|
|
||
Да вечара сустрэчы выпускнiкоý - праз дзесяць гадоý пасля заканчэння школы. | ||
|
Ужо дзесяць год памiж намi i днём Калi мы са школы ў апошнi раз Выйшлi як вучнi... За хуткiм жыццём Не забывалi, аднак, свой клас. Няхай развялi нас дарогi ў бакi, Бачымся рэдка адзiн з адным, Iншыя ў небе люнаюць сцягi... Ды трывалейшая памяць за дым. Праца, сям'я, праблем ланцугi, Часу нястача - звычайны набор, I ўсё далей тых гадоў берагi, Ды памяць сiгналiць "агульны збор" I ў лютаўскi дзень мы збiраемся зноў, Пакiнуўшы справы, дзяцей i сяброў, Адсунуўшы цяжар дзясятка гадоў, Збiраемся зноў, Як быццам вяртаем былыя часы. Абдымкi, усмешкi - усе тут свае. Напаўзабытыя галасы... Амаль як у сне... "А ты ўсё такая ж..." "Цябе не пазнаць" "Чаму не заходзiш?" "А дзе ж ты быў?" Нiхто з нас гэтага не забыў. Не ведаю я, што тут можна дадаць... Хiба што, сябры мае, ўсiм пажадаць Вялiкага шчасця... 1998, люты, 8, нядзеля Друку i абмеркаванню не падлягае |
|