РАДАШКОВiЧЫ
Легенда
Жыѓ кaлicьцi князь вяльможны 
I была ѓ яго дачка. 
Быѓ ён моцны i набожны -
Без запалу i сучка.

Ды бяда заѓжды раптоуна 
На плечы скача, нiбы рысь... 
Усе ѓ зямным жыццi ѓмоѓна, 
Аднак бядзе не мовiш - брысь!

Захварэла радасць вока:
Ляжыць бялюткая, бы снег, 
Князь, узрушаны глыбока, 
Прымае ycix, хто бы нi бег.

Лекар, знахар цi ведзьмарка -
Хто б ня быѓ - хутчэй уваходзь! 
Панiч, рыбак або кухарка -
Памажы табе Гасподзь.

Ды дарэмна ѓсё,зшкае 
Дзень пры днi, нiбы раса:
Свечкай позiрк затухае, 
Незаплецена каса.

Усе рашылi - памiрае, 
Не адгошш ужо канец... 
Ад чаго - нiкто не знае,-
Мабыць толькi сам Айцец.

Ды аднойчы на свiтанш 
У палац наведаѓся юнак. 
Князь, згубiѓшы спадзяваннi, 
Спытау панура: "Ты - рыбак?"

"Не, я - лекар, ясны пане, 
Iду князёѓну ратаваць. 
Мая навука не падмане"... 
Яго ѓпycцiлi, стаѓ шаптаць.

I, о цуд! Адкрыла вочы, 
Уздыхнула, ажыла... 
А ён мовiѓ: "Пасля ночы 
Прынясу вады ад зла".

Налiлiся сокам шчочкi, 
Усмiхнулася бацькам... 
Юнак адразу пасля ночкi 
Зноу прыйшоѓ i - поiць сам.

Адзiн глыток yлiѓ ёй сiлы, 
Другi i трэцi - моц душы:
Як дагэтуль свет стаѓ мiлы, 
Дзяѓчына ж - хоць партрэт пiшы!

Ён, вядома ж, закахаѓся, 
Князёѓна-кветка - у яго, 
Князь зiрнуѓ i здагадаѓся, 
Абняѓ, як сына сваяго.

Ад шчасця плача яе мацi, 
Людзям загадвае гуляць, 
Для ix замак будавацi, 
На вяселлi баляваць.

Вельмi хутка на гарышчы 
Гожы замак збудавал!, 
3 таго часу паселiшча 
Радашковiчы назвалi.
1998