Аннотация: Вядомая рэвалюцыянерка Роза Люксембург была арыштаваная i ѓзята пад варту. У жаночай турме ёй даводзiцца перажыць скурпулёзныя ператрусы, iншыя працэдуры, знявагi i сур'ёзныя выпрабаваннi.
Арышт i ператрус ружы Люксембург
АНАТАЦЫЯ
Вядомая рэвалюцыянерка Роза Люксембург была арыштаваная i ѓзята пад варту. У жаночай турме ёй даводзiцца перажыць скурпулёзныя ператрусы, iншыя працэдуры, знявагi i сур'ёзныя выпрабаваннi.
. РАЗДЗЕЛ Љ1
Маладая жанчына Роза Люксембург была арыштаваная па асабiстым загадзе кайзера Вiльгельма.
На яе надзелi кайданкi i вывелi з дому. Людзi разгублена глядзелi як бялявую рэвалюцыянерку, з выгляду прыкладна трыццацi гадоѓ са стройнай фiгурай выводзяць палiцыянты.
Ружа тупала скуранымi боцiкамi па сакавiку, якi раставаѓ, i спрабавала захаваць спакойны выраз свайго бледнага ад страху твару.
Каб узбадзёрыцца i не выдаць хвалявання марксiстка заспявала;
У свеце холад - снегапад,
Жабрак нават хто багаты!
На планеце чэрцi кiруюць,
Ператварылi Зямлю ѓ пекла!
Калi хочаш ты ѓ радасцi жыць,
Каб шчасце ѓсiм у хату прыйшло!
Парвi ланцугу рабства як нiтку,
Тады будзе поѓны мяшок!
Ёсць краiна, што ѓсiм у прыклад,
Моцны воiн - пiянер!
Меч яго святой Айчыне,
Каб не вякнуѓ злосны Сэр!
Германiя мiрам усiм указ,
Дзяржава наймудрэйшых свяцiлаѓ!
Без усялякiх мы скажам прыкрас,
Усявышнi нам шлях азарыѓ!
Ведаць не будзем слова баязлiвец,
Не шапне салдат - баюся!
Праваслаѓнай верай чыстай,
Натхнiць Бог Iсус!
Няма мiру ѓ сэрцах без Хрыста,
На лаянку прамянiсты вядзе!
Без веры вайна мiтусня,
Стратам нястрымным рахунак!
Стане Д'ябал спакушаць,
Хлусiць сваiм - iспыт пяць!
Але не верце бязбожным,
Няма рацыi здраджваць!
Прысязе па труну мы верныя,
Чакае космас нашчадкаѓ - павер!
Нiзвёрнем сыноѓ сатаны,
Не зможа паланiць Зямлю!
Таму поспех чакае,
Хто моцны - Гасподзь выратуе!
Любiць Бог народ нямецкi,
Полымя ѓ жылах плавiць лёд!
Дасягнем бязмежных межаѓ -
Сусвету пакажам свой шлях!
Не ѓпасцi Праваслаѓным нам нiцма,
Нячыстаму ѓ рог не сагнуць!
Ружу па шляху пляснулi далонню палiцыянты па азадку - маѓляѓ, няма чаго песнi спяваць, калi кайзераѓская Нямеччына прайгравае вайну. I калi войскi царскай Расii ѓжо ѓступiлi ѓ Варшаву, што азначае пераломны ход вайны. А гэтая сцерва ведай сабе спявае.
Ружа давезлi да будынка цэнтральнай Берлiнскай турмы. Тут усё больш-менш чыста i па-нямецку акуратна. Ружа супакоiлася. У нямецкай турме будзе чыста, i хутчэй за ѓсё адзiночная камера без блашчыц i пацукоѓ, з паяным па законе. А там Нямеччына праз некалькi месяцаѓ капiтулюе i яе вызваляць. I можа быць нават у новым урадзе, яна атрымае пасаду мiнiстра.
Ружа, тупаючы абцасiкамi боцiкаѓ, праспявала:
- Няхай жывеш ты дворнiкам,
Народзiшся зноѓ прарабам ...
А пасля з прараба да мiнiстра дарасцеш,
Але калi туп як дрэва -
Народзiшся баабабам,
I будзеш баабабам,
Сто стагоддзяѓ пакуль памрэш!
Ружа, так, не зважаючы на турэмныя калiдоры, рашоткi, завалы, калючы дрот iшла нiбы каралева. Яна ѓяѓляла, як здымаюць пра яе фiльмы, i складаюць фiльмы пра пакутнiцу бальшавiчку. I якая яна стала ад гэтага папулярная i крутая - не апiсаць словамi, проста казка.
Ну i як у гэтай сiтуацыi не ѓзяць i не заспяваць. Вось ты iдзеш у турму - як на свята.
I Ружа, не саромеючыся, спявала ѓслых, нiбы была рэальнай царыцай якую ѓзводзiлi на трон;
Я камсамолка адважная ѓ палоне,
Там апынулася ѓ бiтве вельмi лютай...
Аб Радзiма ведай, абавязак табе вярну,
Напоѓню хату камфортам i выгодай!
Я ведала ж крыху - нiчога,
А на допыт мяне босы вадзiлi,
Фашызм вядома поѓнае дзярмо,
Мяне жорстка бiзуном фрыцы бiлi!
Падзялi, напаѓголай на гурбу,
I так па сёлах у пiску пагналi...
Ды каб атрымаѓ ваш фюрар труну,
А мы ѓбачым камунiзму далi!
Лiтасцi лепш нам не чакаць,
I не сказу, фашыстам нi слоѓца!
Дарэмна думаѓ у дзiкай злосцi злаваць,
Што камсамолка нясмелая авечка!
Мяне на прэнг паднялi ворагi,
Пад пяткамi пажары запалiлi...
I чую бой - ты провадам сiтавiны,
Я шлях смутку вуглёѓ каленных мiлi!
Прызнання няма i не страшны ток,
Я вытрымаю любыя выпрабаваннi...
Няхай фашыстам гэта будзе шок-
А для мяне любы пыл пакуты!
Прайду ѓсё гэта, вынесу павер,
Паколькi мая Радзiма Расiя...
I будзе пахаваны фашызму звер,
Прыйдзе Хрыстос i Чырвоная мiсiя!
Ды вiдаць ведаю, чакае мяне пятля,
Магчыма i горай будуць пакараннi!
Прыйдзецца пачынаць краiне з нуля,
Паколькi шмат стала бязладдзяѓ!
I вось прыйшоѓ вялiкi камунiзм,
Па Марсе мы, гуляючы, прабеглiся...
Няхай святкуе ѓ свеце гуманiзм,
За тое, што мы так люта ваявалi!
Сусвет ты будзеш, ведай маёй,
Такi бязмежнай зоркамi прамянiстай...
Арол хто быѓ калiсьцi верабей,
Любы з нас з прызнаннем артыста!
Ружа нават не заѓважыла ѓ сваёй ганарлiвасцi, як яе ѓвялi ѓ памяшканне для ператрусу. I тры жанчыны-наглядальнiцы сталi яе распранаць сваiмi спрытнымi, звыклымi рухамi прафесiяналак. I ганарлiвая няжыхарка Роза Люксембург апынулася зусiм аголеная перад трыма наглядчыцамi, моцна падобнымi на гарыл.
Толькi хваравiты шчыпок буйной лапай за голыя грудзi са словамi: "Ах, якiя сiсечкi ", развеяѓ мажорны настрой Ружы, i яна сарамлiва прыкрыѓшыся, усклiкнула:
- Што вы робiце!?
Ружа асаблiва ѓ аголеным выглядзе выглядала вельмi юнай, яе стан была тонкая, а постаць бездакорная.
Так што наглядчыца ѓхмыльнуѓшыся, адказала:
- Нiчога асаблiвага дзяѓчынка! Цётка зараз памацае цябе, на прадмет забароненага - колючага, рэжучага, хiмii! Ну i сакрэтных цыдулак!
Ружа, беспаспяхова iмкнучыся прыкрыць сваю галiзну рукамi, адказала:
- У мяне нiчога няма, i гэта зневажальна i агiдна!
Наглядчыца з афiцэрскiмi пагонамi засмяялася i рашуча адказала:
- Не тузайся! Iнакш будзе балючай!
I буйныя рукi ѓ тонкiх гумавых пальчатках сталi бесцырымонна мацаць па ладным, прыгожым, панадлiвым целе Ружы. Дзве iншыя наглядчыцы - таксама мужападобныя i рослыя моцна трымалi маладую, фiгурыстую жанчыну за рукi, не даючы ёй прыкрыць сваiм сорамныя месцы.
Буйная наглядчыца, тузала Розу за вушы, памацала i зазiрнула ѓ ноздры. Затым палезла пальцамi ѓ пальчатках у рот. I гэта было вельмi брыдка, Розу заванiтавала, ад дакрананняѓ гумы. Акрамя таго ѓзнiкла думка, што можа быць гэта не аднаразовыя пальчаткi, i яна iх выкарыстоѓвала раней, залазячы ѓ iнтымныя месцы жанчын. I ад гэтых думак Розу ледзь не вырвала. Толькi тытанiчнае намаганне волi, i нежаданне, паказаць сваю слабасць, дазволiла Розе стрымаць выкiд блявоцiны .
А яе пальцы дайшлi да самых гланд, былi пад мовай, мацалi неба, за шчокамi, i ѓ роце застаѓся вельмi нават агiдны смак гумы. Скончыѓшы з праверкай у роце, наглядчыца стала зноѓ камячыць грудзi Ружы. Ад яе грубых дакрананняѓ пунсовыя соску маладой жанчыны набраклi i зацвярдзелi.
Наглядчыцы ѓсмiхнулася i буркнула:
- Ну што? Падабаецца? Я бачу, цябе мае ласкi ѓзбуджаюць!
Ружа Люксембург рыкнула:
- Вы сука! Так сябе паводзiць!
Жанчына-афiцэр у адказ выдалiла маладую рэвалюцыянерку па твары i адзначыла:
- Ведай сваё месца бунтарка! А вось адпраѓлю ѓ ледзяны карцэр - голую!
Пасля чаго працягнула бессаромна мацаць па целе зняволенай.
Яе моцныя пальцы нацiснулi на пупок, ад чаго Роза Люксембург ѓскрыкнула ад болю. Потым памацалi вельмi груба i балюча пад пахамi жанчыны-рэвалюцыянеркi.
Але самае грубае i зневажальнае было наперадзе. Назiральнiца загадала:
- Расстаѓ па шырэй ногi!
Ружа неахвотна падпарадкавалася. I жанчына-наглядальнiца груба сунула, сваю буйную лапу ѓ похву. Вялiкiя пальцы ѓ пальчатках, слiзкiя ад слiны, што была ѓ роце ружу вельмi глыбока ѓвайшлi ва ѓлонне жанчыны. Сценкi похвы моцна рассунулiся, i стала неверагодна балюча.
Ружа закрычала i затросся, стараючыся вырвацца. Але магутныя наглядчыцы, якiя маюць немалы досвед вобыску трымалi яе моцна. Пальцы турэмшчыцы дасталi да самай маткi, i працягвалi калупацца. Гэта было i балюча i надзвычай зневажальна.
А мужападобная наглядчыца-гарыла працягвала круцiць. Нарэшце пасля чарговага павароту вялiзнай лапы, жанчына-рэвалюцыянерка смяротна збялела, i войкнуѓшы, адключылася. Яе галава са светлымi валасамi ѓпала бок.
Стаячая справа турэмшчыца адзначыла:
- Яна ѓ шоку!
Буйная наглядчыца вельмi ѓмела паляпала па шчоках Розу, памасiраваць ёй шыю, груба ѓшчыкнуѓшы. Жанчына прыйшла ѓ сябе. У яе вачах былi слёзы ад болю i знявагi. Яна чакала ад турмы ѓсяго чаго заѓгодна, але не думала, што яе сустрэнуць вось так, груба, нiбы яна не чалавек, а менш, чым жывёла.
Старэйшая наглядчыца ласкава сказала:
- Ну не бойся! Цяпер нахiлiся, цётка памацае табе попку i самае страшнае будзе ѓжо ззаду!
Ружа дрыготкiм голасам, губляючы слязу на падлогу вымавiла:
- Можа, не трэба!
Наглядчыца-гарыла рыкнула:
- Не! Вось менавiта трэба! Давайце нахiлiце яе!
Магутныя турэмшчыцы груба вывернулi рукi Розе, прымусiѓшы яе хрыпець ад болю i нахiлiлi. Дзяѓчына апынулася ѓ позе раку. I яе аголенае цела, блiшчала ад поту, нiбы змазанае маслам.
А наглядчыца-гарыла без цырымонiй сунула ёй два свае буйныя, доѓгiя пальцы ѓ заднi праход. I вельмi глыбока, да самай тоѓстай кiшкi прасунула. Ружа закрычала ад болю i сораму. Яе трымалi вельмi моцныя жанчыны-турэмшчыцы моцна i не давалi вырвацца. А магутная рука наглядчыцы варушылася ѓ срацы прыгожай i панадлiвай рэвалюцыянеркi.
Ружа стагнала, i яе голыя грудзi то ѓздымалася, то ападала. I па змучаным, бледным твары цяклi слёзы. Ператрус нагадваѓ катаванне i маральную i фiзiчную.
Яна адчувала, хто старэйшая наглядчыца хоча яе па максiмуме прынiзiць, i таму не спяшаецца.
Ружа праспявала пасiнелымi зубамi, абтрасаючы са шчок слёзы болю i знявагi.
Чакае перамога, чакае перамога,
Тых, хто прагне кайданы разбiць!
Чакае перамога, чакае перамога,
Мы здолеем Вiльгельма зламаць!
Наглядчыца-гарыла засмяялася i адказала:
- А ты смелая дзяѓчынка!
I яшчэ раз крутанула, прычынiѓшы моцны боль у акуляры, i нарэшце дастала сваю лапу ѓ пальчатцы, якая пакрылася кроѓ.
Яна гэта грамiла зморшчылася i кiнула сапсаваную пальчатку ѓ урну, усклiкнуѓшы:
- Праверце ёй ногi, усё ператрус скончаны!
Шчупанне босых падэшваѓ i агляд памiж пальцамi - гэта зусiм не так зневажальна, як было раней, калi лезла лапа-коѓш у похву i анус. Так што перажыць такое ѓжо можна i без слёз.
Ружу скончылi абшукваць, i вось так голую, i босую павялi ѓ суседнi пакой.
Тамака яе сталi фатаграфаваць. Далi таблiцу з нумарком i паставiлi да белай сцяны. Пстрыкнулi ѓ профiль, у анфас, паѓбокам i ззаду. Потым знялi ѓ поѓны рост аголеную, таксама спераду, ззаду, збоку, i падлозе бокам. I фатограф быѓ мужчына, што рабiла гэта ѓсё яшчэ больш зневажальным.
Потым Розу паставiлi на шалi. Узважылi, вымералi i рост, а затым паставiѓшы да сцяны i размах яе рук. Далей зафiксаваѓ даѓжыню ступнi, i памер абутку. Гэта не балюча, але вельмi зневажальна. Тым больш у памяшканнi былi не толькi жанчыны, але i мужчыны.
Вось мужчына i дзве жанчыны ѓ белых халатах паставiлi Розу на святло i сталi яе ѓважлiва аглядаючы, запiсваць у часопiс усе радзiмкi, шнары, апёкi i адмысловыя прыметы.
Ружа стала пунсовай ад сораму i гневу. Як яе зневажаюць, i хiба можна так абыходзiцца з маладой жанчынай, якая стала ѓжо сапраѓднай легендай. Зрэшты, можа быць, таму з ёй так i абыходзяцца, каб прынiзiць правадыра нямецкiх левых.
Час iшоѓ павольна, i Ружа пачала напяваць:
Увесь свет гвалту мы разроем,
Да падставы, а затым...
Мы новы, новы свет пабудуем,
Хто быѓ нiчым, той стане ѓсiм!
Жанчына ѓ белым халаце строга заѓважыла:
- Вось ты зараз нiхто - усяго толькi вязня!
I ѓшчыкнула Розу за аголены сасок грудзей. Ружа стаяла бледная, i блiскучая ад халоднага поту, напяваючы:
- Гэта ёсць наш апошнi,
I рашучы бой...
Без усялякiх сумневаѓ -
Рабяты за мной!
Нарэшце-то перапiсванне прымет скончылася. I яе адвялi з наступнага памяшкання. Там жанчына ѓ форме загадала працягнуць далонi. I Ружы вымазалi рукi чорную фарбу. Пасля чаго спачатку надрукавалi ѓсю далонь, а затым кожны палец у асобнасцi. Далей вышмаравалi Розе i вушы - спачатку правае, а затым левай. I гэта таксама надрукавалi. Потым i губы. Што ѓжо даволi брыдка. Калi табе губкi пэцкаюць цёмным i рэзка пахкiм. I прыкладваюць да лiста белай паперы.
Па канец знялi адбiткi з босых ступняѓ прыгожай жанчыны. Адну за адной. Гэта ѓжо не так брыдка.
Выцерлi падэшвы спецыяльнай губкай, каб не было слядоѓ.
Пасля чаго Розу зноѓ павялi. Яна гублялася ѓ здагадцы, што з ёй яшчэ зробяць скурпулёзныя i педантычныя немцы-турэмшчыкi.
На гэты раз яе адвялi ѓ рэнтген-кабiнет. I зрабiлi здымак страѓнiка i кiшачнiка, што ѓвогуле можна зразумець, схованкi бываюць. I праверылi таксама ноздры на здымку. Так у iх часам хавалi капсулы з атрутай цi каштоѓныя камянi.
Калi ѓсё скончылася, то Роза адчула ѓ сабе некаторае палягчэнне. Балюча, ва ѓсякiм разе, не было. I прывыкаеш неяк хадзiць вось так аголенай.
Але ж i Ева хадзiла голая, i комплексаѓ, таму нагоды не адчувала. I яна паходзiць i нiчога не здарыцца.
Хутчэй бы працэдуры скончылiся б. I вось яе сапраѓды павялi пад доѓгiм калiдорам у душавую. Тамака вось наглядам наглядальнiц Роза нарэшце-то памылася. Вада была цёплая, прыемная, i ты з сябе змываеш маральны i фiзiчны бруд. Ну i яшчэ наглядчыцы ёй казённага мыла далечы.
Ружа нават павесялела: на халяву яна мыецца з мылам. Потым ёй дадуць бясплатна дах над галавой, а яшчэ i турэмнае паянне. Непрыемна вядома, што яе вось так наглядчыцы разглядаюць, але яна прыгожая i ёй саромецца няма чаго.
Жанчына адмыла ад чорнай фарбы свае босыя ножкi. У яе вельмi добрая дзякуючы спартоваму ладу жыцця постаць - нiбы ѓ юнай дзяѓчыны з пругкай грудзьмi, але па твары вiдаць, што яна куды старэй. Зрэшты, не больш за трыццаць на выгляд. Ружа ганарылася тым, што выглядае так добра.
Вось яна памылася, ёй крыкнулi:
- Хопiць, сканчай!
Яна выйшла. I наглядчыца палезла ёй пальцам у рот, нiбы Ружа магла нешта панесцi або выкрасцi. А iншая жанчына-турэмшчыца яшчэ лапай ва ѓлонне i заднi праход. Што было зневажальна i брыдка. Прычым мусiць не толькi Роза, так наглядчыца лезла голымi пальцамi не знайшоѓшы час надзець на рукi пальчаткi.
Ружа трывала, хоць ёй было зневажальна, сорамна, ды яшчэ i балюча. Пазногцi наглядчыцы вельмi драпалi ёй далiкатныя, iнтымныя месцы ва ѓлоннi i пятай кропцы.
Але нарэшце i гэтым пакутлiвыя гадзiны ѓжо зусiм непатрэбнага ператрусу прайшлi.
I Ружы начапiлi кайданкi i зноѓ павялi. Маладая жанчына, нават са здзiѓленнем падумала: няѓжо яе i камеры запруць голую? Але гэта не можа быць. Зняволеных не маюць права па законе трымаць без адзення. Ды хоць якую-небудзь абутак ёй абавязаны, выдаць.
Але вось сапраѓды яе адвялi ѓ раздзявалку. Дзе павiнны выдаць казённае адзенне, калi няма дазволу, насiць сваё. Ружы выдалi толькi паласатую сукенку на голае цела. У сукенцы быѓ прышыты нумароѓ замест яе прозвiшча.
Ружа спытала:
- А трусы i станiк?
Назiральнiца строга адказала:
- Ёсць спецыяльны загад каменданта, вам казённыя трусы i станiк не выдаваць!
Ружа са здзiѓленнем спытала:
- А гэта яшчэ чаму?
Турэмшчыца строга адказала:
- Вы можаце на iх павесiцца!
Маладая рэвалюцыянерка развяла рукамi:
- Што я дурнiца, каб вешацца? Максiмум, праз некалькi месяцаѓ мяне вызваляць!
Наглядчыца злосна кiѓнула:
- Усё так кажуць, але сядзяць гадамi!
Ружа цяпер была толькi ѓ паласатай, вышэй каленяѓ сукенку, i з голымi, босымi ножкамi.
Маладая жанчына паглядзела на палiцу. Там было шмат рознага абутку, не вельмi прывабнага з выгляду. Але яе босыя, ступнi мерзлi. Яна будуць у шоку ад знявагi ператрусам i iншых працэдур, не звяртала ѓвагi на холад, волкай, бетоннай падлогi турмы. Але зараз яе проста закалацiла.
Ружа жаласным тонам прастагнала:
- У мяне азяблi ногi, дайце хоць якi абутак!
Турэмшчыца жорстка адказала:
- Спецыяльнае распараджэнне кашталяна! З прычыны асаблiвай небяспекi палiтычнай зняволенай вам забаронена насiць абутак падчас знаходжання пад вартай, бо яго вы можаце выкарыстоѓваць як баявую зброю, цi кiдальныя прадметы!
Ружа з уздыхам заѓважыла:
- Але ѓ турме так холадна! Я ж магу прастыць i захварэць!
Наглядчыца яе супакоiла:
- У нас добры лазарэт! I ѓвогуле, хопiць спрачацца. А тым цябе добра выпору!
Рэвалюцыянерка здзiвiлася:
- А хiба лупцоѓцы не адменены?
Турэмшчыца кiѓнула:
- Падчас вайны iх зноѓ увялi! Так што змiрыся прыгажуня - цалей будзеш! I на рахунак босых ног, то да гэтага вязнi хутка абвыкаюць. Ды i хутка на вулiцы пацяплее, ужо вясна i табе стане лягчэй. I яшчэ калi ѓ цябе ёсць сябры на волi, хай пайку пабольш дасылаюць. Так да зняволеных даходзiць толькi малая частка!
Ружа энергiчна кiѓнула.
- Я гэта ведаю! Нямеччыну загубiць карупцыя!
Турэмшчыца буркнула:
- Як i Расiю!
Маладой жанчыне зноѓ зашчоѓкнулi кайданкi на запясцях i паверылi яе басаногу, у турэмнай, кароткай сукенцы, нiбы рабыню часоѓ Спартака па турэмных калiдорах.
Ружу зараз чакаѓ камера. Прычым, яна б аддала перавагу б агульную, чым адзiночку. У агульнай камеры i цяплей i ёсць з кiм паразмаѓляць. Тым больш жанчыны пахнуць куды прыемней, чым мужчыны i з iмi ёй было б добра.
Каб хоць трохi падняць упалае ад болю, знявагi, халады ѓ стынущих ад халоднай, бетоннай падлогi босых, жаночых нагах Ружа заспявала: