Аднойчы Месяц захацеў
Сябе пашыць убранне.
Пайшоў ён зранку да краўца
I даў яму заданне:

- Мне трэба яркi, зорны плашч.
Каб сонейка святлее быў!
Каб ратаваў мяне ад хмар,
I неба ўсё сабой закрыў!

Кравец падумаў и казаў:
Прыходзь, але праз тыдзень.
З цябе я мерку yжо зняў,
Убор прыгожы выйдзе.

Той тыдзень хутка праляцеў -
Сярпун адзенне мерыць.
Убор прыгож, як ён хацеў,
Але памер - падрэзаць.

Майстар задумаўся хутчэй:
- Вiдаць, я памылiўся!
Заходзь праз пару дзён яшчэ,
Мо меньш памер згадзiцца...

Зрабiў цудоўную ён рэч,
Клiента зноў чакае.
Вярнуўся месяц пад канец,
Убранне прымярае.

Праз тры гадзiны гэтых мер
Ён сумна заяўляе:
- Усiм вiдаць i без прыкмет,
Што вопратка малая!

- Прабач,браток, але i мне  
Сшыць вопратку не выйдзе!
То ты вялiк, то мал яшчэ,
Нiчога не падыдзе!