Кахання чыстага, кахання светлага
Душа прасiла, сэрца бiлася.
А ён штодзённа крыўдзiў ветрана,
А потым зноўку прагнуў лiтасцi...

Яна iзноўку выбачала
I ў шчасце верыла настойлiва.
Быць можа, сапраўды кахала.
А можа, кiнуць было сорамна.

I так цягнулася б гадамi,
Калi б аднойчы познiм вечарам
Ён не сабраў бы чамаданы,
Паклаўшы ў iх свае жа рэчы ўсе.

I хай яна спачатку плакала,
Каштоўнае губляла рэчыва,
Затое ў вынiку спаткала
Каханне й шчасце - чалавечае...