нацельную кашулю і энергічна яе страсянуў.
  
  — Кусаюць? — спачувальна пацікавіўся Эдзі Кітчэнера, сваяк таго самага генерала Кітчэнера, пад кіраўніцтвам якога малады Джордж Герберт Рэйлі удзельнічаў у суданскай кампаніі.
  
  — Як сабаку... — Джордж агледзеў сваё цела, запар пакрытае чырвонымі плямамі. — Праклятыя вошы...
  
  — Кажуць, яны пераносяць тыф, — заклапочана паведаміў Эдзі. — Я наогул не разумею, чаму камандаванне не прымае мер па дэзінфекцыі...
  
  — Больш камандаванню думаць не аб чым, — сказаў Джордж, зноў нацягваючы на сябе кашулю і гімнасцёрку. — Дзе ты бачыў генералаў, якія клапоцяцца аб войсках на перадавой, нібы аб уласных дзецях?
  
  Улавіўшы ў гэтых словах намёк на свайго стрыечнага дзядзьку, які цяпер займаў у англійскай ўрадзе пост ваеннага міністра, Эдзі прамаўчаў.
  
  — Уф, брыдота нейкая, — працягваў бурчэць Рэйлі, нахлобучивая на галаву ахоўны шлем. — Самі б пасядзелі ў такой панаме пры трыццаціградуснай спякоце,'я б на іх паглядзеў...
  
  Выцягнуўшы шыю, Эдзі паспрабаваў вызірнуць з акопа.
  
  — Цікава, ці будуць яны сёння страляць?
  
  — А ты як думаў? — Рэйлі таксама прыўзняўся на локцях і паглядзеў у той бок, адкуль чакалі праціўніка.
  
  Нібы ў адказ на яго словы, пачуўся свіст кулі.
  
  Джордж нагнуў галаву і таксама стрэліў.
  
  Кулі засвісталі адна за іншы.
  
  — Ну, нарэшце-то! — ажывіўся Эдзі. — А то ў мяне ўжо цела затекло...
  
  — Кладзіся! — Джордж з сілай штурхнуў яго. Твар Эдзі уткнулось ў гарачую сухую зямлю. У тую ж секунду дзе-то непадалёк разарваўся артылерыйскі снарад. Затым у некаторым аддаленні другі, трэці...
  
  Оглохший ад выбухаў Эдзі, павярнуўшы галаву і адкрыўшы вочы, убачыў, як, нібы ў нямым синематографе, яго камандзір падымае ўверх правую руку і бязгучна раскрывае рот.
  
  І тут жа новыя выбухі — ужо з боку ангельскіх гармат — вздымают ў паветра камякі зямлі, перамяшаныя са згарэлай на сонца жоўтай травой.
  
  І зноў свіст куль. Грукат... грукат... грукат... грукат... Эдзі здавалася, што ён сыходзіць з розуму. Раптам маладзенькі салдацік з новага папаўнення, які ляжаў у акопе з ім побач, тузануўся і ўпаў.
  
  — Макс, — імкнучыся перакрычаць грукат, паклікаў яго Эдзі, — Ма-акс!
  
  Ён працягнуў руку і патрос Макса за плячо. Мацней, яшчэ мацней... Макс ніяк не адрэагаваў. Эдзі асцярожна перавярнуў яго галаву. Правая палова асобы Макса ператварылася ў крывавае месіва. На месцы левага вока зеўрала дзірка. Вочны яблык на якіх-то скрываўленых слізкіх нитках боўталіся каля кончыка носа.
  
  Эдзі задуменна патыкаў паказальным пальцам у дзірку і аблізаў кроў. Потым ён акуратна паклаў пад галаву Макса жменю зямлі і сеў. Раптам яму стала вельмі весела і ён зарагатаў. Зірнуўшы на Джорджа, які чаму-то адпоўз на прыстойнае адлегласць, Эдзі ўбачыў, што капітан што-то яму крычыць.
  
  — Вядома, сэр! — весела кіўнуў яму Эдзі і па-малпа, спрытна выкараскаўся з акопа. — Абавязкова, сэр!
  
  І ён паспешліва пабег у той бок, адкуль несліся нямецкія кулі і артылерыйскія снарады.
  
  — Стой! — крычаў яму ўслед камандзір батальёна Джордж Рэйлі. — Стой, дурань! Ідыёт!
  
  Але Эдзі не чуў. Ён, падскакваючы, набліжаўся да варожых акопаў, лавіруючы паміж варонкамі ад выбухаў.
  
  — Не страла-яць! — павярнуўшыся да сваіх салдатам, Рэйлі скрыжаваў рукі над галавой. — Не страляць!
  
  І кінуўся наўздагон за звар'яцелым хлапчуком.
  
  Немцы ўзмацнілі агонь.
  
  Джордж бег прыгнуўшыся, насунуўшы на вочы ахоўны шлем, спатыкаўся, падаў, зноў падымаўся, уворачиваясь ад куль і аскепкаў і імкнучыся не страціць з-пад увагі расплывающуюся ў дыму і пылу фігурку юнага Эдзі Кітчэнера. Калі ён, нарэшце, дагнаў лейтэнанта і схапіў яго ў ахапак, у некалькіх метрах ад іх на зямлю ўпаў чарговы нямецкі снарад. Неба завалакло дымам. Стала цёмна і ціха. Моцна прыціскаючы да сябе обмякшее цела Эдзі, Джордж упаў і больш не варушыўся.
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  У кастрычніку 1914 г. у вайну на баку Германіі ўступіла Турцыя. Саюзнікі атрымалі новага праціўніка і новы фронт. У студзені наступнага года вярхоўны галоўнакамандуючы расейскіх войскаў вялікі князь Мікалай Мікалаевіч звярнуўся да ангельцам з просьбай адцягнуць сілы турак на Блізкі Усход, з тым, каб аслабіць іх ціск на рускія войскі ў раёне Каўказа. Нягледзячы на скептычнае стаўленне да гэтай просьбе астатніх брытанскіх кіраўнікоў, Чэрчыль з энтузіязмам распрацаваў план, паводле якога англійская флот павінен з боем прарвацца праз Дарданэлы, падысці да Стамбулу і, узяўшы горад, прымусіць Турцыю выйсці з вайны.
  
  19 студзеня, не чакаючы прыбыцця наземнага падмацавання, флот пачаў абстрэл турэцкіх ўмацаванняў ў раёне Дарданэл.
  
  Туркі ўпарта супраціўляліся. Ангельцы вымушаныя былі спыніць прасоўванне наперад.
  
  1 сакавіка, калі быў зроблены новы штурм, ангельскія караблі нечакана натыкнуліся на міны. У некалькі хвілін была страчана амаль палова арміі.
  
  25 красавіка, калі да аперацыі нарэшце-то падключыліся сухапутныя войскі, у раёне Дарданэл з'явіліся нямецкія падводныя лодкі. Ангельцам прыйшлося адвесці свае караблі.
  
  Бесперспектыўнасць аперацыі з кожным днём станавілася ясней.
  
  Урад і журналісты звязвалі гэты правал з імем Чэрчыля. У газеце «Морнинг пост», дзе ён калісьці пачынаў сваю дзейнасць, з'явілася серыя артыкулаў пад красамоўнымі загалоўкамі: «Дзіўны дылетант», «Адмірал-дылетант», «Палітык супраць спецыяліста», «Занадта шмат Чэрчыля».
  
  Абстаноўка ў парламенце змянялася зусім не на карысць ваенна-марскога міністра.
  
  У лістападзе 1915 года урадам — без удзелу Чэрчыля — было вынесена рашэнне аб эвакуацыі ангельскіх войскаў з раёна Дарданэл. Аперацыя, з якой ваенна-марскі міністр звязваў сур'ёзныя задумы, правалілася. З 500 тысяч ангельскіх салдат і афіцэраў, якія прымалі ў ёй удзел, 43 тысячы былі забітыя, патрапілі ў палон, прапалі без вестак ці памерлі ад хвароб.
  
  У новым кааліцыі ўрадзе Чэрчылю не знайшлося месца. Ён падаў у адстаўку і папрасіўся ў дзеючую армію здабываць сабе ваенныя лаўры.
  
  «Усе хатнія і прыслуга, — успамінае лорд Бивербрук, — сабраліся праводзіць салдата — дзяржаўнага дзеяча, які стаяў, абапіраючыся на шаблю. Наверсе, на лесвіцы, плакаў Эдзі Марш, яго верны сакратар... Яшчэ вышэй — лэдзі Рандольф ў поўным адчаі ад думкі аб тым, што яе бліскучы сын накіроўваецца ў акопы. Здавалася, што спадарыня Чэрчыль адзіная заставалася спакойнай, сабранай і деловитой».
  
  
  Лондан, верасень 1915 года
  
  
  Ваенны міністр Кітчэнера падняў на лоб акуляры.
  
  — Сэр, — у яго голасе гучала здзіўленне, — вы на самай справе не зразумелі, што капітан Блад — гэта той самы сэр Блад, Джордж Рэйлі, які аказаў нямала паслуг ваеннай выведцы і «Интеллидженс Сэрвіс»?
  
  Галоўнакамандуючы англійскімі войскамі ў Францыі генерал Фрэнч развёў рукамі:
  
  — Уявіце сабе, няма, сэр... Мне і ў галаву не прыходзіла, што гэты бліскучы афіцэр стане хаваць сваё мінулае... Навошта гэта яму?
  
  — Ён дзіўны чалавек... — растлумачыў Кітчэнера. — Пачаў было рабіць кар'еру ў вайсковай выведцы — тады я з ім і пазнаёміўся, — кінуў... Доўгія гады працаваў на «Интеллидженс Сэрвіс» — пакінуў... Кажуць, займаўся камерцыяй... не ведаю... я страціў яго след...
  
  — Чуў, ён быў дружны з Чэрчылем, — успомніў Фрэнч.
  
  — Магчыма, — кіўнуў ваенны міністр. — А я адразу зразумеў, што чалавек, які выратаваў майго пляменніка з агню, — гэта той самы Blad-Рэйлі.
  
  — Але навошта ён напрасіўся на перадавую? Нічога не разумею... Бо яго здольнасці можна было б выкарыстоўваць з значна большай карысцю...
  
  — Вось і выкарыстоўвайце, — павучальна сказаў Кітчэнера. — Ён ужо выйшаў са шпіталя?
  
  — Так...
  
  — І перадайце яму маю асабістую падзяку, а таксама паведаміце, што загадам камандавання ён узнагароджаны ордэнам Святога Георгія.
  
  — Так, сэр...
  
  Фрэнч накіраваўся было да выхаду, але каля дзвярэй замарудзіўся і зноў павярнуўся да міністра:
  
  — А, дарэчы, як ваш пляменнік?
  
  Кітчэнера спахмурнеў.
  
  — На жаль, — цяжка ўздыхнуў ён. — Лекары пакуль нічым не абнадзейваюць. Яны кажуць, занадта глыбокая кантузія. Эдзі наўрад ці калі-небудзь стане нармальным чалавекам...
  
  — Прабачце, сэр... — ціха сказаў Фрэнч і выйшаў.
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  «Калі Чэрчыль высадзіўся на французскай ўзбярэжжа ў Булонь, там яго ўжо чакала асабістая машына галоўнакамандуючага. Фрэнч прыняў госця з распасцёртымі абдымкамі, зладзіў у яго гонар раскошны абед і звяртаўся з ім так, быццам яго сябар ўсё яшчэ быў членам ваеннага кабінета. На наступны дзень галоўнакамандуючы спытаў у Чэрчыля, што б ён хацеў рабіць у арміі, «Усё, што загадаюць», — адказаў той. Фрэнч прапанаваў Чэрчылю камандаванне брыгадай. Гэта азначала, што ён атрымаў званне брыгаднага генерала і камандаваў злучэннем, насчитывавшим 4 тысячы чалавек. Чэрчыль ахвотна прыняў прапанову. Паколькі, аднак, ён не меў вопыту ваеннай службы ва ўмовах першай сусветнай вайны, ён справядліва разважыў, што яму варта хоць бы на працягу месяца пабыць на перадавой у больш сціплым чыне і набыць некаторы ваенны вопыт. Чэрчыль выказаў пажаданне прайсці стажыроўку ў гвардзейскай дывізіі. Яго просьба была задаволена».
  
  
  (З кнігі В. Трухановского «Уінстан Чэрчыль».)
  
  
  Францыя, 15 лістапада 1915 года
  
  
  — Слухаюся, гер Шуманам! — откозырял лейтэнант артылерыі Карл Бухвальд, нядаўна прыбыў з Берліна разам з новым папаўненнем. — Я магу ісці?
  
  — Пачакайце, лейтэнант, — палкоўнік Шуманам акуратна завязаў матузы на тэчцы з паперамі, засунуў дакументы ў стол і старанна замкнуў яго. Ключ палкоўнік паклаў у кішэнь мундзіра. — Я таксама іду. Хочацца трохі прагуляцца. Нарэшце-то скончылася гэтая золь...
  
  Наогул-то палкоўнік быў супраць пазаслужбовых адносін з малодшых па званню. Але лейтэнант Бухвальд быў выключэннем. Ён прывёз з сабой ліст ад кузіны Ганса фон Шуманна Грэты. Волкавай, народжанай баранэсы фон Раушенбах, якая жыве ў Пецярбургу.
  
  «Гэта жудасна, дарагі стрыечны брат, ўсведамляць, што мы з вамі апынуліся падзеленымі лініяй фронту, — пісала Грэта. — Бачыць Бог, як я хацела б апынуцца цяпер у родным Брэмене, у нашым ўтульным старым доме, дзе мы з вамі ў дзяцінстве так любілі па вечарах, пры святле свечкі, калі ўсё здаецца таямнічым і прывідным, марыць аб тым, што станецца з намі, калі мы вырасцем вялікімі. Памятаеце, як горача кінуліся вы перада мной на калені і ўсклікнулі: «Грэта! Мілая Грэта! Калі-небудзь я абавязкова ажанюся на табе!» О, як гэта было даўно...
  
  Вы так і не стварылі сям'ю, дарагі стрыечны брат, а я так нешчаслівая ў шлюбе! Мой муж пакутуе усімі заганамі адразу. Ён п'яніца і распуснік, які аддае перавагу грамадства паўшых жанчын сямейнаму агменю. Цяпер яшчэ, калі мая любімая радзіма, мая Германія, апынулася ўцягнутай у гэтую вайну, муж зьненавідзеў мяне толькі за тое толькі, што я немка! О, чаму вы не выканалі свайго дзіцячага абяцанні, сябар мой?!.»
  
  Сентыментальны фон Шуманам сутаргава праглынуў і перавярнуў старонку.
  
  «...ведаю пра ўсё ад цётачкі Грэтэль, але не вырашаўся рацее напісаць вам.
  
  Гер Бухвальд быў тут інкогніта, з місіяй ад ваеннай выведкі. Гэта выдатны чалавек, мой сябар. Даведаўшыся, што ён едзе ў Францыю, што, магчыма, сустрэнецца з вамі, я перадала яму ліст у надзеі, што вы ўсё-ткі прачытаеце яго. Беражыце сябе, дарагі Ганс! Я малю Бога, каб нарэшце скончылася гэтая вайна і вы засталіся жывыя і здаровыя. Быць можа, мы яшчэ сустрэнемся... Думкі аб гэтым надаюць мне сілы. Ведайце ж, я (закрэслена). Ваша бедная кузіна Грэта фон Раушенбах».
  
  Пагружаны ў свае думкі, палкоўнік маўчаў. Гер Бухвальд, не насмельваючыся парушыць яго роздумаў, крочыў побач. Прыемна было пасля доўгай і слотнай восені ўдыхаць лёгкі марозны паветра першых зімовых дзён.
  
  — Як яна выглядае? — раптам ціха спытаў палкоўнік.
  
  Лейтэнант адразу зразумеў, пра каго ідзе гаворка.
  
  — Яна... — ён крыху замяўся, не жадаючы ні хлусіць, ні засмучаць палкоўніка праўдай.
  
  — Пастарэла... — без слоў зразумеў яго фон Шу-ман. — Яшчэ б... Столькі гадоў прайшло... — ён падняў вочы да неба, нібы спрабуючы злічыць гады, праляцелы па-са дня іх апошняй сустрэчы. — Мы ж з ёй равеснікі... А бачыліся ў апошні раз, калі нам было па дваццаць... Бог мой! Амаль трыццаць гадоў таму... А яна была добрая, невымоўна прыгожая... Я любіў яе ўсё жыццё...
  
  Ён зноў цяжка ўздыхнуў і, паглядзеўшы на лейтэнанта, сустрэў погляд, поўны разумення і спагады. Гэта яшчэ больш расположило палкоўніка да спадара Бухвальду.
  
  — А як Вы з фраў Грэтай пазнаёміліся? — пацікавіўся Шуманам. — Даўно ль?
  
  — О так, гер палкоўнік. Я прыехаў у Расею пятнаццаць гадоў таму ў якасці памочніка ваеннага аташэ ў нямецкім пасольстве. Спадар Волкаў займаў тады высокі чынавенскі пост у міністэрстве замежных спраў. Мы даволі часта сустракаліся з ім па службе і на афіцыйных прыёмах. Як-то раз ён прывёў з сабой фраў Грету. Яна падалася мне дзіўна разумнай і адукаванай жанчынай, і мы адразу пранікліся адзін да аднаго размяшчэннем. Я заўсёды дзівіўся, як яна можа цярпець такога грубага і пахабнага чалавека, як яе муж. Ёй так самотна з ім і наогул у гэтай варварскай краіне...
  
  — Бедная Грэта... — вочы палкоўніка напоўніліся слязьмі.
  
  Бухвальд пачціва змоўк. Ён разумеў пачуцці гер Шуманна. Некалькі хвілін яны зноў крочылі ў поўнай цішыні. Нарэшце палкоўнік глуха кашлянуў і звярнуўся да Бухвальду:
  
  — Ці надоўга вы. да нас?
  
  — Як вырашыць камандаванне. У мяне не абмежаваны тэрмін камандзіроўкі. Усё залежыць ад таго, як атрымаецца справіцца з пастаўленай перада мной задачай падрыхтоўкі разведчыкаў для работы ў тыле ворага ў аператыўных умовах.
  
  На іншы жа дзень гер Бухвальд з запалам узяўся за даручаную яму справу. Днём ён працаваў з салдатамі, а вечары, як правіла, праводзіў з палкоўнікам фон Шуманном, з якім сышоўся даволі блізка дзякуючы далёкай пецярбургскай стрыечнай сястры спадара Шуманна, народжанай баранэсе фон Раушен-бах.
  
  Так прайшоў месяц.
  
  Аднойчы палкоўнік запрасіў сябра да сябе, каб, як водзіцца, паўзгадваць аб лепшых днях і абмеркаваць надзённыя пытанні аператыўнай разведкі ў тыле ворага.
  
  — Піва? — прапанаваў ён госцю.
  
  Звычайна Бухвальд адмаўляўся, спасылаючыся на нездаровую печань, але на гэты раз пагадзіўся. Пад піва гутарка пайшла яшчэ лепш, успаміны сталі ярчэй, і светлы вобраз баранэсы фон Раушенбах быў на час захіляецца шматлікімі вобразамі кароткачасовых сябровак палкоўніка і лейтэнанта. На жаль, спадар Бухвальд не мог, як гэта здаралася, заседжвацца дапазна: неабходна было перадаць з штаба шыфраванае данясенне ў Берлін, дзе цікавіліся ходам яго працы. Правёўшы госця, гер Шуманам-адчуў непераадольную цягу да сну. Ён з задавальненнем расцягнуўся на ложку і праваліўся ў свет мар і сноў.
  
  Прачнуўся ён значна пазней звычайнага. З-за чаго-то трашчала галава. Настрой было агідным. Апрануўшыся, гер Шуманам насуперак звычаю загадаў падаць аўтамабіль, хоць у іншыя дні аддаваў перавагу прагуляцца пешшу.
  
  Увайшоўшы ў кабінет, палкоўнік ледзь не пазбавіўся дару мовы: з шуфляды яго стала, дзе захоўваліся важнейшыя дакументы, якія датычацца баявых дзеянняў супраць ангельцаў на тэрыторыі Францыі, тырчаў ключ. Але педантычны да дробязнасці палкоўнік дакладна памятаў, што ўчора замыкаў стол і хаваў ключ у нагруднай кішэні мундзіра. Ён кінуўся да стала. Усе паперы зніклі.
  
  Калі палкоўнік паўстаў перад ваенным трыбуналам, яго спыталі, чаму ён быў так упэўнены ў тым, што лейтэнант Бухвальд сапраўды прывёз яму ліст ад кузіны? Пісала Грэта Волкава, народжаная баранэса фон Раушенбах, яму раней? Ці быў ён знаёмы з яе почыркам?
  
  На гэтыя пытанні палкоўнік фон Шуманам адказаў адмоўна.
  
  Яго павінны былі расстраляць, але, улічваючы ранейшыя заслугі, разжалаваны ў салдаты. Ён прасядзеў у акопах да канца вайны.
  
  
  Францыя, студзень 1916 года
  
  
  Цэлы тыдзень Рэйлі дабіраўся з нямецкага тылу да сваіх. Яму давялося прайсці пешшу некалькі дзясяткаў кіламетраў. Выбраўшыся з занятай немцамі тэрыторыі, ён з агідай скінуў мундзір, спаліў дакумент на імя Карла Бухвальда і, пераапрануўшыся ў захопленае з сабой цывільнае сукенка, стаў падобным на якога-небудзь рамесніка. Так ён прабіраўся праз перадавую, рызыкуючы кожную хвіліну быць забітым сваімі або немцамі.
  
  Камандзір гвардзейскага корпуса генерал Уотсан сустрэў выведніка, як роднага сына.
  
  — Я далажу камандаванню, — захлынаўся ад захаплення генерал. — Вас прадставяць да ўзнагароды! Якая смеласць! Якая дзёрзкасць! Але як вам удалося размясціць да сабе Шуманна?
  
  — Я быў знаёмы з яго стрыечнай сястрой у Пецярбургу, сэр, — стомлена адказаў Джордж. — Дзіўна непрыемная дама, сапраўдная бюргерша. Бр-р... — ён поежился пры адным успаміне. — І, як усе немцы, дзіка сентыментальны... Распавядаючы мне аб сваім двоюродном браце, яна залівалася слязьмі... А ўсё астатняе, сэр, справа тэхнікі. Нямецкім на лісце я валодаю не горш, чым у вуснай прамовы...
  
  Сэр Уотсан радаваўся. Вядома ж, начальства, даведаўшыся аб аперацыі, бліскуча праведзенай Рэйлі, адзначыць і сціплыя заслугі самога генерала. Гэта будзе дарэчы, бо камандуючы Фрэнч ў апошні час не задаволены дзеяннямі гвардзейскага корпуса.
  
  Ад лішку пачуццяў Уотсан запрасіў Рэйлі разам паабедаць.
  
  Прама цяпер, у гэтую хвіліну.
  
  Джордж не адмовіўся.
  
  — Так, дарэчы, — успомніў сэр Уотсан, разразаючы біфштэкс. — Вы яшчэ не ведаеце апошніх навін. Паверыце ці, у нашым корпусе служыць Ўінстан Леанард Спенсер Чэрчыль, былы міністр ваенна-марскога флоту.
  
  — Не можа быць!
  
  — Уявіце сабе, — падпалкоўнік любаваўся вырабленым эфектам. — Пасля правалу Дарданелльской аперацыі ён падаў у адстаўку і цяпер страляе ў акопах на перадавой.
  
  Джордж адклаў відэлец у бок.
  
  — Сэр, — усклікнуў ён, — што значыць лёс! Гэта прыяцель маёй маладосці, мы не сустракаемся гадамі, але падчас ваенных дзеянняў нашы шляху абавязкова скрыжоўваюцца. Ці магу я прасіць вас аб адным ласку?
  
  — Аб чым заўгодна, сябар мой, аб чым заўгодна...
  
  — Дзе цяпер спадар Чэрчыль?
  
  — Вы хочаце яго бачыць? О, у такім выпадку ў мяне для вас ёсць сюрпрыз. Ведайце ж, ён з хвіліны на хвіліну будзе тут. Я паслаў за ім машыну. Вельмі хочацца паглядзець на такога папулярнага і скандальнага чалавека.
  
  У сталовую увайшоў дзяжурны афіцэр.
  
  — Сэр, — звярнуўся ён да Уотсану, — дазвольце далажыць: толькі што прыехаў лейтэнант Флінт. Ён прасіў перадаць, што не змог выканаць вашага даручэнні: на паўдарогі спусціла кола, і лейтэнант вымушаны быў вярнуцца назад.
  
  — Як? — знерваваўся генерал. — А спадар Чэрчыль?
  
  Дзяжурны афіцэр развёў рукамі.
  
  — Чорт вазьмі! — Уотсан стукнуў кулаком па стале. — Прабачце, містэр Рэйлі, як бачыце, сюрпрызу не атрымалася.
  
  Джордж, предвкушавший сустрэчу з сябрам, таксама быў засмучаны.
  
  — А што, калі... — раптам прыйшла яму ў галаву ідэя, — што, калі я сам пайду на перадавую?
  
  — Як? — здзівіўся генерал. — Калі?
  
  — Прама цяпер, калі вы дазволіце, сэр... — Рэйлі рашуча падняўся з-за стала.
  
  — Але... але, можа быць, пачакаеце да заўтра? Навошта вам мясіць бруд у акопах? І наогул там страляюць...
  
  — Няўжо? — іранічна ўсміхнуўся Джордж. — Спадар генерал, вайна ёсць вайна. Як ведаць, можа, Віні заўтра ўжо не будзе ў жывых...
  
  Уотсан трохі падумаў.
  
  — Перадайце лейтэнанту Флінт, — сказаў ён дзяжурнаму, — калі непаладкі ліквідаваны, хай адвязе спадара капітана да размяшчэння батальёна.
  
  — Дзякую вас, — сардэчна сказаў Джордж.
  
  
  «Як-то Чэрчыль атрымаў загад зьявіцца да камандзіра корпуса. Яму паведамілі, што на скрыжаванні дарог, прыкладна ў пяці кіламетрах ад месца размяшчэння батальёна, будзе чакаць аўтамабіль, які даставіць яго ў штаб корпуса. Грунтоўна помесив бруд і нарэшце дабраўшыся да ўмоўленага месца, Чэрчыль ніякага аўтамабіля там не знайшоў. Толькі праз гадзіну з'явіўся сувязны афіцэр, які паведаміў, што аўтамабіль загналі па памылцы ў іншае месца, што цяпер ужо ўсё роўна позна з'яўляцца да генерала і што наогул гэта справа няважнае, так як генерал проста хацеў пагутарыць з ім і паглядзець на яго. Чэрчыль быў раз'юшаны, і яго абурэньне нарастала па меры таго, як ён прабіраўся па гразі назад на перадавую. Там жа яго сустрэлі словамі, што ён шчаслівы чалавек. Аказваецца, пасля яго сыходу нямецкі снарад ударыў прамое сховішча, дзе звычайна знаходзіўся Чэрчыль, і разбурыў яго да падставы. Такім чынам, Чэрчылю яшчэ раз пашанцавала».
  
  
  (З кнігі В. Трухановского «Уінстан Чэрчыль».)
  
  
  — Так, сэр, Гасподзь захаваў вас, — сказаў пажылы салдат, запальваючы папяросу, — а вось вашага прыяцеля забіла...
  
  — Якога яшчэ прыяцеля? — насцярожыўся Ён.
  
  — Які ў аўтамабілі прыехаў, незадоўга да таго, як вы вярнуліся. Ён быў у форме капітана, сэр. Відаць, справа ў яго было важнае, раз пад кулі не пабаяўся палезці. Ён быў вельмі смелы чалавек, сэр... Яму паказалі ваш бліндаж. Ён пайшоў туды, а ў гэты час снарад, сэр...
  
  — Ды хто гэта? — устрывожаны Чэрчыль кінуўся да варонцы, якая ўтварылася на месцы бліндажа. Каля яе валялася изувеченное цела чалавека ў ваеннай форме. У трупа не было абедзвюх ног. Адна з іх тырчала з бруду метрах у дзесяці ад месца выбуху.
  
  Ўінстан перавярнуў мёртвае цела тварам да сябе. І абмер.
  
  — Джордж... — прашаптаў ён узрушана. — Джордж, даўніна... Навошта ты...
  
  Па твары скандальнага палітыка і будучага прэм'ер-міністра, якому праз пяцьдзесят гадоў паставяць помнік перад англійскім парламентам, аб якой напішуць сотні кніг яшчэ да яго смерці, па твары аднаго з самых вядомых дзяржаўных дзеячаў дваццатага стагоддзя Ўінстана Леанарда Спенсера Чэрчыля цяклі слёзы. І ён не хаваў іх. Апошні раз Віні плакаў у далёкім дзяцінстве.
  
  Цела Джорджа не сталі адвозіць у Англію: у яго не заставалася там ні родных, ні сяброў. Яго пахавалі тут жа, у ваколіцах Булонь. Надпіс на магільным камені сціпла апавяшчала:
  
  
  «Тут спачывае Джордж Герберт Блад (Вырашы).
  
  1874-1915 гг.
  
  Мір праху яго!»
  
  
  Падчас другой сусветнай вайны надыходзячыя фашысцкія войскі зраўнавалі гэтую магілу з зямлёй.
  
  
  
  3. ЗІГМУНД РОЗЭНБЛЮМ, НЕЗАКОННАНАРОДЖАНЫ
  
  
  «Локкарт у сваіх «Успамінах...»распавядае, што Рэйлі — гэта жыхар Адэсы, які насіў у мінулым прозвішча Розэнблюм».
  
  (З нарыса Р. Піменава «Як я шукаў шпіёна Рэйлі».)
  
  
  «Ён нарадзіўся ў 1874 годзе, паблізу Адэсы, незаконны сын маці-полькі і нейкага доктара Розенблюма, які кінуў маці з дзіцем, пасля чаго вельмі хутка яна выйшла замуж за рускага палкоўніка...»
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына».)
  
  
  «Крыкі адчаю даносяцца да нас ад тысяч габрэяў, якія пакутуюць ў Вашай шырокай імперыі... Пяць мільёнаў падданых Вашага Вялікасці стогнуць пад ярмом выключных і абмежавальных законаў. Рэшткі нацыі, адкуль выйшлі рэлігіі — наша і Ваша, і наогул усякая рэлігія на зямлі, якая прызнае адзінага Бога... падпарадкаваныя ў Вашай імперыі такім законах, пры якіх жыць і мець поспех немагчыма...»
  
  (З петыцыі, дасланай рускаму цару Аляксандру III лонданцамі — удзельнікамі мітынгу ў абарону расейскіх габрэяў, 1890 год.)
  
  
  Кіраўнік 1
  РАХУНКІ З ЖЫЦЦЁМ
  
  
  
  Кіеў, 1890 год
  
  
  — А яшчэ я пішу раман пра Батенькове, — важна сказаў Зігмунд.
  
  Ніна ўважліва схіліла галаву, з-за чаго кветкі на яе капелюшы загайдаліся, нібы жывыя.
  
  — Так, стала быць, ты астатняе заўседы застаецца ў цені? — мякка ўсміхнулася яна. — Зрэшты, хто ў твае лета не грашыў літаратурнымі практыкаваннямі і не думалі сябе Пушкіным або Тоўстым!
  
  Зігмунд сабраўся было пакрыўдзіцца, але не паспеў, таму што жанчына спытала:
  
  — А хто ён такі, гэты Батеньков?
  
  — Дзекабрыст, — юнак адразу дараваў ёй паблажлівы тон. — Вядома, ён не настолькі вядомы, як Пестеля або, дапусцім, Лунін, але яго асобу, шмат у чым не ацэненая...
  
  — Ой, колькі гарачнасці! — засмяялася Ніна. — Падобна на тое, ты і сапраўды захоплены сваім Батеньковым і прачытаў шмат кніг...
  
  Яны шпацыравалі па Крэшчаціку, нетаропка, як і іншыя гараджане, якія здзяйсняюць праменад. З боку паглядзець — нічога асаблівага: малады чалавек старэйшага гімназічнага ўзросту і маладжавая, добра якая захавалася дама, сяброўка маці маладога чалавека. Аднак сэрца ў Зігмунда замірала пры думкі аб вялікай таямніцы, якая злучае яго з Нінай.
  
  — Зняволены ў каземат Петрапаўлаўскай крэпасці, — горача загаварыў ён, — Батеньков пакінуў выдатныя запіскі, у якіх выказаў сваё меркаванне па шэрагу філасофскіх, гістарычных і палітычных пытанняў... Пісаў ён у прадчуванні хуткай гібелі і не ведаў, што яму трэба будзе правесці ў няволі ні шмат ні мала дваццаць гадоў...
  
  Ніна схіліла галаву, так, каб капялюш прыкрывала твар, і паволі пазяхнула. Ёй не хацелася крыўдзіць хлопчыка, але, бачыць Бог, да чаго ж сумныя рэчы яго займаюць! А бо зусім нядаўна ёй так падабаліся яго рысы і захопленасць. Так, Зіга страстен і шчыры, але часам ставіць яе ў няёмкае становішча. Ды і наогул гэтую сувязь пара спыняць. Вось і Поль учора пакепліваў з Нининым празмерна юным прыхільнікам...
  
  — Усё, што ты ведаеш, так цікава, так пазнавальна, — жанчына падняла галаву, і кветкі на капелюшы зноў захісталіся ў такт яе крокаў. — Але, Зіга, дарагі, мне, на вялікі жаль, пара дадому. Ведаеш, па-мойму, — яна панізіла голас, — муж што-то пачынае падазраваць. А ён раўнівы, мілы, страшна раўнівы, як праўдзівы маўр...
  
  Зігмунд недаверліва паглядзеў на Ніну. Пры ўсім багацці фантазіі ён не мог уявіць у ролі Атэла яе мужа, пажылога лагоднага чыноўніка.
  
  — Ой, я спазняюся! — тайная каханая гімназіста зірнула на малюсенькія гадзінічкі, прышпіленыя шпількай на грудзях. Час і на самай справе падціскала: праз дзесяць хвілін ёй трэба быць у кавярні Миллиотти, дзе прызначанае рандэву з Полем. — Бывай, мой дарагі! Велізарны прывітанне Варвары Людвиговне! — крыкнула Ніна ўжо на бягу, хупава прытрымліваючы рукой падол сукенкі.
  
  — Да пабачэння... — разгублена прамармытаў ёй услед юнак і маркотна пабрыў дадому, разважаючы пра сябе аб загадкавай і прихотливой жаночай натуры. Але малады апетыт узяў верх над хвіліннымі засмучэньнямі, і Зіга вырашыў зазірнуць у кавярню Миллиотти, каб падсілкавацца і развеяцца.
  
  Ён штурхнуў шкляныя дзверы, празвінеў званочак над уваходам, але званчэй званочка быў смех, такі знаёмы, дражніла смех Ніны. Яна сядзела за столікам, інтымна склонись кветкамі на капелюшы да устроившемуся побач Пухлякову, а Павел Іванавіч, саладжава усміхаючыся, паціскаў Нинину руку і нешта шаптаў ёй на вушка.
  
  Кроў кінулася Зігмунда ў галаву. У імгненне вока ён апынуўся побач з іх столікам, што-то пранізліва крычучы аб падмане, здрадзе і ревнивце-мужа. Юнак дрэнна цяміў, што робіць, але ў паветра ўжо ляцелі кубкі і пірожныя. З-за фіранкі вынырнуў перапалоханы гаспадар. Нинино твар стала пагардліва-халодным. А Павел Іванавіч Пухляков павольна падымаўся ва ўвесь свой гвардзейскі рост і заносіў для ўдару пудовый кулак.
  
  З носа Зігі хлынула кроў, галава рэзка пахіснулася таму, але Пухляков прытрымаў яго за грудкі і ўдарыў зноў — моцна, дакладна, умела. Ад болю ў гімназіста пацямнела ў вачах, але цяпер ён выразна чуў крыкі з усіх бакоў, нібы вярнулася страчанае на міг прытомнасць.
  
  — Так яго, смаркача! — ухвальна усклікаў чый-то ўпэўнены бас.
  
  — Але ж ён зусім дзіця! — усхвалявана пярэчыў устрывожаны жаночы голас.
  
  — Медам, месье, — мітусіўся гаспадар кавярні, — нейкая непрыемнасць, прашу супакоіцца і пакінуць установу, скандалы мне ні да чаго, гэты ж гадзіну прыбудзе паліцыя...
  
  — Дурань! — крыкнуў Зіга ў твар Паўлу Іванавічу. — Яна падмане цябе так жа, як і мяне!
  
  Вочы Ніны звузіліся, вусны искривились ва ўсмешцы, але яна нічога не сказала.
  
  — Маўчы, шчанюк! — Пухляков суправаджаў кожнае слова вельмі адчувальнымі ўдарамі. — Як ты смееш абражаць гонар дамы?! Блазнюк, жидовский вырадак, байструк!
  
  Гэтыя словы былі нестерпимы, яны джалілі, як восы. Зіга ірвануўся, брамы гімназічнага кіцеля затрашчаў. Нічога не бачачы, ён кінуўся прэч з кавярні. Шкляная дзверы грукнулі за спіной, жаласна бразнуў званочак.
  
  Усхліпваючы і размазваючы па твары кроў, ён брыў па парку. Не, пасля такога немагчыма жыць на свеце! Ненавісны Павел Іванавіч не толькі адвёў у Зігмунда жанчыну — ён прылюдна исхлестал яго, як хлапчука. Але страшней за ўсё быў ганьба, які складаецца ў словах «жидовский вырадак» і «байструк».
  
  Цёплы, ідылічны свет, у якім жыў да гэтага часу Зіга, паваліўся ў адзін міг, растаптаны ботамі гэтага солдафона. Змыць падобныя абразы можна толькі крывёю.
  
  Дзе ляжыць браўнінг айчыма, у доме Вішнеўскіх ведалі ўсе. У кабінеце Аляксандра Львовіча, у правым верхнім скрыні стала. Нават уваходзіць у кабінет палкоўніка дзецям найстрога забаранялася. Аднак Зиге, як самаму старэйшаму, Вішнеўскі аднойчы паказаў зброю...
  
  
  Прыгарад Адэсы, 1874 год
  
  
  — Нуте-з, паненка, як ваша здароўе? — Рыгор Якаўлевіч узяў у рукі стетоскоп. — Спадзяюся, марское паветра здзейсніў цуд, на якое не здольная медыцына, і вашы лёгкія ў поўным парадку. Не дыхайце... Так... У чым справа, Варенька? Я ж прасіў — не дыхаць...
  
  Васька цяжка ўздыхнула і залілася слязьмі.
  
  — Што такое? Што здарылася? — всполошился доктар. — А, любачка, проста раздурэўшыся нервы. Трэба трымаць сябе ў руках. Тым больш што здароўю вашага нішто больш не пагражае.
  
  — Ох, Вожыкі... я... я... — Васька ўсхліпнула, прытрымваючы абедзвюма рукамі расстегнутое на спіне сукенка. — Я цяжарная...
  
  — Жартаваць дазволіце? — Рыгор Якаўлевіч зняў і старанна працёр насоўкай пенснэ. — Ты ўпэўненая? — спытаў ўжо іншым тонам.
  
  Пацыентка заківала, імкнучыся ўтрымацца ад рыданняў і з надзеяй гледзячы на доктара.
  
  — Та-ак, — ён мераў крокамі кабінет, — калі ў цябе апошні раз былі месячныя?
  
  — У студзені яшчэ, — ледзь чутна прашаптала дзяўчына, кусаючы губы, каб не расплакацца зноў.
  
  — Ну-ну, будзе, — паморшчыўся Рыгор Якаўлевіч. — Не люблю, ведаеш, жаночых істэрык. Што ж, гэта не смяротна. — Ён схіліўся над сталом і нешта напісаў на паперцы неразборлівым медыцынскім почыркам. — Вось кірунак да майго калегу. Ён добры гінеколаг, дасведчаны. Тэрмін у цябе яшчэ цалкам прыдатны для аборту.
  
  — Няма, Ежы, няма! — Васька прыціснула кулакі да шчок. — То ёсць грэх для каталічкі. Забойства... Няма!
  
  — Які ж выхад вы бачыце, паненка? — доктар і іранічна глядзеў на яе скрозь шкельцы пенснэ. — Нараджаць для каталічкі не грэх? А можа быць, вы разлічваеце, што я ажанюся на вас?
  
  — Матка Бозка... — дзяўчына таропка застегивала сукенка. — Я думала, вы сумленны чалавек, даверылася вам, а вы... Не турбуйцеся, пан, больш я вас не потревожу...
  
  Яна выцерла слёзы і выбегла з кабінета ў прыёмную, дзе доктара Розэнблюма цярпліва чакалі іншыя хворыя, якія пакутуюць слабымі лёгкімі.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Сёння я цвёрда вырашыў памерці. Н. мне няправільная, гэта не падлягае сумневу. Яе новы палюбоўнік публічна прынізіў мяне, абразіўшы фізічна дзеяннем і раскрыўшы старанна якая хаваецца таямніцу майго нараджэння. Я і сам даведаўся пра гэты сакрэт зусім нядаўна, выпадкова падслухаўшы размову маці з тата... дакладней, з маім айчымам. Айчым дакаралі яе за тое, што яна падманула яго, выдаючы сябе за ўдаву ваеннага, чым кранула сэрца рубаки-палкоўніка, за тое, што не сказала праўду — што яна ўсяго толькі кінутая палюбоўнікам дзяўчына з незаконна прижитым дзіцем. Мама плакала, маліла дараваць, заклинала тата... дакладней, Аляксандра Львовіча здароўем дзяцей, маіх зводных братоў і сясцёр. Калі я пайду з жыцця, яны ўсе ўздыхнуць з палёгкай.
  
  Але як мне забіць сябе? Добраахвотна растаючыся з светам людзей, варта абдумаць гэта важная падзея да дробязяў. Атруціцца? Божа правы, гэта несур'ёзна, я ж не пакаёўка Параша, выпіла ў мінулым годзе воцатнай эсэнцыі! Суседзі своечасова выявілі няшчасную, яе выратавалі, але яна назаўсёды засталася скалечанай. Такім чынам, гэты метад не толькі дурны, але і недастаткова эфектыўны. Павесіцца? Гэты спосаб адносна надзейны і даступны, аднак мне распавядалі, быццам бы ў момант агоніі ў павешаных або повесившихся назіраецца шэраг чыста фізіялагічных безотчетных праяў. Я не асаблівы эстэт, але чаму-то не жадаю, каб маё безабароннае цела знайшлі оскверненным мочой, спермай і калам. Можна, вядома, не мудрагеліць і парэзаць вены... Але адасобіцца ў нашым доме і вырабіць падобную аперацыю без сведак вельмі цяжка. Знойдуць — выратуюць, а што я скажу маман, як растлумачу свой учынак? Застаецца адно-адзінае сродак...»
  
  
  Кіеў, 1890 год
  
  
  Зігмунд зачыніўся ў сваім пакоі. Сабраў усе лісткі з запісамі аб декабристе Батенькове, склаў іх у тэчку і буйна вывеў на ёй: «З няскончаных твораў».
  
  Выняў з англа-рускага слоўніка фатаграфічную картку Ніны, тры месяцы таму скрадзеную ім з альбома маман, у апошні раз вгляделся у некалі дарагія рысы. Але ранейшае зачараванне знікла, сярэдніх гадоў жанчына глядзела з карткі, усміхаючыся двухсэнсоўна і фальшыва. Зіга узяў нажніцы і парэзаў тоўсты кардон у кавалкі. Рэшткі Нининой ўсмешкі ён запячатаў у канверт, крыху падумаў і напісаў зверху адрас мужа подлай изменницы, такога ж, у сутнасці, ашуканага чалавека, якім Зігмунд адчуваў сябе.
  
  — Сынок! — у дзверы пастукала маці. — Час абедаць. Спусціўся ў сталовую, пшэпрашам, Аляксандр Львовіч хвалюецца, ці не захварэў ты, ужо вельмі ты бледны, сынок...
  
  Пасля некаторых ваганняў Зіга адчыніў дзверы і, імкнучыся выглядаць нязмушана, выйшаў да стала. Убачыўшы яго, айчым супакоіўся, і Клаша падала расольнік ў вялікі фарфоравай супнице.
  
  Перад дэсертам, спаслаўшыся на заняткі, Зіга папрасіў прабачэння і ўстаў. Перш чым назаўсёды пакінуць сталовую, ён азірнуўся, стараючыся захаваць у памяці няхітрая сямейнае шчасце — на чале стала палкоўнік, наадварот — маман, сёстры і браты...
  
  Кабінецік Аляксандра Львовіча быў не зачынены. Зігмунд высунуў верхні правы скрыню пісьмовага стала і намацаў браўнінг. Схаваў зброю ў кішэню хатняй курткі і нячутна зайшоў да сябе. Дакранацца да дзяржальні браўнінга было хвалююча-прыемна. Зіга падышоў да люстэрка і прыклаў рулю да скроні. Крыва ўсміхнуўся ўласным адлюстраванню. З люстэрка глядзеў цыбаты гімназіст з спалоханымі чорнымі вачыма. Коратка абстрыжаныя валасы не хавалі адтапыраных вушэй. Як, павінна быць, смяецца над ім цяпер Ніначка разам са сваім Паўлам Іванавічам!
  
  — Вырадак, байструк, — сказаў сабе Зігмунд Розэнблюм, — ты проста смешны. — І націснуў курок.
  
  
  «Каля станцыі Іванцееўка сышоў з рэек грузапасажырскі склад. Ахвяр і пацярпелых няма, выключаючы дойную карову, пасшуюся непадалёк і раздавленную вагонам. Прычынай аварыі спецыяльная камісія лічыць недагляд з боку стрэлачніка А. Сідарэнка».
  
  
  (З газеты «Чыгуначны веснік», сакавік 1890 года.)
  
  
  «У атмасферы святочнага ўздыму сустрэлі мінулае Каляды жыхары мястэчка Кішынёў. Напярэдадні свята ў крамах і крамах ішла ажыўленая гандаль мілымі каляднымі падарункамі. Падобна біблейскім валхва, кишиневцы падавалі адзін аднаму, брат брату, муж жонцы сціплыя дары, якія ідуць ад самага сэрца, суправаджаючы дарэння віншаваннямі».
  
  
  (З газеты «Бессарабские ведамасці», студзень 1891 года.)
  
  
  «На пасаду маскоўскага генерал-губернатара прызначаны Вялікі князь Сяргей Аляксандравіч. Яго Высокасць мае намер ачысціць першапрастольную сталіцу ад непажаданых элементаў — валацугаў беспаспортных і іншых падазроных асоб. Падзякуем Усявышняга за тое, што ў Маскве будзе, нарэшце, наведзены парадак. Вялікі князь вядомы сваёю исключительною пабожнасьцю і воінскіх стараннасцю».
  
  
  (З часопіса «Узыход», верасень 1891 года.)
  
  
  «Неўраджай у приволжских губернях выклікае трывогу ў грамадскасці. Значна скараціўся вываз пшаніцы з Расіі. Паменшыўся збыт тавараў. На міжнародных таргах упаў курс расейскага рубля. Краіне тэрмінова патрабуюцца замежныя крэдыты. Аднак прадстаўнікі банкірскага дома Ротшыльдаў наадрэз адмовіліся якім-небудзь чынам удзельнічаць у гэтым пазыцы».
  
  
  (З газеты «Незалежны коммерсант», красавік 1892 года.)
  
  
  Кіеў, 1890 год
  
  
  Над самым вухам аглушальна шчоўкнуў курок.
  
  — Асечка! — злосна сказаў Зіга. — Бязладдзе, у ваеннага — і зброю ў такім стане.
  
  Ён патрос браўнінг і зноў націснуў на спускавы кручок. Рука тузанулася, куля стукнулася ў люстэрка, з рамы пасыпаліся аскепкі. У пакоі з'едліва запахла дымам.
  
  Зігмунд засмяяўся. Ён смяяўся і смяяўся, сам не ведаючы чаму. І не мог спыніцца ні тады, калі да яго ўбегла трясущаяся маці, ні калі айчым з высілкам разжимал яго пальцы, каб выняць зброю.
  
  Прыехаў доктар, вколол заспакойлівы. Прачынаючыся, Зіга бачыў над сабой склоненное твар маці са пакутліва зьведзенымі бровамі.
  
  — Чаму? Навошта? Навошта ты зрабіў гэта, сынок? — пыталася яна і малілася, блытаючы польскія і рускія словы.
  
  Праз некалькі дзён Вішнеўскі суха сказаў пасынку:
  
  — Я не хачу больш чуць стрэлаў у сваім доме. Вы ўжо знаходзіцеся ў тым узросце, калі неабходна вызначацца ў жыцці. Адпраўляйцеся вучыцца або лячыцца — мне ўсё роўна.
  
  — Для гэтага патрэбныя грошы, — дзёрзка сказаў цалкам паправіўся пасля «няшчаснага выпадку» Зігмунд.
  
  Палкоўнік паклаў на стол ассигнацию:
  
  — Я аплачу дарогу. Астатняе, будзьце ласкавы, зарабіць самастойна.
  
  Зіга нядбайна сунуў купюру ў кішэню.
  
  — Куды? Не пушчу! — павісла на ім заплаканая маці.
  
  — Ды вы не галасіце гэтак, маман, — юнак адарваў ад сябе рукі Варвары Людвиговны. — Нічога са мной не здарыцца. Я еду да бацькі, — ён пакасіўся на Аляксандра Львовіча, — да свайго сапраўднаму бацьку.
  
  Няскончаны раман пра Батенькове Зігмунд з сабой не ўзяў. Канверт з абрэзкамі фатаграфічнай карткі Ніны выкінуў на бліжэйшай памыйніцы. З мінулым было скончана. Смешна і сумна было успамінаць нядаўнія пакуты.
  
  
  Адэса, 1891 год
  
  
  Доктар Розэнблюм быў, здаецца, ашаломлены раптоўным з'яўленнем сына. Покашливая, доўга ўглядаўся ў благога чернявого юнака.
  
  — Мне ад вас нічога не трэба, — з нязвыклай для сябе развязнасцю сказаў Зігмунд. — Хацелася пабачыць бацькоў, не больш таго. Я, калі цікавіцеся, еду вучыцца за мяжу. Дарэчы, у вас не знойдзецца некаторай сумы ў пазыку?
  
  Рыгор Якаўлевіч паморшчыўся ад такога відавочнага вымагальніцтва, але грошай усё-такі даў. Зіга неадкладна адкланяўся. Гледзячы яму ўслед, доктар уздыхнуў: яшчэ адзін саманадзейны юнак адпраўляецца заваёўваць свет.
  
  Купляючы білет, Зігмунд назваўся па дзявочай прозвішчы маці — Зялінская. Ні Вішнеўскім, ні Розенблюм ён сябе з гэтага часу не адчуваў. Даволі! Новае жыццё трэба пачынаць з новым імем.
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  «Трэці месяц я за мяжой. Здалёк жыццё тутэйшая здаецца больш прывабнай. Германія, прасякнутая бюргерским духам, мне не спадабалася. У Францыі ўсе спіць, акрамя Парыжа. Але для сталічнай жыцця мне не хапала сродкаў. Адзіны плюс — пастаянная моўная практыка. Адна справа вывучаць нямецкую або французскую па кнігах і слоўніках і зусім іншае — трапіць у асяроддзе, дзе твой адэскі акцэнт выклікае, па меншай меры, здзіўленне. Цяпер знаходжуся ў Англіі. Стагоддзя панавання над цэлым светам прышчапілі брытанцам сапраўднае годнасць. Ураджэнцы маленькага астраўной дзяржавы распаўсюдзіліся па ўсіх кантынентах і ўсюды адчуваюць сябе, як дома. Калі ў каго і чаго варта вучыцца, то менавіта ў ангельцаў... Але грошы ў мяне падыходзяць да канца і трэба вяртацца дадому. Я вырашыў працягваць адукацыю ў Кіеўскім універсітэце. Стары Ро-зенблюм расчувствуется, калі даведаецца, што, ідучы па яго слядах, я буду вучыцца на медыка, і зноў дасць мне грошай...»
  
  
  Кіраўнік 2
  КАХАННЕ ДА ТРУНЫ
  
  
  
  «У загараднай гасцініцы даведзены да адчаю студэнт М. застрэліўся сам і смяротна параніў сваю палюбоўніцу, скончавшуюся па дарозе ў лякарню ў карэце «хуткай дапамогі». Няўцешны ўдавец, на руках якога засталіся дзеці трынаццаці, васьмі і пяці гадоў, сцвярджае, што нічога не ведаў аб рокавым рамане няслушнай жонкі».
  
  
  (З газеты «Новы час», лістапад 1890 года.)
  
  
  «Рускі філосаф Уладзімір Салаўёў склаў пратэст антысемітызму ў рускай друку і сабраў у Маскве і Пецярбургу больш за сто подпісаў навукоўцаў і пісьменнікаў. Сярод іх — В. Караленкі, К. Тимирязев, Л. Талстой. У пратэсце гаворыцца: «Ўзмоцненае ўзбуджэнне племянной і рэлігійнай варожасці, гэтак супраціўнага духу хрысціянства, душачы пачуццё справядлівасці і чалавекалюбства, у корані разбэшчвае грамадства і можа прывесці да маральнага одичанию, асабліва пры цяпер ужо прыкметным заняпадзе гуманных ідэй і пры слабасці юрыдычнага пачатку нашай жыцця. Вось чаму ўжо з аднаго пачуцці нацыянальнага самазахавання варта рашуча асудзіць антысэміцкае рух не толькі як амаральнае па сутнасці, але і як вельмі небяспечнае для будучыні Расеі».
  
  
  (З газеты «Таймс», студзень 1891 года.)
  
  
  «У апошні час на вуліцах нашых гарадоў можна ўсё часцей бачыць дзіўных асоб у мужчынскіх панталонах. І тым не менш гэтыя істоты не з'яўляюцца асобамі мужчынскага падлозе. Аднак і дамамі назваць іх я б не змог. Называюць сябе суфражистками жанчыны нібы бы задаліся мэтай зганьбаваць прелестнейшее стварэнне Усявышняга і апратэставаць законы самой Натуры. Яны коратка обстригают кучары, кураць папіросы і не саромеюцца сябе ў моцных выразах, а таксама, як пазначана вышэй, прысвойваюць сабе права насіць прадметы асабліва мужчынскага туалета. І ўсё гэта, з дазволу заўважыць, з прынцыповых меркаванняў. Няўжо дамы мяркуюць, быццам падобным дзіўным чынам даб'юцца ўраўненні ў правах з процілеглым падлогай?! У такім выпадку бяру на сябе смеласць рэкамендаваць ім ўжыванне гарачыльных напояў».
  
  
  (З сатырычнай газеты «Пчолка», май 1892 года.)
  
  
  «Стан здароўя Яго Імператарскага Вялікасці яшчэ больш пагоршылася і вызначаецца медыкамі як крытычны. Але і знаходзячыся перад абліччам Маючага адбыцца, Васпан захоўвае спакой і бадзёрасць духу, якія ўпрыгожваюць сапраўднага хрысціяніна. Е. І. Ст. шкадуе толькі аб тым, што вялікія здзяйсненні на карысць і славу Расіі, пачатыя Ім, не будуць завершаны, і спадзяецца на тое, што Яго Высокасць спадчыннік прастола стане годным пераемнікам Аляксандра III».
  
  
  (З газеты «Ялта», кастрычнік 1894 года.)
  
  
  Кіеў, 1894 год
  
  
  Зіга пералічыў астатнюю наяўнасць. Катастрофа! Доктар Розэнблюм даслаў шырокае ліст, у якім, пасля скаргаў на нездароўе і дарагоўлю, зрабіў прыпіску: «Ледзь было не забыўся... На абяцаныя мною сто рублёў не разлічвай. Пацыенты раз'ехаліся на вады, і ў бягучым месяцы я сам без капейкі. Але крыху пазней, мой дарагі хлопчык...»
  
  — Стары сквалыжник! — Зігмунд ў сэрцах кінуў на стол бацькоўскае пасланне. — У самога нябось прыхавана на чорны дзень сякія-што... Цярпець не магу гэтыя жидовские штучкі!
  
  Больш дапамогі чакаць было неадкуль. Палкоўнік Вішнеўскі акуратна выплачваў пасынку па дваццаць рублёў штомесяц і заставаўся глухі да просьбаў Варвары Людвиговны хоць трохі павялічыць ўтрыманне, спасылаючыся на злыбеда сродкаў і на тое, што астатніх дзяцей карміць-паіць трэба.
  
  А даўгі раслі, і націскалі крэдыторы з усіх бакоў.
  
  Зігмунда прыйшлося змяніць кватэру на больш танную, і цяпер ён туліўся ў адным пакоі з абшарпанай мэбляй і протекающим столлю. Паспрабаваў было даваць прыватныя ўрокі, але вучні трапляліся, як на падбор, тупыя і няздатныя да моў. Прыйшлося плюнуць на гэтую задуму, каб не марнаваць дарма час і нервы. Заняўся журналістыкай, але кіеўскія газеты друкавалі неахвотна нататкі студэнта універсітэта і да таго ж плацілі настолькі мізэрныя ганарары, што іх ледзь хапала на пражытак.
  
  — Розэнблюм! Гэй, очнись! — заняты сваімі думкамі, ён нават не зразумеў спачатку, што клічуць менавіта яго.
  
  — Зіга!
  
  На супрацьлеглым баку бульвара стаяў модна апрануты малады чалавек і ажыўлена махаў рукой.
  
  — Станіслаў! — ахнуў Зігмунд, даведаўшыся ў разраджаным франте свайго гімназічнага сябра Мессинга. — Ты адкуль?
  
  Прыяцелі расцалаваліся.
  
  — Цябе крычу, крычу, а ты і не чуеш, — смяяўся Станіслаў. — Усё ў аблоках витаешь?
  
  — Якое там! Проста мяне так даўно ніхто не называў, — стаў апраўдвацца Зігмунд. — У мяне цяпер іншае імя.
  
  — Вось яно што! І дазвольце пацікавіцца: як вас цяпер зваць?
  
  — Зыгмунт Зялінскі, студэнт медыцынскага факультэта, з вашага дазволу, — жартаўліва раскланяўся Зіга.
  
  — Занядбаў, значыць, прозвішчам таткі... А заадно і айчыма... Стала быць, цяпер ты каталік, як і Варвара Людвігаўна?
  
  — Я атэіст, — прамовіў Зыгмунт. — Сцвярджаю як медык, што душы ў чалавека няма і яе выдумалі папы, рабіны і ксяндзы.
  
  Абодва засмяяліся.
  
  — Ды што мы тут стаім? — спахапіўся Месінга. — Пойдзем пасядзім дзе-небудзь, поболтаем... Столькі часу не видались...
  
  — Ды я наогул-то... — замяўся Зялінскі.
  
  — Пярэчанні не прымаюцца! — Станіслаў махнуў кіем, спыняючы рамізніка. — Я частую.
  
  Месінга універсітэтаў не канчаў. Праз год пасля выпускнога класа гімназіі паступіў на службу да знаёмага свайго бацькі, да нейкага Мандроховичу, нажившему немалая стан на камерцыйных здзелках з Вялікабрытаніяй і Францыяй. Ўчарашні гімназіст выказаў такую дзелавую хватку і стараннасць, што вельмі хутка патрон стаў давяраць яму важныя даручэнні, якія Станіслаў з бляскам выконваў. Месінга ўжо пераехаў у раскошную кватэру на Крэшчаціку і нават падумваў, ці не ажаніцца яму на адной з дачок Мандроховича і не зрабіцца ці кампаньёнам будучага цесця.
  
  — Ну, малайчына, — не без зайздрасці сказаў Зігмунд. — А я, на жаль, не магу пахваліцца поспехамі...
  
  — Вось ужо ніколі не думаў, што ты будзеш бедаваць, — заўважыў Месінга, выслухаўшы гісторыю аднакашніка. — Магу пазычыць цябе некаторую суму. Хочаш?
  
  — Няма! — рашуча адмовіўся Зялінскі. — Я і так у даўгах, як у шаўках. Яшчэ ў адно ярмо ўлазіць...
  
  — Не упрямься! — Станіслаў дастаў новенькі скураны кашалёк і адлічыў некалькі чырвонцаў. — Я буду адчуваць сябе абражаным, калі ты не прымеш ад мяне дапамогі. У рэшце рэшт, мы з табой не чужыя адзін аднаму... І потым: твае бязладзіца калі-небудзь скончацца, і ты зможаш вярнуць доўг. А пакуль скарыстайся выпадкам і разлічыся з крэдыторамі. Акрамя таго... Хочаш зарабіць? Я парэкамендую цябе ў адно сямейства... Яго кіраўнік займае важны пост у гарадской управе, але цяпер цяжка захварэў і не падымаецца з ложка. Жонка... О, яна нашмат маладзейшы за свайго мужа, прелестна, як анёл, і да да таго ж, здаецца, не вельмі дурная. Ёсць яшчэ двое благовоспитанных дзетак...
  
  — Дзякуй За клопат, але няма! — запратэставаў Зігмунд. — Я па горла сыты вучнямі... Лепш ужо ў пашчу да кракадзілу!
  
  — Ды ты проста несносен! — Месінга падняў рукі ў жартаўлівым роспачы. — Не спяшайся адмаўляцца ад свайго шчасця. Калі я кажу, што дзеткі благовоспитанные, значыць, так яно і ёсць. Няма, праўда, яны разумныя хлопцы і даволі паслухмяныя і не стануць даймаць цябе, як ранейшыя твае вучні. Але самае галоўнае — плаціць цябе там будуць больш, чым дзе-небудзь у іншым месцы. Ужо я аб гэтым паклапачуся.
  
  — Ты-то тут пры чым?
  
  — Па-першае, я буду ім далёкім сваяком, дзясятая вада на киселе, але ўсё ж... Па-другое, аднойчы дапамог свайму четвероюродному дзядзечцы шчасна выбрацца з вельмі непрыемнай сітуацыі. Зрэшты, гэта камерцыйныя таямніцы, аб якіх я аддаю перавагу не распаўсюджвацца. Карацей, хочаш ты ці не хочаш, але заўтра ж мы зойдзем да іх і ўсё вырашым... А цяпер давай забудзем пра ўсіх справах, — Станіслаў падняў келіх. — І вып'ем за выдатных дам. Каго Ты аддаеш перавагу — бландзінак ці брунетак?
  
  
  «Ён ажаніўся на багатай ўдаве, мабыць, паскараем, з яе дапамогай, смерць яе мужа».
  
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына».)
  
  
  Кіеў, напярэдадні новага, 1896 года
  
  
  — Малю, толькі не тут і не цяпер, — Вольга палахліва пакасілася на дзверы спальні. — У любую хвіліну можа з'явіцца пакаёўка...
  
  — Не бойся, мілая, — Зігмунд паклаў на туалетны столік масіўны ключ. — Сюды ніхто не ўвойдзе.
  
  — Не-не, — слаба супраціўлялася Вольга. — Машанька, Міця... А раптам прачнецца муж?
  
  — Волечка, радасць мая, — горача дыхаючы, Зялінскі расшпільваў на ёй сукенка, — любімая мая... Яўстафій Макарыч спіць. Спіць! І прачнецца не раней заўтрашняга раніцы. Я даў яму снатворнага... А дзеці зараз лягуць. Набегаліся так, што будуць спаць без задніх ног... Ну, прашу цябе, я згараю ад нецярпення...
  
  — Я не магу... Зіга! Я прыйду да цябе потым... Ах, не! Ну пацалунак жа мяне! Мацней, яшчэ мацней! Вось так... О Госпадзе! Што ты са мной робіш? Я твая раба... Ты цалкам падпарадкаваў мяне сваёй волі...
  
  — Толькі, калі ласка, не куры, — папрасіла яна потым, калі яны грэліся на прахалодных шаўковых прасцінах. — Ты ж ведаеш, калі хто-то адчуе ў маёй спальні пах дыму...
  
  Зігмунд уздыхнуў і паслухмяна патушыў цыгарэту.
  
  — Ах, Оля, Оля, — ён паднёс да вуснаў яе тонкую белую руку. — Ды ці любіш ты мяне? Усе баішся сябе скампраметаваць... Права ж, твае асцярогі марныя. Ніхто ні аб чым не здагадваецца.
  
  — Але раптам?..
  
  — Не думай аб дрэнным. Я заўважыў: адбываецца як раз тое, чаго баішся і аб чым пастаянна думаеш.
  
  — Вольна ж табе так разважаць, — Вольга ссунула тонкія бровы. — Які мяне чакае ганьба, калі ўсё адкрыецца... Скандал, развод... Дзеці... Ах! — жанчына закрыла твар рукамі.
  
  Зялінскі пагладзіў яе па распушчанымі валасам.
  
  — Не трэба, Волечка, супакойся...
  
  — Але ж ты не пакінеш мяне? — яна парывіста абняла палюбоўніка. — Не кінеш? Нават зняважаны, опозоренную...
  
  — Вядома ж няма! Ну і глупствы часам прыходзяць у тваю прыгожую галоўку, — Зігмунд пацалаваў жанчыну ў скронь.
  
  — А памятаеш, як Стасік прывёў цябе да нас? — раптам засмяялася Вольга. — Худога, дрэнна апранутага, няўпэўненага ў сабе... І як ты сумеўся, убачыўшы мяне! Прызнавайся — я цябе напалохала?
  
  — Няма, — Зіга ўсміхнуўся. — Ты была асляпляльна і проста падавіла мяне сваім хараством.
  
  — А што ты тады падумаў пра мяне? — з пяшчотным какецтвам спытала жанчына.
  
  — Волечка, я сто разоў казаў табе пра гэта...
  
  — А ты паўтары яшчэ разок!
  
  — Я падумаў, што ніколі не буду варты такой прыгажуні.
  
  — Гэта праўда? — вочы ў Вольгі ззялі. Зыгмунта не раз дзівіла ў ёй гэтая рэзкая змена настрояў. — Табе і ў галаву не прыходзіла, як усё можа абярнуцца...
  
  — Не прыходзіла...
  
  — А Стасік? — раптам зноў напружылася жанчына. — Ён ні аб чым не здагадваецца? Ведаеш, калі ён прыходзіў трэцяга дня, то так дзіўна на мяне паглядзеў...
  
  — Нічога дзіўнага, — Зялінскі з цяжкасцю стрымліваў раздражненне. — Месінга сам закаханы ў цябе без памяці.
  
  — Так? — зноў какетліва ўсміхнулася Вольга. — Ён казаў табе пра гэта?
  
  — Не, не казаў, але я ведаю. Паслухай, Оля...
  
  — Мс-з-з... — жанчына прыклала палец да вуснаў. — Хто-то ідзе па калідоры. Крокі набліжаюцца... Божа мой!
  
  Вольга збялела. Зігмунд схапіў кашулю і пачаў ліхаманкава апранацца.
  
  У дзверы пастукалі.
  
  — Пані! — пачуўся звонку устрывожаны голас пакаёўкі. — Прачніцеся! Бяда!
  
  Вольга ўскочыла і падбегла да дзвярэй.
  
  — Што? Што такое, Глаша?
  
  — Пану блага, хрыпіць... Павінна, памірае...
  
  — Ах, Госпадзе! — жанчына аднымі вачыма паказала Зиге на шафу. Ён вужакай слізгануў у прыадчыненыя дзверцы і прытаіўся паміж сукенкамі.
  
  Вольга хуценька накінула капот і схапіла ключ з туалетнага століка.
  
  — Іду, іду, — яна з цяжкасцю отомкнула старадаўні замак. — Глаша, неадкладна пайшлі за доктарам! Аб Госпадзе... За што мне такія выпрабаванні?
  
  Праз некалькі хвілін Зялінскі крадучыся выйшаў з спальні Вольгі Нереинской і асцярожна, стараючыся не шумець, на дыбачках спусціўся ў свой пакой, ласкава прадстаўленую яму гаспадарамі. Туфлі ён нёс у руках.
  
  
  «Не так даўно мне падарылі кнігу з экслібрысам Сіднэя Дж. Рэйлі. Экслібрыс пацвердзіў маё меркаванне аб высокай ступені рамантычнасці яго аўтара. На фоне скал, парослых густолиственными дрэвамі, намаляваны нейкі варыянт Георгія Перамаганосца, сражающего дракона. Пераможца тут — юны рыцар. А на ўсё, што адбываецца, замілавана глядзіць томная дзева, відавочна чакаюць рыцара».
  
  
  (З нарыса Р. Піменава «Як я шукаў шпіёна Рэйлі».)
  
  
  Кіеў, верасень 1896 года
  
  
  — Гэта невыносна! — рыдала Вольга позняй ноччу ў пакоі настаўніка сваіх дзяцей. — З кожным днём муж становіцца ўсё капризней, усё подозрительней... Я разумею, гэта не ён, а яго хвароба. Але Яўстафій мяне зусім не шкадуе! Цалюткі дзень я павінна сядзець каля яго. Нікуды не магу пайсці, да мяне перасталі ездзіць прыяцелькі... Я вечна занятая! То ён патрабуе, каб я чытала яму ўголас, то просіць праспяваць, то раптам плача, як маленькі... Я измотана да мяжы і больш не магу!
  
  — Оля, Волечка, ты павінна змірыцца...
  
  Зігмунд стаміўся ад бясконцых Вольжыных скаргаў, істэрык і рэзкай змены настрояў. Змучаная жанчына, не заўважаючы таго, паводзіла сябе па адносінах да каханка дакладна так жа, як хворы Яўстафій Макарыч па адносінах да яе самой. Цяпер Вольга задавальняла Зелинскому сцэны пазней за вяртанне дадому і працяглыя адлучкі, патрабавала, каб ён даваў справаздачу за кожную хвіліну свайго часу і распавядаў ёй пра ўсё, чым займаецца. І калі яна, не дай Бог, выпадкова чула жаночае імя, то імгненна губляла галаву ад рэўнасці. Ад былых боязі, што хто-небудзь можа даведацца пра яе тайнай сувязі з настаўнікам Машанькі і Міці, не засталося і следу. Цяпер, здаецца, увесь Кіеў судачил аб гэтым скандальным адюльтере, і Зігмунда даводзілася ўгаворваць Вольгу паводзіць сябе не гэтак дэманстратыўна. Але Нереинская не внимала голасу розуму.
  
  На шчасце, хутка ўсё павінна было скончыцца, прытым самым натуральным чынам. Зялінскі, нарэшце, атрымаў дыплом. Нягледзячы на сваё гарачае жаданне застацца ў Кіеве, ён разумеў, што ў такой двухсэнсоўнай сітуацыі лепш пакінуць горад. Тым больш што магчымасць такая была цалкам рэальнай. Доктар Розэнблюм, дашчэнту горды тым, што яго адзіны, хоць і пазашлюбны, атожылак усё ж пайшоў па слядах бацькі, прапанаваў Зігмунда прыехаць у Адэсу і падзяліць з ім медычную практыку.
  
  — Ты кінеш мяне? — даведаўшыся аб планах палюбоўніка, вознегодовала Вольга. — Ты пакінеш мяне... тут... адну... Пасля ўсяго, чым я ахвяравала дзеля цябе! Пра які ж ты падлюга! Нягоднік!
  
  — Оля, давай пагаворым спакойна, — Зялінскі загадзя рыхтаваў сябе да бурнай сцэне. — Мы любім адзін аднаго, у гэтым няма сумневу. Але колькі можа так працягвацца? Я не магу і не хачу быць приживалом ў тваім доме. Даволі зарабляць прыватнымі ўрокамі! У рэшце рэшт, у мяне закончаны універсітэцкае адукацыю, я прафесійны медык... І еду не на авось, не на пустое месца, а да роднага бацьку, які дапаможа мне ўстаць на ногі. А там... Грэх, вядома, загадваць наперад, але, верагодна, зменіцца і тваё становішча...
  
  Твар жанчыны сказіла грымаса.
  
  — Ты чакаеш смерці майго мужа, — пагардліва ўсміхнулася яна, — каб ажаніцца на мне? Дык ведай жа, што пасля смерці Яўстафія Макарыча я буду занадта багатая для таго, каб цягнуцца за табой на поўдзень, як дзекабрыстка...
  
  — Декабристки, Оля, рушылі ўслед за мужамі ў Сібір, у астрог...
  
  — Не бачу ніякай розніцы! Твая брудная Адэса нічым не лепш астрога! Я нікуды не паеду! Крыважэрны нягоднік, ідзі прэч з майго дома! — не памятаючы сябе, закрычала жанчына, паказваючы на дзверы.
  
  — Оля, прашу цябе... Па крайняй меры, цішэй... Да чаго ладзіць скандал?
  
  — Вон! Прэч! Мярзотнік! — Вольга забілася ў істэрыцы. — Я... я прыстойная жанчына! А ты... ты...
  
  Зігмунд схапіў які стаіць на стале збан і выліў на палюбоўніцу ўсю ваду.
  
  Нереинская змоўкла, цяжка дыхаючы.
  
  — Дарагая, я хацеў сказаць табе...
  
  — Не кажы нічога! — Вольга схапіла яго за рукі. — Зіга, мілы, прабач, я злая, нядобрая, даймаю цябе... Але, павер, гэта толькі ад любові! Я памру без цябе... Абяцай, што не пакінеш мяне... Ты ж ажэнішся на мне, праўда?
  
  — Так-так, Оля. Але Бог пасылае нам выпрабаванне...
  
  — Выпрабаванне? Не, я не вынесу... Не едзь, малю! Пакляніся, што ажэнішся на мне...
  
  — Волечка...
  
  — Прысягай! Перад абразом прысягай!
  
  Зігмунд перахрысціўся.
  
  — А Яўстафій памрэ, — жанчына ціха заплакала, цалуючы рукі палюбоўніка. — Ён хутка памрэ... заўтра...
  
  — Што ты такое кажаш? Оля, ты ў гарачцы, ты нездаровая...
  
  — Аб няма! Я ў сваім розуме... Я адчуваю гэта, адчуваю...
  
  Пайшла яна толькі пад раніцу. Зіга, стомлены і змучаны, расцягнуўся на ложку. Але, нягледзячы на ўсе перажыванні цяперашняй ночы, заснуць не мог. Госпадзе, да чаго истерична Вольга! Чування ля ложка хворага мужа зусім расхістаў яе нервы. Ёй бы на вады, на курорт... Навошта-то прымусіла яго паклясціся перад абразом! Зрэшты, гэтая клятва нічога не значыць: ён, Зігмунд, наогул не верыць ні ў юдэйскага, ні ў хрысціянскага Бога. З іншага боку... Пасля смерці Яўстафія Макарыча Вольга стане спадчынніцай за ўсё яго стану. Па крайняй меры, муж запэўніў яе, што так напісана ў завяшчанні. А капіталы ў Нереин-скага вельмі і вельмі немалыя. На такія грошы можна нябедна пражыць да старасці, ды яшчэ дзецям застанецца... Дарэчы, аб дзецях. Міця і Машанька слаўныя хлопцы. І прывязаныя да яго, як да роднага. Ажаніўшыся на Вользе, Зігмунд, зразумела, іх не пакіне, як не пакінуў яго самога палкоўнік Вішнеўскі. Але, у рэшце рэшт, сям'я на тое і сям'я, каб пра яе клапаціцца...
  
  Але чаму Вольга так упэўненая, што муж хутка памрэ? Зігмунд раптам ускочыў і пачаў нервова хадзіць па пакоі. Вядома, ён цяжка хворы і яго скон ні для каго не стане нечаканасцю, але ўсё ж... Адкуль яна ведае, што гэта адбудзецца... заўтра? Няўжо...
  
  Зялінскі замёр на месцы, уражаны раптоўнай здагадкай.
  
  Не можа быць! Але... Навошта ж яна так скурпулёзна выспрашивала, як дзейнічае тое ці іншае лекі на хворае сэрца Нереинского? Няма, Оля на такое не здольная... Яна истерична, раўнівая, але не зладзюжка з рамана...
  
  Не ў сілах больш мучыцца сумневамі, Зігмунд запаліў сьвечку і паціху падняўся наверх. Тут усё было ціха. Ён штурхнуў дзверы ў спальню Вольгі. Падышоў да яе ложка. Яна ціхамірна спала, валасы рассыпаліся па падушцы, шчокі былі румяны ад нядаўніх слёз...
  
  Зялінскі вслушался ў яе роўнае дыханне і, супакоены, вярнуўся да сабе.
  
  
  «Пасля цяжкай і працяглай хваробы ва ўзросце пяцідзесяці сямі гадоў памёр ва ўласным доме сапраўдны стацкі саветнік у адстаўцы, ганаровы грамадзянін Кіева, сябра гарадской управы Яўстафій Макаравіч Нереинский».
  
  
  (Некралог з газеты «Кіеўскія весці», 28 верасня 1896 года.)
  
  
  1979 год Масква, пункт прыёму другаснай сыравіны № 398/2
  
  
  — ...нікуды не бралі на працу, — Эдзік сербануў піва з рыльца. — Папашин франтавы сябар паспрыяў. Ён вялікая шышка. Без яго б мне сюды не трапіць. Ведаеш, які патрэбны блат!
  
  — І тут блат? — сумелася Віка.
  
  — А як ты думала? Гэта залатое дно. Людзі такія грошы робяць у іншых пунктах... Па-першае, сядзяць на дэфіцыце. Налева штурхаюць з нацэнкай. Кніжныя абанементы, зноў жа... Ну, і ўсякія фокусы з гэтым барахлом, — ён нядбайна штурхнуў нагой вузел з пазадкамі. — Вось так-то, мілая...
  
  — І ты таксама гэтым займаешся? — недаверліва спытала дзяўчына.
  
  Эдзік хмыкнуў:
  
  — Калі б я займаўся такімі штучкамі, даўно б ужо быў не тут. Атрымаў бы грошыкі — і тютю куды-небудзь далей. «Мой адрас не дом і не вуліца...» Свет вялікі.
  
  — Хочаш з'ехаць?.. — голас у Вікі завагаўся.
  
  — А хто мяне выпусціць? — безнадзейна ўздыхнуў Бодягин. — І куды? Прозвішча ў мяне маміна, а нацыянальнасць папіна. А ў Ізраілі трэба наадварот. Германія зачынена. Штаты — нават смешна думаць. Вось калі б ажаніцца на іншаземкі... Але макулатуру яны не здаюць...
  
  Віка адчула сябе абражанай.
  
  — Ты што, мог бы вось так, без кахання?..
  
  — Ды гэта ж фіктыўны шлюб! Што, першы дзень на свеце жывеш, не чула? Я проста траіх-чацвярых ведаю, якія так звалілі. Плаціш ёй тут дзе-то тысячу зялёных, а там спакойна разводишься... І атрымліваеш поўную свабоду ад жонкі і ад КДБ. І потым жыві, дзе хочаш, без усялякай прапіскі, у любой краіне, на любым кантыненце.
  
  Віка маўчала. Эдзік, не заўважаючы гэтага, працягваў:
  
  — Дарэчы, у «Кантыненце» была нядаўна артыкул пра нашых за грудам. Усё класна ладзяцца. І глядзяць на іх, як на герояў. Вось, напрыклад, Сіняўскі... Або Шчаранскі... Цябе наогул хоць што-небудзь кажуць гэтыя імёны?
  
  — Не, — холадна адказала Віка.
  
  — Ну, ты даеш! — абурыўся Бодягин. — Залезла ў свае архівы і нічога вакол не бачыш. Хіба можна быць такой абыякавай, нячулай, апалітычнай?
  
  — Затое я не гандлюю сваім годнасцю! — запальчиво выгукнула дзяўчына. — І не збіраюся плаціць тысячу даляраў за тое, каб на мне ажаніўся нейкі іншаземец!
  
  — Ну і не плаці, тым больш што ў цябе ўсё роўна іх няма! — у сваю чаргу завёўся Эдзік. — І сядзі ў сваім савецкім лайне, калі на большае фантазіі не хапае! — ён пастукаў сябе па лбе. — Пионерочка... Што табе ў галаву ўдзяўблі, у той ты і верыш!
  
  — І веру! Гэта мая краіна, і я ад яе не збіраюся адмаўляцца!
  
  — Ага! Як у тым анекдоце, — падхапіў Бодягин, — пра патрыётаў. Вылазіць глистеныш з азадка: «Мама, глядзі, як прыгожа! Сонейка, неба, траўка! Чаму мы не можам жыць тут увесь час? Чаму мы ўвесь час сядзім у дупе, дзе брудна, цёмна і смярдзіць?» А матуля зацягвае яго назад: «Тут наша радзіма, сынок!» Вось і ты гэтак жа...
  
  Віка абражанага паднялася, дэманстратыўна зачыніла «Блокъ-нотъ» і кінула яго на стол. Перакінула сумачку праз плячо і зачыніла за сабой дзверы.
  
  — Дурніца! — запознена Эдзік крыкнуў ёй услед. — Гэта ж тэарэтычны спрэчка!
  
  
  Кіраўнік 3
  ЖОЎТАЯ ЗАРАЗА
  
  
  
  Устань, і прайдзі па горадзе разні,
  
  І сваёй рукой крані, і закрепи па взорах
  
  Присохший на ствалах, і камянях, і платах
  
  Остылый мозг і кроў камякамі: тое — яны...
  
  
  (З паэмы X. Н. Билика «Паданне аб пагроме».)
  
  
  «Спробы выклікаць сферы на якое-небудзь праява асуджэння пагромаў ці хаця б на выраз жалю да пацярпелым дарам ім грашовай дапамогі пацярпелі поўную няўдачу. Між тым аўтарытэтнае слова або дзеянне ў гэтым напрамку... знішчылі б трывала засела ў многіх і якая ўсталявана пасля пагрому перакананне, што такога роду расправа насельніцтва з яго спрадвечнымі ворагамі — справа карыснае з дзяржаўнай пункту гледжання і спадобнае уладам».
  
  
  (З успамінаў С. Урусова, кішынёўскага губернатара.)
  
  
  «Яўрэйская вуліца да Кішынёва і пасля Кішынёва — далёка не адно і тое ж... Ганьба Кішынёва быў апошнім ганьбай. Затым Гомель... Смутак габрэйская паўтарылася яшчэ беспощадней ранейшай — але сорам не паўтарыўся».
  
  
  (З артыкула В. Жаботинского аб стварэнні габрэйскіх атрадаў самаабароны.)
  
  
  Адэса, верасень 1903 года
  
  
  — Я закончу свае дні тут, — Рыгор Якаўлевіч зняў і працёр пенснэ, — але ты... Ты павінен з'ехаць адсюль, пакуль не позна!
  
  — Ах, тата! — Зігмунд з сумам заўважыў, як пастарэў бацька. — Пагромы — гэта, вядома, жудасна, але якое дачыненне яны маюць да мяне?
  
  — Ты думаеш, калі ты ўзяў прозвішча маці і ажаніўся на рускай жанчыне, то перастаў быць габрэем?! — на маршчыністай шыі доктара тузануўся кадык. — Яны, — ён патыкаў пальцам кудысьці ў сцяну кабінета, — яны да ўсяго докопаются, яны даведаюцца, чый ты сын... І тады... Едзь, на іншы канец святла едзь!
  
  — Але, тата, як я магу з'ехаць? Міця і Маша вучацца ў Кіеве, Вольга ні за што не кіне родны горад, мае дзелавыя інтарэсы не дазваляюць адлучыцца нават ненадоўга...
  
  — Вось бачыш, — не ўтрымаўся ад папроку Розэнблюм-старэйшы, — не змяніў бы ты медыцыне, мог бы ў любы момант сабраць манатки і зняцца з месца. Лекары, ведаеш, усюды патрэбныя — і ў Еўропе, і ў Амерыцы. А чым ты цяпер займаешся, калі не сакрэт?
  
  — Лесам, — не дужа ахвотна адказаў Зігмунд.
  
  — Адкуль у Кіеве лес? — здзівіўся Рыгор Якаўлевіч.
  
  — Ах, тата, — сын не ўтрымаўся ад усмешкі, — я ўсяго толькі посредничаю ў экспартных аперацыях.
  
  — Гм, лес, — доктар пажаваў вуснамі. — У мяне ёсць адзін даўні пацыент і стары сябар... Дык вось, ён служыць у фірме ў самога Грюнберга і нядаўна казаў мне, што яны шукаюць чалавека, які прадстаўляў бы фірму на Далёкім Усходзе. Ён мог бы скласці цябе пратэкцыю...
  
  — А што, гэта цікава, — пасля некаторай паўзы адгукнуўся сын. — Не блізка, праўда, але Грюнберг — гэта імя!
  
  — Дык ты згодны? — узрадаваўся Рыгор Якаўлевіч. — Тады я сёння ж паеду з візітам да Карлу Іванавічу!
  
  Зігмунд не мог, ды і не хацеў адкрываць бацьку ўсёй праўды. Ён згодны быў з'ехаць куды заўгодна. І не ад пагромаў, а ад жонкі. Ольгина істэрыя з гадамі развілася ў самую сапраўдную хваробу. Добра было б адпачыць ад яе хоць нядоўга. Зразумела, пры ўмове, што яго прымуць у фірму Грюнберга. На Далёкі Усход жонка за ім вызначана не рушыць услед. Адмовілася ж яна калі-небудзь пераехаць у Адэсу!
  
  — Отшень карашо, што плінфы флатеете ясыками, — строга сказаў Карл Іванавіч, прымаючы Розенблюмов на наступны дзень. — Да таго шэй ў фас ёсць вопыт ф нашай справе. Запоўніце фот гэтыя бумаки. Я не-метленно снесусь з каспотином Грюнбергом.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «З гадамі ўсё больш пераконваешся, як крыху трэба чалавеку для шчасця. Вось я гляджу з акна на двор — там мужыкі «забіваюць казла», суседка вешае свежевыстиранное бялізну... Самая звычайная карціна. Як звужаецца свет да старасці! А ў юнацтве, памятаецца, я марыў аб далёкіх краінах, аб небяспеках і прыгоды. Цяпер так ные нага, што шпацыр ў сквер для мяне — рамантычнае падарожжа. А калі здараецца выбрацца за горад, на дачу Пятровіча... Ах, пракляты ўзрост! Было, было час, калі я быў лёгкі на ўздым, і перасекчы палову зямнога шара здавалася шмат прасцей, чым трываць раўнівыя сцэны жонкі. Дзе я толькі не пабываў, чаго не бачыў! Тады можна было дазволіць сабе адмахаць ўраз сотню кіламетраў — мне не споўнілася і трыццаці. Колькі чалавечых асоб я перевидал за сваё доўгае жыццё! І каго толькі сярод іх не было... Памятаю аднаго картачнага шулера, які страшна бераг свае рукі. Інакш, сцвярджаў К., трэба мяняць прафесію, не зможаш адчуць карту, яе масць і годнасць. Пальцы ў яго былі белыя, доўгія, далікатныя, пэндзля гнуткія і рухомыя, як у хірурга або піяніста.
  
  — Рукі, — любіў ён казаць, — гэта мой хлеб.
  
  Я глядзеў на яго і думаў: «Госпадзе, гэта трэба быць вар'ятам, каб марнаваць жыццё на падобныя дурасці». Мне падабалася працаваць да адурэння, каб бачыць вынікі сваёй працы. Вядома, даводзілася іншы раз хітраваць і нават падманваць людзей, але толькі ў інтарэсах справы. Але перакручваць у гульні... К. дрэнна скончыў — яго злавілі на мухлеже і жорстка збілі партнёры. Ён ледзь не памёр ад пабояў, але больш за ўсё гараваў, што засталіся скалечанымі рукі — жыццё пазбавілася сэнсу...»
  
  
  Порт-Артур, лістапада 1903 года
  
  
  Ангелец здаў.
  
  — Пас, — сказаў Зыгмунт.
  
  — Раз, — правуркатаў Базыль.
  
  — Таксама пас, — фальцэтам праспяваў Ханс Хансан.
  
  — І я пас, — дзелавіта кіўнуў ангелец. — Гуляйце, сэр Бэзил.
  
  — Чарвякі козыры...
  
  Зігмунд гуляў не дзеля грошай і не з рызыкі. Ён зарабляў дастаткова, дзякуй Богу, за гэтым сюды і прыехаў. А игрецкий азарт — штука небяспечная, лёгка захапіцца і страціць галаву. Бачыў ён заядлых карцёжнікі: вартае жалю відовішча. Сярод яго партнёраў няма такіх, усе гуляюць роўна і моцна. Выдатнае баўленне часу: адначасова адпачынак і трэніроўкі розуму. Да таго ж дзе, як не за картачным сталом, завязваюцца перспектыўныя дзелавыя адносіны?
  
  Узяць, да прыкладу, Базіля Захарава. Тоўсты смуглы грэк адкуль-то з Балаклавы. Але на колькі каратаў цягне брыльянт у яго на пальцы? Кажуць, яго дзед, Захаропулос, быў простым рыбаком. А сэр Бэзил, брытанскі падданы, які аказвае паслугі каралеўскаму дому, варочае мільёнамі, будуе ваенныя караблі. Варта яму варухнуць брывом — і сотні людзей у розных краінах з ног збіваюцца, выконваючы яго загады. Што прывяло яго сюды, на задворкі свету? Няўжо чуткі аб маючай адбыцца вайне?
  
  Ханс Хансан таксама не апошняя фігура ў Порт-Артуру. Прадстаўнік дацкай паўднёва-азіяцкай кампаніі, якая чым толькі не займаецца! Ён не раз ужо намякаў, што такога вопытнага спецыяліста, як Зялінскі, датчане не супраць перавабіць да сябе, але Зігмунд аддаваў перавагу аджартоўвацца. Хансан-то і звёў яго з Захаравым.
  
  Чацвёрты, ангелец, быў цёмным конікам. Тут, у Порт-Артура, усе ведалі адзін аднаго вобмаль, але хто такі гэты Джордж Рэйлі і навошта прыбыў на Квантунский паўвостраў, не было вядома нікому. Хутчэй за ўсё, ваенны, так чаму-то вырашыў Зігмунд. Нават у цывільным выпраўку не схаваеш. Напэўна, вайны ўсё-такі не абмінуць...
  
  — Не шанцуе мне сёння, — прасапеў Базыль. Выняў кашалёк і старанна адлічыў купюры. На аліўкавым твары — дзіцячае выраз крыўды. Напэўна, таму і стаў мільянерам, што ведае кошт кожнай капейцы.
  
  Джордж спакойна прыняў грошы. Схаваў іх ва ўнутраную кішэню пінжака, развітаўся і сышоў.
  
  — Дзіўны тып, — заўважыў Хансан, як толькі за ангельцам, і дзверы зачыніліся. — Гуляе так, быццам адчувае нясцерпную нуду. Мне хацелася пазяхаць, на яго гледзячы. А потым гляджу — я ў мінусах. Можа быць, гэта шулер-гастралёр?
  
  — Мне так не падалося, — паківаў галавой Зялінскі. — Гульня была чыстая. Гэты Джордж — цудоўны псіхолаг. І вельмі назіральнікаў. Хутчэй за ўсё, ён і выйграваў ўвесь час за кошт праніклівасці і добра развітой інтуіцыі.
  
  — Кіньце гадаць дарма, — Захараў змірыўся з паразай і зноў запаў у звыклае лагоднасць. — Рэйлі — выведнік. Прафесіянал высокага класа. І тут ён знаходзіцца па справах службы. Ужо я-то ў курсе, можаце мне паверыць. Ладзіцца бо-о-льшая гульня, і стаўкі ў ёй будуць самымі высокімі.
  
  Загаварылі аб маючай адбыцца вайне.
  
  — Азіяты падступныя, — выказаўся датчанін. — Яны спрытна выкарыстоўваюць рознагалоссі, якія існуюць паміж найбуйнейшымі еўрапейскімі дзяржавамі, і пад шумок обделывают свае справункі. Калі-небудзь, госпада, калі іх не спыніць, жоўтая зараза распаўсюдзіцца па ўсім свеце.
  
  — Спадзяюся, японцы не рызыкнуць ўвязацца ў вайну з Расеяй, — заўважыў Зігмунд. — Занадта няроўныя сілы. Мы — велізарная магутная імперыя, а яны...
  
  — Імператар Мікалай трываць не можа японцаў, — запярэчыў Базыль. — І не ўпусціць выпадку падняць іх на рускія штыкі.
  
  — Гэта Не развяжа канфлікт, — голас Ханссона сарваўся на фальцэт. — Вось вы, да прыкладу, сэр Бэзил, прадаеце Японіі караблі і ўзбраенне...
  
  — Зразумела, — паціснуў плячыма Захараў. — Я дзелавы чалавек, а не палітык. Але пры чым тут я?
  
  — З-за вас вайна і пачнецца, — задаволена падсумаваў датчанін. — Прабачце, сэр Бэзил, я не меў на ўвазе вас асабіста, я выкладаю прынцып.
  
  — Што ж, Ханс, загадаеце мне адмовіцца ад выгадных здзелак? — абурана прасапеў Захараў. — Так, я рызыкую згалець па вашай міласьці.
  
  — А на маю думку, — прымірэнча сказаў Зялінскі, — усяму віной немцы. Усюды яны суюцца са сваімі інтарэсамі. Вы заўважылі, колькі ў горадзе з'явілася гэтых калбаснікаў? Втравят Расею ў вайну, і зноў расстаноўка сіл у Еўропе зменіцца на іх карысць.
  
  Дружна поругали немцаў.
  
  — У іх свой чалавек пры двары Мікалая, дакладней, у яго спальні, — вядома, Захараў даволі недалікатны намякаў на імператрыцу Аляксандру Фёдараўну, якую ў Расеі ніхто не любіў, выключаючы хіба што яе венценосным жонка.
  
  — А я спадзяюся на здаровы сэнс і розум маёй соплеменницы і яе добрае ўплыў на сына, — падхапіў Хансан, у сваю чаргу обиняком згадваючы удаву Аляксандра III Марыю Фёдараўну, дачка дацкага караля. — Але калі вайна ўсё ж пачнецца, што вы будзеце рабіць, спадар Зялінскі?
  
  — Пайду на фронт, — паціснуў плячыма Зігмунд. — Гэта мой медычны абавязак. Я ж па адукацыі медык.
  
  — Гэта нікуды не падыходзіць, — нахмурыўся Базыль. — Мы не дапусцім, каб нашага сябра отколошматили япошка. Праўда, Ганс? Вы, здаецца, прапаноўвалі яму заступніцтва дацкай кароны і сваёй фірмы? Згаджайцеся, мілы... Кідайце свайго Грюнберга і дазвольце нам паклапаціцца пра вас...
  
  Зялінскі быў расчулены. Прыемна ўсё-ткі, калі партнёры па гульні — прыстойныя людзі.
  
  
  «Японскае ўрад аддаў загад сваім миноносцам раптам атакаваць Нашу эскадру, якая стаяла на знешнім рэйдзе крэпасці Порт-Артура. Па атрыманні аб гэтым данясенні... Мы адразу ж загадалі узброенай сілаю адказаць на выклік Японіі...»
  
  
  (З «Найвышэйшага Маніфеста» Мікалая II ад 27 студзеня 1904 года.)
  
  
  «Скончыўшы свой навучальны курс на хаце, спадчыннік прастола Мікалай здаў выпускныя экзамены бацьку — экзаменатару не вельмі пісьменным, але строгаму — і тут жа быў за поспехі заахвочаны: было загадана збірацца ў кругасветнае падарожжа.
  
  З балтыйскай эскадры выдзелены ў распараджэнне 22-гадовага «турыста» крэйсер «Памяць Азова». У дадзены суправаджэнне грэцкі наследны прынц Георг (Георгі) і некалькі маладых гвардзейскіх афіцэраў... Канчатковая мэта паездкі — Японія.
  
  Ішлі морамі і акіянамі з кастрычніка 1890 па красавік 1891 года. Да Японіі шчасна дабраліся. А 23 красавіка ў горадзе Отсу падарожжа кладзе канец інцыдэнт: падчас урачыстага праезду спадчынніка рускага ў калясцы-дженрикше па вузкіх вуліцах з шэрагаў японскай аховы раптам выбягае паліцэйскі Сандзо Цуда, выхоплівае з похваў шаблю і наводмаш б'е Мікалая па галаве. Шабля толькі слізганула, якія падаспелі Георг Грэцкі прадухіліў новы ўдар. Мікалай адкараскаўся невялікай ранай і кароткім спалохам. На гэтым і скончыўся пазнавальны рэйс па белым свеце. Не аддаўшы «візітнай карткі» ў Токіо (насуперак просьбам рускага амбасадара ў Японіі. Д. Е. Шэй-вічай), Мікалай з забінтаванай галавой паспяшаўся праз Кіёта на знаёмую палубу, куды неўзабаве з'явіўся з выбачэннямі сам микадо. Пад эскортам броненосной эскадры, выкліканай з Уладзівастока, «Памяць Азова» са сваімі пасажырамі неўзабаве прычаліў да родных берагоў.
  
  Некаторыя сучаснікі адзначалі, што ўдар шаблі пакінуў шнар не толькі на цемені, але і ў душы престолонаследника і быў прыкметны потым, калі ён стаў імператарам».
  
  
  (З кнігі М. Касвинова «Дваццаць тры прыступкі ўніз».)
  
  
  «Імператар Мікалай, калі ўступіў на пасад, не мог ставіцца да японцаў асабліва добразычліва... Ён прытрымліваўся думкі аб японцах як аб нацыі антипатичной, нікчэмнай і нямоглай, якая можа быць знішчана адным пстрычкай расейскага гіганта».
  
  
  (З «Успамінаў» С. Вітэ.)
  
  
  «Неверагоднае вестку ад Стесселя аб здачы Порт-Артура японцам з прычыны велічэзных страт і хваравітасці сярод гарнізона і поўнага израсходования снарадаў. Цяжка і балюча, хоць яно і прадбачылася, але хацелася верыць, што армія выбавіць крэпасць. Абаронцы ўсе героі і зрабілі ўсё, што можна было меркаваць. На то, значыць, воля Божая».
  
  
  (З дзённіка Мікалая II.)
  
  
  Порт-Артур, студзень 1904 года
  
  
  — Я не памру, Зігмунд, не памру? — Захараў трухаў услед за Зялінскім, прытрымваючы забінтаваную руку. — Мая бедная жонка! Яна гэтага не перанясе...
  
  — Супакойцеся, Базыль, ваша жыццё па-за небяспекай, — супакойваў яго Зялінскі. — А тое, што вы страцілі некаторы колькасць крыві, не можа вам пашкодзіць, улічваючы вашу камплекцыю і схільнасць да апоплексии.
  
  — Сябар мой! Вы выратавалі мяне ад гібелі! — патэтычна усклікнуў мільянер. — Я ў неаплатным даўгу.
  
  — Ды будзе вам! — з прыкрасцю сказаў Зігмунд. — Любая медыцынская сястра перавязала бы вам руку. А выбраліся мы дзякуючы вашаму кашальку.
  
  — Не-не! — пратэставаў Захараў. — Калі б не вы, мяне не было б ужо ў жывых. І ніякія грошы не дапамаглі б.
  
  Праз некалькі кіламетраў ўцекачам удалося наняць аўтамабіль, і цяпер яны ўсё далей адляталі ад амаль цалкам разбуранага Порт-Артура. У паперніку Зялінскага ляжала пасведчанне, якое сведчыць аб тым, што ён дырэктар дацкай паўднёва-азіяцкай кампаніі і падданы нейтральнай Даніі. Але Зігмунд не занадта спадзяваўся на гэты дакумент — у ваеннай блытаніне чалавечае жыццё не каштуе ні гроша. Калі вакол грымяць выбухі і свішчуць кулі, ніхто не стане разбірацца ў тым, хто ты такі і на чыім баку. Значна больш ён разлічваў на заступніцтва усемагутнага грэка. Дробязная рана, атрыманая Базилем літаральна напярэдадні падзення Порт-Артура, саслужыла яму, Зиге, нядрэнную службу.
  
  Праз тыдзень, седзячы ў купэ Усходняга экспрэса, яны са смехам успаміналі нядаўнія прыгоды. Захараў частаваў Зялінскага дорогущими цыгарамі і называў сваім лепшым сябрам.
  
  — Не спяшайцеся даваць тэлеграму жонцы аб тым, што вы здаровыя і здаровыя, — похохатывал Базыль. — Хай нашы супружницы трошкі поволнуются, гэта асвяжае адносіны. А мы тым часам... О-О! Я абяцаю вам раскошныя прыгоды з шыкоўнымі дамамі! Паверце мне, мы гэта заслужылі пасля ўсяго, што давялося перажыць.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Б. трохі стомны ў сваёй падзякі. Але, яй-богу, я рады, што мы з ім зблізіліся. Для дзялка такога размаху ён, у сутнасці, вельмі слаўны і добры чалавек. Любіць жыццё ва ўсіх яе праявах і, што называецца, умее жыць. Яшчэ б, пры яго-то капіталах! У такім жуировании і спакоі ёсць свая краса, і я ўспрымаю ўсё гэта як вакацыі пасля напружанай працы апошніх гадоў. Нейкі бясконцы свята з шампанскім, кветкамі, ласкавымі і ветлівымі дамамі не занадта строгіх правілаў і угодливыми лакеямі на кожным кроку. Дарэчы сказаць, Б. не надта шчодры на чаявыя, але персанал як-то нутром чуе, што ён за асоба, і так і рвецца яму зрабіць паслугу. (Да мяне ж прыслуга ставіцца з халадком, незалежна ад памеру чаявых.) Затое з прелестницами мой сябар не настолькі скупы — і не застаецца внакладе. Іншы раз мне здаецца, быццам навакольныя шчыра любяць яго, але потым я ўспамінаю, што ўся загваздка ў стане каласальным Захарава — і ўсё зачараванне імгненнем рассейваецца. Даў тэлеграму ў Кіеў, каб не турбаваліся хатнія. Напісаў, што затрымліваюць у сувязі з надзвычайнымі абставінамі. Вольга сышла б з розуму і зладзіла мне дзікую сцэну, калі б ведала, што гэтыя абставіны клічуцца выдатнай Пепитой. Аб Госпадзе! Цяпер, калі я ведаю яе, я разумею тых мужчын, якія кідаюць да ног жанчын усё, чым валодаюць, — грошы, кар'еру, сям'ю, самую жыццё... Сёння паміж намі адбылося вырашальнае тлумачэнне. Я сказаў ёй усё. І чакаў адказу, як асуджаны чакае памілаваньня. Увесь дрыжаў... А потым пачуў яе дзівосны нізкі голас з характэрным іспанскім присюсюкиванием:
  
  — Вы кажаце дзіўныя рэчы, сеньёр Зялінскі. Я не заўсёды разумею, што менавіта вы маеце на ўвазе. Можа быць, вы растолкуете мне гэта крыху пазней... гадзін гэтак у сем?
  
  Гэта азначае спатканне. Госпадзе, я хвалююся, як хлапчук. Ніколі нічога падобнага...»
  
  
  Парыж, люты 1904 года
  
  
  — Табе добра, Зігмунд? — правуркатаў Захараў.
  
  — Я так ўдзячны табе, Базыль, — Зялінскі глядзеў у акно гасцінічнага нумара, дзе пераліваўся святочнымі агнямі вячэрні горад. — Ці паверыш, мог пражыць ўсё жыццё ў будзённых працах і клопатах і не даведацца, што можна жыць інакш.
  
  — Ну вось і разумніца, — ледзь не ўсхліпнуў ад замілавання адчувальны грэк. — Табе добра, і я шчаслівы, што добра майму сябру. Што я яшчэ магу для цябе зрабіць? Ты толькі скажы!
  
  — Нічога, Базыль. Маё шчасце так велізарна, так абсалютна, што да яго нічога нельга дадаць.
  
  — Ты кажаш, як паэт, Зігмунд. Гэта таму, што ты закаханы, — прасапеў мільянер. — Як я табе зайздрошчу, калі б ты ведаў. Я ўжо не здольны захапіцца падсвядома, да страты розуму.
  
  — Чаму? Чаму такі цынізм?
  
  Захараў паціснуў плячыма.
  
  — Занадта добра мне вядома, што пачым прадаецца і купляецца, — з некаторай сумам заўважыў ён. — Таму я нікому і ні ў чым не веру.
  
  — Не ўсё вымяраецца грашыма, — ціха запярэчыў Зялінскі. — Ёсць пачуцці, ёсць рэчы, ёсць людзі... Напэўна, ты занадта багаты, вось у чым справа. І твой стан варта, як неадольная сцяна, паміж табой і ўсім астатнім светам. Будзь ты пераможней, змог бы ацаніць простыя радасці жыцця...
  
  — Ты маеш рацыю, мой сябар, — Базыль сур'ёзна глядзеў на Зялінскага сваімі цёмнымі, выпуклымі, як слівы, вачыма. — Калі я быў зялёным хлапчуком без гроша за душой, усмешка якой-небудзь прыгажуні ў ірванай юбчонке дастаўляла мне больш шчасця, чым цяпер — ветлівыя авансы свецкіх дам. Ну ды гэта час не вернеш! Пакуль, Зігмунд, да заўтра! І дай Бог, каб заўтра ты быў так закаханы, як сёння!
  
  Ён памахаў смуглай рукой і знік за дзвярыма. А Зялінскі адправіўся на чарговае спатканне з Хосефиной Бобадилья, або, як называлі яе блізкія сябры, Пепитой.
  
  Усё праходзіць. Скончыліся і парыжскія вакацыі Зыгмунта. Яму пара было вяртацца ў Расею. На вакзале Захараў доўга сціскаў яго ў абдымках і абяцаў сваю падтрымку ў прадпрымальніцкіх справах.
  
  Цягнік крануўся. Зялінскі бачыў, як грэк, паскараючы крок, бяжыць за вагонам.
  
  — ...Порт-Артур... не забуду... — донесло абрыўкі слоў.
  
  У гасцініцы Базилю далажылі, што яго чакае дама.
  
  Гэта была Пепита. Не кажучы ні слова, яна моўчкі і чакальна паглядзела на мільянера.
  
  Захараў падышоў да стала і выпісаў чэк.
  
  Прачытаўшы паказаную ў ім суму, сеньёра Боба-дилья здзіўлена зірнула на грэка:
  
  — Вы не памыліліся, сэр? Тут паказаны ганарар значна вышэй таго, аб якім мы дамаўляліся.
  
  — Памылкі ніякай няма, — сумна сказаў Захараў. — Мой сябар быў вельмі, вельмі шчаслівы. Яму было добра, і я радаваўся, што добра майму сябру.
  
  Пепита паціснула плячыма. У мільянераў свае дзівацтвы.
  
  
  Масква, ст. м. «ВДНГ», філіял Цэнтральнага Дзяржаўнага архіва
  
  
  — Люціка! — Галіна Аляксееўна зазірнула ў сховішча. — Віка! Да вас прыйшлі.
  
  — Хто? — пачуўся голас з-за стэлажоў.
  
  — Не ведаю, — загадчыца філіяла падціснула вусны. — Нейкі малады чалавек... А між іншым, Люціка, цяпер працоўны час!
  
  — Хто б гэта мог быць? — Віка спусцілася са драбінак і накіравалася да дзвярэй, на хаду здымаючы халат. — Сумленнае слова, Галіна Аляксееўна, я ні з кім недоговаривалась... Можа, па справе?
  
  — Асабістыя праблемы вырашайце ў асабісты час, — строга наказвала яе начальніца. — І, дарэчы, я чакаю ад вас справаздачы па сектары «Б».
  
  — Вы да мяне, грамадзянін? — на ганку спіной да Віке стаяў чалавек у джынсавым касцюме і нервова курыў. Пачуўшы голас, ён павярнуўся. — А, гэта ты, Эдзік? Не пазнала...
  
  — У мяне сёння выхадны, вырашыў прагуляцца... — знарочыста развязных тонам паведаміў Бодягин. — Дай, думаю, зайду, праведаю, знікла зусім...
  
  — Была занятая, — суха адказала Люціка.
  
  Эдзік попереминался з нагі на нагу:
  
  — Можа, сходзім куды-небудзь?.. У «Мятлу», напрыклад, я як раз зарплату атрымаў...
  
  — Я на працы.
  
  — Я пачакаю! — паспешліва сказаў ён. — Ты ў колькі вызвалішся?
  
  — Менавіта сёння вельмі позна, — Віка вырашыла не здавацца. — У мяне сустрэча з адным чалавекам.
  
  — А, ну тады прабач, — Бодягин адкінуў бычок. — Пакуль.
  
  — Да пабачэння, — горда выпрастаўшы спіну, Віка нетаропка стала падымацца па лесвіцы.
  
  Акуляры запацеў. Слёзы капалі на справаздачу па сектары «Б».
  
  — Між іншым, Люціка, гэта дакумент. Важны дакумент, — заўважыла Галіна Аляксееўна, разглядаючы мокрыя плямы на паперы. — Вядома, справа пакутуе, калі некаторыя супрацоўнікі ладзяць рандэву ў службовае час.
  
  На шчасце, працоўны дзень скончыўся.
  
  Віка панура цягнулася да метро. Змяркалася. Дадому ісці зусім не хацелася. Але і не цягнуцца ж выліваць душу да сяброўкі Ленке на іншы канец горада.
  
  — Дзяўчына, можна з вамі пазнаёміцца? — хтосьці крануў яе за плячо.
  
  Яна шарахнулась ў бок.
  
  — Ой, Эдзік, як ты мяне напалохаў!
  
  — Я тут вырашыў... можа, праводзіць цябе на сустрэчу з адным чалавекам? Ці ўсё-ткі ў «Мятлу» сходзім?
  
  Віка з палёгкай засмяялася.
  
  — Разумееш, — ажыўлена гаварыла яна, седзячы за столікам у шматлюднай «Мяцеліцы». — Я навяла даведкі. Розэнблюм, аказваецца, вельмі распаўсюджанае прозвішча. І было некалькі даволі вядомых асоб. У некаторых Розенблюмов былі партыйныя псеўданімы. Іншыя былі замяшаныя ў контррэвалюцыйных справах. І напэўна, гэтыя запіскі пісаў усё-такі не Розэнблюм, а хто-то іншы. Таму што таго Розэнблюма расстралялі як брытанскага шпіёна.
  
  Эдзік зарагатаў.
  
  — Слухай, юны следапыт, хоць сёння забудзься аб аперацыі «Дасье». Што за трызненне — брытанскі шпіён? Усе шпіёны былі нашы: Шцірліц, Рыхард Зорге, Абель, голас Копеляна за кадрам...
  
  — Але Розэнблюм сапраўды быў шпіён...
  
  — Пойдзем лепш патанцуем, — Эдзік выцягнуў Віку з-за стала.
  
  
  Кіраўнік 4
  СМЯРДЗЮЧЫЯ ГРОШЫ
  
  
  
  Х'юстан, штат Тэхас, 1921 год
  
  
  «Па словах Локкарта, да вайны 1914-1918 гг. Рэйлі, ён жа Розэнблюм, жыў у Пецярбургу, дзе займаўся комиссионерством».
  
  
  (З нарыса Р. Піменава «Як я шукаў шпіёна Рэйлі».)
  
  
  Амерыканцы раздражнялі Зыгмунта Рыгоравіча. Узколобые, тупыя, асабліва прагматычныя, затое які апломб! Ўпэўненыя ў сваёй перавазе над усім светам і спрабуюць навязваць свае ідэалы, дакладней, стандарты, тым, хто ў гэтым не мае патрэбу. А кругагляд абмежаваны Аляскай на поўначы і Фларыдай на поўдні. Падумаеш, вялікая краіна! Карацей кажучы, не па душы яму гэтыя янкі.
  
  А можа быць, Зялінскі проста сумаваў па радзіме. Даўнютка ён там не быў. Пасля смерці старога Розэнблюма не бачыў Адэсы. Зігмунд і Х'юстан-то абраў таму, што тут ёсць порт...
  
  Вользе ўжо за пяцьдзесят, і амаль па паўгода яна праводзіць у лякарні для нервнобольных. Пакідаць яе надоўга адну проста небяспечна. З гадамі Зігмунд Рыгоравіч стаў адчуваць амаль хваравітую прыхільнасць да жонкі. Як лекар, ён разумеў, што яе істэрыя якім-то чынам звязана з загадкавай смерцю старога Нереинского. Памёр ён па натуральным прычынах або Вольга, ашалеўшы ад кахання да настаўніка сваіх дзяцей, спрыяла гэтаму, але яе мучыла пачуццё віны. Цяпер, зрэшты, гэта не мела ніякага значэння.
  
  З-за хваробы Вольгі яны і не заводзілі уласных дзяцей. Затое прыёмных сына і дачка Зялінскі любіў, як родных. Слава Богу, яны добра ўладкаваныя. Ужо ён-то паклапаціўся пра гэта. У Міці сваю справу. І хоць жыве ён няблізка, аж у Сан-Францыска, але час ад часу прыязджае з унукамі. Машанька доўга не выходзіла замуж, спрабавала зрабіць кар'еру, але няўдала, потым сышлася з даволі забяспечаным палітыкам сярэдняй рукі і, здаецца, шчаслівая з ім. Да яе ў Вашынгтон Зігмунд Рыгоравіч ездзіць сам.
  
  Вядома, не перашкаджала б наведацца да Базилю ў Лондан. Ён вельмі хворы, лекары падазраюць самае горшае, і Захараў кожны раз па тэлефоне кліча да сябе аднаго. Пасля гісторыі ў Порт-Артуру ён свята паверыў у яго, Зялінскага, медыцынскія магчымасці. І нічым яму не дакажаш, што пра раку ў яго, Зігі, самыя агульныя ўяўленні. Эх, Базыль, Базыль! Няўжо смерць панясе гэтага цудоўнага чалавека? Дзякуючы привязчивому грэку ў Зігмунда Рыгоравіча ёсць усё, аб чым толькі можна марыць.
  
  Зелинскому прыпомніліся гады, калі яны з Захаравым амаль не разлучались. «Сэр Бэзил», як называлі яго ў Англіі, увёў свайго новага сябра ў самыя высокія фінансавыя і прамысловыя сферы. Даволі хутка Зігмунд стаў разбірацца ў суднабудаванні, Базыль захоплена крычаў, што ён геніяльны ва ўсім, і вельмі хутка прапанаваў выступіць камісіянерам германскай фірмы «Блом і Фосс».
  
  — Немцы, — паморшчыўся Зялінскі.
  
  — Ды хоць негры! — раззлаваўся Захараў. — Што за забабоны для дзелавога чалавека? Па-першае, улічы, у Нямеччыне сотні выдатных спецыялістаў у нашай галіне. А па-другое, калі гэта потрафляет твайму патрыятызму, «Блом і Фосс» будуць займацца не чым іншым, як аднаўленнем рускага флоту, ад якога япошка пакінулі рожкі ды ножкі... У рэшце рэшт, я таксама не пазбаўлены некаторай сентыментальнасці і не стаў бы прапаноўваць табе тое, што зусім ужо дрэнна пахне...
  
  Дзякуючы Базилю Зігмунда ўдалося адкрыць сваю справу. Напярэдадні сусветнай вайны ваенныя суда ішлі нарасхват, як гарачыя піражкі. Усе краіны ўзбройваліся да зубоў, а калі, як любіў казаць Захараў, у чалавека ёсць рэвальвер, ён абавязкова навучыцца страляць. Так яно і здарылася. Сэр Бэзил заўсёды апыняўся мае рацыю. У яго быў каласальны нюх, таму грошы і цяклі да яго з усіх бакоў. У шаснаццатым годзе ён прадказаў блізкі крах Расеі:
  
  — Зіга, сябар мой, тут хутка ўсё затрашчыць па швах. — Яны сядзелі ля Донона ў Пецярбургу. — Бяры ўсё сваё сямейства і едзь куды-небудзь у добрую старую Еўропу, лепш за ўсё да нейтралам. Гэтая краіна асуджана.
  
  Пазней, таксама па падказцы Захарава, Зялінскі абгрунтаваўся ў Новым Святле. І тут, у Х'юстане, пераключыўся на вытворчасць прагулачных судоў. Амерыканскія багачы — вялікія аматары камфорту. Зігмунд будаваў для іх раскошныя яхты, гэтакія асабнякі на вадзе — драўляныя панэлі, дарагая скура, усякія найноўшыя прыстасаванні... Сам ён гэтага не ўхваляў. І наогул у моры яго люляе. Але заказчыкі былі задаволены.
  
  Сёння, скончыўшы з усімі справамі, Зялінскі адправіўся шпацыраваць. Аўтамабілем, зразумела, ён карыстаўся, інакш выглядаў бы ў Амерыцы белай варонай. Але з узростам усё неприятней здаваўся пах бензіну і з'явілася пачуццё млосці пры хуткай яздзе. Таму шафёр Зыгмунта Рыгоравіча жыў прыпяваючы і не перетруждался.
  
  Апрануўшыся з дапамогай камердынера ў лёгкі касцюм і зручныя туфлі, Зялінскі насунуў на вочы на парадзелыя валасы кепі і выйшаў на пад'язную алею. Сад вакол дома быў распланаваны ім самім, а разбіваць яго дапамаглі ангельскія садоўнікі, ласкава дасланыя Базилем. Цяпер тут усё радавала вока.
  
  Зігмунд Рыгоравіч удыхнуў свежы, ледзь припахивающий соллю прыморскі паветра і рысцой прыпусціў па алеі. Але вельмі хутка дыханне змяніла яму, і ён перайшоў на спакойны, раўнамерны крок.
  
  Ужо вечарэла, калі ён самай кароткай дарогай дабраўся да гарадскога парку. Гэта было яго любімае месца, і часам, калі рэдкія мінакі не раздражнялі Зялінскага сваім амерыканскім выглядам, яму здавалася, быццам ён зноў знаходзіцца ў Кіеве ці Адэсе.
  
  Тут, пад шатамі старых дрэў, ён мог даць волю сваёй непроходящей настальгіі. Горш за ўсё было адсутнасць усялякіх звестак пра маці і зводных братоў і сёстраў. Пасля вялікай блытаніны ў Расіі, пасля дзвюх рэвалюцый і грамадзянскай вайны Зігмунд Рыгоравіч зусім страціў сувязь з роднымі. Ён спрабаваў наводзіць даведкі праз АРА і амерыканскі Чырвоны Крыж, але ўсё пошукі былі беспаспяховымі. Няўжо блізкія бясследна згінулі? Ён адчуў, як на вочы навертываются няпрошаныя слёзы, і рэзка трасянуў галавой. Адчуваць сябе сіратой — гэта хвілінная слабасць, цалкам, зрэшты, простительная мужчыну, якому хутка паўстагоддзя. Але лепш не растравлять душу і верыць, што дзе-то там, удалечыні, жывая мама і, магчыма, ацалеў хто-небудзь з Вішнеўскіх.
  
  — Гэй, містэр! — ад дрэва аддзялілася цёмная фігура, і. Зялінскі здрыгануўся ад нечаканасці. — Не баішся так позна гуляць?
  
  Зноў негр! Вось яшчэ да чаго ў Амерыцы немагчыма прывыкнуць — да гэтым нахабным черномазым папрашаек. Даць яму, ці што, даляр, каб адчапіўся? Перад шпацырам Зігмунд Рыгоравіч заўсёды прадбачліва рассоўваць па кішэнях невялікую суму грошай менавіта для падобных выпадковасцяў.
  
  — А ты-то сам не наклаў у штаны ад страху? — адказаў ён з фамильярностью, якую, як яму было вядома па вопыту, так любяць амерыканцы. — Можа, праводзіць цябе да матулі?
  
  — Чаго мне баяцца? Я не адзін, — хохотнул невядомы, і. Зялінскі заўважыў, што яго з усіх бакоў акружылі. Не, гэта не негры, проста смуглявыя хлопцы, мабыць, лацінасы, цемра падманула. Зусім маладзенькія, гадоў пятнаццаці-шаснаццаці. Ну ясна, бяз мучацца.
  
  — Вось што, хлопцы, — ён змяніў тон. — Бачу, вам сумна. Хочаце пацешыцца? Ідзіце да дзяўчынкам, пасядзіце ў бары, выпіце... Гэта значна цікавей.
  
  — Дзяўчынкі грошай каштуюць, — хмыкнуў той самы, першы. Ён, па ўсёй бачнасці, і быў коноводом. — Не кажучы ўжо пра бары.
  
  — Колькі хопіць?
  
  Зігмунд Рыгоравіч намацаў у кішэні некалькі паперак і працягнуў іх важаку падлеткаў.
  
  Разам успыхнулі ліхтары, Зялінскі і канчаткова супакоіўся. Гэтыя шчанюкі наглеют толькі ў цемры.
  
  — Дзесяць зялёных! — прысвіснуў канавод. — Ніяк, у цябе, містэр, грошай куры не дзяўбуць?
  
  — Хопіць, Дэйві, — умяшаўся іншы юнак. — Пакінь яго ў спакоі. На самай справе, пайшлі лепш у бар.
  
  — У яго яшчэ ёсць, Ісаак, — спакойна адазваўся Дэйві. — Бо праўда, містэр?
  
  — Праўда, — Зігмунд Рыгоравіч нават засмяяўся. — Трымайце яшчэ дзесятку, хлопцы. Хопіць на ўсіх.
  
  — З чаго гэта ты такі шчодры, містэр? — падазрона прыжмурыўся малады нахабнік. — Думаеш, мне патрэбныя твае смярдзючыя грошы? Нам проста падабаецца, калі нас баяцца.
  
  — Не заводись, Дэйві, — Ісаак апасліва зірнуў па баках. — Дваццаць зялёных — хіба мала? Не зли яго. Варта яму крыкнуць — і з усёй акругі збягуцца копы.
  
  — Не, гэты не заорет! Хоча паказаць, які ён адважны. І як у яго шмат у кішэнях грошай.
  
  — Не, з сабой у мяне больш нічога няма, — стрымана сказаў Зялінскі. — А ў цябе, я бачу, нядрэнны апетыт. Хочаш атрымаць добры кавалак? Прыходзь заўтра на Роўд-стрыт, 15, спытай містэра Розэнблюма. І дзяцей сваіх прыводзь. Мне патрэбныя талковыя хлопцы. Запрацуеце столькі, што не спатрэбіцца палохаць па начах мінакоў. Роўд-стрыт, 15, містэр Розэнблюм, — паўтарыў ён.
  
  — Я думаў, ты гой, — недаверліва заўважыў Дэйві. — Не занадта падобны на нашага.
  
  — Калі заробіш, таксама станеш падобны на прыстойнага чалавека, — Зігмунд Рыгоравіч павярнуўся і, не азіраючыся, пакрочыў да выхаду з парку.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «У апошні час з здзіўленнем выявіў, што ўсё больш і больш станаўлюся падобны на бацьку. Зразумела, ніякіх знешніх аксесуараў адэскага доктара — бародка, пенснэ... Але што-нешта агульнае ёсць у складзе асобы і асабліва ў вачах. Невынішчальна габрэйскія, вечна заклапочаны, пакутнымі выраз.
  
  Дзіўна, што я ніколі не адчуваў сябе ні габрэем, ні палякам, ні рускім. Памятаю, як узрадаваўся, атрымаўшы ацэнку Базіля:
  
  — Ты — грамадзянін свету.
  
  Тады гэтыя словы падаліся мне адкрыццём, яны заглушылі даўнюю боль: «жидовский вырадак», «байструк» — тое, што я пачуў ад палюбоўніка Н., не разумеючы цалкам сэнс, таму што ён біў мяне па твары, а гэта было яшчэ горш, яшчэ оскорбительней.
  
  Адзіны чалавек, для якога не важна было, хто я, — мама. Можа быць, у падзяку за гэта я і ўзяў яе прозвішча? Але і палякам я не быў, хоць ніштавата балакаю па-польску.
  
  Адносіны з айчымам былі не занадта гладкімі, я раўнаваў яго да братам і сёстрам, а потым, калі даведаўся, што ён мне не родны, нешта крычаў яму аб «рускім шавінізме». Цяпер сорамна, але не ў каго прасіць прабачэння, палкоўнік даўно сатлеў у магіле.
  
  Нядаўна прачытаў, што пытанне нацыянальнасці ўпіраецца ў тое, кім сам сябе ты числишь, да якой культуры сябе адносіш. У такім выпадку я, безумоўна, беларуская. Чым інакш растлумачыць гэтыя прыступы тугі па родным камянях, гэтую жалящую знутры настальгію? Я ўздрыгваю, убачыўшы ў газетах знаёмыя па Расіі імёны або чытаючы паведамленні з Кіева, Масквы, Пецярбурга. Гэта ўсё маё, і яно баліць, як жывое, хоць даўно адрэзана.
  
  Разам з тым мяне ванітуе, калі я назіраю эмігранцкую валтузню і безгрунтоўныя надзеі «былых» на тое, што Парады сгинут і вернецца ўсё, што страчана. Мяне перакручвае, калі я чую американизированную гаворка іх эмігранцкіх дзяцей... А Митины хлопчыкі наогул ужо амерыканцы, па-руску не кажуць, хоць і разумеюць, калі да іх звяртаешся...
  
  Госпадзе, думаю я часам, чаму ты паслаў мне гэта падвешанае, прамежкавае стан?! Хто я такі і навошта існую на свеце? І якой была б мая сапраўдная лёс, калі б змалку я выхоўваўся ў свядомасці дачыненні да чаму-то вызначанага, будзь то габрэйства або што-небудзь іншае...
  
  Зайздрошчу Захараву. Яму пляваць, хто ён такі — грэк, або рускі, або «сэр Бэзил»... Ох, трэба з'ездзіць у Лондан, абавязкова!
  
  Можа быць, я наогул пражыў не сваю, а чужую жыццё?..
  
  ...сусед па камуналцы вечна п'яны і скандаліць. Прыгразіў яму, што выкліча участковага і яго забяруць на пятнаццаць сутак. Не забыцца аддаць з пенсіі пяць рублёў, якія заняў у Клаўдзіі Мікалаеўны».
  
  
  Лондан, 1922 год
  
  
  — Уяві сабе, сябар мой, стан асуджанага да расстрэлу... — правуркатаў Захараў і зрабіў маленькі глыток каньяку. — Я ўжо скончыў усе справы, аддаў апошнія распараджэнні — і раптам мне паведамляюць, што пухліна дабраякасная! На радасцях я ледзь не памёр!
  
  Зялінскі засмяяўся. Базыль ніколькі не змяніўся, толькі трохі змарнеў пасля аперацыі. Выпуклыя вочы-слівы свяціліся на аліўкавым твары ранейшым вясёлым жыццялюбствам.
  
  — Як самы лепшы лекар усіх часоў і народаў, — Зігмунд Рыгоравіч звярнуў увагу на келіх, — спіртное я б не рэкамендаваў.
  
  — Ага, — пацвердзіў Захараў. — Прафесар Куінсі тое ж самае кажа. Але якой, скажы на міласць, сэнс жыць, калі не паліць, не піць і не любіць прыгожанькіх дзяўчынак? Памятаеш Пепиту?
  
  — Я потым шукаў яе ў Парыжы, — кіўнуў Зялінскі, — але і следу не знайшоў.
  
  — Яна ў Англіі, — Базыль смачна зацягнуўся таўшчэзнай цыгарай і выпусціў дым праз ноздры. — Адна выхоўвае сына.
  
  — Так яна ўдава? — сумна спытаў Зігмунд Рыгоравіч.
  
  — Па крайняй меры, дамагалася гэтага статусу, каб атрымліваць пенсію ад ваеннага ведамства, — паведаміў Захараў і пажартаваў: — Яна стала б мільянершай, калі б ёй выплачвалі за ўсіх, чыёй яна была ўдавой...
  
  Зялінскі ўсміхнуўся.
  
  — Дарэчы, ці ведаеш, хто бацька яе дзіцяці? — Базыль зноў сербануў каньяку. — Пагалоска сцвярджае, Джордж Рэйлі.
  
  Зігмунд паціснуў плячыма. Гэта імя нічога яму не казала.
  
  — Як жа так! — абурыўся Захараў. — Для склерозу ты яшчэ малады. Напрягись! Порт-Артур... Ну ж, Зіга! Мы сядзім у Ханссона і гуляем у прэферанс... Цяпло? Літаральна напярэдадні вайны... Нас чацвёра: я, ты, Ханс і... Яшчэ цяплей? Памятаеш ангельца, які абабраў мяне да капейкі? Ну, таго, з ваеннай выведкі?
  
  — Так, быў ангелец, яму шанцавала неверагодна, — успомніў нарэшце Зялінскі.
  
  — У яго-то і быў пасля раман з вядомай табе дамай, — з задавальненнем сказаў Базыль. — Так яна, па меншай меры, сцвярджае. У картах быў удачлівы, гэта дакладна. Але потым яму буйна не пашанцавала. Быў на нейкім сакрэтным заданні, здаецца, нават у нашым з табой айчыне, і не вярнуўся адтуль.
  
  — Вось як... — працягнуў Зігмунд Рыгоравіч. — Так, Расея цяпер — гіблае балота. Я ўсё ніяк не магу адшукаць сваіх. Можа быць, жывы хто-небудзь з блізкіх, мае патрэбу, галадае... А я нічым не магу дапамагчы. Ці паверыш, іншы раз думаю: лепш бы ведаць напэўна, што ўсе да аднаго памерлі або забітыя, чым так вось мучыцца невядомасцю...
  
  Ён залпам выпіў каньяк. Захараў лёгенька паляпаў сябра па плячы:
  
  — Не падай духам! Рана ці позна Расея павінна будзе наладзіць адносіны з цывілізаваным светам. І тады ты зможаш атрымаць любую інфармацыю аб сваіх сваяках.
  
  — Калі гэта будзе і ці будзе наогул? — паныла сказаў Зялінскі. — Маці, калі жывая, ужо пад семдзесят. Хоць бы ўбачыць яе разок, абняць, папрасіць прабачэння за ўсе крыўды, якія прычыніў па маладосці ды па дурасці...
  
  Ён заплакаў. Адчувальны Базыль таксама засоп носам.
  
  — Не трави душу, сябар мой...
  
  Раптам вочы ў яго заблішчалі, смуглы твар набыло лагодна-плутовское выраз.
  
  — Я ведаю, што рабіць! — усклікнуў грэк. — Чым, скажы, мы горш нябожчыка сябрука Пепиточки? У рэшце рэшт, чаму быць, таго не абмінуць. Каму наканавана быць павешаным, той не патоне...
  
  — Да чаго ты клонишь? — здзіўляўся Зігмунд Рыгоравіч. — Што прапануеш? Запісацца, ці што, у брытанскую выведку?
  
  — Зусім не, мой сябар, — Захараў ледзь не приплясывал ад ўзбуджэння. — Гэта зусім залішне. Да таго ж, на маю думку, нас можа забракаваць ваенная медкамісія... Мы абярэм іншую тактыку!
  
  — Гэта значыць? — усё яшчэ не разумеў Зялінскі. — Ты што, збіраешся разам з баронам Врангелем зноў высадзіцца ў Крыме? Ці здацца бальшавікам?
  
  — Ні тое ні другое, — Базыль пераможна пыхнул цыгарай. — Мы станем кантрабандыстамі!
  
  — Нічога не разумею. Ты ці здаровы?
  
  — Ціпун табе на язык! Мне, вядома, сее-што выразалі, але ў дачыненні да маёй галавы можаш не сумнявацца... Мы проникнем ў Савецкую краіну нелегальна, праз Польшчу... Або, калі пажадаеш, праз Турцыю. Пераапранемся — я рабочым, ты калгаснікам...
  
  Зігмунд Рыгоравіч не ведаў, смяяцца яму ці злавацца на аднаго.
  
  — Ці Не прасцей падаць заяўку на канцэсію? Я чуў, што нават Путилов і Рябушинский прапануюць бальшавікам свае праекты...
  
  — З табой немагчыма размаўляць, — раптам пакрыўдзіўся Захараў. — Канцэсіі, праекты... Ніякага палёту фантазіі! А я ўжо прадставіў, як мы з табой, мой сябар, крадемся праз мяжу ў кірзавых ботах і фуфайках... Гэта значна рамантычней!
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  «Мы глядзім адсюль на нашы фабрыкі, а яны нас чакаюць, яны нас клічуць. І мы вернемся да іх, старыя гаспадары, і не дапусцім ніякага кантролю. Аднаўленне правоў уласнасці — вось на чым варта настойваць. Для гэтага неабходна наладзіць кантакты з новай нэпманской буржуазіяй ўнутры краіны».
  
  
  (З выступлення П. Рябушинского на гандлёва-прамысловым з'ездзе ў Парыжы, май 1921 года.)
  
  
  «У прымальнай для бальшавікоў форме адбудзецца ўмяшанне ў іх кіраванне краінай: спачатку ў сферы фінансаў, а потым, ставячы новыя патрабаванні пры кожным аванс, паступова можна будзе авалодаць усім урадавым апаратам».
  
  
  (З праекта аднаўлення Расіі А. Путилова.)
  
  
  «Пэўная частка белагвардзейскі буржуазіі цудоўна разумее значэнне канцэсій і замежнай гандлю для Савецкай улады».
  
  
  (В. Ленін.)
  
  У 1921-1924 гадах з-за мяжы ў Савецкую Расію паступіла больш за 1200 прапаноў на канцэсіі. Многія з іх зыходзілі ад рускіх эмігранцкіх гандлёва-прамысловых колаў. Аднак Савецкі ўрад выяўляла вялікую асцярожнасць пры заключэнні здзелак, імкнучыся захаваць у руках дзяржавы усе камандныя вышыні ў народным гаспадарцы.
  
  
  Кіраўнік 5
  ДОЎГІЯ ПРОВАДЫ — ЛІШНІЯ СЛЁЗЫ
  
  
  
  Масква, Лубянская плошча, жнівень 1924 года
  
  
  Малады следчы АДПУ Уладзімір Арнольдавіч Стырнэ увайшоў у кабінет і старанна замкнуў за сабой дзверы.
  
  — У шахматишки? — з разуменнем кіўнуў Павел Іванавіч, які сядзеў за суседнім са Стырнэ сталом. — Ну, давай... — і ён пацягнуўся да сейфа, дзе паміж тэчкамі з справамі адна шахматная дошка.
  
  — Няма, — Уладзімір Арнольдавіч прычасаў перад маленькім люстэркам, віселі на сцяне, уважліва агледзеў расчоскі, падзьмуў на яе і схаваў у нагрудны кішэню. — Ёсць размова, Упаў Іванавіч.
  
  — Здарылася што? — насцярожыўся Пухляков.
  
  — Здарылася, — Уладзімір Арнольдавіч сеў на крэсла і ўздыхнуў. — Не падабаецца мне ўсё гэта...
  
  — Што? — здзіўляўся Пухляков.
  
  — Усё, што дзеецца ў нашым упраўленні, — Стырнэ казаў ціха, схіліўшыся да твару свайго суразмоўцы. — Няма парадку...
  
  — Няма, — з гатоўнасцю пагадзіўся Павел Іванавіч. — Жалаванне калі павінны былі даць? Пазаўчора. А сёння я пайшоў да бухгалтару з гэтым пытаннем, так ён, падлюга, мяне отматерил. Ідзі ты, кажа, па вядомаму адрасе, калі будуць грошы, тады і атрымаеш. Што я, ішак, ці што, дарма араць?! Ды я...
  
  — Я не аб тым, Пал Іванавіч, — грэбліва паморшчыўся латыш. — Фелікс Эдмундавіч ўвесь час хварэе, яго намеснікі усю працу пусцілі на самацёк. І гэта ў той час, калі варта быць напагатове. Сацыялістычная айчына ў небяспецы...
  
  — У якой яшчэ? — нахмурыўся Пухляков. — Думаеце, будзе вайна?
  
  — О, яна ўжо ідзе, страшная, нябачная воку вайна. Нашу краіну апанавалі капіталістычныя элементы. Камісіянер! Ведаем мы гэтых комиссионеров! Мэта ў іх адна: нажыцца на багаццях нашай радзімы і зрынуць рабоча-сялянскую ўладу. Вы газэты чытаеце?
  
  — Ну, — кіўнуў Пухляков. — Ад скарынкі да скарынкі. «Правду», «Известия», «Труд» і яшчэ «Піянерскую праўду». Яе мой малодшы са школы прыносіць. А таксама — часопіс «Кракадзіл».
  
  — У такім выпадку вы павінны ведаць, якую падрыўную дзейнасць вядуць замежныя разведкі. Пад выглядам канцэсіянераў яны накіроўваюць сюды шпіёнаў, якія вярбуюць ідэйна няўстойлівых спяцоў з былых і ладзяць выбухі, падпалы, забойствы.
  
  — Вы што ж, Уладзімір Арнольдавіч, немаўляткам мяне лічыце? — пакрыўдзіўся Пухляков. — Думаеце, я сам пра гэта не ведаю? Ды я начэй не сплю...
  
  — Прабачце, дарагі Пал Іванавіч, я проста лішні раз хацеў вам нагадаць, што мы не маем права сядзець склаўшы рукі... Няхай таварышы Мянжынскі і Артузов займаюцца пустой балбатнёй, няхай... Акрамя іх ёсць яшчэ і адданыя справе людзі — гэта мы з вамі, гэта дзясяткі такіх, як мы. І мы не дамо ворагу беспакарана дзейнічаць на нашай тэрыторыі.
  
  — Не дамо! — Павел Іванавіч стукнуў па стале кулаком.
  
  — Глядзіце, што атрымліваецца, — працягваў горача Стырнэ. — Шпіёны прыходзяць і сыходзяць, а чэкісты бяздзейнічаюць. Вось, — ён выцягнуў з кішэні абрывак пажоўклай газетнай старонкі. — Я ўжо шмат гадоў гэта захоўваю...
  
  Пухляков начапіў на нос акуляры і, не варушачы вуснамі, прачытаў:
  
  «...прыгавораны да расстрэлу. Гэтаму заклятаму ворагу Савецкай улады ўдалося бегчы. Але ўдзельніку змовы, ангельскай агенту Саднею Джорджу Рэйлі ўсё ж не сысці ад адплаты...»
  
  — Гэта з «Праўды» васемнаццатага года, — Стырнэ забраў з рук Паўла Іванавіча абрывак газеты, акуратна склаў яго і схаваў у кішэню. — Памятаеце, змова паслоў?
  
  — Так, што-то ўзгадваю...
  
  — Дык вось, дзе гэты Рэйлі?
  
  — Дзе? — Пухляков падняў на лоб акуляры.
  
  — Тут! — Уладзімір Арнольдавіч ткнуў пальцам кудысьці ў падлогу. — Я ўпэўнены, што ён зноў тут, у нашай краіне. Прыехаў сюды пад выглядам якога-небудзь камісіянера і вядзе падрыўную працу. Мы абавязаны яго знайсці і пакараць па ўсёй строгасці закона, каб іншым непанадна было...
  
  
  Парыж, 1924 год
  
  
  — Зноў просьбіты, — далажыў лёкай Мікалай.
  
  — Гнаць іх у шыю! — у сэрцах загадаў Зігмунд Рыгоравіч. — Надакучылі!
  
  Варта было яму на некалькі месяцаў асталявацца ў Парыжы, улаживая справы перад паездкай у Расею, і ад наведвальнікаў не стала адбою.
  
  Першым з'явіўся, без усякага, да слова сказаць, запрашэння, савецкі упаўнаважаны па рэпатрыяцыі. Зялінскі адчуў сябе нават як быццам задаволены і прыняў яго вельмі ветліва.
  
  — Вы ж не ўдзельнічалі ў белым руху? — лісліва спытаў упаўнаважаны.
  
  — Злітуйцеся! — здзівіўся Зігмунд Рыгоравіч. — Я з'ехаў з Расеі ў шаснаццатым годзе і з тых часоў туды не вяртаўся.
  
  — А чаму ж цяпер збіраецеся? — рушыў услед пытанне.
  
  — У мяне дазвол... Гэта выключна камерцыйнае прадпрыемства... Разумееце, мы з вашым урадам як бы заключаем дагавор, — стаў тлумачыць Зялінскі. — Гэта цягне за сабой пэўныя выгады, у асноўным — для савецкага боку.
  
  — А ваш-то які інтарэс? — не адставаў упаўнаважаны. — Напэўна, преследуете, хе-хе, свае мэты?
  
  — Так, перасьледую, — стомлена адазваўся Зігмунд Рыгоравіч. — У мяне ў Кіеве перад сусветнай вайной, засталася маці. Ні пра яе, ні пра маіх братоў я з тых часоў не маю ніякіх звестак... Адна надзея — самому адшукаць хоць каго-небудзь.
  
  — А чаму б вам, паважаны спадар Зялінскі, не вярнуцца назусім?
  
  — Пакуль не магу сказаць вам нічога пэўнага. Яшчэ невядома, як складуцца мае справы...
  
  Упаўнаважаны не пакідаў Зыгмунта Рыгоравіча ў спакоі, наведваўся мноства разоў, і ў рэшце рэшт Зялінскі загадаў Мікалаю на парог яго не пускаць.
  
  Але паток іншых наведвальнікаў не спыняўся. Людзі сустракаліся розныя, але большасць з іх шукалі аднаго — грошай. Нейкая дама ў моцна паношаным сукенка, рыдаючы, распавяла сваю эпапею. Знаходзячыся ў Берліне, яна даверыла ўсе свае зберажэнні нейкаму аферысты Массино, які прапанаваў ёй свае паслугі па памяшканні капіталу і абяцаў пры гэтым плаціць пятнаццаць працэнтаў у месяц.
  
  — Калі б я ведала, які ён нягоднік! — плакала жанчына. — І навошта толькі я яму паверыла! Але ж плаціў, плаціў штомесяц амаль паўгода, а потым бясследна знік. Хто-небудзь з знаёмых сказаў, быццам бы бачыў яго ў Парыжы, я заняла грошай і прыехала яго шукаць, але не знайшла...
  
  Большасці якія маюць патрэбу Зялінскі аказваў пасільную дапамогу, але вельмі хутка зразумеў, што на гэта не хопіць ніякіх сродкаў. Тым больш што многія проста спрабавалі выкарыстоўваць яго. Так, аднойчы да Зігмунда Рыгоравічу прыехаў на ўласным аўтамабілі нейкі спадар, адрэкамендаваўся:
  
  — Кадэт і адвакат Аджемов, да вашых паслуг.
  
  — Вельмі ласкава з вашага боку ушанаваць мяне сваім візітам, — стрымана адказаў Зялінскі. Ён ужо навучыўся асцярожнасці і ведаў, што з рускімі візіцерамі варта трымаць вуха востра.
  
  — Магу зладзіць вам выгадную фінансавую аперацыю, — бесцырымонна прапанаваў Аджемов, любуючыся вялізным, па-відаць, фальшывым дыяментам у сваім перстне.
  
  — Дзякую, не трэба, — яшчэ больш суха адказаў Зігмунд Рыгоравіч.
  
  — Але вам, вядома, патрэбен адвакат! — усклікнуў госць. — Прыходзьце, уявіце сабе, у суд... А абараняць вашыя інтарэсы няма каму! Французскія законы, ці ведаеце...
  
  — Судзіцца я ні з кім не збіраюся, — адрэзаў Зялінскі і загадаў Мікалаю праводзіць спадара Аджемова.
  
  Былі сярод просьбітаў і па-сапраўднаму няшчасныя людзі, якія па волі выпадку апынуліся на чужыне і вельмі пакутавалі удалечыні ад радзімы. Дачуўшыся, што Зялінскі едзе ў Расею як канцэсіянераў, яны прасілі захапіць іх з сабой у якасці слуг, кампаньёнаў, клеркаў — каго заўгодна! Зігмунд Рыгоравіч мала чым мог дапамагчы. У асноўным раіў звярнуцца ў адпаведныя інстанцыі па рэпатрыяцыі.
  
  Аднойчы нейкая экзальтированная дама літаральна кінулася да яго ног, молячы выратаваць ад галоднай смерці яе ўнукаў-сірот. Калі жанчына падняла заліты слязьмі твар, ён са здзіўленнем пазнаў у ёй Ніну, сваю даўнюю кіеўскую каханую, изменившую яму з Паўлам Іванавічам Пухляковым. Для Зялінскага гэта было поўнай нечаканасцю. Ён памятаў сяброўку маці моложавой квітнеючай жанчынай, а перад ім стаяла на каленях семидесятилетняя старая.
  
  — Што гэта вы, Ніна Міхайлаўна! — Зігмунд Рыгоравіч падняў даму з падлогі. — Ці можна так? Я дам вам грошай, дам, толькі супакойцеся... Я не пакіну вас!
  
  Але жанчына зноў залілася слязамі.
  
  — Мілы, мілы! — вскрикивала яна. — Бог ўзнагародзіць вас за усё тое дабро, якое вы робіце людзям!
  
  — Калі вы з'ехалі з Расеі? — Зялінскі хацеў перавесці размову ў іншае рэчышча. — Вам вядома што-небудзь аб маёй маці? Або аб зводных братоў і сёстраў?
  
  — Мы беглі з Клева ў васемнаццатым годзе... Варвара Людвігаўна была тады жывая, а дзеці яе здаровыя... — вось тое нямногае, што магла паведаміць Зігмунда Рыгоравічу когдатошняя кіеўская прыгажуня.
  
  Ён аддаў ёй усю наяўнасць, якая была ў паперніку, і прасіў у выпадку неабходнасці звяртацца да яго або яго прадстаўніку фірмы ў Францыі.
  
  Гэтая сустрэча напоўніла сэрца Зялінскага горыччу. І ў які раз ён падумаў аб тым, што паездка ў Расію можа апынуцца зусім безнадзейнай...
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Нядаўна прачытаў у Купрына: «Ну што ж я магу з сабой парабіць, калі мінулае жыве ўва мне з усімі пачуццямі, гукамі, песнямі, крыкамі, абразамі, пахамі і густамі, а цяперашняя жыццё цягнецца перада мною як штодзённая, ніколі не переменяемая истрепленная стужка фільмы». І падумаў — як пра мяне сказана.
  
  Усе мы знаходзімся там, у мінулым жыцці, у краіне, якой ужо няма на карце. Ведаеш, што нічога вярнуць немагчыма, і ўсё-ткі спадзяешся: а раптам?
  
  Гісторыя пераязджае цябе колам па хрыбце і не пытаецца, хочаш ты таго ці не. У яе свая рацыя, ёй справы няма да аднаго, асобна ўзятага індывіда. А ты корчишься з перешибленным хрыбтом, усё спрабуеш даказаць, што пацярпеў незаслужана, што ты — цэлы свет, велізарная сусвет, што ты, у рэшце рэшт, хоць чаго-небудзь ды варты...
  
  Часам я думаю, што ніякай раманіст не можа пераплюнуць рэальную жыццё самага звычайнага, нават пасрэднага чалавека — яму проста не хопіць фантазіі. Раман — ўмоўнасць, гульня са сваімі правіламі: столькі-то дзеючых асоб, каб чытач, не дай Бог, не збіўся і не заблытаўся, пэўнае месца дзеяння, калі на сцяне вісіць стрэльба, яна павінна стрэліць — і іншыя абмежаванні. Непридуманная ж гісторыя — возьмем, ктгримеру, маю ўласную — тым і адрозніваецца, што не абцяжарвае сябе гэтымі фокусамі і трукамі. Яна нелагічна, бессэнсоўная, непрадказальная і тым страшная. Таму па-дурному задавацца пытаннем, ці хочаш ты памерці раптоўна або загадзя падрыхтавацца да пераходу ў іншы свет. Нават калі табе наканавана дажыць да глыбокай старасці і годна сканаць з праўнукамі, гэта не больш чым капрыз лёсу. Да смерці трэба быць гатовым кожную хвіліну існавання, няхай табе дваццаць, сорак ці дзевяноста. Ніхто нікому не аддае па заслугах: дабрачыннасць попираема і абсмяяныя, злосць, карысьлівасьць і здрада ненаказуемы. Бо жыццё не ёсць раман, напісаны ў суцяшэнне, хто чытае».
  
  
  Стамбул, 1924 год
  
  
  — Значыць, усё-ткі пакідаеш мяне? — Захараў абняў сябра, яго вочы напоўніліся слязьмі.
  
  — Памілуй, Базыль, гэта была твая ідэя! — Зігмунд Рыгоравіч не здолеў схаваць здзіўлення. — Хто, як не ты, распрацоўваў праекты, адзін іншага фантастичней, майго вяртання ў Расію?
  
  — То была гульня, мой сябар... — грэк абцёр мокрыя шчокі. — Я не мог падумаць, што для цябе гэта ўсё настолькі сур'ёзна.
  
  — А канцэсія? — не паверыў Зялінскі. — Ты ўклаў велізарныя сродкі... Не разумею!
  
  — Я і сам не разумею, чаму гэта зрабіў, — усміхнуўся праз слёзы Захараў. — Напэўна, хацеў зрабіць для цябе што-небудзь прыемнае... Бо калі цябе добра...
  
  — ...я шчаслівы, таму што добра майму сябру, — скончыў Зігмунд Рыгоравіч ужо не раз чутае выказванне. — Дзякуй, дарагі мой, адзіны мой!
  
  Яны яшчэ раз абняліся. Насільшчык-турак цярпліва чакаў, пакуль госпада даруюцца ля трапа парахода «Решид-Паша».
  
  — Можа, усё-ткі лепш было б праз Польшчу? — спытаў Базыль.
  
  — Ды не, так я змагу пабываць у Адэсе, пакланіцца праху бацькі, а ўжо потым паеду ў Кіеў...
  
  — Я не пра гэта, — вусны Захарава крывіліся ў спробе ўсміхнуцца. — Можа быць, усё-ткі лепш было пранікнуць у Расію нелегальна...
  
  — Не думаю, — запярэчыў Зялінскі. — Ты хочаш, каб мяне арыштавалі, як якога-небудзь Савінкава? Але ж Я не тэрарыст, навошта мне хавацца? Я прадпрымальнік і ежу адкрыта, з усімі дакументамі, з дазволам і дагаворам... Так што ты можаш быць спакойны, што са мной не здарыцца нічога непрадбачанага. Мяне не заб'юць, не расстраляюць. Я замежны падданы, то ёсць цалкам недатыкальная асоба. Калі ад мяне не будзе вестак, тады ты, як мы і дамаўляліся, пачынаеш мяне шукаць па афіцыйных каналах. Гэта гарантыя, Базыль.
  
  — Угу, — паныла пацвердзіў Захараў. — Але я палічыў за лепшае б цябе не адпускаць. Можа, нікуды не паедзеш, а, Зіга? Чорт з ёй, з няўстойкай! Грошы — гэта ўсяго толькі грошы. Даражэй за цябе ў мяне нікога няма...
  
  — Ну вось, зноў пачынаецца, — уздыхнуў Зігмунд Рыгоравіч. — Колькі разоў табе казаць — гэта звычайная дзелавая паездка. Калі раптам што не так, я пасылаю цябе ў Лондан тэлеграму і неадкладна вяртаюся.
  
  «Решид-Паша» даў гудок да адпраўлення. Насільшчык страпянуўся і запытальна паглядзеў на кліента.
  
  — Ну, усё, — Зялінскі ў апошні раз абняў сябра і стаў падымацца па трапе. — Доўгія провады — лішнія слёзы.
  
  Насільшчык пацягнуў услед за ім валізкі.
  
  Сэр Бэзил доўга стаяў на прыстані, гледзячы ўслед отплывающему параходзе.
  
  
  «Быў на магіле бацькі тчк ежу Кіеў тчк Зіга»
  
  
  (Тэлеграма, дасланая Зялінская з Адэсы.)
  
  
  «Уражанняў вельмі шмат. Усяго не раскажаш. Тут усё не так, як уяўлялася. Развеяліся многія забабоны, якія існуюць на Захадзе. Ні пра маці, ні пра Вішнеўскіх — ніякіх навін».
  
  
  (Паштоўка, дасланая Зігмундам Рыгоравічам з Кіева. На адным баку — плакат з надпісам «Слава Вялікаму Кастрычніку!»)
  
  
  «Дарагі сябар! Твае перасцярогі былі зусім марныя. У Кіеве сустрэлі мяне вельмі гасцінна і дазволілі пакапацца ў архівах. Але, на жаль, частка папер страчаная падчас грамадзянскай вайны, і я пакуль не знайшоў сведак, што-небудзь ведаюць пра маіх блізкіх. Затое за гэты час я шмат пабачыў і зразумеў. Я чакаў заспець краіну разбуранай, беднай, галоднай. А ўбачыў краіну паказчык адраджэння. Замест выміраючай народа — народ воскресающий. Жывучы тут нават так нядоўга, як я, не можаш не пранікнуцца настроямі навакольных людзей, не можаш не цікавіцца ўсім, што адбываецца ў эканоміцы, палітыцы, так і проста ў побыце. Самае моднае ў Расеі цяпер слова — «энтузіязм». Гэта тое самае абывацеляў, з якім увесь народ, як адзін, імкнецца выканаць і перавыканаць «пяцігодку» (яшчэ адно новае слова). Уяві сабе, Базыль, вырасла цэлае пакаленне, нічога не памятаюць аб ранейшай жыцця. Мы для гэтых маладых людзей — нейкія дагістарычныя монстры, абломкі мінулага. Па вуліцах то і справа праходзяць, маршыруючы, піянерскія атрады. Піянеры трохі нагадваюць знаёмых цябе байскаўт. Яны носяць кароткія цёмныя штаны і светлыя кашулі, а пад каўняром павязваюць чырвоны гальштук, які называюць часціцай сцяга сваіх бацькоў і старэйшых братоў. Ходзяць яны строем, пад барабан, адбіваюць дроб, на чале з важатым, які старэйшыя гадамі. Відовішча крыху дзіўнае, але да слёз хвалюючае. Напэўна, таму, што я ўспамінаю ўнукаў.
  
  Спыніўся я ў гасцініцы «Кантыненталь», таму што дом, дзе была кватэра айчыма, нацыяналізаваны. Але я заходзіў у яго і нават пагутарыў з людзьмі, якія жывуць у маім пакоі (кватэра вельмі шчыльна заселеная рознымі сем'ямі). Іх ніколькі не збянтэжыла, што я замежнік і эмігрант, да таго ж, калі ўвесь час суправаджаў мяне «таварыш» (тут усё звяртаюцца адзін да аднаго так, слова «спадар» гучыць анахранізмам і выклікае падазронасць) Сяргей патлумачыў ім, што я шукаю сваякоў, усе гатовыя былі дапамагчы, але не маглі, т. к. пасяліліся тут значна пазней, ужо пасля другой рэвалюцыі.
  
  Абедаю ў рэстаране. Ежа цалкам прыстойная, хоць і без вынаходстваў. Людзі апранаюцца чыста, акуратна, але, на мой густ, некалькі аднастайна, асабліва мужчыны. Дамы ж, як і ўсюды ў свеце, імкнуцца выглядаць добра.
  
  Як Вольга? Ці атрымаў ты ліст ад Міці? Ён абяцаў клапаціцца пра маці ў маё адсутнасць. Калі я бачыў яе ў апошні раз у клініцы, яна была спакойная, аднак не цалкам ўсведамляла, што адбываецца і хто я такі. Вельмі турбуюся пра яе. Падобна на тое, яе стан пагоршыўся.
  
  Нечакана апынулася, што па справах канцэсіі неабходна выехаць у Маскву: на двух дакументах павінны быць подпісы якіх-то вялікіх савецкіх чыноўнікаў. Таварыш Сяргей, які мяне суправаджае, вельмі ласкава запэўніў, што гэта пустая фармальнасць і адразу ж за атрыманнем подпісаў і пячатак можна будзе разгортваць вытворчасць. Разам з Сяргеем мы селі ў цягнік, наступны ў Маскву. Правадніца ў белай наколке прынесла гарбаты. Я прагна глядзеў у акно вагона, излечиваясь ад сваёй застарэлай (васьмігадовай) настальгіі, а калі стаміўся, пачаў чытаць савецкія газэты, адкуль запазычыў нямала карыснай інфармацыі аб тутэйшай жыцця наогул і аб эканамічнай — у прыватнасці. У мяне свярбяць рукі, так хочацца хутчэй узяцца за працу. Сяргей абнадзеіў мяне, што пасля адпаведнага прашэння я змагу атрымаць доступ у цэнтральныя архівы і што-небудзь даведацца аб сваёй страчанай сям'і. Нарэшце абвясцілі аб прыбыцці ў сталіцу (цяпер яна ў Маскве), дзе нас павінны былі сустракаць калегі Сяргея, клапатлівыя мяне ў галоўным горадзе бальшавікоў. Іх двое, абодва ў скуранках, даволі інтэлігентнага выгляду, адзін скончыў рабфак, назваўся Адліт...»
  
  
  (Няскончаная ліст Зялінскага Захараву (цытуецца па сакрэтных архівах АДПУ.)
  
  
  Лондан, снежань 1924 года
  
  
  — Супакойцеся, спадар Захараў, — савецкі амбасадар умольна склаў рукі на грудзях. — Набярыцеся цярпення. Мы абяцалі навесці даведкі? Мы сваё слова стрымаем. Ужо паслалі запыт. І цяпер чакаем адказу.
  
  — Але колькі ж гэта можа працягвацца?! — сэр Бэзил абурана запыхтел. — Куды мог падзецца мой кампаньён? Ён бо не тэрарыст якой-небудзь, таемна перайшоў мяжу... Ён сумленны прадпрымальнік і адправіўся ў вашу краіну зусім легальна. Я сам пасадзіў яго ў Стамбуле на параход... Атрымаў ад яго тэлеграму з Адэсы і паштоўку з Кіева... Вось яны!
  
  — Вы ўжо паказвалі нам і тэлеграму, і паштоўку, — цярпліва сказаў пасол.
  
  — А пасля гэтага я не атрымаў ад спадара Зялінскага нічога! — не слухаючы яго, працягваў Захараў. — Не можа быць так, каб чалавек бясследна знік! Шукайце яго! Раптам у яго скралі дакументы, грошы... Ён мае патрэбу ў дапамозе, я гатовы заплаціць, колькі патрабуецца...
  
  — Схавайце ваш кашалек, спадар Захараў, — працягваў ўгаворваць сэра Бэзила амбасадар, пра сябе праклінаючы назойлівага мільянера. — Вашага кампаньёна ўжо шукаюць. Не выключана, што ўжо знайшлі. Калі прыйдзе адказ на пасланы намі запыт, мы неадкладна паведамім вас. Таму вам не варта турбавацца і прыходзіць сюды кожны дзень.
  
  — Вы хочаце ад мяне адкараскацца? — закрычаў сэр Бэзил. — Я гэтага так не пакіну! Праходзяць тыдні, месяцы, а вы ўгаворвалі мяне не хвалявацца, як быццам я морочу вам галаву з капрызу або з-за глупства. Улічыце, шаноўны, я гэтага так не пакіну! Я блізкі да каралеўскага двара... І дайду да самых высокіх асобаў, калі вы не жадаеце прымаць належныя меры! У вас будуць непрыемнасці, гэта я гарантую!
  
  Запэўніваючы Базіля, што ўсе яго асцярогі марныя, пасол праводзіў мільянера да выхаду і з палёгкай уздыхнуў.
  
  
  «Напярэдадні калядаў азмрочаны сумным падзеяй. Учора ў сваім асабняку памёр сэр Бэзил Захараў, вядомы велізарным укладам у эканоміку Вялікабрытаніі і іншых краін. Сэр Бэзил Захараў пакутаваў хранічным хваробай, і лекары канстатавалі яго смерць ад натуральных прычын. Адпяванне адбудзецца ў праваслаўнай царкве».
  
  
  (Некралог у газеце «Таймс» ад 27 снежня 1924 года.)
  
  
  Кіраўнік 6
  БУДНІ ЛУБЯНКІ
  
  
  
  Масква, верасень 1925 года
  
  
  Чалавек да ўсяго прывыкае, нават да жыцця зняволенага. І прымудраецца існаваць у любых, нават самых невыносных умовах.
  
  Калі па прыбыцці ў Маскву Сяргей «перадаў» Зялінскага двум сваім калегам Антону і Міхаілу, Зігмунд Рыгоравіч вырашыў, што яны будуць суправаджаць яго дакладна так жа, як гэта рабіў у Адэсе і Кіеве сам Сяргей. Але ўсё аказалася інакш. Чэкісты, усё яшчэ ветліва ўсміхаючыся, спрытна заламалі Зелинскому рукі за спіну і зашчапілі замак наручнікаў.
  
  — Дазвольце... — запратэставаў было ён і атрымаў у адказ такі зруйнавальны ўдар у сківіцу, што з вачэй пасыпаліся іскры.
  
  Злёгку оторопев ад такога «цёплага» прыёму, Зігмунд Рыгоравіч паспрабаваў растлумачыць Антону і Міхаілу, што, па-відаць, адбылося нейкае непаразуменне, і яго прынялі за іншага чалавека. Але Антон паказаў яму пудовый кулак, а Міхаіл злосна прашыпеў:
  
  — Заткніся, контра, няма чаго разводзіць белую агітацыю!
  
  «У самой справе, — супакойваў сябе Зялінскі, — навошта кідаць бісер перад свіннямі? Гэтыя маладыя людзі — відавочна выканаўцы чужой волі, яны робяць тое, што ім загадалі». І ён вырашыў разумна маўчаць, пакуль яго не даставяць да хоць трохі значнага начальству, дзе ён зможа пацвердзіць сваю лаяльнасць.
  
  Зыгмунта Рыгоравіча вывелі з вагона толькі тады, калі цягнік адагналі ў тупік, і так хутка запіхнулі ў міліцэйскі «варанок», што ён нават не паспеў агледзецца. Толькі занепакоена спытаў:
  
  — А мае рэчы?..
  
  І тут жа атрымаў яшчэ адзін адчувальны штурхель ад Антона. Пасля чаго рота не раскрываў усю дарогу, пакуль яго везлі. Уласна кажучы, яго турбуе не багаж, а дакументы, якія сведчаць яго, Зялінскага, асобу і якія даказваюць, што ён прыехаў у Савецкую краіну з самымі добрымі намерамі. Але ні рэчаў, ні папер сваіх ён больш не бачыў. Нават пінжак, зняты Зігмундам Рыгоравічам ў цягніку, і той кудысьці падзеўся. І ні да якога начальству ён патрапіць не змог. Яго перадалі з рук на рукі вусатаму конвойному і павялі па цёмных калідорах, потым ўпіхнулі ў цесную камеру і дзверы за ім з жудасным лязганьем зачынілі, перад гэтым груба абшукалі і адабраўшы гальштук, рэмень ад штаноў і шнуркі ад чаравікаў.
  
  Аглушаны здарэньнем, Зялінскі без сіл апусціўся на падлогу, бо сядзець не на чым — турэмная койка была паднятая. Ні аб чым складна думаць ён не мог і ўздрыгваў кожны раз, калі ў калідоры за дзвярыма чуліся крокі. Яму ўсё здавалася, што гэта ідуць за ім, каб папрасіць прабачэння за дапушчаную памылку і адпусціць дадому. Але час цягнулася тягуче і павольна, ён нават не ведаў, які гадзіну (наручныя гадзіны таксама адабралі пры ператрусе), і паступова Зігмунд Рыгоравіч пагрузіўся ў дрымоту, якая прымусіла яго ненадоўга забыцца аб скажонасцях лёсу. Ён імгненна прачнуўся, калі дзверы зноў залязгала, і ускочыў на ногі. Але гэта быў усяго толькі той жа вусаты канваір, які даставіў зняволенаму абед. Зігмунд Рыгоравіч грэбліва пакасіўся на ліпкую масу, размазанную па бляшаны місцы.
  
  — Жары, што даюць, — лагодна прабурчаў вусач, перахапіўшы яго погляд. — Прывык, відаць, да буржуйским харчам!
  
  — Калі мяне выклічуць? — нецярпліва спытаў Зялінскі. — Я хацеў бы растлумачыць, навошта...
  
  — Калі трэба будзе, тады і выклічуць, — па-філасофску адгукнуўся канваір і дадаў: — Радуйся, што жывы пакуль...
  
  І з гэтымі словамі сышоў.
  
  Зігмунд Рыгоравіч нервова захадзіў па камеры. Значыць ён не хацеў, ды і не мог. У маленечкім зарешеченном акенца пад столлю было відаць неба. Востра захацелася выйсці на свежае паветра.
  
  Зялінскі закалаціў у дзверы кулакамі:
  
  — Выпусціце мяне адсюль! Я ні ў чым не вінаваты! Гэта непаразуменне! Я патрабую адваката!
  
  — Буяніць будзеш, — данёсся з калідора знаёмы голас усача, — посодют ў карцэр. Так што сядзі лепш ціха.
  
  І яго крокі адышлі.
  
  У такім становішчы Зігмунд Рыгоравіч заставаўся даволі доўга. Колькі, ён і сам толкам не ведаў, таму што здагадаўся рабіць насяканні на сценцы не адразу. Потым прывучыў сябе глынаць блага пахкую ежу і піць падазронага выгляду пойла — трэба было хоць як-то падтрымліваць сілы. Час ад часу яго выводзілі ў прыбіральню — гэта называлася «акрыяць», але нікога пабачыць не ўдавалася, таму што, калі ў гэты час па калідоры вялі іншага зняволенага, яго ставілі ў коридорную нішу тварам да сцяны. Адзіныя людзі, з якімі ён меў зносіны, былі канвойныя. Яны змяняліся праз два дні на трэці: сутулы худы стары, якога Зялінскі празваў пра сябе Кашчэем, лагодны вусач, знаёмы яму з першага дня, і малады хлапчук з носам кнопкай. Звяртацца да іх з якімі-небудзь пытаннямі або просьбамі было бескарысна. Адзіны, з кім склаліся больш-менш ніштаватыя адносіны, быў гаваркі вусач. Калі аднойчы Зігмунд Рыгоравіч паскардзіўся на дрэннае самаадчуванне і паскардзіўся на тое, што яму не дазволеныя прагулкі, вусаты канваір паківаў галавой:
  
  — Скажы дзякуй за тое, што ў цябе ёсць. Іншых пляскаюць адразу, без разглядаў.
  
  — Але бо ў Расіі адменена смяротнае пакаранне! — усклікнуў уражаны Зігмунд Рыгоравіч, старанна штудировавший газеты перад сваёй фатальнай паездкай. — Гэта беззаконне!
  
  — Закон што дышла, — прабурчаў, сыходзячы, вусач.
  
  Па насечкам на сцяне выходзіла, што Зялінскі знаходзіцца ў зняволенні ўжо больш за паўгода. Ён зарос неахайнай сівой шчэццю, штаны даўно страцілі свой колер, а кашуля і бялізну, якія дазвалялася сціраць ў прыбіральні раз у тыдзень, ператварыліся ў лахманы.
  
  
  Масква, кастрычнік 1925 года
  
  
  Каб не сысці з розуму, Зігмунд Рыгоравіч размаўляў сам з сабой, то па-руску, то па-польску, то па-ангельску, то па-французску. Чытаў на памяць «Яўгена Анегіна» і ўсе вершы, якія толькі мог успомніць. Кірпаты канвойны хіхікаў, слухаючы яго. Кашчэй мацерна лаяўся. Самым удзячным слухачом быў вусач. Ён удумліва ківаў у такт вершаў і захоплена каментаваў:
  
  — Ад буржуі ўмелі жыць! Да чаго ж складна!
  
  У адзін цудоўны дзень літаратурныя штудии Зыгмунта Рыгоравіча былі перапыненыя рэзкім вокрыкам:
  
  — Зняволены Зялінскі, на выхад!
  
  Зігмунд Рыгоравіч, паўтараў радкі Цютчава: «Анёл мой, ты бачыш мяне?», спачатку нават не зразумеў, чаго ад яго хочуць. Але Кашчэй груба трасянуў яго за плячо, і гэты недвухсэнсоўны жэст вярнуў зняволенага да рэальнасці. Сэрца яго ажыло і зноў напоўнілася надзеяй.
  
  Вокны ў кабінеце, куды прывялі Зялінскага, былі шчыльна зацягнутыя шторамі, так што немагчыма было вызначыць, дзень цяпер ці ноч, на стале гарэла лямпа. Зігмунд Рыгоравіч спакойна стаяў пасярод кабінета, склаўшы рукі за спіной і злёгку прытрымваючы тыльным бокам далоняў спадаюць з исхудалого цела штаны.
  
  Чалавек, які сядзеў па другі бок стала, адарваўся ад папер, якія паглыблена вывучаў, падняў галаву і скіраваў на зняволенага погляд выразных блакітных вачэй. Зялінскі адзначыў пра сябе, што сьледчы малады і прыгожы непраўдападобнай, амаль жаночай прыгажосцю.
  
  — Анёл мой... — прамармытаў Зігмунд Рыгоравіч.
  
  — Ай-ай-ай! — усклікнуў малады чалавек. — Як вы дрэнна выглядаеце, паважаны спадар Зялінскі! Зусім не падобныя на свае ранейшыя фатаграфіі! Можа быць, з вамі дрэнна звярталіся?
  
  — Не, — глуха адказаў вязень. — Скаргаў у мяне няма. Але я хацеў бы даведацца, за што мяне затрымалі і ў чым вінавацяць. І, зразумела, настойваю на прысутнасці адваката. Я з'яўляюся падданым Злучаных Штатаў Амерыкі і прыехаў у вашу краіну, маючы на руках дзяржаўны дагавор на канцэсію. Ніякіх законаў не парушаў. Гэта волю! Гэта міжнародны скандал!
  
  Выпалив усё гэта, Зігмунд Рыгоравіч спалохана змоўк. Ён чакаў, што яго неадкладна упрячут ў карцэр. Але нічога страшнага не было.
  
  — Ды вы прысядзьце, — ласкава прапанаваў прыгажун. — Хочаце гарбаты? Зараз я распараджуся. — Ён націснуў на нейкую кнопку. — А пакуль частуйцеся папиросами.
  
  Праз некалькі хвілін падданы Злучаных Штатаў атрымліваў асалоду ад усімі даступнымі яму радасцямі жыцця: ён сядзеў на крэсле, піў чай і курыў, блажэнна пускаючы да столі шызы дым.
  
  — А цяпер давайце пагаворым, як два інтэлігентных чалавека, — прапанаваў прыгажун. — Мяне завуць Уладзімір Арнольдавіч, прозвішча — Стырнэ, я ваш следчы.
  
  — Нарэшце-то, — галава ў Зігмунда Рыгоравіча кружылася не то ад папярос, не то ад таго, што аб ім хто-то ўспомніў. — Я ўжо думаў, што сгнию ў камеры, як граф Монтэ-Крыста.
  
  — Мы выконваем законнасць, — усміхнуўся Стырнэ. — Наколькі мне вядома, вы прадпрымальнік?
  
  Зялінскі з задавальненнем адказваў на пытанні. Следчы разуменнем ківаў і рабіў нейкія прыплоды у сябе ў паперах. Гэтая гутарка працягвалася даволі доўга, і Зігмунд Рыгоравіч з здзіўленнем выявіў, што, отвыкнув ад зносін, ён стаміўся.
  
  — Рады быў з вамі пазнаёміцца, — Уладзімір Арнольдавіч выйшаў з-за стала і салодка пацягнуўся, разминаясь.
  
  Зелинскому страшна захацелася зрабіць такое ж вольнае рух, але ён чамусьці не адважыўся і толькі ускочыў з крэсла.
  
  — Мяне хутка выпусцяць? — спытаў ён.
  
  — Што? — разгублена прамовіў следчы. — Не, Зігмунд Рыгоравіч, мы з вамі яшчэ пагаворым. Але не сёння. У мяне скончыўся працоўны дзень. Зараз сюды прыйдзе мой калега, і вы працягнеце размова ўжо з ім.
  
  Застаўшыся ў адзіноце, Зялінскі зноў сеў на крэсла і расслабіўся, адпачываючы.
  
  — Устаць, белагвардзейскіх сволач! Скаціна! — крыкнуў хтосьці над самым яго вухам, і Зігмунд Рыгоравіч ўпаў на падлогу ад страшнага ўдару. Хлынула носам кроў. Зняволены выцер яе рукой і паспрабаваў падняцца. Але не тут-то было. На яго абрынуўся новы град удараў. І неўзабаве цёмная заслона застлала яму вочы...
  
  Зялінскі ачнуўся, калі на яго вылілі вядро вады. Усё яшчэ дрэнна цямячы, ён прыкрываў галаву рукамі, калі над ім схілілася чыё-то ледзь распазнавальны твар.
  
  — А, стары знаёмы! — сказаў той самы голас, які абзываў яго «сукіным сынам» і «быдлам». — Вось і давялося сустрэцца зноў!
  
  Зігмунд Рыгоравіч з цяжкасцю сфакусаваў погляд. Побач з ім стаяў Павел Іванавіч Пухляков. Чаму-то Зялінскага ані не здзівіла сустрэча з чалавекам, які трыццаць пяць гадоў таму, у Кіеве, адвёў у яго каханую, ды яшчэ пры гэтым збіў і абразіў.
  
  — Ніна... — прашаптаў ён разбітымі вуснамі. — Ніна... у Парыжы...
  
  — Ты мне галаву не морач, — раўнуў Пухляков. — Ніну нейкую прыплёў! А пра Парыж — давай. І пра Лондан таксама. Назаві ўсіх сваіх саўдзельнікаў, якія песцяць планы звяржэння нашай рабоча-сялянскай Савецкай улады. Диктуй імёны, яўкі, шыфры...
  
  — Якія саўдзельнікі? Якія яўкі і шыфры? — Зігмунда Рыгоравічу здалося, што ён сышоў з розуму. — Я канцэсіянераў. У мяне ў паперах ўсё пра гэта сказана... Акрамя майго кампаньёна, сэра Бэзила Захарава, я ні з кім не звязаны... І больш нічога я не скажу...
  
  — Разгаворышся, як міленькі, гніда! — Павел Іванавіч зноў пачаў збіваць зняволенага. — Усе твае дакументы — ліпа! Я ж ведаю, што ты ніякі не Зялінскі, а Розэнблюм, жыдоўская твая морда! Хто яшчэ з табой працуе?..
  
  Свет для Зігмунда Рыгоравіча раскалоўся напалам. У адной, светлай палове ласкавы прыгажун Уладзімір Арнольдавіч частаваў яго гарбатай і папиросами, у другі — нягоднік Пухляков лаяў, збіваў, не дазваляў спаць, ослеплял настольнай лямпай, карміў селядцом, не даючы вады... Зняволены Зялінскі страціў рахунак днях і начах, таму што перастаў рабіць паметкі на сцяне. Яго приволакивали ў камеру, измочаленного, скрываўленага, кідалі ў куце, і цяпер яму было ўсё роўна, якой месяц і год за межамі турмы. Зігмунд Рыгоравіч хацеў толькі аднаго — каб гэтая бессэнсоўная, бясконцая мука хутчэй спынілася і яму дазволілі памерці.
  
  На допытах ён перастаў пярэчыць, адказваючы на ўсе сцвярджальна і падпісваючы любыя пратаколы...
  
  «У 1919 і 1920 гадах у мяне былі цесныя адносіны з прадстаўнікамі рускай эміграцыі розных партый... У той жа час я праводзіў у англійскай ўрада вельмі шырокі фінансавы план падтрымкі рускіх гандлёва-прамысловых колаў на чале з Ярошинским, Барком і г. д. Усё гэта час знаходжуся на сакрэтнай службе, і мая галоўная задача складалася ў асвятленні рускага пытання кіруючым сферах Англіі.
  
  У канцы дваццатага года я, сышліся даволі блізка з Савинковым, выехаў у Варшаву, дзе ён тады арганізаваў экспедыцыю ў Беларусь. Я ўдзельнічаў у гэтай экспедыцыі. Я быў і на тэрыторыі Савецкай Расіі. Атрымаўшы загад вярнуцца, я выехаў у Лондан...»
  
  Барыса Савінкава Зігмунд Рыгоравіч бачыў адзін раз у жыцці, на публічным выступе. Цяпер знакаміты эсэр быў мёртвы, хутка памрэ, і ён, Зялінскі, так што гэта хлусня ўсё роўна не мае ніякага значэння.
  
  «У 1923 і 1924 гадах мне прыйшлося прысвяціць вельмі шмат часу маіх асабістых справах. У барацьбе з Савецкай уладай я быў менш дзейны, хаця пісаў шмат у газетах (ангельскіх) і падтрымліваў Савінкава, працягваючы па рускай пытанні кансультаваць ўплывовыя сферы і ў Амерыцы, так як у гэтыя гады часта ездзіў у Амерыку. 1925 год я правёў у Нью-Ёрку...»
  
  Канец дваццаць чацвёртага і дваццаць пяты год Зігмунд Рыгоравіч правёў у адзіночнай камеры. Але каго на гэтым свеце цікавіла праўда?
  
  «У канцы 1925 года я нелегальна перайшоў фінскую мяжу і прыбыў у Ленінград, а затым у Маскву, дзе і быў арыштаваны...»
  
  Зялінскі ведаў, што Пецярбург, дзе ён не быў з 1916 года, пасля смерці Ульянава перайменавалі. Але што было праўдай, а што — фантазіямі яго катаў, ён ужо перастаў адрозніваць...
  
  «Антыбальшавіцкім пытаннем я ўзмоцнена займаўся заўсёды і прысвяціў яму вялікую частку часу, энергіі і асабістых сродкаў. Магу, напрыклад, паказаць, што савинковщина з 1920 па 1924 год абышлася мне, па самым сціплым падлікам, у 15-20 тысяч фунтаў стэрлінгаў.
  
  Я быў у курсе спраў на падставе якія мне інфармацый з розных крыніц Расеі, але не непасрэдна, а таксама з крыніц ангельскай і амерыканскай разведак...»
  
  «Судзіўся ў 1918 годзе, у лістападзе... па справе Локкарта (завочна)».
  
  «З гэтага моманту я назначаюсь палітычным афіцэрам на поўдзень Расіі і выязджаю ў стаўку Дзянікіна, быў у Крыме, на паўднёва-усходзе і ў Адэсе. У Адэсе заставаўся да канца сакавіка 1919 года...»
  
  Свядомасць откликалось на знаёмае назва, Зігмунд Рыгоравіч шаптаў сабе пад нос:
  
  — Адэса... Тата...
  
  — Пацвярджае! — задаволена канстатаваў Стырнэ і падсоўваў для подпісы чарговы ліст пратаколу. — А капіталіста Форда вы ведаеце, спадар Зялінскі?
  
  — Форда... Так... Яго ўсе ведаюць... — зняволены ківаў зусім белай галавой. — Аўтамабільны магнат...
  
  «Спецыяльныя агенты фордовской арганізацыі дасылаліся за мяжу і ездзілі за тысячы міль, каб сабраць новыя хлуслівыя выдумкі і паклёпы на габрэяў. Падобна Генры Детердингу ў Англіі і Фрыцу Тиссену ў Германіі, амерыканскі аўтамабільны кароль Генры Форд салідарызаваўся з сусветным антибольшевизмом і імкліва расце фашызмам. Неўзабаве пасля прыезду ў Злучаныя Штаты я стаў працаваць у цесным супрацоўніцтве з агентамі фордовской антысеміцкай і антысавецкай арганізацыі...»
  
  — Навошта? — слаба здзівіўся Зігмунд Рыгоравіч. — Я сам напалову габрэй...
  
  — Не твайго розуму справа! — раўнуў Пухляков. — Разумней цябе людзі складалі дакумент, ім лепш відаць. — Падпісвай: Сіднэй Рэйлі.
  
  — Я не ведаю такога чалавека...
  
  — Падпісвай, скаціна! Рэйлі — гэта ты!
  
  — Я не...
  
  Страшны ўдар зноў зваліў Зыгмунта Рыгоравіча на падлогу.
  
  «Пры іх садзейнічанні я склаў поўны спіс тых, хто ўпотай працаваў у Амерыцы на бальшавікоў». «Форд фінансаваў антысеміцкую агітацыю ў Амерыцы, быў звязаны з арганізацыяй амерыканскіх фашыстаў Ку-клукс-клан і фінансаваў рускіх манархістаў-кирилловцев ў Баварыі для вядзення антысеміцкай агітацыі і для контррэвалюцыйнай дзейнасці ў Расіі».
  
  — Ку-клукс-клан супраць неграў... — мармытаў Зялінскі. — Негры ў парку... Дэйві... Ісаак... Спытаеце Розэнблюма...
  
  — Загаворваецца, — паморшчыўся прыгажун Стырнэ. — Нясе ўжо поўную бязглуздзіцу.
  
  — Трэба заканчваць хутчэй, — кіўнуў Павел Іванавіч. — Як бы не спруцянеў раней часу... Эй! — пхнуў ён у бок бяссільна які вісіць на крэсле зняволенага. — Диктуй прозвішчы агентаў амерыканскай выведкі. Ды не спі ты! Адпачнеш пасля расстрэлу.
  
  — Смяротнае пакаранне адмененае... Савецкай уладай... — заплетающимся мовай прамармытаў Зігмунд Рыгоравіч.
  
  — Без цябе ведаю! Начытаўся газэт, контра недабітая...
  
  
  Масква, 3 лістапада 1925 года
  
  
  — Вы што, з розуму там з'ехалі! — Артузов збянтэжана пачухаў патыліцу. — Мэры Пікфард, Чарльз Спенсер Чаплін, Макс Ліндэр... Гэта, па-вашаму, амерыканскія шпіёны?
  
  Пиляр выцягнуўся ў струнку перад кіраўніком КРО АДПУ:
  
  — Вінаваты, Артур Хрыстафоравіч, недаглядзеў...
  
  — Хутчэй, перашчыравалі, — суха заўважыў Артузов. — І гучны працэс па вашай ласкі не атрымаецца.
  
  — Самі ведаеце, шпіён мацёры, хітры... — апраўдваўся Пиляр. — Хлопцы працавалі дзень і ноч, выціскалі з яго ўсё, што маглі... Хацелі, як лепш, Артур Хрыстафоравіч...
  
  — Паперы ўсе гатовыя і падпісаныя?
  
  — Так сапраўды!
  
  
  «Сакрэт «Интеллидженс Сэрвіс» вядзе сваю працу пад вуглом агульнадзяржаўнай палітычнай пункту гледжання... Яго галоўнае прызначэнне — збор звестак, якія тычацца агульнадзяржаўнай палітычнай бяспекі і могуць легчы ў аснову напрамкі вышэйшай палітыкі. Гэта ўстанова — абсалютна таемнае. Ні прозвішча яго начальніка, ні прозьвішчы тайных супрацоўнікаў нікому не вядомыя... Рэзідэнты ў адпаведных краінах ніколі не маюць свайго яўнага і самастойнага існавання, а заўсёды знаходзяцца пад прыкрыццем віцэ-консула, пашпартнага бюро і нават гандлёвай фірмы...
  
  У кожнай краіне, дзе ёсць значная колькасць рускіх эмігрантаў ці савецкае прадстаўніцтва, рэзідэнты дадзенай краіны выконваюць працу таксама па рускай аддзелу... Адпаведныя штабы лимитрофных дзяржаў працуюць у поўным кантакце з адпаведным рэзідэнтам... Праца ў СССР лимитрофных агентаў — эстонцаў, латышоў, палякаў і іншых — значна спрашчаецца тым, што ім лягчэй зліцца з асяроддзем. Тут маса іх суайчыннікаў, і, нарэшце, нагляд за імі значна слабей. Бо для назірання за ўсімі палякамі спатрэбілася б дзесяць ГПУ. Я лічу, што лимитрофных дыпламатаў і рэзідэнтаў ўсіх без выключэння можна купіць. Пытанне толькі ў цане...
  
  «Интеллидженс Сэрвіс»... атрымлівае ў пэўных выпадках заданні і чыста ваеннага характару па арганізацыі паўстаньняў, тэрору і іншых актаў там, дзе ўрад лічыць гэта патрэбным. Па традыцыйнай тактыцы усе такога роду дзеянні толькі кіруюцца праз рэзідэнта, але выконваюцца жа мясцовымі сіламі...»
  
  — Оч-чень каштоўная інфармацыя, — з'едліва ўсміхнуўся Артузов. — Нічога канкрэтнага, адны агульныя словы... Шмат выціснулі твае хлопцы з «мацёрага шпіёна», няма чаго сказаць! А гэты спіс амерыканскіх агентаў... Можаш ім подтереться! Не, лепш так... — ён изорвал у дробныя шматкі паперкі з крамзолямі Зялінскага адносна Мэры Пікфард і Чарлі Чапліна. — Так-то надзейней будзе... Не прывядзі Госпадзе, убачыць хто-небудзь з іншых аддзелаў — потешаться будуць над намі да колік! Добра, ідзі. Пара заканчваць гэтую справу.
  
  
  Масква, 5 лістапада 1925 года
  
  
  — Хлопчык мой маленькі, — Варвара Людвігаўна прысела на край турэмным ложку, — як ты пастарэў, матка Бозка!
  
  Яна нахілілася і пацалавала сына ў гудзіць скронь.
  
  — Балюча? Нічога, малы, хутка ўсё пройдзе... І знікла.
  
  Нейкія людзі схапілі і павялі на новыя мукі.
  
  — Мама! — крычаў ён, вырываючыся і азіраючыся назад. — Матуля! Вазьмі мяне адсюль!
  
  Лёгкая цень маці слізгала па калідоры.
  
  — Зараз, зараз, сынок, — ласкава шаптала яна.
  
  — Прысуд... Вярхоўнага рэвалюцыйнага трыбуналу... — заглушаў яе чый-то голас, — ад трэцяга снежня 1918 года...
  
  — Зіга, — Варвара Людвігаўна абняла сына, — не глядзі, заплюшчы вочы.
  
  — ...прывесці ў выкананне...
  
  — Отмучился, грэшны, — перахрысціўся вусаты канвойны. І вынес з пустой камеры бляшаную міску і кружку.
  
  
  1979 год Масква, ст. м. «Праабражэнская плошчу», Прасторная вуліца, дом 63
  
  
  Кватэра была па-холостяцки няўтульнай. Тоўсты пласт пылу пакрываў прастору пад абедзенным сталом, на якім у беспарадку грувасціліся кнігі, газеты, попельніца, поўная недакуркаў, нямытыя талеркі і пустыя бутэлькі з-пад піва.
  
  — «Я, ты, ён, яна, разам — цэлая краіна! — надрывалася ў радыёкропкі Ратару. — Разам — дружная сям'я! У слове «мы» — сто тысяч «я»!»
  
  Эдзік прыўзняўся на локці, пакруціў ручку, і Ратару замолкла.
  
  — Есці хочаш? — ён пяшчотна паглядзеў на шчаслівае Викино твар.
  
  — Ага, — яна пацягнулася. — Вельмі.
  
  — Зараз што-небудзь падумаць.
  
  Эдзік галышом прачаўкала на кухню. Чуваць было, як грукнулі дзверцы халадзільніка.
  
  — Яечню будзеш? — крыкнуў ён. — З каўбасой? А, чорт! Яйка выпусціў!
  
  Віка ляніва вылезла з цёплай пасцелі і накінула на плечы мужчынскую кашулю.
  
  Выйшаўшы на кухню, яна зарагатала.
  
  — Ты чаго? — Эдзік, які збіраў з падлогі жоўта-белую лужынку, павярнуўся.
  
  — Бачыў бы ты сябе зараз! — захлыналася Віка.
  
  Скінуўшы ў мыйку брудную посуд, яна накрыла стол і запаліла агарак свечкі, знойдзены сярод іншага хламу.
  
  — Вячэра пры свечках, — ухмыльнуўся Эдзік, шчыра дзелячы яечню напалову. — Сюды б шампанскае... Пачакай-ка... — ён кінуўся ў пакой і хутка вярнуўся з бутэлькай у руках. — «Агдам» для дам! — абвясціў ён і ўрачыста дастаў з буфета дзве запыленыя чаркі. — Я п'ю за вас!
  
  — Ты б хоць трусы надзеў, — параіла Віка. — Усё-такі пры свечках...
  
  Эдзік не надта ахвотна нацягнуў джынсы.
  
  Потым, калі ўсё было з'едзена, яны сядзелі адзін супраць аднаго, пацягваючы «Агдам», які здаваўся ім амаль чароўным нектарам.
  
  — А чаму ты не жывеш з бацькамі? У вас дрэнныя адносіны? — пацікавілася Віка.
  
  — Ды няма, здаецца... — паціснуў плячыма Бодягин. — Проста надакучыла залішняя апека. У Піцеры прывык адзін... Ды і ім так, здаецца, лепш. Яны і за кватэру дапамагаюць мне плаціць. Інакш бы я не выкруціўся. І потым, не хачу падстаўляць іх. Навошта продкам лішнія непрыемнасці з КДБ з-за мяне?
  
  — А што, хіба ўсё працягваецца? — затрывожылася дзяўчына.
  
  — А да іх хто раз на кручок трапіцца, таго яны ўжо не адпускаюць. Да мяне на працу ўжо наведваўся адзін... у цывільным... Дакументы правяраў...
  
  Віка ўздыхнула.
  
  — Я ўсё думаю аб гэтым чалавеку...
  
  — Пра каго? — здзівіўся Эдзік.
  
  — Аб Рэйлі... бо Ён загінуў у першую сусветную вайну. Як жа мог апынуцца ім Розэнблюм? Ці гэта быў не Розэнблюм, а хто-то іншы?
  
  — Госпадзе, ты мяне зусім заблытала з гэтымі шпіёнамі!
  
  — Не, праўда! Хочацца разабрацца. Адзін выбухае, іншага расстрэльвае ОГПУ...
  
  — Ды ім гэта раз плюнуць, — аўтарытэтна заявіў Бодягин. — Думаеш, цяпер такога не здараецца?
  
  — Не ў гэтым справа, — перабіла Віка. — Розэнблюм даваў паказаньні як Рэйлі. Але бо ён жа не Рэйлі...
  
  — Яны каго заўгодна і што заўгодна прымусяць падпісаць.
  
  — Але навошта ім гэта трэба? — здзіўлялася дзяўчына. — Розэнблюм ж: не шпіён.
  
  — А ім патрэбны быў шпіён. Вось яны і ўзялі першага які трапіў замежніка...
  
  — Але растлумач мне ўсё-такі, навошта?
  
  — Я адкуль ведаю? Лычки сабе зараблялі. А цяпер навошта бяруць? Па той жа прычыне. Думаеш, гэтыя, якія мяне цягалі ў ГБ, не разумелі, што проста бойка была п'яная? Яны хацелі раздуць з мардабою палітычную справу, праявіць пільнасць.
  
  — Але не ўсе ж яны такія! Паўсюль ёсць сумленныя людзі! — горача запярэчыла Віка. — Для чаго быў створаны Камітэт? Для барацьбы з ворагамі! Такім чынам, яны і тады і цяпер...
  
  — ...застаюцца вылюдкамі! Фальсіфікуюць справы, ладзяць правакацыі, садзяць нявінных людзей... Ты пра катаванні што-небудзь ведаеш? Тут не тое што шпіёнам сябе назавеш, а прызнаешся ў тым, што забіў родную маму, разрэзаў на кавалачкі і з'еў. Падумаеш, чувака прымусілі падпісаць паперы, быццам ён і ёсць той самы шпіён, які загінуў у першую сусветную! Я ведаю гісторыі і пажахлівей! А ты не хочаш адкрыць вочы і ўбачыць праўду!
  
  — Праўды бываюць розныя, — прыгнечана сказала дзяўчына. — Па адзін бок барыкады людзі вераць, што іх справа правае, і па другі ідуць на смерць у імя сваіх высокіх ідэй.
  
  — Праўда адна, — адрэзаў Бодягин. — А высокія ідэі нельга абараняць на чужой крыві.
  
  — Лёгка казаць гэта цяпер. А калі б была вайна? А калі б ты жыў у час рэвалюцыі? Ды ты б першы асабіста запісаўся ў шэрагі чэкістаў, каб змагацца са гнюсу.
  
  — Я?! — Эдзік вылупіў вочы. — Ды за каго ты мяне прымаеш?
  
  — За прыстойнага чалавека. І сярод чэкістаў у першыя гады Савецкай улады было нашмат болей, чым тых сволочей, аб якіх ты казаў. Успомні Дзяржынскага! Ён беспрытульнікаў шкадаваў! Сам паміраў ад голаду, а іншых ратаваў. А Мянжынскі? Артузов? Петерс?..
  
  — Ага... Ягода, Яжоў, Берыя...
  
  — Гэта пасля было, пры Сталіне... Але ў рэшце рэшт іх выкрылі...
  
  Эдзік нервова закурыў. Віка запаліла цыгарэту, зацягнулася і закашлялась.
  
  — Кінь, — сказаў Бодягин. — Табе не ідзе...
  
  Віка затушылі цыгарэту і падперла твар кулакамі.
  
  — Мне здаецца, — павольна сказала яна, — што аўтар гэтых дзённікаў не быў ніякім шпіёнам... Ён быў прыстойным чалавекам...
  
  — Паслухай, — Эдзік ткнуў акурак у попельніцу. — Давай больш наогул не будзем дакранацца гэтай тэмы. Інакш я буду падазраваць, што цябе да мяне проста падаслалі.
  
  — Мяне? — разгубілася Віка. — Ты ж ведаеш, што гэта не так.
  
  — Пачынаю ўжо ў гэтым сумнявацца, — ён падсунуў Віку і пасадзіў да сябе на калені. — І наогул... дакажы мне сваю лаяльнасць...
  
  Эдзік заснуў. А Віка доўга ворочалась, таращила ў цемру вочы і лічыла сланоў. Нарэшце яна не вытрымала, яна ціхенька ўстала і на дыбачках выйшла на кухню. Запаліла свечку, дастала з кішэні курткі пашпарт Бодягина і пачала яе вывучаць.
  
  Раптам над галавой ўспыхнула лямпа. Дзяўчына спалохана азірнулася.
  
  У дзвярах стаяў Эдзік.
  
  
  
  4. ГЕОРГІЙ РЕДЛИНСКИЙ, ПАЛЫМЯНЫ ЧЭКІСТ
  
  
  «Сіднэй Джордж Рэйлі арудаваў у 1918 годзе амаль восем месяцаў пад імем Сіднэя Георгіевіча Реллинского... Пад гэтым імем ён быў замяшаны ў гісторыю, якая атрымала назву «змова паслоў». І быў ён тады супрацоўнікам петраградскай ЧК, яе крымінальнага аддзела, меў пропуск для вольнага праходу ў Крэмль (хоць Крэмль і не ў Петраградзе)».
  
  (З нарыса Р. Піменава «Як я шукаў шпіёна Рэйлі».)
  
  
  Кіраўнік 1
  ПРЫВІТАННЕ АД ЦЁТАЧКІ
  
  
  
  Лондан, кастрычнік 1899 года
  
  
  — Ну як, табе спадабалася? — Джэйн зазірала яму ў твар сваімі зялёнымі вачыма. — Ой, я так расхвалявалася, што ледзь не заплакала!
  
  — Я не вялікі аматар оперы, — Георгій паціснуў плячыма. — Зрэшты, спявалі акцёры нядрэнна. Але каб судзіць аб нашумелай кнізе, лепш усё-ткі прачытаць яе...
  
  — Цябе чакае сюрпрыз! — Джэйн, як дзяўчынка, лёгка крутнулася на адной ножцы. — Пацалунак мяне і атрымаеш узамен оч-чень каштоўную рэч!
  
  Реллинский міжволі ўсміхнуўся і вырашыў яе поддразнить:
  
  — Нават не ведаю, права, варта твой сюрпрыз пацалунку.
  
  — Яшчэ як варта! — Джэйн з загадкавым выглядам выняла з сумкі невялікі томік. — Глядзі, Джордж, вось тое, што ты так хацеў прачытаць, — «Авадзень»!
  
  — О-О! Дзякую! — Георгій узяў у яе з рук нашумелую кнігу. — І гатовы пацалаваць цябе за гэта не адзін, а сто разоў...
  
  Джэйн зарагатала. Яна была вельмі добрая цяпер. Вочы блішчаць, рудыя валасы раскудлаціліся і гараць у святле газавых ліхтароў, як залатая карона. Мабыць, у чопорном англійскай грамадстве яе палічылі б некалькі шумнай і залішне эмацыйнай, але менавіта гэта, а яшчэ шчырасць і адкрытасць і прыцягвалі Реллинского. Хоць дзяўчына таксама сімпатызавала Георгію, знаёміцца з яе бацькам, капітанам Патрыкам, ён пакуль не спяшаўся. Жаніцьба не ўваходзіла ў яго планы. Трэба было спачатку скончыць вучобу ў Каралеўскім горным інстытуце, а далей відаць будзе...
  
  — Мы ўжо прыйшлі... Аб чым ты задумаўся? — раптам притихнув, спытала Джэйн.
  
  — Мне трэба сысці. На сёння прызначаная важная сустрэча, ад якой залежыць мая будучыня...
  
  — Так? — расчаравана працягнула дзяўчына. — Як шкада... А заўтра мы ўбачымся?
  
  — Абавязкова. А за кнігу дзякуй! — Реллинский пацалаваў Джэйн ў шчаку, памахаў ёй на развітанне рукой і пакрочыў па вуліцы.
  
  — У сутнасці, — сказаў ён сам сабе, — я яе не падманваю. Міс Патрык — цудоўны чалавек, да таго ж рана ці позна атрымае ў спадчыну ўсё стан старога капітана... Але не варта выклікаць ёй ніякіх надзей і ставіць сябе ў ілжывае становішча.
  
  Праз два кварталы Георгій адчуў сачэнне. Чалавек, якога ён у гэтым западозрыў, неадступна рухаўся за ім. Реллинский зрабіў выгляд, быццам разглядае вітрыну крамы, і заўважыў, што падазроны тып таксама спыніўся непадалёк. Твар быццам бы незнаёмае... Гм, даволі малады, але падбародак скрыты пышнай барадой, відавочна фальшывай. Трэба знікнуць! Сёння трэба будзе сустрэча з сябрамі-марксістамі. Большасць з іх, зразумела, на легальным становішчы. Але беражонага Бог беражэ. Раптам гэты псевдобородач — царская сышчык? Георгій нетаропка крочыў па вуліцах, а сам пазіраў па баках у чаканні, калі надарыцца зручны момант. Ён вельмі добра ведаў гэтую частку Лондана і таму больш спадзяваўся на шчаслівы выпадак. Ага, вось, здаецца, прахадны двор! Реллинский рэзка павярнуў за агароджу і прыпусціў бягом...
  
  Наперадзе маячыў выхад. Георгій уздыхнуў вальней і замарудзіў крок. І тут жа яго дагнаў незнаёмы!
  
  — Што вам заўгодна? — ад нечаканасці Реллинский загаварыў груба і агрэсіўна. — Чаму вы мяне преследуете?
  
  — Прабачце, калі ласка, — «барадач» прыціснуў руку да грудзей. — Мне трэба перагаварыць з вамі.
  
  Не, гэта не филер! Супрацоўнікі ахранкі наўрад ці могуць тлумачыцца на такім англійскай. Реллинский некалькі супакоіўся.
  
  — Да чаго тады гэты маскарад? — ужо мякчэй сказаў ён, паказваючы на фальшывую бараду.
  
  «Праследавальнік» засмяяўся.
  
  — Я зараз растлумачу, — паабяцаў ён. — Але, можа быць, лепш дзе-небудзь пасядзім?
  
  Яны ўвайшлі ў паб «Чырвоны леў» і ўзялі па гуртку светлага эля.
  
  — Дазвольце прадставіцца, — незнаёмы абедзвюма рукамі ўзяўся за бараду і з высілкам я б відэа да торы яе ад асобы. — Фрэнсіс Ален Кроми, лейтэнант флоту, да вашых паслуг.
  
  Дзядкі, якія гулялі ў криббэг, азірнуліся. Таўстун за суседнім столікам вылупіў вочы, вылаяўся і на ўсялякі выпадак перасеў далей.
  
  — А гэты, як вы мелі ласку выказацца, маскарад, — Кроми пацёр падбародак, — я прыдумаў, каб пазнаёміцца з вамі.
  
  Георгій ўсё яшчэ насцярожана глядзеў на яго.
  
  — Мой дзядзька, — патлумачыў марак, — капітан Патрык, трывожыцца, што яго адзіная дачка захоплена замежнікам. Ён папрасіў мяне навесці даведкі... Усё, што я даведаўся, характарызуе вас найлепшым чынам, — дваранін, студэнт-хімік і гэтак далей. Але што вы за чалавек? Пагадзіцеся, скласці меркаванне аб кім-небудзь можна толькі пры асабістым зносінах. Да таго ж, — дадаў ён, помрачнев, — лёс кузіны мне таксама неабыякавы. Карацей кажучы, я хацеў бы спытаць, якія ў вас намеры адносна Джэні.
  
  Реллинский некаторы час вагаўся. Але потым, наважыўшыся, адказаў:
  
  — Мы з ёй проста сябры. Міс Патрык вельмі слаўная дзяўчына...
  
  — Яна хараство! — пагадзіўся Кроми. — Я ведаю Джэні з дзяцінства, і, паверце, другой такой на свеце няма!
  
  Георгію чаму-то стала сумна. Мяркуючы па ўсім, лейтэнант закаханы ў сваю кузіну, і гэта так зразумела. А вось рускаму студэнту прыйдзецца ад яе адмовіцца.
  
  — Мне дастаўляе радасць гутарыць з ёй, гуляць, абменьвацца кнігамі, — сказаў Реллинский. — Але, калі я вас правільна зразумеў, мы з вамі не супернікі. Нас з Джэйн занадта многае падзяляе, і я ніколі не прэтэндаваў на большае, чым проста сяброўства. Вас задавальняе такі адказ, містэр Кроми?
  
  — О так! — марак горача паціснуў руку рускай. — Для вас — проста Фрэнк. Я шчаслівы пазнаёміцца з такім цудоўным, высакародным чалавекам! Можаце заўсёды разлічваць на маю дапамогу!
  
  — Дзякую, — Георгій з уздыхам паклаў на стол томік Войніч. — Перадайце гэтую кнігу вашай стрыечнай сястры і скажыце што-небудзь у такім родзе: яму тэрмінова прыйшлося з'ехаць на радзіму, і ён не паспеў развітацца са сваёй мілай сяброўкай... Ён шкадуе, але ніколі не забудзе дні, праведзеныя з ёю разам.
  
  Кроми азадачана раман пакруціў у руках.
  
  — Вы і на самай справе павінны вяртацца ў Расею? — недаверліва прыжмурыўся ён.
  
  Реллинский кіўнуў і не стаў удакладняць, што яго ад'езд адбудзецца ўсяго толькі праз паўгода, пасля завяршэння курсу. Навошта адсякаць хвост сабаку па кавалку? Лепш отмахнуть адразу!
  
  Яны выпілі яшчэ піва і развіталіся добрымі сябрамі.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Авадзень» да гэтага часу ўваходзіць у лік маіх самых любімых кніг. Я шмат разоў чытаў і перачытваў гэты раман. І кожны раз, набліжаючыся да фіналу і непазбежнай гібелі Ривареса, плакаў. Вельмі моцна напісана! Але, магчыма, справа не толькі ў гэтым. І не толькі ў тым, што сама фігура рэвалюцыянера так прыцягальная. Для мяне ў Оводе заўсёды захоўваецца што-то асабістае. Магчыма, гэта звязана з уласнай маладосцю і ўспамінамі аб нейкай дзяўчыне... Дзіўна! Я ведаў дзясяткі жанчын, быў з імі блізкі, але ні адна з іх не пакінула ў маёй душы такога следу, як тая даўняя пяшчотная прыхільнасць... Як ведаць? Калі б нашы адносіны развіваліся, калі б я добраахвотна не адмовіўся ад Джэні, магчыма, мы былі б шчаслівыя ўдваіх. Або, наадварот, вельмі хутка рассталіся б з крыўдай адзін на аднаго. Так што шкадавання мае выкліканыя хутчэй тым, што магло б здзейсніцца, але не здарылася... Розумам я разумею гэта. А сэрца ўсё роўна сумуе і сумуе. Калі яна жывая, то даўно ўжо стала старэнькай, і валасы ў яе не рудыя, а сівыя...»
  
  
  Лондан, вясна 1900 года
  
  
  Георгію прыйшлося змяніць кватэру і пазбягаць агульных з міс Патрык знаёмых. На вуліцах ён углядаўся ў твары мінакоў. І не толькі таму, што баяўся выпадкова сустрэцца з Джэйн. Растаўшыся з рамантычнымі ілюзіямі, Реллинский яшчэ больш зблізіўся з землякамі і ўступіў у шэрагі сацыял-дэмакратаў. Ён не мог дазволіць сабе раскошу быць бестурботным. Неасцярожнасць азначала рэальную небяспеку не толькі для яго самога, але і для таварышаў па партыі. Вядома, царскія агенты не стануць прыляпляць фальшывую бараду, як закаханы марак Кроми, але тым больш варта трымаць вуха востра. Бо таварышы даверылі яму адказнае заданне — рыхтаваць для друку рэвалюцыйныя брашуры, прызначаныя для адпраўкі ў Расію. Вось і цяпер ён нёс у партфелі новую рукапіс.
  
  Друкарня, якая выконвала заказ, размяшчалася на невялікай вулачцы ў Іст-Эндзе. Гэта было зручна, таму што рэдкія наведвальнікі не прыцягвалі ўвагі ні гараджан, ні паліцыі. Што асаблівага ў тым, калі нейкі спадар сабраўся надрукаваць для сябе візітныя карткі? Такую адгаворку Георгій прыдумаў на той выпадак, калі хто-небудзь стане праяўляць залішнюю цікаўнасць, але пакуль што Бог мілаваў.
  
  — А, гэта ты, Джордж! — прывітаў яго гаспадар друкарні, здаравяка невысокага росту.
  
  Сваю кар'еру Рычард Вуд пачаў гадоў трыццаць таму ў пасады памочніка друкара. Апошнія чатыры гады друкарня належала яму, але гэта не змяніла ні характар, ні добрую працоўную закваску Дзіка.
  
  Ён дзелавіта прагледзеў рукапіс, прынесеную Георгіем, зрабіў на ёй нейкія загадкавыя пазнакі, прызначаныя для наборшчыкаў, і кіўнуў на чаркі ўжо надрукаваных брашур:
  
  — Гэтыя можна забіраць.
  
  Реллинский расплаціўся, старанна отсчитав патрабаваную суму (грошы былі не яго ўласныя, з партыйнай касы, ён галавой адказваў за кожны пенс), атрымаў наўзамен распіску і страсянуў руку Вуда:
  
  — Дзякуй, Дзік. Ты, як заўсёды, дакладны.
  
  — Пралетарыі ўсіх краін, яднайцеся! — жартаўліва азваўся той і параіў: — Вазьмі кеб.
  
  Реллинский ведаў гэта і без усялякіх саветаў. У руках такую стос не панясеш і ў амнібус не сунешся. Георгій свіснуў кебмену, пагрузіўся і неўзабаве апынуўся дома.
  
  Роўна ў пяць у дзверы пазванілі, Реллинский адкрыў. На парозе стаяў мажны бландзін. Не дачакаўшыся абумоўленай фразы, Георгій нетаропка пацікавіўся:
  
  — Што вам заўгодна?
  
  Які прыйшоў нахмурыў бровы, як быццам што-то прыпамінаючы, і няўпэўнена вымавіў:
  
  — Сэр Марк перадае вам прывітанне ад цётачкі.
  
  — А як тетушкино здароўе? — падазраючы нядобрае, насцярожана спытаў хімік. Гэта быў другі, дадатковы пароль.
  
  — Инфлюэнца дала ўскладненне на слых, — адрапартаваў выразна незнаёмы.
  
  — Праходзьце, — супакоіўся гаспадар, упускаючы госця ў кватэру.
  
  Як высветлілася, курьер дрэнна ведаў Лондан і доўга блукаў у пошуках названага яму адрасы. А калі знайшоў, ад хвалявання разгубіўся.
  
  — Вы латыш? — спытаў Георгій, дапамагаючы яму складваць у чамадан надрукаваныя Дзікім брашуры.
  
  — А што, прыкметна? — устрывожыўся госць.
  
  — Ёсць трохі, акцэнт выдае, — патлумачыў Рел-линский.
  
  — Я наогул усё роўна валодаю ангельскай, — вінавата сказаў кур'ер. — Затое ў Германіі ўсе прымаюць мяне за немца, і я заўсёды бесперашкодна праводжу багаж.
  
  — Сёння ж назад? — спачувальна спытаў гаспадар. — Адпачніце трохі. Хочаце гарбаты?
  
  — Не адмоўлюся...
  
  За гарбатай разгаварыліся. Таварыш Эдуард — так прадставіўся наведвальнік — прыехаў у Англію, упершыню ў жыцці, хоць у яго ўжо быў немалы вопыт у перавозцы нелегальнай літаратуры.
  
  — Цяжка на чужыне? Я хоць наездамі, але бываю ў сваіх ў Рызе, — сказаў ён. — А вы як жа?
  
  — Я таксама хутка вярнуся ў Пецярбург, — Георгій нечакана для сябе уздыхнуў па хаце. — Можа быць, нават у бліжэйшыя месяцы...
  
  Правёўшы кур'ера, ён вырашыў развеяцца і зайшоў у недарагі рэстаран «Каралеўскі якар», дзе час ад часу абедаў. Знаёмы афіцыянт, спрытны хлопец па імі Білі, абслугоўваючы пастаяннага наведвальніка, вачыма паказаў яму на суседні столік. Реллинский няўцямна зірнуў на даму ў моднай капелюшы і ў першае імгненне збянтэжыўся — яму здалося, што гэта Джэйн Патрык. Але жанчына павярнула галаву — і зачараванне знікла, твар было незнаёмае, а валасы значна цямней, чым у ирландки, хоць таксама адлівалі ў рыжину.
  
  — Гарсон, порцыю віскі, — манерна расцягваючы словы, замовіла дама.
  
  — У гэтую хвіліну, — Білі падміргнуў Георгію і паспяшаўся да стойцы бара. А Реллинский ўважлівей прыгледзеўся да наведвальніцы. Жанчына незвычайнай і кідкай прыгажосці — і адна, без суправаджэння? На прастытутку не падобная. Хутчэй, гэта содержанка якога-небудзь буржуа... Ўмее сябе трымаць, выдатныя манеры... Толькі вось віскі — у такі час?
  
  Білі падаў даме келіх і, праходзячы міма Реллинского, зноў падміргнуў яму і прашаптаў:
  
  — Якое? Стыльная штучка... Каму-то яна абыходзіцца ў кругленькую суму...
  
  Афіцыянт быў правоў. Для Лондана гэтая жанчына здавалася занадта экзатычнай. Гэтакая райская птушка, што заляцела ў туманны Альбіён. Цікава было даведацца — адкуль яна? Гаворка правільная, але ў ёй ёсць лёгкі адценне, нязвыклы для Англіі... Магчыма, яна прыехала з калоній?
  
  Дама шчоўкнула вечкам вытанчанага портсигара. У тонкіх пальцах з'явілася дарагая папироса.
  
  — Дазвольце... — Георгій, ветліва пакланіўшыся, запаліў запалку.
  
  — Дзякую, — жанчына глыбока зацягнуўся і выпусціў дым праз ноздры тонка акрэсленага носа. — Гэты гарсон не занадта ласкавы, праўда?
  
  Реллинский расцаніў яе словы як запрашэнне да размовы і без цырымоній перасеў за столік аматаркі віскі. Яна прыняла гэта як належнае, потягивала спіртное, як ваду, і моўчкі вывучала свайго візаві.
  
  Здаўся Білі, несучы на падносе замоўлены Георгіем абед.
  
  — О! — толькі і сказаў ён, заўважыўшы, што той сядзіць ужо за суседнім сталом. Але, не дазваляючы сабе ніякай фамільярнасці, абслужыў кліента і тут жа схаваўся.
  
  — Хочаце чаго-небудзь паесці? — спытаў Реллинский.
  
  — Дзякуй, я не галодная. А зрэшты... Вы тут, як відаць, не ўпершыню? Што параіце?
  
  — Тут нядрэнна рыхтуюць рыбу. Рэкамендую таксама біфштэкс.
  
  — Не, гэта занадта цяжка! — дама адмовілася. — А рыбу паспрабую з задавальненнем.
  
  Ела яна нетаропка, далікатна адкусваючы па маленькаму кавалачку, як чалавек, які прывык здзяйсняць трапезу ў добрым грамадстве, Георгій па-ранейшаму губляўся ў здагадках.
  
  — Адкуль вы прыехалі? — спытаў ён нарэшце.
  
  — На гэты раз — з Парыжа, — ані не здзівіўшыся, адказвала загадкавая жанчына. — А наогул — з Мадрыда, Берліна, Нью-Ёрка...
  
  — З Пецярбурга, — у тон ёй працягнуў Реллинский.
  
  — Там мне таксама даводзілася бываць, — злёгку ўсміхнулася незнаёмка. — Нядрэнная краіна, але, на мой густ, зімой там занадта холадна.
  
  «Яна руская! — здагадаўся Андрэй. — Хоць... хто яе ведае. Калі мы і землякі, яна ні за што ў гэтым не прызнаецца. Любіць напускаць на сябе туману».
  
  Ён ужо зразумеў, у чым прычына незвычайнага паводзінаў незнаёмкі. Яна трымалася ў новым, вельмі модным стылі «жанчына-вамп». І то гэты стыль ідэальна ішоў да яе, то ў даме сапраўды было нешта фатальнае, але яна не здавалася ні смешны, ні прэтэнцыёзнай, ні менш прывабнай, чым была.
  
  — Вы вольныя сёння вечарам? — нечакана для сябе спытаў Реллинский. — Я хацеў бы запрасіць вас куды-небудзь... У тэатр, напрыклад.
  
  «Вамп» засмяялася нізкім грудным смехам:
  
  — Я ўвесь час чакала, калі вы прапануеце што-небудзь у гэтым родзе! Не крыўдуйце, усе мужчыны кажуць адно і тое ж. А за абед дзякуй. Усё было вельмі смачна. Вы дазволіце мне самой расплаціцца?
  
  — Не, што вы! — усклікнуў Георгій. — Ні за што! — і таропка палез у кішэню за кашальком.
  
  — Вы вельмі мілы, — сказала дама, збіраючыся ўстаць.
  
  — Як? Вы пойдзеце? — ён быў уражаны. — І я не пазнаю, ні як вас завуць, ні дзе вас шукаць?
  
  — Послушайтесь добрага савета, — з уздыхам прамовіла незнаёмка, — не спрабуйце мяне шукаць. А маё імя... Сябры называюць мяне Пепитой. Зрэшты, навошта вам маё імя?
  
  — Вы іспанка? — Реллинский спадзяваўся, што размова прымусіць яе адцягнуцца і яна не сыдзе.
  
  — Калі-то была ёю... Бывайце. Я жадаю вам удачы, — жанчына прошуршала сукенкай да выхаду.
  
  — Вы ёй спадабаліся, — зайздросна пстрыкнуў мовай Білі.
  
  Расплаціўшыся па ліку, Георгій кінуўся на вуліцу. Там нікога не было, хоць тратуар запаўнялі мінакі.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Памятаю, у якім радасным, прыўзнятым настроі я прыехаў у Пецярбург на Каляды 1900 года. Колькі надзей, колькі памылак! Дзевятнаццатае стагоддзе сыходзіў, наставала новае стагоддзе, адкрываючы рахунак нябачным адкрыццяў, вынаходкі, мастацтвам... Здавалася, наперадзе чакае толькі шчасце. Я яшчэ нічога не ведаў аб будучых войнах, рэвалюцыях, свет здаваўся бясхмарным і светлым. На вуліцах ляжаў сьнег, пахла елкамі, мінакі неслі прыгожа спакаваныя падарункі, румяныя, вясёлыя дзяўчыны здаваліся прыгажунямі. Пецярбург быў святочна ўпрыгожаны, і я ніколькі не шкадаваў аб тых крыўдах, расчараванні і бедах, якія назаўжды засталіся ў мінулым. Я ведаў, што з гэтага часу маё жыццё стане асэнсаваным і прынясе карысць...
  
  Дома падняўся перапалох. Аказваецца, бацькі не атрымалі маю апошнюю тэлеграму і не ведалі аб тым, што я ўжо ў Расіі. Матушка залівалася слязьмі, штохвілінна хрысціла і благословляла мяне. А бацька мацаваўся, але то і справа браў мяне за руку, як бы жадаючы пераканацца, што сын — вось ён, тут, нікуды не падзеўся...
  
  ...абодва памруць ад голаду ў васемнаццатым годзе. Матушкін брат будзе арыштаваны як трацкіст, а Рамана Яўгенавіча павесяць колчаковцы. І дваццатае стагоддзе, якога мы ўсе так чакалі, значна скароціць наш старадаўні род...
  
  ...мне прапанавалі месца выкладчыка ў універсітэце і адначасова — пасаду ў нафтавай кампаніі Нобеля. Першае было ганарова, другое — даходнай. Я ўсё яшчэ вагаўся, калі высветлілася, што нашы фінансавыя справы блізкія да краху. Маё навучанне за мяжой абышлося сям'і занадта дорага. І як мне ні хацелася стаць правадыром перадавых хімічны ідэй і настаўнікам маладых розумаў, давялося аддаць перавагу другое...»
  
  
  Кіраўнік 2
  НАШ ЧАЛАВЕК
  
  
  
  Петраград, снежань 1917 года
  
  
  — Сродак ад тараканаў! — выкрыкваў Реллинский, прытупваючы нагамі. Але щегольские чаравічкі не грэлі, а валёнак у Георгія не было — не назапасіўся.
  
  Вакол шумела, галдела і на ўсю моц таргавалася таўкучка. У хаду былі ўсякія грошы, і старыя, і керанкі, і важкія, і абясцэненыя, таму ўсе аддавалі перавагу натуральны абмен. Вось і Реллинскому прыйшлося на практыцы выкарыстоўваць свае шырокія хімічныя пазнання, вынаходзячы сродкі ад клапоў і прусакоў.
  
  Цяпер ён дзьмуў на озябшие пальцы, засоўваючы іх глыбей у рукавы, але снежаньская сцюжа пранізвала да касцей. «Эх, б глыток гарачага гарбаты! — думаў Георгій. — Ды і наогул дадому, у цяпло...»
  
  — Пачым чаравічкі? — штурхнуў яго ў бок здаравенны веснушчатый хлопец. — Буржуйскія, са скрыпом... Аддасі за паўмеха бульбы?
  
  — Аддаць б аддаў, а потым што — басанож па снезе? — приплясывая, адгукнуўся Георгій, стараючыся не стукаць зубамі.
  
  — Навошта басанож? — хлопец задраў уверх нагу. — Я табе сваю абутак пазычу. Па руках?
  
  Абмен быў надзвычай выгадным, і праз паўгадзіны Реллинский, ганарачыся сваёй удачай, цягнуў дадому мяшок. І існай глупствам здавалася тое, што на нагах у яго чужыя ірваныя опорки. «Чаравікі ўсё роўна не для нашай зімы», — супакойваў ён сябе.
  
  З-за кута выскачыў і рэзка затармазіў аўтамабіль з узброенымі людзьмі ў бескозырках.
  
  — А ну, стой! — крыкнуў нехта з іх. — Спекулянт, мешочник. Покажь дакумент!
  
  — Я не спекулянт, — стукаючы зубамі, на гэты раз і ад холаду, і ад страху, адгукнуўся Георгій. — Вось бульбу вымяняў на чаравікі... У мяне дома старыя бацькі, жонка хворая... Сумленнае высакароднае слова, таварышы!
  
  — Таварыш вышукаўся! — абурыўся іншы матрос. — Шлёпнуць яго — і ўся недолга. То-ва-а-рищ!
  
  — Пачакай, — спыніў яго трэці, па-відаць, старэйшы рангам. — Табе толькі б пляскаць. Трэба спачатку разабрацца. Вы хто такі? Дакументы ёсць?
  
  — Дакументы ў мяне дома, — шкада пачаў апраўдвацца затрыманы. — Тут недалёка, у двух кварталах, можаце праверыць...
  
  Яму не сорамна было прыніжацца. Калі не данесці да кватэры бульбу, матухна, бацька і Таня — усе загінуць ад голаду.
  
  — Пачакай, — зноў паўтарыў старшой. Ён напружана вгляделся ў твар Георгія і няўпэўнена спытаў: — Таварыш Реллинский?
  
  — Ён самы, — усё яшчэ насцярожана азваўся хімік, апускаючы на зямлю мяшок.
  
  — Гэта ніякі не зараз папросіць дапамагчы з каляскай, а наш, наш чалавек! — узбуджана сказаў старшой. — Не пазнаеш, Георгій Васільевіч? Не памятаеш? Трэба ж! З пятага года не видались!
  
  — Эдуард? Берзинь? — усё яшчэ не верачы сабе, перапытаў Реллинский. — Сэр Марк перадае вам прывітанне ад цётачкі?
  
  — Ён самы... Як ты, што? Дзе служыш?
  
  — Нідзе, — уздыхнуў Андрэй. — Фірма прагарэла, гаспадар з'ехаў... Я без працы.
  
  — Непарадак, — паківаў галавой Берзинь. — Такі стары рэвалюцыянер, як ты, з тваім вопытам, з залатымі рукамі, не павінен хістацца па таўкучка... Ведаеш што? Ідзі к нам служыць!
  
  — Куды гэта — да вас?
  
  — Ды ў ЧК! Работы — па горла! Людзі патрэбныя — да зарэзу! Форму атрымаеш, боты, а гэтую рызманы, — Эдуард кіўнуў на опорки Реллинского, — выкінь. Паёк добры... Усё, як належыць... Ды ты не раздумывай, згаджайся!
  
  — А мяне возьмуць? — з сумневам спытаў Георгій.
  
  — Яшчэ як! З рукамі адарвуць!
  
  
  «Ўварванне ўзброеных людзей на прыватную кватэру і пазбаўленне волі вінаватых людзей ёсць зло, да якога і ў цяперашні час неабходна яшчэ звяртацца, каб перамаглі дабро і праўда. Але заўсёды трэба памятаць, што гэта зло, што наша задача — карыстаючыся злом, выкараніць неабходнасць звяртацца да гэтага сродку ў будучыні. А таму няхай усе тыя, якім даручана вырабіць ператрус, пазбавіць чалавека свабоды і трымаць яго ў турме, беражліва ставяцца да людзей, арестуемым і обыскиваемым, хай будуць з імі значна ветлівей, чым нават з блізкім чалавекам, памятаючы, што пазбаўлены волі не можа абараняцца і што ён у нашай улады. Кожны павінен памятаць, што ён-прадстаўнік Савецкай улады — рабочых і сялян — і што кожны яго вокрык, грубасць, нескромностъ, невежливость — пляма, якое кладзецца на гэтую ўладу».
  
  
  (Ф. Дзяржынскі, з інструкцыі для чэкістаў, 1918 год.)
  
  
  Петраград, канец снежня 1917 года
  
  
  У дзверы забарабанили:
  
  — Адчыняйце! Праверка дакументаў!
  
  Массино замітусіўся па спальні, спрабуючы трапіць нагой у калашыну:
  
  — Еленочка! Дзеля ўсяго святога... У доме ёсць іншы выхад?
  
  — Парадная заколочена, — Алена Шарлевна спакойна накінула халат і крыкнула: — Зараз адчыню! Я не апранутая! Пачакайце хвіліну!
  
  Калі Массино застегнулся на ўсе гузікі, жанчына загрымела ў пярэднім пакоі ланцугамі і замкамі. І адразу ж кватэру запоўнілі людзі з зброяй.
  
  — Хто такі? — спытаў у гаспадыні Реллинский, ківаючы на Массино. — Папрашу прад'явіць дакументы!
  
  — Далёкі сваяк, — нядбайна кінула жанчына. — Прыехаў з правінцыі.
  
  — Так, — Георгій паглыбіўся ў вывучэнне паперкі, працягнутай «сваяком». — «Турэцкіх і ўсходніх краін негоциант»... Што гэта азначае? Замежны падданы? Спекулянт? Кантрабандыст?
  
  — Законапаслухмяны грамадзянін, — коммерсант малітоўна склаў у грудзях рукі. — Гандлюю азіяцкімі рэзкімі затаўкамі... Алена Шарлевна прытуліла мяне на ноч...
  
  — Вельмі падазроны тып, — Георгій павярнуўся да суправаджалі яго матросам. — Затрымаем яго для высвятлення асобы.
  
  — Не мітусіся, Вінчэнца, — пагардліва кінула гаспадыня ломавшему рукі каханка. — Патрымаюць і выпусцяць. Асоба твая і на самай справе не выклікае даверу.
  
  
  «Усерасійская Надзвычайная Камісія па барацьбе з контррэвалюцыяй, сабатажам і спекуляцыяй пры Савеце Народных Камісараў даводзіць да ведама ўсіх грамадзян, што да гэтага часу Камісія была велікадушнай у барацьбе з ворагамі народа, але ў дадзены момант, калі гідра контррэвалюцыі становіцца ўсё больш нахабнай з кожным днём... Усерасійская Надзвычайная Камісія, грунтуючыся на пастанове Савета Народных Камісараў, не бачыць іншых мер барацьбы з контррэвалюцыянэрамі, шпіёнамі, спекулянтамі, громилами, хуліганамі, сабатажнікамі і іншымі паразітамі, акрамя бязлітаснага знішчэння на месцы злачынства, а таму аб'яўляе, што ўсе непрыяцельскія агенты і шпіёны, контррэвалюцыйныя агітатары, спекулянты, арганізатары паўстанняў і ўдзельнікі ў падрыхтоўцы паўстанняў для звяржэння Савецкай улады — усе тыя, хто бег на Дон для паступлення ў контррэвалюцыйныя войскі Калединской і Корниловской банды і польскія контррэвалюцыйныя легіёны, прадаўцы і скупшчыкі зброі для адпраўкі фінляндскай белай гвардыі... для ўзбраення контррэвалюцыйнай буржуазіі Петраграда будуць бязлітасна расстреливаться атрадамі Камісіі на месцы злачынства».
  
  
  (Паведамленне ВЧК ад 22 лютага 1918 года.)
  
  
  Петраград, канец лютага 1918 года
  
  
  — Массино... Зноў той жа падазроны тып! — Реллинский праз стол перакінуў тэчку Рэза. — Памятаеш, мы затрымалі яго перад Новым годам для высвятлення асобы? Дык вось, адкрыліся новыя факты. Гэта яшчэ той субчик! Чаго толькі за ім не стаіць: і спекуляцыя, і скупка крадзенага, і кантрабанда... Агідная фігура! Трэба яшчэ раз яго дапытаць.
  
  — Паспрабуй, — ахвотна адазваўся Дарчия, лыжкай вымаючы з банкі аджыка і адпраўляючы яе ў рот. — Гэтага цёмнага дзялка выпусцілі ўжо праз два гадзіны пасля затрымання. А трэба было расстраляць на месцы! Дзе-то ён каму-то подмазал, не інакш...
  
  — Як выпусцілі?! — задыхнуўся ад абурэння Георгій. — Не можа быць! Ды перастань ты жаваць, нарэшце...
  
  — Не магу, — развёў рукамі Рэза. — Без хлеба яшчэ так-сяк, а без аджыка — не магу... Ловіш іх, ловіш, сажаешь, разумееш лі, сажаешь, а потым за тваёй спіной іх ціха выпускаюць.
  
  — Трэба высветліць, хто гэтым займаецца, і жорстка пакараць, — счырванелыя ад недасыпання вочы Реллинского сощурились. — Рэпутацыя чэкістаў павінна быць чыстай і бездакорнай.
  
  — Пры такой цякучцы паспрабуй знайсці вінаватага, — Дарчия адправіў у рот яшчэ адну лыжку аджыкі. — Гэтага Массино ўжо і след прастыў. Вось зловім яго зноў... Тады ён нам выкладзе, хто яго пакрывае!
  
  — Шукай ветру ў полі! — Георгій праглынуў галодную сліну.
  
  
  «Адзін з супрацоўнікаў Надзвычайнай Камісіі па барацьбе з контррэвалюцыяй недалёка ад станцыі Плесецкая Архангельскай чыгункі заўважыў падазронага чалавека, які стаяў ля тэлеграфнага слупа і, па-відаць, кагосьці чакаў. Невядомага затрымалі. Чэкісты звярнулі ўвагу на тое, што на паліто ў невядомага была прышыта адна вялікая латуневая жоўтая гузік, рэзка адрозная ад іншых.
  
  Затрыманы прызнаўся, што ён хацеў прабрацца ў раён размяшчэння ангельскага дэсанту ў Архангельску для таго, каб паступіць на службу ў белагвардзейскія войскі. Як ён паказаў, завербаваў яго ў Петраградзе доктар Кавалеўскі, які даручыў яму даставіць у Архангельск шпіёнскае данясенне і паступіць у белагвардзейскіх войска. На станцыі Плесецкая затрыманы чакаў чалавека, які павінен быў праводзіць яго праз лінію фронту. Жоўтая гузік, прышыта да паліто затрыманага, служыла умоўным знакам: такая ж гузік павінна была быць і на паліто тых членаў контррэвалюцыйнай групы, якія сустрэнуць яго ў дарозе і правядуць праз лінію фронту.
  
  Чэкісты перешили жоўтую гузік на адзенне аднаго з сваіх супрацоўнікаў і даручылі яму сустракаць асоб з такой жа гузікам, якія накіроўваюцца ў Архангельск. Неўзабаве на жоўтую гузік поймался былы палкоўнік Міхаіл Куроченков, а затым... на станцыі Дзікая была затрыманая ўжо цэлая група белагвардзейцаў».
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  Петраград, красавік 1918 года
  
  
  — За вас паручыўся таварыш Берзинь, — строга сказаў Петерс. — Ён знаёмы з вамі яшчэ па працы ў Вялікабрытаніі, а таксама па першай рускай рэвалюцыі. Супрацоўнікі па крымінальнай аддзелу ЧК таксама характарызуюць вас як ўзорнага, крыштальна сумленнага чэкіста. І, нарэшце, самае галоўнае — вы дасканала ведаеце ангельскую мову... Жылі некалькі гадоў у Англіі... Вам што-небудзь кажа імя Кроми?
  
  Реллинский разгублена маўчаў.
  
  — Фрэнсіс Ален Кроми, — паўтарыў Петерс, адводзячы рукой ад асобы доўгія, як у семінарыста, валасы.
  
  — Д-ды... мы бачыліся ў Лондане... але гэта было... страшна сказаць — дваццаць гадоў таму...
  
  — Вы здолееце яго апазнаць?
  
  — Не ведаю... Занадта шмат часу прайшло... Петерс паклаў на стол фотаздымак.
  
  — Не вельмі-то змяніўся ваш прыяцель, праўда? Здымак двухгадовай даўніны. Кроми быў марскім аташэ ангельскай амбасады. Ён і цяпер у Петраградзе, працуе на брытанскую выведку і, — намеснік Дзяржынскага усміхнуўся, агаляючы сапсаваныя зубы, — прыглядае за кронштадтским флотам, як бы яго не забралі немцы...
  
  — Значыць, цяпер мы па розныя бакі барыкады, — ціха сказаў Георгій.
  
  — Няма! — рэзка запярэчыў Петерс. — Вы даўнія сябры, а цяпер да таго ж яшчэ і калегі. Вы ж таксама англійская шпіён, пасланы да нас выведкай «Интеллидженс Сэрвіс» з асаблівым заданнем — арганізаваць змову супраць Савецкай улады, каб зрынуць яе!
  
  На кароткае імгненне Реллинскому здалося, быццам яго абвінавачваюць і зачытваюць прысуд. Але Петерс працягваў:
  
  — Цяпер вы не Георгій Реллинский, а Джордж Рэйлі, знакаміты выведнік сакрэтных брытанскіх службаў. Ці, калі жадаеце, — Петерс зноў усміхнуўся нейкаму ўспаміну, — Сіднэй... так, менавіта так — Сіднэй Джордж Рэйлі.
  
  — Але, Ян Хрыстафоравіч... раптам Кроми знаёмы з гэтым знакамітым шпіёнам?
  
  — Па некаторых дадзеных, сапраўдны Рэйлі не тое забіты, не то даўно ў адстаўцы. Да таго ж гэта не імя, а шпіёнская мянушка, якую «Интеллидженс Сэрвіс» не раз выкарыстоўвала па ўласным меркаванні і можа прысвойваць любому агенту, — Петерс нахмурыў шырокі лоб. — Вы што, збаяліся? Не веру! Таварышы характарызавалі вас як чалавека вялікай адвагі.
  
  — Адна справа — сустракацца з ворагам у адкрытай сутычцы... — Реллинский яшчэ раз зірнуў на фатаграфічную картку. — І зусім іншае — хлусіць, прыкідвацца... Раптам я не спраўлюся і правалю заданне?
  
  — Зразумейце, у нас няма іншага выхаду, — стомлена сказаў Петерс, і суровае яго твар раптам помягчело. — Сацыялістычная айчына ў небяспецы, яго абклалі з усіх бакоў. Вы адзіны, хто можа пранікнуць у шэрагі нашых шматлікіх праціўнікаў і сарваць іх чорныя задумы.
  
  — Так, — ціха пацвердзіў Георгій, — іншага выйсця і праўда няма.
  
  — Кроми прадставіць вас сваім калегам, — працягваў намеснік старшыні ВЧК. — Магчыма, гэта супрацоўнікі пасольстваў. Можа быць, прафесійныя разведчыкі. Або схаваныя белагвардзейцы. Вы павінны захапіць іх рэальным планам захопу ўлады... Слухайце...
  
  Яны схіліліся над сталом. Інструктаж зацягнуўся глыбока за поўнач.
  
  
  Хроніка падзей 1918 года
  
  
  1 студзеня — Першае замах на у. Леніна ў Петраградзе.
  
  6 студзеня — Дэкрэт УЦВК аб роспуску Устаноўчага сходу, які не прызнаў Савецкую ўладу і яе дэкрэты.
  
  15 студзеня — Дэкрэт СНК аб арганізацыі Рабоча-Сялянскай Чырвонай Арміі (РККА).
  
  Студзень — люты — Ліквідацыя контррэвалюцыйных мецяжоў атаманаў Каледзін і Дутаў.
  
  18 лютага — Пачатак наступлення войскаў аўстра-германскага блока на Савецкую Расію.
  
  21 лютага — Дэкрэт-адозву СНК «Сацыялістычная айчына ў небяспецы!»
  
  22 лютага — Установа Надзвычайнай камісіі Народнага Сакратарыята Украіны для абароны краіны і рэвалюцыі.
  
  3 сакавіка — Падпісанне Брэст-Літоўскага міру.
  
  9 сакавіка — Высадка ангельскіх войскаў у Мурманску.
  
  14-16 сакавіка— ІV Надзвычайны Усерасійскі з'езд Саветаў ратыфікаваў Брэсцкі мірны дагавор.
  
  18 сакавіка — Пастанова Калегіі ВЧК аб адукацыі губернскіх і павятовых надзвычайных камісій.
  
  5 красавіка — Высадка японскіх і ангельскіх войскаў ва Уладзівастоку.
  
  22 красавіка — Дэкрэт УЦВК аб абавязковым усеагульным ваенным навучанні для рабочых і працоўных сялян ад 18 да 40 гадоў.
  
  25 траўня — Пачатак антысавецкага мяцяжу Чэхаславацкага корпуса.
  
  29 траўня — Пастанова УЦВК аб пераходзе да ўсеагульнай мабілізацыі ў РККА.
  
  8 чэрвеня — У захопленай белагвардзейцамі і інтэрвентамі Самары створана контррэвалюцыйную ўрад.
  
  11-14 чэрвеня — 1 Усерасійская канферэнцыя надзвычайных камісій у Маскве.
  
  13 чэрвеня — Аб'яднанне атрадаў ЧК у цэнтры і на месцах у корпус войск ВЧК.
  
  20 чэрвеня — Забойства ў Петраградзе камісара Петраградскага Савета па справах друку, прапаганды і агітацыі В. Валадарскага.
  
  6 ліпеня — У Маскве забіты нямецкі амбасадар Мирбах.
  
  7 ліпеня — Ліквідацыя мяцяжу левых эсэраў у Маскве.
  
  7-8 ліпеня — Падаўленне контррэвалюцыйных мецяжоў у Рыбінску і Мураме.
  
  17 ліпеня — У Екацярынбургу расстраляны апошні рускі цар Мікалай Раманаў.
  
  22 ліпеня — Разгром белагвардзейскага мяцяжу ў Яраслаўлі.
  
  2 жніўня — Высадка ў Архангельску ангельскіх, французскіх і амерыканскіх інтэрвентаў.
  
  4 жніўня — Акупацыя Баку англійскімі інтэрвентамі.
  
  30 жніўня — Забойства старшыні Петраградскай губчека. М. Урыцкага. Замах на В. Леніна ў Маскве.
  
  
  Петраград, пачатак траўня 1918 года
  
  
  У Латышскі клуб Реллинский заходзіў ўжо некалькі разоў. У яго з'явіліся тут знаёмыя. А Кроми ўсё не было, хоць Петерс сцвярджаў, быццам Фрэнсіс ўваходзіць у лік заўсёднікаў клуба.
  
  Георгій Васільевіч выдаваў сябе за прадстаўніка міжнароднай нафтавай кампаніі, якім і быў да рэвалюцыі.
  
  ...Раскланиваясь з новымі знаёмымі, Реллинский замовіў выпіўку і сеў за столік. Агледзеў залу. Кроми тут не з'яўляўся вось ужо два тыдні, ва ўсякім выпадку, Георгій ні разу яшчэ не бачыў яго. Гэта выклікала непакой: а раптам ён з'ехаў з Піцера, надоўга адлучыўся па справах?
  
  Да Георгію Васільевічу тут жа падсеў вёрткі маленькі чалавечак. Реллинский з жахам пазнаў у ім Массино. Але дзялок і не падазраваў, што гэты добра апрануты спадар з выдатнымі манерамі і чэкіст, які затрымаў яго ў мінулым годзе, — адно і таксама твар.
  
  — Месье Канстанцінаў (пад гэтым імем Реллинского ведалі ў Латышскім клубе), месье Канстанцінаў! Ёсць буйная партыя зброі...
  
  Георгій Васільевіч адмоўна паківаў галавой.
  
  — А што вас цікавіць? Какаін? Антыкварыят? — працягваў гадаць спекулянт. — Можа быць, хочаце недарагую чыстую дзяўчынку?
  
  — Ідзіце вунь, — грэбліва адказаў «Канстанцінаў» з лёгкім, але прыкметным ангельскай акцэнтам. — З такімі людзьмі, як вы, я не вяду ніякіх спраў. І ведаеце — чаму? Я вам не давяраю.
  
  Массино абражанага засоп і убрался у другі канец залы. І вельмі своечасова. Таму што ў клуб прыйшоў Кроми. Сэрца ў Реллинского ёкнула. Ён сам не чакаў, што так будзе рада.
  
  Выгляд у Фрэнсіса быў змучаны. Ён замовіў абед і пачаў прагна ёсць.
  
  Георгій Васільевіч узяў свой келіх з віном і прайшоўся паміж столікамі, перебрасываясь са знаёмымі жартаўлівымі прывітаннямі. Падышоўшы зусім блізка да Кроми, ён стаў прыглядацца да яго, нібы спрабуючы даведацца.
  
  Марак падняў твар ад талеркі і замёр, не донеся лыжкі да рота.
  
  — Прабачце, — нерашуча пачаў Реллинский, — мы не маглі з вамі раней сустракацца? Хоць не выключана, што я памыляюся.
  
  Твар ангельца асвяціўся радаснай усмешкай.
  
  — Ніякай памылкі няма! — усклікнуў ён. — Божа мой... Няўжо вы не памятаеце? Лондан... Чалавек з накладной барадой... Джэні...
  
  — Фрэнк? — недаверліва спытаў Георгій Васільевіч. — Гэта вы? Не можа быць!
  
  
  Кіраўнік 3
  АХОЎНАЯ ГРАМАТА
  
  
  
  «Вясной 1918 года ў Маскву быў пасланы адмысловы прадстаўнік ангельскага ўрада, перш кіраваў генеральным консульствам у Маскве, г. Локкарт. Наколькі мне вядома, інструкцыі, яму дадзеныя, можна, мабыць, параўнаць толькі з заданнем вырашыць квадратуру круга. Трэба было, па меркаваннях практычным, мець «вока» ў Маскве, сачыць за дзейнасцю бальшавікоў і немцаў і па меры магчымасці агароджваць інтарэсы ангельцаў у Расіі. Не маючы афіцыйнага звання, тым не менш весці афіцыйныя перамовы з Троцкім. Ясна, што гэта было выканальна толькі пры ўмове захавання сяброўскіх адносін з савецкай уладай. Локкарт, па-відаць, добрасумленна працаваў над гэтай невырашальнай задачай з Чичериным і К®, і ў той жа час меў цесныя зносіны з арганізацыямі, якія працавалі для звяржэння Леніна і Троцкага».
  
  
  (З успамінаў К. Набокава, былога сакратара рускага пасольства ў Англіі.)
  
  
  «Мы былі цэнтрам контррэвалюцыйнага руху. Мы пастаянна атрымлівалі ўказанні ад генерала Куля або яго штаба аб пасылцы контррэвалюцыянераў на поўнач або фінансаванні розных асоб. Мы таксама падтрымлівалі адносіны з антыбальшавіцкім сіламі па іншы бок Волгі, з контррэвалюцыйным генералам Аляксеевым».
  
  
  (З аўтабіяграфічнай кнігі Р. Локкарта «Успаміны брытанскага агента».)
  
  
  «Яшчэ ў сакавіку 1918 года ён (Локкарт. — Заўв, аўтараў) агітаваў ангельскае ўрад за прызнанне Савецкай улады (рызыкуючы праславіцца «чырвоным» перад начальствам)».
  
  
  (З нарыса Р. Піменава «Як я шукаў шпіёна Рэйлі».)
  
  
  «Яшчэ ў траўні з'явілася на маскоўскім гарызонце новая фігура — чалавек імпульсіўны, адважны і неўраўнаважаны: авантурыст... які сыграў ролю ў лёсе Локкарта. Ён прынёс яму гатовы план звяржэння бальшавікоў, і пад уплывам гэтага моцнага, бясстрашнага, славалюбівага і, вядома, асуджанага чалавека, які прыехаў да яго з Петраграда, Локкарт не толькі ўмацаваўся ў сваім перакананні, што без інтэрвенцыі бальшавікі не могуць быць звергнуты, але і ўвесь сышоў у працу, каб паскорыць іх падзенне... Чалавек, які прыехаў з Петраграда і ўведзены ў кабінет Локкарта капітанам Кроми, быў дасведчаны сакрэтны агент Георгій Реллинский, народжаны ў Расіі... а цяпер — англійская падданы, многім вядомы пад імем Сіднэя Рэйлі. Ангельскае ўрад паслала яго зноў у Расею, тут ён павінен быў ўсталяваць кантакты з капітанам Кроми, а таксама з кіраўніком французскай сакрэтнай службы Вертемоном і карэспандэнтам «Фігаро» Рэнэ Маршаном... Поль Дюкс, кіраўнік брытанскай замежнай выведкі, Эрнэст Бойс, адзін з двух начальнікаў (іншы быў Стывен Ален) брытанскай сакрэтнай службы у Расеі, Хіл і Локкарт да канца ліпеня зблізіліся і з Лавернем, і з Гренаром з французскай вайсковай місіі, і ўсе разам — з Рэйлі, цалкам давяраючы яму. Яго ідэі, яго план імпанавалі Локкарту... Рэйлі быў на трынаццаць гадоў старэй Локкарта, і яго манера душыць суразмоўцы сваім аўтарытэтам, яго веданне Расеі, яе мовы, яе насельніцтва з першай хвіліны сустрэчы згулялі ролю ў дачыненні да Локкарта да яго... «Змовай Локкарта»... тады (і да гэтага часу) у СССР называлі змова Рэйл».
  
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына».)
  
  
  Масква, чэрвень 1918 года
  
  
  — Прыход... — Локкарт ўслых дыктаваў сабе і сам жа запісваў у сшытак. — Так... Ад Лойд-Джорджа атрымана... яшчэ раз атрымана... Разам... Расход... Генералу Аляксееву перасланы... Савинкову перададзена... Патрыярху Ціхану... Усяго на суму...
  
  Реллинский таксама займаўся падлікамі. Цяпер праз яго рукі праходзілі велізарныя сродкі. Яны паступалі часткай ад уцекачоў на поўдзень прамыслоўцаў і памешчыкаў, дзялкоў і домаўладальнікаў, карацей кажучы, усіх «былых», якія захавалі ад ранейшых часоў золата, валюту, каштоўнасці. Грошы сцякаліся і ад замежных «ахвярадаўцаў» — з ЗША, Францыі, Англіі, а таксама ад прэзідэнта Чэхаславакіі Масарыка, заклапочанага лёсам сібірскага корпуса белочехов.
  
  Пералічваючы капіталы, Георгій Васільевіч сціскаў і разжимал кулакі, баючыся, што гнеў прарвецца вонкі і ён чым-небудзь выдасць сябе. З таго часу, як Кроми пакінуў Маскву і вярнуўся ў Петраград, Реллинский заставаўся ў асяроддзі сапраўдных ворагаў — моцных, небяспечных, да якіх можна адчуваць толькі сляпую нянавісць. З Фрэнкам іх усе-ткі што-то звязвала... А Локкарта можна было толькі пагарджаць: не чалавек — флюгер, лёгка паддаецца любому ўплыву...
  
  — Даволі бухгалтэрыі, Брус! — Рэйлі ўстаў з-за стала. — Трэба дзейнічаць, чорт вазьмі, а не праціраць штаны за гроссбухом! Паўсотні верных людзей — і мы возьмем Крэмль!
  
  Локкарт з захапленнем зірнуў на знакамітага шпіёна. Колькі энергіі, волі, колькі нянавісці да Парад! І адкуль толькі ў ім гэты невынішчальны напалеонаўскі дух, гэтая бязмежная упэўненасць у сабе? Локкарт Роберт Брус, нягледзячы на сваё ваяўнічае імя, атрыманае ў гонар легендарнага шатландскага караля, заснавальніка дынастыі Сцюартаў, часам адчуваў сябе, насуперак свайму высокаму становішчу, недастаткова дасведчаным і сур'ёзным чалавекам. Да таго ж ён быў закаханы... А закаханы заўсёды ўразлівы.
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  Каханая Локкарта, Марыя Ігнацьеўна Закрэўская, па першаму мужу Бенкендорф, па другім — баранэса Будберг, пражыла даволі бурную жыццё. Ёй давялося сустрэцца з людзьмі яркімі, выдатнымі. Блізкія называлі гэтую жанчыну Мурой. Ёй прысвечаны апошні раман Горкага «Жыццё Кліма Самгина» — і на працягу дванаццаці гадоў Марыя Ігнацьеўна была сяброўкай вялікага пралетарскага пісьменніка. З 1933 па 1946 год яна была «невенчанной жонкай» знакамітага ангельскага фантаста Герберта Уэлса. У яе біяграфіі ёсць нямала белых плям і невытлумачальных падзей. Можа быць, таму ў розныя гады яе лічылі тое брытанскай, то германскай шпіёнкай, то чекисткой.
  
  
  Масква, ліпень 1918 года
  
  
  — Я не магу больш! — Реллинский ледзь не плакаў. — Ян Хрыстафоравіч, трэба іх усіх браць неадкладна... Гэта страшныя людзі, яны ні перад чым не спыняцца! Я больш не вытрымаю... Мне ўвесь час хочацца ўзяць маўзер і страляць, страляць!
  
  — Трымайце сябе ў руках! — Петерс сілай пасадзіў «шпіёна» на крэсла. — Узяць змоўшчыкаў мы заўсёды паспеем. Пакуль што, зразумейце, у нас няма на руках ўсіх доказаў. Рэвалюцыйны суд не можа вінаваціць ворагаў галаслоўна. Прыйдзецца працягваць гульню. Але цяпер вы будзеце дзейнічаць не адзін... Рука аб руку з вамі стануць дзейнічаць нашы таварышы: два маіх цёзкі — Ян Буйкис і Ян Спрогис... І яшчэ адзін ваш стары знаёмы...
  
  Георгій Васільевіч з надзеяй падняў галаву і ўбачыў, як у кабінет Петерса ўваходзіць Эдуард Берзинь.
  
  — Дазволь, Эдуард, прадставіць табе ангельскага выведніка Сіднэя Рэйлі, — весела сказаў намеснік старшыні ВЧК. — З яго падачы ты пазнаемішся з Фрэнсісам Кроми, а ўжо затым з астатнімі замежнікамі. Так што рыхтуйцеся, братцы, да паездкі ў Піцер... Калі, вядома, згодныя захапіць Крэмль і зрынуць бальшавікоў! — і ён залівіста зарагатаў.
  
  Реллинский таксама засмяяўся. Берзинь, хоць і намагаўся захаваць сур'ёзнасць, не ўтрымаўся і прыснул.
  
  Дзяжурны за дзвярыма, пачуўшы жахлівыя гукі з кабінета строгага начальніка дзіўныя гукі, зазірнуў да Петерсу, трымаючы напагатове зброю. На твары яго выявілася пацешнае здзіўленне, а ўся тройца проста пакацілася са смеху.
  
  
  Петраград, ліпень 1918 года
  
  
  — Значыць, усё ясна, — падсумаваў Реллинский. — Ваша задача — увайсці да яго ў давер.
  
  — Прама як аферысты нейкія, — прабурчаў Буйкис, зірнуўшы на гадзіннік і паднімаючыся. — Вось ужо ніколі не думаў, што давядзецца стаць акцёрам... Не падабаецца мне ўсё гэта...
  
  — Калі б вы ведалі, як мне гэта не па душы, — уздыхнуў Георгій Васільевіч, — але такія правілы гульні. Іншым спосабам мы не зможам вывесці ворагаў Савецкай улады на чыстую ваду.
  
  Споргис маўчаў, седзячы ў кутку. Буйкис павярнуўся да яго:
  
  — Пайшлі... хм... таварыш Шмидхен. Спадар Кроми нас ужо зачакаўся.
  
  
  «Летам 1918 года ў Петраградзе ў Латышскім клубе з'явіліся два маладых камандзіра-латыша. Яны хутка сышліся з заўсёднікамі клуба, сярод якіх былі члены контррэвалюцыйнай групы, звязанай з марскім аташэ ангельскай амбасады Фрэнсісам Аленам Кроми. У гутарках з новымі знаёмымі маладыя камандзіры, вонкава якія нагадвалі баявых афіцэраў, якія не хавалі свайго адмоўнага стаўлення да савецкіх парадкаў».
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  Петраград, ліпень 1918 года, гасцініца «Англетер»
  
  
  Ужо за поўнач у дзверы нумары пастукалі.
  
  — Ну, нарэшце-то! — Георгій Васільевіч паціснуў рукі Буйкису і Споргису. — Чаму так доўга? Я хваляваўся, месца сабе не знаходзіў...
  
  — Ніяк не маглі расстацца з новым неразлучным дружком, — ухмыльнуўся Буйкис. — Кроми адчуў у нас роднасныя душы і ўчапіўся, як клешч. Ну, а цяпер, слава Богу, усё ў парадку.
  
  — А менавіта? — Реллинский згараў ад нецярпення. — Што ён сказаў?
  
  — Заўтра, Георгій Васільевіч, ён пазнаёміць нас са спадаром Сіднэем Рэйлі, які будзе кіраваць змовай супраць Саветаў, — пробасил Шмидхен. — Так што рыхтуйцеся. Цяпер вы ў нас Спартак.
  
  Мужчыны зарагаталі.
  
  
  Петраград, ліпень 1918 года
  
  
  — А як склалася жыццё Джэйн? — спытаў Реллинский. — Мяне шмат гадоў мучыла пачуццё віны перад ёй за сваё раптоўнае знікненне... І мне хацелася, каб яна была шчаслівая...
  
  — Джэні вельмі хутка стала місіс Кроми, і, зразумела, я ўсё зрабіў для таго, каб яна аб гэтым не шкадавала, — адказаў марак. — А твае згрызоты сумлення былі зусім залішнія. Ты паступіў як праўдзівы джэнтльмен. Цяпер я разумею, чаму ты не мог ажаніцца. Ужо тады працаваў на брытанскую разведку, так, Джордж?
  
  Георгій Васільевіч значна кіўнуў:
  
  — Я не адважваўся прапанаваць тваёй стрыечнай сястры жыццё, поўную небяспек і хваляванняў. Пазней, пасля засылки ў Расею, мне прыйшлося ажаніцца... Асабліва з канспіратыўных меркаванняў...
  
  Ён стараўся не думаць пра Таню. Як яна там — хворая, у халоднай кватэры, побач з яго старымі, якія самі маюць патрэбу ў сыходзе... Таварышы абяцалі паклапаціцца аб сям'і Реллинского, але яго прыгнятала, што, знаходзячыся ў адным горадзе з блізкімі, ён не можа іх нават наведаць... Канспірацыя!
  
  — ...Лёс жонкі выведніка яе ўсё ж не мінула, — дзяліўся паміж тым Кроми. — Больш за ўсё я мару пра тое, каб вырвацца адсюль і вярнуцца дадому, на радзіму. Небарака Джэні! Нават лісты ёй паслаць не маю магчымасці. Уяўляеш, як яна хвалюецца?
  
  — Уяўляю, — Георгій Васільевіч падышоў да акна гасцініцы «Французская», у якой Кроми здымаў нумар. — Ну, дзе яны, твае контррэвалюцыянеры? Камандзіры Чырвонай Арміі — і раптам так непунктуальны! Ты ўпэўнены, што гэта надзейныя людзі?
  
  — Абсалютна! Яны ж не ведалі, што я подслушиваю іх размова ў Латышскім клубе... І так крылі Савецкую ўладу, што, калі б іх засеклі чэкісты, тут жа паставілі да сценкі! Не, гэтыя латышы шчыра ненавідзяць бальшавікоў. Пасля адпаведнага інструктажу яны распропагандируют сваіх уласных падначаленых...
  
  — Гэта нядрэнна, — задуменна заўважыў Рэйлі. — Бо менавіта латышскія часткі ахоўваюць Крэмль. Мы здзейснім самы сапраўдны палацавы пераварот! Камандаванне я бяру на сябе... Врываемся ва ўнутраныя памяшканні Крамля... Ўрад — пад арышт... Леніна — расстраляць! Даем сігнал Савинкову... Гэта мой сябар, казаў я табе, Фрэнк? Ён адзіны чалавек, якога можна пасадзіць на пасад — аўтарытэт і тут, і за мяжой, эсэр, арганізатар забойства Плеве і вялікага князя Сяргея... Ён уваходзіць у Маскву і аб'яўляе ваенную дыктатуру. Зразумела, інтарэсы Вялікабрытаніі будуць цалкам выкананыя...
  
  — Хутчэй бы ўсё гэта адбылося, — тужліва сказаў Кроми. — Ведаеш, мне як-то не па сабе. Сэрца ные... Баюся захварэць, баюся памерці ў гэтай жудаснай краіне...
  
  У дзверы пастукалі.
  
  — Увайдзіце! — крыкнуў Реллинский.
  
  У нумар увайшлі, здымаючы з галавы шапкі, Буй-кіс і Споргис.
  
  — Прабачце, што спазніліся, — сказаў Буйкис. — Падалося, быццам за намі сочаць. Пакуль пазбавіліся ад «хваста», прайшоў час...
  
  — Гэта Шмидхен, — прадставіў Буйкиса Кроми. — І яго сябар Ян. Яны чырвоныя камандзіры. І хутка павінны паехаць у Маскву служыць у частках, якія ахоўваюць Крэмль. А гэта, госпада, містэр Сіднэй Рэйлі.
  
  Георгій Васільевіч паціснуў сваім таварышам рукі. Латышы захоўвалі халодная выраз асоб, але поціску рукі былі моцнымі і надзейнымі.
  
  — Мы рады супрацоўнічаць з вамі, — падкрэсліваючы «з вамі», сказаў Буйкис. — Саветы ў нас ужо вось дзе! — ён паласнуў сябе па шыі рабром далоні.
  
  Кроми ўхвальна хохотнул.
  
  — Слаўныя хлопцы! — Рэйлі паляпаў Шмидхена па плячы. — З такімі можна пачынаць сур'ёзная справа.
  
  — Цяпер черкну некалькі слоў Роберту Брусу... — Фрэнк падсеў да стала. — Грошы і далейшыя інструкцыі вы атрымаеце ўжо ў Маскве.
  
  Латышы кіўнулі, Буйкис беражліва схаваў ліст Кроми за пазуху. Разьвітаўшыся, абодва Яна надзелі фуражкі і выйшлі з нумара.
  
  — Арлы! — узбуджана ўсклікнуў Реллин-скі. — Асабліва добры гэты Шмидхен. Як трымаецца!
  
  — Вось-вось, ён мне таксама спадабаўся, — падтрымаў Кроми. — Я так і напісаў Роберту Брусу — гэты асабліва спатрэбіцца.
  
  
  «Шмидхен прынёс мне ліст ад Кроми, якое я старанна праверыў. Я трымаўся ўвесь час напагатове, баючыся правакатараў, але пераканаўся ў тым, што ліст гэта, несумненна, напісана рукой Кроми. У тэксце ліста мелася спасылка на паведамленні, перададзеныя мною Кроми праз дапамозе шведскага генеральнага консула. Тыповай для такога бравага афіцэра, як Кроми, была таксама фраза пра тое, што ён рыхтуюць пакінуць Расею і збіраецца пры гэтым моцна пляснуць за сабой дзвярыма. Характэрным было таксама правапіс... Арфаграфію Кроми ніхто не здолеў бы падрабіць... У заключнай частцы лісты Шмидхен рекомендовался мне як чалавек, паслугі якога могуць мне быць карысныя».
  
  
  (З кнігі Р. Локкарта «Успаміны брытанскага агента».)
  
  
  «У «гульню» падключылі камандзіра 1-га дывізіёна латышскіх стралкоў Эдуарда Берзіня, які павінен быў разыграць ролю «расчараваліся» чырвонага камандзіра, гатовага да здрады.
  
  14 жніўня Шмидхен з Эдуардам Берзинем з'явіліся на прыватную кватэру Р Локкарта ў Хлебным завулку, 19...»
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  «Гэта былі латышы, знаёмыя Рэйл».
  
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына».)
  
  
  Масква, 15 жніўня 1918 года
  
  
  «200 тысяч выдадзена ўчора, — зашыфраваў Роберт Брус у сваёй сшыткі. — Паўмільёна — сёння». У асобную тэчку ён паклаў распіскі, атрыманыя ў абмен на грошы.
  
  Латышы чакалі ў кабінеце. Пераканаўшыся, што ліст Кроми сапраўднае, Локкарт прапанаваў стрэлках расказаць аб сабе.
  
  — А што тут расказваць? — спытаў хударлявы Шмидхен. — Прапаганду ў частках мы ўжо пачалі... Патрэбныя толькі грошы для подкупу некаторых начальнікаў і шараговых байцоў. Самі ведаеце — не падмажаш, не паедзеш.
  
  — О так! — Роберт Брус сам любіў неперакладальныя рускія ідыёмы. — Вы атрымаеце суму, неабходную для «подмазывания»... Але якія вашы далейшыя намеры?
  
  — Нашы часткі, — стрымана паведаміў Бер-зинь, — камандаванне мяркуе рухацца на поўнач. Але латышскія стралкі не гараць жаданнем ваяваць з архангельским ангельскай дэсантам, наадварот. Калі б маглі дамовіцца з генералам Пулем... — ён запытальна зірнуў на Локкарта, — то паведамілі б яму, што латышскія паліцы і тут, у Маскве, і ў Петраградзе гатовыя хоць заўтра выступіць супраць бальшавікоў. Калі нас адправяць на абарону абедзвюх сталіц, мы неадкладна адкрываем фронт, ўваходзім у кантакт з саюзнікамі і вядзем іх на Маскву.
  
  — Надакучыла ваяваць, — даверліва уздыхнуў Шмидхен. — Толькі і чакаем хвіліны, каб вярнуцца дадому, у Латвію.
  
  — Таму мы і з вамі, — рашуча скончыў Берзинь. — Ангельцы цывілізаваная нацыя, яны дадуць нам незалежнасць, а Германія сажрэ і не падавіцца!
  
  Локкарт згодна ківаў.
  
  — Чаго ж вы хочаце ад мяне? — спытаў ён, выслухаўшы гасцей.
  
  — Грошай, — паўтарыў Шмидхен. — Без грошай, аднымі толькі размовамі, мы нічога не даб'емся...
  
  — Ды хопіць аб гэтым! — абарваў яго Берзинь. — Спадар Локкарт падумае, быццам мы ірвачы якія-небудзь... А мы змагары за ідэю! Дапамажыце нам звязацца з генералам Пулем — і праз месяц бальшавіцкі рэжым лопне, як паветраны шар!
  
  Роберт Брус у нерашучасці кусаў вусны. Калі б тут зараз быў Рэйлі! Ён не ведае ваганняў... І ў людзях разбіраецца з першага погляду. Сіднэй адразу вызначыў бы, правакатары гэтыя чырвоныя або няма.
  
  — Не магу не вітаць, — унікліва сказаў Локкарт, — вашага рашэння парваць з Парадамі і супрацоўнічаць з намі... Прыходзьце заўтра. Магчыма, я ўжо буду гатовы дапамагчы вам не толькі словам, але і справай...
  
  — Вы што, нам не давяраеце? — пакрыўдзіўся Шмидхен. — Яй-богу, мы грошы не для сябе просім. Можаце не даваць іх нам асабіста... Перадайце хаця б спадару Рэйлі, бо менавіта ён павядзе нас на штурм Крамля.
  
  — Але спачатку трэба прабрацца да генералу Кулю, — нагадаў Берзинь. — Ваенная падтрымка ўсё-ткі важней подкупу...
  
  Пасля іх сыходу Локкарт неадкладна паслаў свайго памочніка Хикса за супрацоўнікамі іншых замежных амбасадаў, якія выказалі сваю гатоўнасць дапамагчы ангельцам у выпадку перавароту.
  
  — Знойдзеш французаў на запасных шляхах Яраслаўскага вакзала, — сказаў Локкарт. — Яны пасяліліся прама ў цягніку; спадзяюцца не сёння, дык заўтра адправіцца дадому.
  
  
  «Увечары я падрабязна пагутарыў пра тое, што адбылося з генералам Лавернем і французскім генеральным консулам Гренаром... Мы прыйшлі да таго высновы, што прапанова латышоў з'яўляецца, па ўсёй верагоднасці, шчырым і што калі мы будзем дзейнічаць з неабходнай асцярогай, то асаблівай шкоды ад таго, што мы накіруем гэтых людзей да Кулю, атрымацца не можа... Мы вырашылі звесці абодвух латышоў з Сіднэем Рэйлі, які можа назіраць за імі і дапамагчы ім у ажыццяўленні іх добрых намераў.
  
  
  (З кнігі Р. Локкарта «Успаміны брытанскага агента».)
  
  
  Масква, 17 жніўня 1918 года
  
  
  — Мы дапаможам вам дамагчыся незалежнасці Латвіі, — Роберт Брус казаў ўрачыста, амаль патэтычна. Чырвоныя камандзіры слухалі яму. — Мы дапаможам вам у праведнай барацьбе з бальшавікамі. Нарэшце, мы падтрымаем вас грашовымі сродкамі.
  
  — Я б рэкамендаваў, — тонкім голасам уставіў консул Гренар, — стварыць для пачатку нацыянальны латышскі камітэт.
  
  — І, нарэшце, — не надта задаволены умяшаннем француза, Локкарт нахмурыўся, — вось пасведчанні, з якімі вы адправіцеся ў размяшчэнне брытанскіх войскаў для перамоваў з генералам Пулем...
  
  «Брытанская місія ў Маскве. 17 жніўня 1918 года. Усім брытанскім ваенным уладам у Расіі. Предьявитель гэтага паручнік Ян Буйкис, латышскі стралок, накіроўваецца з важным даручэннем ад Брытанскай штаб-кватэры ў Расіі. Забяспечвайце яму свабодны праезд і аказваць ўсялякае садзейнічанне. Р. Локкарт. Брытанскі прадстаўнік у Маскве».
  
  — Так, з такой ахоўнай граматай можна перайсці лінію фронту, — задаволена заўважыў Бер-зинь, які атрымаў такі ж дакумент на імя капітана Крыппа Кранкаля.
  
  — А грошы калі ж? — Буйкис-Шмидхен працягваў іграць ролю чалавека, які цікавіцца ў асноўным матэрыяльнымі каштоўнасцямі. — І на подкуп... І на дарогу туды і назад...
  
  — Грошы атрымаеце ад мяне, — падаў голас Реллинский, які на працягу ўсёй размовы, як бы нудзячыся, моўчкі сядзеў у куце. — І ў далейшым вы будзеце трымаць сувязь са мной. Спадар Локкарт занадта заняты. А я чалавек свабодны і ў сапраўдны момант пастаянна знаходжуся ў Маскве. Сустракацца будзем на канспіратыўнай кватэры...
  
  Ён працягнуў Берзиню візітную картку з адрасам: Каляровы бульвар, 8. Эдуард заўважыў, што рука Георгія дрыжыць. Ён ведаў чаму.
  
  У гэты дзень у Петраградзе памерла Таццяна Піліпаўна, жонка Реллинского.
  
  
  1979 год Масква, пункт прыёму другаснай сыравіны № 398/2
  
  
  Пасля здарэння ў кватэры Эдзіка Вікі не было роўна тыдзень. Яна не прыходзіла, ды і ў Бодягина не было асаблівага жадання бачыць яе. Кліенты таксама не дапякалі, і ён бавіў час за чытаннем ўсё тых жа сшыткаў са шпіёнскімі мемуарамі. Хутчэй за ўсё, гэты чувак пакутаваў раздвойваннем асобы. Або працаваў у органах і запісваў сведчанні розных людзей. А потым, як той кат з анекдота, цягаў халтурку дом. А можа, і на самай справе, як Мата Хары, быў падвойным агентам і забяспечваў дадзенымі ўсё выведкі адразу. Толькі пры чым тут ангелец, які памёр у першую сусветную?
  
  Бодягин і сам не думаў, што так захопіцца. Ён залез у энцыклапедыю, але запазычаных адтуль ведаў аб Рэйлі было відавочна недастаткова для таго, каб ідэнтыфікаваць яго з Розенблюм або Реллинским. Супярэчнасці і няўвязкі моцна раздражнялі і ніяк не хацелі складвацца ў агульную карціну. Адно толькі Эдзік ведаў напэўна: як заўсёды, тут не абышлося без КДБ... дакладней, АДПУ. Ды чэкісты, уласна, самі гэтага не хавалі. Наадварот, ганарыліся, што справакавалі «змову Локкарта». Бедны Рэйлі наогул тут не пришей кабыле хвост. Нябось у труне перавярнуўся, калі даведаўся, што гэ-бэшник Реллинский прысвоіў сабе яго прозвішча. А Розэнблюм пры чым?
  
  «...Надзеў новы касцюм і адправіўся на Чырвоную плошчу, — працягваў чытаць Бодягин. — Цудоўнае вясновае раніца. Людзі прыгожыя, радасныя... На трыбуне таварыш Сталін, ліхія кавалерысты таварышы Варашылаў і Будзёны...»
  
  — Можна? — адцягнуў яго знаёмы голас.
  
  У дзвярах стаяла Віка з двума звязкамі старых газет.
  
  — А, гэта ты... — Эдзік неахвотна падняўся і адклаў «Блокъ-ноть».
  
  Ён моўчкі ўзяў у яе з рук макулатуру і пагрузіў на шалі. Гэтак жа моўчкі адлічыў дробязь і бразнуў медяками аб стол.
  
  — Прабач мяне, калі ласка, — ціха сказала Віка, не дакранаючыся да капейкам.
  
  — За што? — Бодягин паціснуў плячыма.
  
  — Я паступіла вельмі непрыгожа, — дзяўчына гатовая была расплакацца. — Але, сумленнае слова, гэта зусім не тое, што ты падумаў...
  
  — А што ж тады?
  
  — Мяне цікавіла, — пасля нядоўгага вагання прызналася Віка, — жанаты ты...
  
  — Ну, і табе палягчэла? Так, я быў жанаты...
  
  — Чаму ты не сказаў мне пра гэта?
  
  — Я што, павінен даваць справаздачу? І якое гэта мае значэнне?
  
  — Для мяне мае... Мне здавалася, мы павінны давяраць адзін аднаму... паміж намі не можа быць таямніц...
  
  — І таму ты шарила у мяне па кішэнях? Лепш бы спытала.
  
  — Я больш не буду! — усхліпнула Віка. — Сумленнае слова!
  
  Бодягину стала шкада яе. Ён падышоў і прыціснуў Віку да сябе.
  
  — Ну, не трэба... Добра... Я ўжо дараваў...
  
  — Не обижаешься? — скрозь слёзы пралепятала дзяўчына.
  
  — Усё ўжо, не крыўджуся, — супакоіў яе Эдзік.
  
  Яны ляжалі абняўшыся на вузкай медыцынскай канапе, якую Бодягин месяц таму прывалок з паліклінікі, дзе працавала маці. Спісаны мэбля не раз служыла ім ложкам. Але сёння ўпершыню Эдзік адчуў, якая кушэтка нязручная. І ўвогуле дзень выдаўся пахмурным і шэрым.
  
  
  Кіраўнік 4
  УСЁ ДЛЯ КАНСПІРАЦЫІ
  
  
  
  Масква, 18 жніўня 1918 года
  
  
  Каханая, а па сумяшчальніцтве і асабісты сакратар Локкарта Мура што-то ціхенька напявала, прибираясь ў спальні.
  
  — Нашы планы паваліліся, — шэптам, каб не хваляваць яе дарма, сказаў Роберт Брус. — Я даведаўся ад германскага пасла, што бальшавікі ўжо тры месяцы, калі не больш, ведаюць шыфр, якім я карыстаўся, пасылаючы тэлеграмы ў Лондан... Ўяўляеце? Усе да аднаго — і Чичерин, і Троцкі, і Ленін, і галоўны іх чэкіст Дзяржынскі — усё ў курсе нашых спраў.
  
  — Глупства! — нядбайна кінуў Рэйлі. — Калі яны да гэтага часу нічога не зрабілі, вам не аб чым турбавацца.
  
  — Гэта яшчэ не ўсё... Я атрымаў звесткі, што на дапамогу з поўначы нам няма чаго разлічваць. У Архангельск з Мурманска прыйшла ўсяго толькі тысяча дзвесце пяхотнікаў... Аб якім паходзе на Маскву можа ісці гаворка? Нават калі дапусціць, што латышы павернуць зброю супраць Саветаў... Генерал Куль патрапіць у пастку, з якой не выберацца! Што такое тысяча з невялікім чалавек супраць Чырвонай Арміі?
  
  — М-так, — задуменна прамовіў Георгій Васільевіч. — Навіны, вядома, несуцяшальныя. Ваенныя дзеянні, такім чынам, адпадаюць... Але сядзець склаўшы рукі мы не станем! Здавацца рана, Брус, становішча зусім не бязвыхаднае!
  
  — Цішэй, Сіднэй, цішэй, — Локкарт пакасіўся на спальню. — Давайце пакуль перачакаем. Заляжем на дно, а праз некалькі дзён сітуацыя праясніцца...
  
  — Праз некалькі дзён? — Реллинский працяжна зарагатаў. Ён ведаў, што перад яго напорам ангелец не ўстоіць. — Прапаную іншы план. На 28 жніўня прызначанае пасяджэнне Саўнаркама. Адданыя нам латышы, замест таго каб ахоўваць спадароў большевичков, захопліваюць ўсю іх галоўку... Ладзім паказальны суд... Савецкіх верхаводаў пад канвоем адпраўляем у Архангельск... Няма, гэта рызыкоўна, яны могуць згаварыцца з канвойнымі... Вырашана! Леніна, Троцкага, Свярдлова і кампанію неадкладна расстрэльваем... А што? Сусветная грамадскасць на нашым баку! І савецкі рэжым рассыплецца, як картачны домік...
  
  — Гучыць пераканаўча, — Локкарт няўпэўнена ўсміхнуўся. — Але... ужо занадта папахвае авантурай. Трэба было б абмеркаваць ваш план пры больш шырокім крузе удзельнікаў. Давайце позовем Хикса... А яшчэ лепш — французаў... Лавернь і Гренар адрозніваюцца гэтакім, ці ведаеце, гальскім здаровым сэнсам...
  
  — Мы дарма губляем каштоўны час, — з прыкрасцю сказаў Реллинский. — Улічыце, калі яны адмовяцца, я правяду ўсю аперацыю сам. Дайце мне два мільёны рублёў — і латышскія часткі прынясуць нам ўлада ў Расеі на сподачку...
  
  Роберт Брус не стаў спрачацца, і грошы перавандравалі да Рэйлі.
  
  — На гэтую суму, — Георгій Васільевіч узважыў на далоні тоўсты пачак купюр, — можна не толькі захапіць Крэмль, заняць Дзяржбанк, тэлеграф, тэлефон і іншыя ўстановы, але і купіць усю тэрыторыю, якую яшчэ ўтрымліваюць бальшавікі...
  
  — Вы занадта верыце ў подкуп, — запярэчыў Локкарт. — Існуюць бо і людзі ідэі...
  
  — Што такое ідэя? Паветра, пшык... А чалавек любіць тое, што можна патрымаць у руках, на што можна купіць бульбу, крупы, сала. Вы, верагодна, не мяркуеце нават, што за сценамі вашага дома людзі пухнуць з голаду і мруць, як мухі... Для іх атрымаць адну такую паперку, да якой вы ставіцеся гэтак грэбліва, раўназначна захаванню жыцця...
  
  — Напэўна, вы маеце рацыю, — млява адгукнуўся Локкарт, — і Расею ведаеце, не ў прыклад мне... Але я што-то не веру, быццам у наш час палітыку можна вяршыць шляхам палацавых пераваротаў...
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Увесь свет — тэатр, а ўсе людзі, якія жывуць у ім, мужчыны і жанчыны, — сутнасць акцёры». Гэтыя шэкспіраўскія словы я не раз прыгадваў, разыгрываючы ролю свайго антыпода. Ніколі не ведаў, што магу так прыкідвацца. Часам я ўжо сам не бачыў, дзе ён, а дзе я. Уяўляю: калі б я загінуў, ніхто так і не даведаўся б, хто гэта быў на самай справе...
  
  ...Сёння. Л. запрасіў мяне на сустрэчу. Я зразумеў гэта так, што ён дасць нарэшце доўгачаканы адказ. Але выбар месца! Чамусьці ён вырашыў, што мы павінны сустрэцца ў Вялікім тэатры, дзе праходзіў V Усерасійскі з'езд Саветаў.
  
  — Не занадта падыходна для канспіратыўнай яўкі! — сказаў я незадаволена. — Занадта шмат сведак!
  
  Зразумела, я не стаў дадаваць, што выпадкова магу натрапіць на знаёмых супрацоўнікаў маскоўскай ЧК, якія раскланяются, назавуць мяне маім сапраўдным імем і тым самым выдадуць.
  
  — Наадварот! Мы затеряемся ў натоўпе! — запярэчыў Брус з уласцівым яму легкадумнасцю. — Усе будуць глядзець на сцэну, а на нас ніхто не зверне ўвагі...
  
  У гэтым ёсць логіка. Да таго ж сядзець мы будзем не ў партэры, а ў ложы, дзе лягчэй схавацца ад старонніх вачэй.
  
  Карацей кажучы, я пагадзіўся. І не пашкадаваў аб гэтым. Таму што падзеі прынялі нечаканы абарот.
  
  Такім чынам, мы знаходзіліся ў ложку, ціха перагаворваючыся, а на сцэне, за пакрытым кумачом сталом, сядзелі правадыры рэвалюцыі...
  
  — Госпадзе, ну і рожы! — то і справа ахал мой суразмоўца. — Што за крымінальныя тыпы!
  
  — Не адцягвайцеся, — шыкнуў я на яго. — У нас яшчэ будзе час папляткарыць аб чырвоных лідэрах...
  
  І мы працягнулі перамовы.
  
  Раптам ля ўваходу ў ложу затупалі боты, пачуліся словы каманды...
  
  Локкарт збялеў, як палатно, і ўскочыў на ногі.
  
  — О, Божа! — усклікнуў ён шэптам. — Тэатр поўны чэкістамі. Нас арыштуюць...
  
  — Сядзьце! — я сілай пасадзіў яго назад у крэсла. — Вы дыпламат, вас не крануты.
  
  — У мяне няма імунітэту, — вусны ў яго дрыжалі, ён з цяжкасцю вымаўляў словы. — Я амаль неафіцыйнае асоба.
  
  — Трымайцеся ўпэўнена, — параіў я, — і ўсё абыдзецца. Вы што, збаяліся?
  
  — Няма, — Брус паспрабаваў узяць сябе ў рукі. — Але ў мяне з сабой шыфраваныя запісу...
  
  — Давайце сюды, — прапанаваў я.
  
  — Так-так, — узрадаваўся Брус. — Трэба заштурхаць іх куды-небудзь пад крэслы. — І ён працягнуў мне шыфр.
  
  Я изорвал яго на дробныя кавалкі. У дзверы ложы пастукалі. Рабіць было няма чаго: сунуўшы папяровыя абрыўкі ў рот, я пачаў іх разжоўваць.
  
  — Увайдзіце, — здушана вымавіў Брус. — Не зачынена.
  
  Ложа напоўнілася чырвонаармейцамі.
  
  — Прабачце, таварышы, — напаўголасу сказаў камандзір. — У вас не знойдзецца некалькіх свабодных месцаў для маіх байцоў? Мы спазніліся да пачатку пасяджэння, і зараз мне няма куды пасадзіць сваіх людзей.
  
  Да гэтага часу мне ўдалося праглынуць шыфроўку.
  
  — Так-так, калі ласка, — таропка пагадзіўся Локкарт. — Тут можна змясціць усіх.
  
  — Ні ў якім выпадку, — запярэчыў я. — Таварыш камандзір, гэтую ложу займае дыпламатычны прадстаўнік саюзнай дзяржавы. Могуць узнікнуць непрыемнасці міжнароднага маштабу.
  
  — Ой, прабачце! Мы не ведалі, — спалохаўся камандзір і стаў выводзіць чырвонаармейцаў з ложы. — Я знайду іншыя месцы.
  
  — Вы чалавек адчайнай адвагі! — з захапленнем выдыхнуў Брус. — Колькі вытрымкі, колькі стрыманасці!
  
  — Глупства! — адрывіста кінуў я. У мяне таксама палягчэла на душы — таму, што сярод няпрошаных гасцей не было маіх знаёмых. — Як бачыце, трывога апынулася ілжывай. Так што мне зусім дарэмна давялося з'есці вашыя запісы. Страва, шчыра прызнацца, не з самых апетытных... Вы не маглі б у далейшым карыстацца папяроснай паперай? Шчыра зробіце вялікую ласку.
  
  Локкарт засмяяўся.
  
  — Вось што значыць сапраўдны канспіратар! Я захапляюся вамі, Сіднэй! Вы ратавалі мяне, рызыкуючы сваім жыццём!
  
  — У наступны раз рабіце гэтак жа, і вы застрахаваны ад непрыемнасцяў... — падзяліўся я каштоўным «шпіёнскім» саветам. — Адзінае, што пагражае вам у выпадку выкрыцця, — прамыванне страўніка. Але і пры такім сумным паходзе ніхто ніколі не здолее прачытаць ваш шыфр.
  
  — Вы прафесіянал, — заўважыў Брус. — А я... Ні тое ні сёе... Так і не вызначыўся ў жыцці. Не дыпламат, не журналіст, не разведчык...
  
  — Ну, у вашым узросце ўсё яшчэ магчыма, — супакоіў я яго. — Улічыце, што я нашмат старэй і даўно абраў сабе лёс. Дзіўна было б чакаць іншага ад чалавека ў сорак чатыры гады ад роду...
  
  Гэта быў пераломны момант! Локкарт, як я зразумеў, ставіўся да вызначанага тыпу маладых людзей, якія да зарэзу маюць патрэбу ў заступніцтве. Што таму віной? Няўвага з боку бацькі або недахоп асабістай мужнасці? У дадзеным выпадку гэта няважна. Падабаецца яму глядзець на мяне знізу ўверх — што ж, гэта мяне задавальняе. Хоць, прызнаюся шчыра, заўсёды недалюбліваў гэтакіх ніколі не взрослеющих хлопчыкаў, якія зазіраюць старэйшым у рот у пошуках ідэальнага ўзору чалавека...
  
  Праз шмат гадоў я нечакана даведаўся, як Брус творча выкарыстаў мой вопыт у пападанні ўнутр кампраметуючых матэрыялаў. Чытаючы яго ўспаміны, я іншы раз не мог утрымацца ад смеху, таму што ў кожнай радку пазнаваў усё таго ж великовозрастного юнака, які хоча здавацца дарослым. І раптам пабудаваць да наступнага фрагмента... Гаворка ў ім ідзе аб арышце Локкарта у васемнаццатым годзе:
  
  «У бакавым кішэні майго пінжака я раптам намацаў сваю запісную кніжку, у якую ўносіў тайным шыфрам пазнакі аб выплачаных мною сумах. Чэкісты абшукалі маю кватэру... але забыліся агледзець тое сукенка, якое мы надзелі на сябе падчас нашага арышту. Змест гэтых запісаў было зразумела толькі мне, але шыфры маглі ў руках бальшавікоў апынуцца кампраметуюць мяне матэрыялам. Думка аб запісной кніжцы мучыла мяне. Як мне ад яе пазбавіцца?.. Я папрасіў у нашых чатырох каравульных дазволу схадзіць у прыбіральню. Дазвол мне было дадзена».
  
  Ну не смешна ці што? Добра Брус, гэта цалкам у яго легкадумным духу — цягаць ў кішэні шыфраваныя запісу. Але што тычыцца чэкістаў і іх дзіўнай «непамятлівасці» пры ператрусе... Не веру! Эпізод гэты, трэба меркаваць, цалкам і цалкам выдуманыя. Ужо вельмі маладому чалавеку хацелася быць падобным на сапраўднага выведніка, якім ён яго ўяўляў».
  
  
  Масква, 22 жніўня 1918 года
  
  
  — Яны адмаўляюцца! — Реллинский узбуджана хадзіў па пакоі ўзад-наперад. Гэта была тая самая канспіратыўная кватэра на Каляровым бульвары, якую ВЧК абрала для таемных сустрэч Рэйлі і Берзіня.
  
  — Я прапаную ім гатовы план, а яны не жадаюць прымаць яго! Можа, у іх узніклі падазрэнні?
  
  — Не думаю, — спакойна адазваўся Эдуард. — Хутчэй за ўсё, проста асцярожнічаюць.
  
  — Але ў такім выпадку ў нас не будзе зачэпкі, каб узяць іх з доказамі злачынства!
  
  — Спакойна, Георгій, — Берзинь перакладаў прынесеныя адным грошы ў свой камандзірскі планшэт. — Доказаў ўжо больш чым дастаткова. Дзяржынскаму і Петерсу ясна, што галоўны корань контррэвалюцыі — ўмяшанне капіталістаў ў нашы справы. І не толькі інтэрвентаў. Значна небяспечней ворагі, якія акапаліся ў амбасадах і місіях... Іх усіх возьмуць, як міленькіх, і прымусяць загаварыць...
  
  — Але калі? Калі? Час ідзе, а ВЧК нічога не робіць...
  
  — Пачакай, прыйдзе той час, калі нам ужо не трэба будзе прыкідвацца...
  
  
  «Аднойчы супрацоўнікі ВЧК затрымалі грамадзяніна, які спрабаваў пракрасціся ў нарвежскае пасольства. Затрыманы прад'явіў пашпарт на імя студэнта С. Н. Серповского. У рэчаіснасці гэта быў адшукваецца амерыканскі агент Ксенафонт Кала-мантиано. Яго даставілі ў ВЧК Петерс і Кингисепп падчас допыту Каламантиано звярнулі ўвагу на яго масіўную кій і вырашылі яе агледзець. Ўнутры яе выявілі масу запісак, шифровок і распісак ў атрыманні грошай. У кія Каламантиано апынулася таемная шпіёнская канцылярыя. Неабходна было толькі высветліць, якія прозвішчы хаваюцца пад нумарамі, якія знаходзіліся на расписках... Такіх нумароў было да трыццаці... Агенты адрасавалі свае данясенні на імя «агента № 15», пад якім значыўся іх шпіёнскі шэф — Каламантиано. Падроблены пашпарт на імя студэнта Петраградскага універсітэта С. Н. Серповского, па якім хаваўся Каламантиано, быў выраблены для яго агентам А. К. Хвалынском па даручэнні А. Фрыдзе.
  
  Пасля арышту Каламантиано на кватэры, дзе ён пражываў пад імем Серповского, чэкісты зладзілі засаду. Неўзабаве сюды зьявіўся нейкі невядомы. Які дзяжурыў у кватэры чэкіст «ветліва» сустрэў яго. Той пытаўся Каламантиано. Як аказалася, гэта быў чэх Ёзэф Пшеничка, які даставіў для Каламантиано ліст ад камандавання Чэхаславацкага корпуса, якое ўтрымлівае важную інфармацыю».
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  «Дзень бунту набліжаўся. Рэйлі рэгулярна бачыўся з Берзинем і старанна абмяркоўваў апошнія падрабязнасці змовы. Той, натуральна, з Дзяржынскім. Потым пасяджэнне ЦК было, па словах Рэйлі, адкладзена на 6 верасня. Рэйлі выехаў у Петраград, карыстаючыся адтэрміноўкай для ўладжвання шэрагу спраў».
  
  
  (З нарыса Р. Піменава «Як я шукаў шпіёна Рэйлі».)
  
  
  «Ён гатовы быў аднаасобна здзейсніць пераварот. Ён у гэтыя дні адчуваў сябе апошнім наполеонидом. Няхай яны з'язджаюць усё! Ён адзін застанецца ў Расеі! Іён кінуўся ў Петраград, спадзеючыся там знайсці сабе саюзніка ў капітана Кроми».
  
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына».)
  
  
  Петраград, 29 жніўня 1918 года
  
  
  — Госпадзе, як ты своечасова! — выгляд у бравага марака быў няважны. — Я тут з розуму схаджу паволі. Ведаеш, ніколі не верыў у містыку, а тут што-то туга замучыла, нейкія нядобрыя прадчуванні. І сэрца шчыміць...
  
  — Туга — чыста расейская зараза, і ты яе падхапіў, — жадаючы падбадзёрыць сябра, пажартаваў Реллинский. І ўжо больш сур'ёзна дадаў: — Можа быць, табе варта здацца добраму доктару?
  
  Кроми махнуў рукой:
  
  — Дзе цяпер знойдзеш які стаяў лекара? Паз'язджалі, паўміралі... А у лапы якога-небудзь канавала я не хачу трапляць! Вось прыеду ў Англію, тады і здамся медыцыне. Гэта будзе зусім хутка...
  
  Згадаўшы радзіму, ён павесялеў:
  
  — Слухай, Джордж, давай закатимся да актрискам! Я тут з такімі дзяўчынкамі пазнаёміўся...
  
  — А чаму б і не? — Георгій Васільевіч усміхнуўся. — Лепшага сродку ад тугі я не ведаю. Развеемся, і ты адразу адчуеш сябе здаровым...
  
  Па дарозе яны зазірнулі ў два-тры ўрадлівых месца і да дома, у Шарамеццеўскім завулку прыйшлі, ужо загружаныя выпіўкай і закускамі.
  
  «Актрысы» жыва накрылі на стол. У «дзяўчынак» быў змучаны і галодны выгляд. У прадчуванні ежы яны крыху павесялелі і пачалі какетнічаць. Волечка Старжевская — яна служыла сакратаркай у ЦВК — села на калені да Фрэнку і пачала распавядаць анекдоты пра свайго начальніка. Дагмара, якая і на самай справе калі-то была актрысай Мастацкага тэатра, грукнулі запар чатыры чаркі гарэлкі і стала нараспеў чытаць маналог Ніны Зарэчнай з чэхаўскай «Чайкі»: «Людзі, звяры... Я — чайка!» Ап'янеўшы, яна з цяжкасцю взгромоздилась на стол і пачала выскокваць на ім канкан. Талеркі і шклянкі пасыпаліся ва ўсе бакі. Кроми рагатаў, «актриски» паўтаралі яму, а Реллинскому стала сумна.
  
  Ён выйшаў на кухню і закурыў папяросу. Гаспадыня кватэры, маладая жанчына, якую Георгій Васільевіч не паспеў толкам разгледзець, выкидывала у памыйнай вядро аскепкі бітай посуду. Заўважыўшы яго погляд, яна сказала, нібы просячы тонам:
  
  — У наш час усё вымушаныя быць трохі прастытуткамі... Інакш не выжыць.
  
  У гэтым была нейкая пранізлівая праўда, і сам Реллинский не раз лавіў сябе на падобных думках, вымушаны пастаянна насіць аблічча ангельскага шпіёна.
  
  Ён пачаставаў гаспадыню папяросай, і некаторы час яны моўчкі курылі, гледзячы праз акно на двор — тыповы піцерскі «калодзеж». З пакоя даносілася хіхіканне Волечкі Старжевской.
  
  — Мяне завуць Ірына, — сказала жанчына, кідаючы недакурак у вядро. — Калі хочаце, я буду сёння з вамі.
  
  Гэтыя словы чаму-то глыбока расчулілі Георгія Васільевіча. Яны гучалі як праява ўдзелу. У апошнія месяцы ён востра адчуваў сваю адзіноту. Нечакана для сябе Реллинский зрабіў крок да Ірыны і абняў яе.
  
  
  Кіраўнік 5
  КАНЕЦ — ЗМОВЫ ВЯНОК
  
  
  
  «Я знаходжуся ў самым агні барацьбы. Жыццё салдата, у якога няма адпачынку, бо трэба ратаваць свой дом. Некалі думаць пра сваіх і аб сабе. Праца і барацьба пякельная... Я вылучаны на пасаду перадавой лініі агню, і мая воля: змагацца і глядзець адкрытымі вачыма на ўсю небяспеку грознага становішча і самому быць бязлітасным, каб, як верны вартавы сабака, разарваць ворага... Вы ведаеце выдатна, у чым заключаецца мая сіла. Я не щажу сябе, Каменеў, ніколі. І таму вы ўсё тут мяне любіце, таму што вы мне верыце. Я ніколі не кривлю душой...»
  
  
  (Ф. Дзяржынскі.)
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  6 ліпеня 1918 года ў германскім пасольстве ў Маскве з'явіліся два чалавекі. Адзін з іх назваўся членам ВЧК Блюмкиным, іншы — членам рэвалюцыйнага трыбунала — Андрэевым. Яны прад'явілі пасведчанні з пячаткай ВЧК, падпісаныя Ф. Дзяржынскім, і запатрабавалі, каб амбасадар Мирбах прыняў іх па тэрміновым справе. Атрымаўшы згоду, Блюмкин і Андрэеў адкрылі стральбу і кінулі бомбу. Мирбах быў забіты, яго супрацоўнікі параненыя. Брэсцкі свет апынуўся пад пагрозай.
  
  У той жа дзень Ленін і Свярдлоў прыехалі ў германскае пасольства і, выказаўшы ад імя Савецкага ўрада спачуванне, далі слова, што справа аб забойстве будзе неадкладна расследавана і вінаватыя пакараныя. На месца здарэння прыбыў Дзяржынскі. Агледзеўшы кінутыя забойцамі дакументы, ён заявіў, што подпісы на іх падробленыя, хоць друк ВЧК і бланкі пасведчанняў былі сапраўднымі. Якава Блюмкина Дзяржынскі ведаў асабіста — той працаваў у ВЧК начальнікам сакрэтнага аддзела. Мікалай Андрэеў служыў у ВЧК фатографам. Яны былі левымі эсэрамі, і афіцыйная версія назвала забойства германскага амбасадара левоэсеровской правакацыяй.
  
  Цікава, што яшчэ ў лютым Дзяржынскі перадаў заяву ў ЦК СУПРАЦЬ падпісання Брэсцкага міру. Яшчэ ў пачатку ліпеня германскае пасольства папярэджвала яго і асабіста, і праз нараў-коминдел аб падрыхтоўцы замаху на Мирбаха, але галоўны чэкіст краіны адказваў, што гэта пустыя чуткі, і дамагаўся дазволу арыштаваць тых, хто іх распускае. Ужо да вечара 6 ліпеня, не паспеўшы даць ніякіх паказанняў, быў расстраляны намеснік старшыні ВЧК Аляксандравіч, які выдаў забойцам пасведчання на сапраўдных бланках з сапраўднымі пячаткамі. Насуперак жаданні Леніна адразу ж пасля забойства Мирбаха Дзяржынскі адправіўся у атрад ВЧК пад камандаваннем левага эсэра Папова, дзе хаваліся Блюмкин і Андрэеў, і там знаходзіўся (афіцыйная версія — быў затрыманы) да заканчэння ваеннага разгрому левых эсэраў, пасля чаго Папоў шчасна збег. Ленін аддаў распараджэнне затрымліваць усе аўтамабілі ВЧК. Германскае ўрад настойліва патрабавала пакараць забойцаў і ініцыятараў забойства, але Якаў Блюмкин неўзабаве зноў змагаўся ў шэрагах ВЧК з ворагамі Савецкай улады і быў расстраляны толькі ў 1929 годзе як трацкіст.
  
  
  «З прычыны таго, што я з'яўляюся, несумненна, адным з галоўных сведак па справе аб забойстве германскага пасла графа Мирбаха, я не лічу для сябе магчымым заставацца больш ва Усерасійскай Надзвычайнай Камісіі... у якасці яе старшыні, роўна як і наогул прымаць якое-небудзь удзел у камісіі. Я прашу Савет Народных Камісараў вызваліць мяне ад працы ў камісіі».
  
  
  (Заява Ф. Дзяржынскага ў Саўнаркам, пададзенае ў ліпені 1918 года.)
  
  
  «Старшынёй ВЧК зноў прызначаецца Ф. Э. Дзяржынскі, адстаўка якога была прынятая больш за месяц таму назад па яго ўласным прашэнні».
  
  
  (З пастановы Саўнаркама ад 22 жніўня 1918 года.)
  
  
  Масква, 29 жніўня 1918 года
  
  
  — Савинков сышоў, забойца Валадарскага не знойдзены... Пракол за праколам... — Фелікс Эдмундавіч далікатна кашлянуў у насавой хустку. — Ты разумееш, Ян, што з нас здымуць галаву? Неабходна тэрмінова актывізаваць працу ВЧК!
  
  — Можа быць, пара раскрыць змова паслоў? — характэрным жэстам Петерс адкінуў ад асобы доўгія валасы. — Нашы хлопцы добра папрацавалі, сабралі ў адзін кулак і ангельцаў, і французаў, і амерыканцаў. Цяпер усю гэтую контру засталося толькі ўзяць!
  
  — Доказаў замала... — Дзяржынскі задумліва пацерабіў бародку. — Парачка пасведчанняў, грошы... Не, гэтага відавочна недастаткова! Пакажам дыпламатычную карту толькі ў выпадку крайняй неабходнасці. Звяжам у адно цэлае ўсе аналагічныя справы, і толькі тады будзе толк. Анучу Локкарта і гэтага нягодніка Рэйлі — расстраляць...
  
  — Рэйлі — наш чалавек, Фелікс Эдмундавіч, — нагадаў Петерс. — Калі б не ён і не яго даўняе знаёмства з Кроми, ніякай змовы паслоў мы б не знайшлі...
  
  — Шкада... А што Рэйлі, каштоўны супрацоўнік ці так сабе? Ён можа быць забіты пры спробе да ўцёкаў... Труп — гэта таксама доказ, — працягваў разважаць услых старшыня ВЧК.
  
  — Ніяк нельга, — вінавата развёў рукамі Петерс. — Реллинский ў партыі з девятисотого года, герой першай рускай рэвалюцыі... Палымяны чэкіст... Дарэчы, пакуль ён адлюстроўваў ангельскага шпіёна, у яго ў Петраградзе памерла жонка, і амаль адразу ж услед за ёй — старыя бацькі... Ад голаду, Фелікс Эдмундавіч...
  
  — Шкада... — зноў паўтарыў Дзяржынскі, а яго намеснік так і не зразумеў, ці спачувае ён гору Рел-линского або наракае на тое, што яго нельга забіць як шпіёна.
  
  Яны перайшлі да абмеркавання іншых бягучых спраў.
  
  
  «30 жніўня на Палацавай плошчы ў Петраградзе з'явіўся веласіпедыст. Ён спыніўся каля дома № 5, дзе ў той час змяшчаліся Камісарыят унутраных спраў Петраградскай камуны і Надзвычайная камісія па барацьбе з контррэвалюцыяй. Веласіпедыст — малады чалавек у скураной куртцы і фуражцы афіцэрскага ўзору — паставіў ровар каля пад'езда і ўвайшоў у будынак... Каля дзесяці гадзін раніцы да будынку камісарыята пад'ехаў на аўтамабілі народны камісар унутраных спраў Петраградскай камуны і старшыня Петраградскай надзвычайнай камісіі М. С. Урыцкі. Ён прайшоў праз вестыбюль, накіроўваючыся клифту. І раптам пачуліся стрэлы... Страляў невядомы у скураной куртцы, які, убачыўшы М. С. Урыцкага, падышоў да яго ўшчыльную і зрабіў некалькі стрэлаў з рэвальвера. М. С. Урыцкі, смяротна паранены ў галаву, упаў і на месцы памёр... Забойца... быў схоплены. У Надзвычайнай камісіі забойца назваўся Леанідам Каннегисером, студэнтам 4-га Політэхнічнага інстытута, 22 гадоў».
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  Масква, 30 жніўня 1918 года
  
  
  Ян Петерс, бледны як палатно, навыцяжку стаяў у кабінеце Дзяржынскага. «Жалезны Фелікс» дрыготкімі рукамі запихивал ў партфель неабходныя дакументы.
  
  — Дагуляліся! — яго голас зрываўся на фальцэт. — Усе гэтыя вашы пражэкты са шпіёнамі, з подосланными асобамі...
  
  — Фелікс Эдмундавіч, — паспрабаваў было запярэчыць Петерс, — але вы ж самі загадалі пачакаць, зацягнуць спектакль з замежнымі пасламі...
  
  — Распарадзіўся! — перабіў яго старшыня ВЧК. — Трэба было настаяць... А цяпер што атрымліваецца? Урыцкага забілі — хто вінаваты? Чэкісты. Недагледзелі. Дапусцілі.
  
  — Але ж гэта зусім розныя рэчы, Фелікс Эдмундавіч... Паслы не маюць да эсерам ніякага дачынення...
  
  — Маюць. Самае прамое. Як заклятыя ворагі Савецкай улады. Усе яны адным мірам твар... А ЧК бяздзейнічае...
  
  — Дык што ж цяпер рабіць?
  
  — Што рабіць, што рабіць... — Дзяржынскі пацерабіў бародку. — Вядома што — актывізаваць працу. Каб усе бачылі — мы не дремлем. Наступаем на ворага, так бы мовіць, шырокім фронтам. Сёння ж арыштаваць Локкарта і ўсю гэтую зграю.
  
  — Сёння немагчыма, Фелікс Эдмундавіч. Гэта вам не спекулянтаў лавіць... Усё-ткі паслы замежных дзяржаў. Можа паўстаць міжнародны скандал...
  
  — Са скандалам хай Наркоминдел разбіраецца. Наша задача — прадухіліць далейшыя спробы звяржэння нашага ладу і тэрарыстычныя акты ў адносінах да першых асобам дзяржавы. Так і будзе апублікавана ў прэсе.
  
  — Але... — Петерс ўсё яшчэ працягваў сумнявацца. Ён не хацеў быць адказным за гэтую аперацыю. — Мы не можам паслаць у ангельскае і французскае пасольства простых салдат або ніжэйшыя афіцэрскія чыны...
  
  — Патэлефануйце Малькову, — Дзяржынскі з цяжкасцю зачыніў набіты паперамі партфель. — Ён камендант Крамля, фігура дастаткова прадстаўнічая... Хай заадно і памяшкання знойдзе для гэтых, маці іх, паслоў...
  
  Яны з Петерсом выйшлі ў калідор.
  
  — Патрымай-ка, — сунуўшы намесніку партфель, Фелікс Эдмундавіч змагаўся з дзвярным замкам.
  
  — А што рабіць з Рэйлі? — спахапіўся Ян Хрыстафоравіч. — Гэта значыць, з Реллинским?
  
  — Што хочаце, — буркнуў Дзяржынскі. — Можаце арыштаваць, а можаце даць магчымасць уцячы. У рэшце рэшт, галоўнае цяпер не ён, а замежныя паслы... І глядзі, Ян, калі ў гэтыя дні паўстануць нейкія беспарадкі ў Маскве — галавы цябе не зносіць. Пойдзеш пад трыбунал! Ты зразумеў мяне? — крыкнуў ён ўжо з супрацьлеглага канца калідора. — Пад трыбунал!
  
  Дзяржынскі ужо выехаў у Петраград, калі ў кабінеце Петерса раздаўся тэлефонны званок. Падчас выступу перад рабочымі завода Міхельсонам быў цяжка паранены кіраўнік Савецкай дзяржавы В. І. Ленін. На месцы злачынства была арыштаваная нейкая Фані Каплан, двадцативосьмилетняя эсерка. Яе прывезлі на Лубянку...
  
  У пяць вечара Петерс сабраў у сябе ўвесь асабісты склад.
  
  — Папярэдняя праца па раскрыцці змовы паслоў яшчэ не даведзена да канца, — абвясціў ён. — Я ўпэўнены, калі капнуць глыбей, адкрыюцца новыя дадзеныя. Няма ніякага сумневу, што англійская прадстаўнік Локкарт, карыстаючыся правам экстэрытарыяльнасці, рыхтуе новыя падрыўныя акты. Забойства Урыцкага і замах на Ільіча не абышліся без яго ўдзелу. А таму...
  
  Яго гаворка перапыніў чарговы званок па тэлефоне. Петерс рыўком зняў трубку. На твары яго адбілася здзіўленне:
  
  — Якія падушкі? У цяжкім стане... Разумею, таварыш Бонч-Бруевіч, разумею... Я думаю, у царскай спальні... Вядома, захаваліся... Так, даручыце гэта таварышу Малькову.
  
  Павесіўшы трубку, ён цяжкім позіркам агледзеў прысутных:
  
  — Ільічу вельмі дрэнна. Але ў кватэры кіраўніка нашага пралетарскага дзяржавы не знайшлося нават лішняй падушкі, каб зручней пакласці параненага... Вы бачыце, таварышы, як жыве Уладзімір Ільіч... М-так...
  
  Ён прыгладзіў свае доўгія валасы.
  
  — Аб чым, бок, я?
  
  — Аб англійскай пасля, — паслужліва падказаў адзін з чэкістаў.
  
  — Ды. Локкарта і ўсю яго зграю трэба арыштаваць. Зараз я патэлефаную таварышу Малькову, які будзе ўзначальваць гэтую аперацыю. З ім пойдзе хто-небудзь з нашых, ну і якой-небудзь міліцыянт... У Піцеры таксама будуць арыштаваныя ўсе, хто звязаны з англійскімі амбасадамі...
  
  
  «Папярэдняя праца па раскрыцці гэтага змовы яшчэ далёка не была даведзена да канца. Пры прадаўжэнні работ... адкрыліся б усе новыя і новыя дадзеныя, пралетарыят убачыў бы, як Локкарт, карыстаючыся правам экстэрытарыяльнасці, арганізоўваў падпалы, паўстання, рыхтаваў выбухі... Неабходна было неадкладна вырабляць арышты».
  
  
  (З успамінаў Я. Петерса.)
  
  
  Масква, вечар 30 жніўня 1918 года
  
  
  «Раптам пачуўся рэзкі, пранізлівы тэлефонны званок. Я настолькі глыбока задумаўся, што нават уздрыгнуў ад нечаканасці, паспешліва хапаючы трубку.
  
  — Малявак? — пачуўся глуховатый, марудлівы голас намесніка старшыні ВЧК Петерса. — Прыязджай зараз у ЧК, да мяне, ёсць тэрміновае справа...
  
  ...Насустрач мне з-за стала падняўся высокі хударлявы латыш з шырокім скуластым тварам. Казаў Петерс заўсёды не спяшаючыся, павольна, як бы з цяжкасцю падбіраючы кожнае слова, з моцным латышскім акцэнтам. Рухі ў яго былі таксама людзі, скупыя, затое спакойныя і ўпэўненыя.
  
  — Паедзеш браць Локкарта, — сказаў ён, — вось ордэр... У дапамогу вазьмі аднаго чэкіста і міліцыянта... Дзейнічаць трэба рашуча, але... культурна. Як-ніяк фактычны кіраўнік брытанскай місіі ў Расіі. Аднак ператрус правядзі як след...
  
  Локкарт жыў у Хлебным завулку, у раёне Кухарскай. Туды мы і накіраваліся... Было ўжо каля дзвюх гадзін ночы.
  
  Без працы адшукаць патрэбны пад'езд, мы, асвятляючы сабе дарогу запальнічкамі — на лесвіцы стаяла апраметная цемра, святла, вядома, не было, — падняліся на пяты паверх, дзе знаходзілася кватэра Локкарта. Паставіўшы на ўсялякі выпадак сваіх памочнікаў некалькі ў баку, так, каб, калі дзверы адкрыецца, іх з кватэры не было відаць, я энергічна пастукаў у дзверы. (Званкі ў большасці маскоўскіх кватэр не працавалі...) Загрымеў ключ, бразнула ланцужок, і дзверы трохі прыадчыніліся. У пярэднім пакоі гарэла святло, у якая ўтварылася шчыліну я ўбачыў постаць знаёмай мне па падарожжу з Петраграда ў Маскву сакратаркі Локкарта.
  
  Паспрабаваў пацягнуць дзверы на сябе, не тут-то было. Сакратарка прадбачліва не зняла ланцужкі, і дзверы не паддаваліся. Тады я ўстаў такім чынам, каб святло з пярэднім пакоі падаў на мяне, і, даўшы сакратарцы магчымасць разгледзець мяне з усіх бакоў, як можна любезнее павітаўся з ёй і сказаў, што мне неабходна бачыць спадара Локкарта. Сакратарка не павяла і брывом. Зрабіўшы выгляд, што не пазнае мяне, яна ламаным рускай мовай пачала распытваць, хто я такі і што мне трэба.
  
  Уставіўшы нагу ў якая ўтварылася шчыліну, каб дзверы нельга было зачыніць, я катэгарычна заявіў, што мне патрэбны сам спадар Локкарт, якому я і растлумачу мэта такога позняга візіту.
  
  Сакратарка, аднак, не здавалася і не выказвала ні найменшага намеры адкрыць дзверы. Невядома, чым бы скончылася ўжо пачала раздражняць мяне слоўная сварка, калі б у пярэднім пакоі не з'явіўся памочнік Локкарта Хікс. Убачыўшы мяне праз шчыліну, ён адлюстраваў на сваёй бясколернай фізіяноміі падабенства ўсмешкі і скінуў ланцужок.
  
  — Містэр Манков? — так англічане мяне называлі. — Чым магу быць карысны?
  
  Я неадкладна адціснуў Хикса і разам са сваімі спадарожнікамі ўвайшоў у пярэдні пакой. Не ўдаючыся ў тлумачэнні з Хиксом, я запатрабаваў, каб ён правёў мяне да Локкарту.
  
  — Але, дазвольце, містэр Локкарт спачывае. Я павінен папярэдзіць яго...
  
  — Я сам папярэджу, — заявіў я такім рашучым тонам, што Хікс, зразумеўшы, відаць, у чым справа, адступіў у бок і моўчкі паказаў на дзверы, вядучую ў спальню Локкарта. Усе чацвёра — мае памочнікі, я і Хікс — ўвайшлі ў спальню, і Хікс запаліў святло... Локкарт спаў на оттоманке, прычым настолькі моцна спаў, што не прачнуўся, нават калі Хікс запаліў святло. Я вымушаны быў злёгку крануць яго за плячо. Ён адкрыў вочы.
  
  — О-О! Містэр Манков?!
  
  — Спадар Локкарт, па пастанове ВЧК вы арыштаваныя. Прашу вас апрануцца. Вам прыйдзецца ісці за мной. Вось ордэр.
  
  Трэба сказаць, што ні асаблівага здзіўлення, ні якога-небудзь пратэсту Локкарт не выказаў. На ордэр ён толькі мелькам глянуў, нават не знайшоўшы час як варта прачытаць яго. Як відаць, арышт не з'явіўся для яго нечаканасцю...
  
  Ператрус кабінета я ўзяў на сябе, а мае памочнікі абшуквалі астатнія пакоі кватэры Локкарта.
  
  У скрынях стала аказалася мноства лістоў, розных папер, пісталет і патроны. Акрамя таго, там была вельмі значная сума рускіх і савецкіх грошай у буйных купюрах, не лічачы «керенок». Ні ў шафе, ні дзе-небудзь у іншым месцы я больш нічога не знайшоў. Нічога не выявілася і ў іншых пакоях, хоць мы старанна ўсё агледзелі, прамацалі сядзенні і спінкі мяккіх крэслаў, кушэтак і канап, простукали сцены і падлогі ва ўсіх пакоях. Шукалі ўважліва, але, як і папярэджваў Страты, далікатна: не выявілі ні аднаго матраца, нічога з мяккай мэблі.
  
  Пакуль я абшукваў кабінет, Локкарт паспеў апрануцца. Я прапанаваў яму прысутнічаць пры ператрусе і прад'явіў перапіску, грошы і зброю, якое забіраў з сабой для перадачы Петерсу.
  
  Здаўшы арыштаванага дзяжурнаму па ВЧК, я паспяшаўся ў Крэмль... Зайшоўшы дадому... і спехам перакусіўшы, я вярнуўся ў камендатуру, вырашыў самыя неадкладныя пытанні і зноў паехаў у ВЧК, да Петерсу... Мне прыйшлося ледзь не сцягнуць яго за нагу на падлогу, каб добудиться. Гэта і зразумела, бо за трое сутак намеснік старшыні ВЧК ўпершыню прылёг адпачыць, і тое ўсяго на два гадзіны. Цяжка яму было ў гэтыя дні...
  
  
  (З кнігі П. Малькова «Запіскі каменданта Маскоўскага Крамля».)
  
  
  Петраград, ноч з 30 на 31 жніўня 1918 года
  
  
  «Па нечым даносе бальшавікі даведаліся, што ў брытанскім пасольстве ёсць дакументы, якія прадстаўляюць для іх цікавасць. Дакументы, якія захоўваліся на гарышчы, былі спалены...»
  
  
  (З успамінаў мічмана Гефтера.)
  
  
  «У гэтую ноч Фрэнсіс Ален Кроми ў гасцініцу не пайшоў. Ён застаўся ў будынку ангельскай амбасады, на Палацавай набярэжнай. Так было спакайней, бо ў горадзе з самай раніцы, адразу пасля забойства Урыцкага, пачаліся арышты. Чэкісты хапалі ўсіх, хто здаваўся ім колькі-небудзь падазроным. Вядома, англійская марскі аташэ карыстаўся статусам недатыкальнасці, але ўсё ж... Хто іх ведае, гэтых рускіх, ім закон не пісаны...
  
  На ўсялякі выпадак Кроми яшчэ днём сабраў у стос ўсе паперы, змест якіх магло зацікавіць бальшавікоў, і занёс іх на гарышча. Дакументы-то былі дробязныя: найбольш важныя звесткі Фрэнсіс аддаваў перавагу захоўваць у галаве. А рахункі, афіцыйная перапіска і да таго падобнае складалі як бы архіў амбасады, які на ўсялякі выпадак лепш за ўсё знішчыць. Тым больш што паперы ўсё роўна толькі месца займалі... Кроми склаў іх у выяўлены на гарышчы медны таз і падпаліў.
  
  На душы ў Фрэнсіса кошкі скрэблі. Апошні час яго мучылі благія прадчуванні, ён лічыў дні да вяртання дадому і шчыра шкадаваў, што ўвязаўся ў гэтую гісторыю з латышскімі камандзірамі. «Інтарэсы Брытаніі», — сказаў Рэйлі. Бог мой, якія могуць быць інтарэсы ў варварскай Расеі? Няўжо ангельцам стане лягчэй, калі змоўшчыкі адрэжуць Петраград ад усяго астатняга свету, як яны думалі, і возьмуць Крэмль? Чырвоная зараза распаўсюдзілася ўжо па ўсіх кутках гэтай велізарнай краіны. Манархію не адродзіш. Ідзе вайна. Як не зразумець відавочнага: яшчэ шмат гадоў Расею будзе скалынаць рэха рэвалюцыі, і саюзнікі нічога не змогуць зрабіць, акрамя дыверсійных актаў, якія роўным лікам нічога не дадуць? «Інтарэсы Брытаніі», чорт пабяры...
  
  Каб неяк супакоіцца, Кроми спусціўся ўніз і ўзяўся за ліст жонцы.
  
  «Дарагая Джэйн, калі б ты ведала, як я сумую па табе, — вывеў ён сваім роўным почыркам. — Як шкадую аб тым, што, калі мы былі разам, я недаацэньваў гэта шчасце — шчасце кахаць і быць каханым. Шчасце прачынацца па раніцах у нашым ўтульным доме і лашчыцца ў ложку да самага сняданку, доўгімі вечарамі сядзець з газетай ля каміна і слухаць, як потрескивает агонь... Назіраць за табой, калі ты рукодельничаешь або подрезаешь кусты ў садзе... Быць простым чалавекам... Няма, калі я вярнуся, усё будзе па-іншаму. Мы з табой...»
  
  Знізу пачуўся нейкі шум. Фрэнсіс адклаў пяро ў бок і падышоў да акна. У цьмяным святле ліхтароў ён разгледзеў групу людзей, натоўпу каля ўваходу ў амбасаду. У той жа момант у дзверы забарабанили.
  
  — ...Неадкладна! — данеслася знізу. — ...Імем рэвалюцыі...
  
  Пачуўся трэск ламаў дрэвы. Фрэнсіс схапіў са стала пісталет і кінуўся на лесвіцу. У холе першага паверху чуўся тупат ног.
  
  — Стойце! — крыкнуў няпрошаным гасцям Кроми, спыняючыся на пляцоўцы другога паверха. — Тут тэрыторыя Брытанскай імперыі.
  
  — Братцы! — вусаты мужык у форме міліцыянта павярнуўся да столпившимся за яго спіной людзям. — Братцы! Ён узброены! Страляй, братцы!
  
  І першым стрэліў.
  
  Френсису ледзь удалося ухіліцца ад кулі. Ён заскочыў за мармуровую дзіву, якая ўпрыгожвала пляцоўку, і зноў выгукнуў:
  
  — Спыніце! Дыпламатычны статус... Новы стрэл перашкодзіў яму дагаварыць.
  
  І тады Кроми, не цэлячыся, стрэліў у адказ.
  
  Малады хлопец з натоўпу тых, хто нападаў войкнуў і павольна асеў на падлогу. На яго гімнасцёрцы расплыўся цёмная пляма.
  
  — Буржуйская сволач! — закрычаў вусаты, выпускаючы кулі адну за іншы. — Контррэвалюцыйная паскуда!
  
  Ад мармуровай дзівы нос адваліўся. Фрэнсіс больш нічога не спрабаваў тлумачыць. Ён адстрэльваўся, ліхаманкава падлічваючы, колькі куль яшчэ засталося ў запасе.
  
  Памочнік камісара Шейнкман быў паранены ў грудзі, выведнік Янсан забіты, следчы ЧК Бортновский паранены».
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  Патроны скончыліся. Фрэнсіс адкінуў пісталет у бок і прыціснуўся тварам да халоднай спіне мармуровай прыгажуні.
  
  — Дострелялся, гад?! — пераскокваючы праз прыступкі, вусаты кінуўся на пляцоўку другога паверха, трымаючы рэвальвер напагатове. — Сука ангельская!
  
  Фрэнсіс перахрысціўся і выйшаў з-за статуі.
  
  Вусаты быў у некалькіх кроках ад яго. Яго вочы сустрэліся з позіркам Кроми. І ў той жа момант аднекуль ззаду пачуўся стрэл.
  
  Фрэнсіс паваліўся на падлогу і больш не варушыўся.
  
  — Цьфу! — плюнуў вусаты. — Трэба ж... напавал...
  
  Ён павярнуўся і строга спытаў:
  
  — Які ідыёт яго пляснуў?
  
  — Я... — адазваўся рудавалосы хлопец з ледзь пробивающимися вусамі. — Я з чорнага ходу прайшоў... Я не хацеў... Думаў, ён зараз на вас нападзе...
  
  — Думаў, думаў! — перадражніў вусаты. — Галавой трэба працаваць, а не думаць! Загадана было ўзяць яго жыўцом. Арыштаваць, так сказаць, для далейшага допыту. А ты, дурань, думаў... Ён жа і пісталет-то кінуў. Патроны, відаць, скончыліся.
  
  Хлопец апусціў галаву і шмыгнуў носам.
  
  — Дык я... — спрабаваў апраўдацца ён.
  
  — Добра, — раптам махнуў рукой вусаты. — Скажам, забіты пры аказанні супраціву. Тым больш яго ўсё роўна б расстралялі, гниду буржуйскі. Нашых-то ён не пашкадаваў.
  
  Міліцыянт зняў фуражку і паглядзеў на цела забітых Кроми чэкістаў. Астатнія рушылі ўслед яго прыкладу.
  
  — Усё, — вусаты зноў надзеў фуражку. — Ты, Вярбіцкі, і ты, Шингарев, вынесіце цела. Калтуноў застанецца з параненым. Астатнія — за мной! Абшукаць памяшканне!
  
  Няскончаную ліст Джэні, як адзіны дакумент, было адпраўлена ў Маскву, у архіў ВЧК.
  
  
  «Архівы амбасады разрабаваны, і ўсё разбурана. З трупа капітана Кроми зняты крыж Святога Георгія, яго потым насіў адзін з забойцаў. Ангельскай святару было адмоўлена ў дазволе чытаць малітвы над целам».
  
  
  (З тэлеграмы дацкага пасла ў Петраградзе Г. Скавениуса, атрыманай у Лондане 3 верасня 1918 года.)
  
  
  «Глыбока засмучаны гібеллю Кроми. Я быў з ім асабіста знаёмы з семнаццатага года і лічыў чалавекам вельмі адораным, выключна высокіх прафесійных якасцяў... Сур'ёзна спадзяюся, што ўрад, нягледзячы на перагружанасць справамі, будзе пераследваць вінаватых гэтага злачынства з нястомнай настойлівасцю. Адзіная палітыка, якая ўяўляецца эфектыўнай, — устанавіць, што канкрэтных асоб, якія ўваходзяць ў бальшавіцкі ўрад, напаткае справядлівая адплата, колькі б часу гэта ні запатрабавала, і прымусіць іх адчуць, што гэта адплата стане важнай мэтай брытанскай палітыкі і будзе цвёрда пераследвацца на ўсіх этапах вайны і пасляваеннага ўрэгулявання».
  
  
  (З адмысловага дакумента, прадстаўленага. У. Чэрчылем ваеннага кабінету 4 верасня 1918 года.)
  
  
  Кіраўнік 6
  «Я ПРЫКАВАНЫ ДА ГЭТАГА ІМЯ»
  
  
  
  Масква, 1 верасня 1918 года
  
  
  Петерса разбудзіў рэзкі тэлефонны званок.
  
  — Алё? Алё? — даносіўся аднекуль здалёк мужчынскі голас.
  
  — Алё, паненка, нічога не чуваць! Алё! У трубцы пачуліся кароткія гудкі. Петерс націснуў на рычаг, і тэлефон тут жа зноў затрезвонил.
  
  — Алё? Таварыш Петерс? Складаю... — телефонистка защелкала якімі-то рычажкамі, і яе голас змяніўся мужчынскім тенорком:
  
  — Таварыш Петерс?
  
  — Так, — кіўнуў Ян Хрыстафоравіч, і ў яго нешта сціснулася ў раёне сонечнага спляцення, як гэта заўсёды бывала ў прадчуванні непрыемнасцяў.
  
  — Што вы там сабе дазваляеце, у вашым ЧК? — абурыўся невядомы суразмоўца. — Што гэта за арышты? Што гэта за...
  
  — Дазвольце, дазвольце, — перабіў таго, хто тэлефанаваў Петерс. — А хто вы, уласна кажучы, такі?
  
  — Наркоминдел Чичерин, — буркнуў мужчына.
  
  — Ой, прабачце, Георгій Васільевіч, не пазнаў, — Петерс адразу змякчыў тон. — Вы ж дасведчаныя аб падзеях апошніх дзён. Таварыш Ленін паранены, таварыш Урыцкі забіты ў Піцеры...
  
  — Але пры чым тут кіраўнікі дыпламатычных місій? — раздражнёна перабіў яго Чичерин. — Што за самаўпраўства? Гэта міжнародны скандал! У той самы час, калі мы ўсімі сіламі стараемся наладзіць дыпламатычныя адносіны з Англіяй І Францыяй, вы не арыштоўвайце іх прадстаўнікоў і абвінавачваеце ў нейкім змове!
  
  — Так, — цвёрда сказаў Ян Хрыстафоравіч. — Вінавацім. Змова супраць Савецкай улады...
  
  — Пакіньце! Мы ж дарослыя людзі! У вас ёсць нейкія доказы?
  
  — Доказаў пакуль мала, але яны будуць, — няўпэўнена паведаміў Петерс.
  
  — Што значыць — будуць? Можна падумаць, мы нейкае дзікае афрыканскае племя, а не жыхары новага цывілізаванага дзяржавы. Вы ведаеце, якія непрыемнасці ў нас з-за вас?
  
  — Якія? — Петерс нервова адкінуў валасы з ілба.
  
  — У Лондане арыштаваны наш прадстаўнік Літвінаў, вось якія! Яго захапілі адразу ж пасля атрымання вестак аб вашым самаўпраўстве!
  
  — Гэта... шантаж... — нясмела сказаў Ян Хрыстафоравіч.
  
  — Гэта скандал! Вы павінны неадкладна вызваліць і Локкарта, і Лаверня, і ўсіх замежнікаў, якіх вы ўзялі!
  
  — Але...
  
  — І таварыш Свярдлоў цалкам са мной згодны, — працягваў Чичерин. — Лічыце, што гэта прамое указанне, загад! Вы зразумелі мяне?
  
  Не чакаючы адказу, Чичерин паклаў трубку.
  
  — Чорт! — вылаяўся Петерс. — Я ж папярэджваў! — ён пастукаў па тэлефонным рычага. — Паненка, злучыце мяне з Мальковым!
  
  
  «Петерс сказаў мне, што Локкарта ён вырашыў выпусціць. Я нават асалапеў ад нечаканасці. Аднак Петерс супакоіў мяне. Ён сказаў, што цяпер, пабываўшы пад арыштам, Локкарт не небяспечны, так як вымушаны будзе на час згарнуць актыўную контррэвалюцыйную дзейнасць, ды і большасць яго агентаў арыштавана. Знаходзячыся на свабодзе, Локкарт можа, сам таго не падазраючы, прынесці сёе-якую карысць. За ім будзе арганізавана дбайнае назіранне... Маюцца і некаторыя дыпламатычныя меркаванні, якія гавораць на карысць вызвалення Локкарта... Распавёў мне Петерс і некаторыя падрабязнасці змовы».
  
  
  (З кнігі П. Малькова «Запіскі каменданта Маскоўскага Крамля».)
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Я хістаўся па горадзе без усякага справы. Знаёмых тут у мяне не было, ды і не хацелася мне заводзіць знаёмствы. Адпраўляючы мяне ў Варонеж днём 30 жніўня, Петерс сказаў, што гэта часовая мера. Мне трэба схавацца, каб пад гарачую руку не трапіцца сваім жа чэкістам і не быць пришлепнутым ў якой-небудзь дурной перастрэлцы. Ды ўжо, нялёгка быць шпіёнам Рэйлі...
  
  Я рады, што гэты спектакль нарэшце скончаны і вельмі хутка я змагу' жыць і працаваць пад сваім сапраўдным імем. 3 верасня ў «Вестках» з'явілася паведамленне, якое я ледзь не на памяць вывучыў:
  
  «Ліквідаваны змова, кіруемы англофранцузскими дыпламатамі на чале з начальнікам брытанскай місіі Локкартом, французскім генеральным консулам Лавернем і інш., накіраваны на арганізацыю захопу, пры дапамозе подкупу частак савецкіх войскаў, Савета народных камісараў і абвяшчэння ваеннай дыктатуры ў Маскве.
  
  ...Змоўшчыкі дзейнічалі, прыкрываючыся дыпламатычным імунітэтам (недатыкальнасцю) і на падставе пасведчанняў, якія выдаваліся за асабістай подпісам начальніка брытанскай місіі ў Маскве г. Локкарта, шматлікія асобнікі якіх маюцца цяпер у руках ВЧК. Устаноўлена, што праз рукі аднаго з агентаў Локкарта, лейтэнанта ангельскай службы Рэйлі, за апошнія паўтары тыдні прайшло 1 200 000 рублёў на подкуп...»
  
  Тут, вядома, газетчыкі перагнулі палку: было толькі 700 тысяч, ну ды ладна. Галоўнае, хутчэй бы ва ўсім разабраліся і вярнулі мяне назад. А то я тут, як у ссылцы. І з Ірынай пабачыцца няма ніякай магчымасці... Цікава, як яна там?»
  
  
  Масква, 4 верасня 1918 года
  
  
  «Локкарт трапіўся ў Маскве самым дурным чынам. Казалі, што ў гэтай гісторыі была замяшаная жанчына».
  
  
  (З успамінаў мічмана А Гефтера.)
  
  Хікс спачувальна назіраў за Локкдртом. Той, дапіўшы свой вадкі чай, старанна спаласнуў кубак і надзеў пінжак.
  
  — Куды сёння? — спытаў Хікс.
  
  — Не ведаю, — паціснуў плячыма Роберт Брус. — Шукаць Муру на вуліцах бескарысна, Карахан з Наркоминдел, дзе я спрабаваў навесці пра яе даведкі, нічога пра яе лёс не ведае ці робіць выгляд, што не ведае... — ён крыху памаўчаў. — Я, напэўна, вось што зраблю...
  
  Ён зноў змоўк і задумаўся. Хікс яго не прыспешваў.
  
  — Пайду да Петерсу, — раптам рашуча сказаў Локкарт.
  
  — Вы з розуму сышлі! — ад хвалявання на твары памочніка выступілі чырвоныя плямы. — Да чэкістаў?! Зноў у турму захацелі?
  
  — На гэты раз мяне не забяруць, — пераканана запярэчыў Локкарт. — Яны ж нас толькі тры дні назад выпусцілі. Пераканаліся, што ніякіх супрацьпраўных дзеянняў не здзяйснялі, і выпусцілі... За што ім мяне арыштоўваць?
  
  — Ну не ведаю, — Хікс узбуджана забегаў па пакоі. — А чаму нас наогул адвозілі на Лубянку? У бальшавікоў няма ніякай логікі! Ад іх трэба трымацца далей!
  
  — Але раптам Мура засталася ў турме? — сумна спытаў Локкарт.
  
  — Нават калі і засталася... Вы ж ведаеце, нас выпусцілі адразу толькі таму, што мы прадстаўнікі замежнай дзяржавы. А яна руская. З ёй яшчэ будуць разбірацца некалькі дзён. Пераканаюцца, што нічога такога за ёй не лічыцца, і таксама адпусцяць...
  
  Зрэшты, у голасе Хикса упэўненасці не адчувалася.
  
  — Вось бачыце, — уздыхнуў Роберт. — Вы і самі ў гэта не верыце... — ён рашуча накіраваўся да дзвярэй і спыніўся на парозе. — Пажадайце мне ўдачы, сябар мой...
  
  Каля будынка ВЧК Локкарт спыніўся і перахрысціўся.
  
  — З Богам, — сказаў ён сам сабе, адчыняючы цяжкую дубовую дзверы.
  
  Насустрач яму падняўся дзяжурны.
  
  — Вашы дакументы, таварыш, — запатрабаваў ён.
  
  Локкарт моўчкі працягнуў пасведчанне кіраўніка ангельскай місіі ў Савецкай рэспубліцы.
  
  — Локкарт? — недаверліва перапытаў дзяжурны, не выпускаючы паперы з рук. — Роберт Брус?
  
  — Так-так, — нецярпліва кіўнуў ангелец. — Гэта я. Мне трэба бачыць таварыша Петерса. Ён на месцы?
  
  Дзяжурны як-то дзіўна паглядзеў на яго.
  
  — Я вас сам праводжу да таварыша Петерсу. — Дакументы ён па-ранейшаму не аддаваў. — Іваноў! — дзяжурны павысіў голас, подзывая маладзенькага салдата, які стаяў каля лесвіцы. — Прасачы тут... У мяне важная справа...
  
  Следам за дзяжурным Роберт падняўся на другі паверх.
  
  — Таварыш Петерс, — сказаў чэкіст, першым уваходзячы ў кабінет, — тут спадар Локкарт...
  
  Ян Хрыстафоравіч, які, абпальваючыся, піў гарбату, ледзь не папярхнуўся. Ён адставіў шклянку ў бок і падняўся насустрач наведвальніку.
  
  — Ну, нарэшце-то! — усклікнуў ён, паціскаючы руку ангельцу. — Сам завітаў! А мы тут з ног збіліся!
  
  Роберт Брус ўсміхнуўся.
  
  — Добры Дзень, Ян Хрыстафоравіч. Бачыце, як нашы інтарэсы супалі — вы хацелі бачыць мяне, я вас... Але, дзеля Бога, дазвольце, грэбуючы приличиями, спачатку я выкладу сваё справа...
  
  — Так-так, вядома, — Петерс гасцінна прапанаваў наведвальніку крэсла. — Можаце ісці, — кіўнуў ён дзяжурнаму, сядаючы насупраць Локкарта. — Я слухаю вас, Роберт.
  
  — Права, не ведаю, з чаго пачаць... Пасля таго непаразуменні, ну пасля арышту... спадарыня Закрэўская... вы знаёмыя з ёю... Мура... не прыйшла дадому. І вось ужо некалькі дзён мне нічога не вядома пра яе лёс. Я быў у амерыканскай амбасадзе, думаў, яна, узрушаная падзеямі, адправілася туды пасля вызвалення... Наводзіў даведкі ў намесніка наркама замежных спраў таварыша Карахан... Ніхто нічога не ведае... Можа быць, вы ў курсе, дзе цяпер яна?
  
  — Не, — хутка адказаў Петерс. — І мне нічога пра яе не вядома.
  
  — Ян Хрыстафоравіч, — Локкарт умольна глядзеў на яго, — ну навошта вы так? Я думаў, у нас добрыя сяброўскія адносіны... Вы ж ведаеце, што для мяне Мура... Яе арыштавалі адначасова са мною і Хиксом. На Лубянку везлі ў адным аўтамабілі... Яна ў турме, вы проста не хочаце мне сказаць. Але ж яна ж ні ў чым не вінаватая!
  
  — Грамадзянка Закрэўская, — холадна прамовіў Петерс, — арыштаваная па падазрэнні ў змове супраць Савецкай рэспублікі. Гэта вельмі сур'ёзнае абвінавачванне, спадар Локкарт, вельмі...
  
  — Ян Хрыстафоравіч! Але ж не было ніякай змовы! Не было і няма!
  
  — Хіба? — іранічна ўсміхнуўся чэкіст.
  
  Локкарт сумеўся.
  
  — Зразумейце мяне правільна, — горача загаварыў ён. — Калі нават змова і існаваў, то я не маю да яго аніякага дачынення. Больш таго, вы выдатна ведаеце, з якім натхненнем успрыняў я ўсё рэвалюцыйныя перамены ў Расіі, тым самым аднавіўшы супраць сябе сваіх ангельскіх шэфаў. Я люблю гэтую краіну і радуюся таму, што яна нарэшце-то...
  
  — А Рэйлі? — Петерс ва ўпор глядзеў на суразмоўцу.
  
  — Рэйлі? Я ж тлумачыў вам тры дні таму падчас допыту, Ян Хрыстафоравіч, што знаёмы з гэтым чалавекам, але яго поглядаў не падзяляю. Так, ён казаў што-то аб узяцці Крамля і да таго падобнае, але гэта ўсё фантазіі, выдумкі, глупства! І якое дачыненне мае да яго Мура?
  
  — Над гэтым пытаннем цяпер мы і працуем. Прабачце, спадар Локкарт, але больш я нічога не магу вам сказаць.
  
  Роберт падняўся, каб ісці.
  
  — Але я магу ёй хоць бы ліст напісаць? — спытаў ён дрогкім голасам.
  
  — Не думаю, — азваўся Петерс, падымаючы тэлефонную трубку. — Дзяжурнага да мяне.
  
  — Але хаця б прыкладна, калі вы вызваліце яе? — Локкарт ледзь не плакаў.
  
  — Не раней, чым вас, дарагі Роберт, не раней, чым вас... — Ян Хрыстафоравіч падняўся з месца і абышоў вакол стала. — Вы забыліся выслухаць маё справа. А яно заключаецца ў наступным: вы арыштаваныя.
  
  — Гэта значыць як? — аслупянеў ангелец.
  
  — Высветліліся некаторыя новыя абставіны вашай контррэвалюцыйнай дзейнасці, у сувязі з чым мы і вызначылі вам новую меру стрымання. Мне вельмі шкада, Роберт, што сярод змоўшчыкаў апынуліся менавіта вы, чалавек, да якога я адчуваў сімпатыю і якім давяраў...
  
  Па спіне Локкарта каціўся халодны пот. У горле нібы костка засела. Ён некалькі разоў сутаргава ўздыхнуў, перш чым загаварыў.
  
  — Дазвольце, таварыш Петерс. Гэта незаконна...... Дыпламатычны імунітэт...
  
  — Ніякага імунітэту ў вас няма, — махнуў рукой чэкіст. — Вы гэта выдатна ведаеце. А наконт законнасці... Не вам вырашаць, спадар Локкарт. Вы таксама дзейнічалі незаконна, падкупіўшы чырвоных камандзіраў з латышскіх частак. Што вы маўчыце? Нам усё вядома.
  
  — Выклікалі, таварыш Петерс? — у дзвярах з'явіўся той самы дзяжурны, які прывёў сюды Локкарта.
  
  — Так, — кіўнуў Ян Хрыстафоравіч. — Бярыце арыштаванага.
  
  Ён праводзіў позіркам понурую постаць Роберта Бруса і, толькі калі Локкарт і канваір схаваліся за вуглом калідора, зачыніў дзверы кабінета.
  
  — Якая паганае жыццё, — уздыхнуў Петерс, зноў сядаючы за стол і падымаючы тэлефонную трубку. — Сабачая жыццё... Алё? Паненка? Злучыце мяне з Петраградзе... Тры, пяць...
  
  Ён спяшаўся паведаміць Дзяржынскаму аб тым, што дапушчаныя памылкі выпраўленыя, брытанскі пасланнік і антыкамуніст Локкарт зноў у турме.
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  Вярнуць у Расею з Лондана прадстаўніка Савецкага ўрада М. М. Літвінава можна было, толькі абмяняўшы яго на прадстаўніка Брытаніі ў Савецкай рэспубліцы, то ёсць на Локкарта. Такую ўмову паставілі ангельскія ўлады. І як ні быў вялікі спакуса перадаць Роберта Бруса ў рукі рэвалюцыйнага правасуддзя і зладзіць узорна-паказальны працэс, Дзяржынскі змацуючы сэрца вымушаны быў вызваліць «арганізатара змовы» з-пад арышту. Разам з ім адбылі на радзіму іншыя супрацоўнікі амбасады, а таксама французы. Тым не менш суд над тымі, хто з'ехаў «змоўшчыкамі» усё ж адбыўся — завочна.
  
  
  «У канцы лістапада — пачатку снежня 1918 года... адбыўся судовы працэс па справе аб расчыненым раней змову Локкарта.
  
  Перад судом Вярхоўнага рэвалюцыйнага трыбуналу паўсталі 24 абвінавачаных, з іх чатыры — Локкарта, Гренара, Сіднэя Рэйлі і Генрыха (Анры) Вертимона — судзілі завочна, так як Рэйлі і Вертимону ўдалося схавацца, а Локкарту і Гренару Савецкі ўрад дазволіў выехаць на радзіму...
  
  Справа разглядалася ў Маскве з 28 лістапада па 3 снежня 1918 года ў адкрытым судовым пасяджэнні...
  
  Цэнтральнай фігурай судовага працэсу быў амерыканскі шпіён Ксенафонт Каламантиано. Вымушаны прызнаць, што ён збіраў шпіёнскія звесткі праз агентуру, якая складаецца з завербаваных рускіх грамадзян, Каламантиано сцвярджаў, што ён не быў звязаны з Локкартом, а дзейнічаў у інтарэсах амерыканскіх камерцыйных фірмаў...»
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  Масква, снежань 1918 года
  
  
  — А хто такі гэты Каламантиано? — спытаў Реллинский. — Я ніколі не бачыў яго ў Локкарта.
  
  — Але вы ж не сумняваецеся ў тым, што ён — амерыканскі агент? — дабрадушна ўсміхнуўся Петерс. — Прызнаюся, нам давялося крыху прыцягнуць за вушы гэтага нягодніка грэка, але ён, ёй-богу, заслугоўвае расстрэлу.
  
  — Зразумела, — збянтэжана прамармытаў Георгій Васільевіч. — А за што прысудзілі да трох месяцаў зняволення тую дзяўчынку... сакратарку з ЦВК? Волечку Старжевскую? Ды яшчэ і прыпісалі ёй «блізкія адносіны» са мной... гэта значыць, са шпіёнам Рэйлі...
  
  — Вы самі адказалі на сваё пытанне. Супрацоўніца ЦВК павінна быць бездакорная. А Старжевская ўдзельнічала ў оргіі, арганізаванай Кроми, ці не праўда? Такім не месца ў савецкіх дзяржаўных установах... Заслужана ёй! Яшчэ параўнальна лёгка адкараскалася...
  
  — Ды ўжо... — прамармытаў Реллинский. — Мяне-то прысудзілі да расстрэлу...
  
  — Па-першае, не вас, а вашага двайніка, — слушна запярэчыў Петерс. — Па-другое, завочна. А як жа інакш? Рэйлі — духоўны натхняльнік змовы, яму проста цудам удалося пазбегнуць справядлівага адплаты. А ці ведаеце, чаму мы дазволілі сысці гэтаму мацёраму шпіёну? Яго яшчэ не раз можна выкарыстоўваць...
  
  Чаму-то Георгію Васільевічу было непрыемна, што пра яго, які і быў гэтым самым Рэйлі, кажуць так, як быццам гэта рэальны, асобны ад яго чалавек. І яшчэ — нібы бы прыхаваная пагроза чудилась ў словах Яна Хрыстафоравіч...
  
  Ён трасянуў галавой. Да чорта містыку!.. І раптам успомніў прадчування, якія адольвалі Фрэнка незадоўга да гібелі: туга, боль у сэрцы... Шкада Кроми! У сутнасці, ён быў слаўны хлопец, і Реллинский ніколі не ўспрымаў яго як ворага. Дзе-то там, у далёкай Англіі, Джэйн надзела жалобнае сукенка...
  
  — ...проста-ткі створаны для таго, каб дапамагаць нам працаваць, — прачнуўшыся, пачуў ён Петерса. — Падступны агент англа-амерыканскіх разведак нечакана з'яўляецца і знікае ў самы небяспечны момант...
  
  Няўжо і гэта — таксама пра яго, Реллинском-Рэйлі?
  
  — У тая: кім выпадку мне адмерана вельмі доўгая жыццё, — натужна пажартаваў Георгій Васільевіч.
  
  — Пра вас яшчэ складуць легенды, — без усмешкі адказаў Петерс. — Мы вас будзем берагчы, Сіднэй. Хто ведае, колькі яшчэ раз вам прыйдзецца ўжывацца ў шкуру ворага...
  
  «Ірына, — падумаў Реллинский, і ў грудзях у яго мякка дрогнула сэрца, — як добра, што пра цябе ніхто нічога не ведае».
  
  Пара было вяртацца ў Петраград.
  
  
  Масква, снежань 1918 года
  
  
  — Трэба было б абмыць гэта справа, — Эдуард Берзинь пстрыкнуў па вечку гадзін, дзе была выгравіраваны надпіс: «Пламенному чэкісту Г. В. Реллинскому за асаблівыя заслугі ў барацьбе з контррэвалюцыяй». — Сярэбраныя! Фірмы Буры! Старая праца, дарэвалюцыйная... Рэквізавалі іх у якога-небудзь буржуя, а цяпер яны паслужаць табе... Сто гадоў будуць хадзіць без рамонту! Давай скінемся і адзначым ўзнагародныя...
  
  — Ды не шкодзіла б... — Георгій Васільевіч задуменна круціў у руках пасведчанне на імя «супрацоўніка ВЧК Сіднэя Георгіевіча Реллинского», якім карыстаўся вясной і летам. — Слухай, а што мне рабіць з гэтым ліпавым дакументам? Я хацеў здаць, але Ян Хрыстафоравіч толькі пасмяяўся. Потым, кажа, здасі, у гістарычны музей, за вялікія, кажа, грошы...
  
  — Ну і пакінь сабе на памяць, — параіў Берзинь. — Прыемна будзе ўспомніць пад старасць, як мы з табой былі мацёрымі антысаветчыкамі... Глядзі, таварышы яшчэ задразнят Сіднэем Георгіевічам! — ён засмяяўся. — Ну, пайшлі прапіваць ўзнагародныя...
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Часам мне здаецца, што ўсё гэта быў толькі сон або смешны аматарскі спектакль з пераапрананнем... Праўда, у той час, калі я існаваў пад імем Сіднэя Рэйлі, мне так не здавалася. Было некалькі вельмі рызыкоўных момантаў, калі я мог паплаціцца жыццём... Да прыкладу, калі Фрэнку давялося тлумачыць, чаму «Интеллидженс Сэрвіс» выкарыстоўвае адзін і той жа псеўданім для розных разведчыкаў. Але Кроми верыў мне безумоўна, з-за чаго і паплаціўся, небарака... Як ні апраўдваюся перад сабой, усё роўна ведаю, што яго гібель — на маёй сумлення. Зрэшты, афіцыйна паведамлена, што, калі бралі пасольства, ён забіў Янсона і параніў Шейнкмана і Бортновского... Але хто-то казаў мне, што Яшу Шейнкмана проста перавялі ў іншы горад, а Янсан у завязаўшайся перастрэлцы быў паранены (смяротна) кім-небудзь з сваіх жа... І потым — чаму Фрэнк быў застрэлены ў патыліцу?.. Не падабаецца мне ўся гэтая гісторыя...
  
  Тое ж з гадзінамі. Я радаваўся ім, як дзіця — новай цаццы, пакуль Эдуард не сказаў, што іх рэквізавалі ў якога-небудзь буржуя. Цяпер мне ўсё здаецца, быццам я нашу скрадзеную ў каго-то рэч. Што са мной? Можа быць, гэта перажыткі мінулага? Хутчэй за ўсё, я проста стаміўся. Праца вымотвае да мяжы... З усіх бакоў ворагі. І вонкавыя, і ўнутраныя. Барацьба ідзе не на жыццё, а на смерць. Адзіная мая ціхая прыстань — Ірына. Пасля ўсяго, што адбылося, я не мог знаходзіцца ў сваёй старой кватэры, дзе амаль адначасова памерлі і Таня, і бацькі. Я перасяліўся да Ірыны, хоць яна лічыла, што спяшацца нам ні да чаго... Не будзь я Сіднэем Рэйлі, не сустрэў бы такую цудоўную жанчыну. Яна шмат пакутавала і, па яе ўласных словах, была на мяжы гібелі ад безнадзейнасці і адчаю, калі мы сталі адзін для аднаго выратавальнай саломінкай сярод усеагульнай гібелі...
  
  ...адказы Петерса мяне зусім не задаволілі. Адна справа — даказваць чыю-небудзь віну, зусім іншае — фальсіфікаваць факты, каб дагадзіць загадзя зададзенага выніку. Так можна абвінаваціць каго заўгодна і ў чым заўгодна і расстраляць без суда і следства. Розніцы я не бачу ніякай...
  
  ...Брус быў бязвольным чалавекам, але дурнем яго не назавеш. Ён адразу ж зразумеў, што мае справу не з карэнным брытанцам, а з чалавекам, які проста нядрэнна вывучыў мову і якое-то час (прытым даўно) жыў у Англіі. Я быў на мяжы правалу... Прыйшлося на хуткую руку сплесці казку аб сваім паходжанні. Усё як у рамане: незаконны сын вар'яцкай закаханай дзяўчыны... Вось калі спатрэбіліся польскія карані нашага роду! У «бацькі» ж сабе я вызначыў незабыўнага і добрейшего Рыгора Якаўлевіча Розенблюма, які ў дзевяностым годзе лячыў мяне ад туберкулёзу адэскім марскім паветрам... Зразумела, я прасіў Локкарта нікому не перадаваць гэтую страшную таямніцу і запэўніў яго, быццам бы ў душы я заўзяты англоман і монархист і люта ненавіджу бальшавікоў за тое, што яны пазбавілі мяне спадчыннага стану... Брус ўрачыста пакляўся не адкрываць маё сапраўднае імя і наогул быў надзвычай задаволены, што так спрытна раскусіў мяне. Чым бы дзіця не цешылася... Наогул у цяжкую хвіліну мяне выручалі самыя недарэчныя выдумкі. Галоўная ўмова — прамаўляць іх напорыста, напышліва, без ценю сумневу. І цябе вераць! Памятаю, як-то Локкарт завёў размову пра каханне. Гэта так натуральна — бо ён перажываў бурны раман з Мурой. Я распавёў яму немую гісторыю пра тое, як зводная сястра ўзгарэла да мяне злачыннай запалам і я прымушаны быў ратавацца ўцёкамі за мяжу... Локкарт ні секунды не сумняваўся ў праўдзівасці майго аповеду. І гэтага чалавека цяпер называюць кіраўніком антысавецкага змовы! Ды яго мог правесці хто заўгодна, не тое што Дзяржынскі і Петерс!.. І ўсё-ткі ніяк не разумею: навошта спатрэбілася прыплятаць Каламантиано і Фрыдзе, а з імі — яшчэ два дзесяткі людзей, вінаватых у горшым выпадку ў тым, што размаўлялі з абвінавачанымі?.. Гэтае пытанне не дае мне спакою. Калі я працую ў ВЧК, то павінен быць упэўнены, што барацьба вядзецца сумленнымі спосабамі і чыстымі рукамі. Інакш... Ці кулю пусціць сабе ў лоб, або загінуць у баі. Трэцяга не дадзена. Мне ніхто не дазволіць сысці. Я ж Сіднэй Рэйлі, завочна прысуджаны да смерці. Я жывая легенда. Я гонар сваіх таварышаў. Я прыкаваны да гэтага імя, як катаржнік да свайго ядра. Госпадзе, як я шкадую, што пагадзіўся і дазволіў уцягнуць сябе ў гэтую бязвыхадную сітуацыю!..»
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  Роберт Брус Локкарт, нягледзячы на смяротны прысуд, вынесены яму ў Савецкай Расіі (завочна), дажыў да глыбокай старасці. Локкарт лічыў, што пасля халоднага прыёму ў Лондане яго палітычная і дыпламатычная кар'ера скончана. З 1919 года ён жыў у Празе, служыў камерцыйным аташэ пры ангельскай місіі, з 1923 года стаў адным з дырэктараў міжнароднага філіяла Ангельскага банка. У 1928 годзе ён вярнуўся ў Англію і стаў вядомым журналістам у газеце «Іўнінг стандарт». Вельмі хутка яго зноў пачалі лічыць адным з лепшых экспертаў па Расіі. Праз год выйшла кніга Локкарта «Ўспаміны брытанскага агента» і мела шумны поспех у Англіі і ЗША. Яшчэ праз два гады англічанамі па ёй быў зняты фільм «Брытанскі агент». Роберт Брус напісаў яшчэ некалькі кніг — у асноўным аўтабіяграфічных і мемуарных — і адначасова вярнуўся ў ваенна-палітычныя колы: стаў супрацоўнічаць з Форын Оффис. Да 1944 годзе ён дарос да начальніка аператыўнага аддзела гэтай установы (які знаходзіўся пад непасрэдным кіраўніцтвам У. Чэрчыля) і зблізіўся з Робертам Шервудом, пазней стаў дырэктарам Еўрапейскіх разведвальных аперацый пры ваенна-інфармацыйным бюро ЗША. Удзельнічаў у стварэнні прапагандысцкіх фільмаў. Чытаў курс па вядзенню «палітычнай вайны» і вёў рэгулярныя лекцыі для служачых свайго міністэрства. У 1943 годзе сустракаўся ў Лондане з членам савецкага палітбюро Шверником і быў прызначаны яго перакладчыкам. Шверник сказаў Роберту Брусу: «Я вас добра памятаю. Думаю, сягоння мы абодва пагодзімся з тым, што вы ў свой час былі цэнтрам такіх падзей, ніткі якіх да сённяшняга дня, было б цяжка разблытаць».
  
  Памёр Локкарт ў 1970 годзе.
  
  
  «Палкоўнік Эдуард Платонавіч Берзинь, атрымаўшы ад Дзяржынскага ўзнагароду ў 10 000 рублёў, працягваў змагацца з контррэвалюцыяй як верны слуга органаў дзяржаўнай бяспекі аж да 1932 года, калі ён быў адпраўлены на Калыму і там да 1937 года кіраваў Дальстроем. У 1937 годзе ён, нарэшце, сабраўся ў Маскву, у адпачынак. Яго праводзілі ўрачыста, з музыкай і сцягамі як лягернае начальства, так і ўдзячныя зняволеныя. Але ён не даехаў да Уладзівастока: яго знялі з парахода ў Аляксандраўску, арыштавалі і адаслала на Крайні Поўнач, дзе ён быў расстраляны, калі прыйшоў яго чарга.
  
  Шмидхена вырашана было адлюстраваць сябрам і паплечнікам Локкарта і аб ім забыцца. Яму далі кватэру і яго старую прозвішча і пакінулі ў спакоі...
  
  700 000 рублёў былі нібыта атрыманы Берзинем ад Рэйлі і перададзеныя, як было дамоўлена, цалкам Петерсу, препроводившему іх пазней Дзяржынскаму. Сума гэтая, між іншым, была... патрачана ў далейшым на прапаганду сярод латышскіх стралкоў, на дапамогу інвалідам і сем'ям стралкоў, якія загінулі падчас Кастрычніцкай рэвалюцыі ў Маскве, і нават на адкрыццё невялікі прадуктовай крамы пры латышскай дывізіі, дзе служыў Берзинь».
  
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына».)
  
  
  Кіраўнік 7
  КРЫЖ І ЧЭРАП
  
  
  
  Петраград, 1919 год
  
  
  Ірына праводзіць мужа на службу. Марнасьць загорнуты ў газеты бутэрброд і пытаецца:
  
  — Ну, што на гэты раз? Юдзеніча ты ўжо разбіваў... Дыверсантаў лавіў... Кранштацкі мяцеж душыў... З анархістамі схлестывался... Што на гэты раз?
  
  Георгій Васільевіч цалуе жонку ў шчаку і коратка адказвае:
  
  — Яй-богу, нічога асаблівага. Ты ж ведаеш, колькі мне гадоў. Цяпер я займаюся ціхай кабінетнай работай.
  
  Ірына скептычна ўсміхаецца. Яна ведае, што гэта няпраўда. І ведае, што Реллинский не скажа праўды. Пра тое, чым ён займаўся сёння, яна даведаецца значна пазней. З паведамленняў у газетах. Або ад самага мужа, калі ён будзе ў настроі. Але не цяпер.
  
  У чэрвені петраградскія чэкісты разам з добраахвотнымі памочнікамі з ліку рабочых прымалі меры па ачыстцы горада ад контррэвалюцыйных элементаў. Гэта азначала, што трэба днём і ноччу праводзіць масавыя ператрусы ў падазроных кватэрах, установах, некаторых консульствах і пасольствах...
  
  — Вас, Георгій Васільевіч, мы да дыпламатам варожых дзяржаў не пашлем, — распарадзіўся Петерс. — Раптам хто-небудзь з даўніх знаёмых выпадкова апазнае знакамітага ангельскага шпіёна? Рызыкаваць не варта. Возьмеце на сябе жылыя дамы...
  
  Реллинский пагрузіў свой атрад на аўтамабілі і выехаў у зададзены раён. Побач з ім спрабаваў задрамаць на сядзенне Рэза Дарчия.
  
  — Не спі, генацвале, самае цікавае прапусціш, — жартаўліва падштурхоўваў яго ў бок Георгій Васільевіч.
  
  — Паспаць, разумееш, не даюць, — бурчаў грузінаў. — Калі гэтая нервотрепка скончыцца? Хутка я ўжо навучуся засынаць стоячы, як конь...
  
  У крымінальным аддзеле яны былі самымі старэйшымі па ўзросце. Маладыя хлопцы, якія прыйшлі ў ЧК па апошнім закліку, глядзелі на іх, як на лядашчых старцаў. Але — да першага ж справы.
  
  Пастаянна сонны Дарчия, цяжка які пераносіць голад і адсутнасць у рацыёне мілых паўднёвым чалавеку гародніны і садавіны, у хвіліну небяспекі зменьваўся. Аднойчы ён практычна ў адзіночку захапіў цэлую банду, терроризировавшую Петраград. Нейкі князь (зразумела, самазваны) Эбола разам са сваім падручным Макоўскім і падштурхнула па імя Брыт ўрываліся па начах ў дамы мірных абывацеляў, выдаючы сябе за чэкістаў, і рабавалі кватэры ўшчэнт, выносячы адтуль ўсё хоць трохі каштоўнае. Кожнае такое рабаванне атрымлівала шырокую агалоску і выклікала натуральнае недавер да ВЧК. Расперазаліся бандыты, адчуваючы сваю беспакаранасць, сталі часам жорстка распраўляцца са сваімі бездапаможнымі ахвярамі...
  
  Рэза старанна збіраў усе звесткі пра гэтых нягоднікаў.
  
  — Дэ Прыкалі! — абураўся ён. — Што за імёны выбірае сабе гэты ліпавы князь? А вось прозвішча Найдки... Ды ён проста кідае мне выклік!
  
  Асаблівы гнеў выклікала ў Дарчия паведамленне, што пры чарговым «ператрусе» Эбола выдаў сябе за грузіна.
  
  — Здзекуецца, так? Кідае цень на мой народ! Ну нічога, нядоўга яму шпацыраваць на волі: я злаўлю князя на прынаду!
  
  Не доўга думаючы, Рэза дамовіўся з уласнымі суседзямі і пусціў слых, быццам бы ў іх дома прыхаваныя вялікія каштоўнасці: золата, валюта, каштоўнасці... Для дакладнасці нават прынёс і развесіў у іх па сценах некалькі реквизированных чэкістамі карцін:
  
  — Хай думаюць, што тут жывуць, буржуі!
  
  Прайшло некалькі дзён... Кожны вечар Дарчия выбачаўся перад суседзямі за тое, што вымушаны іх турбаваць, і ладзіў у кватэры засаду. І аднойчы бандыты злавіліся...
  
  26 лютага 1918 года самазванага князя і яго саўдзельнікаў расстралялі. А Рэза хадзіў именинником. Больш за ўсё яго радавала тое, што суседзі — пажылая інтэлігентная пара — сталі ставіцца да яго з вялікай павагай.
  
  А Реллинский аблаяў грузіна:
  
  — Ну што за злачынная самадзейнасць, таварыш Дарчия? І сам мог загінуць ні за грош, і старонніх людзей падставіць! Хіба можна ў нашай працы абапірацца на імправізацыю? Кожная аперацыя павінна быць распланавана да тонкасцяў!
  
  — Я планаваў, — апраўдваўся Рэза. — Марыя Прокофьевна пагадзілася, ды і Дзмітрыя Львовіча ўгаварыла. А карціны? Хіба гэта не падрыхтоўка?
  
  Георгій махнуў рукой. Ён цаніў і любіў таварыша і дараваў яму ўсе «каўказскія штучкі».
  
  Самога Реллинского ў жарт называлі Стратэгам. Ён цярпець не мог прыступаць да якой-небудзь справы непадрыхтаваным. Гэта, сцвярджаў Стратэг, лепшы спосаб праваліць аперацыю, нават самую смешную.
  
  — Нельга разлічваць на выпадковасць, — паўтараў ён падначаленым. — Выпадковасць прынясе поспех, выпадковасць расставіць пастку.
  
  Калі гінуў хто-небудзь з супрацоўнікаў аддзела, Георгій Васільевіч не знаходзіў сабе месца. І вініл ў тым, што здарылася толькі сябе — недагледзеў, не збярог...
  
  Вось і сённяшняй ноччу ён патрабаваў ад свайго атрада сабранасці і пільнасці.
  
  — Без неабходнасці пад кулі не падстаўляйцеся!
  
  З сабой у Реллинского быў спіс адрасоў, якія варта было ўзяць пад кантроль.
  
  — Адкрыйце! Праверка дакументаў! — стукаліся чэкісты ў дзверы. Некалькі чалавек у гэты час блакавалі чорны ход.
  
  Часцей за ўсё вымалі «пусты нумар». Але ў адной з кватэр на Обводном канале выявілі цэлы склад боепрыпасаў. Гаспадар кляўся і бажыўся, быццам ён і ведаць не ведаў, што менавіта захоўваецца ў яго ў кладоўцы. Нягледзячы на ўсе запэўніванні ў лаяльнасці да Савецкай улады, яго затрымалі і адправілі на допыт. Зброя была канфіскавана.
  
  Світала, калі атрад Реллинского вяртаўся з задання. Рэза ціха пасопваў побач з кіроўцам. Асобы ў чэкістаў былі шэрыя, прыгнечаны ад стомленасці. У Георгія Васільевіча моцна сосало пад лыжачкай ад голаду. Пра бутэрброды, клапатліва прыгатаваныя жонкай, ён зусім забыўся.
  
  — Стой! — раптам ляпнуў ён па плячы шафёра. — Што гэта там?
  
  Спачатку Реллинскому здалося, быццам у ранішнім прыцемку імгле яго падвёў зрок. Ён працёр слипающиеся вочы. Не, памылкі няма! З-за рашэцістай агароджы, з пышных крон дрэў тырчала... дула артылерыйскай прылады.
  
  — Нічога сабе, — прамармытаў імгненнем прачнуўся Дарчия. — Нават не папрацавалі замаскіраваць, сволачы!
  
  Чэкісты высыпалі з аўтамабіля і акружылі падазронае будынак. Да іх немалога здзіўлення, гэта аказалася... румынскае пасольства.
  
  Некалькі імгненняў Георгій Васільевіч вагаўся. Але забарона Петерса самавольна правяраць рэзідэнцыі замежнікаў відавочна не ставіўся да такога экстраординарному нагоды. Да таго ж румыны ніколі не бачылі Сіднэя Рэйлі, а таму і апазнаць Реллинского не маглі.
  
  — Чэ врець, домнуле? — мітусіўся выцягнутым з цёплай пасцелі пасол. — Што вам заўгодна, спадары? Вы не маеце права ўрывацца сюды! Гэта тэрыторыя суверэннай дзяржавы! Я ёсць недатыкальная асоба! Вой сынтець бандиць! Гэта волю!
  
  — Не крычы, дарагі, — параіў румыну Рэза. — Скажы лепш, навошта табе пісталет?
  
  «Недатыкальная асоба» у адных сподніках попереминалось з нагі на нагу.
  
  — Расія ёсць варварская краіна, — нарэшце выціснуў з сябе пасол. — Кожную ноч страляюць... Мы павінны былі як-то засцерагчы сябе!
  
  — Трымаць прылада — незаконна, — патлумачыў румыну Реллинский. — Апраніцеся, калі ласка. Вам прыйдзецца даць пісьмовыя паказанні. А гармату мы канфіскуем.
  
  У ходзе чэрвеньскіх ператрусаў было канфіскавана амаль сем тысяч вінтовак, 142 тысячы патронаў, 644 рэвальвера, кулямёты, бомбы і пироксилиновые шашкі. Нямала было рэквізавана якія знаходзяцца ў вышуку каштоўнасцяў і твораў мастацтва. Але такім выключным трафеем, як гармата, мог пахваліцца толькі аддзел Реллинского.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Опереточный румынскі пасол, спачатку ў сподніках, затым у мундзіры, з пышнымі аксельбантами, — постаць хутчэй камічная, чым злавесная. І гармату ў двары амбасады ён, хутчэй за ўсё, сапраўды трымаў з-за страху перад налётчыкамі, а не для нападу на грамадзян «варварскай краіны». Але колькі ў нас яшчэ сапраўдных ворагаў — бязлітасных, падступных, небяспечных, гатовых у любую хвіліну усадзіць нож у спіну! Іншы раз я думаю — палітыка толькі з выгляду палітыка, а копнёшь глыбей... Выяўляецца тое ж адвечнае імкненне ўрваць свой кавалак, не толькі сціплы, як у радавога чалавека, а кусище памерам з паўкраіны! Я ўжо не кажу пра тое, што цяпер, як у любы смутны час, выплыла на паверхню і забурліла нячыстая пена — усялякія банды, спекулянты, ашуканцы. Маючы ў асноўным справу з імі, цяжка захоўваць аб'ектыўнасць ва ўспрыманні рэчаіснасці: здаецца ўжо, што вакол няма ні сумленных людзей, ні ідэалаў. Самае жудаснае, калі якая-небудзь шушера пранікае да нас у ЧК. Кар'ерысты, прыстасаванцаў усіх масцей, нячыстыя на руку махінатары... Выкрыць іх даволі цяжка, таму што, як правіла, яны хутка засвойваюць рэвалюцыйную фразу і ўмела ёю варочаюць для дасягнення сваіх нізінных, брудных мэтаў. Ўсе вакол глядзяць і ведаюць, што человечишко — дрэнь, а змагацца з ім нямоглыя. Хіба што за руку схопіш, зловіш з доказамі злачынства, як было з. Б., калі яго выкрылі і з ганьбай выгналі з нашых шэрагаў, каб не ганьбіў светлую ідэю барацьбы за новае жыццё...
  
  ...з цяжкасцю засынаюць, без снатворнага не кладуся. Участковы лекар кажа, што з бессанню трэба змагацца не медыкаментамі, а шпацырамі на свежым паветры і адсутнасцю трывогі. Лёгка ж яму гаварыць! Як загадаеце жыць на гэтым святле і не хвалявацца за блізкіх?..»
  
  
  Петраград, 1920 год
  
  
  — Не пі больш, прашу цябе, — Ірына умольна глядзела на мужа. — Ты губіш сябе, Георгій...
  
  — Так-так, ты правы, не буду, — Реллинский заткнуў бутэльку і прыбраў у буфет. Ополоснул чарку і паставіў на кухонную паліцу.
  
  — Проста ляж і расслабся, — ціха сказала жонка. — І перастань думаць аб службовых справах.
  
  — Гэта складаней за ўсё, — Георгій Васільевіч лёг і закрыў вочы. Але сон не ішоў. Ён ўздыхаў, варочаўся, уставаў, піў ваду і зноў спрабаваў заснуць. Бескарысна!
  
  Ірына даўно мерна дыхала, і ён стараўся не шумець, каб не абудзіць яе. Калі Реллинский канчаткова зразумеў, што сёння зноў паўторыцца бяссонная ноч, ён паволі выйшаў на кухню, запаліў святло і, падсунуўшы да сябе лісток паперы, пачаў накідваць план захопу «Крыжа і чэрапа».
  
  ...Рабаванне першага склада здавалася выпадковасцю. І следчы, які вядзе справу, не звярнуў асаблівай увагі на валяющуюся ля ўваходу паперку з выявай чэрапа і перакрыжаваных костак. Пра яе ўспомнілі толькі тады, калі атрымалі паведамленне аб наступным рабаванні. Тут бандыты не толькі абчысцілі складское памяшканне, але і забілі вартаўніка. «Крыж і чэрап» былі насаджаныя на нож, уваткнуты ў мёртвае цела. Справу перадалі ў ЧК.
  
  У горадзе пачалася паніка. З вуснаў у вусны перадаваліся самыя неверагодныя чуткі. Ахоўнікі адмаўляліся выходзіць на начныя дзяжурствы.
  
  На трэці раз акрамя малюнка на месцы злачынства ўдалося выявіць надпіс. Пад чэрапам з косткамі было намалевано: «Мсціўцы». Побач, у лужыне крыві, забіты вартаўнік...
  
  Пасля таго як прачасалі ўвесь квартал, з'явіліся сведкі. Хто-то чуў шум матора, хто-то бачыў святло фар. Гаваркі дзядок, які жыў па суседстве, сцвярджаў нават, быццам бачыў налётчыкаў: іх было пяцёра, усе ў масках, а у верхавода за поясам велізарны кінжал... Яму не вельмі паверылі — ужо занадта тэатральны антураж, да таго ж упоцемках немагчыма было б разглядзець бандытаў. Але была машына... А гэта ўжо рэальная зачэпка.
  
  Георгій Васільевіч успомніў, што ў трынаццатым годзе, перад сусветнай вайной, у Пецярбургу здарылася серыя падобных рабаванняў. Толькі тады злачынцы бралі не прадуктовыя склады, а ювелірныя і футравыя крамы. Каб удакладніць дэталі, ён адправіўся ў архівы. Падняў старыя падшыўкі газет. А затым наведаў дасведчанага ў мінулым крыміналіста Мікалая Апанасавіча Абаленскага.
  
  — Так, памяць вас не падвяла, — пацвердзіў здагадку чэкіста Абаленскі. — Была такая група. Узначальваў яе нехта Брусилович, вядомы ў крымінальным свеце пад мянушкай Касматы. Адрозніваўся гэты тып багатай расліннасцю на целе, а бровы прама-ткі навісалі на вочы... Калі банду ўзялі, усім яе ўдзельнікам далі розныя тэрміны зняволення. Але потым пачалася вайна, затым грымнула рэвалюцыя, і што стала далей з аматарамі каштоўнасцяў і мяхоў, нікому не вядома... Ды і ці жывыя яны наогул?
  
  — Хто-то, напэўна, жывы, — запярэчыў Георгій Васільевіч. — Можа быць, і сам верхавод. Бо Брусилович таксама заўсёды пакідаў на месцы злачынства аўтограф — чэрап і косці. Аб гэтым пісалі ў газетах.
  
  — Я б не адважыўся праводзіць такую паралель, — паківаў галавой стары крыміналіст. — Гісторыя з арыштам Калматага нарабіла нямала шуму. Хто-то мог скарыстацца яго прыкладам для застрашвання. Да таго ж чэрап і косці — даволі распаўсюджаны сімвал... Прыпомніце пірацкія сцягі!
  
  Але Реллинский вырашыў не адмаўляцца ад сваёй версіі. У архівах ён адшукаў паліцэйскае апісанне Брусиловича і яго падручнага, рабаўніка-рэцыдывіста Аграмяна.
  
  Адначасова ішлі пошукі аўтамабіля. Бо ён абавязкова лічыўся пры якім-небудзь установе ці прадпрыемстве.
  
  І вось цяпер, седзячы на кухні, Георгій Васільевіч зводзіў разам усе, што яму ўдалося даведацца. Аказалася, што чалавека, падобнага на Калматага, бачылі ў розных канцах горада. Цяпер ён быў зусім лысым, але ў астатнім прыкметы супадалі. І самае галоўнае — двайнік Брусиловича рухаўся на аўтамабілі!
  
  Прыкметы Калматага і яго саўдзельніка распаўсюдзілі па Петрограду. Усіх, хто іх заўважыць, прасілі неадкладна паведамляць у крымінальны аддзел ЧК. Звестак аб падазроным грамадзяніне «з вельмі валасатымі рукамі» было больш чым дастаткова. У адным з данясенняў ўказваўся адрас, па якім яго бачылі, — Леонтьевский завулак, 12. За домам у Леонтьевском завулку ўсталявалі кругласутачнае назіранне...
  
  У дзесяць гадзін раніцы прыстойна апрануты грамадзянін з'явіўся ў Леонтьевском завулку. Ён пастукаў у дзверы дома № 10 і сказаў якая выйшла на парог гаспадыні:
  
  — Я хацеў бы зняць у гэтым раёне недарагую кватэру. Вы не здаяце?
  
  Жанчына адказала адмовай, але не паскупілася на тлумачэнні. З размовы з ёй Реллинский — а гэта быў менавіта ён — не толькі высветліў, дзе паблізу можна зняць кут, але і атрымаў дадатковую інфармацыю аб насельніках і наведвальніках дома нумар 12. І зноў тут фігураваў аўтамабіль!
  
  Гаспадар зладзейскай «маліны» Яўген Міхайлавіч Прахін, як аказалася, служыў у «Главсахаре». У яго была службовая машына, якой ён часцяком карыстаўся сам, бо ўмеў вадзіць.
  
  І яшчэ на адзін факт звярнуў увагу Георгій Васільевіч — банда рабавала прадуктовыя склады, а «Главсахар» як раз і размяркоўваў па ім свае тавары.
  
  — Трэба браць, — сказаў ён Рэза. — Пакуль мы не знайшлі яшчэ адзін труп і запіску.
  
  — Будзем браць! — узрадаваўся экспансіўны грузінаў. — Нядоўга гэтым субчикам шпацыраваць на волі!
  
  Да вечара назіральнікі далажылі, што ля дома № 12 у Леонтьевском завулку прыкметна некаторае ажыўленне. Нейкія невядомыя людзі прыходзілі і сыходзілі, аўтамабіль пастаянна стаяў ля ганка. Трэба было дзейнічаць неадкладна.
  
  З тых, хто паступаў у ЧК звестак было вядома, што за мінулы дзень тавары з «Главсахара» развезлі на тры буйных склада. На кожным з іх зладзілі засаду. А на суседняй, побач з домам нумар 12, вуліцы непрыкметна стаіўся аўтамабіль з чэкістамі...
  
  Калі сцямнела, на ганак хаты выйшаў чалавек.
  
  — Прахін! — шапнуў Дарчия Реллинскому. — Я бачыў яго ў «Главсахаре».
  
  Гучным голасам, ані не тоячыся, гаспадар з кімсьці размаўляў. Той у адказ гучна зарагатаў.
  
  — І не баяцца нічога! — абураўся Рэза. — Едуць, разумееш, рабаваць і забіваць, а смяюцца, як сумленныя людзі!
  
  У цьмяным святле, променем з акна, можна было адрозніць, што другі чалавек лысы.
  
  — Касматы! — здагадаўся Андрэй. — Так... Як толькі яны крануцца, ціхенька выязджаем следам. Далей усё па плане...
  
  — Я сам усё і адкрыю вам усё аддам, толькі не забівайце! — маліў вартаўнік. — Даруйце, спадары добрыя!
  
  — Ты мяне бачыў? Больш не ўбачыш! — Бру-силович занёс валасатую руку з нажом.
  
  Але ўдарыць не паспеў. Выскачылі з засады чэкісты абяззброілі яго і іншых удзельнікаў банды. Аднаму з іх удалося вырвацца. Ён пабег па вуліцы. У начной цішыні гулка аддаваўся стук абцасаў.
  
  — Куды?! — Дарчия кінуўся следам. — Хлусіш, не пойдзеш!
  
  — Дагоніце яго! — загадаў Реллинский двум маладым супрацоўнікам.
  
  Пагоня працягвалася нядоўга. Неўзабаве чэкісты ўвялі ўцекача з заламанымі за спіну рукамі. За імі маячыла светлая фізіяномія Дарчии.
  
  — Гэта ён! — пераводзячы дух, выпаліў Рэза. — Аграмян... Думае, я армянскі акцэнт не пазнаю, ды? У нас у Тыфлісе кожны хлапчук кажа самае меншае на пяці мовах...
  
  І ён, моцна жэстыкулюючы, звярнуўся да затрыманага. Георгій Васільевіч не разумеў ні слова. Арыштаваны гэтак жа імпэтна адказваў, але размахваць рукамі не мог — яны былі звязаныя.
  
  — Таксама тифлисец! — засмуціўся Дарчия. — Ты што, Мкртыч, ганьбіш наш горад? Ой, як непрыгожа!
  
  — Пачакай, Рэза, — абарваў сябра Реллинский. — Потым будзеш яго сароміць! Ты што, паранены?
  
  На гімнасцёрцы грузіна расплывалася цёмная пляма.
  
  — Парэзаў, сабака, — здзіўлена агледзеў сябе Дарчия. — Эх ты, а яшчэ зямляк!
  
  У мітусні пагоні і сутычкі Рэза нават не заўважыў, што мінае крывёй. Тэрмінова выклікалі карэту «хуткай дапамогі» і адправілі чэкіста ў шпіталь.
  
  Арыштаваных даставілі ў турму.
  
  Такіх спраў было шмат...
  
  
  Кіраўнік 8
  «ВАС ЧАКАЕ ТАВАРЫШ ПЕТЕРС»
  
  
  
  Петраград, 1922 год
  
  
  Так, крымінальных спраў было нямала. Але шмат было і іншых, аб якіх Реллинский не любіў успамінаць. Таму што зноў пачыналася бессань. Ён гнаў ад сябе памяць аб кранштацкім паўстанні, у падаўленні якога давялося ўдзельнічаць... Ён быў дэлегаваны на X партз'езд і разам з усімі яго ўдзельнікамі 17 сакавіка рушыў на штурм Кронштадта па лёдзе Фінскага заліва. Гэта была сапраўдная вайна... Як крычаў той маладзенькі матрос!
  
  — Зноў ты п'еш, — з дакорам казала жонка. — Побереги здароўе, не пі.
  
  Георгій Васільевіч згодна ківаў. Але не піць ён не мог. Таму што за ім лічылася справа «кооператоров», якіх ён здолеў злавіць за руку, а прысудзілі іх як здраднікаў і антысаветчыкаў. А яшчэ была «Петраградская баявая арганізацыя»... Да яе ліквідацыі Реллинский таксама прыклаў руку. Ён высочваў белых афіцэраў, а потым убачыў на лаве падсудных старога прафесара Ціхвінскага, свайго знаёмага яшчэ па часах працы на нафтавых прадпрыемствах Нобеля... Міхаіл Міхайлавіч не мог быць антысаветчыкам, не мог быць ворагам! Георгій занадта добра ведаў яго. Побач з Тихвинским сядзелі іншыя прафесара, цяпер зусім не акадэмічнага выгляду, а ў зале ціха плакала бабуля жонка...
  
  Реллинский зноў наліў сабе гарэлкі.
  
  — Ну што ты так на мяне глядзіш? — сказаў ён Ірыне. — Я агідны сам сабе. Не глядзі, сыходзь.
  
  — Ну што ты п'еш? — жонка пахітала галавой. — Хоць бы ў радасць... Так няма жа! Не свята сягоння...
  
  — Ёсць нагода, — панура адгукнуўся Георгій. — ВЧК больш няма. Мы цяпер Дзяржаўнае политуправление.
  
  — Ведаю, — Ірына досадливо зморшчылася, — ты ўжо паўгода, як у ГПУ, а ўсе адзначаеш. Не падабаецца табе твая праца — сыходзь. Ёсць адукацыю, спецыяльнасць... Ўладкуешся на службу, не прападзем. Я працаваць буду...
  
  — Ну так, — Реллинский зрабіў глыток і закашляўся. — Не разумееш складанай міжнароднай абстаноўкі. Як я пайду? Капіталісты і белагвардзейскія недабіткі толькі таго і чакаюць.
  
  — Не чытай мне палітінфармацыю! Можна падумаць, без цябе абрынецца свет! — жонка з роспаччу пляснула дзвярыма і пайшла спаць.
  
  Георгій Васільевіч залпам дапіў гарэлку.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Я кончаны чалавек. Горка ўсведамляць такое ў пяцьдзесят. Але ніхто, акрамя мяне, не ў стане ацаніць ступень майго падзення.
  
  Учора іду па калідоры і чую ззаду агідны шепоток:
  
  — Рожа пакамячаная, відаць, з перепою...
  
  І хіхіканне.
  
  У кабінеце паглядзеў у люстэрка. Выгляд і сапраўды не надта.
  
  Ірына пайшла да маці. Рэза некалькі разоў спрабаваў мяне ўгаворваць, але потым махнуў рукой.
  
  Што са мной? Калі, у які момант жыцця знік ранейшы Реллинский і з'явіўся вось гэты — запойный п'яніца?
  
  Да аперацыях мяне не дапускаюць. Сяджу за сталом, разбіраю справы: гэта на дасьледаваньне, гэта ў архіў... Стараюся іх не чытаць. Калі взгляну на старонку, становіцца не па сабе. Напэўна, я не створаны для працы ў ГПУ. Тым больш што да хіміі яна не мае ніякага дачынення. Няма ўва мне гэтай святой упэўненасці, што трэба бязлітасна караць, караць і яшчэ раз караць... Я бачыў мноства нявінных людзей, расстраляных або асуджаных ні за што, па начах я не магу спаць... А калі задремлю, прачынаюся ад самых сапраўдных слыхавых галюцынацый: крыкі, стогны, стрэлы...
  
  ...вельмі хворы. Кажуць, доўга не працягне. Што тады будзе з усімі намі, з нашым караючым органам? Бо на ім усё трымалася. «Чыстыя рукі, халодная галава і гарачае сэрца» — гэтыя словы аб ідэальным чекисте Фелікс Эдмундавіч сказаў пра сябе.
  
  ...Мне падалося, што я сышоў з розуму. Але няма! Прыслухаўся. Па радыё перадавалі: «У ноч з 28 на 29 верасня чацвёра кантрабандыстаў спрабавалі перайсці фінскую мяжу. У выніку двое былі забітыя. Трэці, які апынуўся фінскім салдатам, арыштаваны, а чацвёрты памёр у выніку цяжкага ранення... Ўстаноўлена асоба аднаго з забітых. Ім аказаўся капітан Сіднэй Джордж Рэйлі, супрацоўнік ангельскага разведвальнага цэнтра «Интеллидженс Сэрвіс».
  
  Я схапіўся за галаву. Не можа быць! Выведніка Сіднэя Рэйлі не існуе! Ёсць я — Георгій Васільевіч Реллинский, які пад гэтым імем увайшоў у давер да Роберту Брусу Локкарту, у выніку чаго паўстаў «змова паслоў»...
  
  Але нават калі б я закрычаў аб гэтым у поўны голас, мяне ніхто не пачуў бы. Не давяраць афіцыйным паведамленнях ніхто не адважваецца. Усе вырашаць, што гэта п'яны трызненне.
  
  Але калі я — вось ён, жывы і здаровы, то адкуль на фінскай мяжы мой труп? Хто там ляжыць, што за чалавек? І для чаго, каму спатрэбілася яго забіваць? Пытанні, пытанні, невырашальныя пытанні, на якія ніхто не дасць адказу».
  
  
  Масква, кастрычнік 1925 года
  
  
  — Рады вас бачыць, Георгій Васільевіч... — вочы ў Петерса па-ранейшаму вострыя, зоркія, ад яго нічога не схаваеш. — Добра выглядаеце... А я чуў, быццам бы ў вас нелады на службе...
  
  — Гэта справа мінулае, Ян Хрыстафоравіч. Я піў, моцна піў. Жонка ад мяне сышла. А цяпер — усё, завязаў.
  
  — Жонка? — усмешка ў Петерса непрыемная. — Гэта якая ж — Ірына Станіславаўна? Тая самая? Слаўная жанчына. Тады, у васемнаццатым годзе, мне з цяжкасцю ўдалося выратаваць яе ад арышту.
  
  — Як? — Реллинский не паверыў уласным вушам. — Значыць, вам было вядома? І Ірыну не арыштавалі дзякуючы вашаму заступніцтва? Дзякуй, Ян Хрыстафоравіч...
  
  — Не варта... ёй пагражаў Тэрмін невялікі, у агульнай карціне справы удзел вашай жонкі не мела ніякага значэння. А для вас, Георгій Васільевіч, усё было інакш... Праўда?
  
  — Дакладна, — Реллинский апусціў галаву. — Вінаваты... Я павінен быў пра ўсё вам далажыць.
  
  — Што было, таго не вернеш, — развёў рукамі Петерс. — Памірыцца з жонкай, не губляйце яе. Паверце, яна вас вельмі любіць і дапаможа вярнуцца ў строй. Гэта асабліва важна цяпер, калі вы маеце патрэбу ў дапамозе блізкага чалавека.
  
  — Так, вядома... Але я запісаўся да вас на прыём зусім па іншаму пытанню, Ян Хрыстафоравіч...
  
  — Па якім жа? — Петерс нецярпліва зірнуў на гадзіннік. Такія ж, як у Реллинского, сярэбраныя, з реквизированных, з дароўным надпісам на вечку.
  
  — Я чуў паведамленне аб перастрэлцы на фінскай мяжы... Там быў забіты чалавек... Ну і, увогуле...
  
  — А-а! — Петерс засмяяўся. Валасы ў яго па-ранейшаму доўгія, як у семінарыста. А сівізна амаль не бачная. — Вас, верагодна, выдатна здзівіла, што адным з загінулых апынуўся ваш цёзка — Сіднэй Рэйлі?
  
  — Ды, прызнацца, я быў уражаны. Столькі гадоў прайшло... І раптам зноў... Але я — вось ён я, жывы-здаровы... Хто ж гэта быў?
  
  — А гэта, Георгій Васільевіч, дзяржаўная таямніца, — нягучна і значна адказаў Петерс. — Аднаму вам скажу, таварыш Реллинский... Той чалавек, якога застрэлілі на мяжы, — страшны вораг Савецкай улады і нашай дзяржавы. І ён заслужыў смерць. Вы задаволеныя?..
  
  — Дзякуй, Ян Хрыстафоравіч, за вычарпальную інфармацыю... за давер...
  
  — Вось яшчэ што, — Петерс устаў, гэта азначала, што гутарка падыходзіць да канца. — З партыі вас выключылі за маральнае разлажэнне, то бок, за п'янку. З такой фармулёўкай аднавіць вас у бальшавіцкіх шэрагах мы не маем права. Але раз вы, Георгій Васільевіч, ўсвядомілі сваё ганебныя паводзіны і да старога больш не вернецеся, пішыце заяву ў кандыдаты. Я асабіста дам вам рэкамендацыю.
  
  Реллинский стаяў як громам уражаны.
  
  — Служу Савецкаму Саюзу! — адчаканіў ён, выпрастаўшы плечы.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Выйшаўшы на вуліцу, я ўсё яшчэ адчуваў моцнае поціск рукі тав. Петерса. Я ўдыхнуў на поўныя грудзі пыльны маскоўскі паветра. Хацелася, як у дзяцінстве, крычаць ад радасці, скакаць, куды-то бегчы. Але мне за пяцьдзесят, і таму я толькі паскорыў крок. Свет быў выдатны! Адзінае, што некалькі азмрочвала маё радасьць, было вестку аб тым, што стан здароўя таварыша Дзяржынскага яшчэ больш пагоршылася. Адбіваліся гады, праведзеныя ў царскіх засценках. Няўжо мы страцім гэтага крышталёвай чалавека, Дон-Кіхота рэвалюцыі, якога ворагі з асцярогай і павагай называюць «жалезным Феліксам»?
  
  Вярнуўшыся ў Ленінград, я неадкладна патэлефанаваў Ірыне. Яна адказвала мне коратка, недаверліва. Але я быў настойлівы, і ў рэшце рэшт жонка пагадзілася пабачыцца са мной. Я ведаў, што ў яе нікога няма. Звесткі былі цалкам праўдзівымі, у чэкіста маса магчымасцяў навесці даведкі. Чалавек нават не западозрыць, што за ім вядзецца назіраньне! Мы правялі цудоўную ноч, як юныя палюбоўнікі, і да раніцы зусім памірыліся...»
  
  
  «Знаходзячыся ў СССР, Рэйлі вядзе сваю ганебную працу. Яму ўдалося пад выглядам ураджэнца Расеі «таварыша Реллинского» прабрацца ў ленінградскі крымінальны вышук і пралезці ў кандыдаты партыі. Тут яго і напаткала каральная рука ОГПУ».
  
  
  (З кнігі В. Мінаева «Падрыўная дзейнасць замежных разведак ў СССР».)
  
  
  Ленінград, 14 снежня 1927 года
  
  
  — Ну што, хутка ты? — нецярпліва спытаў Реллинский.
  
  — Пакінь, — тузануў яго за рукаў Дарчия. — У такі дзень... Хай Ірына Станіславаўна прывядзе сябе ў парадак. Яна, вядома, і без памады прыгожая, але ты ж ведаеш жанчын...
  
  Нарэшце Ірына выйшла з жаночай пакоя — прыбраная, ажыўленая, падфарбаваная. Гледзячы на яе, Георгій Васільевіч ўпершыню падумаў пра іх амаль дваццацігадовай розніцы ва ўзросце і адчуў нешта накшталт рэўнасці, назіраючы, якія погляды кідаюць на яго жонку маладыя чэкісты.
  
  Народу ў Марыінскім тэатры было шмат. Усё фае былі запоўненыя да адмовы. Радасныя групы людзей тоўпіліся на лесвіцах. Касцюмы і фрэнчы мужчын падкрэслівалі светлыя квяцістыя сукенкі іх спадарожніц.
  
  — Не дарма мы з табой працавалі, Стратэг, — Рэза ўсміхаўся абаяльнай грузінскай усмешкай. — Ордэн Чырвонага Сцяга далі не толькі ўсім кіраванні, але і нам з табой асабіста.
  
  — І нас, шматпакутных жонак, не забыліся! — звонка засмяялася Ірына. — Што б вы рабілі без жонак, а, Рэза?
  
  Дарчия галантна пацалаваў ёй руку. І зноў Георгій Васільевіч адчуў укол у сэрца.
  
  Яны праціснуліся на свае месцы, вітаючы калег па крымінальнай аддзелу. Усе заціхлі, калі на сцэне з'явіўся прэзідыум.
  
  — ...Пастанова Прэзідыума ЦВК СССР аб узнагароджанні АДПУ ордэнам Чырвонага Сцяга! — абвясціў старшыня. Зала выбухнуў апладысментамі. — Слова для ўрачыстага даклада прадастаўляецца намесніку старшыні Дзяржаўнага палітуправы таварышу Ягадзе.
  
  Зноў авацыя.
  
  — У другім аддзяленні будзе канцэрт, — шапнуў Рэза Ірыне Станиславовне. — Гэта цікавей, чым даклад.
  
  — Мне не сумна, — жанчына зазьзяла. — Гэта ж кажуць пра вас, дарагія мае.
  
  У перапынку Реллинский прапанаваў зайсці ў буфет. Дарчия адразу насцярожыўся.
  
  — Ды ты не хвалюйся, — супакоіў яго Георгій Васільевіч. — Я ўжо трэці год — ні кроплі. Усё, сябар, з гэтым скончана назаўжды. Хачу Ірыне пірожных і купіць ліманаду.
  
  — Гэта іншая справа, — з палёгкай сказаў Рэза.
  
  Яны занялі чаргу ў буфет.
  
  — Вунь там столік вызваліўся, — паказаў жонцы Реллинский. — Ты ідзі сядзь пакуль.
  
  Ён глядзеў, як Ірына спрытна лавіруе паміж крэсламі, і зноў што-то сціснулася ў грудзях.
  
  «Я старэю, — раптам зразумеў Георгій Васільевіч. — А яна ўсё гэтак жа добрая. Не, нават лепш, чым калі мы сустрэліся ўпершыню. Гэта было... так, дзевяць гадоў таму. У доме у Шарамеццеўскім завулку, куды мяне прывёў Фрэнсіс Ален Кроми, Фрэнк... Ён памёр, а я так шчаслівы».
  
  — Можа, піва возьмем? — вывеў яго з задумення голас Рэза.
  
  — Не, — адмовіўся Реллинский. — Ты як хочаш, а на мяне не разлічвай.
  
  — Добра, — Дарчия павярнуўся да буфетчыца. — Зрабі нам, залатая, тры пірожных, бутэльку ліманаду і куфаль піва...
  
  — Таварыш Реллинский? — да Георгію Васільевічу падышлі двое супрацоўнікаў з іншага аддзела. Ён ведаў іх у твар, а прозвішчаў не памятаў. — Можна вас на хвілінку?
  
  Празвінеў званок.
  
  — Ты куды, Стратэг? — Рэза разгублена стаяў з падносам. — Часу мала!
  
  — Я зараз, — Реллинский памахаў рукой жонцы. — Знайду вас у зале. Што за пытанне ў вас, таварышы?
  
  Калегі адвялі яго ў бок.
  
  — Сюды, калі ласка... Вас тэрмінова хоча пабачыць таварыш Страты.
  
  — Ян Хрыстафоравіч? — здзівіўся Андрэй. — Я як быццам не бачыў яго ў зале. Хіба ён не ў Маскве?
  
  — Таварыш Петерс чакае вас у фае.
  
  Таропка, амаль бегма яны спусціліся ўніз па лесвіцы.
  
  — Дзе ж Ян Хрыстафоравіч? — Реллинский агледзеў пустое фае. — Гэта нейкае непаразуменне...
  
  — Толькі ціха, — пераканаўча шапнуў адзін з калегаў. — Без шуму. Зразумела?
  
  Георгій Васільевіч збянтэжыўся.
  
  — Я што — арыштаваны? Але чаму? За што? У такі дзень, у такім месцы...
  
  — Я сказаў — ціха! — з пагрозай паўтарыў калега. — Не псуй людзям свята.
  
  Реллинский змоўк. Ён нічога не мог зразумець.
  
  «Якая-то памылка, — супакойваў ён самога сябе. — Зараз усё высветліцца, і я вярнуся ў залу, на канцэрт».
  
  Больш за ўсё ён турбаваўся за Ірыну.
  
  
  «Што да самага Петерса, то ў 1930 годзе мы знаходзім яго сердитую і крикливую артыкул у нумары «Известий» ад 19 снежня — трынаццацігадовы юбілей існавання ВЧК—ОГПУ. Дыфірамбы Дзяржынскаму... запаўняюць вялікую частку адной старонкі газеты, на іншы — артыкул Петерса пра нягоднікаў, якія ледзь не загубілі маладую бальшавіцкую Расею, і толькі пільнасць ВЧК, Дзяржынскага і яго самога, Петерса, выратавала Расею ад аднаўлення манархіі і капіталізму. Тут сярод самых лютых ворагаў названыя Чэрчыль і Пуанкаре, Локкарт, Рэйлі і Вертемон, замышлявшие гібель рэвалюцыі і падзел Расіі, подкупавшие падонкаў з рускага насельніцтва, якія рыхтавалі паўстання, выбухі мастоў і жалезных дарог, якія канчаткова пазбавілі б і Маскву, і Петраград забеспячэння і выраклі б насельніцтва на галодную смерць... А праз сем гадоў Петерс, разам з Лацисом і іншымі памочнікамі Дзяржынскага і сотнямі супрацоўнікаў ВЧК—ОГПУ—НКВД, быў расстраляны па загадзе Сталіна сменившими іх на час работнікамі гэтых устаноў, якія пазней таксама былі ліквідаваныя. Аб гэтым можна прачытаць у «Бюлетэні апазіцыі» (1938 г.) Троцкага ў артыкуле, дзе ён піша аб першых пасля Сталінскай канстытуцыі выбарах у СССР: «У апошнія хвіліны перад падлікам галасоў высветлілася, што 54 кандыдата партыі зніклі. Сярод іх называлі намесьніка старшыні саўнаркама Валерыя Межлаука, шэсць членаў урада, генерала Алксниса, камандуючага паветраным флотам, сем іншых генералаў, а таксама Лациса і Петерса, якія служылі ў ВЧК з першага дня яе існавання».
  
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына»,)
  
  
  1979 год Масква, плошча Дзяржынскага
  
  
  — Вы куды, грамадзянка? — паклікаў дзяжурны Віку.
  
  — Мяне выклікалі... — разгубілася яна. — На тры гадзіны.
  
  — Прозвішча?
  
  — Люціка...
  
  Дзяжурны пакорпаўся ў паперах.
  
  — Няма такой. А хто выклікаў? У які кабінет?
  
  — Гэты чалавек прадставіўся па тэлефоне Юрыем Уладзіміравічам. А прозвішча... такая дзіўная... я не запомніла.
  
  — Гэта да мяне, таварыш лейтэнант, — з паўзмроку калідора выступіў малады светлавалосы чалавек у цывільным. — Вы ж Вікторыя Валянцінаўна Люціка?
  
  Віка кіўнула.
  
  — Юрый Уладзіміравіч Дрыга. Гэта я вам тэлефанаваў.
  
  — Пропуск выпісваць? — высунуўся з акенца дзяжурны.
  
  — Не-не. У нас проста сяброўская гутарка. — Дрыга узяў Віку пад локцік і павёў да ліфта. — ...Мы запрасілі вас як сумленнага чалавека, — пранікнёна пачаў Юрый Уладзіміравіч, зірнуўшы Віке ў вочы. — Толькі вы можаце дапамагчы нам.
  
  Віка камячыла ў руцэ насоўку.
  
  — Але я... чым я магу вам дапамагчы?.. Хіба што... у архіве...
  
  — Вы ж бываеце не толькі на службе, — тонка ўсміхнуўся Дрыга. — У вас ёсць знаёмыя... сябры... блізкія, нарэшце. І сярод іх сустракаюцца ўсякія людзі, пагадзіцеся...
  
  — Але сярод маіх знаёмых няма нікога, хто пагражаў бы дзяржаўнай бяспекі, — запярэчыла Люціка.
  
  — Гэта робіць вам гонар, — пахваліў яе камітэтчык. — Але, бачыце, Вікторыя Валянцінаўна, я не ведаю нікога, хто выйшаў на Красную плошчу і пачаў крычаць, што пагражае нашай краіне. А між тым не так ужо мала людзей, чым-то незадаволеных. У каго-то не складваецца асабістае жыццё, хто-то лічыць, што ў яго занадта маленькая зарплата... І ў сваіх бязладзіцы яны пачынаюць вінаваціць не саміх сябе, а іншых... Ці нават урад...
  
  Ён чакальна паглядзеў на Віку.
  
  Яна паправіла акуляры.
  
  Не дачакаўшыся адказу, Дрыга працягваў:
  
  — Вось вы, напэўна, думаеце, да чаго ён хіліць? Шукае ворагаў народа сярод маіх знаёмых? Кіньце, Вікторыя Валянцінаўна, няма цяпер такога паняцця. Яно засталося ў далёкім мінулым.
  
  — Нічога я такога не думаю, — хрыплым ад хвалявання голасам выціснула дзяўчына.
  
  — Думаеце, думаеце, — жартаўліва пагразіў пальцам Юрый Уладзіміравіч. — І нябось чакаеце, калі я пачну вас вербаваць. Бо, прызнайцеся, была такая думка?
  
  Віка паматала галавой.
  
  — Я вам не падыходжу, — на ўсялякі выпадак сказала яна. — У мяне дрэнны зрок. Я вельмі безуважлівая. І ўсё забываю...
  
  — Ды ніхто вам і не прапануе на нас працаваць, — па-добраму засмяяўся Дрыга.
  
  — Навошта ж вы мяне тады выклікалі? — разгубілася дзяўчына.
  
  — Каб зберагчы ад непрыемнасцяў, якія вам пагражаюць. Наколькі я разумею, вы чалавек даверлівы, прастадушны, лёгка захапляецца. І ваш знаёмы гэтым карыстаецца.
  
  — Пра каго вы кажаце? — Віка зрабіла непранікальны твар.
  
  — Вы выдатна ведаеце, пра каго ідзе гаворка. Я маю на ўвазе Эдуарда Самуиловича Бодягина. Бо ў вас з ім блізкія адносіны?
  
  — Хіба гэта караецца законам? — з выклікам спытала Люціка. — Мне здавалася, гэта маё асабістае справа.
  
  — Натуральна, — расплыўся ва ўсмешцы Юрый Уладзіміравіч. — І калі б уся праблема ўпіралася толькі ў вашы інтымныя адносіны, паверце, Вікторыя Валянцінаўна, я не стаў бы вас турбаваць. Але мой абавязак папярэдзіць, пакуль вас не ўцягнулі ў якую-небудзь сумніўную гісторыю.
  
  — Мяне ніхто ні ў што не уцягваў, — хутка сказала Віка.
  
  — Гэта вы так лічыце. Паверце майму вопыту, чалавека лёгка аблытаць. Вы самі маглі не заўважыць якіх-небудзь дэталяў... Скажыце, вы бывалі ў кватэры ў Эдуарда Самуиловича?
  
  — Бывала...
  
  — Бачылі ці яго бібліятэку? Можа быць, ён даваў вам што-тое пачытаць? Газеты, кнігі, рукапісы?
  
  — Але ў Эдзіка няма бібліятэкі, — здзівілася дзяўчына. — Чытаць... Што ён мог даць мне пачытаць? Працы па філасофіі?
  
  — Вось-вось, па філасофіі, — кіўнуў Дрыга. — Вета, Бярдзяева, Разанава, Данііла Андрэева... ці Ёсць у яго гэтыя аўтары?
  
  — Няма.
  
  — Добра, — Юрый Уладзіміравіч зазірнуў у нейкую паперку. — А беларуская эмігранцкая літаратура? Салжаніцын, Вайновіч, Някрасаў?
  
  — Някрасава нават у школах вучаць, — здзіўлена нагадала яму Віка.
  
  — Такім чынам, не чыталі, — засмяяўся камітэтчык. — А не прапаноўваў вам Эдуард Самуілавіч вывучаць, да прыкладу, іўрыт? Не прапаноўваў кнігі па гісторыі габрэйскага народа?
  
  — Навошта мне іўрыт?
  
  — Э-э, не скажыце, Вікторыя Валянцінаўна, — паківаў галавой Дрыга. — Ваш знаёмы даўно пазірае на Захад, то ёсць на Блізкі Усход.
  
  Сэрца ў Вікі завагалася. Яна не забылася пра нявесту-іншаземку за тысячу даляраў.
  
  — Мне нічога пра гэта невядома, — гучна сказала яна.
  
  — Вам так жа невядома, што Эдуард Самуілавіч займаецца антысавецкай дзейнасцю, — Юрый Уладзіміравіч пастукваў пальцамі па стале.
  
  — Эдзік займаецца прыёмам макулатуры.
  
  — Навошта тады вы шукалі ў спецхранах закрытыя дакументы, — Дрыга зноў зазірнуў у сваю шпаргалку, — па восемнадцатому, дваццаць пятага і дваццаць сёмага гадоў? Навошта цікавіліся людзьмі з прозвішчамі Розэнблюм, Реллинский, Рэйлі?
  
  Віку кінула ў жар. Значыць, увесь гэты час за ёй шпіёніла загадчыца філіяла Галіна Аляксееўна, праз якую Віка заказвала адзінкі захоўвання.
  
  — Зразумейце, я гісторык, — непаслухмянымі вуснамі вымавіла яна. — Гэта мая прафесія... маё, калі хочаце, пакліканне... У інстытуце я рыхтую па гэтай тэме курсавую...
  
  — Якая называецца, — у тон ёй працягнуў камітэтчык, — «Арганізацыя архіўнай справы ў сучасных умовах».
  
  Віка закрыла вочы. Ёй стала страшна.
  
  — А Эдуард Самуілавіч, у сваю чаргу, заказваў ў чытальнай зале Дзяржаўнай публічнай бібліятэкі імя Уладзіміра Ільіча Леніна часопісы і кнігі на адпаведную тэму. Што вы скажаце на гэта, Вікторыя Валянцінаўна? Што грамадзянін Бодягин не выкарыстоўвае ваш доступ да зачыненых дакументаў у сваіх антысавецкіх мэтах?
  
  — Што вы ад мяне хочаце? — глуха спытала дзяўчына.
  
  — Каб вы падумалі над маімі парадамі, Вікторыя Валянцінаўна. Бо Мы проста па-сяброўску гутарылі... пакуль. Вы разумная дзяўчына і разумееце, што ў вас нядрэнная прэстыжная праца, на якую не так легка было патрапіць... Вы сканчаеце ўжо трэці курс, і будзе вельмі шкада, калі вам не ўдасца атрымаць дыплом... А бацькі? Вы падумалі пра сваіх бацькоў? Ці лёгка будзе ім змірыцца з думкай, што іх адзіная дачка спуталась са старызнікам, шызафрэнікам, антысаветчыкам, тварам, якія вядуць антысацыяльны, амаральны лад жыцця? Валянцін Асіповіч Люцікаў, ваш бацька, наколькі мне вядома, займае буйны пост у міністэрстве каляровай металургіі. Скажыце, прыемна яму будзе атрымаць спагнанне па партыйнай лініі з-за сваёй дачкі?.. А калі вы рушыце ўслед за сваім палюбоўнікам на Захад ці на Блізкі Усход...
  
  — Я вас зразумела! — выкрыкнула Віка.
  
  — ...то Валянцін Асіповіч, — усё гэтак жа мерна і марудліва працягваў Дрыга, — можа страціць дачку, і сваё крэсла, і партыйны білет.
  
  — Скажыце, а катаванні вы практыкуеце? — Віка задыхалася ад лютасці. — Можа быць, вам падпісаць пратакол, што я шпіёнка?!
  
  — У вас няслушныя ўяўленні аб метадах нашай працы, — без усмешкі адказаў Юрый Уладзіміравіч. — Мабыць, пра іх вы даведаліся ад вашага сябрука? Зрэшты, — тон яго памякчэў, — я разумею ваш стан, вы взволнованны, вас ашаламілі невядомыя вам раней факты, вам шмат чаго трэба асэнсаваць...
  
  Віка ішла па вуліцах, нічога не бачачы. Яна на бягу праз мінакоў, пераходзіла дарогу на чырвонае святло і не чула ні віску тармазоў за спіной, ні лаянак шафёраў. Вочы застилали слёзы, рукі трэсліся. Як жыць далей, ды і ці варта жыць наогул, яна не ведала.
  
  А вакол яе шумела Масква. Спяшаліся куды-то гараджане, бегалі па крамах прыезджыя, працавалі фабрыкі і заводы, несліся кудысьці машыны, стукалі коламі электрычкі. І з вялікага плаката ва ўвесь тарэц шматпавярхоўкі бессэнсоўнай усмешкай немаўля ўсміхаўся верны ленінец Леанід Ільіч Брэжнеў.
  
  
  
  5. ВАДЗІМ ЖАЛЕЗНЫ, ПРАВЫ ЭСЭР
  
  
  Кіраўнік 1
  ЎЦЁКІ З ЯРАСЛАЎЛЯ
  
  
  
  «У 1919-1920 гадах у мяне былі цесныя адносіны з прадстаўнікамі рускай эміграцыі розных партый...»
  
  
  (З пратаколу допыту Сіднэя Рэйлі.)
  
  
  «Савинков доўгі час знаходзіўся ў эміграцыі, але пасля Лютаўскай рэвалюцыі вярнуўся ў Расею і заняў непрымірымую пазіцыю супраць бальшавіцкай партыі. Ён быў ініцыятарам увядзення смяротнага пакарання для салдат на фронце і ўступіў у цесную сувязь з брытанскай выведкай. Тут-то і адбылася яго сустрэча з Сіднэем Джорджам Рэйлі. Саюз заклятых ворагаў працягваўся да апошняй паездкі Савінкава ў Расею».
  
  
  (З кнігі Л. Нікуліна «Мёртвая зыб».)
  
  
  «Летам 1925 года праз финляндскую мяжу на савецкую тэрыторыю быў перакінуты ўжо вядомы нам выведнік Сіднэй Рэйлі. Ён меў пры сабе пашпарт на імя купца Штайнберга».
  
  
  (З кнігі Сайерса і Кана «Тайная вайна супраць савецкай улады».)
  
  
  «Бунакаў паказаў ліст Рэйлі. Яно было падпісана псеўданімам «Жалезны».
  
  
  (З кнігі Л. Нікуліна «Мёртвая зыб».)
  
  
  Масква, 14 траўня 1918 года
  
  
  — Мілая мая, — Іваноў паднёс да вуснаў і пацалаваў тонкую белую руку Иустиньи, — не забівай сваю прыгожую галоўку падобнай глупствам... Ты і без таго стамілася, змучылася... Я не маню цябе, клянуся!
  
  Жанчына ўсміхнулася. Вядома, у свае «за сорак» яна выглядае, як у дваццаць пяць, але гэта не значыць, што яна і думае, як дзяўчынка. О, не! Быў толькі адзін чалавек, які здолеў абвесці яе вакол пальца, — нябожчык Джордж Рэйлі. Але ён сваё атрымаў. А яна таксама атрымала добры ўрок. Вядома, ёй зусім не цікавы нікчэмны юнкеришка, але хай ён не лічыць, што, бессаромна падманваючы яе, зможа бегаць за дзяўчынамі. Нездарма ў Ву-стинье Кругловай цячэ іспанская кроў, яна. не дапусціць, каб з ёй абыходзіліся як з таннай шлюхай або з жаласнай хатняй курыцай.
  
  — Я нікуды не паеду, — роўным голасам паўтарыла яна.
  
  Юнкер Іваноў прыўзняўся на ложку. Выгляд у яго быў мізэрны і бездапаможны.
  
  — Ты проста не разумееш, якой небяспекі подвергаешь сябе! — горача ўсклікнуў ён. — Твая нястрымная рэўнасць, тваё дзікае ўпартасць да дабра не давядуць! Я ж не прапаную табе пакінуць Маскву назаўжды — на час. Ты не ўяўляеш сабе, якая пачнецца заваруха тут з дня на дзень! Бог мой! — ён у роспачы схапіўся за галаву. — Ну што мне зрабіць, каб ты паверыла мне?
  
  — Не ведаю... — холадна сказала Иустинья. — А зрэшты... Дзе ты быў учора вечарам?
  
  — На канспіратыўнай кватэры ў Малым Левшинском завулку. Ты можаш праверыць: дом 3, кватэра 9. Там жыве пажылы чалавек, былы афіцэр Мікалай Мікалаевіч... вось прозвішча, на жаль, мне невядомы... Вось бачыш, я ўсё табе расказаў...
  
  Иустинья, здаецца, змяніла гнеў на літасць.
  
  — Ну добра, — трохі падумаўшы, сказала яна. — Я паеду. Але толькі дай мне час, каб сабрацца.
  
  — А потым мы ніколі ўжо не расстанемся! — горача ўсклікнуў юнкер.
  
  Жанчына акінула яго поўным пагарды позіркам.
  
  
  Яраслаўль, 20 мая 1918 года
  
  
  Вадзім, знемагаючы ад бяздзейнасці, чакаў распараджэнняў з Галоўнага штаба. Да іх атрымання Барыс не загадаў што-небудзь прадпрымаць. Але дні ішлі, а ні лісты, ні шыфраванай тэлеграмы, ні сувязнога з цэнтра не было. Штайнберга пачаў хвалявацца. Яго трывогу падзялялі і астатнія члены арганізацыі.
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  Арганізацыя «Саюз абароны радзімы і свабоды» была заснавана ў пачатку 1918 года. На чале яе стаяў адзін з былых кіраўнікоў Баявой арганізацыі эсэраў, вопытны канспіратар, камісар Часовага ўрада пры стаўцы Главковерха, былы кіраўнік ваеннага міністэрства ва ўрадзе Керанскага, удзельнік карнілаўскі мецяжу, адзін з арганізатараў Добраахвотніцкай арміі і тэрарыстычных дружын для замаху на у. І. Леніна і іншых членаў савецкага ўрада, чалавек яркай і трагічнай лёсу Барыс Савинков.
  
  Ужо ў першыя тыдні свайго існавання «Саюз абароны радзімы і свабоды» ператварыўся ў маштабную арганізацыю з аддзяленнямі ў Казані, Мураме, Яраслаўлі, Рыбінску і іншых паволжскіх гарадах, а таксама ў Чалябінску і Разані. Галоўны штаб знаходзіўся ў Маскве. У праграму «Саюза» ўваходзіла:
  
  1. Звяржэнне ўрада, які давёў радзіму да гібелі.
  
  2. Ўсталяванне цвёрдай улады, непахісна стаіць на варце нацыянальных інтарэсаў Расеі.
  
  3. Аднаўленне нацыянальнай арміі на асновах сапраўднай вайсковай дысцыпліны (без камітэтаў, камісараў і да т. п.). Аднаўленне парушаных правоў каманднага складу і службовых асоб. Некаторым зменам павінны быць падвергнутыя толькі статуты ўнутранай службы і дысцыплінарны.
  
  4. Працяг вайны з Германіяй, абапіраючыся на моц саюзнікаў.
  
  Да пачатку лета 1918 года колькасць членаў «Саюза» дасягнула 5 тысяч чалавек. Сярод удзельнікаў арганізацыі былі народныя сацыялісты, эсэры, левыя кадэты, анархісты, афіцэры царскай арміі, работнікі савецкіх устаноў, у тым ліку тыя, якія займалі высокія пасады ў штабах Чырвонай Арміі, у органах ваеннага кантролю, на ваенных складах. Напрыклад, нейкі Вядзернікаў узначальваў вясной 1918-га Маскоўскую харчовую міліцыю, дзе іншы член «Саюза» Пакроўскі (ён жа Парфёнаў) камандаваў кавалерийскими часткамі.
  
  Які ўступае ў арганізацыю даваў клятву захоўваць у таямніцы ўсё, што яму вядома аб «Саюзе», які будаваўся па прынцыпе «пяцёрак», калі кожны ведаў імёны толькі чатырох іншых членаў арганізацыі. Разгалашэнне таямніцы і здрада караліся расстрэлам.
  
  
  Масква, 15 мая 1918 года
  
  
  У Иустинье знікаў шпік. Пераапрануўшыся ў паркалёвую спадніцу і простую зрэбную кашулю, насунуўшы павязаны па-крестьянски хустку на самыя вочы, з кошыкам у руцэ, яна семенила па вуліцы за юнкерам Івановым, які, спаслаўшыся на неадкладныя справы («Пра іх табе ўжо вядома, дарагая...»), таропка крочыў на самую ўскраіну горада. Раптам ён спыніўся і зірнуў на гадзіннік. Верагодна, яму было горача, таму што юнкер расхінуў пінжак і пачаў абмахвацца кепкай. Иустинья назірала за ім, схаваўшыся за вугал дома.
  
  На супрацьлеглым баку вуліцы з'явілася мілавідная маладая жанчына ў элегантным касцюме. Іваноў кінуўся да яе і горача прыклаўся вуснамі да яе рукі. Ён нешта сказаў жанчыне. Иустинья не разабрала, да яе даляцелі толькі словы:
  
  — ...страціў надзею...
  
  Жанчына засмяялася, узяла юнкера пад руку, і парачка, міла воркуя, згарнула ў Малы Левшинский завулак.
  
  Иустинья, выконваючы канспірацыю, паспяшалася за імі. Іваноў, кіўнуўшы дворніку, разам са сваёй пасіяй схаваўся ў цемры пад'езда.
  
  Пачакаўшы трохі, Круглова таксама падышла да дома і, нібы ў нерашучасці, потопталась каля ўваходу.
  
  — Гэй, бабка! — паклікаў яе дворнік, здаровы, шыракаплечы мужык з окладистой барадой. — Ча-во ты тут ошиваесси?
  
  Иустинья шмыгнула носам і праспявала ялейным голасам:
  
  — Ці Не падкажаш ці, братка, Мікалай Мікалаевіч не тут жывуць?
  
  — Які такі Мікалай Николаич? — нахмурыўся дворнік.
  
  — Прозвішчы вось не упомню, — скрушна паківала галавой жанчына. — Пажылы такі, з высакародных...
  
  — Няма тут ніякага Мікалай Николаича, — адрэзаў мужык. — Няма і не было. Ідзі, бабка, куды ішла...
  
  Иустинья ссунула таму хустку, агаліўшы высокі чысты лоб, і зірнула на дворніка сваімі вялізнымі чорнымі вачыма.
  
  — Э-э-э... — прыкметна памякчэў мужык. — Ды ты не бабка зусім... Чаво ж ты уродоваешь сябе?
  
  У «разведчыцы» задрыжаў голас.
  
  — А як жа інакш, братка? Шлях-то мне няблізкі быў... Мала ль цяпер ліхіх людзей на дарогах... А з бабкі чаво возьмеш? Толькі... — яна выцерла слязу са шчакі, — дзе ж мне Мікалай Николаича шукаць? Сястра ентот адрас дала: Малы Левшинский завулак, 3...
  
  — Ды няма тут такога, — спачувальна паўтарыў дворнік. — На што табе ён?
  
  — У нас голад у вёсцы, — Иустинья размазывала па твары сапраўдныя слёзы. — Не пракарміцца... Сястрыца казала, ідзі, маўляў, да Мікалай Николаичу, я ў яго ў кухарках хадзіла, ён чалавек добры, можа, у прыслугі возьме... Ну як жа няма Мікалай Николаича? Я добра запомніла адрас: Малы Левшинский завулак, 3, кватэра 9...
  
  — Цьфу, — плюнуў дворнік. — Які ж там Мікалай Николаич? Там, як спадарыня Мілюцін з'ехала, новы гаспадар з начальнікаў публічны дом зладзіў...
  
  — Як ето публічны дом? Для чаго?
  
  — Вядомая справа, для чаво. Цэлымі днямі парачкі шась — туды, шась — сюды... І днём, і ноччу. І таперь адны прыйшлі. А надоечы, позавчерась, ентот спадар з другою девкою быў...
  
  — Прохар! — пачуўся злосны жаночы голас аднекуль з падвальнага акна. — Пра-охор!
  
  — Іду! — адазваўся дворнік і зноў звярнуўся да Иустинье: — Я і околоточному ужо колькі разоў докладал, а ён толькі рукой махае... Кажуць, маўляў, я ўсё прыдумляю... А чаво я прыдумляю? Вочы ж ёсць, усё бачу: хто, калі, з кім...
  
  — Прохар! — жанчына ў падвале, здаецца, пачала выходзіць з сябе.
  
  — Іду-іду! — дворнік паспешліва накіраваўся да лесвіцы. — А ты ня стой тут, ідзі, откель прыйшла.
  
  — Ах, мярзотнік, — прашыпела Иустинья, з нянавісцю гледзячы ў чорнае чэрава пад'езда. — Ну нічога, ён у мяне яшчэ ўбачыць!
  
  Яна рашуча сцягнула хустку, страсянула валасамі і накіравалася ў цэнтр горада. Прама ў Крэмль!
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  «У сярэдзіне траўня 1918 года адной з сясцёр міласэрнасці Пакроўскай абшчыны было зроблена заяву камандзіру латышскага стралковага палка ў Крамлі, што ў бліжэйшыя дні ў Маскве чакаецца паўстанне і асабліва жорстка будуць распраўляцца з латышскімі стралкамі. Пра гэта ёй распавядаў закаханы ў яе юнкер Іваноў... Гэтай заявы нельга было адмовіць у сур'ёзнасці. Заява была перададзена ў ВЧК.
  
  Апошняя неадкладна ўстанавіла назіранне за Івановым...
  
  У гэтай кватэры пастаянна збіралася шмат народу, таму было вырашана правесці ператрус падчас аднаго з зборышчаў. У кватэры было выяўлена 13 чалавек... На стале сярод іншых папер быў знойдзены накід схемы пабудовы пяхотнага палка і невялікая сума грошай, ад якой усе адмаўляліся. Пры асабістым ператрусе была выяўленая праграма «Саюза абароны радзімы і свабоды», перадрукаваная на машынцы, кардонны трохкутнік, выразаны з візітнай карткі, з літарамі О Да, пароль і адрасы ў г. Казані...»
  
  
  (З «Чырвонай кнігі ВЧК».)
  
  
  Яраслаўль, 30 мая 1918 года
  
  
  Ноччу ў кватэры Вадзіма Жалезнага пачуўся ўмоўлены стук у дзверы. Заміраючы, ад прадчуванняў, Вадзім накінуў на сябе халат, падышоў на дыбачках да дзвярэй і спытаў:
  
  — Хто?
  
  — Баюся, я памылілася адрэсай, — вымавіў жаночы голас. — У вас няма сваякоў у Рыбінску?
  
  — Чакаю вестак ад брата, — выказваўся на пароль, Вадзім адчыніў дзверы. — Ўваходзіце.
  
  Увайшла жанчына ў доўгім цёмным сукенка і повязанном пад падбародкам хустцы.
  
  — Добры дзень, — незнаёмка зняла хустку і акуратна згарнула яго. — Я з Галоўнага штаба...
  
  — Нарэшце-то, — выдыхнуў Вадзім. Не запальваючы святла, падсунуў незнаемцы крэсла. — Сядайце, дзеля Бога. Што здарылася? Чаму так доўга не было ніякіх распараджэнняў? Ах, прабачце, я не зусім апрануты...
  
  — Нічога, — сур'ёзна сказала незнаёмка. — Усё роўна цёмна.
  
  — Лепш не ўключаць лямпу, — апраўдваючыся, сказаў Жалезны. — Баюся цікаўных суседзяў. Але калі вы жадаеце...
  
  — Не-не, — хутка сказала жанчына. — Мне знаёмыя правілы гульні.
  
  Вадзім сеў на краёчак ложка.
  
  — Ну ж кажаце, кажаце... Мы тут усе з розуму сходзім ад невядомасці...
  
  — Сітуацыя вельмі няпростая, — уздыхнула жанчына. — Арыштаваны штаб маскоўскай арганізацыі...
  
  — Бог мой! — Вадзім пацёр сабе віскі. — Я адчуваў, што здарылася нешта жудаснае! Калі гэта здарылася? як?
  
  Незнаёмка распавяла ўсё, што ёй было вядома аб захопе канспіратыўнай кватэры ў Малым Левшинском завулку.
  
  — А Барыс? — у голасе Вадзіма гучала трывога. — Дзе ён?
  
  — На шчасце, яго ў той вечар наогул не было ў Маскве. Ён прыехаў толькі на наступны дзень. Барыс прыняў рашэнне перабазаваць цэнтральны штаб арганізацыі і частка асабістага складу ў Казань. Вырашана адначасова арганізаваць паўстання ў дваццаці трох гарадах Паволжа і ў Маскве. Такім чынам, будуць створаны ўмовы для аб'яднання саюзнікаў, дыслакаваных на Поўначы, з часткамі Чэхаславацкага корпуса... Гэта дапаможа нам выканаць сваю галоўную задачу.
  
  — Але... гэта ж... гэта ж вар'яцка дорага...
  
  Жанчына паціснула плячыма:
  
  — Калі б няма адкуль было ўзяць грошай, Барыс не размахивался б на такую шырокамаштабную аперацыю. Нам дапамогуць французы. Амбасада паабяцала Савинкову 2 мільёны. Праз Виленкина з ангельскай амбасады мы ўжо атрымалі некаторую суму, дастатковую для эвакуацыі маскоўскага гарнізона ў Казань. Так, яшчэ Масарык перадаў 200 тысяч рублёў...
  
  — Калі вырашана арганізаваць паўстання ў Паволжы? — дзелавым тонам спытаў Жалезны.
  
  — У першых чыслах ліпеня.
  
  — Але гэта немагчыма! — Вадзім нервова ўскочыў, і, у цемры, натыкаючыся на мэблю, забегаў па пакоі. — Немагчыма! Чаму вы так позна паведамілі? Сёння якое чысло?
  
  — Трыццатае мая...
  
  — Не, гэта зусім нерэальна! Трэба сабраць людзей, праверыць гатоўнасць войскаў, правесці працу сярод жыхароў, надрукаваць улёткі, нарэшце! Няма... — ён рэзка спыніўся. — Неабходна неадкладна звязацца з Барысам і перанесці тэрміны паўстання хаця б на месяц...
  
  Неба за акном пасвятлела. Контуры прадметаў у шэрым предутреннем святле здаваліся расплывістымі.
  
  Вадзім хутчэй угадаў, чым убачыў выраз твару сувязны з Галоўнага штаба.
  
  — Таварыш Жалезны, — холадна сказала яна, — вы знаходзіцеся ў Яраслаўлі ўжо трэці месяц. Няўжо за гэты час вы нічога не зрабілі? Па-мойму, чалавек з вашым вопытам павінен сам памятаць аб тых умовах, у якіх нам прыходзіцца дзейнічаць. Вашы людзі павінны быць пастаянна гатовыя да таго, каб у любую хвіліну выканаць загад Галоўнага штаба.
  
  — Але... — паспрабаваў запярэчыць Вадзім.
  
  — Ніякіх «але»...
  
  Жанчына паднялася з крэсла і накіравалася да дзвярэй.
  
  — Ужо сыходзіце? Пачакайце! — спахапіўся Штайнберга. — Цяпер я оденусь і праводжу вас!
  
  — Не варта, — не паварочваючыся, адказала сувязная. — Памятаеце аб канспірацыі. Я сама дабяруся да вакзала і паеду першым жа цягніком. Бывайце. І чакайце сігналу.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «...як яе завуць...
  
  Эвакуацыя штаба і асабістага складу была прызначаная на 31 траўня. Але, верагодна, у нашых шэрагах знаходзіўся здраднік. Арышты пачаліся ў тую самую ноч, калі я атрымаў з цэнтра загад да падрыхтоўкі паўстання. 100 чалавек былі схоплены чэкістамі і схаваныя ў засценкі. На шчасце, Барыс і на гэты раз апынуўся непаражальны. У яго вар'ятка інтуіцыя, і ён пакінуў сваю канспіратыўную кватэру роўна за гадзіну да таго, як туды з'явіліся чырвоныя пачвары. Потым я даведаўся, што Барыса прытулілі супрацоўнікі ангельскага консульства, якія дапамаглі яму бегчы ў Паволжы.
  
  Да маёй гонару, роўна праз тры дні пасля візіту начной госці ўсе члены яраслаўскай арганізацыі былі гатовыя да паўстання».
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  «6 ліпеня, каля двух гадзін раніцы, зусім нечакана для савецкіх колаў у горадзе пачалі з'яўляцца невялікія групы падазроных асоб. Адна з гэтых груп абяззброіла міліцыю, іншыя ж прыступілі да захопу найважнейшых устаноў: банка, пошты і тэлеграфа, савецкіх устаноў. Выяснивши з дакументаў, знойдзеных у Савеце, адрасы актыўных савецкіх работнікаў, белагвардзейцы пачалі абыход кватэр і арышт савецкіх дзеячаў. Арыштаваных неадкладна расстралялі. Так загінуў старшыня павятовага выканкама Закгейм, былы старшыня губисполкома Добраахвотаў, губернскі ваенны камісар, левы эсэр Душын-ваенны камісар акругі Нахимсон і іншыя.
  
  ...Усе інструктары, былыя афіцэры перайшлі на бок Белай гвардыі, перадаўшы ёй кулямёты і бранявой аўтамабіль. На чале белагвардзейцаў ўстаў палкоўнік Перхуров...
  
  Да 14 ліпеня становішча ў Яраслаўля ўяўлялася ў наступным выглядзе. Ўскраіны горада былі амаль цалкам выпаленыя. Савецкіх частак у гэты час было далёка не дастаткова для таго, каб можна было весці больш-менш актыўную працу з мяцежнікамі... Наадварот, становішча суперніка да гэтага часу склалася спрыяльнае... На чале контррэвалюцыйных атрадаў знаходзіліся вопытныя ваенныя кіраўнікі, якія дзейнічалі па плане і ўказанням белагвардзейскага штаба... Прытым белагвардзейцы распаўсюдзіліся далёка па левым беразе Волгі; у Волжскім манастыры (у 13 вярстах ад Яраслаўля) яны абгрунтавалі свой тылавой штаб і базу для гармат і харчавання...»
  
  
  (З «Чырвонай кнігі ВЧК».)
  
  
  Ноч на 18 ліпеня
  
  
  З пачатку паўстання Вадзім спаў урыўкамі, па 3-4 гадзіны ў суткі, а апошнія дзве ночы наогул не змыкаў вачэй. З прыходам падмацавання чырвоныя зноў перайшлі ў наступ. Акруговы ваенны камісар Геккер быў дасведчаным камандзірам: неадкладна па прыбыцці ён стаў сціскаць вакол мяцежнікаў кольца з поўначы, узяўшы чыгуначную станцыю Филино, прыдатныя слабодкі Урочь і Тверцу.
  
  Нават тут, за тоўстымі манастырскімі сценамі, Вадзіму чутныя былі аддаленыя выбухі: горад абстрэльваюць артылерыяй чырвонай. Чырвонаармейцы нібы азвярэлі: яны ўрываліся ў хаты, забівалі ні ў чым не вінаватых мірных жыхароў, бралі ў палон кожнага, хто выклікаў у іх падазрэнне.
  
  — Немагчыма ваяваць з дзікунамі, — палкоўнік Перхуров схіліўся над схемай, — гэта варвары, ўблюдкі, забойцы... — Ён падняў галаву і прыслухаўся. — Вось, зноў бамбяць...
  
  Вадзім нервова закурыў. Ён адчуваў сябе адказным перад мірнымі жыхарамі Яраслаўля. У пачатку паўстання, калі вайсковыя часткі «Саюза» і якія далучыліся да іх белагвардзейскія атрады складалі аператыўны план дзеянняў, першачарговае ўвага надавалася менавіта таму, каб у выпадку баёў як мага менш пацярпелі жылыя кварталы. Бальшавіцкія варвары, наадварот, ні перад чым не спыняюцца, пераследуючы свае гнюсныя мэты. Яны дашчэнту спалілі ўсе пабудовы на гарадскіх ускраінах. Іх аэрапляны толькі за два дні скінулі на горад 12 пудоў дынамічныя бомбаў. Звар'яцелыя жанчыны, старыя, дзеці хаваюцца у падвалах. Добра, калі хто паспеў захапіць з сабой ежу і запасы вады...
  
  — Таварыш Жалезны! — у манастырскую трапезную, дзе размяшчаўся штаб, зазірнуў гадзінны. — Вярнуліся разведчыкі...
  
  — Неадкладна прасі... — распарадзіўся Вадзім.
  
  Афіцэры Рэмізаў і Пярвухін прынеслі невясёлыя весці: кальцо вакол Яраслаўля самкнулася, горад заняты чырвонымі, чэкісты развесілі на слупах і руінах будынкаў аб'явы наступнага зместу:
  
  
  ЗАГАД
  
  
  надзвычайнага штабу Яраслаўскага фронту
  
  Надзвычайны штаб Яраслаўскага фронту аб'яўляе насельніцтву горада Яраслаўля:
  
  Усім, каму дарагая жыццё, прапануецца на працягу 24 гадзін з дня абвяшчэння гэтага пакінуць горад і выйсці да Амерыканскага мосце. Тыя, што засталіся пасля названага тэрміну, у горадзе будуць лічыцца прыхільнікамі мяцежнікаў. Па заканчэнні 24 гадзін літасці нікому не будзе, па горадзе будзе адкрыты самы бязлітасны ураганны артылерыйскі агонь з цяжкіх гармат, а таксама хімічнымі снарадамі. Усе астатнія загінуць пад руінамі горада разам з мяцежнікамі, з здраднікамі, ворагамі рэвалюцыі рабочых і самых бедных сялян.
  
  
  Палкоўнік Перхуров брудна вылаяўся.
  
  — Цяпер яны накіроўваюцца сюды, — дакладваў між тым Рэмізаў. — Аднак паўстала некаторая затрымка, паколькі іх восем броненосных платформаў спаўзлі пад адхон, загарадзіўшы сабой шлях. З прычыны гэтага перарвана сувязь паміж часткамі ў Яраслаўлі і войскамі на процілеглым беразе Волгі. Аднак гэта часовае з'ява.
  
  — Што будзем рабіць, пан палкоўнік? — павярнуўся Жалезны да камандуючаму групай войскаў Паўночнай Добраахвотніцкай арміі. — Трымаць аблогу бессэнсоўна. Нас тут занадта мала...
  
  — Бессэнсоўна, — пагадзіўся Перхуров. — Трэба ўцякаць.
  
  Жалезны паморшчыўся.
  
  — Ну, калі хочаце, адступаць, — раздражнёна паправіў сябе палкоўнік. — Гэта сутнасці справы не мяняе.
  
  — Між іншым, — ні да каго не звяртаючыся, сказаў Пярвухін, — Барыс Віктаравіч ужо beja-ці-з...
  
  — Савинков? — здзівіўся Вадзім. — Адкуль вам гэта вядома?
  
  Пярвухін тонка ўсміхнуўся.
  
  — У мяне ўсюды свае людзі, таварыш Жалезны, нават у ВЧК...
  
  — Іронія цяпер недарэчная, — нецярпліва перапыніў яго Вадзім. — Калі ласка, канкрэтна...
  
  — А калі канкрэтна, то, даведаўшыся аб аперацыі, якую рыхтуюць чэкісты падчас эвакуацыі Галоўнага штаба ў Казань, Барыс Віктаравіч выпарыўся. Праз некалькі дзён ён аб'явіўся ў Казанскім манастыры і паведаміў, што хаваўся ў сяброў у англійскай консульстве. Пазаўчора, назапасьцеся падробленымі дакументамі, ён з'ехаў з манастыра ў Маскву, каб адтуль прабрацца ў Беларусь, а затым у Польшчу. Бегчы яму дапамог той самы супрацоўнік ВЧК, які мяне аб гэтым інфармаваў.
  
  — Гэта не правакацыя? — з трывогай у голасе спытаў Перхуров.
  
  — Не, спадар палкоўнік. Мы разам ваявалі і не раз хадзілі ў разведку. Я давяраю гэтаму чалавеку, як самому сабе...
  
  — Зрэшты, цяпер не час турбавацца пра лёс Савінкава, — сказаў Рэмізаў. — Пра сябе думаць трэба...
  
  Усе запытальна паглядзелі на Перхурова.
  
  — Трэба якім-то чынам прарвацца да Волзе, — сказаў камандуючы. — У кіламетры адсюль я загадаў на ўсялякі выпадак прыгатаваць невялікі параходзік. Калі з ім усё ў парадку...
  
  — Вы геній, спадар палкоўнік! — захоплена ўсклікнуў Рэмізаў.
  
  Жалезны, ні слова не кажучы, згроб са стала ўсе паперы і схаваў іх у партфель.
  
  
  Кіраўнік 2
  ПОПЕЛ КЛААСА
  
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «О, як я іх ненавіджу! Гэтых недавучак, выскачак з мелкобуржуазной асяроддзя, гэтых недарасляў, тарцюфаў, гэтых люмпенаў без роду, племя і айчыны. А больш за ўсіх — картавага недоноска з калмыцкими вочкамі, ўладалюбівая і жорсткага нягодніка, які ператварыў вялікую Расею ў зборышча вырадкаў, выкинувшего за борт гісторыі, які знішчыў самых выбітных людзей майго айчыны...
  
  З кім ён збіраецца будаваць «новае дзяржава»?
  
  З падобнымі сабе честолюбивыми маньякамі ад рэвалюцыі? З мужыкамі, якія ў Зімовым мачыліся ў вазы і тапталі нагамі творы мастацтва? З потнымі і памаўзлівыя кухарка?
  
  Гэта яны — Расея?
  
  Не, спадар Ульянаў-Ленін! Расія не з вамі, а з намі. Тут, у Парыжы, Берліне, Лондане, Шанхаі... Расея — гэта дзясяткі тысяч культурных, адукаваных людзей, якіх вы і вашыя паплечнікі выгналі з уласнай зямлі, пазбавіўшы іх дамоў, станаў, будучыні... Але вам не дадзена пазбавіць іх Расеі. Яна б'ецца ў сэрцах падобна на попел Клааса, яна жыве ў душах, яна не дае ім загінуць ад галечы або сысці з розуму ад безвыходнасці.
  
  Няхай нашчадак старадаўняга роду граф Зразумела, мяце па раніцах парыжскія вуліцы і атрымлівае наганяў ад паліцэйскіх і домаўладальнікаў, калі на ходніках застаецца смецце... Ён не перастае быць графам і з венікам у руках, і вам, спадар картавы, да яго — як ад зямлі да неба.
  
  Хай пецярбургская прыгажуня, дачка банкіра Разанава, ад голаду і галечы вымушана выйсці тут на панэль. Усё роўна вашыя грамадскія рэвалюцыянеркі ніколі не параўнаюцца з ёй у розуме і адукаванасці.
  
  Вы выгналі іх з роднай зямлі, але ведайце ж, ёсць Майсей, які верне Расею назад у Расею! І тады вам не абмінуць Страшнага Суда. Спачатку людскога, потым Гасподняга!»
  
  
  Парыж, студзень 1919 года
  
  
  Па вуліцы павольна цягнуўся высокі і вельмі непрыгожы чалавек у доўгім чорным паліто і з кіем у руцэ. Мінакі імкнуліся абыйсці яго бокам: ва ўсёй постаці гэтага незнаёмца было што-то злавеснае, нерэальнае, містычнае, і гэта «што-то» прымушала мінакоў інстынктыўна ціснуцца да сцен дамоў пры сустрэчы з ім.
  
  — Барыс Віктаравіч!
  
  Высокі чалавек падняў цяжкі погляд на прытармазіўшы ля тратуара аўтамабіль.
  
  — Барыс Віктаравіч! — з аўтамабіля з нечаканай резвостью выскачыў немалады шчыльны спадар у дыхтоўным паліто і дарагі капелюшы. — Добры дзень! Вы што ж, не пазнаеце мяне?
  
  — Спадар Сазонаў, — без усялякіх эмоцый у голасе вымавіў Барыс Віктаравіч. — Чаму ж не пазнаю... Партрэты міністра замежных спраў публікаваліся ў газетах...
  
  — Я чуў, што вы ў Парыжы, — не звяртаючы ўвагі на яго тон, узбуджана працягваў Сазонаў, — але, як заўсёды, інкогніта, і адшукаць вас не было ніякай магчымасці...
  
  — Ды на што я вам? — усміхнуўся Барыс Віктаравіч. — Для ўсіх, хто шчыра і аддана служыў Раманавым, я, калі не памыляюся, персона нон грата...
  
  — Часы змяніліся, дарагі спадар Савинков. Цяпер мы з вамі па адзін бок барыкадаў... Вы ў Парыжы, я ў Парыжы, вы беглі ад бальшавікоў, я бег ад бальшавікоў, вы хочаце вярнуцца, я хачу вярнуцца... Хіба гэтага мала, каб, забыўшыся ранейшыя супярэчнасці, працягнуць адзін аднаму рукі? — і экс-міністр першым працягнуў Барысу Віктаравічу сваю холеную пухлую далонь.
  
  Савинков млява паціснуў яе.
  
  — А ў мяне да вас ёсць адна слушная прапанова, — сказаў Сазонаў.
  
  — Якое ж? — запытаўся эсэр без усякай цікавасці.
  
  — Э, не, сябар мой, — засмяяўся Сазонаў. — Тут я вам нічога не скажу! Тратуар — не месца для абмеркавання важных праблем. Поедемте куды-небудзь паабедаць. Ці вы спяшаецеся?
  
  — Не, я нікуды не спяшаюся...
  
  — У такім разе... — Сазонаў гасцінна расчыніў перад Барысам Віктаравічам дзверцы аўтамабіля, — прашу! Шафёр, да «Максіму»!
  
  Аўтамабіль зароў і пакаціў па бруку, пакідаючы ззаду сябе клубы чорнага дыму.
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  «Да вясны 1919 года пры палітычнай, ваеннай і матэрыяльнай падтрымцы імперыялістаў Антанты на тэрыторыі Расіі сфармавалася некалькі буйных антысавецкіх ваенна-палітычных аб'яднанняў, узначаленых ваеннымі дыктатарамі — монархистскими генераламі. На ўсходзе такім дыктатарам быў «вярхоўны кіраўнік Расеі» віцэ-адмірал А. В. Калчака, на поўдні — «галоўнакамандуючы ўзброенымі сіламі поўдня Расіі» генерал А. І. Дзянікін, у раёне Петраграда — генерал І. М. Юдзеніч. Палітычным ядром гэтых ваенна-дыктатарскіх рэжымаў з'явіліся монархистские і кадэцкія арганізацыі.
  
  ...Былы царскі міністр замежных спраў С. Д. Сазонаў, які выконваў у Парыжы абавязкі прадстаўніка Калчака, там утварыў камітэт-нарада ў складзе уцекачоў з Расеі князя Г. Е. Львова і члена ЦК кадэцкай партыі В. А. Маклакова для працы сярод замежнікаў у карысць Калчака».
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  Парыж, студзень 1919 года
  
  
  — Такім чынам, дражайший Барыс Віктаравіч, мы хацелі б запрасіць вас супрацоўнічаць з намі, — выковыривая калыпком рэшткі шпінату, Сазонаў запытальна ўтаропіўся на Савінкава.
  
  — У якасці каго? — меланхалічна спытаў Барыс Віктаравіч.
  
  — У якасці дарадчага голасу ў камітэце і для працы сярод дэмакратычных элементаў... — туманна адказаў былы міністр. — Вы ўмееце пераконваць, і ў вас такія сувязі...
  
  — Для паспяховага зыходу справы мне патрэбныя грошы, — голас Барыса Савінкава стаў цвёрдым. — Шмат грошай.
  
  — Грошы будуць, — паспяшаўся запэўніць яго Сазонаў. — Я гарантую вам...
  
  — Добра, — пасля нядоўгага маўчання пагадзіўся эсэр.
  
  — Цудоўна! Прапаную адзначыць гэта падзея! — Сазонаў падняў келіх, сербануў трохі віна і без усялякай паўзы працягваў: — Для пачатку вы павінны прыцягнуць да супрацоўніцтва верных людзей, якія знаходзяцца цяпер у эміграцыі. Яны стануць вашымі памочнікамі...
  
  — Лічыце, што адзін памочнік у мяне ўжо ёсць. Гэта Вадзім Штайнберга, або Жалезны — як вам заўгодна, эсэр, надзейны і правераны таварыш, з якім я маю справу аж з дзевяноста пятага... Ён выпускнік факультэта філасофіі Гейдэльбергскага універсітэта, займаўся правам, мае сувязі і люта ненавідзіць бальшавікоў. Падыходзіць?
  
  — Галоўнае, каб гэты спадар... — Сазонаў пстрыкнуў пальцамі ў паветры, — Жалезны падыходзіў вам...
  
  У той жа дзень Савинков адправіў тэлеграму ў Берлін Штейнбергу:
  
  «Прыязджайце неадкладна Парыж тчк атрымалі тавар вышэйшай якасці тчк неабходна ваша пасрэдніцтва тчк».
  
  А Сазонаў перадаў шыфроўку віцэ-адміралу Колчаку:
  
  «Патрабуецца ўдзел у нарадзе левых элементаў. Пакуль няма каго ўзяць... Адзіны чалавек з якія знаходзяцца тут, які мог бы згуляць гэтую ролю, — Савинков. Яго пазіцыя цалкам згодная з намі. Па словах яго — у яго шмат прыхільнікаў у Расіі, сярод несацыялістычную, але радыкальных дэмакратычных элементаў, а таксама сярод афіцэрства. Ён сам вельмі жадае быць далучанымі да нарады, аб чым прама заявіў... Мы хочам даручыць яму агітацыю сярод дэмакратычных элементаў і з гэтай мэтай для сябе выкарыстоўваем яго спадарожнікаў. Просім вашага адабрэння. Разам з тым просім ўсё-ткі адшукаць спосаб задавальнення яго грашовых дамаганняў».
  
  
  Лондан, лета 1919 года
  
  
  Пасля аднаўлення сувязі з Савинковым для Вадзіма зноў пачалося бурнае час. Ён матаўся па Еўропе, наладжваючы адносіны з эмігранцкімі коламі, прыцягваючы да працы людзей, якія маглі дапамагчы асабістым удзелам у барацьбе з новым расейскім урадам.
  
  Дзякуючы поспехам колчаковской арміі ў Сібіры дзейнасць Жалезнага прасоўвалася вельмі і вельмі паспяхова. Імя адмірала магічна дзейнічала на прадстаўнікоў ангельскіх дзелавых колаў, і Вадзім, такім чынам, завёў сувязі ў вельмі высокіх сферах.
  
  Ён сышоўся з генерал-маёрам Альфрэдам Ноксом, з якім яго пазнаёмілі яшчэ ў Пецярбургу, дзе генерал аж да пачатку 1918-га быў ваенным аташэ пры пасольстве Вялікабрытаніі; пасябраваў з членам палаты абшчын ангельскага парламента. С. Хорам, адшукаў вядомых яму па Расіі чыноўнікаў Форын Оффис забілі хуткі мяч, і Липпера... Усе яны неаднаразова запэўнівалі Вадзіма ў сваёй нянавісці да бальшавікоў і падтрымцы эмігранцкіх колаў у барацьбе з імі. І сапраўды, ужо вясной 1919 года ў Омск з Лондана была накіравана спецыяльная камісія на чале з прафесарам Бярнардам Цэйрсом, якая павінна была распрацаваць шырокую праграму рэканструкцыі Расеі ў ваенным, эканамічным і сацыяльным планах. Улетку 1919-га па Карскому мора праз Об і Іртыш ў Омск прайшлі II судоў з ледакола: гэтая эксперыментальная экспедыцыя павінна была разведаць новы гандлёвы шлях з Англіі ў Расію.
  
  «...Баявой матэрыял, — пісаў пазней у сваіх успамінах князь Яўген Трубяцкой, — стаў прыбываць з Англіі ў такім багацці, што Дабраахвотніцкая армія не паспявала яго разгружаць. Ангельцы скардзіліся на марудлівасць разгрузкі».
  
  Развивший бурную дзейнасць Вадзім самаўпэўнена прыпісваў сабе шматлікія поспехі колчаковского руху. Пачуццё ўласнай значнасці, якое прыйшло на змену мучившим яго юнацкім комплексам, возвышало яго ў вачах навакольных, і цяпер з ім спрабавалі завязаць кантакты не толькі прадстаўнікі эмігранцкай эліты, але і члены вельмі паважаных у Англіі прозвішчаў. Яго сталі запрашаць на прыёмы ў багатыя дамы.
  
  На адным з такіх прыёмаў Жалезны пазнаёміўся з генералам Фрэнчы, іншым ваеннага міністра Ўінстана Чэрчыля. Фрэнч паабяцаў звесці Вадзіма са старым прыяцелем. Сваё слова генерал стрымаў: у пачатку лета Ўінстан Чэрчыль прызначыў аўдыенцыю «правай руцэ Савінкава», як называў сябе Штайнберга-Жалезны.
  
  Міністр прыняў рускага эмігранта ў сваім кабінеце.
  
  — Зразумела, мы павінны выратаваць Расею ад бальшавізму, — важна кіўнуў ён у адказ на гарачыя развагі Вадзіма аб тым, што чырвоныя прывялі яго радзіму да поўнага краху. — Мы асабіста зацікаўлены ў звяржэнні Леніна, бо ён здзейсніў здрада па адносінах да саюзнікаў, заключыўшы мірны дагавор з Германіяй. Выхад Расеі з вайны — акт забойства. Мы ўсяляк будзем падтрымліваць антысавецкі рух, і я хутчэй падам у адстаўку, чым пагаджуся адклікаць ангельскіх салдат з арміі Калчака!
  
  Завяршыўшы такім чынам аўдыенцыю, міністр развітаўся з Жалезным, напрыканцы яшчэ раз запэўніўшы яго, што Вадзім можа звяртацца асабіста да яго, Чэрчылю, калі ўзнікнуць нейкія складанасці ў агульнай справе.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Я шчыра верыў, што так яно і будзе, пра што неаднаразова пісаў Савинкову. Барыс, матаючыся паміж Парыжам, Прагай, і Варшавай, таксама знаходзіўся ў стане эйфарыі. Ці маглі мы меркаваць тады, як усё павернецца на самай справе!
  
  Як-то раз позна ўвечары ў маёй лонданскай кватэры раздаўся званок у дзверы. Я ўжо лёг спаць, і гэты позні візіт без усякай папярэдняй дамоўленасці мяне ўстрывожыла. Званок паўтарыўся. Ён быў доўгім і настойлівым — верагодна, наведвальнік, напэўна, ведаў, што я дома.
  
  Накінуўшы на плечы халат, у кішэню якога на ўсялякі выпадак быў пакладзены пісталет, я асцярожна выйшаў у пярэдні пакой. На лесвіцы, мабыць, пачулі мае крокі, таму што з-за дзвярэй пачуўся патрабавальны і ўладны жаночы голас:
  
  — Адкрыйце!
  
  Отворив дзверы, я ледзь не ўпаў ад нечаканасці. На парозе стаяла Пепита Бобадилья уласнай персонай!
  
  — Не чакаў? — яна злёгку ўсміхнулася і прайшла міма мяне ў гасціную.
  
  Прызнацца, няма. Мне і ў галаву не магло прыйсці, што даўняя каханая, пра якую я амаль і не ўспамінаў, знойдзе мяне ў Лондане! Вядома, я ведаў непрадказальны характар Пепиты, але каб такое...
  
  У поўнай разгубленасці я рушыў услед за ёй. Мая госця ўжо сядзела ў крэсле і з цікаўнасцю азіралася па баках.
  
  — А ты нядрэнна ўладкаваўся, — заўважыла яна, разгайдаў кітайскага болванчика, які ўпрыгожваў чайны столік. — Зусім не падобна на эмігранцкую нару... І колькі ты плаціш за гэтую кватэру?
  
  — Пяцьдзесят фунтаў стэрлінгаў у месяц... — прамармытаў я.
  
  — Ого! — з павагай вымавіла Пепита. — З гэтага я магу зрабіць выснову, што ты зусім не бедствуешь, як іншыя... А, уласна, на якія сродкі? Табе ўдалося вывезці з Расіі каштоўнасці? Ці ты стаў членам ангельскага парламента?
  
  — Паслухай, — не вытрымаў я. — Што гэта за допыт? У рэшце рэшт гэта ты звалілася як снег на галаву... Адкуль ты ўзялася? Як ты мяне адшукала? То ты раптоўна знікаеш і прапаў невядома дзе гадамі, то...
  
  Пепита засмяялася.
  
  — Ідзі апраніся, — загадным тонам сказала яна. — Звярні ўвагу, у цябе госці. А акрамя таго, я ў некаторым родзе дама, калі ты зрабіў ласку заўважыць...
  
  Калі я зноў вярнуўся ў гасціную, Пепиты там ужо не было. Затое з кухні даносіліся дзіўныя пахі і чуўся звон посуду.
  
  — Я галодная, — заявіла яна мне, стоячы ў пліты. — А так як гаспадар ты не надта гасцінны, я сама вырашыла падаглядаць за сабой... — і яна спрытна пераваліла бекон з яечняй з патэльні на талерку.
  
  — Ты надоўга? — пацікавіўся я, змірыўшыся з тым, што на іншыя пытанні адказаў усё роўна не атрымаю.
  
  Пепита паціснула плячыма.
  
  — Яшчэ не ведаю, — вымавіла яна з набітым ротам. — Як складуцца абставіны.
  
  — У цябе ў Лондане справы?
  
  Госця кіўнула:
  
  — І вельмі важныя. Я збіраюся замуж.
  
  — Вось як? Вельмі рады... І хто ж гэты шчасліўчык?
  
  — Ты...
  
  Некалькі імгненняў я стаяў, нібы аглушаны. Выгляд у мяне, павінна быць, быў вельмі дурны, таму што Пепита, адставіўшы талерку ў бок, пачала рагатаць.
  
  — Спалохаўся... — залівалася яна рогатам. — Ой, не магу! Эсэр сраны! Страляць не баішся, а жанчыны спалохаўся! З розуму сысці!
  
  — Ты... гэта... сур'ёзна?.. — нарэшце я зноў здабыў дар прамовы.
  
  — Вядома, — Пепита перастала рагатаць. — Інакш навошта б я шукала цябе па ўсёй Еўропе і дабіралася сюды з Масквы?
  
  — Як — з Масквы? — не, гэтая жанчына прыносіла мне сюрпрыз за сюрпрызам.
  
  — Вельмі проста. Прачнуўшыся аднойчы раніцай, я зразумела, што не магу без цябе жыць. Гэта было ў Мадрыдзе некалькі гадоў таму. Я адчула сябе поўнай ідыёткай: бо быў побач чалавек, які любіў мяне, як сорак тысячаў братоў... Дарэчы, хто з вялікіх сказаў, што гэта?
  
  — Шэкспір... — прамармытаў я, зусім збіты з панталыку.
  
  — Зрэшты, гэта няважна. Дык вось, быў такі чалавек, які мог скласці маё шчасце, а я гэтага не разгледзела. І тады я кінулася ў Гейдэльберг. Але цябе там, вядома, ужо не было... Берлін, Лондан, Парыж... Я ішла па тваіх слядах, нібы сышчык. Сябры сказалі, што ты ў Пецярбургу. Я — туды. Не знайшла. Адправілася ў Маскву... А тут — гэтая жахлівая рэвалюцыя... Вайна... Я не змагла з'ехаць: наш цягнік на Украіне быў расстраляны то чырвонымі, то есць які-то бандай... Прыйшлося вяртацца ў Маскву... Ты не ўяўляеш, што я перажыла! Ворагу не пажадаю... Зноў-такі трэба на што-то існаваць... Я пайшла сястрой міласэрнасці ў Пакроўскую суполку...
  
  — Як — у Пакроўскую суполку? — насцярожыўся я.
  
  — Вельмі проста... Чаму цябе гэта палохае?
  
  — Скажы, ці не была ты знаёмая з нейкім юнкерам Івановым, які знаходзіўся там на лячэнні? — нават з засценкаў ВЧК сябры маскоўскай арганізацыі «Саюза абароны радзімы і свабоды» здолелі перадаць на волю вестка аб тым, што іх правал адбыўся з-за юнкера Іванова, чыя каханая, сястра міласэрнасці, данесла чэкістам пра яго падпольнай дзейнасці. Мы прысудзілі юнкера да расстрэлу, але за нас гэта зрабілі чэкісты...
  
  — А пры чым тут Іваноў? — паціснула плячыма Пепита. — Ці мала хто мне сустракаўся ў гэты час...
  
  — Гэта ты паведаміла чэкістам аб сходах у Малым Левшинском завулку? — ва ўпор спытаў я.
  
  — За каго ты мяне прымаеш? — Пепита горда ўскінула галаву. — А зрэшты... — раптам яна змяніла тон. — Што тут такога? Я бедная, мне трэба на што-то існаваць... У суполцы нас толькі кармілі задарма, а грошай не плацілі. А я хачу апранацца, хачу жыць... У рэшце рэшт, калі з'явілася магчымасць прадаць каштоўныя звесткі, чаму б ёю не скарыстацца?
  
  — Яны заплацілі табе? — ахнуў я. — Гэтыя, з цвярозымі галовамі і чыстымі рукамі?..
  
  — Дастаткова для таго, каб я магла выбрацца з гэтай жудаснай Масквы...
  
  У мяне пачалася істэрыка. Я рагатаў, як вар'ят. Дык вось, аказваецца, як яны працуюць, гэтыя жабракі рабочыя і сяляне! Вось чаму правалілася бліскучая задума з «Саюзам»! І з-за каго? З-за жанчыны, з якой я ў свой час спаў! З-за Пепиты Бобадилья!
  
  Я ўсё рагатаў і не мог спыніцца.
  
  — Псіхапат, — ледзяным тонам вымавіла Пелита, і я змоўк. — Спыні істэрыку!
  
  Я імгненна отрезвел. Стала вельмі холадна, і рукі мае пакрыліся гусінай скурай.
  
  — Вернемся да маёй прапановы... — жанчына строга паглядзела на мяне.
  
  — Аб чым ты кажаш?! — я быў абураны да глыбіні душы. — Ты хочаш, каб я ажаніўся на жанчыне, якая здрадзіла справа майго жыцця? Якая прадалася чэкістам? Ва! — і я, нібы мужык з дворницкой, паднёс кукіш да самага яе носе.
  
  — Ну што ж, — Пепита заставалася абсалютна спакойнай. — Я так і перадам твайму сыну...
  
  — Якому сыну? — збянтэжыўся я.
  
  — Нашага з табой сына, — усё тым жа роўным голасам паўтарыла яна. — Сэмьюэлу Бобадилья, якому я хацела даць прозвішча бацькі.
  
  Я не верыў ёй. Ні аднаму яе слову. Вядома, яна не магла нарадзіць... Ва ўсякім выпадку, ад мяне. Але ўсё ж...
  
  — Мяне не купіш... — зрэшты, ранейшай упэўненасці ва мне ўжо не было. — Колькі яму гадоў?
  
  — Трынаццаць... Ён нарадзіўся ў верасні шостага года.
  
  Я падлічыў. Мы з Пепитой сустракаліся ў Гейдэльберг з лета па снежань дзевяцьсот пятага... Ну так. Яна знікла з майго жыцця трыццаць першага снежня, у самы пярэдадзень Новага года.
  
  — Але... — зусім сумеўся я. — Але... што ты можаш гэта даказаць?
  
  Замест адказу Пепита дастала з сумачкі фатаграфічную картку. Я уввдел благога і непрыгожага падлетка.
  
  — Гэта ж твой твар... — ціха сказала жанчына.
  
  — Але... — усё яшчэ не мог паверыць я, — чаму ж ты не паведаміла пра гэта раней?
  
  — Я шукала цябе... — вочы Пепиты напоўніліся слязьмі. — Але не думала, што ты... сустрэнеш мяне так... што палітыка...
  
  Яна закрыла твар рукамі.
  
  Сын! Госпадзе, у мяне ёсць сын! Я нават уявіць не мог, што калі-небудзь у мяне будзе сын!
  
  Праз тыдзень мы з Пепитой абвянчаліся па каталіцкаму абраду...»
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  «У канцы студзеня 1919 г. колчаковская армія пацярпела поўнае паражэнне. Нават камандаванне Чэхаславацкага корпуса, які апынуўся ў Сібіры па волі Антанты, палічыла неабходным адмежавацца ад колчаковцев...
  
  4 студзеня 1920 г. «вярхоўны кіраўнік» отрешился ад улады і выдаў «указ» аб прызначэнні сваім пераемнікам яшчэ не дабітага Дзянікіна, а да ўступлення апошняга на гэты «пост» перадаў ваенную ўладу... бандитствующему атаману Сямёнаву.
  
  5 студзеня ў Іркуцку адбылося паўстанне, але ўлада захапіў эсеро-меньшевистский «Политцентр». 6 студзеня 1920 г. у Краснаярску здаліся ў палон рэшткі колчаковской арміі (20 тыс. чалавек). Эшалоны чэхаславацкіх легіянераў, пад аховай якіх знаходзіўся Калчака, апынуліся адрэзанымі.
  
  15 студзеня чехословаки перадалі Калчака «Политцентру».
  
  ...21 студзеня уладу ў Іркуцку перайшла ў рукі адукаванага бальшавікамі ВРК. 22 студзеня 1919 г. ВРК паведаміў начальніку 30-й стралковай дывізіі А. Я. Лапину, якому былі падпарадкаваныя ўсе партызанскія часткі, якія дзейнічалі ў раёне Іркуцка, што Калчака і яго «прэм'ер-міністр» Пепеляеў знаходзяцца ў турме, залаты запас Расеі, захоплены пры затрыманні Калчака, перавозіцца ў каморы Дзяржбанка».
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  У Расіі пастановамі УЦВК і СНК была адменена смяротнае пакаранне.
  
  У марозны дзень 7 лютага 1920 года чырвонаармейцы пад канвоем прывялі да ракі і разгарнулі спіной да палонкі арыштаваных Калчака і Пепеляева і расстралялі іх. Целы загінулых ўпалі ў ледзяную ваду. Такую смерць прыняў расейскі віцэ-адмірал, удзельнік абароны Порт-Артура, камандуючы Чарнаморскім флотам у 1916-1917 гг., таленавіты пісьменнік, асоба незвычайная ва ўсіх адносінах, Аляксандр Васільевіч Калчак.
  
  Вестка аб гібелі Калчака Вадзім Жалезны ўспрыняў як асабістую трагедыю.
  
  
  Кіраўнік 3
  ПТУШКА ФЕНІКС
  
  
  
  Варшава, студзень 1921 года
  
  
  Даўно не видевшийся з Савинковым Вадзім адзначыў пра сябе, што Барыс вельмі пастарэў. Ды і характар у яго змяніўся: ён стаў стрыманей і разумны, больш уважліва да суразмоўцы і мякчэй ў выказваннях.
  
  Яны сустрэліся ў штаб-кватэры Рускага палітычнага камітэта ў Варшаве, якім кіраваў Савинков. Жалезны прыехаў у польскую сталіцу па яго выкліку: Барыс па-ранейшаму заставаўся вельмі дзейным чалавекам і песціў мары аб змене ўлады ў Расеі.
  
  — Мая думка такая, — втолковывал Барыс Вадзіму, — каб паспрабаваць надаць больш-менш арганізаваную форму зялёнага руху і выклікаць шырокае і масавае сялянскае паўстанне. З гэтай мэтай і варта паслаць у Расію эмісараў. Паглядзіце...
  
  Ён расклаў на стале перад наведвальнікамі надрукаваныя дакументы.
  
  — Гэта, — Савинков узяў адну з папер, — схема супадпарадкавання баявых атрадаў. Згодна з маім планам, кожная воласць павінна скласці атрад, на чале якога загадзя ставіцца начальнік, які з'яўляецца кіраўніком арганізацыі. Валасныя арганізацыі аб'ядноўваюцца павятовым кіраўніком, павятовыя кіраўнікі — губернскім... Ім ставіцца ў абавязак-стварэнне дружын спецыяльнага прызначэння... Дарэчы, таварыш Жалезны, гэтыя свае думкі я ўжо выклаў у лістах гаспадарам Чэрчылю і Сасноўскаму, ваеннаму міністру Польшчы...
  
  — Выдатна, — задуменна сказаў Вадзім, праглядаючы паперы. — Ну і што яны?
  
  — Сасноўскі, з лёгкай рукі маршала Пілсудскага, абяцаў дапамагчы ваеннай сілай. А Чэрчыль маўчыць... Менавіта таму я і выклікаў вас сюды, каб вы сталі прадстаўніком цэнтра ў Лондане і звязаліся з Чэрчылем. Вы ж, здаецца, асабіста знаёмыя?
  
  — Знакам — гэта моцна сказана, — усміхнуўся Вадзім. — Я быў у яго на прыёме ў пазамінулым годзе... Наўрад ці англійская ваенны міністр памятае аб маім існаванні...
  
  — А вы нагадайце, — тонам, што ня церпіць пярэчанняў, сказаў Савинков. — Калі гаворка заходзіць пра інтарэсы Расеі, мяркую, патрабуецца на час забыць пра прыстойнасць і ілжывай сціпласці... Вы згодныя са мною?
  
  — Ва ўсякім выпадку, мне няма чаго запярэчыць...
  
  — Вось і добра. Ваша задача — зрабіць так, каб англічане аднавілі цікавасць да рускай пытанні і выдзелілі нам субсідыі. З майго боку, я прыкладу ўсе намаганні для складання адзінага і аднастайнага атрада, да 5 тысяч штыкоў і шабляў, каб ён мог падтрымаць паўстанне ў Расіі. Між іншым, у лагерах і казармах Польшчы абгрунтаваліся рэшткі войска Булак-Балаховіча і Перемыкина, па маіх падліках — каля 15 тысяч чалавек. Думаю, іх можна будзе мабілізаваць на новую вайну...
  
  Жалезны з захапленнем паглядзеў на Барыса. Вось хто часу дарма не губляў! Савинков — як птушка Фенікс, кожны раз адраджаецца з попелу. І адкуль такая воля, такая ўпэўненасць, такая надзея ў гэтым чалавеку?! Як яму ўдалося захаваць усё гэта, нягледзячы на страшныя паразы, праз якія яму давялося прайсці?
  
  — ...лічу неабходным укараняць сваіх людзей у Чырвоную Армію, — працягваў між тым Барыс, — з мэтай стварэння ваенных противосоветских арганізацый, а таксама для пранікнення ў савецкія ўстановы. Сваім агентам я настойліва рэкамендую не проста пранікаць у войска і партыю, але і імкнуцца расці ў іх па службовай лесвіцы. Мною ўжо пасланыя людзі ў Петраград, Маскву, Менск, Чарнігаў, Харкаў, Кіеў, Курск...
  
  Да позняга вечара знаходзіўся Жалезны ў раскошным нумары гатэля «Брюль», дзе размяшчалася штаб-кватэра Рускага палітычнага камітэта. Ён выявіў, што, нягледзячы на шматлікія правалы эмігранцкага і белагвардзейскага руху, ад якога Вадзім на час адышоў пасля краху колчаковской арміі і ганебнай гібелі адмірала, якую ўзначальвае Савинковым арганізацыя актыўна дзейнічае. Гэта вынікала нават з бесперапынных тэлефонных званкоў і бясконцага патоку наведвальнікаў, настроеных вельмі па-дзелавому.
  
  Толькі каля дзесяці гадзін яны з Барысам выйшлі нарэшце на свежае паветра.
  
  — Я па-чартоўску прагаладаўся, — раптам успомніў Савинков, — па-мойму, апошні раз я еў толькі за сняданкам.
  
  І яны накіраваліся ў маленькі рэстаранчык, які знаходзіўся непадалёк.
  
  — Усё-такі руская гарэлка лепш, — заўважыў Жалезны, паставіўшы на стол опорожненную стос з-пад старкі.
  
  — Усё рускае лепш, — глыбакадумна ўздыхнуў Барыс. — Але дзе яна, наша Расея...
  
  Ён трохі памаўчаў, а потым раптам спытаў:
  
  — Ці Не знаходзіце вы, што настаў час для аднаўлення дзейнасці «Саюза абароны радзімы і свабоды»? Цяпер-то мы ўлічым ранейшыя памылкі і не дапусцім правалу.
  
  Вадзім замяўся. Ён не хацеў успамінаць аб «Саюзе», бо ў тым, што бальшавікі раскусілі бліскучы савинковский задума, апынулася вінаватай яго жонка... Праўда, пра гэта ніхто, акрамя самога Штайнберга, не ведаў.
  
  — Чаму ж вы маўчыце? — Савинков пільна глядзеў на яго.
  
  — Права, не ведаю... Я як-то не думаў аб гэтым...
  
  — А я думаў. І прыйшоў да высновы, што цяпер усё можна павярнуць назад. Спадзяюся, вы прымеце прапанову стаць членам «Саюза»?
  
  —'Несумненна... — Вадзім вельмі хацеў перавесці размову на іншую тэму. — Я чуў, вы вырашылі зноў вярнуцца да літаратуры?
  
  — Так, — нядбайна кінуў Барыс. — Напісаў раман...
  
  — Аб чым жа?
  
  — Аб рэвалюцыйнай барацьбе. На аснове асабістых уражанняў і ўспамінаў.
  
  — Як цікава! — захапіўся Жалезны. — Я таксама, ці ведаеце, займаюся складальніцтвам. Трохі для заробку, крыху для сябе... Але, адчуваю, таленту замала... А як называецца ваш раман?
  
  — «Конь бледны»...
  
  — Папахвае дэкадэнцтва...
  
  — Ну і што? Але сам тэкст цалкам у рэалістычным духу.
  
  — Дасце пачытаць?
  
  — Дзеля Бога... Калі хочаце, можаце перавесці на ангельскую.
  
  — Вы гэта сур'ёзна?
  
  Савинков паціснуў плячыма:
  
  — Чаму б і не?
  
  — Ну што ж, я з задавальненнем паспрабую...
  
  Вярнуўшыся ў Лондан, Жалезны і на самай справе ўзяўся за пераклад савинковского рамана, тым больш што выдавец, да якога ён звярнуўся, з энтузіязмам адгукнуўся на прапанову і выплаціў неблагі аванс. Да сваёй працы Вадзім падключыў новага прыяцеля Поля Дюкса, які нядаўна вярнуўся з Петраграда, дзе, як казалі, ён вёў выведвальную дзейнасць па заданні «Интеллидженс Сэрвіс». Такую дружбу, як справядліва разважыў Вадзім, трэба было ўмацоўваць агульнымі інтарэсамі.
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  Заняты аднаўленнем кантактаў з дзелавымі і палітычнымі коламі Англіі і перакладам савинковского рамана, Жалезны не знайшоў часу выехаць на з'езд адноўленай «Нацыянальнага саюза абароны свабоды і радзімы», які адбыўся ў чэрвені 1921-га ў Варшаве. На з'ездзе прысутнічаў 31 чалавек, сярод дэлегатаў былі і прадстаўнікі замежных дзяржаў: афіцэры французскай, ангельскай, італьянскай і амерыканскай ваенных місій у польскай сталіцы і афіцэр службы сувязі паміж міністэрствамі замежных спраў і ваенным міністрам Польшчы Салагуб. Пасля нядоўгіх дэбатаў удзельнікі з'езду прыйшлі да адзінага меркавання: выкарыстоўваць тэрор як сродак для дэмаралізацыі камуністаў і як падстава для спынення прытоку свежых сіл у РКП (б). Абавязкі па фінансаванні арганізацыі ўзялі на сябе другі аддзел польскага генеральнага штаба і французская ваенная місія.
  
  На тэрыторыі Расіі і Беларусі «Саюз» стварыў шэраг губернскіх камітэтаў, якія, у сваю чаргу, арганізавалі павятовыя і гарадскія камітэты і вочкі ў савецкіх установах і на прадпрыемствах. Стаўка была зробленая на сялянскія паўстання.
  
  — Велізарная большасць Расеі — сялянская дэмакратыя, — матываваў кірунак дзейнасці «Нацыянальнага саюза» Савинков. — Не відавочна ці таму, што, пакуль ўзброеная барацьба з бальшавікамі не будзе абапірацца на сялянскія масы, іншымі словамі, пакуль патрыятычная армія не паставіць сабе мэтай абарону інтарэсаў сялянскай дэмакратыі, і толькі яе, бальшавізм не можа быць пераможаны ў Расеі...
  
  Але часы змяніліся: Савинков не ўлічыў таго, што якія стаміліся ад вайны, запалоханыя чырвоным тэрорам, згаладалыя людзі хочуць толькі аднаго — спакою. Вось чаму ў яго атрады рынуліся не сяляне, здавалася б, кроўна зацікаўленыя ў вырашэнні сваіх праблем, а люмпены, лайдакі, бандыты... Іх «акцыі» ператвараліся ў зверства, масавыя забойствы, падпалы.
  
  Які камандаваў адным з такіх атрадаў палкоўнік Паўлоўскі рэгулярна здзяйсняў са сваёй брыгадай рэйды з Польшчы на савецкую тэрыторыю. Падчас першага рэйду атрад Паўлоўскага уварваўся ў горад Холм, дзе бандыты забілі 250 і паранілі 310 чалавек. Адступаючы ў напрамку Старой Русы, яны прайшлі праз Демянска, разграмілі там усе савецкія ўстановы, выпусцілі з турмы крымінальнікаў і забілі 192 чалавека.
  
  Пры другім рэйдзе ў раёне Пінска бандыты захапілі ў палон 14 маладых людзей з атрада ЧОН і прымусілі капаць сабе магілы, пасля чаго палкоўнік Паўлоўскі асабіста расстраляў іх. Потым яго «арлы» абрабавалі банкі ў павятовых цэнтрах Духовщина, Белы, Парэчча і Рудня.
  
  У наступны раз галаварэзы, зрабіўшы налёт на пагранзаставу, забілі спячых пасля дзяжурства дзесяцёх чырвонаармейцаў, павесілі цяжарную жонку начальніка заставы.
  
  4 ліпеня 1921 года Савецкі ўрад накіраваў Польшчы ноту з патрабаваннем ліквідаваць на тэрыторыі краіны арганізацыі, якія дзейнічаюць супраць Савецкай Расіі, Беларусі і Украіны, выгнаць іх кіраўнікоў.
  
  
  «У ноце падрабязна характарызавалася варожая Савецкаму дзяржаве дзейнасць савинковских арганізацый і прыводзіліся шматлікія факты іх сувязі з польскай выведкай. У ноце гаварылася таксама аб тым, што польскі генеральны штаб садзейнічаў адпраўкі ў Расею яду з мэтай масавага атручвання красноармейских частак у момант паўстання. Так, напрыклад, 2-й аддзел польскага генеральнага штабу за подпісам маёра польскага генеральнага штаба Бека выдаў агентам Савінкава дакумент на правоз у Расію нібыта для даследчых мэтаў двух кілаграмаў яду».
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  У кастрычніку 1921 года паміж савецкім і польскім урадамі быў падпісаны пратакол, паводле якога кіраўнікі антысавецкіх арганізацый павінны былі пакінуць тэрыторыю Польшчы. Але Барыса Савінкава да таго часу ўжо не было ў польскай сталіцы.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Абгрунтаваўшыся ў Парыжы, Барыс разумна разважыў, што яму варта на час сысці ў падполле. Аднак гэта зусім не азначала, што ён склаў рукі. Наадварот, Савинков працягваў працаваць яшчэ больш актыўна. Я заўсёды дзівіўся яго несуцішнай энергіі і выдатным арганізатарскім здольнасцям. Калі б ён калі-небудзь вырашыў разбагацець, то стаў бы самым багатым чалавекам свету. Ён умеў раскруціць колца так, што яно працягвала круціцца з шалёнай хуткасцю і вельмі доўгі час без яго наступнага ўдзелу.
  
  Пачаўшы ў Варшаве выпускаць газету «Свабода» яшчэ ў лепшыя часы працы Рускага палітычнага камітэта, Барыс працягваў кіраваць выданнем і пасля сваёй высылкі з Польшчы. Ён здолеў прыцягнуць да справы журналіста і пісьменніка А. Амфитеатрова і прафесара літаратуры. Д. Философова, якія прыклалі ўсе намаганні, каб газета не скацілася да ўзроўню звычайнага жоўтага лістка, якіх цяпер шмат, а працягвала заставацца рупарам рускай прагрэсіўнай эміграцыі. Философову нават пасля высылкі з Варшавы ўдалося атрымаць пад выданне субсідыю ад міністэрства замежных спраў Польшчы.
  
  Што тычыцца мяне, то Барыс, які ў сілу якія склаліся акалічнасцяў не мог знаходзіцца па-за Парыжа, папрасіў быць яго прадстаўніком у тых краінах, урады якіх працягваюць барацьбу супраць новай расейскай улады. Вось чаму мне давялося паматацца па свеце!
  
  Аб усіх сваіх дзеяннях я павінен быў неадкладна інфармаваць Савінкава. Я не ўмеў карыстацца шыфрамі, псеўданім Жалезны быў ужо добра знаёмы агентам ВЧК, якія ў мностве гойсалі па ўсім свеце, выяўляючы і знішчаючы контррэвалюцыянераў, і Пепита прапанавала мне ўзяць іншае прозвішча — Рэйлі.
  
  — Чаму Рэйлі? — здзіўлена спытаў я.
  
  — Чаму б і не? — адказала жонка. — Джордж Рэйлі, хіба не гучыць?
  
  Чорт вазьмі! Яшчэ як гучыць! Раптам я ўспомніў гэта імя. Вядома ж, Джордж Рэйлі — той самы сацыяліст, ангелец, з якім мяне калі-то пазнаёмілі у Расіі паплечнікі па Баявой арганізацыі эсэраў. Як жа я мог забыць? Ён выдатна дапамог, нам тады, пераправіўшы з Лондана хімікаты для динамитной майстэрні. Рэйлі, вядома ж, Рэйлі. І ўсё-ткі...
  
  Не ўдаючыся ў падрабязнасці, я сказаў:
  
  — Гучыць, але... Я рускі чалавек!
  
  Пепита ўздыхнула з такім выглядам, быццам яна мае справу з маленькім дзіцем:
  
  — Вадзім, часам я дзіўлюся тваёй наіўнасці... Што зробяць чэкісты з рускім чалавекам, абвінавачаным у дапамозе контрреволюционерам, тым больш Савинкову?
  
  — Заб'юць... Могуць падбудаваць, напрыклад, аўтакатастрофу, як гэта зрабілі з графам Олсуфьевым...
  
  — Вось бачыш... Ты і сам усё разумееш... Немцам ты быць не можаш...
  
  — Не магу...
  
  — Такім чынам, ты павінен зрабіцца ангельцам. Нават калі чэкісты выйдуць на твой след, яны вырашаць, што ты дзейнічаеш па заданні «Интеллидженс Сэрвіс», і максімум, на што яны вырашацца, — гэта абліць цябе брудам у іх савецкіх газетенках. Забіць цябе яны не асмеляцца, арыштаваць — тым больш... А тое, што пра цябе напішуць якую-небудзь гадасць, — цябе ж на руку. Паглядзі, як рэзка ўзрасла папулярнасць Савінкава пасля таго, што Саветы прыпісалі яму масавыя забойствы...
  
  Усё-ткі Пепита была выдатна разумнай жанчынай!
  
  — Ты зусім правы, — вымушаны быў пагадзіцца я. — Добра, зраблюся ангельцам. Адно мяне бянтэжыць: калі раптам што здарыцца, падазрэнне падае на гэтага Джорджа Рэйлі...
  
  — Не ўпадзе, — запэўніла мяне Пепита. — Справа ў тым, што гэты чалавек даўно памёр.
  
  — Адкуль ты ведаеш?
  
  — Я была з ім знаёмая... у юнацтве... ён загінуў падчас вайны.
  
  — Шкада, — уздыхнуў я. — Ён быў слаўны...
  
  З тых часоў лісты да Барысу я падпісваў так: «Дж. Рэйлі».
  
  
  «Можаце сабе ўявіць, што тут я мабілізаваў усё і ўся. Велічэзныя паслугі мне аказаў Крамарж. Вы ведаеце чаму? З-за Вас, таму што я сказаў яму, на што пойдзе частка грошай, якія я зарабляю. Цудоўны стары».
  
  
  (З ліста Жалезнага-Рэйлі Савинкову. Прага, 7 траўня 1922 года.)
  
  
  «Прыехаў я сюды і неадкладна павінен быў заняцца пошукамі грошай, і што Вы думаеце? Ні адзін з тых людзей, якія... ў першыя гады вайны зарабілі мільён даляраў, не даў мне ні адзінага цэнта! Дарэчы, я падумаў аб нейкім римлянине. (Пад «нейкім рымлянін» Вадзім меў на ўвазе Мусаліні. — Заўв, аўт.) Вось калі б Вам да яго знайсці дарогу! Няўжо няма шляхоў? Яго сімпатыі, напэўна, на нашым баку».
  
  
  (З ліста Жалезнага-Рэйлі Савинкову. Нью-Ёрк, 28 жніўня 1922 года.)
  
  
  «Вам трэба пазнаёміцца з Вольскі. Яна выйшла замуж за найвялікшага амерыканскага багацея і атрымала ад яго вясельны падарунак — 5 мільёнаў даляраў наяўнымі... Яна будзе ў Парыжы пасля 12 верасня... Калі б вы з ёй пазнаёміліся, вы маглі б павесьці яе на дзейную дапамогу... Памятаеце, я Вам заўсёды казаў, што нашай справе не хапае прыдатнай уплывовай жанчыны».
  
  
  (З ліста Жалезнага-Рэйлі Савинкову, Лондан, 31 студзеня 1923 года.)
  
  
  «Толькі што сустрэў Чэрчыля (не прайшоўшы на парламенцкіх выбарах 1922 года, У. Чэрчыль вымушаны быў сысці ў адстаўку. — Заўв. аўт.). Спытаўся ў яго, ці не можа ён нам дапамагчы, паказаўшы падыходных людзей са сродкамі. Ён, па-відаць, быў шчыра заклапочаны і прасіў мяне яму напісаць, бо ён заўтра раніцай з'язджае. Прашу Вас неадкладна даць мне схему для лісты, акрамя таго, думаю, што было б добра, калі б Вы прыклалі ўласнае ліст...»
  
  
  (З ліста Жалезнага-Рэйлі Савинкову. Лондан, 31 студзеня 1923 года.)
  
  
  «Цяпер адправіў Чэрчылю Ваш ліст з дадаткам доўгага лісты ад сябе, які тлумачыць усе становішча згодна з Вашым ўказанням. Будзем спадзявацца, што ён што-то зробіць і хутка адкажа».
  
  
  (З ліста Жалезнага-Рэйлі Савинкову. Лондан, 5 лютага 1923 года.)
  
  
  «Мусаліні ж, па-відаць, узважыўшы цяжар становішча ў Італіі, і цяжкасці ў заходнееўрапейскай палітыцы, сказаў сваім энтузіястам: супакойцеся, не час».
  
  
  (З ліста Амфитеатрова Савинкову, Рым, 12 чэрвеня 1923 года.)
  
  
  «Рымская камбінацыя, па-відаць, канчаткова памерла».
  
  
  (З ліста Жалезнага-Рэйлі Савинкову. Лондан, 15 чэрвеня 1923 года.)
  
  
  1979 год Масква, пункт прыёму другаснай сыравіны № 398/2
  
  
  Віка азірнулася. Паблізу нікога не было. І яна бачком праслізнула ў дзверы.
  
  Эдзік, лежачы на канапе, чытаў «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».
  
  — Прывітанне, — сказаў ён, убачыўшы Віку, і неахвотна падняўся.
  
  — Добры дзень, — Віка прайшла ў свой кут і вёскі, абхапіўшы калені рукамі.
  
  — Як справы? — Бодягин ўклаў у кнігу закладку.
  
  — Нармальна... А ў цябе?
  
  — І ў мяне, — Эдзік ўваткнуў відэлец у разетку. — Чай будзеш?
  
  — Буду...
  
  Пасля гутаркі ў КДБ Віку быццам падмянілі. То яна задавальняла істэрыкі, то была млявай і абыякавай, як цяпер. Яе візіты станавіліся ўсё больш тягостными для Эдзіка. Але ён адчуваў сябе міжвольным вінаватым яе стану і спыніць адносіны не мог.
  
  Каб перапыніць якая зацягнулася паўзу, Бодягин кіўнуў на кнігу. Д. Голинкова:
  
  — Чытала?
  
  — Няма...
  
  — Дарма, — ён стараўся здавацца нязмушаным. — Шмат цікавых фактаў. Хоць трактоўка... І столькі белых нітак тырчыць з кожнага справы. Тут, дарэчы, некалькі кіраўнікоў прысвечана, уяві сабе, Рэйлі.
  
  — Ну і што? — Віка абыякава рулі на чай.
  
  — Наогул канцы з канцамі не сыходзяцца. Узяць хоць бы біяграфію. Да сарака гадоў чувак жыве ў Пецярбургу так, што наогул ніхто нічога не ведае пра яго існаванне. Скажы, хіба так бывае? Ды возьмем хоць любога, самага звычайнага чалавека. У кожнага ёсць сваякі, сябры, калегі. Ёсць паперы, дакументы, заявы, рахункі... — ён патрос пачкам квітанцый. — Гэта ў наш час. А раней? Яны ж усе, як ненармальныя, каталі лісты і ўспаміны. Якой-небудзь хмырик, нікчэмнасць — а фігуруе ў мемуарах княгіні там ці графа, таму што яны бачылі яго з акна. А тут чувак цягаўся на балі ўсю сваё жыццё і быў знаёмы з усімі запар — і да рэвалюцыі аб ім ніхто ні слова, ні паўслова...
  
  — Не вырабляў ўражанні, — без усякага выразу сказала Віка. — Ці быў глыбока законспирирован...
  
  — Ты памяркуй сама: пасля рэвалюцыі глыбока законспирированный брытанскі агент адкрыта ідзе па вуліцы, з усімі кланяецца, і кожная сабака ведае, што гэта вядомы ўсім свеце шпіён Рэйлі. У яго так у візітоўцы напісана: «Шпіён». Прыкладзеныя таксама хатні і службовы адрасы і тэлефончык.
  
  Віка хіхікнула.
  
  Натхнёны яе рэакцыяй, Бодягин працягваў з яшчэ большым запалам:
  
  — Ці гэтая заварушка з амбасадарамі. Там увесь час круціліся тры-чатыры нашых Шцірліца, любое перамяшчэнне кожнага ўдзельніка змовы тут жа станавілася вядомым «жалезнаму Феліксу». І што? Усіх паслоў ўзялі за азадак, а шырока разрэкламаваны шпіён з усімі адрасамі і тэлефонамі зрабіў ЧК ручкай і сказаў: «Хлопцы, крыху пазней. Цяпер не магу, па горла заняты. Мне тэрмінова трэба да генералу Дзянікіну, ён без мяне зусім прападзе». А гэтыя казлы з «Свабоднай Еўропы», калі чыталі ўспаміны генерала Дзянікіна, чаму-то забыліся паведаміць у эфір аб яго правільным паплечніку Рэйлі. А Савинков? Ён жа не толькі метал бомбы. Ён кнігі ўсё жыццё пісаў. Аб сабе, між іншым, аб сваім асяроддзі. Па-відаць, толькі глыбокі і невылечны склероз перашкодзіў яму прысвяціць хоць бы радок свайму лепшаму сябру Рэйлі. А пра якую-небудзь Маруську-эсерку не забыўся... Зноў жа Чэрчыль. Ён проста спаць не клаўся, пакуль не патэлефануе агенту «Интеллидженс Сэрвіс»: «Алё, стары, у мяне зноў праблемы з рускімі. Не падкажаш, як ім насаліць чарговы раз?» А Рэйлі яму адказвае: «Трэба зладзіць эканамічную блакаду, изн'т іт?» «Сэнк ю вери маг, — кажа яму Чэрчыль. — Што б я без цябе рабіў? Бай, май фрэнд! Я іду бай-бай!» Напэўна, Рэйлі быў вельмі тайны саветнік, таму што ні ў адной кнізе аб Черчилле яго ніхто нават не згадвае. Мабыць, тэлефон ангельскага прэм'ера не праслухоўваўся.
  
  Віка рагатала.
  
  — А як табе падабаецца гэта замах на Чычэрына? Сядзіць сабе Рэйлі ў Штатах, узначальвае фірму і лічыць мільёны. Тут тэлеграма ад калегі з брытанскай выведкі: «Адзін Рэйлі тчк ёсць праблема кокнуть Чычэрына тчк неадкладна выязджай Берлін стагоддзе». Чувак кідае на дуль мільёны, апранае капялюш, цалуе жонку і дзяцей і звальвае. А жонка яму ўслед: «Мілы! Вазьмі стрэльбу! У Берліне дэфіцыт зброі. І дарэчы, ці ёсць у цябе там блат, каб падрабіць дакументы?»
  
  Рыпнулі дзверы. Віка перастала смяяцца і ўся сціснулася.
  
  Эдзік незадаволена павярнуўся.
  
  — Чаго табе зноў? — спытаў ён шчуплага мужычка з пропитой фізіяноміяй.
  
  — Едуард! — з нечаканай сілай пьянчужка ударыў сябе ў грудзі. — Апошні раз! Ёй-богу, вярну! Заўтра ж! З сябе апошняе прадам, а вярну! Гэта доўг гонару! А Іван Никанорыч даўгі гонару плаціць заўседы!
  
  — Колькі? — стомлена спытаў Бодягин.
  
  — Васемнаццаць... — мужык што-то палічыў у розуме і ўдакладніў: — Трыццаць дзве...
  
  Эдзік адлічыў дробязь і ссыпал ў жменю мужыку.
  
  — Дзякуй, Едуард, — прыхінуўшыся да дзвярнога вушака, Іван Никанорыч заварушыўся вуснамі, пералічваючы медяки. — Не, — раптам строга сказаў ён, працягваючы свайму дабрадзею тры капейкі. — Лішняга нам не трэба. Але, — хістаючыся, ён зрабіў крок да Бодягину, схапіўся за яго плячо і зірнуў у вочы:
  
  — Едуард! Я вярну табе ўсе да капейкі! Вось атрымаю і вярну. Ты думаеш, я забыўся? Дзядзька Ваня памятае ўсё, дзяўчына, — раптам ён пераключыўся на Віку. — Сем капеек з мінулага тыдня, яшчэ ў суботу адзінаццаць, учора дваццаць тры і сёння трыццаць дзве. Едуард! Ты чалавек вучоны, палічы на рахунках, колькі атрымаецца!
  
  — Ды добра, дзядзькаў Вань, ідзі... — Бодягин паспрабаваў адціснуць п'янічку за дзверы.
  
  Але той не здаваўся:
  
  — Ты спачатку палічы, потым я пайду!
  
  Эдзік асуджана прыцмокваў косткамі:
  
  — Усяго семдзесят тры капейкі.
  
  — Едуард! — Іван Никанорыч яшчэ трошкі пабіў сябе ў грудзі: — Ты мяне ведаеш, бу спакойны! За мной не заржавее. Семдзесят тры. Дзяўчына, ты сведка. Ешшо ніхто не мог паскардзіцца на дзядзьку Янку. Ён нікога ніколі не крыўдзіць.
  
  — Ды пойдзеш ты нарэшце ці не? — псіхануў Бодягин.
  
  — Едуард! — забулдыга ўхапіўся за вушак абедзвюма рукамі і паспрабаваў падміргнуць. — Іван Ніка-норыч ўсё разумее. Ён сам быў малады. Мяне ўжо няма!
  
  Пасля сыходу дзядзькі Вані стала пуста і сумна. Сцяўшыся ў сваім кутку, Віка назірала за Эдзікам. Ён замкнуў дзверы, дастаў з скрыні стала прасціну, нядбайна паставіў яе на канапе і пачаў распранацца.
  
  Віка моўчкі зняў з сябе швэдар і пагасіла святло.
  
  
  Кіраўнік 4
  ЗАМАХ У ГЕНУІ
  
  
  
  Лондан, сакавік 1922 года
  
  
  Пепита прихорашивалась перад люстэркам, прымяраючы новае баа. Нягледзячы на ўзрост, які, дарэчы, да гэтага часу ніхто не мог вызначыць, яна заставалася дзіўна добрая сабой — ні вертыкальных зморшчын ад крылаў носа да кончыкаў вуснаў, ні целлюліта, словам, нічога з таго, што прымушае мужоў з сумам адзначаць: «на Жаль, яна пастарэла...» Вадзім, толькі ўчора вярнуўся з чарговай паездкі, расцягнуўшыся на канапе, штудзіраваў дасланы з аказіяй з Расеі нумар «Известий».
  
  — Якая хлусня! — перыядычна усклікаў ён, прочитывая чарговае паведамленне аб поспехах савецкай улады. — Якая гнюсная хлусня!..
  
  Жонка не звяртала на яго ніякай увагі.
  
  — Пепита! — раптам Вадзім сарваўся з месца так, быццам яго ўкусіла аса. — Пепита! Ты толькі паглядзі, што яны пішуць: «Адзіны бандыцка-чарнасоценны фронт. Контррэвалюцыйная сволач, душачыся ад нянавісці, прадпрымае ўсе новыя і новыя крокі для барацьбы з маладой Савецкай рэспублікай. Заўзяты антыкамуніст і человеконенавистник, шпіён ангельскай і польскай разведак, стаўленік сусветнага імперыялізму Барыс Савинков, які арганізаваў масавыя зверствы на тэрыторыі Расеі і Беларусі, страціўшы надзею ад таго, што сусветны пралетарыят і ўсе прагрэсіўныя кругі адкінулі яго дамаганні стаць дыктатарам Расіі, кінуўся ў абдымкі новых сяброў. Гэта Мусаліні і яго памагатыя, фашысты, душители працоўнага народа, якія, пераследуючы свае гнюсныя мэты, хочуць развязаць новую вайну. Савинков, гэты асколак старога рэжыму, сустракаўся з Мусаліні ў Рыме...»
  
  Пепита перакінула боа праз левае плячо і павярнулася да мужа:
  
  — Вадзім, табе не надакучыла?
  
  Жалезны асекся.
  
  — Што менавіта?
  
  — Усё гэта, — сказала Пепита. — Мяне, напрыклад, ванітуе ад гэтых газет...
  
  — Усё правільна. У нармальнага чалавека і не можа быць іншай рэакцыі на савецкую прэсу. Але пагадзіся: тут, — ён патрос газетай над галавой, — няма ніводнага слова праўды. Па-першае, Савинков ніколі асабіста не сустракаўся з італьянскім дыктатарам...
  
  — Якое гэта мае значэнне, сустракаўся — не сустракаўся... Мне абсалютна ўсё роўна. Галоўнае, каб ён рэгулярна выплачваў цябе жалаванне... Мог бы павысіць, дарэчы, бо ты для яго здабываеш такія грошы...
  
  — Колькі разоў табе казаць, — Вадзім раздражнёна адкінуў «Известия» ў бок. — Я здабываю грошы не для яго, а для нашай агульнай справы. Святога справы, — ён мелькам зірнуў на сябе ў люстэрка і горда приосанился. — Калі мы вызвалім Расею...
  
  — Божа, зноў гэты трызненне, — тэатральным жэстам Пепита прыклала пальцы да скроняў. — Ты хворы, Вадзім, ты проста нездаровы.
  
  — Я б...
  
  Але Пепита не дала яму дагаварыць.
  
  — Цябе трэба думаць аб будучыні! Пра дзіця! Хлопчык ужо дарослы, а яго бацька, якога я з такой цяжкасцю адшукала, замест таго каб заняцца адукацыяй сына, гуляе ў бірулькі!.. У дзіцячыя гульні! Ён змагаецца з камуністамі! Камуністы далёка, яны не маюць да цябе ніякага дачынення! Пакінь свае трызненні, отрезвей! Паслухай, — яна села на ложак і паляпала па покрыву, запрашаючы Вадзіма сесці побач, — табе трэба рабіць капітал. Палітыка з цябе не атрымалася. Але можа атрымацца літаратар. Я прачытала старонкі з тваіх дзённікаў...
  
  — Ах, вось як! — закрычаў Вадзім, зноў ускокваючы. — Ты шпионишь за мной?! Лазіць у мае паперы?! О, цяпер я ведаю... я ведаю, адкуль чэкістам становяцца вядомыя ўсе нашы планы! У цябе багаты вопыт...
  
  Пепита таксама ўскочыла і з усяго маху дала мужу аплявуху:
  
  — Мразь!
  
  — Шлюха! Успомніла пра сына... А дзе ён, мой сын? Ты пазбавілася ад яго, сунула ў закрыты пансіён, каб ён не перашкаджаў табе рабіць брудныя справункі! Так-так! Я ведаю, менавіта для гэтага, а не для таго, каб даць яму адукацыю!
  
  — Цьфу!
  
  Вадзім выцер плявок з твару і раптам, як гэта здараецца з нервическими натурамі пасля вялікага выплеск энергіі, як-то адразу абмяк. Ён апусціўся на ложак і закрыў твар рукамі.
  
  — Ануча, — пагардліва сказала Пепита.
  
  У дзверы пазванілі.
  
  Жанчына яшчэ раз зірнула на сябе ў люстэрка, паправіла валасы і як ні ў чым не бывала пайшла адчыняць.
  
  Стомлены і разбіты Вадзім паплёўся ў гасціную на кліч муж і жонка.
  
  У крэсле сядзеў Барыс Савинков ўласнай персонай.
  
  
  «...Пасля таго, як «зялёнае рух» пацярпела крах, Савинков зрабіў стаўку на тэрор. Уільям Браўн, які абараніў дысертацыю пра Барыса Савинкове ў універсітэце Джорджа Вашынгтона, пісаў аб тым, што Савинков і Рэйлі планавалі арганізаваць замах на Чычэрына. Пасля таго, як гэтая спроба правалілася, Савинков 13 красавіка 1922 года быў затрыманы ў Генуі. У яго быў знойдзены план гасцініцы, дзе спынялася савецкая дэлегацыя падчас Генуэзскай канферэнцыі».
  
  
  (З кнігі Л. Шкаренкова «Агонія белай эміграцыі».)
  
  
  «...І тут з'явіўся ў Парыжы прадстаўнік «Интеллидженс Сэрвіс» Рэйлі, цесна звязаны з Савинковым. Ён падтрымаў план замаху на савецкую дэлегацыю і абяцаў сваё садзейнічанне ў Берліне, дзе дэлегацыя павінна была затрымацца па дарозе ў Геную. Рэйлі даручыў рэзідэнту «Интеллидженс Сэрвіс» у Берліне рускай эмигранту В. Арлову аказаць садзейнічанне тэрарыстычнай групе. Арлоў дастаў для якія прыехалі ў Берлін Эльвенгрена і Савінкава пяць рэвальвераў, фатаграфічныя карткі членаў савецкай дэлегацыі, два фіктыўных пашпарты і іншыя прыналежнасці для тэрарыстычнай працы.
  
  Тыдні праз два ў Берлін з'явіліся выкліканыя Савинковым з Варшавы тры савинковца, а з Гельсингфорса прыбыў выкліканы Эльвенгреном былы палкоўнік Озолин. Усе яны ўключыліся ў працу, ім было выдадзена зброя.
  
  Неўзабаве ў Берлін прыбыў і Рэйлі. Эльвенгрен характарызуе яго прыезд як «інспектарскага». «Як-то мне патэлефанаваў па тэлефоне Арлоў, — паказаў ён пры расследаванні, — і сказаў мне, каб я перадаў Савинкову, што гаспадар прыехаў... Я вельмі здзівіўся і не ведаў, хто гэта можа быць. На мой пытанне Арлоў адказаў, што Савинков зразумее. Потым Савинков сказаў, што гэта прыехаў Рэйлі, і што Арлоў так яго называе. Савинков хутка сабраўся для сустрэчы з ім». Распавядаючы аб сустрэчах з Рэйлі, Эльвенгрен працягваў: «Першая сустрэча была на кватэры Арлова, Савинков распавёў Рэйлі аб становішчы, аб тым, што да гэтага часу нічога не ўдаецца, аб цяжкасцях з прыездам супрацоўнікаў і г. д. Рэйлі пытаўся, ці задаволены ён дапамогай Арлова, ці спадзяецца ён усё ж што-небудзь зрабіць, у чым галоўная цяжкасць і да т. п. Савинков сказаў, што будзе спрабаваць, але не асабліва разлічвае, так як сродкаў зусім недастаткова... што не ведае, як з астатнімі грашыма дацягнуць да канца».
  
  Такім чынам, падрыхтоўка тэрарыстычнага акту праходзіла пад агульным кіраўніцтвам і пры дапамозе супрацоўнікаў «Интеллидженс Сэрвіс» Сіднэя Рэйлі і іншых. Савинков і яго сябры былі толькі выканаўцамі волі «гаспадароў».
  
  Тэрарысты зрабілі ўсё падрыхтоўкі да замаху на членаў савецкай дэлегацыі, вялі сачэнне за які прыбыў у Берлін наркамам замежных спраў Г. В. Чичериным, але ім усё ж не ўдалося ажыццявіць свае злачынныя задумы. Сродкі, адпушчаныя тэрарыстам, вычарпаліся, і яны раз'ехаліся па дамах».
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  «Замах не адбылося толькі таму, што савецкая дэлегацыя затрымалася на прыёме».
  
  
  (З кнігі Л. Нікуліна «Мёртвая зыб».)
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «О, бездапаможныя, нікчэмныя людцы! Яны спрабуюць прадставіць нас бяздушнымі і крыважэрнымі марыянеткамі, якія выконваюць чыюсьці злую волю! Яны мераюць нас па сваёй мерцы, спрабуючы даказаць, што за нашай спіной была магутная падтрымка. Між тым адзіным чалавекам, які нас падтрымаў, быў Арлоў. Ён зрабіў мне пашпарт на імя брытанскага падданага Джорджа Рэйлі.
  
  І наогул, усё было не так, зусім не так... Мы прыехалі ў Геную ўдваіх і спыніліся ў гасцініцы «Риц». У сувязі з чаканнем вялікага ліку людзей, якія прыбудуць на канферэнцыю, у першую чаргу журналістаў, нам далі ня самыя лепшыя апартаменты, затое з выглядам на моры. Мы запісаліся ў кнізе гасцей як камерсанты з Англіі. Але Барыс наадрэз адмовіўся карыстацца псеўданімам. Я ж паставіў росчырк з завитушкой: Джордж Рэйлі.
  
  Вечарам, калі, нагуляўшыся па набярэжнай, мы удосталь надыхаўшыся мяккім паўднёвым паветрам, калі павячэралі ў маленькім рэстаранчыку макрелью па-італьянску, запіваючы далікатнае мяса духмяным віном, Барыс падняўся да мяне ў нумар.
  
  — Вы хвалюецеся? — спытаў ён.
  
  — Як вам сказаць... Мне не даводзілася яшчэ забіваць людзей, нават тады, калі я быў у шэрагах Баявой арганізацыі эсэраў...
  
  — Ленін — не чалавек, — злосна адрэзаў Савинков. — Сотні тысяч, мільёны людзей ўздыхнуць свабодна, калі вы сотрете з твару зямлі гэта гідкае пачвара. А гэта, — ён падкінуў на далоні пісталет, — будзе захоўвацца ў Брытанскім музеі ў навучанне нашчадкам...
  
  Я адчуў, як лёгкі халадок падымаецца па маёй спіне. Мне здавалася, што і Барыс чуе, як б'ецца маё сэрца. Нарэшце-то пасля столькіх гадоў працы, пасля столькіх гадоў невядомасці (калі, вядома, не лічыць некалькіх дзясяткаў эмігрантаў, у асяроддзі якіх я карыстаўся папулярнасцю), нарэшце-то я ўчыню СПРАВА. І пляваць, што потым мяне могуць знайсці, злавіць, арыштаваць, прысудзіць да расстрэлу... Хутчэй за ўсё, бальшавікі прыкладуць усе намаганні, каб адпомсціць за свайго верхавода, як гэта ўжо было з эсеркой Каплан, з дзесяткамі людзей, поплатившихся за забойства Урыцкага, — няхай. Хай я загіну, але пасля майго стрэлу жыццё ў Расіі зменіцца. Мая шматпакутная радзіма зноў стане магутнай дзяржавай і зойме годнае месца ў свеце!»
  
  
  Генуя, красавік 1922 года
  
  
  Хоць разгледзець яго спачатку...
  
  Калі-то, яшчэ ў самым пачатку рэвалюцыйнай дзейнасці, Вадзім быў крыху знаёмы з тым чалавекам, якога цяпер увесь свет ведае пад імем Ленін. Жалезны быў тады малады, гарачы і бясконца захоплены ідэямі Маркса. Некаторы час ён нават вадзіў дружбу з сацыялістамі з групы «Спартак», адна з актывістак якой, Ружа Люксембург, і пазнаёміла яго з пачаткоўцам журналістам з Расіі, рэдактарам падпольнай газеты «Іскра» Уладзімірам Ульянавым.
  
  — Вы не ўяўляеце сабе, таварыш Жалезны, што гэта за асоба! — захоплена ўсклікнула Ружа, паказваючы на невысокага маладога чалавека з хітрым прыжмурам раскосых вачэй. — Герой! Мучанік! Быў у спасылцы ў Шушенском... глуш, Сібір... камары... Умовы жудасныя... сялянскі дом... ніякай сувязі з навакольным светам... Нягледзячы на тое, што атрымаў права пражывання толькі ў Пскове, не пабаяўшыся филеров ахранкі, інкогніта паехаў у Пецярбург... Ах, таварыш Уладзімір, вашыя пакуты павінны акупіцца...
  
  Ульянаў польщенно ўсміхнуўся:
  
  — Нашы ст'адания, това'іш Люксембу'г, нашы ст'адания... Усе мы п'иносим свае жыцці ў же'тву аднаму агульнай справе...
  
  Вадзім хмыкнуў: яму яшчэ не даводзілася сустракаць картавых Демосфенов. Цікава, якімі такімі палымянымі прамовамі ён захапляе за сабой масы?
  
  Наогул Ульянаў яму не спадабаўся. Так, вельмі сярэдні чалавечак з замашкамі вельмі сярэдняга расейскага буржуа. Шматслоўны і властолюбив — гэта відаць з першага погляду. А газета, якую ён рэдагуе, — суцэльныя лозунгі і нічога акрамя... Адзінае, што тады яшчэ ўразіла Жалезнага, — шалёная працаздольнасць Уладзіміра. І калі ён паспявае штабнаваць артыкулы ды яшчэ актыўнічаць у рэвалюцыйным падполлі?
  
  І хто б мог падумаць...
  
  Седзячы за столікам каля акна ў вакзальным рэстаране, Вадзім назіраў за перонам. Гадзіны паказвалі ўжо палову трэцяга, а цягнікі з Санта-Маргарето, дзе размясцілі савецкую дэлегацыю, усё яшчэ не было. Між тым канферэнцыя пачынаецца роўна ў тры...
  
  Без дваццаці...
  
  Жалезны пачаў хвалявацца. Няўжо іх прывязуць у палац Сан-Джорджа на аўтамабілях? Не, наўрад ці... Чырвоных не удостоят такога гонару...
  
  Нарэшце пачуўся гудок паравоза. Стрэлкі на гадзінніку завагаліся: без адной хвіліны тры... Ай, ды бальшавікі! Ай ды ўрад! Спазніцца на канферэнцыю, дзе сабраліся прадстаўнікі найбуйнейшых сусветных дзяржаў, дзе Ленін і яго кліку ўпершыню будуць прадстаўляць новую Расею, — такога яшчэ не было!
  
  З вагона выйшла некалькі чалавек. Ага, Літвінаў, які прадстаўляе Расію ў Вялікабрытаніі, гэты, у бездакорным смокінгу, здаецца, наркам замежных спраў Чичерин — Вадзім ведаў яго па фатаграфіях у газетах, побач з ім, напэўна, Красін... А гэта хто? Зладзейскага? Бог яго ведае, — Вадзім не запомніў усіх членаў рускай дэлегацыі, хоць іх прозвішчы былі апублікаваныя ў прэсе.
  
  Але дзе ж Ленін?
  
  Жалезны яшчэ раз уважліва агледзеў невялікую групу на пероне. Леніна там не было.
  
  Цягнік уздыхнуў, тузануўся і павольна пакаціў далей. Дэлегаты накіраваліся да аўтамабіляў, дожидавшимся іх, каб адвезці ў палац Сан-Джорджа.
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  Генуэзская канферэнцыя 1922 года лічыцца першай перамогай савецкай дыпламатыі. Узначальваць дэлегацыю з Расіі павінен быў Ленін, але ледзь не ў апошні момант перад тым, як рускія адправіліся ў Італію, ён адмовіўся ад паездкі, перадаўшы свае паўнамоцтвы Чичерину.
  
  Георгій Чичерин быў адным з найбольш адукаваных людзей новага расійскага ўрада. Пасля Лютаўскай рэвалюцыі ён уваходзіў у лонданскую дэлегатскую камісію для садзейнічання вяртанню палітэмігрантаў на радзіму. Летам 1917 года ангельская паліцыя арыштавала некалькіх актыўных членаў камісіі, у лік якіх трапіў і Чичерин. У студзені 1918-га Савецкі ўрад абмяняла Чычэрына на Бьюкенена, які шмат гадоў быў паслом Англіі ў царскай Расіі.
  
  У сваёй прамове на Генуэзскай канферэнцыі наркам замежных спраў казаў аб магчымасці мірнага суіснавання дзвюх сістэм — капіталістычнай і сацыялістычнай, выступаў за раззбраенне і за скліканне сусветнага антываеннага кангрэса.
  
  Казаў ён па-французску.
  
  
  «У гэтым французскім было лексічнае багацце, як і прыгажосць гучання, падказаная прыгажосцю французскага слова... Гаворка, прервавшая блакаду... Зала ўсё зразумеў: ён спаўна аддаў рускаму дэлегату — наўрад ці такія апладысменты калі-небудзь раздаваліся ў сценах палаца Сан-Джорджа».
  
  
  (С. Дангулов. «Заутреня ў Рапалло».)
  
  У той час, калі зала пляскаў у далоні Чичерину, Барыс Савинков аператыўна прыняў новае рашэнне: здзейсніць тэрарыстычны акт у дачыненні да наркама замежных спраў.
  
  
  Генуя, красавік 1922 года
  
  
  — Такім чынам, — разважаў Барыс, нервова хадзіў узад-уперад з кута ў кут, — мы заб'ем двух зайцаў: прымусім бальшавікоў ўспомніць аб тым, што мы не склалі зброю і не збіраемся гэтага рабіць, а таксама знішчым папуліста Чычэрына, які набірае ачкі Расеі не столькі сваімі рэальнымі справамі, колькі краснобайством. Вы згодныя? — ён павярнуўся на абцасах і паглядзеў на Жалезнага. Вадзім адчуваў сябе глыбока расчараваным. Чичерин — гэта не Ульянаў, гэта следства, а не сутнасць, гэта сімптом, а не хваробу. На яго месца знойдуць іншага — мала ль рэнегат, бліскуча адукаваных і з веданнем дынамікі, засталося на службе ў чырвоных стварэнняў?
  
  Ён уздыхнуў.
  
  — Але ж па плане... — пачаў Вадзім.
  
  — План застаецца ранейшым, — перапыніў яго Савинков. — Тут нічога не мяняецца. Паўторым... — ён выцягнуў з кішэні исчерченный лісток паперы. — Вось схема гатэля «Палацо слановай Империале» ў Санта-Маргарето. 2-й паверх... Нумары рускіх — вось па гэтай лініі, справа. Крыжыкам пазначаны нумар, дзе павінен быў спыніцца Ленін. Замест яго тут жыве Чичерин...
  
  — Адкуль вам гэта вядома? — перабіў Савінкава Вадзім.
  
  Барыс усміхнуўся;
  
  — Грошы, дарагі сябар, грошы і ўменне мець зносіны з прыслугай... Між іншым, гэтая інфармацыя не каштавала вельмі дорага... Аднак вернемся да гасцініцы. Бачыце кружочак? Гэта вентыляцыйная шахта. Вы застаяцеся там да вяртання Чычэрына. Калі яны будуць праходзіць міма вас, і страляеце па гэтай вось лініі выбираетесь вонкі. Вы трапляеце на гаспадарчы двор, далей праз гэтыя прадуктовыя склады выбираетесь на дарогу, перасякае яе і апыняецеся ў Рапалло, дзе знаходзіцца рэзідэнцыя нямецкай дэлегацыі. Там поўна людзей, і вам лёгка будзе схавацца ў натоўпе... Цягнікі ходзяць часта, вы вяртаецеся у Геную яшчэ да світання. Я буду чакаць вас у рэстаране вакзала Принчипо, адкуль мы першым цягніком паедзем у Рым. Я ўсё падлічыў: паміж прыбыццём лакаматыва з Рапалло і адпраўленнем цягніка ў Рым — адзін гадзіну дванаццаць хвілін. Вы паспееце нават у тым выпадку, калі рапалльский склад прыйдзе са спазненнем... Адзіная ваша задача — выбрацца з Санта-Маргарето. Так, і яшчэ... Будзьце лімітава асцярожныя: у сувязі з прыбыццём дэлегацыі ахова правярае абсалютна ўсе памяшканні гатэля «Палацо слановай Империале». Абход пачынаецца ў палове дванаццатай. Але, думаю, да гэтага часу ўсё ўжо будзе скончана.
  
  
  Санта-Маргарето, красавік 1922 года
  
  
  Прытаіўшыся ў вентыляцыйнай шахце, Вадзім чакаў. Ён расцягнуўся ва ўвесь рост і ляжаў, прыціснуўшыся шчакой да халоднага каменнага дна вузкай і бясконца доўгай трубы. Вушы нібы ватай заклала: усе жахлівыя гукі звонку гукі здаваліся глухімі і далёкімі. У правай руцэ Вадзім адчуваў халодную сталь браўнінга.
  
  Дзякуючы падкупленай Савинковым прислуге з рускіх эмігрантаў Жалезны прабраўся ў шахту даўно, неўзабаве пасля паўдня. Цяпер ужо вечар. Вось-вось павінны вярнуцца з пасяджэння члены савецкай дэлегацыі.
  
  Вадзім загадзя паклаў свой брегет прама на ўзроўні вачэй і цяпер бавіў час, назіраючы за хвіліннай стрэлкай. Палова на адзінаццатую. Пара б... Але за сцяной, у калідоры, не чулася ні крокаў, ні галасоў.
  
  Адзінаццаць. Пяць хвілін дванаццатай... Пятнаццаць... На якое-то час Вадзіму здалося, быццам ён чуе аддалены смех. Ён увесь напружыўся, падрыхтаваўшыся да стрэлу. Але смех знік, і зноў стала ціха.
  
  Дваццаць хвілін дванаццатай. Рускія не з'явіліся. Затое праз дзесяць хвілін прыйдзе ахова... Чорт вазьмі! Няўжо ўсё марна?
  
  Праз дзве хвіліны, баючыся быць схопленым ні за што, Жалезны паўзком рушыў да выхаду.
  
  Чартыхаючыся, ён, нарэшце, саскочыў у ейны шчуплы бруд пад вентыляцыйным адтулінай, а далей усё зрабіў згодна з планам Савінкава. Праз два з паловай гадзіны ён быў ужо на вакзале Принчипо ў Генуі.
  
  Які сядзеў за кутнім столікам рэстарана Савинков чытаў газету, час ад часу адсёрбваючы кавы. Цалкам добрапрыстойны спадар. Ён здаваўся зусім спакойным, але Вадзім ведаў, якія буры бушуюць у яго душы.
  
  — Вы дазволіце? — Жалезны прысеў за яго столік.
  
  Барыс падняў на яго цяжкі погляд:
  
  — Што?
  
  — Нічога, — ціха адказаў Вадзім, але ў яго голасе прагучалі агрэсіўныя ноткі, — Яны не прыйшлі.
  
  — Як? Чаму? — асоба Савінкава стала разгубленым.
  
  — Не ведаю. Я убрался адтуль у дваццаць дзве хвіліны дванаццатай.
  
  — Нічога не разумею, — прамармытаў Барыс.
  
  — Я таксама...
  
  Шкляная дзверы адчыніліся, і ў паўпустая зала увайшоў паліцэйскі. Агледзеўшы наведвальнікаў, ён накіраваўся да століка, дзе сядзелі рускія. Вадзім пакрыўся халодным потым.
  
  — Панове, — ветліва казырнуў карабинер, — праверка дакументаў. Прад'явіце вашыя паперы.
  
  Савинков палез за дакументам. Жалезны працягнуў падроблены пашпарт на імя брытанскага падданага Джорджа Рэйлі.
  
  Паліцэйскі ўважліва вывучыў усе, зноў казырнуў і вярнуў паперы мужчынам:
  
  — Дзякую вас. Усё ў парадку.
  
  — А ў чым справа? — нядбайным тонам пацікавіўся Барыс.
  
  — Звычайная фармальнасць, — усміхнуўся а захавальнік парадку. — У пазбяганне непаразуменняў... Цяпер у Генуі прадстаўнікі высокіх замежных дзяржаў... Мы абавязаны ўзмацніць увагу...
  
  І, яшчэ раз откозыряв, ён падышоў да іншага століка.
  
  
  Кіраўнік 5
  ТАЯМНІЦА «ЛІСТЫ КАМІНТЭРНА»
  
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  «У 1923-1927 гадах краіны капіталістычнага свету былі наводненыя антысавецкімі фальшыўкамі. «Дакументы аб падрыўной дзейнасці» Савецкага ўрада і Камуністычнага Інтэрнацыяналу павінны былі «сведчыць» аб тым, што камуністы і Савецкі ўрад кіруюць «замовамі» ў капіталістычных краінах.
  
  У 1924 годзе адбыўся скандальны выпадак выкарыстання такіх фальшывак у Англіі. У кастрычніку лейбарысцкай ўрад прызначыў выбары ў парламент. Падчас выбарчай кампаніі соперничающая з лейбарыстаў партыя апублікавала сенсацыйнае «Ліст Камінтэрна» ад 15 верасня 1924 года, у якім «Камінтэрн» быццам бы прапаноўваў Цэнтральнага Камітэту Брытанскай Камуністычнай партыі рыхтавацца да ўзброенага паўстання ў Англіі, ствараць «ячэйкі ва ўсіх вайсковых частках і на ваенных складах».
  
  Савецкі ўрад катэгарычна абвергла так званае «Ліст Камінтэрна» і ноту ангельскага ўрада па гэтай нагоды...»
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Па спосабах правакацыйнай дзейнасці яны перафрантаваць так ненавидимую імі царскую ахранку. Па параўнанні з чэкістамі дарэвалюцыйныя филеры — джэнтльмены, честнейшие людзі, якія вядуць годную гульню. Па крайняй меры, яны былі брезгливы па адносінах да здраднікаў... У цяперашніх агентаў ОГПУ спрэс адсутнічаюць чалавечыя пачуцці: яны гатовыя прадаць роднага бацьку, толькі б дамагчыся сваіх гнюсных мэтаў.
  
  Барыс стаў іх ахвярай, смелы і мужны чалавек, разумніца, талент...
  
  Божа, калі Ты ёсць, аддай ім за грахі!
  
  Ён стаў ахвярай правакацыі, мне вядома гэта напэўна. Пры ўсім яго вопыце, пры ўсёй праніклівасці Барыс часам бываў на рэдкасць наіўным. Узяць хоць бы яго сяброўства з палкоўнікам Паўлоўскім. Яшчэ ў дваццаць першым я папярэджваў Савінкава, што гэты грубы і жорсткі салдафон вельмі небяспечны. Гэта ён і яго людзі, якія здзяйснялі вылазкі ў Беларусь і зверствовавшие там бязмерна, сталі прычынай правалу адроджанага «Саюза». Калі б не Паўлоўскі, мы яшчэ тады здолелі б падняць у Расіі масавае сялянскае паўстанне, зрынулі б камуністаў і вярнуліся на радзіму. І Барыс застаўся б у жывых...
  
  Але Савинков не пачуў маіх парадаў...
  
  У чэрвені дваццаць трэцяга мы даведаліся аб існаванні ў Маскве падпольнай противосоветской арганізацыі, накшталт нашага «Саюза абароны» або кадэцкага «Нацыянальнага цэнтра». Жменька мужных людзей вырашыла працягнуць справу, пачатае рускімі рэвалюцыянерамі ў 1918-м, — вызваліць радзіму ад чырвонага тэрору. Я ганарыўся тым, што, нягледзячы на ўсе беды і нягоды, якія зваліліся на галаву нашаму пакаленню, ёсць яшчэ храбрацы, здольныя выстаяць, не сломиться у самых нечалавечых умовах.
  
  Ведаючы аб велізарным вопыце Савінкава, аб яго адданасці справе рэвалюцыі і вызвалення Расіі ад бальшавікоў, члены маскоўскай дэлегацыі звязаліся з Барысам праз свайго прадстаўніка ў Парыжы Мухіна. Ён паведаміў, што кіраўніцтва арганізацыі хацела б прыцягнуць да працы Барыса Віктаравіча, так як у шэрагах членаў пачаліся рознагалоссі.
  
  — Ліквідаваць іх і з'яднаць нашы шэрагі можаце толькі вы, — падкрэсліў Мухін.
  
  — Паедзеце? — спытаў я Барыса, калі ён распавёў аб візіцёры з Расеі.
  
  Савинков паціснуў плячыма:
  
  — Спачатку я павінен пераканацца, што гэта не правакацыя... Звяжуся з Паўлоўскім.
  
  Неўзабаве прыйшла тэлеграма ад палкоўніка:
  
  «Звесткі тавары пацвердзіліся тчк вышліце згоду канцэсію».
  
  Я праводзіў Барыса на вакзале Ватэрлоо. Быў вельмі спякотны дзень, сонца расплавляло мазгі, гутарка не клеилась, і я маліў Бога, каб цягнік хутчэй адправіўся. О, калі б я ведаў тады, што бачу Барыса ў апошні раз!
  
  На наступны дзень, купіўшы газеты, я на першай жа старонцы выявіў жудасную інфармацыю:
  
  «Стала вядомая лёс палкоўніка Паўлоўскага, «які праславіўся» сваімі зверствамі на тэрыторыі заходніх абласцей Расіі і Беларусі ў 1921 годзе. Два гады таму, калі чырвонымі была раскрытая яго банда, Паўлоўскаму ўдалося бегчы. Ён хаваўся да верасня 1923 года, а потым раптам аб'явіўся ў Маскве, дзе і быў арыштаваны супрацоўнікамі АДПУ. У цяперашні час палкоўнік Паўлоўскі ў чаканні расстрэлу змяшчаецца ў Бутырскай турме».
  
  У вачах у мяне пацямнела. Значыць, чэкісты хітрасцю выманілі Савінкава ў Расію! Значыць, яны перахапілі ліст Барыса палкоўніку і самі далі тэлеграму, якая прымусіла майго сябра пакінуць Францыю!
  
  Але яшчэ большы ўдар чакаў мяне ўвечары таго ж дня, калі з Варшавы патэлефанаваў бліжэйшы памочнік Савінкава па кіраўніцтву «Нацыянальным саюзам» і паведаміў, што Барыс шчасна дабраўся да Польшчы і ў дадзены момант нелегальна перасякае мяжу з Расеяй!
  
  — Гэта правакацыя! — крыкнуў я, але ў трубцы ўжо пачуліся кароткія гудкі.
  
  Праз некалькі дзён, у жніўні 1924-га, у «Вестках» з'явілася паведамленне, якога я чакаў і баяўся:
  
  «У дваццатых чыслах жніўня на тэрыторыі Савецкай Расіі органамі АДПУ быў затрыманы Барыс Віктаравіч Савинков, адзін з самых непрымірымых і небяспечных ворагаў рабоча-сялянскай Расіі...»
  
  А яшчэ праз некалькі месяцаў — кароткая інфармацыя ў «Таймсе»:
  
  «7 мая 1925 года ў Маскве пакончыў з сабой бачны дзеяч антысавецкага руху Барыс Савинков... У чаканні расстрэлу, прызначанага яму судом, ён утрымліваўся ва ўнутранай турме АДПУ на Лубянскай плошчы... Скарыстаўшыся адсутнасцю аконнай рашоткі ў пакоі, дзе ён знаходзіўся па вяртанні з прагулкі, Барыс Савинков выкінуўся з акна і разбіўся насмерць...»
  
  Цікава, што гэта за турма без рашотак на вокнах?!
  
  Барыса няма. Але я працягну пачатае ім справу! Я жыццё сваё пакладу, каб сцерці з твару зямлі чырвоную сволач!»
  
  
  Берлін, пачатак кастрычніка 1924 года
  
  
  — Такім чынам, я прыйшоў да высновы, што ў новых умовах мы павінны адмовіцца ад ідэі масавых узброеных паўстанняў і тэрарыстычных актаў і перайсці да больш дзейснай прапагандзе, — скончыў Вадзім і ўважліва агледзеў усіх прысутных у офісе Уладзіміра Арлова, рускага белоэмигранта, былога следчага па асабліва важных справах пры дэпартаменце паліцыі Пецярбурга, які адкрыў у Берліне выведвальную фірму.
  
  — Ды ўжо, — усміхнуўся памочнік Арлова, сын царскага сенатара Аляксей Бельгардт. — Што тычыцца прапаганды — тут нам варта павучыцца ў бальшавікоў. Выдатна ў іх гэта атрымліваецца — падробкі і падтасоўка фактаў...
  
  — І тым не менш, — запярэчыў строга Арлоў, — іх метады аказваюцца вельмі дзейснымі... Іх прапаганда ў вачах пралетарыяў вельмі павабная. Паглядзіце, што робіцца: рабочыя перадаюць бальшавіцкія газеты з рук у рукі, яны слепа вераць усяму, аб чым там гаворыцца, яны заразіліся новымі ідэямі, чаго добрага, хутка і сапраўды рэвалюцыйная эпідэмія ахопіць увесь свет... Я цалкам згодны з спадаром Жалезным...
  
  — Гэта добра, — важна кіўнуў Вадзім. — Але мы з вамі маем на ўвазе зусім розную прапаганду...
  
  — Гэта значыць? — не зразумеў Арлоў.
  
  — Тлумачу. Мяне хвалюе тое, што замежныя партнёры — Англія, Францыя, Германія і нават Польшча — астудзелі да нашых праблем... на Жаль, Парады прызнаныя як дзяржава...
  
  — Гэта натуральна, — нецярпліва перабіў Вадзіма Бельгардт. — Гэта цалкам заканамерна. Трэба звыкнуцца з горкай праўдай. Тады, у семнаццатым, васемнаццатым і нават дзевятнаццатым, Парады ўяўлялі рэальную небяспеку для ўсяго свету... Як гнілата на яблыку, якая, калі яе своечасова не знішчыць, ахопіць увесь плод... Тады нам дапамагалі. Цяпер жа высветлілася, што чырвоная зараза локализовалась толькі на тэрыторыі адной краіны, і нашы сябры проста махнулі на Расею рукой. Больш таго, краіны Антанты пайшлі нават на эканамічныя і гандлёвыя пагадненні з Парадамі. Верыць ім нельга: наша радзіма — гэта наша гора... асабістае...
  
  — Ах, малады чалавек, — з жалем пакруціў галавой Вадзім. — Да чаго ж ваша пакаленне талерантна ў адносінах да абставін... Глядзіш, яшчэ крыху — і вы будзеце заадно з чырвонымі... Нельга ж так лёгка мірыцца з беспрынцыповасцю Лойд-Джорджа і Керзона... Але гэта, сябар мой, а propos... Дазвольце мне працягнуць сваю думку аб прапагандзе.
  
  Бельгардт закінуў нагу на нагу і прыняў выгляд абражанага дабрачыннасці.
  
  — Такім чынам, — працягваў Жалезны, — думка мая такая: мы павінны дыскрэдытаваць не проста Парады, але сам камунізм у вачах сусветнай грамадскасці. Такім чынам мы зноў выклічам ўсплёск цікавасці міжнародных палітычных і фінансавых колаў да сваіх праблем. Мы нагадаем аб рэальнай небяспекі чырвонай заразы, паказаўшы яе маштабы і магчымасці. Тады ўрада буйных дзяржаў намі зноў зацікавяцца. Мы атрымаем так неабходную нам дапамогу. Але скарыстаемся ёю не так бяздарна, як у мінулыя гады...
  
  — Слушна, — заўважыў Арлоў.
  
  — Ну і як вы збіраецеся ўвасобіць усё гэта ў жыццё? — іранічна спытаў Бельгардт. — Можа быць, зловім аднаго прамыслоўца і растолкуем яму, як вялікая небяспека камуністычных партый? А можа, пад выглядам камуністаў здзейснім які-небудзь акт?
  
  — Вось менавіта, — кіўнуў Вадзім, нібы не заўважыўшы іроніі. — Мы здзейснім акт менавіта пад выглядам камуністаў.
  
  — Але якім чынам? — разгубіўся Арлоў. — Надзенем скураныя тужуркі і пройдземся па Берліну з маўзерамі?
  
  Вадзім тонка ўсміхнуўся.
  
  — Навошта ж — тужуркі? Мы зробім значна лепей... Вы ведаеце, што Англія цяпер напярэдадні парламенцкіх выбараў. Пакуль лідзіруюць лейбарысты... Натуральна, кансерватарам гэта вельмі не падабаецца. Мы толькі згуляем ім на руку, калі пад выглядам Камінтэрна звернемся да ЦК камуністаў Брытанскага каралеўства з заклікам актывізаваць свае дзеянні...
  
  Бельгардт, забыўшыся пра крыўду, падаўся наперад. Вадзім заўважыў гэты рух.
  
  — О, малады чалавек, вы, здаецца, ўжо ўлавілі маю ідэю...
  
  — Так! — горача ўсклікнуў Аляксей. — Тады ў прэсе падымецца шуміха, лейбарысты прайграюць, а кансерватары, сур'ёзна занепакоеныя новай акцыяй Саветаў, перагледзяць сваё стаўленне да Расіі на ўрадавым узроўні.
  
  — І з іх дапамогай мы выйграем вайну! — падхапіў Арлоў. Усе засмяяліся.
  
  — Не, гэта геніяльна! — захлынаўся ад захаплення Бельгардт. — Дазвольце мне паціснуць вашу руку, спадар Жалезны!
  
  І толькі які маўчаў увесь гэты час афіцэр Жемчужников раптам крыва ўхмыльнуўся.
  
  — Вам не падабаецца? — напышліва спытаўся ў яго Вадзім. — Але, мілы мой, цяпер усе сродкі добрыя, нават падробку... З ваўкамі жыць — па-воўчаму выць...
  
  — Цікава, — не звяртаючы ўвагі на словы Жалезнага, сказаў Жемчужников. — Хто нам аплаціць гэта прадпрыемства? Пагадзіцеся, выдаткі будуць немалыя: выраб коминтерновских бланкаў, друкаванне, аплата выдаўцам газет, якія гэта апублікуюць...
  
  — Не турбуйцеся, спадар афіцэр, — ледзяным тонам азваўся Вадзім. — Тут таксама ўсё прадумана. Слава Богу, яшчэ ёсць людзі, гатовыя субсідаваць нашу дзейнасць. Мой лонданскі прыяцель, спадар Дюкс, у свой час пазнаёміў мяне з членам палаты абшчын кансерватыўнага ўрада спадаром Миддлом. Апошні бярэ на сябе ўсе выдаткі...
  
  
  «Шумна оглашенное ў друку сенсацыйнае «Ліст Камінтэрна» адыграла ролю ў выбарчай кампаніі. Яно «даказвала памылковасць» палітыкі лейбарыстаў, якія ўсталявалі дыпламатычныя адносіны з Савецкім урадам. Паднятая шумная кампанія напалохала англійскай абывацеля, і кансерватарам атрымалася атрымаць на выбарах большасць галасоў, зваліць лейбарыстаў і прыйсці да ўлады».
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  «Чэрчыль апынуўся ў сваёй стыхіі. Выкарыстоўваючы фальшыўку, ён з новай энергіяй абрынуўся на ангельскіх лейбарыстаў і на Савецкі Саюз. «Яны, — заявіў ён, маючы на ўвазе савецкіх кіраўнікоў, — аддаюць пісьмовы загад аб падрыхтоўцы паўстання, аб пачатку грамадзянскай вайны... Я сцвярджаю, што такое становішча ніколі не мела месца ў гісторыі Англіі».
  
  
  (З кнігі В. Трухановского «Уінстан Чэрчыль».)
  
  
  «...Гэта ліст, у якім пералічваліся розныя спосабы арганізацыі дзяржаўнага перавароту і захопу ўлады камуністамі, паслужыла падставай для абвінавачвання Савецкага ўрада ва ўмяшанні ва ўнутраныя справы Англіі. Пазней у Берліне адбыўся суд па справе белоэмигрантов Арлова і Паўла неўскага, якія абвінавачваліся таксама ў падробцы дакументаў... Германскія ўлады вымушаныя былі судзіць ашуканцаў, выкрытых неабвержнымі доказамі (аднак пакарання яны фактычна не панеслі). Які выступіў на гэтым судзе эксперт доктар Фосс паказаў на занадта грубыя прыёмы падробкі. Ад рускіх эмігрантаў, на яго думку, наогул не варта было браць ніякіх паведамленняў пра рускіх справах».
  
  
  (З кнігі Л. Шкаренкова «Агонія белай эміграцыі».)
  
  
  «8 лютага 1968 года ў ангельскай газеце «Сандзі таймс» на першай паласе з'явіўся артыкул, у якой рэдакцыя паведамляла аб новай магчымасці знайсці ключ «да адной з найбольш злавесных палітычных загадак Брытаніі ў нашым стагоддзі» — тайм паходжання «Лісты Камінтэрна», які адыграў такую вялікую ролю ў Англіі.
  
  Навуковы супрацоўнік юрыдычнага факультэта Гарвардскага універсітэта Уільям Батлер нечакана знайшоў у падвалах універсітэта арыгінал «Лісты Камінтэрна» — чатыры старонкі рускага тэксту, знятыя на фатаграфічных пласцінках, і яшчэ дзве старонкі нейкага іншага дакумента, відавочна падробленага. Даследаванні Батлера, апублікаваныя ў «Бюлетэні Гарвардскай бібліятэкі», прывялі яго да высновы, што «Ліст Камінтэрна» — падробка.
  
  Рэдакцыя «Сандзі таймс» узнавіла на сваіх старонках рускі арыгінал «Лісты Камінтэрна», знойдзены Батлерам, і выказала здагадку, што калі хто-небудзь апазнае почырк, якім напісаны ліст, то гэта, магчыма, дапаможа высветліць, чаму фальшыўка была прынятая за сапраўднае «Ліст Камінтэрна» і выкарыстана ў перадвыбарчай кампаніі 1924 года супраць «чырвонай небяспекі». Рэдакцыя прапанавала ўсім чытачам дапамагчы ў вырашэнні гэтай гістарычнай загадкі.
  
  Артыкул газеты «Сандзі таймс» выклікала цікавасць ангельскай грамадскасці. Нейкі Майкл Кетти, гісторык, прадставіў у рэдакцыю ўзор почырку Сіднэя Рэйлі, узяты з кнігі «Прыгоды Сіднэя Рэйлі», адрэдагаваць жонкай шпіёна і апублікаванай ў 1931 г., і паведаміў, што яму кінулася ў вочы падабенства паміж почыркам Сіднэя Рэйлі і арыгіналам рускага тэксту «Лісты Камінтэрна».
  
  Тады рэдакцыя «Сандзі таймс» запрасіла вядомага ў Англіі эксперта па даследаванню спрэчных дакументаў, члена Брытанскай акадэміі крыміналістыкі Джона Конвея для экспертызы. Яму былі прадстаўлены фотакопіі несумненнага лісты Сіднэя Рэйлі і поўны тэкст арыгінала «Лісты Камінтэрна» на фотопластинках, знойдзеных Батлерам.
  
  Вывучыўшы гэтыя дакументы, Джон Конвей даў наступнае заключэнне: «Я параўнаў гэтыя два тэксту і, зыходзячы з характару почыркаў, то ёсць націску, адлегласці паміж літарамі, напісання літар, іх памеру і іншых характэрных прыкмет, пераканаўся, што яны былі напісаныя адным і тым жа чалавекам... Тое, што тэксты напісаныя на мовах з розным алфавітам, некалькі абцяжарвае параўнанне, аднак знешні выгляд і манера напісання літар аднолькавыя. Ні адзін з гэтых прыкмет у асобнасці не мог быць палічаны вычарпальным доказам, аднак сукупнасць іх прымушае меркаваць, што яны характэрныя для почырку аднаго і таго ж чалавека...
  
  Такім чынам, дадзеныя савецкай разведкі аб датычнасці Сіднэя Рэйлі да «Ліста Камінтэрна», пра абставіны яго вырабу атрымалі дадатковае пацверджанне».
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  Лондан, студзень 1925 года
  
  
  Вадзім запаў у глыбокую дэпрэсію. Яго разлікі не апраўдаліся: атрымаўшы ў парламенце большасць галасоў, не без удзелу яго, Вадзіма Штайнберга, які асабіста напісаў тэкст «Лісты» і асабіста пераклаў яго на рускую мову, кансерватары не сталі рваць дыпламатычных адносін з Парадамі, і шуміха, паднятая вакол сфабрыкаванай дакумента, ўляглася адразу пасля выбараў.
  
  — А што вы ад мяне хочаце? — развёў рукамі містэр Миддл. — Субсидировав ваша прадпрыемства, я зрабіў усё магчымае. Спадзяюся, што і вы, спадар Жалезны, у крыўдзе не засталіся? Што ж тычыцца Расеі... Я ж не прэм'ер, сябар мой, а ўсяго толькі сціплы член палаты абшчын...
  
  Вадзім праклінаў той дзень, калі ён ўвязаўся ў гэтую гісторыю, пайшоў на падлог, напляваўшы на ўласныя прынцыпы. Але справа была зроблена...
  
  У сенцах бразнулі дзверы. Вярнулася аднекуль Пепита.
  
  — Адгадай, дзе я цяпер была, — гулліва спытала яна.
  
  Вадзім прамаўчаў.
  
  — Між іншым, я займалася тваімі справамі, — пакрыўдзілася жонка. — Была ў выдавецтве, у спадара Валынскага. З тваімі сраными ўспамінамі.
  
  Вадзім зноў прамаўчаў. Яму было абсалютна ўсё роўна, як ацэньвае Пепита яго літаратурныя здольнасці. Роўна як і гэты невук Валынскі...
  
  Пепита пачатку заводзіцца:
  
  — Ідыёт! — Яна ў сэрцах кінула на стол важкую рукапіс. Ад удару лісткі разляцеліся ва ўсе бакі. — Скаціна! Бездарь! Менавіта так сказаў Валынскі: бездарь! Ён сказаў, што больш нуднай рэчы ў жыцці не чытаў! Што такі заўзяты рэвалюцыянер, як ты, мог бы напхаць туды прыгод і стаць героем дня! Што ты маўчыш?! — яна перайшла на крык.
  
  Вадзім уздыхнуў і перавярнуўся на другі бок.
  
  
  Кіраўнік 6
  АПЕРАЦЫЯ «ТРЭСТ»
  
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  «Сіндыкат-2» — так называлася аперацыя, распрацаваная чэкістамі ў 1923-1924 гадах гадах. Яна была задумана спецыяльна для таго, каб прывабіць Барыса Савінкава на тэрыторыю Савецкай Расіі. На яе выкананне былі кінутыя велізарныя сродкі, дзясяткі людзей удзельнічалі ў гэтым трагічным спектаклі як з той, так і з другога боку савецкай мяжы. Асабіста старшыня ВЧК Ф. Э. Дзяржынскі, а таксама яго намеснік В. Р. Мянжынскі і начальнік контрвыведніцкага аддзела ВЧК—ОГПУ А. X. Артузов распрацавалі план-легенду, згодна з якой у Маскве і іншых буйных гарадах Расіі нібыта сфармавалася і рыхтавалася да выступлення падпольная антысавецкая арганізацыя ліберальных дэмакратаў (ЛД). Неабходна было прымусіць Савінкава паверыць у гэтую легенду, а таксама ў тое, што на тэрыторыі Масквы нібыта аднавіла працу аддзяленне «Нацыянальнага саюза абароны радзімы і свабоды», якое-дэ мае намер зліцца з ЯД. Чалавек з «чыстымі рукамі і гарачым сэрцам» Андрэй Фёдараў, малады чэкіст з падробленымі дакументамі на імя Мухіна, гуляючы ролю члена ЦК ЛД, пераконваў Савінкава ў тым, што толькі ён адзін здольны аб'яднаць і ўзначаліць дзве гэтыя арганізацыі, але для гэтага ён павінен выехаць у Расею. Даволі доўгі час Савинков не згаджаўся, небеспадстаўна баючыся, што гэта правакацыя. Тады чэкісты ўключылі ў гульню Паўлоўскага, арыштаванага яшчэ летам 1923 года. Пад пагрозай збіцця і катаванняў ён напісаў Савинкову ліст, дзе пацвярджаў неабходнасць яго прысутнасці ў Маскве. Следам за лістом прыйшла тэлеграма, вядомая Жалезнага.
  
  У ноч на 15 жніўня 1925 года Савинков перайшоў савецка-польскую мяжу, а ў 10 гадзін раніцы 18 жніўня быў арыштаваны ў Мінску.
  
  Поспех «Сіндыкат-2» натхніў чэкістаў на яшчэ адну шырокамаштабную аперацыю.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Але думаць яны мне не забароняць. Каго яны баяліся? Жменькі людзей, якія страцілі радзіму, выкінутых за борт гісторыі, якія засталіся без дома, без сродкаў, без заўтрашняга дня? Людзей, у якіх не заставалася нічога, акрамя веры і надзеі? Але такой слабой надзеі, што запускаць супраць яе махіну пад назвай «Аперацыя «Трэст» абсурдна і недарэчна. У рэшце рэшт, ішоў дваццаць пяты год і нічога нельга было павярнуць назад.
  
  Што такое «Аперацыя «Трэст»? Чарговая выдумка Дзяржынскага і яму падобных, выдумка, якая павінна была паказаць, што ЧК заўсёды напагатове. З няшчаснымі эмігрантамі і тымі, каго называлі контррэвалюцыянэрамі, змагацца было куды лягчэй, чым са што стаялі ля ўлады дачаснікамі, жорсткімі і крыважэрнымі фанатыкамі ідэі.
  
  А яшчэ яны баяліся. Яны баяліся думаючых людзей, таму што апошнія маглі расказаць усю праўду будучым пакаленням.
  
  Нядаўна па тэлевізары паказвалі фільм «Аперацыя «Трэст». Мой старэнькі «Рэкорд» тое гас, то зноў запальваўся, па экране паўзлі паласы, а гуку не было наогул. Але сее-што я ўсё-ткі змог паглядзець. Што і казаць — выдатны акцёрскі букет!
  
  Гарбачоў у ролі Якушава вельмі пераканаўчы. А Касаткіна — Марыя Захарчанка-Шульц — сапраўдная эсерка, фанатычная і нервическая. Ну і вядома Артузов... Джыгарханян ёсць Джыгарханян...
  
  А бо на самай справе ўсё яны былі не такімі, і наогул усё было не так.
  
  Чэкісты прыдумалі, быццам існавала нейкая манархічная арганізацыя з цэнтрам у Расіі і нібыта яе мэта — звяржэнне існуючага ладу і аднаўленне манархіі. Галоўную ролю ў гэтай афёру выконваў рэнегат а. А. Якушаў, былы сапраўдны стацкі дарадца, і іншы здраднік — былы генерал рускай арміі М. М. Патапаў, перебежавший да чырвоным яшчэ ў лістападзе 1917-га. Гэтыя двое павінны былі шукаць у Расіі і за мяжой так званых контррэвалюцыянераў і прыводзіць іх на закол да чэкістаў. На дзяржаўныя грошыкі Якушаў пакатаўся па еўрапейскіх сталіцах: быў у Берліне, Парыжы, Лондане. Ён быў вельмі не самая дурной і небесталанной асобай. Як успамінаў потым былы сенатар Чебышев, блізкі да Врангелю чалавек, Якушаў і на самай справе вырабляў спрыяльнае ўражанне: «Трымаўся спакойна, казаў без усялякіх жестикуляций... ні ціха, ні гучна, гладка, самаўпэўнена, трохі пагардліва».
  
  Якушаў здолеў завабіць нават генэрала Клімовіча, некалі дырэктара дэпартамента паліцыі. А ўжо Клімовіч быў цёрты калач, нездарма ён пазней служыў у Урангеля начальнікам разведкі.
  
  Потым правакатар сустракаўся і з Врангелем, і з вялікім князем Мікалаем Николаичем... Асабіста ведаў Гучкова, Куцепава, былога прэм'ера Коковцова...
  
  І чым больш людзей было такім чынам ўцягнутая ў арбіту «Трэста», тым больш узнагарод атрымлівалі бравыя хлопцы з ЧК. Каму дадатковы паёк, каму гадзіны імянныя, а каго, глядзіш, і ў званні падвысяць. Так, гэтыя хлопцы ведалі, за што забіваюць...»
  
  
  Лондан, 26 ліпеня 1925 года
  
  
  Як і было дамоўлена, Штайнберга сустрэўся з Аляксеем Бельгардтом ў адным з маленькіх кафэ на Пикадилли.
  
  — Што з вамі, спадар Жалезны?! — ускрыкнуў Аляксей, убачыўшы яго. — Здаровыя ці вы?
  
  Вадзім і на самай справе выдатна здаў за апошні год. Пад вачыма з'явіліся мяшкі, на высокім ілбе — рэзкія маршчыны, віскі пасівелі...
  
  — Пастарэў, так? — сумна спытаў ён.
  
  — Ну як вам сказаць... — Бельгардт пашкадаваў аб дапушчанай бестактности.
  
  — Ну, а вы як? Чуў, быў суд па нагоды таго «Лісты»...
  
  — Быў, ды сплыў, — засмяяўся малады чалавек. — Нас поругали і адпусцілі. Праўда, спадару Арлову прыйшлося зачыніць сваё прадпрыемства... Затое на грошыкі, атрыманыя ад містэра Миддла, ён здолеў заснаваць дробнааптовы гандаль мануфактурай... Спадар Жемчужников збег у Расею. Цяпер мода такая пайшла: назад да чырвоным бегчы. Вы не ўяўляеце, колькі нашых з'ехала з Берліна! Ну, а ваш пакорны слуга, — ён ляпнуў сябе па грудзях, — працягвае займацца чорт ведае чым. Цяпер пописываю артыкульчыкі ў эмігранцкія газяценкі. Вы ж таксама пішаце?
  
  — Моцна сказана — пішу! Так, для сябе... Успаміны...
  
  — Ды ўжо, вам ёсць што ўспомніць, — зайздросна працягнуў Бельгардт. — А я да вас па справе, спадар Жалезны. Ведаючы ваш байцоўскі характар, спяшаюся паведаміць прыемную вестку: у Маскве створана і дзейнічае вельмі аўтарытэтная і шырокая манархічная арганізацыя. Падпольна, вядома.
  
  Пасля смерці Барыса Савінкава Вадзім стаў надзвычай падазроны нават па адносінах да добра знаёмым людзям.
  
  — Вы што ж, — усміхнуўся ён, — спецыяльна прыехалі з Берліна, каб мне пра гэта паведаміць? Або самі сталі членам гэтай арганізацыі? Памятаецца, баценька, вы вельмі скептычна ставіліся да падобнага роду затеям...
  
  Аляксей, здаецца, пакрыўдзіўся.
  
  — Хочаце сказаць, што я правакатар? Шчыра ўдзячны-с. Але, каб развеяць вашы сумневы, усё ж растлумачу. Я прыехаў у Лондан зусім не з мэтай пабачыць вас, а ажаніцца. Мая нявеста — англічанка. Гэта першае. Другое: я і цяпер скептычна стаўлюся да падобнага роду затеям і ні за што нікуды ўступаць больш не буду. Хопіць. А праінфармаваў вас пра гэта толькі затым, каб парадаваць, — і ён адвярнуўся да акна.
  
  Жалезны адчуў сябе няёмка.
  
  — Прабачце мяне, старога, — сказаў ён. — Далібог, не хацеў вас пакрыўдзіць. Проста час цяпер такое, самі ведаеце. Але адкуль жа вам вядома аб арганізацыі?
  
  — Ад пляменніцы генерала Куцепава Марыі Захарчанка-Шульц. Яна сказала мне пра гэта ў Парыжы, перш чым адправіцца ў Расію. Мадам Шульц ужо паўгады, як з'ехала. Нелегальна перабралася праз мяжу, дабралася да Масквы... З ёй усё ў парадку: мой прыяцель Шульгін нядаўна пабываў у Расеі і бачыўся з ёй.
  
  — Цікава... — Вадзім адчуў добра знаёмае яму хваляванне, пачуццё, якое ўзнікае ў заўзятага паляўнічага, калі ён бачыць здабычу.
  
  — Філіялы гэтай арганізацыі ёсць ужо ў Парыжы і ў Варшаве, а яшчэ, здаецца, у Гельсингфорсе і ў Рэвелі... Так, яшчэ ў гэтым... — Аляксей пстрыкнуў пальцамі ў паветры, быццам што-то прыпамінаючы, — у Ленінградзе.
  
  — Вы хочаце сказаць, у Пецярбургу?
  
  — Так, прабачце, абмовіўся.
  
  — І што ж, генерал Куцепаў таксама ў гэтай арганізацыі складаецца?
  
  — Па-мойму, няма. Але ён у курсе ўсяго праз сваю пляменніцу.
  
  — Галубок, — Вадзім парывіста схапіў Аляксея за руку, — малю, звядзіце мяне з генералам. Здаецца, не ўсё яшчэ страчана.
  
  
  Трохі гісторыі
  
  
  У канцы 1925 года Якушаў праз «Трэст» прапанаваў паездку ў Маскву вядомаму эмігранцкі дзеячу Васілю Вітальевіч Шульгину. Былы член Дзяржаўнай думы, памешчык Валынскай губерні, разам з А. І. Гучковым, які прысутнічаў пры адрачэнні Мікалая Другога ад пасаду, Шульгін быў перакананым монархистом, у гады грамадзянскай вайны знаходзіўся пры штабе Дзянікіна. З пашпартам на імя Іосіфа Карлавіча Шварца Шульгін у ноч на 23 сьнежня быў прыняты праз «акно» ў Стоўбцах, пабываў у Кіеве, Маскве і Ленінградзе і 6 лютага 1926 года паспяхова перайшоў мяжу. Гэтую паездку Васіль Вітальевіч пасля жыва апісаў у сваёй кнізе «Тры сталіцы», рукапіс якой уважліва чыталася не толькі Якушевым, але і кіруючымі супрацоўнікамі АДПУ. Чэкісты маглі быць задаволеныя: сведчанне такой персоны, як Шульгін, ўмацавала давер да «Трэст» сярод эмігрантаў і наогул за мяжой.
  
  
  Масква, ліпень 1925 года
  
  
  Вокны былі занавешены, нягледзячы на задуху летняга дня, і на стале нязыркім святлом гарэла настольная лямпа. Якушаў дакладваў начальніку разведвальнага аддзела ВЧК Артузову аб выніках праведзенай працы.
  
  — Значыць, генерал не збіраецца да нас у госці? — пастукваючы пальцамі па стале, спытаў Артур Хрыстафоравіч.
  
  — Не збіраецца, — з шкадаваннем уздыхнуў Якушаў. — Ва ўсякім выпадку, пакуль.
  
  — Дрэнна... — Артузов прыкурыў адну цыгарэту ад іншай. — Вельмі нядобра, Аляксандр Аляксандравіч... Нам зараз патрэбна птушка высокага палёту.
  
  Якушаў асуджана развёў рукамі:
  
  — Ды дзе яе ўзяць-то, таварыш Артузов?
  
  — Манархісты павінны быць упэўненыя, што іх арганізацыя карыстаецца увагай з боку уплывовых колаў. Гучков таксама не збіраецца?
  
  — На жаль... І Клімовіч таксама...
  
  — І што ж мы маем? Дробную шушеру...
  
  Раптам Артузов ускочыў і выцягнуўся па стойцы «смірна». Якушаў павярнуў галаву. На парозе пакоя бясшумна з'явіўся сам старшыня ОГ-ПУ таварыш Дзяржынскі.
  
  — Сядайце, Артур Хрыстафоравіч, — па-свойску кіўнуў ён. Артузову. — Добры Дзень, Аляксандр Аляксандравіч. Рады вас бачыць. Чым пацешыце?
  
  — На жаль, пакуль нічым... Я ўсё выклаў у запісцы таварышу Артузову.
  
  — Мы тут вось аб чым разважаем, Фелікс Эдмундавіч, — умяшаўся той. — Час-то ідзе, а з прытокам новых сіл у «арганізацыю» тугавата. Вось Аляксандр Аляксандравіч паматаўся па свеце, эмігранты з энтузіязмам успрымаюць ідэю звяржэння нашай улады, але аддаюць перавагу, каб усё было зроблена чужымі рукамі. Дакладна бо, Аляксандр Аляксандравіч?
  
  — Так, — кіўнуў Якушаў. — Менавіта так.
  
  — А ў Маскве ўжо пачаліся сумневы. Яны, бачыце, хочуць дзейнічаць. Шульц выказвае падазрэньні, што ўсё гэта — гульня.
  
  — Нядобра, — паківаў галавой Дзяржынскі. — Аляксандр Аляксандравіч! Дайце ёй якое-небудзь заданне.
  
  — Ды не ў заданні справа! Яна вунь месяц марозівам гандлявала ў Ленінградзе каля Ісакія, нібыта для сувязі. Нашы людзі ёй «інфармацыю» перадавалі накшталт як з замежных філіялаў. Але ж гэтая дама — ненармальная! Ёй не гандляваць марожаным хочацца, а страляць у каго-небудзь! Я з апошніх сіл яе ўтрымліваю, усё рвецца каго-небудзь кокнуть.
  
  — Гэтага нельга дапусціць! — всполошился Ар-тузоў. — Калі яна задумае тэракт, мы абавязаны будзем яе арыштаваць. А раптам яна расколецца на допыце! Тады ўся аперацыя да чорта. Не, трэба якое-то рэальнае, прычым вядомае ў колах контры твар, якое адцягнула б увагу Шульц на сябе, па-першае, а па-другое, пераканала б яе, што падрыўная праца ў арганізацыі вядзецца. Але хто гэта будзе? Слухайце! — раптам ахінула яго. — Фелікс Эдмундавіч, а памятаеце, у васемнаццатым, быў такі хлопец, ангелец, які быў замешаны ў справе Локкарта і збег потым? Ён жа, здаецца, быў прысуджаны да смяротнага пакарання? Вось бы яго ўцягнуць!
  
  — Успомнілі, Артур Хрыстафоравіч! — засмяяўся Дзяржынскі. — Брытанца звалі Сіднэй Рэйлі. Але на самай справе гэта быў Реллинский.
  
  — Які? — здзівіўся Артузов. — Георгій Васільевіч? З петраградскай уголовки? Так я яго ведаю! Ну, вы даяце, хлопцы! Ды вы авантурысты! Я сам на гэтую вуду са шпіёнам купіўся! О! — ён падняў уверх указальны палец. — Прыдумаў! А калі Реллинского зноў падключыць?
  
  — Не атрымаецца, — астудзіў яго запал Дзяржынскі. — Реллинский ўжо не той. Зусім, кажуць, спіўся... Яшчэ алкагольны псіхоз пачнецца, усё справу заваліць...
  
  — Шкада, — знерваваўся Артур Хрыстафоравіч. — А то б разыгралі камедыю...
  
  — Ёсць яшчэ адзін чалавек, — задуменна вымавіў Якушаў. — Але не ведаю, ці жывы ён...
  
  — Пра каго вы? — зацікаўлена спытаў Дзяржынскі.
  
  — Быў у апошнія гады ў Савінкава такі прыяцель — Вадзім Штайнберга, або Жалезны — як хочаце. Заўзяты антысаветчык. Я чуў аб ім ад Шульц. Але асабіста яны, здаецца, не знаёмыя...
  
  — Жалезны? — Фелікс Эдмундавіч пацерабіў бародку. — Упершыню чую...
  
  — Шульц кажа, што ён прымаў вельмі актыўны ўдзел у дзейнасці Баявой арганізацыі эсэраў, а з'ехаўшы пасля кастрычніка за мяжу, здабываў грошы для савинковских мяцежных пражэктаў. Адно час, годзе гэтак у дзевятнаццатым, быў вельмі папулярны ў эмігранцкіх колах. Па некаторых звестках, меў справу з самім Чэрчылем. Апошнія гады, здаецца, жыў у Лондане.
  
  — Гэта нам падыходзіць! — зноў натхніла Артузов. — Значыць, так, Аляксандр Аляксандравіч. Разьведайце, ці жывы ён, дзе і чым займаецца, складзіце паслужны спіс і выцягвайце яго да нас.
  
  — Але толькі без усялякіх арыштаў, — строга папярэдзіў Артура Хрыстафоравіч Дзяржынскі. — Ён павінен пабываць у Маскве і шчасна вярнуцца назад. Як Шульгін. Памятаеце: Жалезны — гэта прынада для буйных рыб.
  
  — Аб чым вы кажаце? — у вачах Артузова з'явілася укоризненное выраз. — Хіба я сам не разумею?
  
  
  Хельсінкі, 30 ліпеня 1925 года
  
  
  Як звычайна, увод у аперацыю новага асобы з эмігрантаў быў абстаўлены з помпай і ва ўмовах строгай канспірацыі, распрацаваных начальнікам аддзела ВЧК Артузовым. З Масквы Якушаў адправіўся ў Петраград, дзе яго ўжо чакала Марыя Шульц. Потым яны ў розных вагонах даехалі да няволі граху і смерці, адкуль глыбокай ноччу «падкуплены» Якушевым памежнік перавёў іх на бок фінаў. Надвор'е было цёплае, але ўсю ноч капаў дожджык, таму прыйшлося ісці па слізкай бруду, што рабіла шлях яшчэ больш небяспечным і рамантычным. Сеўшы зноў-такі ў розныя вагоны цягніка, па падробленых дакументах (Якушаў скарыстаўся псеўданімам «Фёдараў»), яны нарэшце дабраліся да Хельсінкі, да «фінскага штаба арганізацыі», якім кіраваў нейкі Бунакаў, па звестках АДПУ, які працаваў на брытанскую выведку. Па сваіх каналах, праз генерала Куцепава, ён высветліў, што Жалезны жывы-здаровы і знаходзіцца цяпер у Лондане.
  
  — Вось, — сказаў Бунакаў Якушава, — учора атрымаў ад Жалезнага ліст, — і працягнуў гасцям ліст паперы, спісаны ірваным, нервовым почыркам.
  
  «Улада павольна, але немінуча адмірае. Гераічны перыяд скончаны вясной 1921 года, насталы затым перыяд кансалідацыі ўлады і імкненне да будаўніцтва (нэп) не мог даць пажаданых вынікаў з прычыны страшнага напору голаду і эканамічнага развалу. Чырвоная Армія для мяне да гэтага часу невырашальная загадка. Істотны пытанне: што ідзе хутчэй — інфільтрацыя ў войска здаровага сялянскага элемента або коммунизация рэкрутаў? Верагодна, у першых стадыях перавароту больш за ўсё трэба лічыцца са адмысловымі часткамі ГПУ і ЧОН. Пра іх я мала ведаю дакладнага, але дапускаю, што і яны, хоць б з прычыны сваёй колькасці, не могуць у ўдалы момант пазьбегнуць закона агульнага дзеянні салдацкага бунту, гэта значыць павінны паддацца масавага настрою навакольнага асяроддзя.
  
  Сераду створым мы. Мяркую, варта выкарыстоўваць старыя выпрабаваныя метады: прапаганду, тэрор, дыверсіі. Расшифровываю: прапаганда праводзіцца з улікам існуючых умоў і змянення псіхалогіі мас. Яна павінна весьціся не наўпрост, як гэта робяць бальшавікі, але ўскосна — каб у мас паўсталі сумневы ў правільнасці дзеянняў новых уладаў. Прапаганда падмацоўваецца тэрарыстычнымі актамі — для застрашвання. Прапаную скарыстацца вопытам Баявой арганізацыі эсэраў. І, нарэшце, дыверсіі, мэта якіх — даказаць бальшавікам, што супраць іх існуе рэальная сіла, з якой нельга не лічыцца. Дыверсіі могуць быць як ідэалагічнымі, так і тэрарыстычнымі — арганізацыя выбухаў на прамысловых прадпрыемствах і жалезных дарогах, у савецкіх установах і г. д., падпалы, масавыя атручвання...
  
  Госпада! Я невымоўна рады, што знайшліся сілы, здольныя аб'яднаць разрозненых і якія былі раскіданыя па свеце патрыётаў у адзіную магутную арганізацыю. За сябе скажу наступнае: гэта справа для мяне ёсць самае важнае справа ў жыцці. Я гатовы служыць яму ўсім, чым толькі магу. Вадзім Жалезны».
  
  Прачытаўшы ліст, Марыя Шульц поўна глыбокай пашаны паклала яго на стол.
  
  — Менавіта такія людзі могуць скласці гонар нашай арганізацыі! — захоплена ўсклікнула яна.
  
  Якушаў кіўнуў.
  
  — Добра было б з ім сустрэцца... Вы зможаце гэта зрабіць?
  
  Бунакаў з сумневам паківаў галавой.
  
  — Баюся, пасля гісторыі з Савинковым ён наўрад ці пагодзіцца выехаць у Расею...
  
  — Асцярогі Вадзіма можна зразумець, — сказаў Шульц. — У рэшце рэшт, АДПУ толькі і чакае, каб у лапы чэкістам трапіўся такі прынадны кавалачак, як Жалезны. Можа быць, дамовімся сустрэцца з ім у Парыжы? — яна запытальна зірнула на Якушава. — У генерала Куцепава?
  
  Аляксандр Аляксандравіч сядзеў з задуменным выглядам. Ён бы з задавальненнем з'ездзіў у Парыж, але вось Шульц вывозіць туды нельга. Хай лепш будзе ў Расеі, пад наглядам... А акрамя таго, каштарысам аперацыі такія выдаткі не прадугледжаныя...
  
  — Не, — нарэшце сказаў ён. — Лепш усё ж арганізаваць сустрэчу ў Расеі, так бы мовіць, на месцы дзеяння. Бо спадар Жалезны, наколькі я разумею, не быў у краіне з семнаццатага года, такім чынам, зусім не ведае абстаноўкі, якая склалася пры Саветах. Для поспеху агульнай справы неабходна, каб ён ведаў рэальную падаплёку таго, што адбываецца на самай справе.
  
  — Лагічна, — вымушана была пагадзіцца Шульц.
  
  — А што, калі... — Якушава ў галаву прыйшла бліскучая думка, — што, калі запрасіць яго сюды, у Хельсінкі? Нават калі мы не зможам ўгаварыць Жалезнага адправіцца з намі ў Расею, ён сустрэнецца тут з членамі маскоўскай і петраградскай арганізацый... Рэальна такое, спадар Бунакаў?
  
  — Думаю, што так, — кіўнуў кіраўнік фінскага філіяла. — Я неадкладна звяжыцеся з генералам Кутеповым, а яшчэ лепш — з самім Жалезным...
  
  
  Парыж, 24 жніўня 1925 года
  
  
  Жалезны і Куцепаў не спадабаліся адзін аднаму з першага погляду. Генерал наогул не цярпеў нервовых хлюпікаў, кожную хвіліну гатовых запасці ў істэрыку. А Жалезны не пераносіў, калі з ім гаварылі пагардліва ды яшчэ ментарскім тонам. Тым не менш сустрэча прайшла больш ці менш паспяхова.
  
  — Мяркую, вам усё ж неабходна выехаць у Хельсінкі, — сказаў генерал, утаропіўшыся на Вадзіма сваімі сталёвымі халоднымі вачыма. — Па-першае, каб мы маглі лішні раз пераканацца ў жыццядзейнасці арганізацыі і ў тым, што яна не фікцыя. Па-другое, каб растлумачыць нашым расейскім сябрам галоўныя напрамкі працы. Ну, і нарэшце...
  
  — Не ведаю, — Жалезны закруціўся на крэсле. — Не ведаю, ці паеду я. Бо вы ж гэтага ня робіце... Не хочаце, каб у лапы АДПУ? А як чужымі рукамі выцягваць каштаны з агню...
  
  — Мяне яшчэ ніхто не абвінавачваў у баязлівасці, — нахмурыўся генерал. — Я паеду, ледзь спатрэбіцца мая дапамога. Я — чалавек асабліва ваенны. Мая справа — тактыка і баявыя дзеянні. А стратэгію, ужо будзьце ласкавы, распрацоўвайце вы. Калі, вядома, вы і на самай справе турбуецеся пра лёс Расіі. Я не хачу дыскутаваць з вамі, дам толькі адзін савет: едзьце. Тым больш, гаворка ідзе аб Хельсінкі, дзе вас АДПУ не дастане...
  
  
  Лондан, 22 верасня 1925 года
  
  
  — Усё-ткі адважыўся! — пабліскваючы вачыма, паведаміў Вадзім жонцы. — Я паеду! Проста абавязаны зрабіць гэта як рускі патрыёт і чалавек гонару!
  
  — Едзь, — абыякава адгукнулася Пепита. — Толькі не морач больш мне галаву.
  
  Вадзім закінуў у дарожны сакваяж чыстую кашулю і патэтычна усклікнуў:
  
  — Божа мой! І так кажа мая жонка! Сяброўка жыцця, саратніца!
  
  — Ніякая я цябе не паплечніца, — адрэзала жонка. — Я не гэтая... як яе там... ваша княгіня, якая паехала за мужам на Урал...
  
  — У Сібір, — паправіў яе Жалезны. — Декабристки адправіліся ўслед за сваімі мужамі ў Сібір, бо гатовыя былі падзяліць пакуты тых, з кім звязалі сваё жыццё перад Богам!
  
  — Напэўна, мужы добра іх ўтрымлівалі, — па-філасофску заўважыла Пепита. — А што я бачу ад тваёй «рэвалюцыйнай Дзейнасці»? Ні грошай, ні славы... Нават свае паганыя мемуары выдаць не змог... А ўсяго-то і трэба зрабіць іх трошкі весялей і напхаць пабольш прыгод...
  
  — Ты зноў? — з рыданнямі у голасе спытаў Вадзім. — Зноў соль на раны! О, хутчэй бы з'ехаць... Спачатку ў Хельсінкі, потым у Штеттин...
  
  — А Штеттин навошта? — сварліва спытала жонка. — Таксама па справах арганізацыі?
  
  — Бельгардт абяцаў пазнаёміць мяне ў Штеттине з уплывовымі людзьмі, якія могуць субсідаваць наша прадпрыемства.
  
  Пепита закаціла вочы і выразна прамаўчала.
  
  — Так, скажы, — раптам спахапіўся Жалезны. — Ты не ведаеш, дзе мой пашпарт на імя Рэйлі? Хачу, каб захапіць яго на выпадак, калі раптам у Хельсінкі наляцяць чэкісты. Брытанскага падданага яны не асмеляцца крануць.
  
  — Здаецца, у скрыначцы, — успомніла Пепита, — дзе ляжаць неаплачаныя рахункі...
  
  22 верасня 1925 года Вадзім Жалезны адбыў з Лондана ў фінскую сталіцу.
  
  25 верасня 1925 года адбылася сустрэча Якушава з Жалезным на кватэры ў Бунакова.
  
  
  «Ён быў апрануты ў шэрае паліто, бездакорны шэры касцюм у клетачку. Ўражанне непрыемнае. Нешта жорсткае, калючае ў позірку выпуклых чорных вачэй, рэзка выпяченная ніжняя губа. Вельмі элегантны. У тоне размовы — пыху, пыхлівасьць. Сеў у крэсла, паправіў зморшчыну штаноў, выставіў шкарпэткі і новенькія жоўтыя туфлі. Пачаў з таго, што не можа цяпер ехаць у Расею. Паедзе праз два-тры месяцы, каб пазнаёміцца з «Трэстам».
  
  Я сказаў:
  
  — Крыўдна, дабраўшыся амаль да Выбарга, спыніцца ля парога.
  
  Жалезны паведаміў, што збіраецца з'ехаць у суботу на параходзе ў Штеттин... Да 30 верасня ў Маскве нічога не паспееш зрабіць, а затрымацца ён не можа.
  
  Калі Жалезны заявіў, што ён у дадзены час не можа ехаць, я як мага спакайней сказаў, што калі паўстае пытанне аб тэрміне, то бяруся арганізаваць паездку ў Маскву такім чынам, каб у суботу раніцай быць у Ленінградзе, увечары адтуль выехаць у Маскву. Цэлага дня цалкам дастаткова для знаёмства з Палітычным саветам «Трэста». Затым увечары назад у Ленінград, панядзелак правесці ў горадзе, а ноччу праз «акно» — у Хельсінкі. Гэта будзе аўторак, у сераду ёсць параход, які адпраўляецца ў Штеттин».
  
  
  (З дакладной запіскі Якушава начальніка КРА АДПУ Артузову.)
  
  
  «...І што б ты там ні казала, я пераканаўся ў сваёй праваце. Арганізацыя ёсць, і яна дзейнічае...»
  
  
  (З ліста Жалезнага Пепите Бобадилья, адпраўленага з Хельсінкі 25 верасня 1925 года.)
  
  
  Масква, 27 верасня 1925 года
  
  
  На дачы ў Малаховке, дзе засядаў Палітычны савет арганізацыі, не было ні аднаго чалавека, які не атрымліваў бы жалаванне ў органах ОГПУ. Пераапранутыя чэкісты сабраліся тут адмыслова для таго, каб у Жалезнага стварылася ўражанне аб актыўнай дзейнасці і аўтарытэце арганізацыі. Вёў «пасяджэнне» Мікалай Міхайлавіч Патапаў.
  
  — І, вядома ж, сродкі, — сказаў ён. — Нам неабходныя вялікія субсідыі. Дзе іх узяць — вось у чым пытанне?
  
  Ён уважліва агледзеў прысутных.
  
  — У мяне ёсць адна ідэя, — адгукнуўся фальшывы «штабс-капітан» Дорожинский. — Яна звязана з немагчымасцю атрымаць сродкі ад замежных дзяржаў. План мой грубы, але дзейсны...
  
  — А менавіта? — Патапаў падняў на лоб акуляры.
  
  — У Расеі засталіся вялізныя мастацкія каштоўнасці. У музеях захоўваюцца унікальныя карціны, скульптуры, рукапісы. Іх направа і налева разбазарваюць бальшавікі. Культура ім не патрэбна. Таму я прапаную рэквізаваць і прадаць за мяжу найбольш каштоўныя рарытэты.
  
  — То есць як рэквізаваць? — папярхнуўся Патапаў.
  
  — Выкрасці, — сказаў Дорожинский такім тонам, быццам гаворка ішла аб самых звычайных рэчах.
  
  — Што-о? — падняўшыся з крэсла, Вадзім падаўся наперад і ляпнуў далонню па стале. — Вы прапануеце пайсці на крымінальную справу? Паставіць сябе ў адзін шэраг з камуністычнымі злачынцамі? Ну ўжо няма... — ён ледзь не задыхаўся ад ярасці. — Не, спадары, што хочаце, але калі вы станеце дзейнічаць падобным чынам, я вымушаны буду пакінуць шэрагі арганізацыі! Я рускі чалавек, спадзяюся калі-небудзь вярнуцца на радзіму і не дазволю, каб здабытак магутнай Расіі разбазарвалася па свеце!
  
  — Гэта ж толькі прапанова... — прысаромленыя, прамармытаў Дорожинский.
  
  — На самай справе, спадар Жалезны, — міралюбна сказаў Якушаў, испугавшийся, што Вадзім і сапраўды пакіне «шэрагі членаў». — Што гэта вы так разбушевались? Ідэя штабс-капітана і сапраўды нам не падыходзіць, вы цалкам маеце рацыю. Але, можа, у вас ёсць якія-то іншыя думкі на гэты конт?
  
  Вадзім крыху супакоіўся.
  
  — Маё меркаванне застаецца ранейшым, — заявіў ён. — Кантакты з уплывовымі эмігранцкімі коламі і пошук тых, хто спачувае нам грамадзян сярод замежных прамыслоўцаў і банкіраў. Менавіта з гэтай мэтай я і збіраюся ў Штеттин... Лепш я для агульнай справы пайду з працягнутай рукой па свеце, чым заклеймлю сябе тавром злодзея!
  
  — У такім выпадку, — сказаў на заканчэнне Патапаў, — мы будзем прасіць вас ўзяць на сябе пошук субсідый...
  
  
  «У той жа дзень чэкісты арыштавалі Рэйлі. А для таго, каб схаваць факт затрымання гэтага вядомага выведніка, у ноч на 29 верасня (у гэтую ноч саўдзельнікі Рэйлі павінны былі чакаць яго вяртання на фінскай баку) на мяжы чэкісты інсцэніравалі перастрэлку і стварылі бачнасць, быццам Рэйлі і яго суправаджаючыя натыкнуліся на савецкую заставу і былі забітыя. Інсцэніроўка ўдалася.
  
  А між тым Сіднэй Рэйлі, злоўлены ў пастку, даваў паказанні ў АДПУ».
  
  
  (З кнігі Д. Голинкова «Крушэнне антысавецкага падполля ў СССР».)
  
  
  Ленінградская вобласць, станцыя Парголово, 28 верасня 1925 года
  
  
  Фарсістая апрануты грамадзянін у жоўтых чаравіках выйшаў з вагона цягніка і ледзь не бягом накіраваўся да драўлянага будынку, які стаяў некалькі асабняком ад іншых станцыйных пабудоў. Ён затрымаўся там даволі доўга: з-за дашчанай дзверы з маленькім акенцам-сэрцайкам даносіліся пыхценне і ўздыхі. Калі ж прыбіральня зноў адчыніліся, з яе выйшаў сутулы сялянскага выгляду мужык у ватоўцы і кірзавых ботах. На галаве ў яго быў суконны шэры треух, у руках — вялікі вузел з бабінага хусткі.
  
  Мужык спыніўся пасярод перона і махнуў рукой у адно з акенцаў якія ад'язджаюць цягнікі. Да яго адразу ж падышоў чалавек у памежнай форме.
  
  — Маё прозвішча — Дзярэўшчыкаў, — напаўголасу прадставіўся памежнік. — Пойдзеце са мной... Але я чакаю яшчэ аднаго вашага спадарожніка, так што, таварыш Жалезны, пасядзіце пакуль тут... — і ён кіўнуў на якая стаіць наводдаль фурманку, запрэжаную сумнай гняды кабылай.
  
  Вадзім уздыхнуў, паслухмяна ўзлез на воз, і сам не заўважыў, як задрамаў...
  
  
  1979 год Масква, пункт прыёму другаснай сыравіны № 398/2
  
  
  — Цяпер усё ясна, — Эдзік зачыніў «Блокъ-ноть». — Сапраўдны Рэйлі, з энцыклапедыі — гэта Жалезны. Практычна ўсе сыходзіцца: і адзін Савінкава, і заўзяты антысаветчык, кроўна зацікаўлены ў звяржэнні бальшавікоў. Да таго ж ён быў эсэр, а эсэры па частцы канспірацыі — вялікія майстры. Вось чаму ў яго некалькі псеўданімаў. Так, цікава, чым адрозніваюцца правыя эсэры ад левых?
  
  — Не памятаю, — шчыра прызналася дзяўчына. — Мы што-то вучылі...
  
  — Зрэшты, гэта няважна. І тыя і іншыя — лайно добрае. Пад стаць бальшавікам. Як прастытуткі гатовыя былі то з гэтым, то з тым, потым хапаліся — а ўжо позна, — Эдзік прылёг на канапу, закінуўшы рукі за галаву. — Наогул усякай дрэні шмат вадзілася. Вось Патапаў, напрыклад. Пытаецца, якога чорта ён звязаўся з чэкістамі? Добра, перайшоў да чырвоным, ты ваенны, служы у войску. Там з гэтымі працоўнымі і сялянамі военспецы былі патрэбныя да зарэзу. Не хочаш у войска — ідзі бухгалтарам. Начальнік дэпартамента паліцыі Пецярбурга Лопухин пстрыкаў ж на рахунках у канторы да самай сваёй смерці — і нічога, яму было не сорамна. Але ён не стаў правакатарам і не закладваў сваіх, як стары пердуны Патапаў. Тое ж самае Якушаў... А лічылі сябе інтэлігентамі, тваю маці!
  
  — Ну што ты ўсіх судзіш? — сказала Віка. — Можа быць, іх паставілі ў бязвыхадную сітуацыю? Шантажавалі? Прымушалі? Ты ж ведаеш гэтых гэбэшнікаў...
  
  — Угу, вось як загаварыла...
  
  — Да чаго твая іронія? Ты што, не задаволены? Сам заклікаў адкрыць вочы і не паўтараць таго, што убіваюць у галаву... І наогул, кожны чалавек мае права мяняць сваё меркаванне...
  
  Яна прысела на край кушэткі і пагладзіла Эдзіка па грудзях.
  
  — Ну што мы ўсё спрачаемся?
  
  — Мы не спрачаемся, а дыскутуем. Ты што, страціла цікавасць да ўсёй гэтай гісторыі? Падумаеш, не можаш больш заказваць дакументы ў спецхране... Інфармацыі вакол поўна, трэба толькі ўмець ёю карыстацца і крытычна асэнсоўваць. Вось ён, спецхран, — Эдзік паляпаў сябе па лбе.
  
  — А потым цябе разам з тваім спецхраном змяшчаюць у псіхушку або адпраўляюць на Лубянку, а адтуль наўпрост у лагеры... І ты сядзіш там і крытычна осмысляешь...
  
  — Што ж ты прапануеш — не думаць?
  
  — Эдзік! — Віка парывіста абняла яго. — Мне страшна! Давай паедзем!
  
  — Куды?
  
  — Туды, дзе яны нас не дастануць! Паедзем у Ізраіль! Ці, хочаш, у Штаты!
  
  — Ты з глузду з'ехала! — збянтэжыўся Бодягин.
  
  — Я ўжо ўсё прадумала, — ліхаманкава загаварыла дзяўчына. — Мы пажэнімся, гэта самае галоўнае. І ведаеш чаму? Маміна мама, мая бабуля, Берта Іосіфаўна Юдович, была самай сапраўднай габрэйкай. Па ізраільскім законах мая мама габрэйка, а значыць, і я! Я страчу пашпарт. А ў новым запішуся габрэйкай! І вывезу цябе адсюль! Ну што ты маўчыш?
  
  — Я думаю...
  
  — У цябе былі непрыемнасці з КДБ, а гэта значыць, што ў Ізраілі цябе прымуць з распасцёртымі абдымкамі. Ты будзеш палітычным уцекачом. Табе адразу дадуць працу! Ты забудзеш пра гэты смярдзючы склеп! Мы будзем шчаслівыя!
  
  — А твае продкі?
  
  — Я пагавару з імі, яны ўсё зразумеюць. Я пазнаёмлю вас, яны ўбачаць, які ты... У рэшце рэшт, бацькі не жадаюць мне зла!
  
  Эдзік падняўся з кушэткі і закурыў. Ён доўга глядзеў у акно, выпускаючы дым у фортку. Віка цярпліва чакала адказу.
  
  Нарэшце Бодягин выкінуў недакурак, сеў побач з ёй на кушэтку і сказаў:
  
  — У цябе выдатны план. Практычна без заган. Але... Па-першае, нас могуць не выпусціць...
  
  — Тады, — імгненна пераарыентавалася Віка, — мы паедзем у Сібір. У глухамань, у тайгу...
  
  — І будуць паміж дрэвамі хадзіць два жыда порхатых і адзін лось сохатый... — нявесела пажартаваў Эдзік. — Але ты мяне не даслухаў. Ты ўяўляеш сабе, што такое сямейная жыццё?
  
  — Вядома, — упэўнена кіўнула дзяўчына.
  
  — Ні фіга ты не ўяўляеш... Цябе мама-тата кормяць, песцяць, песцяць... У цябе ніякіх клопатаў. А выйдзеш замуж — з першай жа тыдні пачнецца падлік грошай, якіх вечна не хапае, пачнуцца бытавыя праблемы, якія ты зараз так пагарджаеш... А галоўнае, выявіцца, што мы чаму-то зусім розныя людзі. І тое, што здавалася асабліва прывабным, пачне раздражняць, выводзіць з сябе... У адзін цудоўны дзень ты возненавидишь мяне за тое, што я не люблю мыць посуд, а я цябе за тое, што ты выціскаць зубную пасту не з таго канца цюбіка... І ўсе гэтыя нашы агульныя інтарэсы — усе гэтыя Рэйлі і іншыя шпіёны разам з чэкістамі адправяцца па вядомаму адрасе. Толькі не кажы, што мы выключэнне з агульнага правілы.
  
  — Ты што, мяне не любіш? — асцярожна спытала Віка.
  
  — Вік, ну не ў гэтым справа...
  
  — Менавіта ў гэтым. Калі мы любім адзін аднаго, то лягчэй перажывем і матэрыяльныя цяжкасці, і побыт, і я буду мыць посуд сама!
  
  — Якая ты яшчэ маленькая, — Эдзік прыціснуў яе да сябе.
  
  
  
  6. ВІНЧЭНЦА МАССИНО, ВЯЛІКІ КАМБІНАТАР
  
  
  «Вырашы таксама меў блізкае касательство да Пецярбургскай фірме Мандроховича і Дубенского, якая займалася галоўным чынам экспартам і імпартам зброі... Фірма Мандро таксама закупляла ўсякае ваенна-марское рыштунак для Расеі, а Рэйлі некалькі разоў перад першай сусветнай вайной пабываў у ЗША, дзе пры закупках атрымліваў вялікую камісію. Апошнюю, самую буйную, ён, аднак, атрымаць не паспеў з-за Лютаўскай рэвалюцыі. Пазней, ужо ў 1923 годзе, ён падаў на сваіх амерыканскіх контрагентаў у суд. Але справа прайграў».
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына»).
  
  
  «У 1917 годзе, у снежні, у гандлёва-прамысловых колах Петраграда і Масквы, якое цікавіць нас твар з'яўляецца пад прозвішчам месье Массино як «турэцкіх і ўсходніх краін негоциант». Неўзабаве знаёмых месье Массино і шматлікіх жонак і нявест яго арыштуе ВЧК як выкрытых контррэвалюцыянераў. Самому месье Массино атрымаецца шчасна схавацца».
  
  (З нарыса Р. Піменава «Як я шукаў шпіёна Рэйлі».)
  
  
  Кіраўнік 1
  СПРАВЫ І СПРАВУНКІ
  
  
  
  Пецярбург, 1911 год
  
  
  — Колькі, — спытаў Массино напаўголасу.
  
  — Дзесяць працэнтаў, — падумаўшы, сказаў Мандрохович. — Не лічачы дробязі, якую ты атрымаеш ад іншага боку.
  
  — Пятнаццаць, — паспрабаваў таргавацца Вінчэнца. — І аплата дарогі за твой кошт.
  
  — Разбегся! — іранічна заўважыў Іштван. — За такія грошы я сам паеду на край святла.
  
  — Добра, — Массино уздыхнуў, як чалавек, які быў вымушаны ахвяраваць сабой дзеля агульнага дабра. — Толькі для нашай дружбы.
  
  Гутарка гэты вёўся напаўголасу ў адным з абшарпаных залаў, дзе збіралася сталічная багема. Вось і цяпер на невялікай эстрадзе, карцінна заломваючы рукі, нараспеў і трохі ў нос чытаў свае вершы нікому не вядомы малады паэт з нафарбаванымі вуснамі і нібы прылепленай да лба цёмнай грыўкай, што надавала яму некалькі педерастический выгляд.
  
  
  — ...распятая, як коска,
  
  Раскінулася ты на ложку...
  
  Падпахі твая залатая
  
  Бруіла водар ледзь-ледзь...
  
  
  — Лухта нейкая, — прабурчаў Іштван. — Чые-то падпахі... Ды хоць і залатыя! Знайшоў што нюхаць.
  
  — Давай лепш разговеемся, — прапанаваў Массино.
  
  Яны выпілі за поспех справы і закусілі гусіным паштэтам.
  
  — І заслужана, заслужана! — гарачыўся суб'ект за суседнім сталом, пабліскваючы шкельцы пенснэ. — Няма чаго было разбураць аснову асноў спрадвечна рускага сялянства — суполку, свет...
  
  — Не скажыце, — пярэчыў густым басам шчыльны спадар. — Рэформы неабходныя нашай краіне, інакш мы рызыкуем застацца ў баку ад слупавой дарогі прагрэсу...
  
  Гаворка ішла аб забойстве прэм'ера Сталыпіна, якога застрэліў у Кіеве мясцовы еврейчик-анархіст. Злыя языкі пагаворвалі, быццам бы замах на Пятра Аркадзьевіча здзейснена было з ведама самай гаспадарыні, люта яго ненавидевшей, а Грышка Распуцін цяпер-дэ ўзносіць да неба малітвы за тое, што пазбавіўся нарэшце ад свайго лютага ворага.
  
  — Нікуды не дзецца ад гэтай палітыкі, — паморшчыўся Вінчэнца, перакульваючы чарку каньяку. — Надакучыла! З усіх бакоў толькі і чуеш — анархісты, кадэты, эсэры...
  
  — А я лічу, што які паважае сябе коммерсант павінен быць у курсе апошніх падзей, — запярэчыў Мандрохович. — Трошкі палітыкі справах не перашкода, асабліва калі ведаеш, на якія рычажкі калі націскаць, каб атрымаць выгаду!
  
  Массино не стаў спрачацца. Іштван быў правоў і да таго ж не любіў, калі яму пярэчылі. А ён, Вінчэнца, цяпер, як ніколі, меў патрэбу ў яго ўпадабанні і заступніцтве. Мандро варта моцна, біржавыя ўзрушэнні для яго значаць не больш, чым камарыныя ўкусы, а Массино прыходзіцца круціцца, як вавёрцы ў коле.
  
  Паэта, воспевавшего падпахі, змяніла знакамітая акторка. Яна была па-моднаму худой, а пад вачыма намалявала сабе такія глыбокія сінія цені, нібы знаходзілася ў апошняй стадыі сухотаў. Малюючы хваляванне, актрыса паспрабавала вздымать грудзі, але гэта атрымлівалася дрэнна з-за адсутнасці такой. Рухі, якія яна здзяйсняла, павінны былі, па-відаць, азначаць нешта эратычнае і гарачае, але выглядалі анемично і натужна. Сарваўшы некалькі вадкіх воплескаў, чахоточная знакамітасць раскланялась.
  
  — Ты б хацеў мець такую? — праводзячы яе лянівым позіркам, пацікавіўся Іштван. — Кокаинистка, неврастеничка, Лубенский сцвярджае — неўтаймоўны тэмперамент...
  
  — Па мне, лепш легчы з трупам, — міжволі передернулся Массино. — Я аддаю перавагу здаровых дзевак у целе... Памятаю, у Баку ў мяне была адна персияночка, — ажывіўся ён. — Усё пры ёй — бюст, задніца... Танчыла танец жывата. Ты не паверыш, што вытворяла ў ложку...
  
  Свой першы мільён Массино зрабіў у 1898 годзе, выгадна перепродавая зброю, якое яму — тады яшчэ Дзмітрыю Таукчи — было даручана даставіць бясплатна індусам-мяцежнікам. Нягледзячы на свой параўнальна малады ўзрост — дваццаць чатыры гады, — Вінчэнца разумна разважыў, што дзявацца азіятам усё роўна няма куды, страляць-то з чаго-небудзь трэба, купяць, як міленькія, а змыцца ён заўсёды паспее, калі ўсплыве на паверхню праўда... І наогул з гэтымі індусамі яму дзяцей не хрысьціць. Значна небяспечней быў той чалавек, які даручыў яму транспарціроўку вінтовак і патронаў: гэтакі палкі і высакародны помсьнік, гібрыд капітана Нэма і графа Монтэ-Крыста. Такі не стане цырымоніцца і шлепнет на месцы за падман. Таму Массино прыйшлося змяніць імя і якое-то час раз'язджаць па справах інкогніта.
  
  Менавіта тады ён буйна ўклаўся на Далёкім Усходзе, але пачалася японская вайна, і ўсё прапала. Прыйшлося зноў падымацца з нуля. Але да таго часу Дзмітрый разжыўся самым галоўным для дзелавога чалавека — шырокімі сувязямі. Найкаштоўнейшым набыццём у дзесятыя гады ён лічыў дружбу з Мандроховичем. Мандрохович быў такі ж персонай без роду-племя, як і Таукчи, вось толькі яму шанцавала больш. Ніхто не ведаў, адкуль ён з'явіўся і чым займаецца. Сябры называлі яго Іштванам фон Мандро, але хто перад імі — немец, румынаў, вугорац ці паляк, нікому вядома не было. Вінчэнца адразу зразумеў, што яны з Іштванам — аднаго поля ягады, і пастараўся гэта выкарыстоўваць. Радніла іх і агульная неразборлівасць у сродках. Менавіта па радзе Таукчи-Массино фон Мандро пазбавіўся ад свайго першага кампаньёна, графа Дубенского, якога час ад часу мучылі абсалютна філасофскія праблемы: а гуманна ці гандляваць зброяй? Іштван злучыў капіталы з Шуберским, дырэктарам адной з расійскіх жалезных дарог, і трывала абгрунтаваўся ў Пецярбургу.
  
  — Ты і на самай справе італьянец? — спытаў Мандро без асаблівай цікавасці. — Ці прикидываешься?
  
  — Натуральны, — пацвердзіў Дзмітрый. — Праўда, тата ў мяне быў невядома хто, а ма-ман — напалову балгарка, напалову румынка... А прозвішча вельмі зручная. Калі рабіць націск на апошнім складзе, гучыць цалкам па-французску... А ты, калі не сакрэт, адкуль?
  
  — Гэта даўно страціла ўсякае значэнне, — паціснуў плячыма Іштван. — Я той, кім трэба быць у кожны канкрэтны момант. Дапусцім, з англічанінам я — сярэднееўрапейскі прадпрымальнік. З кантрабандыстам — яго лепшы сябар і амаль сваяк... А ў свецкім салоне — джэнтльмен бездакорнага паходжання і выдатных манер... Разумееш? Без гэтага ў нашай справе не абысціся. Паглядзі на сябе... Апрануты абы-як, абаяльны, але вульгарны, у вачах вечна галодны злы бляск... Хочаш дамагчыся поспеху? Для гэтага патрэбен глянец, братка... Інакш вышэй афёр сярэдняй рукі не подымешься...
  
  — Лёгка даваць парады ў тваім становішчы! — пакрыўдзіўся Массино. — А мне як? Кожны раз пачынаю на пустым месцы...
  
  — А ты ў казіно радзей наведывайся, — спакойна сказаў Мандро. — І не ўкладвай сродкі ў сумніўныя прадпрыемствы. Думаеш, я спадчыну атрымаў ці мне грошы з столі звальваюцца? Няма, братка, давялося нямала папрацаваць, перш чым адкрыць рахункі ў швейцарскіх банках... А колькі намаганняў трэба было прыкласці, каб ўсякая великосветская сволач пачала падаваць мне руку... Агідна ўспамінаць...
  
  — То-то і яно, што брыдка! — жыва адгукнуўся Вінчэнца, аблізваючы тоўстыя вусны.
  
  — А ты перетерпи, братка... Потым, калі будзеш у сіле, яны пачнуць скакаць пад тваю дудку... Таму што на грошах трымаецца ўвесь гэты пракляты свет...
  
  
  Нью-Ёрк., 1913 год
  
  
  — Цыгару, містэр Массино? — Макдаўэл ласкава раскрыў скрынку. — Ці вы не паліце?
  
  Вінчэнца з цяжкасцю ўтрымаўся, каб не схапіць цыгару імгненна. Урокі фон Мандро не прапалі. Цяпер ён старанна ўзважваў не толькі кожнае сваё слова, але і любы рух.
  
  Павольна ўзяў цыгару. Дачакаўся, пакуль амерыканец прапануе свой ножык. Абрэзаў канец з скручаных тытунёвых лісця... І толькі калі Макдаўэл пстрыкнуў запальнічкай, нетаропка схіліўся і прыкурыў. Хай попляшет гэты багачы! У пастаўках Расіі ваенна-марскога рыштунку зацікаўлены ён, а не Массино.
  
  Вінчэнца разваліўся ў крэсле, закінуў ногі на край часопіснага століка і, блаженствуя, пусціў да столі струмень дыму. Прыемна было бачыць отутюженные зморшчыны сваіх дарагіх штаноў, новенькія жоўтыя штиблеты і шаўковыя шкарпэткі ў тон.
  
  — Я заплачу вам добрыя камісійныя, — лісліва паабяцаў Макдаўэл.
  
  І зноў Массино прыйшлося ўціхамірваць сябе. Замест прагнага: «Колькі»? ён адкараскаўся нявызначаным хмыканьем.
  
  — Дзесяць працэнтаў ад агульнай сумы, — сказаў амерыканец.
  
  Вінчэнца з деланным абыякавасцю сачыў за кольцамі дыму, выкідных над цыгарай.
  
  — Пяцьдзесят тысяч неадкладна, — голас Макдаўэл завагаўся.
  
  Массино нетаропка павярнуў да яго галаву.
  
  — Гэта сапраўды нядрэнна, — ляніва, пераймаючы інтанацыі Іштвана, працадзіў ён. — Аднак містэр о'хара гатовы заплаціць пятнаццаць адсоткаў і семдзесят пяць кавалкаў.
  
  — Чортаў О'хара! — амерыканец стукнуў кулаком па стале. — Вечна ён блытаецца ў мяне пад нагамі! Калі-небудзь я яго дастану... Добра, даю столькі ж.
  
  — Прымаю вашы ўмовы, — такі поспехі Вінчэнца не чакаў. Імя о'хара ён выкарыстаў толькі таму, што ведаў пра яго вечнай канкурэнцыі з Макдауэллом. — Выключна дзеля нашай дружбы з вамі, дарагі Коні...
  
  Амерыканец зашелестел чэкавай кніжкай. Выгляд у яго быў настолькі пераможны, што Массино з цяжкасцю ўтрымаўся ад рогату.
  
  Іштван, як заўсёды, меў рацыю. Гэтых янкі дурыць значна прасцей, чым самых бедных кантрабандыстаў у Еўропе.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Чым я толькі не займаўся! Краў, гандляваў ўразнос, служыў хлопчыкам на пабягушках, зноў краў, бываў біт, сядзеў у кутузке... Пакуль не зразумеў: ловяць за руку і балюча б'юць толькі тады, калі крадзеш мала! Сарваць б аднойчы такі куш, каб хапіла на ўсё жыццё... Потым сядзі, поплевывай ў столь — твае грошыкі ў надзейных сейфах, рэгулярна капае працэнт з капіталу... Так бы яно і было ўжо даўно, калі б не гэты вечны сверб — рызыкнуць, згуляць, ўкласціся! Трэба быць вельмі асцярожным. Багатаму ёсць што губляць — і гэта бывае вельмі балюча, значна больш балюча, чым ад пабояў. І яшчэ адно правіла. Грошы не пахнуць. Нікога не цікавіць, дзе ты іх узяў, калі іх шмат, — зарэзаў роднага бацькі або скраў на вялікай дарозе. Самае выгаднае — гандаль зброяй. Заўсёды на зямным шары хто-то з кім-то ваюе. І ўвесь час вырабляецца зброю новага ўзору. Але вось вынайшлі што-небудзь не проста новае — найноўшае. Бярэш у вытворцы састарэлае па дэмпінгавых цэнах і вязеш туды, дзе — піф-паф! — дурні б'юцца з-за кавалачка зямлі або ідэйных рознагалоссяў. Яны купляюць у цябе ўсё, што можа страляць і забіваць, — стрэльбы, порах, патроны, кулямёты, аўтаматы, бомбы, выбухоўку, напалм... Ды яшчэ і кажуць «дзякуй» за тое, што ты дазваляеш ім гуляць у іх дурныя гульні. І без усялякай перадышкі зноў: піф-паф! Ім і ў галаву не прыходзіць, што з іншага боку страляюць з такога ж зброі, вырабленага тымі ж гандлярамі.
  
  А наркотыкі! Вось дзе залатое дно. Ніколі не мог зразумець ідыётаў, якія нюхаюць, паляць і глытаюць усякую дрэнь. Што за задавальненне яны ў гэтым знаходзяць? Ну ды Бог з імі, пакуль яны набіваюць мне кішэню за панюшку какаіну, шарык опіуму або жменьку анашы. І гатовыя зарэзаць першага сустрэчнага дзеля гэтай брыдоты! Добры тавар: месца займае трохі, вазе невялікага, сыравіну таннае — а навар велізарны. Праўда, пры дастаўцы здараюцца прыкрыя хібы, калі, дапусцім, план выяўляюць, ты губляеш і тавар, і тую цану, якую ўзяў бы за яго, і кур'ера — у Еўропе яго пасадзяць, у Азіі наогул адсякуць галаву... Але гэта звычайныя выдаткі, і трэба ставіцца да іх як да з'явы прыроды: засуха — неўраджай, ліўні — усё згніло... Затое ў выпадку паспяховай дастаўкі ты кароль і сам чорт табе не брат!
  
  ...Купіць з пенсіі «Беломору» так, каб хапіла на цэлы месяц. Без прысмакаў я яшчэ магу абысціся, а без курыва зусім блага...»
  
  
  Адэса, 1913 год
  
  
  — У такое надвор'е не пайду, — упарта паўтараў Шелушенко. — Шаланды, не да ночы будзь сказана, потопнет ці таго горш... — Ён прымхліва плюнуў праз левае плячо, пры месячным святле ў вуху бліснула сцёртая сярэбраная завушніца. — Такой дамоўленасці не было.
  
  — Плачу ўдвая, — настойваў Массино.
  
  — Мне мая галава даражэй варта, — не згаджаўся кантрабандыст. — Калі не дай Бог шо, ты, шо лі, маім дзецям дасі хлеба?
  
  — Ты ж ведаеш мяне не першы год, — Вінчэнца па-свойску паляпаў Архіпа па плячы. — Я тваю сям'ю не пакіну. Зразумей, мне да зарэзу трэба атрымаць тавар. Заказчыкі нервуюцца, а я не магу іх падвесці — у наступны раз знойдуць іншага.
  
  — Мне ад тваіх заказчыкаў ні холадна, ні горача, — Шелушенко шмыгнуў носам і падцягнуў нейкую вяроўку, каб вецер не трапаў дарма ветразь. — Вось сціхне, тады выходжу. А раней — ні-ні.
  
  — Навошта адмаўляцца ад грошай? — Массино з надзеяй глядзеў на волнующееся мора. — Можа, цябе хто-то прапануе больш?
  
  — Не-е... Плаціш ты добра, — кантрабандыст прыклаў руку казырком да лба. — Здаецца, збіраецца распогодиться, шобы не сурочыць. А шмат марафету?
  
  — Тры мяшка.
  
  — Не баішся, шо зацапають? — Архіп стаў спрытна размотваць канец. — Плакалі тады твае грошыкі...
  
  — Ты больш рызыкуеш, — жадаючы подольститься да норовистому рыбаку, заўважыў Вінчэнца. — А грошы... Што такое грошы? Цьфу, глупства...
  
  — Калі іх куры не дзяўбуць, — хмыкнуў Шелушен да. — Так дасі ўдвая, не зацісьнеш?
  
  — Вось табе святы праўдзівы крыж, — побожился Массино. Цяпер ён гатовы быў закласці душу д'яблу, толькі б тры запаветных мяшка прыбылі ў Адэсу, да гэтага обрывистому, подмытому прыбоем беразе. — Клянуся маці.
  
  — Добра, пара... Подтолкни-ка, — распарадзіўся кантрабандыст, впрыгивая ў шаланду.
  
  Массино з усіх сіл адштурхнуў лодку. Архіп ўзяўся за вёслы, пад белай драной сорочкой забугрились магутныя мускулы.
  
  — Ні пуху! — напаўголасу наказваў яго Вінчэнца.
  
  — Ага! — Шелушенко зноў плюнуў. Отгребя ад берага, ён паставіў невялікі заплатанный ветразь, і шаланды хутка рушыў па хвалях.
  
  Вінчэнца поплотнее захінуўся ў прадбачліва захопленае з сабой коўдру. Вогнішча разводзіць ён баяўся, хоць было ветрана і сыра. Так і прасядзеў, скурчыўшыся, зрэдку задремывая, амаль да світання, пакуль удалечыні не здаўся ледзь адрозны сілуэт ветразі.
  
  Як было дамоўлена, запаліў ліхтар і тройчы памахаў ім з боку ў бок. Кантрабандыст накіраваў шаланду да гэтага імправізаванага маяка. І неўзабаве прычаліў да берага.
  
  — Хутчэй давай! — камандаваў ён, калі яны ўдваіх перацягвалі на бераг мяшкі з марафетом. — Хутка зусім засветлеет, могуць засекчы...
  
  Массино перегрузил тавар у цюкі, перекинутые праз спіну смирного ослікі.
  
  — А разлік? — паклікаў яго Шелушенко. — Уговаривались ўдвая.
  
  Ён беражліва разгладзіў і схаваў у скураны пояс сто рублёў. Для яго гэта была велізарная сума. Вінчэнца ж прыкідваў, колькі тысяч ён атрымае за ўсю партыю...
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Добрая дзяўчынка варта добрых грошай, як любіць паўтараць Іштван. І гэта праўда. Самыя захапляльныя амурные гісторыі мне давялося перажыць з тых часоў, як завёўся такі-сякі капітал. А раней? І ўзгадаць асабліва няма чаго... Пазней, калі я ўжо навучыўся разбірацца, што да чаго ў гэтым жыцці, зразумеў простую ісціну: чым больш плаціш, тым больш атрымліваеш. Усе бабы шлюхі, і розніца толькі ў кошце...
  
  Мы ехалі ў аўто па начным Парыжу, вакол дэфілявалі раскошныя дамы, і Мандро прысвячаў мяне ў той, якая колькі каштуе.
  
  — А прыстойныя жанчыны ў гэтым гарадку ёсць? — нарэшце не вытрымаў я.
  
  — Ты яшчэ не настолькі багаты, — заржаў Іштван. — Пачакай, усяму свой час...
  
  І патлумачыў, што прыстойная жанчына — гэта не тая ідыётка, якая захоўвае вернасць мужу ці каханка! Няма! Прыстойная — гэта вельмі дарагая шлюха, якая ўмее сябе паводзіць, з якой не сорамна здацца ў грамадстве... І чым лепш ты апранаеш яе, чым роскошней для яе асабняк, тым вышэй твой прэстыж сярод чыстай публікі.
  
  — Так што скупіцца на баб не варта, — сказаў на заканчэнне мой шматдосведны сябар. — Гэта, братка, заўсёды акупляецца.
  
  Прыкладна тады ж я ўпершыню ўбачыў Пепиту. Так, гэта быў высокі клас, не толстозадая бакінская Зулейка. Нават голас у яе звінеў, як залатая манета, кінутая на сярэбраны паднос. Грудзі — высокая, як курс даляра на міжнародных таргах. А трымалася яна з такой гонарам, быццам нарадзілася прынцэсай або дачкой банкіра.
  
  — Якая фэміннасьць! — я не мог не выдаць свайго захаплення. — Госпадзе, я б аддаў палову за ўсё, што маю, толькі б наблізіцца да яе!
  
  — Малавата, — усміхнуўся Мандро. — Звычайна сеньярыта Бобадилья вытрасае з сваіх выбраннікаў не палову, а ўсе да апошняга сантима...
  
  Яго рэпліка аддавала жахлівым цынізмам. Мяне непрыемна ўразіла. Такая жанчына, як яна, не просіць, не патрабуе грошай — ёй аддаюць добраахвотна... Зрэшты, Іштван, як заўсёды, мае рацыю, — Пепиточка абыходзіцца утрая даражэй: яна не прызнае ні танных кватэр, ні танных рэчаў, ні танных забаў. Затое і валодаць ёю — разумнай, прыгожай, дарагой шлюхай — вышэйшы шык.
  
  — Да чаго ты мне надакучыў! — подзадоривает яна мяне, калі я лезу да яе пад спадніцу. І словы ў яе такія цягучыя, як мёд. — Вінцік, ну немагчыма ж увесь час займацца толькі любоўю. Мне хочацца куды-небудзь выйсці, сустрэцца з сябрамі, наведаць Опера...
  
  На яе мове гэта ўсё азначае грошы, шмат грошай. Яна бліскае і забаўляецца, а я плачу і плачу горкімі слязьмі. Вось што такое вялікая, сапраўдная любоў...
  
  ...Суседка па камуналцы Святлана Кірылаўна яшчэ вельмі бадзёрая для сваіх гадоў і цалюткі дзень завіхаецца па гаспадарцы. Яна пячэ такія піражкі, што проста пальчыкі абліжаш. Добра было б правесці рэшту нашых дзён, атрымліваючы асалоду ад сумеснай жыццём...»
  
  
  Кіраўнік 2
  УСЕ ПРАДАЕЦЦА І КУПЛЯЕЦЦА
  
  
  
  Мюнхен, 1915 год
  
  
  Цягнік тузануўся і спыніўся.
  
  — Прыехалі, ці што? — Массино выглянуў у акно вагона. У твар ўдарылі агні пероне ліхтароў. — Дзе гэта мы?
  
  Па калідоры затупалі боты, у дзверы купэ загрукалі прыкладамі. Пачулася грубая, цяжкая нямецкая гаворка.
  
  — Зараз, зараз, панове, — замітусіўся Вінчэнца, паспешліва перепрятывая алмазы з дарожнага баула пад чаравік вусцілкі. — У гэтую хвіліну! Момант!
  
  Ён адкрыў дзверы, деланно пазяхаючы і завязваючы шаўковыя шнуркі начнога халата. І адляцеў у бок, адкінула важкай салдацкай рукой. Хто-то падняў яго за каўнер і выдатна трасянуў.
  
  — Вітэ... — Массино уцягнуў галаву ў плечы. — Я ёсць сябар германскага рэйха... Займаюся камерцыяй... Вось мае паперы... — Ён працягнуў афіцэру пашпарт на імя Франца Беренса, грамадзяніна Швейцарыі. — Іх бін... нейтральная краіна... гер лейтэнант...
  
  Немец прагледзеў дакументы і сунуў іх сабе ў кішэню. Сказаў што-то салдатам. Тыя пачалі корпацца ў багажы.
  
  — Я не понимайт, — Вінчэнца перайшоў на ламаную мову, як быццам так правяраючыя разабралі б хоць слова. — Комерц... Германія — вялікі краіна...
  
  Рэчы з баула разляталіся ў розныя бакі. Массино узрадаваўся, што своечасова перахавалі каменьчыкі. Але яго схапілі і пачалі выводзіць з купэ.
  
  — Э-э! Куды? — закрычаў гандляр, адчайна вырываючыся да выглядывающим з-пад спальнай паліцы чаравікаў. — Дайце, сволачы, апрануцца. Іх бін хворы! Мне нельга прастуджвацца!
  
  Салдат ткнуў яго ў спіну прыкладам. Чаму-то боль ад удару воскресила ў Вінчэнца некаторыя пазнання ў мове Гётэ і Шылера.
  
  — Дойчен швайне! — люта адбіваўся ён. — Вас іст дас? Іх бін іншаземец! Гэй, хто-небудзь! Хельфен зім свет, калі ласка!
  
  Але яго заклікі засталіся без адказу. Массино вывалаклі з вагона, афіцэр ударыў яго па галаве дзяржальняй пісталета, і грамадзянін Швейцарыі Франц Беренс страціў прытомнасць.
  
  Ачнуўся ён ад чыіх-то гучных галасоў. Апаскаю прыадкрыў вочы і заўважыў, што над ім схіліўся чалавек у белым халаце.
  
  — Доктар! — прашаптаў Вінчэнца. — Я вас азалачу, толькі дапамажыце!
  
  — Отшень карашо, галюптшик, — кіўнуў доктар. — Вы мошете кафарит. Отфетшайт на фапросы.
  
  Іншы голас што-то пролаял па-нямецку. І, скасавурыўшы вочы, Массино даведаўся афіцэра, які кіраваў яго арыштам.
  
  — Спадар лейтэнант пытаецца, — перавёў доктар, — хто вы такі і з нейкім заданнем праніклі на тэрыторыю Германіі.
  
  — Я швейцарскі падданы... Маё прозвішча — Беренс, займаюся камерцыяй...
  
  — У нас іншыя звесткі. Вы — рускі разведчык і преследуете шпіёнскія мэты. Хто ваш сувязны? Дзе прызначаная сустрэча?
  
  — Злітуйцеся, — азадачана спытаў Вінчэнца, — які сувязны? Я займаюся купляй і продажам, а да палітыкі не маю ніякага дачынення...
  
  — Вашы дакументы — фальшыўка. На самай справе вы грамадзянін ваюючай з намі Расіі. Кажаце праўду, інакш да вас прыменяць катаванні, — манатонна перакладаў доктар.
  
  — Ладна, хрэн з вамі! — страціў надзею Массино. — Я сапраўды не швейцарац, а італьянец. Італіі-ліа-але... Парларе италиано? Няма! Так якога чорта морочите мне галаву? Я буду скардзіцца, улічыце! У мяне сувязі ў самых высокіх фінансава-прамысловых сферах. Крупа ведаеце? Ну, так я пожалуюсь самому Круппу!
  
  Немцы аб нечым параіліся паміж сабой.
  
  — Неадкладна развяжыце мне рукі! — запатрабаваў які ўвайшоў у раж Вінчэнца. — Інакш я за сябе не ручаюся!
  
  Афіцэр падышоў да які стаяў у куце тэлефоннага апарата і пачаў накручваць ручку. «Раптам і на самай справе патэлефануе Круппу?» — струхнул было Массино. Але губляць яму не было чаго. Ашуканцаў абіраюць, а шпіёнаў расстрэльваюць.
  
  — Яволь! — немец выцягнуўся ў струнку з тэлефоннай трубкай у вуха. Напэўна, атрымаў лупцоўку ад начальства. — Яволь, гэр генерал!
  
  Ён зрабіў знак, і затрыманаму развязалі рукі.
  
  — Што, распекли цябе, лейтэнант? — бесцырымонна спытаў Вінчэнца, расціраючы зацёклыя запясці. — То-та ж! Не будзеш у наступны раз чапаць нявіннага камерсанта.
  
  — Энтшульдигунг, спадар Беренс, — доктар працягнуў Массино яго пашпарт. — Прыміце нашы прабачэнні. Нас няправільна інфармавалі. Вы можаце быць вольныя і яшчэ паспееце на цягнік.
  
  ...Апынуўшыся зноў у сваім купэ, «сумленны коммерсант» першым справай замкнуў дзверы і выцягнуў з-пад паліцы чаравікі. Дрыготкай рукой абмацаў іх унутры... Слава Богу, алмазы былі на месцы! Вінчэнца пераабуўся і ўздыхнуў з палёгкай. Калі б каменьчыкі зніклі, ён у век бы не разлічыўся з Мандроховичем. Усё абышлося лепш, чым можна было спадзявацца. Нават хабар дурным геррам не прыйшлося даваць. Самі адпусцілі.
  
  
  З «БЛОКЬ-НОТА» невядомага
  
  
  «Не люблю я гэтыя грамадскія ўзрушэнні. Аб гістарычных падзеях прыемна прачытаць у кніжцы на сон будучы. А жыць, калі вакол страляюць, мне не вельмі падабаецца. Вось, калі ласка, з-за Лютаўскай рэвалюцыі не паспеў атрымаць камісійныя ад містэра Макдаўэл! За апошнюю партыю рыштунку для флоту, самую буйную. Суцяшае толькі тое, што ўсе ранейшыя сумы ён выплачваў з амерыканскай акуратнасцю. Калі ўдасца вырвацца ў Злучаныя Штаты, запатрабую сваё. Не адкруціцца! А пакуль половлю рыбку ў каламутнай вадзе роднай сторонушки... Хай белыя і чырвоныя б'юць адзін аднаму морды. Зброю малымі і вялікімі транспортами спатрэбіцца ўсім. Такім чынам, зноў бяруся за стары промысел...
  
  ...З імі можна мець справу. Культурная нацыя. Адзін недахоп — пагардліва глядзяць на ўсіх астатніх. Яно і зразумела — сусветная дзяржава, калоніі па ўсім зямным шары. Дзіўна, як яны трымаюцца за ўсю гэтую обветшалую старызну — каралева, лорды, сэры і пэры... І, аднак, вялікую Брытанію стварылі не яны, а глазговские ды ливерпульские купчины, на сваіх дапатопных парусніках увоз у бабульку Еўропу перац, карыцу, імбір... А што, гэта выдатная ідэя! Вострыя прыправы! Вырашана — займаюся рэзкімі затаўкамі і трошкі какаінам... Гэта цудоўнае прыкрыццё для вінтовак і гармат...»
  
  
  Петраград, канец 1917 года
  
  
  — Еленочка Шарлевна, радасць мая! — Массино гулліва паказытаў жанчыну за вушкам, дзе кранальна завивались колцы валасоў.
  
  — Адчапіся, — ляніва адмахнулася яна. — Ты плаціш мне грошы за пакой, а гэтых глупстваў мне і дарма не трэба.
  
  — Ну чаму ж? — здзівіўся Вінчэнца. — Я высока ацэніць тваю добразычлівасць. Хочаш брыльянтавае калье?
  
  — На які ляд мне тваё калье? — огрызнулась Алена. — Раздобудь лепш хлеба, проса і бульбы, інакш загнемся з голаду. За тваё калье на базары іржавай селядца не дадуць!
  
  — Са мной ты не прападзеш, золотко, — Массино злавіў і на лета цмокнуў прыгожую ручку. — Перабоі з прадуктамі — не бяда... Я ведаю яшчэ некалькі месцаў, дзе заўсёды можна пажывіцца сёе-чым повкуснее селядца. Ты зможаш харчавацца, як каралева, калі не будзеш мне адмаўляць у маленькіх радасцях жыцця...
  
  Алена Шарлевна пагардліва чмыхнула:
  
  — Пакуль я ад цябе нічога не бачыла, акрамя пустых абяцанняў... Дай мне пад'есці і выпіць добрага віна, а ўжо потым затокі размовы пра ложку...
  
  — Тваё жаданне-для мяне закон! Бягу, лячу яго выконваць! — Вінчэнца зрабіў піруэт на «шчаслівых» даваенных чаравіках, якія выратавалі яму два гады таму мандроховические алмазы. — Даставай пакуль абрус, талеркі і чаркі, радасць мая!
  
  Ад ежы Алена отяжелела, глядзела сонна і млява рэагаваў на ласкі свайго кватаранта. Але ён усё роўна быў задаволены — тут, прынамсі, была гарантыя, што не падхапіць триппер або, горш таго, льюэс. Шукай потым венеролага!
  
  — Ну, прачніся ж, дзетка, — горача дыхаў у вуха жанчыне камерсант, — абдымі свайго зайчыка... У дзверы забарабанили.
  
  — А, чорт! — Массино злез з ложка і пачаў апранацца. — Хто гэта ў такі час?
  
  — Напэўна, з ператрусам, — пазяхаючы, выказала здагадку Алена Шарлевна. — Усе ходзяць, ходзяць, а чаго шукаюць? Невядома...
  
  ...Калі пастаяльца адвялі, гаспадыня дастала з-за божницы тоўсты кашалёк і пералічыла купюры. На месяц хопіць, а там відаць будзе. Калье яна таксама прыхавала загадзя, перад тым як данесці на Вінчэнца у ЧК, і на селядца мяняць яго не збіралася.
  
  — Слава Богу, — сказала яна сабе, — што абшуквалі толькі пакой майго зайчыка і не абмацалі ўсю кватэру...
  
  Да немалога здзіўлення Алены Шарлевны, пад раніцу Массино ужо вярнуўся і стаў ліхаманкава збіраць штучкі.
  
  — Вось радасць-то! — разгублена паўтарала жанчына, праклінаючы пра сябе гуманнасць чэкістаў. — Маглі ж і расстраляць...
  
  — Ціпун табе на язык! — коммерсант кідаў у баўл усё запар. — Чорт вазьмі, куды падзеўся кашалёк?
  
  — Можа, застанешся? — таропка спытала гаспадыня. — Столькі яшчэ не з'едзена, не выпіта...
  
  Але Вінчэнца не так лёгка было абвесці вакол пальца.
  
  — Дзе мой кашалёк, сука? — прагыркаў ён, схапіўшы Алену за горла. — Пры ператрусе ў яго не знайшлі... Гэта тваіх рук справа!
  
  — Я... нічога... не ведаю... — полузадушенно хрипела жанчына. — Пусці! Аддам!
  
  — Вось пачвара! — кватарант шпурнуў яе ў кут. — Скарысталася арыштам... Думала нябось, што я больш не вярнуся? А я — вось ён! Гані грошы!
  
  — Падавіся, скаціна! — Алена Шарлевна шпурнула папернік ў аброслы шчаціннем твар «турэцкіх і ўсходніх краін негоцианта». — Вочы б мае цябе не бачылі! Прэч!
  
  — Шкада, няма часу, не то я б цябе правучыў. — Массино зашпіліў баул. — Прадажная сука, ты яшчэ лёгка адкараскалася!
  
  — Правальвай! — крыкнула яна яму ўслед. Уваходная дзверы грукнулі. — Спекулянт паршывы! Добра, што пра калье не ўспомніў...
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Спадары бальшавікі так жа прадаюцца і купляюцца, як і ўсе іншыя. Адзінае адрозненне — у ідэйнай падкладцы. Для немцаў, дапусцім, я быў рускім шпіёнам, для чэкістаў — буржуем. Ну і гэтак далей. Як мяне схапілі, я адразу запрыкмеціў гэтага хлопца і зрабіў стаўку на яго, як на фаварыта на бегах. У вачах у яго была ненаедная прагнасць. Я міжволі ўявіў, як пасля майго расстрэлу гэты учорашні селянін прагна абшнырвае мой труп, і мне востра не захацелася расставацца з жыццём і станавіцца здабычай марадзёра.
  
  — Хочаш грошай? — шапнуў я яму, калі мяне выводзілі па чорнай лесвіцы.
  
  — Колькі дасі? — амаль нячутна адазваўся гідкі сцярвятнік.
  
  Гэта быў пытанне пытанняў. Колькі разоў я чуў яго за тыя гады, што жыву на свеце. Недаплацілі — гэта яшчэ паўбяды. Значна небяспечней пераплачваць. Гэты чырвоны яшчэ не ведае свайго апетыту. Паабяцаць яму занадта шмат — і ён захоча адабраць у мяне ўсё.
  
  — Тысяча, — сказаў я. І не памыліўся. Гэта было ні шмат, ні мала — у самы раз. Недабор і перабор караецца расстрэлам.
  
  Калі мяне замкнулі, ён першым папрасіўся ў ахову. І варта было толькі астатнім бальшавікам выдаліцца, стукнуў у дзверы:
  
  — Давай грошы.
  
  У мяне заўсёды ёсць пры сабе некаторая сума. У мастацтве вобыску чэкісты яшчэ не занадта спрактыкаваліся, пад запаветныя вусцілкі зазірнуць не здагадаліся. Але з гэтым хлопцам трэба было берагчыся.
  
  — Трэба отпороть падшэўку, — схітраваў я. — У цябе нажніцы знойдуцца?
  
  Пасля некаторых ваганняў ён сунуў мне ў прачыненыя дзверы складаны ножык. Я прыкінуўся, быццам извлекаю абяцаную хабар з паказанага месца. Дзверы адчыніліся шырэй. У вачах майго ахоўніка гарэў сквапны цікавасць. Вінтоўку ён, вядома ж, пакінуў звонку.
  
  — Трымай, — я працягнуў яму прыгатаваныя загадзя купюры. Ён прагна схапіў іх і вырваў у мяне з рук пінжак: спадзяваўся пажывіцца. Я толькі таго і чакаў! І ў імгненне вока апынуўся за межамі свайго узилища... Пад сорочкой на мне была поддета цёплая фуфайка накшталт марской — яшчэ адна мера засцярогі, якой я навучыўся за час сваіх падарожжаў па свеце. Я жвава бег па вуліцах, баючыся толькі наскочыць на выпадковы патруль. Стрэлаў ззаду я не баяўся: гэты дурань працягваў заўзята патрашыць мой пінжак...»
  
  
  Петраград, 1918 год
  
  
  — Паненка! Алё, паненка! — Массино падзьмуў у трубку. — Зноў трэск... Наладьте сувязь, золотко! Дрэнна чуваць...
  
  — Раблю, што магу, — сварліва адклікалася телефонистка. — Скажыце дзякуй, што наогул складаю...
  
  — Дзякуй, дзетка, вялікі дзякуй! Без вас, даражэнькая, наогул як без рук...
  
  Але тэлефонная паненка куды-то знікла, а скрозь трэск прарваўся знаёмы і такі родны голас Мандроховича:
  
  — ...Кідай усё да чортавай маці і прыязджай! Што ты там згубіў, у гэтым дохлом горадзе?..
  
  — Не магу, Іштван, дарагі! — надрывался Вінчэнца. — Перадаў сваякам пасылку, а яны не вярнулі скрыню...
  
  — Якія, тваю маці, сваякі? — здзівіўся Мандро на іншым канцы провада. — Што за скрыні, братка? Ты ўжо пачаў заговариваться?
  
  — Потым усё растлумачу, — даводзілася тлумачыцца обиняками, каб не зразумела телефонистка. Пад сваякамі коммерсант меў на ўвазе ангельцаў-саюзнікаў. Пасылка азначала партыю зброі, а скрыню — адпаведную аплату за яго. — Карацей, мяне трымаюць тут справы. Скажы лепш, да каго звярнуцца ў выпадку неабходнасці?
  
  Іштван пачаў пералічваць імёны, а Массино толькі галавой ківаў: той высланы, гэты арыштаваны, трэці падаўся на поўдзень...
  
  — ...Зайдзі ў Англійскі клуб, там збіраюцца дзелавыя людзі... — прабілася скрозь шум і трэск.
  
  Гэта было важнае напамін. Нават здалёк Мандрохович умудраўся дапамагаць добрым саветам.
  
  Каб навесьці даведкі, «турэцкіх і ўсходніх краін негоциант» даведаўся, што вышэйзгаданы клуб носіць цяпер імя Латышскага. Але там па-ранейшаму бывае абраная публіка.
  
  У гэтай атмасферы Массино адчуваў сябе, як рыба ў вадзе. Людзей у форме — гэтых новых «чырвоных» камандзіраў і камісараў — ён абыходзіў за вярсту, затое гаспадарам у прыстойных строях рабіў розныя прапановы, і не заўсёды беспаспяхова. Напрыклад, знаёмаму анархісту, Петьке Аршинову, за смешную суму ў дзесяць тысяч ён падказаў:
  
  — Ёсць опіум. Дзвесце пакетаў па дзесяць фунтаў кожны.
  
  — Дзе? — Петькины ноздры драпежна затрапяталі.
  
  Вінчэнца загадкава маўчаў. Ён ведаў гэтую публіку. Сярод іх кожны трэці — наркаман ці алкаголік.
  
  — Дзе? — Аршыны выклаў на столік яшчэ трыццаць тысяч. Гэта ўжо была якая стаіць цана.
  
  — Таварыства «Каўказ і Меркурый», — панізіўшы голас, паведаміў Массино. — Не тут... У Маскве.
  
  
  Праз некалькі дзён па Петрограду папаўзлі чуткі: група так званых анархістаў-камуністаў заявілася ў прыватную маскоўскую кантору «Каўказа і Меркурыя» і, прад'явіўшы мандат, запатрабавала выдачы захоўваўся на складзе наркотыку, для таго нібыта, каб знішчыць гэты небяспечны для грамадства прадукт... Справа расследавала ЧК і асабіста Дзяржынскі. У гасцініцы «Метраполь» арыштавалі некалькіх удзельнікаў аперацыі, канфіскавалі бомбы, рэвальверы і буйную суму грошай. А опій як у ваду кануў. Вінчэнца даведаўся па сваіх каналах: ўсю партыю оптам здалі перакупшчыкаў за сто тысяч, грошы атрымаў вядомы артыст-анархіст Мамант Дальский. З гэтай здзелкі Массино меў сорак адсоткаў...
  
  Але не ўсё праходзіла гладка. Аднойчы коммерсант прапанаваў свае паслугі прыстойна апранутага спадару з холеным тварам. Той адмовіўся, не захацеў з ім звязвацца. Прыгледзеўшыся да спадара ўважлівей, Вінчэнца пахаладзеў. Ён успомніў, дзе раней бачыў гэты валявы падбародак, гэтыя праніклівыя вочы. Спадаром убраўся чэкіст, які арыштаваў яго, Массино, у мінулым годзе ў кватэры прадажнай сукі Еленочки... Напэўна, яна тайная осведомительница ЧК, гэтая сцерва, у цяжкую хвіліну якая выкрала ў яго папернік і брыльянтавае калье...
  
  Вінчэнца бачыў, як пераапрануты чэкіст падсеў да чалавека ў ангельскай марской форме. Пачуліся радасныя воклічы.
  
  — Трэба папярэдзіць марака! — прамармытаў Массино сабе пад нос. — Яму, напэўна, расстаўляюць пастку...
  
  Ён вырашыў дачакацца хвіліны, калі ангелец застанецца адзін. Колькі фунтаў стэрлінгаў запытаць за гэтак важнае паведамленне? Сто шмат, дваццаць пяць мала... Трыццаць? Сорак? Пяцьдзесят? Мяркуючы па нашивкам, марак у званні капітана... Семдзесят пяць? Па пэўным разважанні коммерсант спыніўся на шасцідзесяці.
  
  Але час ішло, а чэкіст і не думаў сыходзіць. Наадварот, яны з англічанінам пілі і закусвалі, нібы нікуды не спяшаліся. І наогул выглядалі старадаўнімі прыяцелямі.
  
  У Вінчэнца засмактала пад лыжачкай. Але ён баяўся адцягнуцца. І сядзеў у далёкім кутку залы, каб не выклікаць падазрэнні пераапранутага спадара: чэкіст таксама мог пазнаць яго.
  
  — Чортаў ангелец! — прамармытаў ён, губляючы цярпенне. — Хоць бы ў прыбіральню выйшаў!
  
  Але мачавая бурбалка ў марака быў, відаць, моцным: колькі ён ні піў, апаражняецца не збіраўся. Затое засвербило ў пахвіне ў Массино, ды так, што ён яшчэ раз нядобрым словам памянуў Алену Шарлевну. Не дай Бог, узнагародзіла яго трыпер! Потым ён зразумеў — нічога страшнага, проста захацелася пі-пі.
  
  — Фрэнк! — чэкіст пляскаў ангельца па плячы. — Дружа!
  
  Дробна тупаючы, Вінчэнца выйшаў у прыбіральню і доўга стаяў над пісуар. Калі яму палягчэла, вярнуўся ў залу. Але цікавяць яго людзей і след прастыў. Хутчэй за ўсё, яны сышлі разам.
  
  Плакалі шэсцьдзесят фунтаў стэрлінгаў!
  
  
  Кіраўнік 3
  ЗОЛАТА ПАД НАГАМІ
  
  
  
  Екацерынаслаўскай губерні, 1919 год
  
  
  — Хто такі? — спытаў невялікага росту чалавек з доўгімі валасамі. — Куды направляешься?
  
  І хоць ён быў худы і малы, як падлетак, Массино спалохаўся.
  
  — Я па гандлёвай частцы, — прамармытаў у адказ. — Езджу туды-сюды, прапаную тавар, сам сее-што купляю...
  
  — Не хлусіш? — шэрыя вочы свідравалі. — Не падманваеш бацьку Махно?
  
  — Вось як на духу! — Вінчэнца размашыста перахрысціўся. — Святой праўдзівы...
  
  — Гэта ты кінь, — Махно паморшчыўся. — Не спрабуй здавацца дурней, чым ты ёсць... Дакументаў у цябе на цэлы полк. Які пашпарт сапраўдны? І хто ты на самай справе? Массино або Беренс? Італьянец, француз, швейцарац? Адказвай.
  
  «Турэцкіх і ўсходніх краін негоциант» не ведаў, што сказаць. Хіба што пачаць з самага пачатку...
  
  Бацьку свайго ён ніколі не бачыў. Ды і ці быў у прыродзе чалавек, якога ён мог бы назваць папам? Маці сходилась то з адным, то з іншым мужчынам, але ненадоўга, і маленькі Думітру не паспяваў ні да каго з іх прывязацца. Думітру было румынскае імя, а дзед-балгарын ў піку бабцы называў ўнука Дзімам. Яны-то, старыя, і хлопчыка павезлі ў далёкую Бразілію. Што яны там шукалі, якое шчасце? Дзед, моцны сярэдніх гадоў чалавек, дзякуючы свайму тэхнічнаму адукацыі уладкаваўся інжынерам на срэбным рудніку, і неўзабаве яго ўнук ужо свабодна гаварыў па-іспанску. Назапасіўшы сякія-такія зберажэнні, старыя сабраліся дадому, у родную Буджак-скую стэп, на поўдзень Бесарабіі. Але Дзіма-Думітру заўпарціўся. Яму хацелася пабачыць свет. Дзед у сэрцах прыгразіў пакінуць ўнука без гроша. Тады падлетак збег ноччу, прыхапіўшы з сабой ільвіную долю заробленых дзедам грошай...
  
  — Не жадаеш адказваць? — нечакана істэрычна выкрыкнуў Махно. — У нас з молчунами размова кароткая — да сценкі!
  
  — Ды што вы, Нестар Іванавіч! — узмаліўся Массино. — Проста не ведаю, з чаго пачаць. Жыццё ў мяне так багатая прыгодамі...
  
  Ці доўга, ці сцісла бадзяўся Дзмітрый па свеце, але ў рэшце рэшт лёс закінуў яго ў Італію. Тут яму спадабалася, і ён надоўга затрымаўся ў Фларэнцыі. Разумны юнак прыйшоўся даспадобы гаспадару крамы, у якім працаваў, а пушчы таго — дачцы гаспадара. Калі высветлілася, што ў гэтай узаемнай сімпатыі ёсць наступствы, маладому авантурыст прыйшлося спешна сказаць «арриведерчи» і цудоўнаму гораду кветак, і цяжарнай Клаўдзіі. Ад жыватворнага італьянскага перыяду ў яго застаўся толькі гучны псеўданім, якім Дзмітрый карыстаўся і шмат гадоў праз. Потым была Францыя... Англія... Расея... Массино навучыўся ніштавата размаўляць на розных мовах. Вось толькі нямецкі недалюбліваў, распешчаны благозвучием славянскіх і раманскіх гаворак. Зрэшты, камерцыйным поспехам гэта не перашкаджала... Але жыццё гандляра поўная нечаканасцяў. Калі яго захапілі махновцы, то спачатку прынялі за габрэя.
  
  — Хлопци! — дарэмна клікаў да іх Вінчэнца. — Тая який ж я жыд? Свий я, з-пад Одэссы!
  
  Ён не мог дапусціць, каб з-за дурной памылкі, з гарачкі яго расстралялі. Падазронага тыпу даставілі ў штаб. І вось цяпер яго дапытваў сам бацька.
  
  Прыйшлося сцісла расказаць сваю біяграфію. Натуральна, апускаючы многія падрабязнасці, вядомыя толькі Мандроховичу і Пепите. У сваёй споведзі Массино у асноўным звяртаў увагу на ўласцівую яму любоў да анархістаў. Вось калі спатрэбілася гісторыя з «Каўказам і Меркурыем»! Махно слухаў уважліва, не перабіваючы. Але ні разу не засмяяўся і не ўсміхнуўся, хоць Вінчэнца стараўся расфарбаваць аповяд жартамі і анекдотамі.
  
  Пра афёру з опіюмам Нестар Іванавіч быў наслышан. Але не паверыў, быццам Массино якім-небудзь чынам да яе датычны:
  
  — Чым дакажаш?
  
  Прыйшлося назваць імя знаёмага петраградскага анархіста. І тут Вінчэнца невымоўна пашанцавала. Высветлілася, што Пецька Аршыны, які заплаціў за наводку сорак тысяч, знаходзіцца тут, у Гуляй поле. Бацька распарадзіўся выклікаць яго для вочнай стаўкі. І неўзабаве Аршыны прыбыў. Увайшоўшы ў штаб, павітаўся:
  
  — Выдатна, Нестар Іванавіч! Прывітанне, месье Массино! Ты як сюды трапіў?
  
  Пецька пацвердзіў праўдзівасць паказанняў Массино і нават прапанаваў яму напісаць артыкульчык для газеты «Шлях да свабоды», якую выпускаў у Махно. Але Вінчэнца спаслаўся на адсутнасць літаратурных здольнасцяў і адмовіўся. Ён аддаваў перавагу сапраўдную свабоду...
  
  — Шкада, — паківаў галавой Аршыны. — Вось Нестар Іванавіч ніколі не грэбуе друкаваным словам. Што, бацька, напісаў нататку, як мы з табой сядзелі ў Бутырцы?
  
  Атаман, нечакана сконфузясь, працягнуў Петьке здвоены лісток паперы і искательно зазірнуў яму ў вочы. Аршыны па-редакторски бесцырымонна што-то почеркал у нататцы і паблажліва кінуў:
  
  — Што ж, даволі няблага...
  
  І дзіўна было бачыць, як расквітнеў ад гэтай хвалы страшны для многіх Махно.
  
  А ў Массино у дадатак да ўсіх яго дакументах дадаўся яшчэ адзін — пропуск на поўдзень, падпісаны Нестарам Іванавічам.
  
  Там, на поўдні, Вінчэнца павінен быў сустрэцца з Іштванам Мандроховичем. Падзеі ў Расеі набывалі занадта непрадказальны характар. Пара было пакідаць гэтыя бурлівыя прасторы.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Мандро, як заўсёды, мае рацыю — даўно трэба было адсюль з'ехаць. Цяпер, калі ўсе бягуць з Расеі, як пацукі з карабля, які тоне, гэта не арганізаваны, цывілізаваны ад'езд, а зыход. У людской мешаніне і блытаніне я больш за ўсё баюся страціць майго сябра. Колькі глупстваў я раблю, калі яго няма побач і няма каму ўтрымаць мяне ад безразважных учынкаў!..
  
  Цяпер самае галоўнае — з'ехаць. Хоць куца. Турцыя? Хай будзе Турцыя! У Канстанцінопалі ў мяне засталіся сякія-такія сувязі па старых справах. Ды і дзе іх няма? Выкінь мяне хваля на бязлюдны востраў — і там знойдзецца тубылец, якога я калі-то сплавил вінтоўку, ці дзяўчынку, ці, на худы канец, танныя каралі. Не, мяне не з'ядуць абарыгены, як Магеллана — ці каго яны там у сябе з'елі.
  
  Іштван настроены менш аптымістычна. Небарака, ён столькі ўклаў у нерухомасць, а цяпер яго ўласнасць топчуць хамы, спадары бальшавікі маюць сваіх блядей ў нумерах яго гасцініц... Мне, зразумела, прасцей. Ды і Мандро не варта прыбядняешся — за мяжой у яго застаецца дастаткова, каб нябедна пражыць самому, ды яшчэ хопіць на дзяцей, унукаў і праўнукаў.
  
  З грахом напалову нам удалося ўладкавацца на які-небудзь абшарпаны пароходишко, які пагражаў разваліцца напалам ад перегрузивших яго натоўпаў... Публіка вельмі пярэстая, бачыў некалькі прыстойных асоб, а ў асноўным ўсялякая шушара без гроша ў кішэні. Што яны збіраюцца рабіць за морам? Паненкі маладзейшы і больш свежую пойдуць на панэль... А астатнія?
  
  Наш Ноеў каўчэг прычаліў... Даўно не бываў я ў Канстанцінопалі! Пыльны, шумны горад хутка паглынуў разнамасных рускіх уцекачоў. Белыя салдаты і афіцэры адбылі ў спецыяльныя лагеры... Вось ідыёты! Не надакучыла ім яшчэ ваяваць? Чатыры гады кармілі вошай на германскай вайне, потым — грамадзянская бойня... Мяне ніякімі пернікамі не прывабіш, ніякімі мундирами і чынамі не соблазнишь навошта-то бегчы ў атаку, рот разевая ў бессэнсоўным крыкнуць «Ура!». Але паспрабуй сказаць гэта каму-небудзь з іх — прыстрэляць! Толькі і чуваць:
  
  — Ах, Расея! Ах, мы страцілі радзіму!
  
  А для большасці гэтая радзіма — небудзь жабрак lepidium, альбо папенькина сядзіба, дзе сынок упершыню памацаў дзеўку... Іншая справа тыя, хто валодаў землямі, фабрыкамі, крамамі або, як Мандро-хович, гасцініцамі. Гэта, я разумею, вялікая страта, ёсць аб чым шкадаваць. А бедаваць проста так, дзеля чырвонага слоўца...
  
  Ясна, што гэты кавалак жыцця назаўсёды адрэзаны. Значыць, трэба проста забыцца, як быццам яго не было ў памоўцы. І пачынаць усё з пачатку. Мне не прывыкаць! Чым горш за іншыя? Дапусцім, Расея — краіна нядрэнная (была), але не век жа сядзець на месцы. Ёсць і іншыя дзяржавы, нічым не горш, а многія — дык зусім обустроенней і зручней для сучаснага чалавека. Вось, да прыкладу, Злучаныя Штаты. Дарэчы, не забыцца! Макдаўэл ўсё яшчэ не расплаціўся са мной па старым даваенным камісійных. Колькі ж гадоў прайшло? Ага, амаль пяць. Можна паспрабаваць адсудзіць. Усё па законе, як належыць у цывілізаванай краіне. Гэта вам не Расія, госпада крыкуны. Дзякуй Богу, што я не які-то там славянофил, я дзелавы чалавек. І мая радзіма — банкаўскі рахунак».
  
  
  Стамбул, канец 1920 года
  
  
  Массино ішоў па вузкім усходнім вуліцах, адштурхоўваючы назойлівых прадаўцоў, выбегавших з крам у надзеі прывабіць да прылаўка такога самавітага на выгляд і, верагодна, багатага гаспадара.
  
  — Ідзі, ідзі, чорбаджи, — прыгаворваў Вінчэнца, — такое барахло мне і дарма не трэба.
  
  Сёе-каго з старых знаёмых яму ўжо ўдалося адшукаць. Але пасля паразы генерала Урангеля пастаўляць зброю было няма каму, па меншай меры паблізу ад гэтых месцаў. Ды і наогул... Занадта шмат у Канстанцінопалі рускіх бежанцаў, да таго ж без гроша. Не, трэба адсюль з'язджаць. І клімат тутэйшы ў яго ўзросце цяжка пераносіць. Снежань, а сонца паліць неміласэрна. Чамусьці ўспомніліся снежныя пецярбургскія зімы...
  
  Массино выцер насоўкай спатнелы лоб. Вельмі хацелася піць, але купляць ваду ў водоноса ён грэбаваў. Ды і небяспечна: можна падхапіць любую заразу, аж да халеры. Заставалася толькі знайсці якое-небудзь кафэ цікавей. Але вакол, акрамя лавак, нічога прыдатнага.
  
  Раптам у вочы кінулася шыльда буйнымі літарамі па-руску: «Тэатр мініяцюр. Падаюцца напоі».
  
  — Пацешнае спалучэнне, — усміхнуўся Вінчэнца. — Так і быць, прыйдзецца выдаткавацца.
  
  Ён купіў у пажылы, інтэлігентнага выгляду касіркі уваходны білет і адкінуў полаг. Народу ў маленечкім зальчике было няшмат. На спехам пазбіванай сцэне паныла вскидывали ногі ў выцвілых трыко чатыры дзяўчыны.
  
  — Гэй, — гукнуў коммерсант паненку ў лапезна какошніку і з падносам, — падай, мілая, вадзіцы.
  
  Дзяўчына падышла.
  
  — Ой! — яна ледзь не выпусціла паднос. — Месье Массино, гэта вы?
  
  Пад кокошником з цяжкасцю адгадвалася старая знаёмая — Сашачка Пятроўская, актрисулька з тэатра мініяцюр на Траецкай. Але бялявыя кудзеркі шкада звісалі ўздоўж шчок. І куды толькі падзелася ранейшая прыгажосць?
  
  — Колькі зім, колькі гадоў! — з удаванай бадзёрасцю вымавіў Вінчэнца. — Налі, золотко, вады, паміраю ад смагі... А памятаеш ружовае шампанскае? Якімі лёсамі ты тут?
  
  — Як усе, — усхліпнула Сашачка. — Села на параход — і вось...
  
  — Але ў апошні раз мы бачыліся ў сталіцы...
  
  — Два гады таму, — заплакала Пятроўская. — Тады ты мяне і кінуў... І пачалося! Арыштавалі, трымалі тры месяцы на Гарохавай, потым у Бутырскай... Страшна ўспамінаць! Дапытвалі, мучылі... А ўсё з-за цябе!
  
  — Ну-ну, не перабольшвай, — досадливо паморшчыўся Массино. — Тады ўсіх бралі.
  
  — Усіх тваіх знаёмых! — дзяўчына сціснула кулачок. — Усіх тваіх палюбоўніц! Следчы смяяўся мне ў твар... Ты карыстаўся мною, як і іншымі...
  
  — Хіба нам было дрэнна ўдваіх? — паціснуў плячыма Вінчэнца. — Я цябе быццам бы нічым не пакрыўдзіў. — Ён ужо шкадаваў, што зайшоў у гэты намёт. Чорт тузануў!
  
  — Усе мае няшчасці з-за цябе, — Сашачка рыдала ў тры ручая. Гледачы, адвярнуўшыся ад жалю відовішча на сцэне, з цікаўнасцю пазіралі на яе. — Я тут адна-аднюткая, збегла ад бальшавікоў у чым была...
  
  — Табе патрэбныя грошы, золотко? — Массино палез за кашальком. — Столькі цябе задаволіць?
  
  — Нягоднік! — Пятроўская кінула яму ў твар скамечаныя купюры. — Танна хочаш адчапіцца! Пасля ўсіх маіх няшчасцяў... Забяры мяне адсюль, звязі ў Еўропу...
  
  — Гэта немагчыма, дзетка. Я і сам пакуль не ведаю, куды направлюсь. І потым... Што ты будзеш там рабіць — падаваць ваду?
  
  — Ён яшчэ здзекуецца?! — Сашачка істэрычна закрычала, гледачы паўскоквалі з месцаў. — Паглядзіце на гэтага ката, майго погубителя!
  
  — Цішэй, дурніца! — Вінчэнца кінуў на паднос паўсотні фунтаў стэрлінгаў і таропка, амаль бегма кінуўся прэч з намёта. Услед яму несліся рыданні.
  
  На наступны дзень ён выехаў з Канстанцінопаля Ўсходнім экспрэсам.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Я зрабіў памылку, растаўшыся з Мандро з-за дробязнай непаразуменні. Удача адвярнулася ад мяне, і я зноў ператварыўся ў дробнага аферыста, з чаго некалі пачынаў. А такім тыпам, як вядома, б'юць морду, іх пераследуюць ашуканыя грамадзяне, на іх скоса пазірае паліцыя... У Сафіі мяне ледзь не застрэліў даўно забыты мною чалавек, якога калі-то я ўсунуў недоброкачественную скуру... У Празе Леначка Отгон слова ў слова паўтарыла абвінавачванні Сашеньки Пятроўскай... У Берліне мне ўдалося было стаць на ногі. Эміграцыя нічому не навучыла маіх суграмадзян. Яны даверліва неслі мне ў дзюбе усё, што ім атрымалася выратаваць, уцякаючы з спустошанай Расіі... Толькі ідыёт мог разлічваць на пятнаццаць працэнтаў у месяц з выгадна змешчанага капіталу! Калі вочы ў іх адкрыліся, мне прыйшлося бегчы... У Парыжы Пепита (нават яна!) накрычаў на мяне за разрыў з Іштванам і за тое, што я блага распарадзіўся яе грашыма, якія яна прасіла змясціць у надзейнае справа... А ужо яе-то я ніколі не дурыць: ведаў, што сабе абыйдзецца даражэй... Я плюнуў на ўсё, сеў на акіянскі параход і прычаліў ў Злучаных Штатах. Бо я не забываў усё гэтыя гады, што з Макдаўэл належыць нейкі даўжок... Амерыканскі суд расчараваў мяне. Колькі грошай я насовал гаспадарам прысяжным, як подмазывал!.. Мае прэтэнзіі палічылі неабгрунтаванымі. Закон, бачыце, ёсць закон! Сволачы сытыя, апошнюю кашулю гатовыя зняць з блізкага, а тым больш з далёкага...
  
  Прыйшлося выкласці апошні козыр — алмазы. Мандрохович, натуральна, і не падазраваў, што яны шчасна перажылі мюнхенскую маю эпапею пятнаццатага года. Ён да гэтага часу ўпэўнены, што каменьчыкі былі адабраныя ў мяне пры арышце. Колькі разоў з таго часу я бласлаўляў надзейныя вусцілкі маіх чаравік! Іштван, як заўсёды, мае рацыю, калі кажа, як важныя для дзелавога чалавека дыхтоўная абутак і прыстойны касцюм.
  
  Такім чынам, месье Массино, так моцна спадчына ў Расіі, Турцыі і Еўропе, мірна спачыў у базэ. Па-ледзь прайгранага працэсу яму няма чаго рабіць і ў Штатах. Цяпер на святло здабываем трохі зношаным, але ўсё яшчэ жыццяздольнага Франца Беренса, былога грамадзяніна Швейцарыі. На ангельскі лад маё новае імя гучыць як Фрэнсіс Барнс. Фірма мая так і называецца: «Фрэнсіс Барнс. Індыйскі бавоўна». Я існую цалкам легальна і раблю, як тут прынята гаварыць, свой маленькі бізнэс. Маленькі, таму што бавоўнай (зразумела, не з Індыі, а з паўднёвых штатаў) я займаюся пастолькі-паколькі, а асноўны абарот складае стары добры марафет. У Новым Свеце людзі труцяць сябе гэтай дрэнню дакладна так жа, як і паўсюль у свеце. Што ж, гэта іх асабістая справа, клапаціцца пра іх здароўе, я не мае намеру...
  
  ...Узяў водпуск, наведаў Лондан і разам з Пепитой махнуў у Парыж. Яна рада была здрыгануцца. Да таго ж у Францыі да нас далучыўся Мандро. Дзякуй Богу, нашы адносіны з ім паволі наладжваюцца. Мне хацелася па-сапраўднаму погудеть, але Пепита аддавала перавагу прыстойныя свецкія вечара (змяніла статус і стала замужняй дамай, таму і паводзіць сябе так), а Іштван навошта-то пацягнуў нас любавацца усякай закуткі ў Луўр. Я пазяхаў, хадзіў узад-уперад па залах... І быў узрушаны, даведаўшыся, колькі каштуюць на міжнародных аўкцыёнах ўсе гэтыя дурныя партрэты і пейзажы... Нічога сабе! Першая думка была — арганізаваць выкраданне... Але я сказаў сабе: стоп, не захапляйся! Дзе ты прадасі палатно, растыражаваны па ўсім свеце ў тысячах рэпрадукцый? Другая ідэя: наняць брыгаду беспрацоўных мастакоў і прымусіць іх малевать карціны ў стылі высакароднай даўніны... Па разважанні адмовіўся ад яе — гэтыя мазилы прытрымліваюцца вар'ятаў найноўшых плыняў і папросту не здолеюць працаваць у дыхтоўнай рэалістычнай манеры. Так-а, захирело сягоння мастацтва... Шкада, а бо можна было збываць падробкі пад выглядам вывезеных з Расіі арыгіналаў...
  
  І тут мяне па-сапраўднаму ахінула!
  
  Навошта займацца падробкамі, калі дастаткова нагнуцца і падабраць золата, валяющееся пад нагамі?! Бо дзе-то ў Расеі засталіся скарбы, вывезеныя Романовыми з Царскага Сяла! Спачатку ў Табольск, потым у Екацярынбург... Частка, вядома, прысвоілі бальшавікі. Але не ўсё, далёка не ўсё! Імператар, яго сям'я і набліжаныя дабіраліся да Табольску на трох параходах! Хто-то мне казаў пра гэта, не памятаю... Везлі ўсё, аж да палацавай мэблі. Дык няўжо ж не паклапаціліся аб сапраўдных каштоўнасцях? У гарсэты вялікіх князёўн Аляксандра Фёдараўна ледзь не ўласнаручна зашывала брыльянты і жэмчугу — гэта таксама агульнавядома... З Табольску Раманавы выязджалі на 19 запрэжках! Ну дапусцім, у некалькіх тарантасах сядзелі яны самі, іх набліжаныя і ахова. Але на ўсіх астатніх везлі багаж! Менавіта тады ліпавы бальшавік Васіль Якаўлеў спрабаваў выратаваць царскую сям'ю разам з скарбамі... Нават следчы Мікалай Сакалоў, ужо пасля расстрэлу, здолеў вывезці з дома Іпацьева не толькі грошовые романовские рэліквіі, але і разрозненыя брыльянты, сапфіры, жэмчуг... Калі такі «смецце» валяўся паўсюль у доме пасля адступлення чырвоных, то колькі ўсяго было каштоўнасцяў? А галоўнае — дзе яны?
  
  На нейкі час мне давялося стаць заўзятым монархистом. Перш за ўсё адшукаў «Иллюстрасион» за дваццаты год з успамінамі П'ера Жыль-яра — ён навучаў французскай мове спадчынніка Аляксея... Скарыстаўся тым, што знаходжуся ў Парыжы, і нанёс візіты — вялікаму князю Мікалаю Мікалаевічу і Фелікса Юсупова — ён жанаты на пляменніцы цара і трымае атэлье мод... Звестак сабраў вельмі мала, усё вельмі беднае і няпэўнае...»
  
  
  Кіраўнік 4
  КРУШЭННЕ ІЛЮЗІЙ
  
  
  
  1979 год Масква, ст. м. «Праабражэнская плошчу», вул Прасторная, 63
  
  
  Віка мыла посуд. У сенцах грукнулі дзверы: вярнуўся Эдзік з прадуктамі.
  
  — Вось, — сказаў ён, взгромождая на стол болоньевую сумку і авоську. — Отчитываюсь па спісе: капуста — ёсць, бульба, два кэгэ, — значыць, буракі — маецца, смятану купіў, таксама дзясятак яек, хлеб, лук у наяўнасці, кілька ў тамаце — дзве банкі... А, чорт, маянэз забыўся...
  
  — Як? — знервавалася Віка. — Ты ж ведаеш, аліўе без маянэзу...
  
  — Ды добра, — бестурботна адмахнуўся Бодягин. — Зрабі вінегрэт. Я яго нават больш люблю.
  
  — Слухаюся, таварыш камандзір, — жартаўліва откозыряла дзяўчына.
  
  — Да пустой галавы руку не прыкладваюць, — начальственным тонам нагадаў ёй Эдзік. — Вольна!
  
  Пакой нельга было даведацца. Перасяліўшыся ў халасцяцкую бярлог, Віка не проста навяла тут парадак: кватэра Бодягина ззяла цяпер чысцінёй і маніла ўтульнасцю.
  
  Эдзік з задавальненнем расцягнуўся на канапе, закінуўшы рукі за галаву.
  
  — Сталіца нашай Радзімы Масква рыхтуецца да Алімпіяды, — захоплена провещала радыёкропка. — На будаўніцтве алімпійскага комплексу здадзены ў эксплуатацыю апошнія спартыўныя аб'екты. Усё гатова да прыёму савецкіх і замежных рэкардсменаў. Па заяўках радыёслухачоў перадаем песні, прысвечаныя спорту і яго героям... — пасля кароткай паўзы жаночы голас змяніўся мужчынскім:
  
  — «Суровы бой вядзе лядовая дружына, мы верым у мужнасць адчайных хлопцаў...»
  
  — Баязлівец не гуляе ў хакей! — блажэнна пракурняўкала Эдзік і выключыў радыёкропку, над якой красаваўся ўласнаручна выкананы ім плакат: «Пункт першы. Камандзір заўсёды мае рацыю! Пункт другі. Калі камандзір не мае рацыю, глядзі пункт першы!»
  
  — Викуля! — паклікаў ён. — У пашпартным была?
  
  — Была! — адгукнулася з кухні гаспадыня. — Праз тры дні будзе гатова. І адразу пададзім заяву.
  
  — Пададзім, пададзім, куды цяпер падзецца... — прабурчаў сабе пад нос Бодягин. І гучна спытаў: — А продкам сваім тэлефанавала?
  
  У дзвярах пакоя паказалася Дзяўчына ў фартуху і з чырвонымі, нібы обагренными крывёю далонямі.
  
  — У-У-у! Я страшны і жудасны Бармалей! — яна злавесна навісла над канапай.
  
  — Бр-р! — поежился Эдзік. — Ты што, ужо забіла каго-небудзь?
  
  — Зарэзала! Буракі зарэзала!
  
  — Прыбярыце ад мяне гэтую крыважэрных жанчыну! Гэтую лэдзі Макбет! Прыбярыце, бо я за сябе не адказваю!
  
  — Слухаюся, камандзір! — Віка хуценька схавала рукі за спіну.
  
  — Радавы Люціка! Адказвайце па статуту: ўступалі вы ў тэлефонны кантакт з вышэйстаячымі таварышамі Лютиковыми?
  
  Віка нахмурылася:
  
  — Не тэлефанавала і не буду.
  
  — Викуль, гэта ты дарма, — уздыхнуў Бодягин. — Не варта абвастраць адносіны. Усё роўна рана ці позна трэба будзе зладзіць з продкамі. Хоць бы для таго, каб падаць дакументы ў АВІР. Табе спатрэбіцца іх пісьмовы дазвол.
  
  — Да таго часу яны самі прыйдуць сюды з выбачэннямі, — упарціўся Віка. — Ты ж ведаеш, я спрабавала... Патлумачыла ім усё па-чалавечы. І мама была не супраць... Але вось тата... Я ад яго не чакала. Нічога-нічога, я яго выдатна ведаю. Спачатку ён заўсёды кажа «няма». А потым сам жа пачынае падлізваецца. Пачакай, накупит падарункаў, возьме бутэльку «Сталічнай» і прыйдзе знаёміцца з будучым зяцем...
  
  У дзверы пазванілі.
  
  — Ну вось! А я што казала! Нядоўга ж яны вытрымалі!
  
  Дзяўчына кінулася на кухню мыць рукі. Эдзік таропка падняўся, паправіў покрыва на канапе і прыгладзіў валасы. Віка з ручніком у руках ужо імчалася ў пярэдні пакой.
  
  На парозе стаялі двое незнаёмых мужчын, а з-за іх спін выглядалі суседзі знізу — муж і жонка.
  
  Не даўшы ім і рота раскрыць, Віка затараторила:
  
  — Гэта не ў нас цячэ... У нас у саміх на кухні сцяна мокрая. Гэта, напэўна, вышэй прарвала...
  
  — Грамадзянін Бодягин тут пражывае? — строга спытаў адзін з незнаёмцаў.
  
  — Так... — Віка разгублена адступіла ў бок. І ўся чацвёрка няпрошаных гасцей гужам прайшла ў пакой.
  
  — Вашы дакументы, — запатрабаваў у Эдзіка той жа чалавек у цывільным.
  
  — А ў чым справа? — Бодягин стараўся не губляць самавалодання.
  
  — Дакументы! — не церпіць пярэчанні тонам паўтарыў незнаёмы.
  
  — Гэта ў вас саміх трэба праверыць дакументы! — успыхнула Віка. — Хто вы такія? І па якім праве врываетесь ў чужую кватэру?
  
  — Памаўчы! — спыніў яе Эдзік, дастаючы пашпарт з кішэні курткі.
  
  Чалавек у цывільным уважліва вывучыў усе запісы.
  
  — Та-ак... Кааператыўная, 3, корпус 10... Чаму жывяце не па месцы прапіскі?
  
  — Таварыш з'ехаў у камандзіроўку, папрасіў папільнаваць кватэру, — спакойна адказаў Эдзік.
  
  — Хлусіце, малады чалавек, — неадкладна встряла суседка. — Сяргей Архіпавіч другі год за мяжой працуе. Ён вам кватэру здае. За сорак рублёў у месяц.
  
  Яна искательно паглядзела на штатского.
  
  — Так, ён зьехаў у замежную камандзіроўку, — спакойна пацвердзіў Бодягин. — І мы дамовіліся, што я буду сачыць за парадкам і аплачваць камунальныя паслугі.
  
  — Разбяромся, — сказаў чалавек у цывільным, перадаючы таварышу пашпарт Эдзіка. — Вашы дакументы, грамадзянка, — звярнуўся ён да Вікі.
  
  — Гэта мая знаёмая, яна тут у гасцях, — таропка апярэдзіў дзяўчыну Бодягин.
  
  — Знаёмая! — здзекліва перадражніла суседка. — Сужыцелька яна яго. Два тыдні як пераехала. З чамаданам, — яна пагардліва агледзела Віку. — Ёсць некаторыя бессаромныя, якія мужчынам на шыю самі вешаюцца, без распіскі.
  
  — Не ваша справа, — огрызнулась Віка.
  
  Суседка адкрыла было рот, каб яшчэ раз асудзіць амаральнасць цяперашняй моладзі, але штацкі адсунуў яе.
  
  — Дакументы, — паўтарыў ён.
  
  — У мяне толькі службовы пропуск, — Віка працягнула яму сінюю кніжачку. — Пашпарт быў згублены мною, аб чым зроблена адпаведную заяву ў Краснопресненский РАУС, — як па пісаньне, выдала яна.
  
  Эдзік сціснуў ёй локаць.
  
  Штацкі ўважліва вывучаў пасведчанне. Потым пільна стаў разглядаць дзяўчыну.
  
  — Чыя гэта фатаграфія? — раптам спытаў ён.
  
  — Мая, — здзівілася Віка. — Што, хіба непадобная?
  
  — Камароў, зірні-ка, — мужчына перадаў напарніку сінюю кніжачку. — Яна?
  
  — Ліпа, — кінуўшы беглы погляд на дакумент, сказаў той. — Яшчэ і крыва прылепленыя.
  
  — Ды вы што? — абурылася Віка. — Гэта мой пропуск. Мне выдалі яго ў аддзеле кадраў!
  
  Камароў ужо накручваў дыск тэлефона.
  
  — Алё? Архіў? Мне патрэбны аддзел кадраў... — памаўчаўшы крыху, ён сказаў: — Аддзел кадраў? Вас турбуюць з камітэта дзяржбяспекі, лейтэнант Камароў. Нас цікавіць, ці лічыцца ў вас у штаце грамадзянка, — ён зазірнуў у пасведчанне, — Люціка Вікторыя Валянцінаўна, архіварыус... Што? Калі? З панядзелка? Ага... Ну, дзякуй... дзякуй, — павесіў трубку.
  
  — Грамадзянка Люціка, Вікторыя Валянцінаўна, — гледзячы на дзяўчыну, паведаміў ён, — тры дні таму, 28 лістапада, звольненая па артыкуле за прагулы...
  
  — Як звольненая?! — умлела Віка. — Якія прагулы? Ды ў мяне адгулаў за выхадныя сабралася падлогу месяца. Я толькі тры дні і выкарыстала, Галіна Аляксееўна сама дазволіла...
  
  — Разбяромся, — Камароў сунуў сінюю кніжачку ў тэчку, дзе ўжо ляжаў пашпарт Бодягина.
  
  У сенцах бразнулі дзверы.
  
  — Не спазніўся? — і ў пакоі з'явіўся Юрый Уладзіміравіч Дрыга ўласнай персонай. — О, Вікторыя Валянцінаўна, і вы тут! — разулыбался ён Віке, як старой знаёмай. — Вось бачыце, як нядобра атрымалася, я ж вас папярэджваў... Ну што, Эдуард Самуілавіч, ўблыталі-такі мілую дзяўчыну ў непрыемную гісторыю?
  
  Эдзік і Віка маўчалі. Суседзі пераможна пазіралі на іх.
  
  — А мы, уласна кажучы, да вас па справе, — працягваў Дрыга.
  
  Ён дастаў з кішэні складзеную ў чатыры столкі паперку і памахаў ёю ў паветры:
  
  — Вось ордэр на ператрус.
  
  — А на якой падставе? — панура спытаў Эдзік.
  
  — Наогул-то я не абавязаны перад вамі даваць справаздачу, — Юрый Уладзіміравіч фамільярна паляпаў яго па плячы. — Да таго ж, мой юны сябар, падставы заўсёды знойдуцца. Але так і быць, маючы на ўвазе нашу старую дружбу з Вікторыяй Валентиновной і вамі... Напярэдадні Алімпіяды рашэннем Массавета праводзіцца чыстка ўзорнага камуністычнага горада ад дармаедаў, спекулянтаў, прастытутак і іншых антысацыяльных элементаў. Наколькі мне вядома, Вікторыя Валянцінаўна нідзе не працуе і неразборлівая ў сувязях... Вас задавальняе такое тлумачэнне?
  
  Віка бездапаможна зірнула на Эдзіка.
  
  — Падонкі, — працадзіў ён скрозь зубы.
  
  — А вось абразы пры выкананні... — Юрый Уладзіміравіч значна побарабанил пальцамі па стале. — Спадзяюся, да адкрытага супраціву справа не дойдзе? Пачынайце ператрус, распарадзіўся ён. — Грамадзяне Люціка і Бодягин, прайдзіце сюды, — Дрыга паказаў на канапу. — Панятыя — вунь на тыя крэслы.
  
  Віка сядзела, як аглушаная. Яна ледзь ўспрымала ўсё, што адбываецца вакол. Безназоўны ў цывільным за сталом запаўнялі нейкія паперы. Камароў вывальваў на падлогу змесціва шафы. У паветра ляцелі сукенкі, кашулі, ніжняе бялізну, прасціны і падкоўдранікі. Дрыга ўласнаручна перетряхивал кнігі. Некаторыя ён адкладваў у бок і дыктаваў безназоўнаму іх назвы:
  
  — Леў Троцкі, «Маё жыццё»... Запісаў? Леанід Андрэеў, «Аповяд пра сем павешаных»... Сартр, Жан-Поль, «Слова»... «Пытанні філасофіі», часопіс, нумары два, пяць, дзевяць за 1966 год... Вярнадскі В. І. «Філасофскія думкі натураліста»... паспяваеш?..
  
  Панятыя аб нечым ціха перагаворваліся паміж сабой.
  
  — Антысаветчык! — данеслася да Вікі. — Бач, якія кніжкі трымае...
  
  Эдзік, які да гэтага часу сядзеў з каменным тварам, пагардліва кінуў:
  
  — Для вас любая кніга — антисоветчина...
  
  — Маўчаць! — раўнуў на яго Юрый Уладзіміравіч. І зноў павярнуўся да безназоўнаму: — Бахцін Міхаіл, «Праблемы паэтыкі Дастаеўскага»...
  
  — Чаго-чаго там па этыцы? — перапытаў той, пачухваючы ручкай за вухам.
  
  — Не па этыцы, а паэтыкі, у адно слова, — паправіў яго Дрыга. — Камароў, схованкі якія-небудзь выяўленыя?
  
  — Пакуль няма, — басам адазваўся той, скончыўшы простукивать ліштва. — Ну-ка, падніміцеся!
  
  Віка і Эдзік ўсталі з канапы.
  
  Камароў, крякнув, рыўком падняў сядзенне — і тут жа выпусціў яго.
  
  — Блядь! — вылаяўся ён.
  
  — Што такое? — адразу падскочыў да яго Юрый Уладзіміравіч.
  
  — Р-р-рука, — заікаючыся, вымавіў лейтэнант.
  
  Суседка збялела. Яе муж напружыўся.
  
  — Чыя? — у абсалютнай цішыні прагучаў голас Дрыгі.
  
  — Ч-человечья... — далажыў Камароў.
  
  Юрый Уладзіміравіч павольна і асцярожна прыўзняў сядзенне.
  
  — Ф-фу, — ён выцер пот з ілба. — Ну, Камароў, ты даеш... — Дрыга дастаў з канапы ручной пратэз з гіпсавай пэндзлем цялеснага колеру.
  
  — Тваю маці! — плюнуў безназоўны. — Я ўжо думаў, расчлененка.
  
  — Гэта чыё? — Юрый Уладзіміравіч грэбліва, на адлёце, трымаў нечаканую знаходку.
  
  Эдзік падняў рукі ўверх:
  
  — Як бачыце, не маё. — Ён не хаваў іроніі.
  
  — Далучыць да справы? — дзелавіта пацікавіўся безназоўны.
  
  — Ды хрэн з ёй! — Дрыга шпурнуў пратэз на падлогу. Гіпсавая пэндзаль раскалолася на часткі. — Жудасць нейкая.
  
  — Гэта суседскіх дзетак палохаць, — ухмыльнуўся Эдзік. — Вы ж ведаеце, таварыш капітан, я ненармальны, у мяне і даведка ёсць.
  
  — Але-але! — пагразіў пальцам Юрый Уладзіміравіч. — Ты мне гэтыя жарты кінь, Бодягин. Прибереги іх для псіхіятраў... Так, з жылым памяшканнем скончана... Пяройдзем да астатняй плошчы.
  
  Безназоўны, прымасціўшыся за кухонным сталом, зноў што-то пісаў.
  
  — У бачку нічога падазронага не выяўлена, — гулка данёсся з туалета бас Камарова.
  
  — Пад ваннай правер, — крыкнуў Дрыга, вывучаючы змесціва халадзільніка.
  
  — Дарма шукаеце, кампрамат мы ўжо ўвесь з'елі, — бяссільна кінуў Эдзік.
  
  — Пагавары ў мяне! — цыкнуў на яго Юрый Уладзіміравіч. — Я табе, сволач...
  
  — Тут кафля... Што рабіць? — Камароў чакаў новых распараджэнняў. — Адбіваць?
  
  — Пакінуць! Сюды ідзі.
  
  Кухня малометражки з цяжкасцю ўмяшчала такое колькасць людзей, і рассыпаць крупы і макароны Камарову прыйшлося ў калідоры.
  
  — Брыльянты шукаюць, — выразна шапнула кемлівы суседка свайму мужу.
  
  Юрый Уладзіміравіч грымеў посудам. З паліцы звалілася на падлогу і, жаласна звякнув, разбілася новенькая чырвоная ў белы гарошак кубак.
  
  — Прашу прабачэння, — прамармытаў Дрыга, наступаючы на аскепкі.
  
  — Вы за ўсё заплаціце! — раптам закрычала Дзяўчына. — Барбары! Для вас няма нічога святога!
  
  — Супакойцеся, Вікторыя Валянцінаўна, — ласкава ўсміхнуўся капітан. — Ці варта так хвалявацца з-за капейкавай кубкі? Мы вернем шкоду.
  
  Віка заплакала. Эдзік абняў яе за плечы.
  
  — А што там такое? — Дрыга страпянуўся, падсунуў табурэтку да буфета і залез на яе. — Гэта ўжо цікава... — ён саскочыў на падлогу, трымаючы ў руках пажоўклыя ад часу сшыткі, спісаныя дробным няроўным почыркам. — Ну што ж, нездарма папрацавалі... Пішы, — загадаў ён безназоўнаму, — рукапісных дакументаў шэсць адзінак, невядомага зместу, старога выгляду.
  
  Віка скрозь слёзы глядзела, як Дрыга па чарзе вытряхивал над сталом лісты, лісты і паштоўкі, адрасаваныя аўтару «Блокъ-нотов».
  
  — Каму гэта належыць? — Юрый Уладзіміравіч пытаўся адрывіста, рэзка. — Вам, Бодягин? Ёй? Трэцім асобам?
  
  — Трэцім асобам, — у тон яму адказаў Эдзік.
  
  — Прозвішча ўладальніка?
  
  — Невядомая...
  
  — Як дакументы трапілі да вас?
  
  — Знайшоў сярод макулатуры.
  
  — З якой мэтай прынеслі ў кватэру?
  
  — З мэтай прачытаць...
  
  — Цікава, — лісліва працягнуў капітан. — Значыць, злоўжываючы службовым становішчам, роетесь ва другасную сыравіну, здадзенай насельніцтвам... І замест таго, каб перадаць дзяржаве пакладзеныя кілаграмы папяровага утылю, вы расхищаете народнае дабро... Прыносіце на чужую жылплошчу антысавецкія з мыслення...
  
  — З чаго вы ўзялі, што антысавецкія? — перабіў яго Бодягин.
  
  — А савецкімі вы не цікавіцеся, Эдуард Самуілавіч. Такім чынам, вы прыносіце на чужую жылплошчу антысавецкія выдумкі для таго, каб перадаць іх на Захад? Або зняць копію і размножыць?
  
  — А гэта ўжо вашы выдумкі...
  
  — Здагадкі, Эдуард Самуілавіч, толькі здагадкі. Вы ж адмаўляецеся назваць ўладальніка гэтых э-э... матэрыялаў і прозвішча аўтара. Такім чынам, адказваць за ўсё напісанае тут прыйдзецца асабіста вам. Приобщите да справы, — Дрыга акуратна склаў сшыткі стосікам і пасунуў іх да безназоўнаму.
  
  Панятыя распісаліся пад пратаколам ператрусу. Юрый Уладзіміравіч зачыніў тэчку і павярнуўся да Бодягину:
  
  — Мы вас выклічам, Эдуард Самуілавіч, калі вы спатрэбіцеся. Спадзяюся, з вас не трэба браць падпіску аб нявыездзе? А грамадзянка Люціка паедзе з намі. Для высвятлення некаторых абставінаў.
  
  
  Кіраўнік 5
  КАВАЛЕР ОРДЭНА ПАДВЯЗКІ
  
  
  
  Бесарабія, 1923 год
  
  
  Фрэнсіс Барнс нетаропка ішоў па мощенным каменем вуліцах Кішынёва.
  
  — Божа мой, ну і дзірка! — уздыхнуў ён, адбіваючыся кіем ад бросившейся на яго з падваротні шаўкі. — Пшла вон, кынеле!
  
  У гэтыя месцы яго закінула зусім не настальгія па полузабытым ўспамінах дзяцінства. І не камерцыйныя інтарэсы: што рабіць квітнеючай амерыканскаму бізнэсмэну на былой правінцыйнай ўскраіне Расійскай імперыі, цяпер належыць каралеўству Румынія?
  
  Вось ужо цэлы год Массино ішоў па гарачым следзе страчаных царскіх скарбаў. Легальна і нелегальна ён пабываў у Табольску і Екацярынбургу, паўтарыў маршрут следчага Сакалова, вывезшего праз Харбін матэрыялы, звязаныя з расследаваннем забойства Раманавых... І вось цяпер ён шукаў чалавека, які ў васемнаццатым годзе спрабаваў выратаваць асуджанага Мікалая II...
  
  Параўняўшыся з кінатэатрам «Адэон», Массино сверился з запісаным у нататніку адрасам. Дзе-то тут... Ён агледзеўся.
  
  З Аляксандраўскага саду даносілася музыка — граў вайсковы духавы аркестр. Ляскатаў па бруку каруца. Прыбраныя дамы конфузливо заціскалі насы, калі конік на хаду усеивала брук конскімі яблыкамі. Міма прабегла замурзанная дзяўчынка і паказала Массино мову.
  
  — Гэй, ёсць хто-небудзь? — крыкнуў Вінчэнца ў паўпадвальным акно трактирчика з прэтэнцыёзнай назвай «РЕСТОРАНЪ «ЯРЪ» Г-НА ЕСАУЛА МАМКИНА». З акна моцна цягнула недобродившим маладым віном, лукам і брынзай.
  
  — Врець чева? — на парозе стаяў вусаты чалавек у замызганной белай куртцы. — Будзеце есці?
  
  — Гэта можна, — пагадзіўся Массино і нагнуўся, уваходзячы, пад нізкай шулам. — Што вы можаце прапанаваць?
  
  — На гарачае намесніка з курыцы... — вусач папераджальна адважваўся крошкі са стала. — Другія стравы — костица і мититеи на гратаре, сэрмале, кырнэцеи... Рэкамендую закуску «Сняданак чабана»... Ну і, вядома, тулбурел... Вінцо лёгкае, прыемнае, не п'яніць, а толькі кружыць галаву...
  
  — Піце свой тулбурел самі, — Барнс грузна плюхнуўся на крэсла. — Сто грамаў гарэлкі, брынзу з памідорамі і костицу... І збан халоднай вады.
  
  — Слухаюся, — вусач пстрыкнуў стоптанными абцасамі. — У гэтую хвіліну ўсё падам-з...
  
  Перакусіўшы, коммерсант выняў кашалёк. Вусач поўна глыбокай пашаны прыняў з яго рук даляры.
  
  — Мерсі-з... Гэта не румынскія леі... Шчыра ўдзячныя...
  
  — Паслухайце, шаноўны, — перапыніў яго Мас-сіна. — Я шукаю капітана Ростовцева... Вы ж есаул Мамкин, ці не так?
  
  — Мамкин, Рыгор Сцяпаныч, — пацвердзіў вусач. — Так дакладна. Але Аляксея Пятровіча тут няма-с. Іх благароддзе усе смуткавалі ды плакалі, а потым вярнуліся ў Пецярбург... Гэта значыць у Петраград, па-цяперашняму. А для чаго вам патрэбен спадар капітан?
  
  — Дзясятага чэрвеня васемнаццатага года, — містэр Барнс нетаропка адпіў вады са збанка, — група афіцэраў паспрабавала прабіцца з прадмесцяў Екацярынбурга да дому Іпацьева і вызваліць царскую сям'ю... Праўда?
  
  — Так точна, — твар есаула зморшчыўся, нібы ён збіраўся заплакаць. — Толькі нічога ў нас не атрымалася... Наляцелі чырвоныя, пасеклі шашкамі, увесь атрад расьсеялі... Аляксей Пятровіч параненыя былі, ледзь не памерлі...
  
  — Наколькі мне вядома, — працягваў Массино, — капітан Ростовцев пасля займаўся пошукамі зніклых царскіх рэліквій... Я таксама перакананы монархист, спадар Мамкин, і таксама следапыт... Мне б хацелася аб'яднаць нашы з Аляксеем Пятровічам намаганні.
  
  Гаспадар рэстарана перахрысціўся, яго выцвілыя блакітненькія вочы напоўніліся слязьмі:
  
  — Супакой, Госпадзе, душы вялікамучанікаў!.. Святое, высакароднае справа робіце, спадар... Я черкну вам адрасок іх благароддзя...
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «Купіць румынскіх памежнікаў, прытым танна, — справа няхітрая... І неўзабаве я ўжо быў на другім беразе Днястра... У Кіеве ўдалося сесці ў цягнік, наступны на поўнач... На вялікі жаль, капітан Ростовцев не змог паведаміць мне нічога новага: усё тыя ж адрывістыя і малодостоверные звесткі... Але я напаў на іншы след! Калега Аляксея Пятровіча распавёў мне, што прыкладна год таму, отгружая мастацкія каштоўнасці для Рускага музея, ён быццам бы сваімі вачыма бачыў шаблю спадчынніка цэсарэвіча... Найпростая логіка падказвае, што там жа павінны быць і іншыя скарбы Раманавых... Моцна поиздержался, але ў выпадку поспеху сарву такі куш, што нябёсаў стане горача...»
  
  
  Ленінград, 1924 год
  
  
  — Гісторыя вас не забудзе, дарагі Дзмітрый Іванавіч, — Ростовцев выняў з партфеля і расклаў на абеднай стале паперы. — На жаль, вымушаны быў узяць на дом... Тэрмінова рыхтую квартальны фінансавы справаздачу.
  
  Былы белы капітан служыў сціплым бухгалтарам у адной са шматлікіх савецкіх кантор.
  
  — На жаль, — Массино развёў рукамі. — Усе мае пошукі нічым не ўвянчаліся. Уяўляю, як огорчится вялікі князь Мікалай Мікалаевіч, калі даведаецца пра гэта...
  
  — Не ўсё яшчэ страчана, — Аляксей Пятровіч падрыхтаваў чарніліцу, пёравую ручку і прэс-пап'е. — Нельга губляць надзеі.
  
  — Вы маеце рацыю, — Вінчэнца жудасна раздражняў гэты монархист-бухгалтар, але пакуль што ў яго не было іншага надзейнага кута. — Рана ці позна рэжым абрынецца, і Раманавы зноў запануюць на троне свайго няшчаснага айчыны...
  
  Ён сам не верыў у гэту балбатню, але не казаць жа Ростовцеву аб тым, што пошукі зніклых скарбаў ён даўно ўжо закінуў і цяпер патроху займаўся старымі, выпрабаванымі махінацыямі: спірт, какаін, зброю, купля-продаж... Дзякуючы нэпа ў горадзе існавала мноства падпольных фірмаў і тайных прытонаў. Так што і пастаўшчыкоў, і пакупнікоў у Массино было ў лішку. Не грэбаваў ён і ліхвярствам. А для гаспадара заўсёды напагатове байка аб сустрэчах з замежнымі манархісты і нястомных пошуках царскіх рэліквій.
  
  Аляксей Пятровіч заскрыгаў косткамі рахункаў.
  
  — Ну, не буду вам перашкаджаць, пайду да сябе, — Вінчэнца прайшоў у свой пакой, былую кладоўку, і замкнуў дзверы. Высунуў з-пад ложка невялікі дарожны баул і выняў з яго бляшаную скрынку ад ледзянцоў «Ландрин». Тут, ва ўтульным ватном гняздзечку, ляжалі сапраўдныя, а ня выдуманыя скарбы — каштоўныя камяні. Блішчалі, гуляючы гранямі, брыльянты чыстай вады. Матава свяціліся жэмчугу. Кідалі на столь крывавы водбліск лалы. Пяшчотна, па-вясноваму, зелянелі смарагды.
  
  Узброіўшыся іголкай і ніткай, Массино пачаў зашываць каменьчыкі пад падшэўку пінжака. Ён ведаў, што рана ці позна нэп адменяць і тады прыйдзецца неадкладна выносіць ногі. І да гэтага трэба рыхтавацца загадзя.
  
  — Дзмітрый Іванавіч, можна вас на хвілінку? — далікатна пастукаў у дзверы Ростовцев.
  
  — Зараз, толькі скончу шыфраваць паведамленне для вялікага князя, — таямнічым голасам адказаў кватарант, робячы апошнія сцежкі. — Засталося толькі скарыстацца симпатическими чарніламі. А што, у вас што-то тэрміновае?
  
  — Нічога, я пачакаю, — экс-капітан зноў заскрыгаў рахункамі.
  
  Вінчэнца прывёў пакой у парадак і выйшаў.
  
  — Прабачце, што патрывожыў, — Аляксей Пятровіч трымаў бланк тэлеграмы. — Толькі што прынеслі. Тэрміновая! Мне давялося распісацца ў атрыманні.
  
  — Дзякую, — Массино прабег вачыма тэкст: «Пяцьсот літраў па дзесяць заўтра раніцай». — Гэта код, — сказаў ён на той выпадак, калі Ростовцев прачытаў тэлеграму. На самай справе гаворка ў ёй ішла аб партыі спірту. — Неабходна тэрмінова даць адказ. Прыйдзецца яго прадубляваць. Аляксей Пятровіч, не ў службу, а ў дружбу... Аднясеце на пошту, а?
  
  — А як жа справаздачу? — разгубіўся Ростовцев. — Добра, пасяджу над ім уначы...
  
  Праз дзесяць хвілін ён выйшаў з хаты. А яшчэ праз паўгадзіны здаў на пошту дзве тэлеграмы. Адна з іх змяшчала адказ Массино на прапанову купіць партыю спірту: «Згодны вашу цану». Іншая была адрасаваная ў Лондан, Пепите Бобадилья: «Чакай майго вяртання тчк нічога не предпринимай тчк вязу падарункі тчк заўсёды твой». Бухгалтар-монархист быў шчаслівы служыць правага справы.
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «...Ўклалася ў маю паездку і цяпер мае права атрымаць назад частка назапашанага. Зразумела, я сябе не пакрыўджу. Але і з Пепитой сварыцца нявыгадна. Яна суаўтар маіх самых бліскучых аперацый. Я смела назваў бы яе фінансавым геніем, калі б такі камплімент мог падлізацца ўсё яшчэ прыгожай жанчыне. І якога чорта ёй взбрело ў галаву звязвацца з гэтым нікчэмным эсером? Мяркуючы па яе словах, ён фанатык, такім людзям я не давяраю. Яны гатовыя ахвяраваць не толькі сабой, не толькі сваімі блізкімі, але і цэлым светам дзеля дасягнення вар'яцкіх мэтаў. Чаго ён дамагаецца, гэты яе мужанёк? Калі ўжо арыштаваны сам Савинков, калі ён раскаяўся і зарокся змагацца з Саветамі... Хто такі ў гэтым выпадку Жалезны? Нікчэмная асоба, ўсё жыццё ў цені Савінкава, гэтакі, які не адбыўся, Напалеон... Што знайшла ў ім Пепита, чаму выйшла за яго замуж? Паміж імі няма нічога агульнага. А бо яна магла б зрабіць бліскучую партыю, атрымаць усе мажлівыя і неймаверныя багацця, ды яшчэ і тытулы — у іх у Англіі гэта важна. А можа быць, уся справа ў тым, што яе сын — не ад мяне, а ад Вадзіма?»
  
  
  Ленінград, вясна 1925 года
  
  
  — ...Ёсць таксама карціны і іконы, — прашаптаў Пятрэнка. — На Захадзе ідуць нарасхват.
  
  — Лепш не трэба, — паківаў галавой Массино. — Не хачу звязваць сабе рукі. Мяне цікавяць выключна малыя аб'ёмы... Тое, што не патрабуе асаблівай транспарціроўкі. Разумееце?
  
  — Магу прапанаваць вось гэта, — агледзеўшыся па баках, Пятрэнка паклаў на садовую лаўку паміж сабой і сваім суразмоўцам невялікую зграбную рэч, падобную на невялікую кніжку. — Паходны трохстворкавую вобраз маці Божай.
  
  Вінчэнца узважыў штучку на далоні. Пагардліва выпнуў губу:
  
  — Срэбра... І цягне за ўсё грамаў на чатырыста...
  
  — Сямнаццаты стагоддзе, — пакрыўдзіўся Пятрэнка. — Рарытэт... Практычна бясцэнны лад...
  
  — Бясцэнны — гэта значыць: не мае цаны, — съехидничал Массино. — Ладна, бяру, месца ўсё роўна шмат не зойме.
  
  Ён расплаціўся і сказаў:
  
  — Ідзіце ў адну бок алеі, а я — у іншую, крыху пазней... На ўсялякі выпадак папярэджваю: мы з вамі незнаёмыя і ніколі не сустракаліся...
  
  Пятрэнка, усё яшчэ захоўваючы на твары выраз абражанай годнасці, пайшоў. Ён ведаў упарадкавана реквизированных мастацкіх каштоўнасцяў і аказаў Массино нямала паслуг. Але цяпер, калі пытанне з ад'ездам было вырашана, цырымоніцца з пасярэднікам не мела сэнсу.
  
  Вінчэнца сунуў новае набыццё ў кішэню. Разгледзіць яго дома: тут, у садзе, гэта рабіць небяспечна. Няўжо і сапраўды гэты медалік — настолькі рэдкая штука?
  
  Ён выйшаў на вуліцу і сеў у трамвай. Трэба было нанесці візіт адной даме.
  
  — Што вам заўгодна? — рэзка спытала Алена Шарлевна.
  
  Коммерсант моўчкі разглядаў яе. Пастарэла, пабрыдчэла. У руцэ дыміцца папироса, папильотки на галаве, з-пад халата віднеецца падол начной кашулі.
  
  Жанчына блізарука сощурилась.
  
  — Божа мой! — яна нечакана пазнала свайго былога кватаранта. — Вінчэнца! Гэта ты?
  
  Задаволены вырабленым эфектам, Массино зрабіў крок у пярэдні пакой. Яна здалася яму маленькай і цёмнай.
  
  — Але ж ты з'ехаў за мяжу... — усё яшчэ не верачы ўласным вачам, Алена Шарлевна ішла за нечаканым госцем. — Так мне, па меншай меры, казалі...
  
  — Тут няма ніякай памылкі, — вырашыў напусціць туману Вінчэнца. — Я тут праездам. Заключыў з Савецкім урадам дагавор на канцэсію... Распрацоўка плаціны і іншых каштоўных металаў...
  
  Жанчына пляснула рукамі:
  
  — То-та, я гляджу, ты так апрануты... Як лорд Керзон!
  
  — Я не лорд, — сціпла адазваўся Массино. — Усяго толькі пэр... Але ордэн Падвязкі атрымаў... з рук самой каралевы...
  
  Алена Шарлевна ахнула і закаціла вочы.
  
  — Які ты стаў важнай персонай! Сама каралева... Мне прыемна, што ты не задираешь нос і не забыўся старых сяброў, — з цяжкавагавай гуллівасцю заўважыла яна.
  
  — З знаёмых мала хто тут застаўся, — цалкам шчыра адказаў дзялок. — А ты нават на іншую кватэру не з'ехала.
  
  — Куды ўжо мне, — жанчына з уздыхам стала скардзіцца на сваю цяжкую, поўную пазбаўленняў жыццё, на цяперашнюю дарагоўлю і маленькі аклад жалавання...
  
  Каб не паддавацца жалю, коммерсант паўтараў пра сябе: «Гэтая сука прадала мяне чэкістам... Данесла на мяне, сволач...»
  
  — А як твая асабістая жыццё? — ветла ўсміхалася Алена Шарлевна. — Ты жанаты?
  
  — А як жа! — містэр Барнс адказваў не менш чароўнай усмешкай. — Мая жонка... дзеці... радавы маёнтак... асабняк у Лондане... свецкія абавязкі так стомныя...
  
  — Ах, як я жыва ўяўляю ўсё гэта! — усклікнула жанчына. — Падумаць толькі, а бо тваёю жонкай магла быць я... Я так любіла цябе, Вінчэнца! Вар'яцка... Я абагаўляла цябе... Калі ты кінуў мяне так раптоўна, я ледзь з розуму не сышла ад гора!
  
  У парыве пачуццяў Алена Шарлевна абвіла рукамі шыю Массино. Ён здзіўлена адсунуўся і яшчэ раз нагадаў сабе: «Яна скрала ў мяне калье... І спрабавала слямзить кашалек! Старая грымза!»
  
  А ўслых сказаў:
  
  — Я так рады, што вырваўся на паўгадзіны пабачыць цябе, золотко. На жаль, павінен ехаць... Сёння ўвечары ў мяне сустрэча ў Маскве з міністрам каляровай металургіі...
  
  Массино крочыў па вуліцы, адчуваючы сябе чалавекам, які канчаткова расплаціўся па старых даўгах. Еленочка ледзь не хусткай яму ўслед махала. «Вар'яцка любіла!» Вось сцерва!..
  
  Ён падышоў да трамвайнага прыпынку. У людзей былі цьмяныя, згаслай асобы, адзенне на іх вісела мешковато і здавалася неглаженой і нячыстай.
  
  — Нічога, хутка мяне тут не будзе! — сказаў сабе Вінчэнца. Ён ўзлез на заднюю пляцоўку трамвая і стаяў, гледзячы праз шкло на бліскучыя ў святле вулічных ліхтароў рэйкі. Яму здавалася, што ён з'язджае дадому.
  
  Побач дыхаў перагарам нейкі грамадзянін.
  
  Массино грэбліва адсунуўся. Але жудасны пах атачаў яго шчыльным воблакам.
  
  — Паслухайце, таварыш, вы не маглі б крыху адысці ў бок? — з раптоўным раздражненнем звярнуўся коммерсант да пасажыра. — А то дыхаць няма чым...
  
  П'яны панура глядзеў на яго. Гэта твар здалося Вінчэнца цьмяна знаёмым. Погляд спадылба, цяжкі падбародак з ямкой... Дзе, калі ён мог бачыць гэтага нецвярозага грамадзяніна?
  
  — Прашу прабачэння, — прамармытаў незнаёмы. — Перабраў крыху, — і нявернымі крокамі рушыў па праходзе паміж сядзеннямі.
  
  У галаве Вінчэнца нібы маланка бліснула. Ён успомніў.
  
  Сямнаццаты год... Арышт у Еленочки... Змрочны чэкіст, які ўзначальваў атрад... І яшчэ, праз год, у Латышскай клубе, той жа чалавек, у дыхтоўнай візітоўцы, па-сяброўску ляпае па плячы ангельскага марака... Той жа пераапрануты чэкіст!
  
  П'яны ў праходзе павярнуўся. Погляд яго выказваў падазронасць. Сочыць! А п'яным проста прыкідваецца. Кашулю абліў гарэлкай для паху...
  
  Містэру Барнсу здалося, што ён ужо чуе, як за ім з жудасным лязганьем зачыняюцца дзверы турэмнай камеры...
  
  Не памятаючы сябе, ён у паніцы саскочыў з трамвая на поўным хаду. Балюча стукнуўся аб камяні і страціў прытомнасць...
  
  
  З «БЛОКЪ-НОТА» невядомага
  
  
  «У Савецкай Расіі ёсць вялізныя мастацкія каштоўнасці. Выкрасці іх з музеяў не ўяўляе адмысловай працы, патрэбныя толькі грошы. У Еўропе і Злучаных Штатах творы мастацтва маюць неабмежаваны збыт... У цывілізаваных краінах выкрадзенае з краіны бальшавікоў лічыцца выратаваным, а не выкрадзеным.
  
  Браць варта не тое, што выстаўлена ў залах. У некаторых музеях ўстаноўлена сігналізацыя, ёсць адпаведная ахова. Гэта непатрэбны рызыка. Існуюць запаснікі — там, у ўпакаваным выглядзе, схаваныя найвялікшыя шэдэўры, якіх ніхто не бачыць і не ведае. Узяць іх значна лягчэй, ды і прадаць таксама. Уся праблема толькі ў тым, як арганізаваць іх адпраўку за мяжу. Можна выкарыстоўваць дыпламатычныя каналы, але для гэтага патрэбныя сувязі ў амбасадах. Ёсць і іншы шлях — нелегальны вываз, з дапамогай прафесійных кантрабандыстаў. За невялікую аплату гэтыя людзі протащат ў абыход памежных кардонаў ўсё, што заўгодна, хоць цэлы паравозны склад. Галоўнае — каб яны не ведалі, што менавіта транспартуюць. Тады ў іх не будзе спакусы прысвоіць сабе тое, што здабыта намі з такімі цяжкасцямі...
  
  Браць трэба наступныя творы:
  
  1. Афорты старых галандцаў, перш за ўсё Рэмбрандта.
  
  3. Гравюры французскіх і ангельскіх майстроў васемнаццатага стагоддзя з неабрэзанымі бакамі. Мініяцюры XVIII і пачатку XIX стагоддзя.
  
  3. Антычныя манеты, залатыя, не стершиеся, з выразнай чаканкай.
  
  4. Італьянскія і фламандскія прымітывы.
  
  5. Палотны галандцаў, іспанцаў, італьянцаў...»
  
  
  Кіраўнік 6
  АПОШНЯЯ АВАНТУРА
  
  
  
  Ленінград, 1925 год
  
  
  — Ну, як ваша галава? — спачувальна спытаў Ростовцев. — Моцна баліць?
  
  — О-О-о! — Массино паспрабаваў прыпадняцца і не змог. — Што са мной? Я паранены?
  
  — Няма, — былы капітан змяніў кампрэс ў яго на лбе. — Саскочылі на хаду з трамвая і расшиблись... Як гэта вас собіла?
  
  Вінчэнца пачаў узгадваць апошнія падзеі дня.
  
  — За мной была сачэнне, — прастагнаў ён, трымаючыся за віскі. — Трэба было адарвацца... Нават коштам уласнага жыцця.
  
  — Разумею, — сообщнически заківаў Аляксей Пятровіч. — Ратавалі ўсю арганізацыю. Вы, Дзмітрый Іванавіч, сапраўдны герой!
  
  — На маім месцы вы паступілі б так жа, — за-сціпла паводзіў Массино, наплетший бухгалтару-монархисту гісторыю пра нібыта арганізаванай ім групы па отысканию царскіх рэліквій. — А якое сёння лік? — раптам спахапіўся ён.
  
  — Дваццаць шостае, — зірнуўшы на адрыўны каляндар, паведаміў Ростовцев.
  
  — О-О-о! — завыў містэр Барнс. — Усё прапала!
  
  — Чаму? — здзівіўся экс-капітан. — Вы хутка выздаравее.
  
  — Учора я павінен быў перайсці мяжу, — панізіў голас Массино. — З таго боку, у Фінляндыі, у мяне прызначаная сустрэча... з кур'ерам ад вялікага князя Мікалая Мікалаевіча. Уявіце, курьер чакае, а я тут валяюся і нават не магу падняцца.
  
  — Не бяда, — супакоіў яго Ростовцев. — Як толькі вам палягчэе, вас правядуць.
  
  — Хто правядзе? Дзе я буду шукаць чалавека, з якім дамаўляўся? — шчыра хваляваўся Вінчэнца.
  
  — Ды ляжце, не спрабуйце ўстаць! — урезонивал яго Аляксей Пятровіч. — Я звяжуся з адным маім знаёмым... Ён часам зарабляе кантрабандай... Сам служыць на мяжы, разумееце? Тут непадалёк, каля Парголова. Да яго можна звярнуцца ў любы момант.
  
  — Звяжыцеся з ім неадкладна! — узмаліўся Вінчэнца. — Я адчуваю сябе лепш! Я зусім здаровы! Нельга губляць ні хвіліны! Курьер яго высокасці не можа чакаць!
  
  Пра кур'ера ён прыплёў для большай паважнасьцю.
  
  — Добра, — трохі падумаўшы, пагадзіўся Ростовцев. — Я хутка вярнуся. А вы пакуль не уставайце і не здымайце кампрэс.
  
  Але адразу ж пасля яго сыходу Массино паспрабаваў прыпадняцца. І тут жа са стогнам апусціўся на падушкі. Галава кружылася, моцна ванітавала.
  
  — Чорт мяне тузануў скакаць з падножкі! — у адчаі ўсклікнуў коммерсант. — Помстилось, вось і ўсё... Чаму я вырашыў, што пьянчуга — пераапрануты чэкіст? Расплачваўся цяпер страсеннем мозгу!
  
  Вярнуўся капітан.
  
  — Ну што? — нецярпліва спытаў Вінчэнца. — Дамовіліся?
  
  — Гэты чалавек правядзе вас.
  
  — Сёння? Ды кажыце хутчэй, галубок, не томите душу!
  
  — Паслязаўтра!
  
  — Але гэта немагчыма! Кур'ер не будзе чакаць столькі дзён!
  
  — Раней вы ўсё роўна не зможаце падняцца на ногі і тым больш адолець ўвесь шлях, — запярэчыў Ростовцев.
  
  Аляксей Пятровіч быў правоў. Нічога іншага не заставалася, як падпарадкавацца абставінах.
  
  
  «У ноч з 28 на 29 верасня чацвёра кантрабандыстаў паспрабавалі перайсці фінскую мяжу. У выніку двое былі забітыя. Трэці, які апынуўся фінскім салдатам, арыштаваны, а чацвёрты памёр у выніку цяжкага ранення».
  
  
  («Известия», кастрычнік 1925 года.)
  
  
  «На мяжы, блізу вёскі Ала-Кюль, інсцэніраваная перастрэлка, шум, разыграна сцэна, быццам бы Рэйлі і яго суправаджаючыя натыкнуліся на заставу і ў распачалася перастрэлцы забітыя».
  
  
  (З кнігі Л. Нікуліна «Мёртвая зыб».)
  
  
  «Успамінаючы пра інсцэніроўку, Пятроў начыста абыходзіў маўчаннем сваю ўласную ролю ў ёй і тлумачыць паходжанне толькі аднаго «трупа» — ролю «трупа» гуляў «двайнік» Рэйлі, абліты загадзя прыгатаванай крывёю. Фінская варта з таго боку (метрах у двухстах) назірала за ўсёй перастрэлкай і наступным «апазнаннем» трупа пры святле аўтамабільных фар... Цікава было б ведаць, хто былі тыя трое, якія пазычылі свае трупы памежнікам для інсцэніроўкі?..»
  
  
  (З нарыса Р. Піменава «Як я шукаў шпіёна Рэйлі».)
  
  
  Ленінградская вобласць, 28 верасня 1925 года
  
  
  Дарожны баўл быў набіты так шчыльна, што рамяні зацягнуліся з працай. Туды ўвайшло многае з таго, чым разжыўся Массино ў Расеі. У чертежном тубусе ляжалі шчыльна скатанные рулонам пажоўклыя ад часу малюнкі (Пятрэнка кляўся і бажыўся, што два-тры з іх належаць Рэмбранта, але ці праўда гэта, высветліцца толькі за мяжой), толстенькой каўбасой былі ўвязаныя рымскія залатыя і медныя манеты, у асобным скрутку захоўваліся прадметы культу, у тым ліку трохстворкавую вобраз маці Божай семнаццатага стагоддзя, змяя выгіналася масіўная залатая ланцуг, у бляшанцы з-пад ледзянцоў «Ландрин» пабразгваў кольцы і пярсцёнкі... Усё астатняе Массино нёс на сабе: каменьчыкі былі ўшыты пад падшэўку, а самыя дробныя ён прымхліва схаваў у чаравікі пад вусцілкі — пашанцавала ж у Мюнхене ў пятнаццатым годзе, авось пранясе і цяпер...
  
  Ростовцев быў маўклівы і засяроджаны, быццам бы сам збіраўся на рандэву з міфічным кур'ерам вялікага князя. Цягніком яны даехалі да станцыі Парголово. На пероне ўжо чакаў чалавек у памежнай форме.
  
  — Выдатна, Аляксей, — ён моцна паціснуў руку былому беламу капітану і чэпка агледзеў Мас-сіна. — З намі пойдзе яшчэ адзін грамадзянін.
  
  — Але дазвольце... — запратэставаў было Вінчэнца, аднак памежнік перапыніў яго:
  
  — Мы дамовіліся з ім загадзя. Так што жадаеце вы або няма...
  
  Массино вырашыў не спрачацца. Галоўнае — хай перавядуць, а ўжо колькі будзе спадарожнікаў, усё роўна. Развітаўся з Ростовцевым і па знаку Деревщи-кова — так назваўся правадыр — сеў на калёсы, дзе ўжо чакаў, надзьмуўшыся, іншы чалавек.
  
  Каляіна была размытая дажджамі, моцна трэсла. Вінчэнца трываў, прыціскаючы да грудзей запаветны баул. Зноў разбалелася галава.
  
  Дзярэўшчыкаў чвякаў губамі, понукал конь, але тая ані не ускоряла крок. Ехалі моўчкі, як на пахаваньні. Нарэшце правадыр парушыў маўчанне:
  
  — Злазце. Далей ідзем пешшу.
  
  Ён кінуў павады, і конік, як вучоная сабака, адразу ж затрусила назад.
  
  Ісці было цяжка, ногі раз'язджаліся ў гразі. Массино адчуваў млоснасць, хацелася адысці ў кусты і вырваць, але ён разумеў, што гэта немагчыма.
  
  — Цяпер выйдзем на бераг, — ціха сказаў Дзярэўшчыкаў. — Там нас сустрэне фінскі сябар. Ён переправит вас на іншы бераг. Давайце грошы.
  
  Массино і невядомы спадарожнік расплаціліся. Дзе-то непадалёк чуўся ўжо рачны плёскат вады.
  
  
  Памежная застава ў 17 км ад станцыі Парголово, 28 верасня 1925 года
  
  
  Ваню Извекову выпала ісці ў дазор са старым салдатам Васілём Чарновым. Але ў Чарнова так схапіла жывот, што яго прыйшлося павезці на станцыю. Васіль моцна стагнаў, і Ваня баяўся, як бы ён не памёр па дарозе. Шлях-той няблізкі да Парголова — семнаццаць вёрст... Чарнова павезлі, а Извекову далі напарніка, такога ж зялёнага пачаткоўца, як ён сам. Але Ваня трымаўся хаджалым ваяром і пагардліва павучаў Куделина:
  
  — Як Ты, Сашко, вінтоўку павесіў? Няправільна... Раптам лазутчык аль шпіён паўзе... Пакуль ты расчухаешь, што да чаго, ён ужо да нас у тыл пракрадзецца...
  
  — Ага, — вінавата шмыгал носам Куделин і вешаў зброю на плячо, як належыць. — Мы ж нязвыклыя...
  
  Балбатаць ў дазоры забаранялася статутам, але ехаць верхам і словам не перакінуцца было і сумна, і боязна, таму размова працягваўся.
  
  — Нічога, обвыкнешься... Тут, на кардоне, чаго толькі не обучишься! — Ізвекаў прытрымаў Орліка, каб Сашко ехаў побач. — Лазутчык — ён не дурань. І блытае сляды, і каровіны капыты на ногі апранае, і ходзіць задам наперад... Але мы навукоўцы... З якіх местов сам будзеш?
  
  — Тамбоўскай мы...
  
  — А я курскі. Вёска Пакроўскае Щигровского павета... Чуў?
  
  — Не-а, — Куделин, прысаромленыя, шмыгнуў носам. — Я, акрамя нашай вёскі ды Тамбова, нідзе не бываў. Ну, яшчэ ў Ленінградзе... Толькі не бачыў нічога, таму як ноччу прывезлі і ўначы павезлі...
  
  — М-так... Цёмны ты, як я пагляджу, — паблажліва адгукаўся Ізвекаў. — Вясковы, а на кані кулем сядзіш... Мс-з-з... Чуеш?
  
  — Вада цурчыць...
  
  — «Вада-а»! — перадражніў Ваня. — Гэта рака, Сястра называецца.
  
  — Цудоўнае імя...
  
  — Ані не цудоўнае. Мяжа тут. З гэтай боку — мы, а на тым беразе — финляндцы. Народ яны нічога, смірныя, працавітыя... Церабіць мовай не любяць... І ты нікому ні слова, зразумеў? А то неахвотна якую-небудзь ваенную таямніцу раскажаш. Пільнасць і яшчэ раз яна ж. Балбатун — знаходка для шпіёна. Чуў такую прымаўку?
  
  — Ага...
  
  — Заагакал... Адказвай дакладна, па статуту: так, сапраўды, ёсць, служу Савецкай радзіме! Мс-з-з... Чуеш?
  
  — Рака Сястра цурчыць...
  
  — Сам ты журчишь, — сярдзіта абарваў напарніка Ваня. — Галасы... Людзі ідуць.
  
  Яны змоўклі і прыслухаліся. На самай справе, прама да іх хто-то рухаўся.
  
  — Ой, мамачка! — Куделин вжал галаву ў плечы. — Шпиены...
  
  — Не трусь, Сашок! — храбрился Ізвекаў, да болю сціскаючы вінтоўку ў руках. — Няхай толькі сунуцца... Подпустим бліжэй, раптам хто свае?
  
  Па шоргату кустоў можна было вызначыць, што людзі ўжо блізка. Галасы гучалі ўсё больш выразна.
  
  — Стой, хто ідзе? — звонка крыкнуў Ваня. — Страляць буду!
  
  «Шпиены» адказаць не паспелі. Куделин, напэўна ад страху, пачаў страляць. У кустах хто-то ўпаў. Ізвекаў, каб не адставаць, таксама пачаў паліць у цемру. Галасы сціхлі. Шоргаты таксама.
  
  Памежнікі разгублена пераглянуліся. Усе інструкцыі, як паводзіць сябе ў такіх выпадках, спрэс вылецелі з галавы.
  
  — Дапамажыце... — прашаптаў нехта ў кустах. — Мы свае... Параненыя...
  
  Сашко зрабіў быў крок наперад, але Ваня ўтрымаў яго і гучна сказаў:
  
  — Свае дома сядзяць, а не праз мяжу шныраць.
  
  — Вось дурань! — вылаяўся паранены. — Калі переорал, бяжы на заставу, падмогу кліч... Усіх пастраляў, стралок хрэнавы!
  
  Ізвекаў зьвесіўся з Орліка і асцярожна рассунуў рукамі прыбярэжныя зараснікі. Людзей было чацвёра. Трое ляжалі нерухома, адзін варушыўся, ўнутры ў яго што-то булькало.
  
  — Кліч на дапамогу, — загадаў Ваня Куделину. — Ды гані хутчэй, пакуль шпиен не памёр!..
  
  Неўзабаве прыбыў грузавік з кардона. Пры святле ўключаных фар Ізвекаў ўбачыў лужыны крыві пад двума нерухомымі целамі. Параненым апынуўся свой жа старшына, Сярога Дзярэўшчыкаў. А чацвёрты, белабрысы фін, наогул быў целехоньким — ні драпіны. Пасля оклика: «Стой! Хто ідзе?» ён кінуўся ніцма на зямлю і таму ані не пацярпеў.
  
  — Ну, Ванька, ты нарабіў делов! — злосна крычаў начальнік заставы. — Тут жа «акно», тваю маці, праход быў планавы...
  
  — Адкуль жа мне ведаць? — апраўдваўся Ізвекаў. — Мы чуем, людзі ідуць... Дзейнічалі строга па статуту...
  
  — Паводле статуту! — начальнік схіліўся над Деревщиковым. — Трымайся, Сярога, цяпер цябе зробяць перавязку...
  
  Насілкі крануліся з месца. Белабрысага фінскага «шпиена», не пацярпеў у перастрэлцы, пасадзілі ў кузаў. Ён усё яшчэ моўчкі тросся.
  
  — Аперацыю завалілі, — мармытаў начальнік, абмацваючы труп і разглядаючы ў святле фар дакументы. — Глянь, Штайнберга, купец... Жалезны... Гэты павінен быў сысці на той бок! Цяпер з мяне галаву здымуць!
  
  — Прабачце, Апанас Тимофеич... — заныў Ізвекаў. — Мяне ніхто не інструктаваў...
  
  — А ты і не павінен быў ведаць, — злосна азваўся камандзір. — Чарнова папярэдзілі, собіла яго загрымець у лазарэт... Пачакай... А гэта што яшчэ за цела?
  
  Нябожчык, у добрым касцюме і моцных чаравіках, моцна прыціскаў да грудзей скураны чамаданчык, перацяты рамянямі.
  
  — Адкуль толькі ўзяўся? — з прыкрасцю сказаў начальнік заставы. — Эх, Дзярэўшчыкаў, на буржуйскія грошы клюнуў! Калі выжыве Сярога — пад трыбунал пойдзе... — Ён раскрыў паперы «незапланаванага» трупа. — Так-ак... Цікава! Фрэнсіс Барнс... Вінчэнца Массино... Дзмітрый Іванавіч Таукчи... Важная, відаць, птушка! Можа, залічаць гэта нам? Эх...
  
  На фінскім беразе таксама падняўся перапалох. Успыхвалі агеньчыкі ліхтарыкаў, чуліся галасы...
  
  — Гаси фары! — загадаў камандзір. — Грузі цела! Сыходзім неадкладна...
  
  
  Ленінград, 30 верасня 1925 года
  
  
  — Адкажаце па ўсёй строгасці закона! — крычаў Месінга. — І ты, Пятроў, і ты, Вяхья!
  
  У такой лютасьці Апанас Цімафеевіч бачыў паўнамоцнага прадстаўніка АДПУ па Ленобласти ўпершыню і разумеў, што той сам напалоханы да паўсмерці.
  
  — Так сапраўды! — выразна адказваў начальнік заставы. — Пад суд пайду! Адкуплю віну перад роднай Савецкай уладай!
  
  — А я не згодны, Станіслаў Адамавіч, — мякка запярэчыў белабрысы «шпиен» Тойво Вяхья. — Чаму я павінен садзіцца за краты з-за чужых грахоў? Мая задача была — сустрэць «госця» і пераправіць яго праз раку... Так бы я і паступіў, калі б памежнікі не пачалі страляніну...
  
  — Трыбунал разбярэцца, хто за што павінен адказваць, — Месінга, спакайнеючы, пацёр свой паголены налыса чэрап. — І вызначыць ступень віны кожнага. З-за вашай халатнасці пастаўлена пад удар вялікая група засакрэчаных таварышаў. Добра... Ідзіце. І чакайце... А я еду ў Маскву...
  
  Станіслава Адамовіча самога выклікалі «на дыван». Падначаленыя не былі прысвечаны ва ўсе дэталі. Але ён-то ведаў, чым пагражае яму зрыў аперацыі. Вадзім Штайнберга па плане павінен быў бесперашкодна перайсці мяжу і вярнуцца ў Хельсінкі. Так загадаў сам Артузов. Цяпер — хана. Адхіляць ад спраў. Звольняць з пасады. Пасадзяць у турму. Ушлют, куды Макар цялят не ганяў. І тузануў жа чорт дазорцы праявіць пільнасць ў самы непадыходны момант!
  
  І ўсё ж Месінга спадзяваўся на лепшае. Ён вёз у сталіцу козыр — каштоўнасці, знойдзеныя ў бауле Массино, і камяні, зашытыя ў яго рэчах. Злачынная прагнасць, праяўленая Сяргеем Деревщиковым, можа апынуцца збаўчай. А зваліць віну не на каго... Дзярэўшчыкаў памёр ад раны, атрыманай у перастрэлцы.
  
  
  
  7. ЗНОЎ ПЕПИТА БОБАДИЛЬЯ, УДАВА
  
  
  
  «...І сын Рэйлі, і жонка яго (апошняя з яго жонак — законная, каталіцкіх обвенчанная Пепита Бобадилья), ды і сам Рэйлі толькі і рабілі, што пісалі мемуары аб тым, якім ён быў майстэрскім разведчыкам. Кніжкі гэтыя — розных гадоў выдання, ад дваццатых да шасцідзесятых, — прадаюцца на Захадзе свабодна».
  
  
  (З нарыса Р. Піменава «Як я шукаў шпіёна Рэйлі».)
  
  
  «...Пепита выпусціла пра яго кнігу, уключыўшы ў яе, акрамя сваіх аб ім успамінаў, кароткую аўтабіяграфію самага Рэйлі-Реллинского, якая, вельмі магчыма, таксама была напісана ёю самой. Уся кніга не варта паперы, на якой яна надрукавана, але сее-што можна даведацца аб Рэйлі з яго лістоў да Пепите, частка якіх прыведзена цалкам, і нават у факсіміле. Ад усёй кнігі тым не менш застаецца ўражанне, што Пепита была не толькі неумна, але і зусім несведуща ў рускіх справах...»
  
  
  (З кнігі Н. Берберовой «Жалезная жанчына».)
  
  
  Масква, 1 кастрычніка 1925 года
  
  
  — Ты мне галаву не морач! — Артузов павольна і грозна падымаўся з-за стала. — Якая, да чортавай маці, шалёная куля? Ты асабіста адказваў за правядзенне аперацыі на мяжы!
  
  — Артур Хрыстафоравіч... Ну, Артур Хрыстафоравіч... — бездапаможна лепятаў Месінга. — Хто мог ведаць? Чарноў патрапіў у лазарэт... Хлопцы маладыя, непісьменныя... Пільнасць праявілі... І потым, каштоўнасці... Выратавалі для дзяржавы на некалькі мільёнаў...
  
  — Пачакай, якія каштоўнасці? Нічога не разумею! Жалезнага павінны былі выпусціць праз «акно»!
  
  — Якога Жалезнага? — у сваю чаргу здзівіўся Станіслаў Адамовіч. — Там, акрамя Деревщикова і Тойво Вяхьи, былі двое. Адзін з каштоўнасцямі... — Месінга мітусліва пакапаўся ў партфелі і дрыготкай рукой выклаў на стол пасведчання, канфіскаваныя ў кантрабандыстаў. — Вось...
  
  Артузов узяў паперы і блізарука прыжмурыўся:
  
  — Фрэнсіс Барнс... Таукчи Дзмітрый Іванавіч... Вінчэнца Массино... Штайнберга! Вось ён, Жалезны! Я асабіста гэта пасведчанне падпісваў! Ідыёты! — ён у сэрцах кінуў паперку на стол і ўзяў наступную. Бровы яго папаўзлі ўверх: — Рэйлі, тваю маці, брытанскі падданы... Пры чым тут Рэйлі? Реллинский?
  
  Месінга маўчаў.
  
  — Ён, ці што, каштоўнасці нёс? Ні храна ж сабе... — Артузов пачухаў патыліцу. — Ай ды Реллинский! Ай ды чэкіст! Дык вы, выходзіць, Георгія Васільевіча кокнули?
  
  — Пры чым тут Георгій Васільевіч? — ушчэнт разгубіўся Месінга. — Ды я яго ўчора бачыў... жывога... і нават цвярозага... У Піцеры, у кіраванні...
  
  — Блядь! А гэта тады хто ж? — Артузов памахаў у паветры пашпартам Джорджа Рэйлі.
  
  — Гэта ў другога было... Які Штайнберга...
  
  Артур Хрыстафоравіч без сіл апусціўся на крэсла і глыбока задумаўся.
  
  Скарыстаўшыся паўзай, Месінга з пераможным выглядам паставіў на стол начальніка КРО невялікі, туга набіты баул.
  
  Артузов падняў галаву:
  
  — Што гэта ты мне суешь?
  
  — Каштоўнасці, — Станіслаў Адамовіч таропка расшпільваў рамяні. Па бордовому сукну паскакалі залатыя манеты, празрыстыя і рознакаляровыя камяні. Цьмяна блішчалі залатыя царкоўныя чары. Сам сабой растварыўся паходны абразок і адтуль строга і сумна зірнула на Артузова Божая Маці...
  
  — Прыбяры гэтую старызну ў дупу, — распарадзіўся Артур Хрыстафоравіч, адводзячы вочы. — У музей... А што мне цяпер загадаеш рабіць? «Трэст» правальваецца...
  
  
  
  «Пасылка знікла бясследна зпт чакаем вас бліжэйшыя дні».
  
  
  (Тэлеграма ад Марыі Захарчанка-Шульц ў Лондан ад 29 верасня 1925 года.)
  
  
  «Неадкладна выязджаю тчк»
  
  
  (Адказ Пепиты Бобадильи ў Хельсінкі ад 30 верасня 1925 года.)
  
  
  Масква, Крамлёўская бальніца, 1 кастрычніка 1925 года
  
  
  Дзяржынскі закашляўся. Твар яго побелело, чырванеючы ад напругі. Артузов ветліва шчыра, пакуль пройдзе прыступ.
  
  — Кхе-кхе, — Фелікс Эдмундавіч ў знямозе адкінуўся на падушкі. — У чэкістаў... не бывае... правалаў...
  
  — Вінаватыя будуць пакараныя, — паспешліва запэўніў хворага старшыні АДПУ Артузов. — Месінга ўжо склаў з сябе паўнамоцтвы...
  
  — Няправільна думаеш, Артур... — Дзяржынскі выцер рот хусткай. — Ніякіх вінаватых! Усе, якія ўдзельнічалі ў аперацыі, будуць узнагароджаны...
  
  — Гэта значыць,... як? — збянтэжыўся Артур Хрыстафоравіч.
  
  — Пішы... Мой загад... — Фелікс Эдмундавіч прыкрыў вочы і пачаў дыктаваць: — Каб абясшкодзіць небяспека ворага Савецкай улады, супрацоўнікі АДПУ пад выглядам дзеячаў нібыта існуючай ў СССР падпольнай антысавецкай арганізацыі ўвайшлі ў давер да падступнаму агента брытанскай разведкі і амерыканскіх спецслужбаў Сіднэя Рэйлі... Прывабіўшы мацёрага шпіёна... Ці не, пачакай... Зробім па-іншаму.
  
  Артузов замёр з алоўкам напагатове.
  
  — Ты цяпер свяжешься з хлопцамі з «Известий» і дасі ім інфармацыю... Маўляў, спрабуючы пракрасціся на нашу тэрыторыю, мацёры шпіён быў забіты на мяжы... Няхай бачаць, — вочы Фелікса Эдмундавіча загарэліся, — як працуюць савецкія памежнікі. Дарэчы, поощри там як-небудзь сваіх хлопцаў...
  
  — Прабачце, таварыш Дзяржынскі! — запратэставаў Артузов. — А як жа «Трэст»?
  
  — Спакойна! Да «Трэст» інцыдэнт не мае ніякага дачынення. Забіты шпіён Рэйлі, а эсэр Жалезны шчасна выбраўся з краіны. Куды ён потым падзеўся — гэта яго асабістая справа. Ён, здаецца, у Штеттин збіраўся?
  
  — А Захарчанка? Праклятая баба што-небудзь западозрыць...
  
  — Якушаў ёй растлумачыць, што ў мэтах бяспекі Жалезнага пераправілі іншым шляхам.
  
  
  «Асоба забітага пры парушэнні мяжы ўстаноўлена. Ім аказаўся капітан С. Д. Рэйлі, супрацоўнік брытанскіх сакрэтных службаў, яшчэ ў 1918 годзе завочна прысуджаны Вярхоўным рэвалюцыйным трыбуналам да смяротнага пакарання...»
  
  
  («Известия», 2 кастрычніка 1925 года.)
  
  
  Масква, Крамлёўская бальніца, ранняе раніца 3 кастрычніка 1925 года
  
  
  — Вось і добра, яшчэ адну лыжачку...
  
  Кропля кашы ўпала на кашулю, і медыцынская сястра клапатліва прыбрала яе з грудзей хворага накрухмаленай сурвэткай.
  
  — А цяпер малачка пап'ем... Ну, не капризничайте... Вы павінны добра есці, каб паправіцца...
  
  Дзверы гучна бразнулі. Медыцынская сястра здрыганулася ад нечаканасці і ўскочыла. Па одеялу расцяклася белая лужыца.
  
  — Хто вам дазволіў? — вспылила дзяўчына, ліхаманкава прамок сурвэткай пралітае малако. — Хто вас сюды прапусціў? Хворага нельга трывожыць!
  
  Не звяртаючы на яе пратэсты ніякай увагі, ранні наведвальнік наўпрост накіраваўся да ложка хворага, размахваючы над галавой учарашнімі «Известиями».
  
  — Фелікс Эдмундавіч! Яны ўсе што там, з глузду з'ехалі? Як яго маглі забіць на мяжы?
  
  — Ідзіце, Тасенька... — Дзяржынскі ашалела ўтаропіўся на маладога чалавека. — У чым справа, таварыш Стырнэ? Што яшчэ адбылося?
  
  — Ну як жа?! — следчы КРО бесцырымонна адсунуў у бок худыя ногі старшыні АДПУ і плюхнуўся на ложак. — Гэта што ж атрымліваецца: я лаўлю, раскручиваю, ён усё прызнае, падпісвае... А гэтыя — чужыя лаўры прысвойваюць сабе...
  
  — Растлумачце яшчэ раз толкам, — запатрабаваў Дзяржынскі. — Каго вы ловіце? Хто ўсё прызнае?
  
  — Рэй-ці, — выразна, па складах прамовіў Стырнэ. — Сіднэй Джордж Рэйлі.
  
  — Хіба яго не застрэлілі на мяжы? — Фелікс Эдмундавіч быў вельмі здзіўлены.
  
  — Якая мяжа? Ён у нас на Лубянцы ва ўнутранай турме з дваццаць чацвёртага года... Спачатку, вядома, адпіраўся... Прыкрываўся фальшывымі імёнамі... Зялінскі, Розенблюм... Але пасля адпаведнай апрацоўкі... Мы стараліся, Фелікс Эдмундавіч, вельмі стараліся... Ён усё прызнаў. Цяпер усе пратаколы падпісаныя.
  
  — А дзе вы яго ўзялі? — недаверліва пацікавіўся Дзяржынскі.
  
  — У цягніку. Ведаеце, пра каго я кажу? Памятаеце, у мінулым годзе вы нас збіралі на пашыраны актыў? Вы тады сказалі: «Вораг не дрэмле. Ён карыстаецца любой шчылінай... Шпіёны замежных дзяржаў спяць і бачаць у сне...» Ведаеце, хто такі Рэйлі? Яго прысудзілі да расстрэлу яшчэ ў васемнаццатым годзе... Шкада, я тады быў яшчэ зусім дзіця. Але я пакляўся сабе, што знайду і выведу гэтага гада на чыстую ваду, чаго б мне гэта ні каштавала! І я злавіў яго, схапіў за руку! Што з вамі, Фелікс Эдмундавіч?
  
  Дзяржынскі уткнуўся ў падушку. Ён выдаваў нейкія дзіўныя гукі.
  
  — Вам дрэнна? — спалохаўся Стырнэ. — Сястра! Доктар! Дапамажыце!
  
  — Не трэба, — скрозь смех з цяжкасцю выгаварыў хворы. — Ой, не магу! Сапраўды, правая рука не ведае, што творыць левая! Ха-ха-ха! Значыць, ёсць яшчэ адзін Рэйлі?!
  
  — Чаму яшчэ адзін? — пакрыўдзіўся следчы. — Адзіны...
  
  — Вы малайчына, Уладзімір Арнольдавіч, — старшыня АДПУ слаба паляпаў яго па каленцы. — Ідзіце і працуйце. Так трымаць і надалей... Які, кажаце, у яго псеўданім?
  
  — Да нас ён пракраўся пад прозвішчам Зялінскага, — крыўда Стырнэ змянілася гонарам, — а наогул ён звычайна дзейнічае як Розэнблюм.
  
  — Выдатна! — пахваліў падначаленага Фелікс Эдмундавіч. — Трымайце мяне ў курсе справы і далей.
  
  Стырнэ зрабіў некалькі крокаў па кірунку да дзвярэй, але раптам разгублена азірнуўся.
  
  — А гэта як жа? — паказаў ён газету.
  
  — Не турбуйцеся... — Дзяржынскі пацерабіў бародку. — Гэта ўсяго толькі для адводу вачэй. Інсцэніроўка. Каб схаваць ад заходніх разведак факт злову знакамітага агента.
  
  — Навошта? — не зразумеў Стырнэ. — Наадварот...
  
  — Т-с-с... — Фелікс Эдмундавіч прыклаў палец да вуснаў. — А гэта, баценька, дзяржаўная таямніца.
  
  — Зразумеў, — Стырнэ заклапочана нахмурыўся і ціха-ціха прычыніў за сабой дзверы.
  
  
  Хельсінкі, 4 кастрычніка 1925 года
  
  
  — Дык вось, будзьце ласкавы, красуля, — жонка Вадзіма Жалезнага з галавы да ног абліла Марыю Шульц ледзяным позіркам, — даць тлумачэнні па нагоды зьнікненьня майго мужа.
  
  — Госпадзе! — Захарчанка сціснула рукамі віскі. — Я сама нічога не ведаю! Трэба тэрмінова ехаць у Маскву... Я не дарую сабе, калі з ім што-небудзь здарылася! На мяжы, у раёне нашага «вокны», была перастрэлка... Як раз у той дзень, калі мы чакалі спадара Жалезнага назад... Не дачакаўшыся яго, я адразу ж телеграфировала вам... Будзем спадзявацца, што ён жывы...
  
  — Што значыць, спадзявацца?! — ўскінула бровы сеньёра Штайнберга. — Што вы хочаце гэтым сказаць? Адпраўляючыся ў Хельсінкі, муж наогул не збіраўся ні ў якую Расею... Ён павінен быў ехаць па справах у Штеттин, а адтуль у Лондан. Як вы ўгаварылі яго рушыць у лапы да бальшавікоў? Чым прывабілі?
  
  — Прабачце, місіс... — на Марыю Шульц шкада было глядзець. — Гэта цалкам і цалкам мая віна...
  
  — Вашы згрызоты сумлення пакіньце пры сабе, — адрэзала Пепита. — І вярніце мне майго мужа. Не, вы толькі паглядзіце на яе — яна мучыцца! А мне як? Я адразу адчула нядобрае, атрымаўшы ад яго ліст. Вось... — яна порылась ў сумачцы і кінула на стол канверт. — Чытайце, чытайце...
  
  Дрыготкімі рукамі Захарчанка разгарнула складзены ў чатыры разы лісток паперы.
  
  «Мне абавязкова трэба з'ездзіць на тры дні ў Петраград і Маскву. Я выязджаю сёння ўвечары і вярнуся ў аўторак раніцай. Я хачу, каб ты ведала, што я не зрабіў бы гэтага падарожжа без крайняй неабходнасці і без упэўненасці ў поўным адсутнасці рызыкі, спалучанага з ім. Пішу гэты ліст толькі на той малаверагодны выпадак, калі б мяне спасцігла няўдача. Нават калі гэта здарылася, прашу цябе не рабіць ніякіх крокаў, яны ні да чаго не прывялі, а толькі всполошили б бальшавікоў і спрыялі б высвятлення маёй асобы. Мяне могуць арыштаваць ў Расеі толькі выпадкова, па самому нікчэмнаму, дробязнай нагоды. А мае новыя сябры досыць уплывовыя, каб дамагчыся майго вызвалення».
  
  Пепита запытальна глядзела на Шульц.
  
  — Калі ён толькі жывы, я выратую яго! Арганізую ўцёкі... — у вачах у Захарчанка блішчалі слёзы. — Верце мне! Прашу вас, дарагая, не хвалюйцеся. Сёння павінен прыбыць Аляксандр Аляксандравіч... Якушаў усё праясніць, ён прыедзе прама з Масквы...
  
  Каб не бавіць час з пренеприятнейшей революционеркой ў чаканні Якушава, Пепита адправілася прагуляцца. Хельсінскія крамы не натхнілі яе ні на якую куплю. Зрэшты, іх фінскія дамы нічога лепшага і не заслугоўвалі. Шырокія плоскія асобы, прамыя бялявыя валасы, буйныя спрошчаныя фігуры... Натуральна, місіс Штайнберга ўспрымалася тутэйшай публікай як синематографическая дзіва. Мужчыны ледзь ці не згортвалі сабе шыі, праводзячы яе захопленымі поглядамі.
  
  Паблукаўшы крыху па хельсінкскім вулачках, Пепита адчула нясцерпны голад і зазірнула ў невялікі рэстаранчык з пацешным назвай «Пецярбург».
  
  Нібы з-пад зямлі перад ёю вырас афіцыянт у касаваротцы з добрай ваеннай выпраўкай.
  
  — Не турбуюць сябе, галубок, — перапыніла яго Пепита, калі ён звярнуўся да яе па-фінску. — Прынясіце лепш што-небудзь на ваш выбар. Я галодны, як воўк. Так, і яшчэ сто грамаў гарэлкі.
  
  — Слухаю-з, — шчоўкнулі абцасамі боты, і афіцыянт выпарыўся.
  
  Жанчына ляніва агледзела залу. Хоць бы адно цікавае твар... Яна ўздыхнула.
  
  — Вось я і кажу, — пачуўся побач прыемны барытон. — Не на кім погляду адпачыць... Такія рожы, прабачце, мадам...
  
  Пепита здзіўлена азірнулася. За суседнім столікам сядзеў малады чалавек з правільнымі рысамі высакароднага асобы.
  
  — Вы таксама прыезджы? — місіс Штайнберга імгненна ацаніла яго гардэроб: усё аж да што ляжалі побач з капелюшом пальчатак было набыта не тут.
  
  — Ваша праніклівасць робіць вам гонар, — жартаўліва пакланіўся незнаёмы і, не чакаючы запрашэння, перасеў да яе за столік. — Дазвольце прадставіцца: Аляксей Бельгардт, міжнародны журналіст, аглядальнік газэты «Свабода».
  
  — Жазэфіна дэ Совиньи, — Пепита працягнула яму два пальцы.
  
  Аляксей энергічна паціснуў іх і весела працягваў:
  
  — Да чаго ж фіны сумны народ. Кожнае слова з іх даводзіцца выцягваць проста абцугамі. Як журналіст я аддаю перавагу больш гаварлівы нацыі. Французаў, рускіх... Вы, дарэчы, выдатна валодаеце мовай... О, нашы заказы. Галубок, — звярнуўся ён да афіцыянта, — накрый мне тут. Спадзяюся, вы дазволіце, мадам?
  
  Пепита ўсміхнулася.
  
  Размова круцілася вакол агульных тэм. Бельгардт вызначаўся сваёй дасведчанасцю. Ён распавядаў суразмоўніцы аб падзеях у Расіі, Кітаі і Паўднёвай Афрыцы. Сплетничал аб сварках і грызьні сярод эмігрантаў, хваліў парыжскія моды.
  
  — А гэтыя фіны, — тужліва ён праводзіў вачыма бляклую мясцовую прыгажуню, якая заняла кутні столік, — як снулые рыбы. Хоць бы што іх ўзрушыла. Чухонцы! І газетчыкі такія ж! Уявіце, прыношу ім смажаны факт, гарачы матэрыял... Ды любое выданне ў свеце неадкладна купіла б такую карэспандэнцыю! А яны што-то лепечут аб нейтралітэце, суверэнітэце і добрасуседскіх адносінах. Ха! — ён залпам асушыў чарку гарэлкі. — На мяжы перастралялі кучу народа... Кантрабандысты... Чатыры трупа... А каштоўнасцяў у іх — на мільёны, калі не мільярды. Карціны, царкоўнае начынне, золата, камяні... Чырвоныя, вядома, усё гэта пад шумок прыбралі да рук. Бедны італьянец!
  
  — Які такі італьянец? — насцярожылася Пепита.
  
  — Кантрабандыст... Я, напэўна, ведаю, што ён быў італьянцам. Цалкам дакладна вядома: гэты макаронник шукаў скарбы дома Раманавых і знайшоў іх! Кокнули!
  
  — Калі? — спытала Пепита з заміраннем сэрца.
  
  — Амаль тыдзень таму. Я ўжо паўсюль разаслаў паведамленні...
  
  Пепита дастала з партманэ грошы і паклала іх на стол.
  
  — Як? — здзівіўся Бельгардт. — А дэсерт?
  
  — Мне пара. Бывайце.
  
  Чортаў Массино! Скаціна! Ідыёт бязмозглы! Уцягнуў яе ў авантуру, якая нічым не ўвянчалася. Яму-то што? Здох сабе і здох! А яна страціла грошы, прычым немалыя.
  
  Пепиту трэсла ад абурэння. Яна неслася з такой хуткасцю, што сама не заўважыла, як вярнулася ў гасцініцу да Шульц.
  
  Акрамя эсерки ў нумары сядзеў бездакорна апрануты пажылы спадар.
  
  — Слава Богу! — радасна сустрэла яе Марыя Захарчанка. — У мяне ад сэрца адлягло! Спадар Якушаў паведаміў... Зрэшты, Аляксандр Аляксандравіч, раскажыце самі!
  
  — Сядайце, шаноўная пані, — Якушаў дапамог Пепите зняць паліто і падвёў яе да глыбокага крэсла. — Шчаслівы развеяць вашы трывогі. Марыя Уладзіміраўна сама спалохалася і ўстурбаваў ўсіх нас, хоць з спадаром Жалезным роўным лікам нічога не адбылося кепскага і ён ужо, напэўна, шукае вас у Лондане.
  
  Усе яшчэ па-за сябе, Пепита з працай ўнікала ў сэнс яго слоў.
  
  — Спадар Жалезны жывы! — пераможна ўсклікнула Шульц. — Пасля таго, што здарылася на фінскай мяжы Аляксандр Аляксандравіч вырашыў не рызыкаваць каштоўнай жыццём вашага мужа. У гэтым дапамог выпадак. Спадар Жалезны і на самай справе накіроўваўся ў той дзень у бок Парголова. Але ўявіце сабе, на петраградскі вакзал наогул не падалі склад. Вы ж ведаеце, дарагая, якая пануе пры Саветах анархія. Виданое ці справа, каб дзе-небудзь у Нямеччыне ці ў Францыі, ні з таго ні з гэтага адмянілі цягнік?! А тут — калі ласка! У тую ж ноч і адбылося няшчасце. Але з іншымі!
  
  — Спадар Жалезны вельмі хваляваўся, — падхапіў Якушаў. — Ён спазняўся на параход. Я пераправіў яго праз запасное, глыбока законспирированное «акно», прызначанае для экстраных выпадкаў... І вось, глядзіце-ка...
  
  Ён працягнуў Пепите тэлеграфны бланк.
  
  «Дабраўся шчасна тчк дзякуй дапамогу тчк хутка вышлю тавар тчк Вадзім тчк».
  
  Нават Марыя Захарчанка-Шульц з яе праніклівасцю і падазронасцю не ставіла пад сумнеў праўдзівасць гэтага паведамлення. А між тым тэлеграма па асабістай просьбе намесніка старшыні АДПУ Мянжынскага была адпраўлена старшынёй маскоўскай арганізацыі «Трэста» Потаповым, якому з прычыны апошніх падзей прыйшлося тэрмінова адправіцца да вусця Одэра.
  
  — А каго ж тады забілі? — з выклікам спытала Пепита. — Чый труп на мяжы?
  
  — На жаль, там загінуў чалавек, які мог бы быць нам вельмі карысны, — уздыхнуў Якушаў, дастаючы з свайго партфеля свежыя маскоўскія газеты. — Вы, верагодна, чулі пра яго. Яго прозвішча Рэйлі, — і ён працягнуў Пепите «Весткі».
  
  — Той самы? — ахнула Шульц.
  
  — Той самы, — сумна пацвердзіў Якушаў.
  
  На імгненне ў Пепиты пацямнела ў вачах. Але яна адразу ж узяла сябе ў рукі.
  
  — Спачын яго душу, Госпадзе, — уголас сказала яна і перахрысцілася.
  
  
  «Сіднэй Джордж Рэйлі забіты 28 верасня войскамі ГПУ каля вёскі Аллекюль ў Расеі. Безутешная ўдава смуткуе аб заўчаснай страты мужа».
  
  
  (З некралога, змешчанага Пепитой Бобадилья ў газеце «Дэйлі экспрэс».)
  
  
  Лондан, пачатак лістапада 1925 года
  
  
  Што і казаць, знаходзіцца ў становішчы ўдавы Рэйлі было значна прыемней, прэстыжны і выгадней, чым быць жонкай Вадзіма Жалезнага. Хоць, прачытаўшы аб смерці Рэйлі ў «Известиях», Пепита ледзь было не прагаварылася, што Джордж і Штайнберга — адно і тое ж асоба. І вельмі рада, што не зрабіла гэтага: хай гэтыя істэрычкі і ўблюдкі працягваюць гуляць у свае рэвалюцыйныя гульні, калі ім так хочацца. Няхай ствараюць свае арганізацыі, цягаюць праз мяжу з падробленымі дакументамі, шлюць адзін аднаму фальшывыя тэлеграмы... Яе, Пепиты Бобадилья, гэта ніколькі не тычыцца. Ёй выпала такая рэдкая ўдача, і яна не дазволіць ўсякім трэстам, Якушевым і шульцам отхватывать кавалкі ад прынаднай пірага.
  
  Муж памёр своечасова. І пры абставінах, якімі трэба было неадкладна скарыстацца. Шуміха, паднятая ў чырвонай і сусветнай друку, адыграла ёй толькі на руку.
  
  
  «З 1918 года гэты мужны чалавек, які знаходзіўся на пярэднім плане барацьбы з бальшавізмам».
  
  
  (З часопіса «Шпігель».)
  
  
  «Ратуючы нацыянальны здабытак расійскай кароны, загінуў пад кулямі чырвоных як герой. Гэта імя будзе впечатано залатымі літарамі ў мартыралог пакутнікаў ідэі — Сіднэй Джордж Рэйлі...»
  
  
  (З карэспандэнцыі А. Бельгардта ў газеце «Свабода».)
  
  
  «Агент «Интеллидженс Сэрвіс», якога ўсе даўно лічылі загінулым, Сіднэй Джордж Рэйлі, зноў вынырнуў з нябыту, каб, падобна Георгію Победоносцу, зноў ўразіць пачвара, названае Савецкай уладай... Я сябраваў з ім тады, у васемнаццатым... На шчасце, яму ўдалося бегчы...»
  
  
  (З карэспандэнцыі Р Локкарта ў газеце «Іўнінг стандарт».)
  
  
  — Усё-Такі чаму Сіднэй? — здзіўлялася Пелита, акуратна подклеивая ў альбом чарговую газетную публікацыю. — Джордж Герберт Рэйлі... А зрэшты, ці не ўсё роўна, якое імя дасталася мне пасля смерці мужа. Не варта спрачацца з афіцыйнай версіяй.
  
  Аддавацца хітрымі роздуму ёй было некалі. Яна працавала не пакладаючы рук і нават сур'ёзна захапілася літаратурнай працай. Бяздарныя мемуары Вадзіма Штайнберга, аб якім ніхто ўжо і не згадваў, пад гуллівым пяром сеньёры Бобадилья зведалі ашаламляльныя метамарфозы. Сумны аналіз становішча ў Расіі да і пасля рэвалюцыі змяніўся захапляльным калейдаскопам неверагодных прыгод. Нікому не цікавыя палемікі з неіснуючымі палітычнымі праціўнікамі саступілі месца галантным любоўным похождениям. З усіх жанчын, вядома, вылучалася адна — вечна юная і выдатная Пепита Бобадилья, велізарную любоў да якой нябожчык Рэйлі пранёс праз усё сваё жыццё. Крыж-накрыж тоўста перакрэсліўшы маркотныя скаргі. Жалезнага на тое, што яго ніхто не разумее, пачаткоўка пісьменніца натхнёна апавядала аб цеснай дружбе, якая злучае яе незабыўнага мужа з цяперашнім прэм'ер-міністрам Вялікабрытаніі. І не відаць бы Чэрчылю прэм'ерства, калі б ён не прыслухоўваўся да тактоўным, кампетэнтным і такім своечасовым радам найбуйнейшага спецыяліста па ўсім сусветным пытаннях, якім з'яўляўся Сіднэй Джордж Рэйлі.
  
  
  Лондан, канец снежня 1925 года
  
  
  Пепите надзвычай ішоў жалоба. Прыйшлося раскашэліцца на новую чорную капялюшык з Парыжа з ашаламляльнай вэлюмам. І новае паліто ў талію. У журботнай, але элегантнай і поўнай годнасці позе ўдава сядзела ў кабінеце выдаўца Валынскага.
  
  — Кніга можа мець поспех, — стрымана сказаў выдавец, разглядаючы жанчыну па-над ачкоў. — Вы добра папрацавалі над мемуарамі свайго мужа. Праўда, калі мне не змяняе памяць, у яго было іншае імя. І іншая прозвішча...
  
  Пепита паціснула плячыма:
  
  — Калі хочаце, гэта тлумачыцца меркаваннямі вялікі сакрэтнасці...
  
  — Ды што вы! — усміхнуўся Валынскі. — А гэтыя прыгоды плашча і шпагі? Права ж, ніколі б не падумаў, што спадар Жалезны на такое здольны. Ён здаваўся мне асобай хутчэй меланхалічнага склада...
  
  — Перыяды дэпрэсіі, — Пепита паправіла вэлюм, — чаргаваліся ў нябожчыка мужа з перыядамі неверагодна бурнай дзейнасці. Толькі пасля яго заўчаснага скону адкрылася многае, аб чым не падазравала нават я, яго самы блізкі сябар і паплечнік.
  
  — Ах, місіс Штайнберга! — елейно працягнуў стары. — Вы самая дзіўная жанчына і самая незвычайная ўдава з усіх, каго я калі-небудзь ведаў...
  
  Пепита тонка ўсміхнулася.
  
  — Місіс Рэйлі, мой сябар, — мякка паправіла яна Валынскага, — місіс Сіднэй Джордж Рэйлі!
  
  — Ну што ж, — прамармытаў выдавец, правёўшы наведвальніцу. — Якая мне, у сутнасці, справа, чыя яна ўдава? Як бы сумнеўна ні пахла уся гэтая гісторыя, мой нюх мяне не падманвае. Мабыць, варта захаваць набор для дадатковага накладу...
  
  
  ЭПІЛОГ
  
  
  
  1990 год Масква
  
  
  Горад сустрэў спадара Шелла неласково. Церусіў дождж. Па тратуарах хадзілі шэрыя пахмурныя людзі. Ля крамаў тоўпіліся чэргі. У гасцінічным нумары адсутнічала гарачая вада і навалачка была значна шырэй падушкі. Спадар Шэл з здзіўленнем зразумеў, як хутка ён адвык ад савецкіх парадкаў, дакладней, беспарадкаў. Хваленая гарбачоўская перабудова, па-відаць, нічога не змяніла ў глыбінным ходзе расійскай жыцця, хіба што ўскалыхнула ў людзей надзеі на лепшае.
  
  Ён уключыў тэлевізар.
  
  — Працэс пайшоў, — пераканана паведаміў Генеральны сакратар Камуністычнай партыі Савецкага Саюза, — па шляху рэформаў... паскарэнне... не захлопывайте... сямімільнымі крокамі... Азербай-жан...
  
  Шелл ляніва ткнуў пальцам у іншую кнопку:
  
  — ...вываду войскаў, — трое маладых людзей абменьваліся поглядамі. — ...з Афганістана...
  
  Па піцерскай праграме мардаты тып з нахабнымі вачыма юрліва апісваў:
  
  — ...і з'еў свайго таварыша. Рэшткі мяса, каб не сапсаваліся, ён засаліў і закатаў ў трохлітровыя банкі. Вось як выглядае кансерваваная чалавечыну...
  
  Шелл кінуўся ў ванную пакой і схіліўся над ракавінай. Ад савецкай галоснасці яго выкруціла навыварат.
  
  Слава Богу, па вучэбнай праграме ішоў ўрок нямецкай мовы. Чыстыя і Прыбраныя дзеці танцавалі і з жахлівым акцэнтам спявалі песеньку альпійскіх стралкоў.
  
  Пад гэта анёльскае спевы гер Шэл нарэшце заснуў.
  
  
  Масква, Цэнтральны лекторый таварыства «Веды»
  
  
  Да пачатку сімпозіума яшчэ заставалася час. І спадар Шэл зайшоў у амбасаду. Тут, як і паўсюль у Маскве, панаваў беспарадак. У сувязі з аб'яднаннем Заходняй і Усходняй Германіі ішла рэарганізацыя. Ні ў адным кабінеце не было чыноўнікаў: яны насіліся ўзад-наперад па калідорах, нагружаныя стосамі папер, папак і канцтавараў. Шелл доўга сноўдаўся паміж імі, пакуль нарэшце не знайшоў патрэбнага яму чалавека.
  
  — Як надвор'е ў фатерлянде? — у вачах сакратара свяцілася настальгія.
  
  — Ды ўжо лепш, чым у Маскве, — з пачуццём адказаў Шэл.
  
  — А сцяна? — сентыментальна запытаўся немец.
  
  — Ламаюць... Ўжо амаль знеслі, — супакоіў яго Шэл. — Дзякую вас, — ён забраў свае паперы. — Ауфвидерзейн!
  
  На прыступках Політэхнічнага музея Шэл яшчэ раз праверыў, ці працуе дыктафон. Якасць гуку было добрае: скрозь звыкла вымаўленыя ім словы «айн, цвай, драй...» прабілася старонняя фраза:
  
  — Містэр, падайце ўдзельніку перабудовы!
  
  На прыступках, прама ля ўваходу, сеў жабрак. Ірваная фуфайка, на галаве брудны треух, у працягнутай руцэ — кепка з дробяззю, сярод якой самотна валяўся пакамечаны рубель. На небритом твары серебрилась шчацінне. Вочы былі маладыя, сытыя, нахабныя.
  
  — Русише швайне! — прамармытаў гер Шэл, грэбліва абмінаючы жабрачку. Той выклікаў у яго такую ж млоснасць, як і «чалавечыя кансервы».
  
  — Вы ўдзельнік сімпозіума? — наляцела на яго ў фае энергічная полногрудая дама. — Падыдзіце да століка, атрымаеце татачку!
  
  — Я журналіст, — на чысцюткай рускай мове прадставіўся ёй гер Шэл. — Радыё «Нямецкая хваля».
  
  — О! — з павагай працягнула дама. — Зарэгіструйцеся ў прэс-цэнтры і атрымаеце пропуск у ложу прэсы.
  
  На адведзеных для журналістаў месцах было няшмат народу. Мабыць, сусветная грамадскасць мала цікавілася асабліва акадэмічнай тэмай сімпозіума «Некаторыя сацыялагічныя аспекты прапагандысцкай дзейнасці сродкаў масавай інфармацыі ва ўмовах таталітарных рэжымаў».
  
  Які адкрыў пасяджэнне сівы акадэмік абвясціў парадак дня і паведаміў, што заўтра і паслязаўтра праца пойдзе ўжо ў асобных семінарах.
  
  — Што гэта са мной? — Шэл пацёр лоб. — Забыўся ўзяць праграмку. Добра, потым...
  
  Ён уключыў дыктафон. Першым выступаў чыліец.
  
  — ...Калі людзей заганялі на стадыёны... хунта... фашысцкая агітацыя... падпольная дэмакратычная друк... ўлёткі...
  
  Дзякуй Богу, на чытанне кожнага рэферата адводзілася ўсяго па дзесяць хвілін.
  
  — Але пасаран! — выгукнуў чыліец, і зала млява запляскаў.
  
  Шэл быў расчараваны: нічога, акрамя лозунгаў і даўно вядомых фактаў, у рефератах не прагучала. Прыйдзецца цягацца на семінары ў пошуках якой-небудзь свежатинки. Каб не марнаваць дарма плёнку, ён выключыў дыктафон і прыкрыў вочы.
  
  Карэйца з яго ідэямі чучхе змяніў іспанец з яго генералам Франку, кітайца з яго Мао Цзэ-дуном — прафесар з Берліна з праклёнамі фашызму.
  
  Просячы прабачэння перад суседзямі, Шэл, сагнуўшыся, стаў прабірацца да выхаду. Ужо ля самых дзьвярэй ён пачуў пачатак наступнага выступу:
  
  — Фарміраванне вобраза ворага ў свядомасці савецкіх людзей...
  
  Шелл павярнуўся. Месца за трыбунай заняла маладая жанчына, і ў першую хвіліну ён яе не пазнаў.
  
  — ...Мэтанакіраванае стварэнне негатыўнага стаўлення...
  
  Але гэты голас!
  
  — Дазвольце праграмку, — Шэл выхапіў отксерокопированную брашуру з рук таго, хто сядзіць ля праходу таўстуна і прабег вачыма спіс удзельнікаў першага паседжання.
  
  Дакладчыца што-тое сказала, і ў зале засмяяліся.
  
  — Люціка в. В., — прачытаў Шэл. — «Савецкая прапаганда. Фарміраванне вобразу ворага».
  
  Шелл уключыў дыктафон і пайшоў па праходзе да трыбуны.
  
  — Віка! — паклікаў ён жанчыну, спыніўшыся метрах у двух ад яе. — Віка!
  
  Сівавалосы акадэмік у прэзідыуме паспешліва падхапіўся і замахаў на яго кароценькімі ручкамі. Дакладчыца спадылба касіла вочы, запнулася, пачырванела і зноў загаварыла, хутка-хутка. Публіка ў першым шэрагу ажывілася і з навуковым цікавасцю агледзела журналіста. Шелл плюхнуўся на свабоднае месца і выставіў наперад дыктафон.
  
  Зала бурна запляскаў.
  
  Люціка в. В. спусцілася з подмоста і таропка накіравалася да выхаду. Шелл ускочыў і, забыўшыся выключыць дыктафон, пабег за ёй.
  
  
  Масква, вуліца Горкага
  
  
  — Ты без ачкоў зусім іншая...
  
  — А ты ў акулярах зусім іншы...
  
  Абодва засмяяліся.
  
  — У мяне лінзы, — сказала Віка. — Пакуль прывыкла, адчувала сябе голай, а цяпер нічога... А ў цябе колькі?
  
  — На правым мінус тры, а на левым — мінус два з паловай... У мяне даўно блізарукасць, я і сам не ведаў. А цяпер даводзіцца шмат працаваць з паперамі, — Эдвард Шэл зняў і працёр акуляры.
  
  — Ты праўда моцна змянілася, — сказаў ён. — Дарослай такі стала... І вельмі папрыгажэла...
  
  — Ты таксама выдатна узмужнеў. І вырабляеш ўражанне самавітага чалавека.
  
  — А я і ёсць салідны чалавек, — сказаў Эдзік. — Спецыяльны карэспандэнт радыёстанцыі «Нямецкая хваля» па краінах Усходняй Еўропы.
  
  — Значыць, па камандзіроўках ўвесь час? А дзе ж ты вядзеш аселы лад жыцця?
  
  — У Кёльне.
  
  Яны выйшлі на Пушкінскую плошчу. Нягледзячы на восеньскую хмарь, узмоцнена працаваў фантан. Нейкі чудик кідаў туды манетку за манеткай, нібы ў ігральных аўтамат. На лаўках, пацягваючы «Фанту», гоготали падлеткі. Фатограф з удавам на шыі чапляўся да мінакоў. Але яны больш ахвотна ішлі да яго канкурэнту, які прыбудаваў побач з Пушкіным свайго фанернага Гарбачова. Паставой міліцыянт індыферэнтна лузгал семечкі.
  
  — Адвык я ўсё-ткі ад савецкай рэчаіснасці, — хмыкнуў Эдзік. — Давай сядзем дзе-небудзь у ціхім месцы. О, — успомніў ён, — паехалі ў «Мятлу».
  
  — Ну ўжо няма! — наадрэз адмовілася Віка. — Там зараз такі бардак!
  
  — Тады ў «Арагві».
  
  Шеллу было прыемна, што на яго спадарожніцу абгортваюцца наведвальнікі рэстарана. Нешта ў ёй з'явілася такое, чаго ён і сам не мог вызначыць. У зале былі жанчыны і покрасивей, і понаряднее, але Віка вылучалася сярод усіх. У Францыі гэта яе новае якасць назвалі б шармам, у Англіі — стылем, а ў Германіі такіх жанчын не было, няма і не будзе.
  
  — Ну расказвай, — Віка паднесла да вуснаў келіх з «Киндзмараули». — Як ты трапіў у Кёльн?
  
  — Ажаніўся, — не дужа ахвотна адказаў Эдзік. — На немцы.
  
  Віка засмяялася.
  
  — Прабач, — яна падавіла смяшок, — проста я ўспомніла...
  
  — Пра тысячу даляраў і нявесту-іншаземку? — з разуменнем кіўнуў Шэл. — Усё абышлося значна танней. Моніка стажыравалася ў МДУ як славіст...
  
  — І аднойчы выпадкова прынесла цябе макулатуру? — поддела яго Віка.
  
  Эдзік аглушальна зарагатаў. Яму імпанавала яе ироничность.
  
  — Ды не, мы пазнаёміліся больш празаічным чынам. У бібліятэцы. Потым... мне трэба было тэрмінова выносіць ногі. Я думаў, што ажанюся па разліку.
  
  — А аказалася — па любові? — Віка залпам допила віно.
  
  — Цяжка сказаць... — Эдзік паціснуў плячыма. — У нас ужо двое дзяцей. Ігару — тры з паловай, Юля на год маладзей...
  
  — Рускія імёны? — здзівілася Віка.
  
  — Ну не Гансам ж сына называць, пагадзіся...
  
  — Гучыць прыгожа, — не стала спрачацца Віка. — Юля Бодягина.
  
  — Юля Шэл, — паправіў Эдзік. — А я — Эдвард Шэл. Гэта прозвішча Монікі...
  
  — Эдвард Шэл, — паўтарыла жанчына. — Дзіўна... Значыць, усё атрымалася, як ты хацеў...
  
  — Не зусім так, але блізка, — Эдзік адшчыпнуў кавалачак сулугуні. — Ну, хопіць пра мяне. Сярод нас ёсць значна больш цікавыя асобы. Напрыклад, нейкая Вікторыя Валянцінаўна Люціка, сорвавшая авацыі на міжнародным сімпозіуме... Пачакай-ка, — ён выклаў на стол дыктафон і ўключыў яго: — Фраў Люцікаў, радыё «Нямецкая хваля», дазвольце задаць вам некалькі пытанняў. Хто вы па прафесіі?
  
  — Архіварыус. Начальнік аддзела Цэнтральнага Дзяржаўнага архіва.
  
  — Ці маеце навуковыя званні, ступені?
  
  — Доктар гістарычных навук. Дацэнт гісторыка-архіўнага інстытута.
  
  — Ого! — Эдзік выключыў дыктафон. — Ну ты, старая, даеш... Першы раз бачу такога маладога і прыгожага доктара навук!
  
  — Па-мойму, ты навучыўся казаць кампліменты... — усміхнулася Віка.
  
  — Не, праўда, я здзіўлены.
  
  — Маю кандыдацкую залічылі як доктарскую, вось і ўвесь сакрэт.
  
  — Тым больш! — захапіўся Шэл. — Давай вып'ем за цябе!
  
  Опорожнив келіх, ён спытаў:
  
  — Ты замужам?
  
  — «Нямецкую хвалю» цікавіць асабістае жыццё архивариусов? — Віка зрабіла глыток. — Пагадзіцеся, гер Шэл, гэтае пытанне не па тэме нашай сённяшняй гутаркі.
  
  — Чаму ж? — запярэчыў Эдзік. — Вы проста пакуль не прывыклі да падобных пытаннях. Між тым заходнія журналісты задаюць сусветным знакамітасцям пытанні і паболей. Ацэніце маю сціпласць і далікатнасць: я хачу ўсяго толькі даведацца аб вашым сямейным становішчы. Такім чынам, фраў Люціка...
  
  — Я не фраў. Я фрейлен... Вы задаволеныя? Шелл разгубіўся.
  
  — Ну і правільна, — сказаў ён знарок бадзёрым тонам. — Няма чаго доктару навук мыць посуд ўсякіх хмырям!
  
  — Посуд усё роўна даводзіцца мыць, — тонка Віка ўсміхнулася.
  
  — Э-э-э... Чорт вазьмі! Ты мяне ставіш у тупік.
  
  — Чым яшчэ цікавяцца вашы радыёслухачы, гер Шэл?
  
  — Што спадарыня Люціка робіць сёння вечарам?
  
  — А калі спадарыня Люціка адкажа, што вечар у яе свабодны?
  
  — Тады я папрашу яе правесці яго са мной.
  
  Віка вытрымала паўзу. Эдзік не зводзіў з яе вачэй.
  
  — Няма, — сказала нарэшце яна. — Няма. Я не магу табе адмовіць.
  
  — Вып'ем! — падняў келіх Эдзік.
  
  
  Масква, ст. м. «Рачны вакзал», вуліца Смольная, 52
  
  
  — Цудоўна, — сказаў Шэл, — у цябе ёсць гарачая вада.
  
  — А што, у вас у Кёльне з гэтым перабоі? — здзівілася Віка.
  
  У нейкія моманты Эдзік адчуваў сябе побач з ёй ідыётам. Але яму гэта нават падабалася.
  
  — Не, — прастагнаў ён скрозь смех. — Я пра гасцініцу.
  
  Ён з захапленнем мыў посуд. Седзячы за кухонным сталом і падпёршы галаву рукой, Віка глядзела на яго.
  
  — Добра ў цябе атрымліваецца, — заўважыла яна. — Ты і дома гэтым займаешся?
  
  — Ды ты што?! У нас дома посудамыйная машына.
  
  — Зручна, напэўна... А ў мяне на гаспадарку часу зусім не застаецца. Так, сооружу што-небудзь на хуткую руку, як сёння, — яна паднялася. І дастала з халадзільніка бутэльку шампанскага: яе прадбачліва паклаў у маразільнік Эдзік адразу пасля прыходу.
  
  Шелл прынёс у пакой куфлі.
  
  ...У жывым полымя свечак Віка здавалася загадкавай і выдатнай. Эдзік перагнуўся праз яе і ўзяў цыгарэты.
  
  — Будзеш?
  
  Віка прыўзнялася на падушках і прыкурыла. Эдзік зноў падумаў, што ёсць рэчы, якія не выказаць словамі. Аказваецца, цела жыве нейкай асобнай сваім жыццём. І тыя адчуванні, якія з гадамі сціраюцца з памяці, цела памятае гэтак жа выразна, нібы ўсё было ўчора. Можа, уся справа ў гэтых чортавых свечках?
  
  Ён правёў пальцам па яе профілі, ключицам, грудзей, жывата... Пацалаваў радзімку на плячы.
  
  — Калі ты ад'язджаеш? — спытала Віка.
  
  — Паслязаўтра, — ён паглядзеў на гадзіннік. — Не, ужо заўтра... Доннерветтер!
  
  І прыгнечана змоўк.
  
  — Аб чым ты думаеш? — спытала Віка, сочачы за струменьчыкам дыму, подымающейся да столі.
  
  — Як усё па-дурному! Бо Мы сапраўды маглі быць шчаслівыя. Куды ты знікла? Не пакінула ні тэлефона, ні адраса... Я быў у цябе на працы. Твая начальніца паслала мяне адкрытым тэкстам. Прыйшлося разузнавать каардынаты праз адрасны стол... Твая матуля кожны раз казала, што цябе няма дома. А калі я нарваўся на бацьку, ён спусціў мяне з лесвіцы і пакрыў пяціпавярховым матам. Суседка сказала, што ты з'ехала куды-то вучыцца... А потым мяне зноў забралі ў вар'ятню. Ну і гэтак далей. У восемдзесят трэцім я ажаніўся.
  
  — Мяне адправілі да цёткі, у Армавір. Дакладней, я сама паехала... Не магла больш з імі заставацца. Ты ж не ведаеш... Ператрус у цябе зладзілі з-за майго бацькі. Гэта ён напісаў заяву ў КДБ, калі я распавяла пра цябе бацькам. Ён баяўся, што я стану габрэйкай і паеду з табой у Ізраіль. Збаяўся, што вылеціць з-за гэтага з працы і з партыі.
  
  — Куды цябе павезлі... тады?.. — ціха спытаў Эдзік.
  
  — На Лубянку. Я праседзела там чатыры гадзіны, пакуль не прыехаў бацька. Гісторыя не мела працягу... А ў цябе?
  
  — У мяне таксама. У псіхушку я трапіў па іншай справе, неахвота распавядаць... І ўсё-ткі не магу зразумець, чаму ты адразу не прыйшла да мяне? Хіба ты вінаватая, што твой бацька...
  
  — Я люблю цябе, — сказала Віка. — Я баялася, што ты не даруеш... Памятаеш, як я ўзяла ноччу твой пашпарт? Я ж адчувала, усё з тых часоў змянілася...
  
  — Я люблю цябе, — сказаў Эдзік.
  
  
  Масква, ст. м. «Рачны вакзал», вуліца Смольная, 52, раніца
  
  
  — Я зразумеў, што новага ў цябе з'явілася, — Эдзік назіраў, як Віка мітусіцца каля пліты. — Упэўненасць...
  
  Жанчына паставіла на стол талеркі з яечняй.
  
  — З каўбаскай... — Шэл пацягнуў носам паветра. — Як я люблю...
  
  — Рада старацца, таварыш камандзір! — козырнула Віка.
  
  — Да пустой галаве... Зрэшты, няма, галава ў цябе вельмі нават не пустая! Так, вось яна адкуль — упэўненасць. Ты рэалізавала сябе ва ўсім, — Эдзік ткнуў відэльцам у яечню, — па-першае, выдатная гаспадыня. Прыгожая жанчына, дзіка абаяльная. Доктар, з розуму сысці, навук! Дарэчы, па якой тэме ты абаранялася?
  
  Віка налівала гарбату ў чырвоныя кубкі з белым гарошкам.
  
  — Назва вельмі доўгае, — папярэдзіла яна. — «Савецкая прапаганда. Мэтанакіраванае стварэнне вобраза ворага ў масавай свядомасці (на прыкладзе феномена Сіднэя Рэйлі)».
  
  — Рэйлі? — ачмурэў Эдзік. — Значыць, вось чым ты займалася ўсе гэтыя гады!
  
  — Не, ну не толькі... — Віка помешивала лыжачкай чай. — Навучылася вязаць. Асвоіла кампутар. Што яшчэ? Але ў асноўным, вядома, Рэйлі...
  
  — Не, гэта дзіўна!.. — Шэл не мог прыйсці ў сябе. — Але калі тваю кандыдацкую залічылі як доктарскую... Значыць, ты здзейсніла адкрыццё?
  
  — У некаторым родзе... Бачыш, мае высновы не адпавядаюць афіцыйна прынятай версіі. Вакол дысертацыі было шмат спрэчак, прыцягвалі да працы ангельскіх і амерыканскіх экспертаў. Аднак ніхто нічога не мог абвергнуць... І ў рэшце рэшт далі ступень. За арыгінальнасць ідэі.
  
  — Ну, а ў чым заключаецца твая ідэя?
  
  — Калі ў двух словах... Сіднэя Джорджа Рэйлі наогул не існавала.
  
  — Гэта значыць — як?
  
  — Ты што, забыўся, як мы жылі? Нас увесь час заклікалі супраць каго-то змагацца. Вораг персонифицировался ў пэўным сімвале. Дзесяць гадоў таму такім сімвалам былі дысыдэнты ўнутры краіны, а па-за яе — загніваючы імперыялізм ў асобе якога-небудзь «дзядзькі Сэма». Да гэтага былі стылягі, ворагі народа, Чэмберлен і да таго падобнае. А ў першыя гады Савецкай улады, улічваючы псіхалогію рабочых і сялян, патрэбен быў цалкам канкрэтны, хітры, небяспечны, падступны чалавек, гэтакі «няўлоўны Джо»... Але, нягледзячы на ўсю яго няпэўнасць, мацёрага шпіёна Рэйлі ўсё-такі перамагаюць нашы доблесныя чэкісты.
  
  — Неувязочка атрымліваецца, — паківаў галавой Шэл. — Па-мойму, цалкам рэальных ворагаў тады было больш чым дастаткова.
  
  — Так, — пагадзілася Люціка. — Але ніхто з іх цалкам не задавальняў усім неабходным патрабаванням. Затое Рэйлі — гэта чысты тып, абсалют, лабараторнае стварэнне... гамункулюса, калі хочаш. Спачатку гэтым псеўданімам скарысталіся чэкісты для выкрыцця неіснуючага «змовы паслоў». Але гэтага Георгія Реллинского, натуральна, не маглі расстраляць, чэкісты яшчэ не валодалі дастатковым цынізмам. І гэты завочна прысуджаны Рэйлі як бы павіс у паветры. Праз некалькі гадоў гэпэушник Стырнэ вырашыў праславіцца. І зноў выцягнуў на свет Божы ўсё таго ж мацёрага шпіёна. Ім аказаўся Розэнблюм. Сапраўды гэтак жа на яго месцы мог апынуцца любы іншы чалавек. Але тут адбылася невялікая накладка: менавіта ў гэты час, калі Стырнэ «расколваў» Розенблюма, на фінскай мяжы забілі адразу двух «Рэйлі» — Штайнберга-Жалезнага і Массино.
  
  — А Массино тут пры чым?
  
  — Гэтак жа ні пры чым, як і ўсе астатнія. Але і яго кінулі ў тую ж прабірку з гомункулусом. Трэба аддаць чэкістам належнае — нават адкрыты пракол яны ўмелі паставіць з ног на галаву і паднесці яго да большай для сябе славы. Міф аб Рэйлі ствараўся паступова, як вуснае народная творчасць. Гэтакі огэпэушный фальклор! І кожны упісваў па слове ў гэтую песню. Ад гэтага Рэйлі, які жыў у Англіі і загінуў да рэвалюцыі, узялі ірландскія карані, адвагу, славу і сяброўства з Чэрчылем. Дарэчы, біёграфы брытанскага прэм'ера згадваюць імя Джорджа Герберта Блада. Ай, — Віка ўбачыла на стале дыктафон, — ты што, ўсё запісваеш?
  
  — Не звяртай увагі, — адмахнуўся Эдзік. — Гавары!
  
  — Хоць бы папярэдзіў, — прабурчала жанчына і працягвала: — Ад Розэнблюма нашаму сінтэтычнага герою таксама перапала частка біяграфіі. Зноў-такі паходжанне, мільёны, сяброўства з Базилем Захаравым і іншае. Ну, і апошняя куля, вядома. Ад Реллинского — «змова паслоў», сяброўства ў партыі, служба ў петраградскай ЧК і знаёмства з Фрэнсісам Кроми. Ад Жалезнага міфічны Сіднэй Рэйлі атрымаў у спадчыну вялікую нянавісць да Савецкай улады, удзел у белым руху, сяброўства з Савинковым, генуэскае замах, «Ліст Камінтэрна», ўдаву і смерць. Ад Массино — авантурызм, махінацыі, за пагоню мастацкімі каштоўнасцямі, справункі з Мандроховичем і гібель на мяжы.
  
  — Лагічна, — з здзіўленнем пагадзіўся Эдзік.
  
  — Пачакай, гэта яшчэ не ўсё. У стварэнні міфа чэкістам міжволі дапамагла ўдава Жалезнага. Вядома, яна не была агентам ОПТУ, але як ўпусціць выпадак праславіцца І разбагацець? І яе ліпавыя мемуары як бы ўзаконілі пасмяротнае існаванне Сіднэя Рэйлі. З подпісам і пячаткай! Калі я стала разблытваць усе нітачкі і раскладваць усё па палічках, мяне ўразіла, як да гэтага часу ніхто не заўважаў відавочнага: што гаворка ідзе не аб адным чалавеку. Здавалася, гэта ляжыць на паверхні. Але ў масавай свядомасці настолькі ўкараніўся вобраз магутнага, але пераможанага «нашымі» ворага, што ўсё — з года ў год, з дзесяцігоддзя ў дзесяцігоддзе — паўтаралі, як папугаі, недарэчныя і супярэчлівыя факты. І самі не заўважалі іх недарэчнасці і супярэчлівасці.
  
  — Паслухай, гэта фантастычна! Гэта не ўкладваецца ў галаве! Але як жа ты здолела пераадолець гэты стэрэатып ўспрымання? — Эдзік ускочыў і забегаў па кухні.
  
  — Дзякуючы цябе... Пачакай-ка... — Віка ўстала на табурэтку і дастала аднекуль з-пад столі, з кухоннага шафкі, старую пажоўклую сшытак. Саскочыла на падлогу і паклала яе на стол.
  
  — Госпадзе! — Эдзік замёр на месцы. — Як табе ўдалося яе вярнуць? Бо паперы забралі гэбэш-нікі...
  
  — Яна ўвесь час была ў мяне. Успомні, іх было сем, адну я ўзяла прачытаць. А Дрыга знайшоў у цябе толькі шэсць.
  
  Віка змахнула пыл, і на кардоннай вокладцы ясна выступіла надпіс «Блокь-нотъ».
  
  — З гэтага ўсё пачалося...
  
  — Да-а, — Эдзік перагартаў спісаныя дробным няроўным почыркам старонкі. — А цікава ўсё ж, хто гэта напісаў...
  
  — Прозвішча гэтага чалавека Ступин, — сказала Віка. — Аляксандр Міхайлавіч Ступин. Гэта быў той самы дзядок, пасля смерці якога да цябе патрапілі сшыткі. Я знайшла яго адрас у тваім прыёмным пункце. Ён быў запісаны на вокладцы часопіса «Палітычная самаадукацыя» з той жа звязкі. Прозвішча даведалася ад суседзяў. І пачала пошукі. Аказалася, Ступин быў у адным лагеры з Георгіем Реллинским і ад яго ўпершыню пачуў аб Рэйлі. Тады Аляксандр Міхайлавіч і задумаў свой раман. Ён пісаў яго ўсё жыццё, да апошняга дня...
  
  Эдзік раскрыў «Блокь-нотъ».
  
  «...Памёр у мяне на руках. Ён так схуднеў, што нават я, сам галодны і знясілены, без працы падняў яго на рукі. Георгій Васільевіч застаўся там, у агульнай магіле. Калі я вярнуўся дадому, уладкаваўся на службу і поднакопил грашанят, купіў месца на Адзінцоўскім могілках і паставіў там сціплы помнік з таблічкай: «Георгій Реллинский. 1874-1939 гг.» Даўно я там не бываў. Магілка, напэўна, зарасла...
  
  ...а як мы верылі, што наперадзе...»
  
  ...Спачатку на нямецкай мове, потым на рускай сцюардэса паведаміла:
  
  — Наш самалёт знаходзіцца на вышыні дзевяць тысяч метраў. У палёце вам прапануюць вячэру, напоі, цыгарэты, сувеніры, прэсу, забаўляльныя гульні...
  
  Эдвард Шэл расслабіўся ў крэсле і прыкрыў вочы. Але заснуць не ўдалося. Прыкра, ён прыляціць разбітым, стомленым. А раніцай здаваць у рэдакцыю матэрыял. Каб не марнаваць часу дарма, ён вырашыў папрацаваць. Дастаў дыктафон, націснуў на кнопку прайгравання запісу. Пачуўся трэск, шум — і больш нічога. Ён пракруціў ўсю плёнку ад пачатку да канца.
  
  — ...Бо ўсё гэта былі жывыя людзі, а не схема... — прарваўся скрозь перашкоды Викин голас.
  
  
  
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"