|
|
||
|
Абыякава грукнулi дзверы I палоска святла паплыла - Электрычка далей пайшла... Дзень пражыты ў звычайнай манеры. Як звычайна, мы з ёй разышлiся, У мяне - iншы шляху працяг. Вобраз iншы ў маiх вачах - Дом, накрыты апалым лiсцем. Ноч паволi гусцее i стыне, Месяц зорамi неба абшыў. Толькi фары ледзь чутных машын Парушаюць спакой пустынi.... Цемра. Вецер. Вакол нiкога. Цераз поле крочу адзiн. Трыццаць шэсць iмклiвых гадзiн Я прабуду за родным парогам. Лесу чорны зубчасты контур Лёг ад сцежкi па левы бок. Меладычна хрусцiць пясок, Ён пытаецца цiха: "хто ты?" Першы раз я iду тут быццам, Бо мае былыя сляды Дождж панiшчыў, налiўшы вады. I пясок на мяне забыўся. А трава без жалю кладзецца Пад падэшвы... Прыспешваю крок - Бачу дома свайго святло. Ад яго мне цяплей на сэрцы... 1997, лiстапад, 17, панядзелак, 17:35 |
|