|
|
||
|
I застыў, калi голас твой сцiх, Колер нумар нуль: шэры. Гэты колер - мой i ўсiх, Хто пазбаўлены веры. Мы плывём калонай адной Мiж цэментных прэрый. Нам не трэба нi Бог, нi герой, Аднаго мы жадаем - верыць, Верыць зноў, што жывём не дарма, Хвалявацца за крок да свiтання, Верыць, што непатрэбных - няма, Зноў сустрэцца з каханнем... I прагнаць назаўсёды адсюль Колер нумар нуль! 1998, верасень, 1, аўторак |
|