|
|
||
|
У бездань вачэй блакiтных З нябёсаў абрынуўся дзень. Армада праблем нязбытых, Кахання пагаслага цень, Чаканне далёкага шчасця I попел вялiкiх надзей... Трывога iмгненна гасне - Гатоўнасць да новых падзей Сцiрае прывiдаў рэшткi, Вяртае цябе ў сусвет, На твары мiльгае ўсмешка, Якую прымроiў паэт... Табе ж не да вершаў - часу Табе як заўжды не стае. Ты выйсцi на звыклую трасу Не хочаш спяшацца... Але Чакае бязлiтасны горад. Твой звыкла глыне сiлуэт Метро, наталяючы голад. Прыправаю - дым цыгарэт. Мiльгаюць рэкламаў фарбы I свой, азiрнуўшыся, след Не ўбачыш на шэрым асфальце... Пыл. Вецер. Абрыўкi газет... Усё, як звычайна, здаецца. Усё, як звычайна? Ды не - Наверсе ўжо нехта смяецца, Хвiлiна апошняя рвецца, А потым натоўп сутыкне Цябе i мяне... 1997, красавiк, 13 - 1-я рэдакцыя; 1998, студзень, 29, чацвер, 1:44 - 2-я рэдакцыя (у чым адрозненне ад 1-й, ужо i не памятаю); 1998, верасень, 13, нядзеля, 18:07 - 3-я рэдакцыя (ад 2-й 3-ю адрознiваюць апошнiя пяць радкоў) |
|