|
|
||
|
Я застаўся адзiн на нiчыйнай зямлi. Злева - вораг. I справа - вораг. А былi ж у мяне калiсьцi сябры. Разам з iмi мы вынайшлi порах. Але раптам спатрэбiўся iм правадыр I яны свой зрабiлi выбар. I ўзышоў па-над кожным, бы сонца, кумiр, Прыдавiў iх сваёю глыбай. I ў вачах iх няпэўны сумненняў агонь Ператвораны ў бляск металiчны. Набрыняла нянавiсцю цёплая скронь I бяспамяцтва стала хранiчным. Толькi хто iх упэўнiў, што гэтак прасцей? Хто сказаў, што манкуртам шанцуе? Колькi ж iх пад сцягамi сумнiўных iдэй? Што спусцелай душою кiруе? Але бачу я кроў на знаёмых руках, Позiрк зброi - да жаху спакойны. I завалены трупамi чорны абсяг, Дом апошнi сляпых герояў. Не, былыя сябры, я да вас не прыйду Нават плюнуць на вашы магiлы, На нянавiсць з агiдаю не раскраду Без таго нешматлiкiя сiлы. Я блукаю адзiн на нiчыйнай зямлi. Злева - вораг. I справа - вораг. Не раскрыюць мне тайну цяпер мерцвякi - Для чаго мы вынайшлi порах... 1997, снежань, 7, нядзеля, 12:54 |
|