СЬНЕГ

Сьцiшанасьць спальнi побач зь нiшто.
Месца, сьвет
прызначаныя таксама для таго, каб зь iх сыходзiць. 

Але ты, мёртвая, змушаеш мяне
працягваць разбураць апраметную
з дапамогай шкляной матыкi
й барочнай трубы,
i, не зважаючы нi на што, верыць, верыць.

Верыць усё яшчэ ў гэтую пахаваную рэч,
што завецца паэзiяй.
Дзеля цябе я iзноў пачынаю пiсаць у траўнi
верш пра сьнег, 
якi неўзабаве сатрэ абрысы
Мэдуны, сьвету,
салодкую дзiкую памяць пра iх.
Прыслухайся, так кладзе пачатак

сьнег
сваiм косткам зь сьвятла, выдатнай форме, моцы,
раскошы.
Толькi вочы сьнег мае нашыя,
каб мы маглi ўбачыцца.

***

NEVE
 
Quieto dormitorio accanto al nulla.  
Un luogo, il mondo 
servono anche per uscirne. 

Ma tu, morta, mi costringi  
a continuare a rompere l"inferno 
con una zappa di vetro 
e una tromba barocca  
e tuttavia credere, credere 

credere ancora in quella cosa  
seppellita che si chiama poesia.  
Per te io torno a scrivere in maggio 
una poesia sulla neve  
che spianerà presto i lineamenti 
di Meduno, del mondo, 
la loro memoria dolce selvaggia.  
Ascolta, comincia così 

la neve  
le sue ossa di luce, la forma perfetta, la forza
splendore 
la neve ha solo i nostri occhi  
per vedersi.