Аннотация: Усiм знаёмы хлапчук-юнга Эдуард, стаѓ пiратам. I змагаецца з урадавым флотам, рабуе караблi, i вызваляе прыгожых, басаногiх дзяѓчат-нявольнiц. Iмкнецца, каб было ѓсё справядлiвей.
Хлопчык-Юнга КАР'ЕРА ПIРАТА
АНАТАЦЫЯ
Усiм знаёмы хлапчук-юнга Эдуард, стаѓ пiратам. I змагаецца з урадавым флотам, рабуе караблi, i вызваляе прыгожых, басаногiх дзяѓчат-нявольнiц. Iмкнецца, каб было ѓсё справядлiвей.
. РАЗДЗЕЛ Љ1
Стаiѓшыся, нiбы ѓпiѓшыся п'яѓкай памiж стэлажамi звiлiн палубы, басаногi хлопчык Эдуард Асетраѓ працягваѓ прыслухоѓвацца. Свежазрубленыя дошкi карабля даѓка пахлi рафакележным дубам i казыталi гладкую шчаку стаѓ вечным падлеткам, цi, мабыць, нават хлопчыкам каля трынаццацi гадоѓ з выгляду. Хлапчук-тэрмiнатар напружана думаѓ:
- Якi план яму абраць?
Па голай, агрубелай падэшве пацана-юнгi, прапаѓзла зiготкая смарагдавым панцырам iншапланетны слiмак-жучок. Яна сваiмi лапкамi прыемна казытала круглую, ружовую пятку хлопчыка, i Эдзiк расцягнуѓ ва ѓсмешцы вусны.
Як выдатна мець такое юнае, моцнае, нястомнае i цягавiтае цела. На якiм гояцца бясследна раны, а выбiтыя зубы вырастаюць, i нават таѓро распаленым жалезам (быѓ i такi эпiзод рабства ѓ каменяломнях у хлопчыка!) i тое праз некалькi гадзiн знiкла без следу.
Так, за гэта ён плацiць тым, што не сталее, але затое мае шмат iншых пераваг i плюсаѓ. I гэта, трэба адзначыць, перавешвае ѓсе мiнусы, якiя ёсць у вечным дзяцiнстве.
Вяльможы з лiку марскiх драпежнiкаѓ працягвалi весцi павольную размову. Той, хто багата абчэплены рубiнамi, спытаѓ iзумруднага "ксяндза".
- Дык значыць, вайна з арфiстамi непазбежная? -
Звязаны з царквой тып пацвердзiѓ:
- Так, i старэйшы брат ужо будзе на нашым баку, не выключана, што нам удасца стварыць шырокую каалiцыю.
Купец з лалавым ланцугом дапытваѓся:
- А гросмайстар Шуруп?
Хiтры змоѓшчык адзначыѓ:
- Ён лепш за iншых разумее, што Кантрабас, гэта галоѓная апора сусветнай веры, i дапаможа нам справiцца з арфiстамi.
Купец хiтра ѓхмыльнуѓся:
- Такiм чынам, нам трэба ѓгаварыць толькi цара Флейты. А Цмок трынаццаты хай выдасць булу.
Наступiла кароткая паѓза. Эдзiк сваiмi дужымi, нiбы тытан зубамi, адкусiѓ прасмалены кавалачак ад троса, пражаваѓ. Жывот у хлапчука, калi можна назваць хлапчуком мацёрага, якi пражыѓ не адно стагоддзе байца, пусты. Ён не еѓ, перш чым iсцi ѓ разведку i таму хацелася нечага пажаваць.
А што рабiць? Хоць засячы iх.
Мiма прайшла, бясшумна ступаючы босымi, загарэлымi да колеру шакаладу нагамi, дзяѓчынка-рабыня. Яна была ѓ кароткай тунiцы, якая дазваляе любавацца любатамi прыгожага полу. Нягледзячы на смуглую скуру, валасы рабынi былi светлыя, амаль з белiзной снегу, i ад яе пахла пахошчамi.
Эдуард нават пашкадаваѓ, што ён усё яшчэ хлапчук, але з iншага боку любавацца можна i на пазалочаныя статуi, i на паѓлiнаѓ, цi каштоѓныя камянi, дык цi варта заводзiцца.
- Так iм i трэба. Будуць ведаць, як нацкоѓваць на нас усякую сволач.
Тут Эдуард, якi зноѓ стаѓ любавацца на iншую, галаногую рабыню ѓ тунiцы, з тонкай талiяй i пышнымi сцёгнамi, у дадзеным выпадку рудай масцi, якраз своечасова ѓспомнiѓ, што не выканаѓ заданне, дадзенае ранейшым атаманам Морганам Стравам. Хаця з iншага боку, чаму ён павiнен абавязкова яго выконваць. Хто такi гэты Морган, крыважэрны пiрат i прайдзiсвет, якi ѓтаiѓ скарбы ад каманды? Чым не крысятнiк ? I да свайго сораму ён, пiянер, без пяцi хвiлiн камсамолец Эдуард у гэтым удзельнiчаѓ. У iм загаварыла i прагнасць, i смага авантур. Што ж, гэта быѓ ягоны камсамольскi выбар!
Як стаѓ Эдуард Асетраѓ пiянерам, дык гэта iншая гiсторыя, на iншай па тэхналагiчным узроѓнi развiцця планеце. Там, у прыватнасцi, ён сутыкнуѓся з iмперыяй тыпу Трэцяга Рэйха, толькi яшчэ больш шырокай, шматлiкай i тэхналагiчна прасунутай.
I ёй супрацьстаяѓ уласны аналаг СССР, толькi на чале з прыгожай, i знешне маладой жанчынай.
I там, зразумела, была свая пiянерыя. Прычым, на гэтай планеце было дзiѓна шмат дзяцей, i прыкладна ѓ пяць разоѓ больш прадстаѓнiц прыгожага полу, чым мужчын. Выдатны свет.
Хлопчык камандаваѓ цэлым дзiцячым батальёнам, i атрымаѓ зорку героя СБКР - так называлася гэтая чырвоная iмперыя. Эдуард нават захапiѓ танк "Кобра"-13 вагой тысячу тон i прыгнаѓ яго да сваiх частак. Што аказалася вельмi нават выдатна. I яго каманда, дзве трацiны дзяѓчынкi i трацiна хлопчыкi, паказала сябе вельмi крута. Але гэта, зразумела, асобная гiсторыя.
А зараз Эдуард на караблi, у свеце прыкладна семнаццатага стагоддзя, калi параѓноѓваць з зямным перыядам развiцця.
I вострае вуха хлапчукi ѓсё добра чуе.
- Што ж, Цмок павiнен рыкаць i вывяргаць з сябе пякучае ѓсё запар полымя. А гросмайстар Шуруп мог бы паслаць забойцу да караля Арфы. - Пачулася атрутнае шыпенне. - Хоць i Бог вестка, якi тамака кiраѓнiк, але дужанне за трон не ѓмацуе iмперыю.
Вiзавi са смарагдамi са смяшком адказаѓ:
- Забойца старанна заканспiраваны i гатовы ѓджгнуць. У сусвеце толькi адзiн Бог, i павiнен быць адзiным вялiкi патрыярх i старэйшы брат. - Тон князя царквы i караля забойцаѓ стаѓ цягучым. - Тое, што iх кароль вырашыѓ стаць кiраѓнiком царквы, гэта блюзнерства, i яго чакае жорсткая кара.
Хлопчык, мiльгануѓшы босымi пяткамi, падхапiѓ шырокую ёмiстасць i з цяжкасцю павалок яе да верхаводаѓ. Ён ледзь не звалiѓся, спатыкнуѓшыся аб дошку, але дзяѓчына-рабыня паспела падхапiць ёмiстасць з каштоѓнай вадкасцю.
Хлопчык-юнга падзякаваѓ ёй, яго ѓжо бiлi палкамi па пятках, калi ён пралiѓ вiно. А калi па голай падэшве пацана праходзiць бамбукавы гай, то ты крычыш ва ѓсю глотку. А потым ступнi палаюць, i кожны крок становiцца мукой на добрых пару тыдняѓ.
Эдуард падмiргнуѓ хлопчыку i рабынi, хаця яны яго i не бачылi.
Так, тут, вядома, жыццё сумнаватае, i на гульнявой прыстаѓцы ѓ цудоѓны, казачны свет не акунешся.
Пара вяльможаѓ накiнулася на збан i стала глытаць з такiм смакам, нiбы вярблюды, без падсiлкоѓвання перасеклi пустыню Сахару. Калi змоѓшчыкi выпiлi, то з бруднай лаянкай прагналi хлопца, узнагародзiѓшы яго шчодрым штурхялем пад зад, i бразнуѓшы па голых, загарэлых нагах бiзуном. Зайшлi ѓ каюту i селi за стол. Вiдаць, iм яшчэ не хапала часу для змовы. Хоць яны i гаварылi цiха, дасцiпны разведчык у кароткiх штонiках, Эдзiк, лавiѓ кожнае слова.
- Вось зараз размова пойдзе весялей. - Пачаѓ езуiт з iншага светабудовы. - Цмок трынаццаты лiчыць, што такая iмперыя, як Арфа, не мае права на iснаванне. Яна павiнна быць падзелена памiж Кантрабасам i Флейтай, што да мярзотнай ерэтычнай рэспублiкi Гармонь, то хутка надыдзе i яе чарга.
Тут купец-змоѓшчык з лаламi заѓважыѓ:
- Як нi дзiѓна, але часам народ куды больш рэлiгiйны, з павагай ставiцца да Усявышняга Бога i яго слуг. Напрыклад, дзесяцiну рэспублiканцы нам плацяць спраѓна!
Езуiт, поп са смарагдавымi каралямi, рыкнуѓ:
- Але не больш за тое, а iншыя выплаты ѓ казну старэйшага брата спынiлi.
Тады яго напарнiк зноѓ сербануѓ салодкага з рэзкiмi затаѓкамi вiна, закусiѓ тоѓстым, прасякнутым шакаладным соусам мясам. Па барадзе пацёк лiпкi сок жывёлы, у басапятага хлопчыка Эдзiка, дзякуючы спецыяльным трэнiроѓкам, зрок стаѓ вельмi вострым, i ён мог разгледзець дэталi i праз каламутнае крываватае шкло часу позняга сярэднявечча. Затым, разважлiва вымавiѓ:
- Нiчога, я думаю, лепшы варыянт аднавiць там манархiю. - Воѓчы ашчэр i ѓхмылка вампiра. - У гэтым выпадку i парадку будзе больш, i ѓлада царквы ѓмацуецца.
Езуiт паспяшаѓся запэѓнiць:
- У нас ёсць ужо прыдатны прынц. Ён выхоѓваѓся пры кляштары, i абсалютна залежым ад нас.
Смешак у адказ:
- Так i выдатна, чаго вам яшчэ трэба?!
Шэпт, падобны на шыпенне змеi:
- Некага падкупiць, а каго забiць.
Змоѓшчык з лаламi панюхаѓ з табакеркi дурману i зашыпеѓ:
- Адно забойства лепш за сто праклёнаѓ. Трэба дзейнiчаць, а не цягнуць.
- Давай яшчэ раз вып'ем за тое, каб замовы вялi толькi мы, а заблытвалiся ѓ iх астатнiя!
П'янiцы пацягнулi па вялiкiм, вылiтым са срэбра куфлi. Вiно было дарагiм i вельмi моцным, хаця i прыемным на смак. Вогненна-чырвонае яно пенiлася, нiбы на марскi прыбой пралiлi кроѓ немаѓля.
- Можа заспяваем, надакучыла казаць аб палiтыцы.
Пачулася шыканне:
- Давай, толькi цiха, а то ѓвесь карабель абудзiм. Заѓтра нашы людзi маюць работу.
Удар кулаком па стале, i вiно паляцела на камзол, пакрываючы яго бруднымi плямамi:
- А што людзi. Горш псiны. Цi нам пра iх клапацiцца.
I гнюснае хiхiканне з прысвiстам:
- Затое з iх добра выцiскаць манету. Асаблiва, калi яны адчуваюць i ведаюць, што пра iх клапоцiшся няхай больш на словах чым на справе.
Зьявiлiся дзяѓчаты рабынi. На гэты раз яны былi ѓ тоненькiх трусiках, i з вузкiмi палоскамi тканiны на грудзях. Iх босыя, алiѓкавыя ад загару ногi, выдаючы цiхiя, чароѓныя гукi, тупалi па палубе. А вецер развяваѓ доѓгiя, яркiя валасы рудай, залатой, белай, карычневай масцi.
Яны ѓвайшлi да вяльможаѓ, гатовыя лашчыць любую юрлiвасць саноѓнiкаѓ.
Нарэшце пачулiся тужлiвыя спевы;
Няма нiчога дакладней, чым манета,
Яна без фальшу шчыра блiшчыць!
Фактычна дублон кiраѓнiк святла,
Яго апора моцны меч i шчыт!
У iм багоѓ паганскiх утоена,
Як сонца, прамянiстае аблiчча залатой...
Хоць ёсць яшчэ бандыты-паразiты,
Якiя пусцiлiся ѓ гандаль душой!
Манета, гэта iдал i архангел,
Ён выратавальнiк, згубiцель усiх.
Без золата булат наёмны чэзне,
Без грошай не прыйдзе ѓ баi поспех!
Але што ты хочаш, чалавека сэрца,
Паляванне вам неѓмiручасць купiць...
Каб адкрыць да асалоды прагна дзверцы,
Каб плесцi стагоддзi жыцця нiтку!
Але цi можа дублён набыць i гэта?
Цi здольны залаты кружок марыць?
Каб не прыйшоѓ стары з касой з прывiтаннем,
I не паставiѓ у моргу ѓ лоб друк!
Хоць за манету шмат трэба шчасця,
Каб уволю перадавацца нам граху!
Але чалавек над запалам i не ѓладны,
Яму дзяѓчын, як проса пеѓню!
Ён хоча атрымаць ад пуза шмат,
Зжэрцi фазанаѓ, ананасаѓ пуд.
Хоць нельга наесцiся да труны,
Хай нават ты грашыма вельмi круты!
А труна, яна нават занадта шмат каштуе,
Бо ѓ iм ёсць месца каралям!
Бо намалюе анёл у бланку нулiк,
Удар па лбе i палкай па мазгах!
Мовы ѓ змоѓшчыкаѓ усё мацней запляталiся, i пасля чарговага куфля, зацяжны кiрмаш канчаткова змоѓк.
Апошнiя фразы аказалiся такiмi:
- Ты чуѓ, у Джэк-Лондане ѓспыхнуѓ мяцеж, якi ѓзначалiлi дзве, дакладней, тры прыгожыя бабы.
Сьвятар са смарагдамi захiхiкаѓ i рыкнуѓ:
- Калi iх злавяць, салдатам будзе вялiкая ѓцеха, iх разарвуць на часткi i разрэжуць скуру на стужачкi!
Купец з лаламi хмыкнуѓ i iкнуѓ:
- Я б i сам не супраць прыняць удзел у паляваннi.
Езуiт i каталiцкi святар, iкаючы i з цяжкасцю стрымлiваючы вырыганне , выцiснуѓ:
- Тут на ѓзбярэжжа знаходзiцца шыкоѓны бардэль, заѓтра мы возьмем з сабой на борт яшчэ больш гарачых i тэмпераментных сучак.
- Не дурное, а чаму б не цяпер. У мяне выявiлася жаданне. Гэй, паклiчце мне прастытутак. Дзе начныя, глянцавыя феi? - Вяльможа-алкаш, губляючы ланцуг, гучна заекал i звалiѓся з ног.
- Ды пашле Усявышнi табе добры сон. - Вымавiѓ шляхетны святар, нюхнуѓ з выцвярэжвае флакона. Трохi пастаяѓ, прыходзячы ѓ сябе, пасля, дрыготкай рукой перахрысцiѓ, а затым шаркаючай хадой адправiѓся да сябе ѓ каюту.
Дзяѓчынкi-рабынi падтрымлiвалi яго пад рукi. Але вiдаць перабраѓшы спiртнога, ужо служыцель культу быѓ нi на што не здольны.
А дзяѓчаты тут такiя прыгожыя, i якiя прыемныя пахi ад пахаѓ i стройных, спартыѓных цел прадстаѓнiц прыгожага полу.
Размова, падслуханая разведчыкам Асятровым, утойвала ѓ сабе нямала, верагодна вельмi каштоѓнай для кагосьцi сакрэтнай iнфармацыi, але карысцi для самога, юнага шныпара было няшмат. У рэшце рэшт, атруцяць, цi не арфiскага караля, невялiкая iм рознiца. А вайна, наадварот, на карысць флiбусцьеру, больш здабычы, менш табой занятыя баявыя судны супернiка. А што да Старэйшага Брата, то карсары, як правiла, забабонныя, але пры гэтым не вернiкi, i пры выпадку гатовы абабраць святара да нiткi. Сам Эдуард Асетраѓ нiколi не малiѓся, i з малаком мацi ѓвабраѓ у сябе, што ѓсе рэлiгii, гэта падман, а багоѓ няма. Або, як кажуць яшчэ Бога, якi ёсць Сёмуха. А як гэта, багоѓ трое i, адначасова, адзiн? Так не бывае! Калi мама ѓ што i верыла, то пры дзецях аддавала перавагу не распаѓсюджвацца, а Алiса лiчыла, што нешта нейкая сiла на нябёсах i ёсць, хай i не бiблейская. Паѓстанне, вядома, цiкава, але Эдуард быѓ далёкi ад думкi, што яго задаволiла звычайна такая спакойная i лагодная сястра-пабрацiм па касмiчнай зброi. Гэтая думка здавалася занадта дзiкай i неверагоднай, хоць за восем гадоѓ шмат што магло змянiцца. Тым больш на вайне! Пiрату, а Эдуард, несумненна, пiрат, зрэшты, гэта да фенi.
- Багатыя зажэрлiся да мяжы! - Тупанне босай нагой па дубе. - Бедныя галадаюць, вось таму i ѓспыхваюць мецяжы. Не мая гэта ѓласная справа. - Прашаптаѓ хлапчук-тэрмiнатар. - Трэба падумаць, што з гэтай стрэмкай рабiць.
Яго погляд упаѓ на недапiтую бочачку. Чарнавалосы, вельмi падобны на яго хлопчык, падбег да яго i цiха вымавiѓ.
- Дзядзькi ладна насвiнячылi. Нiхто не бачыць, паспрабую я iх " вiнчыка ". - Хлопец нахiлiѓся i глынуѓ салодкага пойла. Затым прысмактаѓшыся, адпiѓ яшчэ, у галаве ѓ хлапчука зашумела, i ён, хiстаючыся, адправiѓся ѓ камбуз.
- А што, калi трапiць у парахавы склад i там узарваць бочкi. У гэтым выпадку, гэты гмах згарыць i патоне. - Сцямiѓ падступны Эдуард. - Я так i зраблю.
Але тут жа хлапчук успомнiѓ, што на караблi ёсць цудоѓныя нявольнiцы, i яны могуць загiнуць. Ну добра, у яго ёсць на ѓказальным пальцы невялiкi, у выглядзе серабрыстай змейкi, такi сцiплы i незаѓважны на першы погляд пярсцёнак. Але ён здольны перамяшчаць асобiн процiлеглай падлогi на невялiкiя адлегласцi. Так што ёсць шанец, што дзяѓчынкi выратуюцца.
Прыхапiѓшы паходню i, на ѓсялякi выпадак, замазаѓ смалой твар i валасы, хлопец адправiѓся ѓ глыбiнi карабля, пры гэтым, паклаѓ у шчылiну свой класны элiтарны меч, баючыся, што той яго выдасць сваiм бляскам. Рашэнне спрэчнае, але выбiраць не даводзiцца. Унутры пасудзiны было душна, i не зусiм добра пахла. Вядома, матросы ахайнасцю не адрознiвалiся, ды i спраѓлялi патрэбу куды патрапiла. Зрэшты, якi спазнаѓ руднi, дзе голыя, голеныя нагала хлопчыкi ѓкалывалi ѓ ланцугах i атрымлiвалi ѓдары бiзуном за найменшых вушак, або, ледзь замарудзiѓшы працу, апынуѓся дзецюком-шныпаром не з пераборлiвых. У шахце, напрыклад, патрэбу спраѓлялi прама ѓ шчылiны, ды яшчэ паходнi чадят. Ды i хлапчукi скаваныя ланцугом, гадамi потныя не мыюцца, так што вось там рэальна было Пекла. А тут проста звычайная для позняга сярэднявечча нара.
На хаду, яго хлапчука з сухой мускулатурай, дзецюка-гiмнаста, паклiкалi.
- Грыва, падай нам рому. - Прабурчаѓ п'яны матрос.
Сагнуѓшыся, Эдзiк падскочыѓ да бочкi, i нiякавата намацаѓшы кранiк, адлiѓ у збан. Кранiк заржавеѓ i пракручваѓся вельмi прутка. Нiбы якар зачапiла за багавiнне.
- Ты занадта доѓга важдаешся гiдкi хлапчук. - Разведчык Асятроѓ атрымаѓ важкi падпатыльнiк. - Ну, валi чарцяня, пакуль яшчэ не далi.
Iлжывы юнга прыпусцiѓ ва ѓсю спрыт. Добра, што яго прымаюць за iншага. Парахавыя склады заѓсёды iмкнуцца размясцiць такiм чынам, каб верагоднасць выпадковага траплення ядра была мiнiмальнай. Гэта значыць, унiзе i пасярэдзiне судна, прама пад грос-шчоглай, ды яшчэ ѓ гэтым лiнейным судне паклалi зверху для трываласцi i надзейнасцi лiсток бронзы. Вось туды i трэба яму забрацца. Басаногi хлопчык Эдзiк пачаѓ спускацца, прыступкi былi слiзкiя, смярдзела ѓсё мацней. Па дарозе яму пару разоѓ траплялiся матросы, яны паклiкалi яго, прымушаючы выканаць тое, цi iншае дробнае даручэнне. Юны ваяѓнiк выконваѓ даручэннi ахвотна i хутка, у цемры яго i мясцовага хлапчука немагчыма было адрознiць, тым больш, што рэальны Грыва, хутчэй за ѓсё, спаѓ. Вось як часам шпiянаж прыносiць карысць патэнцыйным ахвярам. Свет, як заѓсёды, поѓны парадоксаѓ. На тое, зрэшты, ён i мiр жывых людзей. Ад хвалявання ваяѓнiк-хлапчук Эдуард моцна спацеѓ i стаѓ блiшчаць у святле паходнi.
- Трэба справiцца з нервамi, iнакш, якi я пiрат. - Прамовiѓ ён пра сябе.
Вось, нарэшце, бачныя цяжкiя дубовыя дзверы з вялiзным замкам. Тут Асятроѓ спынiѓся, не ведаючы, што рабiць далей. У гэты момант яго зноѓ паклiкалi.
Вельмi тоѓсты чалавек з доѓгiм нажом паклiкаѓ яго. I вельмi агiдным, хрыплым голасам пракудахтаѓ:
- Ты бадзяешся па труме лайдак, iдзi вычысцi мае боты.
Потны Эдуард бегам наблiзiѓся да яго, полымя асвятлiла мурзаты твар, тут, як на злосць, таѓстун кiнуѓ на яго больш уважлiвы позiрк. Хлапчук быѓ вельмi прыгожым ад прыроды тварам, ды i целам, i яго прыгожы тварык анёла, вельмi цяжка з кiмсьцi пераблытаць.
- Ты не Грыва! - I iстэрычны, але нягучны з-за перапою выгук. - Ах, брыдкi шпiён, кажы, хто ты?
Замест адказу Эдуард дзюбнуѓ супернiка далонню ѓ горла. Той у адказ узмахнуѓ нажом, i юнак ледзь ухiлiѓся ад якi прайшоѓ мiмаходзь па рэбрах ѓдару. Лёгкi апёк, i непрыемны сверб ад нанесенай драпiны.
- Вось скацiна. - Ваяѓнiк Асятроѓ, перахапiѓшы руку, вывернуѓ нож, затым па рукоять увагнаѓ яго ѓ жывот. Таѓстун ускрыкнуѓ, i чэпкiя пальцы ѓчапiлiся яму ѓ горла, падавiѓшы лямант.
Хлопец душыѓ ворага з усiх лютасцю, задаволена адчуваючы, што як падае супрацiѓ супернiка, i як ён абвiсае. Калi таѓстун нарэшце стаѓ трупам, грозны хлопчык Эдуард адкiнуѓ яго. Цяпер, i ён гэта выразна зразумеѓ, трэба спяшацца, iнакш падымуць трывогу, убачыѓшы знiкненне важнага матроса, цi, хутчэй, нават марскога афiцэра. Аднак, замак не падаваѓся, а хлапчук пакуль яшчэ не меѓ навыкаѓ узломшчыка, ва ѓсякiм разе такiх прымiтыѓных замкаѓ (чаго не скажаш аб электронных кодах), дарма выкарыстоѓваючы нож. Той затупiѓся i зламаѓся.
Вось па палубе прабеглi, тупаючы босымi нагамi некалькi дзяѓчынак з мiнiмум адзення, але з максiмумам абаяння.
Голыя падэшвы пакiнула на пыле вельмi хупавыя, нiбы накiд Леанарда Да Вiнчы, сляды.
- Вось пачварнасць як жа я зараз замак ускрай. Можа, дзверы падпалiць? - Эдуард прыклаѓ паходню. Цвёрдае дрэва гарэла дрэнна, акрамя таго, зверху яно было кавана жалезам. Юны дыверсант неѓзабаве зразумеѓ поѓную бесперспектыѓнасць падобнага шляху, i пачаѓ падаграваць замак. Масла ѓ iм загарэлася, i моцна смярдзела.
- Смярдзiць, як палены гной. - Раз'юшаны хлопчык-юнга Эдуард ткнуѓ у адтулiну зламаны нож, ткнуѓ па глыбей, злёгку пракруцiѓшы. Ён успомнiѓ фiльм пра старажытныя часы - "Iржавы меч", дзе зладзюга, спрабаваѓ падобным спосабам адкрыць замак свiрана. Праѓда, зараз гэты спосаб не працаваѓ.
Пачуѓся шум, наблiжалiся двое каравульных. Яны былi п'яныя i завывалi не стройную песню. Адважны дзяцюк Эдуард не баяѓся iх, але занадта вялiкая рызыка, што яны падымуць трывогу. Таму, ён шмыгнуѓ у цемру, iмклiвым рухам далонi, прытушыѓшы паходню.
"Салодкая парачка" падышла да дзвярэй. Старэйшы ѓ пары даволi магутны салдат сказаѓ.
- I на якi чорт генерал загадаѓ нам праверыць ахову парахавога склада, сюды нiхто не сунецца.
- Ды i замак тут такi, сам чорт нагу зломiць. - памармытаѓ другi воiн i тут жа крэкнуѓ. I тут разгублена праверашчаѓ:
- Глядзi ты, хтосьцi хацеѓ адчынiць дзверы.
Заднiм розумам любы дужы, юны ваяѓнiк Эдуард у прыкрасцi стукнуѓ сябе па лбе, трэба быць такiм безуважлiвым. Тым часам ахоѓнiк паспрабаваѓ выдраць нож. Iншы прахрыпеѓ, пачаѓ азiрацца, спалохана круцячы шыю:
- На караблi шныпар, пара паднiмаць трывогу.
Больш нельга было марудзiць, слова паскорана спружынкай, Эдуард выскачыѓ з засады i правёѓ удар у скачку.
Ён бiѓ з усяго размаху галёнкай па патылiцы, нават пачуѓся храбусценне паломак. У гэты момант, другi марак тузануѓся, iмкнучыся выцягнуць нож, i, аб цуд, замак разышоѓся сам сабой.
Перш чым апошнi супернiк здолеѓ падняцца, недарэчна расчынiѓшы рот, выдатна падрыхтаваны юны ваяѓнiк Эдуард дзерцiся, як рукамi, тамака i нагамi. Калi яго спрабавалi ѓзяць, Асетраѓ правёѓ яму аперкот у скiвiцу, затым дадаѓ па скронi. Воiн абвiс, плюхнуѓшыся на падлогу.
Некалькi прыгожых дзяѓчат, ледзь прыкрытых тонкiмi палоскамi тканiны, з радасцю ѓзялi i заапладзiравалi, хорам усклiкнуѓшы:
Малайчына, басаногi юнга! Ты герой!
Юны тэрмiнатар радасна шапнуѓ:
- Цяпер, трэба дзейнiчаць хутчэй!
Абшчыкаѓшы кiшэнi i знайшоѓшы крэмень, патрэбная рэч, таму як лiхтар, што неслi п'янiцы, патух, Воiн Асятроѓ выбiѓ iскру i запалiѓ паходню.
- Цяпер здзейснiм дыверсiю, як у адным фiльме пра старажытнасць, пiянер узрывае фашыстаѓ. - Юны ваяѓнiк разарваѓ анучу, прахарчаваѓшы яе смалой, вырабiѓ самаробны кнот. Потым выразаѓ кавалак ля самай вялiкай бочкi завадатараѓ яго i падпалiѓ.
- Няхай анёлы антысвету прыйдуць мне ѓ падмогу! - Вочы былога партызанскага падпольшчыка драпежна блiснулi. - Спадзяюся, хопiць часу ѓцячы.
Мякка ступаючы на шкарпэткi, загарэлы мускулiсты хлопчык-тэрмiнатар Эдуард прычынiѓ дзверы, павесiѓ назад i, рэзкiм рухам зашчоѓкнуѓшы замак, панёсся наверх. Здавалася, глыбiнная атмасфера цiсне на грудзi i туманiць галаву. Ногi сталi на здзiѓленне цяжкiмi. Па дарозе яго пару разоѓ гукалi, i вялiкi воiн Эдуард, так падобны на звычайнага напаѓголага босага юнгу-хлапчука, здушаным голасам адказваѓ:
- Мяне тэрмiнова выклiкаѓ генерал.
Гэта, зразумела, на недалёкiх ваяк дзейнiчала безадмоѓна, пакуль чарговы голас не спытаѓ.
- У мяне ёсць тэрмiновае даручэнне, мне трэба на палубу.
-Не, спачатку ты абслужыш нас. - Загарлапанiѓ матрос, хапаючы яго за мускулiстае, хоць i з востра выпнутымi косткай плячо.
Юны ваяѓнiк, нядоѓга думаючы, урэзаѓ грамiле па калене, затым правёѓ падсечку. Той пад дружны смех павалiѓся, а спрытны дзяцюк Асятроѓ дадаѓ ходу.
Яго бег рабiѓся ѓсё больш адчайным i сутаргавым. Мiльгалi босыя пяткi вечнага дзiцяцi-тэрмiнатара. Вось, нарэшце, выратавальная палуба, ён кiдаецца да знаёмай шчылiны, iмкнучыся намацаць меч. Яго няма на месцы!
Толькi дзяѓчаты-рабынi, недзе нешта душэѓна напяваюць сваiмi салаѓiнымi пошчакамi, вельмi нават прыгожымi галасамi. А якiя яны дзяѓчаты, наогул салодкiя на выгляд. Са сваёй чыстай i гладкай скурай.
Аднак Эдуарду не да гэтага - дзеѓся яго легендарны i доблесны меч.
А бо гэтая няпростая зброя, такi клiнок любы метал перасячэ. Злосна тупнуѓшы босай нагой, Эдуард збялелымi губамi прашаптаѓ:
- Я цябе не кiну, няхай мне нават давядзецца загiнуць.
Юны дыверсант з шалёнай хуткасцю абмацваѓ парэнчы, тут на яго наткнуѓся вартавы.
Рушыѓ услед зычны вокрык:
- А ты што тут робiш?
- Генерал загадаѓ знайсцi страчаны медальён з алмазным сэрцам! - Знайшоѓся здагадлiвы вечны хлопчык Асятроѓ. З цяжкасцю стрымлiваючы сябе, каб адразу ж не дзюбнуць сваёй цвёрдай, як вастрыё ломiка босы пятак у лоб.
Той нават захлынуѓся ад радасцi:
- Вось як, так давай пашукаем разам.
Ваяр кiнуѓся на палубу i пачаѓ абмацваць дошкi, юнаму целам Эдуарду здавалася, што час ляцiць, хутка адмяраючы яму апошнiя секунды. Скачок думак перапынiѓ воклiч.
- Паглядзi, што я знайшоѓ. - Так, часам бывае, вязе каму заѓгодна, але толькi не табе. Хоць шанцаванне паняцце адноснае. Баец дастаѓ цьмяна мiгатлiвы меч.
- Клас! Дай я табе пакажу фокус. - Вымавiѓ вечны дзяцюк-тэрмiнатар, i з мiлай усмешкай, урэзаѓшы пальцамi права рукi ѓ сонечнае спляценне, ужыѓшы прыём "кiпцюр тыгра". Затым, рука адчула звыклую лёгкасць мяча. З разбегу юны i непераможны ваяѓнiк скокнуѓ за борт.
Дзяѓчаты-рабынi, тупаючы босымi, точанымi, хупавымi, як i павiнна быць не ведалi абутку нагамi прадстаѓнiц выдатнай падлогi, спявалi;
Ты наш вялiкi кумiр,
Хлопчык воiн святло ...
Скарыѓшы ѓвесь свет -
Будзь каханне апеты!
Амаль адразу пачуѓся мацнейшы выбух, карабель раскалоѓся на дзве часткi, а бервяны, якiя дымiлiся, разляцелiся ва ѓсе бакi. Адно з iх вельмi ѓрэзала хлопчыка Эдуарда па загарэлых голых плячах, а галавешка злёгку апякла босыя ногi, асколак трапiѓ у агрубелую падэшву пацана-юнгi. Хоць ён i быѓ аглушаны, яго ход не запаволiѓся, ён плыѓ на аѓтапiлоце.
Ну i, зразумела, ён не забыѓся пацерцi пярсцёнак i вымавiць кароткi загавор.
Чароѓны вiхура ѓзяѓ i падхапiѓ дзяѓчынак-рабынь. I перанёс iх у бяспечнае месца з узарванага карабля казачнай краiны. I яны апынулiся ѓ порце. Цэлы атрад выдатных дзяѓчынак рознай ступенi аголенасцi. А сандалi вышытыя жэмчугам былi толькi ѓ адной з iх. I тое таму, што яна была не зусiм рабыня.
Юны ваяѓнiк Эдуард лiха адмахваѓся мячом, хоць выцятае плячо невыносна балела. Вось адна з драпежнiц падплыла заблiзка, i была рассечаная, пасля чаго, на яе накiнулiся свае ж тавары.
I сталi раздзiраць сваю таварку i лiтаральна рваць на часткi. I хвалi афарбавалiся ѓ колер рубiнавага заходу.
- У вас у акул няма пачуцця салiдарнасцi. Замест таго, каб падтрымаць загiнуѓшага таварыша, вы яго дабiваеце. - Юны ваяѓнiк iранiчна дадаѓ. - Куды падзелася ваша сумленне?
Акулы нешта неразборлiвае скуголiлi ѓ адказ, толькi адна з iх з фiялетавымi палоскамi i без рагоѓ, нечакана вымавiла:
- Хто ты такi, малы, каб аспрэчваць мiльёны гадоѓ эвалюцыi.
Ад нечаканасцi вечны хлопчык Эдуард ледзь не выпусцiѓ меч, але на шчасце паспеѓ, дзякуючы фенаменальнай рэакцыi, перахапiць каштоѓны трафей сваiмi спрытнымi, як у малпачкi босымi пальчыкамi ног.
Юны ваяѓнiк спытаѓ:
- Ты размаѓляеш?
Акула iранiчна хмыкнула:
- А што, па-твойму, толькi людзi на гэта здольныя. Вось яно ваша фанабэрыя, нездарма большасць з вас адмаѓляюць эвалюцыю, прыпiсаѓшы сабе боскае паходжанне. - I галоѓная драпежнiца мораѓ злосна шчоѓкнула хвастом па вадзе.
Хлапчук лагiчна запярэчыѓ:
- Я не большасць, i ѓ прыватнасцi, веру ѓ тое, што мы калiсьцi былi бязмозгiмi малпамi. Але потым здолелi падняцца. - Стромкi ваяѓнiк набычыѓся. - Пройдуць тысячагоддзi, i мы дасягнем такiх вышынь, пра якiя не мараць нават самыя смелыя фантасты!
Акула, працягваючы на вызначанай адлегласцi iсцi за Эдуардам, скептычна заѓважыла:
- Усё роѓна ты, чалавек, празмерна самаѓпэѓнены. Ты разлiчваеш з дапамогай розуму дасягнуць таго, на што iншыя песцяць надзею атрымаць за кошт Боскай ласкi.
Хлапчук, iмкнучыся дадаць ходу, тым больш, што атрыманыя ѓ вынiку выбуху парэзы брыдка свярбелi, здзiвiѓся яшчэ раз:
- А адкуль ты ведаеш пра гэта, бо ты не вылазiць з мора.
Акула са веданне справы паведамiла:
- У некаторых з нас ёсць прыроджаная здольнасць паглынаць iнфармацыю з мозгу тых, каго з'елi. Так мне трапiѓся адзiн надзвычай начытаны бiскуп. Ты таксама, хаця i малалетка, але захоѓваеш у сабе мноства ведаѓ. Цяпер ты будзеш маiм сняданкам, цi вячэрай, гледзячы, што табе больш даспадобы.
- Толькi паспрабуй! - Спрытны, як кобра Эдуард, улавiѓшы сустрэчны рух, узмахнуѓ мячом i секануѓ па блiжэйшай акуле, якая кiнулася на яго.
Удар пабiѓ яе, рассекшы вока, мозг i рог. I зноѓ драпежнiцы, замест таго, каб усiм разам наляцець на свайго крыѓдзiцеля, абляпiлi цела, якое бiлася ѓ канвульсiях.
- Не, табе нiколi не пакаштаваць майго мозгу. - Вымавiѓ, з цяжкасцю стрымлiваючы смех, ужо вельмi дурное глядзелiся акулы, хлапчук. - Але калi хочаш, падплывi блiжэй. - Юны ваяѓнiк босымi пальцамi ног зрабiѓ падабенства дулi.
- Зараз яны цябе прыкончаць. - Мабыць, не занадта вынаходлiвая на лаянку, выцiснула. - Ты дурны недалетак.
Драпежныя рыбы, скончыѓшы са сваёй напарнiцай, зноѓ накiравалiся за юнаком. Яны паспрабавалi атакаваць яго з усiх бакоѓ, але спрытны, навучанняѓ таемнай барацьбе, у тым лiку з халоднай зброяй, вечны хлопчык Эдуард нырнуѓ i распароѓ адной пуза, iншы адсек хвост. Акулы, нiбы дурныя, на час страцiлi да яго цiкавасць, грызучы сваiх.
- Ты, я бачу, не кiруеш сваiмi сёстрамi. - Радасна заѓважыѓ непераможны хлопчык Эдуард. -Што яны так прымiтыѓныя? I памiраюць, моѓчкi, як партызаны на допыце?
Галоѓная акула шчыра адказала:
- Такiя, як я, нараджаюцца рэдка. А астатнiя гара дурных мускулаѓ, якiя пацверджаны iнстынктам: дабi параненага - мацней маiх загадаѓ.
Спрытны дзяцюк Эдуард узважыѓ меч, i падумаѓ, чаму б яго не кiнуць у гэтага паласатыка. Праѓда, была рызыка прамахнуцца i страцiць цудоѓную зброю. Нiбы адгадаѓшы яго намеры, разумная акула дадала ходу i стала выдаляцца ад юнага байца.
- А ты, я бачу, спалохалася. - Хiхiкнуѓ жорсткi ваяѓнiк, на выгляд зусiм хлопчык, Эдуард. - Можа, адгукнеш сваю банду?
Мегера з плаѓнiкамi атрутна зашыпела:
- Не разлiчвай, у цябе будзе не шмат шанцаѓ на выжыванне.
Акулы зноѓ спрабавалi яго разарваць, пару разоѓ краналi, у прыватнасцi распаролi зубамi нагу, ледзь не адгрызлi пальцы на руцэ, правялi пару балючых удараѓ рагамi па корпусе, мабыць, зламаѓшы пару рэбраѓ. Але iх самiх быѓ перабiты добры тузiн. Кароткiя паѓзы, пакуль яны дабiвалi сваiх таварышак, дазвалялi яму перабудавацца. На караблi яго ѓжо чакалi, кананiр, былы катаржнiк кучаравы i крываносы. Разам з iм, падобная на мурынку жанчына-волаты, яны стрэлiлi з самай дробнай гарматы. Нездарма ѓ яго негра была рэпутацыя не пераѓзыдзенага стрэлка, ядро дагадзiла сапраѓды ѓ акулу, разарваѓшы яе на часткi.
- Бу -бух! - Сказаѓ, скалячы зубы, юны воiн Эдуард. - Шкада толькi, што не паласатую. Цяпер яна запомнiць мяне, помсцiць будзе. - Правёѓ рубам далонi сабе па горле, дадаѓшы. - Толькi вось помста ёй, канкрэтна, вылезе i не толькi бокам!
Юны ваяѓнiк, чапляючыся рукамi i босымi пальцамi спрытных ног, якiм пазайздросцiць i шымпанзэ, iмклiва ѓзлез на палубу, ён быѓ настолькi ѓзбуджаны, што стомленасць не адчувалася. Капiтан Каварнава першым выбег да яго на сустрэчу: