Ян Куровицки
(1943-2017)
Причуды прозы жизни

Давным-давно, когда считалось, что правда
всегда побеждает,
ревнители шли с ней к людям, на виселицу или
ставили ей алтари.
После них осталось
несколько неплохих книг, которым
г-н Б. подарил   чудесную силу.
Стоило  коснуться
любой страницей смертельной раны,
и случалось исцеление.
Когда она оказывалась на груди,
нестрашными становились стрелы и пули.
Благословенные результаты также давали цитаты,
даже в устах неграмотного.
По правде, которая всегда побеждает,
коровы телились, и бабы порожними не гуляли,
расцветало жито.
Сорняки в нём росли исключительно
вверх корнями.
Но г-ну Б. наскучила литература,
и хотя старые книги по-прежнему читаются
и вера в их чудесную силу длится,
появилась тем не менее другая странная байка:
мол, есть такие , что упрямо верят, что после ночи
наступает день, хлеб утоляет голод, вода -
жажду,
что нет, не было и не будет иначе, а
ярые ревнители правды, которая всегда
побеждает,
ещё тлеют в сказках для детей,
чтобы злокачественный рак иронии не вытравил
их обетований.



Похвала пьянству

В "Paris Spleen" Бодлера
я читаю
о прохожем, который на вопрос который час,
смотрит в глаза коту и говорит:
- час пьянства. И добавляет:
Надо быть пьяным всё равно чем:
вином, поэзией, любовью.
Речь только о том, чтобы быть пьяным.
Пьяным всегда. Глубокой ночью и  днём.
Поэтому и я смотрю в глаза коту,
выхожу из дома и захлопываю дверь
за собой.
Я распрямляю кости.
Я не думаю о том, что было, есть, будет.
Я пью, пока земля не сбросит меня с себя.
И вот, без причины, стихотворение, чистое как спирт,
возносится прямо
к небу.
 Я догоняю и выпиваю его .
Тост.
Я пью за то, что напьюсь. За то, что  проснусь
завтра
с пересохшим языком.
Я пью за женщин, которых я любил, и за тех, 
переплывающих
с моей любовью от постели к постели.
Также за всех, что хотели пить  со мной,
обещая
на эту ночь вечную любовь.
Но прежде всего я пью за то, что напиваюсь.
И восходит в моем сердце звезда, пустая, как
язык.
Потому что в этом мире нет вещи,
дела,
Которое было бы  концом, а  не началом
желания, ибо всё
длится в вечной незавершенности.
Поэтому я пью за незавершенность устроения
справедливости,
за спасение, за шедевры, за мою жизнь, тоже
незавершенную;
за знание , которое дает пол, когда остальное остаётся
в несытости;
за то дерево за окном , что не пережило лета
и в полноте
не познает осени .
И, наконец, я пью
за каждый очередной глоток.
Эхо  неисполнения
говорит, что когда женщина умирает,
мужчина беспомощен перед 
криком вещей.
А когда он уходит в смерть,
она нема в отсутствие предмета заботы.
Говорящие молчат об их жизни, как будто
это зрелище замыкает им рты.
Крик вещей или набухшие тоской минуты
суть всего лишь эхо
общего для всех неисполнения.
В беспомощности плачется тишина, как
чистая форма длительности.
Молча расправляет им  руки
и слёзной росой
выпадает.

Шёпот пани смерти

Я держусь при тебе,
чтобы ты не держался за себя
и всего, что и есть ты:
твоих сомнений, важных дел,
препятствий и намерений.
Они и ты - это  единство.
Поэтому, когда я погашу тебя,
и они перестанут тлеть беспокойством,
нежеланием, радостью, или злостью,
 оцепенеют в природе.
Разве у камня есть какие-либо вопросы
и у срезанного ногтя ?
Есть ли дела у минералов?
У цветов радуги?
У ветра?
Когда же меня с тобою нет,
и только зрачки твои расширяются
при вести о моем возможном присутствии,
прими дистанцию, которой
я тебя одаряю,
и обернись ей, как банным полотенцем.
Не дрожи перед слепым духом судьбы.
Не  от меня убегай,
но от себя.
Настоящее.
Я раскрываю дверь на лестницу;
Я раскрываю дверь в своё жилище;
Я раскрываю губы к моей любви;
Мир замкнулся.

Jan Kurowicki 
(1943-2017) 
Kaprysy prozy życia 
Dawno temu, kiedy wierzono, że prawda  
Zawsze zwycięża,  
Żarliwi szli z nią w lud, na szubienice lub  
Wznosili jej ołtarze.  
Zostało po nich  
Kilka całkiem niezłych książek, a  
Pan B. obdarzał je cudowną mocą. 
Podobno wystarczało dotknąć  
Byle jaką stronnicą śmiertelnej rany,  
A było się uzdrowionym.  
Gdy się znalazła na piersi, 
Niestraszne stawały się strzały i kule.  
Błogosławione skutki czynił też cytat,  
Nawet w ustach analfabety.  
W prawdzie, która zawsze zwycięża,  
Cieliły się krowy i baby nie puszczały się;  
Rozkwitało zboże.  
Chwasty rosły w nim tylko  
Korzeniami do góry.  
Ale panu B. znudziła się literatura,  
Choć dawne książki są wciąż czytane 
I wiara w ich cudowną moc trwa.  
Pojawiła się jednak inna dziwna bajka:  
Oto są tacy co uparcie wierzą, że po nocy  
Nastaje dzień, chleb zaspokaja głód, woda  
pragnienie;  
Że nie ma, nie było i nie będzie nic więcej, zaś 
Żarliwi nosiciele prawdy, która zawsze  
zwycięża,  
Dogorywają w baśniach dla dzieci.  
Aby złośliwy rak ironii nie rozkładał  
Ich ofiary. 

Pochwała pijaństwa 
W "Paryskim Spleenie" Ch. Baudelairea  
czytam  
O przechodniu, który, zapytany o godzinę,  
Patrzy w oczy kota i mówi:  
Jest godzina pijaństwa. Dodaje też: 
Powinniśmy być pijani, obojętnie czym:  
Winem, poezją, miłością.  
Chodzi tylko o to, by być pijanym.  
Zawsze pijanym. W głęboką noc i za dnia.  
Patrzę więc i ja w oczy kota,  
Wychodzę z domu i zatrzaskuję drzwi za  
sobą.  
Rozprostowuję kości.  
Nie myślę o tym, co było, jest, będzie. 
Piję, aż ziemia strąca mnie z siebie.  
I oto, bez powodu, wiersz, czysty jak spirytus,  
Wznosi się wprost  
Do nieba. 
Gonię go i wypijam do cna.  
Toast 
Piję za to, że się upiję. Za to, że jutro obudzę  
się  
Z brakiem śliny na języku. 
Piję za kobiety które kochałem i za te  
przepływające  
Z moją miłością z łóżka do łóżka.  
Także za wszystkie, co chciały pić ze mną,  
obiecując  
Tej nocy wieczną miłość.  
Ale przede wszystkim piję za to że się upiję.  
I wschodzi w moim sercu gwiazda, pusta jak  
język. 
Nie ma bowiem na tym świecie rzeczy,  
sprawy,  
Która nie końcem jest, lecz początkiem  
pragnienia, bo  
W wiecznym trwa niedokończeniu. 
Piję więc za niedokończone ustroje  
sprawiedliwości,  
Za zbawienie, za arcydzieła, za moje życie też  
niedokończone;  
Za wiedzę, która daje pół, gdy reszta trwa  
w niedosycie; 
Za to drzewo za oknem, co lata nie przeżyło,  
i w pełni 
Nie dozna jesieni. 
I wreszcie piję 
Za wszystkie kolejne kieliszki. 
Echo niespełnienia 
Mówią, że gdy umiera kobieta,  
Mężczyzna bezradnieje wobec  
Zgiełku rzeczy. 
A gdy on zachodzi w śmierć, 
Jest niema w braku przedmiotu troski. 
Mówiący milczą o ich życiu, jakby  
Widok ten zatykał im gardła. 
Zgiełk rzeczy czy opuchłe troską chwile  
Są ledwie echem  
Wspólnego wszystkim niespełnienia. 
W bezradności skwierczy cisza, jako  
Czysta forma trwania. 
Niemo rozkłada im ręce 
I się łzawo  
Skrapla. 

Szept p. Śmierci 
Trwam przy tobie,  
Abyś nie trzymał się samego siebie. 
I wszystkiego, co jest tobą:  
Twych rozterek, spraw ważnych,  
Przeszkód i zamiarów.  
One i ty to jedno.  
Kiedy więc zgaszę ciebie  
I one przestaną tlić się niepokojem,  
Zniechęceniem, radością, czy złem.  
Zobojętnieją w naturę. 
Bo czy kamień ma jakieś sprawy  
i odcięty paznokieć? 
Czy są sprawy minerałów?  
Kolorów tęczy?  
Powietrza? 
Kiedy mnie więc z tobą nie ma,  
I tylko źrenice twoje rozszerzają się 
Na wieść o możliwej mej obecności,  
Przyjmij dystans, którym  
Cię obdarzam.  
I otul się nim jak ręcznikiem po kąpieli. 
Nie drżyj przed ślepą zawartością losu. 
Nie ode mnie się odsuń, 
Lecz od siebie. 
Obecność 
Otwieram drzwi na klatkę schodową; 
Otwieram drzwi do mojego mieszkania; 
Otwieram usta do mojej miłości; 
Świat się zamknął.