Нечаканы позiрк, выразны, дапытлiвы. Захапi? знянацку, i ужо больш нiчога навокал. Ты - мой Сусвет, мае жыцце. Я купаюся у тваiх вачах, такiх празрыстых, такiх пяшчотных i задумлiвых. ?се глыбей i глыбей апускаюся у гэтую бездань, а яна мяне лашчыць, гушкае, штосьцi абяцае. Колькi пачуцця?, летуцення?, мар змяняюцца, як у калейдаскопе. I ужо не светлае чыстае дно - затуманены глыбокi вiр кружыць i кружыць нас. Ах, якi грэшны, якi жаданы мiг - у вiр з галавой! Тану дапамажы.