На блакiтным небе дагарала яркае сонца, каляруя гэтае ж неба залатымi, фiялетавымi, пурпурнымi i чырвонымi адценнямi. Ён, невысокi, з дастаткова до?гiмi для хлопца валасi, зацiка?лена глядзе?. Яго вялiкiя карыя вочы падавалiся незвычайнага туманна- шэра- сiза- лiловымi, з-за выцягнутых прамавугольных акуляра? на носе. Увогуле, ён падаба?ся звычайным i простым у сваёй чырвонай кашулi i джынсах.
--
Вiталь,- ён працягну? руку.
--
Каця,- i яе пальцы адчулi руку сапра?дага музыкi. Пальцы былi дастаткова длiнныя, i канешне ж, моцная. Але ён як бубнач мог ра?наважыць свае сiлы i таму дзя?чына не адчула болi.
Ён усмiха?ся i глядзе? ёй у вочы, пакуль яна думала i аналiзавала ?сё, што адбывалася.
--
Ты здi?лена?
Каця зрабiла незадаволеную мiну:
--
Дый не. З чаго б?
--
Але табе падабаецца?
--
Насамрэч... А як ты лiчыш?
--
Лiчу, што так.
--
Дый чаго пытаешся?
Ён за?смiха?ся неяк падобна да яе i працягва? глядзець у вочы.
" Што, можа ён у iх нешта бачыць? Што? Цi ён хоча, каб я прамовiла першай?. Альбо...Хоча нешта зразумець?"- пытаннi праносiлiся хутка, не чакаючы адказа?, можа дзя?чына дагэтуль ужо ?сё зразумела, але не хацела аб гэтым гаварыць, нават самой сябе?..
"... Якая яна смешная. Столькi часу ведаем адзiн аднаго, столькi гаварылi... Чаго яна ад мяне чакае? Дзя?чыначка шчэ.."
--
Ты чаго на мяне глядзiш,- гарэзлiвым тонам ён першы парушы? цiшыню.
--
А нельга?
--
Проста падабаецца.
I яны зно? за?смiхалiся адзiн аднаму, а больш i не патрэбна было нiчога.
- Пачакай мяне тут. Я табе нешта пакажу,- прамовi? ён i яна пагадзiлася. Села на зямлi i узяла не сонечныя кветкi, а простыя трапяткiя былiнкi...
" Сапра?ды смешная..."-ён забра? апошнюю бутэльку пiва, потым падыйшо? да музыка?, пакла? акуляры, падмiгну?:
--
Патрымайце пакуль у сябе...
" Вянок... навошта яму? Не, прабач... Навошта ж я яго раблю? Дурнiца я...",- i только яго голас пачу?ся зверху:
--
Пайшлi.
" Куды iсцi? Навошта?..."
--
Не хвалюйся,- ён трыма? яе за руку...
Яна удынула глыбока i цiхенька заспявала:
--
Тра?ка шумiць,
а чаго ж яна шумiць?
Ой ды слёзы пралi поле,
крынiчкай празрыстаю.
Ой ды панясi ветрык удалеч песню гэту...
Ой ды скажы, поле, скажы шырокае,
куды ж вядзеш мяне ты?"
Ён паглядзе? уважлiва на яе, усмiхну?ся.
--
Не пужайся,- ён маргу? ёй.- Оо! Мы амаль прыйшлi.- ён прайшо? яшчэ некалькi крока? i се?. Адкры? бутэльку, адпi? трыху. Потым паглядзе? наверх: неба паспела змянiць летнюю сукенку на чорны аксамiтны плашч з вялiкiмi-вялiкiмi зорамi- упрыгажэннямi.
--
Як файна!- не вытрымала Каця,- ты ж ведаеш,- пасле некаторай па?зы, захапленна пачала яна,- мяне завуць Арвэн Ундамiэль.
--
Я бачы?.
--
Дык Ундамiэль значыць- заходзячая зорка эльфiйская...- яна так i стаяла падня?шы галаву уверх, за конт гэтага выглядала смешна але i трыху рамантычна таксама.- А цябе ж Астравiтам завуць. Падобна да лацiнскага astra- зорка. Ты на самой справе трыху зорны...
Ён кiну? на яе вокам:
--
Можа быць, - ён умiха?ся так, нiбы i чака? гэта пачуць.
Дзя?чына селя каля яго i правяла пальцамi, паказваючы некалькi сузор'я?:
--
Яны насамрэч падобныя да цябе.
--
А па-мойму больш на анела. Вось крылы,- ён таксама падня? руку.
--
Дый не, гэта барабан.. А калi i анёл, ты чым ты не анёл?
Астравiт сур'езна на яе паглядзе?, адпi? яшчэ трыху, працягну? нешта незразумелае. Пасля некалькi хвiлiн ён уста? i пайшо? насустрач небу, раскiну? рукi i глыбока ?дыхну?. З грудзей выйшла невялiкае воблачка пару. Ён падыха? яшчэ i павярну?ся да Кацi:
--
Пайшлi...
Калi Арвэн iшла да iсходнага пункту, яна до?га думала. Цi было ?сё гэта насамрэч ? цi ён падалося? Справа ? тым, што калi Астравiт стая? адзiн на адзiн з небам, то быццам каля яго з'явiлiся вялiкiя крылы...
Увесь час, яны iшлi паводаль, i хлопец ужо пабег да музыка?, за акулярамi... А дзя?чына задуменна цiха iшла... I толькi потым яна пачула:
--
Вiталь, у цябе тут пер'е..
--
Ня?жо?..
Каця усмiхнулася, абняла саму сябе за плечы i адчула нешта незвычайнае.. Нiбы матылькi ?нутры...
I яна ледзь не рассмяялася. Гэта бы? маленечкi вянок шэра-бялёсага колеру.
" Як нiмб анела",- усмiхнулася пра сабе дзя?чына.
" Якая ж у чалавека фантазiя.. Анёл..- дума? Астравiт увесь шлях,- дзiця яшчэ смешнае",- усмiхну?ся ён. Не пагардлiва, як мог, а прамянiста, як i за?сёды...
Неба усмiхалася шчэры i адкрыта:
-Якiя вы людзi простыя i смешныя...- i падмiгнула жо?тым кавалачкам месяцу...