|
|
||
|
Варыянт 1 Жыцця канвеер прэ мяне кудысьцi. Мiльгаюць днi, як дыскатэк агнi. "Спынiце "шарык", я жадаю выйсцi, Стамiўшыся ад вечнае вайны..." Але натоўпу вiр мяне не чуе, Хапае ў небарак сваiх праблем, Парадак тут i зрэдку не начуе, Каханне тут - таксама не татэм. Сусед суседу - не сусед, а вораг, Грымяць вакол крывавыя баi, Апошнiм можа стаць чарговы золак, Хутчэй мяняй даляры цi рублi. I раптам вэрхал гэты абарваўся. I страцiў сэнс малюнак на сцяне. Якi ж анёл на заклiк мой азваўся? ...З усмешкаю Ты крочыш да мяне... 1997, сакавiк, 10, панядзелак Варыянт 2 Жыцця паток нясе мяне кудысьцi. Мiльгаюць днi, як дыскатэк агнi. "Спынiце "шарык", я жадаю выйсцi, Стамiўшыся ад вечнай мiтусьнi..." Але натоўпу вiр мяне не чуе, Хапае ў небарак сваiх турбот, Парадак тут i зрэдку не начуе, I кожны крок - навобмацак, як крот. За ўсмешкай шчырай - верагодны вораг, Любая дробязь - повад для вайны, Апошнiм можа стаць чарговы золак, Якi сустрэнеш тварам да сцяны. Жахлiвей фiльмаў наша рэчаiснасць, Хрусцiць пясок на сцiснутых зубах, Забытая былая рэчаў iснасць, Iначай нельга - "паедзе дах"... I раптам вэрхал гэты абарваўся. I страцiў сэнс малюнак на сцяне. Якi ж анёл на заклiк мой азваўся? ...З усмешкаю Ты крочыш да мяне... 1997, травень, 28, серада, 1:05 |
|