Кичә төн булган караңгы - 
Ай үз эшен оныткан.
Кояш аны кунакка дип 
Бик үтенеп чакырткан.

Кояшның башы авырта...
Сәгать иртәнге алты.
Айга рәхәт - төнен эшли,
Ә ул көндезгә калды...

Таң атты, яктырып бетте, 
Кояш - кызыл, елмая;
 			Болытлар уянып күктә
Чабышлар кем кая.

Яхшы барсы, тик нигә соң,
Әйт әле, Кояшкаем,
Төн ягыннан калктың соң син,
Саташтыңмы, җанкаем!?

Чыраеннан нур югалды,
 Елмаю ерак качты,
Кәефе һич тә калмады,
Аптырап авызын ачты.

Як-ягына карангалап,
Тагын да кызылайды, 
Һәм йөзәр, меңәр аяклап
Кирегә кереп тайды.